Τη σήμερον ημέρα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πολύ επιφανειακή κατανόηση του εαυτού τους. Δεν έχουν καταφέρει σε καμία περίπτωση να αποκτήσουν σαφή γνώση των πραγμάτων που αποτελούν μέρος της φύσης τους. Το μόνο που γνωρίζουν είναι λίγες από τις διεφθαρμένες καταστάσεις τους, τα πράγματα που είναι πιθανόν να κάνουν ή λίγα από τα ελαττώματά τους, κι αυτό τους κάνει να πιστεύουν πως γνωρίζουν τον εαυτό τους. Εάν, επιπλέον, συμμορφώνονται με λίγους κανόνες, φροντίζουν να μην κάνουν λάθη σε ορισμένους τομείς και κατορθώνουν να μη διαπράττουν ορισμένες παραβάσεις, τότε θεωρούν πως κατέχουν πραγματικότητα στην πίστη τους στον Θεό και θεωρούν πως θα σωθούν. Αυτό είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη φαντασία. Εάν συμμορφώνεσαι με αυτά τα πράγματα, θα κατορθώσεις στ’ αλήθεια να αποφύγεις τη διάπραξη οποιαδήποτε παράβασης; Θα έχεις επιτύχει πραγματική αλλαγή διάθεσης; Θα βιώνεις στ’ αλήθεια την ομοιότητα ενός ανθρώπινου όντος; Μπορείς, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να ικανοποιήσεις αληθινά τον Θεό; Σε καμία περίπτωση· αυτό είναι βέβαιο. Η πίστη στον Θεό έχει αποτέλεσμα μόνο όταν έχει κανείς υψηλά πρότυπα κι έχει αποκτήσει την αλήθεια και κάποια μεταμόρφωση στη διάθεση της ζωής του. Επομένως, εάν η γνώση των ανθρώπων για τον ίδιο τον εαυτό τους είναι υπερβολικά ρηχή, θα τους είναι αδύνατο να λύσουν τα προβλήματα, και η διάθεση της ζωής τους απλώς δεν θα αλλάξει. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του σε βαθύ επίπεδο, δηλαδή να γνωρίζει κανείς τη δική του φύση: ποια στοιχεία περιλαμβάνει αυτή η φύση, πώς δημιουργήθηκαν αυτά τα πράγματα και από πού προήλθαν. Επιπλέον, είσαι όντως σε θέση να μισήσεις αυτά τα πράγματα; Έχεις δει τη δική σου άσχημη ψυχή και τη μοχθηρή σου φύση; Εάν είσαι πραγματικά σε θέση να δεις την αλήθεια για τον εαυτό σου, τότε θα αρχίσεις να απεχθάνεσαι τον εαυτό σου. Όταν σιχαθείς τον εαυτό σου και στη συνέχεια κάνεις πράξη τον λόγο του Θεού, θα είσαι σε θέση να απαρνηθείς τη σάρκα και να έχεις τη δύναμη να εφαρμόσεις την αλήθεια χωρίς δυσκολία. Γιατί πολλοί άνθρωποι ακολουθούν τις σαρκικές προτιμήσεις τους; Επειδή θεωρούν τον εαυτό τους πολύ καλό και νιώθουν ότι οι πράξεις τους είναι σωστές και δικαιολογημένες, ότι δεν έχουν κανένα ελάττωμα και ότι, μάλιστα, έχουν απόλυτο δίκιο, είναι, συνεπώς, ικανοί να ενεργούν με την παραδοχή ότι η δικαιοσύνη είναι με το μέρος τους. Όταν κάποιος αναγνωρίζει ποια είναι η πραγματική φύση του —πόσο άσχημη, απεχθής και αξιολύπητη είναι— τότε δεν είναι ιδιαίτερα περήφανος για τον εαυτό του, δεν είναι τόσο αχαλίνωτα αλαζόνας και ούτε τόσο ευχαριστημένος με τον εαυτό του όπως πριν. Ένας τέτοιος άνθρωπος πιστεύει: «Πρέπει να είμαι ειλικρινής και προσγειωμένος, και να κάνω πράξη κάποιο μέρος από τον λόγο του Θεού. Αν δεν το κάνω, τότε δεν θα ανταποκρίνομαι στο πρότυπο του να είμαι άνθρωπος και θα ντρέπομαι να ζω υπό την παρουσία του Θεού». Τότε θεωρεί πραγματικά τον εαυτό του ως ευτελή, ως πραγματικά ασήμαντο. Εκείνη τη στιγμή καθίσταται εύκολο για αυτόν να υλοποιήσει την αλήθεια και εκείνος θα έχει κάπως την όψη που θα έπρεπε να έχει ο άνθρωπος. Μόνο όταν οι άνθρωποι απεχθάνονται πραγματικά τον εαυτό τους είναι σε θέση να απαρνηθούν τη σάρκα. Εάν δεν σιχαθούν τον εαυτό τους, δεν θα είναι σε θέση να απαρνηθούν τη σάρκα. Το να μισήσει κανείς πραγματικά τον εαυτό του περιλαμβάνει ορισμένα πράγματα: Πρώτον, να γνωρίζει τη δική του φύση· και δεύτερον, να βλέπει τον εαυτό του ως ενδεή και ελεεινό, να βλέπει τον εαυτό του ως εξαιρετικά μικρό και ασήμαντο, και να βλέπει τη δική του ελεεινή και ακάθαρτη ψυχή. Όταν κάποιος βλέπει πλήρως αυτό που πραγματικά είναι και επιτυγχάνεται αυτό το αποτέλεσμα, τότε αποκτά πραγματική γνώση του εαυτού του και μπορεί να ειπωθεί ότι έχει καταφέρει να γνωρίσει τον εαυτό του πλήρως. Μόνο τότε μπορεί κάποιος πραγματικά να μισήσει τον εαυτό του, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καταραστεί τον εαυτό του, και να αισθανθεί πραγματικά ότι έχει διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά, σε σημείο ώστε να μη μοιάζει καν με ανθρώπινο ον. Τότε, μια μέρα, όταν εμφανιστεί η απειλή του θανάτου, ένα τέτοιο άτομο θα σκεφτεί: «Αυτή είναι η δίκαιη τιμωρία του Θεού. Ο Θεός είναι όντως δίκαιος· θα έπρεπε στ’ αλήθεια να πεθάνω!» Σ’ αυτό το σημείο, δεν θα παραπονεθεί, πόσω δε μάλλον θα κατηγορήσει τον Θεό, νιώθοντας απλώς ότι ο ίδιος είναι τόσο οικτρός και αξιοθρήνητος, τόσο ακάθαρτος και διεφθαρμένος που θα έπρεπε να εξαλειφθεί από τον Θεό, και μια ψυχή σαν τη δική του δεν είναι κατάλληλη να ζει στη γη. Σε αυτό το σημείο, το συγκεκριμένο άτομο δεν θα αντισταθεί στον Θεό, πολύ λιγότερο δε, θα προδώσει τον Θεό. Εάν κάποιος δεν γνωρίζει τον εαυτό του και εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του πολύ καλό, τότε, όταν ο θάνατος χτυπήσει την πόρτα, το άτομο αυτό θα σκεφτεί: «Τα έχω καταφέρει τόσο καλά στην πίστη μου. Πόσο σκληρά έχω αναζητήσει! Έχω δώσει τόσο πολλά, έχω υποφέρει τόσο πολύ, αλλά, τελικά, ο Θεός μού ζητάει τώρα να πεθάνω. Δεν ξέρω πού έγκειται η δικαιοσύνη του Θεού. Γιατί μου ζητάει να πεθάνω; Εάν πρέπει να πεθάνει ακόμη κι ένα άτομο σαν κι εμένα, τότε ποιος θα σωθεί; Δεν θα έρθει το τέλος της ανθρώπινης φυλής;» Πρώτον, αυτό το άτομο τρέφει αντιλήψεις για τον Θεό. Δεύτερον, αυτό το άτομο διαμαρτύρεται και δεν δείχνει καμία απολύτως υποταγή. Αυτό έκανε ακριβώς και ο Παύλος: Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, δεν γνώριζε τον εαυτό του, και όταν η τιμωρία του Θεού πλησίαζε, ήταν πολύ αργά για να μετανοήσει.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο