Το έργο που έκανε ο Ιησούς ήταν σύμφωνα με τις ανάγκες του ανθρώπου κατά την εποχή εκείνη. Το έργο Του ήταν να λυτρώσει την ανθρωπότητα, να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους και έτσι η φύση Του ήταν ολοκληρωτικά μία φύση ταπεινοφροσύνης, υπομονής, αγάπης, ευσέβειας, μακροθυμίας, ελέους και τρυφερής ευγένειας. Ευλόγησε πλουσιοπάροχα την ανθρωπότητα και τους έφερε άφθονη την χάρη και όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να απολαύσουν τα έδωσε για την απόλαυσή τους: ειρήνη και ευτυχία, την ανεκτικότητά Του και αγάπη, το έλεός Του και την τρυφερή ευγένεια. Τις ημέρες εκείνες, όλα όσα ο άνθρωπος συνάντησε ήταν η αφθονία πραγμάτων για να απολαμβάνει: Οι καρδιές τους είχαν ειρήνη και ήταν καθησυχασμένες, τα πνεύματά τους ήταν παρηγορημένα και τους στήριζε ο Σωτήρας Ιησούς. Το γεγονός ότι μπορούσαν να λάβουν αυτά τα πράγματα ήταν συνέπεια της εποχής στην οποία ζούσαν. Στην Εποχή της Χάριτος, ο άνθρωπος είχε ήδη περάσει την διαφθορά του Σατανά οπότε το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας απαιτούσε αφθονία χάρης, απέραντη ανεκτικότητα και υπομονή και ακόμη περισσότερο, μία προσφορά αρκετή για να εξιλεώσει τις αμαρτίες της ανθρωπότητας για να φτάσει στο αποτέλεσμά της. Όσα είδε η ανθρωπότητα την Εποχή της Χάριτος ήταν απλώς η προσφορά εξιλέωσής Μου για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, δηλαδή, ο Ιησούς. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι ο Θεός ήταν ελεήμων και ανεκτικός και το μόνο που είδαν ήταν το έλεος του Ιησού και η τρυφερή ευγένεια. Αυτό οφειλόταν ολοκληρωτικά στο ότι ζούσαν στην Εποχή της Χάριτος. Επομένως, πριν μπορέσουν να σωθούν, έπρεπε να απολαύσουν τα πολλά είδη χάρης που ο Ιησούς τους έδινε. Μόνο αυτό ήταν επωφελές γι’ αυτούς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους μέσω της απόλαυσης της χάρης κι επίσης θα είχαν την ευκαιρία να λυτρωθούν μέσα από την απόλαυση της ανεκτικότητας και της υπομονής του Ιησού. Μόνο μέσω της ανεκτικότητας και της υπομονής του Ιησού κέρδισαν το δικαίωμα να λάβουν συγχώρηση και να απολαύσουν την αφθονία χάρης που έδωσε ο Ιησούς —όπως είπε ο Ιησούς: Δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν. Αν ο Ιησούς ενσαρκωνόταν με τη διάθεση της κρίσης, της κατάρας και της έλλειψης ανεκτικότητας στα παραπτώματα του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να λυτρωθεί και θα παρέμενε για πάντα αμαρτωλός. Αν αυτό γινόταν, το σχέδιο διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών θα σταματούσε στην Εποχή του Νόμου και η Εποχή του Νόμου θα παρατεινόταν για έξι χιλιάδες χρόνια. Οι αμαρτίες του ανθρώπου θα γίνονταν όλο και περισσότερες και πιο σοβαρές και η δημιουργία της ανθρωπότητας θα ήταν για το τίποτα. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά μόνο υπό τον νόμο αλλά οι αμαρτίες τους θα ξεπερνούσαν τις αμαρτίες των πρωτόπλαστων. Όσο περισσότερο ο Ιησούς αγαπούσε την ανθρωπότητα, συγχωρούσε τις αμαρτίες της κι επέφερε αρκετό έλεος και τρυφερή ευγένεια, τόσο περισσότερο η ανθρωπότητα κέρδιζε την ικανότητα να σωθεί, να την αποκαλέσουν το απολωλός πρόβατο που ο Ιησούς επανέφερε έναντι σημαντικού τιμήματος. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να ανακατευτεί στο έργο αυτό γιατί ο Ιησούς συμπεριφερόταν στους ακόλουθούς Του όπως μία τρυφερή μητέρα συμπεριφέρεται στο νεογέννητο στον κόρφο της. Δεν θύμωνε μαζί τους ή τους σιχαινόταν, αλλά ήταν γεμάτος παρηγοριά. Ποτέ δεν θύμωνε μπροστά τους, αλλά ανεχόταν τις αμαρτίες τους και παρέβλεπε την ανοησία και άγνοιά τους, στο σημείο που είπε: «Συγχωρήστε τους άλλους όχι επτά αλλά εβδομήντα φορές επτά». Οπότε η καρδιά Του μεταμόρφωνε τις καρδιές των άλλων. Μ’ αυτό τον τρόπο ήταν που οι άνθρωποι λάμβαναν συγχώρηση των αμαρτιών τους μέσω της ανεκτικότητας.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης