II. Σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός

Στην προηγούμενη συναναστροφή, συναναστραφήκαμε πάνω στο δεύτερο επιμέρους θέμα της δέκατης εκδήλωσης των αντίχριστων, στο ότι, δηλαδή, σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Σε ποιο σημείο είχαμε μείνει στη συναναστροφή μας; (Στο πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι ανάλογα με τα κέφια τους.) Φτάσαμε μέχρι το σημείο «Το πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι εξαρτάται απ’ τα κέφια τους». Ας κάνουμε πρώτα μια ανακεφαλαίωση των πτυχών πάνω στις οποίες έχουμε συναναστραφεί. Πόσες καταστάσεις αναλύθηκαν ως προς την πτυχή «ανάλογα με τα κέφια τους»; (Υπήρχαν πέντε καταστάσεις: η συμπεριφορά τους όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα, η συμπεριφορά τους απέναντι στον Χριστό όταν Τον κυνηγούσαν, όταν γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Θεό, όταν τους δίνουν προαγωγή ή τους απαλλάσσουν από τα καθήκοντά τους, και όταν έρχονται αντιμέτωποι με διαφορετικά περιβάλλοντα.) Πάνω κάτω, αυτές είναι όλες. Όταν ακούτε το περιεχόμενο αυτών των πτυχών, απλώς ακούτε τα γεγονότα που περιλαμβάνουν ή βρίσκετε και αντιστοιχίες τους με τον εαυτό σας ώστε μέσα από αυτά τα γεγονότα να κερδίσετε και να κατανοήσετε την αλήθεια; Ποια είναι η οπτική σας όταν ακούτε; (Θεέ μου, όταν εκθέτεις και αναλύεις αυτές τις καταστάσεις και εκδηλώσεις, βρίσκω αντιστοιχίες τους με τον εαυτό μου. Μερικές φορές, μπορεί να μη συμπεριφέρομαι ακριβώς όπως συμβαίνει στις εκδηλώσεις των αντίχριστων, αλλά η διάθεση και η φύση-ουσία που αποκαλύπτονται είναι οι ίδιες.) Οι καταστάσεις, οι εκδηλώσεις και οι ουσίες που εκτίθενται υπάρχουν μέσα σ’ όλους, στον καθένα σε διαφορετικό βαθμό. Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν για πρώτη φορά στον Θεό, τους είναι δύσκολο να παρατηρήσουν τις εκδηλώσεις αυτών των διεφθαρμένων διαθέσεων που έχουν οι ίδιοι· καθώς, όμως, αποκτούν βαθύτερη εμπειρία πίστης στον Θεό, αρχίζουν εν αγνοία τους να αντιλαμβάνονται ορισμένες διαθέσεις και συμπεριφορές. Γι’ αυτό, είτε σε αφορούν είτε δεν σε αφορούν οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις που αναφέρουμε σε όσα συζητάμε αυτήν τη στιγμή, είτε έχεις είτε δεν έχεις υιοθετήσει τέτοιες συμπεριφορές στο παρελθόν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αφορούν τα αντίστοιχα προβλήματα· δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις κάτι παρόμοιο στο μέλλον, ούτε σημαίνει ότι δεν έχεις τέτοιες διαθέσεις και συμπεριφορές. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο, συναναστρεφόμαστε πάνω στις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων και τις εκθέτουμε. Αφού έχουμε αφιερώσει πάνω από έναν χρόνο στη συναναστροφή ενός θέματος και δεν την έχουμε ολοκληρώσει ακόμα, θεωρείτε ότι το περιεχόμενο της συναναστροφής μας είναι συγκεκριμένο και αναλυτικό; (Είναι αναλυτικό.) Είναι εξαιρετικά συγκεκριμένο και αναλυτικό! Παρότι η συναναστροφή έχει φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο, πολλοί άνθρωποι εκδηλώνουν ακόμα τις αρχικές τους συμπεριφορές και δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Αυτό σημαίνει ότι δεν παίρνουν ούτε την παραμικρή βοήθεια από τα λόγια που λέγονται ούτε απ’ τις καταστάσεις, τις διαθέσεις και τις ουσίες που εκτίθενται. Σ’ αυτό το διάστημα, κάποιοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται απερίσκεπτα και αδίστακτα, να ενεργούν αυθαίρετα και αυταρχικά, και να δείχνουν πείσμα και ιδιοτροπία. Μένουν όπως ήταν πριν ή, αφού κερδίσουν κάποια θέση, μπορεί και να γίνονται ακόμα πιο ανεξέλεγκτοι και να αποκαλύπτονται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Επιπλέον, πάντα υπάρχουν κάποιοι που αντικαθίστανται και αποπέμπονται· γιατί συμβαίνει αυτό; (Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν αποδέχθηκαν ποτέ την αλήθεια· έχουν ακούσει πάρα πολλά κηρύγματα, αλλά δεν τα πήραν σοβαρά.) Ένας απ’ τους λόγους είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αποδέχονται ποτέ την αλήθεια· αποστρέφονται την αλήθεια και δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα. Ένας άλλος λόγος είναι ότι έχουν έμφυτη την ουσία των αντίχριστων και δεν είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν ούτε την αλήθεια ούτε τα θετικά πράγματα. Γι’ αυτό, παρότι έχω συναναστραφεί πάνω στις διάφορες ουσίες και εκδηλώσεις των αντίχριστων και τις έχω εκθέσει με τόσο συγκεκριμένο τρόπο, αυτοί οι αντίχριστοι και οι κακοί άνθρωποι συνεχίζουν να ενεργούν χωρίς κανένα φραγμό και φόβο, και κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν το καθορίζει η ουσία τους αυτό; Είναι στ’ αλήθεια αδύνατο να αλλάξουν τη φύση τους αυτοί οι άνθρωποι· όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν, ούτε επηρεάζονται απ’ αυτά ούτε και μετανοούν. Αν κρίνουμε απ’ την καθημερινή τους ζωή, από τη στάση τους απέναντι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους κι απ’ τον τρόπο με τον οποίο τα εκτελούν, δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, και η διάθεσή τους δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Αυτά τα λόγια δεν έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα· στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Αυτά τα λόγια δεν επηρεάζουν τους αντίχριστους, μήπως, όμως, εσάς σας εμπνέουν μια κάποια αυτοσυγκράτηση; Μήπως συνέβαλαν ώστε να περιορίσετε ορισμένες συμπεριφορές και να βάλετε ψηλότερα τον πήχη της συνείδησης και της ηθικής σας; (Σε κάποιο βαθμό.) Αν σε κάποιον δεν έχουν αυτήν την επίδραση, τότε αυτός ο κάποιος μπορεί ακόμα να λέγεται άνθρωπος; Όχι· είναι διάβολος. Οι περισσότεροι άνθρωποι, φυσικά, αφού άκουσαν αυτά τα λόγια, έχουν μάθει να διακρίνουν κάπως τις διάφορες διάθεση-ουσίες των αντίχριστων, και έχουν φτάσει σε σημείο να μισούν τις διαθέσεις των αντίχριστων βαθιά μέσα τους, ενώ έχουν επίσης κατανοήσει και αντιληφθεί τις δικές τους διεφθαρμένες διάθεση-ουσίες. Αυτό είναι κάτι καλό, ένα καλό σημάδι. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που, όσο περισσότερο ακούνε, τόσο πιο αρνητικοί γίνονται; Όταν ακούνε αυτά τα λόγια, σκέφτονται: «Πάει, τέλειωσε. Κάθε φορά που εκτίθενται οι εκδηλώσεις, οι καταστάσεις και οι διαθέσεις των αντίχριστων, είναι ακριβώς ίδιες με τις δικές μου. Δεν υπάρχει φορά που να μη με αφορούν. Πότε θα μπορέσω να αποστασιοποιηθώ εντελώς από τη διάθεση των αντίχριστων; Πότε θα μπορέσω να εμφανίσω εκδηλώσεις του λαού του Θεού, των αγαπημένων υιών του Θεού;» Όσο περισσότερο ακούνε, τόσο πιο αρνητικοί γίνονται, τόσο περισσότερο νιώθουν ότι δεν έχουν μονοπάτι να ακολουθήσουν. Είναι κανονική αυτή η αντίδραση; (Όχι.) Εσείς νιώθετε αρνητικότητα; (Όχι.) Πληγώνεστε ή αισθάνεστε άβολα κάθε φορά που Με ακούτε να εκθέτω αυτές τις εκδηλώσεις και τα γεγονότα των αντίχριστων; Νιώθετε ντροπή; (Πληγωνόμαστε, νιώθουμε ντροπή.) Ό,τι αισθήματα και να έχετε, το γεγονός ότι αυτό δεν σας κάνει αρνητικούς είναι καλό· έχετε μείνει ακλόνητοι. Δεν αρκεί, ωστόσο, να μην είναι κανείς αρνητικός· δεν επιτυγχάνεται έτσι ο σκοπός, δεν είναι αυτός ο τελικός στόχος. Πρέπει να αποκτήσετε αυτογνωσία μέσα απ’ αυτά τα λόγια. Το θέμα δεν είναι να κατανοήσετε μία πτυχή συμπεριφοράς, αλλά να μάθετε ποια είναι η δική σας διάθεση και ουσία. Μ’ αυτήν την κατανόηση θα πρέπει να βρείτε το μονοπάτι άσκησης στη ζωή σας και στην εκτέλεση του καθήκοντός σας, αφού θα γνωρίζετε ποιες ενέργειες συμβαδίζουν με τη συμπεριφορά των αντίχριστων, ποιες ενέργειες αποκαλύπτουν τη διάθεση ενός αντίχριστου, και ποιες ενέργειες είναι σύμφωνες με τις αρχές. Αν το πετύχεις αυτό, τότε δεν θα έχεις ακούσει μάταια αυτά τα λόγια· θα έχουν ασκήσει κάποια επίδραση πάνω σου. Στη συνέχεια, θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή πάνω στην τέταρτη εκδήλωση του πώς φέρονται οι αντίχριστοι στον ενσαρκωμένο Θεό, ότι, δηλαδή, ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά ούτε υπακούν ούτε υποτάσσονται.

Δ. Ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά ούτε υπακούν ούτε υποτάσσονται

Οι αντίχριστοι ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά ούτε υπακούν ούτε υποτάσσονται· πώς ακούνε, λοιπόν; Η στάση που υιοθετούν όταν ακούνε συνοψίζεται, ουσιαστικά, στην εξής φράση: Καμία συμμόρφωση, καμία ειλικρινής υποταγή· δεν αποδέχονται μέσα απ’ την καρδιά τους, ακούνε απλώς με τ’ αυτιά τους, και ούτε ακούνε ούτε αντιλαμβάνονται μέσα από την καρδιά τους. Υπό την κυριολεκτική έννοια, αυτά τα βασικά στοιχεία συνοψίζουν τη συμπεριφορά και τη διάθεση των αντίχριστων. Όσον αφορά τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων, τέτοιου είδους άνθρωποι ούτε υπακούν ούτε υποκύπτουν σε οτιδήποτε προέρχεται απ’ τον Θεό ούτε σε οτιδήποτε θεωρεί καλό και θετικό ο Θεός ή οι άνθρωποι, ούτε και σε τίποτα που να συμβαδίζει με τους φυσικούς νόμους· αντίθετα, τα περιφρονούν όλα αυτά και έχουν τη δική τους οπτική και τις δικές τους απόψεις. Συμβαδίζει η οπτική τους με τους κανόνες και τους νόμους των θετικών πραγμάτων; Όχι. Η οπτική τους συνοψίζεται σε δύο πτυχές: Η μία είναι οι νόμοι του Σατανά, ενώ η άλλη συμβαδίζει με τα συμφέροντα και τη φύση-ουσία του Σατανά. Συνεπώς, όσον αφορά τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, η οπτική και η στάση των αντίχριστων συνοψίζονται ουσιαστικά σε δύο πράγματα: Το ένα είναι η λογική και οι νόμοι του Σατανά, και το άλλο είναι η διάθεση-ουσία του Σατανά. Ο Χριστός είναι ο εκπρόσωπος του Θεού καθώς εκτελεί ένα στάδιο του έργου στη γη· είναι η έκφραση και η ενσάρκωση του Θεού καθώς εκτελεί ένα στάδιο του έργου στη γη. Απέναντι σ’ έναν τέτοιο ρόλο, οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ούτε ακολουθούν ειλικρινά μέσα τους, ούτε φυσικά δείχνουν αληθινή αγάπη ή υποταγή, παρά μόνο περιέργεια, μια συμπάθεια προς την εξονυχιστική εξέταση, καθώς και μια συμπεριφορά δουλοπρέπειας και κολακείας προς το πρόσωπό Του, την οποία θα είχαν απέναντι σε κάθε άνθρωπο με θέση. Όσον αφορά τον Χριστό, που ως μορφή φαίνεται ασήμαντος στα μάτια της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, η εμφάνισή Του είναι συνηθισμένη και κανονική· ο λόγος, η συμπεριφορά και το φέρσιμό Του, όπως και κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης φύσης Του, είναι κι αυτά συνηθισμένα και κανονικά. Ακόμα περισσότερο, η μορφή, ο τρόπος και η μέθοδος του έργου που κάνει φαίνονται στα μάτια όλων εξαιρετικά συνηθισμένα, κανονικά και πρακτικά. Δεν είναι υπερφυσικά, ούτε κούφια, ασαφή ή αποκομμένα απ’ την αληθινή ζωή. Με δυο λόγια, ο Χριστός δεν φαίνεται εξωτερικά να έχει κάτι το μεγαλειώδες. Ο λόγος Του, οι ενέργειές Του και το φέρσιμό Του δεν έχουν βάθος ούτε είναι αφηρημένα. Αν παρατηρήσει κανείς μέσα από τα ανθρώπινα μάτια, δεν θα δει κανένα μυστήριο ούτε κάτι το ακατανόητο· είναι απλώς υπερβολικά πρακτικός, υπερβολικά κανονικός. Προτού συζητήσουμε την ουσία και τη φύση του έργου που εκτελεί συνολικά ο ενσαρκωμένος Θεός, ας λάβουμε υπόψη όλα τα στοιχεία που αφορούν αυτόν τον ρόλο του ενσαρκωμένου Θεού και είναι εξωτερικά ορατά στους ανθρώπους: Είναι ο λόγος, η συμπεριφορά, το φέρσιμό Του, το καθημερινό Του πρόγραμμα, η προσωπικότητα, τα ενδιαφέροντα, το μορφωτικό Του επίπεδο, τα προβλήματα που Τον ενδιαφέρουν και για τα οποία συζητάει, ο τρόπος με τον οποίο φέρεται στους ανθρώπους και αλληλεπιδρά μαζί τους, καθώς κι αυτά για τα οποία διατυπώνει κάποιες γνώσεις, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά, κατά την άποψη του ανθρώπου, δεν είναι υπερφυσικά, μεγαλειώδη ή κούφια, αλλά ιδιαιτέρως πρακτικά. Όλες αυτές οι πτυχές είναι μια δοκιμασία για όλους εκείνους που ακολουθούν τον Χριστό· όποιος, όμως, πιστεύει αληθινά στον Θεό κι έχει συνείδηση και λογική, μόλις κατανοήσει μερικές αλήθειες, συνοψίζει όλες εκείνες τις κανονικές και πρακτικές εξωτερικές εκδηλώσεις του Χριστού που ανήκουν στην κατηγορία του ενσαρκωμένου Θεού ώστε να κατανοήσει, να συλλάβει και να υποταχθεί. Οι αντίχριστοι, ωστόσο, είναι οι μόνοι που δεν το κάνουν αυτό· δεν μπορούν να το κάνουν. Βαθιά μέσα τους, τους φαίνεται ότι μια τόσο υπερβολικά συνηθισμένη μορφή όπως ο Χριστός έχει κάποια έλλειψη. Τι λείπει, ακριβώς; Συχνά, οι αντίχριστοι νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι ένας τέτοιος συνηθισμένος άνθρωπος δεν μοιάζει για θεός. Επίσης, συχνά απαιτούν ένας τέτοιος συνηθισμένος άνθρωπος να μιλάει, να ενεργεί και να φέρεται μ’ έναν τρόπο που, κατά τη γνώμη τους, θα ταίριαζε στον αληθινό θεό, στον χριστό που έχουν φανταστεί. Γι’ αυτό, αν κοιτάξει κανείς βαθιά μέσα στις καρδιές των αντίχριστων, θα δει ότι δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν έναν τέτοιο συνηθισμένο άνθρωπο ως κύριο και θεό τους. Όσο πιο κανονική, πρακτική και συνηθισμένη είναι μια πτυχή του Χριστού, τόσο περισσότερο τη σιχαίνονται, την περιφρονούν ή ακόμα και την εχθρεύονται οι αντίχριστοι. Έτσι, όσον αφορά κάθε πτυχή της συμπεριφοράς του Χριστού, μαζί και τα λόγια Του, οι αντίχριστοι δεν μπορούν να τα αποδεχθούν όλα αυτά βαθιά μέσα τους και φτάνουν ακόμα και στο σημείο να τους αντισταθούν.

Τι περιλαμβάνει ο λόγος του Χριστού; Μερικές φορές αφορά εργασιακές ρυθμίσεις, άλλες φορές επισημαίνει τις ανεπάρκειες που έχει κάποιος, άλλες φορές εκθέτει τη διεφθαρμένη ουσία ενός ορισμένου είδους ανθρώπου, άλλες φορές εξετάζει την ουσία και όλες τις λεπτομέρειες ενός ζητήματος για να αναλύσει τα σχετικά προβλήματα, άλλες φορές κρίνει τι είναι καλό και τι είναι κακό σ’ ένα ζήτημα, άλλες φορές προσδιορίζει την έκβαση ενός ορισμένου είδους ανθρώπου, άλλες φορές δίνει προαγωγή σε κάποιους, άλλες φορές απαλλάσσει κάποιους απ’ τα καθήκοντά τους, άλλες φορές κλαδεύει κάποιους, κι άλλες φορές παρηγορεί και παρακινεί κάποιους ανθρώπους. Φυσικά, εκτός απ’ τις αλήθειες σχετικά με τη ζωή-διάθεση των ανθρώπων που αναφέρει ο Χριστός κατά τη διάρκεια του έργου Του, συχνά θίγει επιπλέον κάθε είδους ζήτημα, καθώς και μερικά θέματα που αφορούν την ανθρώπινη γνώση και διάφορους επαγγελματικούς τομείς. Ο Χριστός είναι κανονικός και πρακτικός άνθρωπος· δεν ζει απομονωμένος απ’ όσα συμβαίνουν. Κάνει σκέψεις και έχει άποψη για όλα τα θέματα που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή, και προσεγγίζει αυτά τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές. Αν αυτές οι αρχές σχετίζονται με το θέμα της επιβίωσης των ανθρώπων, της ζωή-εισόδου των ανθρώπων, της λατρείας του Θεού, μπορεί να πει κανείς πως όλα αυτά είναι αλήθειες; (Ναι.) Τα λόγια που αφορούν την ανθρώπινη γνώση και φιλοσοφία, καθώς και κάποια επαγγελματικά ζητήματα για τα οποία μιλάει ο Χριστός, δεν μπορεί να πει κανείς ευθέως ότι είναι η αλήθεια, αλλά διαφέρουν ως προς την οπτική γωνία, τη στάση και τις αρχές από όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι γι’ αυτά τα θέματα. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι μπορεί να υιοθετήσουν μια στάση ευλάβειας απέναντι σε κάποια γνώση και να βασίσουν τη ζωή τους σ’ αυτήν, ενώ ο Χριστός μπορεί να αναλύσει και να διακρίνει κάθε είδους γνώση και να την αντιμετωπίσει σωστά. Πάρτε για παράδειγμα την εξειδίκευσή σας σ’ ένα ορισμένο επάγγελμα και το πόσο καλά κατέχετε τις σχετικές γνώσεις. Τι μπορείτε να πετύχετε αν εφαρμόσετε αυτές τις γνώσεις; Πώς εφαρμόζετε αυτές τις γνώσεις ενώ κάνετε το καθήκον σας; Εμπεριέχονται σ’ αυτό κάποιες αλήθεια-αρχές; Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, τότε δεν υπάρχουν αρχές, και βασίζεσαι αποκλειστικά στις γνώσεις για να κάνεις το καθήκον σου. Μπορεί να μην είμαι ειδήμων σ’ αυτό το επάγγελμα και να μην κατανοώ βαθιά αυτές τις γνώσεις, να αντιλαμβάνομαι μόνο τη γενική ιδέα και να γνωρίζω μόνο μερικά βασικά στοιχεία, όμως ξέρω πώς να εφαρμόζω αυτές τις γνώσεις με τρόπο και αρχές που τις θέτουν αποτελεσματικά στην υπηρεσία του έργου του Θεού. Αυτή είναι η διαφορά. Οι αντίχριστοι, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ αυτό ούτε και να κατανοήσουν ποια είναι στ’ αλήθεια η ουσία του Χριστού. Ο Χριστός έχει την ουσία του Θεού· πού ακριβώς υλοποιείται και εκδηλώνεται αυτή η δήλωση, πώς πρέπει να την αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, ποια οφέλη και ποια κέρδη αποκομίζουν απ’ αυτήν; Οι αντίχριστοι δεν πρόκειται να δουν ποτέ αυτήν την πτυχή. Για ποιο λόγο; Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος: Όπως κι αν κοιτάξουν οι αντίχριστοι τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Χριστός, το μόνο που βλέπουν είναι ένας άνθρωπος. Μετράνε από ανθρώπινη σκοπιά, κοιτάζοντας σύμφωνα με τις γνώσεις, την εμπειρία, τη νοημοσύνη, τις μηχανορραφίες και τα τεχνάσματα ενός ανθρώπου· όπως κι αν κοιτάξουν, όμως, δεν βλέπουν τίποτα το ιδιαίτερο σ’ αυτόν τον άνθρωπο ούτε διακρίνουν ότι έχει την ουσία του Θεού. Πείτε Μου, μπορούν να το δουν αυτό με γυμνό μάτι; (Όχι.) Κι αν χρησιμοποιούσαν μικροσκόπιο ή ακτινογραφία; Θα είχαν ακόμα λιγότερες πιθανότητες να το δουν. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Αφού δεν είναι ορατό ούτε με γυμνό μάτι ούτε με μικροσκόπιο, μήπως το βλέπουν όσοι βρίσκονται σε επαφή με το πνευματικό βασίλειο;» (Όχι.) Όσοι βρίσκονται σε επαφή με το πνευματικό βασίλειο βλέπουν μέσα σ’ αυτό το βασίλειο και αντιλαμβάνονται τα πνεύματα· γιατί, λοιπόν, δεν διακρίνουν τον ενσαρκωμένο Θεό; Νομίζετε πως ο Σατανάς βλέπει τον Θεό στο πνευματικό βασίλειο; (Ναι.) Όπως ο Θεός, έτσι κι ο Σατανάς βρίσκεται στο πνευματικό βασίλειο· αναγνωρίζει, όμως, τον Θεό ως Θεό; (Όχι.) Ακολουθεί τον Θεό; Πιστεύει σ’ Αυτόν; (Όχι.) Ο Σατανάς βλέπει τον Θεό κάθε μέρα, αλλά ούτε πιστεύει σ’ Αυτόν ούτε Τον ακολουθεί. Άρα, λοιπόν, όσοι βρίσκονται σε επαφή με το πνευματικό βασίλειο, ακόμα κι αν έβλεπαν το Πνεύμα του Θεού, θα αναγνώριζαν αυτό το Πνεύμα ως Θεό; (Όχι.) Αυτή η εξήγηση λύνει το πρόβλημα στη ρίζα του; (Ναι.) Και ποια είναι η ρίζα του; (Ότι δεν αναγνωρίζουν τον Θεό και δεν έχουν τον φόβο Του.) Οι αντίχριστοι, βαθιά μέσα τους, δεν αναγνωρίζουν τον Θεό. Ούτε οι πρόγονοί τους, οι ρίζες τους οι ίδιες, αναγνώριζαν τον Θεό. Ακόμα κι όταν έχουν τον Θεό μπροστά στα μάτια τους, ούτε Τον αναγνωρίζουν ούτε Τον λατρεύουν. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν να λατρεύουν τον ενσαρκωμένο Θεό, που μοιάζει τόσο συνηθισμένος και ασήμαντος; Δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση. Συνεπώς, με όποια μέσα κι αν κοιτάξουν οι αντίχριστοι, είναι μάταιο. Ο Θεός, από τη στιγμή που άρχισε το έργο Του μέχρι τώρα, έχει πει πάρα πολλά λόγια κι έχει κάνει πάρα πολύ σπουδαίο έργο. Δεν είναι αυτό ένα απ’ τα σπουδαιότερα σημεία και τέρατα στον κόσμο των ανθρώπων; Αν το αναγνώριζαν αυτό οι αντίχριστοι, θα είχαν πιστέψει προ πολλού· δεν θα περίμεναν μέχρι τώρα. Μήπως κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: «Απλώς οι αντίχριστοι δεν έχουν δει αρκετές απ’ τις πραγματικές πράξεις του Θεού, κι έτσι συνεχίζουν να μην πείθονται· αν ο Θεός έδειχνε μερικά σημεία και τέρατα, αν τους άφηνε να δουν πώς μοιάζει πραγματικά το πνευματικό βασίλειο, κι αν έβλεπαν το αληθινό πρόσωπο του Θεού και ότι το καθετί που λέει εκπληρώνεται, μήπως τότε θα αναγνώριζαν και θα ακολουθούσαν τον Θεό;» Έτσι έχουν τα πράγματα; Οι αντίχριστοι τα έχουν βάλει με τον Θεό στο πνευματικό βασίλειο εδώ και τόσα χρόνια και δεν έχουν πειστεί. Θα υποτάσσονταν ξαφνικά μέσα σε λίγα μόλις χρόνια; Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο· η φύση-ουσία τους είναι αμετάβλητη. Ο ενσαρκωμένος Θεός έχει κάνει πάρα πολύ έργο κι έχει πει πάρα πολλά λόγια, κι όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να τους κατακτήσει ούτε μπορούν να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Αυτή είναι η εγγενής φύση τους. Τι υποδεικνύει αυτή η φύση; Ότι άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι θα πολεμούν πάντα εναντίον του Θεού, της αλήθειας και των θετικών πραγμάτων, θα παλεύουν μέχρι τέλους και δεν θα σταματήσουν μέχρι να πεθάνουν. Δεν είναι οι στόχοι που πρέπει να καταστραφούν; Τι σημαίνει «δεν θα σταματήσουν μέχρι να πεθάνουν»; Σημαίνει ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να αναγνωρίσουν τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια· προτιμούν να πεθάνουν παρά να υποταχθούν στον Θεό. Κάτι τέτοιο αξίζει τον θάνατο.

Τον Χριστό, αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, οι αντίχριστοι Τον εξετάζουν εξονυχιστικά όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Έτσι, όταν ο Χριστός μιλάει και ενεργεί, οι αντίχριστοι εκδηλώνουν διάφορες συμπεριφορές. Ας εκθέσουμε τη φύση-ουσία των αντίχριστων μέσα από τις διάφορες εκδηλώσεις που εμφανίζουν ως αντίδραση στον λόγο και τις ενέργειες του Χριστού. Όταν, λόγου χάρη, ο Χριστός συναναστρέφεται με τους ανθρώπους πάνω στο έργο και τις αλήθεια-αρχές, αναφέρεται σε κάποιες συγκεκριμένες πρακτικές. Αυτές αφορούν το πώς ακριβώς πρέπει οι άνθρωποι να εκτελούν και να φέρνουν σε πέρας μια εργασία κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Γενικά μιλώντας, καμία εργασία δεν σημαίνει να συζητάς θεωρίες, να φωνάζεις συνθήματα, να εμψυχώνεις τους πάντες κι έπειτα να τους βάζεις να ορκιστούν και τέλος· κάθε εργασία που σχετίζεται με το καθήκον είναι περίπλοκη και περιλαμβάνει ορισμένα επιμέρους στοιχεία. Για παράδειγμα: Πώς να επιλέξει κανείς τον κατάλληλο άνθρωπο, πώς να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει τις διαφορετικές καταστάσεις διάφορων ανθρώπων, πώς να χειριστεί σύμφωνα με τις αρχές διάφορα προβλήματα που προκύπτουν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, πώς να πετύχει μια αρμονική συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων χωρίς να ενεργεί αυθαίρετα και αυταρχικά ούτε να φέρεται με πείσμα και ιδιοτροπία και ούτω καθεξής· καλύπτονται έτσι διάφορα θέματα. Όταν οι άνθρωποι πρέπει να εφαρμόσουν συγκεκριμένο έργο πάνω στο οποίο έχει συναναστραφεί ο Χριστός και να αναλάβουν συγκεκριμένες εργασίες, είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν δυσκολίες. Είναι εύκολο να φωνάζεις συνθήματα και να κηρύττεις δόγματα, όμως η ίδια η υλοποίηση δεν είναι και τόσο απλό ζήτημα. Το ελάχιστο που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να καταβάλουν προσπάθεια, να πληρώσουν κάποιο τίμημα και να διαθέσουν χρόνο προκειμένου να πάνε και να εκτελέσουν αυτές τις εργασίες. Από τη μία, κάτι τέτοιο απαιτεί να βρουν τα κατάλληλα άτομα και, από την άλλη, να ενημερωθούν για το σχετικό επάγγελμα, να ερευνήσουν τις ευρέως διαδεδομένες γνώσεις και θεωρίες που σχετίζονται με τις διάφορες πτυχές του επαγγέλματος, αλλά και τις συγκεκριμένες μεθόδους και διαδικασίες. Επιπλέον, μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με κάποια απαιτητικά προβλήματα. Γενικά, οι κανονικοί άνθρωποι τρομάζουν λίγο όταν ακούνε γι’ αυτές τις δυσκολίες, και πιέζονται κάπως· όσοι, όμως, είναι αφοσιωμένοι και υποτακτικοί απέναντι στον Θεό, όταν έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες και πιέζονται, προσεύχονται μέσα τους σιωπηλά, ζητούν απ’ τον Θεό να τους καθοδηγήσει, να μεγαλώσει την πίστη τους, να τους δώσει διαφώτιση και βοήθεια. Ζητάνε, επίσης, προστασία ώστε να μην κάνουν σφάλματα, κι έτσι να δείξουν όλη τους την αφοσίωση και να καταβάλουν τη μέγιστη προσπάθεια προκειμένου να έχουν τη συνείδησή τους καθαρή. Οι άνθρωποι που είναι αντίχριστοι, όμως, δεν είναι έτσι. Όταν μαθαίνουν ότι ο Χριστός επέβαλε συγκεκριμένες ρυθμίσεις στο έργο, τις οποίες πρέπει να εφαρμόσουν, καθώς και ότι η δουλειά έχει μερικές δυσκολίες, τότε αρχίζουν μέσα τους να αντιστέκονται και είναι απρόθυμοι να προχωρήσουν. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της απροθυμίας; Λένε: «Γιατί δεν μου τυχαίνουν ποτέ καλά πράγματα; Γιατί μου φορτώνουν συνεχώς προβλήματα και απαιτήσεις; Με θεωρούν αργόσχολο ή μήπως σκλάβο και με διατάζουν έτσι; Δεν υποκύπτω τόσο εύκολα στη χειραγώγηση! Έτσι εύκολα που τα λες, για δοκίμασε να το κάνεις μόνος σου!» Είναι υποταγή αυτό; Είναι στάση αποδοχής; Τι είναι αυτό που κάνουν; (Αντίσταση, εναντίωση.) Πώς προκύπτει μια τέτοια αντίσταση κι εναντίωση; Αν τους έλεγαν, λόγου χάρη: «Πήγαινε ν’ αγοράσεις λίγο κρέας και φτιάξε χοιρινό μαγειρευτό για όλους», θα πρόβαλλαν αντίσταση σ’ αυτό; (Όχι.) Αν, όμως, τους έλεγαν: «Σήμερα, πήγαινε να οργώσεις εκείνο το χωράφι· ενώ θα οργώνεις, πρέπει πρώτα να βγάλεις όλες τις πέτρες και μετά μπορείς να κάτσεις να φας», τότε θα έδειχναν απροθυμία. Αν τίθεται θέμα σωματικής καταπόνησης, δυσκολίας ή πίεσης, τότε βγαίνει στην επιφάνεια η δυσαρέσκειά τους, και δεν είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν, ενώ αρχίζουν να αντιστέκονται και να παραπονιούνται: «Γιατί δεν μου συμβαίνουν ποτέ καλά πράγματα; Γιατί με προσπερνάνε όταν έρχεται η ώρα για εύκολες ή ελαφριές εργασίες; Γιατί με διαλέγουν για τις δύσκολες, τις κουραστικές και τις βρόμικες δουλειές; Μήπως επειδή φαίνομαι άδολος και δεκτικός στην καταπίεση;» Σε αυτό το σημείο αρχίζει η εσωτερική αντίσταση. Γιατί αντιστέκονται τόσο; Για ποια «βρόμικη και κουραστική δουλειά» μιλάνε; Για ποιες «δυσκολίες»; Μέρος του καθήκοντός τους δεν είναι όλα αυτά; Σε όποιον ανατεθεί, αυτός πρέπει να το κάνει· δεν τίθεται θέμα επιλογής εδώ. Μήπως προσπαθεί κανείς να τους κάνει επίτηδες τη ζωή δύσκολη; (Όχι.) Εκείνοι, όμως, πιστεύουν ότι κάποιος προσπαθεί να τους κάνει επίτηδες τη ζωή δύσκολη, να τους φέρει σε δύσκολη θέση, κι έτσι δεν αποδέχονται αυτό το καθήκον απ’ τον Θεό ούτε και είναι διατεθειμένοι να το αποδεχθούν. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Μήπως εκδηλώνουν αντίσταση όταν έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες, όταν πρέπει να αντέξουν τη σωματική καταπόνηση και χρειάζεται να αποχωριστούν την άνεσή τους; Είναι, άραγε, αυτό υποταγή άνευ όρων και χωρίς παράπονα; Εκδηλώνουν απροθυμία με την παραμικρή δυσκολία. Αντιστέκονται σθεναρά, αντιδρούν και αρνούνται οτιδήποτε δεν θέλουν να κάνουν, οποιαδήποτε δουλειά θεωρούν δύσκολη, ανεπιθύμητη, ταπεινωτική ή υποδεέστερη στα μάτια των άλλων, ενώ δεν δείχνουν το παραμικρό ίχνος υποταγής. Όταν οι αντίχριστοι έρχονται αντιμέτωποι με τα λόγια του Χριστού, τις εντολές Του ή τις αρχές πάνω στις οποίες συναναστρέφεται, και μόλις όλα αυτά τούς προκαλέσουν δυσκολίες ή απαιτήσουν από αυτούς να υποφέρουν ή να πληρώσουν κάποιο τίμημα, η πρώτη τους αντίδραση είναι η αντίσταση κι η άρνηση, ενώ μέσα τους νιώθουν αποστροφή. Όταν, όμως, προκύπτουν πράγματα που είναι πρόθυμοι να κάνουν ή που τους ωφελούν, τότε δεν έχουν την ίδια στάση. Στους αντίχριστους αρέσει να απολαμβάνουν τις ανέσεις και να ξεχωρίζουν· όταν, όμως, καλούνται να αντιμετωπίσουν τα βάσανα της σάρκας, την ανάγκη να πληρώσουν κάποιο τίμημα ή ακόμα και το ρίσκο να προσβάλουν τους άλλους, ενθουσιάζονται και το αποδέχονται με προθυμία και χαρά; Άραγε υποτάσσονται απόλυτα τότε; Ούτε κατά διάνοια· υιοθετούν μια στάση απόλυτης ανυπακοής και απειθαρχίας. Όταν άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι έρχονται αντιμέτωποι με όσα δεν θέλουν να κάνουν, όσα δεν συμβαδίζουν με τις προτιμήσεις, τα γούστα ή τα προσωπικά τους συμφέροντα, τότε υιοθετούν απέναντι στον Χριστό μια στάση απόλυτης άρνησης και αντίστασης, χωρίς ίχνος υποταγής.

Κάποιοι άνθρωποι, όταν ακούνε τον Χριστό να μιλάει, αρχίζουν να κάνουν σκέψεις: «Γιατί το λέει αυτό ο Χριστός; Πώς μπορεί να αντιμετωπίζει μ’ αυτήν την άποψη το ζήτημα; Πώς μπορεί να έχει αυτήν τη γνώμη, πώς μπορεί να δίνει αυτόν τον ορισμό; Είναι κι αυτό η αλήθεια; Είναι κι αυτά λόγια του Θεού; Δεν νομίζω. Ο τρόπος με τον οποίο έχει καταγραφεί να μιλάει ο Θεός στη Βίβλο είναι διαφορετικός, έχει έναν κάποιο ορθολογισμό και δεν υπεισέρχεται αναλυτικά σ’ αυτά τα επουσιώδη ζητήματα. Γιατί μιλάει έτσι ο Χριστός; Αναφέρει και αναλύει συνεχώς λεπτομέρειες· μπορεί στ’ αλήθεια να μιλάει έτσι ο Θεός;» Δεν έχουν αντιλήψεις κάθε φορά που διαβάζουν τα λόγια του Θεού, και σκέφτονται τα εξής: «Αυτά είναι τα λόγια του Θεού· πρέπει να βασιστώ σ’ αυτά για να ζήσω, να σωθώ και ν’ αποκτήσω ευλογίες». Όταν, όμως, αλληλεπιδρούν πραγματικά με τον Χριστό, αρχίζουν να διαμορφώνουν διάφορες γνώμες για τις απόψεις, τα σχόλια και τη στάση Του για μερικά ζητήματα, καθώς και για το πώς χειρίζεται ορισμένους ανθρώπους, και αυτές οι γνώμες μπορούν να θεωρηθούν ανθρώπινες αντιλήψεις. Οι αντίχριστοι, όταν γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις, υπάρχει περίπτωση να προσευχηθούν στον Θεό για να τους κλαδέψει αυτές τις αντιλήψεις; Καμία περίπτωση. Μετράνε συνεχώς τα λόγια του Χριστού σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις και δεν έχουν σε καμία περίπτωση μια καρδιά που υποτάσσεται. Έτσι, όταν αναπτύσσουν αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό, αρχίζουν να νιώθουν αντίσταση μέσα τους και, σταδιακά, γίνονται εχθρικοί απέναντί Του. Όταν προκύπτει μια τέτοια εχθρότητα, οι αντίχριστοι έχουν ακόμα σκοπό να υποταχθούν; Έχουν ακόμα σκοπό να δείξουν αποδοχή; Μέσα τους, αρχίζουν να αντιστέκονται, και σκέφτονται: «Χμ, τώρα βρίσκομαι σε πλεονεκτική θέση απέναντί σου. Υποτίθεται ότι είσαι ο θεός, έτσι δεν είναι; Όλα τα λόγια σου είναι η αλήθεια, έτσι δεν είναι; Φαίνεται, όμως, πως ενεργείς και με βάση τη λογική, και πως κρίνεις τα πράγματα με βάση όσα βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Οι ενέργειές σου δεν συμβαδίζουν με την ουσία του θεού!» Αρχίζουν να νιώθουν μέσα τους ανυπακοή. Όταν προκύπτει αυτή η ανυπακοή, αποκαλύπτεται και εξωτερικά. Μπορεί να πουν: «Αυτό που λες φαίνεται σωστό, αλλά πρέπει να ελέγξω τα λόγια θεού για να δω τι λέει εκείνος γι’ αυτό. Πρέπει να προσευχηθώ στον θεό για να δω πού θα με οδηγήσει. Πρέπει να περιμένω και να αναζητήσω, για να δω πώς θα με καθοδηγήσει και θα με διαφωτίσει ο θεός. Όσο γι’ αυτά που είπες, δεν τα σκέφτομαι πια και δεν μπορώ να βασίσω πάνω τους τις ενέργειές μου». Τι είδους εκδήλωση είναι αυτή; (Άρνηση του Χριστού.) Εφόσον αρνούνται τον Χριστό, γιατί συνεχίζουν να διαβάζουν το Ο Λόγος Ενσαρκώνεται; (Νομίζω, Θεέ μου, ότι αναγνωρίζουν μόνο τον ασαφή Θεό τον εν τοις ουρανοίς και αρνούνται ανοιχτά τον Χριστό επί της γης.) Οι αντίχριστοι ζουν σταθερά μέσα σε κούφια λόγια και δόγματα, ενώ σέβονται έναν μεγαλειώδη και αόρατο Θεό. Γι’ αυτό τρέφουν σεβασμό και εκτίμηση για τα λόγια που έχουν καταγραφεί σε γραπτή μορφή ως ρητά του Χριστού, αλλά θεωρούν ότι ο Χριστός, που είναι όσο συνηθισμένος μπορεί να είναι κανείς, δεν έχει καμία απολύτως θέση στην καρδιά τους. Δεν είναι αντίφαση αυτό; Όταν τρέφουν αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό, λένε: «Πρέπει να προσευχηθώ και να αναζητήσω για να δω τι λένε τα λόγια του θεού». Ποιοι είναι αυτοί που αναγνωρίζουν μόνο τα λόγια του Θεού αλλά όχι τον Χριστό; (Οι αντίχριστοι.) Όσο σημαντικές ή βαθυστόχαστες κι αν είναι οι αντιλήψεις τους για τα λόγια του Χριστού, εξαφανίζονται με το που θα τυπωθούν αυτά τα λόγια. Μόλις τα λόγια γίνουν γραπτό κείμενο, τα λατρεύουν σαν να ήταν ο Θεός. Το ίδιο λάθος δεν έκαναν κι οι Φαρισαίοι, καθώς και όσοι ανήκουν σε θρησκευτικούς κύκλους; Όταν κάποιος αδυνατεί να κατανοήσει την αλήθεια, είναι εύκολο να προκύψουν αυτές οι εκδηλώσεις κι οι αντιλήψεις. Οι αντίχριστοι, αφού αναπτύξουν αντιλήψεις, δεν μπορούν να υποταχθούν απ’ την καρδιά τους· δεν δείχνουν υποταγή, μόνο αντίσταση.

Υπό ποιες συνθήκες αναπτύσσουν αντιλήψεις οι συνηθισμένοι άνθρωποι; Εναλλακτικά, τι είδους άνθρωποι έχουν την τάση να αναπτύσσουν αντιλήψεις; Ένα είδος είναι όσοι δεν κατανοούν τα λόγια του Θεού, κι ένα άλλο είδος είναι όσοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση και δεν αποδέχονται την αλήθεια· αυτοί έχουν την τάση να αναπτύσσουν αντιλήψεις. Μόλις προκύψουν αντιλήψεις, αρχίζουν να αντιστέκονται μέσα τους. Μπορεί, για παράδειγμα, να πω στους ανθρώπους να κάνουν κάτι με έναν ορισμένο τρόπο, με βάση το εκάστοτε υπόβαθρο, το εκάστοτε περιβάλλον και τις εκάστοτε ανθρώπινες ανάγκες. Αργότερα, καθώς περνάει ο καιρός και αλλάζουν οι καταστάσεις, μπορεί επίσης να αλλάξουν και ο τρόπος και η μέθοδος χειρισμού του συγκεκριμένου ζητήματος. Αυτή η αλλαγή, όμως, δίνει στους αντίχριστους την ευκαιρία να αναπτύξουν αντιλήψεις: «Πιο πριν έλεγες έτσι, δήλωνες ότι αυτή ήταν η αλήθεια κι έλεγες στους ανθρώπους να το κάνουν πράξη μ’ αυτόν τον τρόπο. Το κατανοήσαμε, τελικά, και καταφέραμε να το κάνουμε πράξη και να το τηρήσουμε, θεωρώντας ότι μπορούσαμε να ελπίζουμε σε ευλογίες· και τώρα μας λες να το κάνουμε αλλιώς· τι σημαίνει αυτό; Μας βασανίζεις, έτσι δεν είναι; Μας φέρεσαι λες και είμαστε υπάνθρωποι, έτσι δεν είναι; Ποιος, λοιπόν, είναι ο σωστός τρόπος να το κάνουμε;» Υπάρχουν κάποιοι που εξοργίζονται με οποιαδήποτε αλλαγή προκύπτει ως προς τη μέθοδο, την προσέγγιση ή τη δήλωση· πρόκειται για όσους δεν κατανοούν καθόλου την αλήθεια και δεν μπορούν να τη συλλάβουν. Μετράνε όλα όσα κάνει ο Θεός από παλιές οπτικές γωνίες, χρησιμοποιώντας παλιές θεωρίες, κάποια ανθρώπινα ηθικά πρότυπα, πρότυπα συνείδησης, ακόμα και κάποιου είδους λογική σκέψη και ανθρώπινες γνώσεις. Όταν όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με όσα είπε ο Χριστός ή βγαίνουν στη μέση ασυμφωνίες, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν το ζήτημα. Οι κανονικοί άνθρωποι, όταν δεν είναι σίγουροι για το πώς πρέπει να προχωρήσουν, θα πρέπει να είναι πρώτα σε θέση να ηρεμήσουν και να δείξουν αποδοχή, κι έπειτα να αναζητήσουν σταδιακά για να κατανοήσουν. Οι αντίχριστοι, όμως, δεν είναι έτσι. Πρώτα αντιστέκονται και μετά προσεύχονται ενώπιον του ασαφούς Θεού, και μοιάζει τότε σαν να κάνουν πράξη την αλήθεια και ν’ αγαπούν πάρα πολύ τον Θεό. Με ποιον σκοπό προσεύχονται; Με σκοπό να βρουν αρκετές αποδείξεις ώστε να αρνηθούν τα λόγια του Χριστού, να καταδικάσουν και να κατακρίνουν όσα είπε ο Χριστός, και να ησυχάσει το κεφάλι τους. Έτσι απαλλάσσονται από τις αντιλήψεις τους. Μπορούν να απαλλαγούν έτσι από τις αντιλήψεις τους; (Όχι.) Γιατί όχι; (Επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια. Δεν αναζητούν την αλήθεια στα λόγια του Θεού· αντίθετα, προσπαθούν να αρνηθούν τον Θεό.) Ακριβώς, δεν απαλλάσσονται απ’ τις αντιλήψεις τους με μια στάση αποδοχής της αλήθειας ούτε με κάποια μέθοδο αποδοχής της αλήθειας. Οι αντιλήψεις τους δεν παραμερίζονται· συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτό και μια τέτοια προσέγγιση δεν πρόκειται ποτέ να τους απαλλάξει απ’ τις αντιλήψεις τους, δεν πρόκειται ποτέ να τους αφήσει να τις εγκαταλείψουν. Ίσα-ίσα, αυτές οι αντιλήψεις συσσωρεύονται με την πάροδο του χρόνου· όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερα χρόνια πιστεύουν στον Θεό, τόσο αυξάνονται οι αντιλήψεις κι οι φαντασιοκοπίες τους. Συνεπώς, και η στάση τους απέναντι στον Χριστό, αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, αναπόφευκτα επιβαρύνεται όλο και περισσότερο από αντιλήψεις. Ταυτόχρονα, μεγαλώνει το φράγμα που χωρίζει την καρδιά τους απ’ τον Χριστό, αλλά και η δυσαρέσκεια που νιώθουν απέναντί Του. Τι κερδίζουν στο τέλος αν κουβαλάνε μαζί τους αυτά τα φράγματα και τις αντιλήψεις την ώρα που κάνουν τα καθήκοντά τους, παρίστανται σε συναθροίσεις και τρώνε και πίνουν τα λόγια του Θεού; Τίποτα δεν κερδίζουν· μονάχα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα η επιθυμία τους για ευλογίες.

Εσείς έχετε καθόλου αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό; Οι απαιτήσεις που έχουν οι άνθρωποι από τον Θεό διαμορφώνουν και τις αντιλήψεις τους σχετικά με τον Χριστό. Από πού προέρχονται αυτές οι απαιτήσεις; Προκύπτουν απ’ τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων. Τι είδους αντιλήψεις αναπτύσσουν, λοιπόν, οι άνθρωποι; Πιστεύουν ότι ο Χριστός θα πρέπει να λέει αυτό ή εκείνο, ότι πρέπει να μιλάει και να ενεργεί μ’ έναν ορισμένο τρόπο. Όταν, για παράδειγμα, κάποιος νιώθει αρνητικότητα και αδυναμία, μπορεί να σκεφτούν: «Ο Θεός δεν είναι αγάπη; Ο Θεός είναι σαν στοργική μητέρα, σαν συμπονετικός πατέρας· ο Θεός πρέπει να παρηγορεί τους ανθρώπους. Ξέχνα τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς· Αυτός είναι απλησίαστος. Τώρα που ο Θεός έχει κατέβει στη γη, οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει εύκολη πρόσβαση. Αφού νιώθω αρνητικότητα, πρέπει να προσέλθω ενώπιον του Θεού και να ανοίξω την καρδιά μου». Ανοίγουν, λοιπόν, την καρδιά τους και βάζουν τα κλάματα, μιλάνε για τις δυσκολίες και τις αδυναμίες τους, και συζητάνε ανοιχτά για τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Τι είναι αυτό που αναζητούν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι μέσα τους; Θέλουν να βρουν παρηγοριά, θέλουν ν’ ακούσουν ευχάριστα λόγια, θέλουν να πει ο Θεός λόγια που θα απαλύνουν τη στεναχώρια τους, θα τους φτιάξουν το κέφι, θα τους παρηγορήσουν και θα βάλουν τέλος στην αρνητικότητα που νιώθουν. Δεν ισχύει αυτό; Ειδικά ένας ορισμένος τύπος ανθρώπου τρέφει την εξής φαντασιοκοπία: «Για τους ανθρώπους η αδυναμία και η αρνητικότητα είναι απλώς αδυναμία και αρνητικότητα· ο Θεός, όμως, με μία μόνο πρόταση μπορεί να αναζωογονήσει εντελώς έναν άνθρωπο και να εξαφανίσει αμέσως όλα τα προβλήματα και τις στεναχώριες που έχει μέσα του. Η αδυναμία κι η αρνητικότητα γίνονται καπνός, κι ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει με σθένος το οτιδήποτε, χωρίς να είναι πια αδύναμος και χωρίς να βουλιάζει πια στην αρνητικότητα, ενώ παραμένει σταθερός στη μαρτυρία του. Ορίστε, λοιπόν, ας μιλήσει ο Χριστός!» Πείτε Μου, τι πρέπει να πω αν έρθω αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να μάθω γιατί νιώθει αρνητικότητα αυτός ο άνθρωπος και ποιο είναι το καθήκον που κάνει· έπειτα, πρέπει να συναναστραφώ πάνω στις αρχές που πρέπει να τηρεί κανείς ενώ κάνει το καθήκον του. Είναι ξεκάθαρη αυτή η διατύπωση; Για όσους είναι ανόητοι και πεισματάρηδες και δεν αποδέχονται την αλήθεια, πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθεί κάτι σχετικό με την πειθαρχία, ώστε να τους δώσει ένα κίνητρο και να τους ενθαρρύνει. Ταυτόχρονα, είναι επίσης αναγκαίο να εκτεθεί η φύση-ουσία ανθρώπων σαν κι αυτούς, ώστε να κατανοήσουν τι σημαίνει να είναι κάποιος συνεχώς αρνητικός, καθώς και γιατί εκείνοι είναι μονίμως αρνητικοί. Αν πω ότι όσοι είναι διαρκώς αρνητικοί είναι άνθρωποι που δεν αποδέχονται την αλήθεια, που δεν αγαπούν την αλήθεια, θα βρουν παρηγοριά όταν το ακούσουν αυτό; (Όχι.) Ας υποθέσουμε πως λέω το εξής: «Το να είσαι συνεχώς αρνητικός είναι κάτι το κανονικό. Είναι μια παιδαριώδης εκδήλωση· σαν ένα παιδί να κουβαλάει το φορτίο ενός ενήλικα, και να καταλήγει να είναι μονίμως αρνητικό λόγω αυτού του βάρους. Έχεις μικρό ανάστημα, είσαι νέος και δεν έχεις βιώσει και πολλά, άρα χρειάζεται να μάθεις λίγο λίγο. Επιπλέον, οι γονείς σου φέρουν κι αυτοί ευθύνη· δεν σε δίδαξαν σωστά, άρα δεν φταις εσύ». Έπειτα, μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να ρωτήσουν: «Τι είναι, λοιπόν, αυτή η διεφθαρμένη διάθεσή μου;» «Δεν πρόκειται για διεφθαρμένη διάθεση· απλώς είσαι πολύ νέος και κατάγεσαι από ένα καλό οικογενειακό περιβάλλον· είσαι κακομαθημένος και παραχαϊδεμένος. Σε μερικά χρόνια, καθώς μεγαλώνεις, τα πράγματα θα βελτιωθούν». Θα έβρισκαν παρηγοριά όταν θα το άκουγαν αυτό; Αν πρόσθετα και μια μεγάλη αγκαλιά και τους μετέδιδα θετική ενέργεια, δεν θα ένιωθαν ζεστασιά μέσα τους; Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα ένιωθαν ότι έχουν βιώσει την αγάπη και τη ζεστασιά του Θεού. Ο Χριστός, όμως, δεν ενεργεί έτσι συνήθως. Στην πραγματικότητα, μπορεί να συμπεριφερθεί έτσι σε μεγαλύτερα παιδιά για να τους δώσει κάποιου είδους παρηγοριά, όμως δεν θα ενεργούσε έτσι για κανέναν ενήλικα· κάτι τέτοιο θα έλεγε κανείς ότι είναι εξαπάτηση κάποιου ανόητου. Αντίθετα, μπαίνει αμέσως στο θέμα, σου δείχνει ένα μονοπάτι, διευκρινίζει τι συμβαίνει πραγματικά και σ’ αφήνει να διαλέξεις ελεύθερα. Το τι είδους άνθρωπος είσαι καθορίζει και το μονοπάτι που θα πάρεις. Ο Χριστός, αν κοιτάξει κανείς την ουσία όλων των πράξεών Του, δεν εξαπατά τους ανθρώπους ούτε παίζει μαζί τους· εκείνοι, όμως, δεν το αποδέχονται αυτό. Δεν αποδέχονται τα γεγονότα, κι όμως αυτή ακριβώς είναι η ουσία του Χριστού· μόνο έτσι μπορεί να ενεργεί. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αποδεχθούν αυτό, τότε δεν δημιουργείται σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτούς και τον Θεό; Αν δεν μπορούν να πετύχουν τον στόχο τους και επιπλέον δεν αποδέχονται την αλήθεια, τότε δεν δημιουργείται ένα φράγμα; (Ναι.) Αυτό το φράγμα σφηνώνεται στις καρδιές των ανθρώπων. Αρχικά, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Θεός ήταν πολύ στοργικός, καλοσυνάτος σαν μητέρα ή σαν γιαγιά. Τώρα, όμως, επειδή βλέπουν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι και δεν νιώθουν ούτε λίγη ζεστασιά, αποκαρδιώνονται. Μπορεί να πραγματοποιηθεί η φαντασιοκοπία που έχουν ότι «μία και μόνο πρόταση του Χριστού αρκεί για να με βγάλει από την αρνητικότητα»; «Αρκεί να έρθει ο Χριστός για να λύσει τα προβλήματά μου, κι εγγυώμαι πως αμέσως θα νιώσω μέσα μου ζεστασιά, και δεν θα δείξω αρνητικότητα ποτέ ξανά· τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν, και θα ανοίξει ένα μονοπάτι». Είναι ρεαλιστική αυτή η φαντασιοκοπία; Μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος; (Όχι.) Γι’ αυτό και, σ’ αυτό το ζήτημα, δεν θα βγει τίποτα αν οι άνθρωποι βασίζονται διαρκώς στις αντιλήψεις και στις φαντασιοκοπίες τους· πρέπει να αναζητήσουν την αλήθεια για να λύσουν το πρόβλημα.