Με την εξέλιξη των εποχών, την ανάπτυξη της ανθρωπότητας, τη λειτουργία όλων των πραγμάτων, τις διευθετήσεις του ίδιου του Θεού και την κυριαρχία, την καθοδήγηση και την ηγεσία Του, η ανθρωπότητα, όλα τα πράγματα και το ίδιο το σύμπαν προχωρούν συνεχώς προς τα εμπρός. Μετά από χιλιάδες χρόνια περιορισμού από τον νόμο, η ανθρωπότητα που ζούσε υπό τον νόμο δεν ήταν πια σε θέση να τον τηρεί και ακολούθησε το έργο του Θεού στην επόμενη εποχή που Εκείνος ξεκίνησε: την Εποχή της Χάριτος. Με την άφιξη της Εποχής της Χάριτος, ο Θεός ξεκίνησε το έργο Του με βάση το γεγονός πως είχε στείλει προφήτες για να το προαναγγείλουν. Αυτό το στάδιο του έργου δεν ήταν τόσο στοργικό ή επιθυμητό όσο το φανταζόταν ο άνθρωπος κατά τις αντιλήψεις του ούτε είχε τόσο ευχάριστη αίσθηση όσο νόμιζε. Αντίθετα, απ’ έξω, τα πάντα έμοιαζαν να πηγαίνουν αντίθετα με τις προφητείες. Από τις συνθήκες αυτές προέκυψε ένα γεγονός το οποίο δεν θα φανταζόταν ποτέ ο άνθρωπος: η σταύρωση του Κυρίου Ιησού, δηλαδή του ενσαρκωμένου Θεού. Όλα αυτά υπερέβαιναν όσα είχε προβλέψει ο άνθρωπος. Αν και, εξωτερικά, όλα αυτά φαίνονταν σαν ένα σκληρό και αιματηρό συμβάν και ένα φρικτό θέαμα, ήταν η αρχή της λήξης της Εποχής του Νόμου και του ξεκινήματος μιας νέας εποχής από τον Θεό. Αυτή η νέα εποχή είναι η Εποχή της Χάριτος, την οποία πλέον γνωρίζετε όλοι. Η Εποχή της Χάριτος φαίνεται να ήρθε αψηφώντας τις προφητείες του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου. Βέβαια, ήρθε επίσης με τη μορφή της σταύρωσης του ενσαρκωμένου Θεού. Όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν πολύ ξαφνικά, με πολύ φυσικό τρόπο και όταν οι συνθήκες είχαν ωριμάσει. Αυτά ήταν τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Θεός για να φέρει στο τέλος της την παλιά εποχή και να εγκαινιάσει και να φέρει μια νέα. Αν και όσα συνέβησαν στην απαρχή αυτής της εποχής ήταν πολύ σκληρά, αιματηρά και αδιανόητα, αν και ήρθαν αιφνιδίως και τίποτα δεν ήταν τόσο υπέροχο ή στοργικό όσο το είχε φανταστεί ο άνθρωπος και αν και η εναρκτήρια σκηνή της Εποχής της Χάριτος ήταν ένα φρικτό και σπαραξικάρδιο θέαμα, ποιο ήταν το μόνο πράγμα που άξιζε να εορταστεί; Το τέλος της Εποχής του Νόμου σήμαινε πως ο Θεός δεν χρειαζόταν πια να ανέχεται τους διάφορους τρόπους συμπεριφοράς της ανθρωπότητας υπό τον νόμο. Σήμαινε, επίσης, πως η ανθρωπότητα είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, σύμφωνα με το έργο και το σχέδιο του Θεού, και είχε εισέλθει σε μια νέα εποχή. Φυσικά, σήμαινε επίσης πως οι μέρες αναμονής του Θεού είχαν μειωθεί. Η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια νέα εποχή και μια νέα περίοδο, πράγμα που σήμαινε πως το έργο του Θεού είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός και η επιθυμία Του θα πραγματοποιούνταν σταδιακά καθώς προχωρούσε το έργο Του. Η άφιξη της Εποχής της Χάριτος δεν ήταν τόσο ωραία στην αρχή, αλλά κατά την άποψη του Θεού, η ανθρωπότητα που θα προέκυπτε σύντομα και την οποία ήθελε Εκείνος πλησίαζε όλο και περισσότερο στις απαιτήσεις και τους στόχους Του. Αυτό ήταν κάτι χαρμόσυνο, αξιέπαινο και άξιο εορτασμού. Αν και η ανθρωπότητα σταύρωσε τον Θεό, το οποίο ήταν θλιβερό θέαμα για τον άνθρωπο, η στιγμή ακριβώς που σταυρώθηκε ο Χριστός σήμαινε πως είχε φτάσει η επόμενη εποχή του Θεού —η Εποχή της Χάριτος— και, φυσικά, πως το έργο του Θεού σε εκείνη την εποχή ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Σήμαινε, επιπλέον, πως είχε πραγματοποιηθεί το σπουδαίο έργο εκείνης της ενσάρκωσης του Θεού. Ο Θεός θα αντίκριζε τους ανθρώπους του κόσμου ως νικητής, με νέο όνομα και νέα εικόνα, και το περιεχόμενο του νέου Του έργου θα γνωστοποιούνταν και θα αποκαλυπτόταν στην ανθρωπότητα. Παράλληλα, οι άνθρωποι δεν θα βασανίζονταν πια συνεχώς από συχνές παραβάσεις του νόμου ούτε θα τιμωρούνταν πια διά νόμου επειδή τον παραβίασαν. Η άφιξη της Εποχής της Χάριτος έδωσε στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να εξέλθει από το προηγούμενο έργο του Θεού και να εισέλθει σε ένα ολοκαίνουριο περιβάλλον έργου, με νέα στάδια και νέα μέθοδο έργου. Της έδωσε μια νέα είσοδο και ζωή και, φυσικά, επέτρεψε να δημιουργηθεί μια κάπως στενότερη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Λόγω της ενσάρκωσης του Θεού, οι άνθρωποι μπορούσαν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί Του. Άκουγαν την πραγματική και αληθινή φωνή του Θεού και τα πραγματικά και αληθινά Του λόγια. Έβλεπαν τον τρόπο με τον οποίο εργαζόταν ο Θεός, τη διάθεσή Του και ούτω καθεξής. Τα άκουγαν με τα ίδια τους τα αυτιά και τα έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια, από κάθε άποψη. Βίωναν έντονα πως ο Θεός είχε όντως έρθει πραγματικά μεταξύ των ανθρώπων, πως όντως βρισκόταν πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον άνθρωπο και είχε όντως έρθει πραγματικά να ζήσει μεταξύ των ανθρώπων. Αν και το έργο του Θεού σε εκείνη την ενσάρκωση δεν διήρκησε πολύ, έδωσε στην ανθρωπότητα της εποχής μια σταθερή και άρτια εμπειρία για το πώς νιώθει πραγματικά ο άνθρωπος όταν ζει μαζί με τον Θεό. Αν και όσοι βίωναν τέτοια πράγματα δεν τα βίωσαν για πολύ καιρό, ο Θεός είπε πολλά λόγια σε εκείνη την ενσάρκωσή Του, τα οποία ήταν πολύ συγκεκριμένα. Επιπλέον, έκανε πολύ έργο και είχε πολλούς ανθρώπους που Τον ακολουθούσαν. Είναι βέβαιο πως η ανθρωπότητα έληξε τη ζωή της υπό τον νόμο της παλιάς εποχής και εισήλθε σε μια εντελώς νέα εποχή: την Εποχή της Χάριτος.

Έχοντας εισέλθει στη νέα εποχή, η ανθρωπότητα δεν ζούσε πια υπό τους περιορισμούς του νόμου, αλλά υπό νέες απαιτήσεις και νέα λόγια του Θεού. Χάρη στα νέα λόγια και τις νέες απαιτήσεις του Θεού, η ανθρωπότητα ανέπτυξε μια νέα ζωή —μια ζωή πίστης στον Θεό με διαφορετική μορφή και περιεχόμενο. Σε σχέση με την προηγούμενη ζωή υπό τον νόμο, αυτή η ζωή πλησίαζε περισσότερο στο να ανταποκριθεί στα πρότυπα των απαιτήσεων που είχε ο Θεός από τον άνθρωπο. Ο Θεός έθεσε νέες εντολές για τους ανθρώπους, νέα πρότυπα συμπεριφοράς που ήταν ακριβέστερα και καλύτερα προσαρμοσμένα σε αυτούς από ό,τι ήταν παλιά, καθώς και κριτήρια και αρχές για τις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Αν και τα λόγια που είπε τότε ο Θεός δεν ήταν ούτε τόσο συγκεκριμένα ούτε τόσο πολλά όσο τα σημερινά, αυτά τα λόγια και οι απαιτήσεις ήταν αρκετά για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής οι οποίοι είχαν μόλις εξέλθει από τον νόμο. Ήταν τα μόνα πράγματα που μπορούσαν να επιτύχουν και να αποκτήσουν οι άνθρωποι της εποχής δεδομένου του αναστήματός τους και των εφοδίων τους. Ο Θεός είπε, για παράδειγμα, στους ανθρώπους να είναι ταπεινοί, υπομονετικοί, ανεκτικοί, να σηκώνουν τον σταυρό και ούτω καθεξής. Όλα αυτά αποτελούσαν πιο συγκεκριμένες απαιτήσεις τις οποίες έθεσε ο Θεός στον άνθρωπο στον απόηχο του νόμου και αφορούσαν τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να βιώνεται η ανθρώπινη φύση. Πέρα από αυτό, η άφιξη της Εποχής της Χάριτος πρόσφερε στον άνθρωπο —ο οποίος είχε ζήσει υπό τον νόμο— άφθονη και σταθερή ροή χάριτος, ευλογιών και άλλων παρόμοιων πραγμάτων από τον Θεό. Η ανθρωπότητα εκείνης της εποχής ζούσε πραγματικά μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι, και ο Θεός τούς είχε σαν κόρη οφθαλμού και σαν μωρά στα χέρια Του. Έπρεπε να τηρούν τις εντολές και να εκδηλώνουν κάποιες καλές συμπεριφορές που συμφωνούσαν με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του ανθρώπου, αλλά απολάμβαναν περισσότερο τη χάρη του Θεού. Οι άνθρωποι, για παράδειγμα, θεραπεύονταν από αρρώστιες που είχαν προκληθεί από δαιμονισμό και εκβάλλονταν από μέσα τους οι απαίσιοι δαίμονες και τα κακά πνεύματα. Όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα ή χρειάζονταν βοήθεια, ο Θεός έκανε κατ’ εξαίρεση σημεία και θαύματα, έτσι ώστε να θεραπευτούν από τις εκάστοτε αρρώστιες τους, να ανακουφιστούν σωματικά και να μην τους λείψουν το φαγητό και τα ρούχα. Ο άνθρωπος απολάμβανε τεράστια χάρη και πολλές ευλογίες εκείνη την εποχή. Πέρα από το να τηρούν απλώς τις εντολές, οι άνθρωποι έπρεπε να είναι, το πολύ πολύ, υπομονετικοί, ανεκτικοί, στοργικοί και ούτω καθεξής. Δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για οτιδήποτε άλλο που αφορούσε την αλήθεια ή τις απαιτήσεις που είχε ο Θεός από αυτούς. Οι άνθρωποι άρχισαν να απολαμβάνουν τακτικά και αδιάκοπα τη χάρη του Θεού, αφενός επειδή ήταν απόλυτα αποφασισμένοι να απολαύσουν τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού και, αφετέρου, λόγω της υπόσχεσης που είχε δώσει ο Κύριος Ιησούς στον άνθρωπο εκείνη την εποχή. Οι άνθρωποι θεωρούσαν πως αν πίστευαν στον Θεό, έπρεπε και δικαιούνταν να απολαμβάνουν και τη χάρη Του. Δεν γνώριζαν, όμως, να λατρεύουν τον Κύριο της δημιουργίας ούτε να παίρνουν τη θέση και να εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος και να είναι, γενικότερα, καλά δημιουργήματα. Δεν γνώριζαν πώς να υποτάσσονται και πώς να είναι πιστοί στον Θεό ούτε πώς να αποδέχονται τα λόγια Του και να τα χρησιμοποιούν ως τη βάση των απόψεών τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και της συμπεριφοράς και των πράξεών τους. Οι άνθρωποι είχαν μεγάλη άγνοια αυτών των πραγμάτων. Πέρα από το ότι απολάμβαναν αυτόματα τη χάρη του Θεού, ήθελαν και να εισέλθουν αυτομάτως στον ουρανό μετά θάνατον και να απολαύσουν πολλές ευλογίες μαζί με τον Κύριο. Επιπλέον, οι άνθρωποι που ζούσαν στην Εποχή της Χάριτος και απολάμβαναν χάρη και ευλογίες είχαν την εσφαλμένη εντύπωση πως ο Θεός είναι μόνο σπλαχνικός και στοργικός, και πως η ουσία Του είναι το έλεος, η στοργή και η καλοσύνη και τίποτε άλλο. Κατά την άποψή τους, το έλεος, η στοργή και η καλοσύνη ήταν σύμβολα της ταυτότητας, της θέσης και της ουσίας του Θεού· εκλάμβαναν την αλήθεια, την οδό και τη ζωή ως τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού ή ίσως ως έναν τρόπο για να σηκώσει απλώς κανείς τον σταυρό και να βαδίσει στην οδό του σταυρού. Αυτά ήταν όλα κι όλα όσα γνώριζαν οι άνθρωποι την Εποχή της Χάριτος και μόνο σε αυτά προσανατολίζονταν τόσο σε ό,τι αφορά τον Θεό όσο και σε ό,τι αφορά την ανθρωπότητα και τους ίδιους τους ανθρώπους. Ας στραφούμε τώρα στα αίτια για να φτάσουμε στον πυρήνα. Τι ακριβώς οδήγησε σε αυτές τις συνθήκες; Δεν φταίει κανείς. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Θεό πως δεν εργάστηκε ή πως δεν μίλησε πιο συγκεκριμένα ή διεξοδικά ούτε μπορεί να ρίξει την ευθύνη στον άνθρωπο. Γιατί; Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα, είναι δημιουργημένο ον. Βγήκε από τον νόμο και εισήλθε στην Εποχή της Χάριτος. Όσα χρόνια κι αν βίωνε ο άνθρωπος το έργο του Θεού καθώς αυτό προχωρούσε, αυτά που έκανε ο Θεός και αυτά που έδωσε στον άνθρωπο ήταν και αυτά που μπορούσε να αποκτήσει και να γνωρίσει εκείνος. Πέρα, όμως, από αυτό, η ανθρωπότητα δεν είχε την ικανότητα να κατανοήσει ή να γνωρίσει όσα δεν είχε κάνει, δεν είχε πει και δεν είχε αποκαλύψει ο Θεός. Αν κοιτάξουμε, όμως, τις αντικειμενικές συνθήκες και την ευρύτερη εικόνα, όταν η ανθρωπότητα εισήλθε στην Εποχή της Χάριτος μετά από πρόοδο χιλιάδων χρόνων, αυτά που μπορούσε να κατανοήσει ήταν περιορισμένα και ο Θεός μπορούσε να επιτελέσει μόνο το έργο που επιτελούσε. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως αυτό που χρειαζόταν η ανθρωπότητα, αφήνοντας πίσω της τον νόμο, δεν ήταν να παιδευτεί, να κριθεί και να κατακτηθεί ούτε, βέβαια, να οδηγηθεί στην τελείωση. Η ανθρωπότητα εκείνης της εποχής χρειαζόταν μόνο ένα πράγμα. Ποιο ήταν αυτό; Μια προσφορά περί αμαρτίας, το πολύτιμο αίμα του Θεού. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που χρειαζόταν η ανθρωπότητα καθώς έβγαινε από την Εποχή του Νόμου. Την εποχή εκείνη, λοιπόν, λόγω των αναγκών και των πραγματικών συνθηκών της ανθρωπότητας, το έργο που είχε να κάνει ο Θεός ήταν να προσφέρει το πολύτιμο αίμα της ενσάρκωσής Του ως προσφορά περί αμαρτίας. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να λυτρωθεί η ανθρωπότητα που ζούσε υπό τον νόμο. Ο Θεός εξάλειψε την αμαρτία της ανθρωπότητας προσφέροντας το πολύτιμο αίμα Του ως τίμημα και προσφορά περί αμαρτίας. Μόνο όταν εξαλείφθηκε η αμαρτία του ανθρώπου είχε εκείνος τα προσόντα να προσέλθει αναμάρτητος ενώπιον του Θεού και να δεχθεί τη χάρη και τη διαρκή καθοδήγησή Του. Το πολύτιμο αίμα του Θεού προσφέρθηκε στην ανθρωπότητα, δίνοντάς της τη δυνατότητα να λυτρωθεί. Τι μπορούσε να κατανοήσει και τι χρειαζόταν η ανθρωπότητα που είχε μόλις λυτρωθεί; Αν ακολουθούσε κατευθείαν η κατάκτηση, η κρίση και η παίδευσή της, δεν θα είχε την ικανότητα να το δεχθεί. Οι άνθρωποι δεν είχαν την ικανότητα να αποδεχθούν τέτοια πράγματα ούτε και τους επέτρεπαν οι συνθήκες να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Άρα, λοιπόν, πέρα από την προσφορά περί αμαρτίας του Θεού, καθώς και τη χάρη, τις ευλογίες, την ανοχή, την υπομονή, το έλεος και τη στοργή και καλοσύνη του Θεού, οι άνθρωποι εκείνης της εποχής μπορούσαν να αποδεχθούν μόνο κάποιες απλές απαιτήσεις που είχε ο Θεός για τη συμπεριφορά τους και τίποτε άλλο. Η ανθρωπότητα εκείνης της εποχής δεν θα μπορούσε να κατανοήσει τίποτα απολύτως για όλες τις αλήθειες που πραγματεύονται πιο βαθιά τη σωτηρία του ανθρώπου, δηλαδή τις εσφαλμένες ιδέες και απόψεις που έχει η ανθρωπότητα, τις διεφθαρμένες της διαθέσεις, την ουσία της επαναστατικότητάς της ενάντια στον Θεό, την ουσία της παραδοσιακής κουλτούρας που υποστηρίζει η ανθρωπότητα και για την οποία συζητήσαμε προσφάτως, τον τρόπο με τον οποίο τη διαφθείρει ο Σατανάς και ούτω καθεξής. Σε τέτοιες συνθήκες, ο Θεός μπορούσε μόνο να νουθετήσει την ανθρωπότητα και να της επιβάλει κάποιες απαιτήσεις όσο πιο απλά και ξεκάθαρα γινόταν, θέτοντας τις πιο στοιχειώδεις απαιτήσεις συμπεριφοράς. Άρα, λοιπόν, η ανθρωπότητα της Εποχής της Χάριτος μπορούσε να απολαμβάνει μόνο χάρη, καθώς και να απολαμβάνει απεριόριστα το πολύτιμο αίμα του Θεού ως προσφορά περί αμαρτίας. Την Εποχή της Χάριτος, όμως, είχε ήδη επιτευχθεί το πιο σπουδαίο πράγμα. Ποιο ήταν αυτό; Χάρη στο πολύτιμο αίμα του Θεού, είχε συγχωρεθεί η αμαρτία της ανθρωπότητας την οποία θα έσωζε ο Θεός. Αυτό είναι άξιο εορτασμού και ήταν το σπουδαιότερο πράγμα που έκανε ο Θεός την Εποχή της Χάριτος. Η αμαρτία του ανθρώπου είχε συγχωρεθεί και εκείνος —εφόσον είχε συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του χάρη στην προσφορά περί αμαρτίας και ήταν πλέον κατάλληλος να προσέρχεται ενώπιον του Θεού— δεν θα προσερχόταν πια ενώπιόν Του με την ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας και ως αμαρτωλός. Παρόλα αυτά, όμως, η σχέση που είχε ο άνθρωπος με τον Θεό δεν είχε φτάσει ακόμα στο σημείο της σχέσης μεταξύ δημιουργήματος και Δημιουργού. Δεν είχε γίνει ακόμα η σχέση μεταξύ δημιουργημένου ανθρώπου και Δημιουργού. Ο άνθρωπος υπό τη χάρη απείχε ακόμα παρασάγγας από τον ρόλο που απαιτεί από αυτόν ο Θεός —του κυρίου και οικονόμου των πάντων. Ο Θεός έπρεπε, λοιπόν, να περιμένει και να κάνει υπομονή. Τι σήμαινε πως έπρεπε να περιμένει ο Θεός; Πως η ανθρωπότητα της εποχής θα συνέχιζε να ζει μέσα στη χάρη του Θεού και με τους διάφορους τρόπους του έργου Του την Εποχή της Χάριτος. Ο Θεός θέλει να σώσει πολύ περισσότερους από μια χούφτα ανθρώπους ή μια φυλή· η σωτηρία Του δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση σε μία μόνο φυλή ή στους πιστούς ενός μόνο συγκεκριμένου δόγματος. Η ανθρωπότητα, λοιπόν, θα βίωνε την Εποχή της Χάριτος για χιλιάδες χρόνια, όπως είχε βιώσει και την Εποχή του Νόμου. Έπρεπε να συνεχίσει να ζει στη νέα εποχή με την καθοδήγηση του Θεού, χρόνο με τον χρόνο και επί γενεές γενεών. Πόσες εποχές πρέπει να βιώσουν οι άνθρωποι κατ’ αυτόν τον τρόπο —πόσα άστρα να μετατοπίζονται, πόσες θάλασσες να ξηραίνονται, πόσα βράχια να χάνονται και πόσους ωκεανούς να υποχωρούν μπρος σε εύφορη γη! Πρέπει να υποβληθούν και στις ποικίλες αλλαγές της ανθρωπότητας σε διάφορες περιόδους και στις διαφορετικές αλλαγές που συμβαίνουν στα μυριάδες πράγματα της γης. Καθώς τα βίωναν όλα αυτά, τα λόγια του Θεού, το έργο Του και το γεγονός της λύτρωσης της ανθρωπότητας από τον Κύριο Ιησού κατά την Εποχή της Χάριτος εξαπλώθηκαν στα πέρατα της γης, σε κάθε δρόμο, σοκάκι και γωνιά, έως ότου έγιναν γνωστά σε κάθε σπιτικό. Τότε ήταν γραφτό να φτάσει στο τέλος της η Εποχή της Χάριτος, η οποία ακολούθησε την Εποχή του Νόμου. Το έργο που έκανε ο Θεός εκείνη την περίοδο δεν ήταν απλώς να περιμένει σιωπηλά· καθώς περίμενε, επιτελούσε έργο στην ανθρωπότητα της Εποχής της Χάριτος με διάφορους τρόπους. Συνέχισε το βασιζόμενο στη χάρη έργο Του, απονέμοντας χάρη και ευλογίες στην ανθρωπότητα της εποχής, έτσι ώστε οι πράξεις, το έργο, τα λόγια Του, τα γεγονότα που έκανε και οι προθέσεις Του την Εποχή της Χάριτος να φτάσουν στα αυτιά κάθε ανθρώπου τον οποίο θα επέλεγε. Έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο τον οποίο θα επέλεγε να επωφεληθεί από την προσφορά περί αμαρτίας Του, ώστε να μην προσέρχεται πια ενώπιόν Του με την ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας και ως αμαρτωλός. Η σχέση που είχε ο άνθρωπος με τον Θεό είχε ξεπεράσει εκείνη της Εποχής του Νόμου, κατά την οποία δεν Τον είχε δει ποτέ, και είχε προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα ως σχέση μεταξύ πιστών και του Κυρίου ή χριστιανών και του Χριστού. Παρόλα αυτά, δεν είναι αυτή η σχέση που θέλει εν τέλει ο Θεός μεταξύ ανθρωπότητας και Θεού ή μεταξύ δημιουργημάτων και Δημιουργού. Η μεταξύ τους σχέση απείχε ακόμα πολύ από τη σχέση μεταξύ των δημιουργημάτων και του Δημιουργού, αλλά σε σύγκριση με τη σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και του Θεού την Εποχή του Νόμου, αποτελούσε τεράστια πρόοδο. Αυτό ήταν αιτία για χαρά και εορτασμό. Όπως και να ’χει, όμως, ο Θεός έπρεπε και πάλι να καθοδηγεί την ανθρωπότητα· έπρεπε να καθοδηγεί προς τα εμπρός τους ανθρώπους, που στα βάθη της καρδιάς τους ήταν γεμάτοι με αντιλήψεις για τον Θεό, καθώς και φαντασιοκοπίες, αιτήματα, απαιτήσεις, επαναστατικότητα και αντίσταση. Γιατί; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι ναι μεν γνώριζαν να απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού και ήξεραν πως ο Θεός είναι σπλαχνικός και στοργικός, αλλά πέρα από αυτό δεν γνώριζαν απολύτως τίποτα για την αληθινή ταυτότητα, θέση και ουσία του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι απολάμβαναν τη χάρη του Θεού, αλλά επειδή είχαν διαφθαρεί από τον Σατανά, η ουσία τους και οι διάφορες αντιλήψεις και σκέψεις στα βάθη της καρδιάς τους εξακολουθούσαν να έρχονται σε αντίθεση με τον Θεό και να Του εναντιώνονται. Ο άνθρωπος δεν γνώριζε πώς να υποτάσσεται στον Θεό, πώς να εκπληρώνει το καθήκον που είχε ως δημιούργημα ούτε, βέβαια, πώς να είναι ένα επαρκές δημιούργημα. Πολύ λιγότερο υπήρχε, φυσικά, κανείς που γνώριζε πώς να λατρεύει τον Κύριο της δημιουργίας. Αν τα μυριάδες πράγματα του κόσμου παραδίδονταν σ’ αυτήν την τόσο διεφθαρμένη ανθρωπότητα, θα ήταν σαν να παραδίδονται στον Σατανά και οι συνέπειες θα ήταν ίδιες και απαράλλαχτες. Ο Θεός, λοιπόν, έπρεπε να συνεχίσει το έργο Του και να συνεχίσει να καθοδηγεί την ανθρωπότητα στο επόμενο στάδιο έργου που θα επιτελούσε. Εκείνο το στάδιο ήταν κάτι που ο Θεός περίμενε, προσδοκούσε και πλήρωνε με την υπομονή Του για πολύ καιρό.

Τώρα που η ανθρωπότητα έχει απολαύσει, επιτέλους, την επαρκή και άφθονη χάρη του Θεού, αυτός ο κόσμος και αυτή η ανθρωπότητα —από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς— έχουν φτάσει στο επίπεδο όπου ο Θεός θα επιτελέσει το αληθινό έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Έχουν φτάσει στον καιρό που ο Θεός θα κατακτήσει, θα παιδεύσει και θα κρίνει την ανθρωπότητα, θα εκφράσει πολλές αλήθειες για να την οδηγήσει στην τελείωση και θα αποκτήσει μια ομάδα ανθρώπων από τις τάξεις της, οι οποίοι θα μπορούν να είναι οι οικονόμοι των πάντων μεταξύ αυτών των πραγμάτων. Τώρα που έχει φτάσει αυτός ο καιρός, ο Θεός δεν χρειάζεται πια να κάνει υπομονή ούτε να καθοδηγεί την ανθρωπότητα της Εποχής της Χάριτος για να ζει με χάρη. Δεν χρειάζεται πια να φροντίζει, να ποιμαίνει, να προσέχει ή να συντηρεί την ανθρωπότητα που ζει με χάρη. Δεν χρειάζεται πια να προμηθεύει την ανθρωπότητα ακούραστα και άνευ όρων με χάρη και ευλογίες· δεν χρειάζεται πια να είναι άνευ όρων υπομονετικός με τους ανθρώπους και να τους δίνει χάρη, ενώ εκείνοι την επιζητούν άπληστα και αναίσχυντα χωρίς να Τον λατρεύουν καθόλου. Αντί για όλα αυτά, ο Θεός θα εκφράσει τις προθέσεις και τη διάθεσή Του, την αληθινή φωνή της καρδιάς Του και την ουσία Του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την πληθώρα αληθειών και λόγων που χρειάζονται, εκδηλώνει και εκφράζει, ταυτόχρονα, την αληθινή, δηλαδή τη δίκαιη διάθεσή Του. Όταν εκφράζει τη δίκαιη διάθεσή Του, δεν προσφέρει αόριστα κάποιες φράσεις κρίσης και καταδίκης και σταματάει εκεί· αντίθετα, χρησιμοποιεί γεγονότα για να εκθέσει τη διαφθορά, την ουσία και τη σατανική φρικαλεότητα της ανθρωπότητας. Εκθέτει την επαναστατικότητα, την αντίσταση και την απόρριψη που εκδηλώνουν οι άνθρωποι εναντίον Του, τις διάφορες αντιλήψεις που έχουν γι’ Αυτόν και τα περιστατικά προδοσίας προς το πρόσωπό Του. Την περίοδο αυτή, η πλειονότητα όσων εκφράζει ο Θεός υπερβαίνουν το έλεος, τη στοργή και καλοσύνη που προσφέρει στην ανθρωπότητα: Είναι το μίσος, η απέχθεια, η αποστροφή και η καταδίκη Του για την ανθρωπότητα. Αυτή η ξαφνική στροφή ή αλλαγή εκατόν ογδόντα μοιρών στη διάθεση και τη θέση του Θεού πιάνει απροετοίμαστους τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να το δεχθούν. Ο Θεός εκφράζει τη διάθεση και τα λόγια Του με την ξαφνική ισχύ μιας αστραπής. Φυσικά, παρέχει ταυτόχρονα στην ανθρωπότητα όλα όσα χρειάζεται δείχνοντας τεράστια υπομονή και ανοχή. Ο Θεός μιλάει και εκφράζει τη διάθεσή Του στην ανθρωπότητα με διαφορετικούς τρόπους και από διαφορετικές σκοπιές, χρησιμοποιώντας τους πιο κατάλληλους, σωστούς, συγκεκριμένους και άμεσους τρόπους αντιμετώπισης των δημιουργημάτων, από τη σκοπιά της στάσης Του ως Δημιουργού. Αυτοί είναι οι τρόποι ομιλίας και έργου που λαχταρά και περιμένει ο Θεός εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια. Τα έξι χιλιάδες χρόνια λαχτάρας και αναμονής αφορούν τα έξι χιλιάδες χρόνια υπομονής και προσδοκίας του Θεού. Η ανθρωπότητα παραμένει η ανθρωπότητα που δημιούργησε ο Θεός, αλλά έχοντας υποβληθεί σε αδιάκοπες αλλαγές έξι χιλιάδων χρόνων, κατά τη διάρκεια των οποίων άλλαξαν θέση άστρα και εξαφανίστηκαν θάλασσες, έπαψε να είναι η ανθρωπότητα που δημιούργησε ο Θεός στην αρχή και δεν έχει πια την ουσία που είχε. Καθώς ξεκινά, λοιπόν, ο Θεός να εργάζεται σήμερα, αν και η ανθρωπότητα που αντικρίζει τώρα είναι αυτή που περίμενε, τη βρίσκει ταυτόχρονα και απεχθή και, φυσικά, υπερβολικά τραγικό θέαμα. Έχω μιλήσει για τρία πράγματα. Τα θυμάστε; Αν και αυτή η ανθρωπότητα είναι αυτή που περίμενε ο Θεός, τη βρίσκει ταυτόχρονα απεχθή. Ποιο ήταν το άλλο; (Αποτελεί υπερβολικά τραγικό θέαμα για τον Θεό.) Σωστά, αποτελεί επίσης υπερβολικά τραγικό θέαμα για τον Θεό. Αυτά τα τρία πράγματα υπάρχουν όλα ταυτόχρονα μέσα στον άνθρωπο. Τι περίμενε ο Θεός; Πως αν είχαν βιώσει πρώτα τον νόμο και έπειτα τη λύτρωση, αυτοί οι άνθρωποι θα έφταναν τελικά στο σήμερα έχοντας ως θεμέλιό τους την κατανόηση κάποιων στοιχειωδών νόμων και εντολών που έπρεπε να τηρούν και δεν θα ήταν πια απλοί άνθρωποι με κενό μες στην καρδιά τους, όπως ο Αδάμ και η Εύα. Αντίθετα, θα είχαν μέσα τους μια δόση νέων πραγμάτων. Αυτά περίμενε ο Θεός πως θα διέθετε η ανθρωπότητα. Την ίδια στιγμή, όμως, η ανθρωπότητα είναι και απεχθής στον Θεό. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που απεχθάνεται ο Θεός; Το γνωρίζετε όλοι σας, σωστά; (Την επαναστατικότητα και την αντίσταση του ανθρώπου.) Οι άνθρωποι βρίθουν από τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά και ζουν μια φρικτή ζωή· δεν είναι ακριβώς ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες. Δεν είναι πια τόσο απλοί ώστε να μην μπορούν να αντισταθούν στο δέλεαρ του ερπετού. Αν και έχουν τις δικές τους σκέψεις και απόψεις, συγκεκριμένη γνώμη, και τους δικούς τους τρόπους να βλέπουν τα μυριάδες γεγονότα και πράγματα, οι απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και η συμπεριφορά και οι πράξεις τους δεν περιέχουν τίποτα απολύτως από όσα θέλει ο Θεός. Οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται και να έχουν απόψεις, και όταν κάνουν κάτι έχουν τις βάσεις, τα μέσα και τις στάσεις τους, αλλά όλα όσα διαθέτουν απορρέουν από τη διαφθορά του Σατανά. Όλα βασίζονται στις απόψεις και τις φιλοσοφίες του Σατανά. Όταν ο άνθρωπος προσέρχεται ενώπιον του Θεού, στην καρδιά του δεν υπάρχει ούτε ίχνος υποταγής και ειλικρίνειας προς τον Θεό. Είναι εμποτισμένος με τις τοξίνες του Σατανά και γεμάτος από την εκπαίδευση, τις σκέψεις και τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Τι υποδεικνύει αυτό; Ο Θεός πρέπει να πει πολλά λόγια και να κάνει πολύ μεγάλο έργο για τον άνθρωπο προκειμένου να αλλάξει τον τρόπο ύπαρξής του, τη στάση που διατηρεί απέναντί Του και πιο συγκεκριμένα, φυσικά, τους τρόπους και τα κριτήριά του για τις απόψεις του για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Προτού παραγάγουν όλα αυτά αποτελέσματα, η ανθρωπότητα είναι αντικείμενο απέχθειας στα μάτια του Θεού. Τι είναι αυτό που χρειάζεται ο Θεός όταν σώζει ένα αντικείμενο της απέχθειάς Του; Υπάρχει χαρά μέσα στην καρδιά Του; Υπάρχει ευτυχία και παρηγοριά; (Όχι.) Δεν υπάρχει ούτε ίχνος παρηγοριάς και ευτυχίας. Η καρδιά Του είναι γεμάτη αποστροφή. Πέρα από το να μιλάει —να μιλάει ακούραστα— το μόνο που κάνει ο Θεός σε τέτοιες περιπτώσεις είναι υπομονή. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο του αισθήματος που νιώθει ο Θεός για τέτοιους ανθρώπους όπως τους βλέπει μέσα από τα μάτια Του: απέχθεια. Το τρίτο στοιχείο είναι πως αποτελούν υπερβολικά τραγικό θέαμα. Λαμβάνοντας υπόψη την αρχική πρόθεση του Θεού όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα, η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο είναι μια σχέση γονέα και παιδιού —είναι μια οικογενειακή σχέση. Αν και αυτή η διάσταση της σχέσης δεν είναι σαν τις συγγένειες εξ αίματος των ανθρώπων, για τον Θεό υπερβαίνει τις σαρκικές συγγένειες εξ αίματος της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα που δημιούργησε αρχικά ο Θεός διαφέρει τελείως σε ομοιότητα από την ανθρωπότητα την οποία βλέπει τις έσχατες ημέρες. Στην αρχή, οι άνθρωποι είχαν μια απλή και ανώριμη ομοιότητα και, παρόλο που ήταν αδαείς, η καρδιά τους ήταν αγνή και καθαρή. Στα μάτια τους διαφαίνονταν η διαύγεια και η διαφάνεια που είχαν στα βάθη της καρδιάς τους. Δεν είχαν τις ποικίλες διεφθαρμένες διαθέσεις που έχει σήμερα ο άνθρωπος· δεν είχαν αδιαλλαξία, αλαζονεία, μοχθηρία ή δόλο και σε καμία περίπτωση δεν είχαν τη διάθεση της αποστροφής για την αλήθεια. Από τα λόγια, τις πράξεις, τα μάτια και το πρόσωπό τους φαινόταν πως αυτή ήταν η ανθρωπότητα που είχε δημιουργήσει ο Θεός στην αρχή και ευνοούσε. Στο τέλος, όμως, καθώς ο Θεός ξανακοιτά την ανθρωπότητα, τα βάθη της καρδιάς και τα μάτια των ανθρώπων δεν είναι πια τόσο καθαρά. Η καρδιά τους είναι γεμάτη με τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά· όταν συναντούν τον Θεό, το πρόσωπο, τα λόγια και οι πράξεις τους Του προκαλούν απέχθεια. Υπάρχει, όμως, ένα γεγονός το οποίο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει και σε αυτό βασίζεται ο Θεός όταν λέει πως μια τέτοια ανθρωπότητα αποτελεί υπερβολικά τραγικό θέαμα γι’ Αυτόν. Ποιο είναι αυτό; Το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός: Ο Θεός δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια αυτήν την ανθρωπότητα που έχει προσέλθει για άλλη μια φορά ενώπιόν Του, αλλά δεν είναι πια η ανθρωπότητα που ήταν στην αρχή. Ο άνθρωπος, από τα μάτια και τις σκέψεις του και μέχρι τα βάθη της καρδιάς του είναι γεμάτος αντίσταση και προδοσία εναντίον του Θεού· από τα μάτια και τις σκέψεις του και μέχρι τα βάθη της καρδιάς του δεν εκδηλώνει τίποτε άλλο πέρα από τη διάθεση του Σατανά. Οι σατανικές διαθέσεις που δείχνουν αδιαλλαξία, αλαζονεία, δόλο, μοχθηρία και αποστροφή για την αλήθεια τις οποίες διαθέτει ο άνθρωπος εκδηλώνονται απροκάλυπτα και φυσικά, τόσο από το βλέμμα όσο και από τις εκφράσεις του. Ακόμη κι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με τα λόγια του Θεού ή έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό, έτσι απροκάλυπτα εκδηλώνεται η διεφθαρμένη, σατανική διάθεσή του και η διεφθαρμένη από τον Σατανά ουσία του. Το πώς νιώθει ο Θεός βλέποντας αυτό το γεγονός μπορεί να περιγραφεί με μία μόνο φράση: «υπερβολικά τραγικό θέαμα». Η ανθρωπότητα που έχει έρθει στο σήμερα και σε αυτήν την εποχή έχει φτάσει στο επίπεδο των απαιτήσεων του Θεού για το τρίτο και τελικό στάδιο του έργου Του —εκείνο της σωτηρίας της ανθρωπότητας— τόσο σε ό,τι αφορά το ευρύτερο περιβάλλον του ανθρώπου όσο και σε ό,τι αφορά κάθε συγκεκριμένη πτυχή των καταστάσεων και συνθηκών στις οποίες βρίσκονται οι άνθρωποι. Παρόλα αυτά, αν και ο Θεός είναι γεμάτος προσμονή για αυτήν την ανθρωπότητα, είναι ταυτόχρονα και γεμάτος μίσος για αυτήν. Βλέποντας τη διαφθορά της ανθρωπότητας να εκδηλώνεται ξανά και ξανά, ο Θεός εξακολουθεί, φυσικά, να τη θεωρεί ένα υπερβολικά τραγικό θέαμα. Αυτό που είναι, όμως, άξιο εορτασμού είναι πως ο Θεός δεν χρειάζεται πια να κάνει άσκοπα υπομονή και να περιμένει μάταια για λογαριασμό του ανθρώπου. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι το έργο το οποίο προσμένει και για το οποίο περιμένει και ανυπομονεί εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια: να εκφράσει τα λόγια Του, τη διάθεσή Του και κάθε αλήθεια. Φυσικά, αυτό σημαίνει, επίσης, πως μέσα από αυτήν την ανθρωπότητα που έχει επιλέξει ο Θεός θα προκύψει η ομάδα ανθρώπων που περιμένει εδώ και καιρό ο Θεός και που θα είναι οι οικονόμοι των πάντων και θα γίνουν οι κύριοι των πάντων. Αν κοιτάξουμε σφαιρικά την κατάσταση, τα πάντα έχουν ξεστρατίσει πάρα πολύ από το αναμενόμενο και έχουν προκαλέσει πολύ πόνο και θλίψη. Αλλά αυτό που αξίζει περισσότερο να φέρνει ευτυχία στον Θεό είναι πως χάρη στην πάροδο του χρόνου και τη διαφορετική εποχή, οι μέρες που η ανθρωπότητα διαφθειρόταν από τον Σατανά έχουν ήδη παρέλθει. Η ανθρωπότητα έχει περάσει από το βάπτισμα του νόμου και τη λύτρωση του Θεού, φτάνοντας, εν τέλει, στο τελικό βήμα του έργου που θα κάνει ο Θεός: το στάδιο της σωτηρίας της ανθρωπότητας —το τελικό αποτέλεσμα που προκύπτει όταν η ανθρωπότητα αποδέχεται την παίδευση, την κρίση και την κατάκτηση του Θεού. Αυτό είναι αναμφίβολα υπέροχη είδηση για την ανθρωπότητα και κάτι που ο Θεός περιμένει σίγουρα εδώ και πολύ καιρό. Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, είναι η έλευση της πιο σπουδαίας εποχής ολόκληρης της ανθρωπότητας. Είτε το δούμε από τη σκοπιά της διαφθοράς της ανθρωπότητας, είτε από τις τάσεις του κόσμου, είτε από τις κοινωνικές δομές, είτε από την πολιτική της ανθρωπότητας, είτε από τους πόρους ολόκληρου του κόσμου, είτε από τις σημερινές καταστροφές, η έκβαση της ανθρωπότητας πλησιάζει και αυτή η ανθρωπότητα έχει φτάσει στο τέρμα. Αυτό είναι, όμως, το αποκορύφωμα του έργου του Θεού και ο καιρός που αξίζει περισσότερο να θυμάται και να γιορτάζει ο άνθρωπος· αποτελεί, φυσικά, και την έλευση του πιο σημαντικού και κρίσιμου καιρού στα έξι χιλιάδες χρόνια του έργου του Θεού πάνω στο σχέδιο διαχείρισής Του, αφού τότε αποφασίζεται η μοίρα της ανθρωπότητας. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, λοιπόν, στην ανθρωπότητα και όσο καιρό κι αν έχει περιμένει και έχει κάνει υπομονή ο Θεός, όλα άξιζαν τον κόπο.

Ας επιστρέψουμε στο θέμα που αρχίσαμε να συζητάμε: «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια». Το σχέδιο διαχείρισης του Θεού χωρίζεται σε τρία στάδια έργου μεταξύ των ανθρώπων και ο Θεός έχει ήδη ολοκληρώσει τα δύο προηγούμενα. Αν εξετάσουμε εκείνα τα στάδια μέχρι σήμερα, είτε μιλάμε για τον νόμο είτε για τις εντολές, η μόνη χρησιμότητα που είχαν για τους ανθρώπους ήταν να τους κάνουν να διατηρούν την πίστη στα μύχια της καρδιάς τους και να τηρούν τον νόμο, τις εντολές, το όνομα του Θεού, κάποιες καλές συμπεριφορές και κάποιες καλές αρχές. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει ουσιαστικά να ανταποκριθεί στο πρότυπο της απαίτησης του Θεού —να είναι, δηλαδή, ο οικονόμος των πάντων και να γίνει ο κύριος των πάντων. Έτσι δεν είναι; Αποτυγχάνει ουσιαστικά να ανταποκριθεί σε αυτό. Αν ο άνθρωπος, ο οποίος έχει περάσει από τον νόμο και την Εποχή της Χάριτος, αναγκαζόταν να κάνει όσα απαιτεί από αυτόν ο Θεός, θα μπορούσε να χειριστεί τα πάντα μόνο μέσω του νόμου ή της χάρης και των ευλογιών που του απονεμήθηκαν κατά την Εποχή της Χάριτος. Αυτό υπολείπεται κατά πολύ της απαίτησης του Θεού πως ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι ο οικονόμος των πάντων και η ανθρωπότητα απέχει πολύ από το να ανταποκριθεί στα όσα απαιτεί από αυτήν ο Θεός και από την ευθύνη και το καθήκον που απαιτεί να εκπληρώσει αυτή. Οι άνθρωποι πολύ απλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε να ανταπεξέλθουν στο πρότυπο της απαίτησης του Θεού πως θα πρέπει να είναι οι κύριοι των πάντων και της επόμενης εποχής. Στο τελικό στάδιο του έργου Του, λοιπόν, ο Θεός εκφράζει και λέει από κάθε άποψη στους ανθρώπους όλες τις αλήθειες και τις αρχές άσκησης που χρειάζεται η ανθρωπότητα, ώστε να γνωρίζουν ποια είναι τα πρότυπα των απαιτήσεών Του, πώς θα πρέπει να χειρίζονται και να βλέπουν όλα τα πράγματα, πώς θα πρέπει να είναι οι οικονόμοι των πάντων, ποιος θα πρέπει να είναι ο τρόπος ύπαρξής τους και με ποιον τρόπο θα πρέπει να ζουν ενώπιόν Του ως αληθινά δημιουργήματα υπό το κράτος του Δημιουργού. Μόλις οι άνθρωποι κατανοήσουν αυτά τα πράγματα, θα ξέρουν και ποιες είναι οι απαιτήσεις που έχει από αυτούς ο Θεός· μόλις εκπληρώσουν αυτά τα πράγματα, θα έχουν ανταποκριθεί και στα πρότυπα των απαιτήσεων που έχει από αυτούς ο Θεός. Εφόσον ο νόμος, οι εντολές και τα απλά κριτήρια συμπεριφοράς δεν αποτελούν υποκατάστατο της αλήθειας, τις έσχατες ημέρες ο Θεός εκφράζει πάρα πολλά λόγια και αλήθειες που αφορούν την άσκηση, τη συμπεριφορά και τις πράξεις του ανθρώπου, καθώς και τις απόψεις του για τους ανθρώπους και τα πράγματα. Ο Θεός λέει στον άνθρωπο πώς να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, και πώς να συμπεριφέρεται και να ενεργεί. Τι σημαίνει το γεγονός πως ο Θεός τα λέει όλα αυτά στον άνθρωπο; Σημαίνει πως ο Θεός απαιτεί από εσένα να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς σύμφωνα με όλες αυτές τις αλήθειες και να ζεις μ’ αυτόν τον τρόπο στον κόσμο. Όποιο καθήκον κι αν εκτελείς και όποια ανάθεση κι αν δεχθείς από τον Θεό, οι απαιτήσεις Του από εσένα δεν αλλάζουν. Μόλις κατανοήσεις τις απαιτήσεις του Θεού, πρέπει να ασκείσαι, να εκτελείς το καθήκον σου και να φέρεις εις πέρας την ανάθεση που σου έχει δώσει ο Θεός σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του —όπως τις κατανοείς— ανεξάρτητα από το αν είναι Εκείνος στο πλάι σου ή σε εξετάζει σχολαστικά. Μόνο έτσι μπορείς να γίνεις πραγματικά ένας κύριος των πάντων που έχει τα προσόντα, είναι άξιος της ανάθεσης που του έχει δώσει ο Θεός και για τον οποίο είναι σίγουρος ο Θεός. Αυτό δεν αφορά τον λόγο για τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; (Ναι.) Καταλάβατε τώρα; Αυτά είναι τα γεγονότα που θα φέρει ο Θεός. Άρα, λοιπόν, η επιδίωξη της αλήθειας δεν αφορά μόνο το να αποβάλει κανείς τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να πάψει να αντιστέκεται στον Θεό. Η επιδίωξη της αλήθειας για την οποία μιλάμε έχει μεγαλύτερη σημασία και αξία. Περιλαμβάνει στ’ αλήθεια τον προορισμό και τη μοίρα του ανθρώπου. Καταλάβατε; (Ναι.) Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; Κατά μια στενή έννοια, αυτό το πραγματεύονται τα πλέον βασικά δόγματα που κατανοεί ο άνθρωπος. Κατά μια γενική έννοια, ο κυριότερος λόγος είναι πως, για τον Θεό, η επιδίωξη της αλήθειας αφορά τη διαχείρισή Του, τις προσδοκίες που έχει από την ανθρωπότητα και τις ελπίδες που εναποθέτει σε αυτήν. Είναι ένα μέρος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού. Από αυτό φαίνεται πως, όποιος κι αν είσαι και όσο καιρό κι αν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν επιδιώκεις και δεν αγαπάς την αλήθεια, ο αποκλεισμός σου θα είναι αναπόφευκτος. Αυτό είναι ολοφάνερο. Ο Θεός κάνει τρία στάδια έργου και είχε σχέδιο διαχείρισης από τότε που δημιούργησε την ανθρωπότητα. Στη συνέχεια, επιτέλεσε ένα προς ένα καθένα από τα στάδια του σχεδίου διαχείρισής Του στην ανθρωπότητα και την καθοδήγησε βήμα προς βήμα στο σήμερα. Ο Θεός έχει καταβάλει μεγάλη και επίπονη προσπάθεια, έχει πληρώσει τεράστιο τίμημα και έχει αντέξει πολύ καιρό προκειμένου να επιτύχει τον απώτερο στόχο να μεταδώσει στον άνθρωπο τις αλήθειες που εκφράζει και κάθε άποψη των κριτηρίων των απαιτήσεών Του —τα οποία λέει στην ανθρωπότητα— μετατρέποντάς τα στη ζωή και την πραγματικότητα του ανθρώπου. Όπως το βλέπει ο Θεός, το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό και ο Θεός τού προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα. Πριν ο Θεός εκφράσει πάρα πολλά λόγια, είχε κάνει σημαντική προετοιμασία. Τώρα που ο Θεός έχει εκφράσει αυτά τα λόγια, πώς θα σε βλέπει αν τελικά δεν τα επιδιώξεις ούτε εισέλθεις σε αυτά; Τι είδους χαρακτηρισμό θα σου προσδώσει; Είναι ολοφάνερο. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το επίπεδο, την ηλικία σου ή τα χρόνια που πιστεύεις στον Θεό, θα πρέπει να καταβάλλεις προσπάθεια να μπεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει να δίνεις έμφαση σε τυχόν αντικειμενικά σκεπτικά, αλλά να επιδιώκεις την αλήθεια άνευ όρων. Μην περνάς άσκοπα τις μέρες σου. Αν αναζητάς και καταβάλλεις προσπάθεια για την επιδίωξη της αλήθειας αντιμετωπίζοντάς την ως το σπουδαιότερο ζήτημα στη ζωή σου, ίσως η αλήθεια που αποκτήσεις και στην οποία καταφέρεις να φτάσεις κατά την επιδίωξή σου να μην είναι αυτή που ήλπιζες. Αν, όμως, ο Θεός πει πως θα σου δώσει έναν κατάλληλο προορισμό βάσει της ειλικρίνειάς σου και της στάσης που έχεις στην επιδίωξή σου, αυτό θα είναι υπέροχο! Για την ώρα, μην επικεντρώνεσαι στο ποιος θα είναι ο προορισμός ή η έκβασή σου ούτε στο τι θα συμβεί και τι επιφυλάσσει το μέλλον ούτε στο αν θα μπορέσεις να αποφύγεις την καταστροφή και να μην πεθάνεις. Μη σκέφτεσαι τέτοια πράγματα και μην τα αποζητάς. Επικεντρώσου μόνο στο να επιδιώκεις την αλήθεια στα λόγια του Θεού και στις απαιτήσεις Του, στο να εκτελείς καλά το καθήκον σου και να ικανοποιείς τις προθέσεις του Θεού, ώστε να μην αποδειχθείς ανάξιος των έξι χιλιάδων χρόνων αναμονής και προσμονής Του. Δώσε λίγη παρηγοριά στον Θεό, φρόντισε να δει πως υπάρχει ελπίδα για σένα και άφησε τις επιθυμίες Του να πραγματοποιηθούν μέσα σου. Πες Μου, θα σου φερόταν άσχημα ο Θεός αν το έκανες αυτό; Φυσικά και όχι! Ακόμη και αν τα τελικά αποτελέσματα που επιτύχει κάποιος δεν είναι αυτά που θα ήθελε, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το γεγονός ως δημιουργημένο ον; Θα πρέπει να υποταχθεί σε όλες τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, χωρίς να έχει κάποιο προσωπικό κίνητρο. Αυτή δεν είναι η άποψη που θα πρέπει να υιοθετήσουν τα δημιουργημένα όντα; (Ναι.) Αυτή είναι η σωστή νοοτροπία. Σε αυτό το σημείο θα ολοκληρώσουμε τη συναναστροφή μας σχετικά με την κεντρική ιδέα του λόγου για τον οποίο πρέπει να επιδιώκει ο άνθρωπος την αλήθεια.