Ακόμα δεν έχουμε τελειώσει την ανάλυση του τελευταίου μέρους της ιστορίας που είπαμε μόλις με τίτλο «Σε ποιον βασίζομαι;». Μόλις πρωτοπιστέψει κάποιος στον Θεό, προσέρχεται ενώπιόν Του για να προσευχηθεί, να αναζητήσει τις προθέσεις Του, να αποδεχθεί τη διαφώτιση και τη φώτισή Του, να αποδεχθεί την καθοδήγησή Του, αλλά και να ακούσει όλα τα λόγια που εκφέρονται από το στόμα του ίδιου του Θεού. Εκείνη την περίοδο, ο Θεός λέει στους ανθρώπους με ξεκάθαρα λόγια τις προθέσεις Του και όλα αυτά που πρέπει να καταλάβουν. Δεν θέλει να καταλάβεις δόγματα και λόγια ούτε να μάθεις θεολογία. Ο Θεός δεν θέλει μ’ αυτά τα λόγια να σε διαπαιδαγωγήσει για να αποκτήσεις καλή συμπεριφορά, να γίνεις καλός άνθρωπος ή άνθρωπος με λαχτάρες και φιλοδοξίες· δεν θέλει να γίνεις τέτοιος άνθρωπος. Ο Θεός θέλει με τα λόγια Του να σου δώσει να καταλάβεις από πού προέρχονται οι άνθρωποι, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ζουν και την οδό που πρέπει να ακολουθούν. Οι άνθρωποι, όμως, μόλις ακούσουν αυτά τα λόγια, δεν τους δίνουν καμία σημασία και συνεχίζουν να εμμένουν στις απόψεις τους και στις επιθυμίες τους, κι ακόμη μάλιστα και στις δικές τους αρχές συμπεριφοράς. Κάποιοι, για παράδειγμα, λένε: «Από τότε που γεννήθηκα ήθελα να γίνω καλός άνθρωπος, και δεν νομίζω ότι απέχω πολύ απ’ αυτό. Δεν κάνω κακά πράγματα, δεν κάνω κακό σε κανέναν και ούτε εξαπατώ ή εκμεταλλεύομαι κανέναν, ενώ από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, έχω γίνει ακόμα καλύτερος άνθρωπος. Λέω πάντοτε την αλήθεια, συμπεριφέρομαι στους άλλους ειλικρινά· επίσης, όταν εκτελώ το καθήκον μου, υπακούω στον Θεό και στις ρυθμίσεις της εκκλησίας. Δεν φτάνουν όλα αυτά;» Είναι λίγοι όσοι σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Είναι δυνατόν οι πιστοί, αν βασιστούν σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης, να ανταποκριθούν πραγματικά στις απαιτήσεις του Θεού; Είναι πολλές οι αλήθειες που απαιτεί ο Θεός να καταλάβουν οι άνθρωποι και πολλά τα μαθήματα που πρέπει να διδαχθούν. Συγκεκριμένα, τα θεμέλια τα βάζουν οι αλήθειες που έχουν σχέση με τα οράματα, και αυτές πρέπει να τις έχουν όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό. Είναι δυνατόν να σωθούν αν δεν καταλαβαίνουν καν αυτές τις αλήθειες; Αν βασίζονται μόνο στις φαντασιοκοπίες και νιώθουν εντάξει μ’ αυτό, ενώ δεν επιδιώκουν την αλήθεια, πληρούν άραγε και τότε τα κριτήρια για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση του Θεού ή τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του; Μπορούν να καθαρθούν και να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό; (Όχι.) Εννοείται πως δεν μπορούν. Ίσως οι μισοί και παραπάνω απ’ όσους βρίσκονται στην εκκλησία να μην επιδιώκουν την αλήθεια. Το σκεπτικό σας την ώρα που αναλογίζεστε αυτήν την κατάσταση θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι: «Παρόλο που Θεός έχει πει τόσα πράγματα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν. Γιατί, λοιπόν, δεν διαφωτίζει αυτούς τους ανίδεους και τους ανόητους; Γιατί ο Θεός δεν λέει λίγα περισσότερα λόγια, δεν κάνει περισσότερο έργο και δεν καταβάλλει περισσότερη προσπάθεια γι’ αυτούς; Γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν τους συγκινεί και δεν τους πειθαρχεί, ώστε αυτοί οι ανίδεοι να πάψουν να είναι ανίδεοι και οι ανόητοι να πάψουν να είναι ανόητοι; Γιατί δεν το κάνει αυτό ο Θεός;» Είναι λάθος αυτό το σκεπτικό. Δεν έχει πει αρκετά πράγματα ο Θεός; Πολλοί λένε ότι ο Θεός λέει υπερβολικά πολλά λόγια, ότι αναφέρεται σε πάρα πολλές λεπτομέρειες και ακόμη ότι επαναλαμβάνεται πάρα πολλές φορές. Λοιπόν, ξέρει κανείς γιατί πρέπει να μιλάει έτσι ο Θεός; Γιατί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά αδιάλλακτοι και επαναστατικοί, δεν αποδέχονται ποτέ τα λόγια Του και δεν καταβάλλουν προσπάθεια προς την κατεύθυνση της αλήθειας. Τέτοιους ανθρώπους ο Θεός δεν πρόκειται να τους εξαναγκάσει. Και πώς μεταχειρίζεται ο Θεός τους ανθρώπους που δεν αποδέχονται τα λόγια Του; Δεν εξαναγκάζει ποτέ κανέναν για τίποτα, έτσι εργάζεται. Ήδη έχει πει τόσα λόγια, που είναι αδύνατο ακόμη και να τα διαβάσει κανείς όλα αυτά. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να εξαναγκάσει κανέναν; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι τις επίπονες προθέσεις του Θεού; Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, που σε όλη της τη ζωή βίωνε τον πόνο, διάβασε κι εκείνη τα λόγια του Θεού και άκουσε τα κηρύγματά Του· μάλιστα, όλον της τον χρόνο τον αφιέρωνε για να εκτελέσει το καθήκον της στην εκκλησία. Στο τέλος, όμως, δεν καταλάβαινε σε ποιον ακριβώς μπορούσε να βασιστεί, δεν καταλάβαινε πώς γεννήθηκε η επιθυμία της και αν μπορούσε ή δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Εδώ πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός το βλέπει ως πολύ απλό αυτό το πρόβλημα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να αλλάξεις κατεύθυνση, και να προχωρήσεις προς την κατεύθυνση που σου έχει δώσει και προς το μονοπάτι που σου έχει πει Αυτός, να πιστεύεις, να αποδέχεσαι, να υποτάσσεσαι και να ασκείσαι με ακλόνητο τρόπο, χωρίς αμφιβολίες και χωρίς επιφυλάξεις. Οι άνθρωποι, όμως, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Παραμένουν προσκολλημένοι στις αντιλήψεις, στις φαντασιοκοπίες, στις ελπίδες τους και στις αυταπάτες που είναι κρυμμένες μέσα στην καρδιά τους. Μάλιστα, όλα αυτά τα θεωρούν ως το τελευταίο τους αποκούμπι, ή ακόμα χειρότερα, ως το θεμέλιο στο οποίο στηρίζουν την ύπαρξή τους, κι έτσι βάζουν στην άκρη και αγνοούν τα λόγια του Θεού και την κατεύθυνση που τους έχει δώσει Αυτός. Ο Θεός πώς το χειρίζεται αυτό; Εάν δεν αναγνωρίζεις και δεν αποδέχεσαι όσα σου έχουν δοθεί, τότε τα παίρνει πίσω. Και τι έχει κερδίσει κάποιος όταν του τα πάρουν πίσω αυτά τα πράγματα; Τίποτα. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, λοιπόν, δεν ήξερε πια βαθιά μέσα της πώς να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά: «Είναι πράγματι ο Θεός Αυτός στον οποίο μπορώ να βασιστώ; Σε ποιον μπορώ να βασιστώ στην πραγματικότητα; Σε ποιον μπορώ να βασιστώ για να επιβιώσω, να λάβω ευλογίες και να κερδίσω τον μελλοντικό μου προορισμό;» Όλα αυτά τα ερωτήματα είχαν ήδη αρχίσει να τη μπερδεύουν όλο και περισσότερο. Και τι ήταν αυτό για το οποίο τελικά μετάνιωνε βαθιά; Το ότι δεν είχε κανέναν να βασιστεί πάνω του, ότι δεν είχε κανέναν να εμπιστευτεί. Πόσο τραγική και δυστυχισμένη ζωή πέρασε! Ήταν μπερδεμένη για το πόσο σημαντικές είναι οι διευθετήσεις του Δημιουργού για τους ανθρώπους σ’ αυτήν τη ζωή, δεν ήξερε. Κι όταν είχε ζήσει όλη της τη ζωή μ’ αυτόν τον τρόπο, όταν είχε πια γεράσει και ακόμα δεν μπορούσε να τα καταλάβει όλα αυτά ούτε να βγάλει κάποιο ακριβές συμπέρασμα ή να καταλήξει σε μια ακριβή κατεύθυνση και στόχο στη ζωή της, τι έκανε ο Θεός όταν εκείνη δεν μπορούσε να κερδίσει τίποτα απ’ όλα αυτά; Έδωσε οριστικό τέλος στη ζωή της. Ο Θεός είχε ήδη κάνει ό,τι ήταν δυνατόν να γίνει. Είχε διαμορφώσει περιβάλλοντα, την είχε διαφωτίσει και την είχε καθοδηγήσει, και μάλιστα ακόμα και στις πιο επώδυνες και απελπιστικές καταστάσεις που είχε αντιμετωπίσει εκείνη, της είχε δώσει το κίνητρο να συνεχίσει να ζει. Την είχε βοηθήσει να ζήσει μέχρι αυτό το σημείο, δίνοντάς της τη μέγιστη αγάπη και υποστήριξη. Και για ποιον σκοπό; Για να την κάνει να αλλάξει. Και ποιος είναι ο σκοπός της αλλαγής; Να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι σε κανέναν, ότι δεν πρέπει να βασίζεσαι σε κανέναν, και ότι δεν πρέπει να προσπαθείς να φτιάξεις μόνος σου μια ευτυχισμένη ζωή· να καταλάβεις, επίσης, ότι δεν πρέπει να σου γεννιέται η παραμικρή επιθυμία, και ότι κανένας, εκτός απ’ τον Δημιουργό, δεν μπορεί να ενορχηστρώσει ή να ελέγξει το πεπρωμένο σου, ούτε καν εσύ ο ίδιος. Ποια επιλογή πρέπει να κάνεις; Να προσέλθεις ενώπιον του Δημιουργού χωρίς να εκφράσεις κανένα παράπονο και χωρίς προϋποθέσεις, να ακούσεις τι θα σου πει και να ακολουθήσεις τη δική Του οδό. Είτε είναι να βιώσεις πόνο είτε αρρώστια, όλα αυτά αποτελούν μέρος της ανθρώπινης ζωής. Όταν η ζωή ενός ανθρώπου φτάνει τόσο κοντά στο τέλος της κι εκείνος δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ αυτά, τότε ο Θεός τι άλλο κάνει; Δεν κάνει τίποτα άλλο πια, γεγονός που σημαίνει επίσης ότι τον έχει παρατήσει. Γιατί δεν κάνει τίποτα άλλο πια; Επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε ανέκαθεν μέσα στις αντιλήψεις του, στις επιθυμίες του και στην επιμονή του, και όλα αυτά που ενορχήστρωνε ο Θεός τα αντιμετώπιζε με στάση αδιαλλαξίας και πείσματος, και με μια στάση αυτάρεσκη και ανταγωνιστική. Άρα, όταν αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του και, παρόλο που έχει περάσει βήμα βήμα μέσα απ’ αυτά τα περιβάλλοντα και τις διαδικασίες που έχει διαμορφώσει ο Θεός, δεν έχει αλλάξει καθόλου η γνώση του για τον Δημιουργό και δεν έχει καμία απολύτως κατανόηση για το πεπρωμένο της ανθρώπινης ζωής, τότε είναι εντελώς αυτονόητο σε τι αντιστοιχεί η ζωή του και ο Δημιουργός θα πάψει πια να παρεμβαίνει ή να κάνει οτιδήποτε. Έτσι εργάζεται ο Θεός.

Ποιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες γεννιούνται στους ανθρώπους λόγω του τρόπου με τον οποίο εργάζεται ο Θεός; Κάποιοι, όταν βλέπουν τον Θεό να αποκλείει άλλους ανθρώπους, διαμορφώνουν αντιλήψεις μέσα τους και λένε: «Τόσο πόνο έχει νιώσει στη ζωή του αυτός ο άνθρωπος· δεν τον λυπάται ο Δημιουργός;» Τι συμβολίζει η λύπηση; (Την παραχώρηση χάρης.) Και μπορεί το πεπρωμένο ενός ανθρώπου να καθοριστεί απ’ τη χάρη που λαμβάνει; Μπορεί η χάρη να αλλάξει το πεπρωμένο του; Μπορεί να αλλάξει τις απόψεις του; (Όχι.) Άρα, όσες ευλογίες, χάρες και υλικές απολαύσεις κι αν δώσει ο Δημιουργός σε κάποιον άνθρωπο, αν όλα αυτά που του δίνει δεν μπορέσουν να τον ωθήσουν ή να τον βοηθήσουν να καταλάβει τις προθέσεις του Θεού, ή να βαδίσει στο ορθό μονοπάτι της ζωής, και τελικά να βαδίσει στο μονοπάτι που δείχνει ο Θεός στους ανθρώπους, και να καταλάβει τι σημαίνουν όλα όσα βιώνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους, τότε όλο το έργο που έχει κάνει σ’ αυτούς ο Θεός θα πάει στράφι, και προφανώς θα λάβει τέλος όλη αυτή η περίοδος που ο συγκεκριμένος άνθρωπος πίστευε στον Θεό. Ποιες αντιλήψεις έχουν την τάση να αναπτύσσουν οι άνθρωποι; «Ο Θεός είναι ανεκτικός και υπομονετικός, και έχει δυνατή και απέραντη αγάπη. Πώς γίνεται να μην αγαπάει έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν;» Πώς εκδηλώνεται η αγάπη του Θεού; Αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός τον αγαπάει ή δεν τον αγαπάει πραγματικά; Του έχει φέρει αυτού του ανθρώπου κάποια αποτελέσματα η αγάπη του Θεού; Πώς εκδηλώνεται αυτή η αγάπη όταν δεν υπάρχουν αποτελέσματα; Πώς εκδηλώνεται η διάθεσή Του; Πώς κάνει το έργο Του; Η αλήθεια είναι πως ο Θεός, πριν κάνει το παραμικρό, έχει ήδη επιλέξει τον συγκεκριμένο άνθρωπο, έχει εργαστεί πάνω του και έχει αφιερώσει σκέψη για να προκαθορίσει ολόκληρη τη ζωή του και να την ενορχηστρώσει της σύμφωνα με τον δικό Του τρόπο. Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβονται οι προθέσεις του Θεού. Αυτή δεν είναι η αγάπη του Θεού; (Ναι.) Ήδη είναι εμφανής εδώ η αγάπη Του. Όσο περνάει κανείς μέσα από κάθε διαδικασία στη ζωή του, ο Θεός τού δείχνει έλεος και φροντίδα, τον προστατεύει, του παρέχει κίνητρα και διαμορφώνει κάποια περιβάλλοντα, και μ’ αυτούς τους τρόπους τον προστατεύει διαρκώς όσο εκείνος ολοκληρώνει την αποστολή του σ’ αυτήν τη ζωή. Μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία, όσο επίμονος, πεισματάρης, αλαζόνας ή αδιάλλακτος κι αν είναι, ο Θεός τον βοηθάει διαρκώς να περάσει τη ζωή του ομαλά σύμφωνα με τον τρόπο του Θεού, με την αγάπη και τη μεγαλοψυχία του Δημιουργού, και με την ευθύνη του Θεού. Μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους και πειρασμούς στη ζωή του, ενώ μπορεί πολλές φορές να απελπιστεί και να θελήσει να αυτοκτονήσει. Ο Θεός, όμως, τον καθοδηγεί να ζήσει αυτήν τη ζωή σύμφωνα με τον δικό Του τρόπο. Αν δεν υπήρχε η καθοδήγηση του Θεού, τότε σίγουρα εκείνος δεν θα ζούσε μια ομαλή ζωή, αφού θα περιβαλλόταν από ένα σωρό δελεαστικά πράγματα, πειρασμούς ή κίνδυνους. Όλα αυτά, λοιπόν, είναι η αγάπη του Θεού. Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, πιστεύουν ότι η αγάπη του Θεού δεν πρέπει να συνοδεύεται από τέτοιον πόνο, από τέτοια δεινά και τέτοια πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τα συναισθήματά τους. Η αλήθεια είναι πως ο Θεός προσφέρει συνέχεια στους ανθρώπους το έλεος, τη χάρη και τις ευλογίες Του με τρόπο γεμάτο αγάπη και ανεκτικότητα. Και στο τέλος, εκφράζει και την αλήθεια πολύ υπομονετικά και με μεγάλη αγάπη, προκειμένου οι άνθρωποι να την καταλάβουν και να κερδίσουν ζωή. Εφαρμόζει πολλές μεθόδους για να πετύχει αποτελέσματα, και μ’ αυτές καθοδηγεί τους ανθρώπους σε κάθε βήμα, ώστε να κατανοήσουν την ανθρώπινη ζωή και να μάθουν πώς να ζουν μια ζωή με νόημα. Και για ποιον σκοπό κάνει με έναν τέτοιον τρόπο το έργο Του ο Θεός; Σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, έχει σκοπό να απαλλαγούν οι άνθρωποι από κάθε πόνο που βιώνουν στη ζωή, αλλά και κάθε πόνο που προκαλούν οι ίδιοι· σε ένα βαθύτερο επίπεδο, έχει σκοπό να τους κάνει να ζήσουν ευτυχισμένοι, να βιώσουν τη ζωή τους ως κανονικοί άνθρωποι, ως αληθινοί άνθρωποι, και να ζήσουν υπό την καθοδήγηση του Δημιουργού. Ωστόσο, όλοι έχουν ελευθερία. Ο Θεός έχει δημιουργήσει για τους ανθρώπους την ελεύθερη βούληση και την ικανότητα να σκέφτονται. Αυτοί, όμως, στη συνέχεια αποδέχτηκαν πολλά πράγματα από αυτόν τον κόσμο και αυτήν την κοινωνία, όπως είναι η γνώση, η παραδοσιακή κουλτούρα, οι κοινωνικές τάσεις, η διαπαιδαγώγηση της οικογένειας και ούτω καθεξής. Ο Θεός ανέκαθεν νιώθει μια αποστροφή γι’ αυτά τα πράγματα που προέρχονται από τον Σατανά και τα φανερώνει, ώστε να μάθουν οι άνθρωποι πως όλα αυτά είναι παράλογα και υποκριτικά, και δεν συμβαδίζουν καθόλου με την αλήθεια. Όμως, δεν τους απομονώνει ποτέ ούτε τους κρατάει μακριά απ’ αυτά τα σατανικά πράγματα. Κάθε άλλο· τους αφήνει να τα βιώσουν και να διακρίνουν την πραγματική τους εικόνα, κι έτσι να κερδίσουν σωστές εμπειρίες ζωής και σωστή κατανόηση. Όταν τελειώσει όλη η διαδικασία και όταν ο Θεός έχει κάνει όλα όσα πρέπει να κάνει, τότε οι άνθρωποι κερδίζουν όσα μπορούν να κερδίσουν. Άρα, σ’ αυτό το τελικό στάδιο, ποιες αντιλήψεις δημιουργούνται στους ανθρώπους; Η αντίληψη ότι ο Θεός έχει εγκαταλείψει κάποιον, πράγμα που τους κάνει να πιστεύουν ότι δεν υπολογίζει τα συναισθήματά τους. Τότε είναι που καταλαβαίνουν ότι έχει γκρεμιστεί αυτή η μικρή ζεστή ελπίδα που ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπόρεσε να εναποθέσει στον Θεό, και το θεωρούν κάπως σκληρό αυτό. Όταν οι άνθρωποι έχουν αυτήν την αίσθηση ότι κάτι είναι τόσο σκληρό, τότε φανερώνονται και οι αντιλήψεις τους. Θέλεις να είσαι καλός άνθρωπος και να βοηθήσεις αυτόν τον άνθρωπο να σωθεί. Είναι χρήσιμο αυτό; Εκείνος τόσα χρόνια πιστεύει στον Θεό και ποτέ του δεν επιδίωξε καθόλου την αλήθεια ούτε κέρδισε τίποτα. Θέλεις να τον λυπηθείς και να τον βοηθήσεις· μπορείς, όμως, να του προσφέρεις την αλήθεια; Μπορείς να του προσφέρεις ζωή; Είναι απλά τα πράγματα· δεν μπορείς να το κάνεις. Γιατί, λοιπόν, έχεις αντιλήψεις για τον Θεό; Το έργο που κάνει Εκείνος είναι δίκαιο και λογικό για όλους. Αν εκείνοι δεν αποδέχονται οι ίδιοι την αλήθεια και δεν υποτάσσονται στο έργο Του, τότε πώς γίνεται να διαμαρτύρεσαι ότι ο Θεός δεν τους σώζει; Εδώ υπάρχουν σίγουρα πολλές ανθρώπινες αντιλήψεις. Οι άνθρωποι έχουν τόσες αντιλήψεις για το έργο του Θεού, όπως για παράδειγμα η εξής: «Αφού ο Θεός έχει κάνει τόσα πράγματα, τότε γιατί δεν ολοκληρώνει εντελώς αυτό το τελευταίο στάδιο; Δεν φαίνεται να θέλει να το κάνει αυτό ο Θεός ούτε θα πρέπει να το κάνει. Αφού ο Θεός έχει κάνει τόσο μεγάλο έργο, θα έπρεπε να σώσει όλους όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν. Μόνο αν πετύχαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν τέλειο το αποτέλεσμα του έργου Του. Αυτόν τον άνθρωπο γιατί τον απέκλεισε; Μια τέτοια πράξη αντικρούει την αγάπη και το έλεός Του για τους ανθρώπους, και είναι πιθανό οι άνθρωποι να την παρερμηνεύσουν! Γιατί τα κάνει έτσι τα πράγματα ο Θεός; Δεν δείχνει μια μικρή αδιαφορία για τα αισθήματα των ανθρώπων;» Έτσι ακριβώς είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού. Αυτή είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού. Απλώς βιώστε την, και μια μέρα θα καταλάβετε.

Όλα αυτά που λέγαμε μόλις τώρα έχουν σχέση με κάποιες από τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων γύρω απ’ το έργο του Θεού. Κάποιες απ’ αυτές αποτελούν ανθρώπινες φαντασιοκοπίες, και κάποιες αποτελούν απαιτήσεις των ανθρώπων απ’ τον Θεό· με άλλα λόγια, οι άνθρωποι πιστεύουν πως ο Θεός πρέπει να κάνει το ένα και το άλλο. Όταν το έργο του Θεού δεν ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις σου και είναι αντίθετο με τις απαιτήσεις ή τις φαντασιοκοπίες σου, τότε θα αναστατωθείς και θα στενοχωρηθείς, ενώ θα σκεφτείς: «Δεν είσαι εσύ ο θεός μου, ο θεός μου αποκλείεται να ήταν σαν κι εσένα». Αν ο Θεός δεν είναι ο Θεός σου, τότε ποιος είναι ο θεός σου; Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν διορθώσει όλα αυτά τα πράγματα, ζουν συχνά μέσα σε τέτοιες καταστάσεις και αντιλήψεις, και πολλές φορές, με βάση αυτές τις αντιλήψεις και τις απαιτήσεις, υπολογίζουν μέσα στο μυαλό τους το έργο του Θεού, κρίνουν αν είναι ή δεν είναι σωστά αυτά που κάνουν, αλλά και κρίνουν αν είναι ορθό το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν· αυτό θα τους προκαλέσει προβλήματα. Εφόσον ακολουθείς ένα μονοπάτι που δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις του Θεού, ακόμα κι αν φαίνεται ότι ακολουθείς τον Θεό και ακούς τα κηρύγματά Του και τα λόγια Του, θα πετύχεις το τελικό αποτέλεσμα της σωτηρίας; Όχι. Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι προκειμένου να σωθείς μέσω της πίστης στον Θεό, αν αποδεχτείς το έργο Του και εισέλθεις στην εκκλησιαστική ζωή, τότε σίγουρα θα ενταχθείς στο έργο διαχείρισής Του και θα είσαι από εκείνους που θα σώσει και θα οδηγήσει στην τελείωση, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις ήδη σωθεί ή ότι σίγουρα θα σωθείς. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όλα αυτά δεν είναι παρά ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, ανθρώπινη λογική και κρίση.

Κάντε μια σύνοψη —ποιες ανθρώπινες αντιλήψεις σχετίζονται με την ιστορία που σας είπα τώρα; Μόλις ολοκληρώσετε τη σύνοψη, απλώς διαβάστε τες. (Θεέ μου, στη σύνοψή μας έχουμε βρει τέσσερις αντιλήψεις: Καταρχάς, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν μια επιθυμία και κάποιες επιδιώξεις που είναι λογικές και όχι υπερβολικές, τότε ο Θεός θα πρέπει να τις εκπληρώσει. Δεύτερον, θεωρούν ότι αν, παρόλο που ο Θεός έχει πληρώσει ένα τόσο μεγάλο τίμημα με το έργο που κάνει πάνω τους, αυτοί συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν, τότε Εκείνος πρέπει να κάνει κάποιο υπερφυσικό έργο για να τους διαφωτίσει μεμιάς και να τους μάθει το ορθό μονοπάτι στη ζωή, παρά να τους στέλνει τόσες κακουχίες στη ζωή και να τους κάνει να ψάχνονται από μόνοι τους, και να βιώνουν και να περνούν οι ίδιοι κάποια πράγματα. Τρίτον, έχουν αντιλήψεις σχετικά με τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Νομίζουν ότι αν ο Θεός έχει πληρώσει ένα τόσο μεγάλο τίμημα με το έργο Του σ’ αυτούς, τότε στο τέλος θα πρέπει να υπάρχει ένα τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή πρέπει να κερδηθούν από τον Θεό. Τέταρτον, η πίστη των ανθρώπων στον Θεό κρύβει πίσω της κάποιου είδους νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζει κανείς την τύχη του.) Υπάρχουν άλλες; Ξέρει κανείς να Μου πει; (Μια ακόμα αντίληψη είναι ότι απ’ τη στιγμή που ο Θεός εργάζεται τόσα χρόνια και έχει κάνει τόση δουλειά, λογικά θα κερδίσει μερικούς ακόμη ανθρώπους, και ότι αν κερδίσει μόνο λίγους, τότε αυτό δεν είναι έργο του Θεού.) Έχετε βρει πέντε αντιλήψεις. Υπάρχουν άλλες; (Σκέφτηκα μία: όταν οι άνθρωποι έχουν κάποιες ιδιαίτερες εμπειρίες, όπως για παράδειγμα συλλήψεις και διώξεις, και παράλληλα έχουν κάποιες αληθινές επαφές με τον Θεό και ειλικρινή μαρτυρία, αυτό το αντιμετωπίζουν ως κάποιου είδους κεφάλαιο και πιστεύουν ότι επειδή έχουν μια τέτοια βιωματική μαρτυρία, θα κερδίσουν την έγκριση του Θεού κι έτσι θα αυξηθούν οι πιθανότητες να επιβιώσουν.) (Κάτι ακόμα που πιστεύουν οι άνθρωποι είναι πως όσο μεγαλύτερο είναι το έργο τους και το τίμημα που πληρώνουν, τόσο πιο πολύ θα τους εγκρίνει ο Θεός και τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να σωθούν.) Με άλλα λόγια, πιστεύουν ότι οι πιθανότητες να τους εγκρίνει ο Θεός βασίζονται στο ύψος του τιμήματος που πληρώνουν και ότι τα δύο αυτά πρέπει να είναι ευθέως και όχι αντιστρόφως ανάλογα ούτε άσχετα μεταξύ τους· πρέπει να συνδέονται. Αυτό είναι αντίληψη. Μέχρι στιγμής έχουμε εφτά. Άλλη; (Είναι κι άλλη μία πτυχή: πιστεύουν ότι αν ο Θεός θέλει να καταλάβουν την αλήθεια, θα μπορούσε να τους διαφωτίσει για να τους δώσει να καταλάβουν, και ότι δεν θα έπρεπε να τους δοκιμάζει, να τους στερεί πράγματα ή να τους υποβάλλει σε μαρτύριο, γιατί ο Θεός αγαπάει τους ανθρώπους, και το να τους υποβάλλει σε μαρτύριο δεν είναι αγάπη.) Αυτό αποτελεί μια αντίληψη σχετικά με την αγάπη του Θεού. Τι άλλες αντιλήψεις υπάρχουν; (Οι άνθρωποι θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερο να τους κερδίσει όλους ο Θεός. Κάτι τέτοιο θα ταπείνωνε τον Σατανά κι επίσης ο Θεός θα είχε κερδίσει την ανθρωπότητα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτό το σκεπτικό είναι εγωιστικό και ποταπό, σκέφτονται μόνο το δικό τους καλό.) Έχουν μια τέλεια φαντασιοκοπία σχετικά με τα αποτελέσματα του έργου του Θεού. Αυτό είναι αντίληψη. Οι άνθρωποι, εκτός απ’ τον εγωιστικό και ποταπό αυτόν στόχο τους, θεωρούν ότι όλα αυτά που κάνει ο Θεός θα πρέπει να έχουν μια αρχή και ένα τέλος, και πρέπει να υπάρχει ένα αποτέλεσμα τέλειο, σύμφωνο με τις επιθυμίες τους και τις φαντασιοκοπίες τους, αλλά και με τη λαχτάρα τους για ωραία πράγματα. Όταν, όμως, ολοκληρώνεται το έργο του Θεού, πολλές φορές τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις φαντασιοκοπίες τους, και μπορεί να μην υπάρχει ένα τέλειο αποτέλεσμα σαν αυτό που φαντάζονται. Βεβαίως, δεν θέλουν, όταν ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, να μην έχουν μείνει πολλοί άνθρωποι, όπως έγινε και στην Εποχή του Νόμου, που οι πιστοί οι οποίοι είχαν φόβο Θεού και απέφευγαν το κακό, σαν τον Ιώβ, ήταν ελάχιστοι. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι το έργο του Θεού δεν έπρεπε να έχει αυτά τα αποτελέσματα, επειδή Αυτός είναι παντοδύναμος· έτσι ορίζουν την παντοδυναμία του Θεού. Και μόνο που ορίζουν την παντοδυναμία του Θεού έτσι, αυτό αποτελεί αντίληψη, μια έννοια τελειομανίας που έχουν στη φαντασία τους, πράγμα που δεν έχει την παραμικρή σχέση με το τι θέλει να κάνει ο Θεός και με τις αρχές στις οποίες βασίζει το έργο Του. Τι άλλες αντιλήψεις υπάρχουν; (Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, δεν αναλογίζονται το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν ούτε το πώς θα μπορέσουν να αποτινάξουν τη διαφθορά και να φτάσουν στη σωτηρία. Πιστεύουν αντίθετα, ότι, αφού ο Θεός είναι παντοδύναμος, αν πει ότι θα κάνει τους ανθρώπους να αλλάξουν, τότε θα αλλάξουν.) Ναι μεν ο Θεός λέει στους ανθρώπους πώς να αλλάξουν, όμως εκείνοι δεν κάνουν πράξη τα λόγια Του και δεν αλλάζουν· θέλουν, μάλιστα, μονίμως να γλιτώσουν τον κόπο και να τους αλλάξει ο Θεός. Αυτό είναι μια κούφια φαντασιοκοπία και ένα είδος αντίληψης. Υπάρχουν κι άλλες; (Νομίζουν ότι κάποιος που έχει υποστεί πολλά μαρτύρια και έχει βρεθεί σε πολλά αδιέξοδα στη ζωή του θα πρέπει τελικά να έχει καλό αποτέλεσμα, και πως ο Θεός δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει. Όταν τελικά αυτός ο άνθρωπος δεν κερδηθεί απ’ τον Θεό κι Εκείνος θελήσει να τον εγκαταλείψει, οι άνθρωποι θα δουν όλα αυτά που έχει κάνει ο Θεός απ’ την οπτική του «καλού ανθρώπου», και θα θεωρήσουν ότι οι ενέργειές Του χαρακτηρίζονται από αδιαφορία για τα συναισθήματά τους και είναι πολύ σκληρές.) Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Απλώς περιγράψατε ορισμένα ζητήματα και ορισμένα πράγματα που κατανοείτε βάσει αντίληψης, δίχως να αναφέρετε ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα αντιλήψεων. Ποια είναι η βασική αντίληψη των ανθρώπων εδώ; Νομίζουν ότι ο Θεός σώζει έναν άνθρωπο ανάλογα με το πόσο αξιοθρήνητος είναι και πόσο έχει υποφέρει. Θεωρούν ότι όταν ο Θεός πάρει τελικά μια απόφαση για το αποτέλεσμα του ανθρώπου, θα πρέπει να δείξει το έλεος που έχει στην καρδιά Του και τη μεγαλοψυχία, την ανεκτικότητα, την αγάπη και τη λύπησή Του, καθώς αυτός ο άνθρωπος έχει υποφέρει πάρα πολύ και η ζωή του είναι τόσο αξιοθρήνητη. Είτε ο άνθρωπος αυτός καταλαβαίνει είτε δεν καταλαβαίνει την αλήθεια, και ασχέτως του πόσο υποτάσσεται στον Θεό, θεωρούν ότι ο Θεός δεν πρέπει να τα εξετάσει αυτά τα πράγματα, αλλά αντίθετα ότι θα πρέπει να λάβει υπόψη Του πόσο αξιολύπητος είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, το ότι έχει πονέσει πολύ, το ότι εμμένει τόσο πεισματικά στο όνειρό του, κι έτσι να κάνει μια εξαίρεση και να τον σώσει. Αυτό αποτελεί ανθρώπινη αντίληψη. Οι άνθρωποι έχουν πολλά «πρέπει» και με όλα αυτά τα «πρέπει» προσδιορίζουν το τι πρέπει να κάνει ο Θεός και ορίζουν τις πράξεις Του. Όταν τα γεγονότα αποκαλύπτουν πως ο Θεός δεν έχει πράξει έτσι, προκύπτει διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό, και οι άνθρωποι αναπτύσσουν παρανοήσεις γι’ Αυτόν. Άρα, πρόκειται απλώς για μια παρανόηση; Όχι, απ’ αυτό αναδύεται και η επαναστατικότητα των ανθρώπων. Τέτοια δεινά και τέτοιες συνέπειες φέρνουν στους ανθρώπους οι αντιλήψεις.

Στη συζήτηση που κάνουμε τώρα επικεντρωνόμαστε στις αντιλήψεις. Η ιστορία που μόλις αναφέραμε δείχνει ότι η πρωταγωνίστρια υπολόγισε όλα όσα είχε ενορχηστρώσει ο Θεός με βάση πολλές αντιλήψεις, ενώ οι άνθρωποι, λόγω όλων αυτών που έπαθε εκείνη και του τρόπου με τον οποίο τη μεταχειρίστηκε ο Θεός, αναπτύσσουν πολλές σκέψεις και απαιτήσεις απ’ Αυτόν —καθεμία απ’ αυτές είναι και μία αντίληψη. Πείτε Μου, τι άλλες αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι; (Νομίζουν ότι αφού ο Θεός έχει κάνει τόσο σπουδαίο έργο, πρέπει να κερδίσει περισσότερους ανθρώπους. Ο Θεός, όμως, λέει ότι αν γίνεται μόνο ελάχιστους να κερδίσει, ας κερδίσει μόνο αυτούς· αυτό τους κάνει να πιστεύουν ότι δεν αρέσει στον Θεό να κερδίζει τόσο πολλούς ανθρώπους, κι έτσι σταματούν την επιδίωξή τους.) Οι αντιλήψεις επηρεάζουν την επιδίωξη των ανθρώπων. Εδώ πρέπει να κάνουμε μια διόρθωση. Δεν είναι ότι δεν αρέσει στον Θεό να κερδίζει τόσους ανθρώπους· Του αρέσει. Ωστόσο, προκύπτει ένα ερώτημα. Όταν ο Θεός προσδιορίζει τελικά το αποτέλεσμα των ανθρώπων, πάνω σε τι βασίζεται και λέει ότι θα πάψει να εργάζεται σ’ αυτούς και, αντίθετα, θα τους παρατήσει; Στο σημείο αυτό ο Θεός έχει ένα πρότυπο, το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα αρχή και βάση αναφοράς. Αν έχεις αντιλήψεις σχετικά με αυτό το πρότυπο, αυτήν την αρχή ή αυτήν τη βάση αναφοράς, αν δεν μπορείς να το διακρίνεις ξεκάθαρα, τότε θα αναδυθούν μέσα σου κάποιες συγκρούσεις με τον Θεό ή κάποιες φαντασιοκοπίες σχετικά μ’ Εκείνον. Κάποιοι λένε: «Ο Θεός κατέβαλε τόση προσπάθεια γι’ αυτήν τη γυναίκα, κι εκείνη δεν άλλαξε ούτε εγκατέλειψε την επιθυμία της· επέμεινε μάλιστα σ’ αυτήν, και δεν προσήλθε ενώπιον του Θεού. Έτσι, Εκείνος την εγκατέλειψε». Γι’ αυτόν τον λόγο κυρίως την εγκατέλειψε; (Όχι.) Και ποιος ήταν ο κύριος λόγος; Προς το τέλος της ιστορίας, όταν η γυναίκα είχε μεγαλώσει, παρόλο που είχε αλλάξει η εμφάνισή της, είχε γεράσει με τα χρόνια και είχαν αλλάξει οι καιροί, το μόνο που δεν είχε αλλάξει ήταν η επιθυμία της και αυτές οι κάπως θολές αυταπάτες που είχε. Τι ήταν αυτό που την έκανε να επιμένει σε μια τέτοια επιθυμία; (Μια αδιάλλακτη, επαναστατική διάθεση.) Ακριβώς. Αυτό το αποτέλεσμα οφειλόταν στο ότι δεν αγαπούσε την αλήθεια, δεν την επιδίωκε, δεν αποδεχόταν τα λόγια του Θεού και δεν έκανε πράξη την αλήθεια. Λόγω των διεφθαρμένων διαθέσεων της αλαζονείας, της αδιαλλαξίας και του πείσματος που είχε μέσα της, παρέμεινε προσκολλημένη στην επιθυμία της και στα ιδανικά της· όλα αυτά δεν την άφηναν να εγκαταλείψει τα ιδανικά της. Τι οδήγησε σ’ αυτό; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις της. Όποτε, λοιπόν, βλέπει ο Θεός κάποιον άνθρωπο να φτάνει στο τέλος της διαδρομής και η διάθεσή του να παραμένει αδιάλλακτη, αλαζονική και πεισματική, τι δείχνει κάτι τέτοιο; Κατά τη διάρκεια του έργου του Θεού, αυτός ο άνθρωπος, παρόλο που φαινομενικά ακολουθεί τον Θεό και εκτελεί το καθήκον του, ούτε κάνει πράξη ούτε βιώνει τα λόγια του Θεού στις ενέργειές του, και ουσιαστικά δεν έχει καθόλου ζωή-είσοδο. Τέτοιοι άνθρωποι, λοιπόν, αποδέχονται πραγματικά το έργο του Θεού και υποτάσσονται σ’ αυτό; (Όχι.) Ακριβώς. Και ως αποτέλεσμα, ο Θεός τελικά τους εγκαταλείπει. Διέσχισαν ολόκληρο το μονοπάτι της ζωής τους, και στη διάρκεια αυτή προσήλθαν ενώπιον του Θεού και κατάλαβαν ότι ο Δημιουργός ήταν Εκείνος που τα ενορχήστρωσε όλα αυτά και που ρυθμίζει το πεπρωμένο των ανθρώπων. Ωστόσο, την περίοδο που ακολουθούσαν τον Θεό και άκουγαν τα λόγια Του, δεν άλλαξε καθόλου η αδιάλλακτη, αλαζονική και πεισματική διάθεσή τους, ούτε καν στο τέλος. Είναι, λοιπόν, προφανές αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το τελικό πρότυπο του Θεού, η αρχή Του, για την εγκατάλειψη κάποιου. Όποιες κι αν είναι οι απόψεις των ανθρώπων, και όπως κι αν αξιολογούν εκείνοι αυτήν την αρχή και το πρότυπο του Θεού, Εκείνος δεν επηρεάζεται. Θα κάνει ό,τι είναι να κάνει. Αν δεν έρθεις σε επαφή με έναν τέτοιον άνθρωπο για να καταλάβεις την ενδότερη ουσία του και τη διάθεσή του, παρά λάβεις υπόψη μόνο την εμφάνισή του, τότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταλάβεις ποια αρχή διέπει τις πράξεις του Θεού και ποια είναι η ρίζα τους· θα κρίνεις, λοιπόν, τις πράξεις Του και την ετυμηγορία Του σχετικά μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Να σας ρωτήσω κάτι: γιατί άραγε να μεταχειριστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός έναν τόσο αξιολύπητο άνθρωπο, κάποιον που έχει πονέσει τόσο στη ζωή του, κάποιον που έχει περάσει μια ζωή γεμάτη πόνο; Για ποιον λόγο να τον εγκαταλείψει; Κανείς δεν θέλει να δει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αλλά είναι όντως γεγονός και υπάρχει στ’ αλήθεια. Για ποιον λόγο τον μεταχειρίζεται έτσι ο Θεός; Αν εργαζόταν για μια δεκαετία ακόμα πάνω σ’ έναν τέτοιον άνθρωπο, εκείνος άραγε θα άλλαζε, αν αναλογιστούμε την επιδίωξή του, τη διάθεσή του και το μονοπάτι που ακολουθεί; (Όχι.) Θα άλλαζε άραγε αν ο Θεός εργαζόταν πάνω του για άλλα πενήντα χρόνια και του επέτρεπε να ζήσει λίγο περισσότερο; (Όχι.) Γιατί δεν θα άλλαζε; (Η φύση-ουσία του προσδιορίζει ότι δεν είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια, κι έτσι όσα χρόνια κι αν συνεχίσει να πιστεύει στον Θεό, δεν πρόκειται να αλλάξει.) Μπορεί κάποιος να το θέσει πιο συγκεκριμένα; (Ακολουθεί το λάθος μονοπάτι, όχι το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Άρα, όσα χρόνια κι αν πιστέψει στον Θεό, θα είναι μάταιο. Και δέκα και είκοσι παραπάνω χρόνια να πιστέψει στον Θεό, δεν πρόκειται να αλλάξουν το μονοπάτι που ακολουθεί και η κατεύθυνση της ζωής του.) Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει μέσα του αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Δεν επιδιώκει την αλήθεια, δεν επιδιώκει να κατανοήσει την αλήθεια ούτε την είσοδο σ’ αυτήν. Επιδιώκει μόνο να δείχνει ότι ακολουθεί συνέχεια, αλλά η ουσία δεν αλλάζει καθόλου. Πιστεύει στον Θεό για δέκα ή είκοσι χρόνια δίχως να επιδιώκει την αλήθεια, ή πιστεύει για τριάντα ή πενήντα χρόνια και ακόμα δεν την επιδιώκει· τελικά, δεν αλλάζει ποτέ ως προς αυτά που αποκαλύπτει και βιώνει. Όλα αυτά τα καθορίζει η φύση-ουσία του, και τέτοια ακριβώς είναι η διάθεσή του. Δεν έχει αλλάξει ποτέ ούτε η διάθεσή του ούτε οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες του για τον Θεό. Και ο Θεός έχει άραγε κάποιες αρχές για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ανθρώπου σαν κι αυτόν; Φυσικά και έχει. Οι άνθρωποι συνέχεια παριστάνουν τους καλούς ανθρώπους, και νομίζουν ότι είναι πολύ ανεκτικοί και πολύ σπουδαίοι. Έχεις, όμως, τόσο μεγάλη ανεκτικότητα όσο ο Θεός; Έχεις τόσο μεγάλη αγάπη όσο ο Θεός; (Όχι.) Και ποια είναι η ανεκτικότητα του Θεού; Πώς καταλαβαίνεις ότι ο Θεός είναι γεμάτος ανεκτικότητα και αγάπη; Ο Θεός προσπαθεί να φέρει τους ανθρώπους ενώπιόν Του, να τους κάνει να ακούσουν και να κατανοήσουν τα λόγια Του, και να τους κάνει να πορευτούν στη ζωή και να ασκηθούν με τον τρόπο που Εκείνος απαιτεί, χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους που τους ωφελούν. Εκείνος ο άνθρωπος, όμως, δεν το αποδέχεται και εμμένει μέχρι τέλους στις δικές του απόψεις. Τον εγκαταλείπει, άρα, ο Θεός στην πορεία της εμπειρίας του στη ζωή; (Όχι.) Ο Θεός δεν τα παρατάει. Παίρνει μέχρι το τέλος στα σοβαρά την ευθύνη Του σε κάθε στάδιο της ζωής εκείνου του ανθρώπου, σε ό,τι κάνει γι’ αυτόν και σε ό,τι απαιτεί από εκείνον να βιώσει. Και με ποιον σκοπό αναλαμβάνει ο Θεός την ευθύνη μέχρι το τέλος; Το κάνει ώστε να μπορέσει να δει ένα καλό αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα ικανοποιητικό και ευχάριστο για τον άνθρωπο αυτόν, ώστε εκείνος να απολαύσει την αληθινή ευτυχία που επιθυμεί —αυτή είναι η ανεκτικότητα του Θεού. Στο τέλος, όμως, τι αποτέλεσμα βλέπει ο Θεός; Βλέπει μήπως τελικά το αποτέλεσμα που θέλει να δει; (Όχι.) Δεν βλέπει αυτό· ήδη δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία ελπίδα. Και τι σημαίνει όταν ο Θεός δεν βλέπει καμία ελπίδα; Σημαίνει ότι έχει πλέον χάσει κάθε ελπίδα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Όπως λέει και η έκφραση που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, ο Θεός έχει φτάσει σε απόγνωση. Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή ελπίδα, τότε ο Θεός δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Τόση ανεκτικότητα και αγάπη έχει Εκείνος. Ασκεί την ανεκτικότητά Του και την αγάπη Του πρακτικά στους ανθρώπους, δεν λέει μόνο κούφια λόγια. Κι αυτό που βλέπει τελικά στον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι ότι η διεφθαρμένη διάθεσή του παραμένει η ίδια, το πείσμα του εξακολουθεί να υπάρχει, ενώ έχει παραμείνει στα βάθη της καρδιάς του και η επιθυμία του. Θέλει να λάβει ευλογίες, αλλά όταν προσέρχεται ενώπιον του Θεού, δεν εγκαταλείπει τίποτε. Αντίθετα, επιμένει σ’ αυτήν την τιποτένια επιθυμία του για μια ολόκληρη ζωή, γαντζώνεται σ’ αυτήν για μια ολόκληρη ζωή και την κρατάει σφιχτά για μια ολόκληρη ζωή. Επιφανειακά, δείχνει να παραδίδει τον εαυτό του και τη ζωή του, και όλους τους συγγενείς του στον Θεό. Τι γίνεται, όμως, στην πραγματικότητα; Θέλει να είναι ο ίδιος υπεύθυνος, υπεύθυνος για τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, υπεύθυνος για τους συγγενείς του και για τον εαυτό του, ενώ θέλει και να βασίζονται ο ένας στον άλλον —σε καμία περίπτωση δεν τα παραδίδει πραγματικά όλα αυτά στον Θεό. Όπως και να το δεις, το μονοπάτι που ακολουθεί αυτός ο άνθρωπος δεν είναι εκείνο κατά το οποίο ακολουθεί την οδό του Θεού ούτε εκείνο κατά το οποίο ικανοποιεί συνειδητά τις απαιτήσεις του Θεού. Ο άνθρωπος αυτός δεν βαδίζει σε καμία περίπτωση στο μονοπάτι κατά το οποίο ακολουθεί την οδό του Θεού. Παρ’ όλα τα βάσανα και τα τόσα ιδιαίτερα πράγματα που έχει βιώσει στη ζωή του, δεν έχει εγκαταλείψει την όμορφη και ευτυχισμένη εικόνα της ζωής που έχει σχεδιάσει, ενώ δεν έχει κάτσει να αναλογιστεί και στον παραμικρό βαθμό. Τι άνθρωπος είναι αυτός; Τέτοιοι άνθρωποι είναι υπερβολικά αδιάλλακτοι. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν ακολουθούν το ορθό μονοπάτι στη ζωή, τότε αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Στο τέλος, ο Θεός έχει ήδη κάνει ό,τι μπορούσε να γίνει. Όσα έκανε έχουν ήδη υπερβεί τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων και έχουν ξεπεράσει όσα μπορούν να φτάσουν εκείνοι. Ο Θεός τούς έχει δώσει πάρα πολλά. Η διαφθορά τους, η διάθεσή τους και η στάση τους απέναντι στον Θεό δεν τους καθιστούν άξιους να λάβουν αυτά τα πράγματα και αυτές τις ευλογίες. Ο Θεός, όμως, τα παρατάει; Προτού τα παρατήσει, κάνει πολύ έργο. Τους προσφέρει απλόχερα την αγάπη Του, το έλεός Του, τη χάρη Του και τις ευλογίες Του. Ποια στάση τηρούν, όμως, εκείνοι, ως αντάλλαγμα γι’ αυτά που λαμβάνουν απ’ τον Θεό; Συνεχίζουν να Τον αποφεύγουν και να μένουν μακριά Του, και πολλές φορές διατηρούν κατά βάθος αμφιβολίες γι’ Αυτόν, φυλάγονται απ’ Αυτόν, συγκρούονται μαζί Του και παραιτούνται. Γιατί θέλει ο άνθρωπος να βασίζεται συνεχώς στους άλλους για να φτιάξει μια ευτυχισμένη ζωή; Δεν μπορεί να καταφέρει να πιστέψει στον Θεό. Δεν πιστεύει πως ο Θεός μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στο ορθό μονοπάτι και να τους κάνει ευτυχισμένους. Πιστεύει συνέχεια ότι το δικό του μονοπάτι είναι το ορθό. Αν μπορούσε ο Θεός να τον βοηθήσει και να τον κάνει να πραγματοποιήσει τους στόχους του σύμφωνα με το μονοπάτι που είχε επιλέξει ο ίδιος ο άνθρωπος να ακολουθήσει και σύμφωνα με όσα απαιτεί ο ίδιος, τότε θα το είχε αποδεχτεί και θα υποτασσόταν. Ο Θεός, όμως, εκφράζει την αλήθεια για να φέρει τους ανθρώπους πίσω σ’ Αυτόν, έτσι ώστε να αποδεχτούν την αλήθεια και να βιώσουν μια ζωή με νόημα. Αυτό πάει κόντρα στις αντιλήψεις του ανθρώπου, κι έτσι θέλει να προχωρήσει στον δικό του δρόμο και να ζήσει τη δική του ζωή. Θεωρεί ότι είναι αρκετό να βασίζεται στον εαυτό του και στους άλλους, και ότι αν βασιστεί στον Θεό, δεν γίνεται να πετύχει τους στόχους του. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις προθέσεις του Θεού και εμμένουν μόνο στις αντιλήψεις τους· γι’ αυτόν τον λόγο, απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον Θεό. Οι μόνοι που μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους στον Θεό, να βασιστούν σ’ Αυτόν, να Τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους και να μην Τον εγκαταλείψουν ποτέ είναι εκείνοι που βλέπουν ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή, και που βλέπουν ότι οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ διεφθαρμένοι και έχουν ανάγκη να τους σώσει ο Θεός, και που βλέπουν ότι αλήθεια είναι μόνο αυτά που κάνει ο Θεός, και ότι όλα τα κάνει για να σωθεί η ανθρωπότητα απ’ την επιρροή του Σατανά και να οδηγηθεί σ’ έναν όμορφο προορισμό.

Μόλις τώρα συναναστραφήκαμε πάνω στη στάση του Θεού απέναντι σε έναν άνθρωπο, αλλά και πάνω στους διάφορους τρόπους με τους οποίους Εκείνος εργάζεται μεταξύ των ανθρώπων και πάνω τους. Οι τελευταίοι, όταν αναπτύσσουν αντιλήψεις σχετικά μ’ αυτά τα πράγματα, πρέπει να τα εξετάζουν συχνά, να τα αναλογίζονται, να τα κατανοούν και, στη συνέχεια, να αλλάζουν. Για ποιον σκοπό να αλλάξει κανείς; Αν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν ότι όλα αυτά είναι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και καταλάβουν πώς ενεργεί πραγματικά ο Θεός, τότε είναι άραγε πιθανό να αναπτύξουν και πάλι κάποιες ακόμη πιο λανθασμένες και στρεβλές αντιλήψεις για τον Θεό; Παραμένει πιθανό, γιατί οι άνθρωποι είναι επαναστατικοί και έχουν δραστήριο νου, άρα δεν είναι απίθανο να αναπτύξουν ένα σωρό διαφορετικές αντιλήψεις για τον Θεό. Η μία αντίληψη οδηγεί σε μια άλλη, που κι αυτή με τη σειρά της οδηγεί σε άλλες, οπότε προκύπτουν συνέχεια κάθε λογής αντιλήψεις. Οι άνθρωποι, την ώρα που αναπτύσσουν αντιλήψεις για τον Θεό, ταυτόχρονα Τον παρανοούν διαρκώς, αλλά την ίδια στιγμή αναλογίζονται και στη συνέχεια διαρκώς κατανοούν την αλήθεια· με αυτήν τη διαδικασία, καταφέρνουν να γνωρίσουν σιγά σιγά τον Θεό. Για ποιον λόγο οι άνθρωποι δεν μπορούν να φτάσουν στο σημείο να Τον γνωρίσουν; Δεν ξέρουν τι είναι οι αντιλήψεις και δεν αναγνωρίζουν τις αντιλήψεις που έχουν μέσα τους, ούτε τις αναλογίζονται και τις εγκαταλείπουν ποτέ. Το μόνο στο οποίο επικεντρώνονται είναι να τις διατηρούν, και δεν καταβάλλουν ποτέ προσπάθειες για να μάθουν ή να καταλάβουν το πώς εργάζεται ο Θεός ή την ουσία του έργου Του. Κι έτσι, μπαίνει ανάμεσα σ’ αυτούς και στον Θεό ακόμα ένα πράγμα, εκτός από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, το οποίο επηρεάζει κι αυτό τη σωτηρία τους. Άρα, οι άνθρωποι, αντιμετωπίζοντας τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, πρέπει να καταλάβουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και λεπτομέρεια τι είναι οι ανθρώπινες αντιλήψεις. Και για ποιον σκοπό πρέπει να καταλάβουν τις ανθρώπινες αντιλήψεις και να τις διορθώσουν; Για να τις εγκαταλείψουν; Σκοπός είναι να εισέλθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στην αλήθεια-πραγματικότητα, να καταλάβουν σε τι ακριβώς θέλει ο Θεός να εισέλθουν και να καταλάβουν πώς ενεργεί Εκείνος. Αν ο Θεός ενεργούσε όπως φαντάζεσαι εσύ, τότε θα μπορούσε το έργο που κάνει πάνω σου να είναι αποτελεσματικό; Όχι, δεν θα μπορούσε. Είναι, για παράδειγμα, ορισμένα πράγματα για τα οποία δεν σε διαφωτίζει ποτέ. Αντίθετα, ορίζει ρητά πώς να τα κάνεις, κι εσύ πρέπει απλώς να τα κάνεις. Εσύ, όμως, περιμένεις πάντοτε τον Θεό να σε συγκινήσει και να σε διαφωτίσει, κι έτσι, όσο περιμένεις, το έργο καθυστερεί, δεν εκπληρώνεις σωστά το καθήκον σου και στο τέλος σε αντικαθιστούν. Τι οδήγησε σ’ αυτό; (Οι αντιλήψεις.) Όπως το βλέπετε τώρα, επηρεάζουν οι αντιλήψεις των ανθρώπων την είσοδό τους; (Ναι.) Σε τι βαθμό την επηρεάζουν; Το λιγότερο που κάνουν είναι να επηρεάζουν το πώς εκείνοι κατανοούν την αλήθεια και την είσοδό τους στην πραγματικότητα· στη χειρότερη, επηρεάζουν τις σωστές επιλογές τους και τους οδηγούν εύκολα στο λάθος μονοπάτι. Όταν οι άνθρωποι έχουν αντιλήψεις, είναι πιο πιθανό να παρανοήσουν τον Θεό. Ένα παράδειγμα: ο Θεός τούς κλαδεύει, τους κρίνει και τους παιδεύει ολοκληρωτικά με σκοπό να πετύχει θετικά αποτελέσματα, έτσι ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να μετανοήσουν πραγματικά. Εκείνοι, όμως, νομίζουν ότι τάσσεται σκόπιμα απέναντί τους, και ότι θέλει εσκεμμένα να τους αποκαλύψει και να τους αποκλείσει. Ό,τι κι αν λέει και ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εκείνοι σκέφτονται πάντα τα χειρότερα γι’ Αυτόν, και πιστεύουν ότι δεν τους αγαπά καθόλου και μάλιστα θεωρούν ανόητους εκείνους που κάνουν πράξη την αλήθεια. Ο Θεός δείχνει στους ανθρώπους το ορθό μονοπάτι, και τους επιτρέπει να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ζήσουν στο φως. Εκείνοι, όμως, αντί να το κάνουν αυτό, επιλέγουν να ζουν στο σκοτάδι σύμφωνα με τις φιλοσοφίες και τη λογική του Σατανά. Δεν βαδίζουν, λοιπόν, στο μονοπάτι της σωτηρίας. Αν συνεχίζεις με επιμονή να πηγαίνεις κόντρα στον Θεό, τότε δεν απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από το έργο Του; Και όσο απομακρύνεσαι ολοένα και περισσότερο απ’ το μονοπάτι της σωτηρίας, θα αποκλειστείς μια και καλή. Η Βίβλος λέει: «Οι δε άφρονες αποθνήσκουσι δι’ έλλειψιν φρενών» (Παροιμίαι 10:21). Είναι κάτι σοβαρό ο θάνατος; Στα πλαίσια των εσχάτων ημερών, ο θάνατος δεν είναι κάτι σοβαρό· το να χαθεί κανείς, όμως, είναι πολύ σοβαρό. Ο θάνατος δεν σημαίνει χαμό, αλλά αντίθετα, αν κάποιος χαθεί, αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα· θα είναι για πάντα νεκρός. Παλιά έλεγαν πως οι άνθρωποι μπορούσαν να πεθάνουν απ’ την ανοησία. Στη σημερινή εποχή, όμως, η ανοησία δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ποιος δεν κάνει ανοησίες; Ούτε και ο θάνατος είναι τίποτα σπουδαίο, αφού ο θάνατος δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θα χαθείς. Άρα, γιατί χάνονται οι άνθρωποι; Χάνονται απ’ την ξεροκεφαλιά και το πείσμα τους, και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ το να πεθαίνουν από ανοησία, γιατί στην περίπτωση αυτήν, δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Γιατί λέω ότι η ξεροκεφαλιά και το πείσμα μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να χαθούν; Αυτό έχει σχέση με το ζήτημα του μονοπατιού στο οποίο βαδίζουν. Τι διάθεση είναι το πείσμα; Αδιαλλαξία. Είναι μεγάλο πρόβλημα να έχει κανείς αδιάλλακτη διάθεση. Οι άνθρωποι κάποιες φορές δεν καταλαβαίνουν και θέλουν σώνει και καλά να ενεργήσουν με τον συγκεκριμένο τρόπο, κι άλλες φορές, παρόλο που καταλαβαίνουν, θέλουν και πάλι να ενεργήσουν με τον συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς να ακολουθήσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Και η ξεροκεφαλιά είναι, επίσης, ένα είδος διάθεσης· όποιος, δηλαδή, είναι ξεροκέφαλος δεν παίρνει από λογική, και μέσα σ’ αυτό υπάρχει και η αλαζονεία και η φαυλότητα. Αν δεν αλλάξουν αυτές οι δύο διαθέσεις, μπορούν τελικά να οδηγήσουν κάποιον στον χαμό. Είναι απλό το ζήτημα αυτό; Μπορείτε να το εφαρμόσετε στον εαυτό σας; Πρέπει να καταλάβετε τι μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να κάνουν οι αλαζονικές και οι φαύλες διαθέσεις. Όλα όσα κάνουν οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι, τα κάνουν μπροστά στον Θεό, τον Δημιουργό, κι Εκείνος θα βγάλει ετυμηγορία γι’ αυτούς με βάση τη δίκαιη διάθεσή Του. Ποιες θα είναι, λοιπόν, οι συνέπειες γι’ αυτά που κάνουν όσοι έχουν αλαζονικές και φαύλες διαθέσεις; Για ποιον λόγο θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι συνέπειες αυτές είναι ανεπανόρθωτες; Λογικά το καταλαβαίνετε όλοι αυτό, έτσι δεν είναι; Ωραία λοιπόν, δεν θα μιλήσουμε άλλο για τις αντιλήψεις που εμπεριέχει αυτή η ιστορία.

Μπορείτε να σκεφτείτε αν έχουν άλλες αντιλήψεις οι άνθρωποι για το έργο του Θεού, για τις οποίες δεν έχουμε μιλήσει; Οι αντιλήψεις που ακούσατε σήμερα είναι άραγε οι μόνες που έχουν οι άνθρωποι για το έργο του Θεού; Αν μιλήσουμε για την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό, το κλάδεμα, αλλά και την αποκάλυψη των ανθρώπων και την τελείωσή τους, σε τι περιεχόμενο αναφέρονται όλα αυτά; Ποιους ανθρώπους κλαδεύει, κρίνει και παιδεύει ο Θεός; Ποιοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με δοκιμασίες και εξευγενισμό; Ο Θεός, όταν κάνει αυτές τις δουλειές και εργάζεται στους ανθρώπους μ’ αυτούς τους τρόπους, έχει μια αρχή και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτά βασίζονται στο ανάστημα του καθενός, στην επιδίωξή του, στην ανθρώπινη φύση του και στο κατά πόσο καταλαβαίνει την αλήθεια. Σήμερα, δεν θα πω πολλές λεπτομέρειες για όλα αυτά. Με λίγα λόγια, ο Θεός κλαδεύει και πειθαρχεί τους ανθρώπους, τους κρίνει και τους παιδεύει, τους δοκιμάζει και τους εξευγενίζει. Αυτά είναι τα διάφορα βήματα που κάνει ο Θεός όταν εργάζεται πάνω στους ανθρώπους. Η αρχή με την οποία εργάζεται ο Θεός πάνω στους ανθρώπους και το βήμα που κάνει στο έργο Του είναι ανάλογα με το ανάστημα του καθενός. Μπορεί να τον βλέπετε όλοι σας ως λίγο κενό τον όρο «ανάστημα». Αυτό υπολογίζεται κυρίως ανάλογα με το κατά πόσο καταλαβαίνει κανείς την αλήθεια, κατά πόσο έχει κανονική σχέση με τον Θεό, και επίσης ανάλογα με το κατά πόσο υποτάσσεται σ’ Αυτόν. Αν βασιστούμε στα παραπάνω και κάνουμε μια διάκριση, άραγε έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότεροι άνθρωποι τώρα κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό; Ίσως για κάποιους να είναι ακόμα λίγο νωρίς γι’ αυτά τα βήματα· μπορεί να τα βλέπουν αλλά να μην μπορούν να τα πετύχουν, ενώ άλλοι μπορεί να φοβούνται κάπως όταν τα βλέπουν. Με λίγα λόγια, αυτοί οι τρόποι είναι τα βήματα που κάνει για να σώσει τους ανθρώπους ο Θεός και να τους οδηγήσει στην τελείωση, τα οποία τα καθορίζει ανάλογα με τον ακριβή ορισμό της κάθε πτυχής του κάθε ανθρώπου. Κανένα μέρος του έργου που κάνει πάνω τους δεν γίνεται αυθαίρετα. Ο Θεός κάνει το έργο Του βήμα βήμα και με βάση συγκεκριμένες αρχές. Κοιτάζει την επιδίωξή σου και την ανθρώπινη φύση σου, καθώς και το πόσα αντιλαμβάνεσαι, αλλά και τη στάση σου απέναντι σε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα στην καθημερινότητά σου, και ούτω καθεξής. Ανάλογα με όλα αυτά, καθορίζει πώς θα εργαστεί πάνω στους ανθρώπους και πώς θα τους καθοδηγήσει. Ο Θεός χρειάζεται να παρατηρήσει έναν άνθρωπο για λίγο καιρό. Δεν βγάζει βιαστικά την ετυμηγορία Του με βάση ένα-δυο πράγματα· ποτέ δεν είναι τόσο βιαστικός στο οτιδήποτε κάνει στον καθέναν. Κάποιοι λένε: «Με φοβίζει ο τρόπος με τον οποίο δοκίμασε ο Θεός τον Ιώβ. Αν αυτό συνέβαινε ποτέ στ’ αλήθεια σ’ εμένα, δεν θα μπορούσα να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό. Κι αν Εκείνος μού στερούσε έτσι τα πάντα; Τι θα ’κανα;» Μην ανησυχείς, ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να εργαστεί τόσο αυθαίρετα πάνω σου, μη φοβάσαι. Γιατί να μη φοβάσαι; Προτού φοβηθείς, πρέπει πρώτα να πειστείς με ένα γεγονός και να σκεφτείς το ανάστημά σου. Μήπως έχεις την πίστη του Ιώβ, την υποταγή του και τον φόβο Θεού που είχε εκείνος; Ακολουθείς την οδό του Θεού τόσο πιστά και τόσο απόλυτα όσο ο Ιώβ; Υπολόγισε όλα αυτά τα πράγματα, και αν δεν έχεις τίποτα απ’ αυτά, τότε μείνε ήσυχος· ο Θεός δεν πρόκειται να σε υποβάλει σε δοκιμασίες και εξευγενισμό, γιατί το ανάστημά σου δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα πρότυπα, υπολείπεται κατά πολύ. Επίσης, οι άνθρωποι έχουν κάποιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες —αλλά είναι και δύσπιστοι, τρομάζουν, έχουν τάση αποφυγής και επιφυλακτικότητας— ως προς τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού. Μόλις καταλάβουν σε βάθος αυτά τα πράγματα και το πώς εργάζεται ο Θεός, τότε θα εξαφανιστούν σιγά σιγά οι αντιλήψεις τους όσον αφορά το έργο του Θεού, κι έτσι εκείνοι θα εστιάσουν στην επιδίωξη της αλήθειας και στην προσπάθεια προς την κατεύθυνση των λόγων Του. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος λέει ο Θεός εκείνα τα λόγια. Πρέπει όσο ακολουθείς τον Θεό, να καταλαβαίνεις πώς εργάζεται και πώς σώζει τους ανθρώπους. Εάν είσαι πράγματι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια, τότε να ενεργείς ανάλογα με τις απαιτήσεις του Θεού. Μην Τον κοιτάζεις με προκατάληψη και μην προσπαθείς να καταλάβεις τον νου Του με το δικό σου μικρό μυαλό. Πρέπει να καταλάβεις με ποιες ακριβώς αρχές εργάζεται Εκείνος, με βάση ποιες αρχές μεταχειρίζεται τους ανθρώπους, σε τι κλίμακα εργάζεται πάνω σε κάποιον και με βάση ποιο πρότυπο αξιολογεί. Και τι πρέπει να κάνεις μόλις τα καταλάβεις όλα αυτά; Ο Θεός δεν θέλει να σε δει να εγκαταλείπεις την επιδίωξη της αλήθειας ούτε θέλει να δει σ’ εσένα τη στάση κάποιου που ξεγράφει τον εαυτό του και τον θεωρεί χαμένη υπόθεση. Θέλει να σε δει, μόλις καταλάβεις όλα αυτά τα αληθινά γεγονότα, να αρχίσεις να επιδιώκεις την αλήθεια με έναν τρόπο πιο σταθερό, πιο θαρραλέο και πιο βέβαιο, καθώς αναγνωρίζεις ρητά ότι ο Θεός είναι δίκαιος Θεός. Όταν φτάσεις στο τέλος της διαδρομής, αν έχεις πετύχει το πρότυπο που έχει θέσει για σένα ο Θεός και βρίσκεσαι στον δρόμο προς τη σωτηρία, τότε Εκείνος δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει. Δεν θα πω τίποτε άλλο, προς το παρόν, για τις αντιλήψεις των ανθρώπων σχετικά με την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό και το κλάδεμα. Υπάρχουν κι άλλες, πάρα πολλές αναλυτικές πτυχές, αλλά είναι τόσο πολλές, που δεν γίνεται να τις εξηγήσω ξεκάθαρα σ’ αυτήν τη σύντομη ομιλία. Θα χρειαζόταν να δώσω κάποια παραδείγματα σχετικά με το πώς εκδηλώνουν οι άνθρωποι και πώς αποκαλύπτουν αυτές τις αντιλήψεις στην καθημερινότητα, ενώ θα έπρεπε και να πω μερικές μικρές ιστορίες με απλούς χαρακτήρες και απλή πλοκή. Έτσι, θα μπορούσατε να καταλάβετε ή να ερμηνεύσετε τις ανθρώπινες αντιλήψεις μέσα απ’ αυτά τα παραδείγματα της πραγματικής ζωής, και να διαπιστώσετε ότι όλα αυτά είναι αντιλήψεις που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα και είναι εντελώς αντίθετες με τις αρχές και τα πρότυπα του Θεού. Αφού ούτε καν το κάνει αυτό ο Θεός, εσύ γιατί συνεχίζεις να κάνεις στα τυφλά σκέψεις και εικασίες; Αν ζεις συνεχώς μέσα στις αντιλήψεις και στις φαντασιοκοπίες σου, τότε ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να ακολουθήσεις το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Πάντοτε θα απέχεις πολύ απ’ τις απαιτήσεις Του. Αν συνεχίσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα έχεις κανένα μονοπάτι άσκησης και θα περιορίζεσαι συνέχεια. Θα βρίσκεσαι συνέχεια μπροστά σε αδιέξοδα όπου κι αν πηγαίνεις, δεν θα ξέρεις τι να κάνεις, και δεν θα πηγαίνει ομαλά απολύτως τίποτα. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να μην έχεις καν το δικαίωμα να λάβεις την κρίση και την παίδευση του Θεού. Πόσο θλιβερό θα ήταν κάτι τέτοιο!

Κανείς στο παρελθόν δεν ήταν ειλικρινής απέναντί σας σχετικά με την πίστη στον Θεό. Τώρα είναι καιρός να φανείτε ειλικρινείς, γιατί η συγκυρία είναι κρίσιμη! Ο χρόνος τελειώνει! Μην αντιμετωπίζετε, λοιπόν, ως παιχνίδι την πίστη στον Θεό. Ο Θεός έχει πάρει την απόφαση να ολοκληρώσει τους ανθρώπους και να τους σώσει, και θέλει να ολοκληρώσει πλήρως αυτό το έργο. Και πώς θα το ολοκληρώσει πλήρως; Με το να τους πει όλες τις πτυχές της αλήθειας, για να την καταλάβουν ξεκάθαρα και να μην παραστρατήσουν. Όταν παραστρατήσεις, ο Θεός θα σε πειθαρχήσει. Αν παραστρατείς συχνά και βαδίζεις στο δικό σου μονοπάτι, τότε ο Θεός θα συνεχίσει να σε πειθαρχεί μέχρι να επιστρέψεις στο ορθό. Αν στο τέλος, παρόλο που ο Θεός έχει κάνει ό,τι μπορεί, εσύ δεν έχεις εκπληρώσει τις απαιτήσεις Του, ποιος άλλος θα φταίει τότε; Μόνο εσύ θα φταις. Τη στιγμή εκείνη, το μόνο που έχει απομείνει να κάνουν οι άνθρωποι είναι να χτυπιούνται και να κλαίνε γοερά. Όσον αφορά την κατανόηση της αλήθειας εκ μέρους των ανθρώπων, ποιο είναι το πιο σημαντικό; Πρέπει να την αποδεχθούν και, όταν την αποδεχθούν, να μπορούν να την αναζητήσουν και να τη συνδέσουν με την καθημερινότητά τους. Μόνο έτσι μπορούν σιγά σιγά να καταλάβουν ειλικρινά την αλήθεια. Όταν ακούς κηρύγματα και κατανοείς το κυριολεκτικό νόημά τους, τότε νομίζεις ότι καταλαβαίνεις· αυτό, όμως, δεν είναι πραγματική κατανόηση της αλήθειας. Μόνο δόγμα καταλαβαίνεις. Μόλις το καταλάβεις αυτό ακούγοντάς το, πρέπει να το συσχετίσεις στην αληθινή ζωή με τη δική σου κατάσταση και τη δική σου είσοδο, έτσι ώστε να φτάσεις στην αυτογνωσία και να μπορέσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια. Μόνο έτσι θα εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αν δεν το κάνεις πράξη αυτό, τότε δεν έχεις καμία σχέση με την αλήθεια ούτε με τα λόγια του Θεού, οπότε κι ο Θεός δεν έχει καμία σχέση μαζί σου. Αν δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα!

11 Οκτωβρίου 2018