Σημείο δωδέκατο: Να αναγνωρίζουν άμεσα και με ακρίβεια τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας· να τα σταματούν και να τα περιορίζουν και να αντιστρέφουν την κατάσταση· επιπλέον, να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να αναπτύξει ικανότητα διάκρισης μέσα από τέτοια πράγματα και να μάθει από αυτά (Μέρος τρίτο)

Οι διάφοροι άνθρωποι, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή

Στην προηγούμενη συνάθροιση, συναναστραφήκαμε πάνω στη δωδέκατη ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών: «Να αναγνωρίζουν άμεσα και με ακρίβεια τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας· να τα σταματούν και να τα περιορίζουν και να αντιστρέφουν την κατάσταση· επιπλέον, να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να αναπτύξει ικανότητα διάκρισης μέσα από τέτοια πράγματα και να μάθει από αυτά». Όσον αφορά αυτήν την ευθύνη, συναναστραφήκαμε κυρίως πάνω σε διάφορα προβλήματα που σχετίζονται με την εκκλησιαστική ζωή, τα οποία χωρίσαμε σε έντεκα θέματα. Για διαβάστε τα. (Πρώτον, βγαίνουν συχνά εκτός θέματος όταν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια· δεύτερον, αραδιάζουν λόγια και δόγματα για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και να κερδίσουν την εκτίμησή τους· τρίτον, φλυαρούν για ζητήματα του σπιτιού, χτίζουν προσωπικές διασυνδέσεις και χειρίζονται προσωπικές υποθέσεις· τέταρτον, φτιάχνουν κλίκες· πέμπτον, ανταγωνίζονται τους άλλους για τη θέση· έκτον, συνάπτουν ακατάλληλες σχέσεις· έβδομον, εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες· όγδοον, διαδίδουν αντιλήψεις· ένατον, εξωτερικεύουν αρνητικότητα· δέκατον, διαδίδουν αβάσιμες φήμες· και, ενδέκατον, χειραγωγούν και διαταράσσουν τις εκλογές.) Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω στο πέμπτο θέμα, δηλαδή τον ανταγωνισμό με τους άλλους για τη θέση, και στο έκτο θέμα, δηλαδή τη σύναψη ακατάλληλων σχέσεων. Αυτοί οι δύο τύποι προβλημάτων, όπως και τα τέσσερα προηγούμενα θέματα, προκαλούν κι αυτοί αναστάτωση και διατάραξη στην εκκλησιαστική ζωή και στην κανονική τάξη της εκκλησίας. Κρίνοντας από τη φύση αυτών των δύο τύπων προβλημάτων, τη ζημιά που προκαλούν στην εκκλησιαστική ζωή και τον αντίκτυπο που έχουν στη ζωή-είσοδο των ανθρώπων, μπορούν και οι δύο να αποτελέσουν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας.

VII. Εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες

Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο έβδομο θέμα: την εμπλοκή σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Τέτοια προβλήματα είναι συχνά στην εκκλησιαστική ζωή και τα βλέπουν όλοι. Όταν συναθροίζονται οι άνθρωποι για να φάνε και να πιουν τον λόγο του Θεού, να συναναστραφούν πάνω στις προσωπικές εμπειρίες τους ή να συζητήσουν μερικά πραγματικά προβλήματα, τότε οι αντικρουόμενες απόψεις και οι διαφωνίες για το τι είναι σωστό και τι λάθος οδηγούν συχνά σε έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι διαφωνούν και έχουν διαφορετικές οπτικές, χωρίς, όμως, αυτό να αναστατώνει την εκκλησιαστική ζωή, τότε θεωρείται ότι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες; Όχι· κάτι τέτοιο θεωρείται κανονική συναναστροφή. Συνεπώς, πολλά προβλήματα μπορεί να φαίνονται εκ πρώτης όψεως σχετικά με το έβδομο θέμα, στην πραγματικότητα, όμως, σ’ αυτό το θέμα ανήκουν μόνο όσα είναι πιο σοβαρά ως προς τις περιστάσεις και τη φύση τους, οπότε συνιστούν διατάραξη και αναστάτωση. Ας συναναστραφούμε τώρα πάνω στο ποιας φύσης πρέπει να είναι τα προβλήματα ώστε να θεωρείται ότι συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτό το θέμα.

Πρώτον, κρίνοντας από τις εκδηλώσεις της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις, το θέμα σίγουρα δεν αφορά την κανονική συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ούτε την αναζήτηση της αλήθειας, ούτε το να έχουν κάποιοι διαφορετική κατανόηση ή φως με βάση τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ούτε την αναζήτηση, τη συναναστροφή και τη συζήτηση για τις αλήθεια-αρχές, καθώς και την αναζήτηση ενός μονοπατιού άσκησης αναφορικά με μια συγκεκριμένη αλήθεια· αντ’ αυτών, αφορά τους τσακωμούς και τους καβγάδες για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Έτσι εκδηλώνεται, επί της ουσίας. Προκύπτει κάποιες φορές αυτού του είδους το θέμα στην εκκλησιαστική ζωή; (Ναι.) Με βάση τις εξωτερικές εντυπώσεις και μόνο, είναι προφανές ότι μια ενέργεια όπως η εμπλοκή σε αμοιβαίες επιθέσεις δεν αφορά σε καμία περίπτωση την αναζήτηση της αλήθειας, ούτε τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, ούτε την αρμονική συνεργασία, αλλά έχει τις ρίζες της στη θερμοαιμία, ενώ οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στο πλαίσιό της περιέχουν κρίση και καταδίκη, ακόμα και αναθεματισμούς· μια τέτοια εκδήλωση είναι στ’ αλήθεια αποκάλυψη της διεφθαρμένης διάθεσης του Σατανά. Όταν οι άνθρωποι επιτίθενται ο ένας στον άλλον, οι εκφράσεις τους, είτε είναι δηκτικές είτε προσεκτικές, εμπεριέχουν θερμοαιμία, κακεντρέχεια και μίσος, ενώ τους λείπει η αγάπη, η ανοχή και η μακροθυμία και, φυσικά, τους λείπει ακόμα περισσότερο η αρμονική συνεργασία. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να επιτεθούν ο ένας στον άλλον. Για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι συζητούν ένα ζήτημα, λέει ο Α στον Β: «Κάποιοι έχουν κακή ανθρώπινη φύση και αλαζονική διάθεση· επιδεικνύονται όποτε κάνουν το ελάχιστο και δεν ακούνε κανέναν. Είναι ακριβώς όπως λένε τα λόγια του Θεού για εκείνους που είναι τόσο βάρβαροι και χωρίς ανθρώπινη φύση όσο τα θηρία». Μόλις το ακούσει αυτό, ο Β σκέφτεται: «Τώρα αυτό που είπες απευθυνόταν σε μένα, έτσι; Επικαλέστηκες ακόμα και τα λόγια του Θεού για να με εκθέσεις! Αφού, λοιπόν, μίλησες για μένα, ούτε εγώ θα μασήσω τα λόγια μου. Υπήρξες σκληρόκαρδος μαζί μου, οπότε θα σου κάνω κακό!» Κι έτσι, λοιπόν, λέει ο Β: «Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να φαίνονται πολύ ευσεβείς εξωτερικά αλλά, στην πραγματικότητα, είναι κατά βάθος ακόμα πιο καταχθόνιοι απ’ οποιονδήποτε άλλον. Μέχρι που συνάπτουν και ακατάλληλες σχέσεις με το αντίθετο φύλο, όπως ακριβώς οι πόρνες και οι εταίρες που αναφέρονται στα λόγια του Θεού. Ο Θεός αηδιάζει απίστευτα με ανθρώπους σαν κι αυτούς, τους αποστρέφεται. Τι νόημα έχει να φαίνεται κανείς ευσεβής; Είναι σκέτη υποκρισία. Πιο πολύ απ’ όλους ο Θεός απεχθάνεται τους υποκριτές· όλοι οι υποκριτές είναι Φαρισαίοι!» Όταν τα ακούσει αυτά ο Α, σκέφτεται: «Αυτό είναι αντεπίθεση εναντίον μου! Εντάξει, υπήρξες σκληρόκαρδος μαζί μου· μη με κατηγορήσεις, λοιπόν, που δεν θα μασήσω τα λόγια μου!» Πες ο ένας, πες ο άλλος, έχουν αρχίσει οι δυο τους τον καβγά. Είναι αυτό συναναστροφή πάνω στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Τι κάνουν; (Επιτίθενται ο ένας στον άλλον και τσακώνονται.) Μέχρι που βρίσκουν και κάποιο πάτημα, μια «βάση» για τις επιθέσεις τους, λέγοντας ότι βασίζονται στα λόγια του Θεού —εμπλέκονται έτσι σε αμοιβαίες επιθέσεις και, ταυτόχρονα, σε λογομαχίες. Παρατηρείται κάποιες φορές στην εκκλησιαστική ζωή αυτή η μορφή συναναστροφής; Πρόκειται για κανονική συναναστροφή; Είναι συναναστροφή στα πλαίσια της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Προκαλεί, λοιπόν, διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή αυτή η μορφή συναναστροφής; Τι είδους διατάραξη και αναστάτωση προκαλεί; (Αναστατώνεται η κανονική εκκλησιαστική ζωή, οι άνθρωποι καβγαδίζουν για το τι είναι σωστό και τι λάθος, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναλογιστούν τα λόγια του Θεού και να συναναστραφούν πάνω σε αυτά με ηρεμία.) Όταν οι άνθρωποι εμπλέκονται σε τέτοιους καβγάδες και λογομαχίες για το τι είναι σωστό και τι λάθος και εξαπολύουν προσωπικές επιθέσεις στη διάρκεια της εκκλησιαστικής ζωής, το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει να εκτελεί το έργο Του; Το Άγιο Πνεύμα δεν εκτελεί το έργο Του· αυτού του είδους η συναναστροφή ρίχνει τις καρδιές των ανθρώπων σε σύγχυση. Η Βίβλος λέει κάποια λόγια —τα θυμάστε; [«Πάλιν σας λέγω ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Διότι όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Κατά Ματθαίον 18:19-20).] Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Όταν οι άνθρωποι συναθροίζονται ενώπιον του Θεού, χρειάζεται να είναι σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μεταξύ τους και ενωμένοι ενώπιον του Θεού· ο Θεός θα τους δώσει ευλογίες και το Άγιο Πνεύμα θα εκτελέσει το έργο Του μόνο αν είναι σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που μόλις τώρα ανέφερα ότι λογομαχούσαν, όμως, ήταν σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μεταξύ τους; (Όχι.) Σε τι εμπλέκονταν; Σε αμοιβαίες επιθέσεις, σε τσακωμούς, ακόμα και σε κρίση και καταδίκη. Μπορεί επιφανειακά να μην χρησιμοποιούσαν άσχημες λέξεις και ευθείες επικρίσεις, αλλά το κίνητρο πίσω απ’ τα λόγια τους δεν ήταν η συναναστροφή πάνω στην αλήθεια ούτε η αναζήτηση της αλήθειας, ενώ δεν μιλούσαν με τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Κάθε λέξη που έλεγαν έδειχνε ανευθυνότητα και εμπεριείχε επιθετικότητα και κακεντρέχεια· καμία λέξη δεν συμμορφωνόταν με τα γεγονότα ούτε και είχε καμία βάση. Καμία λέξη δεν έδειχνε κρίση ενός ζητήματος σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού, αλλά όλες τους εξαπέλυαν προσωπικές επιθέσεις, κρίσεις και καταδίκες με βάση τις προτιμήσεις και τη βούληση αυτών που τις έλεγαν εναντίον ενός ανθρώπου που μισούσαν και περιφρονούσαν. Τίποτα από αυτά δεν αποτελεί εκδήλωση σύμπνοιας και ομοφροσύνης· αντίθετα, πρόκειται για λόγια και εκδηλώσεις που προέρχονται από θερμοαιμία κι από τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά και δεν είναι ευχάριστα για τον Θεό· επομένως, δεν υπάρχει εδώ κανένα έργο του Αγίου Πνεύματος. Κάτι τέτοιο είναι εκδήλωση εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις.

Στην εκκλησιαστική ζωή, προκύπτουν συχνά διαφωνίες και συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων για μικρής σημασίας ζητήματα ή για αντικρουόμενες απόψεις και συμφέροντα. Διαφωνίες προκύπτουν συχνά και όταν υπάρχει ασυμβατότητα στις προσωπικότητες, τις φιλοδοξίες και τις προτιμήσεις. Διαφωνίες και έριδες προκύπτουν ανάμεσα στους ανθρώπους και για λόγους όπως, μεταξύ άλλων, οι διαφορές στην κοινωνική θέση και το μορφωτικό επίπεδο, οι διαφορές στην ανθρώπινη φύση και τη φύση τους γενικότερα ή ακόμα και οι διαφορές στον τρόπο ομιλίας και χειρισμού των ζητημάτων. Αν οι άνθρωποι δεν προσπαθήσουν να λύσουν αυτά τα θέματα με τον λόγο του Θεού, αν δεν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση, ανοχή, υποστήριξη και βοήθεια και αν, αντ’ αυτών, οι άνθρωποι τρέφουν προκαταλήψεις και μίσος μέσα στην καρδιά τους και φέρονται ο ένας στον άλλον με θερμοαιμία στο πλαίσιο διεφθαρμένων διαθέσεων, τότε κάτι τέτοιο είναι πιθανό να οδηγήσει σε αμοιβαίες επιθέσεις και κρίσεις. Κάποιοι άνθρωποι έχουν κάποια συνείδηση και λογική και, όταν προκύψουν διαφωνίες, μπορούν να δείξουν υπομονή, να ενεργήσουν με λογική και να βοηθήσουν το άλλο άτομο με αγάπη. Άλλοι, ωστόσο, δεν το καταφέρνουν αυτό, δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη ανοχή, υπομονή, ανθρώπινη φύση και λογική. Συχνά δημιουργούνται μέσα τους διάφορες προκαταλήψεις, υποψίες και παρανοήσεις εναντίον των άλλων για ασήμαντα ζητήματα ή για μία μόνο λέξη ή έκφραση του προσώπου, πράγμα που γεννά μέσα τους και διάφορες σκέψεις, αμφιβολίες, κρίσεις και καταδίκες για τους άλλους. Αυτά τα φαινόμενα προκύπτουν συχνά εντός της εκκλησίας και πολλές φορές επηρεάζουν τις κανονικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων, τις αρμονικές αλληλεπιδράσεις των αδελφών, ακόμα και τη συναναστροφή τους πάνω στα λόγια του Θεού. Είναι σύνηθες να ανακύπτουν διαφωνίες όταν οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά, αν προκύπτουν συχνά τέτοια θέματα στην εκκλησιαστική ζωή, μπορεί να επηρεάσουν, να αναστατώσουν, ακόμα και να καταστρέψουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Για παράδειγμα, αν κάποιος αρχίσει καβγά σε μια συνάθροιση, τότε η συνάθροιση θα αναστατωθεί, η εκκλησιαστική ζωή δεν θα αποδώσει καρπούς και όσοι είναι παρόντες στη συνάθροιση δεν θα αποκομίσουν τίποτα, ουσιαστικά θα συναθροίζονται μάταια και θα χάνουν την ώρα τους. Επομένως, αυτά τα θέματα θα έχουν ήδη επηρεάσει την κανονική τάξη της εκκλησιαστικής ζωής.

Α. Διάφορα είδη εκδηλώσεων της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες

1. Ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο

Σε κάποιους ανθρώπους αρέσει να φλυαρούν διαρκώς στις συναθροίσεις για ζητήματα του σπιτιού και για επουσιώδη θέματα, μιλάνε για ασήμαντες υποθέσεις του νοικοκυριού και πιάνουν ψιλή κουβέντα με τους αδελφούς και τις αδελφές όποτε τους συναντούν, οπότε οι αδελφοί κι οι αδελφές νιώθουν αβοήθητοι. Ίσως μερικοί σηκωθούν να τους διακόψουν, αλλά τι συμβαίνει τότε; Αν τους διακόπτουν συνέχεια, εκείνοι στεναχωριούνται και, όταν εκείνοι στεναχωριούνται, δημιουργούνται μπελάδες. Κάνουν τις εξής σκέψεις: «Όλο με διακόπτεις και δεν μ’ αφήνεις να μιλήσω. Καλά, λοιπόν. Θα σε διακόπτω κι εγώ όταν μιλάς! Όταν συναναστρέφεσαι πάνω στα λόγια του Θεού, εγώ θα παρεμβάλλω ένα άλλο απόσπασμα απ’ τα λόγια του Θεού. Όταν συναναστρέφεσαι σχετικά με την αυτογνωσία σου, εγώ θα συναναστρέφομαι σχετικά με τα λόγια του Θεού που κρίνουν τους ανθρώπους. Όταν συναναστρέφεσαι σχετικά με την κατανόηση της αλαζονικής διάθεσής σου, εγώ θα συναναστρέφομαι πάνω στα λόγια του Θεού για το πώς καθορίζεται η έκβαση και ο προορισμός των ανθρώπων. Ό,τι κι αν λες, εγώ θα λέω κάτι διαφορετικό!» Και δεν είναι μόνο αυτό· αν αρχίσουν κι άλλοι να διακόπτουν αυτόν τον άνθρωπο, τότε σηκώνεται να τους επιτεθεί. Ταυτόχρονα, επειδή τρέφει μες στην καρδιά του πικρία και μίσος, στις συναθροίσεις συχνά ξεμπροστιάζει εκείνον που τον διέκοψε, μιλώντας για το πώς αυτός ο άνθρωπος, πριν αρχίσει να πιστεύει στον Θεό, ήταν επιχειρηματίας και εξαπατούσε τους άλλους, πόσο αδίστακτος ήταν στις συναλλαγές του με τους άλλους και ούτω καθεξής —αυτά συζητάει κάθε φορά που μιλάει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Στην αρχή, ο άλλος μπορεί να δείξει υπομονή, με τον καιρό, όμως, αρχίζει να σκέφτεται: «Εγώ πάντα σε βοηθάω, πάντα δείχνω ανοχή και υπομονή απέναντί σου, εσύ, όμως, δεν μου δείχνεις καμία ανοχή. Αν μου φέρεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο, μη με κατηγορήσεις μετά που δεν θα μασήσω τα λόγια μου! Είμαστε συγχωριανοί εδώ και πολύ καιρό και γνωριζόμαστε καλά. Μου επιτέθηκες, άρα θα σου επιτεθώ κι εγώ· εξέθεσες τα ελαττώματά μου, αλλά έχεις κι εσύ μπόλικα από δαύτα». Έτσι, λοιπόν, λέει: «Στα νιάτα σου, εσύ έφτασες ακόμα και στο σημείο να κλέψεις· αυτές οι μικροκλοπές που έκανες είναι ακόμα πιο αισχρές! Τουλάχιστον εγώ είχα επιχείρηση, ό,τι έκανα το έκανα για να βγάλω το ψωμί μου. Και ποιος δεν κάνει λάθη σ’ αυτόν τον κόσμο; Με τη δική σου συμπεριφορά τι γίνεται; Εσύ έχεις τη συμπεριφορά ενός κλέφτη, ενός ληστή!» Μ’ αυτόν τον τρόπο δεν εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις; Ποια είναι η μέθοδος αυτών των επιθέσεων; Ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να σκεφτούν μέσα τους: «Όλη την ώρα με ξεμπροστιάζεις, αποκαλύπτοντας σε όλους τα ελαττώματα και το ανέντιμο παρελθόν μου, ώστε να μη με εκτιμούν πλέον οι άλλοι —εντάξει, λοιπόν, τότε ούτε εγώ θα μασήσω τα λόγια μου. Ξέρω πολύ καλά πόσους συντρόφους είχες, με πόσα άτομα του αντίθετου φύλου είχες σχέσεις· έχω όλες αυτές τις πληροφορίες έτοιμες στο οπλοστάσιό μου. Αν με ξεμπροστιάσεις ξανά και με ζορίσεις υπερβολικά, θα αποκαλύψω όλα σου τα παραπτώματα!» Συμβαίνει συχνά άνθρωποι που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους και ξέρουν καλά ο ένας τον άλλον να ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο. Ίσως λόγω κάποιας διαφωνίας ή επειδή υπάρχουν μεταξύ τους συγκρούσεις ή μνησικακίες, δύο άνθρωποι ξεθάβουν παλιά κι ασήμαντα ζητήματα για να τα χρησιμοποιήσουν ως όπλα στις επιθέσεις τους ο ένας προς τον άλλον κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ξεμπροστιάζουν, επιτίθενται και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον, αναλώνοντας τον χρόνο που έχουν όλοι για να φάνε και να πιουν τα λόγια του Θεού και επηρεάζοντας την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Μπορούν να αποφέρουν καρπούς τέτοιες συναθροίσεις; Συνεχίζουν οι άνθρωποι γύρω τους να έχουν όρεξη για συναθροίσεις; Κάποιοι αδελφοί και αδελφές αρχίζουν να σκέφτονται: «Αυτοί οι δύο είναι μεγάλος μπελάς —τι νόημα έχει να αναφέρει κανείς τέτοια παλιά ζητήματα! Και οι δύο πιστεύουν στον Θεό τώρα, πρέπει να τα αφήσουν πίσω τους αυτά. Και ποιος δεν έχει θέματα; Δεν έχουν έρθει πλέον και οι δύο ενώπιον του Θεού; Όλα αυτά τα θέματα μπορούν να λυθούν με τον λόγο του Θεού. Με το ξεμπρόστιασμα δεν κάνει κανείς πράξη την αλήθεια ούτε μαθαίνει από τα δυνατά σημεία ενός ανθρώπου για να επανορθώσει τις αδυναμίες ενός άλλου· πρόκειται για αμοιβαίες επιθέσεις, για σατανική συμπεριφορά». Οι αμοιβαίες επιθέσεις τους αναστατώνουν και καταστρέφουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς και δεν ακούνε όποιος κι αν συναναστραφεί μαζί τους πάνω στην αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι τους συμβουλεύουν: «Σταματήστε να ξεμπροστιάζετε ο ένας τον άλλο. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία· δεν πρόκειται απλώς για μια σύντομη λεκτική διαφωνία; Δεν υπάρχει βαθύ μίσος ανάμεσα στους δυο σας. Αν μπορούσατε και οι δύο να ανοιχτείτε, να ξεγυμνωθείτε, να εγκαταλείψετε τις προκαταλήψεις, την πικρία και το μίσος σας για να προσευχηθείτε και να αναζητήσετε την αλήθεια ενώπιον του Θεού, όλα αυτά τα θέματα θα μπορούσαν να λυθούν». Αυτοί οι δύο, όμως, παραμένουν σε αδιέξοδο. Λέει ο ένας: «Αν μπορούσε να μου ζητήσει συγγνώμη πρώτος, αν ανοιγόταν και ξεγυμνωνόταν πρώτος, τότε θα έκανα κι εγώ το ίδιο. Αν, όμως, όπως πριν, δεν κάνει πίσω, τότε ούτε κι εγώ θα μασήσω τα λόγια μου εναντίον του! Μου ζητάς να κάνω πράξη την αλήθεια —εκείνος γιατί δεν την κάνει πράξη; Μου ζητάς να εγκαταλείψω αυτά τα πράγματα —γιατί δεν το κάνει εκείνος πρώτος;» Δεν είναι παραλογισμός αυτό; (Ναι.) Αρχίζουν να ενεργούν παράλογα. Δεν επηρεάζονται από τις συμβουλές κανενός ούτε ακούνε τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια. Με το που θα δουν ο ένας τον άλλον, τσακώνονται, ξεμπροστιάζουν και επιτίθενται ο ένας στον άλλον. Μόνο που δεν πιάνονται στα χέρια· κατά τα άλλα, ό,τι κάνει ο ένας στον άλλον είναι γεμάτο μίσος και κάθε λέξη που λένε περιέχει υπόνοιες επίθεσης και αναθεματισμού. Αν υπάρχουν στην εκκλησιαστική ζωή δύο τέτοιοι άνθρωποι που επιτίθενται και εμπλέκονται σε λογομαχίες μόλις δουν ο ένας τον άλλον, μπορεί αυτή η εκκλησιαστική ζωή να αποφέρει καρπούς; Μπορούν οι άνθρωποι να αποκομίσουν απ’ αυτήν τίποτα θετικό; (Όχι.) Όταν προκύπτουν τέτοιες καταστάσεις, οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν και λένε: «Κάθε φορά που συναθροιζόμαστε, αυτοί οι δύο διαρκώς μαλώνουν και δεν ακούνε τις συμβουλές κανενός. Τι να κάνουμε;» Εφόσον είναι παρόντες, οι συναθροίσεις παύουν να είναι ήρεμες, ενώ όλοι αναστατώνονται από την παρουσία τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να μπουν στη μέση για να επιλύσουν το θέμα· δεν πρέπει να επιτρέψουν σε άτομα σαν κι αυτά να συνεχίσουν να αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή. Αν, μετά από συνεχείς συμβουλές, συναναστροφή και θετική καθοδήγηση, δεν επιτευχθούν αποτελέσματα και οι δύο εμπλεκόμενοι παραμένουν προσκολλημένοι στις προκαταλήψεις τους και αρνούνται να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλον, συνεχίζοντας να επιτίθενται ο ένας στον άλλον και να αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή, τότε είναι απαραίτητος ο χειρισμός του ζητήματος σύμφωνα με τις αρχές. Πρέπει να τους πει κάποιος: «Οι δυο σας βρίσκεστε εδώ και πολύ καιρό σ’ αυτήν την κατάσταση, που έχει προκαλέσει σοβαρή αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή και σ’ όλους τους αδελφούς και τις αδελφές. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι θυμωμένοι μ’ αυτή σας τη συμπεριφορά, αλλά φοβούνται να πουν οτιδήποτε γι’ αυτό. Δεδομένης της στάσης και των εκδηλώσεων που έχετε αυτήν τη στιγμή, η εκκλησία πρέπει, σύμφωνα με τις αρχές, να αναστείλει τη συμμετοχή σας στην εκκλησιαστική ζωή και να σας επιβάλει απομόνωση για να κάνετε αυτοκριτική. Όταν θα είστε σε θέση να συνυπάρξετε αρμονικά, να κάνετε μια κανονική συναναστροφή και να έχετε κανονικές διαπροσωπικές σχέσεις, τότε μπορείτε να επιστρέψετε στην εκκλησιαστική ζωή». Ανεξάρτητα απ’ το αν θα συμφωνήσουν ή όχι, η εκκλησία πρέπει να πάρει αυτήν την απόφαση· αυτός είναι ο χειρισμός του ζητήματος με βάση τις αρχές. Με τέτοιον τρόπο πρέπει να γίνεται ο χειρισμός αυτών των ζητημάτων. Από τη μία, κάτι τέτοιο είναι ωφέλιμο για τα δύο άτομα· μπορεί να τα παρακινήσει να κάνουν αυτοκριτική και να αποκτήσουν αυτογνωσία. Από την άλλη, κυρίως προστατεύει περισσότερους αδελφούς και αδελφές από την αναστάτωση που προκαλούν οι κακοί άνθρωποι. Λένε κάποιοι: «Δεν έκαναν κανένα κακό· επιπλέον, δεν είναι κακοί άνθρωποι, όσον αφορά την ουσία τους. Έχουν απλώς μικροελαττώματα στην ανθρώπινη φύση τους, είναι απλώς ισχυρογνώμονες και επιρρεπείς στο να παραλογίζονται, να ζηλεύουν και να τσακώνονται. Γιατί να απομονωθούν απλώς και μόνο γι’ αυτό;» Όπως κι αν είναι η ανθρώπινη φύση τους, εφόσον αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να επέμβουν για να επιληφθούν του θέματος και να το επιλύσουν. Αν πρόκειται για δύο κακά άτομα, τότε, μόλις αρχίσει να διακρίνεται κάτι τέτοιο, η αντίδραση δεν πρέπει να είναι απλώς η απομόνωση· πρέπει να ληφθεί αμέσως η απόφαση να αποπεμφθούν απευθείας. Αν περιορίζουν τις ενέργειές τους σε επιθέσεις του ενός προς τον άλλον και λογομαχίες για το τι είναι σωστό και τι λάθος, χωρίς να βλάπτουν τους άλλους ούτε να διαπράττουν άλλες κακές πράξεις που θα ζημίωναν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, κι αν δεν είναι κακοί, τότε δεν χρειάζεται να αποπεμφθούν. Αντ’ αυτού, πρέπει να ανασταλεί η εκκλησιαστική ζωή τους και να απομονωθούν για να κάνουν αυτοκριτική. Αυτή η προσέγγιση είναι η πλέον κατάλληλη. Ο σκοπός ενός τέτοιου χειρισμού του ζητήματος είναι να διασφαλιστεί η κανονική τάξη της εκκλησιαστικής ζωής και να είναι σίγουρο ότι το εκκλησιαστικό έργο θα προχωρήσει κανονικά.