Ο Θεός παιδεύει και κρίνει τον άνθρωπο, επειδή αυτό απαιτείται από το έργο Του και, κυρίως, επειδή το χρειάζεται ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος πρέπει να παιδεύεται και να κρίνεται και μόνο τότε μπορεί να επιτύχει την αγάπη του Θεού. Σήμερα, είστε απόλυτα πεπεισμένοι, αλλά όταν συναντήσετε την παραμικρή αναποδιά, τότε έχετε πρόβλημα. Το ανάστημά σας είναι ακόμα πολύ μικρό και πρέπει να αποκτήσετε εμπειρία ακόμα περισσότερης παίδευσης και κρίσης για να αποκτήσετε βαθύτερη γνώση. Σήμερα, έχετε κάποιο φόβο Θεού, σέβεστε τον Θεό, και ξέρετε ότι είναι ο αληθινός Θεός, αλλά δεν έχετε μεγάλη αγάπη γι’ Αυτόν, πολύ λιγότερο δε, έχετε επιτύχει μια καθαρή αγάπη. Οι γνώσεις σας είναι πολύ επιφανειακές και το ανάστημά σας εξακολουθεί να είναι ανεπαρκές. Όταν πραγματικά συναντάτε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, ακόμα δεν έχετε γίνει μάρτυρες, πολύ μικρό ποσοστό από την είσοδό σας είναι ενεργό και δεν έχετε ιδέα για το πώς να το κάνετε πράξη. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι παθητικοί και αδρανείς. Αγαπούν μόνο κρυφά τον Θεό μέσα στις καρδιές τους, αλλά δεν έχουν κανένα τρόπο να το κάνουν πράξη, ούτε είναι σαφείς όσον αφορά τους στόχους τους. Εκείνοι που έχουν οδηγηθεί στην τελείωση όχι μόνο κατέχουν κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά διαθέτουν και αλήθειες που ξεπερνούν τα μέτρα της συνείδησης και είναι υψηλότερες από τα πρότυπα της συνείδησης· δεν χρησιμοποιούν μόνο τη συνείδησή τους για να ξεπληρώσουν την αγάπη του Θεού, αλλά, πέρα ​​από αυτό, έχουν γνωρίσει τον Θεό και έχουν δει ότι ο Θεός είναι υπέροχος και άξιος της αγάπης του ανθρώπου και ότι υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να αγαπάς στον Θεό, που ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να Τον αγαπάει. Η αγάπη του Θεού από όσους έχουν οδηγηθεί στην τελείωση υφίσταται για να εκπληρώσουν τις προσωπικές τους προσδοκίες. Η αγάπη τους είναι μια αυθόρμητη αγάπη, μια αγάπη που δεν ζητά τίποτα σε αντάλλαγμα και δεν είναι αντικείμενο ανταλλαγής. Αγαπούν τον Θεό μόνο εξαιτίας της γνώσης τους γι’ Αυτόν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το αν ο Θεός τους χαρίζει χάρες και είναι ικανοποιημένοι μόνο με το να ικανοποιήσουν τον Θεό. Δεν κάνουν συμφωνίες με τον Θεό, ούτε μετράνε την αγάπη τους για τον Θεό βάσει της συνείδησής τους: μου έδωσες, επομένως Σε αγαπώ ως αντάλλαγμα, αν δεν μου δώσεις, τότε δεν έχω τίποτα για Σένα σε αντάλλαγμα. Εκείνοι που έχουν οδηγηθεί στην τελείωση πάντοτε πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, ότι εκτελεί το έργο Του επ’ αυτών και ότι, αφού έχουν αυτή την ευκαιρία, την κατάσταση και τα προσόντα για να μπορέσουν να οδηγηθούν στην τελείωση, η επιδίωξη τους πρέπει να είναι να ζήσουν μια ζωή με νόημα και πρέπει να Τον ικανοποιήσουν. Είναι ακριβώς όπως αυτό που βίωσε ο Πέτρος: Όταν ένιωθε πιο αδύναμος, προσευχόταν στον Θεό και έλεγε: «Ω Θεέ! Ανεξάρτητα από τον χρόνο ή τον τόπο, ξέρεις ότι πάντα Σε θυμάμαι. Ανεξαρτήτως του χρόνου ή του τόπου, ξέρεις ότι θέλω να Σε αγαπήσω, αλλά το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό, είμαι πολύ αδύναμος και ανίσχυρος, η αγάπη μου είναι πολύ περιορισμένη και η ειλικρίνειά μου απέναντι σ’ Εσένα είναι υπερβολικά πενιχρή. Σε σύγκριση με την αγάπη Σου, είμαι απλώς ακατάλληλος να ζω. Επιθυμώ μόνο να έχω μια ζωή που δεν είναι μάταιη, και να μπορώ όχι μόνο να ξεπληρώσω την αγάπη Σου, αλλά, επίσης, να μπορώ να αφιερώσω ό,τι έχω σ’ Εσένα. Αν μπορώ να Σε ικανοποιήσω, τότε ως πλάσμα, θα είμαι ήσυχος και δεν θα ζητήσω τίποτα περισσότερο. Αν και είμαι αδύναμος και ανίσχυρος τώρα, δεν θα ξεχάσω τις προτροπές Σου και δεν θα ξεχάσω την αγάπη Σου. Τώρα, το μόνο που κάνω είναι να ξεπληρώνω την αγάπη Σου. Ω Θεέ, αισθάνομαι απαίσια! Πώς μπορώ να δώσω πίσω σ’ Εσένα την αγάπη που έχω στην καρδιά μου, πώς μπορώ να κάνω ό,τι μπορώ, να καταφέρω να εκπληρώσω τις επιθυμίες Σου και να καταφέρω να προσφέρω όλα όσα έχω σ’ Εσένα; Ξέρεις την αδυναμία του ανθρώπου· πώς μπορώ λοιπόν να είμαι άξιος της αγάπης Σου; Ω! Θεέ! Ξέρεις ότι είμαι μικρός στο ανάστημα, ότι η αγάπη μου είναι υπερβολικά πενιχρή. Πώς μπορώ να κάνω το καλύτερο σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Ξέρω ότι πρέπει να ξεπληρώσω την αγάπη Σου, ξέρω ότι θα πρέπει να δώσω όλα αυτά που έχω σ’ Εσένα, αλλά σήμερα το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό. Ζητώ να μου δώσεις δύναμη και να μου δώσεις αυτοπεποίθηση, ώστε να είμαι περισσότερο σε θέση να κατέχω μια αγνή αγάπη και να την αφιερώσω σ’ Εσένα και να μπορώ να αφιερώσω καλύτερα όσα έχω σ’ Εσένα· όχι μόνο θα μπορώ να ξεπληρώσω την αγάπη Σου, αλλά θα είμαι πιο ικανός να αποκτήσω εμπειρία της παίδευσής Σου και της κρίσης και των δοκιμασιών Σου και των ακόμα πιο σκληρών κατάρων Σου. Μου επέτρεψες να δω την αγάπη Σου και δεν μπορώ παρά να Σε αγαπώ κι αν και σήμερα είμαι αδύναμος και ανίσχυρος, πώς θα μπορούσα να Σε ξεχάσω; Η αγάπη, η παίδευση και η κρίση Σου με ώθησαν στο να Σε γνωρίσω, αλλά αισθάνομαι επίσης ανίκανος να εκπληρώσω την αγάπη Σου, γιατί είσαι τόσο σπουδαίος. Πώς μπορώ να αφιερώσω όλα όσα έχω στον Δημιουργό;» Αυτό ήταν το αίτημα του Πέτρου, όμως το ανάστημά του ήταν πάρα πολύ ανεπαρκές. Εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκε ότι ένα μαχαίρι καρφωνόταν στην καρδιά του και σπάραζε, δεν ήξερε τι να κάνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Ωστόσο, συνέχισε να προσεύχεται: «Ω Θεέ! Ο άνθρωπος έχει το ανάστημα ενός παιδιού, η συνείδησή του είναι αδύναμη και το μόνο που μπορώ να επιτύχω είναι να ξεπληρώσω την αγάπη Σου. Σήμερα, δεν ξέρω πώς να ικανοποιήσω τις επιθυμίες Σου ή να κάνω ό,τι μπορώ ή να δώσω όλα όσα έχω ή πώς να αφιερώσω όλα όσα έχω σ’ Εσένα. Ανεξάρτητα από την κρίση Σου, ανεξάρτητα από την παίδευσή Σου, ανεξάρτητα από το τι δίνεις σ’ εμένα, ανεξάρτητα από το τι μου παίρνεις, απάλλαξέ με από το παραμικρό παράπονο προς Εσένα. Πολλές φορές, όταν με παίδευσες και με έκρινες, γκρίνιαξα μέσα μου και δεν ήμουν σε θέση να πετύχω την αγνότητα ή να εκπληρώσω τις επιθυμίες Σου. Η αποπληρωμή της αγάπης Σου γεννήθηκε από καταναγκασμό και αυτή τη στιγμή μισώ τον εαυτό μου ακόμη περισσότερο». Ήταν επειδή αναζητούσε μια καθαρότερη αγάπη για τον Θεό που έκανε τον Πέτρο να προσευχηθεί με αυτόν τον τρόπο. Αναζητούσε, και εκλιπαρούσε και, επιπλέον, κατηγορούσε τον εαυτό του και ομολογούσε τις αμαρτίες του στον Θεό. Ένιωθε χρέος προς τον Θεό και αισθάνθηκε μίσος για τον εαυτό του, αλλά ήταν επίσης και κάπως λυπημένος και παθητικός. Πάντα ένιωθε έτσι, σαν να μην ήταν αρκετά καλός για τις επιθυμίες του Θεού και ανίκανος να κάνει το καλύτερό που μπορούσε. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ο Πέτρος επεδίωκε να έχει την πίστη του Ιώβ. Είδε πόσο μεγάλη ήταν η πίστη του Ιώβ, διότι ο Ιώβ είχε δει ότι όλα του δόθηκαν από τον Θεό και ήταν φυσικό ο Θεός να πάρει τα πάντα από αυτόν, ότι ο Θεός θα έδινε σε όποιον ήθελε —τέτοια ήταν η δίκαιη διάθεση του Θεού. Ο Ιώβ δεν έκανε παράπονα και μπορούσε ακόμα να δοξάζει τον Θεό. Ο Πέτρος γνώριζε επίσης τον ίδιο του τον εαυτό και μέσα στην καρδιά του προσευχόταν: «Σήμερα, δεν θα έπρεπε να είμαι ικανοποιημένος με το να ξεπληρώσω την αγάπη Σου χρησιμοποιώντας τη συνείδησή μου —όση αγάπη και να Σου δώσω— γιατί οι σκέψεις μου είναι πολύ διεφθαρμένες και επειδή είμαι ανίκανος να Σε δω ως τον Δημιουργό. Επειδή είμαι ακόμα ακατάλληλος για να Σε αγαπώ, πρέπει να επιτύχω την ικανότητα να αφιερώσω όλα όσα έχω σ’ Εσένα, κάτι που θα έκανα πολύ πρόθυμα. Πρέπει να γνωρίζω όλα αυτά που έχεις κάνει και να μην έχω άλλη επιλογή και πρέπει να δω την αγάπη Σου και να μπορέσω να Σε υμνήσω και να εξυμνήσω το άγιο όνομά Σου, για να μπορέσεις να κερδίσεις μεγάλη δόξα μέσα από μένα. Είμαι πρόθυμος να εμμείνω σε αυτή τη μαρτυρία μου προς Εσένα. Ω, Θεέ! Η αγάπη Σου είναι τόσο πολύτιμη και όμορφη. Πώς θα μπορούσα ποτέ να επιθυμώ να ζήσω στα χέρια του κακού; Δεν είμαι φτιαγμένος από Σένα; Πώς θα μπορούσα να ζήσω κάτω από την σφαίρα επιρροής του Σατανά; Θα προτιμούσα ολόκληρη η ύπαρξή μου να ζει μέσα στην παίδευσή Σου. Δεν είμαι πρόθυμος να ζήσω κάτω από την σφαίρα επιρροής του κακού. Εάν μπορώ να εξαγνιστώ και μπορώ να αφιερώσω όλα όσα έχω σ’ Εσένα, είμαι πρόθυμος να προσφέρω το σώμα και το μυαλό μου στην κρίση και την παίδευσή Σου, γιατί απεχθάνομαι τον Σατανά και δεν θέλω να ζήσω υπό τη σφαίρα επιρροής του. Κρίνοντάς με, δείχνεις τη δίκαιη διάθεσή Σου. Είμαι χαρούμενος και δεν έχω το παραμικρό παράπονο. Εάν μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον ενός πλάσματος, είμαι πρόθυμος να συνοδεύεται ολόκληρη η ζωή μου από την κρίση Σου, μέσω της οποίας θα γνωρίσω τη δίκαιη διάθεσή Σου και θα απαλλαγώ από την επιρροή του κακού». Ο Πέτρος πάντα έτσι προσευχόταν και πάντα με αυτό τον τρόπο αναζητούσε, και έφτασε σε ένα υψηλότερο βασίλειο. Όχι μόνο ήταν σε θέση να ξεπληρώσει την αγάπη του Θεού, αλλά, το πιο σημαντικό ήταν ότι εκπλήρωσε επίσης το καθήκον του ως πλάσμα. Όχι μόνο δεν κατηγορήθηκε από τη συνείδησή του, αλλά ήταν επίσης σε θέση να ξεπεράσει τα πρότυπα συνείδησης. Οι προσευχές του συνέχιζαν να απευθύνονται στον Θεό, έτσι ώστε οι προσδοκίες του ήταν ακόμη υψηλότερες και η αγάπη του για τον Θεό ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Παρόλο που υπέφερε από οδυνηρό πόνο, δεν ξέχασε ποτέ ότι έπρεπε να αγαπάει τον Θεό, προσπάθησε δε να κατακτήσει την ικανότητα να κατανοεί το θέλημα του Θεού. Στις προσευχές του ειπώθηκαν τα εξής λόγια: δεν έχω καταφέρει τίποτα περισσότερο από το να ξεπληρώσω την αγάπη Σου. Δεν έχω γίνει μάρτυράς Σου ενώπιον του Σατανά, δεν απελευθερώθηκα από την επιρροή του Σατανά και εξακολουθώ να ζω μέσα στη σάρκα. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την αγάπη μου για να νικήσω τον Σατανά και να τον ντροπιάσω, και έτσι να ικανοποιήσω την επιθυμία Σου. Θέλω να Σου δώσω το όλον μου, για να μην δώσω ούτε το ελάχιστον κομμάτι μου στον Σατανά, γιατί ο Σατανάς είναι ο εχθρός Σου. Όσο περισσότερο αναζητούσε προς αυτή την κατεύθυνση, τόσο περισσότερο συγκινούνταν και τόσο υψηλότερη ήταν η γνώση του για τα θέματα αυτά. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, κατάλαβε ότι πρέπει να απελευθερωθεί από την επιρροή του Σατανά και πρέπει να επιστρέψει άνευ όρων στον Θεό. Αυτό ήταν το βασίλειο που κατέκτησε. Ξεπερνούσε την επιρροή του Σατανά και απαλλασσόταν από τις χαρές και τις απολαύσεις της σάρκας και ήταν πρόθυμος να βιώσει πιο βαθιά τόσο την παίδευση του Θεού όσο και την κρίση Του. Είπε: «Ακόμα κι αν ζω εν μέσω της παίδευσής Σου και εν μέσω της κρίσης Σου, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που συνεπάγονται, εξακολουθώ να μην είμαι πρόθυμος να ζήσω κάτω από την σφαίρα επιρροής του Σατανά, ακόμα δεν είμαι πρόθυμος να υποφέρω την εξαπάτηση του Σατανά. Παίρνω χαρά από το να ζω ανάμεσα στις κατάρες Σου και είμαι θλιμμένος ζώντας μέσα στις ευλογίες του Σατανά. Σ’ αγαπώ ζώντας μέσα στην κρίση Σου και αυτό μου φέρνει μεγάλη χαρά. Η παίδευση και η κρίση Σου είναι δίκαιες και άγιες, είναι για να με εξαγνίσουν και, ακόμη περισσότερο, για να με σώσουν. Θα προτιμούσα να περάσω όλη μου τη ζωή μέσα στην κρίση Σου για να είμαι υπό τη φροντίδα Σου. Δεν είμαι πρόθυμος να ζήσω υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά ούτε για μια στιγμή. Επιθυμώ να καθαριστώ από Σένα, να υποφέρω δυσκολίες και δεν θέλω να με εκμεταλλευθεί και να με εξαπατήσει ο Σατανάς. Εγώ, αυτό το πλάσμα που είμαι, θα πρέπει να χρησιμοποιηθώ από Σένα, να αποκτηθώ από Σένα, να κριθώ από Σένα, και να παιδευτώ από Σένα. Ακόμα και να δεχτώ την κατάρα Σου. Η καρδιά μου χαίρεται όταν είσαι πρόθυμος να με ευλογήσεις, γιατί έχω δει την αγάπη Σου. Είσαι ο Δημιουργός και είμαι απλώς ένα πλάσμα: δεν πρέπει να Σε προδώσω και να ζήσω υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, ούτε θα πρέπει να με εκμεταλλευθεί ο Σατανάς. Θα πρέπει να είμαι το άλογο ή το βόδι Σου, παρά να ζήσω για τον Σατανά. Θα προτιμούσα να ζήσω μέσα από την παίδευσή Σου, χωρίς φυσική ευδαιμονία, και αυτό θα μου προκαλούσε ευχαρίστηση ακόμα κι αν έχανα τη χάρη Σου. Αν και η χάρη Σου δεν είναι μαζί μου, μου αρέσει να παιδεύομαι και να κρίνομαι από Σένα. Αυτή είναι η καλύτερη ευλογία Σου, η μεγαλύτερη χάρη Σου. Αν και είσαι πάντα μεγαλοπρεπής και οργισμένος προς εμένα, εξακολουθώ να είμαι ανίκανος να Σε αφήσω, ακόμα δεν μπορώ να Σε αγαπήσω αρκετά. Θα προτιμούσα να ζήσω στον οίκο Σου, θα προτιμούσα να είμαι καταραμένος, παιδεμένος και τσακισμένος από Σένα και δεν θέλω να ζήσω υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά ούτε είμαι πρόθυμος να σπεύσω και να απασχοληθώ μόνο για τη σάρκα, πολύ λιγότερο δε, είμαι πρόθυμος να ζήσω για τη σάρκα». Η αγάπη του Πέτρου ήταν αγνή αγάπη. Αυτή είναι η εμπειρία του να οδηγείται κάποιος στην τελείωση, και είναι το υψηλότερο βασίλειο το να οδηγηθεί κάποιος στην τελείωση, και δεν υπάρχει ζωή που να έχει μεγαλύτερο νόημα. Αποδέχτηκε την παίδευση και την κρίση του Θεού, εκτίμησε ιδιαίτερα τη δίκαιη διάθεση του Θεού και τίποτα για τον Πέτρο δεν ήταν πιο πολύτιμο. Είπε: «Ο Σατανάς μου δίνει υλικές απολαύσεις, αλλά δεν έχουν αξία για μένα. Δέχομαι την παίδευση και την κρίση του Θεού —σε αυτό είμαι ευνοημένος, σε αυτό βρίσκω απόλαυση και σε αυτό είμαι ευλογημένος. Αν δεν ήταν η κρίση του Θεού, δεν θα αγαπούσα ποτέ τον Θεό, θα εξακολουθούσα να ζω υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, θα εξακολουθούσα να ελέγχομαι από αυτόν και θα με διέταζε. Αν συνέβαινε αυτό, ποτέ δεν θα γινόμουν πραγματικός άνθρωπος, διότι θα ήμουν ανίκανος να ικανοποιήσω τον Θεό και δεν θα αφιέρωνα ολόκληρο το είναι μου στον Θεό. Ακόμα κι αν ο Θεός δεν με ευλογεί και με αφήνει χωρίς παρηγοριά μέσα μου, σαν να καίει μέσα μου μια φωτιά, χωρίς ειρήνη ή χαρά, και μολονότι η παίδευση και η πειθαρχία του Θεού δεν είναι ποτέ ξέχωρες από μένα, μέσα από την παίδευση και την κρίση του Θεού μπορώ να δω τη δίκαιη διάθεσή Του. Λατρεύω αυτό το γεγονός. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο ή ουσιαστικό στη ζωή. Αν και η προστασία και η φροντίδα Του έχουν γίνει αδίστακτη παίδευση, κρίση, κατάρα και πλήγματα, εξακολουθώ να απολαμβάνω αυτά τα πράγματα, γιατί μπορούν να με εξαγνίσουν καλύτερα, να με αλλάξουν, να με φέρουν πιο κοντά στον Θεό, να με κάνουν περισσότερο ικανό να αγαπώ τον Θεό και μπορούν να κάνουν την αγάπη μου για τον Θεό αγνότερη. Αυτό με κάνει να μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου ως πλάσμα και με φέρνει ενώπιον του Θεού και μακριά από την επιρροή του Σατανά, ώστε να μην υπηρετώ πλέον τον Σατανά. Όταν δεν παραμένω υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και μπορώ να αφιερώσω ό,τι έχω και ό,τι μπορώ να κάνω στον Θεό, χωρίς να έχω καμία επιφύλαξη —αυτό θα συμβεί όταν θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Είναι η παίδευση και η κρίση του Θεού που με έσωσαν και η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παίδευση και την κρίση του Θεού. Η ζωή μου στη γη είναι υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και αν δεν υπήρχε η φροντίδα και η προστασία της παίδευσης και της κρίσης του Θεού, θα ζούσα πάντα υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και, επιπλέον, δεν θα είχα την ευκαιρία ή τα μέσα να ζήσω μια ζωή με νόημα. Μόνο εάν η παίδευση και η κρίση του Θεού δεν με αφήσουν ποτέ, θα καταφέρω να καθαρθώ από τον Θεό. Μόνο με τα σκληρά λόγια και τη δίκαιη διάθεση του Θεού και με την μεγαλοπρεπή κρίση του Θεού, κέρδισα την υπέρτατη προστασία και έζησα στο φως και κέρδισα τις ευλογίες του Θεού. Για να μπορώ να καθαρθώ και να ελευθερωθώ από τον Σατανά και να ζήσω στο κράτος του Θεού, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή μου σήμερα». Αυτό είναι το υψηλότερο βασίλειο που βίωσε ο Πέτρος.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση