Στην προηγούμενη συνάθροισή μας, συναναστραφήκαμε πάνω στο δέκατο σημείο των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών: «Να φυλάνε σωστά και να κατανέμουν με σύνεση τα διάφορα υλικά αγαθά του οίκου του Θεού (βιβλία, διάφορα είδη εξοπλισμού, σιτηρά και ούτω καθεξής) και να πραγματοποιούν τακτικές επιθεωρήσεις, συντήρηση και επισκευές, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι ζημιές και οι σπατάλες· επιπλέον, να εμποδίζουν τους κακούς ανθρώπους να τα πάρουν στην κατοχή τους.» Η συναναστροφή πάνω στο δέκατο σημείο είχε να κάνει με το έργο που πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες και με τις ευθύνες που πρέπει να εκπληρώνουν σε σχέση με τα διάφορα υλικά αγαθά του οίκου του Θεού και, ταυτόχρονα, εξέθεσε, μέσα από σύγκριση, τις διάφορες εκδηλώσεις των ψευδοεπικεφαλής. Αν οι επικεφαλής και οι εργάτες εκπληρώνουν τις ευθύνες που οφείλουν και που μπορούν σε κάθε αντικείμενο του έργου του οίκου του Θεού, τότε είναι επικεφαλής και εργάτες που ανταποκρίνονται στα πρότυπα· αν δεν εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και δεν κάνουν καθόλου αληθινό έργο, τότε είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι είναι ψευδο-επικεφαλής. Σε ό,τι αφορά το δέκατο σημείο, οι ψευδο-επικεφαλής ασφαλώς δεν κάνουν και πολύ καλή δουλειά στο έργο της φύλαξης και της συνετής κατανομής των διαφόρων υλικών αγαθών του οίκου του Θεού· αυτά τα αγαθά δεν φυλάσσονται καλά ή μπορεί ακόμη και να μη φυλάσσονται καθόλου, και οι ψευδο-επικεφαλής τα κάνουν θάλασσα στην κατανομή τους. Μπορεί ακόμη και να μην παίρνουν καθόλου στα σοβαρά αυτό το έργο. Παρόλο που είναι έργο γενικών υποθέσεων, αποτελεί και πάλι μια ευθύνη που πρέπει να εκπληρώνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες και ένα έργο που οφείλουν να κάνουν. Είτε κάνουν οι ίδιοι αυτό το έργο είτε το αναθέτουν σε κάποιους κατάλληλους ανθρώπους και, ταυτόχρονα, ασχολούνται με την επίβλεψη, τις επιθεωρήσεις, την παρακολούθηση και ούτω καθεξής, σε κάθε περίπτωση, αυτό το έργο είναι αναπόσπαστο από τις ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών· έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Επομένως, σε ό,τι αφορά αυτό το έργο, αν οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν φυλάνε σωστά και δεν κατανέμουν με σύνεση τα διάφορα υλικά αγαθά του οίκου του Θεού, τότε δεν εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και δεν κάνουν καλά το έργο τους. Αυτή είναι μια εκδήλωση των ψευδο-επικεφαλής. Στην προηγούμενη συνάθροισή μας, προχωρήσαμε σε μια απλή έκθεση και ανάλυση των εκδηλώσεων που εμφανίζουν οι ψευδο-επικεφαλής όταν χειρίζονται αυτό το αντικείμενο του έργου γενικών υποθέσεων και δώσαμε κάποια παραδείγματα. Αν κάποιος είναι ψευδο-επικεφαλής, τότε σε καμία περίπτωση δεν έχει εκπληρώσει τις ευθύνες του σ’ αυτό το έργο, και το έργο που κάνει δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ψευδο-επικεφαλής δεν προσπαθούν ποτέ να κάνουν πραγματικό έργο· μόλις το αναθέσουν, έχουν ξεμπερδέψει μ’ αυτό και ποτέ δεν παρακολουθούν το έργο ούτε συμμετέχουν σ’ αυτό. Άλλος ένας κύριος λόγος είναι ότι οι ψευδο-επικεφαλής δεν κατανοούν τις αρχές σε οποιοδήποτε έργο που κάνουν. Ακόμη κι αν δεν τεμπελιάζουν στο έργο τους, αυτό που κάνουν δεν συνάδει με τις αρχές και τους κανόνες που απαιτεί ο οίκος του Θεού ή είναι ακόμη και εντελώς ασύμβατο με τις αρχές. Τι σημαίνει ότι είναι εντελώς ασύμβατο με τις αρχές; Υποδηλώνει ότι ενεργούν απερίσκεπτα, ότι ενεργούν ξέφρενα με βάση τις φαντασιοκοπίες τους, τη θέλησή τους, τα συναισθήματά τους και ούτω καθεξής. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, υπάρχουν δύο κύριες εκδηλώσεις των ψευδο-επικεφαλής σε ό,τι έχει να κάνει μ’ αυτό το σημείο των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών: Η πρώτη είναι ότι δεν κάνουν πραγματικό έργο και η δεύτερη είναι ότι δεν μπορούν να συλλάβουν τις αρχές, οπότε δεν μπορούν να κάνουν πραγματικό έργο. Αυτές είναι οι κύριες εκδηλώσεις. Στην προηγούμενη συνάθροισή μας, συναναστραφήκαμε και εκθέσαμε πώς εκδηλώνεται η ανθρώπινη φύση των ψευδο-επικεφαλής όταν χειρίζονται τέτοιο έργο γενικών υποθέσεων. Ακόμη και σ’ αυτό το απλό, μονοδιάστατο κομμάτι του έργου, οι ψευδο-επικεφαλής δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους. Έχουν την ικανότητα να κάνουν αυτό το έργο, αλλά δεν το κάνουν. Αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων αυτού του είδους. Τι πρόβλημα έχει η ανθρώπινη φύση τους; Δεν έχουν καλές προθέσεις και ο χαρακτήρας τους είναι ποταπός. Ουσιαστικά, ολοκληρώσαμε τη συναναστροφή μας πάνω στις ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών, τις γενικές αρχές και τις διάφορες εκδηλώσεις των ψευδο-επικεφαλής σε σχέση με το δέκατο σημείο. Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο ενδέκατο σημείο των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών.

Σημείο ενδέκατο: Να επιλέγουν αξιόπιστα άτομα των οποίων η ανθρώπινη φύση ανταποκρίνεται στα πρότυπα, ειδικά για το έργο της συστηματικής καταγραφής, καταμέτρησης και φύλαξης των προσφορών· να επανεξετάζουν και να ελέγχουν τακτικά τα όσα έρχονται και φεύγουν, έτσι ώστε να εντοπίζονται άμεσα τα περιστατικά διασπάθισης ή σπατάλης, καθώς και οι παράλογες δαπάνες —να βάζουν τέλος σε τέτοιου είδους πράγματα και να απαιτούν εύλογη αποζημίωση· επιπλέον, να αποτρέπουν, με κάθε μέσο, το να καταλήξουν οι προσφορές στα χέρια κακών ανθρώπων και να περιέλθουν στην κατοχή τους

Τι είναι οι προσφορές

Το περιεχόμενο του ενδέκατου σημείου των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών είναι το εξής: «Να επιλέγουν αξιόπιστα άτομα των οποίων η ανθρώπινη φύση ανταποκρίνεται στα πρότυπα, ειδικά για την εργασία της συστηματικής καταγραφής, καταμέτρησης και φύλαξης των προσφορών· να επανεξετάζουν και να ελέγχουν τακτικά τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα, έτσι ώστε να εντοπίζονται άμεσα τα περιστατικά διασπάθισης ή σπατάλης, καθώς και οι παράλογες δαπάνες —να βάζουν τέλος σε τέτοιου είδους πράγματα και να απαιτούν εύλογη αποζημίωση· επιπλέον, να αποτρέπουν, με κάθε μέσο, το να καταλήξουν οι προσφορές στα χέρια κακών ανθρώπων και να περιέλθουν στην κατοχή τους». Ποιες είναι οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών σ’ αυτό το έργο; Ποιο είναι το κύριο έργο που πρέπει να κάνουν; (Να φυλάνε σωστά τις προσφορές.) Το δέκατο σημείο είχε να κάνει με τη φύλαξη και τη συνετή κατανομή των διαφόρων υλικών αγαθών του οίκου του Θεού· αυτό το σημείο έχει να κάνει με τη σωστή φύλαξη των προσφορών. Τα διάφορα υλικά αγαθά και οι προσφορές του οίκου του Θεού είναι κάπως παρόμοια· είναι, όμως, ίδια; (Όχι.) Σε τι διαφέρουν; (Οι προσφορές αναφέρονται κυρίως σε χρήματα.) Τα χρήματα είναι μία πτυχή. Σε τι διαφέρει η φύση των διαφόρων υλικών αγαθών του οίκου του Θεού και των προσφορών; Μήπως είναι προσφορές τα βιβλία των λόγων του Θεού; Μήπως είναι προσφορές τα διάφορα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται για το έργο; Μήπως είναι προσφορές τα διάφορα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης που αγοράζει ο οίκος του Θεού; (Όχι.) Τι είναι όλα αυτά, λοιπόν; Στον οίκο του Θεού, όλα τα βιβλία των λόγων του Θεού και όλες οι διαφόρων ειδών συσκευές που απαιτούνται για το έργο του οίκου του Θεού και αγοράζονται με χρήματα που προσφέρει ο εκλεκτός λαός του Θεού, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων αντικειμένων όπως κάμερες, συσκευές ηχογράφησης, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα, είναι τα υλικά αγαθά του οίκου του Θεού. Πέρα από αυτά, τα τραπέζια, οι καρέκλες, οι πάγκοι, το φαγητό και άλλα τέτοια καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης είναι επίσης υλικά αγαθά του οίκου του Θεού. Κάποια από αυτά τα αγαθά τα αγοράζουν οι αδελφοί και οι αδελφές και άλλα τα αγοράζει ο οίκος του Θεού χρησιμοποιώντας τις προσφορές. Όλα αυτά χαρακτηρίζονται ως τα υλικά αγαθά του οίκου του Θεού. Συναναστραφήκαμε πάνω σ’ αυτό το θέμα στην προηγούμενη συνάθροισή μας. Τώρα θα εξετάσουμε κάτι σημαντικό πάνω στο οποίο θα συναναστραφούμε στο πλαίσιο του ενδέκατου σημείου: τις προσφορές. Τι ακριβώς είναι οι προσφορές; Πώς ορίζεται το εύρος τους; Προτού συναναστραφούμε πάνω στις ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε τι είναι οι προσφορές. Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν στο παρελθόν στον Ιησού και έχουν αποδεχθεί αυτό το στάδιο του έργου εδώ και αρκετά χρόνια, εξακολουθούν να έχουν μια συγκεχυμένη εικόνα για την έννοια των προσφορών. Δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι πραγματικά είναι οι προσφορές. Κάποιοι θα πουν ότι οι προσφορές είναι χρήματα και υλικά αγαθά που προσφέρονται στον Θεό, ενώ άλλοι θα πουν ότι οι προσφορές αναφέρονται κυρίως σε χρήματα. Ποια από αυτές τις δύο δηλώσεις είναι ακριβής; (Εφόσον κάτι προσφέρεται στον Θεό, είτε πρόκειται για χρήματα είτε για οποιοδήποτε αγαθό, μεγάλο ή μικρό, είναι προσφορά.) Αυτή είναι μια σχετικά ακριβής σύνοψη. Τώρα που ξεκαθαρίσαμε το εύρος και τα όρια των προσφορών, ας ορίσουμε τι ακριβώς είναι οι προσφορές, ώστε να είναι ξεκάθαρη αυτή η έννοια για όλους.

Για το θέμα των προσφορών, η Βίβλος καταγράφει πως ο Θεός ζήτησε αρχικά από τον άνθρωπο να προσφέρει τη δεκάτη στον Θεό· αυτό αποτελεί μια προσφορά. Είτε το προσφερόμενο ποσό ήταν μεγάλο είτε μικρό και ανεξάρτητα από το τι προσφερόταν —είτε ήταν χρήματα είτε υλικά αγαθά— εφόσον έπρεπε να προσφερθεί το ένα δέκατο του εισοδήματος ενός ανθρώπου, αποτελούσε οπωσδήποτε μια προσφορά. Αυτό ζητούσε ο Θεός από τον άνθρωπο, αυτό έπρεπε να προσφέρουν στον Θεό όσοι πίστευαν σ’ Αυτόν. Αυτή η δεκάτη αποτελεί μια πτυχή των προσφορών. Κάποιοι άνθρωποι ρωτούν: «Αυτό το ένα δέκατο αναφέρεται μόνο σε χρήματα;» Όχι απαραίτητα. Για παράδειγμα, αν ένας άνθρωπος θερίσει δέκα στρέμματα με σιτηρά, τότε, όση κι αν είναι η ποσότητα των σιτηρών, οφείλει να προσφέρει τελικά στον Θεό τα σιτηρά που αναλογούν σε ένα στρέμμα· αυτό το ένα δέκατο θα πρέπει να προσφέρουν οι άνθρωποι. Συνεπώς, η έννοια «ένα δέκατο» δεν αναφέρεται μόνο σε χρήματα· δεν σημαίνει μόνο πως όταν ένας άνθρωπος βγάζει χίλια γουάν, πρέπει να δίνει τα εκατό στον Θεό. Αντίθετα, αναφέρεται σε όλα τα αποκτήματα των ανθρώπων, πράγμα που καλύπτει πολύ περισσότερα, συμπεριλαμβανομένων των υλικών αγαθών και των χρημάτων. Γι’ αυτό μιλάει η Βίβλος. Ασφαλώς, στις μέρες μας ο οίκος του Θεού δεν ακολουθεί τόσο αυστηρά τη Βίβλο απαιτώντας από τους ανθρώπους να δίνουν το ένα δέκατο όλων των αποκτημάτων τους. Σ’ αυτό το σημείο, απλώς συναναστρέφομαι πάνω στην έννοια και τον ορισμό της «δεκάτης» και τη διαδίδω, ώστε οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι η δεκάτη είναι μία πτυχή των προσφορών. Δεν ζητώ από τους ανθρώπους να προσφέρουν το ένα δέκατο· το πόσα προσφέρουν οι άνθρωποι εξαρτάται από την προσωπική τους κατανόηση και προθυμία, και ο οίκος του Θεού δεν έχει πρόσθετες απαιτήσεις σ’ αυτό το ζήτημα.

Μια άλλη πτυχή των προσφορών είναι τα πράγματα που προσφέρουν οι άνθρωποι στον Θεό. Σε γενικές γραμμές, αυτό περιλαμβάνει φυσικά και τη δεκάτη· πιο συγκεκριμένα, πέρα από τη δεκάτη, οτιδήποτε προσφέρουν οι άνθρωποι στον Θεό εμπίπτει στην κατηγορία των προσφορών. Ένα ευρύ φάσμα καλύπτουν τα πράγματα που προσφέρονται στον Θεό, όπως, για παράδειγμα, το φαγητό, οι συσκευές, τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, τα συμπληρώματα υγείας, καθώς επίσης και οι αγελάδες, τα πρόβατα, και ούτω καθεξής, που προσφέρονταν στον βωμό κατά τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης. Όλα αυτά αποτελούν προσφορές. Το αν κάτι αποτελεί προσφορά εξαρτάται από την πρόθεση του προσφέροντος· αν ο προσφέρων λέει ότι αυτό το πράγμα προσφέρεται στον Θεό, τότε, είτε δίνεται απευθείας στον Θεό είτε δίνεται στον οίκο του Θεού προς φύλαξη, εμπίπτει στην κατηγορία των προσφορών και δεν μπορούν να το αγγίζουν αυθαίρετα οι άνθρωποι. Για παράδειγμα: Όταν κάποιος αγοράζει έναν ακριβό ηλεκτρονικό υπολογιστή και τον προσφέρει στον Θεό, αποτελεί πλέον προσφορά· όταν κάποιος αγοράζει στον Θεό ένα αυτοκίνητο, αποτελεί πλέον προσφορά· όταν κάποιος αγοράζει δύο συσκευασίες συμπληρώματα υγείας και τις προσφέρει στον Θεό, αυτές οι συσκευασίες αποτελούν πλέον προσφορές. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος, σαφής ορισμός του ποια είναι τα υλικά αγαθά που προσφέρονται στον Θεό. Με λίγα λόγια, το εύρος των προσφορών είναι πολύ μεγάλο· πρόκειται για τα αγαθά που προσφέρουν στον Θεό όσοι Τον ακολουθούν. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Ο Θεός είναι πλέον ενσαρκωμένος στη γη και τα αγαθά που προσφέρονται σ’ Αυτόν Του ανήκουν· τι θα συνέβαινε, όμως, αν δεν βρισκόταν στη γη; Όταν ο Θεός βρίσκεται στους ουρανούς, μήπως τότε παύουν να είναι προσφορές τα αγαθά που Του προσφέρονται;» Είναι σωστό αυτό; (Όχι.) Αυτό δεν εξαρτάται από το κατά πόσον ο Θεός βρίσκεται σε περίοδο ενσάρκωσης. Σε κάθε περίπτωση, εφόσον κάτι προσφέρεται στον Θεό, αποτελεί προσφορά. Άλλοι μπορεί να πουν: «Προσφέρονται τόσο πολλά αγαθά στον Θεό. Άραγε, Του είναι χρήσιμα; Μπορεί να τα χρησιμοποιήσει όλα;» (Αυτό δεν αφορά καθόλου τους ανθρώπους.) Το έθεσες σωστά και δηκτικά. Αυτά τα αγαθά προσφέρονται από τους ανθρώπους στον Θεό. Το πώς τα χρησιμοποιεί Εκείνος, το κατά πόσο θα τα χρησιμοποιήσει όλα και το πώς τα κατανέμει και τα χειρίζεται είναι ζητήματα που δεν αφορούν καθόλου τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει λόγος ν’ αγωνιάς ή ν’ ανησυχείς γι’ αυτό. Με λίγα λόγια, εφόσον κάποιος προσφέρει κάτι στον Θεό, αυτό εμπίπτει στο εύρος των προσφορών. Ανήκει στον Θεό και δεν αφορά κανέναν άνθρωπο. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Έτσι όπως το θέτεις, ακούγεται λες και ο Θεός διεκδικεί με τη βία την ιδιοκτησία αυτού του αγαθού». Αυτό συμβαίνει; (Όχι.) Αυτό το αγαθό ανήκει στον Θεό, οπότε αποκαλείται προσφορά. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αγγίξουν ούτε να το κατανείμουν κατά βούληση. Κάποιοι μπορεί να ρωτήσουν: «Δεν είναι σπατάλη αυτό;» Ακόμη κι αν είναι, δεν είναι δική σου δουλειά. Άλλοι μπορεί να πουν: «Όταν ο Θεός βρίσκεται στους ουρανούς και δεν είναι ενσαρκωμένος, δεν μπορεί ν’ απολαύσει ούτε να χρησιμοποιήσει τα αγαθά που Του προσφέρουν οι άνθρωποι. Τι πρέπει να γίνει τότε;» Αυτό διευθετείται εύκολα: Ο οίκος του Θεού και η εκκλησία είναι εδώ για να χειρίζονται αυτά τα αγαθά σύμφωνα με τις αρχές· δεν υπάρχει λόγος ν’ αγωνιάς ή ν’ ανησυχείς εσύ γι’ αυτό. Με λίγα λόγια, όποιος κι αν είναι ο χειρισμός ενός αγαθού, εφόσον αυτό εμπίπτει στην κατηγορία των προσφορών, εφόσον χαρακτηρίζεται ως προσφορά, δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους. Και επειδή αυτό το αγαθό ανήκει στον Θεό, οι άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν· σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχουν συνέπειες. Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, το φθινόπωρο που ήταν η περίοδος της συγκομιδής, οι άνθρωποι πρόσφεραν κάθε λογής πράγματα σε βωμούς. Κάποιοι πρόσφεραν σιτηρά, φρούτα και διάφορους άλλους καρπούς, ενώ άλλοι πρόσφεραν αγελάδες και πρόβατα. Μήπως τ’ απολάμβανε ο Θεός; Μήπως τρώει αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Πώς το ξέρεις ότι δεν τα τρώει; Το είδες; Αυτό είναι δική σου αντίληψη. Λες ότι ο Θεός δεν τα τρώει· ε, λοιπόν, πώς θα ένιωθες αν έτρωγε μια μπουκιά; Μήπως αυτό θα ήταν ασύμβατο με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου; Μήπως δεν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι, εφόσον ο Θεός δεν τρώει αυτά τα πράγματα ή δεν απολαμβάνει αυτά τα αγαθά, δεν χρειάζεται να Του προσφέρονται; Πώς μπορείτε να είστε τόσο σίγουροι; Λέτε «ο Θεός δεν τα τρώει» επειδή νομίζετε ότι είναι ένα πνευματικό σώμα και δεν μπορεί να φάει ή μήπως επειδή νομίζετε ότι ο Θεός έχει την ταυτότητά Του ως Θεός, δεν έχει σάρκα και δεν είναι θνητός, και δεν θα πρέπει ν’ απολαμβάνει αυτά τα αγαθά; Άραγε, είναι ντροπή ν’ απολαμβάνει ο Θεός τις προσφορές που Του κάνουν οι άνθρωποι; (Όχι.) Τότε, είναι ασύμβατο με τις αντιλήψεις των ανθρώπων ή μήπως είναι ασύμβατο με την ταυτότητα του Θεού; Ποιο από τα δύο ισχύει; (Οι άνθρωποι δεν πρέπει να το συζητάνε αυτό.) Σωστά· δεν είναι κάτι που θα έπρεπε ν’ απασχολεί τους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται ν’ αποφασίσεις εσύ ούτε ότι ο Θεός πρέπει ν’ απολαμβάνει τις προσφορές ούτε ότι δεν πρέπει να τις απολαμβάνει. Κάνε αυτό που πρέπει, εκπλήρωσε το καθήκον σου και τις ευθύνες σου και εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις σου· αυτό αρκεί. Τότε θα έχεις ολοκληρώσει τη δουλειά σου. Όσο για το πώς θα χειρίζεται ο Θεός αυτά τα πράγματα, αυτό είναι δική Του δουλειά. Το κατά πόσο ο Θεός θα τα μοιραστεί με τους ανθρώπους ή θα τ’ αφήσει να χαλάσουν ή το κατά πόσο θ’ απολαύσει ένα μικρό μέρος τους ή θα τους ρίξει μια ματιά δεν επιδέχεται κριτική και είναι θεμιτό. Ο Θεός έχει την ελευθερία να χειρίζεται όπως θέλει αυτά τα ζητήματα. Δεν είναι κάτι που θα πρέπει ν’ απασχολεί τους ανθρώπους ούτε είναι κάτι που θα πρέπει να κρίνουν. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να έχουν αυθαίρετες φαντασιοκοπίες γι’ αυτά τα ζητήματα, πόσο μάλλον να τα κρίνουν αυθαίρετα ή ν’ αποφαίνονται αυθαίρετα πάνω σ’ αυτά. Καταλαβαίνετε τώρα; Πώς πρέπει να χειρίζεται ο Θεός τις προσφορές που Του κάνουν οι άνθρωποι; (Θα τις χειρίζεται όπως θέλει.) Σωστά. Οι άνθρωποι που το κατανοούν αυτό μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν κανονική λογική. Ο Θεός θα χειρίζεται αυτά τα πράγματα όπως θέλει. Μπορεί να ρίξει μια ματιά σ’ αυτά ή πολύ απλά να μην τα δει ή να μη δώσει καμία σημασία σε αυτά. Εσάς θα πρέπει να σας απασχολεί μόνο να κάνετε προσφορές όταν έρχεται εκείνη η στιγμή και να κάνετε προσφορές όποτε το επιθυμείτε, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και εκπληρώνοντας την ευθύνη των ανθρώπων. Μη σε απασχολεί πώς χειρίζεται και αντιμετωπίζει ο Θεός τέτοια ζητήματα. Με λίγα λόγια, αρκεί αυτό που κάνεις να εμπίπτει στο πεδίο των απαιτήσεων του Θεού, να εναρμονίζεται με το πρότυπο της συνείδησης και να συνάδει με το καθήκον, την υποχρέωση και την ευθύνη του ανθρώπινου γένους. Όσο για το πώς χειρίζεται και αντιμετωπίζει ο Θεός αυτά τα αγαθά, αυτό είναι δική Του υπόθεση και οι άνθρωποι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το κρίνουν ή να αποφαίνονται πάνω σ’ αυτό. Κάνατε ένα μεγάλο λάθος σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Σας ρώτησα αν ο Θεός απολαμβάνει ή τρώει αυτά τα αγαθά κι εσείς είπατε ότι δεν τα τρώει ούτε τ’ απολαμβάνει. Ποιο ήταν το λάθος σας; (Κρίναμε τον Θεό.) Το λάθος σας ήταν ότι σπεύσατε να οριοθετήσετε το ζήτημα και κρίνατε βιαστικά, κι αυτό αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν μέσα τους απαιτήσεις από τον Θεό. Για εκείνους, είναι λάθος ο Θεός ν’ απολαμβάνει αυτά τα αγαθά, αλλά είναι λάθος και να μην τ’ απολαμβάνει. Αν τ’ απολαμβάνει, θα πουν: «Είσαι ένα πνευματικό σώμα, δεν έχεις σάρκα, δεν είσαι θνητός. Γιατί ν’ απολαμβάνεις αυτά τα αγαθά; Είναι τόσο αδιανόητο!» Κι αν ο Θεός δεν δίνει καμία σημασία σ’ αυτά τα αγαθά, τότε οι άνθρωποι θα πουν: «Δουλέψαμε τόσο πολύ, κάναμε τόσο κόπο για να Σου προσφέρουμε την καρδιά μας, κι Εσύ δεν ρίχνεις ούτε μια ματιά στα αγαθά που προσφέραμε. Άραγε, μας εκτιμάς καθόλου;» Και σ’ αυτήν την περίπτωση, οι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν. Αυτό δεν έχει καμία λογική. Με λίγα λόγια, ποια είναι η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα; (Οι άνθρωποι πρέπει να προσφέρουν αυτό που οφείλουν στον Θεό, και όσο για το πώς θα χειρίζεται ο Θεός αυτά τα πράγματα, οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν καθόλου αντιλήψεις ή φαντασιοκοπίες ούτε πρέπει να το κρίνουν.) Ναι, αυτή είναι η λογική που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Αυτό έχει να κάνει με τα αγαθά που προσφέρονται στον Θεό, τα οποία είναι και μια πτυχή των προσφορών. Τα υλικά αγαθά που προσφέρονται στον Θεό περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα πραγμάτων. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι ζουν σ’ έναν υλικό κόσμο και, εκτός από τα χρήματα, το χρυσάφι, το ασήμι και τα κοσμήματα, υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα τα οποία θεωρούν αρκετά καλά και πολύτιμα· και κάποιοι άνθρωποι, όταν σκέφτονται τον Θεό ή σκέφτονται την αγάπη του Θεού, είναι πρόθυμοι να προσφέρουν στον Θεό ό,τι θεωρούν ακριβό και πολύτιμο. Όταν αυτά τα αγαθά προσφέρονται στον Θεό, εμπίπτουν στο εύρος των προσφορών· αποτελούν πλέον προσφορές. Και από τη στιγμή που αποτελούν προσφορές, έγκειται πλέον στον Θεό να τα χειριστεί· οι άνθρωποι δεν μπορούν να τ’ αγγίξουν, δεν εμπίπτουν στον έλεγχο των ανθρώπων και δεν ανήκουν στους ανθρώπους. Μόλις προσφέρεις κάτι στον Θεό, ανήκει στον Θεό· δεν είναι δική σου δουλειά να το χειριστείς και δεν μπορείς πλέον να παρέμβεις σ’ αυτό το ζήτημα. Όπως κι αν χειρίζεται ή αντιμετωπίζει ο Θεός αυτό το πράγμα, δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους. Τα υλικά αγαθά που προσφέρονται στον Θεό είναι επίσης μια πτυχή των προσφορών. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Μόνο τα χρήματα και το χρυσάφι, το ασήμι και τα κοσμήματα που έχουν αξία μπορούν να είναι προσφορές; Ας πούμε ότι κάποιος πρόσφερε στον Θεό ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ζευγάρι κάλτσες ή ένα ζευγάρι πάτους παπουτσιών· αυτά θεωρούνται προσφορές;» Με βάση τον ορισμό των προσφορών, όσο μεγάλο ή μικρό και όσο ακριβό ή φθηνό κι αν είναι κάτι —ακόμη κι αν είναι ένα στυλό ή ένα κομμάτι χαρτί— εφόσον προσφέρθηκε στον Θεό, αποτελεί προσφορά.

Υπάρχει ακόμα μια πτυχή των προσφορών: τα υλικά αγαθά που προσφέρονται στον οίκο του Θεού και στην εκκλησία. Και αυτά τα αγαθά εμπίπτουν στην κατηγορία των προσφορών. Τι περιλαμβάνουν τέτοιου είδους υλικά αγαθά; Ας πούμε, για παράδειγμα, πως κάποιος αγόραζε ένα αυτοκίνητο και, αφού το οδηγούσε για κάποιο χρονικό διάστημα, ένιωθε πως είχε παλιώσει λιγάκι, κι έτσι στη συνέχεια αγόραζε ένα καινούριο και πρόσφερε το παλιό στον οίκο του Θεού, προκειμένου ο οίκος του Θεού να το χρησιμοποιήσει στο έργο του. Αυτό το αυτοκίνητο ανήκει τότε στον οίκο του Θεού. Τα πράγματα που ανήκουν στον οίκο του Θεού θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως προσφορές· αυτό είναι το σωστό. Φυσικά, οι συσκευές και ο εξοπλισμός δεν είναι τα μόνα πράγματα που προσφέρονται στην εκκλησία και στον οίκο του Θεού· υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα και αυτό το φάσμα είναι αρκετά ευρύ. Ορισμένοι λένε: «Το ένα δέκατο που προσφέρουν οι άνθρωποι από όλα τα αποκτήματά τους είναι μια προσφορά, όπως είναι και τα χρήματα και τα υλικά αγαθά που προσφέρονται στον Θεό· δεν έχουμε καμία ένσταση στο να χαρακτηρίζονται ως προσφορές, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Γιατί, όμως, εμπίπτουν και τα υλικά αγαθά που προσφέρονται στην εκκλησία και στον οίκο του Θεού στην κατηγορία των προσφορών; Αυτό δεν βγάζει και πολύ νόημα». Πείτε Μου, βγάζει νόημα να χαρακτηρίζονται ως προσφορές; (Ναι.) Και γιατί το λέτε αυτό; (Η εκκλησία υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο Θεός, κι έτσι οτιδήποτε προσφέρεται στην εκκλησία αποτελεί επίσης προσφορά.) Πολύ σωστά. Η εκκλησία και ο οίκος του Θεού ανήκουν στον Θεό και υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο Θεός· οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν έναν τόπο συνάθροισης και διαβίωσης μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η εκκλησία, και οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν έναν τόπο επίλυσης όλων των προβλημάτων τους και ένα αληθινό σπίτι μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο οίκος του Θεού. Όλα αυτά υπάρχουν μόνο πάνω στα θεμέλια της ύπαρξης του Θεού. Οι άνθρωποι δεν προσφέρουν πράγματα στην εκκλησία και στον οίκο του Θεού απλώς και μόνο επειδή οι άνθρωποι στην εκκλησία πιστεύουν στον Θεό και είναι μέλη του οίκου του Θεού· δεν είναι αυτός ο σωστός λόγος. Οι άνθρωποι προσφέρουν πράγματα στην εκκλησία και στον οίκο του Θεού για χάρη του Θεού. Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτού; Ποιος θα πρόσφερε έτσι απλά πράγματα στην εκκλησία αν όχι για χάρη του Θεού; Χωρίς τον Θεό, η εκκλησία δεν θα υπήρχε. Όταν οι άνθρωποι έχουν πράγματα που δεν χρειάζονται ή που τους περισσεύουν, θα μπορούσαν να τα πετάξουν ή να μην τα χρησιμοποιήσουν· κάποια αγαθά θα μπορούσαν και να πουληθούν. Όλες αυτές οι μέθοδοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση αυτών των πραγμάτων, σωστά; Γιατί, λοιπόν, δεν τα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αυτούς τους τρόπους και τα προσφέρουν, αντίθετα, στην εκκλησία; Δεν το κάνουν για χάρη του Θεού; (Ναι.) Οι άνθρωποι προσφέρουν αυτά τα πράγματα στην εκκλησία ακριβώς επειδή υπάρχει ο Θεός. Επομένως, οτιδήποτε προσφέρεται στην εκκλησία ή στον οίκο του Θεού θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ως προσφορά. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Προσφέρω αυτό το πράγμα που μου ανήκει στην εκκλησία». Το να το προσφέρει κανείς στην εκκλησία ισοδυναμεί με το να το προσφέρει στον Θεό, και η εκκλησία και ο οίκος του Θεού έχουν πλήρη εξουσία για τον χειρισμό τέτοιων πραγμάτων. Όταν προσφέρεις κάτι στην εκκλησία, αυτό χάνει οποιαδήποτε σύνδεση μαζί σου. Ο οίκος του Θεού και η εκκλησία θα κατανείμουν, θα χρησιμοποιήσουν και θα χειριστούν με σύνεση αυτά τα υλικά αγαθά σύμφωνα με τις αρχές που ορίζει ο οίκος του Θεού. Από πού πηγάζουν, λοιπόν, αυτές οι αρχές; Από τον Θεό. Βασικά, η αρχή για τη χρήση αυτών των πραγμάτων είναι ότι θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για το σχέδιο διαχείρισης του Θεού και για τη διάδοση του ευαγγελικού έργου του Θεού. Δεν προορίζονται για την αποκλειστική χρήση οποιουδήποτε ατόμου ούτε, βέβαια, οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων, αλλά προορίζονται να χρησιμοποιηθούν για το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου και για τις διάφορες εργασίες του οίκου του Θεού. Επομένως, κανείς δεν έχει το προνόμιο να χρησιμοποιεί αυτά τα πράγματα· η μόνη αρχή και βάση για τη χρήση και την κατανομή τους είναι να γίνονται σύμφωνα με τις αρχές που απαιτεί ο οίκος του Θεού. Αυτό είναι λογικό και ορθό.

Αυτά είναι τα τρία μέρη του ορισμού των προσφορών· το κάθε μέρος ορίζει μία πτυχή των προσφορών και μία πτυχή του εύρους τους. Έχετε πλέον ξεκαθαρίσει όλοι σας τι είναι οι προσφορές, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Προηγουμένως, υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν: «Αυτό το πράγμα δεν είναι χρήματα και ο άνθρωπος που το πρόσφερε δεν είπε ότι ήταν για τον Θεό. Είπε απλώς ότι το προσφέρει. Δεν μπορεί, λοιπόν, να προορίζεται για χρήση από τον οίκο του Θεού, πόσο μάλλον να δοθεί στον Θεό». Κι έτσι, δεν το κατέγραφαν και το χρησιμοποιούσαν κρυφά όπως ήθελαν. Είναι λογικό αυτό; (Όχι.) Αυτό που έλεγαν ήταν από μόνο του παράλογο· έλεγαν, επίσης, το εξής: «Οι προσφορές στην εκκλησία και στον οίκο του Θεού είναι κοινή ιδιοκτησία, μπορεί να τις χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε», κάτι που είναι ξεκάθαρα παράλογο. Ακριβώς επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια συγκεχυμένη εικόνα και δεν έχουν ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους τον ορισμό και την έννοια των προσφορών, κάποιοι ευτελείς κακούργοι και κάποιοι άνθρωποι που έχουν άπληστη καρδιά και ανάρμοστες επιθυμίες εκμεταλλεύονται την κατάσταση και σκέφτονται ν’ αρπάξουν αυτά τα αγαθά. Τώρα που έχετε ξεκαθαρίσει τον ακριβή ορισμό και την ακριβή έννοια των προσφορών, θα έχετε ικανότητα διάκρισης όταν συναντάτε στο μέλλον τέτοια περιστατικά και τέτοιους ανθρώπους.