Μόνο διαλύοντας τις αντιλήψεις του μπορεί κανείς να πορευτεί στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό (2) Μέρος δεύτερο

Μόλις τώρα μίλησα για μια πτυχή της διάθεσης των ανθρώπων, δηλαδή την αδιαλλαξία. Οι άνθρωποι, λόγω της αδιαλλαξίας τους, μπροστά στις επώδυνες συνθήκες και δυσχερείς καταστάσεις στις οποίες τους βάζει ο Δημιουργός, δεν τηρούν στάση υποταγής, αλλά εμμένουν σε ό,τι τους ωφελεί και δεν το εγκαταλείπουν. Ο Θεός πώς την αντιμετωπίζει μια τέτοια συμπεριφορά; Εφόσον το έργο του Θεού δεν επηρεάζεται από τη βούληση των ανθρώπων, πώς αντιμετωπίζει Εκείνος τις συγκεκριμένες ενέργειές τους; Είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να πει ο Θεός: «Αφού απέτυχες αυτήν τη φορά, είσαι καταδικασμένος. Είναι άχρηστοι οι άνθρωποι σαν κι εσένα, δεν σε θέλω πια». Ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους. Συνεχίζει με την ίδια μέθοδο, ρυθμίζει διάφορα περιβάλλοντα και διάφορους άλλους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, για να βιώσουν τον ίδιο πόνο και να βρεθούν αντιμέτωποι με τις ίδιες δυσχέρειες. Με ποιον σκοπό το κάνει αυτό; (Για να έρθουν στα λογικά τους οι άνθρωποι.) Τους κάνει να αναλογιστούν, να έρθουν στα λογικά τους και να αφήσουν τις ξεροκέφαλες απόψεις τους. Ο Θεός χρησιμοποιεί ξανά και ξανά τις μοναδικές Του μεθόδους για να συνομιλήσει γι’ αυτά τα πράγματα μαζί τους και να επικοινωνήσει μαζί τους μ’ αυτόν τον τρόπο. Και ποιο αποτέλεσμα θέλει τελικά να πετύχει μ’ αυτήν τη μέθοδο με την οποία εργάζεται; Ο Θεός καθοδηγεί τους ανθρώπους σε όλη τους τη ζωή μέσω των διάφορων δυσχερειών, της οδύνης, ακόμη και των ασθενειών και των οικογενειακών δυστυχιών που τους βάζει να περάσουν. Αυτά τα βάσανα τους τα στέλνει με σκοπό να τους οδηγήσει να αναλογίζονται και να κατανοούν συνέχεια μέσα στην ψυχή τους, αλλά και να επαληθεύουν μέσα τους το παρακάτω: «Είναι άραγε διευθέτηση του Θεού αυτό; Πώς να βαδίσω στο μελλοντικό μου μονοπάτι; Μήπως πρέπει να αλλάξω κατεύθυνση; Μήπως πρέπει να αναζητήσω την οδό της αλήθειας; Θα πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής;» Ο Θεός στέλνει στους ανθρώπους κάθε λογής πόνους, δεινά, δυστυχίες και δυσχέρειες, για να πάρουν μετά βαθιά μέσα τους την επιβεβαίωση ότι υπάρχει ένας Κυρίαρχος που εξουσιάζει το πεπρωμένο τους και ότι εκείνοι δεν γίνεται να είναι ισχυρογνώμονες, αλαζόνες ή πεισματάρηδες· πρέπει, αντίθετα, να μάθουν να υποτάσσονται. Να υποτάσσονται στα περιβάλλοντα, στο πεπρωμένο και σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ο Θεός, πριν ακούσεις τα σαφή λόγια Του, θέλει με αυτές τις μεθόδους και τα γεγονότα να σε κάνει να βιώσεις κάθε λογής περιβάλλοντα, ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, αλλά και να σε οδηγήσει να επιβεβαιώνεις διαρκώς βαθιά μέσα σου ότι Εκείνος ρυθμίζει το πεπρωμένο των ανθρώπων, ότι κανένας άνθρωπος δεν κυριαρχεί επ’ αυτού και ότι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να κυριαρχήσουν στο πεπρωμένο τους. Βαθιά μέσα σου, έχεις πάντοτε μια τέτοια κατανόηση ή μια τέτοια φωνή, και επιβεβαιώνεις συνέχεια ότι όλα αυτά που βιώνεις δεν τα προκαλεί κανένας άνθρωπος ούτε συμβαίνουν τυχαία, ούτε είναι αποτέλεσμα αντικειμενικών λόγων ή περιστάσεων, αλλά ότι ο Θεός είναι Εκείνος που κυριαρχεί επί των πάντων χωρίς να το βλέπεις. Όταν ένας άνθρωπος συναντά έναν άλλον και κάτι συμβαίνει ή όταν βρίσκεται σ’ ένα περιβάλλον που του αλλάζει τη ζωή, αυτό δεν γίνεται τυχαία. Όταν κάποιος αρρωσταίνει και στη συνέχεια λαμβάνει μεγάλες ευλογίες, αυτό δεν γίνεται τυχαία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος του Θεού να πει σε όλους το εξής: Ο Θεός ασκεί κυριαρχία στο πεπρωμένο των ανθρώπων, Εκείνος τους παρακολουθεί και τους καθοδηγεί κάθε μέρα, και καθοδηγεί τους πάντες κάθε μέρα και σε όλη τους τη ζωή. Και τι άλλο θέλει να πετύχει ο Θεός εκτός απ’ το να κάνει γνωστό στους ανθρώπους ότι ασκεί κυριαρχία πάνω στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας, πάνω σε ό,τι σχετίζεται με τη ζωή τους, πάνω στον προορισμό τους και πάνω σε οτιδήποτε έχει την παραμικρή σχέση μ’ αυτούς; Θέλει να κάνει κάποιες μη πρακτικές αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και απαιτήσεις που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό τον Δημιουργό να εξασθενήσουν, να εξαφανιστούν και να εξαλειφθούν σιγά σιγά, και μετά απ’ αυτό να φτάσουν οι άνθρωποι σιγά σιγά στο σημείο να μπορούν να αναγνωρίσουν και να καταλάβουν ξεκάθαρα πώς καθοδηγεί ο Δημιουργός την ανθρωπότητα και πώς διευθετεί το πεπρωμένο ολόκληρης της ζωής τους. Όλα αυτά θα τους κάνουν να καταλάβουν ότι ο Θεός έχει διάθεση και ότι είναι ζωντανός και ρεαλιστικός. Δεν είναι άγαλμα από πηλό, δεν είναι ρομπότ, δεν είναι ένα άψυχο πλάσμα που φαντάζονται οι άνθρωποι· αντίθετα, έχει ζωή και διάθεση. Αυτό αφενός τους κάνει να καταλάβουν πώς εργάζεται ο Δημιουργός και να εγκαταλείψουν όλες τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες τους, καθώς και κάποιους κενούς συλλογισμούς και λογικές που δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, τους κάνει να εγκαταλείψουν όλες τις κούφιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σχετικά με το έργο Του. Αφετέρου, μόλις οι άνθρωποι εγκαταλείψουν αυτές τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες, θα μπορέσουν να αποδεχτούν το έργο του Θεού και την κυριαρχία Του, και να υποταχθούν σ’ αυτά. Αυτό από μια άποψη είναι μικρό αποτέλεσμα, αλλά από μια άλλη άποψη υπάρχει κι ένα αποτέλεσμα που δεν το βλέπετε, και το οποίο είναι το πιο μεγάλο και το πιο βαθύ. Και ποιο είναι αυτό το αποτέλεσμα; Ότι μ’ αυτούς τους τρόπους ο Θεός θέλει να πει στους ανθρώπους πως ό,τι κάνει και πετυχαίνει πάνω τους το κάνει σε μια πάρα πολύ πρακτική και αληθινή κατάσταση. Μόλις το καταλάβουν αυτό, θα αποτινάξουν κάποια κούφια πράγματα και κάποιες ψευδαισθήσεις, θα υπακούσουν αληθινά και θα υποταχθούν στις διευθετήσεις του Δημιουργού, κι έπειτα θα αντικρίσουν πραγματικά όλα όσα ρυθμίζει Εκείνος στην πραγματική ζωή. Δεν θα χρησιμοποιούν, αντίθετα, κενές θεωρίες, θρησκευτικές έννοιες ή θεολογικές γνώσεις για να φανταστούν τον Δημιουργό ή για να αντιμετωπίσουν κάποια πράγματα στη ζωή τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που θέλει να δει ο Θεός και αυτό θέλει να πετύχει στους ανθρώπους. Στο πρώτο στάδιο, λοιπόν, προτού ακούσεις τη φωνή του Δημιουργού και καταλάβεις τα ξεκάθαρα λόγια Του σχετικά με διάφορες αλήθειες, ο Θεός εργάζεται στους ανθρώπους με τέτοιον τρόπο ώστε να διαμορφώσει διάφορα περιβάλλοντα για να τα βιώσεις και να εκτεθείς σ’ αυτά. Όταν εσύ βαθιά μέσα σου τα επιβεβαιώσεις κάπως και αναπτύξεις κάποια συναισθήματα γι’ αυτά τα πράγματα, όταν σε συγκινούν πια και τα κατανοήσεις, τότε ο Θεός θα σου πει με σαφή λόγια τι είναι η ζωή, τι είναι Εκείνος, πώς δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι και τι μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσουν. Έτσι, οι άνθρωποι, βασισμένοι στην πίστη ότι οι ίδιοι προέρχονται και δημιουργήθηκαν από τον Θεό, και ότι υπάρχει ένας Κυρίαρχος ανάμεσα στους ουρανούς και στη γη και σε όλα τα πράγματα, βαδίζουν έπειτα στο μονοπάτι της πίστης σ’ Αυτόν, και μετά φτάνουν στην αποδοχή της κρίσης και της παίδευσής Του, αλλά και της σωτηρίας Του και της τελείωσής Του· αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποδέχονται το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες; Αν μη τι άλλο, αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ο Θεός και πιστεύουν ότι Εκείνος είναι Κυρίαρχος σ’ ολόκληρο τον σύμπαντα κόσμο. Επίσης, πιστεύουν στο πεπρωμένο και στο ότι ο Θεός προκαθορίζει την ανθρώπινη ζωή, και επιπλέον, πιστεύουν ότι υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, ότι υπάρχει ο παράδεισος και η κόλαση, και ότι το πεπρωμένο των ανθρώπων είναι προκαθορισμένο. Απ’ όλους αυτούς, ο Θεός έχει επιλέξει τον εκλεκτό λαό Του, που αποτελείται από ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια και που μπορούν να την αποδεχτούν. Καταλαβαίνουν τη φωνή του Θεού και αποδέχονται το έργο Του. Αυτός είναι ένας απ’ τους τρόπους και μία απ’ τις αρχές βάσει των οποίων εργάζεται ο Θεός.

Τώρα μόλις συζητούσαμε για το πώς εργάζεται ο Θεός στους ανθρώπους και για τους τρόπους με τους οποίους εργάζεται. Μόνο αυτά τα πράγματα θίξαμε, αλλά δεν είπαμε τίποτα για το τι αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι ή τι απαιτήσεις έχουν απ’ τον Θεό. Ας συναναστραφούμε τώρα πάνω στα ζητήματα που αφορούν το συγκεκριμένο θέμα. Στη συναναστροφή μας αυτή, είπαμε ότι οι άνθρωποι έχουν κάποιες κούφιες και ασαφείς ιδέες και αντιλήψεις σχετικά με το έργο του Θεού. Ας βρούμε, λοιπόν, μερικά παραδείγματα για να το αποδείξουμε αυτό, και ας αναφερθούμε λίγο και στα θετικά και στα αρνητικά παραδείγματα. Σε αυτήν τη βάση, δεν θα καταλάβουν άραγε οι άνθρωποι ποιες φαντασιοκοπίες είναι πολύ κούφιες και ιδιαίτερα ασαφείς, και αποτελούν αντιλήψεις για το έργο του Θεού; Αν ξεκινήσουμε με την ιστορία που σας είπα νωρίτερα, η πρωταγωνίστριά της πέρασε αρκετές οδυνηρές εμπειρίες στη ζωή της. Μετά από καθεμία απ’ αυτές τις οδυνηρές εμπειρίες, ο Θεός συνέχισε, με τις μεθόδους Του, να οργανώνει και να ενορχηστρώνει το πεπρωμένο της, και να την καθοδηγεί να προχωρήσει μπροστά. Εκείνη δεν καταλάβαινε, δεν ήξερε και δεν αναλογιζόταν, αλλά ο Θεός, παρ’ όλα αυτά, έκανε όλα τα παραπάνω, όπως έκανε ανέκαθεν. Η γυναίκα, στο συγκεκριμένο στάδιο, εκδήλωσε μήπως καμία σκέψη σχετικά με το πώς εργάζεται ο Δημιουργός; Μήπως αυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα είδος αντίληψης; Τι ακριβώς είναι αυτές οι σκέψεις και αυτή η αντίληψη; Πρώτα απ’ όλα, από την πλευρά της ίδιας της πρωταγωνίστριας, αυτή είχε μία επιθυμία. Δεν είχε την προσδοκία να γίνει πλούσια ή ευκατάστατη στη ζωή της· το μόνο που ήθελε ήταν να έχει κάποιον να βασίζεται πάνω του. Κατόπιν εξέτασης και ανάλυσης, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η επιθυμία δεν ήταν σωστή. Πήγαινε, κατά μία έννοια, κόντρα στο πεπρωμένο που ενορχηστρώνει και ρυθμίζει ο Θεός για τους ανθρώπους, ενώ κατά μία άλλη έννοια δεν ήταν και πρακτική. Έχει δώσει, λοιπόν, ο Θεός κάποιον ορισμό ή έχει κάνει κάποια δήλωση σχετικά με τη συγκεκριμένη επιθυμία της γυναίκας; Σύμφωνα με τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων, ο Θεός θα μπορούσε πολύ εύκολα να κάνει κάποιον να καταλάβει λίγο δόγμα, έτσι δεν είναι; Αν ήθελε να τον κάνει να καταλάβει, δεν θα το κατάφερνε έτσι απλά; Αυτή η γυναίκα είχε την επιθυμία να βρει κάποιον για να βασίζεται πάνω του, και ο Θεός θα μπορούσε να την αναγκάσει να μην έχει αυτήν την επιθυμία ή να την αλλάξει. Έκανε κάτι τέτοιο ο Θεός; (Όχι.) Όχι, δεν έκανε κάτι τέτοιο. Η επιθυμία της ήταν κάποιου είδους αντίληψη; Ήταν κάτι υπερφυσικό; Ήταν κούφια; Είναι φυσικό φαινόμενο το να εμφανίζονται στους ανθρώπους τέτοιες σκέψεις. Γιατί το λέω φυσικό φαινόμενο; Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο να έχει ελεύθερη βούληση. Ο άνθρωπος έχει εγκέφαλο, έχει σκέψεις και ιδέες. Μετά τη διαφθορά του από τον Σατανά, βυθίστηκε στους ήχους και τις εικόνες του κόσμου και, μετά τη διαπαιδαγώγησή του απ’ τους γονείς του, τη διαμόρφωσή του απ’ την οικογένεια και την εκπαίδευσή του απ’ την κοινωνία, πολλά πράγματα εμφανίζονται στις σκέψεις του, πράγματα που γεννάει η ανθρώπινη καρδιά, και που όλα προκύπτουν φυσικά. Πώς διαμορφώνονται όλα αυτά τα πράγματα που γεννιούνται με φυσικό τρόπο μέσα στον άνθρωπο; Αρχικά, πρέπει κανείς να μπορεί να σκέφτεται τα προβλήματα· αυτό είναι το θεμέλιο που χρειάζεται να έχει κάποιος για να μπορέσουν να γεννηθούν μέσα του αυτά τα πράγματα. Έπειτα, αυτές οι σκέψεις αρχίζουν σιγά σιγά να παίρνουν μορφή μέσα απ’ τη διαμόρφωση που λαμβάνει κανείς απ’ το περιβάλλον, όπως είναι η διαπαιδαγώγηση που λαμβάνει από την οικογένεια και την κοινωνία, καθώς και μέσα από την παρότρυνση που δέχεται απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Όσον αφορά αυτές τις σκέψεις και ιδέες που έχουν διαμορφωθεί, δεν θα βγάλουμε αυτήν τη στιγμή ετυμηγορία γι’ αυτές, ασχέτως του αν συμφωνούν με την πραγματικότητα ή αν είναι κούφιες, και όπως αλλιώς και να είναι. Θα μιλήσουμε, αντίθετα, μόνο για το πώς αντιμετωπίζει ο Θεός σκέψεις σαν κι αυτές. Τις καταδικάζει; Δεν τις καταδικάζει. Ποια είναι, λοιπόν, η προσέγγισή Του απέναντί τους; Δεν τις αποβάλλει απ’ τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι έχουν μέσα τους μια αντίληψη και μια φαντασιοκοπία: νομίζουν πως με ένα τρυφερό άγγιγμα απ’ το μεγάλο, άμορφο χέρι του Θεού, θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης τους. Δεν είναι άραγε ασαφής, υπερφυσική και κούφια αυτή η αντίληψη; (Είναι.) Πρόκειται για μια ανθρώπινη αντίληψη σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός. Οι άνθρωποι έχουν πολλές φορές βαθιά μέσα τους φαντασιοκοπίες σχετικά με το έργο του Θεού και με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί στο έργο Του, αν και δεν τις εκφράζουν. Φαντάζονται τον Δημιουργό να έρχεται απαλά δίπλα στον άνθρωπο και, με ένα κούνημα του μεγάλου Του χεριού και με μια ανάσα ή με τη μεταστροφή μιας σκέψης, να εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή τα αρνητικά πράγματα που υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο, τόσο ήσυχα σαν έναν μεγάλο άνεμο που διώχνει ένα σύννεφο. Και ο Θεός πώς μεταχειρίζεται αυτές τις ιδέες του ανθρώπου, αυτά τα πράγματα που γεννά ο νους του; Ο Θεός δεν τα διορθώνει με υπερφυσικές, κούφιες μεθόδους, αλλά σχεδιάζοντας το περιβάλλον του ανθρώπου. Τι περιβάλλον σχεδιάζει; Όχι ένα κούφιο περιβάλλον —ο Θεός δεν κάνει τίποτα το υπερφυσικό, παραβιάζοντας όλους τους νόμους. Αντίθετα, διαμορφώνει ένα περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος αναγκάζεται να καταλάβει το ζήτημα και να αναλογίζεται αδιάκοπα, κι έπειτα χρησιμοποιεί ένα σωρό ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα για να φωτίσει τον δρόμο αυτού του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να φτάσει σε μια κατανόηση. Ο Θεός δεν αλλάζει το πεπρωμένο των ανθρώπων· απλώς, καθώς αυτό εξελίσσεται, προσθέτει μερικά περιστατικά, δίνοντάς τους έτσι τη δυνατότητα να τα καταλάβουν όλα αυτά. Όλες οι αντιλήψεις του ανθρώπου είναι υπερφυσικές, κούφιες, ασαφείς, και δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα· απέχουν πάρα πολύ απ’ την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος πεινάει και θέλει να φάει. Κάποιοι θα έλεγαν: «Ο Θεός είναι παντοδύναμος· με μια ανάσα Του και μόνο θα μπορούσε να με χορτάσει. Υπάρχει στ’ αλήθεια λόγος να μαγειρέψω; Τι καλά που θα ήταν να έκανε ο Θεός ένα μικρό θαύμα για να μην πεινάω». Είναι ρεαλιστικό αυτό; (Δεν είναι.) Τι θα σου απαντούσε ο Θεός αν Του έλεγες ότι πεινάς; Θα σου έλεγε να βρεις λίγο φαγητό και να το μαγειρέψεις. Και τι θα έκανε αν Του έλεγες ότι δεν έχεις φαγητό ή ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις; Θα σου έλεγε να μάθεις να μαγειρεύεις. Αυτή είναι η πρακτική πλευρά του έργου του Θεού. Μόλις πάψεις, όταν σας συμβαίνει κάτι που δεν μπορείτε να διακρίνετε, να κάνεις κούφιες προσευχές, ή να βασίζεσαι αόριστα στον Θεό με τρόπο που να δείχνει αυτοπεποίθηση ή να βασίζεις τις ελπίδες σου σ’ αυτές τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες που έχεις για τον Θεό, τότε θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις· θα ξέρεις το καθήκον σου, την ευθύνη σου και την υποχρέωσή σου.

Τώρα μόλις μίλησα για την εξής πτυχή: όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τα περιβάλλοντα που διαμορφώνει ο Θεός, Εκείνος τι κάνει; Συνεχίζει να διαμορφώνει περιβάλλοντα. Ο σκοπός Tου όταν το κάνει αυτό είναι να συνεχίσουν να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι την κυριαρχία του Δημιουργού, αλλά και το ποιο είναι το πεπρωμένο τους μέσα από την εμπειρία της ζωής, όπως επίσης και να γνωρίζουν κατά βάθος ότι οι επιθυμίες τους δεν ταυτίζονται με το πεπρωμένο τους και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Το κάνει για να μάθουν οι άνθρωποι έπειτα να εγκαταλείπουν σιγά σιγά τις επιθυμίες τους και να υποτάσσονται σε όλες τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού. Αυτό είναι αρκετά εύκολο να το καταλάβεις. Μια άλλη πτυχή είναι ότι όταν φτάνουν στους ανθρώπους τα ξεκάθαρα λόγια του Θεού, εκείνοι σχηματίζουν και κάποιες ακόμη αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Ποιες αντιλήψεις σχηματίζουν; «Τα λόγια του Θεού είναι ο άρτος της ζωής και η αλήθεια. Τα λόγια του Θεού είναι ο ίδιος ο Θεός. Όταν ακούω τα λόγια του Θεού, όσο χαζός και να ’μαι, αμέσως με κάνουν έξυπνο. Καθώς διαβάζω πιο πολλά λόγια του Θεού, θα αποκτώ καλύτερο επίπεδο και θα αυξάνονται οι δεξιότητές μου». Τι είναι όλες αυτές οι σκέψεις των ανθρώπων; Είναι οι αντιλήψεις τους. Άρα, έτσι εργάζεται ο Θεός; (Όχι.) Αφού όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις, σίγουρα δεν συμφωνούν με το έργο του Θεού και βρίσκονται σε αντίθεση μ’ αυτό. Εδώ υπάρχει ένα γεγονός. Ο Θεός μιλάει αυτοπροσώπως με τον άνθρωπο και του λέει τι να κάνει και τι να μην κάνει, ποιον δρόμο να ακολουθήσει, πώς να υποτάσσεται σ’ Αυτόν και σε ποιες αρχές πρέπει να εισέλθει στο πλαίσιο των διάφορων πτυχών του έργου. Ο Θεός τα λέει όλα αυτά ξεκάθαρα στον άνθρωπο, όμως παρ’ όλα αυτά, ο τελευταίος πολλές φορές συνεχίζει να περιμένει και να προσμένει ότι ο Θεός θα του πει με άλλον τρόπο, και όχι με τα λόγια Του, ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις Του· ελπίζει με αυτόν τον τρόπο να πετύχει αποτελέσματα που προηγουμένως δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί και ελπίζει να γίνει μάρτυρας θαυμάτων. Δεν είναι ανθρώπινη αντίληψη αυτή; (Είναι.) Τι κάνει στ’ αλήθεια ο Θεός; (Διαμορφώνει πρακτικά περιβάλλοντα ώστε οι άνθρωποι να ζήσουν και να βιώσουν τα λόγια Του.) Και τι κάνει όταν, αφού τους διαμορφώσει αυτά τα πρακτικά περιβάλλοντα, εκείνοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τις προθέσεις Του; (Τους διαφωτίζει και τους καθοδηγεί.) Κι αν δεν σε διαφωτίσει και δεν σε καθοδηγήσει, τότε τι πρέπει να κάνεις; (Να ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να κάνω ό,τι λέει Εκείνος.) Σωστά. Πόσα λόγια έχει πει ο Θεός αυτοπροσώπως στους ανθρώπους, απ’ τη στιγμή που ξεκίνησε το έργο Του μέχρι σήμερα; Έχει πει τόσο πολλά λόγια, που ακόμη και χρόνια να τα διαβάζεις, δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ στο τέλος. Πόσα λόγια κερδίζουν, όμως, οι άνθρωποι; Τι αποδεικνύεται αν κάποιος κερδίζει ελάχιστα απ’ αυτά τα λόγια; Αποδεικνύεται ότι δεν έχει καταβάλει αρκετή προσπάθεια για τα λόγια Του και ότι δεν τα έχει ακούσει. Είναι κάποιοι που λένε: «Άκουσα». Κατάλαβες, όμως, τα λόγια του Θεού; Τα κατανόησες; Επικεντρώθηκες σ’ αυτά; Αφού δεν επικεντρώθηκες στα λόγια του Θεού, τότε αυτά σε έχουν ήδη προσπεράσει. Αν, λοιπόν, ο Θεός λέει στους ανθρώπους με ξεκάθαρη γλώσσα πώς να ενεργούν, πώς να ζουν, πώς να Του υποτάσσονται και πώς να βιώνουν κάθε γεγονός, και ο άνθρωπος συνεχίσει να μην καταλαβαίνει, τότε Εκείνος δεν κάνει κάτι άλλο παρά να διαμορφώνει περιβάλλοντα για τον άνθρωπο, να του προσφέρει κάποια ξεχωριστή διαφώτιση ή να τον υποβάλει σε κάποιες ξεχωριστές εμπειρίες. Μέχρι εκεί φτάνουν όσα μπορεί, οφείλει και είναι πρόθυμος να κάνει ο Θεός. Είναι κι αυτοί που ρωτάνε: «Δεν θέλει ο Θεός να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να μην υποστεί κανείς αιώνια απώλεια; Αν ενεργούσε με αυτήν τη μέθοδο, τότε πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να σωθούν;» Ο Θεός θα απαντούσε σ’ αυτό με μια ερώτηση: «Πόσοι άνθρωποι δίνουν προσοχή στα λόγια Μου και ακολουθούν την οδό Μου;» Όσοι είναι είναι· αυτή είναι η άποψη του Θεού και μ’ αυτήν τη μέθοδο εργάζεται. Δεν κάνει τίποτε άλλο. Και ποια είναι η ανθρώπινη αντίληψη γι’ αυτό το ζήτημα; «Ο Θεός λυπάται αυτήν την ανθρωπότητα, ανησυχεί γι’ αυτήν, οπότε πρέπει να αναλάβει την ευθύνη μέχρι τέλους. Αν ο άνθρωπος Τον ακολουθήσει μέχρι τέλους, τότε δεν γίνεται να μη σωθεί». Είναι σωστή ή λάθος αυτή η αντίληψη; Συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού; Στην Εποχή της Χάριτος, ήταν λογικό να έχουν οι άνθρωποι τέτοιες αντιλήψεις, αφού δεν γνώριζαν τον Θεό. Στις έσχατες ημέρες, ο Θεός τούς έχει πει όλες αυτές τις αλήθειες, και τους έχει ξεκαθαρίσει και τις αρχές του έργου Του για τη σωτηρία των ανθρώπων· είναι, λοιπόν, εξωφρενικό να συνεχίζουν να έχουν αυτές τις αντιλήψεις μέσα τους. Αφού ο Θεός σού έχει πει όλες αυτές τις αλήθειες, αν τελικά συνεχίσεις να λες ότι δεν καταλαβαίνεις τις προθέσεις Του και δεν ξέρεις πώς να ασκείσαι, και συνεχίσεις να λες αυτά τα επαναστατικά και προδοτικά λόγια, τότε υπάρχει περίπτωση να σώσει ο Θεός έναν τέτοιον άνθρωπο; Κάποιοι νομίζουν συνεχώς το εξής: «Ο Θεός κάνει τόσο σπουδαίο έργο που λογικά θα κερδίσει πάνω απ’ τους μισούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο και θα καταθέσει μαρτυρία για τη δόξα Του, χρησιμοποιώντας τους πολυάριθμους ανθρώπους, μεγάλη δύναμη και έναν σημαντικό αριθμό υψηλόβαθμων προσώπων! Πόσο θαυμάσιο θα ήταν αυτό!» Αυτό αποτελεί ανθρώπινη αντίληψη. Πόσοι ήταν στο σύνολο οι άνθρωποι που σώθηκαν και οδηγήθηκαν στην τελείωση στη Βίβλο, είτε στην Παλαιά είτε στην Καινή Διαθήκη; Ποιοι κατάφεραν στο τέλος να αποκτήσουν φόβο Θεού και να αποφύγουν το κακό; (Ο Ιώβ και ο Πέτρος.) Μόνο αυτοί οι δύο. Κατά την άποψη του Θεού, αν έχεις τον φόβο Του και αποφεύγεις το κακό, τότε στην πραγματικότητα ανταποκρίνεσαι στο πρότυπο του να Τον γνωρίσεις, να γνωρίσεις τον Δημιουργό. Ανθρώπους σαν τον Αβραάμ και τον Νώε ο Θεός τούς έβλεπε ως δίκαιους, αλλά και πάλι, εκείνοι ήταν ένα επίπεδο πιο κάτω απ’ τον Ιώβ και τον Πέτρο. Εννοείται, βέβαια, ότι ο Θεός τότε δεν έκανε τόσο έργο. Δεν παρείχε στους ανθρώπους τα ίδια με σήμερα ούτε τους έλεγε τόσα ξεκάθαρα λόγια, ούτε εκτελούσε το έργο της σωτηρίας σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Μπορεί να μην κέρδισε πολλούς ανθρώπους, αλλά κι αυτό βρίσκεται στο πλαίσιο του προκαθορισμού Του. Ποια πτυχή της διάθεσης του Δημιουργού μπορεί να δει κανείς μέσα σ’ αυτό; Ο Θεός έχει την ελπίδα να κερδίσει πολλούς ανθρώπους, αλλά αν στην πραγματικότητα δεν γίνεται να κερδηθούν πολλοί, αν η ανθρωπότητα αυτή δεν γίνεται να κερδηθεί απ’ τον Θεό την ώρα που Εκείνος κάνει το έργο της σωτηρίας Του, τότε προτιμά να την εγκαταλείψει και να την απορρίψει. Αυτή είναι η φωνή και η άποψη που έχει μέσα του ο Δημιουργός. Στο πλαίσιο αυτό, τι απαιτήσεις και τι αντιλήψεις έχει ο άνθρωπος για τον Θεό; «Αφού θες να με σώσεις, πρέπει να είσαι υπεύθυνος μέχρι το τέλος· αφού μου υποσχέθηκες ευλογίες, πρέπει να μου τις δώσεις και να μου δώσεις τη δυνατότητα να τις αποκτήσω». Ο άνθρωπος έχει μέσα του πολλά «πρέπει», πολλές απαιτήσεις, και αυτή είναι μια απ’ τις αντιλήψεις του. Άλλοι λένε: «Τι σπουδαίο έργο που κάνει ο Θεός! Ένα σχέδιο διαχείρισης έξι χιλιάδων ετών· πολύ κρίμα θα ήταν να κερδίσει τελικά μόνο δύο ανθρώπους. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα ήταν μάταια τα όσα έκανε;» Ο άνθρωπος πιστεύει ότι δεν πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά ο Θεός, ακόμα και δύο ανθρώπους να κερδίσει, χαίρεται. Ο πραγματικός σκοπός Του δεν είναι μόνο να κερδίσει αυτούς τους δύο· θέλει να κερδίσει περισσότερους. Αν, όμως, οι άνθρωποι δεν αφυπνιστούν και δεν καταλάβουν, και αν όλοι τους παρανοούν τον Θεό και Του αντιστέκονται, κι αν καθένας τους είναι χαμένη υπόθεση, αν είναι όλοι άχρηστοι, τότε προτιμά να μην τους κερδίσει. Αυτή είναι η διάθεση του Θεού. Κάποιοι λένε: «Δεν φτάνει αυτό. Αν γινόταν έτσι, δεν θα γελούσε ο Σατανάς;» Ο Σατανάς μπορεί να γελάει, αλλά κι αυτός δεν είναι ένας εχθρός του Θεού που έχει κατατροπωθεί; Και πάλι ο Θεός την κέρδισε την ανθρωπότητα —αρκετούς ανθρώπους που μπορούν να επαναστατήσουν ενάντια στον Σατανά και να μη βρεθούν υπό τον έλεγχό του. Ο Θεός έχει κερδίσει τα αληθινά δημιουργήματα. Τότε, εκείνοι τους οποίους δεν έχει κερδίσει ο Θεός είναι αιχμάλωτοι του Σατανά; Εσείς δεν έχετε οδηγηθεί στην τελείωση· είστε ικανοί να ακολουθήσετε τον Σατανά; (Όχι.) Κάποιοι λένε: «Ακόμα κι αν δεν με θέλει ο Θεός, τον Σατανά δεν πρόκειται να τον ακολουθήσω. Και ευλογίες να μου έδινε, εγώ δεν θα τις δεχόμουν». Τον Σατανά δεν τον ακολουθεί κανείς απ’ όσους δεν έχει κερδίσει ο Θεός· μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν δοξάζεται ο Θεός; Οι άνθρωποι έχουν κάποια αντίληψη σχετικά με το πόσους ανθρώπους κερδίζει ο Θεός ή σε ποια κλίμακα τους κερδίζει· θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να κερδίζει μόνο τόσο λίγους. Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να διαμορφώσει ο άνθρωπος μια τέτοια αντίληψη είναι ότι, αφενός, δεν μπορεί να συλλάβει τι σκέφτεται ο Θεός και δεν μπορεί να καταλάβει τι ανθρώπους θέλει Εκείνος να κερδίσει, καθώς υπάρχει πάντοτε μια απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό· αφετέρου, έχοντας μια τέτοια αντίληψη, ο άνθρωπος μπορεί να πάρει κάποια παρηγοριά και να απελευθερωθεί όσον αφορά το πεπρωμένο και το μέλλον του. Ο άνθρωπος πιστεύει το εξής: «Πολύ λίγους ανθρώπους έχει κερδίσει ο Θεός. Τι ένδοξο που θα ήταν να μας κέρδιζε όλους! Αν Εκείνος δεν απέρριπτε ούτε έναν άνθρωπο και κατακτούσε τους πάντες, και όλοι στο τέλος οδηγούνταν στην τελείωση, και δεν πήγαινε στράφι ούτε η ομιλία για την επιλογή και τη σωτηρία των ανθρώπων απ’ Αυτόν ούτε το έργο της διαχείρισής Του, κάτι τέτοιο δεν θα ταπείνωνε ακόμα περισσότερο τον Σατανά; Δεν θα δοξαζόταν περισσότερο ο Θεός;» Ο άνθρωπος μπορεί και τα λέει αυτά πρώτον επειδή δεν γνωρίζει τον Δημιουργό και δεύτερον επειδή έχει και το δικό του εγωιστικό κίνητρο: Τον απασχολεί το μέλλον του, κι έτσι το συνδέει με τη δόξα του Δημιουργού, οπότε νιώθει άνετα μέσα του· νομίζει πως μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Πιστεύει, επίσης, ότι «το να κερδίζει ανθρώπους ο Θεός και το να ταπεινώνει τον Σατανά συνιστά ισχυρή απόδειξη της ήττας του τελευταίου. Μ’ έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια!» Οι άνθρωποι έχουν πολύ ταλέντο στο να βρίσκουν τρόπους να ωφεληθούν. Αρκετά έξυπνη αντίληψη, έτσι; Οι άνθρωποι έχουν εγωιστικά κίνητρα. Δεν ενέχουν, λοιπόν, αυτά κάποια επαναστατικότητα; Δεν ενέχουν κάποια απαίτηση απ’ τον Θεό; Έχουν μέσα τους μια βουβή αντίσταση απέναντι στον Θεό, που λέει: «Μας έχεις επιλέξει, μας έχεις καθοδηγήσει, έχεις καταβάλει τόσους κόπους για μας, μας έχεις χαρίσει τη ζωή Σου και την ολότητά Σου, μας έχεις χαρίσει τα λόγια Σου και την αλήθεια Σου, και τόσα χρόνια μας έχεις να Σ’ ακολουθούμε. Τι απώλεια θα ήταν αν τελικά δεν μας κέρδιζες!» Αυτή η δικαιολογία αποτελεί μια προσπάθεια να εκβιάσουν τον Θεό, να Τον αναγκάσουν να τους κερδίσει. Είναι σαν να λένε ότι αν δεν τους κερδίσει ο Θεός, τότε δεν θα χάσουν οι ίδιοι, αλλά ότι ο Θεός είναι Αυτός που θα υποστεί απώλεια· είναι σωστή μια τέτοια δήλωση; Όλο αυτό ενέχει τόσο τις απαιτήσεις του ανθρώπου, όσο και τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις του: Αφού ο Θεός κάνει τόσο μεγάλο έργο, πρέπει να κερδίσει όσους ανθρώπους γίνεται. Από που πηγάζει αυτό το «πρέπει»; Πηγάζει απ’ τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του ανθρώπου, απ’ τις παράλογες απαιτήσεις του και τη ματαιοδοξία του, σε συνδυασμό με κάποιο μείγμα της αδιάλλακτης και θηριώδους διάθεσής του.

Για τέτοιου είδους ανθρώπινες αντιλήψεις πρέπει να γίνει συναναστροφή από μια άλλη οπτική. Είναι κάποιοι που πιστεύουν το εξής: «Αφού τον Δημιουργό δεν Τον νοιάζει πόσους ανθρώπους θα κερδίσει και αφού Εκείνος λέει ας κερδίσει όσους είναι να κερδίσει, εφόσον τέτοια είναι η στάση του Δημιουργού, εμείς πώς πρέπει να συνεργαστούμε μαζί Του; Μπορούμε κιόλας να πιστεύουμε χαλαρά και να μην το παίρνουμε τόσο σοβαρά; Πάντως, ούτε ο Θεός το παίρνει στα σοβαρά, άρα κι εμείς δεν χρειάζεται να παίρνουμε τόσο σοβαρά το να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις Του ούτε υπάρχει λόγος να το έχουμε αυτό ως την κύρια ενασχόλησή μας ή ως κάτι που θα επιδιώκουμε μια ζωή. Τώρα που ξέρουμε τις σκέψεις του Θεού, δεν πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής;» Είναι σωστή ή λάθος αυτή η άποψη; (Λάθος.) Εφόσον οι άνθρωποι έχουν ενημερωθεί ξεκάθαρα για τη στάση του Θεού και την καταλαβαίνουν, πρέπει να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους. Μόλις οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους, τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να επιλέγουν; Πώς πρέπει να κατανοούν και να αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα, ώστε να έχουν την πιο σωστή άποψη και στάση που οφείλουν να έχουν; Ας ξεκινήσουμε με τις απόψεις τους· πρέπει να προσπαθήσουν να τις συλλογιστούν. Όταν ένας άνθρωπος πιστεύει στον Θεό, έχει και μια ασαφή φαντασιοκοπία που τον κάνει να σέβεται και να εκτιμά τον Θεό. Πιστεύει ότι «ο Θεός είναι παντοδύναμος, πανίσχυρος και, αφού έχει διαλέξει μια ομάδα ανθρώπων απ’ αυτήν τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, τότε σίγουρα θα τους ολοκληρώσει. Άρα, είναι βέβαιο ότι σίγουρα θα λάβουμε ευλογίες». Άραγε αυτή η «σιγουριά» δεν κρύβει πίσω της τη νοοτροπία κάποιου που δοκιμάζει την τύχη του; Η στάση που θα έπρεπε κανείς να έχει λιγότερο απ’ όλες είναι το να θέλει να κερδίσει τις ευλογίες και την έγκριση του Θεού, χωρίς να επιδιώκει την αλήθεια, χωρίς να υποβάλλεται στην κρίση και την παίδευσή Του. Μην προσπαθείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας, μην έχετε αυτήν τη νοοτροπία· η τύχη είναι ο μεγάλος εχθρός. Τι νοοτροπία είναι εκείνη κατά την οποία κάποιος δοκιμάζει την τύχη του; Πίσω από ποιες απ’ τις καταστάσεις, τις σκέψεις, τις ιδέες, τις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις απόψεις σας κρύβεται μια νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζετε την τύχη σας; Μπορείς να το εντοπίσεις αυτό; Αν το εντοπίσεις και δεις ότι υπάρχει μια τέτοια νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζεις την τύχη σου για να κερδίσεις ευλογίες, τότε πώς πρέπει να την αλλάξεις; Πώς θα πρέπει να τη διορθώσεις; Αυτά είναι πρακτικά ζητήματα. Πρέπει να διακρίνεις τη νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζεις την τύχη σου. Πρέπει να τη διορθώσεις. Αν δεν το κάνεις, τότε πολύ πιθανό να σε κάνει να σκοντάψεις και να υποφέρεις. Και ποια πράγματα, λοιπόν, περιλαμβάνουν τη νοοτροπία κάποιου που δοκιμάζει την τύχη του; Κάποιοι σκέφτονται: «Πιστεύω στον Θεό, έχω εγκαταλείψει ακόμη και την οικογένειά μου και έχω παραιτηθεί απ’ τη δουλειά μου. Όπως και να ’χει, έστω κι αν δεν έχω παράσχει αξιέπαινες υπηρεσίες, έχω δουλέψει σκληρά· αλλά ακόμα κι αν δεν έχω δουλέψει σκληρά, εξουθενώθηκα, Άρα, αρκεί ν’ ακολουθήσω μέχρι τέλους τον Θεό, και τότε μπορεί να γίνω ένας από τους νικητές, ένας απ’ αυτούς που θα σωθούν, ένας απ’ αυτούς που θα λάβουν ευλογίες, κάποιος που θα ανήκει στον λαό της βασιλείας Του». Αυτή είναι μια νοοτροπία με την οποία δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Όλοι δεν την έχουν αυτήν τη νοοτροπία; Αν μη τι άλλο, οι περισσότεροι από εκείνους που παρατάνε τα πάντα για να ακολουθήσουν τον Θεό και να εκτελέσουν με πλήρη απασχόληση τα καθήκοντά τους έχουν μια τέτοια νοοτροπία. Δεν αποτελεί κάποιου είδους αντίληψη η νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του; (Ναι.) Γιατί την χαρακτηρίζω ως κάποιο είδος αντίληψης; Επειδή, όταν δεν έχεις καταλάβει και δεν έχεις αντιληφθεί την πρόθεση και τη στάση του Δημιουργού ως προς αυτό το ζήτημα, απλώς περιμένεις κατά τρόπο υποκειμενικό ένα καλό αποτέλεσμα και επιδιώκεις υποκειμενικά· έτσι το προσεγγίζεις. Αυτή είναι κάποιου είδους αντίληψη. Άραγε ο Δημιουργός μια τέτοια αντίληψη δεν τη θεωρεί ως ένα είδος εκβιασμού; Δεν τη θεωρεί παράλογη απαίτηση; Είναι σαν να λέτε: «Αφού Σε ακολούθησα, και αφού τα παράτησα όλα για να έρθω στον οίκο του Θεού και να εκτελέσω το καθήκον μου με πλήρη απασχόληση, τότε λογικά θεωρείται ότι έχω υποταχθεί στις διευθετήσεις του Δημιουργού, έτσι δεν είναι; Άρα, το μέλλον μου τώρα είναι ελπιδοφόρο; Δεν πρέπει το μέλλον μου να είναι δυσδιάκριτο· πρέπει να είναι ολοφάνερο». Πρόκειται για τη νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Και πώς διορθώνει κανείς μια τέτοια νοοτροπία; Πρέπει να γνωρίζει τη διάθεση του Θεού. Απ’ τη στιγμή που έχω κάνει μια τέτοια συναναστροφή, τώρα πια όλοι πρέπει να καταλάβουν ουσιαστικά το εξής: «Έτσι σκέφτεται, λοιπόν, ο Θεός. Αυτήν την άποψη και αυτήν τη στάση έχει. Εμείς, λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;» Οι άνθρωποι πρέπει να παραμερίσουν τη νοοτροπία τους με βάση την οποία δοκιμάζουν την τύχη τους. Για να παραμερίσουν αυτήν τη νοοτροπία, αρκεί μήπως να πουν: «Την έχω παραμερίσει και δεν πρόκειται να κάνω πια άλλες τέτοιες σκέψεις. Θα πάρω στα σοβαρά το καθήκον μου, θα αναλάβω την ευθύνη και θα δουλέψω πιο σκληρά»; Όχι, δεν είναι τόσο απλό· όταν κάποιος διαμορφώσει μια νοοτροπία του να δοκιμάζει την τύχη του, αναδύονται μέσα του κάποιες σκέψεις και κάποιοι τρόποι άσκησης, ενώ αποκαλύπτονται κιόλας και μερικές διαθέσεις. Πρέπει μέσω αναζήτησης της αλήθειας να τα διορθώσει όλα αυτά. Κάποιοι λένε: «Αν κατανοήσω τις προθέσεις και τις στάσεις του Θεού, τότε δεν έχω απαλλαγεί απ’ τη νοοτροπία του να δοκιμάζω την τύχη μου;» Τι κουβέντα είναι αυτή; Δείχνει έλλειψη πνευματικής κατανόησης· είναι κούφιες κουβέντες. Και πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Πρέπει να σκεφτείς: «Κι αν μου τα πάρει όλα ο Θεός, τι πρέπει να κάνω; Όλα αυτά που αφιερώνω στον Θεό και δαπανώ γι’ Αυτόν τα δίνω με τη θέλησή μου ή μήπως προσπαθώ να κάνω κάποια παζάρια μαζί Του; Αν η πρόθεσή μου είναι να κάνω παζάρια μαζί με τον Θεό, δεν είναι καλό αυτό. Πρέπει να προσευχηθώ σ’ Αυτόν και να αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω αυτό το πρόβλημα». Πρέπει, επίσης, την ώρα που ασκείσαι και κάνεις το καθήκον σου, να καταλάβεις ποιες αλήθεια-αρχές δεν κατανοείς, ποιες απ’ τις πράξεις σου πάνε κόντρα στις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού, ποιο είναι το λάθος μονοπάτι και το μονοπάτι της καταστροφής, και ποιο είναι το μονοπάτι που μπορεί να εγκρίνει ο Θεός. Τι άλλο έχει η νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του; Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν αρρωστήσει σοβαρά, αλλά ο Θεός τούς σώζει και γίνονται καλά. Σκέφτονται: «Όλοι εσείς πιστεύετε στον Θεό με σκοπό να κυνηγήσετε τις ευλογίες. Εγώ δεν είμαι τέτοιος. Η μεγάλη αγάπη του Θεού ήταν που με έφερε εδώ· ο Θεός μού προσέφερε ξεχωριστές συνθήκες και εμπειρίες, οι οποίες με έκαναν να πιστέψω σ’ Αυτόν, και γι’ αυτό με αγαπάει πιο πολύ από ό,τι αγαπάει εσάς, μου προσφέρει ιδιαίτερη χάρη και, στο τέλος, εγώ είναι πιο πιθανό να επιβιώσω απ’ ό,τι εσείς». Νομίζουν ότι έχουν εξαιρετική και ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό· ότι έχουν μαζί Του μια σχέση διαφορετική απ’ των συνηθισμένων ανθρώπων. Επειδή πέρασαν μια ιδιαίτερη εμπειρία, νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί και ασυνήθιστοι, με αποτέλεσμα να είναι σίγουροι ότι θα πετύχουν. Αυτοπροσδιορίζονται με βεβαιότητα ως διαφορετικοί απ’ τους άλλους και είναι σίγουροι ότι μπορούν να επιβιώσουν. Κι αυτό αποτελεί επίσης μια νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Είναι κάποιοι άλλοι που έχουν αναλάβει κάποιο σημαντικό έργο και έχουν υψηλή θέση. Αυτοί ταλαιπωρούνται λίγο περισσότερο απ’ τους άλλους, κλαδεύονται λίγο περισσότερο, είναι λίγο πιο απασχολημένοι και μιλάνε λίγο περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους. Σκέφτονται: «Ο Θεός και ο οίκος Του με έχουν τοποθετήσει σε μια σημαντική θέση και έχω την εύνοια των αδελφών μου. Τεράστια τιμή είναι αυτό. Δεν σημαίνει ότι εγώ θα ευλογηθώ πρώτα απ’ τους άλλους;» Κι αυτό αποτελεί επίσης μια νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του, και είναι μια μορφή αντίληψης.

Μόλις τώρα μίλησα για κάποιες πρακτικές εκδηλώσεις και καταστάσεις που έχουν σχέση με το να δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Τι άλλες καταστάσεις, τι άλλες εκδηλώσεις και τι άλλα πράγματα που εμφανίζονται συχνά και υπάρχουν συνήθως στο μυαλό των ανθρώπων σχετίζονται με το να δοκιμάζει κανείς την τύχη του; Εκτός απ’ αυτούς που έχουν ξεχωριστές εμπειρίες και υψηλή θέση, και που έχουν παρατήσει τα πάντα για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό με πλήρη απασχόληση, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν τα προσόντα, που κάνουν κάποια ειδικά καθήκοντα και έχουν κάποια ιδιαίτερα ταλέντα· όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη νοοτροπία του να δοκιμάζεις την τύχη σου. Τι εννοώ με τη λέξη «προσόντα»; Για παράδειγμα, κάποιοι απ’ αυτούς που κηρύττουν το ευαγγέλιο νομίζουν ότι αν κερδίσουν δέκα ανθρώπους, θα έχουν βγάλει δέκα καρπούς και θα έχουν δέκα τοις εκατό πιθανότητες να λάβουν ευλογίες· αν βγάλουν πενήντα καρπούς, θα έχουν πενήντα τοις εκατό πιθανότητες, ενώ αν βγάλουν εκατό, τότε θα έχουν εκατό τοις εκατό πιθανότητες. Αυτό αποτελεί κάποιου είδους αντίληψη, κάποιου είδους παζάρι, και πάνω απ’ όλα, αυτοί οι άνθρωποι δοκιμάζουν την τύχη τους. Εφόσον υπολογίζουν το έργο του Θεού διατηρώντας ταυτόχρονα αυτές τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία του να δοκιμάζουν την τύχη τους, πιστεύουν στον Θεό; Ποιο μονοπάτι ακολουθούν; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την επιδίωξή τους; Γιατί προκύπτουν μέσα τους αυτά τα πράγματα; Γιατί εμμένουν σ’ αυτά και αρνούνται να τα εγκαταλείψουν; Κάποιοι λένε πως ο λόγος είναι ότι δεν γνωρίζουν τον Θεό. Είναι αλήθεια αυτό; Πρόκειται για κούφια λόγια. Άρα, ποιος είναι ακριβώς ο λόγος; Οι άνθρωποι που έχουν συνέχεια τέτοιες απόψεις και στάσεις, και που έχουν τέτοιες αντιλήψεις και κολλάνε σ’ αυτές πολύ πεισματικά, καταβάλλουν άραγε σοβαρή προσπάθεια όσον αφορά τα λόγια του Θεού; (Όχι.) Απέναντι στα λόγια του Θεού, έχουν πάντα μια στάση επιπόλαιη, δηλαδή, η στάση και η άποψή τους δείχνουν ότι τα βλέπουν θολά τα πράγματα. Νομίζουν ότι όσο πιστεύουν στον Θεό, τους φτάνει να ξέρουν πόσο έχουν υποφέρει για Εκείνον και πόσο μεγάλο τίμημα έχουν πληρώσει, πόση αξία έχουν κερδίσει, ποια είναι τα ιδιαίτερα ταλέντα τους, πόσες δεξιότητες έχουν, πόσο υψηλή είναι η θέση τους, τι «στιγμές συντροφικότητας μέσα στις κακουχίες» έχουν βιώσει με τον Θεό, τι ξεχωριστές εμπειρίες έχουν βιώσει και τι ξεχωριστά πράγματα τους έχει δώσει Εκείνος ή πόση χάρη και πόσες ευλογίες τούς έχει χαρίσει· χάρη και ευλογίες διαφορετικές από εκείνες που έχει χαρίσει στους άλλους. Το θεωρούν αρκετό αυτό. Όσο κολλημένοι κι αν είναι στις συγκεκριμένες απόψεις, δεν έχουν αναλογιστεί ποτέ αν είναι σωστές ούτε με ποια λόγια του Θεού και με ποιες αρχές του έργου Του έρχονται σε σύγκρουση, ούτε αν τις έχει επιβεβαιώσει ο Θεός, ούτε αν Εκείνος εργάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο ή αν επιτυγχάνει έτσι τα πράγματα. Ποτέ δεν τους ένοιαξαν όλα αυτά. Το μόνο που έχουν κάνει ως τώρα είναι να συλλογίζονται, να αναλογίζονται και να ονειροπολούν μέσα στο μυαλό τους. Άρα, σε τι έχει μετατραπεί η αλήθεια γι’ αυτούς; Σε διακοσμητικό στοιχείο. Πιστεύουν μεν στον Θεό, αλλά η πίστη τους δεν έχει καμία σχέση ούτε μ’ Εκείνον ούτε με την αλήθεια. Και με τι έχει σχέση η πίστη τους; Έχει σχέση μόνο με τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες και τις επιθυμίες τους, καθώς και με τις ευλογίες και τον προορισμό που θα έχουν στο μέλλον. Αφού δεν έχουν καταβάλει προσπάθεια για την αλήθεια, οδηγούνται τελικά σ’ αυτά τα αποτελέσματα.

Από τη συναναστροφή μας σήμερα, τώρα που έχετε καταλάβει κάπως πώς εργάζεται ο Θεός και ποιες είναι οι απόψεις και η στάση Του, όλο αυτό μπορεί άραγε να έχει κάποια επίδραση και κάποια αποτελέσματα στην επιδίωξή σας να γνωρίσετε τον Θεό, στην επιδίωξη της αλήθειας και της ζωής-εισόδου εκ μέρους σας; Μπορεί να αλλάξει εντελώς τις λανθασμένες απόψεις σας και να σας κάνει να εγκαταλείψετε τις αντιλήψεις σας; (Ναι.) Και για να γίνει αυτό, τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι; (Να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους και να πράττουν σύμφωνα με τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός.) Πρέπει να καταλάβεις ότι ο Θεός, αφού έχει απαιτήσει και καθορίσει συγκεκριμένα πράγματα, θα τα υλοποιήσει οπωσδήποτε. Η αλήθεια είναι ότι τελικά τα λόγια Του δεν υπάρχει περίπτωση να πέσουν στο κενό. Θα ολοκληρωθούν και θα εκπληρωθούν όλα. Αν νομίζεις ότι υπάρχει περίπτωση ο Θεός να μην υλοποιήσει αναγκαστικά αυτά που λέει, κάτι τέτοιο αποτελεί ανθρώπινη αντίληψη και φαντασιοκοπία, ενώ είναι και αμφισβήτηση και κρίση του Θεού. Κάποιοι λένε: «Πώς είναι δυνατόν να το κάνει αυτό ο Θεός; Πώς είναι δυνατόν να Του φτάνει να σώσει μόνο όσους σώζει; Δεν είναι άραγε τεράστια και άπειρη η αγάπη Του; Ο Θεός έχει άπειρη υπομονή, άπειρη ανοχή και επίσης άπειρο έλεος». Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην επιδιώξουν την αλήθεια, κρατάνε μια βολική διέξοδο, έτσι ώστε να βαδίσουν στο δικό τους μονοπάτι, ενώ αγνοούν τα λόγια και το έργο του Θεού, αλλά και την εμφάνιση του Δημιουργού. Μέσα τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι η αλήθεια, αλλά παρ’ όλα αυτά ελπίζουν να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Όλα όσα κάνουν διακατέχονται από ένα στοιχείο δυσπιστίας, αλλά και από ένα στοιχείο ανταγωνισμού με τον Δημιουργό και σύγκρουσης μαζί Του και εκβιασμού Του. Με ποιον σκοπό τα λέω αυτά τα λόγια; Κάποιοι λένε: «Τα λες για να μας αφυπνίσεις, για να μας τρομάξεις ή για να μας δώσεις να καταλάβουμε ότι όσοι θέλουν να υποχωρήσουν μπορούν πολύ απλά να υποχωρήσουν, ότι όσοι πέφτουν στην αδυναμία ή στην αρνητικότητα μπορούν πολύ απλά να μείνουν μέσα στην αδυναμία ή στην αρνητικότητα, και ότι όσοι θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους μπορούν πολύ απλά να το κάνουν. Το έργο του Θεού δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ, και εξάλλου, ο Θεός δεν έχει καν ανάγκη από τόσους ανθρώπους· ας τραβήξουμε, λοιπόν, ο καθένας τον δρόμο του!» Έτσι είναι τα πράγματα; (Όχι.) Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, όπως κι αν το λέει, αυτό που δίνει στους ανθρώπους να καταλάβουν είναι οι προθέσεις Του και αυτό που τους βάζει να κατανοήσουν είναι η αλήθεια. Άρα, ποιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσουν εκείνοι; Πρέπει να ακολουθήσουν την οδό του Θεού. Τι πρέπει να αναλογιστούν και να προσπαθήσουν να διορθώσουν οι άνθρωποι; Κάθε αντίληψη, φαντασιοκοπία και απαίτηση που αντιτίθεται στον Θεό. Όλα αυτά τα πράγματα πάνε κόντρα στην αλήθεια. Πρέπει να τα εγκαταλείψεις, να τα διώξεις απ’ την καρδιά σου, να πάψουν να σε επηρεάζουν και να σε ελέγχουν. Πρέπει να μπορείς να προσέρχεσαι αληθινά ενώπιον του Θεού και να αποδέχεσαι την κρίση, την παίδευση και το κλάδεμα απ’ τα λόγια Του. Επίσης, πρέπει να καθαρθείς απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και να κατορθώσεις να υποταχθείς στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του. Πρέπει, επίσης, να αναλογίζεσαι διαρκώς όσα έχεις μέσα σου τα οποία είναι ασύμβατα με τον Θεό και πάνε κόντρα στην αλήθεια, αλλά και τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, τις λανθασμένες απόψεις σου πάνω σε διάφορα ζητήματα και τις ποικίλες ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Μόλις τα αναλογιστείς όλα αυτά και τα καταλάβεις ξεκάθαρα, και μόλις τα διορθώσεις μία και καλή μέσω αναζήτησης της αλήθειας, τότε θα έχεις ξεκινήσει να βαδίζεις στο ορθό μονοπάτι της πίστης στον Θεό, και μόνο τότε θα μπορέσεις να Τον υπακούσεις και να υποταχθείς στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του.

Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.