Οι άνθρωποι που αμφιταλαντεύονται, στην πραγματικότητα, ακόμα κι όταν είναι σώοι και αβλαβείς, έχουν αμφιβολίες και παρακολουθούν διαρκώς. Μόλις βρεθούν αντιμέτωποι με διώξεις και συλλήψεις, αρχίζουν να αμφιταλαντεύονται. Αυτό δείχνει ότι δεν έχουν αληθινή πίστη, όπως συνηθίζουν να πιστεύουν στον Θεό. Όταν προκύπτουν κάποιες συγκυρίες, αποκαλύπτονται. Αυτό δείχνει ότι δεν ήταν ουδέποτε σίγουροι για το έργο του Θεού και ότι πάντα αμφισβητούσαν και παρακολουθούσαν. Γιατί δεν έχουν φύγει από την εκκλησία; Σκέφτονται: «Πιστεύω στον θεό τόσα χρόνια και έχω υπομείνει τόσες κακουχίες. Αν έφευγα τώρα χωρίς να έχω κερδίσει κανένα όφελος, δεν θα ήταν απώλεια αυτό; Δεν θα πήγαινε στράφι όλη αυτή η ταλαιπωρία;» Αυτό σκέφτονται. Μπορεί να νομίζεις ότι είναι σίγουροι, ότι έχουν πίστη κι ότι καταλαβαίνουν την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Διατηρούν ακόμα αμφιβολίες, συνεχίζουν να παρακολουθούν. Κατά βάθος, το μόνο που θέλουν να δουν είναι αν πράγματι ευημερεί το έργο του οίκου του Θεού, αν κάθε τμήμα του έργου καρποφορεί και αν έχει μεγάλο αντίκτυπο στον κόσμο. Αυτά που θέλουν κυρίως να μάθουν είναι τα εξής: Πώς προχωρά η διάδοση του ευαγγελίου μέσω των εκκλησιών στις διάφορες χώρες; Έχει πάρει διαστάσεις και ασκεί επιρροή; Αναγνωρίζεται διεθνώς αυτό το ρεύμα; Έχει αποδεχτεί κανένας διάσημος ή καμιά σημαντική προσωπικότητα αυτό το στάδιο του έργου; Έχουν αναγνωρίσει ή εγκρίνει τα Ηνωμένα Έθνη την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού; Έχει την υποστήριξη των κυβερνήσεων διαφόρων χωρών; Έχουν εγκριθεί οι αιτήσεις των αδελφών για πολιτικό άσυλο σε διάφορες χώρες; Αυτά τα πράγματα απασχολούν συνεχώς τέτοιους ανθρώπους, κι αυτό αποτελεί ξεκάθαρη εκδήλωση ότι αμφιταλαντεύονται. Μόλις δουν ότι ο οίκος του Θεού έχει αποκτήσει δύναμη και ότι έχει διαδοθεί το ευαγγελικό έργο, θεωρούν πως είναι τυχεροί που δεν έφυγαν από τον οίκο του Θεού και παύουν να αμφιβάλλουν για τον Θεό. Μόλις, όμως, δουν να αναστατώνεται, να παρεμποδίζεται ή να ζημιώνεται το έργο του οίκου του Θεού, καθώς και να επηρεάζεται η εκτέλεση του καθήκοντος των αδελφών, αλλά και να αποκλείει και να αρνείται ο κόσμος την εκκλησία, αρχίζουν να σκέφτονται να φύγουν από τον οίκο του Θεού. Αναρωτιούνται διαρκώς: «Είναι όντως κυρίαρχος ο θεός πάνω σε όλα αυτά; Πώς και δεν μπορώ να δω την παντοδυναμία του θεού; Είναι πράγματι τα λόγια του θεού η αλήθεια; Μπορούν όντως να καθάρουν και να σώσουν τους ανθρώπους;» Δεν μπορούν ποτέ να διακρίνουν αυτά τα ζητήματα και συνεχίζουν να τα αμφισβητούν, επειδή δεν έχουν πνευματική κατανόηση και δεν μπορούν να καταλάβουν τα λόγια του Θεού. Όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν, δεν μπορούν να βγάλουν συμπέρασμα για τίποτα από όλα αυτά, με αποτέλεσμα να ρωτάνε συνέχεια και να εύχονται να μπορούσαν να βγάλουν αυτιά που να μπορούν να ακούσουν πράγματα που βρίσκονται πάρα πολύ μακριά και μάτια που να βλέπουν χίλια χιλιόμετρα μακριά, ούτως ώστε να μπορούν να μαθαίνουν και να ενημερώνονται για όσα συμβαίνουν μακριά. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσαν να αποφασίσουν από νωρίς αν πρέπει να μείνουν ή να φύγουν. Δεν είναι ανόητοι αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Δεν ζουν εξαντλητική ζωή αυτού του είδους οι άνθρωποι; (Ναι.) Δεν έχουν τον τρόπο σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης ούτε κατανοούν την αλήθεια. Όσο περισσότερα πράγματα γίνονται, τόσο πιο πολύ ταράζονται και μπερδεύονται. Δεν ξέρουν πώς να διακρίνουν αυτά τα ζητήματα ούτε πώς να τα χαρακτηρίσουν· και σίγουρα δεν ξέρουν πώς να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος σ’ αυτά τα ζητήματα ούτε πώς να πάρουν μαθήματα απ’ αυτά κι έπειτα να βρουν τις αρχές της άσκησης μέσα στον λόγο του Θεού. Δεν ξέρουν πώς να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα. Και τότε τι κάνουν; Ένα παράδειγμα: όταν κάνουν την εμφάνισή τους στην εκκλησία οι αντίχριστοι και οι κακοί άνθρωποι, και παραπλανούν τους ανθρώπους, αυτοί αρχίζουν να αναρωτιούνται: «Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Είναι πράγματι αυτή η οδός αληθινή; Θα έχω ευλογίες αν συνεχίσω να πιστεύω μέχρι τέλους; Κάνω το καθήκον μου πολλά χρόνια τώρα —άξιζαν άραγε αυτά τα βάσανα; Πρέπει άραγε να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου;» Εξετάζουν τα πάντα από την οπτική των δικών τους συμφερόντων και δεν μπορούν να καταλάβουν κανέναν από τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που βλέπουν μπροστά τους, είναι πολύ αδέξιοι. Δεν έχουν σωστές σκέψεις και απόψεις, και θέλουν να μένουν στο περιθώριο και να παρακολουθούν, για να δουν πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αν τους κοιτάξεις, τους θεωρείς ταυτόχρονα θλιβερούς και γελοίους. Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, φέρονται πολύ φυσιολογικά, αλλά μόλις γίνει κάτι σημαντικό, δεν ξέρουν τι στάση πρέπει να τηρήσουν απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα, και αυτά που λένε αποτυπώνουν τις σκέψεις και τις απόψεις των άπιστων. Μόλις τελειώσουν όλα, δεν βλέπει κανείς να έχουν κερδίσει κάτι από αυτό. Δεν είναι πολύ ανόητοι αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Έτσι ακριβώς λειτουργούν οι ανόητοι. Οπότε, ποιες είναι οι αρχές για το πώς να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι αυτοί; Σύμφωνα με τις εκδηλώσεις τους, δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε υπερβολικά ύπουλους και μοχθηρούς. Έχουν, όμως, ένα μοιραίο ελάττωμα, ότι δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σκέψεις, δεν έχουν ψυχή και δεν μπορούν να διακρίνουν τίποτα. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω τους, αυτοί τα έχουν χαμένα, αφού δεν ξέρουν ποιον να εμπιστευτούν, σε ποιον να στηριχτούν ή πώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και από πού να αρχίσουν να το λύνουν· πολύ απλά, βρίσκονται σε πανικό. Μετά τον πανικό, μπορεί να αποκτήσουν αμφιβολίες ή να ηρεμήσουν προσωρινά, αλλά και πάλι δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν το συνήθειο να αμφιταλαντεύονται. Σύμφωνα με τις εκδηλώσεις τους, εφόσον δεν μπορούν να ταξινομηθούν ως κακοί άνθρωποι, αν τη δεδομένη στιγμή είναι ικανοί να κάνουν λίγο καθήκον και να μείνουν στη δούλεψη του οίκου του Θεού με τη θέλησή τους, τότε μπορεί να τους επιτραπεί να συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους. Αυτό, όμως, προϋποθέτει να παράγουν τουλάχιστον κάποια αποτελέσματα κατά το καθήκον τους. Αν κάνουν το καθήκον τους χωρίς να αποδέχονται καθόλου την αλήθεια και είναι διαρκώς επιπόλαιοι, τότε θα πρέπει να τους στέλνετε σπίτι τους. Αν, αντίθετα, είναι πρόθυμοι να διορθώσουν τα λάθη τους, τότε πρέπει να τους επιτρέπετε να παραμείνουν στον οίκο του Θεού και να συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους. Πρέπει να τους αναθέτετε όποιο καθήκον τούς ταιριάζει. Αν δεν μπορούν να κάνουν κανένα καθήκον και είναι τελείως άχρηστοι, τότε πρέπει να τους στέλνετε σε κάποιο μέρος που τους αρμόζει. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν έχει πια σημασία αν είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουν απλή δουλειά. Δεν είναι απλός αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων; (Ναι.)

Μπορείτε να διακρίνετε τους ανθρώπους που αμφιταλαντεύονται; Υπάρχουν γύρω σας τέτοιοι άνθρωποι; Κάποιοι έχουν απομακρυνθεί από την εκκλησία στο παρελθόν. Ας πούμε ότι κάποιος απ’ αυτούς λέει: «Έχω πλέον αλλάξει προς το καλύτερο. Έχω πάψει να αμφιταλαντεύομαι. Παλιά, αμφιταλαντευόμουν συνέχεια σχετικά με την αληθινή οδό, επειδή, στις αρχές του έργου του οίκου του Θεού στο εξωτερικό, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Εκείνη την εποχή, οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία δυσκολεύονταν πολύ να κηρύξουν το ευαγγέλιο και ήταν ελάχιστοι εκείνοι που αποδέχονταν την αληθινή οδό στο εξωτερικό. Επιπλέον, φαινόταν ότι δεν υπάρχουν προοπτικές για τη διάδοση του ευαγγελικού έργου. Οπότε, εκείνον τον καιρό είχα συνεχώς αμφιβολίες για το έργο του θεού. Τώρα που βλέπω το ευαγγελικό έργο του οίκου του θεού να επεκτείνεται, τα διάφορα τμήματα του έργου να βελτιώνονται και να έχουν αποτελέσματα, καθώς και τις εκκλησίες που βρίσκονται σε διάφορες χώρες να ευημερούν όλο και περισσότερο, δεν τρέφω πια αμφιβολίες ούτε αμφιταλαντεύομαι. Σας παρακαλώ, αφήστε με να κάνω το καθήκον μου. Μη με τοποθετήσετε ανάμεσα σ’ εκείνους που έχουν αποπεμφθεί ή αποβληθεί!» Θα μπορούσε να δοθεί μια ευκαιρία σε ένα τέτοιο άτομο; (Όχι.) Γιατί όχι; (Τα λόγια του είναι ψεύτικα. Το μόνο που θέλει είναι να προσκολληθεί και πάλι στην εκκλησία επειδή βλέπει πως το έργο του οίκου του Θεού τείνει να εξαπλωθεί και έχει αποκτήσει δύναμη. Μόλις, όμως, συμβεί κάτι που πάει κόντρα στις αντιλήψεις του, θα αμφιταλαντευτεί και πάλι.) Το έχετε διακρίνει αυτό το ζήτημα; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται από γεννησιμιού τους. Σήμερα, ο άνεμος φυσάει προς μία κατεύθυνση κι εκείνοι πάνε προς τα εκεί· αύριο φυσάει προς μία άλλη κατεύθυνση κι εκείνοι πάνε προς την άλλη· ακόμα κι όταν δεν φυσάει άνεμος, αυτοί και πάλι αμφιταλαντεύονται από μόνοι τους. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται όπως θα έπρεπε να σκέφτεται ένας κανονικός άνθρωπος, οπότε δεν πληρούν τα κριτήρια για να λέγονται άνθρωποι. Είναι σωστό αυτό; (Ναι.) Εάν κάποιος έχει την ικανότητα να σκέφτεται όπως ένας κανονικός άνθρωπος και διαθέτει την ικανότητα κατανόησης που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι, τότε θα έβλεπε ότι ο Θεός έχει εκφράσει πάρα πολλές αλήθειες και θα μπορούσε να επιβεβαιώσει ότι αυτό είναι έργο του Θεού. Εξάλλου, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό· αυτοί βλέπουν κάθε μέρα το έργο του Θεού και το έργο του Αγίου Πνεύματος, όπως και τα θαυμαστά έργα του Θεού· δυναμώνει η πίστη τους και αυξάνεται η ενέργειά τους καθώς κάνουν το καθήκον τους. Μπορούν όλα αυτά να επιτευχθούν με το έργο του ανθρώπου; Εκείνοι που δεν έχουν την ικανότητα σκέψης ενός ανθρώπου, όσο ξεκάθαρα κι αν τους εξηγήσεις αυτά τα ζητήματα, δεν μπορούν να σιγουρευτούν ότι αυτό είναι το έργο του Θεού. Δεν έχουν την ικανότητα να το κρίνουν αυτό. Όσο σπουδαίο κι αν είναι το έργο που κάνει τώρα ο Θεός, όσο κι αν μιλάει Εκείνος, όσοι κι αν Τον ακολουθούν, όσοι κι αν είναι σίγουροι ότι αυτό είναι το έργο του Θεού ή όσοι κι αν είναι σίγουροι ότι η μοίρα της ανθρωπότητας υπόκειται στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού και ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, για εκείνους τίποτε απ’ αυτά δεν έχει σημασία. Και τότε, ποιο πράγμα έχει τη μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτούς; Πρέπει να δουν τον Θεό από τον ουρανό να τους εμφανίζεται αυτοπροσώπως, και πρέπει, επιπλέον, να δουν τον Θεό να ανοίγει το στόμα Του και να μιλάει, να Τον δουν να δημιουργεί αυτοπροσώπως τους ουρανούς, τη γη και όλα τα πράγματα, και να κάνει αυτοπροσώπως σημεία και τέρατα, ενώ, όταν μιλάει, τα λόγια Του πρέπει να ακούγονται σαν βροντές. Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση θα πίστευαν στον Θεό. Είναι ακριβώς σαν τον Θωμά· όσα λόγια κι αν είπε ο Κύριος Ιησούς, όση αλήθεια κι αν εξέφρασε, όσα σημεία και τέρατα κι αν έκανε τον καιρό που ζούσε στη γη, τίποτα από όλ’ αυτά δεν είχε σημασία για τον Θωμά. Σημασία είχε αν ήταν ή δεν ήταν αληθινή η ανάσταση του Κυρίου Ιησού μετά θάνατον. Και πώς το επιβεβαίωσε αυτό; Πρόβαλε απαιτήσεις στον Κύριο Ιησού: «Άπλωσε τα χέρια σου και δείξε μου τα σημάδια από τα καρφιά. Αν είσαι πραγματικά ο κύριος Ιησούς που αναστήθηκε, θα έχεις στα χέρια σου σημάδια από καρφιά, και τότε θα παραδεχτώ ότι είσαι ο κύριος Ιησούς. Αν δεν μπορέσω να ψηλαφίσω τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια σου, τότε δεν θα σε αναγνωρίσω ως τον κύριο Ιησού ούτε θα σε αναγνωρίσω ως θεό». Δεν ήταν βλάκας; (Ναι.) Τέτοιοι άνθρωποι πιστεύουν μόνο στα γεγονότα που μπορούν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια, και στις φαντασιοκοπίες και τη λογική τους. Ακόμα κι αν ακούσουν τα λόγια του Θεού, βιώσουν το έργο του Θεού και δουν το έργο του Θεού να ακμάζει, να αναπτύσσεται και να ανθίζει, και πάλι δεν πιστεύουν ότι αυτό είναι το έργο του Θεού. Δεν βλέπουν τη μεγάλη δύναμη του Θεού, δεν βλέπουν την εξουσία του Θεού και δεν μπορούν να διακρίνουν τη δύναμη των λόγων του Θεού ούτε τα αποτελέσματα που μπορούν να φέρουν αυτά στους ανθρώπους. Δεν μπορούν να δουν ούτε να διακρίνουν τίποτα από όλα αυτά. Σε ένα πράγμα μόνο ελπίζουν: «Πρέπει να μιλήσεις από τους ουρανούς με βροντερή φωνή και να διακηρύξεις ότι είσαι ο δημιουργός. Επίσης, πρέπει να κάνεις σημεία και τέρατα, και να δημιουργήσεις ο ίδιος τον ουρανό, τη γη και όλα τα πράγματα, προκειμένου να δείξεις τη μεγάλη σου δύναμη. Τότε θα πιστέψω ότι είσαι ο θεός, θα σε αναγνωρίσω ως θεό». Ο Θεός εκτιμά μια τέτοια αναγνώριση; Εκτιμά άραγε μια τέτοια πίστη; (Όχι.) Μήπως χρειάζεται ο Θεός την αναγνώρισή σου για να είναι Θεός; Μήπως χρειάζεται την έγκρισή σου; Ο Θεός έχει εκφράσει τόσες αλήθειες, τόσοι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί το έργο του Θεού, ενώ υπάρχουν τόσες βιωματικές μαρτυρίες —μαρτυρίες που υπερβαίνουν τις μαρτυρίες οποιασδήποτε άλλης προηγούμενης γενιάς— αλλά εσύ ακόμα δεν μπορείς να επιβεβαιώσεις αν αυτό αποτελεί την εμφάνιση και το έργο του Θεού. Δεν πιστεύεις ούτε αναγνωρίζεις τα γεγονότα που έχει ήδη φέρει εις πέρας ο Θεός ούτε την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού. Τι σόι πράγμα είσαι, λοιπόν; Δεν είσαι καν άνθρωπος· είσαι βλάκας! Και παρ’ όλα αυτά, θέλεις ακόμα να λάβεις ευλογίες από τον Θεό· δεν σφάξανε! Ονειρεύεσαι! Αμφισβητείς και αρνείσαι συνέχεια τον Θεό και θέλεις πάντοτε να γελάς με την κακοτυχία του οίκου του Θεού. Δεν έχεις αναγνωρίσει ούτε πιστέψει ποτέ ότι υπάρχει Θεός, ούτε έχεις ποτέ αναγνωρίσει, πιστέψει ή αποδεχτεί τα λόγια και το έργο του Θεού. Γι’ αυτό, οι υποσχέσεις του Θεού δεν έχουν την παραμικρή σχέση μ’ εσένα και δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα. Κάποιοι λένε: «Μα, όπως και να ’χει, κάνουν το καθήκον τους. Πώς είναι δυνατόν να μην κερδίσουν τίποτα;» Πρέπει, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε με ποιον σκοπό κάνουν το καθήκον τους, για ποιον το κάνουν και ποιες αρχές ακολουθούν όταν κάνουν το καθήκον τους. Αν δεν αποδέχεσαι τα λόγια του Θεού, τότε, ακόμα κι αν κάνεις το καθήκον σου, απλή δουλειά κάνεις· δεν είναι αληθινή υποταγή αυτό. Ο Θεός δεν αναγνωρίζει αυτό που κάνεις ως εκτέλεση του καθήκοντός σου. Στα μάτια του Θεού, δεν είσαι τίποτα περισσότερο από έναν νεκρό που δεν έχει πνεύμα. Ένας νεκρός συνεχίζει να ελπίζει για ευλογίες. Αυτό δεν είναι μόνο ένας ευσεβής πόθος; Το ότι καταφέρνεις να κάνεις έστω και λίγο το καθήκον σου οφείλεται στο κίνητρο που σου δίνει η πρόθεσή σου να κερδίσεις ευλογίες. Και συνεχώς αμφιβάλλεις, πάντα μέσα σου κρίνεις, καταδικάζεις, αρνείσαι τον Θεό, κι επίσης κρίνεις και αρνείσαι τα λόγια και το έργο του Θεού. Αυτό σε κάνει εχθρό του Θεού. Μπορεί κάποιος που είναι εχθρός του Θεού να ανταποκριθεί στα πρότυπα ενός δημιουργήματος; (Όχι.) Καθιστάς διαρκώς τον εαυτό σου εχθρό του Θεού, παρακολουθείς κρυφά Αυτόν και το έργο Του από το παρασκήνιο, διαμαρτύρεσαι κρυφά εναντίον του Θεού μέσα στην καρδιά σου, Τον κρίνεις και Τον καταδικάζεις, αλλά και κρίνεις και καταδικάζεις τα λόγια και το έργο Του. Αν αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι εχθρός του Θεού, τότε τι σημαίνει; Σημαίνει ότι είσαι φανερά εχθρός του Θεού. Και μάλιστα, δεν είσαι εχθρός του Θεού μέσα στον άπιστο κόσμο· είσαι εχθρός μέσα στον οίκο του Θεού. Αυτό είναι ακόμα πιο ασυγχώρητο!

Αυτοί οι άνθρωποι που αμφιταλαντεύονται, είτε κοιτάξουμε την ανθρώπινη φύση τους είτε τις εκδηλώσεις τους, δεν αποδέχονται την αλήθεια κι ούτε αποδέχονται τα λόγια και το έργο του Θεού. Το μόνο που τους νοιάζει είναι αν θα μπορέσουν να πάρουν ευλογίες. Δεν είναι ποτέ σίγουροι για τον Θεό και για το έργο Του, παρακολουθούν συνεχώς από το παρασκήνιο, αμφιταλαντεύονται και αμφιβάλλουν όλη την ώρα. Ακολουθούν τον Θεό ενώ παρακολουθούν, περπατάνε και σταματάνε, σταματάνε και περπατάνε. Αυτοί οι άνθρωποι προκαλούν πολλά προβλήματα! Ειδικά τώρα, που η εκκλησία απομακρύνει συχνά ανθρώπους, αυτοί κάθονται συνέχεια σε αναμμένα κάρβουνα και σκέφτονται: «Αμφιταλαντεύομαι συνέχεια. Ίσως μια μέρα το παρατηρήσει κάποιος και με αποπέμψουν από την εκκλησία. Δεν πρέπει να αφήσω να διαρρεύσουν οι αμφιβολίες που έχω μέσα μου για τον θεό. Δεν πρέπει να το αναφέρω σε κανέναν». Οπότε, παρακολουθούν κρυφά από το παρασκήνιο· και δεν φοβούνται μήπως τους αποκαλύψει ο Θεός, αφού δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, πόσο μάλλον στη σχολαστική εξέταση του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι ακούνε πολλές φορές τους αδελφούς και τις αδελφές να συναναστρέφονται σχετικά με το ότι τους έχει καθοδηγήσει ο Θεός, ότι τους έχει πειθαρχήσει, ότι έχει αποκαλύψει ανθρώπους, ότι έχει σώσει ανθρώπους, ότι ο Θεός τούς έχει προσφέρει χάρη και ευλογίες και ότι, όσο ακολουθούν τον Θεό, έχουν βιώσει το έργο Του, καθώς και το τι έχουν νιώσει, τι έχουν δει ή τι έχουν εκτιμήσει και ούτω καθεξής. Όταν ακούνε τους αδελφούς και τις αδελφές να συναναστρέφονται σχετικά με τέτοιου είδους βιωματική κατανόηση, σκέφτονται: «Μήπως όλες αυτές οι εμπειρίες που αναφέρετε είναι απλώς στη φαντασία σας; Μήπως πρόκειται απλώς για ανθρώπινα αισθήματα; Εγώ γιατί δεν τα έχω νιώσει όλα αυτά; Ειδικά εκείνους που γράφουν άρθρα με βιωματικές μαρτυρίες; Δεν τους ξέρω και δεν έχω δει πώς τα κατάφεραν αυτά τα πράγματα μέσα από αυτές τις εμπειρίες. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν όντως την αλήθεια-πραγματικότητα!» Κάποιοι ηλίθιοι εξακολουθούν να παρακολουθούν και να αμφισβητούν το έργο του οίκου του Θεού, καθώς δεν μπορούν να δουν ποιες αλήθεια-πραγματικότητες υπάρχουν μέσα στα άρθρα των βιωματικών μαρτυριών που γράφουν οι εκλεκτοί του Θεού, και ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες και ερείσματα για το ότι αμφιταλαντεύονται και δεν έχουν πίστη. Νομίζουν ότι, εφόσον αμφιταλαντεύονται οι ίδιοι, πρέπει να αμφιταλαντεύονται και οι άλλοι. Αν κάποιος δεν αμφιταλαντεύεται ποτέ, δεν έχει καθόλου αμφιβολίες, κι η συνήθης συναναστροφή του πάνω στην αλήθεια είναι πάντα πολύ πρακτική, και, όποια προβλήματα κι αν αντιμετωπίσει, μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια για να τα διορθώσει, τότε αυτοί οι ανόητοι νιώθουν μέσα τους ένα αίσθημα ασυμφωνίας και δυσφορίας. Και πώς βρίσκουν ανακούφιση όταν νιώθουν άβολα; Ψάχνουν να βρουν κάποιον που είναι ακριβώς σαν κι αυτούς, σε μια προσπάθεια να βρουν μια αδελφή ψυχή. Όταν βλέπουν κάποιον να νιώθει αρνητικότητα και αδυναμία, πετάνε κάποια υπονοούμενα γι’ αυτά που σκέφτονται για να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση. Λένε: «Κάποιες φορές αισθάνομαι κι εγώ αρνητικότητα. Όταν αισθάνομαι αρνητικότητα, ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, αλλά κάποιες φορές αμφιβάλλω αν υπάρχει στ’ αλήθεια ο θεός». Αν ο άλλος δεν τους απαντήσει και δουν ότι εκείνος είναι απλώς αρνητικός και αδύναμος, όμως δεν έχει αμφιβολίες για τον Θεό, θα πουν κάτι άλλο το οποίο δεν είναι ειλικρινές και θα πάνε να τεστάρουν κάποιον άλλον: «Τι λες να μου συμβαίνει; Για ποιον λόγο, παρόλο που πιστεύω στον θεό μια χαρά, έχω συνέχεια αμφιβολίες γι’ αυτόν; Δεν είναι επαναστατικότητα αυτό; Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο!» Το λένε αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσουν την εύνοια του άλλου ατόμου και για να το τεστάρουν. Ελπίζουν διακαώς να αμφισβητήσουν κι οι άλλοι τον Θεό, όπως κάνουν κι οι ίδιοι —αυτό θα τους χαροποιούσε! Αν διαπιστώσουν ότι υπάρχει κάποιος άλλος που αμφιβάλλει συνέχεια για τον Θεό και έχει διαρκώς αντιλήψεις γι’ Αυτόν, νιώθουν τυχεροί που βρήκαν μια αδελφή ψυχή. Οι δυο τους, που έχουν την ίδια απαίσια νοοτροπία, πολλές φορές εκμυστηρεύονται πράγματα μεταξύ τους. Όσο περισσότερο μιλάνε, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από τον Θεό. Όσο περισσότερο μιλάνε, τόσο λιγότερο θέλουν να κάνουν το καθήκον τους, τόσο λιγότερο θέλουν να διαβάζουν τα λόγια του Θεού, ενώ θέλουν μέχρι και να πάψουν να μετέχουν στην εκκλησιαστική ζωή. Σιγά σιγά, οι δύο τους καταλήγουν να βγουν στον κόσμο για να δουλέψουν, γαντζωμένοι ο ένας στον άλλον σαν αχώριστοι σύντροφοι, και κατευθύνονται προς τα έξω αγκαλιασμένοι. Όταν φεύγουν, δεν παίρνουν μαζί τους ούτε ένα βιβλίο με τα λόγια του Θεού. Κάποιος τους ρωτάει: «Έχεις πάψει να πιστεύεις πια στον Θεό;» κι εκείνοι απαντούν: «Όχι, πιστεύω». Συνεχίζουν να το αρνούνται πεισματικά. Τους ξαναρωτάει: «Και τότε γιατί δεν πήρες μαζί σου κανένα βιβλίο με τα λόγια του Θεού;» Κι εκείνοι απαντούν: «Είναι πολύ βαριά, δεν έχω πού να τα βάλω». Όλα όσα λένε έχουν μοναδικό σκοπό να ξεγελάσουν τον άλλον. Στην πραγματικότητα, απλώς ετοιμάζονται να επιστρέψουν στον κόσμο, να βρουν δουλειά και να ζήσουν τη ζωή τους. Σας λέω την αλήθεια: Τέτοιοι άνθρωποι είναι δύσπιστοι, κι αυτή θα είναι η τελική τους έκβαση· τέτοιοι είναι στην πραγματικότητα. Η πίστη τους στον Θεό δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ. Μόλις βρουν έναν άνθρωπο που τους αρέσει, κάποιον με τον οποίο μπορούν να μοιραστούν τις κρυφές τους σκέψεις, σκέφτονται: «Επιτέλους, βρήκα κάποιον που να με προσέχει, κάποιον για να βασιστώ. Πάμε! Είναι τόσο βαρετή η πίστη στο θεό. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει θεός σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι υπερβολή να αντιμετωπίζεις ως αληθινό κάτι που δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα!» Φεύγουν και σταματάνε να πιστεύουν από μόνοι τους, και μάλιστα λένε στους αδελφούς και στις αδελφές να μην τους ψάξουν. Λένε: «Έχουμε πάει να δουλέψουμε. Μη μας ξαναπάρετε τηλέφωνο, αλλιώς θα φωνάξουμε την αστυνομία»! Αυτοί οι δύο ανόητοι, ένα ζευγάρι ανόητα γαϊδούρια, φεύγουν έτσι απλά. Ξεκουμπίδια, λέω Εγώ· γλιτώνει κι ο οίκος του Θεού από την ταλαιπωρία να τους αποβάλει ή να τους αποπέμψει. Για πείτε Μου, υπάρχει λόγος να συναναστρέφεστε πάνω στην αλήθεια με τέτοιους ανθρώπους προκειμένου να τους υποστηρίξετε και να τους βοηθήσετε; Υπάρχει λόγος να προσπαθείτε να επιχειρηματολογήσετε μαζί τους και να τους πείσετε; (Όχι.) Αν προσπαθήσετε να τους πείσετε, είστε πέρα για πέρα ανόητοι. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι δύσπιστοι μέχρι το κόκαλο· είναι ζωντανά πτώματα και ανεγκέφαλοι βλάκες. Αν προσπαθήσεις να τους πείσεις, τότε είσαι κι εσύ ανόητος. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους αποχαιρετάτε γρήγορα και με χαρά, και δεν υπάρχει λόγος να τους ψάχνετε μετά. Έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλουν πια να πιστεύουν στο Θεό και ότι, αν τους ξανατηλεφωνήσετε, θα σας καταγγείλουν στην αστυνομία. Αν συνεχίσεις να προσπαθείς να επικοινωνήσεις μαζί τους, δεν πας γυρεύοντας για μπελάδες; Αν όντως καλέσουν την αστυνομία και σε κατηγορήσουν για παρενόχληση, κι αυτό διαδοθεί, θα σου έφερνε καλή φήμη; (Όχι.) Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνεις κάτι τόσο χαζό! Άσ’ τους να φροντίσουν τον εαυτό τους και φύγε αθόρυβα. Αυτή η προσέγγιση είναι πολύ καλύτερη! Καθένας ακολουθεί το δικό του μονοπάτι· το μονοπάτι καθενός καθορίζεται από το ποιος είναι. Αυτοί δεν είναι ευλογημένοι, έχουν απλώς μια ζωή σάπια και άχρηστη. Δεν έχουν την ικανότητα να κληρονομήσουν ή να απολαύσουν μια τόσο μεγάλη ευλογία. Απλούστατα, δεν έχουν την τύχη να τη λάβουν. Η μεγαλύτερη ευλογία σε ολόκληρο το σύμπαν και σε όλη την ανθρωπότητα είναι να αποδέχεται κανείς την πρόνοια των λόγων του Θεού και να αποδέχεται την αλήθεια ως ζωή. Όποιος μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια είναι ευλογημένος και όποιος δεν μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια, πολύ απλά, δεν έχει αυτήν την ευλογία. Μια μέρα, όσοι έχουν αποδεχτεί την αλήθεια θα επιβιώσουν από τις μεγάλες καταστροφές και θα λάβουν μεγάλες ευλογίες, ενώ όσοι δεν έχουν αποδεχτεί την αλήθεια θα χαθούν στις καταστροφές και θα υποφέρουν από συμφορές, και τότε θα είναι πολύ αργά για να μετανιώσουν. Ακόμα κι αν τώρα αναγνωρίζεις ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι το έργο του Θεού το κάνει ο ίδιος ο Θεός, αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, αν δεν αποδέχεσαι την αλήθεια και δεν εισέρχεσαι στην αλήθεια, τότε και πάλι δεν πρόκειται να κερδίσεις μια τέτοια ευλογία! Πιστεύεις ότι είναι τόσο εύκολο να κερδίσεις αυτήν την ευλογία; Είναι μια ευλογία που δεν υπήρξε ποτέ από την αρχή των αιώνων και ούτε θα υπάρξει ποτέ ξανά· πώς είναι δυνατόν να σου δοθεί η ευκαιρία να την αποκτήσεις τόσο εύκολα; Ο Θεός έχει υποσχεθεί στην ανθρωπότητα μια τέτοια ευλογία, αλλά δεν πρόκειται για κάτι που μπορούν να κερδίσουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αυτή η ευλογία απευθύνεται σ’ αυτούς που επιλέγει ο Θεός και είναι αδύνατον να επιλέξει έναν ανόητο γάιδαρο, ένα ζωντανό πτώμα, έναν αλήτη ή έναν παλιάνθρωπο. Ο Θεός εκτελεί τρία στάδια έργου για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και στο τέλος θα φτιάξει μια ομάδα νικητών, δίνοντας σ’ αυτούς τους ανθρώπους την ευκαιρία να γίνουν κύριοι όλων των πραγμάτων και να γίνουν μια νέα ανθρωπότητα. Τι σπουδαία είναι αυτή η ευλογία για την ανθρωπότητα! Πόσα χρόνια διαρκεί αυτό το στάδιο του έργου της κρίσης κατά τις έσχατες ημέρες; (Πάνω από τριάντα χρόνια.) Αν κοιτάξει κανείς μόνο αυτά τα τριάντα και πλέον χρόνια, φαίνεται πόσο μεγάλο τίμημα έχει πληρώσει ο Θεός και πόσο έργο έχει κάνει. Έτσι, είναι ξεκάθαρο πόσο εξαιρετικά πολύτιμη και πόσο εξαιρετικά ευγενής θα είναι η ανθρωπότητα που τελικά θα κερδίσει ο Θεός, και πόσο πολύτιμη και πόσο εξαιρετικά σημαντική είναι στα μάτια του Θεού! Τι τυχεροί που είστε, λοιπόν· έχετε μια τόσο σπουδαία ευλογία! Άρα, όσοι συνεχίζουν να αμφιταλαντεύονται σ’ αυτό το σημείο δεν είναι πράγματι ευλογημένοι! Ακόμα κι αν δεν αμφιταλαντεύονταν και ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι να ακολουθήσουν, ακόμα και τότε, αν δεν επιδίωκαν την αλήθεια, πάλι δεν θα αποκτούσαν αυτήν την ευλογία. Άρα εκείνοι που κερδίζουν αυτήν την ευλογία στο τέλος δεν είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι· είναι εκείνοι τους οποίους ο Θεός έχει ελέγξει σχολαστικά και επανειλημμένα, και τους έχει επιλέξει προσεκτικά· είναι εκείνοι που μπορούν τελικά να κερδηθούν από τον Θεό.

Οι βασικές εκδηλώσεις εκείνων που αμφιταλαντεύονται είναι ακριβώς αυτά τα ζητήματα. Από τη στιγμή που θα εντοπιστούν τέτοιοι άνθρωποι μέσα στην εκκλησία, όποια κι αν είναι η τελική τους έκβαση, πρέπει ούτως ή άλλως να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τις αρχές. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αδελφοί ή αδελφές. Αν βλέπουν με θετική προαίρεση την πίστη στον Θεό ή αν μπορούν να καταβάλουν κάποια προσπάθεια και είναι πρόθυμοι να προσφέρουν λίγη απλή δουλειά, το πολύ-πολύ να θεωρηθούν φίλοι της εκκλησίας και όχι αδελφοί ή αδελφές. Ακόμα, λοιπόν, κι αν υιοθετήσουν ένα νέο όνομα, όπως «Υποταγή» ή «Ειλικρίνεια», και πάλι δεν πρέπει να τους αποκαλείς αδελφό ή αδελφή· φτάνει που θα τους αποκαλείς με το νέο τους όνομα. Και γιατί αυτό; Επειδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν αξίζουν να θεωρούνται αδελφοί ή αδελφές. Το καταλαβαίνετε τώρα; (Ναι.) Οπότε, πλέον έχετε τις αρχές για το πώς να χειρίζεστε τέτοιου είδους ανθρώπους, σωστά; (Ναι.) Κι εδώ τελειώνει η σημερινή συναναστροφή. Γεια σας!

29 Ιουνίου 2024