Ολοκληρώσαμε τη συναναστροφή πάνω στην πρώτη εκδήλωση του πώς ελέγχουν οι αντίχριστοι τις καρδιές των ανθρώπων, δηλαδή το να τους κερδίζουν, και τώρα θα συναναστραφούμε πάνω στη δεύτερη εκδήλωση. Το δεύτερο μέσο που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να ελέγχουν τους ανθρώπους είναι η επίθεση στους διαφωνούντες και ο αποκλεισμός τους. Το πρώτο μέσο είναι να παραπλανούν τους ανθρώπους και να κερδίζουν τις καρδιές τους. Εκ πρώτης όψεως, αυτός που χρησιμοποιεί αυτό το μέσο δίνει την εντύπωση ότι μιλά πολύ ήρεμα και σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, και ότι δεν κάνει κακό σε κανέναν. Συμπεριφέρεται με τρόπο σχετικά διακριτικό και ασαφή. Οι άλλοι δεν μπορούν να διακρίνουν τις μοχθηρές προθέσεις του, και τις κακόβουλες, αιμοβόρες και επιθετικές εκδηλώσεις, καθώς κινείται πάντα ύπουλα. Το δεύτερο μέσο, που είναι η επίθεση στους διαφωνούντες και ο αποκλεισμός τους, είναι πιο προφανές. Εάν αναλογιστεί κανείς την έννοια των λέξεων «επιτίθεμαι και αποκλείω», καταλαβαίνει ότι οι λέξεις αυτές δεν έχουν θετική χροιά, αλλά υποτιμητική. Αυτό το μέσο —η επίθεση και ο αποκλεισμός— έχει ξεκάθαρα δημόσιο χαρακτήρα: μπορούν όλοι να το δουν. Τρώγονται σαν τα κοκόρια μπροστά στον κόσμο και βγάζουν στη φόρα ο ένας τα κουσούρια του άλλου, με λέξεις απλές και σαφείς, ώστε να τις κατανοούν όλοι όσοι τις ακούνε. Στα λόγια τους υπάρχει μια δόση επιθετικότητας. Δεν δείχνουν μακροθυμία· αντίθετα, παίρνουν την προτωβουλία για επίθεση. Η δημόσια καταπίεση των ανθρώπων, ο αποκλεισμός τους, οι επιθέσεις εναντίον τους και η έκθεση των προβλημάτων τους από τους αντίχριστους είναι όλα στοχευμένα. Χωρίς αμφιβολία, οι αντίχριστοι με αυτά τα μέσα θέλουν να στοχοποιήσουν όσους επιδιώκουν την αλήθεια και μπορούν να διακρίνουν τους ίδιους. Διαλύοντας αυτούς τους ανθρώπους, καταφέρνουν να ενισχύσουν τη δική τους θέση. Η φύση της επίθεσης απέναντι στους ανθρώπους και του αποκλεισμού τους με αυτόν τον τρόπο είναι κακόβουλη. Υπάρχει επιθετικότητα στη γλώσσα και στον τρόπο ομιλίας τους: έκθεση, καταδίκη, συκοφαντία και μοχθηρή λασπολογία. Μέχρι και που διαστρεβλώνουν τα γεγονότα: μιλάνε για θετικά πράγματα σαν να ήταν αρνητικά και για αρνητικά σαν να ήταν θετικά. Έτσι όπως κάνουν το άσπρο μαύρο και μπερδεύουν το σωστό με το λάθος, οι αντίχριστοι πετυχαίνουν τον στόχο τους να νικήσουν τους ανθρώπους και να καταστρέψουν το όνομά τους. Ποια νοοτροπία οδηγεί σ’ αυτήν την επίθεση και τον αποκλεισμό των διαφωνούντων; Τις περισσότερες φορές, αυτό το προκαλεί μια νοοτροπία ζήλειας. Σε μια φαύλη διάθεση, η ζήλια συνοδεύεται από μεγάλο μίσος· και ως αποτέλεσμα της ζήλιας τους, οι αντίχριστοι επιτίθενται στους ανθρώπους και τους αποκλείουν. Σε μια κατάσταση όπως αυτή, αν οι αντίχριστοι εκτεθούν, αν γίνει αναφορά εναντίον τους, αν χάσουν τη θέση τους και δεχτούν επίθεση, τότε, στο μυαλό τους, δεν πρόκειται να υποταχθούν ούτε να χαρούν γι’ αυτό, ενώ θα αναπτύξουν πιο εύκολα μια ισχυρή νοοτροπία εκδίκησης. Η εκδίκηση είναι ένα είδος νοοτροπίας και είναι επίσης ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης. Όταν οι αντίχριστοι διαπιστώνουν ότι κάποιος έκανε κάτι επιζήμιο γι’ αυτούς, ότι άλλοι είναι πιο ικανοί απ’ αυτούς ή ότι κάποιος κάνει καλύτερες ή πιο σοφές δηλώσεις και προτάσεις απ’ τις δικές τους, και ότι όλοι συμφωνούν μ’ αυτές, τότε νομίζουν ότι απειλείται η θέση τους, αναπτύσσεται στην καρδιά τους ζήλια και μίσος, και επιτίθενται και εκδικούνται. Οι αντίχριστοι, όταν παίρνουν εκδίκηση, γενικά χτυπάνε προληπτικά τον στόχο τους. Επιτίθενται προληπτικά στους ανθρώπους και τους τσακίζουν, έως ότου η άλλη πλευρά υποταχθεί. Μόνο τότε θεωρούν ότι έχουν εκτονωθεί. Ποιες άλλες εκδηλώσεις υπάρχουν για την επίθεση εναντίον των ανθρώπων και τον αποκλεισμό τους; (Η υποτίμηση των άλλων.) Η υποτίμηση των άλλων είναι ένας απ’ τους τρόπους εκδήλωσης· όσο καλή δουλειά κι αν κάνεις, οι αντίχριστοι και πάλι θα σε υποτιμήσουν ή θα σε καταδικάσουν, μέχρι που εσύ θα πέσεις στην αρνητικότητα και στην αδυναμία, και δεν θα μπορείς να σταθείς. Τότε θα είναι ικανοποιημένοι, γιατί θα έχουν πετύχει τον στόχο τους. Είναι η καταδίκη μέρος της έννοιας της υποτίμησης των άλλων; (Ναι.) Πώς καταδικάζουν οι αντίχριστοι τους ανθρώπους; Κάνουν την τρίχα τριχιά. Για παράδειγμα, έκανες κάτι που δεν ήταν πρόβλημα, αλλά εκείνοι θέλουν να κάνουν μεγάλη φασαρία γι’ αυτό για να σου επιτεθούν, κι έτσι ψάχνουν να βρουν όποιον τρόπο μπορούν για να σε σπιλώσουν και να σε καταδικάσουν κάνοντας την τρίχα τριχιά, έτσι ώστε οι άλλοι που ακούνε να νομίζουν ότι αυτά που λένε οι αντίχριστοι έχουν νόημα και ότι έκανες κάτι λάθος. Έτσι, έχουν πετύχει τον στόχο τους, δηλαδή, την καταδίκη, την επίθεση ενάντια στους διαφωνούντες και τον αποκλεισμό τους. Τι σημαίνει αποκλεισμός; Σημαίνει ότι μέσα τους, γνωρίζουν πως αυτό που έκανες ήταν σωστό, αλλά σε φθονούν και σε μισούν, προσπαθούν σκόπιμα να σου επιτεθούν, οπότε λένε ότι αυτό που έκανες ήταν λάθος. Στη συνέχεια, χρησιμοποιούν τις απόψεις τους και τις πλάνες τους για να υπερισχύσουν απέναντί σου, μιλώντας με τρόπο ακαταμάχητο, ώστε όλοι όσοι ακούνε να πιστέψουν ότι αυτά που λένε είναι σωστά και ότι τα είπαν καλά· τότε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα τους εγκρίνουν και θα σταθούν στο πλευρό τους απέναντί σου. Οι αντίχριστοι το χρησιμοποιούν αυτό για να σου επιτεθούν, να σε κάνουν αρνητικό και αδύναμο. Με αυτό, έχουν πετύχει τον στόχο τους να επιτεθούν στους διαφωνούντες και να τους αποκλείσουν. Ο αποκλεισμός των διαφωνούντων μπορεί μερικές φορές να συμβεί με τη μορφή διαλόγου πρόσωπο με πρόσωπο, ή μερικές φορές με το να κρίνουν κάποιον, να ταράζουν τα νερά, να τον συκοφαντούν και να επινοούν πράγματα γι’ αυτόν πίσω από την πλάτη του. Για παράδειγμα, όταν ένας αντίχριστος θέλει να αποκλείσει έναν διαφωνούντα, πρώτα μαθαίνει με ποιον έχει εκείνος φιλικές σχέσεις. Έπειτα, πλησιάζει το άτομο αυτό και του λέει: «Ξέρεις, ο τάδε είπε ότι δεν έχεις επίπεδο, ότι έχεις χαμηλή ικανότητα κατανόησης, ότι δεν έχεις πνευματική κατανόηση και ότι κάνεις τα καθήκοντά σου χωρίς αρχές. Διαφώνησα μαζί του, γιατί εγώ πιστεύω ότι είσαι πραγματικά καλός άνθρωπος». Μετά τη διχόνοια, λοιπόν, που σπέρνει ο αντίχριστος μεταξύ του διαφωνούντος και του φιλικού του προσώπου, κλονίζεται η σχέση ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο. Τότε, ο αντίχριστος φροντίζει να παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν από το περιθώριο και να ρίχνει συνεχώς λάδι στη φωτιά, μέχρι να διαλυθεί τελείως η σχέση. Έτσι, σπέρνει τη διχόνοια μεταξύ του διαφωνούντος και των συνανθρώπων του, αυτοί παίρνουν τις αποστάσεις τους, κι εκείνος πετυχαίνει τον στόχο του, δηλαδή να απομονώσει τον διαφωνούντα. Ψάχνει συνέχεια να βρει ευκαιρίες για να αποκτήσει κάποιον μοχλό πίεσης απέναντι στον διαφωνούντα, μέχρι να τον συντρίψει και να αμαυρώσει το όνομά του. Ένας αντίχριστος θέλει να κατατροπώσει τον αντίπαλο, ώστε να μην απειληθεί η θέση του. Ο αντίχριστος πιστεύει ότι το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να καθυποτάξει τον διαφωνούντα. Εάν, όμως, αυτό δεν γίνεται, τότε κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τον απομονώσει και, στη συνέχεια, να τον αποκλείσει. Εάν ούτε να τον αποκλείσει γίνεται, τότε συνεχίζει να τον απομονώνει, μέχρι τελικά να καταφέρει να τον τιθασεύει και να τον κάνει να ικετεύει για έλεος. Ο αντίχριστος προσελκύει και χρησιμοποιεί ορισμένες δυνάμεις για να επιτεθεί στους ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια ή που έχουν απόψεις οι οποίες δεν συμβαδίζουν με τις δικές του. Ρημάζει την εκκλησία και δημιουργεί διαιρέσεις στους κόλπους της. Έτσι, η εκκλησία καταλήγει χωρισμένη σε δύο-τρεις κλίκες: μια που ακούει τον αντίχριστο, μια που δεν τον ακούει και μια που παραμένει ουδέτερη. Υπό την «ευφυέστατη» καθοδήγηση του αντίχριστου, όσοι τον ακούνε πολλαπλασιάζονται και όσοι δεν τον ακούνε λιγοστεύουν. Ολοένα περισσότεροι άνθρωποι παραδίνονται σ’ αυτόν, και όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις απομονώνονται και δεν τολμούν να τις εκφράσουν. Όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που μπορούν να τον διακρίνουν ή να αντιταχθούν σ’ αυτόν. Έτσι, ο αντίχριστος καταλήγει σταδιακά να ελέγχει τους περισσότερους ανθρώπους στην εκκλησία και να βρίσκεται σε θέση εξουσίας. Εξάλλου, αυτός είναι ο στόχος που προσπαθεί να πετύχει. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις από εκείνον, επιδεικνύει μηδενική ανοχή. Σκέφτεται ως εξής: «Ακόμη κι αν έχεις διαφορετική άποψη, πρέπει να υποταχθείς στην ηγεσία μου, γιατί τώρα εγώ έχω τον τελευταίο λόγο. Είσαι κατώτερός μου. Εάν είσαι δράκοντας, πρέπει να κουλουριαστείς· εάν είσαι τίγρης, πρέπει να ξαπλώσεις κάτω. Όποιες ικανότητες και αν έχεις, όσο υπάρχω εγώ, δεν πρόκειται να κερδίσεις πλεονέκτημα ούτε να προκαλέσεις προβλήματα!» Αυτός είναι ο στόχος που προσπαθεί να πετύχει ο αντίχριστος: να ελέγχει μονομερώς την εκκλησία και να ελέγχει τον εκλεκτό λαό του Θεού.

Ποιος είναι ο κύριος στόχος ενός αντίχριστου όταν επιτίθεται σ’ έναν διαφωνούντα και τον αποκλείει; Επιδιώκει να δημιουργήσει μια κατάσταση στην εκκλησία όπου δεν θα υπάρχουν φωνές αντίθετες από τη δική του, όπου η δύναμή του, η ηγετική του θέση και τα λόγια του θα έχουν όλα την απόλυτη εξουσία. Όλοι πρέπει να τον προσέχουν και, ακόμη κι αν έχουν διαφορετική άποψη, δεν πρέπει να την εκφράζουν, αλλά να την αφήνουν να μαραζώνει στην καρδιά τους. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει ανοιχτά με τον αντίχριστο γίνεται εχθρός του, κι εκείνος θα σκεφτεί όποιον τρόπο μπορεί για να του κάνει τη ζωή δύσκολη· δεν βλέπει την ώρα να τον εξαφανίσει. Αυτός είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους οι αντίχριστοι επιτίθενται σ’ έναν διαφωνούντα και τον αποκλείουν, προκειμένου να στηρίξουν τη θέση τους και να προστατεύσουν τη δύναμή τους. Σκέφτονται: «Δεν υπάρχει πρόβλημα να έχεις διαφορετικές απόψεις, δεν μπορείς όμως να βγαίνεις και να μιλάς γι’ αυτές όπως θέλεις, πόσο μάλλον να θέτεις σε κίνδυνο τη δύναμη και τη θέση μου. Εάν έχεις κάτι να πεις, μπορείς να το πεις σ’ εμένα εμπιστευτικά. Αν το πεις μπροστά σε όλους και με κάνεις να χάσω την υπόληψή μου, πας γυρεύοντας για μπελάδες, και τότε θα σε τακτοποιήσω!» Τι διάθεση είναι αυτή; Οι αντίχριστοι δεν επιτρέπουν στους άλλους να μιλούν ελεύθερα. Αν έχουν άποψη —είτε σχετικά με τον αντίχριστο είτε οτιδήποτε άλλο— δεν μπορούν να την αναφέρουν έτσι απλά· πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την υπόληψη του αντίχριστου. Αν δεν το κάνουν αυτό, τότε ο αντίχριστος θα τους χαρακτηρίσει εχθρούς, θα τους επιτεθεί και θα τους αποκλείσει. Τι είδους φύση είναι αυτή; Είναι η φύση ενός αντίχριστου. Και γιατί το κάνουν αυτό; Δεν επιτρέπουν στην εκκλησία να έχει εναλλακτικές φωνές, δεν επιτρέπουν να υπάρχουν εκεί τυχόν διαφωνούντες, δεν επιτρέπουν στους εκλεκτούς του Θεού να συναναστρέφονται ανοιχτά σχετικά με την αλήθεια και να διακρίνουν τους ανθρώπους. Αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι ότι οι άνθρωποι θα τους εκθέσουν και θα τους αναγνωρίσουν. Προσπαθούν διαρκώς να εδραιώσουν τη δύναμή τους και τη θέση που έχουν στην καρδιά των ανθρώπων, που πιστεύουν ότι δεν πρέπει ποτέ να κλονιστεί. Δεν θα ανέχονταν ποτέ οτιδήποτε απειλεί ή πλήττει την περηφάνια, τη φήμη ή τη θέση και την αξία τους ως επικεφαλής. Δεν είναι αυτό εκδήλωση της κακόβουλης φύσης των αντίχριστων; Επειδή δεν τους φτάνει η δύναμη που ήδη έχουν, την εδραιώνουν και τη διασφαλίζουν, και αναζητούν την αιώνια κυριαρχία. Θέλουν να ελέγχουν όχι μόνο τη συμπεριφορά των άλλων, αλλά και την καρδιά τους. Όλες αυτές τις μεθόδους τις χρησιμοποιούν εξ ολοκλήρου για να προστατέψουν τη δύναμη και τη θέση τους· είναι όλες τους το αποτέλεσμα της επιθυμίας τους να κρατηθούν στην εξουσία. Εάν οι αντίχριστοι ενεργούν ανοιχτά, τίμια και σύμφωνα με την αλήθεια, τότε γιατί τους τρομάζει να εκφράσουν οι άλλοι τη γνώμη τους, να κάνουν διαφορετικές προτάσεις και να τους εκθέσουν; Τους τρομάζει, γιατί έχουν καταχθόνια κίνητρα και ένοχη συνείδηση. Οι αντίχριστοι ξέρουν ότι έχουν διαπράξει πολλές μοχθηρές πράξεις και ότι, εάν εκτεθούν, όχι μόνο θα είναι δύσκολο να διατηρήσουν τη θέση τους, αλλά επιπλέον θα κινδυνεύουν να αποπεμφθούν ή να αποβληθούν. Γι’ αυτό, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να περιορίζουν και να συγκρατούν τους άλλους, και δεν τους αφήνουν να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια και να ασκήσουν τη διάκρισή τους. Πιο συγκεκριμένα, ο μεγαλύτερος μπελάς για τους αντίχριστους είναι οι άνθρωποι που έχουν έντονο το αίσθημα δικαιοσύνης ή που τολμούν να εκθέσουν τους πονηρούς ανθρώπους —αυτοί οι άνθρωποι τους εκνευρίζουν συνεχώς. Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι, εάν εξαναγκάσουν αυτούς που έχουν αίσθημα δικαιοσύνης να υποταχθούν και τους δυσφημήσουν, τότε κανείς πια δεν θα τολμά να τους εκθέσει και οι φωνές των διαφωνούντων θα σωπάσουν. Αυτό τους δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας. Πρόκειται για συνήθη τακτική των αντίχριστων. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουν την εξουσία τους ούτε θα χαλαρώσουν τις προσπάθειες να την εδραιώσουν —όλα τους τα λόγια και όλες τους οι πράξεις έχουν ως στόχο να διαφυλάξουν την εξουσία και τη θέση τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις περιπτώσεις όπου είναι παρών κάποιος που διαφωνεί, και ο αντίχριστος μαθαίνει ότι εκείνος έχει πει κάτι σε σχέση μ’ αυτόν ή τον έχει επικρίνει πίσω από την πλάτη του. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο αντίχριστος θα λύσει το ζήτημα ταχύτατα, ακόμη και αν χρειαστεί να μην κοιμηθεί και να μη φάει μια μέρα ολόκληρη. Γιατί, άραγε, μπαίνουν σε τόσο κόπο οι αντίχριστοι; Γιατί πιστεύουν ότι η θέση τους κινδυνεύει και αμφισβητείται. Θεωρούν ότι, εάν δεν ενεργήσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε θα κινδυνέψει η εξουσία και η θέση τους, ότι μόλις αποκαλυφθούν οι μοχθηρές πράξεις και η σκανδαλώδης συμπεριφορά τους, όχι μόνο δεν θα μπορούν να κρατήσουν τη θέση και την εξουσία τους, αλλά επιπλέον θα αποπεμφθούν ή θα αποβληθούν από την εκκλησία. Γι’ αυτό, χωρίς να χάνουν ούτε λεπτό, σκέφτονται τρόπους για να καταπνίξουν το ζήτημα και να απομακρύνουν καθετί που αποτελεί γι’ αυτούς κρυμμένο κίνδυνο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διατηρήσουν τη θέση τους. Για τους αντίχριστους, η θέση είναι το παν. Μόλις ακούσουν ότι κάποιος πρόκειται να τους εκθέσει ή να τους αναφέρει, τρομοκρατούνται σε σημείο που αναστατώνονται. Φοβούνται ότι πολύ σύντομα θα χάσουν τη θέση τους, ότι ποτέ ξανά δεν θα νιώσουν την απόλαυση που τους δίνουν τα προνόμια και τα οφέλη της θέσης. Φοβούνται, επίσης, ότι κανείς πια δεν θα υποκύπτει στις απαιτήσεις τους, δεν θα τους ακολουθεί, δεν θα επιδιώκει να κερδίσει την εύνοιά τους και δεν θα εκτελεί τις εντολές τους. Αυτό, όμως, που τους ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα είναι ότι, όχι μόνο θα χάσουν τη θέση και την εξουσία τους, αλλά μπορεί επίσης να αποπεμφθούν ή να αποβληθούν. Εάν συμβεί αυτό, μέσα σε μια στιγμή θα χάσουν όλα τα πλεονεκτήματα και τα προνόμια που απολαμβάνουν χάρη στη θέση και στην εξουσία τους, καθώς και την ελπίδα ότι, αφού πιστεύουν στον Θεό, είναι ευλογημένοι και θα ανταμειφθούν. Η προοπτική αυτή τους προκαλεί τη μεγαλύτερη δυσφορία. Όταν χάσουν τα πλεονεκτήματα που έχουν χάρη στη θέση και στην εξουσία τους, και πάψουν να νιώθουν προνομιούχοι, οι καλές τους μέρες θα έχουν τελειώσει. Επιπλέον, καθώς έχουν διαπράξει πολλές μοχθηρές πράξεις, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την καταστροφή, περιμένοντας την τιμωρία του Θεού.

Τι είναι αυτός που διαφωνεί; Ποιοι είναι εκείνοι που ο αντίχριστος θεωρεί διαφωνούντες; Στην ελάχιστη περίπτωση, είναι εκείνοι που δεν τον παίρνουν στα σοβαρά ως επικεφαλής, δηλαδή εκείνοι που δεν τον θαυμάζουν ούτε τον λατρεύουν, αλλά τον αντιμετωπίζουν ως έναν συνηθισμένο άνθρωπο. Αυτό είναι ένα είδος. Έπειτα, υπάρχουν κι εκείνοι που αγαπούν και επιδιώκουν την αλήθεια, που επιδιώκουν την αλλαγή της διάθεσής τους και την αγάπη για τον Θεό· αυτοί ακολουθούν διαφορετικό δρόμο από εκείνον του αντίχριστου και εκείνος τους βλέπει σαν διαφωνούντες. Άλλοι υπάρχουν; (Εκείνοι που κάνουν συνέχεια προτάσεις στους αντίχριστους και που τολμάνε να τους εκθέσουν.) Όποιον τολμά να προσφέρει στον αντίχριστο τις υποδείξεις του και να τον εκθέσει ή όποιον έχει διαφορετικές απόψεις από τις δικές του, εκείνος τον θεωρεί διαφωνούντα. Και υπάρχει και ένα άλλο είδος: εκείνοι που είναι ισάξιοι με τον αντίχριστο σε επίπεδο και ικανότητες, που έχουν παρόμοια ικανότητα μ’ αυτόν στα λόγια και στις πράξεις, ή εκείνοι που θεωρεί ανώτερους από αυτόν και ικανούς να τον διακρίνουν. Για έναν αντίχριστο, αυτό είναι πέρα από κάθε όριο, είναι απειλή για τη θέση του. Τέτοιους ανθρώπους βλέπει ο αντίχριστος σαν τους μεγαλύτερους διαφωνούντες. Δεν τολμά να τους παραμελήσει ή να χαλαρώσει μ’ αυτούς ούτε στο ελάχιστο. Τους θεωρεί ως μπελά, ως μια μόνιμη ενόχληση, επαγρυπνεί και φυλάσσεται απέναντί τους ανά πάσα στιγμή, ενώ τους αποφεύγει σε ό,τι κάνει. Ειδικά όταν ο αντίχριστος βλέπει ότι ένας απ’ τους διαφωνούντες πρόκειται να τον διακρίνει και να τον εκθέσει, πανικοβάλλεται· προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκλείσει έναν διαφωνούντα σαν κι αυτόν και να του επιτεθεί, σε βαθμό που δεν ησυχάζει μέχρι να τον εκκαθαρίσει από την εκκλησία. Αφού έχει μια τέτοια νοοτροπία και καρδιά γεμάτη με τέτοια πράγματα, για τι είδους πράξεις είναι άραγε ικανός; Θα μεταχειριζόταν άραγε τέτοιους αδελφούς και αδελφές ως εχθρούς και θα σκεφτόταν τρόπους να τους καταστρέψει και να τους ξεφορτωθεί; Σίγουρα θα το έκανε. Άραγε δεν θα έστειβε το μυαλό του για να βρει τρόπους να τιθασεύσει τους διαφωνούντες και δεν θα έκανε τα πάντα για να τους συντρίψει; Να τιθασεύσει τους διαφωνούντες σημαίνει να αναγκάσει ο αντίχριστος τους πάντες να τον ακούνε και να φροντίσει έτσι ώστε να μην τολμά κανείς να πει κάτι άλλο ή να εκφράσει διαφορετικές απόψεις, πόσο δε μάλλον να τον εκθέσει. Να συντρίψει τους διαφωνούντες σημαίνει να τους παγιδέψει και να τους καταδικάσει· να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις, έτσι ώστε οι διαφωνούντες να γελοιοποιηθούν και να κλαδευτούν, με αποτέλεσμα να καταστραφεί η φήμη τους. Κάποιος που συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν διαπράττει άραγε μια από τις χειρότερες μοχθηρές πράξεις; Δεν προσβάλλεται έτσι η διάθεση του Θεού; Ο αντίχριστος χρησιμοποιεί πολλά μέσα και μεθόδους για να επιτίθεται στους διαφωνούντες και να τους αποκλείει. Εκτός από τη δημόσια αντιπαράθεση και την αποκήρυξη, το πιο εντυπωσιακό μέσο που χρησιμοποιεί ο αντίχριστος είναι να προσελκύει και να στρατολογεί διαφωνούντες, και να τους αναγκάζει όλους να τον ακούνε. Εάν εκείνοι δεν τον ακούσουν, τους καταπιέζει, τους καταδυναστεύει και τους δυσφημεί, όπως ακριβώς αντιμετωπίζουν οι άπιστοι τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Τόσο μοχθηροί και βάναυσοι είναι οι αντίχριστοι. Μερικές φορές, όμως, προσπαθούν να προσελκύσουν τους ανθρώπους με μαλακούς τρόπους. Για παράδειγμα, εάν υπάρχει κάποιος που διαφωνεί και δεν έχει την ίδια άποψη με κάποιον αντίχριστο, ο τελευταίος μαθαίνει τι αρέσει στον διαφωνούντα και ποιες είναι οι αδυναμίες του, και χρησιμοποιεί διάφορα απαράδεκτα μέσα για να τον τιθασεύσει. Εναλλακτικά, προσποιείται ότι υποτάσσεται και παραδέχεται τα λάθη του μπροστά στον διαφωνούντα, ή κάνει τα πάντα για να του εξασφαλίσει οφέλη και να τον ικανοποιήσει. Μπορεί, επίσης, να αναγκάσει τους στενούς του φίλους να πείσουν τον διαφωνούντα. Έπειτα, ο αντίχριστος προσποιείται ότι συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια με τον διαφωνούντα και του λέει τα εξής: «Οι δυο μας συνεργαζόμαστε άψογα σε ό,τι αφορά την εκκλησία. Στο μέλλον, θα μπορούσαμε να μοιραστούμε αυτήν την εκκλησία πενήντα-πενήντα. Παρότι είμαι επικεφαλής, θα ακούω όλες τις προτάσεις σου. Βασικά, εγώ θα συνεργάζομαι μ’ εσένα». Εάν αυτός που διαφωνεί είναι άνθρωπος που δεν κατανοεί την αλήθεια, τότε ο αντίχριστος θα μπορέσει εύκολα να τον στρατολογήσει. Όσοι, όμως, κατανοούν την αλήθεια θα το διακρίνουν αυτό και θα πουν: «Τούτος εδώ είναι ραδιούργος. Δεν χωρά καμιά αμφιβολία. Δεν επιτίθεται φανερά, αλλά αντίθετα προσπαθεί να με ξεγελάσει. Αντί να χρησιμοποιήσει σκληρές τακτικές, προσπαθεί να με πάρει με το μαλακό», λένε. Για έναν αντίχριστο, αυτός που διαφωνεί αποτελεί απειλή για τη θέση και την εξουσία του. Όποιον απειλεί τη θέση και την εξουσία τους, όποιος κι αν είναι αυτός, οι αντίχριστοι θα κάνουν τα πάντα για να τον «τακτοποιήσουν». Αν αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά δεν γίνεται να υποταχθούν ούτε να τους στρατολογήσουν οι αντίχριστοι, τότε οι τελευταίοι θα τους γκρεμίσουν ή θα τους αποπέμψουν. Στο τέλος, οι αντίχριστοι θα επιτύχουν τον στόχο τους να έχουν απόλυτη εξουσία και να είναι οι ίδιοι νόμος για τον εαυτό τους. Αυτή είναι μία από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν συνήθως οι αντίχριστοι για να διατηρήσουν τη θέση και την εξουσία τους —επιτίθενται στους διαφωνούντες και τους αποκλείουν.

Όταν οι αντίχριστοι επιτίθενται στους διαφωνούντες και τους αποκλείουν, από πού προέρχονται οι μέθοδοι, οι εκδηλώσεις, τα κίνητρα για δράση και οι πηγές δράσης τους; (Από τον Σατανά.) Συγκεκριμένα, προέρχονται από τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του ανθρώπου, και από τη φύση του Σατανά. Ποιος είναι, λοιπόν, ο στόχος του αντίχριστου; Στόχος του είναι να καταλάβει την εξουσία, να ελέγξει τις καρδιές των ανθρώπων και να απολαύσει τα οφέλη της θέσης του. Σ’ αυτά αποβλέπει ένας πραγματικός αντίχριστος. Από την οπτική των δύο σημείων —του να κερδίσει τις καρδιές των ανθρώπων, και του να επιτίθεται στους διαφωνούντες και να τους αποκλείει— πώς ερμηνεύει ένας αντίχριστος τη λέξη «επικεφαλής» και τον ρόλο που καλείται να παίξει ένας επικεφαλής; Πιστεύει ότι επικεφαλής είναι κάποιος που έχει εξουσία και θέση, που έχει την εξουσία να διατάζει, να προσελκύει, να παραπλανά, να απειλεί και να ελέγχει τους ανθρώπους που καθοδηγεί. Για τον αντίχριστο, αυτό σημαίνει η λέξη «επικεφαλής». Οπότε, όταν αναλαμβάνει ρόλο επικεφαλής, εφαρμόζει στο έργο του τις τακτικές αυτές· έτσι κάνει τα καθήκοντά του. Άρα, τι κάνει στην πραγματικότητα όταν κάνει τα καθήκοντά του; Μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι διαπράττει μοχθηρές πράξεις. Συγκεκριμένα, εγκαθιδρύει το δικό του ανεξάρτητο βασίλειο, και ανταγωνίζεται τον Θεό για τον εκλεκτό λαό, για τις καρδιές των ανθρώπων και για τη θέση. Θέλει να αντικαταστήσει τον Θεό στην καρδιά των ανθρώπων, να τους κάνει να λατρεύουν τον ίδιο. Εσείς, άραγε, πολλές φορές δεν έχετε κρυφά μέσα σας τέτοιες προθέσεις και κίνητρα, και δεν προβαίνετε σε τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις; Πολλές φορές δεν αποκαλύπτετε τις σατανικές αυτές διαθέσεις; (Ναι.) Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι ότι αποκαλύπτετε αυτές τις σατανικές διαθέσεις; Έχει φτάσει σε σημείο όπου δεν μπορείτε να ελέγξετε τον εαυτό σας; Όταν συμβαίνει αυτό, καταφέρνετε να έχετε, ως έναν βαθμό, επίγνωση, αυτοσυγκράτηση και πειθάρχηση; (Ναι.) Για πείτε Μου, υπάρχει κάποιος που δεν επιθυμεί ούτε στο ελάχιστο την εξουσία; Υπάρχει κάποιος που δεν του αρέσει η εξουσία; Υπάρχει κάποιος που δεν λαχταρά τα οφέλη της θέσης; Όχι, δεν υπάρχει. Γιατί, όμως; Διότι όλοι οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά και έχουν σατανική φύση. Σε όλους αρέσει η εξουσία και η θέση, καθώς και να απολαμβάνουν τα οφέλη που φέρνουν αυτές· αυτό είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων. Τότε, γιατί κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται αντίχριστοι, ενώ άλλοι απλώς αποκαλύπτουν διάθεση αντίχριστου ή πορεύονται στο μονοπάτι ενός αντίχριστου; Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες; Πρώτα, θα μιλήσω για τη διαφορά σε σχέση με την ανθρώπινη φύση τους. Οι αντίχριστοι έχουν ανθρώπινη φύση; Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση όσων πορεύονται στο μονοπάτι των αντίχριστων και σε αυτήν των ίδιων των αντίχριστων; (Οι αντίχριστοι δεν έχουν ούτε συνείδηση ούτε λογική· δεν έχουν ανθρώπινη φύση. Αντίθετα, οι άνθρωποι που πορεύονται στο μονοπάτι των αντίχριστων έχουν παρ’ όλα αυτά λίγη συνείδηση και λογική. Μπορούν έστω να αποδεχτούν την αλήθεια, καθώς και την κρίση και το παίδεμα του Θεού. Μπορούν, επίσης, παρ’ όλα αυτά να δείξουν αληθινή μετάνοια.) Η μετάνοια είναι ένα σημείο στο οποίο οι δύο ομάδες διαφέρουν μεταξύ τους. Οι αντίχριστοι ξέρουν να μετανοούν; (Όχι, δεν ξέρουν.) Οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια. Δεν μετανοούν ακόμη κι αν βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο. Δεν θα έχουν ποτέ αυτογνωσία. Όσον αφορά την ανθρώπινη φύση, υπάρχει άλλο ένα σημείο στο οποίο οι άνθρωποι που πορεύονται στο μονοπάτι των αντίχριστων διαφέρουν από τους αντίχριστους: πρόκειται για τη διαφορά ανάμεσα σ’ έναν μέσο καλό άνθρωπο και σ’ έναν πονηρό. Οι καλοί άνθρωποι μιλούν και πράττουν με συνείδηση και λογική, ενώ οι πονηροί δεν έχουν ούτε συνείδηση ούτε λογική. Οι πονηροί, όταν κάνουν κάτι κακό και εκτίθενται, δεν συμμορφώνονται. Αντίθετα, σκέφτονται ως εξής: «Χμμ. Ακόμη κι αν το μάθουν όλοι, τι μπορούν να κάνουν; Θα κάνω ό,τι θέλω εγώ! Καρφί δεν μου καίγεται ποιος με εκθέτει και ποιος με επικρίνει. Τι μπορεί να μου κάνει κάποιος πραγματικά;» Όσα κακά και αν κάνει ένας πονηρός άνθρωπος, δεν νιώθει ντροπή. Ένας κανονικός άνθρωπος, όταν κάνει κάτι κακό, προσπαθεί να το κρύψει, να το κουκουλώσει. Εάν, τελικά, κάποιος τον εκθέσει, ντρέπεται να αντικρίσει τον οποιονδήποτε και φτάνει ακόμη και σε σημείο να μην θέλει να συνεχίσει να ζει. Σκέφτεται: «Αχ, πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; Είμαι πραγματικά ξεδιάντροπος!» Έχει μετανιώσει πλήρως, καταριέται τον εαυτό του και ορκίζεται ότι ποτέ ξανά δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Αυτού του είδους η συμπεριφορά αποδεικνύει ότι έχει αίσθημα ντροπής, ότι έχει ακόμα σε κάποιον βαθμό ανθρώπινη φύση. Οι ξεδιάντροποι άνθρωποι δεν έχουν ούτε συνείδηση ούτε λογική· και όλοι οι πονηροί άνθρωποι είναι αδιάντροποι. Όποια κακή πράξη κι αν διαπράξει ένας πονηρός άνθρωπος, δεν πρόκειται ούτε να κοκκινίσει από ντροπή ούτε να ταραχθεί. Αντίθετα, θα υπερασπιστεί τις πράξεις του χωρίς καμία αναστολή: θα διαστρεβλώσει καθετί αρνητικό έτσι ώστε να το παρουσιάσει ως θετικό, και θα αναφέρεται στις κακές του πράξεις σαν να ήταν καλές. Έχει ένας τέτοιος άνθρωπος αίσθημα ντροπής; (Όχι.) Εάν φέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα μετανοήσει αληθινά στο μέλλον; Όχι, θα συνεχίσει απλώς να φέρεται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ξεδιάντροπος και όποιος είναι ξεδιάντροπος δεν έχει ούτε συνείδηση ούτε λογική. Όσοι έχουν συνείδηση και λογική, μόλις κάνουν κάτι κακό και εκτεθούν, ντρέπονται υπερβολικά να αντικρίσουν τον οποιονδήποτε και δεν ξανακάνουν ποτέ το ίδιο λάθος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει διότι θεωρούν επαίσχυντο αυτό που έκαναν και νιώθουν υπερβολική ντροπή για να αντικρίσουν τον οποιονδήποτε· έχουν αίσθημα ντροπής στην ανθρώπινη φύση τους. Για να μπορεί κανείς να μιλά για κανονική ανθρώπινη φύση, δεν πρέπει να καλύπτονται τουλάχιστον αυτές οι προϋποθέσεις; (Πρέπει.) Μπορεί κάποιος που δεν νιώθει καν ντροπή να αποκαλείται άνθρωπος; Δεν μπορεί. Έχει κανονικό μυαλό κάποιος που δεν νιώθει ντροπή; (Δεν έχει.) Δεν έχει κανονικό μυαλό, πόσο μάλλον αγάπη για τα θετικά πράγματα. Η απαίτηση να έχει συνείδηση και λογική είναι υπερβολικά υψηλή γι’ αυτόν —αδυνατεί να την ικανοποιήσει. Λοιπόν, ποια είναι η βασικότερη διαφορά μεταξύ των αντίχριστων και όσων πορεύονται στο μονοπάτι των αντίχριστων; Ένας άνθρωπος που έχει την ουσία ενός αντίχριστου, όταν τον εκθέσει κάποιος επειδή ανταγωνίστηκε τον Θεό για τη θέση, δεν θα θεωρήσει ότι έπραξε λάθος. Δεν πρόκειται να μάθει το μάθημά του και να στραφεί στον Θεό. Αντίθετα, μόλις θα έχει την ευκαιρία να εκλεγεί επικεφαλής ή εργάτης, θα συνεχίσει να ανταγωνίζεται τον Θεό για τη θέση και να ενεργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο· καλύτερα να πεθάνει παρά να μετανοήσει. Έχει καθόλου ορθολογισμό ένας τέτοιος άνθρωπος; (Δεν έχει.) Και όταν κάποιος δεν έχει ορθολογισμό, νιώθει ντροπή; (Δεν νιώθει.) Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν έχουν ορθολογισμό και ούτε αίσθημα ντροπής. Αυτοί που έχουν κανονική ανθρώπινη φύση, συνείδηση και λογική, όταν ακούσουν άλλους να λένε ότι ανταγωνίζονται τον Θεό για τη θέση, σκέφτονται: «Ωχ όχι, το ζήτημα αυτό είναι σοβαρό! Είμαι ακόλουθος του Θεού! Πώς μπορώ να Τον ανταγωνίζομαι για τη θέση; Αυτό είναι επαίσχυντο! Πόσο αναίσθητος, ανόητος και παράλογος έχω γίνει για να έκανα κάτι τέτοιο! Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό;» Νιώθουν άσχημα και ντρέπονται γι’ αυτό που έκαναν και, όταν βρεθούν ξανά αντιμέτωποι με μια παρόμοια κατάσταση, το αίσθημα ντροπής θα τους κάνει να έχουν πιο συγκρατημένη συμπεριφορά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη φύση-ουσία του Σατανά. Όσοι, όμως, έχουν τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης έχουν αίσθημα ντροπής και η συμπεριφορά τους θα είναι συγκρατημένη. Καθώς ένας άνθρωπος αποκτά σταδιακά βαθύτερη κατανόηση της αλήθειας, αλλά και βαθύτερη γνώση και κατανόηση του Θεού και της υποταγής στην αλήθεια, αυτό το αίσθημα ντροπής δεν θα είναι πια στο ελάχιστο όριο. Η αλήθεια και η θεοφοβούμενη καρδιά του θα τον συγκρατούν ολοένα περισσότερο. Θα γίνεται όλο και καλύτερος, και θα ενεργεί όλο και περισσότερο με τρόπο που συμβαδίζει με την αλήθεια. Οι αντίχριστοι, απ’ την άλλη, επιδιώκουν την αλήθεια; Όχι, σε καμία περίπτωση. Οι αντίχριστοι δεν διαθέτουν κανονική ανθρώπινη λογική ούτε γνωρίζουν τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια. Επίσης, αποστρέφονται την αλήθεια και δεν έχουν ίχνος αγάπης γι’ αυτήν. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να την επιδιώκουν; Η επιδίωξη της αλήθειας είναι μια κανονική ανάγκη της ανθρώπινης φύσης. Όμως, μόνο όσοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη αγαπούν και επιδιώκουν την αλήθεια. Όσοι, πάλι, δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση δεν πρόκειται να επιδιώξουν ποτέ την αλήθεια.

Οι άνθρωποι που πορεύονται στο μονοπάτι ενός αντίχριστου διαφέρουν από τους πραγματικούς αντίχριστους. Κάποιοι βλέπουν ότι είναι γεμάτοι με τις διαθέσεις ενός αντίχριστου. Επιδιώκουν και λατρεύουν τη δόξα, τα κέρδη και τη θέση, και ποτέ δεν καταφέρνουν να τα αποχωριστούν. Πιστεύουν ακράδαντα ότι έχουν τη φύση ενός αντίχριστου και ότι δεν μπορούν να σωθούν. Εάν δεν γνωρίζεις πραγματικά τον εαυτό σου και δεν ξέρεις αν είσαι αντίχριστος ή πονηρός άνθρωπος, τότε πρέπει να στοχαστείς αν έχεις καθόλου ντροπή ή αίσθημα ντροπής. Εάν δεν έχεις, τότε κινδυνεύεις, και μπορεί κανείς να πει ότι έχεις τη φύση-ουσία ενός πονηρού ανθρώπου ή ενός αντίχριστου. Ακόμη κι αν αυτήν τη στιγμή δεν είσαι αντίχριστος, μπορεί να γίνεις στο μέλλον. Αυτό που είναι το λιγότερο πρόθυμοι να κάνουν όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι να κάνουν αυτοκριτική και να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Λένε: «Δεν με νοιάζει ποιος λέει ότι είμαι αντίχριστος. Σε ποιον δεν αρέσουν η δόξα, τα κέρδη και η θέση; Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν του αρέσουν λέει ψέματα. Ποιος θα μπορούσε να έχει τη θέση και να μην απολαμβάνει τα οφέλη της; Μόνο ένας άνθρωπος ανόητος θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Το να μπορεί κάποιος να απολαμβάνει τα οφέλη της θέσης ονομάζεται ικανότητα!» Τι είδους άνθρωπος λέει τέτοια πράγματα; Δεν αποστρέφεται την αλήθεια όποιος μιλά έτσι; Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απολύτως αδιάλλακτος στις απόψεις του. Μπορεί να σωθεί; Όχι, δεν μπορεί με τίποτα να σωθεί, γιατί ο Θεός δεν σώζει τους πονηρούς ανθρώπους. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι του Σατανά· είναι κτήνη. Κάποιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν εάν μπορούν να γίνουν αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού. Σε αυτήν την περίπτωση, όταν τα λόγια του Θεού εκθέτουν τη φύση-ουσία και τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, παρατήρησε εάν μπορείς να το διαισθανθείς αυτό και να νιώσεις μέσα σου ντροπή, καθώς κι αν πιστεύεις ότι αυτό που εκθέτει ο Θεός είναι ο αληθινός σου εαυτός, γεγονός που θα σου προκαλούσε ντροπή και θα σε έκανε να νιώσεις σαν να μην έχεις πού να κρυφτείς. Είναι καλό να έχεις αυτό το αίσθημα ντροπής, αυτήν την επίγνωση. Υπάρχουν, μάλιστα, άνθρωποι που λένε: «Τα λόγια του Θεού με εξέθεσαν εντελώς. Ντρέπομαι πολύ να αντικρίσω τον οποιονδήποτε και δεν έχω πού να κρυφτώ. Πιστεύω πως πρέπει να πάω στην κόλαση· δεν αξίζω τη σωτηρία του Θεού. Η αρνητικότητά μου είναι τέτοια που δεν πιστεύω καν ότι μου αξίζει να ζω. Πρέπει απλώς να πεθάνω και να τελειώνω μια και καλή». Είναι καλό ή κακό να νιώθει έτσι ένας άνθρωπος; Καλό. Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν και ρωτούν: «Πώς μπορεί αυτό να είναι καλό;» (Δείχνει ότι ο άνθρωπος αυτός έχει αίσθημα ντροπής.) Δεν το καθορίζει η ντροπή. Πρώτον, όταν νιώθεις έτσι, σημαίνει ότι τουλάχιστον κατανοείς τα λόγια του Θεού. Δεύτερον, πού βασίζεται η αυτογνωσία σου; (Στην αποδοχή των λόγων του Θεού.) Σωστά. Αναγνωρίζεις ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, που σημαίνει ότι χρησιμοποιείς τα λόγια Του ως σημείο αναφοράς για να διαπιστώσεις εάν μπορείς να σωθείς και τι είδους άνθρωπος είσαι —θεωρείς ήδη τα λόγια Του ως το σημείο αναφοράς για την αυτοαξιολόγησή σου. Αυτό αποδεικνύει ότι έχεις αληθινή πίστη σ’ αυτά. Μόνο όταν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό μπορείς να θεωρείς τα λόγια Του ως την αλήθεια, ως το σημείο αναφοράς για την αυτοαξιολόγησή σου. Όποιος το κάνει αυτό έχει πιθανότητες να σωθεί. Δεν αρκεί απλώς να έχει κάποιος αίσθημα ντροπής.

Όσο γι’ αυτήν την εκδήλωση —το ότι οι αντίχριστοι επιτίθενται στους διαφωνούντες και τους αποκλείουν— έχουμε ήδη συζητήσει τον ορισμό της λέξης «διαφωνούντες». Ποιοι άνθρωποι, λοιπόν, εμπίπτουν στον ορισμό αυτόν; Εμπίπτουν κυρίως άνθρωποι που έχουν διαφορετικές απόψεις για τα πράγματα και πορεύονται σε διαφορετικά μονοπάτια σε σχέση με τους αντίχριστους. Στα μάτια των αντίχριστων, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφωνούντες, με αποτέλεσμα να είναι οι στόχοι των επιθέσεών τους. Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι είναι απολύτως δικαιολογημένο να επιτίθενται στους διαφωνούντες και να τους αποκλείουν. Πιστεύουν ότι έτσι προστατεύεται το έργο του οίκου του Θεού και η ζωή της εκκλησίας. Στην πραγματικότητα όμως, είναι ένα μέσο και μια μέθοδος για να προστατεύουν οι ίδιοι τη δική τους θέση και εξουσία. Δεν υπηρετείται σε καμία περίπτωση η προστασία του έργου του οίκου του Θεού ούτε διατηρείται η κανονική τάξη της ζωής της εκκλησίας για τους εκλεκτούς του Θεού. Μερικοί από τους διαφωνούντες που αναφέρονται εδώ είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια. Αυτό είναι σίγουρο, διότι οι αντίχριστοι είναι ενάντια σ’ αυτούς που επιδιώκουν την αλήθεια και μόνο όσοι επιδιώκουν την αλήθεια μπορούν να διακρίνουν τους αντίχριστους.

22 Ιανουαρίου 2019