Τα πρότυπα και οι βάσεις για τη διάκριση των διαφόρων ειδών κακών ανθρώπων

2. Με βάση την ανθρώπινη φύση

Στη συνέχεια, θα συνεχίσουμε να συναναστρεφόμαστε σχετικά με τη δέκατη τέταρτη ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών: «Να διακρίνουν και να αποπέμπουν ή να αποβάλλουν άμεσα κάθε είδους κακούς ανθρώπους και αντίχριστους». Τα πρότυπα για να διακρίνονται οι κάθε είδους κακοί άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες. Νωρίτερα, κάναμε συναναστροφή σχετικά με τον σκοπό για τον οποίο πιστεύει κανείς στον Θεό και στη συνέχεια προχωρήσαμε στην ανθρώπινη φύση του. Σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη φύση, ταξινομήσαμε και πολλές διαφορετικές εκδηλώσεις σε κατηγορίες. Για ποιες εκδηλώσεις έχουμε ήδη συναναστραφεί; Διαβάστε τες. (Το δεύτερο σημείο για το πώς να διακρίνονται κάθε είδους κακοί άνθρωποι αφορά την ανθρώπινη φύση καθενός. Πρώτον, το να λατρεύει κανείς να παραποιεί γεγονότα και ψέματα· δεύτερον, το να λατρεύει να εκμεταλλεύεται· τρίτον, το να είναι ακόλαστος και ασυγκράτητος· τέταρτον, το να έχει ροπή προς την εκδίκηση· πέμπτον, το να μην μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό.) Έχουμε κάνει συναναστροφή μέχρι και το πέμπτο σημείο, δηλαδή το να μην μπορεί κάποιος να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Είτε κάνουμε συναναστροφή σχετικά με τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης είτε με άλλα πράγματα, όπως έχω πει, αυτό θα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα στα διαφορετικά είδη ανθρώπων. Εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια, μόλις ακούσουν, θα εστιάσουν στο να εξετάσουν τον εαυτό τους· θα συγκρίνουν τον εαυτό τους με τη συναναστροφή Μου και θα εισέλθουν ενεργά και θετικά. Εκείνοι, όμως, που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, όπως για παράδειγμα οι απλοί δουλευτές, θα ακούσουν απλώς, και τέλος. Δεν το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους ούτε το ακούνε με την καρδιά τους. Καμιά φορά, μπορεί μέχρι και να τους πάρει ο ύπνος την ώρα που ακούνε κηρύγματα. Δεν μπορούν να τα εμπεδώσουν και μάλιστα σκέφτονται: «Για ποιον λόγο να ακούω αυτά τα ασήμαντα ζητήματα; Χαμένος χρόνος είναι. Ακόμα δεν έχω τελειώσει καν το έργο που κάνω τώρα!» Τους νοιάζουν διαρκώς οι δουλειές που απαιτούν μόχθο. Δείχνουν ιδιαίτερο ενθουσιασμό και προσήλωση στον μόχθο, είναι αφοσιωμένοι σ’ αυτόν, αλλά απλώς δεν βρίσκουν την απαιτούμενη ενέργεια για τα ζητήματα που αφορούν την αλήθεια. Αυτό φανερώνει ξεκάθαρα πως οι άνθρωποι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια· τους αρκεί απλώς να μοχθούν. Υπάρχει ακόμα μία ομάδα ανθρώπων που κρατάνε την ίδια στάση, όπως κι αν συναναστραφεί ο οίκος του Θεού σχετικά με την αλήθεια: «Απλώς αντιστέκομαι και είμαι ανταγωνιστικός. Ακόμα κι αν μου υποδείξεις τα προβλήματά μου και εκθέσεις τις εκδηλώσεις, τις αποκαλύψεις και τις διαθέσεις μου, εγώ και πάλι δεν πρόκειται να δώσω σημασία ούτε να το πάρω στα σοβαρά. Κι αν μάθουν οι άλλοι ότι εκτίθεμαι, τι πειράζει;» Συνεχίζουν ξεδιάντροπα να αψηφούν και να εναντιώνονται, κι αυτό δεν διορθώνεται. Όπως και να ’χει, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει εύκολα τις εκδηλώσεις των διαφορετικών ειδών ανθρώπων. Η αλήθεια —είτε για εκείνους που την επιδιώκουν, είτε για εκείνους που είναι πρόθυμοι να μοχθήσουν αλλά δεν την αγαπούν, είτε για εκείνους που απεχθάνονται και αποστρέφονται την αλήθεια— λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι, ως λυδία λίθος. Μπορεί να αξιολογήσει τη στάση των ανθρώπων απέναντι στην αλήθεια, αλλά και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν.

ΣΤ. Είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα, ενώ κανείς δεν τολμάει να τους προκαλέσει

Νωρίτερα, συναναστραφήκαμε πάνω στο πώς διακρίνονται οι πέντε εκδηλώσεις των διάφορων κακών ανθρώπων. Σήμερα, συνεχίζουμε τη συναναστροφή μας πάνω στην έκτη. Η έκτη αποτελεί κι αυτή εκδήλωση ενός είδους κακού ανθρώπου, ή μάλλον, ακόμα κι αν οι άνθρωποι δεν θεωρούν ότι το συγκεκριμένο είδος είναι κακό, και πάλι όλοι το αντιπαθούν. Γιατί αυτό; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση και λογική, δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση, ενώ οι αλληλεπιδράσεις μαζί τους προκαλούν ιδιαίτερα προβλήματα και δυσκολίες, πράγμα που δημιουργεί απέχθεια. Ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις αυτών των ανθρώπων; Ότι είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα, ενώ κανείς δεν τολμάει να τους προκαλέσει. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία; Παρόλο που δεν είναι πολλοί, σίγουρα υπάρχουν. Και ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις τους; Υπό κανονικές συνθήκες, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους και να αλληλεπιδράσουν με τους άλλους τελείως φυσιολογικά· δεν θα τους δεις να έχουν φαύλη διάθεση. Ωστόσο, όταν κάνουν κάτι που πηγαίνει κόντρα στις αλήθεια-αρχές και κλαδεύονται, τότε ξεσπούν από οργή, απορρίπτουν εντελώς την αλήθεια, και παράλληλα βρίσκουν δικαιολογίες μέσα από σοφιστείες. Ξαφνικά, θα συνειδητοποιήσεις ότι μοιάζουν με σκαντζόχοιρο που καλύπτεται από αγκάθια, με τίγρη που δεν είναι δυνατόν να την αγγίξεις. Σκέφτεσαι: «Αλληλεπιδρούσα τόσο καιρό μ’ αυτόν τον άνθρωπο· νόμιζα ότι είχε καλή ανθρώπινη φύση, ότι είχε κατανόηση και ότι ήταν εύκολο να μιλήσω μαζί του· πίστευα ότι μπορούσε να αποδεχτεί την αλήθεια. Δεν περίμενα να είναι παράλογος και να προκαλεί επίτηδες προβλήματα. Πρέπει στο εξής να είμαι πιο προσεκτικός στις αλληλεπιδράσεις μου μαζί του, να περιορίζω τις επαφές μόνο όταν είναι απαραίτητο, και να κρατάω τις αποστάσεις μου για να μην τον προκαλώ». Εσείς έχετε δει τέτοιους ανθρώπους που είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα; Γενικά, όσοι τους καταλαβαίνουν ξέρουν πόσο τρομακτικοί είναι και τους μιλάνε με πολλή ευγένεια και προσοχή. Πιο συγκεκριμένα, όταν τους μιλάς, δεν πρέπει με τίποτα να τους πληγώσεις, αλλιώς θα έχεις ατελείωτους μπελάδες μαζί τους. Κάποιοι λένε: «Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι αγροίκοι; Δεν έχουμε συναντήσει ακόμα τέτοιους». Αν είναι έτσι, πρέπει πράγματι να μιλήσουμε γι’ αυτό. Για παράδειγμα, την ώρα που οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστρέφονται για τις εμπειρίες τους, όταν κάποιοι αναφέρουν τις διεφθαρμένες καταστάσεις τους ή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, είναι αναπόφευκτο ότι οι άλλοι θα συμπάσχουν, αφού θα είχαν παρόμοιες εμπειρίες ή συναισθήματα. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αφού τους ακούσει κανείς, μπορεί να σκεφτεί: «Είχα κι εγώ τέτοιες εμπειρίες, οπότε ας συναναστραφούμε μαζί πάνω σ’ αυτό το θέμα. Θέλω να ακούσω πώς το πέρασες εσύ. Αν η συναναστροφή σου έχει φως και σχετίζεται μ’ ένα δικό μου ζήτημα, τότε θα την αποδεχτώ και θα ασκηθώ σύμφωνα με τις δικές σου εμπειρίες και το δικό σου μονοπάτι για να δω ποια θα είναι τα αποτελέσματα». Υπάρχει μόνο ένα είδος ανθρώπου που, όταν ακούει τους άλλους να συναναστρέφονται σχετικά με την αυτογνωσία και να ξεγυμνώνουν τη διαφθορά και την ασχήμια τους, θεωρεί ότι αυτό έμμεσα εκθέτει και κρίνει τον ίδιο, και δεν μπορεί παρά να χτυπήσει το τραπέζι και να ξεσπάσει από θυμό: «Και ποιος δεν έχει διαφθορά; Υπάρχει κανένας που να ζει σε φούσκα; Κατά τη γνώμη μου, η δική σας διαφθορά είναι ακόμα χειρότερη απ’ τη δική μου! Τι προσόντα έχετε όλοι σας και με στοχοποιείτε, με εκθέτετε; Έτσι όπως το βλέπω, θέλετε μόνο να μου κάνετε τη ζωή δύσκολη, να με βγάλετε στην απέξω! Σίγουρα φταίει που είμαι από χωριό και δεν ξέρω να λέω ευχάριστα λόγια που να σας κολακεύουν όλους, έτσι δεν είναι; Φταίει που δεν είμαι τόσο μορφωμένος όσο εσείς, έτσι δεν είναι; Αφού ούτε ο θεός δεν με περιφρονεί, εσάς τι σας δίνει το δικαίωμα να με περιφρονείτε;» Άλλοι λένε: «Πρόκειται για μια κανονική συναναστροφή, δεν απευθύνεται σ’ εσένα. Όλοι τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις δεν έχουν; Όταν κάποιος συναναστρέφεται σχετικά με κάποιο θέμα και αναφέρει τη διεφθαρμένη κατάστασή του, είναι επόμενο και άλλοι να βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Αν νιώθεις ότι βρίσκεσαι κι εσύ στην ίδια κατάσταση, μπορείς να συναναστραφείς κι εσύ για τις εμπειρίες σου». Τότε, εκείνος απαντά: «Έτσι λες; Αν μόνο ένας συναναστρεφόταν έτσι, θα μπορούσα να το ανεχτώ· γιατί, όμως, μαζεύεστε δύο ή τρεις μαζί για να μου κάνετε τον νταή; Νομίζετε ότι μπορείτε να με κάνετε εύκολα ό,τι θέλετε;» Δεν είναι τα λόγια του όλο και πιο εξωφρενικά όσο συνεχίζει να μιλάει; (Ναι.) Υπάρχει λόγος να πούνε τέτοια λόγια αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Αν όντως πιστεύεις ότι το θέμα της συναναστροφής των άλλων στοχεύει σ’ εσένα, τότε μπορείς να συζητήσεις ή να συναναστραφείς πάνω σ’ αυτό το θέμα· ρώτα ευθέως αν στοχεύει σ’ εσένα, αντί να επικαλείσαι ότι ήσουν αγρότης, ότι έχεις χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο ή ότι οι άνθρωποι σε περιφρονούν. Τι νόημα έχει να τα λες όλα αυτά; Αυτά δεν είναι σαχλαμάρες περί σωστού και λάθους; Δεν είναι παράλογο και δεν προκαλεί επίτηδες προβλήματα; (Ναι.) Δεν πιστεύετε πως τέτοιοι άνθρωποι είναι φρικτοί; (Ναι.) Μόλις εκείνος κάνει μια τέτοια σκηνή, όλοι καταλαβαίνουν τι σόι άνθρωπος είναι, και στις μελλοντικές συναθροίσεις, όταν συναναστρέφονται, είναι πάντα αναγκασμένοι να μιλάνε προσεκτικά και να παρατηρούν τις εκφράσεις του. Αν πάρει σκυθρωπή έκφραση, οι άλλοι διστάζουν να μιλήσουν, κι όλοι νιώθουν να ασφυκτιούν όταν κάνουν συναναστροφή στις συναθροίσεις. Όλον αυτόν τον περιορισμό και την αναστάτωση δεν τα προκαλεί το γεγονός ότι είναι παράλογος και προκαλεί επίτηδες προβλήματα; (Ναι.) Όσοι είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα δεν χαμπαριάζουν από λογική· οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται να αποδεχτούν την αλήθεια και δεν είναι δυνατόν να σωθούν.

Αυτό το είδος ανθρώπων που είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα έχει και μια ακόμα εκδήλωση. Κάποιοι λένε πάντοτε κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων: «Δεν γίνεται άλλο να λειτουργώ επιπόλαια. Πρέπει να εστιάσω στην άσκηση της αλήθειας· πρέπει να επιδιώξω την τελείωση. Είναι φυσικό να πασχίζω να αριστεύσω. Ό,τι κι αν κάνω, πρέπει να γίνεται καλά». Λένε αυτά που λένε, αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζουν να λειτουργούν επιπόλαια όταν κάνουν το καθήκον τους, και υπάρχουν πολλά προβλήματα στο καθήκον τους· κάθε άλλο παρά πετυχαίνουν να καταθέσουν μαρτυρία στον Θεό. Όταν οι επικεφαλής επισημαίνουν τα προβλήματα που υπάρχουν στην εκτέλεση του καθήκοντός τους και τους κλαδεύουν, εκείνοι θυμώνουν αμέσως και λένε: «Το ήξερα. Με κρίνετε όλοι σας πίσω απ’ την πλάτη μου και λέτε ότι έχω κακές επαγγελματικές δεξιότητες. Απλώς με περιφρονείτε όλοι σας, έτσι δεν είναι; Ένα λαθάκι έκανα, τίποτε άλλο. Χρειάζεται να με κλαδέψετε μ’ αυτόν τον τρόπο; Άλλωστε, ποιος δεν κάνει λάθη; Λέτε πως λειτουργώ επιπόλαια. Κι εσύ δεν έχεις δείξει επιπολαιότητα παλιότερα στο έργο σου; Έχεις εσύ τα προσόντα να με επικρίνεις; Χωρίς τη δική μου συνεργασία, ποιος από σας θα μπορούσε να επωμιστεί αυτό το έργο;» Τι πιστεύετε για τέτοιους ανθρώπους; Ό,τι κι αν κάνουν, δεν αφήνουν τους άλλους να επισημάνουν τις ελλείψεις τους ούτε να κάνουν υποδείξεις. Ούτε καν το δικαιολογημένο κλάδεμα δεν αποδέχονται. Τα βάζουν με όποιον εκφράζει τη γνώμη του και του εναντιώνονται, ξεστομίζουν παράλογες κουβέντες, υποστηρίζουν, μάλιστα, κι ότι τους περιφρονεί ή ότι τους κάνει νταηλίκια επειδή είναι μόνοι και αδύναμοι, ή άλλα τέτοια πράγματα. Αυτό δεν δείχνει ότι είναι απείθαρχοι και παράλογοι κι ότι προκαλούν επίτηδες προβλήματα; Μάλιστα κάποιοι άνθρωποι, μόλις κλαδευτούν, παρατάνε το καθήκον τους: «Δεν θα κάνω πια αυτό το έργο. Αν μπορείτε να το κάνετε εσείς, ευχαρίστως. Για να δω τότε αν θα μπορέσετε να συνεχίσετε το έργο χωρίς εμένα!» Οι αδελφοί και οι αδελφές προσπαθούν να τους πείσουν, εκείνοι όμως δεν τους ακούνε. Ακόμα κι όταν οι επικεφαλής και οι εργάτες τούς κάνουν συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, εκείνοι αρνούνται να την αποδεχτούν. Αρχίζουν να το παίζουν καμπόσοι και παρατάνε το καθήκον τους. Στις συναθροίσεις, είναι σκυθρωποί, ούτε διαβάζουν τα λόγια του Θεού ούτε συναναστρέφονται, έρχονται πάντα τελευταίοι και φεύγουν πρώτοι. Όταν φεύγουν, χτυπάνε κάτω τα πόδια τους και κοπανάνε την πόρτα, ενώ οι περισσότεροι δεν ξέρουν πώς να τους αντιμετωπίσουν. Τέτοιοι άνθρωποι, όταν τους συμβαίνει κάτι, αραδιάζουν εξωφρενικά επιχειρήματα και ανοησίες. Γίνονται απείθαρχοι, φτάνοντας στο σημείο ακόμα και να πετάνε πράγματα —δεν χαμπαριάζουν από λογική. Κάποιοι έχουν ακόμα πιο σοβαρές εκδηλώσεις· αν δεν τους χαιρετήσουν οι αδελφοί και οι αδελφές, δυσφορούν και βρίσκουν ευκαιρία στις συναθροίσεις να κλαφτούν: «Ξέρω ότι με περιφρονείτε όλοι σας. Στις συναθροίσεις, εστιάζετε όλοι σας μόνο στη συναναστροφή σχετικά με τα λόγια του θεού και στη συζήτηση για τη βιωματική κατανόησή σας. Για μένα δεν νοιάζεται κανένας, δεν μου χαρίζει κανένας ούτε ένα χαμόγελο, ενώ, όταν φεύγω, δεν με ξεπροβοδίζει κανένας. Τι σόι πιστοί είστε εσείς; Στ’ αλήθεια, δεν έχετε ανθρώπινη φύση!» Τέτοιες εκρήξεις θυμού έχουν στην εκκλησία. Εξοργίζονται ακόμα και για ασήμαντα ζητήματα και ξεσπούν για όλα τα παράπονα που έχουν μαζεμένα. Είναι ξεκάθαρο ότι αποκαλύπτουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, όμως ούτε αυτοκριτική κάνουν ούτε αυτογνωσία αποκτούν, ενώ δεν έχουν καμία επιθυμία να επιδιώξουν την αλλαγή ή την αλήθεια. Απεναντίας, γυρεύουν φασαρίες με τους άλλους και βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να ισορροπήσουν τη δική τους ψυχολογία· κι ενώ το κάνουν αυτό, αναζητούν ευκαιρίες για να εξωτερικεύσουν τα παράπονά τους. Το σημαντικότερο; Στοχεύουν να κάνουν περισσότερους ανθρώπους να τους προσέξουν και να τους φοβηθούν, ώστε να αποκτήσουν ως έναν βαθμό κύρος μεταξύ των άλλων και την προσοχή τους. Άνθρωποι σαν κι αυτούς όλο προβλήματα προκαλούν! Ό,τι κι αν λένε, κανένας δεν τολμά να τους πει «όχι»· κανένας δεν τολμά να τους αξιολογήσει ελαφρά τη καρδία· και κανένας δεν τολμά να μιλήσει ανοικτά και να συναναστραφεί μαζί τους. Ακόμα κι αν παρατηρήσει κανείς κάποια ψεγάδια και διεφθαρμένες διαθέσεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους, δεν τολμάει να τους τα επισημάνει. Στις συναθροίσεις, όταν όλοι συναναστρέφονται σχετικά με τις προσωπικές τους εμπειρίες και την κατανόησή τους όσον αφορά τα λόγια του Θεού, αποφεύγουν προσεκτικά αυτόν τον άνθρωπο που έχει πάντα λυμένο το ζωνάρι του για καυγά, από φόβο μήπως τον προκαλέσουν και δημιουργηθεί πρόβλημα. Κάποιοι άνθρωποι ξεσπάνε στις συναθροίσεις, επειδή νιώθουν ότι τους κακομεταχειρίζονται ή τους αποδοκιμάζουν στο σπίτι ή στη δουλειά τους. Προφανώς, χρησιμοποιούν τους αδελφούς και τις αδελφές ως μέσο εκτόνωσης και ως σάκο του μποξ. Όταν ταράζονται, αραδιάζουν εξωφρενικά επιχειρήματα, κλαίνε και έχουν εκρήξεις θυμού. Ποιος θα τολμούσε τότε να συναναστραφεί μαζί τους για την αλήθεια; Αν τους γίνει συναναστροφή και τύχει κάποια λέξη να αγγίξει ένα ευαίσθητο σημείο, θα απειλήσουν ότι θα αυτοκτονήσουν. Αυτό θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Σε τέτοιους ανθρώπους δεν πιάνει η κανονική συναναστροφή· δεν πιάνει η κανονική συζήτηση· δεν πιάνει να τους φέρεσαι ούτε πολύ ζεστά ούτε πολύ ψυχρά· δεν πιάνει να τους αποφεύγεις· δεν πιάνει να τους πλησιάζεις πολύ· αν οι αδελφοί και οι αδελφές δεν εκφράζουν την ίδια χαρά με τη δική τους, είναι απαράδεκτο· κι όταν αυτοί οι άνθρωποι συναντούν κάποια δυσκολία, αν οι αδελφοί και οι αδελφές δεν μπορούν να συμπάσχουν μαζί τους, είναι κι αυτό απαράδεκτο. Τίποτα δεν έχει αποτέλεσμα μ’ αυτούς. Ό,τι κι αν γίνει μπορεί να τους ενοχλήσει και να τους εξαγριώσει. Όπως κι αν τους φερθεί κανείς, δεν μένουν ποτέ ικανοποιημένοι. Ακόμα και τα κηρύγματά Μου και η συναναστροφή Μου σχετικά με τις καταστάσεις ορισμένων ανθρώπων μπορούν να τους προκαλέσουν. Πώς τους προκαλούν; Σκέφτονται: «Δεν με εκθέτει αυτό; Ούτε καν έχεις αλληλεπιδράσει μαζί μου, κι ούτε σου έχω πει τίποτα από όσα κάνω στην ιδιωτική μου ζωή. Πώς γίνεται να τα ξέρεις; Κάποιος πρέπει να με κάρφωσε. Πρέπει να μάθω ποιος είχε επαφή μαζί σου, ποιος με κάρφωσε, ποιος με κατήγγειλε. Δεν πρόκειται να το αφήσω να περάσει έτσι!» Οι άνθρωποι αυτού του είδους, που είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα, μπορεί να έχουν διαστρεβλωμένες σκέψεις για τα πάντα και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τίποτα σωστά. Δεν χαμπαριάζουν από λογική! Δεν μπορούν να δείξουν ορθολογισμό, πόσο μάλλον να αποδεχτούν την αλήθεια. Δεν είναι καθόλου ωφέλιμο να παραμένουν στην εκκλησία, μόνο ζημιά προκαλεί. Δεν είναι παρά ένα εμπόδιο, ένα βάρος που πρέπει να αποβληθεί ταχύτατα. Πρέπει να απομακρυνθούν αμέσως!

Στην Κίνα, η πίστη στον Θεό οδηγεί σε καταπίεση και σε διώξεις από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, ενώ υπάρχουν πάρα πολλοί που καταδιώκονται και δεν μπορούν να γυρίσουν στο σπίτι τους. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι, όταν διώκονται και δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι τους, θεωρούν ότι έχουν αποκτήσει αξία ή προσόντα. Ζουν με τις οικογένειες που τους φιλοξενούν και όχι μόνο βάζουν τους ανθρώπους να τους περιποιούνται, αλλά, αν κάτι πάει έστω και λίγο κόντρα στις επιθυμίες τους ή αν αρχίσουν να νοσταλγούν το σπίτι τους, τότε κάνουν σκηνή κι οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι να τους καλοπιάνουν και να τους ανέχονται. Δεν είναι παράλογοι αυτοί οι άνθρωποι και δεν προκαλούν επίτηδες προβλήματα; Τόσοι άνθρωποι υφίστανται διώξεις, και οι οικογένειες οι οποίες φιλοξενούν δεν είναι πολλές. Από αγάπη φιλοξενούν οι αδελφοί κι οι αδελφές όσους δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι τους. Τους κρύβουν και τους αφήνουν να μένουν στο σπίτι τους. Αυτό δεν είναι η χάρη του Θεού; Κι όμως, κάποιοι όχι μόνο δεν εκτιμούν τη χάρη του Θεού, αλλά και αδυνατούν να δουν την αγάπη των αδελφών. Αντιθέτως, θίγονται, ενώ φτάνουν και στο σημείο να παραπονεθούν και να φανούν απείθαρχοι. Στην πραγματικότητα, οι συνθήκες διαμονής στα σπίτια των αδελφών είναι λίγο καλύτερες από ό,τι στο δικό τους σπίτι. Ειδικά από την άποψη της πίστης στον Θεό και της εκτέλεσης του καθήκοντος, το να μένει κανείς στα σπίτια των αδελφών είναι ακόμα καλύτερο από το να μένει στο δικό του σπίτι, ενώ είναι πολύ καλύτερο να έχει κανείς αδελφούς και αδελφές για να συνεργάζεται αρμονικά, παρά να είναι ολομόναχος. Ακόμα κι αν σε κάποιες περιοχές οι συνθήκες διαβίωσης υστερούν λίγο, δεν παύουν να αντιπροσωπεύουν ένα μέσο επίπεδο διαβίωσης. Το σημαντικότερο είναι ότι μπορούν να ζουν με τους αδελφούς και τις αδελφές, να συναθροίζονται συχνά και να τρώνε και να πίνουν τα λόγια του Θεού, να καταλαβαίνουν περισσότερες αλήθειες και να γνωρίζουν τους στόχους της επιδίωξής τους. Οπότε, εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια μπορούν να πληρώσουν αυτό το τίμημα και να υποφέρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Οι περισσότεροι άνθρωποι τηρούν τη σωστή στάση απέναντι σ’ αυτό· είναι σε θέση να το αποδεχτούν από τον Θεό, γιατί γνωρίζουν ότι αξίζει τον κόπο να υποφέρουν έτσι και ότι πρέπει να το υποστούν. Μπορούν να το δουν με σωστό μάτι. Ωστόσο, κάποιοι παράλογοι άνθρωποι που προκαλούν επίτηδες προβλήματα και είναι απείθαρχοι πολύ απλά δεν μπορούν να αντιληφθούν έτσι τα πράγματα. Ίσως να ανεχτούν με δυσκολία να μείνουν μακριά απ’ το σπίτι τους για μια εβδομάδα, αλλά μετά από δύο εβδομάδες αρχίζουν να είναι κακόκεφοι, ενώ μετά από έναν με δύο μήνες, γίνονται απείθαρχοι και λένε: «Εσείς γιατί είστε μαζί και ευτυχισμένοι σαν οικογένεια, ενώ εγώ δεν μπορώ να γυρίσω στη δική μου; Εγώ γιατί δεν έχω καθόλου ελευθερία, ενώ όλοι εσείς μπορείτε να πηγαινοέρχεστε όποτε θέλετε;» Οι άλλοι απαντούν: «Οι διώξεις από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα δεν το έχουν προκαλέσει αυτό; Δεν είναι απολύτως θεμιτό να υπομένουμε τέτοια βάσανα ως ακόλουθοι του Θεού; Τι το σπουδαίο έχει να υποφέρεις λίγο; Με δεδομένες τις συνθήκες, γιατί να είσαι ιδιότροπος; Αφού οι άλλοι αντέχουν να υποφέρουν, εσύ γιατί δεν μπορείς;» Όσοι είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα δεν θέλουν καθόλου να υποφέρουν. Αν τους έπιαναν και τους έβαζαν φυλακή, σίγουρα θα γινόντουσαν Ιούδες. Και πόσο υποφέρει κανείς όταν ζει με μια οικογένεια που τον φιλοξενεί; Πρώτον, συνεχίζει να τρώει ανθρώπινο φαγητό· δεύτερον, κανένας δεν σου κάνει τη ζωή δύσκολη· και τρίτον, κανένας δεν σου κάνει νταηλίκια. Απλώς δεν μπορείς να πας σπίτι σου και να ξανασμίξεις με την οικογένειά σου. Και οι συγκεκριμένοι παράλογοι άνθρωποι που προκαλούν επίτηδες προβλήματα δεν μπορούν να δεχτούν να υποφέρουν έστω και λίγο. Όταν οι άλλοι τους κάνουν συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, αρνούνται να την εισπράξουν, παρά λένε πράγματα όπως: «Μη μου κάνεις κήρυγμα γι’ αυτά τα μεγαλόστομα δόγματα. Καταλαβαίνω όσα κι εσύ· τα ξέρω όλα αυτά! Πες μου μόνο πότε θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Πότε θα σταματήσει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας να παρακολουθεί το σπίτι μου; Πότε θα μπορέσω να πάω σπίτι μου χωρίς να με συλλάβει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας; Αν είναι να μην ξέρω πότε θα μπορέσω να πάω σπίτι μου, καλύτερα να πεθάνω!» Κάνουν πάλι σκηνή, κι όσο συνεχίζουν, κάθονται στο έδαφος και κλοτσούν τα πόδια τους —κι όσο πιο πολύ τα κλοτσούν, τόσο πιο πολύ νευριάζουν, και ξεσπούν ανεξέλεγκτα, με κλάματα και οδυρμούς. Οι άλλοι λένε: «Μη φωνάζεις τόσο δυνατά. Αν συνεχίσεις έτσι και σε ακούσουν οι γείτονες και διαπιστώσουν ότι εδώ μένουν ξένοι, θα εκτεθούμε, έτσι δεν είναι;» Εκείνοι απαντάνε: «Δεν με νοιάζει, θέλω απλώς να κάνω σκηνή! Όλοι εσείς μπορείτε να πάτε σπίτι σας, εγώ όμως όχι. Δεν είναι δίκαιο! Θα κάνω τέτοια σκηνή που δεν θα μπορείτε ούτε κι εσείς να πάτε σπίτι σας, όπως κι εγώ!» Το ανεξέλεγκτο ξέσπασμά τους δεν καταλαγιάζει με τίποτα και βγαίνει στην επιφάνεια η μνησικακία τους. Δεν μπορεί κανένας να τους βάλει μυαλό, δεν μπορεί κανένας να τους πείσει. Όταν φτιάχνει λιγάκι το κέφι τους, ηρεμούν και σταματάνε τη σκηνή. Αλλά ποιος ξέρει —μπορεί κάποια μέρα να δείξουν πάλι απειθαρχία και να ξανακάνουν σκηνή: Πολύ απλά, πρέπει να βγουν μια βόλτα, να κινηθούν ελεύθερα, και να μιλούν δυνατά μέσα στους εσωτερικούς χώρους· καταστρώνουν συνεχώς σχέδια για να πάνε σπίτι τους. Οι αδελφοί και οι αδελφές τούς προειδοποιούν: «Είναι επικίνδυνο να πας σπίτι. Η αστυνομία επιτηρεί το μέρος και το παρακολουθεί». Εκείνοι απαντάνε: «Δεν με νοιάζει, θέλω να γυρίσω! Αν με πιάσουν, με έπιασαν! Πού είναι το πρόβλημα; Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να γίνω Ιούδας»! Δεν είναι τρέλα αυτό; (Ναι.) Λένε ευθέως ότι είναι πρόθυμοι να γίνουν Ιούδες. Ποιος θα τολμούσε να τους φιλοξενήσει; Μήπως θέλει κανένας να φιλοξενήσει έναν Ιούδα; (Όχι.) Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πιστός στον Θεό; Οι αδελφοί και οι αδελφές τον φιλοξενούν ως πιστό στον Θεό. Αν έχει κάποιες ελλείψεις η ανθρώπινη φύση του, αυτό θα μπορούσε να το ανεχτεί κανείς· κι αν δεν επιδίωκε την αλήθεια, κι αυτό θα μπορούσε κανείς να το ανεχτεί. Αυτοί, όμως, είναι ικανοί να βλάψουν τους αδελφούς και τις αδελφές, να πουλήσουν την εκκλησία και θα γίνουν Ιούδες, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να μην μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους ούτε να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους —ποιος θα άντεχε να επωμιστεί την ευθύνη γι’ αυτές τις συνέπειες; Μήπως θα τολμούσες εσύ να φιλοξενήσεις έναν τέτοιον εχθρό; Αν τον φιλοξενήσεις, δεν πας γυρεύοντας για προβλήματα;

Όσοι είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα σκέφτονται μόνο το δικό τους συμφέρον όταν ενεργούν και κάνουν ό,τι τους ευχαριστεί. Τα λόγια τους δεν είναι τίποτα άλλο από εξωφρενικά επιχειρήματα και αιρέσεις, δεν χαμπαριάζουν από λογική. Ξεχειλίζουν από φαύλη διάθεση. Κανείς δεν τολμά να αλληλεπιδράσει μαζί τους, και κανείς δεν είναι πρόθυμος να συναναστραφεί μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, φοβούμενοι όλοι μήπως προκαλέσουν μόνοι τους την καταστροφή τους. Οι άλλοι άνθρωποι βρίσκονται σε αναμμένα κάρβουνα όποτε τους λένε τη γνώμη τους, φοβούμενοι ότι αν πουν έστω και μια λέξη που δεν τους αρέσει ή δεν είναι σύμφωνη με τις επιθυμίες τους, θα πιαστούν απ’ αυτή και θα προβούν σε εξωφρενικές κατηγορίες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κακοί; Δεν είναι ζωντανοί δαίμονες; Όλοι όσοι έχουν φαύλη διάθεση και διαταραγμένη λογική είναι ζωντανοί δαίμονες. Και όταν κάποιος αλληλεπιδρά με έναν ζωντανό δαίμονα, μπορεί να προκαλέσει καταστροφή στον εαυτό του με μια στιγμιαία απροσεξία. Δεν θα δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα αν υπήρχαν τέτοιοι ζωντανοί δαίμονες στην εκκλησία; (Θα δημιουργούσε.) Αφού αυτοί οι ζωντανοί δαίμονες έχουν ξεσπάσει και έχουν εκτονώσει τον θυμό τους, ίσως μιλήσουν για λίγο σαν άνθρωποι και ζητήσουν συγγνώμη, αλλά μετά δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ποιος ξέρει πότε θα χαλάσει η διάθεσή τους και θα ξεσπάσουν εκ νέου, εκστομίζοντας τα εξωφρενικά επιχειρήματά τους; Κάθε φορά είναι διαφορετικός ο στόχος της οργής και του ξεσπάσματός τους, όπως και η πηγή και το παρασκήνιο του ξεσπάσματός τους. Με άλλα λόγια, το οτιδήποτε μπορεί να πυροδοτήσει το ξέσπασμά τους, το οτιδήποτε μπορεί να τους κάνει να νιώσουν δυσαρεστημένοι και το οτιδήποτε μπορεί να τους κάνει να αντιδράσουν με ένα ξέσπασμα οργής και με άναρχη συμπεριφορά. Τι τρομερό! Τι ενοχλητικό! Αυτοί οι ανισόρροποι κακοί άνθρωποι μπορεί ανά πάσα στιγμή να χάσουν τα λογικά τους· ουδείς γνωρίζει τι είναι ικανοί να κάνουν. Έχω τεράστιο μίσος γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Κάθε ένας από αυτούς πρέπει να εκκαθαριστεί —πρέπει να αποπεμφθούν όλοι. Δεν θέλω να ασχοληθώ μαζί τους. Έχουν μπερδεμένη σκέψη και κτηνώδη διάθεση, είναι γεμάτοι παράλογα επιχειρήματα και λόγια του διαβόλου, και όταν τους συμβαίνει κάτι, ξεσπούν γι’ αυτό με ορμητικό τρόπο. Μερικοί απ’ αυτούς κλαίνε όταν ξεσπούν, άλλοι τσιρίζουν, άλλοι χτυπάνε τα πόδια τους, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που κουνάνε το κεφάλι και φέρνουν πέρα-δώθε τα χέρια και τα πόδια τους. Πολύ απλά, είναι κτήνη, όχι άνθρωποι. Κάποιοι μάγειρες, μόλις εκνευριστούν, πετάνε κατσαρόλες και πιάτα· άλλοι, που εκτρέφουν γουρούνια ή σκυλιά, κλοτσάνε και χτυπάνε αυτά τα ζώα μόλις εκνευριστούν, εκτονώνοντας πάνω τους όλη τους την οργή. Οι άνθρωποι αυτοί, ό,τι κι αν συμβαίνει, αντιδρούν πάντα με οργή· ούτε κάθονται να ηρεμήσουν και να στοχαστούν ούτε το αποδέχονται από τον Θεό. Δεν προσεύχονται και δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε επιζητούν τη συναναστροφή με τους άλλους. Όταν δεν έχουν άλλη επιλογή, υπομένουν. Όταν δεν θέλουν να υπομείνουν, τρελαίνονται, αραδιάζουν εξωφρενικά επιχειρήματα, κατηγορούν και καταδικάζουν τους άλλους. Πολλές φορές λένε πράγματα όπως: «Ξέρω ότι όλοι σας είστε μορφωμένοι και με περιφρονείτε»· «Ξέρω ότι είστε από πλούσιες οικογένειες και με απαξιώνετε επειδή είμαι φτωχός»· ή «Ξέρω ότι με απαξιώνετε επειδή δεν έχω θεμέλια στην πίστη μου και με απαξιώνετε επειδή δεν επιδιώκω την αλήθεια». Παρότι γνωρίζουν εμφανέστατα τα πολυάριθμα προβλήματά τους, δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια για να τα λύσουν ούτε συζητούν για την αυτογνωσία τους στις συναναστροφές τους με τους άλλους. Όταν γίνεται αναφορά στα προβλήματά τους, υπεκφεύγουν και προβαίνουν σε ψεύτικες κατηγορίες, φορτώνοντας όλα τα προβλήματα και τις ευθύνες στους άλλους, και μάλιστα παραπονιούνται ότι η συμπεριφορά τους οφείλεται στο γεγονός ότι οι άλλοι τους κακομεταχειρίζονται. Είναι λες και για τα ξεσπάσματά τους και για τα παράλογα προβλήματα που προκαλούν φταίνε οι άλλοι, λες και όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς παρά να ενεργούν έτσι, κι αυτοί απλώς υπερασπίζονται δικαιολογημένα τον εαυτό τους. Κάθε φορά που είναι δυσαρεστημένοι, αρχίζουν να εξωτερικεύουν την αγανάκτησή τους και να ξεφουρνίζουν ανοησίες, να επιμένουν στα εξωφρενικά επιχειρήματά τους λες και όλοι οι άλλοι έχουν άδικο, λες και είναι οι μόνοι καλοί άνθρωποι και όλοι οι άλλοι είναι κακούργοι. Όσες εκρήξεις θυμού κι αν έχουν ή όσα εξωφρενικά επιχειρήματα κι αν αραδιάσουν, απαιτούν απ’ τους άλλους να μιλάνε γι’ αυτούς με καλά λόγια. Ακόμα κι όταν κάνουν λάθος, απαγορεύουν στους υπόλοιπους να τους εκθέσουν ή να τους ασκήσουν κριτική. Αν επισημάνεις ακόμα κι ένα μικρό προβληματάκι τους, θα σε μπλέξουν σε ατελείωτες διενέξεις, και τότε απλώς ξέχνα τη γαλήνια ζωή. Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός; Είναι άνθρωπος παράλογος που προκαλεί επίτηδες προβλήματα, κι όσοι το κάνουν αυτό είναι κακοί άνθρωποι.

Όσοι είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα μπορεί γενικά να μη διαπράττουν καμία σοβαρή πράξη προδοσίας ή κακή πράξη, αλλά αμέσως μόλις θιγούν τα συμφέροντα, η φήμη ή η αξιοπρέπειά τους, ξεσπάνε αμέσως από οργή, κάνουν σκηνή, συμπεριφέρονται απείθαρχα και απειλούν μέχρι και να αυτοκτονήσουν. Για πείτε Μου, αν εμφανιστεί σε μια οικογένεια ένας τέτοιος παράλογος και άξεστος άνθρωπος χωρίς λογική, δεν θα υποφέρει ολόκληρη η οικογένεια; Το σπιτικό θα βυθιζόταν τότε στην αναταραχή, θα γέμιζε με κραυγές και ουρλιαχτά, κι έτσι θα ήταν ανυπόφορο να ζει κανείς εκεί. Ορισμένες εκκλησίες έχουν τέτοιους ανθρώπους· αν και μπορεί να μη φαίνονται όταν όλα είναι φυσιολογικά, ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να ξεσπάσουν και να αποκαλυφθούν. Στις κύριες εκδηλώσεις τέτοιων ανθρώπων περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, οι εκρήξεις θυμού, τα εξωφρενικά επιχειρήματα που αραδιάζουν και οι βρισιές σε δημόσιο χώρο. Έστω κι αν αυτές οι συμπεριφορές παρατηρούνται μόνο μία φορά τον μήνα ή κάθε έξι μήνες, προκαλούν μεγάλες ταραχές και δυσκολίες, επιφέροντας αναστάτωση σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στην εκκλησιαστική ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Αν πράγματι επιβεβαιωθεί ότι κάποιος συγκαταλέγεται σ’ αυτήν την κατηγορία, τότε πρέπει να αντιμετωπίζεται και να αποπέμπεται έγκαιρα από την εκκλησία. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα κακό. Δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε κακούς ανθρώπους· πρέπει να δείξουμε ανεκτικότητα και υπομονή απέναντί τους». Για πείτε Μου, θα ήταν καλό να μην αντιμετωπιστούν τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι, δεν θα ήταν καλό.) Γιατί όχι; (Επειδή οι ενέργειές τους προκαλούν σημαντικά προβλήματα και δυσαρέσκεια στους περισσότερους ανθρώπους, ενώ προκαλούν και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή.) Με βάση αυτήν την έκβαση, είναι ξεκάθαρο πως εκείνοι που διαταράσσουν την εκκλησιαστική ζωή, ακόμα κι αν δεν είναι κακοί άνθρωποι ή αντίχριστοι, δεν πρέπει να παραμένουν στην εκκλησία. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν αγαπούν την αλήθεια, παρά την αποστρέφονται και, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό ή όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν, δεν πρόκειται να αποδεχτούν την αλήθεια. Μόλις κάνουν κάτι κακό και κλαδευτούν, ξεσπάνε και ξεστομίζουν ανοησίες. Ακόμα κι όταν κάποιος συναναστραφεί μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, δεν την αποδέχονται. Δεν μπορεί κανείς να τους λογικέψει. Ακόμα κι όταν τους κάνω Εγώ συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, μπορεί εξωτερικά να σωπαίνουν, αλλά μέσα τους δεν την αποδέχονται. Όταν τους συμβαίνουν πραγματικές καταστάσεις, συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια που έκαναν πάντα. Ούτε τα δικά Μου λόγια δεν ακούνε, άρα τις δικές σας συμβουλές θα τις αποδεχτούν ακόμα λιγότερο. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μη διαπράττουν σοβαρές κακές πράξεις, δεν αποδέχονται ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια. Αν κοιτάξουμε τη φύση-ουσία τους, όχι μόνο δεν έχουν συνείδηση και λογική, αλλά είναι και παράλογοι, προκαλούν επίτηδες προβλήματα και δεν χαμπαριάζουν από λογική. Μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να φτάσουν στη σωτηρία του Θεού; Αποκλείεται! Όλοι όσοι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια είναι δύσπιστοι, είναι υπηρέτες του Σατανά. Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουν, ξεσπάνε, αραδιάζουν με επιμονή εξωφρενικά επιχειρήματα και δεν ακούνε την αλήθεια, όπως κι αν τους γίνει συναναστροφή πάνω σ’ αυτήν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα, είναι σκέτοι διάβολοι και κακά πνεύματα· είναι χειρότεροι κι από κτήνη! Είναι κλινικές περιπτώσεις με διαταραγμένη λογική και δεν θα είναι ποτέ ικανοί να μετανοήσουν αληθινά. Όσο περισσότερο παραμένουν στην εκκλησία, τόσο περισσότερες αντιλήψεις έχουν για τον Θεό, τόσο περισσότερες παράλογες απαιτήσεις προβάλλουν στον οίκο του Θεού, και τόσο περισσότερο αναστατώνουν και βλάπτουν την εκκλησιαστική ζωή. Αυτό επηρεάζει τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού και την κανονική πρόοδο του εκκλησιαστικού έργου. Προκαλούν τόση ζημιά στο έργο της εκκλησίας όση και οι κακοί άνθρωποι· θα πρέπει να αποπέμπονται από την εκκλησία όσο είναι νωρίς. Κάποιοι λένε: «Δεν είναι απλώς λίγο απείθαρχοι; Αφού δεν φτάνουν στο σημείο να θεωρηθούν κακοί, δεν θα ήταν καλύτερα να τους αντιμετωπίσουμε με αγάπη; Αν τους κρατήσουμε, ίσως καταφέρουν να αλλάξουν και να σωθούν». Σου λέω πως είναι αδύνατον! Δεν υπάρχει κανένα «ίσως». Αυτοί οι άνθρωποι δεν γίνεται να σωθούν με τίποτα. Κι αυτό γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την αλήθεια, πόσο μάλλον να την αποδεχτούν· δεν έχουν συνείδηση και λογική, το σκεπτικό τους δεν είναι κανονικό, ενώ τους λείπει ακόμα και η πιο στοιχειώδης κοινή λογική που απαιτείται για να συμπεριφέρεται κανείς. Είναι άνθρωποι με διαταραγμένη λογική. Ο Θεός δεν σώζει σε καμία περίπτωση τέτοιους ανθρώπους. Ακόμα κι εκείνοι που έχουν λίγο πιο κανονικό σκεπτικό και καλύτερο επίπεδο, δεν μπορούν να σωθούν αν δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, πόσο μάλλον όσοι έχουν διαταραγμένη λογική. Δεν είναι μεγάλη ανοησία και άγνοια να συνεχίζει κανείς να μεταχειρίζεται τέτοιους ανθρώπους με αγάπη και να τρέφει ελπίδες γι’ αυτούς; Σας λέω τώρα το εξής: Είναι απόλυτα σωστό να απομακρύνονται από την εκκλησία όσοι είναι παράλογοι, προκαλούν επίτηδες προβλήματα και δεν χαμπαριάζουν από λογική. Έτσι παύουν μια και καλή να παρενοχλούν την εκκλησία και τον εκλεκτό λαό του Θεού. Αυτή είναι ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών. Εάν υπάρχουν τέτοιοι παράλογοι άνθρωποι σε οποιαδήποτε εκκλησία, πρέπει οι εκλεκτοί του Θεού να τους αναφέρουν, και μόλις οι επικεφαλής και οι εργάτες δέχονται τέτοιες αναφορές, πρέπει να τις χειρίζονται έγκαιρα. Αυτή είναι η αρχή για το πώς να αντιμετωπίζεται το έκτο είδος ανθρώπων, δηλαδή αυτοί που είναι παράλογοι και προκαλούν επίτηδες προβλήματα.