Κάποιοι άνθρωποι, παρόλο που πηγαίνουν στο εξωτερικό και έρχονται σ’ επαφή με κάποιες από τις κουλτούρες, τις παραδόσεις, τους κανόνες και με υλικά πράγματα όπως τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης για τη ζωή στην Ευρώπη και σε άλλες ασιατικές χώρες, και εξοικειώνονται με κάποιους από τους νόμους και τις πρακτικές γνώσεις άλλων χωρών, δυσκολεύονται ν’ αποτινάξουν αυτές τις παραδόσεις της δικής τους χώρας. Παρόλο που άφησες την πατρίδα σου και αποδέχθηκες τις καθημερινές πτυχές της ζωής σε μια άλλη χώρα, και ακόμα και τους νόμους και τα συστήματά της, δεν ξέρεις τι να σκέφτεσαι κάθε μέρα ούτε πώς ν’ αντιμετωπίζεις τα ζητήματα όταν σου συμβαίνει κάτι ούτε ποια άποψη και ποια οπτική να υιοθετήσεις. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: «Εφόσον βρίσκομαι στη Δύση, είμαι Δυτικός;» ή «Εφόσον βρίσκομαι στην Ιαπωνία, είμαι Ιάπωνας;» Ισχύει αυτό; (Όχι.) Οι Ιάπωνες λένε: «Μας αρέσει περισσότερο να τρώμε σούσι και ούντον. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ανώτεροι;» Οι Νοτιοκορεάτες λένε: «Μας αρέσει να τρώμε ρύζι και κίμτσι. Δεν είναι ανώτερο το σπουδαίο έθνος της Νότιας Κορέας; Εσείς οι Κινέζοι λέτε ότι η κουλτούρα σας είναι αρχαία και χιλιάδες χρόνια παλαιότερη από τη δική μας· άραγε, όμως, δείχνετε ευσέβεια απέναντι στους ηλικιωμένους όπως εμείς; Είστε τόσο παραδοσιακοί όσο εμείς; Έχετε τόσους κανόνες όπως εμείς; Δεν μιλάτε στις μέρες μας γι’ αυτά τα πράγματα, έχετε μείνει πίσω. Εμείς είμαστε πραγματικά παραδοσιακοί και η κουλτούρα μας είναι πραγματική κουλτούρα!» Πιστεύουν ότι η δική τους παραδοσιακή κουλτούρα είναι ανώτερη και μετά ανταγωνίζονται για ν’ ανακηρύξουν πολλά πράγματα ως Παγκόσμια Κληρονομιά. Προς τι όλος αυτός ο ανταγωνισμός; Κάθε χώρα, κάθε φυλή, ακόμα και κάθε μικρή εθνοτική ομάδα πιστεύει ότι τα πράγματα, οι κανόνες, οι παραδόσεις, τα έθιμα και οι συμβάσεις που έχουν αφήσει πίσω τους οι πρόγονοί της είναι καλά και θετικά, και ότι μπορούν να διαδοθούν από το ανθρώπινο γένος. Δεν υποδηλώνει αυτή η ιδέα και η άποψη ότι αυτά τα πράγματα είναι αλήθειες, ότι είναι καλά και θετικά πράγματα και ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει να τα μεταδώσει στην επόμενη γενιά; Οπότε, άραγε, συγκρούονται με την ελευθερία αυτά τα πράγματα που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά; Μόλις έδωσα το παράδειγμα του νεαρού που είχε ξεφύγει από τα δεσμά της οικογένειάς του, είχε καλύψει με σκουλαρίκια και τατουάζ όλο του το σώμα, και είχε ακόμα και ξένη φιλενάδα. Ως προς την εξωτερική του εμφάνιση και τη σάρκα του, είναι εμφανές ότι δεν ακολουθεί τους κανόνες της οικογένειάς του και ότι έχει αποβάλει την παράδοση. Ως προς τις τυπικότητες και τη συμπεριφορά του ή ακόμα και ως προς την υποκειμενική του βούληση, έχει αποβάλει πράγματα όπως η οικογένεια, η παράδοση και τα έθιμα. Όμως, ένα δώρο γενεθλίων τον εκθέτει· διαψεύδει και καταρρίπτει την πεποίθησή του ότι είναι «πολύ αντισυμβατικός». Στην πραγματικότητα, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος είναι ή δεν είναι παραδοσιακός; (Είναι παραδοσιακός.) Είναι καλό ή κακό να είναι κανείς παραδοσιακός; (Κακό.) Γι’ αυτό, είτε θεωρείς τον εαυτό σου παραδοσιακό είτε αντισυμβατικό, και όποια κι αν είναι η φυλή σου —είτε θεωρείται ανώτερη φυλή είτε συνηθισμένη φυλή— οι βαθύτερες σκέψεις σου περιορίζονται. Όσο και αν επιδιώκεις και σέβεσαι την ελευθερία, όσο μεγάλη αποφασιστικότητα, επιθυμία και φιλοδοξία κι αν έχεις ν’ απελευθερωθείς από τις δυνάμεις της παράδοσης και από τις παραδοσιακές οικογενειακές συμβάσεις, ή όση έμπνευση κι αν προκαλούν και όση επίδραση κι αν έχουν οι ενέργειές σου στην πράξη, αν δεν κατανοείς την αλήθεια, τότε μπορείς μόνο να στριφογυρίζεις ανάμεσα στις διδασκαλίες και στους παραλογισμούς που σου εμποτίζει ο Σατανάς, ανίκανος ν’ αναδυθείς στην επιφάνεια. Κάποιοι άνθρωποι επηρεάζονται από την παραδοσιακή κουλτούρα, κάποιοι από μια ιδεολογική εκπαίδευση, άλλοι από το αξίωμα και τη θέση και άλλοι από κάποιου είδους ιδεολογικό σύστημα. Πάρτε για παράδειγμα αυτούς που ασχολούνται με την πολιτική, όπως η συμμορία των ανθρώπων που υποστήριζαν τον κομμουνισμό. Ξεκίνησαν σαν μια ομάδα προλετάριων, αποδέχθηκαν το μανιφέστο και τις θεωρίες του κομμουνισμού, ήρθαν σε ρήξη με την παράδοση, με τη φεουδαρχική μοναρχία και με κάποια παλιά έθιμα, κι έπειτα αποδέχθηκαν τον Μαρξισμό-Λενινισμό και τον κομμουνισμό. Από τότε που αποδέχθηκαν αυτά τα πράγματα, ήταν, άραγε, ελεύθεροι ή περιορίζονταν από την αρχή; (Περιορίζονταν από την αρχή.) Πίστευαν ότι, αν μεταπηδούσαν από κάτι παλιό σε κάτι καινούριο, θ’ αποκτούσαν ελευθερία. Δεν είναι λάθος αυτή η ιδέα; (Ναι, είναι.) Είναι λάθος. Οι άνθρωποι μπορούν να στραφούν από οτιδήποτε παλιό σε οτιδήποτε καινούργιο, αλλά αν αυτό δεν είναι η αλήθεια, θα παραμείνουν για πάντα παγιδευμένοι στα δίχτυα του Σατανά —αυτό δεν είναι πραγματική ελευθερία. Κάποιοι άνθρωποι αφιερώνονται στον κομμουνισμό ή σε έναν συγκεκριμένο αγώνα, κάποιοι αφιερώνονται σε έναν όρκο, ενώ άλλοι αφιερώνονται σε μια θεωρία και άλλοι ακολουθούν ρητά όπως τα παρακάτω: «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο» ή «Ένας πιστός υπήκοος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο βασιλείς» ή «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Ανήκουν αυτά στην παραδοσιακή κουλτούρα; (Ναι.) Επιφανειακά, όλα αυτά τα πράγματα μπορεί στο ανθρώπινο γένος να μοιάζουν πολύ θετικά, πολύ σωστά και εξαιρετικά μεγαλόπνοα και ανώτερα, αλλά στην πραγματικότητα, από μια άλλη οπτική και με διαφορετικά μέσα, φυλακίζουν την ψυχή των ανθρώπων, τους περιορίζουν και δεν τους αφήνουν ν’ αποκτήσουν πραγματική ελευθερία. Ωστόσο, οι άνθρωποι, προτού κατανοήσουν την αλήθεια, νιώθουν απλώς χαμένοι κι έτσι αποδέχονται αυτά τα πράγματα, τα οποία το ανθρώπινο γένος θεωρεί σχετικά θετικά, σαν να είναι η οδός ύπαρξής του. Επομένως, είναι φυσικό οι άνθρωποι να αποδέχονται αυτές τις δήθεν παραδοσιακές κουλτούρες —αυτά τα πράγματα που θεωρούν αρκετά καλά στον κόσμο. Αφού τις αποδεχθούν, πιστεύουν ότι ζουν με κεφάλαιο, με σιγουριά και με κίνητρο. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί έναν προσανατολισμό αυτής της κοινωνίας και αυτού του ανθρώπινου γένος σε ό,τι αφορά τη γνώση και τα διαπιστευτήρια. Ποιος είναι αυτός ο προσανατολισμός; (Η γνώση μπορεί ν’ αλλάξει τη μοίρα σου.) (Οι άλλες επιδιώξεις είναι μικρές, τα βιβλία τις υπερβαίνουν όλες.) Βαθιά μέσα τους, οι άνθρωποι συμφωνούν με αυτά τα πράγματα, τα αποδέχονται και τα εγκρίνουν. Τα αποδέχονται και τα εγκρίνουν και, ταυτόχρονα, όσο περισσότερο παλεύουν ενάντια στις αντιξοότητες σ’ αυτήν την κοινωνία, τόσο περισσότερο τα εκτιμούν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Σ’ αυτήν τη ζωή, όλοι οι άνθρωποι βασίζονται στη γνώση. Χωρίς γνώση και χωρίς αυτά τα διαπιστευτήρια, νιώθεις ανίκανος να εδραιωθείς στην κοινωνία. Θα δέχεσαι εκφοβισμό και διακρίσεις, και γι’ αυτό κυνηγάς απεγνωσμένα αυτά τα πράγματα. Όσο υψηλότερα είναι τα διαπιστευτήριά σου, τόσο υψηλότερη είναι και η θέση σου στην κοινωνία, στη φυλή ή την κοινότητά σου, ενώ θα μεγαλώνει και θα βελτιώνεται και ο θαυμασμός των άλλων απέναντί σου, ο τρόπος που σου φέρονται και διάφορα άλλα. Κατά μία έννοια, τα διαπιστευτήρια ενός ανθρώπου έχουν καταλήξει να καθορίζουν την κοινωνική του θέση.

Στο παρελθόν, μια ομάδα επτά-οκτώ καθηγητών πανεπιστημίου πήγαν στο Πεκίνο για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Εκείνη την εποχή, μπορεί να μην υπήρχαν ακόμη υπηρεσίες παραλαβής ή οδηγού, οπότε όταν έφτασαν στο Πεκίνο έπρεπε να πάρουν λεωφορείο. Στην πραγματικότητα, στο Πεκίνο υπήρχαν παντού καθηγητές σαν κι αυτούς. Εκείνοι θεωρούνταν απλώς συνηθισμένοι άνθρωποι κι όχι κάτι το ιδιαίτερο. Οι ίδιοι, όμως, δεν το ήξεραν αυτό, κι εκεί έγκειται η σοβαρότητα του προβλήματος —αυτό το ζήτημα συνέβη στη βάση του προβλήματος. Τι συνέβη; Αυτοί οι καθηγητές περίμεναν το λεωφορείο στη στάση. Όσο περίμεναν, συγκεντρώνονταν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι και, καθώς μεγάλωνε το πλήθος, όλοι έγιναν νευρικοί. Έπειτα, μόλις έφτασε το λεωφορείο, όλοι όρμησαν επάνω του χωρίς να περιμένουν να βγουν πρώτα οι επιβάτες που ήταν μέσα, με σπρωξιές και αγκωνιές, κάνοντας μεγάλη φασαρία. Ήταν μια πολύ χαοτική σκηνή. Αυτοί οι καθηγητές το σκέφτηκαν και είπαν: «Είναι ξεκάθαρο ότι οι συμπολίτες μας στο Πεκίνο περνάνε δύσκολα, αφού παίρνουν κάθε μέρα το λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά και να επιστρέψουν. Εμείς, ως καθηγητές πανεπιστημίου, πρέπει να νοιαζόμαστε για τις συνθήκες των ανθρώπων. Εφόσον είμαστε διανοούμενοι υψηλού επιπέδου, δεν μπορούμε ν’ ανταγωνιζόμαστε τους καθημερινούς ανθρώπους. Πρέπει να δείξουμε το αλτρουιστικό πνεύμα του Λέι Φενγκ και να τους αφήσουμε να μπούνε πρώτοι στο λεωφορείο· οπότε, ας μη στριμωχτούμε για να μπούμε». Όλοι συμφώνησαν μ’ αυτό και αποφάσισαν να περιμένουν το επόμενο λεωφορείο. Όμως, όπως αποδείχθηκε, όταν έφτασε το επόμενο λεωφορείο, υπήρχαν εξίσου πολλοί άνθρωποι και για άλλη μια φορά σχηματίστηκε ένας άτακτος όχλος. Οι καθηγητές έμειναν εμβρόντητοι. Παρακολουθούσαν το λεωφορείο να γεμίζει και να απομακρύνεται, και για άλλη μια φορά δεν είχαν καταφέρει να στριμωχτούν για να μπουν. Το συζήτησαν ξανά και είπαν: «Δεν βιαζόμαστε. Άλλωστε, είμαστε διανοούμενοι υψηλού επιπέδου· δεν μπορούμε να τσακωνόμαστε με τους συνηθισμένους ανθρώπους για να μπούμε στο λεωφορείο. Ας περιμένουμε. Μπορεί για το επόμενο λεωφορείο να μην περιμένουν τόσο πολλοί». Όσο οι καθηγητές περίμεναν το τρίτο λεωφορείο, άρχισαν να γίνονται λίγο ανυπόμονοι. Κάποιοι έσφιξαν τις γροθιές τους και είπαν: «Αν περιμένουν κι αυτό το λεωφορείο τόσοι άνθρωποι, τότε θα στριμωχτούμε για να μπούμε; Αν δεν στριμωχτούμε, τότε ίσως να μην μπορέσουμε να μπούμε ούτε στο πέμπτο ή ακόμα και στο έκτο λεωφορείο· ίσως, λοιπόν, θα ήταν καλύτερα να στριμωχτούμε!» Οι άλλοι είπαν: «Είναι δυνατόν οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου να στριμώχνονται για να μπουν στα λεωφορεία; Αυτό θα έβλαπτε την εικόνα μας! Πόσο ντροπιαστικό θα ήταν αν μια μέρα μάθαιναν οι άλλοι ότι εμείς, οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου, στριμωχτήκαμε για να μπούμε στα λεωφορεία!» Οι απόψεις τους ήταν διχασμένες. Όσο το συζητούσαν, συγκεντρώθηκε άλλο ένα πλήθος ανθρώπων που περίμεναν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι καθηγητές είχαν πλέον γίνει πολύ νευρικοί και σταμάτησαν να συζητούν. Όταν έφτασε το λεωφορείο, μόλις άνοιξαν οι πόρτες και πριν καν κατεβούν όλοι, οι καθηγητές έκαναν ό,τι κι ο προηγούμενος όχλος και έσπρωξαν με όλη τους τη δύναμη για να μπουν. Κάποιοι κατάφεραν να μπουν μέσα, ενώ μερικοί εξευγενισμένοι διανοούμενοι —εξευγενισμένοι ακαδημαϊκοί— δεν κατάφεραν να μπουν, επειδή δεν είχαν την απαιτούμενη ορμή και το απαιτούμενο μαχητικό πνεύμα. Ας σταματήσουμε εδώ αυτό το ζήτημα. Πείτε Μου, δεν είναι γεγονός αυτό; (Ναι.) Αυτός ο συνωστισμός στα λεωφορεία είναι πάρα πολύ συνηθισμένος και όλοι αυτοί οι διανοούμενοι ήταν πολύ ικανοί στην προσποίηση! Πείτε Μου, ποιο ήταν το πρόβλημα εδώ; Ας μιλήσουμε πρώτα γι’ αυτούς τους διανοούμενους, που είχαν υψηλή μόρφωση, και έγιναν καθηγητές που διδάσκουν και μορφώνουν τους άλλους και διανοούμενοι υψηλού επιπέδου. Με άλλα λόγια, είχαν λάβει υψηλότερη μόρφωση και είχαν μεγαλύτερες γνώσεις από το επίπεδο του μέσου ανθρώπου, ενώ η γνώση τους επαρκούσε για να γίνουν καθηγητές και εκπαιδευτές, να διδάσκουν ανθρώπους και να τους μεταδίδουν γνώση —εξού και αποκαλούνται διανοούμενοι υψηλού επιπέδου. Είχαν άραγε καθόλου προβλήματα οι ιδέες και οι απόψεις αυτών των διανοούμενων υψηλού επιπέδου; Ασφαλώς είχαν προβλήματα. Πού εντοπίζονταν, λοιπόν, τα προβλήματα; Ας αναλύσουμε αυτό το ζήτημα. Με δεδομένο ότι είχαν αποκτήσει τόση γνώση και τόσο υψηλή μόρφωση, το σκεπτικό τους ήταν άραγε άκαμπτο ή ανοιχτόμυαλο; (Άκαμπτο.) Πώς ξέρετε ότι ήταν άκαμπτο; Πού εντοπίζονταν τα προβλήματά τους; Κατ’ αρχάς, αυτοανακηρύχθηκαν διανοούμενοι υψηλού επιπέδου. Υπήρχε κάποιο πρόβλημα μ’ αυτόν τον ισχυρισμό; (Ναι.) Υπήρχε πρόβλημα μ’ αυτόν τον ισχυρισμό. Έπειτα, είπαν: «Όταν εμείς, οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου, μπαίνουμε στο λεωφορείο, δεν πρέπει να τσακωνόμαστε και να σπρωχνόμαστε με τους άλλους». Υπήρχε κάποιο πρόβλημα μ’ αυτήν την πρόταση; (Ναι.) Αυτό ήταν το δεύτερο πρόβλημα. Το τρίτο πρόβλημα ήταν όταν είπαν «Εμείς, οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου, μπορούμε να περιμένουμε το επόμενο λεωφορείο» —υπήρχε κάποιο πρόβλημα μ’ αυτό το σημείο; (Ναι.) Υπήρχε πρόβλημα με όλα αυτά τα σημεία. Αναλύστε το ζήτημα μέσα από αυτά τα τρία σημεία, για να καταλάβετε τι προβλήματα υπήρχαν. Αν κατανοήσετε καλά τα προβλήματα, τότε πρώτον, θα πάψετε να εξιδανικεύετε τους διανοούμενους υψηλού επιπέδου και, δεύτερον, δεν θα θέλετε πλέον να γίνετε διανοούμενος υψηλού επιπέδου.

Ποιο ήταν το πρώτο σημείο; Ότι αυτοανακηρύχθηκαν διανοούμενοι υψηλού επιπέδου. Υπήρχε κάποιο πρόβλημα μ’ αυτόν τον ισχυρισμό; (Ναι.) Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον όρο «αυτοανακήρυξη», που σε αυτήν την περίπτωση σημαίνει να παρουσιάζει κάποιος τον εαυτό του ως διανοούμενο υψηλού επιπέδου. Μήπως, τότε, υπάρχει πρόβλημα με τη φράση «διανοούμενος υψηλού επιπέδου»; Είναι γεγονός ότι οι καθηγητές πανεπιστημίου είναι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου στην κοινωνία. Αφού αυτό είναι γεγονός, γιατί υπήρχε πρόβλημα μ’ αυτήν τη φράση; (Νόμιζαν ότι επειδή είχαν αποκτήσει γνώσεις, ήταν ανώτεροι από τους άλλους.) Ανώτεροι από τους άλλους —υπήρχε σίγουρα μια διάθεση πίσω από αυτό. (Νόμιζαν ότι επειδή είχαν αποκτήσει περισσότερες γνώσεις, ήταν ανώτεροι από τους άλλους. Στην πραγματικότητα, αυτά τα πράγματα δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη διάθεση ενός ανθρώπου.) Αυτό είναι εν μέρει σωστό, αλλά δεν το εξηγεί ξεκάθαρα. Ποιος μπορεί να προσθέσει κάτι; (Θεέ μου, δεν ήταν φαντασμένοι και αυτάρεσκοι;) Αυτό είναι σωστό, αλλά δεν έχεις εξηγήσει ξεκάθαρα την ουσία. Εξήγησέ το με λίγο περισσότερες λεπτομέρειες. (Μόλις απέκτησαν κάποιες γνώσεις, πίστεψαν ότι ήταν πιο σπουδαίοι και ανώτεροι από τους άλλους, οπότε δεν μπορούσαν να θεωρούν τον εαυτό τους συνηθισμένο άνθρωπο. Οι κανονικοί άνθρωποι που ζουν σ’ αυτήν την κοινωνία στριμώχνονται για να μπουν στα λεωφορεία, επειδή αυτό τους επιβάλλει το περιβάλλον της πραγματικής τους ζωής και θεωρείται φυσιολογικό. Αυτοί οι διανοούμενοι, όμως, μόλις πίστεψαν ότι είναι πολύ σπουδαίοι και ανώτεροι, δεν μπορούσαν πλέον να συμπεριφέρονται σαν κανονικοί άνθρωποι και πίστεψαν ότι οι δραστηριότητες των κανονικών ανθρώπων θα έβλαπταν την ταυτότητά τους· πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν ήταν κανονικοί.) Δεν ήταν κανονικοί. Το γεγονός ότι αυτοανακηρύχθηκαν διανοούμενοι υψηλού επιπέδου δείχνει ότι δεν ήταν κανονικοί. Με άλλα λόγια, υπήρχε κάτι διεστραμμένο στην ανθρώπινη φύση τους. Ένιωθαν ότι ήταν πιο σπουδαίοι και πιο πολύτιμοι από τους άλλους. Πού το βάσιζαν αυτό; Στο γεγονός ότι είχαν λάβει πολλή μόρφωση και είχαν ένα σωρό γνώσεις, και όποιον κι αν συναντούσαν πάντα έβρισκαν κάτι να πουν και είχαν πράγματα να του διδάξουν. Τι θεωρούσαν πως είναι η γνώση; Θεωρούσαν πως είναι ένα κριτήριο για τη συμπεριφορά και τις πράξεις ενός ανθρώπου, καθώς και για την ηθική του. Πίστευαν ότι τώρα που είχαν γνώσεις, η ακεραιότητά τους, ο χαρακτήρας και η ταυτότητά τους ήταν ανώτερα, αξιόλογα και πολύτιμα, υποδηλώνοντας ότι οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου είναι άγιοι. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Αφού αυτό θεωρούσαν ότι σημαίνει να έχει κανείς υψηλό επίπεδο, όταν έπρεπε να στριμωχτούν για να μπουν σ’ ένα λεωφορείο, δεν το έκαναν. Γιατί δεν το έκαναν; Από τι διακατέχονταν; Ποιους περιορισμούς και ποιες αναστολές είχαν; Πίστευαν ότι, αν στριμώχνονταν για να μπουν στο λεωφορείο, θα έβλαπταν την ταυτότητα και την εικόνα τους. Πίστευαν ότι η ταυτότητα και η εικόνα τους οφείλονταν στη γνώση, οπότε αυτοανακηρύχθηκαν διανοούμενοι υψηλού επιπέδου. Με βάση αυτήν την ανάλυση, δεν είναι αποκρουστικό αυτό που είπαν; Είναι πολύ αποκρουστικό. Κι όμως, κόμπαζαν από δω και από κει λέγοντας «είμαστε διανοούμενοι υψηλού επιπέδου». Στην πραγματικότητα, οι άλλοι τούς θεωρούσαν απλώς διανοούμενους που είχαν τους ξεπεσμένους τρόπους και την τυπολατρία που μάλιστα οι άνθρωποι περιφρονούσαν, αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι πίστευαν ότι ήταν ανώτεροι. Δεν ήταν προβληματικό αυτό; Πίστευαν ότι ήταν πολύ ανώτεροι και είχαν υψηλή θέση, ακόμη και σε σημείο που ήθελαν να περνιούνται για άγιοι. Μήπως τους περιόριζε κάπως αυτή η άποψη; Ποια ήταν η στάση τους απέναντι στις γνώσεις; Ότι οι άνθρωποι, μόλις αποκτήσουν γνώση, αποκτούν και μεγαλύτερη ακεραιότητα, γίνονται διακεκριμένοι και ανώτεροι, και θα πρέπει οι άλλοι να τους σέβονται. Επομένως, απεχθάνονταν και κατέκριναν κάποιες σχετικά φυσιολογικές ενέργειες των συνηθισμένων ανθρώπων. Για παράδειγμα, οι διανοούμενοι, όταν φτερνίζονται, κοιτάζουν τους άλλους γύρω τους και ζητούν βιαστικά συγνώμη, ενώ οι συνηθισμένοι άνθρωποι, όταν φτερνίζονται, δεν το σκέφτονται καν. Στην πραγματικότητα, το ρέψιμο και το φτέρνισμα είναι φυσιολογικά πράγματα στη ζωή, αλλά αυτοί οι διανοούμενοι τα βλέπουν ως άξεστες και αγενείς συμπεριφορές, οπότε τις απεχθάνονται και τις αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση, λέγοντας: «Κοιτάξτε αυτούς τους κοινούς θνητούς που δεν έχουν τρόπους. Ο τρόπος που φτερνίζονται, που κάθονται και που στέκονται είναι τόσο απρεπής, και όταν έρχονται λεωφορεία, συνωστίζονται για να μπουν· δεν έχουν ιδέα από ευγένεια!» Σε ό,τι αφορά τη γνώση, η στάση τους είναι η εξής: Η γνώση είναι σύμβολο ταυτότητας και μπορεί ν’ αλλάξει το πεπρωμένο των ανθρώπων, καθώς και την ταυτότητα και την αξία τους.

Ποιο ήταν το δεύτερο σημείο; (Ότι οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου δεν μπορούν να σπρώχνονται με τους άλλους για να μπουν στα λεωφορεία.) Δεν μπορούν να σπρώχνονται με τους άλλους για να μπουν στα λεωφορεία. Το ότι στριμώχτηκαν για να μπουν σ’ ένα λεωφορείο ήταν απλώς ένα ασήμαντο πράγμα που αντιμετώπισαν στη ζωή τους. Τι αντιπροσωπεύει αυτό το πράγμα; Συγκεκριμένα, πίστευαν ότι όσοι έχουν ένα επίπεδο γνώσης πρέπει να έχουν εξευγενισμένη ομιλία και αγωγή, οι οποίες πρέπει ν’ αντιστοιχούν στην ταυτότητά τους. Για παράδειγμα, τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να περπατάνε σιγά και, όταν έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους, πρέπει να τους κάνουν να νιώθουν ότι είναι φιλικοί και προσιτοί κι ότι αξίζουν σεβασμό, ενώ η ομιλία και η διαγωγή τους πρέπει να είναι εξευγενισμένες. Δεν μπορούσαν να είναι ίδιοι με τους κοινούς ανθρώπους, έπρεπε να κάνουν τους άλλους να παρατηρήσουν τη διαφορά ανάμεσα στους ίδιους και στους κοινούς ανθρώπους —μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να δείξουν ότι είχαν ξεχωριστή και διαφορετική ταυτότητα από των υπολοίπων. Βαθιά μέσα τους, αυτοί οι καθηγητές πίστευαν ότι πράγματα σαν το στρίμωγμα στα λεωφορεία τα έκαναν οι άνθρωποι των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, όσοι δεν είχαν υψηλή μόρφωση, καθώς κι εκείνοι που δεν είχαν την προχωρημένη γνώση ούτε την ταυτότητα που έχει ένας διανοούμενος υψηλού επιπέδου. Τι πράγματα έκαναν, λοιπόν, αυτοί οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου; Στέκονταν στο αναλόγιο και κήρυτταν δόγματα, μετέδιδαν γνώση και έλυναν τις αμφιβολίες των άλλων· αυτά ήταν τα καθήκοντά τους, και ήταν αντιπροσωπευτικά της ταυτότητας, της εικόνας και του επαγγέλματός τους. Μόνο αυτά τα πράγματα μπορούσαν να κάνουν. Οι καθημερινές αγγαρείες και η ρουτίνα των συνηθισμένων ανθρώπων δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σχέση μ’ αυτούς, αφού ανήκαν σε μια τάξη ανθρώπων αποκομμένων από αυτά τα «άξεστα, χαμηλού επιπέδου γούστα». Πώς χαρακτήριζαν τις καθημερινές αγγαρείες και τη ρουτίνα των συνηθισμένων ανθρώπων, και ακόμη και ενέργειες όπως ο συνωστισμός στα λεωφορεία; (Άξεστες.) Σωστά, άξεστες και αγενείς. Αυτός ήταν ένας ορισμός από τα βάθη της καρδιάς τους για τους κοινούς, συνηθισμένους ανθρώπους που ήταν χαμηλότερου επιπέδου από τους ίδιους.

Ας μιλήσουμε για το τρίτο σημείο: «Είμαστε διανοούμενοι υψηλού επιπέδου και μπορούμε να περιμένουμε το επόμενο λεωφορείο». Τι είδους πνεύμα είναι αυτό; Δεν είναι το πνεύμα του Κονγκ Ρονγκ που άφηνε τα μεγαλύτερα αχλάδια, όπως αναφέρεται στην παραδοσιακή κουλτούρα; Η παραδοσιακή κουλτούρα έχει ιδιαίτερα βαθιά επιρροή στους διανοούμενους. Δεν αποδέχονται μόνο την παραδοσιακή κουλτούρα, αλλά αποδέχονται βαθιά μέσα τους και πολλές ιδέες και απόψεις από την παραδοσιακή κουλτούρα, και τις αντιμετωπίζουν σαν θετικά πράγματα, ακόμη και σε σημείο που ορισμένα πασίγνωστα ρητά τα θεωρούν αποφθεύγματα, με αποτέλεσμα ν’ ακολουθούν το λάθος μονοπάτι στη ζωή. Το δόγμα του Κομφουκιανισμού αντιπροσωπεύει την παραδοσιακή κουλτούρα. Το δόγμα του Κομφουκιανισμού εμπεριέχει μια πλήρη σειρά ιδεολογικών θεωριών, προάγει κυρίως την παραδοσιακή ηθική κουλτούρα και το ακολουθούσαν ευλαβικά οι κυρίαρχες τάξεις των δυναστειών σε όλη την ιστορία, που τιμούσαν τον Κομφούκιο και τον Μένκιο σαν αγίους. Το δόγμα του Κομφουκιανισμού υποστηρίζει ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να προασπίζει τις αξίες της αγαθοσύνης, της δικαιοσύνης, της ευπρέπειας, της σοφίας και της αξιοπιστίας, να μάθει να είναι πρώτα ήρεμος, συγκεντρωμένος και υπομονετικός όταν συμβαίνει κάτι, να διατηρεί την ψυχραιμία του και να συζητάει, να μην τσακώνεται ούτε να καβγαδίζει για τίποτα, καθώς και να μάθει να είναι ευγενικά συγκαταβατικός και να κερδίζει τον σεβασμό όλων. Αυτή είναι η ευπρεπής συμπεριφορά. Αυτοί οι διανοούμενοι τοποθετούν τον εαυτό τους σε υψηλότερη θέση από τον λαουτζίκο και, στα δικά τους μάτια, δείχνουν την υπομονή και την ανεκτικότητά τους σε όλους τους ανθρώπους. Οι «επιδράσεις» της γνώσης είναι καταπληκτικές! Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με τους ψεύτικους κυρίους, έτσι δεν είναι; Οι άνθρωποι που αποκτούν υπερβολικά πολλές γνώσεις γίνονται ψεύτικοι κύριοι. Αν περιγράφαμε αυτούς τους εξευγενισμένους ακαδημαϊκούς με μία φράση, αυτή θα ήταν «εξευγενισμένη ακαδημαϊκή κομψότητα». Με βάση ποιες αρχές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αυτοί οι εξευγενισμένοι ακαδημαϊκοί; Ποια είναι η προσέγγισή τους απέναντι στις κοσμικές αλληλεπιδράσεις; Για παράδειγμα, ο απλός λαός αποκαλεί τους άνδρες με το επώνυμο Λι «Λάο Λι» ή «Σιάο Λι»^[α]. Θα τους αποκαλούσαν έτσι οι διανοούμενοι; (Όχι.) Πώς θα τους αποκαλούσαν; (Κύριο Λι.) Αν έβλεπαν μια γυναίκα, θα την αποκαλούσαν κυρία τάδε και θα έδειχναν ιδιαίτερο σεβασμό και κομψότητα, σαν κύριοι. Ειδικεύονται στο να μαθαίνουν και να μιμούνται την εξευγενισμένη κομψότητα των κυρίων. Με τι ύφος και με τι τρόπο μιλάνε και συζητούν μεταξύ τους; Έχουν πολύ ήπια έκφραση στο πρόσωπο, και μιλάνε ευγενικά και συγκρατημένα. Εκφράζουν μόνο τις δικές τους απόψεις και ακόμη κι αν ξέρουν ότι οι άλλοι έχουν λάθος άποψη, δεν λένε τίποτα. Κανείς δεν πληγώνει τα αισθήματα κανενός και τα λόγια τους είναι πάρα πολύ απαλά, σαν να είναι τυλιγμένα σε βαμβάκι, ώστε να μην πληγώσουν ούτε να ενοχλήσουν κανέναν, κι έτσι και μόνο που τους ακούει κανείς, του έρχεται εμετός, εκνευρίζεται και θυμώνει. Το γεγονός είναι ότι κανένας δεν έχει ξεκάθαρες απόψεις και κανένας δεν υποχωρεί απέναντι σε κανέναν άλλο. Οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι πολύ καλοί στην προσποίηση. Ακόμα κι όταν αντιμετωπίζουν το πιο ασήμαντο ζήτημα, προσποιούνται και καλύπτονται, και κανείς τους δεν δίνει μια ξεκάθαρη εξήγηση. Τι στάση θέλουν να υιοθετούν και τι εικόνα θέλουν να δίνουν μπροστά στους συνηθισμένους ανθρώπους; Θέλουν να δείχνουν στους συνηθισμένους ανθρώπους ότι είναι σεμνοί κύριοι. Οι κύριοι είναι ανώτεροι από τους άλλους και απολαμβάνουν τον σεβασμό των άλλων. Οι άλλοι πιστεύουν ότι οι κύριοι έχουν μεγαλύτερη διορατικότητα και ότι κατανοούν καλύτερα τα πράγματα σε σύγκριση με τον μέσο άνθρωπο, οπότε όλοι τούς συμβουλεύονται όταν έχουν κάποιο πρόβλημα. Αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα που θέλουν αυτοί οι διανοούμενοι. Όλοι τους ελπίζουν να λατρεύονται σαν άγιοι.

Αν το εξετάσουμε από τα τρία σημεία που μόλις αναλύσαμε, άραγε αυτοί οι καθηγητές, μόλις έλαβαν τον τίτλο του «διανοούμενου υψηλού επιπέδου», απέκτησαν πιο ανοιχτόμυαλο ή πιο περιορισμένο σκεπτικό; (Πιο περιορισμένο.) Μάλλον πιο περιορισμένο. Περιορισμένο από τι; (Από τη γνώση.) Η γνώση είναι μέρος του επαγγέλματός τους. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν η γνώση που τους περιόριζε. Τι τους περιόριζε; Η στάση τους απέναντι στη γνώση και οι επιδράσεις που είχε η γνώση στο σκεπτικό τους, καθώς και οι απόψεις με τις οποίες τους εμπότιζε· αυτό είναι το πρόβλημα. Επομένως, όσο υψηλότερο ήταν το επίπεδο γνώσης που αποκτούσαν, τόσο περισσότερο πίστευαν πως έχουν διαφορετική ταυτότητα και θέση από τους υπόλοιπους, ότι ήταν ανώτεροι και σπουδαίοι, και ταυτόχρονα τόσο περισσότερο περιοριζόταν το σκεπτικό τους. Αν το εξετάσουμε από αυτήν τη σκοπιά, άραγε οι άνθρωποι που έχουν αποκτήσει περισσότερη γνώση έχουν αποκτήσει ελευθερία ή έχουν χάσει ελευθερία; (Έχουν χάσει ελευθερία.) Στην πραγματικότητα, έχουν χάσει ελευθερία. Η γνώση έχει μια επιρροή στο σκεπτικό των ανθρώπων και στη θέση τους στην κοινωνία, και η επιρροή που ασκεί στους ανθρώπους δεν είναι θετική. Ποτέ δεν ισχύει ότι όσο περισσότερη γνώση αποκτήσεις, τόσο καλύτερα θα κατανοείς τις αρχές, την κατεύθυνση και τους στόχους που θα πρέπει να έχεις ως προς τη συμπεριφορά σου. Αντιθέτως, όσο περισσότερο κυνηγάς τη γνώση και όσο πιο βαθιά είναι η γνώση που αποκτάς, τόσο περισσότερο θ’ απομακρύνεσαι από το σκεπτικό και τις απόψεις που πρέπει να έχουν όσοι διαθέτουν κανονική ανθρώπινη φύση. Είναι ακριβώς σαν αυτούς τους διανοούμενους που είχαν αποκτήσει πολλή γνώση και μόρφωση, και δεν κατανοούσαν ούτε ένα βασικό ζήτημα κοινής λογικής. Ποια κοινή λογική εννοώ; Όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, πρέπει να στριμωχτείς για να μπεις στο λεωφορείο. Αν δεν στριμωχτείς, τότε δεν θα μπεις ποτέ στο λεωφορείο. Ούτε καν αυτόν τον απλούστατο κανόνα δεν ήξεραν. Πείτε Μου, είχαν γίνει έξυπνοι ή ανόητοι; (Είχαν γίνει ανόητοι.) Στην πραγματικότητα, ήταν ένα μάτσο ανόητοι. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν αποκτήσει τέτοια προχωρημένη γνώση ούτε μόρφωση υψηλού επιπέδου και δεν έχουν αυτήν τη θέση, αλλά αυτό το σημείο το κατανοούν και λένε: «Όταν θέλεις να μπεις σ’ ένα λεωφορείο και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, πρέπει να στριμωχτείς και να βάλεις τα δυνατά σου, επειδή αν χαλαρώσεις έστω και λίγο και το μυαλό σου αντιδράσει λίγο πιο αργά, μπορεί να καταλήξεις στο τέλος του πλήθους και να αναγκαστείς να πάρεις το επόμενο λεωφορείο». Αυτό είναι ένα βασικό ζήτημα κοινής λογικής στη ζωή, το οποίο οι συνηθισμένοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν καλά, αλλά αυτοί οι διανοούμενοι δεν το κατανοούσαν, οπότε περίμεναν το ένα λεωφορείο μετά το άλλο. Τι τους περιόριζε; Τους περιόριζε σε μεγάλο βαθμό ο ισχυρισμός: «είμαστε διανοούμενοι υψηλού επιπέδου». Πράγματι. Δεν ήξεραν καν πώς ν’ αντιμετωπίσουν ούτε πώς να χειριστούν ένα τόσο απλό πρόβλημα της πραγματικής ζωής. Ήταν ένα μάτσο ανόητοι! Τι τους απέφερε η γνώση; Τους έκανε ν’ αποκοπούν από τον υπόλοιπο πληθυσμό, δεν ήξεραν πώς να ζήσουν και δεν ήξεραν πώς να διαχειρίζονται όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Προσπάθησαν να διαχειριστούν ένα από τα πιο κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι στην πραγματική ζωή με βάση κάποια ανώτερη θεωρία, και δεν ήξεραν ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν το διαχειρίζονταν μ’ αυτόν τον τρόπο· ίσως να μην το καταλαβαίνουν ακόμη και σήμερα. Ίσως να μπορέσουν να σκεφτούν αυτό το ζήτημα μόνο όταν φτάσουν σε μεγάλη ηλικία. Τότε, δεν θα απολαμβάνουν πλέον ιδιαίτερες τιμές και θα έχουν χορτάσει την αξιότιμη φήμη ενός διανοούμενου υψηλού επιπέδου για όλη τους τη ζωή. Μια μέρα, μπορεί να θυμηθούν τι απαίσιες φιγούρες ήταν εκείνη τη στιγμή στο λεωφορείο, και τότε θα συνειδητοποιήσουν ξαφνικά ότι δεν είναι τόσο ευγενείς ούτε ανώτεροι. Θα συνειδητοποιήσουν ξαφνικά το εξής: «Μπορώ να βγάλω το ψωμί μου με τον ακαδημαϊκό μου εξευγενισμό; Μήπως δεν χρειάζομαι και πάλι τρία γεύματα την ημέρα, όπως οι συνηθισμένοι άνθρωποι; Δεν διαφέρω από τους άλλους ανθρώπους. Στην ηλικία μου, δεν περπατάω κι εγώ κυρτωμένος; Και μήπως δεν τρέμω κι εγώ από φόβο όταν αντιμετωπίζω κάποιον κίνδυνο; Και όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου ή με ένα ευχάριστο γεγονός, δεν είμαι κι εγώ θλιμμένος ή χαρούμενος, όπως θα ήταν λογικό; Δεν ζω κι εγώ ακριβώς όπως οι συνηθισμένοι άνθρωποι; Δεν διαφέρω από τους υπόλοιπους!» Έως τότε θα αποκτήσουν αυτήν τη γνώση, αλλά θα είναι πολύ αργά. Τέτοια είδη ασχήμιας παρουσιάζουν οι άνθρωποι που αποδέχονται δήθεν θετικά ρητά και απόψεις όταν δεν κατανοούν την αλήθεια. Όταν δεν ξέρουν αν αυτές οι απόψεις είναι σωστές ή λάθος, συχνά αντιμετωπίζουν αυτές τις απόψεις και αυτά τα ρητά σαν αλήθειες που πρέπει να τηρούνται και να εφαρμόζονται και, όταν τα εφαρμόζουν, συνήθως υπάρχουν κάθε λογής συνέπειες και συμβαίνουν κάθε λογής περίεργα πράγματα. Ποιες είναι οι συνέπειες γι’ αυτούς; Ενώ επιδιώκουν διαρκώς την ελευθερία, επίσης περιφέρονται διαρκώς από μία δίνη σε άλλη και από ένα είδος σκλαβιάς σ’ ένα άλλο είδος σκλαβιάς. Έτσι δεν είναι; Επομένως, όταν δεν κατανοείς την αλήθεια —είτε αυτό στο οποίο είσαι προσκολλημένος είναι μια άποψη, είτε μια παραδοσιακή κουλτούρα είτε κάποιου είδους κανόνας, σύστημα ή θεωρία, και είτε αυτά τα πράγματα είναι σχετικά απαρχαιωμένα στην κοινωνία είτε αρκετά πρωτοποριακά και μοντέρνα— αυτά τα πράγματα δεν μπορούν ποτέ ν’ αντικαταστήσουν την αλήθεια, επειδή δεν είναι η αλήθεια. Όσο καλά κι αν τα τηρείς και όσο καλά κι αν τα εφαρμόζεις, στο τέλος το μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι να σε απομακρύνουν από την αλήθεια, αντί ν’ αποκτήσεις την αλήθεια. Όσο περισσότερο τηρείς αυτά τα πράγματα, τόσο θ’ απομακρύνεσαι από την αλήθεια, και θ’ αποκλίνεις από την οδό του Θεού και από την οδό της αλήθειας. Από την άλλη πλευρά, αν μπορείς ν’ αναλάβεις ενεργά την πρωτοβουλία να εγκαταλείψεις αυτά τα δήθεν θετικά πράγματα, θεωρίες και ψεύτικες αλήθειες, τότε μπορείς να εισέλθεις στην αλήθεια σχετικά γρήγορα. Έτσι, οι άνθρωποι δεν θα χρησιμοποιούν αυτές τις δήθεν παραδοσιακές κουλτούρες και αυτές τις ψεύτικες αλήθειες ως αρχές άσκησης στην καθημερινή τους ζωή, αντί για την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, και αυτή η δυσκολία σιγά σιγά θα μετριαστεί και σιγά σιγά θα λυθεί.

Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουν αποκτήσει την αλήθεια επειδή απαλλάχθηκαν από την παραδοσιακή κουλτούρα μιας οικογένειας και μιας χώρας, και αποδέχθηκαν μια ξένη παραδοσιακή κουλτούρα από το εξωτερικό. Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουν αποκτήσει την αλήθεια επειδή απαλλάχθηκαν από μια παλιά παραδοσιακή κουλτούρα και από παλιές ιδέες, και αποδέχθηκαν κάποιες ιδέες λίγο πιο προηγμένες και λίγο πιο σύγχρονες. Αν το εξετάσουμε τώρα, έχουν δίκιο ή άδικο αυτοί οι άνθρωποι; (Άδικο.) Έχουν όλοι άδικο. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν απλώς απαλλαχθούν από παλιά πράγματα, θα κερδίσουν την ελευθερία. Τι σημαίνει να κερδίσει κανείς την ελευθερία; Σημαίνει ότι έχει αποκτήσει την αλήθεια και τον αληθινό τρόπο ζωής που θα έπρεπε να έχει. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι έτσι αποκτά κανείς την αληθινή οδό. Ισχύει αυτό στ’ αλήθεια; Είναι σωστό; Όχι. Όποια σύγχρονη και προηγμένη κουλτούρα κι αν αποδεχθεί το ανθρώπινο γένος, στο τέλος δεν παύει να είναι μια παραδοσιακή κουλτούρα και η ουσία της δεν αλλάζει. Η παραδοσιακή κουλτούρα θα παραμείνει παραδοσιακή κουλτούρα για πάντα. Δεν έχει σημασία αν μπορεί ν’ αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου ή στη δοκιμασία των γεγονότων, ή αν τη σέβεται το ανθρώπινο γένος. Στο τέλος δεν παύει να είναι παραδοσιακή κουλτούρα. Γιατί αυτές οι παραδοσιακές κουλτούρες δεν είναι η αλήθεια; Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για ιδέες που εμφανίστηκαν αφότου ο Σατανάς διέφθειρε το ανθρώπινο γένος. Δεν προέρχονται από τον Θεό. Έχουν νοθευτεί με κάποιες από τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις των ανθρώπων και, επιπλέον, είναι οι συνέπειες που πέτυχε ο Σατανάς διαφθείροντας το ανθρώπινο γένος. Ο Σατανάς εκμεταλλεύεται τις ιδέες, τις απόψεις και τα κάθε λογής ρητά και επιχειρήματα του διεφθαρμένου ανθρώπινου γένους για να φυλακίσει και να διαφθείρει το σκεπτικό των ανθρώπων. Αν ο Σατανάς χρησιμοποιούσε πράγματα που ήταν ξεκάθαρα παράλογα, εξωφρενικά και λανθασμένα για να παραπλανήσει τους ανθρώπους, τότε οι άνθρωποι θα είχαν διάκριση· θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν το σωστό και το λάθος, και θα χρησιμοποιούσαν αυτήν την ικανότητα διάκρισης για ν’ απαρνηθούν και να καταδικάσουν αυτά τα πράγματα. Έτσι, αυτές οι διδασκαλίες δεν θα ευσταθούσαν. Ωστόσο, όταν ο Σατανάς, για να διαμορφώσει, να επηρεάσει και να διαποτίσει τους ανθρώπους, χρησιμοποιεί κάποιες ιδέες και θεωρίες που συνάδουν με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων, και που εκείνος πιστεύει ότι όταν εκφραστούν ανοιχτά, θα ευσταθούν, τότε το ανθρώπινο γένος είναι εύκολο να παραπλανηθεί και επίσης είναι εύκολο οι άνθρωποι να αποδεχτούν και να διαδώσουν αυτά τα ρητά, οπότε εκείνα αντέχουν από γενιά σε γενιά έως σήμερα. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάποιες ιστορίες για τους Κινέζους ήρωες, όπως τις πατριωτικές ιστορίες για τον Γιουέ Φέι, για τους στρατηγούς της οικογένειας Γιανγκ και για τον Γουέν Τιανσιάνγκ. Πώς έχουν μεταδοθεί αυτές οι ιδέες έως σήμερα; Αν το εξετάσουμε από την πλευρά των ανθρώπων, σε κάθε εποχή υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ή κυβερνήτες που χρησιμοποιούν διαρκώς αυτά τα παραδείγματα, καθώς και τις ιδέες και το πνεύμα αυτών των προσωπικοτήτων για να διδάξουν τη μία γενιά ανθρώπων μετά την άλλη, ώστε οι άνθρωποι ν’ αποδέχονται από γενιά σε γενιά την εξουσία τους αδιαμαρτύρητα και σιωπηλά, κι έτσι εκείνοι να μπορούν εύκολα να κυβερνούν ολόκληρες γενιές ανθρώπων και να εδραιώνουν περισσότερο την κυριαρχία τους. Μιλώντας για τη δουλοπρεπή αφοσίωση του Γιουέ Φέι και των στρατηγών της οικογένειας Γιανγκ, καθώς και για το πατριωτικό πνεύμα του Γουέν Τιανσιάνγκ και του Τσου Γιουάν, εκπαιδεύουν τους υπηκόους τους και τους μαθαίνουν έναν κανόνα: ότι θα πρέπει να συμπεριφέρονται με αφοσίωση —αυτό θα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος με ανώτερο ηθικό χαρακτήρα. Αφοσίωση σε ποιον βαθμό; Στον βαθμό που «Όταν ο αυτοκράτορας διατάζει τους αξιωματούχους του να πεθάνουν, δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από τον θάνατο» και «Ένας πιστός υπήκοος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο βασιλείς» —αυτό είναι άλλο ένα ρητό που σέβονται. Σέβονται και όσους αγαπούν τη χώρα τους. Όταν αγαπά κανείς τη χώρα του, τότε αυτό τι ή ποιον σημαίνει ότι αγαπά; Αγαπά τα εδάφη της; Αγαπά τους ανθρώπους της; Και τι είναι μια χώρα; (Οι κυβερνήτες.) Οι κυβερνήτες είναι οι εκπρόσωποι της χώρας. Αν πεις: «Η αγάπη μου για τη χώρα μου είναι ουσιαστικά αγάπη για τον τόπο καταγωγής μου και για τους γονείς μου. Δεν αγαπώ εσάς, τους κυβερνήτες!» τότε θα θυμώσουν. Αν πεις: «Η αγάπη μου για τη χώρα μου είναι αγάπη για τους κυβερνήτες, από τα βάθη της καρδιάς μου», αυτήν την αγάπη θα την αποδεχθούν και θα την εγκρίνουν. Αν τους δώσεις να καταλάβουν και τους ξεκαθαρίσεις ότι δεν αγαπάς εκείνους, τότε δεν το εγκρίνουν. Ποιον εκπροσωπούν οι κυβερνήτες ανά τους αιώνες; (Τον Σατανά.) Εκπροσωπούν τον Σατανά, ανήκουν στο σινάφι του Σατανά και είναι διάβολοι. Δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να λατρεύουν τον Θεό, να λατρεύουν τον Δημιουργό. Δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να το κάνουν αυτό. Αντιθέτως, λένε στους ανθρώπους ότι ο κυβερνήτης είναι ο γιος των ουρανών. Τι σημαίνει «γιος των ουρανών»; Σημαίνει ότι οι Ουρανοί παρέχουν εξουσία σ’ έναν άνθρωπο και μετά αυτός αποκαλείται ο «γιος των ουρανών» και έχει την εξουσία να βασιλεύει σε όλους τους ανθρώπους στη γη. Είναι αυτή μια ιδέα που ενσταλάζουν οι κυβερνήτες στους ανθρώπους; (Ναι.) Όταν κάποιος γίνεται ο γιος του ουρανού, καθορίζεται από τον Ουρανό και έχει μαζί του τη βούληση του Ουρανού, οπότε οι άνθρωποι θα πρέπει ν’ αποδέχονται ανεπιφύλακτα τη διακυβέρνησή του, όπως κι αν είναι αυτή. Ενσταλάζουν στους ανθρώπους αυτήν την ιδέα, η οποία σε κάνει ν’ αποδέχεσαι αυτόν τον άνθρωπο ως γιο του ουρανού επειδή αναγνωρίζεις την ύπαρξη του Ουρανού. Γιατί να σε κάνουν ν’ αποδεχθείς αυτόν τον άνθρωπο ως γιο του ουρανού; Ποιος είναι ο σκοπός; Δεν είναι να σε κάνουν ν’ αναγνωρίσεις ότι υπάρχει Ουρανός ή ότι υπάρχει Θεός ή Δημιουργός, αλλά να σε κάνουν ν’ αποδεχθείς το γεγονός αυτό καθαυτό ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ο γιος του ουρανού και ότι, επειδή είναι ο γιος του ουρανού, που προήλθε από την ύπαρξη της βούλησης του Ουρανού, οι άνθρωποι θα πρέπει ν’ αποδέχονται τη διακυβέρνησή του· τέτοιες ιδέες ενσταλάζουν. Πίσω από όλες αυτές τις ιδέες που έχουν αναπτυχθεί από την απαρχή της ανθρωπότητας έως σήμερα —είτε αναλύουμε φράσεις και παγιωμένες εκφράσεις που εμπεριέχουν υπονοούμενα είτε λαϊκές παροιμίες και κοινά ρητά που δεν εμπεριέχουν καθόλου υπονοούμενα— βρίσκονται τα δεσμά του Σατανά και η παραπλάνηση του ανθρώπινου γένους, καθώς και το γεγονός ότι το διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος ορίζει παράλογα τις ίδιες αυτές τις ιδέες. Τι επιρροή έχει αυτός ο παράλογος ορισμός στο ανθρώπινο γένος μελλοντικά; Καλή, θετική ή αρνητική; (Αρνητική.) Κατά βάση αρνητική. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τα ρητά «Κοιμάται στα χαμόκλαδα και πίνει χολή», «Κρύψε το φως κάποιου και μάζεψε δυνάμεις στο σκοτάδι», «Ν’ αντέχεις την ταπείνωση και να κουβαλάς βαρύ φορτίο», «Ποτέ μην το βάζεις κάτω», καθώς και «Να παριστάνεις ότι κάνεις κάτι ενώ κάνεις κάτι άλλο». Τι επιρροή έχουν αυτά τα ρητά στο ανθρώπινο γένος μελλοντικά; Ουσιαστικά, ότι μόλις οι άνθρωποι αποδεχθούν αυτές τις ιδέες από την παραδοσιακή κουλτούρα, κάθε επόμενη γενιά απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον Θεό, από τη δημιουργία και τη σωτηρία των ανθρώπων από τον Θεό, καθώς και από το έργο του σχεδίου διαχείρισής Του. Μόλις οι άνθρωποι αποδεχθούν αυτές τις λανθασμένες ιδέες από την παραδοσιακή κουλτούρα, πιστεύουν όλο και περισσότερο ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο θα πρέπει να βρίσκεται στα δικά τους χέρια, ότι στο χέρι τους είναι να δημιουργήσουν την ευτυχία και ότι οι ευκαιρίες δίνονται μόνο σε όσους είναι προετοιμασμένοι, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο γένος ν’ απαρνιέται όλο και περισσότερο τον Θεό και την κυριαρχία Του, και να ζει υπό την εξουσία του Σατανά. Αν συγκρίνετε για ποια θέματα αρέσει στους ανθρώπους να μιλούν στη σύγχρονη εποχή και για ποια θέματα τούς άρεσε να μιλούν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, η ουσία του σκεπτικού που κρύβεται πίσω από αυτά τα πράγματα είναι η ίδια. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι άνθρωποι στις μέρες μας μιλάνε γι’ αυτά τα πράγματα πιο συγκεκριμένα και εκφράζονται πιο ανοιχτά. Όχι μόνο αρνούνται την ύπαρξη και την κυριαρχία του Θεού, αλλά αντιστέκονται κιόλας στον Θεό και Τον κατακρίνουν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό.

Για παράδειγμα, οι άνθρωποι στην αρχαιότητα έλεγαν ότι «Όταν ένα έθνος αντιμετωπίζει προβλήματα, όλοι έχουν την ευθύνη να κάνουν αυτό που τους αναλογεί», ένα ρητό που έχει διατηρηθεί έως σήμερα. Οι άνθρωποι σέβονται αυτό το ρητό, ιδιαίτερα οι πατριώτες, οι οποίοι το αντιμετωπίζουν σαν απόφθεγμα. Τώρα που ήρθατε στο εξωτερικό, αν κάποιος άλλος πει ότι συνέβη ένα περιστατικό στην Κίνα, έχει αυτό καμία σχέση με εσάς; (Όχι.) Γιατί λέτε ότι δεν έχει καμία σχέση με εσάς; Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Μισώ αυτήν τη χώρα. Αυτήν τη στιγμή είναι στην εξουσία οι Κομμουνιστές, αυτό το μοχθηρό πολιτικό κόμμα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο διάβολος Σατανάς, είναι ένα απολυταρχικό καθεστώς και δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα. Μας διώκει και δεν μας επιτρέπει να πιστεύουμε στον Θεό. Το μισώ». Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα αυτή η χώρα είναι στα πρόθυρα του αφανισμού· μπορεί να μη νιώσεις τίποτα στην καρδιά σου, αλλά όταν ακούσεις ότι ξένες ομάδες εισέβαλαν στην επαρχία από την οποία κατάγεσαι και την κατέλαβαν, θα νιώσεις σαν να έγινες πρόσφυγας, σαν περιπλανώμενος που δεν έχει σπίτι να πάει, και θα ταραχτείς και θα νιώσεις ότι δεν μπορείς να επιστρέψεις στις ρίζες σου, σαν τα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Να επιστρέφει κάποιος στις ρίζες του όπως τα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα —να άλλη μια παραδοσιακή ιδέα. Και ας υποθέσουμε ότι μία μέρα μετά ακούς ξαφνικά ότι ξένες ομάδες εισέβαλαν και κατέλαβαν τον τόπο καταγωγής σου, το μέρος όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες· ότι ξένες ομάδες έχουν καταλάβει το μονοπάτι που ακολουθούσες για να πας κάθε μέρα στο σχολείο και έχουν αρπάξει το σπίτι σου και τη γη της οικογένειάς σου. Ό,τι ήταν κάποτε δικό σου δεν υπάρχει πια· αυτό το μικρό κομμάτι γης που είναι βαθιά χαραγμένο στο μυαλό σου, το κομμάτι γης με το οποίο έχεις τον στενότερο δεσμό δεν υπάρχει πια και όλοι οι συγγενείς που είχες εκεί δεν υπάρχουν πια. Εκείνη τη στιγμή, θα σκεφτείς: «Πώς γίνεται να έχω σπίτι αν δεν έχω χώρα; Τώρα πράγματι έχω γίνει πρόσφυγας, πράγματι είμαι άστεγος, έχω γίνει περιπλανώμενος. Απ’ ό,τι φαίνεται, το ρητό “Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του’’ είναι σωστό!» Όταν έρθει αυτή η στιγμή, θ’ αλλάξεις. Γιατί, λοιπόν, τώρα δεν πιστεύεις ότι είναι σωστό αυτό το ρητό; Λόγω του υποβάθρου και των δεδομένων, επειδή αυτή η χώρα σε διώκει και σου προκαλεί τόσο πόνο, και δεν σε αποδέχεται και τη μισείς. Είναι γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν μισείς αυτήν τη χώρα. Αυτό που μισείς είναι το σατανικό καθεστώς που σε διώκει. Εφόσον δεν την αναγνωρίζεις ως χώρα σου, τη δεδομένη στιγμή, όποτε πουν οι άλλοι «Όταν ένα έθνος αντιμετωπίζει προβλήματα, όλοι έχουν την ευθύνη να κάνουν αυτό που τους αναλογεί», εσύ λες: «Αυτό δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα». Όμως, αν μια μέρα η γη όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες δεν σου ανήκει πια και δεν έχεις πλέον πατρίδα, θα νιώσεις ότι είσαι ένας περιπλανώμενος και ένας άνθρωπος χωρίς εθνικότητα κι ότι έχεις πραγματικά χάσει τη χώρα σου. Εκείνη τη στιγμή, θα νιώσεις μια σουβλιά στην καρδιά σου. Γιατί θα νιώσεις σουβλιά στην καρδιά σου; Μπορεί τώρα να μην το νιώθεις ακόμα βαθιά μέσα σου, αλλά μία μέρα θα σε αγγίξει βαθιά. Υπό ποιες συνθήκες θα σε αγγίξει βαθιά; Δεν είναι τρομακτικό ν’ αφανιστεί η χώρα σου και να ανήκεις σ’ ένα κατακτημένο έθνος. Τι είναι τρομακτικό; Όταν ανήκεις σ’ ένα κατακτημένο έθνος και δεχτείς εκφοβισμό, διασυρμό, διακρίσεις, καταπίεση, αλλά ούτε έχεις έναν τόπο να ζήσεις με γαλήνη, εκείνη τη στιγμή θα σκεφτείς: «Είναι τόσο πολύτιμο το να έχει κανείς μια χώρα. Όποιος δεν έχει χώρα δεν έχει πραγματικό σπίτι. Οι άνθρωποι έχουν σπίτι επειδή έχουν χώρα, οπότε σωστά το λέει το ρητό: “Όταν ένα έθνος αντιμετωπίζει προβλήματα, όλοι έχουν την ευθύνη να κάνουν αυτό που τους αναλογεί’’». Στη φράση «όλοι έχουν την ευθύνη να κάνουν αυτό που τους αναλογεί», σε τι αναφέρεται αυτή η ευθύνη; Στη γαλήνη του δικού σου σπιτιού, στο να μπορείς να προστατεύσεις το δικό σου σπίτι. Αν το σκεφτείς, όταν σου κάνουν διακρίσεις ξένες ομάδες ή οι άνθρωποι σε μια ξένη χώρα, όταν χρειαστείς έναν τόπο να ανήκεις και όταν χρειαστείς μια χώρα πίσω σου να στηρίζει την αξιοπρέπεια, την υπόληψη, την ταυτότητα και τη θέση σου, πώς θα νιώσεις τότε; Θα σκεφτείς: «Αν κάποιος που είναι σε μια ξένη χώρα έχει ισχυρή υποστήριξη πίσω του, θα πρέπει να είναι η υποστήριξη μιας σπουδαίας πατρίδας!» Θα είναι, άραγε, τότε διαφορετικό το σκεπτικό σου σε σύγκριση με τώρα; (Ναι.) Τώρα περνάς απλώς μια κρίση αγανάκτησης, οπότε λες ότι δεν σ’ ενδιαφέρει ό,τι κι αν συμβεί στη χώρα σου. Αν εξακολουθείς να λες τέτοια πράγματα όταν έρθει εκείνη η στιγμή, τότε τι είδους ανάστημα έχεις; Υπάρχει ένα γεγονός σ’ αυτόν τον κόσμο που ίσως το γνωρίζουν όλοι: ότι χωρίς την υποστήριξη μιας ισχυρής πατρίδας, είναι βέβαιο ότι σε μια ξένη χώρα θα δεχθείς διακρίσεις και εκφοβισμό. Όταν έρθει η στιγμή να το βιώσεις πραγματικά αυτό, τι θα ζητήσεις πριν από όλα; Κάποιοι θα πουν: «Τέλεια θα ήταν αν ήμουν Εβραίος ή Ιάπωνας. Κανείς δεν θα τολμούσε να μ’ εκφοβίσει. Σε όποια χώρα κι αν πήγαινα, θα με είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Γιατί γεννήθηκα στην Κίνα; Η χώρα είναι ανίκανη και οι Κινέζοι δέχονται εκφοβισμό όπου κι αν πάνε». Τι θα σκεφτείτε πρώτα αν συμβεί κάτι τέτοιο; (Έχουμε πίστη στον Θεό και υποτασσόμαστε στις ενορχηστρώσεις και στις ρυθμίσεις του Θεού.) Αυτό είναι σωστό. Αλλά πόσες αλήθειες πρέπει να κατανοεί ένας άνθρωπος, τι εμπειρία πρέπει να είχε και πόση βιωματική κατανόηση πρέπει να διαθέτει για να μπορέσει να πει κάτι τέτοιο και να το μετατρέψει σε δικό του ανάστημα; Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, τι ιδέες, κατανόηση και πρακτική εμπειρία πρέπει να έχεις για να μην είσαι αδύναμος; Και για να μην ταραχτείς, ακόμη κι αν κάποιος σε φτύσει και πει ότι ανήκεις σ’ ένα κατακτημένο έθνος; Τι ανάστημα πρέπει να έχεις για να μην ταραχτείς και να μην υποστείς αυτούς τους περιορισμούς; Εσείς τώρα έχετε τέτοιο ανάστημα; (Όχι.) Δεν το έχετε τώρα. Άραγε, όμως, είναι δυνατόν να το αποκτήσετε κάποια μέρα; Με ποιες αλήθειες πρέπει να εφοδιαστείτε; Ποιες αλήθειες πρέπει να κατανοήσετε; Στις μέρες μας, μόλις κάποιοι ακούσουν ότι έχουν συλληφθεί μέλη της οικογένειάς τους στην ηπειρωτική Κίνα επειδή πιστεύουν στον Θεό, αυτό που κατανοούν μέσα τους, δηλαδή ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, γίνεται δόγμα γι’ αυτούς και τους περιορίζει το γεγονός ότι συνελήφθησαν μέλη της οικογένειάς τους, κι έτσι δεν έχουν όρεξη να κάνουν το καθήκον τους. Αν ακούσουν ότι πέθανε ένας συγγενής τους, μπορεί να λιποθυμήσουν επιτόπου. Πώς θα νιώθατε εσείς αν καταστρεφόταν αυτή η χώρα και πέθαιναν όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται σ’ αυτήν; Πόση βαρύτητα έχουν βαθιά μέσα σας τα παραδοσιακά πράγματα, όπως η χώρα, το σπίτι, ο τόπος καταγωγής και η πατρίδα, καθώς και κάποιες παραδοσιακές ιδέες και η κουλτούρα που συσχετίζεται μ’ αυτές τις λέξεις; Εξακολουθούν να κυριαρχούν σε κάθε σου πράξη, σκέψη και συμπεριφορά στη ζωή σου; Αν εξακολουθούν να καταλαμβάνουν την καρδιά σου όλα αυτά τα παραδοσιακά πράγματα με τα οποία συνδέεσαι, όπως η χώρα, η φυλή, το έθνος, η οικογένεια, ο τόπος καταγωγής, η γη και ούτω καθεξής, δηλαδή αν αυτά τα πράγματα εξακολουθούν να έχουν μέσα σου τον απόηχο της παραδοσιακής κουλτούρας, τότε όλα τα κηρύγματα που ακούς και όλες οι αλήθειες που κατανοείς είναι για σένα δόγματα. Αν έχεις ακούσει τόσα δόγματα, αλλά δεν μπορείς να εγκαταλείψεις ακόμα και τα πιο βασικά πράγματα που πρέπει να εγκαταλείψουν και απ’ τα οποία πρέπει ν’ απαγκιστρωθούν οι άνθρωποι, και αν δεν μπορείς να τ’ αντιμετωπίζεις σωστά, τότε ποια ακριβώς προβλήματα θα λύσουν αυτές οι αλήθειες που κατανοείς;

Υποσημειώσεις:

α. Το «Λάο» και το «Σιάο» είναι προθήματα που μπαίνουν μπροστά από τα επώνυμα στην κινεζική γλώσσα ως ένας όρος προσφώνησης που εκφράζει οικειότητα ή χαλαρότητα ανάμεσα στον ομιλητή και στον ακροατή.