Τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι που είναι ικανοί να φύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή; Το ένα είδος είναι οι άμυαλοι, ανεγκέφαλοι, μπερδεμένοι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για ποιον λόγο πιστεύουν στον Θεό, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν. Δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς σημαίνει να πιστεύει κανείς στον Θεό. Ένα ακόμα είδος είναι οι δύσπιστοι που δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του Θεού και δεν καταλαβαίνουν τι νόημα ή τι αξία έχει να πιστεύει κανείς στον Θεό. Γι’ αυτούς, το να ακούνε κηρύγματα και να διαβάζουν τα λόγια του Θεού είναι σαν να σπουδάζουν θεολογία ή να μαθαίνουν επαγγελματικές γνώσεις —μόλις το καταλάβουν και μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτό, το θεωρούν τελειωμένη υπόθεση. Ποτέ δεν το κάνουν πράξη. Θεωρούν τα λόγια του Θεού απλώς ως κάποιου είδους θεωρία, ως ένα σύνθημα, και δεν μπορούν ποτέ να τα μετατρέψουν σε ζωή τους. Οπότε, αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ενδιαφέρει οτιδήποτε σχετίζεται με την πίστη στον Θεό. Δεν τους προσελκύουν καθόλου πράγματα όπως η εκτέλεση του καθήκοντος, η επιδίωξη της αλήθειας, η άσκηση των λόγων του Θεού, οι συναθροίσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές, η κοινή εκκλησιαστική ζωή και ούτω καθεξής· τίποτα από αυτά δεν τους προσφέρει την ευτυχία και τον ενθουσιασμό που τους προσφέρει το φαγητό, το ποτό και η διασκέδαση. Όσοι πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό, απ’ την άλλη, θεωρούν πως η συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές σχετικά με την αλήθεια ή η εκκλησιαστική ζωή μπορεί πάντοτε να τους αποφέρει οφέλη και κέρδη. Αν και κάποιες φορές κινδυνεύουν και διώκονται ή διατρέχουν κινδύνους για να κηρύξουν το ευαγγέλιο και υπομένουν κάποιες κακουχίες όταν κάνουν το καθήκον τους, ό,τι κι αν συμβεί, κατανοούν κάπως την αλήθεια και πετυχαίνουν ως αποτέλεσμα να γνωρίσουν τον Θεό μέσα από τις κακουχίες που υπομένουν και το τίμημα που πληρώνουν, κι αυτές οι κακουχίες και το τίμημα μεταμορφώνουν τη ζωή-διάθεσή τους. Αφού τα ζυγίζουν και τα αξιολογούν όλα αυτά, θεωρούν πως είναι καλό να πιστεύει κανείς στον Θεό και πως είναι απίστευτα πολύτιμο να μπορεί κανείς να καταλάβει την αλήθεια. Η καρδιά τους αποκτά έναν ξεχωριστό δεσμό με την εκκλησία και δεν σκέφτονται ποτέ να αφήσουν την εκκλησιαστική ζωή. Εκείνοι που πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό, αν δουν κάποιους ανθρώπους να στέλνονται σε ομάδες Β, να απομονώνονται ή να αποπέμπονται από την εκκλησία επειδή αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας, αισθάνονται λίγη αγωνία μέσα τους. Σκέφτονται: «Πρέπει να κάνω το καθήκον μου με συνέπεια. Δεν γίνεται με τίποτα να με αποπέμψουν. Η αποπομπή ισοδυναμεί με τιμωρία, πράγμα που σημαίνει ότι η έκβασή μου θα είναι να πάω στην κόλαση! Και τότε για ποιον λόγο να ζω;» Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να φύγουν από την εκκλησία· θεωρούν ότι, μόλις φύγουν από την εκκλησία και εγκαταλείψουν τον Θεό, δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν και θα έρθει το τέλος τους. Ωστόσο, αυτοί που είναι ικανοί να φύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το να φύγουν από την εκκλησία, ακριβώς σαν να παραιτούνται από μια δουλειά για να βρουν άλλη. Δεν στενοχωριούνται ούτε πονάνε ποτέ μέσα τους. Τι νομίζετε; Έχουν συνείδηση ή λογική όσοι είναι ικανοί να φύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή; Είναι πραγματικά απίστευτοι αυτοί οι άνθρωποι! Κάποιοι δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τα πρότυπα και διαπράττουν συνεχώς παραπτώματα από απερισκεψία, με αποτέλεσμα να προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας. Η εκκλησία, τότε, τους παύει από το καθήκον τους και τους στέλνει σε μια συνηθισμένη εκκλησία. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Την επόμενη κιόλας μέρα, είναι τελείως άλλοι άνθρωποι, ξεκινάνε μια καινούργια ζωή. Κάποιοι αρχίζουν να κάνουν ερωτικές σχέσεις και παντρεύονται, άλλοι αρχίζουν να ψάχνουν για δουλειά, άλλοι σπουδάζουν, άλλοι πάλι ξανασμίγουν με παλιούς φίλους, χτίζουν επαφές και ψάχνουν ευκαιρίες για να πλουτίσουν. Αυτοί οι άνθρωποι ενσωματώνονται γρήγορα στον απέραντο κόσμο, χάνονται μέσα στον ωκεανό της ανθρωπότητας· γίνεται τόσο γρήγορα όλο αυτό. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές, όταν στέλνονται σε μια συνηθισμένη εκκλησία επειδή είχαν κακά αποτελέσματα όταν έκαναν τα καθήκοντά τους, περνάνε μια περίοδο πόνου, αλλά μπορούν να κάνουν αυτοκριτική και να αναγνωρίσουν τα προβλήματά τους, επιδεικνύοντας κάποια στάση μεταστροφής. Απ’ την άλλη, εκείνοι που είναι ικανοί να φύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή, μόλις αντιμετωπίσουν κάποιες δυσκολίες, δεν θέλουν πια να κάνουν το καθήκον τους και φεύγουν από την εκκλησία την επόμενη μέρα, κι επιστρέφουν στη ζωή ενός άπιστου. Δεν πονάνε καθόλου και μάλιστα σκέφτονται: «Τι το καλό έχει η πίστη στον θεό; Συνεχώς σε χλευάζουν και σε συκοφαντούν οι άλλοι, ενώ είναι πιθανό να συλληφθείς και να μπεις φυλακή. Αν με σκοτώσει στο ξύλο ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, τότε δεν θα έχει πάει στράφι η ζωή μου; Άντεξα τόσες κακουχίες τόσα χρόνια που πίστευα στον θεό, και τι κέρδισα; Αν δεν είχα πιστέψει στον θεό, τώρα θα ήμουν αξιωματούχος, θα έβγαζα λεφτά και θα ζούσα μια ζωή γεμάτη κύρος! Μάλιστα, έχω μετανιώσει κιόλας που πίστευα στον θεό μέχρι τώρα. Αν ήξερα ότι θα ήταν έτσι, θα είχα φύγει προ πολλού! Σε τι ωφελεί η κατανόηση της αλήθειας; Μήπως θα σε χορτάσει ή θα σου πληρώσει τους λογαριασμούς αυτή η κατανόηση;» Βλέπετε; Όχι μόνο δεν έχουν τύψεις, αλλά νιώθουν και τυχεροί που μπόρεσαν να φύγουν από την εκκλησία. Δεν φανερώνεται έτσι το αληθινό τους πρόσωπο, ότι δηλαδή είναι δύσπιστοι; (Ναι.)

Κάποιοι άνθρωποι είναι συνήθως επιπόλαιοι και διαπράττουν παραπτώματα από απερισκεψία όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Αφότου αποπεμφθούν από την εκκλησία, κάθε φορά που βλέπουν τους αδελφούς και τις αδελφές, τους κοιτάζουν σαν εχθρούς. Ακόμα κι όταν οι αδελφοί και οι αδελφές προσπαθούν από ευγένεια να μιλήσουν μαζί τους, εκείνοι τους αγνοούν και τους αντιμετωπίζουν με μίσος, λέγοντας: «Εσείς με αποπέμψατε από την εκκλησία. Για δείτε με τώρα! Βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από σας! Τώρα είμαι ντυμένος στην πένα, μέσα στον χρυσό και στο ασήμι, είμαι κάποιος! Κυκλοφορώ τόσο άνετα στον κόσμο, ενώ εσείς που πιστεύετε στον θεό κοιτάξτε πόσο ταλαιπωρημένοι και εξαντλημένοι είστε! Όλοι σας επιδιώκετε διαρκώς να κερδίσετε την αλήθεια, αλλά δεν νομίζω να είστε εξυπνότεροι από μένα! Και τι το καλό έχει να κερδίσεις την αλήθεια; Τρώγεται μήπως ή ξοδεύεται όπως τα χρήματα; Ακόμα και χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια, μια χαρά ζω και πάλι, έτσι δεν είναι; Τυχερός ήμουν που με αποπέμψατε. Σας χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ!» Φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια τους ότι είναι δύσπιστοι, και κάνοντας το καθήκον τους αποκαλύφθηκαν. Μπορεί ένας άπιστος που μόνο στα λόγια πιστεύει στον Θεό να κάνει πρόθυμα το καθήκον του; Το να κάνει κανείς το καθήκον του σημαίνει να εκπληρώνει ευθύνες και υποχρεώσεις χωρίς να παίρνει μισθό ή να βγάζει λεφτά. Αυτοί το θεωρούν χασούρα αυτό, κι έτσι δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν το καθήκον τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο φανερώνεται το αληθινό τους πρόσωπο, ότι είναι δύσπιστοι· έτσι αποκαλύπτει και αποκλείει τους δύσπιστους το έργο του Θεού. Κάποιοι τηρούν πάντοτε επιπόλαιη στάση όταν κάνουν το καθήκον τους, κι απλώς περιφέρονται μέρα με τη μέρα. Με το που τους δοθεί η ευκαιρία να βγάλουν λεφτά ή να πάρουν μια προαγωγή στα εγκόσμια, φεύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή —αυτήν την πρόθεση είχαν πάντα στο μυαλό τους. Αν μετατεθούν σε μια συνηθισμένη εκκλησία επειδή είναι συνήθως επιπόλαιοι και διαπράττουν παραπτώματα από απερισκεψία όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, όχι μόνο δεν θα κάνουν αυτοκριτική, αλλά θα σκεφτούν κιόλας: «Εσείς χάσατε κι εγώ κέρδισα όταν με απομακρύνατε από την εκκλησία πλήρους απασχόλησης». Νιώθουν μάλιστα πολύ ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Δεν είναι δύσπιστοι αυτοί οι άνθρωποι; Για πείτε Μου, όσον αφορά εκείνους τους δύσπιστους που απομακρύνονται επειδή διατάρασσαν και αναστάτωναν σοβαρά το έργο της εκκλησίας εξαιτίας των απερίσκεπτων παραπτωμάτων τους, είναι άραγε σύμφωνη με τις αρχές η απομάκρυνσή τους από τον οίκο του Θεού κατ’ αυτόν τον τρόπο; (Ναι.) Είναι απολύτως σύμφωνη με τις αρχές· δεν αδικούνται καθόλου. Έχουν μια τέτοια στάση απέναντι στον Θεό και απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, ώστε είναι ικανοί να φύγουν και να τα προδώσουν και τα δυο ανά πάσα στιγμή. Αυτό από μόνο του αρκεί για να αποδείξει ότι κατά βάθος δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου τα θετικά πράγματα. Πιστεύουν τόσα χρόνια στον Θεό και έχουν ακούσει τόσα κηρύγματα, όμως την καρδιά τους δεν τη συγκρατούν ούτε οι αλήθειες της πίστης στον Θεό ούτε οι βιωματικές μαρτυρίες του εκλεκτού λαού του Θεού. Τίποτα από όλα αυτά τα πράγματα δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους αγγίζει και δεν τους κάνει να δημιουργήσουν δεσμούς. Αυτή είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης τους, ότι δηλαδή δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα θετικά πράγματα. Και τότε, για τι ενδιαφέρονται; Ενδιαφέρονται για το φαγητό, το ποτό και τη διασκέδαση, για τις απολαύσεις της σάρκας, για τις κακές τάσεις και για τις φιλοσοφίες του Σατανά. Τους ενδιαφέρουν πάρα πολύ όλα τα αρνητικά πράγματα στην κοινωνία· το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι η αλήθεια και τα λόγια του Θεού. Γι’ αυτό είναι ικανοί να φύγουν από τον οίκο του Θεού ανά πάσα στιγμή. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου να διαβάζουν συχνά τα λόγια του Θεού ούτε να συναναστρέφονται συχνά σχετικά με την αλήθεια στις συναθροίσεις του οίκου του Θεού. Ιδιαίτερα η ιδέα του να κάνουν το καθήκον τους τους προκαλεί απέχθεια, ενώ θεωρούν μάλιστα ανόητους όλους εκείνους που κάνουν το καθήκον τους. Τι νοοτροπία και τι ανθρώπινη φύση είναι αυτή; Δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την αλήθεια ούτε για τη σωτηρία των ανθρώπων από τον Θεό και δεν νιώθουν το παραμικρό δέσιμο με την εκκλησιαστική ζωή. Παρόλο που δεν έχουν κρίνει ούτε καταδικάσει φανερά τα λόγια του Θεού, ακούνε κηρύγματα για πολλά χρόνια δίχως να κατανοούν ούτε ένα μικρό μέρος της αλήθειας. Αυτό υποδηλώνει ξεκάθαρα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Δεν υπάρχει κανείς που να αντιπαθεί ταυτόχρονα και τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα. Αν δεν σου αρέσουν τα θετικά πράγματα, τότε θα σε ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο τα αρνητικά. Αν σε ενδιαφέρουν πολύ τα αρνητικά πράγματα, τότε σίγουρα δεν θα σε ενδιαφέρουν τα θετικά. Αυτό το είδος ανθρώπου δεν παρουσιάζει απολύτως κανένα ενδιαφέρον για τα θετικά πράγματα, κι έτσι δεν υπάρχει στον οίκο του Θεού τίποτα με το οποίο να μπορεί να δεθεί, τίποτα που να του αρέσει ή να το αποζητά. Οι κακές τάσεις του κόσμου, το χρήμα, η φήμη και το κέρδος, τα αξιώματα, τα πλούτη κι οι διάφορες δημοφιλείς αιρέσεις και πλάνες είναι εκείνα που τους ενδιαφέρουν περισσότερο. Η καρδιά τους είναι προσκολλημένη στον κόσμο και όχι στον οίκο του Θεού, γι’ αυτό και είναι ικανοί να φύγουν ανά πάσα στιγμή. Το να φύγουν από τον οίκο του Θεού και να αφήσουν την εκκλησιαστική ζωή δεν τους προκαλεί καθόλου τύψεις, αγωνία ή πόνο, αλλά αντίθετα τους ανακουφίζει πλήρως. Σκέφτονται μέσα τους: «Επιτέλους, δεν είμαι πλέον αναγκασμένος να ακούω κάθε μέρα κηρύγματα ή συναναστροφές σχετικά με την αλήθεια, δεν χρειάζεται πια να με περιορίζουν αυτά τα πράγματα. Τώρα μπορώ να επιδιώξω με θάρρος τη φήμη και το κέρδος, να επιδιώξω τα χρήματα, να κυνηγήσω όμορφες γυναίκες και να επιδιώξω τις προοπτικές μου σε προσωπικό επίπεδο. Επιτέλους, μπορώ με θάρρος να λέω ψέματα και να εξαπατώ τους άλλους, να προβαίνω σε συνωμοσίες και δολοπλοκίες, και να εφαρμόζω κάθε είδους μοχθηρές τακτικές χωρίς καμία έγνοια. Μπορώ να εφαρμόζω κάθε μέσο για να αλληλεπιδρώ με τους ανθρώπους!» Τους προκαλεί πόνο να ακούνε κηρύγματα και να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια στον οίκο του Θεού, και ανακουφίζονται όταν φεύγουν από τον οίκο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα θετικά πράγματα δεν είναι αυτά που χρειάζεται η καρδιά τους. Εκείνο που χρειάζονται είναι όλα όσα προσφέρει ο κόσμος και η κοινωνία. Απ’ αυτό, καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα ότι ο λόγος που έφυγαν από την εκκλησία συνδέεται άμεσα με τις επιδιώξεις και τις προτιμήσεις τους.

Ποια είναι η φύση-ουσία εκείνων των ανθρώπων που είναι ικανοί να φύγουν από τον οίκο του Θεού ανά πάσα στιγμή; Βλέπετε τώρα ποια είναι; (Ναι. Ανήκουν στο είδος των δύσπιστων. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι κτήνη που έχουν μετενσαρκωθεί, είναι όλοι τους μπερδεμένοι και δεν έχουν ούτε μυαλό ούτε σκέψη.) Ακριβώς. Δεν καταλαβαίνουν τα ζητήματα της πίστης. Δεν καταλαβαίνουν τι αφορά στ’ αλήθεια η ανθρώπινη ζωή, σε ποιο μονοπάτι πρέπει να βαδίζουν οι άνθρωποι, ποια πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία και πρέπει να κάνουν, ποιες αρχές άσκησης πρέπει να τηρούν όσον αφορά τη διαγωγή και ούτω καθεξής· ούτε και θέλουν να αναζητήσουν την αλήθεια για να τα καταλάβουν. Τι είναι αυτό που τους αρέσει να επιδιώκουν; Όλη μέρα στο μυαλό έχουν τι μπορούν να κάνουν για να αποκτήσουν οφέλη και να απολαύσουν μια ζωή ανώτερη από τους άλλους. Κάποιοι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό όσο δουλεύουν στα εγκόσμια ως υπάλληλοι. Μόλις όμως γίνουν προϊστάμενοι ή διευθυντές, ή όταν γίνουν αφεντικά, παύουν να πιστεύουν. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές προσπαθούν να τους βρουν, εκείνοι λένε: «Τώρα είμαι άνθρωπος με θέση και φήμη, με κοινωνική καταξίωση. Είναι μεγάλη ταπείνωση να πιστεύω στον θεό μαζί σας. Πρέπει όλοι σας να μείνετε μακριά μου και να μην ξανάρθετε να με ψάξετε! Αν θέλετε, ας με διαγράψετε ή ας με αποβάλλετε. Ούτως ή άλλως, το κεφάλαιο της πίστης μου στον θεό έχει κλείσει και δεν έχω καμία σχέση πλέον μαζί σας!» Βλέπετε τι λένε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Θα πηγαίνατε και πάλι να τους βρείτε; (Όχι.) Μίλησαν τόσο ωμά, και παρ’ όλα αυτά, κάποιοι επικεφαλής της εκκλησίας συνεχίζουν να το θεωρούν δυσάρεστο όταν τους βλέπουν να φεύγουν και προσπαθούν πολλές φορές να τους βρουν για να τους πείσουν: «Έχεις τόσο καλό επίπεδο, και μάλιστα ήσουν κάποτε επικεφαλής και εργάτης. Σε απάλλαξαν μονάχα επειδή δεν επιδίωκες την αλήθεια. Αν επιδιώξεις την αλήθεια επιμελώς, τότε είναι σίγουρο πως θα σωθείς, και στο μέλλον θα γίνεις οπωσδήποτε ένας πυλώνας, ένας στυλοβάτης στον οίκο του Θεού!» Όσο περισσότερο λένε αυτά τα πράγματα οι επικεφαλής, τόσο περισσότερη απέχθεια νιώθει ο άλλος. Κάποιοι επικεφαλής της εκκλησίας είναι μπερδεμένοι και δεν έχουν διάκριση· αυτός ο άνθρωπος πήρε προαγωγή στον κόσμο, αλλά αυτοί οι επικεφαλής συνεχίζουν να τον φθονούν και θέλουν να αναπτύξουν σχέσεις μαζί του. Κάτι τέτοιο δεν δείχνει, άραγε, πως δεν σέβονται τον εαυτό τους; Οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν την αλήθεια αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα αυτό το ζήτημα: Δεν είναι καλό σημάδι να παίρνει κανείς προαγωγή στην κοινωνία· δεν είναι το ορθό μονοπάτι για να βαδίσει κανείς! Κάποιοι άνθρωποι σταματάνε να πιστεύουν στον Θεό μόλις αποκτήσουν λίγη θέση στην κοινωνία· αυτό απλώς τους αποκαλύπτει και αποδεικνύει ότι δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό ούτε αγαπούν την αλήθεια. Αν ήταν ειλικρινείς πιστοί, τότε, ακόμα κι αν έπαιρναν προαγωγή και είχαν ένα ελπιδοφόρο μέλλον στην κοινωνία, και πάλι δεν θα εγκατέλειπαν τον Θεό. Υπάρχει λόγος, τώρα που πρόδωσαν τον Θεό, να τους ψάχνει η εκκλησία και να εργάζεται πάνω τους; Δεν υπάρχει κανένας λόγος, αφού έχει ήδη αποκαλυφθεί πως είναι δύσπιστοι. Αυτοί χάνουν που δεν πιστεύουν στον Θεό —απλούστατα, δεν έχουν την ευλογία. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά άθλια πλάσματα. Δεν είναι ανοησία να επιμένεις ακόμα να τους προσελκύσεις για να πιστέψουν στον Θεό; Όσο περισσότερο προσπαθείς να τους προσελκύσεις μ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο περισσότερο σε περιφρονούν. Θεωρούν πως όλοι εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό έχουν χαμηλή κοινωνική θέση και δεν έχουν επίπεδο. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά αλαζόνες και αυτάρεσκοι, και περιφρονούν τους πάντες. Αν κάποιος δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτούς ή τους νοιάζεται, το θεωρούν ως προσπάθεια να κερδίσει την εύνοιά τους. Τι νοοτροπία είναι αυτή; Είναι ανίκανοι να δουν με το σωστό μάτι τους αδελφούς και τις αδελφές. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό; Όταν βλέπετε τέτοιους ανθρώπους, να τους απορρίπτετε. Θα πουν: «Είμαι ανώτερος προϊστάμενος πλέον. Μη με ξαναψάξετε. Αν συνεχίσετε να με ψάχνετε, θα στραφώ εναντίον σας! Στην εταιρεία, ειδικά, μην έρχεστε και με ντροπιάζετε. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με ανθρώπους που πιστεύουν στον θεό!» Μόλις πουν αυτά τα λόγια, πρέπει να φύγετε αμέσως, να τους διαγράψετε και να μην έχετε ποτέ ξανά επαφές με τέτοιους ανθρώπους. Φοβούνται μήπως εκμεταλλευτούμε την επιτυχία τους· χρειάζεται, λοιπόν, να έχουμε κάποια αυτογνωσία. Αυτοί μεγαλουργούν και ανελίσσονται σε υψηλότερα κλιμάκια, δεν είναι για τα δικά μας κυβικά. Εμείς είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι, άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνίας. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να συνάψουμε σχέσεις μαζί τους. Μην υποβιβάζεις έτσι τον εαυτό σου! Υπάρχουν, επίσης, κάποιοι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που τα παιδιά τους αγοράζουν ένα πολυτελές σπίτι στην πόλη. Μόλις μετακομίσουν, εξαφανίζονται από τους αδελφούς και τις αδελφές, λέγοντας: «Μην ξανάρθετε να με ψάξετε. Όλοι σας είστε επαρχιώτες. Αν έρθετε να με ψάξετε, ο κόσμος θα με περάσει κι εμένα για επαρχιώτη, θα νομίζει ότι έχω συγγενείς από χωριό. Τι ντροπή θα ήταν αυτή! Ξέρετε τι άνθρωπος είναι ο γιος μου; Είναι λεφτάς, είναι πλούσιος, είναι γνωστός! Αν κρατούσατε εσείς επαφή μαζί μου, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εξευτελιστικό για τον γιο μου; Οπότε, μην ξανάρθετε να με ψάξετε από δω και στο εξής!» Μόλις σας πουν αυτά τα λόγια, απλώς απαντήστε: «Αφού αυτήν τη στάση έχεις, καταλαβαίνουμε. Σου ευχόμαστε, λοιπόν, ευτυχία και χαρά!» Εκείνη τη στιγμή, αν πείτε έστω και μία ακόμα κουβέντα, θα φανείτε ανόητοι και κατώτεροι. Το σωστό είναι να φύγετε αμέσως. Να μην προσπαθείτε ποτέ να πείσετε με το ζόρι τους δύσπιστους. Κάτι τέτοιο είναι, πολύ απλά, ανοησία. Το καταλαβαίνετε; (Ναι.) Πόσο ανόητοι μπορούν να είναι κάποιοι άνθρωποι; Λένε: «Ο γιος αυτού του ανθρώπου είναι πλούσιος, είναι ένας λεφτάς με θέση στην κοινωνία. Έχει διασυνδέσεις μέχρι και με κυβερνητικούς αξιωματούχους. Αν τον πείσουμε να συνεχίσει να πιστεύει στον Θεό, τότε ακόμα και να φιλοξενήσει αδελφούς και αδελφές θα μπορούσε η οικογένειά του!» Πώς σας ακούγεται αυτή η ιδέα; Αν το σκεφτείτε από την άποψη του να λαμβάνει κάποιος υπόψη το έργο της εκκλησίας, να λαμβάνει υπόψη τους αδελφούς και τις αδελφές, και να λαμβάνει υπόψη την ασφάλεια, τότε είναι απόλυτα σωστή. Πρέπει, όμως, να δεις αν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό. Αν δεν είναι πρόθυμοι να πιστέψουν στον Θεό και δεν τους αρέσει να βρίσκονται σε επαφή με τους αδελφούς και τις αδελφές, κι εσύ παρ’ όλα αυτά θες να τους πείσεις να πιστέψουν στον Θεό, τότε αυτό δεν είναι ανοησία; Μην κάνεις πράγματα που δείχνουν ότι δεν σέβεσαι τον εαυτό σου. Όταν πιστεύουμε στον Θεό, έχουμε την προστασία και την καθοδήγησή Του. Σε όποιο περιβάλλον κι αν ζούμε, όλα βρίσκονται υπό την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Όσα βάσανα κι αν υπομένουμε, πρέπει να ζούμε με αξιοπρέπεια. Κάποιοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι το σημείο να ζηλέψουν εκείνο το άτομο που έφυγε από τον οίκο του Θεού, υποστηρίζοντας ότι είναι ικανό. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Τι άποψη πρέπει να έχουμε γι’ αυτό το ζήτημα; Μόλις μετακόμισε σε μεγαλύτερο σπίτι, έπαψε να πιστεύει στον Θεό. Στην κοινωνία, έχει θέση και καταξίωση, και μέσα του, περιφρονεί τους αδελφούς και τις αδελφές, αντιμετωπίζοντάς τους ως ανθρώπους που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνίας και είναι ανάξιοι να αλληλεπιδρούν μαζί τους. Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε αυτογνωσία και να μην προσπαθούμε να συνάψουμε σχέσεις με τέτοιους ανθρώπους ούτε να τους καλοπιάνουμε, έτσι δεν είναι; (Ναι.)

Όσον αφορά τους ανθρώπους που είναι ικανοί να φύγουν από τον οίκο του Θεού ανά πάσα στιγμή, είτε είναι δύσπιστοι είτε απλώς αργόσχολοι, είτε πιστεύουν στον Θεό για να κερδίσουν ευλογίες είτε για να αποφύγουν τις καταστροφές, όποια κι αν είναι η κατάσταση, από τη στιγμή που είναι ικανοί να φύγουν από τον οίκο του Θεού ανά πάσα στιγμή, και που, αφότου φύγουν, οι αδελφοί και οι αδελφές που τους ψάχνουν τους προκαλούν απέχθεια, και ακόμα μεγαλύτερη απέχθεια τους προκαλεί η βοήθεια και η υποστήριξη των αδελφών, και φέρονται εχθρικά απέναντι σε οποιονδήποτε συναναστρέφεται μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να δίνεται καμία προσοχή σε τέτοιους ανθρώπους. Αν ανακαλυφθούν τέτοιου είδους δύσπιστοι, πρέπει να εκτεθούν και να αποπεμφθούν έγκαιρα. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην αγαπάνε την αλήθεια, αλλά τους αρέσει να είναι καλοί άνθρωποι και χαίρονται να ζουν μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές· αυτό τους φτιάχνει το κέφι, κι επίσης αποφεύγουν την κακομεταχείριση. Κατά βάθος, ξέρουν ότι πιστεύουν στον αληθινό Θεό και είναι πρόθυμοι να δουλέψουν φιλότιμα. Αν πράγματι έχουν μια τέτοια στάση, εσείς νομίζετε ότι θα πρέπει να τους επιτρέπεται να συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους; (Ναι.) Εάν είναι πρόθυμοι να κάνουν απλή δουλειά και δεν προκαλούν αναστάτωση ή διατάραξη, τότε μπορούν να συνεχίσουν ως απλοί δουλευτές. Αν, όμως, μια μέρα χάσουν την προθυμία τους να είναι στη δούλεψη του οίκου του Θεού και θελήσουν να φύγουν, λέγοντας: «Βγαίνω έξω για να προσπαθήσω να πετύχω στον κόσμο. Δεν θα συνεχίσω να πιστεύω στον θεό μαζί σας πια. Δεν είναι ευχάριστα εδώ, και καμιά φορά, όταν κάνω επιπόλαια το καθήκον μου, κλαδεύομαι. Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκομαι εδώ· θέλω να φύγω», τότε ένας τέτοιος άνθρωπος πρέπει να πειστεί να μείνει; (Όχι.) Μπορούμε απλώς να τους ρωτάμε όλους αυτούς: «Το έχεις σκεφτεί καλά;» Αν απαντήσουν: «Το σκέφτομαι πολύ καιρό», μπορείς να πεις: «Τότε, σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο. Να προσέχεις, στο καλό!» Είναι καλή αυτή η προσέγγιση; (Ναι.) Τι σόι άνθρωποι νομίζετε ότι είναι αυτοί; Είναι από εκείνους που νομίζουν πως είναι ανώτεροι από τους συνηθισμένους ανθρώπους, και που απεχθάνονται τον κόσμο και τις πρακτικές του, και που πολλές φορές απαγγέλλουν στίχους από διάσημους, όπως: «Κουνάω το μανίκι μου, χωρίς να παίρνω μαζί μου ούτε ένα σύννεφο». Νομίζουν ότι παραμένουν αγνοί και ότι δεν ταιριάζουν με αυτόν τον κόσμο, και θέλουν να βρουν λίγη παρηγοριά μέσα από την πίστη στον Θεό. Βλέπουν πάντοτε τον εαυτό τους ως κάτι το εξαιρετικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι τελείως πεζοί, ζούνε μόνο για να τρώνε, να πίνουν και να διασκεδάζουν. Δεν έχουν αληθινές σκέψεις και αληθινές επιδιώξεις. Θεωρούν ότι είναι υψηλού επιπέδου, λες και δεν μπορεί κανένας να καταλάβει τις σκέψεις τους ούτε να φτάσει τον τρόπο σκέψης τους. Θεωρούν ότι ο δικός τους διανοητικός ορίζοντας είναι υψηλότερος από του μέσου ανθρώπου και λένε πράγματα όπως: «Όλοι εσείς είστε συνηθισμένοι άνθρωποι, κοιτάξτε όμως εμένα. Εγώ είμαι διαφορετικός. Αν με ρωτήσεις από που είμαι, θα σου πω πως η πατρίδα μου είναι πολύ μακριά». Σου είπαν από πού είναι; Ξέρεις πού είναι αυτό το δήθεν «μακρινό» μέρος; Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι εκείνοι ακριβώς που είναι ικανοί να φύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή. Δεν αισθάνονται πουθενά ικανοποιημένοι και κάνουν πάντοτε μη ρεαλιστικές, αόριστες και απατηλές σκέψεις. Δεν επικεντρώνονται στην πραγματικότητα και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ανθρώπινη ζωή ούτε τι μονοπάτι πρέπει να διαλέξουν οι άνθρωποι. Δεν τα καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα. Είναι απλώς εκκεντρικοί. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος έχει αποφασίσει να φύγει από την εκκλησία και λέει ότι το σκέφτεται πολύ καιρό, τότε δεν υπάρχει λόγος να πειστεί να μείνει. Μην πείτε ούτε μια κουβέντα παραπάνω. Απλώς διαγράψτε τους, και τέλος. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται τέτοιοι άνθρωποι· αυτό συμφωνεί με τις αρχές για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι. Εδώ ολοκληρώνεται η συναναστροφή σχετικά με εκείνους που είναι ικανοί να φύγουν από την εκκλησία ανά πάσα στιγμή.