β. Κατασπαταλούν, υπεξαιρούν, δανείζουν, χρησιμοποιούν με απάτη και κλέβουν τις προσφορές

1. Κατασπαταλούν τις προσφορές

Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι, αν έχουν θέση και εξουσία, έχουν και τη δύναμη να είναι αυτοί οι πρώτοι που θα πάρουν στην κατοχή τους και θα χρησιμοποιήσουν τις προσφορές. Άρα, λοιπόν, αφού έχουν αυτήν τη δύναμη, πώς διαθέτουν και πώς χρησιμοποιούν τις προσφορές; Άραγε, το κάνουν σύμφωνα με τους κανόνες της εκκλησίας ή σύμφωνα με τις αρχές που ρυθμίζουν τις ανάγκες του έργου της εκκλησίας; Μπορούν να το κάνουν αυτό; (Όχι, δεν μπορούν.) Το γεγονός ότι δεν μπορούν θίγει πολλά πράγματα. Από τη στιγμή που αποκτήσουν θέση οι αντίχριστοι, δεν γίνεται να αποφύγουν να κάνουν κάποια πράγματα που έχουν σχέση με το έργο της εκκλησίας, κι ένα κομμάτι αυτού του έργου αφορά σε δαπάνες και κατανομές της περιουσίας της εκκλησίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, με ποιες αρχές προσεγγίζουν την κατανομή της περιουσίας της εκκλησίας; Μήπως με το είναι φειδωλοί; Μήπως με το να είναι σχολαστικοί στον σχεδιασμό των δαπανών, με το να κάνουν οικονομία όπου είναι δυνατόν; Μήπως με το να λαμβάνουν υπόψη τους τον οίκο του Θεού σε καθετί; Όχι. Αν μπορούν να πάνε κάπου με ποδήλατο, δεν παύουν να χαλάνε χρήματα για το λεωφορείο. Κι όταν τους φαίνεται άβολο και δυσάρεστο να πηγαίνουν συνέχεια με το λεωφορείο ή με νοικιασμένο αυτοκίνητο, αρχίζουν να σκέφτονται να αγοράσουν αυτοκίνητο με τα χρήματα του οίκου του Θεού. Ενώ ψάχνουν να αγοράσουν αυτοκίνητο, σνομπάρουν τα οικονομικά μοντέλα με μέτριες επιδόσεις και επιλέγουν ειδικά ένα αυτοκίνητο με υψηλές επιδόσεις, ένα μοντέλο γνωστής μάρκας, εισαγόμενο απευθείας από το εξωτερικό με κόστος πάνω από ένα εκατομμύριο γουάν. Σκέφτονται: «Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, και ούτως ή άλλως, ο οίκος του θεού είναι αυτός που πληρώνει, τα χρήματα του οίκου του θεού ανήκουν σε όλους. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο όλοι μαζί. Εφόσον ο οίκος του θεού είναι τεράστιος κι όλος ο σύμπαν κόσμος ανήκει στον θεό, είναι άραγε τόσο μεγάλη υπόθεση το να αγοράσει ο οίκος του θεού ένα αυτοκίνητο; Στον κόσμο του Σατανά, όλα τα αυτοκίνητα που οδηγούν οι άνθρωποι κοστίζουν αρκετά εκατομμύρια γουάν, άρα το να αγοράσει η εκκλησία μας ένα αυτοκίνητο με μόνο ένα εκατομμύριο γουάν είναι πολύ οικονομικό. Άσε που το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο για μένα, όλη η εκκλησία θα το μοιραστεί». Με το που ανοίξουν το στόμα τους οι αντίχριστοι, χάνονται περισσότερα από ένα εκατομμύριο γουάν κι εκείνοι είναι τελείως ατάραχοι, χωρίς να χτυπήσει η καρδιά τους και χωρίς το παραμικρό ίχνος τύψεων. Μόλις αγοράσουν το αυτοκίνητο, αρχίζουν να το απολαμβάνουν. Παύουν να πηγαίνουν περπατώντας σε μέρη που θα έπρεπε να πάνε με τα πόδια, παύουν να πηγαίνουν με το ποδήλατο σε μέρη που θα έπρεπε να πάνε με ποδήλατο και παύουν να νοικιάζουν αυτοκίνητα για μέρη που μπορούν να πάνε με ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο· αντί γι’ αυτά, επιμένουν να χρησιμοποιούν το δικό τους αυτοκίνητο. Στ’ αλήθεια, μεγαλοπιάνονται, λες και είναι ικανοί να κάνουν σπουδαίο έργο. Οι αντίχριστοι ξοδεύουν χρήματα με μεγάλη σπατάλη, πρέπει όλα όσα αγοράζουν να είναι καλά πράγματα, υψηλής ποιότητας και τελευταίας τεχνολογίας. Για παράδειγμα, μπορεί τα βασικά μοντέλα ορισμένων μηχανημάτων και ειδών εξοπλισμού να διαφέρουν κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες γουάν στην τιμή από τα αντίστοιχα υπερσύγχρονα μοντέλα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι αντίχριστοι θα θελήσουν να αγοράσουν το μοντέλο με την υψηλή ποιότητα, κι εφόσον δεν χαλάνε τα δικά τους χρήματα, αυτό δεν τους ενοχλεί καθόλου. Αν ήταν να πληρώσουν από την τσέπη τους, δεν θα μπορούσαν να διαθέσουν χρήματα ούτε για ένα βασικό μοντέλο ή για κάποιο χαμηλής ποιότητας, αλλά όταν πεις ότι θα το πληρώσει ο οίκος του Θεού, τότε θα θελήσουν το μοντέλο υψηλής ποιότητας. Δεν είναι κτήνη; Δεν είναι παράλογοι; Δεν πρόκειται για κατασπατάληση των προσφορών; (Ναι.) Οι άνθρωποι που κατασπαταλούν τις προσφορές έχουν κακή ανθρώπινη φύση, είναι εγωιστές και ποταποί! Οι αντίχριστοι, μόλις αποκτήσουν τη δύναμη για να χρησιμοποιούν τις προσφορές, θέλουν να αρπάξουν τις προσφορές για τον εαυτό τους, τις χρησιμοποιήσουν αδιαφορώντας πλήρως για τις αρχές και επιμένουν να παίρνουν σε κάθε αγορά αντικείμενα υψηλής ποιότητας. Όταν ψωνίζουν ένα ζευγάρι γυαλιά, θέλουν τα ακριβά, αυτά που μπλοκάρουν το μπλε φως και τις υπεριώδεις ακτίνες, με τους πιο καθαρούς φακούς, ενώ όταν ψωνίζουν υπολογιστή, θέλουν το μοντέλο υψηλής ποιότητας, το τελευταίο μοντέλο. Ασχέτως του αν θα χρειαστούν ή όχι διάφορα εργαλεία και εξοπλισμό στα καθήκοντά τους, μόλις τεθεί το ζήτημα της αγοράς τέτοιων πραγμάτων, θέλουν να επιλέξουν την υψηλή κατηγορία. Δεν είναι αυτό κατασπατάληση των προσφορών; Ως προς τα δικά τους λεφτά, ξέρουν να είναι φειδωλοί, οποιοδήποτε αντικείμενο τους κάνει, αρκεί να είναι πρακτικό· όταν, όμως, είναι να αγοράσουν κάτι για τον οίκο του Θεού, τότε δεν λαμβάνονται πια υπόψη ζητήματα πρακτικότητας και εξοικονόμησης χρημάτων. Το μόνο που σκέφτονται είναι πως πρέπει να είναι γνωστή μάρκα, πρέπει να δείχνει το γόητρό τους, κι αγοράζουν όποιο είναι ακριβότερο. Δεν επιζητούν έτσι την καταστροφή τους; Ξοδεύουν αφειδώς τις προσφορές· αυτό δεν κάνουν οι αντίχριστοι; (Ναι.)

Ήταν κάποιος που πήγε να ψωνίσει οδοντόβουρτσες μαζί με τον αδελφό Άνωθεν. Αγόρασε για τον αδελφό του μια οδοντόβουρτσα που κόστιζε ένα δολάριο και κάτι, αλλά για τον εαυτό του πήρε μια εισαγωγής που κόστιζε πάνω από 15 δολάρια. Λοιπόν, ανάμεσα στον αδελφό Άνωθεν και σ’ αυτόν τον συνηθισμένο αδελφό, δεν θα λέγατε ότι υπήρχε κάποια διαφορά, κάποια απόκλιση όσον αφορά τη θέση; (Ναι.) Από άποψη λογικής —ας μην αναφερθούμε σε πράγματα όπως είναι η θέση, το κύρος ή το πώς κάνει ο Θεός τις κατανομές, κι ας συζητήσουμε απλώς το γεγονός ότι ο αδελφός Άνωθεν εργάζεται σκληρά όλα αυτά τα χρόνια— δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει κάτι ποιοτικότερο; Όμως, δεν ήταν ιδιότροπος ως προς αυτό. Ποιες αρχές ακολουθούσε; Να είναι φειδωλός όπου γίνεται: Εφόσον ένα τέτοιο αντικείμενο δεν είναι κάτι το εξεζητημένο, δεν αξίζει να χρησιμοποιεί κανείς κάτι τόσο ακριβό και δεν υπάρχει λόγος να δαπανηθούν γι’ αυτό τόσα χρήματα· ένα χρηστικό είναι αρκετό. Όσον αφορά, τώρα, την ταυτότητα, το κύρος και τη θέση αυτών των δύο ανθρώπων, παρατηρείται ανάμεσά τους κάποια διαφορά, κι είχε αγοραστεί ένα αντικείμενο με την πιο μέτρια ποιότητα για εκείνον που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το καλό κι ένα αντικείμενο καλύτερης ποιότητας για εκείνον που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το μέτριο. Τι πρόβλημα υπήρχε εδώ; Ποιος από τους δύο αυτούς είχε το πρόβλημα; Το πρόβλημα το είχε εκείνος που χρησιμοποιούσε το καλό αντικείμενο. Δεν είχε ιδέα για το ποιος ήταν και δεν είχε αίσθημα ντροπής, κι αφού θα πλήρωνε ο οίκος του Θεού, μπορούσε να αγοράσει το καλύτερο και πιο ακριβό αντικείμενο. Είχε μήπως αυτός ο άνθρωπος έστω κι ένα ίχνος λογικής; Αφού το έκανε αυτό την ώρα που ψώνιζε μαζί με τον αδελφό Άνωθεν —κάνοντας μπροστά του αυτές τις επιλογές— άραγε τι θα έκανε αν ψώνιζε μόνος του; Πόσα θα είχε σπαταλήσει; Θα είχε φτάσει πολύ πιο μακριά και δεν θα μιλάγαμε για καμιά δεκαριά δολάρια διαφορά· θα είχε το θράσος να αγοράσει αντικείμενα σε οποιαδήποτε τιμή, να ξοδέψει το οποιοδήποτε χρηματικό ποσό. Εφόσον ξόδευε έτσι τις προσφορές και τα χρήματα του οίκου του Θεού, δεν επιζητούσε την καταστροφή του; Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν το εξής: «Έχω κάνει τόσο σημαντικό έργο για τον οίκο του θεού, έχω επωμιστεί τόσους κινδύνους, έχω υπομείνει τόσες κακουχίες κι έχω μπει πολλές φορές στη φυλακή. Μου αξίζει δικαιωματικά να απολαμβάνω ειδική μεταχείριση». Αυτό το «δικαιωματικά» που λες είναι η αλήθεια; Σε ποιο από τα λόγια του Θεού έκανε ο ίδιος την πρόβλεψη ότι όποιος έχει μπει στη φυλακή ή έχει υπομείνει κακουχίες, ή έχει περιπλανηθεί γι’ Αυτόν για πολλά χρόνια, θα πρέπει δικαιωματικά να απολαύσει ειδική μεταχείριση, και θα πρέπει δικαιωματικά να έχει την απόλυτη προτεραιότητα στη χρησιμοποίηση και την κατάσχεση των προσφορών, και να τις κατασπαταλά όποτε θέλει, και πως αυτό αποτελεί διοικητικό διάταγμα; Έχει πει ποτέ ο Θεός έστω και την παραμικρή τέτοια κουβέντα; (Όχι, δεν έχει πει.) Καλά, τότε, τι είπε ο Θεός σχετικά με το πώς αναμένεται να χρησιμοποιούν τις προσφορές τέτοιου είδους άνθρωποι, μαζί με τους επικεφαλής, τους εργάτες και όλους όσοι κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού; Πρέπει να τις χρησιμοποιούν για κανονικές δαπάνες και για κανονικά έξοδα· κανένας δεν έχει κάποια ειδική εξουσία για να χρησιμοποιήσει ή να πάρει στην κατοχή του τις προσφορές. Ο Θεός δεν πρόκειται να μετατρέψει τις προσφορές Του σε ατομική ιδιοκτησία κανενός ανθρώπου. Παράλληλα, ο Θεός δεν έχει ορίσει να κατασπαταλούν οι άνθρωποι χρήματα στη χρήση και τη διάθεση των προσφορών. Τι άνθρωπος είναι αυτός που κατασπαταλά χρήματα; Τι διάθεση έχει κάποιος που κατασπαταλά χρήματα; Αυτό το κάνουν τα θηρία, οι τύραννοι, τα καθάρματα, οι συμμορίτες και οι κατάπτυστοι κακούργοι που δεν έχουν αίσθημα ντροπής· είναι κάτι που το κάνουν οι αντίχριστοι. Όποιος έχει λίγη ανθρώπινη φύση και λίγη ντροπή δεν θα έπεφτε σε τέτοιο επίπεδο. Κάποιοι άνθρωποι, από τη στιγμή που γίνονται επικεφαλής μιας εκκλησίας, πιστεύουν ότι αυτό τους δίνει την εξουσία για να χρησιμοποιούν τις προσφορές και την περιουσία της εκκλησίας. Θέλουν και έχουν το θράσος να αγοράζουν οτιδήποτε, τα πάντα, και θέλουν να ζητάνε οτιδήποτε, τα πάντα. Θεωρούν πως ό,τι αγοράζουν, ό,τι απολαμβάνουν, τους αξίζει και με το παραπάνω· επιπλέον, δεν κάθονται ποτέ να ασχοληθούν με το πόσο κάνει. Κι αν κάποιος τους πάρει κάτι φτηνό και συνηθισμένο, θα φτάσουν μέχρι και να θυμώσουν και να του κρατήσουν κακία. Αυτοί είναι οι αντίχριστοι.

2. Υπεξαιρούν τις προσφορές

Ακόμα μια εκδήλωση της προσπάθειας των αντίχριστων να ελέγξουν τα οικονομικά της εκκλησίας είναι και η υπεξαίρεση. Λογικά καταλαβαίνετε εύκολα τον όρο «υπεξαίρεση». Άραγε, υπεξαίρεση σημαίνει να παίρνει κανείς την περιουσία της εκκλησίας και να τη δίνει στους αδελφούς και τις αδελφές ή να τη διαθέτει για το έργο της εκκλησίας, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί σωστά; (Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.) Και τότε τι σημαίνει «υπεξαίρεση»; (Σημαίνει να μην τα ξοδεύει κανείς τα χρήματα σωστά, αλλά να τα χρησιμοποιεί όπως θέλει εκείνος ή μυστικά.) Το να λέμε «αλλά να τα χρησιμοποιεί μυστικά» είναι μεν σωστό, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ συγκεκριμένο. Εάν κάποιος χρησιμοποιεί την περιουσία της εκκλησίας με τρόπο μυστικό για να καλύψει τα έξοδα διαβίωσης εκείνων που εκτελούν τα καθήκοντά τους με πλήρες ωράριο, τότε δεν είναι κακό αυτό και δεν αποτελεί υπεξαίρεση. Η υπεξαίρεση καταδικάζεται και δεν είναι σε συμφωνία με τις αρχές. Για παράδειγμα, κάποιοι επικεφαλής της εκκλησίας παίρνουν τον έλεγχο των χρημάτων της εκκλησίας και όταν δεν έχουν τα παιδιά τους τα χρήματα που χρειάζονται για να πάνε στο πανεπιστήμιο κι οι ίδιοι πολύ απλά δεν έχουν τόσα λεφτά στο σπίτι, προσέρχονται ενώπιον του Θεού για να προσευχηθούν και λένε: «Ω, θεέ μου, πρώτα θέλω να παραδεχτώ το φταίξιμο και να ικετεύσω τη συγχώρεσή σου. Αν είναι ανάγκη να επιβάλεις τιμωρία, τότε σε παρακαλώ να τιμωρήσεις εμένα κι όχι το παιδί μου. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό αυτό, αλλά είμαι στριμωγμένος αυτήν τη στιγμή και γι’ αυτό αναγκάζομαι να το κάνω αυτό. Η χάρη σου είναι πάντοτε άφθονη, γι’ αυτό και ελπίζω απλώς να μου τη χαρίσεις αυτήν τη φορά και να μου δώσεις την ευλογία σου. Μου λείπουν γύρω στις είκοσι με τριάντα χιλιάδες γουάν για τα δίδακτρα του πανεπιστημίου του παιδιού μου, κι ακόμα και αφού μάζεψα όσα μπορούσα από δω κι από κει και δανείστηκα δεξιά κι αριστερά, ακόμα δεν μου φτάνουν. Μπορώ να πληρώσω τις σπουδές του παιδιού μου με τα δικά σου χρήματα;» Έπειτα, μόλις τελειώσουν την προσευχή τους, νιώθουν πολύ γαλήνιοι και, πιστεύοντας ότι ο Θεός έχει συμφωνήσει, παίρνουν τα χρήματα για να τα χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι. Αυτό είναι υπεξαίρεση, σωστά; Υπεξαίρεση ονομάζεται το να μη χρησιμοποιούν τα χρήματα για τον σκοπό που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν, αλλά να τα χρησιμοποιούν για άλλα πράγματα, παραβιάζοντας τις αρχές που καθορίζουν το πώς να χρησιμοποιούνται οι προσφορές στον οίκο του Θεού. Όταν αρρωσταίνει ένα μέλος της οικογένειας και χρειάζεται χρήματα ή όταν τους τελειώνουν τα χρήματα σε μια επαγγελματική συναλλαγή, τότε αρχίζουν να καταστρώνουν σχέδια για τις προσφορές, και μέσα τους προσεύχονται, λέγοντας: «Θεέ μου, σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, δεν ήθελα να το κάνω, αλλά η οικογένειά μου αντιμετωπίζει όντως δυσκολίες. Η αγάπη σου είναι πλατιά σαν τη θάλασσα και απέραντη σαν τον ουρανό και δεν θυμάσαι τις παραβάσεις των ανθρώπων. Αφού μου τελειώσουν αυτά τα λεφτά, θα σου τα επιστρέψω διπλά όταν βγάλει κάποια έσοδα η οικογενειακή επιχείρηση, γι’ αυτό και σε παρακαλώ να με αφήσεις να τα χρησιμοποιήσω». Με αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούν τις προσφορές προς τον Θεό. Όποιος κι αν χρειάζεται χρήματα, είτε πρόκειται για συγγενή είτε για φίλο, αυτοί οι επικεφαλής, αφού έχουν τα χρήματα στα χέρια τους, θα του τα δώσουν, ενεργώντας δίχως αρχές και δίχως να πάρουν τη σύμφωνη γνώμη των άλλων, και πολύ περισσότερο δίχως να σκεφτούν ούτε μια στιγμή ότι μιλάμε για προσφορές προς τον Θεό. Κάθε άλλο, θα αναλάβουν να πάρουν οι ίδιοι την απόφαση, να βγάλουν τα χρήματα από την εκκλησία και να τα χρησιμοποιήσουν για άλλους σκοπούς. Αυτό δεν είναι υπεξαίρεση; (Είναι.) Πρόκειται για υπεξαίρεση. Λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι, μετά την κρυφή υπεξαίρεση των προσφορών, επιστρέφουν τα χρήματα στο σύνολό τους· μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι πια ένοχοι για την αμαρτία της υπεξαίρεσης προσφορών; Μήπως σημαίνει ότι μπορούν να τη γλιτώσουν; Ή μήπως, αν τον καιρό που έκαναν την υπεξαίρεση, είχαν τους λόγους τους, βρίσκονταν σε συγκεκριμένες συνθήκες ή αντιμετώπιζαν δυσκολίες και δεν είχαν καμία άλλη επιλογή παρά να υπεξαιρέσουν τα χρήματα, μπορεί να τους δοθεί συγχώρεση για το γεγονός ότι υπεξαίρεσαν τα χρήματα και να μην καταδικαστούν; (Όχι, δεν μπορεί.) Στην περίπτωση αυτή, η αμαρτία της υπεξαίρεσης των προσφορών είναι μεγάλη! Έχει καμιά διαφορά μ’ αυτό που έκανε ο Ιούδας; Αυτοί που κάνουν υπεξαίρεση των προσφορών δεν είναι της ίδιας συνομοταξίας με τον Ιούδα; (Ναι, είναι.) Όταν πάνε τα παιδιά τους για σπουδές, όταν κάποιο μέλος της οικογένειάς τους ανοίγει επιχείρηση ή όταν ένας ηλικιωμένος χρειάζεται γιατρούς, ή όταν δεν έχουν λιπάσματα για να καλλιεργήσουν, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, θέλουν να χαλάσουν τα χρήματα της εκκλησίας. Κάποιοι, μάλιστα, καταστρέφουν τις αποδείξεις είσπραξης απ’ αυτά που προσέφεραν οι αδελφοί και οι αδελφές, και τσεπώνουν τα χρήματα για να τα ξοδέψουν όπως τους αρέσει, χωρίς ούτε καν να κοκκινίσουν από τη ντροπή και χωρίς να χτυπήσει λίγο η καρδιά τους. Κάποιοι, μάλιστα, δέχονται χρηματικές προσφορές από τους αδελφούς και τις αδελφές στις συναθροίσεις, και μετά, μόλις τελειώσει η συνάθροιση, μ’ αυτά τα χρήματα πάνε και αγοράζουν πράγματα. Κι έπειτα υπάρχουν κάποιοι αδελφοί και αδελφές που, αφού δουν με τα ίδια τους τα μάτια τους συγκεκριμένους ανθρώπους να υπεξαιρούν τις προσφορές, συνεχίζουν να τους επιτρέπουν να κρατήσουν τα χρήματα και δεν αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του ούτε βγαίνει μπροστά για να τους σταματήσει. Όλοι τους φοβούνται μήπως προσβάλουν αυτούς τους επικεφαλής, κι έτσι, όσο εκείνοι ξοδεύουν, αυτοί απλώς τους κοιτάνε. Καλά, λοιπόν, εσύ προσέφερες ή δεν προσέφερες αυτά τα χρήματα στον Θεό; Αν κάνεις φιλανθρωπίες σε άλλους ανθρώπους, πρέπει να καταστήσεις σαφές ότι αυτά τα χρήματα δεν τα προσφέρεις στον Θεό και μετά ο Θεός δεν πρόκειται να το θυμάται. Έπειτα, όσον αφορά ζητήματα όπως το σε ποιον ανήκουν αυτά τα χρήματα, ποιος τα χαλάει και πώς τα χαλάει, όλα αυτά δεν θα έχουν καμία σχέση με τον οίκο του Θεού. Απ’ την άλλη, αν αυτά τα χρήματά σου τα έχεις πράγματι προσφέρει στον Θεό, αλλά προτού προλάβει η εκκλησία να τα χρησιμοποιήσει, κάποιος τα ξοδεύει με αυτόν τον τρόπο, τα κατασπαταλάει με αυτόν τον τρόπο, κι εσένα δεν σου καίγεται καρφί, δεν βάζεις ένα τέλος σ’ αυτό και δεν το καταγγέλλεις, τότε, σε μια τέτοια περίπτωση, έχεις πρόβλημα, έχεις συμμετοχή στην αμαρτία του, κι όταν καταδικαστεί, ούτε εσύ πρόκειται να γλιτώσεις.

3. Δανείζουν τις προσφορές

Οτιδήποτε έχει να κάνει με αυθαίρετη χρήση προσφορών, με λανθασμένη κατανάλωση και διάθεση προσφορών, αφορά πάντοτε τα διοικητικά διατάγματα και έχει την ιδιότητα ότι τα παραβιάζει. Κάποιοι, όταν διαχειρίζονται την περιουσία της εκκλησίας, μπορεί να πουν: «Η περιουσία της εκκλησίας κάθεται απλώς εκεί πέρα. Στην εποχή μας, οι τράπεζες έχουν ένα σωρό επενδυτικά προγράμματα, όπως είναι τα ομόλογα και τα επενδυτικά ταμεία, κι όλα αυτά δίνουν καλά επιτόκια. Αν πάρουμε τα λεφτά της εκκλησίας και τα επενδύσουμε για να εισπράξουμε λίγους τόκους, κάτι τέτοιο δεν θα ωφελούσε τον οίκο του θεού;» Τότε, χωρίς να το συζητήσουν, χωρίς να εξασφαλίσουν τη σύμφωνη γνώμη κανενός από την εκκλησία, παίρνουν μόνοι τους την πρωτοβουλία και δανείζουν τα χρήματα. Για ποιον σκοπό το κάνουν αυτό; Αν το θέσουμε ευγενικά, αυτό σημαίνει ότι αποκομίζουν κάποιους τόκους για τον οίκο του Θεού, λαμβάνουν υπόψη τους τον οίκο του Θεού· αλλά στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους ένα εγωιστικό κίνητρο. Θέλουν να δανείσουν τα χρήματα χωρίς να το μάθει κανείς και μετά, στο τέλος, να επιστρέψουν το κεφάλαιο στον οίκο του Θεού και να κρατήσουν τους τόκους για λογαριασμό τους. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δόλια πρόθεση; Αυτό χαρακτηρίζεται ως δανεισμός των προσφορών. Μπορεί να θεωρηθεί ότι όποιος δανείζει προσφορές τις χρησιμοποιεί σωστά; (Όχι, δεν μπορεί.) Υπάρχουν άλλοι που λένε: «Ο θεός αγαπάει την ανθρωπότητα, ο οίκος του θεού έχει ζεστασιά. Κάποιες φορές, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μας δεν έχουν χρήματα, δεν μπορούμε να τους δανείσουμε τις προσφορές του θεού;» Τότε, κάποιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να πάρουν οι ίδιοι μια απόφαση, και μάλιστα κάποιοι αντίχριστοι κάνουν έκκληση στους αδελφούς και στις αδελφές και τους παροτρύνουν, λέγοντας: «Ο θεός αγαπάει την ανθρωπότητα, ο θεός δίνει ζωή, τα δίνει όλα στον άνθρωπο, οπότε δεν θα ήταν και τίποτα σπουδαίο να δανείζαμε κάποια χρήματα, σωστά; Δεν αποτελεί πρόθεση του θεού να δώσουμε κάποια δανεικά στους αδελφούς και τις αδελφές μας για να τους βοηθήσουμε σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης, να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες στη ζωή τους; Αν ο θεός αγαπάει την ανθρωπότητα, τότε πώς γίνεται να μην αγαπάει ο ένας τον άλλον; Άντε, δάνεισέ τους λίγα χρήματα!» Οι περισσότεροι αδαείς άνθρωποι, μόλις το ακούνε αυτό, λένε: «Βέβαια, αφού το λες εσύ. Εν πάση περιπτώσει, αυτά τα χρήματα είναι για όλους, οπότε ας θεωρηθεί ότι βοηθάμε κάποιον όλοι μαζί». Κι έτσι, κάποιος αραδιάζει μεγαλοστομίες, οι κόλακες τον γλείφουν και, στο τέλος, τα λεφτά εξαφανίζονται. Άραγε, λοιπόν, μετράει αν πεις ότι «αυτά τα χρήματα έχουν προσφερθεί στον Θεό»; Αν μετράει, τότε τα χρήματα ανήκουν ήδη στον Θεό και πλέον είναι καθαγιασμένα, οπότε μόνο σύμφωνα με τις αρχές που έχει θέσει ο Θεός θα ήταν πρέπον να χρησιμοποιηθούν. Αν δεν μετράει, αν τα χρήματα που προσφέρεις δεν μετράνε, τότε τι ακριβώς κάνεις όταν δίνεις αυτήν την προσφορά; Μήπως πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι; Μήπως κάνεις αστεία στον Θεό και Τον εξαπατάς; Μόλις βάλεις αυτά που θέλεις να προσφέρεις πάνω στον βωμό, αρχίζεις να τα φθονείς, αφού αυτά τα πράγματα είναι τοποθετημένα εκεί πέρα, αλλά ο Θεός δεν τα χρησιμοποιεί, κι απ’ ό,τι φαίνεται, τελικά δεν τα χρειάζεται. Όταν, λοιπόν, χρειάζεται να τα χρησιμοποιήσεις, πας και τα χρησιμοποιείς για λογαριασμό σου. Ή μπορεί να είχες προσφέρει πάρα πολλά και, αφού αργότερα το μετάνιωσες, να πήρες πίσω μερικά. Ή μπορεί να μην σκεφτόσουν καθαρά όταν τα πρόσφερες, και τώρα που βρήκες πώς να τα χρησιμοποιήσεις, τα παίρνεις πίσω. Ποια είναι η φύση μιας τέτοιας συμπεριφοράς; Όσον αφορά αυτά τα χρήματα και αυτά τα πράγματα, από τη στιγμή που κάποιος τα έχει προσφέρει στον Θεό, είναι σαν να τα έχει παρουσιάσει στον βωμό· και τι είναι αυτά τα πράγματα που έχουν παρουσιαστεί στον βωμό; Είναι προσφορές. Ακόμα κι αν δεν είναι παρά μια πέτρα ή ένας κόκκος άμμου, ένα αχνιστό ψωμάκι ή ένα ποτήρι νερό, από τη στιγμή που έβαλες αυτό το αντικείμενο στον βωμό, ανήκει στον Θεό κι όχι στους ανθρώπους, και δεν επιτρέπεται πια σε κανέναν άνθρωπο να το αγγίξει. Είτε το λαχταράς για τον εαυτό σου είτε πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα να το χρησιμοποιήσεις, κανένας άνθρωπος δεν έχει πια δικαίωμα πάνω του. Κάποιοι λένε: «Μήπως δεν αγαπάει ο θεός την ανθρωπότητα; Και τι θα γίνει αν επιτρέψει στην ανθρωπότητα να πάρει ένα μερίδιο; Αυτήν τη στιγμή, εσύ δεν διψάς και δεν έχεις ανάγκη το νερό, αλλά εγώ διψάω· για ποιον λόγο, λοιπόν, να μην μπορώ να πιω λίγο;» Τότε, όμως, πρέπει να δεις αν ο Θεός συμφωνεί ή δεν συμφωνεί. Αν συμφωνεί ο Θεός, τότε αυτό αποδεικνύει ότι σου έχει δώσει το δικαίωμα και ότι έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το εν λόγω αντικείμενο· αν, όμως, ο Θεός δεν συμφωνεί, τότε δεν έχεις δικαίωμα να το χρησιμοποιήσεις. Στην περίπτωση που δεν έχεις το δικαίωμα, που ο Θεός δεν σου έχει δώσει το δικαίωμα, χρησιμοποιώντας κάτι που ανήκει στον Θεό θα παραβίαζες ένα πολύ μεγάλο ταμπού και αυτό είναι κάτι που ο Θεός το σιχαίνεται περισσότερο απ’ το καθετί. Οι άνθρωποι λένε συνέχεια ότι ο Θεός δεν ανέχεται προσβολές απ’ τους ανθρώπους, αλλά δεν έχουν καταλάβει ποτέ πώς είναι στ’ αλήθεια η διάθεση του Θεού ούτε ποια από όλα όσα κάνουν είναι πιο πιθανό να προσβάλουν τη διάθεσή Του. Όσον αφορά το ζήτημα των προσφορών του Θεού, πολλοί είναι εκείνοι που τις έχουν όλη την ώρα στο μυαλό τους και θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν ή να τις κατανείμουν όπως θέλουν, να τις χρησιμοποιήσουν, να τις πάρουν στην κατοχή τους ή ακόμα και να τις κατασπαταλήσουν όπως θέλουν εκείνοι· Εγώ, όμως, σου λέω ότι έχεις τελειώσει, σου αξίζει ο θάνατος! Τέτοια είναι η διάθεση του Θεού. Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν να αγγίξει τα υπάρχοντά Του· τέτοια είναι η αξιοπρέπειά Του. Μόνο σε μία περίπτωση δίνει ο Θεός στους ανθρώπους το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσουν, κι αυτή είναι το να χρησιμοποιηθούν σωστά και σύμφωνα με τους κανονισμούς της εκκλησίας και τις αρχές που καθορίζουν τη χρήση τους. Αν παραμείνει μέσα σ’ αυτά τα όρια, τότε ο Θεός το θεωρεί αποδεκτό, αλλά αν ξεφύγει κανείς από αυτά τα όρια, θα πρόκειται για προσβολή της διάθεσης του Θεού και για παραβίαση των διοικητικών διαταγμάτων. Τόσο αυστηρό είναι αυτό, δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης και δεν υπάρχει εναλλακτική οδός. Όσους, λοιπόν, κάνουν τέτοια πράγματα όπως είναι η κατασπατάληση, η υπεξαίρεση ή ο δανεισμός των προσφορών ο Θεός τούς θεωρεί αντίχριστους. Γιατί αντιμετωπίζονται τόσο αυστηρά, ώστε να θεωρούνται αντίχριστοι; Αν κάποιος που πιστεύει στον Θεό μπορεί να φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να τολμήσει να αγγίξει, ή να χρησιμοποιήσει ή να κατασπαταλήσει με το έτσι θέλω τα αντικείμενα που ανήκουν στον Θεό και που έχουν καθαγιαστεί, τότε τι άνθρωπος είναι αυτός; Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι εχθρός του Θεού. Μόνο οι εχθροί του Θεού θα τηρούσαν μια τέτοια στάση όσον αφορά τα υπάρχοντά Του· ένας συνηθισμένος διεφθαρμένος άνθρωπος δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, ούτε καν ένα ζώο δεν θα έκανε κάτι τέτοιο· κάτι τέτοιο θα το έκαναν μονάχα οι εχθροί του Θεού, ο Σατανάς και ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Μήπως είναι πολύ υπερβολικό αυτό; Όχι, πρόκειται για γεγονός και είναι απόλυτα ακριβές. Πώς είναι δυνατόν το σινάφι του Σατανά να αγγίξει πράγματα που ανήκουν στον Θεό; Τέτοια είναι η αξιοπρέπεια του Θεού!

4. Χρησιμοποιούν με απάτη τις προσφορές

Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, με κάθε λογής προφάσεις, ζητάνε χρήματα και αγαθά από την οικογένεια του Θεού, λέγοντας: «Στην εκκλησία μας χρειαζόμαστε μια καρέκλα, οπότε πάρτε μας μία. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές στην εκκλησία μας δεν έχουν υπολογιστή για να τον χρησιμοποιήσουν για τα καθήκοντά τους—να μας αγοράσετε ένα Mac. Στο πλαίσιο του έργου μας επικοινωνούμε συχνά με ανθρώπους και δεν γίνεται να μην έχουμε τηλέφωνο —να μας πάρετε iPhone. Όμως, δεν έχει νόημα να έχουμε μόνο ένα, θα ήταν πολύ άβολο αυτό, αφού κάποιες φορές πρέπει να επικοινωνήσουμε με διαφορετικούς ανθρώπους. Και μια γραμμή είναι πολύ ευάλωτη στην παρακολούθηση, οπότε μόνο αν έχουμε πολλές γραμμές θα πετύχουμε». Και κάπως έτσι, μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν τέσσερα ή πέντε κινητά μαζί τους και κουβαλάνε δύο-τρεις φορητούς υπολογιστές τη φορά· η εμφάνισή τους είναι πολύ εντυπωσιακή, αλλά η απόδοσή τους στο έργο είναι χαμηλή. Πώς τα βρήκαν όλα αυτά; Όλα αυτά τα απέκτησαν με απάτη. Παλιότερα, είχαμε μιλήσει για μια ανόητη γυναίκα, η οποία ήταν χαρακτηριστική αντίχριστη. Ο οίκος του Θεού ανακαίνιζε ένα κτίριο της εκκλησίας, κι εκείνη συνέπραξε με έναν τύπο για να χρησιμοποιήσουν με απάτη τα χρήματα της εκκλησίας, με αποτέλεσμα ο οίκος του Θεού να υποστεί μεγάλες απώλειες. Όταν έκανε την ανακαίνιση ο τύπος αυτός, άρπαξε ένα μέρος των χρημάτων όπως ίσως να έκανε κι ένας άπιστος εργολάβος, επιλέγοντας το πιο ακριβό απ’ ό,τι αγόραζε και ξοδεύοντας πολλά παραπάνω χρήματα. Όταν κάποιοι παρατήρησαν πως υπήρχε πρόβλημα, εκείνη η ανόητη γυναίκα τον βοήθησε να το συγκαλύψει και να το κρύψει, και μαζί απέσπασαν με απάτη χρήματα από τον οίκο του Θεού. Στο τέλος, τους τσάκωσαν και τους απέβαλαν και τους δύο. Με αυτά που έκαναν, προκάλεσαν την ίδια τους την καταστροφή και διέλυσαν τις ζωές τους. Τους ωφέλησε καθόλου η κλάψα; Εφόσον στο τέλος έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα, για ποιον λόγο ενήργησαν έτσι από την αρχή; Για ποιον λόγο άραγε δεν σκέφτηκε καλά τα πράγματα αυτή η ανόητη γυναίκα όταν χρησιμοποιούσε με απάτη τις προσφορές; Ήταν υπερβολή να την αποβάλει ο οίκος του Θεού και να την αναγκάσει να επιστρέψει τα χρήματα; (Όχι, δεν ήταν.) Της άξιζε! Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν αξίζουν λύπηση. Δεν γίνεται να τους δείξει κανείς έλεος. Κι έπειτα υπάρχει η επικεφαλής για την οποία μιλήσαμε στο παρελθόν. Πήρε κρυφά ένα αρκετά μεγάλο ποσό από τα χρήματα της εκκλησίας και το δάνεισε σε έναν άπιστο. Αργότερα, αντιμετωπίστηκε κι αυτή. Μπορεί κάποιοι να σκέφτονται: «Μα, δεν δάνεισε απλώς λίγα χρήματα; Ας τα επιστρέψει κι ας τελειώνει η υπόθεση. Για ποιον λόγο να αποπεμφθεί; Αυτό σημαίνει πως ένας σχετικά καλός άνθρωπος μετατρέπεται σε άπιστο μέσα σε μια στιγμή και αναγκάζεται να βγει να δουλέψει για να τα βγάλει πέρα. Είναι τόσο αξιολύπητη!» Είναι αξιολύπητο αυτό το άτομο; Γιατί, αντί γι’ αξιολύπητη, δεν λες πως είναι απεχθής; Γιατί δεν βλέπεις τι κάνει; Αυτά που έχει κάνει αρκούν για να σε αηδιάσουν για όλη την υπόλοιπη ζωή σου, κι εσύ κάθεσαι και τη λυπάσαι! Όσον για κείνους που τη λυπούνται, τι άνθρωποι είναι αυτοί; Είναι όλοι τους ανόητοι και άνθρωποι που είναι καλοί απέναντι σε όλους αδιακρίτως.

5. Κλέβουν τις προσφορές

Υπάρχει μια τελευταία εκδήλωση του ελέγχου που ασκούν οι αντίχριστοι στα οικονομικά της εκκλησίας, κι αυτή είναι το να κλέβουν τις προσφορές. Κάποιοι αδαείς, όταν κάνουν προσφορές, ακολουθούν την αρχή του «να μην ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά» και στη συνέχεια τοποθετούν τα κεφάλαια που προσφέρουν στα χέρια ενός ανθρώπου τον οποίο δεν ξέρουν καν αν μπορούν να εμπιστευτούν σίγουρα. Λένε: «Αυτήν τη φορά, η προσφορά που θα κάνω είναι σχετικά μεγάλο ποσό, οπότε μην το μάθει κανένας άλλος και μην το σημειώσεις λογιστικό βιβλίο. Αυτό το κάνω ενώπιον του Θεού και όχι ενώπιον των άλλων ανθρώπων. Αρκεί που το ξέρει ο Θεός, κι όλα καλά. Αν ενημερώναμε τους αδελφούς και τις αδελφές, τότε πολύ πιθανόν να με λάτρευαν. Έτσι, για να μην ανέβω στην εκτίμησή τους, το κάνω στα κρυφά». Αφού κάνουν κάτι τέτοιο, νιώθουν πολύ καλά με τον εαυτό τους, επειδή σκέφτονται: «Έκανα την προσφορά μου με βάση τις αρχές, σε χαμηλούς τόνους και ψύχραιμα· την κράτησα μυστική και την έκανα χωρίς να το ξέρει κανένας αδελφός ή αδελφή». Όμως, αυτός ο τρόπος δράσης που χαρακτηρίζεται από άγνοια δημιούργησε ένα περιθώριο για εκμετάλλευση από τους άπληστους ανθρώπους. Με το που γίνει η προσφορά, ο αντίχριστος που την έλαβε πηγαίνει και την καταθέτει στην τράπεζα, κι έτσι την παίρνει για δικιά του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πει και σ’ εκείνον που την έκανε: «Την επόμενη φορά που θα προσφέρεις κάτι, να το κάνεις με τον ίδιο τρόπο. Είναι σωστό και σύμφωνο με τις αρχές να το κάνεις έτσι· πρέπει, όταν δίνεις προσφορές, να διατηρείς χαμηλό προφίλ. Ο οίκος του θεού έχει πει να μην ζητάει κανείς απ’ τους ανθρώπους να κάνουν προσφορές. Αυτό σημαίνει ότι ζητάει οι άνθρωποι να διατηρήσουν χαμηλό προφίλ, να μη μιλάνε για τις προσφορές τους ακόμα και αφού τις κάνουν, αλλά και να μην αποκαλύπτουν τι ποσό έδωσαν, πόσο μάλλον να πουν σε ποιον τα έδωσαν». Μπορεί, άραγε, εκείνος που έκανε αυτήν την προσφορά να διακρίνει τους ανθρώπους; Για ποιον λόγο να κάνει μια τέτοια ανόητη κίνηση; Καθώς δεν είχε ιδέα πόσο μοχθηρή και καταχθόνια μπορεί να είναι η καρδιά του ανθρώπου, εμπιστεύτηκε απόλυτα εκείνον τον άνθρωπο, και στο τέλος, τα λεφτά του κλάπηκαν. Πρόκειται για ένα περιστατικό κατά το οποίο κάποιος έδωσε σ’ έναν αντίχριστο κάποιο περιθώριο για να εκμεταλλευτεί, επιτρέποντάς του να κλέψει τα χρήματα. Θα μπορούσε, όμως, ένας αντίχριστος να κλέψει χρήματα χωρίς να του δοθεί κάποιο περιθώριο; Υπάρχουν, άραγε, περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποιος, την ώρα που κρατάει τα λογιστικά βιβλία καταγράφει επίτηδες λάθος ποσό ή καταγράφει μικρότερο ποσό και παίρνει κρυφά τα χρήματα, λίγα λίγα, όταν οι άλλοι δεν προσέχουν; Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι. Άνθρωποι σαν αυτούς είναι άπληστοι για τα πλούτη, έχουν ποταπό και κακόβουλο χαρακτήρα κι είναι ικανοί για τα πάντα, φτάνει να έχουν την ευκαιρία. Υπάρχει ένα ρητό: «Οι ευκαιρίες απευθύνονται στους προετοιμασμένους». Οι άνθρωποι που δεν είναι άπληστοι δεν λαμβάνουν υπόψη τους αυτά τα πράγματα, αλλά οι άπληστοι τα λαμβάνουν πάντα υπόψη τους. Το μυαλό τους σκέφτεται συνεχώς να καταστρώσει σχέδια και να αναζητήσει περιθώρια για εκμετάλλευση σε ό,τι αφορά τα χρήματα, σκέφτονται πώς μπορούν να επωφεληθούν και να ξοδέψουν στα κρυφά τα χρήματα.

Ήταν κάποτε μια ανόητη γυναίκα. Μια φορά που μιλούσα μαζί της, ανέφερα ότι η εκκλησία ήθελε να τυπωθούν κάποια βιβλία και τη ρώτησα αν είχε ιδέα από εκτυπώσεις. Μου απάντησε με ένα σωρό θεωρίες κι έπειτα συνέχισε: «Συνήθως τα τυπογραφεία παίρνουν προμήθεια όταν τυπώνουν βιβλία. Αν βάλουμε έναν άπιστο να κάνει τη δουλειά, τότε σίγουρα θα υπάρξουν πολλές ύποπτες συναλλαγές και σίγουρα θα βγάλει αρκετό κέρδος κάτω απ’ το τραπέζι». Την ώρα που μιλούσε, άρχισε να λάμπει από χαρά. Τα μάτια της φωτίστηκαν, ανασήκωσε τα φρύδια της, τα μάγουλά της κοκκίνισαν και γέμισε χαρά και ενθουσιασμό. Σκέφτηκα μέσα Μου: «Αφού μπορείς εσύ να χειριστείς αυτήν την εκτύπωση, τότε ανάλαβέ την και απλώς πες Μου όλα όσα ξέρεις γι’ αυτό το θέμα. Για ποιον λόγο ενθουσιάζεσαι τόσο πολύ;» Μόλις, όμως, άρχισα να το σκέφτομαι, το κατάλαβα: Εδώ υπήρχε κάποιο πιθανό κέρδος. Δεν την ένοιαζε καθόλου πώς θα εκτυπώνονταν τα βιβλία, ποια βιβλία θα εκτυπώνονταν, τι ποιότητα θα είχαν ή πώς θα έψαχνε να βρει τυπογραφείο —το μόνο που την ένοιαζε ήταν να πάρει μερίδιο. Ακόμα δεν είχε γίνει το παραμικρό, κι εκείνη μιλούσε ήδη για ποσοστά. Σκέφτηκα: «Μάλλον σου σάλεψε από τη φτώχεια. Πώς είναι δυνατόν να ελπίζεις να πάρεις ποσοστό από την εκτύπωση βιβλίων για τον οίκο του Θεού; Ο οίκος του Θεού, όταν μοιράζει βιβλία, δεν βγάζει δεκάρα, όλα διατίθενται δωρεάν, κι εσύ θέλεις μερίδιο;» Αυτή η γυναίκα δεν φλέρταρε με τον θάνατο; Προτού καν συμφωνήσει ο οίκος του Θεού να της επιτρέψει να πάρει τη δουλειά, τη στιγμή που Εγώ απλώς έκανα μια ερώτηση, αυτή ήδη μιλούσε για το μερίδιο που θα έπαιρνε. Αν όντως της γινόταν η ανάθεση της δουλειάς, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει μόνο παίρνοντας ένα ποσοστό· θα μπορούσε κάλλιστα να το σκάσει με όλα τα λεφτά —όσα κι αν της έδινες, τόσα θα σου αποσπούσε με απάτη, τόσα θα σου έκλεβε. Μήπως τα παραλέω; Ήταν φοβερή περίπτωση αυτή η ανόητη γυναίκα, σωστά; Αν ρωτάς τη γνώμη Μου, ήταν μια λησταρχίνα και μια συμμορίτισσα, η οποία θα τολμούσε να κερδίσει όσα λεφτά μπορούσε. Ας παραμερίσουμε προς το παρόν το ερώτημα αν ο Θεός συμφωνεί μ’ αυτό, κι ας ρωτήσουμε απλώς τους αδελφούς και τις αδελφές αν αυτή η γυναίκα το διαχειρίζεται με ευσυνειδησία, αν μπορούν να αποδεχτούν τον τρόπο µε τον οποίο το χειρίζεται κι αν ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να τη συγχωρήσει.

Έπειτα, είναι κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και το να τους αναφέρεις προκαλεί αηδία. Όταν δέχονται να κάνουν μια δουλειά για τον οίκο του Θεού, συμμαχούν με άπιστους για να ανεβάσουν την τιμή, με αποτέλεσμα ο οίκος του Θεού να πληρώσει ένα εξωφρενικό ποσό και να ζημιωθεί. Αν πεις ότι δεν πρόκειται να το αγοράσεις ή ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσεις με την πρότασή τους, τότε θα εκνευριστούν και θα δοκιμάσουν χίλια δυο πράγματα για να σε πείσουν ή να σε αποθαρρύνουν και να αποσπάσουν τα χρήματα από την εκκλησία. Όταν πληρωθούν τα χρήματα στους άπιστους, κι εκείνοι έχουν αποκομίσει όφελος, κι έχει ενισχυθεί και η φήμη τους, είναι τόσο χαρούμενοι, λες και μόλις κέρδισαν το λαχείο. Έτσι δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει, κατασπαταλούν τις προσφορές και δεν προσπαθούν ποτέ να εξασφαλίσουν το ελάχιστο όφελος για τον οίκο του Θεού. Για ποιον λόγο απολύθηκαν εκείνες οι ανόητες γυναίκες που επιφορτίστηκαν με την εκτύπωση των βιβλίων; Επειδή προκάλεσαν ζημιές στον οίκο του Θεού και έδρασαν απερίσκεπτα. Στις διαπραγματεύσεις που έκαναν με τους άπιστους, πίεζαν διαρκώς για να πέσει η τιμή όσο πιο πολύ μπορούσαν, σε σημείο που να είναι μικρότερη ακόμα κι απ’ το κόστος παραγωγής, σε σημείο που να προκαλεί αηδία και οι άπιστοι να μη θέλουν πια να συνεργαστούν μαζί τους. Τελικά, οι άπιστοι συμφώνησαν διστακτικά, αλλά υποβαθμίστηκε σε μεγάλο βαθμό η ποιότητα. Πείτε Μου, μήπως υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που θα ήταν πρόθυμος να κάνει δουλειές και να ζημιωθεί; Οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να επιβιώσουν, και όταν κάνουν δουλειές, πρέπει, εκτός από το κόστος παραγωγής, να βγάλουν αρκετά χρήματα για να καλύψουν τα βιοποριστικά τους έξοδα και τα εργατικά κόστη. Εκείνες οι γυναίκες δεν άφηναν αυτούς τους άπιστους να βγάλουν χρήματα, έκαναν παράλογες διαπραγματεύσεις για την τιμή και την κατέβαζαν όσο πιο πολύ μπορούσαν, νομίζοντας ότι έτσι εξοικονομούσαν χρήματα για τον οίκο του Θεού. Πώς τελείωσε όλο αυτό; Η άλλη πλευρά τελικά μείωσε την ποιότητα της εργασίας και της βιβλιοδεσίας. Αν δεν κάλυπταν έτσι τη διαφορά, δεν θα ζημιώνονταν; Αν έπρεπε να ζημιωθούν, θα είχαν κάνει, άραγε, τη δουλειά; Μπορούσαν να αφήσουν αυτές τις γυναίκες να επωφεληθούν περισσότερο στη διαπραγμάτευση; Όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Αν άφηναν αυτές τις γυναίκες να επωφεληθούν περισσότερο, τότε δεν θα έκαναν δουλειές, θα έκαναν αγαθοεργίες. Εκείνες οι ανόητες γυναίκες δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό, χειρίστηκαν με τέτοιον τρόπο το έργο για τον οίκο του Θεού και τα έκαναν θάλασσα. Και στο τέλος, συνέχισαν να λένε τόσες δικαιολογίες: «Τον οίκο του Θεού είχα στο μυαλό μου. Εξοικονομούσα χρήματα για τον οίκο του Θεού. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι!» Αράδιαζαν ανοησίες! Ήξεραν μήπως τι πάει να πει κλαδικοί κανονισμοί; Ήξεραν τι σημαίνει καθιερωμένες πρακτικές και λογική; Και ποιο ήταν, λοιπόν, το τελικό αποτέλεσμα; Κάποια απ’ τα βιβλία ήταν πολύ κακής ποιότητας, οι σελίδες άρχιζαν να ξεκολλάνε μετά από μερικά ξεφυλλίσματα και διαλυόταν ολόκληρο το βιβλίο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαβαστεί, οπότε η μόνη επιλογή ήταν να τυπωθούν τα πάντα απ’ την αρχή. Εξοικονομήθηκαν χρήματα έτσι ή ξοδεύτηκαν περισσότερα; (Ξοδεύτηκαν περισσότερα.) Τέτοιο φιάσκο προκάλεσαν αυτές οι ανόητες γυναίκες.

Το γεγονός ότι οι αντίχριστοι προσεγγίζουν τις προσφορές με τρόπο που υπολείπεται εντελώς σε αρχές και ανθρώπινη φύση αποτελεί σαφή απόδειξη της μοχθηρής και φαύλης διάθεσής τους. Αν κρίνουμε από το πώς προσεγγίζει ένας αντίχριστος τις προσφορές και όλα όσα ανήκουν στον Θεό, η διάθεσή του πηγαίνει πραγματικά κόντρα στον Θεό. Αντιμετωπίζει τις προσφορές που ανήκουν στον Θεό με απόλυτη περιφρόνηση, παίζει μ’ αυτές και τις μεταχειρίζεται όπως θέλει, δεν δείχνει τον παραμικρό σεβασμό και δεν έχει καθόλου όρια. Αν μεταχειρίζεται έτσι αυτά που ανήκουν στον Θεό, τότε πώς μεταχειρίζεται τον ίδιο τον Θεό; Ή τα λόγια που λέει Εκείνος; Η απάντηση είναι προφανής. Τέτοια είναι η φύση-ουσία του αντίχριστου, η ουσία του αντίχριστου στην οποία κυριαρχεί η μοχθηρία και η φαυλότητα· πρόκειται για έναν πραγματικό αντίχριστο. Να το θυμάστε αυτό: Σε περίπτωση που κάποιος είναι ικανός να κατασπαταλά, να υπεξαιρεί, να δανείζει, να χρησιμοποιεί με απάτη ή να κλέβει τις προσφορές, δεν υπάρχει λόγος να παρατηρήσει κανείς άλλες εκδηλώσεις. Εφόσον παρουσιάζεται μία από αυτές τις κατηγορίες, αυτό αρκεί για να θεωρηθεί αντίχριστος ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να κάνετε ούτε διερεύνηση ούτε έρευνα ούτε, βέβαια, να τον εξετάσετε για να διαπιστώσετε αν είναι τέτοιος άνθρωπος κι αν είναι ικανός μελλοντικά να κάνει τέτοια πράγματα. Εφόσον εντάσσεται έστω και σε μία από αυτές τις κατηγορίες, αυτό τον καταδικάζει ως αντίχριστο, ως εχθρό του Θεού. Ρίξτε μια ματιά, όλοι σας: Είτε μιλάμε για κάποιον επικεφαλής που έχετε ήδη εκλέξει είτε για κάποιον επικεφαλής που έχετε αποφασίσει να εκλέξετε, είτε για κάποιον από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρείτε πολύ καλούς, όποιος εμφανίζει μια τέτοια συμπεριφορά ή μια τέτοια τάση δεν μπορεί να αποφύγει το να είναι αντίχριστος.

Πήρατε κανένα δίδαγμα από εκείνα για τα οποία συναναστράφηκα μαζί σας σήμερα; Καταλάβατε κάποια αλήθεια; Αφού δεν μπορείτε να το εκφράσετε ξεκάθαρα, θα σας πω Εγώ τι δίδαγμα πρέπει να πάρετε. Δεν πρέπει να καταστρώνετε σχέδια σχετικά με αυτά που προσφέρουν οι άνθρωποι στον Θεό. Ό,τι κι αν είναι αυτά τα πράγματα, είτε έχουν είτε δεν έχουν αξία, είτε έχεις τι να τα κάνεις είτε όχι, είτε είναι είτε δεν είναι πολύτιμα, δεν πρέπει να καταστρώνεις καθόλου σχέδια γι’ αυτά. Αν έχεις την ικανότητα, τότε πήγαινε και βγάλε λεφτά· βγάλε όσα θέλεις, δεν πρόκειται να σε εμποδίσει κανείς, αλλά όσον αφορά τις προσφορές του Θεού, δεν πρέπει με τίποτα να καταστρώνεις σχέδια. Αυτή η εγρήγορση είναι κάτι που θα πρέπει να σας διακρίνει· αυτός ο ορθολογισμός είναι κάτι που θα πρέπει να σας διακρίνει. Τα παραπάνω αποτελούν ένα δίδαγμα. Ένα ακόμα δίδαγμα είναι ότι όποιος εμπλέκεται στην κατασπατάληση, την υπεξαίρεση, τον δανεισμό, τη χρησιμοποίηση με απάτη και την κλοπή των προσφορών πρέπει να θεωρείται ως το σινάφι του Ιούδα. Οι άνθρωποι που έχουν κάνει τέτοιες πράξεις και ασκούνται μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν ήδη προσβάλει τη διάθεση του Θεού, κι ο Θεός δεν πρόκειται να τους σώσει. Δεν πρέπει να τρέφεις καθόλου ευσεβείς πόθους σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα. Έτσι το έχω θέσει και ο Θεός θα τα πραγματοποιήσει όλα αυτά. Αυτό είναι αποφασισμένο και δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης. Κάποιοι θα πουν: «Η υπεξαίρεση που έκανα έγινε υπό συγκεκριμένες συνθήκες: Τότε που ξόδεψα απερίσκεπτα αυτά τα χρήματα, ήμουν νέος και αδαής· πάντως, δεν άρπαξα και πολλά λεφτά από τον οίκο του Θεού, απλώς έκλεψα 20 με 30, ή 30 ή 50 γουάν». Το θέμα, όμως, δεν είναι το ποσό· το πρόβλημα είναι ότι τη στιγμή που το κάνεις αυτό, αντικείμενο των πράξεών σου είναι ο Θεός. Έβαλες χέρι στα πράγματα του Θεού και είναι απαράδεκτο να το κάνεις αυτό. Τα πράγματα του Θεού δεν αποτελούν κοινή ιδιοκτησία, δεν ανήκουν σε όλους, δεν ανήκουν στην εκκλησία, δεν ανήκουν στον οίκο του Θεού. Ανήκουν στον Θεό και αυτές οι έννοιες δεν πρέπει να συγχέονται. Ο Θεός ούτε πιστεύει ούτε σου έχει πει: «Τα πράγματά Μου και οι προσφορές Μου ανήκουν στην εκκλησία και πρέπει να τα κατανέμει η εκκλησία», πόσο μάλλον: «Όλες οι προσφορές που απευθύνονται σ’ Εμένα ανήκουν στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού, και τελούν υπό την ευθύνη των αδελφών, και οποιοσδήποτε θέλει να τις χρησιμοποιήσει, αρκεί να το αναφέρει». Ο Θεός δεν είπε τέτοιο πράγμα, ποτέ δεν είπε τέτοιο πράγμα. Και τότε τι είπε ο Θεός; Κάτι που προσφέρεται στον Θεό ανήκει στον Θεό, κι άπαξ και παρουσιαστεί αυτό το πράγμα στον βωμό, ανήκει στον Θεό οριστικά και αμετάκλητα, και κανένας άνθρωπος δεν έχει ούτε το δικαίωμα ούτε τη δύναμη να το χρησιμοποιήσει χωρίς εξουσιοδότηση. Το να καταστρώνεις σχέδια για τις προσφορές και να επιχειρείς να τις υπεξαιρέσεις, να τις χρησιμοποιήσεις με απάτη, να τις κλέψεις, να τις δανείσεις και να τις κατασπαταλήσεις, όλες αυτές οι ενέργειες είναι καταδικαστέες ως προσβολές ενάντια στη διάθεση του Θεού, ως πράξεις των αντίχριστων, και είναι το ίδιο με την αμαρτία της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, πράγμα για το οποίο ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να σε συγχωρήσει. Τέτοια είναι η αξιοπρέπεια του Θεού και οι άνθρωποι δεν πρέπει να την υποτιμούν. Όταν ληστεύεις ή κλέβεις άλλους ανθρώπους, μπορεί ο νόμος να σε καταδικάσει σε ένα με δύο χρόνια ή σε τρία με πέντε χρόνια και, μόλις εκτίσεις τρία με πέντε χρόνια φυλάκισης, παύεις να είσαι ένοχος για οποιοδήποτε έγκλημα. Όταν όμως παίρνεις και χρησιμοποιείς τα πράγματα του Θεού, τις προσφορές του Θεού, τότε πρόκειται για μια αμαρτία που ο Θεός τη βλέπει ως μόνιμη, μια αμαρτία που δεν συγχωρείται. Σου είπα αυτά τα λόγια κι όποιος πάει κόντρα σ’ αυτά θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Όταν έρθει η ώρα, το καλό που σου θέλω να μη διαμαρτυρηθείς ότι δεν σου τα είπα. Σήμερα εδώ σου ξεκαθάρισα τα λόγια Μου, τα κάρφωσα γερά σαν καρφιά σε μια σανίδα, κι αυτό θα γίνει τελικά. Είναι στο χέρι σου το αν θα τα πιστέψεις ή όχι. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι δεν φοβούνται. Ε, τότε, αν δεν φοβάσαι, κάτσε να δεις τι θα γίνει. Μην περιμένεις μέχρι να τιμωρηθείς, γιατί μέχρι τότε θα είναι πολύ αργά για να χτυπιέσαι, να κλαις και να οδύρεσαι.

24 Οκτωβρίου, 2020