Πλέον, όλοι σας έχετε αρχίσει να εστιάζετε στην επιδίωξη της αλήθειας κατά την πίστη σας στον Θεό. Πάνω σε τι, λοιπόν, βασίζετε τη διαγωγή σας; Στη συνείδηση, που είναι ο ελάχιστος πήχης της ανθρώπινης διαγωγής, και στην ηθική. Πόσο απέχουν αυτά από την αλήθεια; Έχουν καμία σχέση με την αλήθεια η συνείδηση, ο ελάχιστος πήχης της ανθρώπινης διαγωγής, και η ηθική; Απολύτως καμία. Στην καλύτερη περίπτωση, το να βασίζεις τη διαγωγή σου στη συνείδηση θα σε κάνει καλό άνθρωπο, αλλά δεν ικανοποιεί καθόλου τις απαιτήσεις του Θεού. Εκείνος απαιτεί από τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με γνώμονα την αλήθεια και να ζουν σύμφωνα με τα λόγια Του. Όταν κάποιος που πιστεύει στον Θεό αντιληφθεί, κατανοήσει και κάνει πράξη την αλήθεια, και αυτοπεριοριστεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, αυτό θα σημαίνει ότι έχει ενηλικιωθεί. Αν δεν επιδιώξει την αλήθεια, δεν θα ενηλικιωθεί ποτέ. Όσοι έχουν αρχίσει να επιδιώκουν την αλήθεια και είναι αποφασισμένοι λένε: «Πρέπει να πασχίσω όσο περισσότερο μπορώ για την αλήθεια· να προσπαθήσω να ασκηθώ σύμφωνα μ’ αυτήν και με τα λόγια του Θεού, να πράττω σύμφωνα με τους κανόνες, να ενεργώ με αρχές και όρια, και να αποφεύγω τις πράξεις που προσβάλλουν τη διάθεσή Του ή που αποτελούν αμαρτία απέναντί Του, κι όλα αυτά χωρίς να χρειάζομαι κανέναν για να με διαχειρίζεται, να με περιορίζει ή να με επιβλέπει. Παρότι δεν με επιβλέπει κανείς, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνω κάτι που θα προσβάλει Εκείνον ή τη διάθεσή Του ή δείχνει ότι η καρδιά μου δεν έχει τον φόβο Του. Ακόμα κι αν μου έχει μπει η ιδέα, μπορώ να αυτοπεριοριστώ. Δεν πρόκειται να κάνω μια τέτοια πράξη». Αυτή η κατάσταση είναι ενεργητική και θετική. Ένα παράδειγμα: Ας πούμε ότι ο οίκος του Θεού ζητά από κάποιον να φυλάξει ένα πολύτιμο αντικείμενο, κι αυτό το γνωρίζουν λίγοι. Όταν είναι κι άλλοι ενήμεροι γι’ αυτό το ζήτημα, εκείνος που φυλάει το αντικείμενο μπορεί να το προσέχει σωστά, να ανησυχεί γι’ αυτό και να φροντίζει να μη χαθεί, να μην πάθει κάποια ζημιά και να μην κλαπεί. Ταυτόχρονα, μπορεί να κρατηθεί και να μη γίνει άπληστος και κτητικός· μέσα του, θεωρεί αυτό το αντικείμενο πολύ ιερό. Δεν είναι καλός ένας τέτοιος άνθρωπος; Με τα στοιχεία που έχουμε, θα έλεγε κανείς ότι είναι πράγματι καλός, επειδή δεν του μπαίνουν καν ιδέες ή σκέψεις να καταχραστεί το αντικείμενο. Παραπέρα, κρατά το αντικείμενο ασφαλές, με απόλυτη αφοσίωση στο πόστο του· επωμίζεται την ευθύνη με όλη του την καρδιά και όσο καλύτερα μπορεί, ενώ θα έλεγε κανείς ότι δίνει τον καλύτερό του εαυτό και κάνει σωστά τη δουλειά του. Μια μέρα, όμως, όλα αλλάζουν. Κάποιοι από αυτούς που ήταν ενήμεροι για το θέμα συλλαμβάνονται και φυλακίζονται· άλλοι μεταφέρονται σε διάφορες περιοχές. Ο άνθρωπος που φυλάει το αντικείμενο είναι πια ο μόνος που γνωρίζει την ύπαρξή του. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα λέγατε ότι το περιβάλλον του έχει αλλάξει; Ναι, έχει αλλάξει το περιβάλλον του και έχει φτάσει η ώρα της δοκιμασίας. Στην αρχή, αντιστέκεται και φυλάει το αντικείμενο με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Αργότερα, μαθαίνει ότι εκείνοι που ήξεραν γι’ αυτό έχουν εξαφανιστεί. Ακόμα και τότε, όμως, σκέφτεται: «Δεν πρόκειται να κάνω σχέδια γι’ αυτό το αντικείμενο· πρέπει να παραμείνω καλός φύλακας. Ακόμα κι αν δεν το ξέρουν οι άλλοι, το ξέρει ο Θεός!» Δεν είναι καλός ένας τέτοιος άνθρωπος; (Προς το παρόν, φαίνεται ακόμα πως ναι.) Γιατί; Επειδή, σύμφωνα με τα πρότυπα που ορίζουν ποιος είναι καλός άνθρωπος, αν κάποιος φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο, τότε είναι ήδη πολύ καλός. Μια μέρα, όμως, στον φύλακα του αντικειμένου τυχαίνει ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Χρειάζεται επειγόντως χρήματα και δεν έχει αρκετά διαθέσιμα. Το περιβάλλον του έχει αλλάξει και πάλι· όταν συμβαίνει αυτό, σημαίνει πως έχει έρθει ξανά η ώρα να δοκιμαστεί. Στην αρχή, σκέφτεται ακόμα να δανειστεί, όμως μετά από δυο-τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, αρχίζει να αμφιβάλλει και σκέφτεται: «Αφού έχω στην κατοχή μου ένα πολύτιμο αντικείμενο. Δεν είναι ανόητο να πάω να δανειστώ, όταν τα χρήματα βρίσκονται ήδη εδώ μπροστά μου; Κανείς δεν ξέρει ότι φυλάω αυτό το αντικείμενο. Εξάλλου, τι κάνει εδώ; Σκόνη μαζεύει. Σωστό δεν είναι να το χρησιμοποιήσω; Ποιος ο λόγος να μην το κάνω!» Έπειτα, κάνει μια καλύτερη και λογική σκέψη: «Μήπως όλο αυτό το προετοίμασε για μένα ο Θεός; Έτσι μου δείχνει τη χάρη Του και Του είμαι ευγνώμων!» Όσο πιο πολύ το σκέφτεται, τόσο περισσότερο το θεωρεί σωστό. Αφού το αναλογιστεί για δυο-τρεις μέρες, νιώθει πια ήρεμος μέσα του και δεν αισθάνεται τύψεις συνείδησης. Στο τέλος, παίρνει την απόφαση να χρησιμοποιήσει τα χρήματα. Τι έχει συμβεί εδώ; (Άρχισε να αλλάζει ο τρόπος σκέψης του.) Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή; (Την προκάλεσε το περιβάλλον.) Το περιβάλλον είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Το περιβάλλον τον άλλαξε; (Όχι.) Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε με ακρίβεια τι συνέβη; Το περιβάλλον του είχε αλλάξει άλλες δύο φορές στο παρελθόν· γιατί η καρδιά του δεν λύγισε τότε; (Γιατί δεν βρισκόταν σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας και αναστάτωσης.) Αν ένας άνθρωπος δεν φτάσει σ’ αυτό το στάδιο, δεν πρόκειται να εκτεθούν οι μύχιες σκέψεις του κι οι αληθινές του διαθέσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση, θα λέγαμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αφοσιωμένος στον Θεό; Ή ότι αγαπάει την αλήθεια; Πράγματι θα το λέγαμε, αφού, όταν φύλαγε το αντικείμενο της προσφοράς, το έκανε με όλη του την καρδιά και τη δύναμη, χωρίς άλλες ιδέες ή ενεργές σκέψεις. Ποτέ δεν έκανε σχέδια για το αντικείμενο· τι υπέροχος άνθρωπος! Όταν, όμως, το περιβάλλον όπου ζούσε άλλαξε κι εκείνος ένιωσε παγιδευμένος σ’ ένα αδιέξοδο, εμφανίστηκαν οι ενεργές σκέψεις, κι έτσι άρχισε να καταστρώνει σχέδια. Στην πραγματικότητα, τις είχε και πριν αυτές τις σκέψεις, όμως τις έκρυβε καλά μέσα του. Όταν βρέθηκε στο κατάλληλο περιβάλλον, οι σκέψεις του ανάβλυσαν φυσικά, σαν γάργαρο νερό. Στο τέλος, κατάφερε ακόμα και να «αιτιολογήσει» το γεγονός, αφού είπε ότι το προετοίμασε ο Θεός γι’ αυτόν. Μ’ αυτήν την «αιτιολόγηση» δεν εκτέθηκε, άραγε, η μοχθηρή του φύση; Πού πήγε η αφοσίωση, η καλοσύνη και το αίσθημα δικαίου που είχε; (Εξαφανίστηκαν.) Άρα, οι προηγούμενες εκδηλώσεις του ήταν απλώς μια προσποίηση; Όχι, δεν ήταν προσποίηση· ήταν κι αυτές φυσικές αποκαλύψεις του, όχι όμως από τα βάθη της καρδιάς του. Ήταν εντελώς επιφανειακές αποκαλύψεις, επιφανειακά φαινόμενα. Αυτά τα επιφανειακά φαινόμενα της ανθρώπινης φύσης περιέχουν ορισμένες ψευδαισθήσεις· κάποιες φορές, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν μπορούν να τις διακρίνουν, κι έτσι είναι εύκολο να παραπλανηθούν. Για παράδειγμα, κάποιοι φαίνεται να εκτελούν σωστά τα καθήκοντά τους για έξι μήνες ή έναν χρόνο, μετά όμως εκδηλώνουν αρνητισμό. Στα δύο χρόνια, μπορεί να φύγουν και να επιστρέψουν στην κοσμική κοινωνία· άλλοι από αυτούς για να βγάλουν χρήματα, άλλοι απλώς για να κάνουν τη ζωή τους. Θα έκανες λάθος, λοιπόν, αν έκρινες από το πώς φέρονταν για έξι μήνες ή έναν χρόνο και θεωρούσες ότι πρόκειται για ανθρώπους που ειλικρινά δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό. Η συμπεριφορά τους αυτούς τους έξι μήνες ή τον έναν χρόνο είναι, στην πραγματικότητα, μια ψευδαίσθηση, ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός. Όταν έρθουν αντιμέτωποι με ορισμένα περιβάλλοντα και πειρασμούς, εκτίθεται το πραγματικό τους πρόσωπο και το πόσο νοθευμένες είναι οι προθέσεις που κρύβουν πίσω από την πίστη τους στον Θεό. Δεν είναι γεγονός αυτό; Δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό. Τι ακριβώς θέλει ο Θεός να αλλάξει στους ανθρώπους; Τι προβλήματα θέλει να λύσει όταν τους ωθεί να αποδεχθούν την αλήθεια; (Προβλήματα που ανήκουν στη φύση του ανθρώπου.) Σωστά, πρέπει να λυθούν τα προβλήματα της φύσης του ανθρώπου. Οι άνθρωποι, όταν δεν τους έχει συμβεί τίποτα, τηρούν έναν ελάχιστο ηθικό πήχη και δεν εκμεταλλεύονται τους άλλους. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία λένε συχνά: «Μην επιθυμείς τα αγαθά των άλλων, και φύλαγε τα δικά σου». Με άλλα λόγια: μη χαρίζεις εύκολα τα υπάρχοντά σου, μη γίνεσαι άπληστος και μην κάνεις άπληστες σκέψεις για τα υπάρχοντα των άλλων. Αυτό είναι απλώς κάτι που μπορεί να πετύχει η κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά απέχει απ’ την αλήθεια. Μπορούν, λοιπόν, οι άνθρωποι να το πετύχουν αυτό; (Όχι, δεν μπορούν.) Ούτε καν αυτό δεν μπορούν να πετύχουν, κι όμως λένε στους άλλους να μην κάνουν άπληστες σκέψεις. Αν κυριαρχήσει η φύση ενός ανθρώπου, το αποτέλεσμα θα είναι να αρπάζει τα υπάρχοντα του άλλου χωρίς να προλάβουν καν να γεννηθούν μέσα τους άπληστες σκέψεις. Οι άνθρωποι, εφόσον τους το επιτρέπει το περιβάλλον τους και χωρίς καν να το σκεφτούν, αποκαλύπτουν τη μοχθηρή φύση που έχουν μέσα τους, καθώς και τις διαθέσεις της κακίας, της απληστίας και της εξαπάτησης. Ας θυμηθούμε τον άνθρωπο που καταχράστηκε το αντικείμενο της προσφοράς στο παράδειγμα που ανέφερα πριν λίγο. Ποιες ιδέες και εκδηλώσεις του ήταν δόλιες; (Άρπαξε την προσφορά του Θεού, και μάλιστα ισχυρίστηκε ότι ο Θεός το προετοίμασε γι’ αυτόν και τον έβγαλε από το αδιέξοδο.) Αυτό είναι δολιότητα. Αυτός ο άνθρωπος εξαπατά και τον εαυτό του και τους άλλους. Αφού, λοιπόν, εξαπάτησε τον εαυτό του, προσπάθησε να εξαπατήσει και τον Θεό. Προσπάθησε με γλυκά λόγια για να υπεκφύγει και να κατευνάσει τη συνείδησή του, ώστε να μην την ακούσει να τον κατηγορεί. Επιπλέον, κατασκεύασε ένα όμορφο ψέμα για να πείσει τον εαυτό του, και θέλησε με το ίδιο ψέμα να κοροϊδέψει και να εξαπατήσει τον Θεό. Δεν είναι δόλια αυτή η συμπεριφορά; (Ναι.) Είναι δόλια. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοια περιβάλλοντα, και η φύση σου γεννά σκέψεις και σε ωθεί να κάνεις κάτι, τότε πρώτα απ’ όλα, θα επιδράσει μέσα σου η συνείδησή σου κι έπειτα, οι αλήθειες που κατανοείς. Αυτό θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι αυτές οι σκέψεις δεν θα σε βγάλουν πουθενά· είναι ποταπές και μοχθηρές, και όσα σκέφτεσαι και πιστεύεις δεν είναι η αλήθεια. Παρόλο που για την ώρα αισθάνεσαι την παρόρμηση να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι, αφού προσευχηθείς στον Θεό, σκέφτεσαι: «Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο· θα προσέβαλλε τον Θεό. Είναι μια μοχθηρή πράξη! Δεν συμβαδίζει με την αλήθεια· δεν είναι, επομένως, εξαπάτηση προς τον Θεό; Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Το αντικείμενο είναι ιερό, ανήκει σ’ Εκείνον, και πρέπει πάση θυσία να παραμείνει άθικτο. Κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή του, μόνο ο Θεός· όμως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορώ σε καμία περίπτωση ν’ απλώσω χέρι πάνω του». Αν κάποιος κάνει αυτές τις σκέψεις, σημαίνει ότι διαθέτει πραγματικό ανάστημα. Αν βασιζόταν στις καλές του προθέσεις και στον ελάχιστο ηθικό του πήχη, θα μπορούσε να συγκρατηθεί; Θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα έκλεβε το αντικείμενο; (Όχι.) Τι πρέπει να διαθέτει κανείς για να το πετύχει αυτό; (Πρέπει να έχει μέσα του φόβο Θεού.) Μόνο οι αλήθειες που κατανοείς, καθώς και η γνώση και ο φόβος που έχεις μέσα σου για τον Θεό, μπορούν να περιορίσουν την καρδιά και τις πράξεις σου, και να ορίσουν ποιο μονοπάτι θα πάρεις και πώς θα συμπεριφερθείς σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού. Εκτός από την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, υπάρχει τίποτα άλλο που θα σε βοηθήσει να το πετύχεις αυτό; Όχι, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος· θα σε διευκολύνει να μάθεις να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό. Με όποιο περιβάλλον κι αν βρεθείς αντιμέτωπος, με όποια δοκιμασία ή πειρασμό, όλα αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν την αφοσίωση και την υποταγή σου στον Θεό. Μόλις νιώσεις εντελώς αποφασισμένος, αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Σε όσο δύσκολο περιβάλλον κι αν βρεθείς, ακόμα κι αν ο πειρασμός για σένα είναι μεγάλος, θα παραμείνεις το ίδιο αποφασισμένος, και οι αρχές που εφαρμόζεις στις πράξεις σου θα παραμείνουν απαράλλαχτες. Έτσι, θα μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου, και θα αποκτήσεις την αλήθεια. Ο Θεός δεν πρόκειται να σε δοκιμάσει ξανά γι’ αυτό το θέμα. Θα το έχεις πλέον ξεπεράσει και θα έχεις παραμείνει ακλόνητος. Αυτήν τη στιγμή, μπορούν οι περισσότεροι να φτάσουν σ’ αυτό το ανάστημα; (Όχι, δεν μπορούν.) Ακόμα δεν μπορούν, κι αυτό αποδεικνύει ότι η αλήθεια δεν έχει γίνει η ζωή τους. Και ποια πράγματα είναι, αυτήν τη στιγμή, η ζωή τους; Οι φιλοσοφίες του Σατανά για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, τα δηλητήριά του, και ορισμένα ανθρώπινα ένστικτα που τους επιβάλλουν να τηρούν τον ελάχιστο πήχη της ηθικής και της ανθρώπινης διαγωγής. Επίσης, ορισμένα πνευματικά δόγματα και εκφράσεις που απέκτησαν αφού άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό. Όταν κάποιος τα αντιληφθεί όλα αυτά, σκέφτεται πάντα: «Έχω αποκτήσει την αλήθεια. Έχω κατανοήσει τόσα πράγματα από τότε πίστεψα στον Θεό. Έχω αλλάξει, κάτι έχω κερδίσει». Και τι έχει κερδίσει; Στην πραγματικότητα, μόνο κάτι επιφανειακό. Απλώς έχει κάποιους περιορισμούς στη συμπεριφορά του, η οποία μ’ αυτόν τον τρόπο έχει κάπως ρυθμιστεί. Επιπλέον, μπορεί να αναλογίζεται πιο θετικά τα πράγματα στο μυαλό και την καρδιά του, και να κάνει περισσότερες θετικές σκέψεις. Έχει την επιρροή του περιβάλλοντός του, ακούει συχνά κηρύγματα, εκτελεί τα καθήκοντά του και βρίσκεται όλο και συχνότερα σε επαφή με κάτι θετικό· όλα αυτά τον επηρεάζουν με θετικό τρόπο. Αυτά είναι τα οφέλη και οι αλλαγές που φέρνει στους ανθρώπους το περιβάλλον της εκκλησίας. Πόσο σημαντικές και πολυάριθμες, όμως, είναι οι αλλαγές που τους φέρνει η αλήθεια; Αυτό εξαρτάται απ’ το τι επιδιώκουν. Αν πράγματι επιδιώκεις την αλήθεια, τότε θα κερδίζεις διαρκώς κάτι από τις πρακτικές πτυχές της, και σε κάθε στάδιο όλο και κάτι λίγο θα κερδίζεις, όλο και κάτι θα μαθαίνεις. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν και νιώθουν μέσα τους πότε έχουν κερδίσει κάτι και πότε όχι. Τι πιστεύουν οι περισσότεροι αυτήν τη στιγμή; Ότι, με βάση τις καλές τους προθέσεις, συχνά κάνουν καλές πράξεις με επιμέλεια και σύνεση· πράξεις που, κατά γενική ομολογία, δείχνουν συνείδηση και λογική, και δεν θα τους εκθέσουν στις κατηγορίες και την κριτική των άλλων. Παρότι αυτές οι πράξεις είναι καλές, δεν θα λέγαμε ότι είναι άσκηση της αλήθειας. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Οι περισσότεροι τηρούν μια θεμελιώδη αρχή στις πράξεις τους, δηλαδή ότι πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τη συνείδησή τους. Θεωρούν την αλήθεια υπερβολικά βαθιά και αφηρημένη, και πιστεύουν ότι είναι πολύ απομακρυσμένη απ’ τους ανθρώπους. Δεν την κατανοούν καλά ούτε μπορούν να την εξηγήσουν ξεκάθαρα, κι έτσι ενεργούν απλώς όπως υπαγορεύει η συνείδησή τους, και τα καταφέρνουν όπως όπως, μέρα με τη μέρα. Ορισμένοι δεν έχουν καν επίγνωση της συνείδησης, κι έτσι δεν ενεργούν σύμφωνα με τα πρότυπα που επιβάλλει. Υπάρχουν άνθρωποι που εκτελούν τα καθήκοντά τους χωρίς κανένα αποτέλεσμα· απλώς παρασιτούν και απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού, χωρίς όμως να δίνουν τίποτα σε αντάλλαγμα, και χωρίς να έχουν μέσα τους καμία ενοχή. Έχουν συνείδηση και λογική αυτοί οι άνθρωποι; Αν τους ρωτήσεις «Πώς νιώθεις που ζεις έτσι;», θα σου πουν: «Οι προθέσεις του Θεού είναι υπερβολικά σπουδαίες και δεν μπορώ να τις φτάσω. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ειλικρινά σ’ Αυτόν και δεν έχω κάνει κανένα κακό. Νιώθω γαλήνη στην καρδιά μου». Τέτοιοι άνθρωποι κάνουν πράξη την αλήθεια; Ναι μεν εκτελούν τα καθήκοντά τους, δαπανούν όμως ειλικρινά τον εαυτό τους για τον Θεό; Από την ανθρώπινη οπτική, φαινομενικά εκτελούν το καθήκον τους, όμως δεν πετυχαίνουν κανένα αποτέλεσμα. Μπορεί να τους εγκρίνει ο Θεός; Μπορεί να πουν: «Εκτελώ τα καθήκοντά μου με βάση τη συνείδησή μου, δεν είμαι αδρανής, δεν τεμπελιάζω, και πληρώνω κάποιο τίμημα». Αυτό το πρότυπο της συνείδησης σημαίνει, άραγε, ότι κάνουν πράξη την αλήθεια; Όταν βρείτε χρόνο, καθίστε να αναλογιστείτε, βρείτε ένα θέμα και συναναστραφείτε μαζί πάνω του, για να δείτε πώς πρέπει να ενεργήσετε προκειμένου να κάνετε πράξη την αλήθεια. Μη σταματήσετε στο πρότυπο της συνείδησης, του καλού ανθρώπου και της καλής συμπεριφοράς. Μην ικανοποιείστε απλώς και μόνο με το να είστε ανθρωπάρεσκοι. Πρέπει να επιδιώξετε το ύψος της αλήθειας και να εισέλθετε σ’ αυτό. Μόνο έτσι θα ικανοποιήσετε τις προθέσεις του Θεού και θα εισέλθετε στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αν επιδιώκεις διαρκώς να ικανοποιήσεις τη συνείδησή σου, και νομίζεις ότι τα πας καλά εφόσον δεν παραβαίνεις τον ελάχιστο πήχη ηθικής, τότε οι πράξεις σου θα μείνουν για πάντα σ’ αυτό το πλαίσιο, που δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ· αυτό σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσεις ποτέ καμία σχέση με την αλήθεια. Αν τα λόγια και οι συμπεριφορές σου είναι πάντα εντελώς άσχετα με την αλήθεια, τότε θα μπορέσεις να την αποκτήσεις; Μάλλον θα δυσκολευτείς.

Τα παλιά τα χρόνια, οι λόγιοι μελετούσαν συχνά τα εξής βιβλία: «Τα ανάλεκτα του Κομφούκιου», «Τάο Τε Τσινγκ» και «Κλασικό των τριών χαρακτήρων». Περνούσαν όλη τη μέρα κουνώντας το κεφάλι τους, σαν να έψελναν τις γραφές, και λέγοντας συνεχώς κλασικά ρητά. Αφού διάβαζαν μερικά βιβλία και μάθαιναν απ’ έξω λίγα ποιήματα από τις δυναστείες Τανγκ και Σονγκ, θεωρούσαν ότι ήταν μορφωμένοι, και έκαναν συνεχώς κήρυγμα στους άλλους, νομίζοντας ότι τους εντυπωσιάζουν. Περνούσαν ολόκληρη τη ζωή τους χωρίς να κάνουν ούτε μια δίκαιη πράξη, και βάσιζαν τη διαγωγή τους μόνο σ’ εκείνα τα λίγα βιβλία των σοφών που είχαν διαβάσει. Δεν κατανοούσαν τίποτα ούτε και μπορούσαν να καταλάβουν τι τους γίνεται. Ζούσαν όπως όπως τη ζωή τους, δεν πετύχαιναν τίποτα. Κι όμως, ήταν ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, και νόμιζαν ότι καταλάβαιναν πολλά και ήταν ανώτεροι απ’ όλους τους άλλους. Υπάρχει μια φράση γι’ αυτούς, «αγιώτερός σου»· ο χαρακτηρισμός είναι πολύ σωστός, και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ζήσεις τη ζωή σου όπως αυτοί. Ορισμένοι άνθρωποι, λοιπόν, νομίζουν συνεχώς ότι είναι μέσα τους γεμάτοι γνώση, αγαθοσύνη και δικαιοσύνη. Φτάνουν στο σημείο να θεωρήσουν ότι είναι αγιώτεροι απ’ τον καθένα, κι ότι φυσικά αξίζουν να αποκαλούνται καλοί άνθρωποι και «κύριοι» σε όλα τους. Άλλοι δίνουν ιδιαίτερη αξία στην αφοσίωση, και θα θυσιάζονταν για τους φίλους τους. Άλλοι δίνουν μεγάλη σημασία στη συνείδηση, και κάνουν πράξη το ρητό «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης». Άλλοι δεν παντρεύονται, αλλά καλλιεργούν σώμα και πνεύμα μέσω της αυτοκριτικής, και επιδιώκουν την αθανασία. Άλλοι αφοσιώνονται πλήρως στο να μελετούν τα βιβλία των σοφών, και δεν δίνουν καμία σημασία στον έξω κόσμο. Άραγε όλοι αυτοί οι δήθεν «καλοί άνθρωποι» είναι στ’ αλήθεια καλοί άνθρωποι; Ναι μεν ζουν με τη γνώση, και μιλάνε και πράττουν με λίγη συνείδηση μπορεί, όμως, να θεωρηθεί ότι κατέκτησαν την αλήθεια-πραγματικότητα; Μπορεί να εγγυηθεί κανείς ότι δεν θα πράξουν το κακό; Κάποιοι έχουν καλές προθέσεις απέναντι στους άλλους, και συχνά κάνουν αγαθοεργίες και προσφέρουν βοήθεια, οπότε θεωρούν ότι είναι απίστευτα φιλάνθρωποι. Είναι, όμως, σωστό να κρίνουμε έναν άνθρωπο ως καλό ή κακό έχοντας πάντα ως γνώμονα όσα ισχυρίζεται η παραδοσιακή κουλτούρα; Αν αξιολογείς συνεχώς τους άλλους και κάνεις επίδειξη σύμφωνα με τα ηθικά πρότυπα, τότε είσαι από αυτούς που ανήκουν στην κατηγορία «αγιώτερός σου». Έχει, άραγε, την αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος; Την αποδέχεται; Υποτάσσεται σ’ αυτήν; Φυσικά και όχι. Αν αποκτούσε δύναμη και θέση, θα εναντιωνόταν στον Θεό; Θα κυνηγούσε με σκληρούς διωγμούς όσους Τον πιστεύουν; Φυσικά, και μάλιστα με μεγάλη ευκολία, πράγμα που δείχνει ότι η φύση του έχει ακόμα μέσα της την κακία, είναι ακόμα η φύση του Σατανά. Με βάση αυτό, μπορούμε να πούμε πως όλοι όσοι ζουν συνεχώς με γνώμονα τη γνώση και την παραδοσιακή κουλτούρα είναι υποκριτές που πράττουν το κακό και αντιστέκονται στον Θεό. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν σ’ Εκείνον εδώ και αρκετά χρόνια, και όλως περιέργως να μην έχουν καμία διάκριση απέναντι στην παραδοσιακή κουλτούρα και γνώση. Δεν μπορούν να κατανοήσουν βαθιά ότι, ουσιαστικά, δεν πρόκειται παρά για σατανικές φιλοσοφίες, λογική και νόμους, ότι πρόκειται για μια γνώση και μια κουλτούρα που βλάπτουν τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν, άραγε, την αλήθεια-πραγματικότητα; Όσοι δεν βλέπουν πέρα από την παραδοσιακή κουλτούρα και γνώση, και δεν έχουν καμία διάκριση απέναντί τους, είναι άνθρωποι που δεν κατανοούν καθόλου την αλήθεια, και δεν διαθέτουν ούτε κατά διάνοια την αλήθεια. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που πιστεύουν ότι ορισμένα είδη γνώσης βοηθούν τον άνθρωπο να είναι καλός και τον καθοδηγούν να κάνει καλές πράξεις. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Η γνώση δεν πρέπει να συγχέεται με τη ζωή· είναι ένα είδος κανονισμού, είναι μια πλάνη αντίθετη με την αλήθεια. Όσο εκτενή και βαθιά γνώση κι αν έχει κανείς, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να διακρίνει τη διεφθαρμένη φύση της ανθρωπότητας ούτε τη δική του φύση, ούτε και να καταλάβει τι σημαίνει διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Σε τι χρησιμεύει, λοιπόν, αυτή του η γνώση; Δεν καταλήγει να είναι το πιο επιφανειακό και παραπλανητικό δόγμα; Αυτό ισχύει για τη θεωρία του Κομφουκιανισμού και το Τάο Τε Τσινγκ. Τα λόγια που περιέχουν τα λεγόμενα «κλασικά» βιβλία των σοφών της κινεζικής παράδοσης είναι παραπειστικά, είναι λόγια του διαβόλου που παραπλανούν τους ανθρώπους, είναι υποκριτικές αιρέσεις και πλάνες, σατανικά δηλητήρια και σατανική λογική. Κάποιοι τα λατρεύουν όλα αυτά ως αλήθεια. Είναι, τελικά, πιστοί στον Θεό αυτοί οι άνθρωποι; Αν μέσα σου πιστεύεις στον Θεό, και κάθε μέρα ακούς τα κηρύγματα και διαβάζεις τα λόγια Του, τότε γιατί δεν μπορείς να κατανοήσεις την αλήθεια; Γιατί δεν την κάνεις σκοπό σου και δεν την επιδιώκεις; Τέτοιοι άνθρωποι είναι εντελώς ανόητοι και ανίδεοι, κτήνη με ανθρώπινη περιβολή. Ουσιαστικά, δεν είναι καν άνθρωποι.

Τι είναι η αλήθεια; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να προσδιοριστεί ότι οι φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις δεν είναι σε καμία περίπτωση η αλήθεια. Το ίδιο ισχύει και για τα αποφθέγματα που έχουν πει διάσημοι άνθρωποι και μεγάλες φυσιογνωμίες. Τα ρητά του Κομφουκιανισμού και του Ταοϊσμού, οι καλές συμπεριφορές και πράξεις που έχει κληρονομήσει και θεωρεί κοινώς αποδεκτές η διεφθαρμένη ανθρωπότητα, τα πράγματα και οι θεωρίες που καθοδηγούν τον νου των ανθρώπων, και ούτω καθεξής: τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι η αλήθεια. Μήπως αλήθεια είναι να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους; (Όχι.) Το να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους και να κάνεις αγαθοεργίες είναι καλές πράξεις. Αν μη τι άλλο, όσοι έχουν ζεστή καρδιά είναι καλοί άνθρωποι και συμπονούν τους άλλους. Γιατί άραγε δεν συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; (Επειδή βοηθούν τους άλλους χωρίς να ακολουθούν κάποιες αρχές.) Είναι άραγε καλός άνθρωπος όποιος βοηθάει τους άλλους χωρίς αρχές; Αυτό περιγράφει ένα ανθρωπάρεσκο άτομο που παλεύει να τα έχει καλά με όλους. Είναι, άραγε, η αλήθεια το να δείχνει κανείς στους γονείς του την ευσέβεια που πρέπει να δείχνει ένα παιδί; (Όχι, δεν είναι.) Το να φέρεται ένα παιδί στους γονείς του όπως τους αρμόζει είναι σωστό και θετικό· γιατί λέμε, όμως, ότι δεν είναι η αλήθεια; (Επειδή οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ευσέβειά τους ως παιδιά απέναντι στους γονείς τους βάσει αρχών, και δεν μπορούν να διακρίνουν τι είδους άνθρωποι είναι, στ’ αλήθεια, οι γονείς τους.) Το πώς θα πρέπει να φέρεται κανείς στους γονείς του είναι σχετικό με την αλήθεια. Αν οι γονείς σου πιστεύουν στον Θεό και σου φέρονται καλά, θα πρέπει να τους φέρεσαι σαν σωστό παιδί; (Ναι.) Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Τους φέρεσαι διαφορετικά απ’ ό,τι φέρεσαι στους αδελφούς και τις αδελφές σου. Κάνεις ό,τι σου λένε και, αν είναι μεγάλοι σε ηλικία, πρέπει να μείνεις στο πλευρό τους και να τους φροντίσεις, κι αυτό σε εμποδίζει να πας να εκτελέσεις το καθήκον σου. Είναι σωστό να το κάνεις αυτό; (Όχι.) Τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Εξαρτάται από τις περιστάσεις. Αν εκτελείς το καθήκον σου κοντά στο σπίτι κι έτσι μπορείς ταυτόχρονα να τους φροντίζεις, και αν οι γονείς σου δεν έχουν κάποια ένσταση ως προς την πίστη σου στον Θεό, τότε πρέπει να κάνεις το χρέος σου ως γιος ή κόρη και να τους βοηθήσεις σε μερικές δουλειές. Αν είναι άρρωστοι, φρόντισέ τους. Αν κάτι τους απασχολεί, παρηγόρησέ τους. Αν σου το επιτρέπουν τα οικονομικά σου, αγόρασέ τους συμπληρώματα διατροφής ανάλογα με το βαλάντιό σου. Τι θα πρέπει να διαλέξεις, όμως, αν εσύ είσαι απασχολημένος με το καθήκον σου, και δεν υπάρχει κανείς να ασχοληθεί με τους γονείς σου, που επιπλέον πιστεύουν κι εκείνοι στον Θεό; Ποια είναι η αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη; Εφόσον το να φέρεσαι στους γονείς σου σαν σωστό παιδί δεν είναι η αλήθεια, αλλά είναι απλώς μια ανθρώπινη ευθύνη και υποχρέωση, τι θα πρέπει να κάνεις αν η υποχρέωσή σου έρχεται σε αντίθεση με το καθήκον σου; (Να δώσω προτεραιότητα στο καθήκον μου, να το βάλω πρώτο.) Η υποχρέωση δεν είναι απαραίτητα καθήκον κάποιου. Η επιλογή κάποιου να εκτελεί το καθήκον του ισοδυναμεί με το να ασκεί την αλήθεια, ενώ η εκπλήρωση μιας υποχρέωσης όχι. Αν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση, μπορείς να εκπληρώνεις αυτήν την ευθύνη ή υποχρέωση. Εάν, όμως, το τρέχον περιβάλλον δεν το επιτρέπει, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις το εξής: «Οφείλω να κάνω το καθήκον μου —έτσι κάνω πράξη την αλήθεια. Το να φέρομαι στους γονείς μου σαν σωστό παιδί σημαίνει ότι ζω σύμφωνα με τη συνείδησή μου και δεν ανταποκρίνεται στην άσκηση της αλήθειας». Επομένως, θα πρέπει να δίνεις προτεραιότητα στο καθήκον σου και να το τηρείς. Εάν αυτήν τη στιγμή δεν έχεις κανένα καθήκον, δεν εργάζεσαι μακριά από το σπίτι και ζεις κοντά στους γονείς σου, τότε βρες τρόπους να τους φροντίζεις. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς για να τους βοηθήσεις να ζήσουν λίγο καλύτερα και να μην ταλαιπωρούνται τόσο. Αυτό όμως εξαρτάται και από το τι είδους άνθρωποι είναι οι γονείς σου. Τι θα πρέπει να κάνεις αν οι γονείς σου δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση, αν σ’ εμποδίζουν διαρκώς να πιστεύεις στον Θεό και σε απομακρύνουν συνεχώς από την πίστη στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου; Ποια είναι η αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη; (Πρέπει να τους απορρίψω.) Είναι τότε η στιγμή να τους απορρίψεις. Έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου. Οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, επομένως δεν έχεις καμία υποχρέωση να τους δείχνεις τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει ένα παιδί. Εάν πιστεύουν στον Θεό, τότε είναι οικογένεια, είναι γονείς σου. Εάν όχι, τότε βαδίζετε σε διαφορετικά μονοπάτια: Εκείνοι πιστεύουν στον Σατανά, λατρεύουν τον διάβολο βασιλιά και βαδίζουν στο μονοπάτι του Σατανά· είναι άνθρωποι που βαδίζουν σε διαφορετικά μονοπάτια σε σχέση με τους πιστούς στον Θεό. Δεν είστε πια οικογένεια. Εκείνοι θεωρούν τους πιστούς στον Θεό αντίπαλους και εχθρούς τους, επομένως δεν έχεις πλέον υποχρέωση να τους φροντίζεις και πρέπει να κόψεις εντελώς τους δεσμούς μαζί τους. Ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια: να φέρεσαι στους γονείς σου σαν σωστό παιδί ή να εκτελείς το καθήκον σου; Φυσικά, η αλήθεια είναι η εκτέλεση του καθήκοντος. Το να εκτελεί κανείς το καθήκον του στον οίκο του Θεού δεν αφορά απλώς το να εκπληρώνει την υποχρέωσή του και να πράττει αυτό που αναμένεται. Πρόκειται για την εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος. Αφορά την αποστολή από τον Θεό, την υποχρέωσή σου, την ευθύνη σου. Πρόκειται για μια πραγματική ευθύνη, αφορά το να εκπληρώσεις την ευθύνη και την υποχρέωσή σου ενώπιον του Δημιουργού. Αυτή είναι η απαίτηση του Δημιουργού από τους ανθρώπους, το μεγάλο ζήτημα της ζωής, ενώ ο σεβασμός που δείχνει ένα παιδί στους γονείς του είναι απλώς η ευθύνη κι η υποχρέωση ενός γιου ή μιας κόρης. Σίγουρα δεν έχει ανατεθεί από τον Θεό, και σε καμία περίπτωση δεν συμφωνεί την απαίτησή Του. Επομένως, μεταξύ του σεβασμού που πρέπει να δείχνει ένα παιδί στους γονείς του και της εκτέλεσης του καθήκοντος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκτέλεση του καθήκοντος, και μόνο αυτή, ισοδυναμεί με την άσκηση της αλήθειας. Το να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον είναι η αλήθεια, είναι ένα δεσμευτικό καθήκον. Το να δείχνεις στους γονείς σου τον σεβασμό που τους αρμόζει σημαίνει πως φέρεσαι όπως πρέπει να φέρεται ένα παιδί. Δεν σημαίνει ότι εκτελείς το καθήκον σου ούτε ότι κάνεις πράξη την αλήθεια. Μετά από τέτοια συναναστροφή πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, θα μπορείτε λογικά να τα διακρίνετε μόνοι σας, και να γνωρίζετε τι είναι και τι δεν είναι η αλήθεια. Σκεφτείτε λίγο τώρα, ποια άλλα πράγματα έχουν οι άνθρωποι σε εκτίμηση και θεωρούν ότι είναι η αλήθεια; (Συχνά, η κοινωνία χρησιμοποιεί τον όρο «θετική ενέργεια». Αυτό επίσης είναι κάτι αρνητικό, και δεν είναι η αλήθεια.) Οι περισσότεροι από τους όρους που συζητούν οι άπιστοι είναι διαβολικοί. Μέσα σε ποιο πλαίσιο προέκυψε ο όρος «θετική ενέργεια»; Όλα αυτά τα δημοφιλή ρητά, οι παράξενες θεωρίες και οι λέξεις της μόδας που εμφανίζονται στην κοινωνία έχουν μια προέλευση. Γνωρίζετε από πού προήλθε αυτή η συγκεκριμένη φράση που έχει γίνει καραμέλα; Στην Κίνα, οι κοινωνικές συνθήκες διακρίνονται από όλο και περισσότερη μοχθηρία, την οποία υπερασπίζονται οι άνθρωποι. Ό,τι κι αν λένε και κάνουν οι διάβολοι, οι άνθρωποι τους ακολουθούν. Ορισμένοι δεν αντέχουν αυτήν την κατάσταση και τη σχολιάζουν. Μάταια, όμως· δεν ανταποκρίνεται κανείς. Στην Κίνα, η μοχθηρία έχει γίνει τάση και καμία ανθρώπινη κοινότητα δεν μπορεί να τη σταματήσει. Όλοι αισθάνονται ότι η ηθική της χώρας ξεπέφτει κάθε μέρα που περνάει. Κακοί δαίμονες κατέχουν όλη την εξουσία, και έχουν τον πλήρη έλεγχο της χώρας και των κατοίκων της. Κάνουν, λοιπόν, ό,τι θέλουν, και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει. Προκειμένου να ξεγελάσουν την κοινή γνώμη, όσοι κατέχουν την εξουσία έχουν κάνει πολλά παραπειστικά πράγματα για να παραπλανήσουν και να εξαπατήσουν τους ανθρώπους· ισχυρίζονται ακόμα και πως αυτές οι ενέργειες γίνονται στο πλαίσιο της θετικής ενέργειας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προέκυψε ο όρος «θετική ενέργεια». Τι εννοούν οι άπιστοι όταν χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο; «Θετική ενέργεια» είναι αυτό που αποκαλούν «ακεραιότητα» ή κάποιου είδους καλή συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, μπορεί αυτή η θετική ενέργεια να έχει επίδραση στην κοινωνία; Μπορεί να αντιστρέψει αυτόν τον κατακλυσμό από μοχθηρές τάσεις; Μπορεί να εμποδίσει τη συνεχή ανάπτυξη αυτών των τάσεων; Όχι, δεν μπορεί να φέρει καμία αλλαγή. Γιατί; Ο όρος «θετική ενέργεια» ακούγεται πολύ ισχυρός· γιατί, λοιπόν, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα και να λύσει κανένα πρόβλημα; Δεν μπορεί καν να λύσει το πρόβλημα του εθισμού των παιδιών, που περνάνε όλη τους τη μέρα στο διαδίκτυο. Στο παρελθόν, οι άνθρωποι είχαν ακόμα λίγη στοργή, λίγη συνείδηση και λογική· υπήρχε κάποια ευπρέπεια μεταξύ γειτόνων. Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει ασταθείς και μεταβάλλονται συνεχώς· όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ούτε που νοιάζονται ακόμα κι αν ο γείτονάς τους πάθει κάποιο ατύχημα, ούτε και τολμούν να εμπλακούν όταν κάποιος φωνάζει για βοήθεια. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Άραγε οι άνθρωποι καταντούν έτσι επειδή λείπει η θετική ενέργεια; Άραγε η κοινωνία είχε θετική ενέργεια πιο παλιά; Όχι· ακριβώς ίδια ήταν. Ο όρος «θετική ενέργεια» απλώς ακούγεται όμορφα· δεν έχει τίποτα το πρακτικό. Είναι μια κενή θεωρία χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

Πείτε Μου, ποιοι είναι χειρότεροι; Οι άνθρωποι του χτες ή οι άνθρωποι του σήμερα; (Οι άνθρωποι είναι χειρότεροι τώρα.) Πώς μετριέται αυτό; Κατά την άποψή σας, οι άνθρωποι σήμερα είναι σκληρόκαρδοι. Τους λείπει η οικογενειακή αγάπη και οι πραγματικές φιλίες, αδιαφορούν για την αφοσίωση ή τη συνείδηση, και λένε διαρκώς: «Πόσα αξίζει η συνείδηση;» «Και τι να σου κάνει η συνείδηση; Πιο σημαντικό είναι να βγάλεις χρήματα!» Νομίζετε ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει τη συνείδησή τους, ότι είναι πλέον φυσιολογικό να κλέβουν τους άλλους όταν τους πουλάνε αγαθά και να βγάζουν βρώμικο χρήμα, και ότι εξαπατούν και κοροϊδεύουν όποιον μπορούν. Για τους ικανούς εμπόρους της παλιάς εποχής, αντίθετα, πιστεύετε ότι είχαν αρχές στις πωλήσεις τους, ότι πουλούσαν σε συγκεκριμένη τιμή, ήταν τίμιοι με όλους τους πελάτες τους, μικρούς και μεγάλους, και δεν εξαπατούσαν ποτέ κανέναν. Θεωρείτε, λοιπόν, ότι στο παρελθόν οι άνθρωποι ήταν πολύ καλύτεροι από τους σημερινούς. Τι εννοούμε, όμως, όταν λέμε «καλύτεροι»; Στην πραγματικότητα, έχει να κάνει με τη συνείδηση και με τις συμπεριφορές που βιώνουν. Αν αυτό είναι το μέτρο σου, τότε οι άνθρωποι στο παρελθόν ήταν πράγματι καλύτεροι από τους σημερινούς. Ήταν πιο απλοί και απονήρευτοι, και είχαν αίσθηση της συνείδησης και της ντροπής. Εφάρμοζαν ένα κατώτατο πρότυπο διαγωγής και, τουλάχιστον, δεν έκαναν τίποτα με υπερβολική ασυνειδησία, ούτε έκαναν πράξεις που θα έδιναν δικαιώματα να τους κατακρίνουν πίσω από την πλάτη τους ή θα τους χαλούσαν το όνομα. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν ασχολούνται με τέτοια πράγματα· δεν έχουν αίσθηση της ντροπής. Θέλουν μόνο να αποκτήσουν χρήματα και φήμη. Γι’ αυτό και υπάρχει η άποψη ότι είναι κακοί μέχρι το κόκαλο. Πώς, λοιπόν, κατάντησαν έτσι κακοί μέχρι το κόκαλο οι άνθρωποι του σήμερα; Απλώς πολλαπλασιάστηκαν από γενιά σε γενιά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, έτσι δεν είναι; Οι σημερινοί άνθρωποι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ανθρώπους του παρελθόντος. Δεν έχει αλλάξει ούτε το DNA τους, ούτε η εμφάνισή τους. Απλώς έχουν βελτιωθεί οι συνθήκες ζωής σε σχέση με το παρελθόν. Σήμερα, οι άνθρωποι μαθαίνουν πιο περίπλοκα πράγματα και τα καταφέρνουν καλά σε περισσότερους τομείς· έχουν περισσότερες γνώσεις απ’ τους ανθρώπους στα αρχαία χρόνια, περισσότερες δεξιότητες και, φυσικά, ένα κεφάλαιο αλαζονείας. Αν το δούμε από αυτήν την άποψη, είναι σωστό να πούμε ότι οι άνθρωποι σήμερα είναι χειρότεροι απ’ ό,τι στο παρελθόν; Πώς μπορούμε να αξιολογήσουμε αν μια τέτοια δήλωση είναι σωστή και συμφωνεί με την αλήθεια; Ας αναπτύξουμε λίγο το θέμα ως εξής: Αν παρακολουθήσεις ιστορικές ταινίες και σειρές, θα δεις ότι η πλοκή τους είναι γεμάτη συγκρούσεις, είτε μιλάνε για την αυτοκρατορική αυλή, είτε για τον κόσμο του Τζιάνχου^[α], είτε για τις ζωές των απλών ανθρώπων. Αυτή είναι η αληθινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι παλεύουν μεταξύ τους μέχρι θανάτου για την εξουσία και τις επιθυμίες τους. Σ’ αυτήν τη μάχη, η ανθρώπινη φύση εκτίθεται πολύ αναλυτικά και ξεκάθαρα, και είναι ακριβώς ίδια με τη φύση του Σατανά. Είναι αλήθεια, λοιπόν, πως όλα αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν τώρα έχουν συμβεί μόνο σε μία ιστορική περίοδο; Άραγε οι άνθρωποι παλεύουν με τόσο μένος σε ορισμένα μέρη της γης επειδή αυτά τα μέρη έχουν κακό φενγκ σούι και συρρέουν εκεί οι ακάθαρτοι δαίμονες; Ή μήπως φταίνε τα κακά γονίδια των συγκεκριμένων ανθρώπων, που τους κάνουν επιθετικούς από τη φύση τους; (Τίποτα απ’ τα δύο.) Πώς, λοιπόν, συμβαίνουν αυτές οι συγκρούσεις; Όλες οι μάχες δίνονται για την εξουσία, τη θέση και το προσωπικό συμφέρον. Οι άνθρωποι, από όσο υψηλό ή χαμηλό κοινωνικό στρώμα κι αν προέρχονταν, πάντα πολεμούσαν και ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε εξαντλητικές μάχες, που σχεδόν τους κόστιζαν τη ζωή τους. Τι καταλαβαίνουμε από αυτά τα φαινόμενα; Αν κρίνουμε από αυτούς τους μικρόκοσμους στην πορεία όλης της ανθρώπινης ιστορίας και από τη σκοπιά των ιστορικών γεγονότων, η φύση της ανθρωπότητας δεν άλλαξε ποτέ. Όσο οι άνθρωποι ζουν κάτω από τη δύναμη του Σατανά, το περιεχόμενο και η ουσία της ζωής θα παραμένουν ίδια σε όλες τις εποχές και σε όλα τα στάδια. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ανθρώπινες συγκρούσεις έχουν πάντα τους ίδιους στόχους, αιτίες και ρίζες· όλες γίνονται για την εξουσία, τη θέση και, στην τελική, για το προσωπικό συμφέρον. Όλα τα μέσα σύγκρουσης έχουν την ίδια πηγή, που είναι η φύση και η διάθεση του Σατανά. Γιατί δεν έχουν αλλάξει καθόλου τα μέσα και οι μέθοδοι των ανθρώπινων συγκρούσεων; Αποκλειστικά λόγω της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι στύβουν το μυαλό τους και προσπαθούν με κάθε μέσο να πολεμήσουν και να βλάψουν ο ένας τον άλλον· καταχρώνται, εξαπατούν και κοροϊδεύουν με κάθε δυνατό τρόπο. Τόσο στις μεγάλες πολιτικές μάχες όσο και στις διαμάχες μεταξύ ταπεινών οικογενειών, υπερασπίζονται διαρκώς τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης· έτσι είναι πραγματικά η ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα που έχει φτάσει στο σήμερα είναι πάντα η ίδια· ίδιος είναι και ο Σατανάς που τη διαφθείρει. Ακόμα κι αν το εξωτερικό περιβάλλον αλλάζει λίγο λίγο, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξε κι η ανθρώπινη φύση. Μπορεί οι μέθοδοι και οι μορφές των ανθρώπινων συγκρούσεων να έχουν αλλάξει λίγο, όμως η πολεμική φύση του ανθρώπου και το σημείο εκκίνησης αυτών των συγκρούσεων δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Ο άνθρωπος συνεχίζει να έχει αυτήν τη μία φύση, όπως ένας είναι και ο σκοπός κι η πηγή αυτών των συγκρούσεων. Τίποτα από αυτά δεν έχει αλλάξει. Είπατε ότι οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι στο παρελθόν. Σε τι ήταν καλύτεροι; Τους συγκρατούσε λίγο η παραδοσιακή κουλτούρα, κι έτσι λίγο πολύ ήταν σε θέση να κάνουν κάποιες καλές πράξεις. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει πλέον στο σήμερα. Όσο καλή κι αν είναι, όμως, η ποιότητα ζωής, όση γνώση, παιδεία και εμπειρία κι αν απέκτησαν οι άνθρωποι, η ανθρώπινη φύση δεν άλλαξε. Επιπλέον, όσο εξελίσσεται η κοινωνία, οι αποκαλύψεις της ανθρώπινης φύσης γίνονται όλο και πιο μοχθηρές, κατάφωρες και αδίστακτες. Όσα λόγια κι αν λέει ο Θεός, όσες αλήθειες κι αν εκφράζει, οι άνθρωποι Τον αγνοούν. Δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια· αντίθετα, όσο πάει και την αποστρέφονται και τη μισούν ακόμα περισσότερο. Αυτήν τη στιγμή, υπάρχουν στην κοινωνία άνθρωποι που κάνουν καλές πράξεις; (Ναι, αλλά λιγότεροι από πριν.) Μπορείς, λοιπόν, να πεις ότι είναι καλοί άνθρωποι, ότι δεν έχουν χαλάσει; (Όχι.) Και σίγουρα δεν ζουν απομονωμένοι από το περιβάλλον γύρω τους, έτσι; Τι είδους καλές πράξεις κάνουν; Δείχνουν μόνο καλή συμπεριφορά και καλές προθέσεις. Προσπάθησε να τους μιλήσεις για ζητήματα πίστης στον Θεό· πες, για παράδειγμα, ότι πιστεύεις σ’ Αυτόν για να γίνεις καλός άνθρωπος και για να Τον λατρεύεις, και παρατήρησε τις αντιδράσεις τους. Αν ακούσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταλήγουν να διώκονται από την κυβέρνηση επειδή πιστεύουν στον Θεό, θα σου φερθούν σαν να είσαι εχθρός τους και θα σε περιγελάσουν. Αν είσαι καταζητούμενος και κυνηγημένος, και προσπαθήσεις να κρυφτείς για λίγο στο σπίτι τους, θα σε αναφέρουν και θα σε παραδώσουν στην κυβέρνηση. Μπορεί να πάνε ένα θύμα τροχαίου στο νοσοκομείο για να σώσουν τη ζωή του, ταυτόχρονα, όμως, θα στείλουν κι έναν καλό άνθρωπο που πιστεύει στον Θεό στα χέρια κακών δαιμόνων, που θα τον κακοποιήσουν και ίσως να τον καταδικάσουν ακόμα και σε θάνατο. Πώς το εξηγείς αυτό; Ποια απ’ τις δύο συμπεριφορές αντανακλά τη φύση τους; Η δεύτερη είναι η φύση τους. Άλλους τους σώζουν, και άλλους τους βάζουν σε θανάσιμο κίνδυνο. Άραγε είναι άνθρωποι ή δαίμονες; Αν κάποιος έστω και για μια μέρα δεν απαλλαγεί από τη σατανική του φύση, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κάνει κακές πράξεις και να αντισταθεί στον Θεό. Και, εφόσον μπορεί να αντισταθεί στον Θεό, δεν είναι καλός άνθρωπος. Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Ναι.) Τι το σωστό έχει; (Αυτό που κάνει πράξη ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι η αλήθεια. Όσο καλές και να είναι εξωτερικά οι πράξεις του και η συμπεριφορά του, η φύση του παραμένει εχθρική προς τον Θεό.) Η φύση του είναι εχθρική προς τον Θεό. Αυτή η δήλωση είναι αληθής. Πώς μπορούμε να την εξηγήσουμε; Γιατί λέμε ότι κάποιος δεν είναι καλός άνθρωπος όταν εχθρεύεται τον Θεό; (Ο Θεός συμβολίζει καθετί θετικό. Αν κάποιος Τον εχθρεύεται, αυτό σημαίνει πως όλα όσα έχει μέσα του είναι αρνητικά.) Έτσι είναι θεωρητικά, και αυτή η δήλωση είναι αληθής. Όσο καλός ή ευσεβής κι αν είναι κανείς εξωτερικά, όσο κι αν αντλεί ευχαρίστηση από το να βοηθάει τους άλλους, όση καλοσύνη κι αν τους δείχνει, τι σόι άνθρωπος είναι, άραγε, αν νιώθει αποστροφή και αντιπάθεια όταν ακούει κάτι θετικό, αν δεν μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια μόλις την ακούσει και την αποστρέφεται; Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι καλός. Όσοι εχθρεύονται τα θετικά πράγματα και την αλήθεια δεν είναι καλοί άνθρωποι. Αυτό είναι μια γενική διαπίστωση. Βέβαια, το θέμα έχει και πολλές λεπτομέρειες. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, ώστε να κατανοήσεις γιατί αυτή η δήλωση είναι η αλήθεια. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που εγκαταλείπουν την οικογένειά τους επειδή πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν τα καθήκοντά τους. Γίνονται γνωστοί γι’ αυτό, κι έτσι η κυβέρνηση κάνει συχνά έρευνα στο σπίτι τους, παρενοχλεί τους γονείς τους, ενώ φτάνει ακόμα και να απειλήσει τους γονείς τους ώστε να τους παραδώσουν. Όλοι οι γείτονες μιλάνε γι’ αυτούς, λέγοντας τα εξής: «Είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση. Δεν ενδιαφέρεται για τους γονείς του, που είναι μεγάλοι σε ηλικία. Δεν είναι μόνο ότι δεν φέρεται στους γονείς όπως τους αρμόζει, αλλά τους δημιουργεί και φοβερά προβλήματα από πάνω. Τι αχάριστο παιδί!» Συμφωνεί έστω και μία λέξη από όλα αυτά με την αλήθεια; (Όχι.) Δεν θεωρούνται, όμως, όλα σωστά στα αυτιά των απίστων; Οι άπιστοι θεωρούν ότι αυτή είναι η πλέον σωστή και λογική προσέγγιση του ζητήματος, που συμφωνεί με την ανθρώπινη ηθική και συνάδει με τα πρότυπα της ανθρώπινης διαγωγής. Αυτά τα πρότυπα περιέχουν ένα σωρό πράγματα, όπως, ας πούμε, το πώς πρέπει να δείχνει κανείς στους γονείς τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει ένα παιδί, πώς να τους φροντίζει στα γεράματα και να κανονίζει τα της κηδείας τους, ή σε ποιον βαθμό να τους ξεπληρώνει όσα έκαναν. Παρότι είναι τόσο πολλά, και ανεξάρτητα από το αν όλα αυτά συμφωνούν ή δεν συμφωνούν με την αλήθεια, στα μάτια των απίστων είναι θετικά, εκπέμπουν θετική ενέργεια, είναι σωστά, ενώ θεωρούνται άμεμπτα σε όλες τις ανθρώπινες κοινότητες. Για τους άπιστους, αυτά είναι τα πρότυπα βάσει των οποίων πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, και έτσι πρέπει να ενεργείς για να σε θεωρούν μέσα τους αρκετά καλό άνθρωπο. Πριν πιστέψεις στον Θεό και κατανοήσεις την αλήθεια, κι εσύ δεν πίστευες ακράδαντα ότι μια τέτοια διαγωγή σε έκανε καλό άνθρωπο; (Ναι.) Επιπλέον, με αυτά τα πρότυπα αξιολογούσες και περιόριζες τον εαυτό σου, και απαιτούσες από τον εαυτό σου να συμπεριφέρεται ανάλογα. Αν ήθελες να είσαι καλός άνθρωπος, τότε σίγουρα συμπεριλαμβάνονταν στα πρότυπα της διαγωγής σου τα εξής ζητήματα: πώς να φέρεσαι σαν σωστό παιδί στους γονείς σου, πώς να ανακουφίζεις την ανησυχία τους, πώς να τους τιμάς και να είσαι το καμάρι τους, και πώς να δοξάζεις τους προγόνους σου. Αυτά ήταν μέσα σου τα πρότυπα και η κατεύθυνση της διαγωγής σου. Αφού, όμως, άκουσες τα λόγια και τα κηρύγματα του Θεού, άρχισες να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, και κατανόησες ότι πρέπει να απαρνηθείς τα πάντα αν θες να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα, και ότι αυτήν τη διαγωγή απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους. Προτού βεβαιωθείς ότι το να εκτελείς τα καθήκοντά σου ως δημιούργημα είναι η αλήθεια, πίστευες ότι έπρεπε να δείχνεις σεβασμό στους γονείς σου, αλλά ταυτόχρονα ένιωθες ότι έπρεπε να εκτελείς και το καθήκον σου ως δημιούργημα, κι έτσι είχες διχαστεί μέσα σου. Όταν σε πότισαν και σε ποίμαναν τα λόγια του Θεού, έφτασες σιγά σιγά να κατανοήσεις την αλήθεια, και τότε συνειδητοποίησες ότι το να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο. Μέχρι σήμερα, πολλοί άνθρωποι έχουν καταφέρει να αποδεχθούν την αλήθεια και να εγκαταλείψουν εντελώς τα πρότυπα διαγωγής που προέρχονται από ανθρώπινες παραδοσιακές αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Όταν τα εγκαταλείψεις εντελώς όλα αυτά, δεν σε περιορίζουν πια τα επικριτικά και καταδικαστικά λόγια των απίστων καθώς ακολουθείς τον Θεό και εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα, κι έτσι μπορείς εύκολα να απελευθερωθείς απ’ αυτά. Γιατί, λοιπόν, εξαφανίστηκαν από μέσα σου αυτές οι παλιές, παραδοσιακές αντιλήψεις; Μήπως έγινες κακός άνθρωπος; Μήπως σκλήρυνε η καρδιά σου και εξαφανίστηκε η συνείδησή σου; (Όχι.) Στην πραγματικότητα, η συνείδησή σου δεν άλλαξε, παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος· η προσωπικότητα, οι προτιμήσεις και τα πρότυπα συνείδησης και ηθικής που έχεις παραμένουν ίδια. Γιατί, λοιπόν, δεν νιώθεις λύπη ή πόνο όταν οι άπιστοι λένε τα επικριτικά και καταδικαστικά τους λόγια, αλλά αντίθετα έχεις μέσα σου γαλήνη και χαρά; Πρόκειται για μεγάλη μεταμόρφωση· πώς σου συνέβη; (Έφαγα και ήπια τα λόγια του Θεού, κι έτσι κατάφερα να κατανοήσω κάποιες αλήθειες, κέρδισα τα σωστά πρότυπα αξιολόγησης και μπορώ πλέον να διακρίνω ότι τα λόγια των απίστων είναι σκέτες πλάνες.) Οι άπιστοι διαδίδουν φήμες για μας, με λόγια σαν τα εξής: «Όταν αρχίσουν να πιστεύουν στον θεό, σταματάνε να αγαπούν και να φροντίζουν την οικογένειά τους, και γίνονται πολύ ψυχροί, σαν τα ερπετά». Μπορεί έτσι να φαίνεται εξωτερικά, αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Υπάρχει εδώ ένα βασικό πρόβλημα, που δεν υπάρχει περίπτωση να το δουν οι τυφλοί άνθρωποι. Μα, πραγματικά, μπορεί η αλήθεια να κάνει τους ανθρώπους ψυχρούς αφού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό; (Όχι.) Άρα, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; (Αυτοί οι πιστοί βλέπουν πλέον τα πράγματα αλλιώς· έχουν κατανοήσει την αλήθεια και έχουν αποκτήσει διάκριση.) Αυτό το αποτέλεσμα επιτυγχάνεται όταν κάποιος τρώει και πίνει τα λόγια του Θεού. Και με ποιον τρόπο επιτυγχάνεται; Τι σε έκανε να δεις αλλιώς τα πράγματα; Πότε άρχισες να αλλάζεις; Τα λόγια του Θεού είναι αυτά που αλλάζουν την οπτική των ανθρώπων, αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή και τα διάφορα ζητήματα, και κάνουν την οπτική τους διαφορετική από αυτήν των απίστων.

Στο παρελθόν, οι άνθρωποι ενεργούσαν πάντα με βάση τη συνείδησή τους και τη χρησιμοποιούσαν για να μετρούν τους πάντες. Έπρεπε συνεχώς να περνούν τη δοκιμασία της συνείδησης, θεωρούσαν το κουτσομπολιό κάτι τρομακτικό και φοβόντουσαν μην τους περιγελάσουν ή μη βγάλουν κακό όνομα, ή μην τους αποκαλέσουν «ασυνείδητους, κακούς ανθρώπους». Έπρεπε, λοιπόν, να λένε και να κάνουν κάποια πράγματα απρόθυμα για να ταιριάξουν με το περιβάλλον. Με ποιον τρόπο θα πρέπει τώρα να αξιολογούνται αυτά τα πράγματα; (Με τις αλήθεια-αρχές.) Πώς ήταν τα πράγματα τότε που η ζωή του ανθρώπου περιοριζόταν από τις αντιλήψεις και τις πλάνες των απίστων; Για παράδειγμα, από τότε που ήσουνα μικρός, οι γονείς σου σε κατηχούσαν συνεχώς με κουβέντες όπως: «Όταν μεγαλώσεις, πρέπει να μας κάνεις περήφανους, πρέπει να φέρεις τιμή στην οικογένειά μας!» Τι ήταν τα λόγια αυτά για σένα; Ενθάρρυνση ή περιορισμός; Μια θετική επιρροή ή ένα είδος αρνητικού ελέγχου; Η αλήθεια είναι πως αποτελούν ένα είδος ελέγχου. Οι γονείς σου έθεσαν έναν στόχο για σένα με βάση κάποια δήλωση ή κάποια θεωρία που οι άνθρωποι θεωρούν σωστή και καλή, και σ’ έκαναν να περάσεις τη ζωή σου υπηρετώντας αυτόν τον στόχο· έτσι, καταλήγεις να χάνεις την ελευθερία σου. Γιατί καταλήγεις να χάνεις την ελευθερία σου και να σε ελέγχει αυτός ο στόχος; Επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι κάτι καλό να φέρνεις τιμή στην οικογένειά σου, θα πρέπει να γίνεται αυτό. Εάν δεν συμμερίζεσαι αυτήν τη σκέψη ή δεν φιλοδοξείς να κάνεις πράγματα που φέρνουν τιμή στην οικογένειά σου, θεωρείσαι ανόητος και χαμένο κορμί, ένα άχρηστο μηδενικό, κι οι άλλοι σε περιφρονούν. Για να πετύχεις, πρέπει να μελετάς σκληρά, ν’ αποκτάς όλο και περισσότερες δεξιότητες και να τιμάς το όνομα της οικογένειάς σου. Αν το κάνεις αυτό, οι άνθρωποι θα πάψουν να σε παρενοχλούν. Μήπως, στην πραγματικότητα, όλα όσα κάνεις για χάρη αυτού του στόχου είναι δεσμά που σε περιορίζουν; (Είναι.) Εφόσον αυτό που απαιτούν οι γονείς σου είναι να επιδιώξεις την επιτυχία και να τιμήσεις την οικογένεια, κι αφού ενεργούν για το καλό σου ώστε να έχεις μια καλή ζωή και να κάνεις την οικογένειά σου περήφανη, είναι φυσικότατο να επιδιώξεις έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Όμως, στην πραγματικότητα, κατά κάποιον τρόπο αυτά είναι προβλήματα και δεσμά. Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, νομίζουν ότι τα πράγματα αυτά είναι θετικά, ότι είναι η αλήθεια, η ορθή οδός· έτσι, τα θεωρούν δεδομένα, τα τηρούν ή τα υπακούνε, και συμμορφώνονται απόλυτα με τα λόγια και τις απαιτήσεις προέρχονται από τους γονείς τους. Εάν ζήσεις με βάση αυτά τα λόγια, δουλεύοντας σκληρά κι αφιερώνοντας σ’ αυτά τα νιάτα σου κι ολόκληρη τη ζωή σου, και τελικά φτάσεις στην κορυφή, περάσεις μια καλή ζωή και κάνεις την οικογένειά σου περήφανη, τότε μπορεί μεν οι άλλοι να σε θεωρήσουν εξαιρετικό, μέσα σου όμως νιώθεις όλο και πιο κενός. Δεν ξέρεις ποιο είναι το νόημα της ζωής ούτε ποιον προορισμό επιφυλάσσει το μέλλον, ούτε τι είδους μονοπάτι πρέπει ν’ ακολουθούν οι άνθρωποι στη ζωή. Δεν έχεις καταλάβει ούτε έχεις κερδίσει τίποτε απολύτως σχετικά μ’ εκείνα τα μυστήρια της ζωής για τα οποία λαχταράς απαντήσεις, τα οποία θέλεις να μάθεις και να κατανοήσεις. Δεν σ’ έχουν ουσιαστικά καταστρέψει οι καλές προθέσεις των γονιών σου; Δεν έχουν καταστραφεί τα νιάτα σου και ολόκληρη η ζωή σου απ’ τις απαιτήσεις των γονιών σου, οι οποίες, κατά τα λεγόμενά τους, είναι «για το καλό σου»; (Ναι έχουν καταστραφεί.) Άρα, έχουν δίκιο ή άδικο οι γονείς σου να εκφράζουν απαιτήσεις που είναι «για το καλό σου»; Μπορεί να πιστεύουν ειλικρινά ότι ενεργούν για το καλό σου· είναι όμως άνθρωποι που κατανοούν την αλήθεια; Έχουν την αλήθεια; (Δεν την έχουν.) Πολλοί άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή κολλημένοι στα λόγια των γονιών τους: «Πρέπει να μας κάνεις περήφανους, πρέπει να φέρεις τιμή στην οικογένεια». Αυτά τα λόγια τούς εμπνέουν και τους επηρεάζουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Όταν οι γονείς λένε: «Είναι για το καλό σου», αυτό γίνεται το κίνητρο που διέπει τη ζωή ενός ανθρώπου, και δίνουν την κατεύθυνση και τον στόχο προς τον οποίο πρέπει να εργαστεί. Όσο, λοιπόν, λαμπερή κι αν είναι η ζωή αυτού του ανθρώπου, όσο αξιοπρεπής κι επιτυχημένη κι αν είναι, στην πραγματικότητα έχει καταστραφεί. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Σημαίνει αυτό ότι αν κάποιος δεν ζει σύμφωνα με τις απαιτήσεις των γονιών του, δεν καταστρέφεται; Όχι, έχει κι αυτός τον δικό του στόχο. Τι στόχος είναι αυτός; Πάλι ο ίδιος είναι, δηλαδή να «ζήσει μια καλή ζωή και να κάνει περήφανους τους γονείς του». Αυτόν τον στόχο δεν τον έχει επειδή του το είπαν οι γονείς του, αλλά επειδή τον αποδέχτηκε από κάπου αλλού. Θέλει και πάλι να ζήσει σύμφωνα με αυτές τις κουβέντες, να κάνει περήφανη την οικογένειά του, να φτάσει στην κορυφή και να γίνει αξιότιμος και αξιοπρεπής. Ο στόχος του δεν έχει αλλάξει, εξακολουθεί ν’ αφιερώνει ολόκληρη τη ζωή του και να τη ζη προσπαθώντας να πετύχει αυτά τα πράγματα. Έτσι, όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, και όταν αποδέχονται πολλά από τα δήθεν ορθά δόγματα, τις ορθές δηλώσεις και ορθές απόψεις που επικρατούν στην κοινωνία, τότε μετατρέπουν τα ορθά αυτά πράγματα σε κατεύθυνση, θεμέλιο και κίνητρο για τις προσπάθειές τους στη ζωή και τελικά ζουν χωρίς συμβιβασμούς και επιφυλάξεις για χάρη αυτών των στόχων· περνάνε τη ζωή τους πασχίζοντας μέχρι να πεθάνουν, με κάποιους να εξακολουθούν ακόμη και σ’ εκείνο το σημείο να μην είναι πρόθυμοι να καταλάβουν την αλήθεια. Τι αξιοθρήνητη ζωή περνούν οι άνθρωποι! Μόλις, όμως, καταλάβεις την αλήθεια, δεν αφήνεις τότε σιγά σιγά πίσω σου αυτά τα δήθεν ορθά πράγματα, τις ορθές διδασκαλίες και τις ορθές δηλώσεις, καθώς και τις προσδοκίες των γονιών σου; Μόλις αφήσεις σιγά σιγά πίσω σου αυτά τα δήθεν ορθά πράγματα, και πάψεις να αξιολογείς τα πράγματα με πρότυπο τις δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας, τότε δεν παύουν πια να σε δεσμεύουν αυτές οι δηλώσεις; Και αν δεν σε δεσμεύουν αυτά τα πράγματα, ζεις ελεύθερα; Μπορεί να μην είσαι εντελώς ελεύθερος, όμως τουλάχιστον τα δεσμά θα έχουν χαλαρώσει. Οι άνθρωποι, ενώ πιστεύουν στον Θεό, συνεχίζουν να έχουν πολλές αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, προθέσεις και νοθείες, αλλά και φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, απατηλές σκέψεις, διεφθαρμένες διαθέσεις και ούτω καθεξής. Όταν απαλλάσσονται απ’ όλα αυτά και ζουν αποκλειστικά με βάση την αλήθεια, τότε ζουν πια ενώπιον του Θεού και είναι εντελώς απελευθερωμένοι, ελεύθεροι.

Υποσημειώσεις:

α. Στα Κινεζικά, ο όρος «Τζιάνχου» αναφέρεται σε έναν μυθικό κόσμο πολεμικών τεχνών και εγκλήματος στην αρχαία Κίνα.