Σήμερα, θα ξεκινήσουμε συνοψίζοντας τις σκέψεις, τις ιδέες και την κάθε κίνηση του Θεού από τότε που δημιούργησε τον άνθρωπο και θα ρίξουμε μια ματιά στο έργο που εκτέλεσε από τη δημιουργία του κόσμου μέχρι την επίσημη αρχή της Εποχής της Χάριτος. Μπορούμε τότε να ανακαλύψουμε ποιες σκέψεις και ιδέες του Θεού είναι άγνωστες στον άνθρωπο και, από εκεί, μπορούμε να αποσαφηνίσουμε τη σειρά του σχεδίου του Θεού για διαχείριση και να κατανοήσουμε απόλυτα το πλαίσιο στο οποίο ο Θεός δημιούργησε το έργο της διαχείρισής Του, την πηγή και τη διαδικασία της ανάπτυξής του, καθώς επίσης και να κατανοήσουμε απόλυτα τα αποτελέσματα που επιδιώκει από το έργο της διαχείρισής Του, δηλαδή, τον πυρήνα και τον σκοπό του έργου της διαχείρισής Του. Για να κατανοήσουμε τα πράγματα αυτά, πρέπει να επιστρέψουμε σε μια μακρινή, ήρεμη και ήσυχη εποχή, όπου δεν υπήρχαν άνθρωποι…

Όταν ο Θεός σηκώθηκε από το κρεβάτι Του, η πρώτη σκέψη που έκανε ήταν η εξής: να δημιουργήσει ένα ζωντανό άτομο, ένα πραγματικό, ζωντανό άνθρωπο, κάποιον με τον οποίο θα ζει και ο οποίος θα είναι η μόνιμη συντροφιά Του. Το άτομο αυτό θα μπορούσε να Τον ακούει και ο Θεός θα μπορούσε να του εκμυστηρεύεται και να μιλάει μαζί του. Τότε, για πρώτη φορά, ο Θεός πήρε μια χούφτα χώμα και με αυτήν δημιούργησε τον πρώτο ζωντανό άνθρωπο που είχε φανταστεί και, στη συνέχεια, έδωσε στο ζωντανό αυτό πλάσμα ένα όνομα: Αδάμ. Μόλις ο Θεός απέκτησε αυτό το άτομο που ζούσε και ανέπνεε, πώς αισθάνθηκε; Για πρώτη φορά, αισθάνθηκε τη χαρά του να έχεις κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια συντροφιά. Επίσης, αισθάνθηκε για πρώτη φορά την ευθύνη του να είσαι πατέρας και το ενδιαφέρον που τη συνοδεύει. Το άτομο αυτό, που ζούσε και ανέπνεε, έφερε στον Θεό ευτυχία και χαρά· για πρώτη φορά αισθάνθηκε παρηγορημένος. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που πραγματοποίησε ποτέ ο Θεός όχι με τις σκέψεις ή τον λόγο Του, αλλά με τα δυο Του χέρια. Όταν το είδος του όντος αυτού —ένα άτομο που ζούσε και ανέπνεε— στάθηκε μπροστά στον Θεό, φτιαγμένο από σάρκα και αίμα, με σώμα και μορφή, και ικανό να μιλήσει με τον Θεό, Αυτός βίωσε ένα είδος χαράς που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ. Ένιωσε πραγματικά την ευθύνη Του, ενώ το ζωντανό αυτό ον δεν άγγιξε μόνο την καρδιά Του, αλλά, επιπλέον, η κάθε μικρή του κίνηση συγκίνησε και ζέστανε την καρδιά Του. Έτσι, όταν το ζωντανό αυτό ον στάθηκε ενώπιον του Θεού, ήταν η πρώτη φορά που Αυτός έκανε τη σκέψη να αποκτήσει κι άλλους ανθρώπους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτή ήταν η σειρά των γεγονότων που ξεκίνησε με την πρώτη αυτή σκέψη που έκανε ο Θεός. Για τον Θεό, όλα αυτά τα γεγονότα συνέβαιναν για πρώτη φορά, αλλά, κατά τα πρώτα γεγονότα αυτά, ό,τι κι αν αισθανόταν εκείνη τη στιγμή —χαρά, ευθύνη, ενδιαφέρον— δεν είχε με ποιον να το μοιραστεί. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο Θεός αισθάνθηκε πραγματικά μια μοναξιά, μια θλίψη, που δεν είχε ποτέ Του στο παρελθόν. Ένιωσε πως τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούσαν να δεχτούν ή να κατανοήσουν την αγάπη, το ενδιαφέρον και τις προθέσεις Του για την ανθρωπότητα, κι έτσι αισθανόταν ακόμα λύπη και πόνο στην καρδιά Του. Παρόλο που είχε κάνει τα πράγματα αυτά για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν το γνώριζε και δεν μπορούσε να το καταλάβει. Πέρα από την ευτυχία, η χαρά και η παρηγοριά που Του έφερε ο άνθρωπος, γρήγορα Του γέννησε και τα πρώτα αισθήματα λύπης και μοναξιάς. Αυτές ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα του Θεού εκείνη τη στιγμή. Όσο ο Θεός έκανε όλα αυτά τα πράγματα, στην καρδιά Του περνούσε από τη χαρά στη λύπη και από τη λύπη στον πόνο, ενώ όλα αυτά ήταν ανάμεικτα με άγχος. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να σπεύσει να αφήσει αυτό το άτομο, την ανθρώπινη αυτή φυλή, να γνωρίσει αυτό που υπήρχε στην καρδιά Του και να κατανοήσει τις προθέσεις Του νωρίτερα. Τότε, θα μπορούσαν να γίνουν οι ακόλουθοί Του και να είναι σε συμφωνία μ’ Αυτόν. Δε θα άκουγαν πλέον τον Θεό να μιλά, παραμένοντας σιωπηλοί· δε θα αγνοούσαν πλέον τον τρόπο που θα συμμετείχαν στο έργο του Θεού και, πάνω απ’ όλα, δε θα ήταν πλέον άνθρωποι αδιάφοροι προς τις απαιτήσεις του Θεού. Τα πρώτα αυτά πράγματα που ολοκλήρωσε ο Θεός έχουν μεγάλη σημασία και μεγάλη αξία για το σχέδιο της διαχείρισής Του και για τα ανθρώπινα όντα σήμερα.

Αφού δημιούργησε τα πάντα και τους ανθρώπους, ο Θεός δεν αναπαύτηκε. Ανυπομονούσε να φέρει εις πέρας τη διαχείρισή Του, όπως και ανυπομονούσε να αποκτήσει, μέσα από την ανθρωπότητα, τους ανθρώπους που τόσο αγαπούσε.

Στη συνέχεια, λίγο αφότου ο Θεός δημιούργησε τα ανθρώπινα όντα, βλέπουμε από τη Βίβλο πως ένας φοβερός κατακλυσμός έπληξε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Νώε αναφέρεται στα πρακτικά του κατακλυσμού και μπορεί να ειπωθεί πως ο Νώε ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έλαβε το κάλεσμα του Θεού για να εργαστεί μαζί Του και να ολοκληρώσει μια αποστολή για τον Θεό. Φυσικά, αυτή ήταν και η πρώτη φορά που ο Θεός κάλεσε κάποιον άνθρωπο από τη γη να κάνει κάτι σύμφωνα με την εντολή Του. Μόλις ο Νώε ολοκλήρωσε την κατασκευή της κιβωτού, ο Θεός πλημμύρισε τη γη για πρώτη φορά. Όταν ο Θεός κατέστρεψε τη γη με τον κατακλυσμό, ήταν η πρώτη φορά, από τότε που τα δημιούργησε, που αισθάνθηκε αηδία για τα ανθρώπινα όντα· αυτό ήταν που ανάγκασε τον Θεό να πάρει την οδυνηρή απόφαση να καταστρέψει την ανθρώπινη αυτή φυλή με τον κατακλυσμό. Αφού ο κατακλυσμός κατέστρεψε τη γη, ο Θεός έκανε την πρώτη Του διαθήκη με τους ανθρώπους πως δε θα το ξαναέκανε ποτέ αυτό. Το σημείο της διαθήκης αυτής ήταν ένα ουράνιο τόξο. Αυτή ήταν η πρώτη διαθήκη του Θεού με την ανθρωπότητα, επομένως το ουράνιο τόξο ήταν το πρώτο σημείο μιας διαθήκης που δόθηκε από τον Θεό· το ουράνιο τόξο αυτό είναι κάτι πραγματικό, φυσικό και υπαρκτό. Είναι η ίδια η ύπαρξη του ουράνιου αυτού τόξου που κάνει τον Θεό να νιώθει συχνά θλίψη για την προηγούμενη ανθρώπινη φυλή που έχασε και αποτελεί γι’ Αυτόν διαρκή υπενθύμιση αυτού που της συνέβη… Ο Θεός δεν μπορούσε να επιβραδύνει τον ρυθμό Του· ανυπομονούσε να κάνει το επόμενο βήμα στη διαχείρισή Του. Στη συνέχεια, ο Θεός επέλεξε τον Αβραάμ ως την πρώτη Του επιλογή για το έργο Του σε όλο το Ισραήλ. Αυτή ήταν επίσης η πρώτη φορά που ο Θεός επέλεξε έναν τέτοιο υποψήφιο. Ο Θεός αποφάσισε να ξεκινήσει την εκτέλεση του έργου Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας μέσω του ανθρώπου αυτού, καθώς και να συνεχίσει το έργο Του μέσα από τους απογόνους του ανθρώπου αυτού. Μπορούμε να δούμε στη Βίβλο πως αυτό έκανε ο Θεός στον Αβραάμ. Τότε, ο Θεός όρισε το Ισραήλ ως τον πρώτο εκλεκτό Του τόπο και ξεκίνησε το έργο της Εποχής του Νόμου μέσω του εκλεκτού Του λαού, τους Ισραηλίτες. Και πάλι για πρώτη φορά, ο Θεός παρέδωσε στους Ισραηλίτες τους ρητούς κανόνες και τους νόμους που πρέπει να ακολουθεί η ανθρωπότητα και τους επεξήγησε λεπτομερώς. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός παρέδιδε στα ανθρώπινα όντα τέτοιους σαφείς, πρότυπους κανόνες σχετικά με το πώς πρέπει να προσφέρουν θυσίες, πώς πρέπει να ζουν, τι πρέπει να κάνουν και τι όχι, ποιες εορτές και ημέρες πρέπει να τηρούν και ποιες αρχές πρέπει να ακολουθούν σε ό,τι κι αν κάνουν. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός παρείχε στην ανθρωπότητα τόσο λεπτομερείς, πρότυπους κανονισμούς και αρχές για τις ζωές τους.

Όταν λέω «η πρώτη φορά», σημαίνει πως ο Θεός δεν είχε ολοκληρώσει τέτοιου είδους έργο ποτέ στο παρελθόν. Είναι κάτι που δεν υφίστατο προηγουμένως και, παρόλο που ο Θεός είχε δημιουργήσει την ανθρωπότητα και κάθε είδους πλάσμα και ζωντανό οργανισμό, δεν είχε ολοκληρώσει ποτέ Του τέτοιου είδους έργο. Όλο αυτό το έργο περιλάμβανε τη διαχείριση των ανθρώπων από τον Θεό· είχε να κάνει στο σύνολο του με τους ανθρώπους και με τη σωτηρία και τη διαχείριση των ανθρώπων απ’ Αυτόν. Μετά τον Αβραάμ, ο Θεός έκανε άλλη μια επιλογή για πρώτη φορά: επέλεξε τον Ιώβ ως εκείνον υπό τον νόμο που θα αντιστεκόταν στους πειρασμούς του Σατανά, ενώ θα συνέχιζε να σέβεται τον Θεό, να αποφεύγει το κακό και να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν. Αυτή ήταν επίσης η πρώτη φορά που ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά να βάλει σε πειρασμό κάποιον άνθρωπο, όπως και η πρώτη φορά που Αυτός έβαλε στοίχημα με τον Σατανά. Στο τέλος, για πρώτη φορά, ο Θεός απέκτησε κάποιον που ήταν ικανός να καταθέσει μαρτυρία γι’ Αυτόν ενώ αντιμετώπιζε τον Σατανά, κάποιον που μπορούσε να γίνει μάρτυρας γι’ Αυτόν και να ντροπιάσει εντελώς τον Σατανά. Από τότε που ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα, αυτός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που απέκτησε που ήταν ικανός να γίνει μάρτυρας γι’ Αυτόν. Αφού απέκτησε τον άνθρωπο αυτό, ο Θεός ανυπομονούσε ακόμη περισσότερο να συνεχίσει τη διαχείρισή Του και να περάσει στο επόμενο στάδιο του έργου Του, ετοιμάζοντας την επόμενη επιλογή Του και τον τόπο εργασίας Του.

Αφού συναναστραφήκατε με όλα αυτά, έχετε πραγματική κατανόηση του θελήματος του Θεού; Ο Θεός βλέπει αυτήν την περίπτωση διαχείρισης της ανθρωπότητας και σωτηρίας των ανθρώπων ως πιο σημαντικό απ’ οτιδήποτε άλλο. Κάνει τα πράγματα αυτά, όχι μόνο με το μυαλό Του, ούτε μόνο με τον λόγο Του, ενώ σίγουρα δεν τα κάνει με προχειρότητα· τα κάνει όλα αυτά με σχέδιο, με στόχο, με πρότυπα και με το θέλημά Του. Είναι ξεκάθαρο πως το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας έχει μεγάλη σημασία και για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Όσο δύσκολο κι αν είναι το έργο, όσο μεγάλα κι αν είναι τα εμπόδια, όσο αδύναμοι κι αν είναι οι άνθρωποι ή όσο βαθιά κι αν είναι η επαναστατικότητα της ανθρωπότητας, τίποτε από αυτά δεν είναι δύσκολο για τον Θεό. Ο Θεός παραμένει απασχολημένος, καταβάλλοντας Τις επίμοχθες προσπάθειές Του και διαχειρίζοντας το έργο που Αυτός ο ίδιος θέλει να φέρει εις πέρας. Επίσης, κανονίζει τα πάντα και κυβερνά όλους τους ανθρώπους και το έργο που θέλει να ολοκληρώσει· τίποτε από αυτά δεν έχει ξαναγίνει. Είναι η πρώτη φορά που ο Θεός έχει χρησιμοποιήσει αυτές τις μεθόδους και έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα για το τεράστιο αυτό έργο της διαχείρισης και της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Όσο ο Θεός εκτελεί αυτό το έργο, εκφράζει στους ανθρώπους, λίγο-λίγο και χωρίς επιφύλαξη, το δύσκολο έργο Του, αυτό που Αυτός έχει και είναι, τη σοφία και την παντοδυναμία Του, καθώς και την κάθε πτυχή της διάθεσής Του. Όλα αυτά, τα αποκαλύπτει ανεπιφύλακτα και σιγά-σιγά στην ανθρωπότητα, αποκαλύπτοντας και εκφράζοντας τα πράγματα αυτά όπως δεν έχει ξανακάνει ποτέ Του. Επομένως, σ’ ολόκληρο το σύμπαν, πέρα από τους ανθρώπους που ο Θεός σκοπεύει να διαχειριστεί και να σώσει, δεν έχουν υπάρξει ποτέ πλάσματα τόσο κοντά με τον Θεό, που να έχουν τόσο στενή σχέση μ’ Αυτόν. Στην καρδιά Του, η ανθρωπότητα που Αυτός θέλει να διαχειριστεί και να σώσει είναι ό,τι πιο σημαντικό, ενώ εκτιμά την ανθρωπότητα αυτή περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο· παρόλο που έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα γι’ αυτούς και παρόλο που Τον πληγώνουν και Τον παρακούν συνεχώς, Αυτός δεν τους εγκαταλείπει ποτέ και συνεχίζει το έργο Του ακούραστα, δίχως παράπονα ή μετάνοια. Αυτό συμβαίνει γιατί γνωρίζει πως, αργά ή γρήγορα, θα έρθει η μέρα που οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά Του, θα συγκινηθούν από τον λόγο Του, θα αναγνωρίσουν πως Αυτός είναι ο Κύριος της κτίσης και θα επιστρέψουν στο πλευρό Του…

Αφού τα ακούσατε όλα αυτά σήμερα, μπορεί να αισθάνεστε πως όλα όσα κάνει ο Θεός είναι πολύ φυσιολογικά. Φαίνεται πως οι άνθρωποι ανέκαθεν αισθάνονταν λίγο από το θέλημα που έχει ο Θεός γι’ αυτούς μέσα από τον λόγο και το έργο Του, αλλά πάντα υπάρχει κάποια απόσταση ανάμεσα στα αισθήματα ή τη γνώση τους και σε αυτό που σκέφτεται ο Θεός. Επομένως, πιστεύω πως είναι αναγκαίο να επικοινωνήσω με όλους τους ανθρώπους τον λόγο για τον οποίο ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα, καθώς και το υπόβαθρο πίσω από την επιθυμία Του να αποκτήσει τους ανθρώπους που ήλπιζε. Είναι απαραίτητο να το μοιραστώ αυτό με τους πάντες, έτσι ώστε όλοι να είναι ξεκάθαροι στις καρδιές τους. Επειδή η κάθε σκέψη και ιδέα του Θεού και η κάθε φάση και περίοδος του έργου Του σχετίζονται και συνδέονται στενά με ολόκληρο το έργο της διαχείρισής Του, όταν καταλάβεις τις σκέψεις, τις ιδέες και το θέλημά Του σε κάθε βήμα του έργου Του, είναι σαν να καταλαβαίνεις την πηγή του έργου του σχεδίου της διαχείρισής Του. Πάνω σε αυτό το θεμέλιο είναι που γίνεται βαθύτερη η κατανόησή σου για τον Θεό. Παρόλο που όλα όσα έκανε ο Θεός, όταν δημιούργησε για πρώτη φορά τον κόσμο που ανέφερα προηγουμένως, είναι πλέον μονάχα πληροφορίες για τους ανθρώπους και φαίνεται να μην έχουν σχέση με την επιδίωξη της αλήθειας, κατά τη διάρκεια της εμπειρίας σου, θα έρθει η μέρα που δεν θα πιστεύεις πως είναι κάτι τόσο απλό όπως μερικές πληροφορίες, ούτε κάτι τόσο απλό όπως κάποια μυστήρια. Όσο θα προοδεύει η ζωή σου κι όταν θα υπάρχει λίγη από τη θέση του Θεού στην καρδιά σου ή όταν θα κατανοείς το θέλημά Του καλύτερα και βαθύτερα, θα καταλάβεις πραγματικά τη σημασία και την αναγκαιότητα των όσων λέω σήμερα. Δεν έχει σημασία κατά πόσον το έχετε αποδεχτεί αυτό· είναι αναγκαίο να κατανοείτε και να γνωρίζετε αυτά τα πράγματα. Όταν ο Θεός κάνει κάτι, όταν εκτελεί το έργο Του, ανεξάρτητα από το εάν το εκτελεί με τις ιδέες Του ή με τα ίδια Του τα χέρια, και ανεξάρτητα από το εάν είναι η πρώτη φορά που το κάνει ή η τελευταία, στο τέλος, ο Θεός έχει σχέδιο, και οι σκοποί και οι σκέψεις Του βρίσκονται σε ό,τι κι αν κάνει. Αυτοί οι σκοποί και οι σκέψεις εκπροσωπούν τη διάθεση του Θεού και εκφράζουν αυτό που Αυτός έχει και είναι. Τα δύο αυτά πράγματα —η διάθεση του Θεού και αυτό που Αυτός έχει και είναι— πρέπει να γίνουν κατανοητά σε κάθε άνθρωπο. Όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν τη διάθεσή Του και αυτό που Αυτός έχει και είναι, μπορούν σταδιακά να κατανοήσουν γιατί ο Θεός κάνει όσα κάνει και λέει όσα λέει. Απ’ αυτό, μπορούν τότε να έχουν μεγαλύτερη πίστη για ν’ ακολουθούν τον Θεό, να επιδιώκουν την αλήθεια και να επιδιώκουν αλλαγή διάθεσης. Δηλαδή, η κατανόηση του Θεού από τον άνθρωπο και η πίστη του ανθρώπου στον Θεό είναι αδιαχώριστα.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄