Στην τελευταία μας συνάθροιση, το βασικό θέμα της συναναστροφής μας ήταν οι τέσσερις βασικές προϋποθέσεις για να τελειωθεί ένας άνθρωπος μέσα από την κρίση και την παίδευση. Ποιες είναι αυτές οι τέσσερις βασικές προϋποθέσεις; (Η πρώτη προϋπόθεση είναι να εκτελούμε το καθήκον μας επαρκώς. Η δεύτερη είναι να έχουμε νοοτροπία υποταγής στον Θεό. Η τρίτη είναι να είμαστε ειλικρινείς. Και η τέταρτη είναι να έχουμε καρδιά που μετανοεί.) Υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες για καθεμία απ’ τις τέσσερις προϋποθέσεις, καθώς και κάποιες βασικές πρακτικές, αλλά και συγκεκριμένες αναφορές. Για την ακρίβεια, αυτά τα τέσσερα θέματα συζητιούνται εδώ και χρόνια. Αν μιλούσαμε ξανά γι’ αυτά σήμερα, μήπως θα ήταν σαν να ξαναλέγαμε τα ίδια; (Όχι.) Γιατί δεν θα ήταν έτσι; Επειδή τα περιεχόμενα καθεμίας από τις τέσσερις προϋποθέσεις αφορούν την αλήθεια-πραγματικότητα και της ζωής-εισόδου, που είναι ανεξάντλητα θέματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη φτάσει στο σημείο εισόδου στην αλήθεια-πραγματικότητα. Κατανοούν μόνο την επιφανειακή σημασία της αλήθειας, μερικά απλά δόγματα. Παρότι μπορούν να συναναστραφούν πάνω σε ορισμένες πραγματικότητες, αποδεικνύονται ανεπαρκείς στην είσοδο στις αλήθεια-πραγματικότητες. Έτσι, όποια πτυχή της αλήθειας κι αν εμπλέκεται, θα πρέπει να συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτήν και να την ακούμε συχνά. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι θα κατανοήσουν περισσότερο τις διάφορες αλήθειες, μέσα από την πραγματική τους εμπειρία, και οι εμπειρίες τους θα γίνονται ολοένα και πιο ακριβείς.

Μόλις συνοψίσαμε τις τέσσερις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην τελείωση μέσα από την αποδοχή της κρίσης και της παίδευσης. Ας ξεκινήσουμε τώρα τη συζήτησή μας από την πρώτη προϋπόθεση: την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος. Κάποιοι λένε: «Τα τελευταία δύο χρόνια συζητάμε συνέχεια για την εκτέλεση του καθήκοντος, και συγκεκριμένα πώς να εκτελούμε το καθήκον μας, πώς να το εκτελούμε σωστά, ποιες αρχές να τηρούμε ενώ το εκτελούμε. Βαθιά μέσα μου ξέρω αυτά τα πράγματα απ’ έξω κι ανακατωτά. Πιο ξεκάθαρα δεν γίνονται. Και τα τελευταία χρόνια η καθημερινότητά μου έχει να κάνει με τις αλήθειες που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθηκόντός μου. Από τότε που άρχισα να εκτελώ το καθήκον μου, αναζήτησα, έφαγα και ήπια, και άκουσα τις αλήθειες που σχετίζονται μ’ αυτό. Ακόμη και τώρα, αυτό το θέμα συζητάμε. Εγώ το έχω καταλάβει βαθιά μέσα μου εδώ και καιρό. Το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις απλώς καλά το καθήκον σου; Για να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, δεν αρκεί να ακολουθείς απλώς τις αρχές που αναφέρθηκαν προηγούμενα; Αγάπα τον Κύριο Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, με όλο σου το μυαλό και με όλη σου τη δύναμη. Να αναζητάς τις αρχές, να μη βασίζεσαι στις δικές σου τάσεις και να συντονίζεσαι αρμονικά ενώ εκτελείς το καθήκον σου. Να συγχρονίζεις την εκτέλεση του καθήκοντός σου με τη ζωή-είσοδό σου. Αυτό είναι όλο». Στην καθημερινότητά σας, μόνο αυτά τα θέματα συναντάτε και βιώνετε, οπότε μόνο αυτά κατανοείτε. Όσα κι αν κατανοείτε όμως, σήμερα πρέπει, παρ’ όλα αυτά, να συζητήσουμε αυτήν την αλήθεια. Αν κάτι επαναληφθεί, θα σας ωφελήσει κι αυτό, και θα έχετε την ευκαιρία να το συλλογιστείτε ξανά. Αν είναι κάτι που δεν έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, συγκεντρωθείτε σ’ αυτό. Είτε είναι κάτι που επαναλαμβάνεται είτε όχι, θα πρέπει να ακούσετε προσεκτικά. Σκεφτείτε ποιες αλήθειες περιλαμβάνονται εδώ, αν αυτές οι αλήθειες έχουν κάποιο όφελος για τη ζωή-είσοδό σας και αν μπορούν να σας βοηθήσουν να εκτελείτε επαρκώς το καθήκον σας. Είναι, λοιπόν, πράγματι απαραίτητο να αναφερθούμε ξανά στο θέμα της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος.

Σχετικά με την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος, ας αφήσουμε αρχικά στην άκρη το νόημα της λέξης «επαρκής» κι ας μιλήσουμε σχετικά με το τι είναι το καθήκον. Στο τέλος, θα γνωρίζετε τι είναι το καθήκον, τι θεωρείται επαρκές και πώς θα πρέπει να εκτελείτε το καθήκον σας. Θα έχετε ένα μονοπάτι άσκησης για να εκτελείτε το καθήκον σας σύμφωνα με τα πρότυπα. Τι είναι, λοιπόν, το καθήκον; (Το καθήκον είναι αυτό που εμπιστεύεται ο Θεός στον άνθρωπο για να κάνει. Είναι αυτό που πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα.) Αυτή η δήλωση είναι σωστή μόνο κατά το ήμισυ. Θεωρητικά, δεν περιέχει κάποιο λάθος. Αν, όμως, την εξετάσουμε προσεκτικότερα, αυτή η επεξήγηση δεν είναι πλήρης. Θα πρέπει να υπάρχει μια προϋπόθεση. Ας εμβαθύνουμε σ’ αυτό το θέμα. Ας σκεφτούμε κάθε πιστό και κάθε άπιστο, τον τρόπο που ζουν τη ζωή τους, αυτά που κάνουν σ’ αυτόν τον ανθρώπινο κόσμο και τη μοίρα της ζωής τους: όλα αυτά δεν τα έχει προκαθορίσει ο Θεός; (Ναι.) Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο ασχολούνται με τη μουσική. Η αποστολή τους στη ζωή είναι να γράφουν μουσική. Μπορεί αυτή η αποστολή να θεωρηθεί πως είναι το καθήκον τους; (Όχι.) Κάποιοι άνθρωποι έχουν κάνει εξαιρετικά πράγματα στον κόσμο, έχουν επηρεάσει όλη την ανθρωπότητα, έχουν συνεισφέρει και μάλιστα έχουν ακόμη αλλάξει και την εποχή τους. Αυτή είναι η αποστολή της δικής τους ζωής. Μπορεί αυτή η αποστολή ζωής να ονομαστεί καθήκον του; (Όχι.) Μα δεν είναι αυτή η αποστολή ζωής και όλα όσα έχουν κάνει στη ζωή τους κάτι που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός; Δεν είναι κάτι που θα πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα; (Ναι.) Σωστά. Ο Θεός τούς έχει δώσει μια αποστολή, τους εμπιστεύτηκε αυτήν την ανάθεση και έχουν κάτι που πρέπει να κάνουν, μια ευθύνη που πρέπει να φέρουν σε πέρας, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και ως μέρος αυτής. Ανεξάρτητα από τον τομέα στον οποίο κινούνται —στις τέχνες, στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, στην οικονομία, στην επιστημονική έρευνα και ούτω καθεξής— όλα αυτά έχουν προκαθοριστεί από τον Θεό. Υπάρχει όμως μία διαφορά. Όπως κι αν το έχει ορίσει ο Θεός, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εκτός του έργου διαχείρισής Του. Θεωρούνται άπιστοι και όσα κάνουν είναι έξω από το έργο διαχείρισης του Θεού. Οπότε, μπορούν να ονομαστούν καθήκον οι ευθύνες τους, η ανάθεση που έχουν αποδεχθεί και η αποστολή της ζωής τους; (Όχι.) Δεν εκτελούν καθήκον, επειδή αυτό που κάνουν δεν σχετίζεται με το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο αποδέχονται παθητικά την ανάθεση από τον Δημιουργό και την αποστολή που έδωσε. Όμως, η αποστολή που αποδέχονται εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Θεό κι οι ευθύνες που εκπληρώνουν δεν αποτελούν καθήκον. Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν σχετίζονται με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και δεν έχουν κανένα μέρος σ’ αυτό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αποδέχονται τον Θεό κι ο Θεός δεν επιτελεί έργο σ’ αυτούς. Οπότε, όποιες ευθύνες κι αν αναλαμβάνουν, όποια ανάθεση κι αν αποδέχονται ή όποια αποστολή κι αν επιτυγχάνουν σ’ αυτήν τη ζωή, δεν μπορούμε να πούμε ότι εκτελούν το καθήκον τους. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, το καθήκον; Ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να προστεθούν για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε ξεκάθαρα, με ακρίβεια και πλήρως αυτήν την έννοια και την αλήθεια απ’ αυτήν την άποψη; Έχετε καταλάβει κάποια έννοια από τη συναναστροφή μας μόλις τώρα; Ποια έννοια; Ότι για οποιοδήποτε άτομο που ανήκει στην ανθρωπότητα, όσο μεγάλη κι αν είναι η αποστολή που έχει αποδεχθεί, το επίπεδο της αλλαγής που έχει πετύχει ή ο βαθμός της συνεισφοράς του στην ανθρωπότητα, αυτού του είδους οι αποστολές και οι αναθέσεις δεν μπορούν να λέγονται καθήκοντα. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν σχετίζονται με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Είναι απλώς αποστολές. Είτε ενεργούν ενεργητικά είτε παθητικά, αυτοί οι άνθρωποι ολοκληρώνουν απλώς μια αποστολή. Αυτό έχει προκαθοριστεί από τον Θεό. Με άλλα λόγια, αφού οι πράξεις τους δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού και με το έργο του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, τότε η ολοκλήρωση τέτοιων αποστολών δεν μπορεί να ονομάζεται εκτέλεση καθήκοντος. Αυτό είναι βέβαιο πέρα από κάθε αμφιβολία. Τι είναι, λοιπόν, το καθήκον; Να πώς πρέπει να το κατανοήσουμε: το καθήκον είναι η ανάθεση και η αποστολή που δίνει ο Θεός στο πλαίσιο του έργου διαχείρισής Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αν το πούμε έτσι, δεν είναι πιο πλήρες και ακριβές; Η αλήθεια βρίσκεται μόνο στην ακρίβεια. Οι ανακρίβειες και οι μονόπλευρες απόψεις δεν είναι η αλήθεια, αλλά απλά δόγματα. Αν δεν κατανοήσεις πλήρως και απόλυτα τι είναι το καθήκον, τότε δεν θα γνωρίζεις ποιες είναι οι αλήθειες που σχετίζονται με αυτό. Στο παρελθόν, οι άνθρωποι είχαν πολλές παρανοήσεις σχετικά με το καθήκον. Αυτό συνέβαινε επειδή δεν κατανοούσαν την αλήθεια, γεγονός που οδηγούσε σε ένα σωρό αντιλήψεις και ασάφειες. Και με αυτές τις αντιλήψεις και τις ασάφειες εξηγούσαν τότε το καθήκον, οπότε το αντιμετώπιζαν σύμφωνα με αυτές τις ιδέες. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι αφού ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου είναι προκαθορισμένη από τον Θεό —η οικογένεια στην οποία γεννιέται, αν θα είναι πλούσιος ή φτωχός στη ζωή και ποια καριέρα θα ακολουθήσει, που όλα αυτά προκαθορίζονται από τον Θεό— τότε, ό,τι κι αν κάνει κάποιος στη ζωή του και ό,τι κι αν πετύχει είναι όλα αναθέσεις που δίνονται από τον Θεό, είναι η αποστολή του ανθρώπου. Επειδή εμπλέκεται μια αποστολή, πιστεύουν αμέσως ότι πρόκειται για καθήκον. Έτσι προσεγγίζουν στην τύχη την αντίληψη του καθήκοντος. Όμως, αυτό δεν είναι παρανόηση; Κάποιοι άνθρωποι, που παντρεύονται και κάνουν παιδιά, λένε: «Το να κάνεις παιδιά είναι ανάθεση από τον Θεό, μας την εμπιστεύτηκε, είναι η αποστολή μας. Είναι καθήκον μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μέχρι να ενηλικιωθούν». Αυτό δεν είναι λανθασμένη κατανόηση; Άλλοι πάλι λένε: «Ήρθαμε σ’ αυτήν τη γη για να την καλλιεργήσουμε. Αφού αυτή είναι η μοίρα μας, θα πρέπει να κάνουμε καλά τη δουλειά μας, γιατί αυτή είναι η ανάθεση και η αποστολή που μας έδωσε ο Θεός. Όσο φτωχοί κι αν γίνουμε κι όσο κι αν δυσκολέψουν τα πράγματα, δεν πρέπει να παραπονούμαστε. Καθήκον μας σ’ αυτήν τη ζωή είναι να είμαστε καλοί γεωργοί». Εξισώνουν τη μοίρα του ανθρώπου με την αποστολή και το καθήκον του. Αυτό δεν είναι παρανόηση; (Είναι.) Είναι, πράγματι, παρανόηση. Κι είναι και κάποιοι άνθρωποι που δουλεύουν στις επιχειρήσεις στον κόσμο και λένε: «Παλιά, δεν είχα επιτυχία σε τίποτα, αλλά αφού ασχολήθηκα με τις επιχειρήσεις, η ζωή μου πάει καλά και είναι πιο σταθερή. Φαίνεται πως ο Θεός με προόριζε να ασχοληθώ με τις επιχειρήσεις σ’ αυτήν τη ζωή, για να ζήσω έτσι την οικογένειά μου. Οπότε, αν σ’ αυτήν τη ζωή τα πάω καλά στις επιχειρήσεις κι επεκτείνω τις λειτουργίες μου, φροντίζοντας κάθε μέλος της οικογένειάς μου, τότε αυτή είναι η αποστολή μου κι ίσως αυτή η αποστολή να είναι και το καθήκον μου». Όμως, αυτό δεν είναι παρανόηση; Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις καθημερινές υποθέσεις τους, τον τρόπο που βγάζουν το μεροκάματό τους, τον τρόπο ζωής που αποκτούν και την ποιότητα της ζωής που απολαμβάνουν —όλα τα πράγματα που σχετίζονται με την αποστολή τους— ως το καθήκον τους. Αυτό είναι λάθος. Είναι μια στρεβλή κατανόηση του καθήκοντος.

Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, το καθήκον; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάπως διαστρεβλωμένη και στρεβλή κατανόηση αυτού του ζητήματος. Αν ο οίκος του Θεού διευθετήσει για σένα να πας να καλλιεργείς δημητριακά και λαχανικά, πώς αντιμετωπίζεις αυτήν τη διευθέτηση; Κάποιοι ίσως να μην μπορούν να το καταλάβουν και να πουν: «Η γεωργία είναι για να στηρίζεις την οικογένειά σου. Δεν είναι καθήκον. Η έννοια του καθήκοντος δεν περιλαμβάνει αυτήν την πτυχή». Γιατί τα αντιλαμβάνονται έτσι τα πράγματα; Επειδή δεν κατανοούν τις αλήθειες που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθήκοντος ούτε κατανοούν τι είναι το καθήκον. Αν κάποιος κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας, θα είναι πρόθυμος να πάει και να δουλέψει στη γη. Θα ξέρει ότι στον οίκο του Θεού η γεωργία δεν γίνεται για να στηρίξει την οικογένειά του, αλλά για να επιτρέψει σ’ αυτούς που ασχολούνται αποκλειστικά με την εκτέλεση του καθήκοντος να συνεχίσουν να το εκτελούν κανονικά. Για την ακρίβεια, είναι κι αυτό μια ανάθεση που δίνεται από τον Θεό. Το ίδιο το έργο μπορεί να μην είναι πιο σημαντικό από έναν σπόρο σουσαμιού ή κι έναν κόκκο άμμου. Αλλά, ανεξάρτητα απ’ τη σημασία του, είναι μια εργασία που γίνεται στο πλαίσιο του έργου διαχείρισης του Θεού. Ο Θεός λέει ότι τώρα πρέπει να ολοκληρώσεις αυτήν την εργασία —εσύ πώς το κατανοείς αυτό; Θα πρέπει να το αποδεχθείς ως καθήκον σου και χωρίς να προβάλεις δικαιολογίες. Δεν αρκεί απλώς να υποταχθείς παθητικά και να κάνεις γεωργικές εργασίες επειδή αυτό διευθετήθηκε για σένα. Υπάρχει μια αρχή εδώ που θα πρέπει να την κατανοήσεις: η εκκλησία δεν διευθετεί για σένα να κάνεις γεωργικές εργασίες και να καλλιεργείς λαχανικά για να αποκτήσεις πλούτη ούτε για να τα βγάλεις πέρα και να στηρίζεις την οικογένειά σου. Το κάνει για να καλύψει τις ανάγκες του έργου στον οίκο του Θεού σε εποχές καταστροφών. Το κάνει για να βεβαιωθεί ότι αυτοί που ασχολούνται αποκλειστικά με την εκτέλεση του καθήκοντος στον οίκο του Θεού θα έχουν το καθημερινό τους φαγητό, ώστε να μπορούν να εκτελούν κανονικά τα καθήκοντά τους χωρίς να καθυστερούν το έργο του οίκου του Θεού. Έτσι, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που κάνουν γεωργικές εργασίες σε μια εκκλησία που περιλαμβάνει ενασχόληση με τη γεωργία θεωρείται ότι εκτελούν το καθήκον τους. Η φύση αυτών των γεωργικών εργασιών είναι διαφορετική από εκείνη που κάνουν οι συνηθισμένοι αγρότες. Ποια είναι η φύση των γεωργικών εργασιών που κάνουν οι συνηθισμένοι αγρότες; Εκείνοι καλλιεργούν τη γη για τις οικογένειές τους και για την επιβίωσή τους. Αυτό έχει προκαθορίσει ο Θεός για αυτούς. Αυτή είναι η μοίρα τους, οπότε καλλιεργούν τη γη για γενιές ολόκληρες. Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το καθήκον τους. Τώρα, έχεις έρθει στον οίκο του Θεού και καλλιεργείς κι εσύ τη γη. Αλλά αυτό είναι μια απαίτηση του έργου στον οίκο του Θεού. Είναι μια μορφή δαπάνης για τον Θεό. Η φύση αυτής της εργασίας είναι διαφορετική από εκείνη του να καλλιεργείς τη δική σου γη. Έχει να κάνει με την εκπλήρωση των ευθυνών και των υποχρεώσεών σου. Αυτό είναι το καθήκον που θα πρέπει να εκτελεί ένας άνθρωπος. Είναι η ανάθεση και η ευθύνη που σου ’χει εμπιστευτεί ο Δημιουργός. Αυτό είναι το καθήκον σου, για σένα. Αν, λοιπόν, συγκρίνεις αυτό το καθήκον με την εγκόσμια αποστολή σου, ποιο είναι το σημαντικότερο από τα δύο; (Το καθήκον μου.) Για ποιον λόγο; Το καθήκον είναι αυτό που απαιτεί ο Θεός να κάνεις, είναι αυτό που σου έχει εμπιστευτεί. Αυτό είναι ένα μέρος του λόγου. Ο άλλος και βασικός λόγος είναι πως όταν αναλαμβάνεις καθήκον στον οίκο του Θεού και αποδέχεσαι την ανάθεση απ’ Αυτόν, τότε αποκτάς σημασία στο έργο διαχείρισής Του. Στον οίκο του Θεού, όποτε κανονίζεται να κάνεις κάτι, είτε πρόκειται για σκληρή ή κοπιαστική εργασία, και είτε σου αρέσει είτε όχι, είναι καθήκον σου. Εάν μπορείς να το θεωρήσεις ανάθεση και ευθύνη που σου έδωσε ο Θεός, τότε έχεις κι εσύ ανάμειξη στο έργο Του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Και πώς θα σε βλέπει Εκείνος αν αυτό που πράττεις και το καθήκον που εκτελείς έχουν ανάμειξη με το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, και μπορείς ν’ αποδεχτείς σοβαρά κι ειλικρινά την ανάθεση που σου έδωσε ο Θεός; Θα σε βλέπει ως μέλος της οικογένειάς Του. Αυτό είναι ευλογία ή κατάρα; (Ευλογία.) Είναι μεγάλη ευλογία. Κάποιοι άνθρωποι παραπονιούνται όταν αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες ενώ εκτελούν το καθήκον τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις τεράστιες ευλογίες που έχουν λάβει. Δεν είναι τελείως ανόητο να παραπονιέσαι για τον Θεό ενώ έχεις αποκομίσει τόσα οφέλη; Σ’ αυτό το σημείο, είναι πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητή η αλήθεια, να αναγνωρίσετε ότι αυτό είναι το καθήκον σας και ότι πρέπει να γίνει αποδεκτό από τον Θεό. Λοιπόν, αποκτήσατε τώρα μια νέα κατανόηση ή μια νέα αντίληψη σχετικά με το τι είναι το καθήκον; Το έχετε κατανοήσει σε βάθος; Είναι σημαντικό το καθήκον για να λάβετε τη σωτηρία; (Ναι.) Πόσο σημαντικό είναι; Μπορούμε να πούμε ότι η εκτέλεση του καθήκοντος και η εξασφάλιση της σωτηρίας συνδέονται άμεσα μεταξύ τους. Ανεξάρτητα από τις αποστολές που ολοκληρώνεις σ’ αυτήν τη ζωή, αν δεν εκτέλεσες το καθήκον σου, δεν υπάρχει περίπτωση να εξασφαλίσεις τη σωτηρία. Μ’ άλλα λόγια, όσο σπουδαία κι αν είναι τα επιτεύγματα που έχεις καταφέρει σ’ αυτήν τη ζωή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, απλώς ολοκλήρωνες μια αποστολή. Δεν έχεις εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργήματος, οπότε δεν έχεις καμία σχέση με την εξασφάλιση της σωτηρίας ή με το έργο της διαχείρισης της ανθρωπότητας από τον Θεό.

Στον οίκο του Θεού αναφέρεται συνέχεια η αποδοχή της ανάθεσης από τον Θεό και η σωστή εκτέλεση του καθήκοντος. Πώς προκύπτει το καθήκον; Σε γενικές γραμμές, προκύπτει ως αποτέλεσμα του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· πιο συγκεκριμένα, καθώς ξεδιπλώνεται το έργο διαχείρισης του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, εμφανίζεται ποικίλο έργο που απαιτεί από τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να το ολοκληρώσουν. Αυτό έχει δημιουργήσει ευθύνες και αποστολές που πρέπει να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, και αυτές οι ευθύνες και οι αποστολές είναι τα καθήκοντα που αναθέτει ο Θεός στους ανθρώπους. Στον οίκο του Θεού, οι εργασίες που απαιτούν τη συνεργασία των ανθρώπων είναι τα καθήκοντα που εκείνοι οφείλουν να εκτελέσουν. Μήπως υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές μεταξύ καθηκόντων ως προς το ποιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο, ποιο είναι μεγαλόπνοο και ποιο ταπεινό ή ποιο είναι σπουδαίο και ποιο ασήμαντο; Δεν υπάρχουν τέτοιες διαφορές· εφόσον κάτι έχει να κάνει με το έργο διαχείρισης του Θεού, και απαιτείται από τη διάδοση του ευαγγελίου του Θεού, τότε αποτελεί το καθήκον ενός ατόμου. Αυτή είναι η προέλευση και ο ορισμός του καθήκοντος. Χωρίς το έργο διαχείρισης του Θεού, οι άνθρωποι στη γη —όπως κι αν ζουν— θα είχαν καθήκοντα; Όχι. Τώρα το βλέπετε ξεκάθαρα. Με τι σχετίζεται το καθήκον κάποιου; (Σχετίζεται με το έργο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.) Σωστά. Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των καθηκόντων της ανθρωπότητας, των καθηκόντων των δημιουργημάτων και του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Μπορεί να ειπωθεί ότι χωρίς τη σωτηρία των ανθρώπων από τον Θεό και χωρίς το έργο διαχείρισης που έχει ξεκινήσει ο ενσαρκωμένος Θεός μεταξύ των ανθρώπων, οι άνθρωποι δεν θα είχαν καθήκοντα για τα οποία θα μιλούσαμε τώρα. Τα καθήκοντα προκύπτουν από το έργο του Θεού· αυτό απαιτεί Εκείνος από τους ανθρώπους. Από αυτήν την οπτική, το καθήκον είναι σημαντικό για κάθε άνθρωπο που ακολουθεί τον Θεό, έτσι δεν είναι; Είναι πολύ σημαντικό. Γενικά μιλώντας, συμμετέχεις στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού· πιο συγκεκριμένα, συνεργάζεσαι με τις διαφόρων ειδών εργασίες του Θεού που απαιτούνται σε διάφορες χρονικές στιγμές και μεταξύ διάφορων ομάδων ανθρώπων. Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, πρόκειται για αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός. Κάποιες φορές μπορεί να απαιτείται από σένα να προσέξεις ή να φυλάξεις ένα σημαντικό αντικείμενο. Μπορεί αυτό να είναι ένα σχετικά ασήμαντο ζήτημα που μπορεί απλώς να θεωρηθεί ευθύνη σου, αλλά πρόκειται για εργασία που σου έχει αναθέσει ο Θεός· την έχεις αποδεχτεί από Εκείνον. Την αποδέχθηκες από τα χέρια του Θεού και είναι το καθήκον σου. Για να φτάσουμε στη ρίζα του ζητήματος, ο Θεός σού εμπιστεύεται το καθήκον σου. Αυτό περιλαμβάνει κυρίως τη διάδοση του ευαγγελίου, την κατάθεση μαρτυρίας, τη δημιουργία βίντεο, το να είσαι επικεφαλής ή εργάτης στην εκκλησία, ή μπορεί να αποτελεί ακόμα πιο επικίνδυνο και σημαντικό έργο. Όπως και να ’χει, εφόσον έχει να κάνει με το έργο του Θεού και το πόσο αναγκαίο είναι το έργο της διασποράς του ευαγγελίου, οι άνθρωποι θα πρέπει να το αποδεχθούν ως καθήκον απ’ τον Θεό. Το καθήκον, με ακόμα ευρύτερη έννοια, είναι η αποστολή του καθενός, μια ανάθεση που του εμπιστεύεται ο Θεός· πιο συγκεκριμένα, είναι η ευθύνη σου, η υποχρέωσή σου. Εφόσον πρόκειται για την αποστολή σου, μια ανάθεση που σου εμπιστεύεται ο Θεός, και πρόκειται για τη δική σου ευθύνη και υποχρέωση, η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις προσωπικές σου υποθέσεις. Το καθήκον δεν έχει καμία σχέση με τις προσωπικές υποθέσεις. Γιατί αναφέρεται αυτό το θέμα; Επειδή πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν πώς να αντιμετωπίζουν και πώς να κατανοούν το καθήκον τους. Το καθήκον είναι η ανάθεση που αποδέχονται τα δημιουργήματα και η αποστολή που πρέπει να ολοκληρώσουν στο πλαίσιο του έργου διαχείρισης του Θεού. Οι άνθρωποι γνωρίζουν τη βασική ιδέα, αλλά τι γίνεται με τις πιο μικρές λεπτομέρειες; Πώς θα πρέπει να προσεγγίζει κάποιος τα καθήκοντά του για να θεωρείται ότι έχει σωστή κατανόηση; Κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το καθήκον τους όπως και τις προσωπικές τους υποθέσεις. Είναι όμως σωστή αυτή η αρχή; (Όχι.) Γιατί όχι; Όταν κάνεις πράγματα για σένα, δεν εκτελείς το καθήκον σου. Για να εκτελέσεις το καθήκον σου, δεν πρέπει να κάνεις πράγματα για σένα, αλλά να επιτελείς το έργο που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός. Αυτά τα δύο είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Ποια είναι η αρχή που επικρατεί όταν κάποιος κάνει πράγματα για τον εαυτό του; Είναι να κάνεις ό,τι σου αρέσει χωρίς να συμβουλεύεσαι τους άλλους, χωρίς να προσεύχεσαι ή να αναζητάς τον Θεό. Φέρεσαι σύμφωνα με τα καπρίτσια σου, χωρίς να νοιάζεσαι για τις συνέπειες, αρκεί κάτι να έχει όφελος για σένα. Είναι αποδεκτή αυτή η αρχή για να εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού; (Όχι.) Κάποιοι λένε: «Ούτε τις προσωπικές μου υποθέσεις δεν παίρνω τόσο σοβαρά, ούτε σ’ αυτές δεν καταβάλλω τόση προσπάθεια. Αντιμετωπίζω το καθήκον μου σαν να είναι δική μου δουλειά, και αυτή η αρχή σίγουρα είναι η κατάλληλη». Είναι αυτός ο σωστός τρόπος να αποδεχόμαστε το καθήκον; Σίγουρα όχι. Ποια στάση, λοιπόν, πρέπει να έχει κανείς προς το καθήκον; (Να το αποδέχεται από τον Θεό.) «Να το αποδέχεται από τον Θεό». Αυτές οι λέξεις εύκολα λέγονται, αλλά το να καταφέρεις να κάνεις πράξη την αλήθεια που περιέχουν εξαρτάται από τον τρόπο που αντιμετωπίζεις το καθήκον σου. Τώρα μόλις ορίσαμε τι σημαίνει καθήκον. Το καθήκον προέρχεται από τον Θεό, είναι μια ανάθεση που μας εμπιστεύεται ο Θεός, σχετίζεται με το έργο διαχείρισής Του και τη σωτηρία του ανθρώπου. Από αυτήν την άποψη, έχει καμία σχέση το καθήκον με τις προσωπικές αρχές της διαγωγής σου; Έχει καμιά σχέση με τις προσωπικές σου προτιμήσεις, τις συνήθειες ή τις ρουτίνες στη ζωή σου; Ούτε κατά διάνοια. Με τι σχετίζεται λοιπόν το καθήκον; Σχετίζεται με την αλήθεια. Κάποιοι λένε: «Αφού μου ανατέθηκε αυτό το καθήκον, τότε είναι δική μου υπόθεση. Κι εγώ έχω πολύ υψηλές αρχές στην εκτέλεση του καθήκοντος, που κανείς σας δεν έχει. Ο Θεός απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να εκτελούν το καθήκον τους με όλη τους την καρδιά, την ψυχή, το μυαλό και τη δύναμη. Αλλά, πέρα από αυτά, εγώ έχω ακόμη υψηλότερες αρχές. Και σύμφωνα με αυτές, αντιμετωπίζω το καθήκον μου σαν μια πολύ σημαντική προσωπική μου υπόθεση, το εκτελώ επιμελώς και προσπαθώ για το καλύτερο αποτέλεσμα». Είναι σωστή αυτή η αρχή; (Όχι.) Γιατί είναι λάθος; Αν αποδεχθείς το καθήκον σου από τον Θεό και βαθιά μέσα σου αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα ότι Εκείνος σου το εμπιστεύεται, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτήν την ανάθεση; Έχει να κάνει με τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος. Δεν είναι πολύ πιο μεγαλόπρεπο να αντιμετωπίζει κάποιος το καθήκον του ως ανάθεση από τον Θεό παρά ως μια προσωπική του υπόθεση; Δεν είναι το ίδιο, έτσι δεν είναι; Αν αντιμετωπίζεις το καθήκον σου ως μια ανάθεση από τον Θεό, ως εκτέλεση του καθήκοντός σου ενώπιον του Θεού και ως ικανοποίηση του Θεού μέσα από την εκτέλεση του καθήκοντος, τότε ως αρχή σου στην εκτέλεσή του δεν το αντιμετωπίζεις απλώς σαν προσωπική σου υπόθεση. Ποια είναι η στάση που θα πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου, η οποία μπορεί να θεωρηθεί σωστή και σύμφωνη με τις προθέσεις του Θεού; Πρώτον, δεν μπορείς να αναλύεις σχολαστικά ποιος κανονίζει το καθήκον και από ποιο επίπεδο ηγεσίας ανατίθεται —θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό. Δεν μπορείς να το αναλύεις, θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση. Επιπλέον, όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, μην κάνεις διάκριση μεταξύ μεγαλόπνοου και πιο ταπεινού. Ας υποθέσουμε πως λες: «Παρόλο που αυτή η εργασία είναι ανάθεση από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού, αν το κάνω, οι άνθρωποι μπορεί να με περιφρονήσουν. Σε κάποιους άλλους ανατίθεται έργο που τους επιτρέπει να ξεχωρίσουν. Εμένα μου ανέθεσαν αυτήν την εργασία, η οποία δεν μου επιτρέπει να ξεχωρίσω, αλλά με αναγκάζει να αγωνίζομαι στα παρασκήνια. Είναι άδικο! Δεν θα κάνω αυτό το καθήκον. Το καθήκον μου πρέπει να με κάνει να ξεχωρίζω ενώπιον των άλλων και να μου επιτρέπει να κάνω όνομα —κι ακόμα κι αν δεν κάνω όνομα ή δεν ξεχωρίσω, πρέπει σε κάθε περίπτωση να ωφεληθώ απ’ αυτό και σωματικά να είμαι άνετα». Είναι αποδεχτή αυτή η στάση; Όταν είσαι επιλεκτικός, δεν αποδέχεσαι πράγματα από τον Θεό· κάνεις επιλογές σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου. Έτσι δεν αποδέχεσαι το καθήκον σου· έτσι το αρνείσαι, εκδηλώνεις την επαναστατικότητά σου ενάντια στον Θεό. Αυτή η επιλεκτικότητα νοθεύεται με τις ατομικές σου προτιμήσεις και επιθυμίες. Όταν λαμβάνεις υπόψη το δικό σου όφελος, τη δική σου υπόληψη και ούτω καθεξής, δεν έχεις στάση υποταγής προς το καθήκον σου. Τι στάση θα πρέπει να έχεις προς το καθήκον; Πρώτον, δεν πρέπει να το αναλύεις ούτε να προσπαθείς να βεβαιωθείς ποιος σου το ανέθεσε· αντίθετα, θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό ως καθήκον που σου εμπιστεύθηκε Αυτός, και θα πρέπει να υπακούς στην ενορχήστρωση και στις ρυθμίσεις του Θεού, και να αποδέχεσαι το καθήκον σου από τον Θεό. Δεύτερον, μην κάνεις διάκριση μεταξύ υψηλού και χαμηλού και μη σε απασχολεί η φύση του, το αν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις ή όχι, το αν γίνεται κοινή θέα ή παρασκηνιακά. Μη σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Υπάρχει κι ακόμα ένα είδος στάσης: η υποταγή και η ενεργή συνεργασία. Αν θεωρείς ότι μπορείς να εκτελέσεις ένα συγκεκριμένο καθήκον, αλλά φοβάσαι κιόλας μήπως κάνεις λάθος και αποκλειστείς, και έτσι είσαι άτολμος, στάσιμος και δεν μπορείς να προοδεύσεις, τότε είναι αυτή στάση υποταγής; Για παράδειγμα, αν οι αδελφοί και οι αδελφές σου σε επιλέξουν ως επικεφαλής τους, τότε μπορεί να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να εκτελέσεις αυτό το καθήκον επειδή σε επέλεξαν, αλλά δεν προσεγγίζεις αυτό το καθήκον με ενεργητική στάση. Γιατί δεν το εκτελείς ενεργητικά; Επειδή έχεις σκέψεις σχετικά μ’ αυτό και θεωρείς το εξής: «Δεν είναι καθόλου καλό να είσαι επικεφαλής. Είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά ή πας γυρεύοντας. Αν κάνω καλή δουλειά, τότε δεν θα υπάρξει ανταμοιβή, αλλά αν δεν κάνω καλή δουλειά, τότε θα κλαδευτώ. Και το κλάδεμα δεν είναι καν το χειρότερο απ’ όλα. Αν με αντικαταστήσουν ή με αποκλείσουν; Αν συμβεί αυτό, δεν τελειώνουν όλα για μένα;» Σ’ αυτό το σημείο, αρχίζεις να αισθάνεσαι διχασμένος. Τι στάση είναι αυτή; Είναι επιφυλακτικότητα και παρανόηση. Αυτή δεν είναι η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στο καθήκον τους. Είναι μια στάση αποθάρρυνσης και αρνητικότητας. Ποια θα πρέπει να είναι, λοιπόν, μια θετική στάση; (Θα πρέπει να έχουμε ανοικτή καρδιά, να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε το θάρρος να επωμιστούμε φορτία.) Θα πρέπει να υπάρχει υποταγή και ενεργητική συνεργασία. Αυτό που λέτε εσείς είναι κάπως κενό. Πώς μπορείς να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής όταν έχεις τέτοιο μεγάλο φόβο; Και τι σημαίνει το να έχει κανείς το θάρρος να επωμιστεί φορτία; Ποια νοοτροπία θα σου εξασφαλίσει το θάρρος να επωμιστείς; Αν φοβάσαι συνέχεια μην πάει κάτι στραβά και δεν θα μπορείς να το αντιμετωπίσεις, αν έχεις πολλά εσωτερικά εμπόδια, τότε ουσιαστικά δεν θα ’χεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία. Οι φράσεις «να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής», «να έχεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία» ή «να μην κάνεις ποτέ πίσω, ακόμη κι αν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο» που αναφέρετε ακούγονται λίγο σαν συνθήματα που φωνάζουν θυμωμένοι νέοι. Μπορούν αυτά τα συνθήματα να δώσουν λύση σε πρακτικά προβλήματα; Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια σωστή στάση. Για να υπάρχει μια σωστή στάση, θα πρέπει να κατανοήσεις αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Μόνο έτσι θα επιλύσεις τις εσωτερικές σου δυσκολίες και θα αποδεχθείς ομαλά αυτήν την ανάθεση, αυτό το καθήκον. Αυτό είναι το μονοπάτι της άσκησης και μόνο αυτή είναι η αλήθεια. Σε βοηθάνε να αντιμετωπίσεις τον φόβο που νιώθεις φράσεις όπως «να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής» και «να έχεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία»; (Όχι.) Αυτό δείχνει ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε μονοπάτι άσκησης. Μπορεί να λες: «Έχω ανοικτή καρδιά κι είμαι ειλικρινής, έχω ακαταμάχητο ανάστημα, δεν υπάρχουν άλλες σκέψεις μέσα μου και η καρδιά μου δεν έχει μολυνθεί από τίποτα, κι έχω το θάρρος να επωμιστώ φορτία». Φαινομενικά, αναλαμβάνεις το καθήκον σου. Αλλά, αργότερα, αφού το συλλογιστείς λίγο, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να το αντέξεις. Μπορεί να φοβάσαι ακόμη. Επίσης, μπορεί να βλέπεις άλλους να δέχονται κλάδεμα και να φοβάσαι ακόμη περισσότερο, σαν δαρμένος σκύλος που τρομοκρατείται όταν βλέπει το λουρί. Θα θεωρείς όλο και περισσότερο ότι έχεις μικρό ανάστημα κι ότι αυτό το καθήκον είναι σαν μια αχανής, αδιαπέραστη άβυσσος. Τελικά, δεν θα μπορείς να επωμιστείς αυτό το φορτίο. Γι’ αυτό τα πρακτικά προβλήματα δεν λύνονται λέγοντας συνθήματα. Πώς μπορείς, λοιπόν, πραγματικά να επιλύσεις αυτό το πρόβλημα; Θα πρέπει να αναζητάς ενεργά την αλήθεια και να υιοθετείς μια στάση υποταγής και συνεργασίας. Αυτό μπορεί να λύσει πλήρως το πρόβλημα. Είναι ανώφελο να είσαι άτολμος, να φοβάσαι και να ανησυχείς. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του αν θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και του αν είσαι επικεφαλής; Αν δεν είσαι επικεφαλής, θα εξαφανιστεί η διεφθαρμένη διάθεσή σου; Αργά ή γρήγορα, πρέπει να επιλύσεις το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σου. Επιπλέον, αν δεν είσαι επικεφαλής, τότε δεν θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να ασκηθείς και θα προοδεύσεις αργά στη ζωή σου, με ελάχιστες ευκαιρίες να οδηγηθείς στην τελείωση. Παρόλο που ενέχει λίγο περισσότερη ταλαιπωρία το να είσαι επικεφαλής ή εργάτης, έχει ως αποτέλεσμα και πολλά κέρδη, και αν καταφέρεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, τότε μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση. Τι μεγάλη ευλογία είναι αυτή! Θα πρέπει, λοιπόν, να υποτάσσεσαι και να συνεργάζεσαι ενεργά. Αυτό είναι το καθήκον σου και η ευθύνη σου. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου, θα πρέπει να έχεις μια καρδιά που να υποτάσσεται. Με τέτοια στάση πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου.

Όλοι είναι εξοικειωμένοι με το θέμα της εκτέλεσης του καθήκοντος. Δεν πρόκειται για κάποιο καινούριο ζήτημα. Ωστόσο, για εκείνους που πιστεύουν στον Θεό, αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια αλήθεια που πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν και να εισέλθουν σ’ αυτήν. Τα δημιουργήματα θα πρέπει να εκτελούν καλά το καθήκον τους για να κερδίζουν την έγκριση του Δημιουργού. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουν οι άνθρωποι τι σημαίνει η εκτέλεση του καθήκοντος. Η εκτέλεση του καθήκοντος δεν είναι κάποια θεωρία ούτε σύνθημα. Είναι μια πτυχή της αλήθειας. Τι σημαίνει λοιπόν να εκτελεί κανείς καθήκον; Και ποια προβλήματα μπορούν να λυθούν με την κατανόηση αυτής της πτυχής της αλήθειας; Το λιγότερο που μπορεί να πετύχει αυτή η κατανόηση είναι να επιλύσει το ζήτημα του πώς να αποδέχεσαι και να αντιμετωπίζεις την ανάθεση από τον Θεό, αλλά και αυτό της στάσης και της αποφασιστικότητας που θα πρέπει να έχεις κατά την ολοκλήρωση της ανάθεσης που ο Θεός σού έχει εμπιστευτεί. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι θα επιλύσει ταυτόχρονα κάποιες μη κανονικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στον Θεό. Κάποιοι βλέπουν την εκτέλεση των καθηκόντων τους ως κεφάλαιο· άλλοι βλέπουν την εκτέλεση των καθηκόντων τους ως δικές τους προσωπικές εργασίες· και άλλοι τη βλέπουν ως δικό τους έργο και δικό τους εγχείρημα, ή βλέπουν ένα καθήκον ως ένα είδος ενασχόλησης, διασκέδασης ή χόμπι για να περνάνε την ώρα τους. Με λίγα λόγια, όποια στάση κι αν έχεις απέναντι στο καθήκον σου, αν δεν το αποδέχτηκες από τον Θεό κι αν δεν το μεταχειρίζεσαι ως εργασία που θα πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα μέσα στο πλαίσιο του έργου διαχείρισης του Θεού ή με την οποία θα πρέπει να συνεργαστεί, τότε αυτό που κάνεις δεν αποτελεί εκτέλεση του καθήκοντός σου. Είναι σωστό να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου σαν την οικογενειακή σου επιχείρηση; Είναι σωστό να το αντιμετωπίζεις ως μέρος της δουλειάς σου ή ως χόμπι; Είναι σωστό να το αντιμετωπίζεις ως προσωπική υπόθεσή σου; Τίποτα από αυτά δεν είναι σωστό. Γιατί είναι απαραίτητο να αναφέρουμε αυτά τα ζητήματα; Ποιο πρόβλημα θα λυθεί αν συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτά; Θα λυθεί το πρόβλημα των λανθασμένων στάσεων των ανθρώπων προς το καθήκον τους και των μυριάδων τρόπων με τους οποίους εκτελούν επιπόλαια το καθήκον τους. Η στάση των ανθρώπων προς το καθήκον τους μπορεί να αλλάξει μόνο αν οι ίδιοι κατανοήσουν την πτυχή της αλήθειας που αφορά την εκτέλεση του καθήκοντος. Η στάση τους θα εναρμονιστεί σιγά-σιγά με την αλήθεια, και θα συμφωνεί με τις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού. Αν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την πτυχή της αλήθειας που αφορά την εκτέλεση του καθήκοντος, θα προκύπτουν προβλήματα στη στάση τους προς το καθήκον και στις αρχές πίσω από αυτό, και δεν θα μπορούν να πετύχουν το αποτέλεσμα της εκτέλεσης του καθήκοντός τους. Τα καθήκοντα είναι εργασίες που εμπιστεύεται ο Θεός στους ανθρώπους· είναι αποστολές, τις οποίες πρέπει να ολοκληρώσουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, ένα καθήκον σίγουρα κάτι που δεν διαχειρίζεσαι ο ίδιος ούτε σκαλοπάτι σου για να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα καθήκοντά τους ως ευκαιρία για να κάνουν τη δική τους διαχείριση και να σχηματίσουν κλίκες· άλλοι για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους· άλλοι για να γεμίσουν το κενό που νιώθουν μέσα τους· και άλλοι για να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία τους σύμφωνα με την οποία βασίζονται στην τύχη και πιστεύουν πως εφόσον εκτελούν τα καθήκοντά τους, θα έχουν μερίδιο στον οίκο του Θεού και στον εκπληκτικό προορισμό που σχεδιάζει Εκείνος για τον άνθρωπο. Τέτοιες στάσεις απέναντι στο καθήκον είναι εσφαλμένες· ο Θεός τις αποστρέφεται και πρέπει επειγόντως να επιλυθούν.

Έχουμε ήδη συναναστραφεί σε μεγάλο βαθμό πάνω στο τι είναι το καθήκον, στο πώς να αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι το καθήκον τους και στις στάσεις και τις απόψεις που θα πρέπει να έχουν απέναντι σ’ αυτό. Θα πρέπει όλοι να στοχαστείτε προσεκτικά αυτά τα θέματα. Είναι πολύ σημαντικό και επιτακτικό να καταλάβει κανείς την αλήθεια σ’ αυτές τις πτυχές. Ποια είναι η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσετε περισσότερο αυτήν τη στιγμή; Κατά μία έννοια, πρέπει να κατανοήσετε τις αλήθειες που σχετίζονται με τα οράματα σε αυτό το θέμα. Κατά μία άλλη έννοια, πρέπει να κατανοήσεις σε ποια σημεία παρανοείς και κατανοείς στρεβλά αυτές τις αλήθειες στην άσκηση και στην πραγματική ζωή. Όταν συναντάς ζητήματα που αφορούν τις αλήθειες της εκτέλεσης του καθήκοντος, αν αυτά τα λόγια και αυτές οι αλήθειες μπορούν να επιλύσουν την εσωτερική σου κατάσταση, τότε αποδεικνύεται πως έχεις κατανοήσει αληθινά και πλήρως το περιεχόμενο της συναναστροφής μας. Αν δεν μπορούν να επιλύσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις καθημερινά στα ζητήματα της εκτέλεσης του καθήκοντός σου, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις εισέλθει σ’ αυτές τις αλήθειες. Συνοψίσατε και συλλογιστήκατε αυτές τις αλήθειες, αφού τις ακούσατε; Μήπως παρόλο που κάθε φορά κρατάτε σημειώσεις, τη συγκεκριμένη στιγμή καταλαβαίνετε, καθώς περνάει ο χρόνος, ξεχνάτε, λες και δεν τα έχετε ακούσει ποτέ; (Ναι.) Αυτό συμβαίνει επειδή ακόμα δεν έχετε καθόλου είσοδο. Αυτό που κάνετε πράξη δεν έχει ουσιαστικά καμία σχέση με αυτές τις αλήθειες και είναι άσχετο από την αλήθεια. Για την ακρίβεια, αυτές οι αλήθειες σχετικά με την εκτέλεση του καθήκοντος είναι οι βασικότερες αλήθειες που θα πρέπει να καταλάβει κάποιος και στις οποίες πρέπει να εισέλθει όσο πιστεύει στον Θεό. Αν, παρόλο που ακούτε τα λόγια της αλήθειας, παραμένετε μπερδεμένοι και σαστισμένοι, τότε απλώς έχετε πολύ χαμηλό επίπεδο και δεν έχετε ανάστημα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διαβάζεις τα λόγια του Θεού, να προσεύχεσαι και να παρευρίσκεσαι σε συναθροίσεις. Κάνεις ό,τι σου ζητάνε, όπως κάποιος που έχει θρησκευτική πίστη. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις καθόλου ζωή-είσοδο και καθόλου ανάστημα. Και τι σημαίνει να μην έχεις ανάστημα; Σημαίνει ότι στη διαδικασία της πίστης στον Θεό και της εκτέλεσης του καθήκοντός σου, αμέσως μόλις κάποιος σε παραπλανήσει, εσύ τον ακολουθείς και σταματάς να πιστεύεις στον Θεό. Αν κάνεις κάποιο λάθος και κάποιος σε κλαδεύσει λίγο, μιλώντας σου με κάπως αυστηρό τρόπο, μπορεί να παρατήσεις την πίστη σου. Αν συναντήσεις προβλήματα ή διάφορες δυσκολίες στη ζωή σου, μπορεί να παραπονεθείς για τον Θεό και βλέποντας ότι Εκείνος δεν σου παρέχει χάρη ή δεν σου επιλύει τις δυσκολίες σου, μπορεί να αποτραβηχτείς και να αποχωρήσεις από τον οίκο του Θεού, και να πάψεις να πιστεύεις. Αν έχεις εισέλθει σε κάποιες πτυχές της αλήθειας της εκτέλεσης του καθήκοντος —αυτήν την πιο θεμελιώδη απ’ όλες τις αλήθειες— αυτό αποδεικνύει ότι έχεις ήδη συνδεθεί με την αλήθεια. Έχεις ήδη συνδεθεί με την αλήθεια-πραγματικότητα και έχεις καταφέρει κάποια είσοδο. Αν δεν κατέχεις κανένα κομμάτι αυτής της αλήθεια-πραγματικότητας, ούτε το ελάχιστο, αυτό αποδεικνύει ότι η αλήθεια δεν έχει ριζώσει ακόμη στην καρδιά σου.

Μόλις τώρα συναναστράφηκα σχετικά με το τι είναι το καθήκον, καθώς και στις απαρχές και στη δημιουργία του καθήκοντος, για να κατανοήσουν οι άνθρωποι τι ακριβώς είναι το καθήκον. Ποια οφέλη προσφέρει αυτή η γνώση; Αφού κατανοήσουν οι άνθρωποι την αλήθεια σχετικά με το τι είναι το καθήκον, τότε θα μάθουν και τη σημασία του. Στο ελάχιστο, νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι θα πρέπει να έχουν σωστή στάση προς το καθήκον και ότι δεν μπορούν να ενεργούν αυθαίρετα. Αυτή τουλάχιστον η έννοια παραμένει στο μυαλό τους. Παρότι το καθήκον είναι αυτό που πρέπει να εκτελέσεις και η ανάθεση που σου δίνει ο Θεός, δεν είναι προσωπική σου υπόθεση ούτε δικό σου έργο. Αυτό μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, αλλά είναι όντως η αλήθεια. Η αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή, έχει την πρακτική πλευρά της, που σχετίζεται με την άσκηση και την είσοδο των ανθρώπων, καθώς και με τις απαιτήσεις του Θεού. Δεν είναι κάτι κενό. Έτσι είναι η αλήθεια. Μόνο αν τη βιώσεις και εισέλθεις σ’ αυτήν την αλήθεια-πραγματικότητα θα μπορείς να κατανοείς όλο και περισσότερο αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Αν αμφισβητείς συνέχεια την αλήθεια, αν έχεις συνέχεια αμφιβολίες, και μονίμως εξετάζεις σχολαστικά και αναλύεις, τότε η αλήθεια δεν θα είναι ποτέ αλήθεια για σένα. Δεν θα σχετίζεται με την πραγματική σου ζωή και δεν θα μπορεί να αλλάξει τίποτα σ’ εσένα. Αν κάποιος αποδεχτεί την αλήθεια από τα βάθη της καρδιάς του και την έχει για οδηγό για τη ζωή και τις πράξεις του, ως οδηγό για τη συμπεριφορά του και την πίστη του στον Θεό, τότε αυτή θα αλλάξει τη ζωή του. Θα αλλάξει τους στόχους της ζωής του, την κατεύθυνσή της και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά αυτός ο άνθρωπος με τον κόσμο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αλήθειας. Το να καταλάβουν οι άνθρωποι τι είναι το καθήκον τούς ωφελεί και τους βοηθά να εκτελέσουν το καθήκον τους. Τουλάχιστον, γνωρίζει κανείς ότι το καθήκον είναι πολύ σημαντικό για όλους όσοι πιστεύουν στον Θεό και ότι έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για να σωθούν και να τελειωθούν ή που έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις ή φιλοδοξίες για αυτό. Αυτή είναι η βασικότερη αλήθεια που θα πρέπει να καταλάβουν όλοι για να σωθούν, αλλά και η βασικότερη αλήθεια στην οποία θα πρέπει να εισέλθει κανείς. Αν δεν καταλάβεις τι είναι το καθήκον, δεν θα γνωρίζεις πώς να εκπληρώνεις σωστά το καθήκον σου ούτε θα γνωρίζεις τη σωστή στάση με την οποία θα αποδέχεσαι και θα αντιμετωπίζεις το καθήκον σου. Αυτό είναι επικίνδυνο. Από τη μία πλευρά, θα είναι αδύνατο να μπορείς να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου και θα λειτουργείς αυθαίρετα και επιπόλαια. Απ’ την άλλη πλευρά, μπορεί να κάνεις πράγματα που διαταράσσουν κι αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας ή και να διαπράττεις κακές πράξεις που παραβιάζουν τα διοικητικά διατάγματα του Θεού. Για να το πούμε κάπως συντηρητικά, μπορεί να απομονωθείς για να στοχαστείς και, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί και να αποκλειστείς. Επομένως, το να καταλάβει κανείς τι είναι το καθήκον, παρότι αποτελεί μια πολύ βασική πτυχή της αλήθειας, σχετίζεται και με τη σωτηρία του. Δεν είναι κάτι άσχετο, είναι πολύ σημαντικό. Μόλις καταλάβει κανείς τι είναι το καθήκον, το ζητούμενο δεν είναι απλώς να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με ένα δόγμα. Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να μπορέσουν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και να αντιμετωπίζουν το καθήκον τους με τη σωστή στάση. Στην εκτέλεση οποιουδήποτε καθήκοντος, κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την προσπάθεια. Αν κάποιος πιστεύει διαρκώς ότι το καθήκον μπορεί να εκπληρωθεί σωστά μόνο με προσπάθεια, αυτό δείχνει έλλειψη πνευματικής κατανόησης. Η αλήθεια είναι ότι η εκτέλεση του καθήκοντος περιλαμβάνει πολλές λεπτομέρειες, όπως το να έχει κανείς σωστή νοοτροπία, αρχές άσκησης και αληθινή υποταγή, καθώς και το να διαθέτει πνευματική σοφία. Μόνο όταν διαθέτει κάποιος αυτές τις πτυχές της αλήθειας μπορεί να εκπληρώσει καλά τα καθήκοντά του και να επιλύσει πλήρως το πρόβλημα της επιπόλαιης εκτέλεσης του καθήκοντος. Αυτοί που δεν έχουν τη σωστή στάση προς τα καθήκοντά τους δεν έχουν την αλήθεια-πραγματικότητα. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά και είναι κενοί συνείδησης και λογικής. Έτσι, για να ακολουθήσει κάποιος τον Θεό, θα πρέπει να καταλάβει τη σημασία της εκτέλεσης του καθήκοντος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για να ακολουθήσει κάποιος τον Θεό.

Αφού κατανοήσεις τι είναι το καθήκον και από πού προέρχεται, θα μπορείς να ξεχωρίζεις τη φύση του καθήκοντος και τη φύση της δουλειάς στην κοινωνία. Πώς ξεχωρίζει η αντιμετώπιση του έργου που σου εμπιστεύεται ο οίκος του Θεού ως καθήκον και η αντιμετώπισή του ως εγκόσμιες εργασίες; Αν το αντιμετωπίζεις ως καθήκον, τότε πρέπει να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού και την αλήθεια. Θα λες: «Αυτό είναι το καθήκον μου· πώς πρέπει να το προσεγγίσω; Τι απαιτεί ο Θεός; Ποιοι είναι οι κανονισμοί της εκκλησίας; Πρέπει να καταλάβω καθαρά τις αρχές που υπάρχουν πίσω απ’ αυτά». Μόνο αν ασκείσαι με αυτόν τον τρόπο θα έχεις τη σωστή στάση προς το καθήκον σου. Μόνο αυτήν τη στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι προς το καθήκον τους. Όμως, τι είδους στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν εγκόσμιες εργασίες ή ζητήματα στην προσωπική τους ζωή; Θα πρέπει τότε να αναζητά κανείς την αλήθεια ή τις αρχές; Θα μπορούσατε και τότε να αναζητάτε αρχές, αλλά αυτές θα αφορούσαν μόνο το να βγάλετε περισσότερα χρήματα, να έχετε μια καλή ζωή, να μαζέψετε πλούτη, να φτάσετε στην επιτυχία και να αποκτάτε και φήμη και κέρδος. Μόνο τέτοιες αρχές. Αυτές οι αρχές είναι μονάχα εγκόσμιες, ανήκουν στις τρέχουσες τάσεις. Είναι οι αρχές του Σατανά και αυτής της μοχθηρής ανθρωπότητας. Και ποιες είναι οι αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος; Πρέπει σίγουρα να καλύπτουν τις απαιτήσεις του Θεού. Σχετίζονται άμεσα με την αλήθεια και τις απαιτήσεις του Θεού, και είναι αδιαχώριστες από αυτές. Από την άλλη, τα επαγγέλματα ή οι δουλειές που κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια ή με τις απαιτήσεις του Θεού. Αν έχεις ικανότητες, δείχνεις προθυμία να αντέξεις τις δυσκολίες και είσαι αρκετά επιμελής, κακός και θρασύς, τότε μπορείς να ξεχωρίσεις στην κοινωνία, και ακόμη και να οικοδομήσεις μια μεγάλη καριέρα. Στον οίκο του Θεού, όμως, δεν χρειάζονται αυτές οι αρχές και οι φιλοσοφίες. Στον οίκο του Θεού, όποιο καθήκον κι αν εκτελείς, όποια κι αν είναι η φύση αυτού του καθήκοντος, είτε θεωρείται μεγάλο είτε μικρό, ευγενές ή ταπεινό, προβεβλημένο ή χαμηλών τόνων, είτε σου το εμπιστεύεται ο Θεός είτε σου το αναθέτει ένας επικεφαλής της εκκλησίας, όποιο έργο κι αν σου αναθέτει ο οίκος του Θεού, εδώ οι αρχές που τηρείς όσο κάνεις το έργο σου δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις αλήθεια-αρχές. Θα πρέπει να συνδέονται με την αλήθεια, με τις απαιτήσεις του Θεού και με τους κανονισμούς και τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού. Με λίγα λόγια, το καθήκον και η δουλειά που κάνει κάποιος στον κόσμο θα πρέπει να διαχωρίζονται το ένα από το άλλο.