Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6) Μέρος τρίτο
Στη συνέχεια, ας συναναστραφούμε πάνω στο επόμενο ρητό που αφορά την ηθική διαγωγή: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Τι σημαίνει αυτό το ρητό; Σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό σου και να είσαι επιεικής με τους άλλους, έτσι ώστε να βλέπουν πόσο γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος είσαι. Γιατί θα πρέπει, λοιπόν, να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Τι επιδιώκεται με αυτό; Είναι εφικτό; Είναι πραγματικά μια φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης των ατόμων; Πρέπει να κάνεις μεγάλους συμβιβασμούς για να πετύχεις κάτι τέτοιο! Δεν πρέπει να έχεις επιθυμίες και απαιτήσεις, αλλά να απαιτείς από τον εαυτό σου να νιώθει λιγότερη χαρά, να υποφέρει λίγο περισσότερο, να πληρώνει μεγαλύτερο τίμημα και να εργάζεται περισσότερο ώστε να μη χρειάζεται να εξαντλούνται οι άλλοι. Αν οι άλλοι γκρινιάζουν, παραπονιούνται ή έχουν κακές επιδόσεις, δεν πρέπει να τους ζητάς πάρα πολλά· αρκεί να τα καταφέρνουν στο περίπου. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί σημάδι ευγενούς ήθους· Εμένα, όμως, γιατί Μου ακούγεται ψεύτικο; Δεν είναι ψεύτικο; (Ναι.) Υπό κανονικές συνθήκες, η φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης ενός συνηθισμένου ατόμου είναι να είναι ανεκτικός με τον εαυτό του και αυστηρός με τους άλλους. Αυτό είναι γεγονός. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα όλων των άλλων: «Αυτός είναι αλαζόνας! Εκείνος είναι κακός! Αυτός εδώ είναι εγωιστής! Εκείνος κάνει επιπόλαια το καθήκον του! Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ τεμπέλης!» Για τον εαυτό τους, όμως, σκέφτονται: «Αν και είμαι λίγο τεμπέλης, δεν πειράζει. Έχω καλό επίπεδο. Αν και τεμπέλης, κάνω καλύτερη δουλειά από τους άλλους!» Τους άλλους τους κατακρίνουν και τους αρέσει να ψιλολογούν, αλλά με τον εαυτό τους είναι ανεκτικοί και διαλλακτικοί όπου είναι δυνατόν. Δεν αποτελεί αυτό φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης τους; (Ναι.) Αν οι άνθρωποι οφείλουν να ανταποκριθούν στην ιδέα που λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», σε πόσο πόνο πρέπει να υποβάλλουν τον εαυτό τους; Θα μπορούσαν πραγματικά να το αντέξουν; Πόσοι άνθρωποι θα το κατάφερναν; (Κανείς.) Γιατί συμβαίνει αυτό; (Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εγωιστές. Ενεργούν σύμφωνα με την αρχή που λέει «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».) Πράγματι, ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, είναι ένα εγωιστικό πλάσμα και είναι βαθιά προσηλωμένος στη σατανική φιλοσοφία που λέει «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήταν καταστροφικό και αφύσικο να μην είναι εγωιστές και να μην κοιτάζουν τον εαυτό τους όταν τους συμβαίνουν πράγματα. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι και έτσι ενεργούν. Αν περιμένει κανείς οι άνθρωποι να μην είναι εγωιστές, να έχουν μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό τους και να είναι διατεθειμένοι να βγουν ζημιωμένοι αντί να εκμεταλλευτούν τους άλλους, είναι ρεαλιστική προσδοκία αυτή; Αν περιμένει κανείς από τους ανθρώπους, όταν κάποιος τους εκμεταλλεύεται, να λένε εκείνοι με χαρά: «Εντάξει, με εκμεταλλεύεσαι, αλλά δεν το κάνω θέμα. Είμαι ανεκτικός άνθρωπος, δεν θα σε κακολογήσω ούτε θα προσπαθήσω να σε εκδικηθώ. Αν, μάλιστα, δεν με έχεις εκμεταλλευτεί ακόμα αρκετά, μη διστάσεις να συνεχίσεις», είναι ρεαλιστική προσδοκία αυτή; Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό; Έτσι συμπεριφέρεται συνήθως η διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι προφανώς ανωμαλία. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι που έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις —ιδίως οι εγωιστές και οι κακοί άνθρωποι— αγωνίζονται για τα δικά τους συμφέροντα, ενώ το να σκεφτούν τους άλλους δεν θα τους προσφέρει καμία ικανοποίηση. Όταν, λοιπόν, συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, πρόκειται για ανωμαλία. Σαφέστατα, ο ισχυρισμός σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» δεν είναι παρά μια απαίτηση που δεν συμφωνεί ούτε με τα γεγονότα ούτε με την ανθρώπινη φύση και επιβάλλεται στον άνθρωπο από κοινωνικούς ηθικολόγους που δεν κατανοούν την ανθρώπινη φύση. Είναι σαν να λες σε ένα ποντίκι ότι απαγορεύεται να ανοίγει τρύπες ή σε μια γάτα ότι απαγορεύεται να πιάνει ποντίκια. Είναι σωστό να απαιτείς κάτι τέτοιο; (Όχι. Αψηφά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης.) Σαφέστατα, αυτή η απαίτηση δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, είναι τελείως κούφια. Μπορούν όσοι θέτουν αυτήν την απαίτηση να την τηρήσουν οι ίδιοι; (Όχι.) Περιμένουν να τηρήσουν οι άλλοι μια απαίτηση στην οποία δεν μπορούν οι ίδιοι να ανταποκριθούν. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Δεν είναι κάπως ανεύθυνο αυτό; Μπορούμε να πούμε πως, αν μη τι άλλο, είναι ανεύθυνοι και λένε ανοησίες. Για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, ποια είναι η φύση αυτού του προβλήματος; (Η υποκρισία.) Σωστά, πρόκειται για ένα παράδειγμα υποκρισίας. Ενώ είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι ίδιοι σε αυτήν την απαίτηση, εντούτοις συνεχίζουν να ισχυρίζονται πως είναι εξαιρετικά ανεκτικοί, μεγαλόψυχοι και ηθικοί. Δεν είναι μεγάλη υποκρισία αυτό; Όπως κι αν το παρουσιάσει κανείς, είναι ένα ρητό άνευ ουσίας που, ως ένα βαθμό, είναι και αναληθές. Επομένως, θα το χαρακτηρίσουμε ως υποκριτικό ρητό. Μοιάζει με το είδος των ρητών που προωθούσαν οι Φαρισαίοι: Αυτός που το χρησιμοποιεί σαφώς έχει απώτερα κίνητρα, που είναι να κάνει επίδειξη, να παρουσιάσει τον εαυτό του ως άτομο με ευγενή ηθική διαγωγή και οι άλλοι να τον εγκωμιάσουν ως υπόδειγμα και πρότυπο ευγενούς ηθικής διαγωγής. Τι είδους άνθρωποι μπορούν, λοιπόν, να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους; Μπορούν να τηρήσουν αυτό το ρητό οι δάσκαλοι και οι γιατροί; Μπορούσαν να το τηρήσουν οι υποτιθέμενοι διάσημοι και σπουδαίοι άνθρωποι και οι σοφοί όπως ο Κομφούκιος, ο Μέγκιος και ο Λάο Τσε; (Όχι.) Με λίγα λόγια, όσο γελοίο κι αν είναι αυτό το ρητό που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος και ανεξάρτητα από το αν αυτή η απαίτηση είναι βάσιμη ή όχι, τελικά δεν είναι παρά μια απαίτηση που αφορά τον ηθικό χαρακτήρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Αν μη τι άλλο, οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν με αυτήν την απαίτηση και δεν τους είναι εύκολο να την κάνουν πράξη, επειδή αντιβαίνει στα πρότυπα που είναι ικανή να επιτύχει η κανονική ανθρώπινη φύση του ατόμου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν παύει να είναι ένα πρότυπο και μια απαίτηση που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αν και το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» δεν είναι παρά μια κούφια φράση την οποία λίγοι μπορούν να τηρήσουν, είναι ίδια με τα ρητά «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τους σκοπούς που έχουν οι άνθρωποι που το κάνουν πράξη και ανεξάρτητα από το αν είναι κανείς ικανός να το κάνει καν πράξη —σε κάθε περίπτωση, το γεγονός και μόνο πως οι άνθρωποι που προωθούν αυτήν την απαίτηση θεωρούν εαυτόν στυλοβάτη ηθικότητας σημαίνει ότι είναι αλαζόνες και αυτάρεσκοι και ότι η λογική τους δεν είναι κανονική, έτσι δεν είναι; Αν τους ρωτούσες αν μπορούν να τηρήσουν το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», θα έλεγαν «Φυσικά!» Όταν, όμως, κληθούν πραγματικά να το τηρήσουν, δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Γιατί δεν θα μπορέσουν να το τηρήσουν; Επειδή έχουν αλαζονική και σατανική διάθεση. Ζήτα τους να τηρήσουν αυτήν την ηθική επιταγή όταν οι άλλοι τους ανταγωνίζονται για θέση, εξουσία, κύρος και κέρδη και δες αν μπορούν να το κάνουν. Δεν θα μπορέσουν να το κάνουν, ενώ θα γίνουν και εχθρικοί απέναντί σου. Αν τους ρωτήσεις: «Γιατί εξακολουθείς να προωθείς αυτό το ρητό, ενώ ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το τηρήσεις; Γιατί εξακολουθείς να απαιτείς να το τηρήσουν οι άλλοι; Δεν είναι υποκριτικό εκ μέρους σου;», θα το δεχτούν; Αν τους εκθέσεις, δεν θα το δεχτούν· όπως κι αν τους εκθέσεις, δεν θα το δεχτούν ούτε θα παραδεχθούν το σφάλμα τους, πράγμα που δείχνει πως δεν είναι καλοί άνθρωποι. Το γεγονός πως ηθικολογούν αφ’ υψηλού, παρόλο που δεν είναι σε θέση να τηρήσουν ούτε τις δικές τους απαιτήσεις, δείχνει απλώς πως δικαίως χαρακτηρίζονται μεγάλοι απατεώνες, υποκριτές και φιγουρατζήδες.
Όπως συμβαίνει με τα ρητά: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», το «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είναι μια από τις απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Με την ίδια λογική, ανεξάρτητα από το αν μπορεί κανείς να πετύχει ή να κάνει πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή, εξακολουθεί να μην αποτελεί το πρότυπο ή τον κανόνα για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης του. Μπορεί να είσαι πραγματικά ικανός να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους και να έχεις ιδιαίτερα υψηλά πρότυπα για τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι άμεμπτος, να σκέφτεσαι πάντα τους άλλους και να ενδιαφέρεσαι γι’ αυτούς, χωρίς να είσαι εγωιστής και να επιδιώκεις τα δικά σου συμφέροντα. Μπορεί να φαίνεσαι ιδιαίτερα μεγαλόψυχος και ανιδιοτελής και να έχεις έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και του κοινωνικού ήθους. Η ευγενής προσωπικότητα και τα προτερήματά σου μπορεί να είναι φανερά στους κοντινούς σου ανθρώπους και σε εκείνους με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή και αλληλεπιδράς. Η συμπεριφορά σου μπορεί να μη δίνει ποτέ στους άλλους πάτημα να σε κατηγορήσουν ή να σε επικρίνουν και, αντίθετα, να αποσπά άφθονους επαίνους ή ακόμη και θαυμασμό. Οι άνθρωποι μπορεί να σε βλέπουν ως κάποιον που είναι πραγματικά αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους. Ωστόσο, αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από εξωτερικές συμπεριφορές. Συνάδουν οι σκέψεις και οι επιθυμίες βαθιά μέσα στην καρδιά σου με αυτές τις εξωτερικές συμπεριφορές και τις πράξεις που βιώνεις εξωτερικά; Η απάντηση είναι όχι, δεν συνάδουν. Μπορείς να ενεργείς κατ’ αυτόν τον τρόπο επειδή έχεις κάποιο απώτερο κίνητρο. Ποιο είναι αυτό ακριβώς; Θα άντεχες να αποκαλυφθεί αυτό το κίνητρο; Με τίποτα. Αυτό αποδεικνύει πως αυτό το κίνητρο είναι κάτι ακατανόμαστο, κάτι σκοτεινό και κακό. Γιατί είναι ανομολόγητο και κακό αυτό το κίνητρο; Επειδή η ανθρώπινη φύση των ατόμων εξουσιάζεται και κατευθύνεται από τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις. Όλες οι σκέψεις των ανθρώπων, είτε τις εκφράζουν με λόγια είτε τις εκδηλώνουν, αδιαμφισβήτητα κυριαρχούνται, ελέγχονται και χειραγωγούνται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αποτέλεσμα; Οι άνθρωποι έχουν μόνο καταχθόνια και κακά κίνητρα και σκοπούς. Ανεξάρτητα από το αν μπορούν να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους και είτε εξωτερικά εκφράζουν απόλυτα αυτήν την ηθική επιταγή είτε όχι, είναι αναπόφευκτο πως αυτή η ηθική επιταγή δεν θα έχει κανέναν έλεγχο και καμία επιρροή στην ανθρώπινη φύση τους. Τι ελέγχει, λοιπόν, την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους και η ανθρώπινη φύση-ουσία τους που κρύβεται πίσω από την ηθική επιταγή «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους»· αυτή είναι η αληθινή τους φύση. Η αληθινή φύση ενός ανθρώπου είναι η ανθρώπινη φύση-ουσία του. Από τι αποτελείται η ανθρώπινη φύση-ουσία του; Αποτελείται κυρίως από τις προτιμήσεις του, αυτά που επιδιώκει, την οπτική του για τη ζωή, το σύστημα αξιών του, τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό και ούτω καθεξής. Μόνο αυτά τα πράγματα αντιπροσωπεύουν αληθινά την ανθρώπινη φύση-ουσία του καθενός. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που απαιτούν από τον εαυτό τους να υπακούει στην ηθική επιταγή η οποία λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» έχουν εμμονή με τη θέση. Καθοδηγούμενοι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν μπορούν παρά να επιδιώκουν το κύρος μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική υπεροχή και τη θέση στα μάτια των άλλων. Όλα αυτά τα πράγματα σχετίζονται με την επιθυμία τους για θέση και τα επιδιώκουν υπό το πρόσχημα της καλής ηθικής διαγωγής τους. Πώς προκύπτουν αυτές οι επιδιώξεις τους; Προέρχονται και καθοδηγούνται εξ ολοκλήρου από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, είτε κάποιος συμμορφώνεται με την ηθική επιταγή που λέει «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είτε όχι, και είτε συμμορφώνεται απόλυτα είτε όχι, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό την ανθρώπινη φύση-ουσία του. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό ούτε τη νοοτροπία του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, αλλά και ούτε να καθοδηγήσει τις στάσεις και τις οπτικές του για κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσο περισσότερο μπορεί να είναι κανείς αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους τόσο καλύτερος είναι στο να παίζει θέατρο, να κρύβει τον πραγματικό του εαυτό και να παραπλανά τους άλλους με καλή συμπεριφορά και ευχάριστα λόγια, ενώ τόσο πιο δόλιος και μοχθηρός είναι από τη φύση του. Σε όσο μεγαλύτερο βαθμό είναι τέτοιου είδους άνθρωπος τόσο πιο βαθιά αγαπά και επιδιώκει τη θέση και τη δύναμη. Όσο σπουδαία, ένδοξη και σωστή κι αν φαίνεται η εξωτερική ηθική διαγωγή του και όσο ευχάριστο θέαμα κι αν αποτελεί για τους ανθρώπους, η ανομολόγητη επιδίωξη που κρύβεται στα βάθη της καρδιάς του, η φύση-ουσία του, καθώς και οι φιλοδοξίες του, μπορεί να ξεχυθούν από μέσα του ανά πάσα στιγμή. Επομένως, όσο καλή κι αν είναι η ηθική διαγωγή του, δεν μπορεί να κρύψει την εγγενή ανθρώπινη φύση-ουσία του ούτε τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Δεν μπορεί να κρύψει την αποκρουστική φύση-ουσία του που δεν αγαπά τα θετικά πράγματα και αποστρέφεται και μισεί την αλήθεια. Όπως δείχνουν αυτά τα γεγονότα, το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είναι κάτι περισσότερο από παράλογο: Εκθέτει τους φιλόδοξους ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τέτοια ρητά και συμπεριφορές για να συγκαλύψουν τις ανομολόγητες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Μπορείτε να το συγκρίνετε αυτό με κάποιους από τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους στην εκκλησία. Προκειμένου να εδραιώσουν τη θέση και την εξουσία τους στην εκκλησία και να αποκτήσουν καλύτερη φήμη μεταξύ των άλλων μελών, είναι σε θέση να υποστούν ταλαιπωρία και να πληρώσουν κάποιο τίμημα καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ μπορεί ακόμα και να απαρνηθούν τη δουλειά και την οικογένειά τους και να πουλήσουν όλα τους τα υπάρχοντα για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό. Σε μερικές περιπτώσεις, το τίμημα που πληρώνουν και η ταλαιπωρία που υπομένουν καθώς δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό ξεπερνούν αυτά που μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος· είναι σε θέση να ενσαρκώσουν ένα πνεύμα ακραίας αυταπάρνησης προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Ωστόσο, όσο κι αν υποφέρουν ή όποιο τίμημα κι αν πληρώνουν, κανείς τους δεν διαφυλάσσει τη μαρτυρία του Θεού και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε ασκείται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ο στόχος που επιδιώκουν είναι απλώς να αποκτήσουν θέση, εξουσία και τις ανταμοιβές του Θεού. Τίποτε από όσα κάνουν δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο αυστηροί είναι με τον εαυτό τους και πόσο ανεκτικοί είναι με τους άλλους, ποια θα είναι η τελική τους έκβαση; Τι γνώμη θα σχηματίσει γι’ αυτούς ο Θεός; Μήπως θα καθορίσει την έκβασή τους με βάση τις εξωτερικές καλές συμπεριφορές που βιώνουν; Σε καμία περίπτωση. Οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν τους άλλους με βάση αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις και, επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν την ουσία των άλλων ανθρώπων, στο τέλος οι άλλοι τους εξαπατούν. Ο Θεός, ωστόσο, δεν εξαπατάται ποτέ από τον άνθρωπο. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιδοκιμάσει και δεν θα θυμάται την ηθική διαγωγή των ανθρώπων επειδή ήταν σε θέση να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους. Αντίθετα, θα τους καταδικάσει για τις φιλοδοξίες τους και για τα μονοπάτια που πήραν καθώς επιδίωκαν τη θέση. Επομένως, όσοι επιδιώκουν την αλήθεια θα πρέπει να διακρίνουν αυτό το κριτήριο για την αξιολόγηση των ανθρώπων. Θα πρέπει να απαρνηθούν και να εγκαταλείψουν τελείως αυτό το παράλογο πρότυπο και να διακρίνουν τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Θα πρέπει να κοιτούν κυρίως το αν ένας άνθρωπος αγαπά τα θετικά πράγματα, αν μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια και να υποταχθεί στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, όπως και το μονοπάτι που επιλέγει και στο οποίο βαδίζει και, με βάση αυτά τα πράγματα, να διαπιστώνουν τι είδους άνθρωπος είναι και τι είδους ανθρώπινη φύση έχει. Είναι πολύ εύκολο να προκύψουν αποκλίσεις και λάθη όταν οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους με βάση το πρότυπο «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Αν διακρίνεις και δεις εσφαλμένα κάποιον με βάση τις αρχές και τα ρητά που προέρχονται από τον άνθρωπο, θα παραβιάζεις την αλήθεια και θα αντιστέκεσαι στον Θεό σε αυτό το ζήτημα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η βάση για τις απόψεις σου για τους ανθρώπους θα είναι λανθασμένη και ασύμβατη με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, ενώ μπορεί ακόμη και να εναντιώνεται και να αντιτίθεται σε αυτά. Ο Θεός δεν αξιολογεί την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων με βάση τη δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Αν, λοιπόν, εξακολουθείς να επιμένεις να κρίνεις την ηθική των ανθρώπων και να καθορίζεις τι είδους άνθρωποι είναι με βάση αυτό το κριτήριο, τότε έχεις παραβιάσει εντελώς τις αλήθεια-αρχές, και είναι βέβαιο πως θα κάνεις λάθη και θα προκαλέσεις σφάλματα και αποκλίσεις. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Μόλις οι άνθρωποι καταλάβουν αυτά τα πράγματα, θα κατανοούν τουλάχιστον σε ένα βαθμό τη βάση, τις αρχές και τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία βλέπει ο Θεός τους ανθρώπους και τα πράγματα· τουλάχιστον θα κατανοείς και θα αντιλαμβάνεσαι κάπως πώς προσεγγίζει ο Θεός αυτά τα πράγματα. Από τη δική σου σκοπιά, τι γίνεται; Θα πρέπει να γνωρίζεις τουλάχιστον ποια είναι η σωστή βάση για να βλέπεις έναν άνθρωπο, καθώς και ποιο κριτήριο για να βλέπεις τους ανθρώπους είναι σύμφωνο με την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα και δεν θα οδηγήσει σε καμία περίπτωση σε λάθη και αποκλίσεις. Αν ξεκαθαρίσεις πραγματικά αυτά τα ζητήματα, θα διακρίνεις αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, καθώς και τις διάφορες δηλώσεις και θεωρίες του ανθρώπου και τους τρόπους με τους οποίους βλέπει τους ανθρώπους, και θα είσαι σε θέση να εγκαταλείψεις τελείως αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας και όλα τα διαφορετικά ρητά και τις απόψεις που πηγάζουν από τον άνθρωπο. Έτσι, θα βλέπεις και θα διακρίνεις τους ανθρώπους με βάση τις αλήθεια-αρχές και, ως έναν βαθμό, θα είσαι σε σύμπνοια με τον Θεό, δεν θα επαναστατείς ενάντιά Του, δεν θα Του αντιστέκεσαι ούτε θα έρχεσαι σε αντίθεση μαζί Του. Καθώς θα επιτυγχάνεις σταδιακά τη σύμπνοια με τον Θεό, θα αναπτύσσεις όλο και πιο ξεκάθαρη ενόραση για την ουσία των ανθρώπων και των πραγμάτων, ενώ θα βρίσκεις επιβεβαίωση γι’ αυτό στα λόγια του Θεού. Θα δεις πως οι διάφορες δηλώσεις του Θεού που εκθέτουν την ανθρωπότητα και οι χαρακτηρισμοί και οι ορισμοί Του για την ανθρωπότητα είναι όλοι τους σωστοί και είναι όλοι τους η αλήθεια. Φυσικά, καθώς θα το επιβεβαιώνεις αυτό, θα αποκτάς όλο και περισσότερη πίστη και όλο και περισσότερη γνώση του Θεού και των λόγων Του, αλλά και θα βεβαιώνεσαι όλο και περισσότερο πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα που οφείλει να βιώνει ο άνθρωπος. Αυτά τα πράγματα δεν περιλαμβάνει η διαδικασία της αποδοχής και της απόκτησης της αλήθειας; (Ναι.) Αυτή είναι η διαδικασία της αποδοχής και της απόκτησης της αλήθειας.
Όταν επιδιώκει κανείς την αλήθεια, στόχος του είναι να αποδεχθεί την αλήθεια ως τη ζωή του. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να αποδεχθούν την αλήθεια, η εσωτερική ανθρώπινη φύση και ζωή τους αρχίζουν σταδιακά να μεταμορφώνονται και, τελικά, αυτή η μεταμόρφωση αποτελεί την ανταμοιβή τους. Στο παρελθόν, έβλεπες τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με την παραδοσιακή κουλτούρα. Τώρα, όμως, έχεις συνειδητοποιήσει πως αυτό ήταν λάθος και δεν θα βλέπεις πια τα πράγματα από αυτήν την οπτική ούτε θα βλέπεις κανέναν άνθρωπο με βάση αυτό που υπαγορεύει η παραδοσιακή κουλτούρα. Σε τι θα βασίζεσαι πλέον για να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα; Αν δεν ξέρεις, αυτό αποδεικνύει πως δεν έχεις αποδεχθεί ακόμα την αλήθεια. Αν γνωρίζεις ήδη τις αλήθεια-αρχές σύμφωνα με τις οποίες θα πρέπει να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, αν μπορείς να δηλώσεις με ακρίβεια και σαφήνεια τη βάση, το μονοπάτι, τα κριτήρια και τις αρχές σου και να διακρίνεις και να προσεγγίζεις τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτές τις αλήθεια-αρχές, τότε η αλήθεια έχει ήδη αρχίσει να παράγει αποτελέσματα μέσα σου, καθοδηγεί τις σκέψεις σου και εξουσιάζει την οπτική από την οποία βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα. Αυτό αποδεικνύει πως η αλήθεια έχει ήδη ριζώσει μέσα σου και έχει γίνει η ζωή σου. Πώς θα σε βοηθήσει, λοιπόν, τελικά η επίδραση που έχει πάνω σου η αλήθεια; Δεν θα επηρεάσει η αλήθεια τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι, το μονοπάτι που επιλέγεις και την κατεύθυνσή σου στη ζωή; (Ναι.) Αν μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις, τότε δεν θα επηρεάσει και τη σχέση σου με τον Θεό; (Ναι.) Τι αποτέλεσμα θα έχει η επιρροή της αλήθειας στη σχέση σου με τον Θεό; Θα έρθετε πιο κοντά ή θα απομακρυνθείτε; (Θα έρθω πιο κοντά στον Θεό.) Σίγουρα θα έρθεις πιο κοντά Του. Όταν έρθεις πιο κοντά στον Θεό, θα είσαι πιο πρόθυμος να Τον ακολουθήσεις και να Τον προσκυνήσεις ή θα πιστεύεις απρόθυμα στην ύπαρξή Του, ενώ σε εμποδίζουν αμφιβολίες και παρανοήσεις; (Θα είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω και να προσκυνήσω τον Θεό.) Αυτό είναι βέβαιο. Και πώς θα επιτύχεις αυτήν την προθυμία; Θα βρεις επιβεβαίωση των λόγων του Θεού στην πραγματική σου ζωή· η αλήθεια θα αρχίσει να παράγει αποτελέσματα μέσα σου και θα δεις ότι επιβεβαιώνεται. Καθώς εξελίσσονται όλα τα πράγματα, η κρυφή πηγή τους θα επιβεβαιωθεί μέσα σου και θα διαπιστώσεις πως συνάδει απόλυτα με τα λόγια του Θεού. Θα επαληθεύσεις πως τα λόγια του Θεού είναι όλα τους η αλήθεια, πράγμα που θα αυξήσει την πίστη σου στον Θεό. Όσο περισσότερη πίστη έχεις στον Θεό τόσο πιο κανονική θα γίνεται η σχέση σου με Αυτόν, θα είσαι όλο και πιο πρόθυμος να ενεργείς ως δημιουργημένο ον και να δεχθείς τον Θεό ως Κυρίαρχό σου, ενώ θα υποτάσσεσαι στον Θεό σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό. Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν τη βελτίωση στη σχέση σας; Είναι κάτι υπέροχο, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας καλής και θετικής πορείας ανάπτυξης. Ποιες θα είναι, από την άλλη, οι συνέπειες μιας κακής και αρνητικής πορείας ανάπτυξης; (Η πίστη μου στην ύπαρξη του Θεού θα γίνεται όλο και πιο αδύναμη και θα έχω παρανοήσεις και αμφιβολίες για τον Θεό.) Αυτές θα είναι, κατ’ ελάχιστον, οι συνέπειες. Δεν θα λάβεις επιβεβαίωση για κανένα ζήτημα και, όχι μόνο δεν θα καταφέρεις να κερδίσεις την αλήθεια στην πίστη σου, αλλά θα σχηματίσεις και κάθε λογής αντιλήψεις· θα παρανοήσεις και θα αποδοκιμάσεις τον Θεό, θα είσαι επιφυλακτικός απέναντί Του και, εν τέλει, θα Τον απαρνηθείς. Αν απαρνηθείς τον Θεό μέσα στην καρδιά σου, θα είσαι ακόμη σε θέση να Τον ακολουθείς; (Όχι.) Δεν θα θέλεις πια να Τον ακολουθείς. Τι θα συμβεί στη συνέχεια; Θα χάσεις το ενδιαφέρον σου γι’ αυτά που κάνει και λέει ο Θεός. Όταν ο Θεός πει: «Πλησιάζει το τέλος της ανθρωπότητας», εσύ θα πεις: «Εγώ δεν βλέπω τίποτα!» Δεν θα Τον πιστέψεις. Όταν ο Θεός πει: «Θα αποκτήσεις έναν καλό προορισμό μόλις επιδιώξεις την αλήθεια», εσύ θα απαντήσεις: «Πού είναι αυτός ο καλός προορισμός που αναφέρεις; Δεν τον βλέπω!» Θα είσαι αδιάφορος. Όταν ο Θεός πει: «Πρέπει να ενεργείς σαν πραγματικό δημιουργημένο ον», εσύ θα απαντήσεις: «Έχει κάποιο όφελος το να ενεργώ σαν πραγματικό δημιουργημένο ον; Πόσες ευλογίες μπορώ να αποκτήσω από αυτό; Αν το κάνω, μπορώ στ’ αλήθεια να αποκτήσω ευλογίες; Έχει αυτό σχέση με την απόκτηση ευλογιών;» Όταν ο Θεός πει: «Πρέπει να αποδεχθείς την κυριαρχία του Θεού και να υποταχθείς σ’ αυτήν!», εσύ θα απαντήσεις: «Ποια κυριαρχία; Γιατί δεν μπορώ να νιώσω την κυριαρχία του Θεού; Αν ο Θεός είναι πραγματικά κυρίαρχος, γιατί επέτρεψε να ζω στη φτώχεια; Γιατί επέτρεψε να αρρωστήσω; Αν ο Θεός είναι κυρίαρχος, γιατί τα πράγματα είναι πάντα τόσο δύσκολα για μένα;» Η καρδιά σου θα είναι γεμάτη παράπονα και δεν θα πιστεύεις λέξη από όσα λέει ο Θεός. Αυτό θα καταδείξει πως δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό. Γι’ αυτό και, καθώς θα αντιμετωπίζεις διάφορα ζητήματα, το μόνο που θα κάνεις θα είναι να παραπονιέσαι, χωρίς να διαθέτεις τον παραμικρό βαθμό υποταγής. Έτσι θα καταλήξεις σε αυτή την αρνητική έκβαση. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Εφόσον ο Θεός είναι κυρίαρχος, οφείλει να με βοηθήσει να ξεπεράσω αμέσως την αρρώστια μου. Οφείλει να με βοηθήσει να πετύχω όλα όσα θέλω. Γιατί η ζωή μου τώρα είναι γεμάτη δυσκολίες και βάσανα;» Έχουν χάσει την πίστη τους στον Θεό και δεν τους έχει απομείνει το παραμικρό ίχνος της αόριστης πίστης που διέθεταν κάποτε· έχει εξαφανιστεί τελείως. Αυτή είναι η αρνητική συνέπεια και το κακό αποτέλεσμα όλων αυτών. Θέλετε να φτάσετε σε αυτό το σημείο; (Όχι.) Πώς μπορείτε να αποφύγετε να πέσετε τόσο χαμηλά; Πρέπει να καταβάλλετε προσπάθεια για την αλήθεια· το κλειδί και το μονοπάτι για όλα αυτά βρίσκονται στην αλήθεια και τα λόγια του Θεού. Αν καταβάλλεις προσπάθεια για τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, τότε, χωρίς να το καταλάβεις, θα αρχίσεις να βλέπεις πιο καθαρά το μονοπάτι που σου έχει διδάξει και στο οποίο σε έχει καθοδηγήσει ο Θεός και θα δεις την ουσία των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που ενορχηστρώνει ο Θεός. Μέσα από κάθε βήμα αυτής της εμπειρίας, θα ανακαλύπτεις σταδιακά στα λόγια του Θεού τις αρχές και τη βάση για να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και για να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς. Με την αποδοχή και την κατανόηση της αλήθειας, θα βρεις τις αρχές και τα μονοπάτια άσκησης στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που αντιμετωπίζεις. Αν ασκείσαι σύμφωνα με αυτά τα μονοπάτια, τα λόγια του Θεού θα εισέλθουν μέσα σου, θα γίνουν η ζωή σου και, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, θα αρχίσεις να ζεις υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού. Όταν θα ζεις υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού, θα μάθεις ασυνείδητα πώς να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, ενώ θα βλέπεις τα πράγματα από τη σωστή σκοπιά, οπτική και άποψη· τα αποτελέσματα των απόψεών σου για τα πράγματα θα συνάδουν με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια και θα σου επιτρέπουν να πλησιάζεις όλο και περισσότερο στον Θεό και να διψάς όλο και περισσότερο για την αλήθεια. Ωστόσο, αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, δεν καταβάλλεις προσπάθεια για την αλήθεια και δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου γι’ αυτήν, τότε είναι δύσκολο να πει κανείς σε ποιο σημείο θα καταλήξεις. Σε τελική ανάλυση, η χειρότερη δυνατή έκβαση είναι η εξής: Όσο κι αν προσπαθούν να πιστέψουν οι άνθρωποι στον Θεό, δεν καταφέρνουν να δουν τις πράξεις Του ούτε να νιώσουν την κυριαρχία Του· όσα πράγματα κι αν βιώσουν, δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν την παντοδυναμία και τη σοφία του Θεού. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν μόνο πως τα λόγια που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια, αλλά δεν θα τρέφουν καμία ελπίδα πως θα σωθούν ούτε θα βλέπουν, βέβαια, πως η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια· θα νιώθουν πάντα πως η πίστη τους στον Θεό είναι ασαφής. Αυτό αποδεικνύει πως δεν απέκτησαν την αλήθεια ούτε τη σωτηρία του Θεού και δεν κέρδισαν τίποτε απολύτως μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η συναναστροφή Μου πάνω στο τρίτο ρητό: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους».
Ποιο είναι το τέταρτο ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή; (Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό.) Μήπως οι άνθρωποι κρύβουν συγκεκριμένες προθέσεις όταν ανταποδίδουν το κακό με το καλό; Δεν κάνουν ένα βήμα πίσω προκειμένου να διευκολύνουν τα πράγματα για τον εαυτό τους; Δεν χειρίζονται τα πράγματα με συμβιβαστικό τρόπο; Οι άνθρωποι δεν θέλουν να παγιδευτούν σε έναν ατέρμονο κύκλο εκδίκησης, αλλά να εξομαλύνουν τα πράγματα ώστε να μπορέσουν να ζήσουν κάπως πιο ήρεμα. Οι άνθρωποι δεν ζουν και πάρα πολύ και, ακόμα κι αν ζήσουν εκατό ή εκατοντάδες χρόνια, πάντα θα θεωρούν ότι η ζωή τους είναι σύντομη. Όλη μέρα τούς απασχολούν σκέψεις εκδίκησης και σκοτωμών, ο εσωτερικός τους κόσμος είναι βυθισμένος στο χάος και η ζωή τους είναι δυστυχισμένη. Έτσι, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να κάνουν τη ζωή τους πιο ευτυχισμένη και χαρούμενη, καθώς και να φερθούν σωστά στον εαυτό τους —να ανταποδίδουν, δηλαδή, το κακό με το καλό. Όπως είναι αναπόφευκτο, οι άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής τους προσβάλλουν ο ένας τον άλλο και πέφτουν θύματα των σκευωριών των άλλων, βασανίζονται διαρκώς από συναισθήματα εκδίκησης και πικρίας ενώ βιώνουν μια αρκετά υποβαθμισμένη ύπαρξη. Οι ηθικολόγοι, λοιπόν, προωθούν αυτό το ηθικό κριτήριο στον κόσμο, έχοντας ως κίνητρό τους τη βελτίωση του κοινωνικού κλίματος και την προώθηση της κοινωνικής σταθερότητας και ενότητας. Συνιστούν στους ανθρώπους να μην ανταποδίδουν το κακό με το κακό και να αποφεύγουν το μίσος και τους σκοτωμούς, παροτρύνοντάς τους, αντ’ αυτού, να μάθουν να ανταποδίδουν το κακό με το καλό. Σου λένε να μην εκδικηθείς ακόμη και έναν άνθρωπο που σου έκανε κακό στο παρελθόν, αλλά αντίθετα να τον βοηθήσεις, να ξεχάσεις τις παλιές κακές πράξεις του, να αλληλεπιδράς κανονικά μαζί του και σιγά σιγά να τον αναμορφώσεις, διαλύοντας την εχθρότητα που υπάρχει ανάμεσά σας και επιτυγχάνοντας μια αρμονική σχέση. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε αρμονία στην κοινωνία συνολικά; Λένε πως όποιος κι αν σε πρόσβαλε —είτε ήταν συγγενής είτε κάποιος φίλος, γείτονας ή συνάδελφός σου— πρέπει να ανταποδώσεις το κακό που σου έκανε με το καλό και να μην του κρατήσεις κακία. Ισχυρίζονται πως, αν μπορέσουν να το κάνουν όλοι αυτό, θα γίνει πραγματικότητα αυτό που λένε οι άνθρωποι: «Αν όλοι δείξουν λίγη αγάπη, ο κόσμος θα γίνει ένα υπέροχο μέρος». Δεν βασίζονται σε φαντασιοκοπίες αυτοί οι ισχυρισμοί; Ένα υπέροχο μέρος; Ναι, καλά! Για δείτε ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο και ποιος διαφθείρει την ανθρωπότητα. Ποια αλλαγή μπορεί να καταφέρει πραγματικά η δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό»; Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Όπως και οι άλλες, η συγκεκριμένη δήλωση θέτει ορισμένες απαιτήσεις για την ηθική ποιότητα των ανθρώπων ή τους επιβάλλει ορισμένους κανονισμούς. Απαιτεί να μην καταφεύγουν στο μίσος και τους σκοτωμούς όταν αντιμετωπίζουν αυτά τα πράγματα από άλλους ανθρώπους, να φέρονται με ηρεμία και ψυχραιμία σε όσους τους βλάπτουν και να χρησιμοποιούν την ηθική τους διαγωγή για να εξαλείψουν την εχθρότητα και τους σκοτωμούς, καθώς και να μειώσουν τις αιματοχυσίες. Φυσικά, το συγκεκριμένο ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι αποτελεσματικό στους ανθρώπους μόνο ως έναν βαθμό. Μέχρις ενός σημείου, μπορεί να κατευνάσει την εχθρότητα και την πικρία, καθώς και να μειώσει τους φόνους που διαπράττονται από εκδίκηση. Μπορεί, επίσης, να έχει κάποια θετική επίδραση στο κοινωνικό κλίμα, τη δημόσια τάξη και την κοινωνική αρμονία· ποιες είναι, όμως, οι προϋποθέσεις για να έχει το ρητό αυτήν την επίδραση; Υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις σε ό,τι αφορά το κοινωνικό περιβάλλον. Μία είναι η κανονική λογική και κρίση που διαθέτουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι σκέφτονται το εξής: «Ο άνθρωπος που θέλω να εκδικηθώ είναι περισσότερο ή λιγότερο ισχυρός από εμένα; Αν τον εκδικηθώ, θα καταφέρω να πετύχω τον στόχο μου; Αν πάρω την εκδίκησή μου και τον σκοτώσω, μήπως υπογράψω τη θανατική μου καταδίκη;» Ζυγίζουν πρώτα τις συνέπειες. Αφού σκεφτούν καλά τα πράγματα, οι περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν το εξής: «Έχει ισχυρές διασυνδέσεις, μεγάλη κοινωνική επιρροή και είναι φαύλος και σκληρός. Παρόλο, λοιπόν, που μου έχει κάνει κακό, δεν μπορώ να τον εκδικηθώ. Πρέπει να καταπιώ την προσβολή αδιαμαρτύρητα. Αν, όμως, βρω ποτέ την ευκαιρία να τον εκδικηθώ σε αυτήν τη ζωή, θα την αρπάξω». Όπως λένε τα δημοφιλή ρητά: «Εκείνος που δεν επιζητά εκδίκηση δεν είναι άντρας» και «Ποτέ δεν είναι αργά για να πάρει ένας κύριος την εκδίκησή του». Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν μέσα τους τέτοιες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Από μια άποψη, ο λόγος που οι άνθρωποι έχουν τη φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις που λέει να ανταποδίδεις το κακό με το καλό είναι επειδή σχετίζεται άμεσα με το κοινωνικό περιβάλλον και τη βαθιά διαφθορά του ανθρώπου· γεννήθηκε μέσα από τις αντιλήψεις των ανθρώπων και τις κρίσεις της λογικής τους. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους καταστάσεις, δεν μπορούν παρά να καταπιούν τις προσβολές αδιαμαρτύρητα και να κάνουν εξωτερικά πράξη την ανταπόδοση του κακού με το καλό, βάζοντας στην άκρη το μίσος και τις βεντέτες τους. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι διατηρούν αυτήν τη φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις είναι πως, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει μεγάλη ανισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο εμπλεκόμενων μερών, οπότε το μέρος που αδικείται δεν τολμά να ζητήσει εκδίκηση και, αφού δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, αναγκάζεται να ανταποδώσει το κακό με το καλό. Αν έπαιρνε εκδίκηση, μπορεί να έθετε σε κίνδυνο τις ζωές όλων των μελών της οικογένειάς του, πράγμα που θα είχε αδιανόητες συνέπειες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι προτιμούν να καταπιούν την προσβολή και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Έχουν ξεπεράσει, όμως, την πικρία τους όταν το κάνουν αυτό; Είναι κανείς ικανός να σταματήσει να κρατάει κακία; (Όχι.) Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει να κρατάει κακία, ιδίως σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, όταν κάποιος έχει σκοτώσει έναν κοντινό συγγενή σου, έχει καταστρέψει την οικογένειά σου και έχει ντροπιάσει το όνομά σου, με αποτέλεσμα να γεννηθεί μέσα σου βαθιά εχθρότητα απέναντί του. Αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και κάτι που δεν μπορεί να ξεπεράσει η ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι αναπτύσσουν ενστικτωδώς αισθήματα μίσους σε τέτοιες καταστάσεις και αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Όποια κι αν είναι η αιτία τους —η θερμοαιμία, το ένστικτο ή η συνείδηση— σε κάθε περίπτωση, αυτά τα αισθήματα είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Ακόμη και οι σκύλοι δένονται με ανθρώπους που τους φέρονται καλά και τους ταΐζουν ή τους βοηθούν τακτικά και αρχίζουν να τους εμπιστεύονται, ενώ απεχθάνονται όσους τους κακοποιούν και τους κακομεταχειρίζονται. Και όχι μόνον αυτό: Απεχθάνονται ακόμα κι εκείνους που έχουν την ίδια μυρωδιά ή φωνή με τους ανθρώπους που τους κακοποιούν. Όπως βλέπεις, ακόμη και οι σκύλοι διαθέτουν αυτό το ένστικτο, πόσο μάλλον οι άνθρωποι! Δεδομένου ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ πιο περίπλοκο μυαλό από τα ζώα, είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθουν εχθρότητα όταν αντιμετωπίζουν φόνους από εκδίκηση ή άδικη μεταχείριση. Ωστόσο, για διάφορους λόγους και εξαιτίας ειδικών συνθηκών, οι άνθρωποι αναγκάζονται συχνά να κάνουν παραχωρήσεις και να καταπίνουν προσβολές, καθώς και να ανέχονται προσωρινά κάποια πράγματα· αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως θέλουν ή είναι ικανοί να ανταποδίδουν το κακό με το καλό. Αυτά που μόλις είπα βασίζονται στην οπτική της ανθρώπινης φύσης και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του ανθρώπου. Αν το εξετάσουμε τώρα από την οπτική των αντικειμενικών γεγονότων για την κοινωνία, αν κάποιος δεν ανταπέδιδε το κακό με το καλό και, αντίθετα, έπαιρνε εκδίκηση και διέπραττε φόνο, ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Θα θεωρούνταν νομικά υπεύθυνος, μπορεί να προφυλακιζόταν, να καταδικαζόταν σε φυλάκιση, ίσως και να του επιβαλλόταν η εσχάτη των ποινών. Βάσει των παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε πως, είτε μιλάμε από την οπτική της ανθρώπινης φύσης είτε από την περιοριστική δύναμη της κοινωνίας και του νόμου, όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν άδικη μεταχείριση και φόνους από εκδίκηση, ούτε ένας δεν είναι ικανός να διώξει το μίσος από το μυαλό του ή από τα βάθη της καρδιάς του. Ακόμη και όταν οι άνθρωποι υφίστανται κάποιο μικρό κακό, όπως λεκτική επίθεση, χλευασμό ή κοροϊδία εις βάρος τους, και πάλι δεν είναι σε θέση να ανταποδώσουν το κακό με το καλό. Αποτελεί η ικανότητα ανταπόδοσης του κακού με το καλό κανονική εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Άρα, λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος δέχεται εκφοβισμό ή του κάνει κάποιος κακό, τι είναι αυτό που χρειάζεται και απαιτεί κατ’ ελάχιστον η ανθρώπινη φύση του; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα έλεγε εύθυμα και χαρωπά: «Εμπρός, εκφόβισέ με! Είσαι ισχυρός και κακός, μπορείς να με εκφοβίσεις όπως θέλεις κι εγώ θα ανταποδώσω το κακό με το καλό. Εσύ θα αποκομίσεις μια ισχυρή αίσθηση του ευγενούς χαρακτήρα και της ηθικότητάς μου κι εγώ σίγουρα δεν θα σε εκδικηθώ ούτε θα σχηματίσω κάποια άποψη για σένα. Δεν θα θυμώσω μαζί σου· θα τα εκλάβω όλα ως αστείο. Όσο κι αν προσβάλλουν τον χαρακτήρα μου οι κουβέντες που λες, όσο κι αν πληγώνουν την υπερηφάνεια μου ή βλάπτουν τα συμφέροντά μου, δεν πειράζει· να νιώθεις ελεύθερος να λες ό,τι θέλεις». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Ούτε ένας άνθρωπος δεν είναι πραγματικά ικανός να μην κρατάει κακία· πάλι καλά αν μπορούν για ένα διάστημα να μη σκοτώσουν τον εχθρό τους από εκδίκηση. Άρα, λοιπόν, κανένας δεν είναι πραγματικά ικανός να ανταποδώσει το κακό με το καλό. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι κάνουν όντως πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή, θα το κάνουν επειδή αναγκάστηκαν να ενεργήσουν έτσι επειδή τους περιόριζαν οι ειδικές συνθήκες εκείνη τη στιγμή ή επειδή το όλο περιστατικό ήταν στην πραγματικότητα κατασκευασμένο και πλασματικό. Υπό κανονικές συνθήκες, όταν οι άνθρωποι υφίστανται σοβαρές διώξεις ή κακοποίηση, αρχίζουν να κρατούν κακία και γίνονται εκδικητικοί. Η μόνη περίπτωση στην οποία θα μπορούσε κάποιος να μην αντιλαμβάνεται το μίσος του ή να μην ανταποκριθεί σε αυτό θα ήταν αν αυτό το μίσος ήταν πολύ μεγάλο και ο ίδιος είχε υποστεί τόσο μεγάλο σοκ που κατέληξε να χάσει τη μνήμη του ή τα λογικά του. Κάθε άνθρωπος, όμως, που διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση και λογική δεν θέλει να τον προσβάλλουν και να τον δυσφημούν, να τον χλευάζουν, να τον κοροϊδεύουν και να τον λοιδορούν, να τον βλάπτουν, να γίνεται στόχος διακρίσεων και ούτω καθεξής, ούτε να φτάσει κάποιος στο σημείο να ποδοπατήσει και να αμαυρώσει τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπειά του. Κανείς δεν θα χαιρόταν να δείξει —ανειλικρινώς— ηθική διαγωγή σε όσους τον έχουν προσβάλει ή του έχουν κάνει κακό· κανείς δεν είναι ικανός για κάτι τέτοιο. Επομένως, για τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, αυτός ο ισχυρισμός που αφορά την ηθική διαγωγή και λέει να ανταποδίδεις το κακό με το καλό μοιάζει πολύ αδύναμος, ασθενικός, κούφιος και ανούσιος.
Αν το εξετάσουμε αυτό από τη σκοπιά της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, όσο διεφθαρμένος κι αν είναι ένας άνθρωπος και ανεξάρτητα από το αν είναι κακός ή αν έχει σχετικά καλή ανθρώπινη φύση, όλοι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους φέρονται καλά και θα τους δείχνουν ένα στοιχειώδες επίπεδο σεβασμού. Θα χαιρόσουν αν κάποιος άρχιζε να σε κολακεύει και να σε καλοπιάνει χωρίς λόγο; Θα σου άρεσε; (Όχι.) Γιατί δεν θα σου άρεσε; Θα ένιωθες σαν να σε κοροϊδεύει; Θα σκεφτόσουν το εξής: «Τι είμαι —τρίχρονο παιδάκι; Γιατί νιώθεις την ανάγκη να μου πεις αυτά τα πράγματα; Δεν το καταλαβαίνω. Είμαι τόσο καλός όσο λες; Έκανα κανένα από αυτά τα πράγματα; Προς τι όλη αυτή η ανόητη κολακεία; Πώς γίνεται να μην αηδιάζεις με τον εαυτό σου;» Στους ανθρώπους δεν αρέσει να ακούνε κολακείες και τις θεωρούν κάπως προσβλητικές. Εκτός από ένα βασικό επίπεδο σεβασμού, πώς αλλιώς θέλουν οι άνθρωποι να τους φέρονται οι άλλοι; (Με ειλικρίνεια.) Θα ήταν αδύνατον να ζητήσεις από τους ανθρώπους να φέρονται στους άλλους με ειλικρίνεια· αν δεν εκφοβίζουν τους άλλους, πάλι καλά. Μια σχετικά αντικειμενική απαίτηση είναι να ζητήσεις από τους ανθρώπους να μην εκφοβίζουν ο ένας τον άλλο. Οι άνθρωποι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους σέβονται, δεν θα τους εκφοβίζουν και, το σημαντικότερο, θα τους φέρονται δίκαια. Ελπίζουν πως οι άλλοι δεν θα τους παρενοχλούν όταν είναι ευάλωτοι, δεν θα τους περιθωριοποιούν όταν εκτίθενται τα ελαττώματά τους ούτε θα τους κολακεύουν και θα τους καλοπιάνουν συνεχώς. Οι άνθρωποι βρίσκουν αηδιαστικές αυτού του είδους τις συμπεριφορές και το μόνο που θέλουν είναι οι άλλοι να τους φέρονται δίκαια. Έτσι δεν έχουν τα πράγματα; Το να φέρεται κανείς δίκαια στους άλλους είναι ένα σχετικά θετικό ιδανικό στον κόσμο του ανθρώπου και στη σφαίρα του τρόπου σκέψης του. Γιατί το λέω αυτό; Σκεφτείτε το: Γιατί σε όλους τους ανθρώπους αρέσει ο Μπάο Ζενγκ; Οι άνθρωποι λατρεύουν να βλέπουν απεικονίσεις του Μπάο Ζενγκ να βγάζει αποφάσεις για υποθέσεις, έστω κι αν αυτές οι υποθέσεις είναι πλασματικές και τελείως κατασκευασμένες. Γιατί, παρόλα αυτά, τις απολαμβάνουν οι άνθρωποι; Γιατί είναι διατεθειμένοι να τις βλέπουν; Επειδή, στον ιδανικό τους κόσμο, στη σφαίρα του τρόπου σκέψης τους και στα βάθη της καρδιάς τους, όλοι τους επιθυμούν έναν θετικό και κάπως καλύτερο κόσμο. Εύχονται ο άνθρωπος να μπορούσε να ζει σε ένα σχετικά αμερόληπτο και δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον, σε έναν κόσμο όπου κάτι τέτοιο είναι διασφαλισμένο για όλους. Έτσι, όταν θα σε παρενοχλούσαν οι κακές δυνάμεις, τουλάχιστον θα υπήρχε ένα μέρος όπου αποδίδεται δικαιοσύνη, όπου θα μπορούσες να υποβάλεις μια καταγγελία για τα παράπονά σου, όπου θα είχες το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και όπου, τελικά, θα έπεφτε λίγο φως στις αδικίες που έχεις υποστεί. Σε αυτήν την κοινωνία και την ανθρωπότητα, θα υπήρχε ένα μέρος όπου θα μπορούσες να αποκαταστήσεις το όνομά σου και να προστατευτείς ώστε να μην υποστείς ποτέ ταπείνωση ούτε να γεμίσεις παράπονα. Αυτή δεν είναι η ιδανική κοινωνία του ανθρώπου; Αυτό δεν λαχταρά κάθε άνθρωπος; (Ναι.) Αυτό είναι το όνειρο κάθε ανθρώπου. Οι άνθρωποι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους φέρονται δίκαια· δεν θέλουν να υφίστανται άδικη μεταχείριση ούτε να μην έχουν πού να εκφράσουν τα παράπονά τους αν δεν τους μεταχειρίζονται δίκαια, πράγμα που βρίσκουν πολύ δυσάρεστο. Μπορούμε να πούμε πως το πρότυπο και η απαίτηση «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» που τίθεται στον άνθρωπο για την ηθική διαγωγή του απέχει πολύ από την πραγματικότητα της διαφθοράς της ανθρωπότητας που υπάρχει στην πραγματική ζωή. Έτσι, αυτή η απαίτηση που τίθεται στον άνθρωπο σχετικά με την ηθική διαγωγή του δεν λαμβάνει υπόψιν τον άνθρωπο και απέχει πολύ από τα αντικειμενικά γεγονότα και την πραγματική ζωή. Είναι μια δήλωση την οποία προτείνουν οι ιδεολόγοι που δεν κατανοούν καθόλου τον εσωτερικό κόσμο των μη προνομιούχων ανθρώπων που έχουν αδικηθεί και ταπεινωθεί· αυτοί οι ιδεολόγοι δεν έχουν αίσθηση του πόσο έχουν αδικηθεί αυτοί οι άνθρωποι, πόσο έχει προσβληθεί η αξιοπρέπεια και ο χαρακτήρας τους, αλλά και ούτε πόσο έχει απειληθεί η προσωπική τους ασφάλεια. Αν και δεν κατανοούν αυτές τις πραγματικότητες, εξακολουθούν να έχουν την απαίτηση τα θύματα αυτά να συμφιλιωθούν με όσους τους έκαναν κακό και να μην τους εκδικηθούν, λέγοντας πράγματα όπως: «Γεννήθηκες για να σε κακομεταχειρίζονται και πρέπει να αποδεχθείς τη μοίρα σου. Γεννήθηκες στην κατώτερη τάξη της κοινωνίας και είσαι καμωμένος από την πάστα σκλάβων. Γεννήθηκες για να σε κυβερνούν οι άλλοι. Δεν θα πρέπει να παίρνεις εκδίκηση από εκείνους που σε έβλαψαν, αλλά να ανταποδίδεις το κακό με το καλό. Θα πρέπει να παίζεις τον ρόλο σου για το καλό του κοινωνικού κλίματος και της κοινωνικής αρμονίας και να συνεισφέρεις στην κοινωνία, επιδεικνύοντας τη θετική σου ενέργεια και την καλύτερη ηθική διαγωγή σου». Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά λέγονται για να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση των κατώτερων τάξεων από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και τις άρχουσες τάξεις, να τους προσφέρουν αυτήν τη διευκόλυνση και να γαληνέψουν και να καθησυχάσουν, εκ μέρους τους, τους μη προνομιούχους. Αυτός δεν είναι ο στόχος τους όταν λένε τέτοια πράγματα; (Ναι.) Αν το νομικό και το κοινωνικό σύστημα κάθε χώρας και τα συστήματα και οι κανονισμοί κάθε φυλής και πατριάς ήταν δίκαια και εφαρμόζονταν αυστηρά, θα ήταν ακόμα απαραίτητο να προωθείται αυτό το μη αντικειμενικό ρητό που αντιβαίνει στους νόμους της ανθρώπινης φύσης; Δεν θα ήταν απαραίτητο. Είναι ξεκάθαρο πως το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» προβάλλεται απλώς ως ένα μέσο και μια διευκόλυνση για να εκμεταλλεύονται και να ποδοπατούν τους μη προνομιούχους οι άρχουσες τάξεις και οι κακοί άνθρωποι που έχουν δύναμη και εξουσία. Ταυτόχρονα, προκειμένου να κατευνάσουν τους ανθρώπους που ανήκουν στις μη προνομιούχες τάξεις και να τους εμποδίσουν να γίνουν εχθρικοί απέναντι στους πλουσίους, την ελίτ και την άρχουσα τάξη και να ζητήσουν εκδίκηση, αυτοί οι υποτιθέμενοι στοχαστές και δάσκαλοι τοποθετούν εαυτόν στο ανώτερο σημείο της ηθικής υπεροχής και προωθούν αυτό το ρητό υπό το πρόσχημα της απαίτησης να κάνουν όλοι πράξη την καλή ηθική διαγωγή. Δεν δημιουργεί αυτό ακόμη περισσότερες αντιφάσεις μέσα στην κοινωνία; Όσο περισσότερο καταπιέζεις τους ανθρώπους τόσο πιο άδικη αποδεικνύεται η κοινωνία. Αν η κοινωνία ήταν πραγματικά αμερόληπτη και δίκαιη, θα ήταν ακόμα απαραίτητο να κρίνεται η ηθική διαγωγή των ανθρώπων και να τίθενται απαιτήσεις γι’ αυτήν σύμφωνα με το συγκεκριμένο ρητό; Αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στο γεγονός πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην κοινωνία και την ανθρωπότητα. Αν αυτοί που κάνουν κακό τιμωρούνταν διά του νόμου ή όσοι έχουν χρήματα και εξουσία ήταν επίσης νομικά υπόλογοι, τότε το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» θα ήταν άκυρο και δεν θα υπήρχε. Πόσοι απλοί άνθρωποι είναι σε θέση να βλάψουν έναν αξιωματούχο; Πόσοι φτωχοί άνθρωποι είναι σε θέση να βλάψουν τους πλουσίους; Δύσκολα θα καταφέρουν κάτι τέτοιο. Επομένως, το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» αφορά ξεκάθαρα τους απλούς ανθρώπους, τους φτωχούς και τις κατώτερες τάξεις· είναι ένα ανήθικο και άδικο ρητό. Αν απαιτούσες, για παράδειγμα, από έναν αξιωματούχο της κυβέρνησης να ανταποδώσει το κακό με το καλό, θα σου έλεγε: «Ποιο κακό να ανταποδώσω; Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει μαζί μου; Ποιος θα τολμούσε να με προσβάλει; Ποιος θα τολμούσε να μου πει “όχι”; Θα σκοτώσω όποιον μου πει “όχι” και θα εξοντώσω ολόκληρη την οικογένειά του και κάθε συγγενή του!» Όπως βλέπεις, οι αξιωματούχοι δεν έχουν υποστεί κάποιο κακό ώστε να το ανταποδώσουν, οπότε το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» δεν υφίσταται καν για εκείνους. Αν τους πεις: «Πρέπει να κάνεις πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή της ανταπόδοσης του κακού με το καλό· πρέπει να διαθέτεις αυτήν την ηθική διαγωγή», εκείνοι θα απαντήσουν: «Φυσικά, μπορώ να το κάνω». Αυτό είναι πέρα για πέρα ένα παραπλανητικό ψέμα. Σε κάθε περίπτωση, το «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» είναι στην ουσία απλώς ένα ρητό που προωθούν οι κοινωνικοί ηθικολόγοι ως έναν τρόπο για να κατευνάσουν τις κατώτερες τάξεις και, ακόμη περισσότερο, είναι ένα ρητό που προωθείται για να υποδουλωθούν οι κατώτερες τάξεις. Προωθείται για την περαιτέρω εδραίωση της εξουσίας της άρχουσας τάξης, την επιδίωξη της εύνοιας της άρχουσας τάξης και τη διαιώνιση της υποδούλωσης των κατώτερων τάξεων, έτσι ώστε οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτές τις τάξεις να μην παραπονιούνται, ακόμη κι αν είναι υποδουλωμένοι επί γενιές ολόκληρες. Αυτό μας δείχνει πως, σε μια τέτοια κοινωνία, οι νόμοι και τα συστήματα είναι ξεκάθαρα άδικα· σε μια τέτοια κοινωνία δεν κυριαρχεί η αλήθεια και δεν κυβερνά η αλήθεια, η αμεροληψία και η δικαιοσύνη. Αντίθετα, κυβερνά η κακία και η εξουσία του ανθρώπου, ανεξάρτητα από το ποιοι υπηρετούν ως αξιωματούχοι. Ακριβώς η ίδια θα ήταν η κατάσταση ακόμα κι αν υπηρετούσαν ως αξιωματούχοι οι απλοί άνθρωποι. Αυτή είναι η ουσία του συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος. Το ρητό «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» εκθέτει αυτό το γεγονός. Η φράση έχει σαφώς πολιτική χροιά και είναι μια απαίτηση που τίθεται στον άνθρωπο σχετικά με την ηθική διαγωγή του προκειμένου να ενισχύσει την κυριαρχία των αρχουσών τάξεων και την υποδούλωση των κατώτερων τάξεων.
Η απαίτηση να ανταποδίδουν οι άνθρωποι το κακό με το καλό όχι μόνο δεν είναι σύμφωνη με τις κανονικές ανάγκες ή απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης ή τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης φύσης, αλλά, φυσικά, δεν είναι επ’ ουδενί ένα κατάλληλο πρότυπο για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου. Αυτή η απαίτηση απέχει πάρα πολύ από την πραγματική ανθρώπινη φύση· όχι μόνο είναι ανέφικτη, αλλά δεν θα έπρεπε να είχε προβληθεί ευθύς εξαρχής. Δεν είναι παρά ένα ρητό και μια στρατηγική που επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να ενισχύσει την κυριαρχία και τον έλεγχό της πάνω στις μάζες. Όπως είναι φυσικό, ο Θεός δεν έχει προωθήσει ποτέ τέτοιου είδους ρητά, ούτε στην Εποχή του Νόμου, ούτε στην Εποχή της Χάριτος, ούτε και στην τρέχουσα Εποχή της Βασιλείας. Ποτέ δεν έχει αξιολογήσει ο Θεός την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης των ατόμων με βάση ένα τέτοιο ρητό ή μια τέτοια μέθοδο ή απαίτηση. Κι αυτό επειδή, ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι ηθικός ή ανήθικος και ασχέτως από το πόσο καλή ή κακή είναι η ηθική διαγωγή του, ο Θεός εξετάζει μόνο την ουσία του, ενώ αυτά τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν υπάρχουν στο πλαίσιο δράσης του Θεού. Συνεπώς, το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» είναι άκυρο στον οίκο του Θεού και δεν αξίζει ανάλυση. Είτε ανταποδίδεις το κακό με το καλό είτε ανταποδίδεις το κακό με εκδίκηση, πώς θα πρέπει να βλέπουν οι πιστοί στον Θεό το ζήτημα της «ανταπόδοσης του κακού»; Με ποια στάση και από ποια οπτική θα πρέπει να βλέπουν και να προσεγγίζουν αυτό το ζήτημα; Αν ένας άνθρωπος διαπράξει μια κακή πράξη μέσα στην εκκλησία, ο οίκος του Θεού έχει τα δικά του διοικητικά διατάγματα και τις δικές του αρχές για να τον χειριστεί· δεν υπάρχει ανάγκη να πάρει κάποιος εκδίκηση για το θύμα ή να το υπερασπιστεί ενάντια στην αδικία. Δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο στον οίκο του Θεού και η εκκλησία θα χειριστεί με φυσικό τρόπο το πρόβλημα σύμφωνα με τις αρχές. Αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο οι άνθρωποι μπορούν και να παρατηρήσουν και να αντιμετωπίσουν. Για να το θέσω με μεγάλη σαφήνεια και ακρίβεια: Η εκκλησία έχει αρχές για τον χειρισμό των ανθρώπων και ο οίκος του Θεού έχει διοικητικά διατάγματα. Και με τον Θεό τι γίνεται; Όσον αφορά τον Θεό, όποιος κάνει κακό θα τιμωρηθεί αναλόγως, ενώ το πότε και το πώς θα το ορίσει ο Θεός. Οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες τιμωρεί ο Θεός είναι ένα και το αυτό με τη διάθεση και την ουσία Του. Ο Θεός έχει δίκαιη και απρόσβλητη διάθεση, έχει μεγαλοπρέπεια και οργή και όλοι όσοι κάνουν κακό θα τιμωρηθούν αναλόγως από Αυτόν. Αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τους νόμους του ανθρώπου, ξεπερνά την ανθρώπινη φύση και όλους τους κοσμικούς νόμους. Δεν είναι μόνο δίκαιο, λογικό και σύμφωνο με τις επιθυμίες της ανθρώπινης φύσης, αλλά και δεν απαιτεί να το επικροτούν και να το επιβεβαιώνουν όλοι. Δεν απαιτεί να κρίνεις τα ζητήματα από το ανώτερο σημείο της ηθικής υπεροχής. Όταν κάνει ο Θεός αυτά τα πράγματα, έχει τις δικές Του αρχές και τον δικό Του χρόνο. Θα πρέπει να αφήνεται στην ευχέρεια του Θεού να ενεργεί όπως θέλει Εκείνος και οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν, αφού το θέμα δεν έχει καμία σχέση με αυτούς. Τι ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους αναφορικά με το ζήτημα της «ανταπόδοσης του κακού»; Να μην ενεργούν και να μην εκδικούνται άλλους ανθρώπους με θερμοαιμία. Τι θα πρέπει να κάνεις αν κάποιος σε προσβάλει, σε παρενοχλήσει ή θελήσει και να σου κάνει κακό; Υπάρχουν αρχές για τον χειρισμό τέτοιων πραγμάτων; (Ναι.) Υπάρχουν λύσεις και αρχές γι’ αυτά τα πράγματα, όπως υπάρχει και μια βάση στα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» οπωσδήποτε δεν αποτελεί πρότυπο για να κρίνει κανείς την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης των ατόμων. Στην καλύτερη περίπτωση, αν κάποιος είναι ικανός να ανταποδίδει το κακό με το καλό, μπορούμε να πούμε πως είναι σχετικά ανεκτικός, απλός, καλόβουλος και μεγαλόψυχος, δεν είναι μικροπρεπής και η ηθική του διαγωγή είναι αποδεκτή. Ωστόσο, μπορεί η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του συγκεκριμένου ατόμου να αξιολογηθεί και να κριθεί με βάση αυτό το μεμονωμένο ρητό; Όχι, σε καμία περίπτωση. Πρέπει κανείς να λάβει επίσης υπόψη αυτά που επιδιώκει, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει, τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τα θετικά πράγματα και ούτω καθεξής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κρίνει κανείς με ακρίβεια το κατά πόσο διαθέτει ανθρώπινη φύση ή όχι.
Εδώ ολοκληρώνεται η σημερινή μας συναναστροφή.
26 Μαρτίου 2022
Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.