Ο ενσαρκωμένος Θεός υποφέρει για λογαριασμό του ανθρώπου με αντάλλαγμα ο άνθρωπος να αποκτήσει στο μέλλον έναν όμορφο προορισμό. Το στάδιο του έργου που εκτέλεσε ο Ιησούς ήταν να σταυρωθεί ως η ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας, να γίνει προσφορά περί αμαρτίας, να λυτρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και να θέσει τα θεμέλια για την είσοδο του ανθρώπου στον όμορφο προορισμό. Σταυρώθηκε, κουβάλησε την αμαρτία του ανθρώπου και λύτρωσε την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Με άλλα λόγια, ήταν η απόδειξη ότι ο άνθρωπος συγχωρείται από τις αμαρτίες του και μπορεί να προσέλθει ενώπιον του Θεού, ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στη μάχη με τον Σατανά. Τώρα που έφτασαν οι έσχατες ημέρες, ο Θεός θέλει να ολοκληρώσει το έργο Του, να τελειώσει αυτήν την εποχή και να οδηγήσει όσους παραμείνουν σ’ έναν όμορφο προορισμό. Ο Θεός έχει ενσαρκωθεί ξανά και, την ίδια στιγμή που κατακτά, κρίνει και εξαγνίζει τον άνθρωπο, υποφέρει για λογαριασμό του και αυτό το προσφέρει ως απόδειξη, αλλά και ως γεγονός, για να τον απαλλάξει από κάθε πόνο. Δηλαδή, ο Θεός καταθέτει τη δική Του μαρτυρία και χρησιμοποιεί αυτήν την απόδειξη, αυτήν τη μαρτυρία, για να νικήσει τον Σατανά, να ντροπιάσει τους διαβόλους, αλλά και ως αντάλλαγμα για να αποκτήσει ο άνθρωπος έναν όμορφο προορισμό.

Κάποιοι λένε: «Το ενσαρκωμένο σώμα που εργάζεται εξακολουθεί να είναι ο Θεός που εργάζεται. Δεν εργάζεται το σαρκικό σώμα, αλλά από μέσα έχει τον έλεγχο το Πνεύμα του Θεού». Είναι σωστό αυτό; Όχι. Έχει ειπωθεί παλιότερα ότι η ενσάρκωση του Θεού για να πραγματοποιήσει ένα στάδιο του έργου της κατάκτησης γίνεται με την κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό που βλέπεις είναι η κανονική ανθρώπινη φύση, όμως στην πραγματικότητα εργάζεται ο ίδιος ο Θεός. Όταν εργάζεται αυτό το σαρκικό σώμα, στην πραγματικότητα εργάζεται ο ίδιος ο Θεός. Μετά από αυτήν την εξήγηση και συναναστροφή, οι άνθρωποι πιστεύουν συχνά ότι αυτό το σαρκικό σώμα δεν είναι παρά ένα εργαλείο, ένα εξωτερικό κέλυφος, ότι ενεργεί μόνο όταν μιλάει και Το ελέγχει από μέσα το Πνεύμα του Θεού και ότι, χωρίς αυτόν τον έλεγχο, δεν κάνει τίποτα. Το σαρκικό σώμα λέει ό,τι Του υποδείξει το Πνεύμα και, όταν δεν κατευθύνεται μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν λέει τίποτα. Ισχύει αυτό; Όχι. Όταν το Πνεύμα ενσαρκώνεται, Πνεύμα και σάρκα γίνονται ένα. Η σάρκα που ενεργεί είναι το Πνεύμα που ενεργεί, το Πνεύμα που ενεργεί είναι η σάρκα που ενεργεί —μόνο αυτό μπορεί να ονομάζεται ενσάρκωση. Σήμερα, μία από τις επικρατέστερες εξηγήσεις είναι η εξής: Όταν ο Θεός ενσαρκώνεται τις έσχατες ημέρες, αφενός έρχεται να κάνει το έργο της κατάκτησης και να φέρει το τέλος αυτής της εποχής. Αφετέρου, το γεγονός ότι το σαρκικό σώμα βιώνει τον πόνο του ανθρώπου σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι τον πόνο του ανθρώπου τον βιώνει ο Θεός. Η σάρκα του Θεού κι ο Θεός ο ίδιος είναι ένα. Το σαρκικό σώμα δεν είναι εργαλείο, όπως πιστεύουν οι άνθρωποι, ούτε απλώς ένα κέλυφος —ούτε, όπως πιστεύουν, κάποιου είδους ελεγχόμενη φυσική οντότητα. Αυτή η σάρκα είναι η ενσάρκωση του ίδιου του Θεού. Παλιότερα οι άνθρωποι είχαν πολύ επιφανειακή κατανόηση. Εάν οι συναναστροφές ακολουθούσαν τις αντιλήψεις του ανθρώπου, τότε εκείνοι πιθανόν να διαχώριζαν τη σάρκα και το Πνεύμα· θα θεωρούσαν τη σάρκα ως σάρκα και το Πνεύμα ως Πνεύμα και αυτό είναι παρέκκλιση. Πολύ εύκολα, λοιπόν, θα ανέπτυσσαν αντιλήψεις.

Οι άνθρωποι σήμερα πρέπει να καταλάβουν και το εξής: Ο Θεός ενσαρκώθηκε για να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου, όμως η ενσάρκωση δεν έπρεπε να υποστεί τον πόνο και τις ασθένειες που υπέστη. Κάποιοι πιστεύουν ότι, εφόσον Εκείνος είναι από συνηθισμένη και κανονική σάρκα, και όχι κάποιο υπερφυσικό ον, αλλά ένα συνηθισμένο άτομο, αυτός ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Νομίζουν ότι θα πρέπει να παθαίνει πονοκέφαλο όπως κάθε άνθρωπος, να Τον πλήττουν οι κακουχίες του ανθρώπου, ότι θα πρέπει να ζεσταίνεται όταν ζεσταίνονται οι άνθρωποι και να κρυώνει όπως όλοι οι άλλοι όταν ο καιρός δεν είναι ζεστός. Εάν έχεις τέτοιο σκεπτικό, τότε βλέπεις αυτό το συνηθισμένο και κανονικό σαρκικό σώμα όπως ακριβώς κάθε άλλον άνθρωπο, δεν βλέπεις διαφορά. Όμως η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά βάσανα που υποφέρει αυτό το σώμα έχουν νόημα. Αυτά που οφείλουν να υποφέρουν οι άνθρωποι είναι οι κανονικές ανθρώπινες ασθένειες ή άλλα βάσανα, αυτές τις κακουχίες πρέπει να υποστεί η διεφθαρμένη ανθρωπότητα —είναι ένας κανονικός νόμος αυτός. Για ποιον λόγο, όμως, να υποφέρει ο ενσαρκωμένος Θεός αυτές τις κακουχίες; Η σταύρωση του Ιησού ήταν κάτι που έπρεπε να Του συμβεί; Ο Ιησούς ήταν η ενσάρκωση, ήταν αναμάρτητος· σύμφωνα με τους νόμους εκείνης της εποχής και σύμφωνα με αυτά που έκανε τότε, δεν έπρεπε να είχε σταυρωθεί. Άρα, γιατί σταυρώθηκε; Για να λυτρώσει όλη την ανθρωπότητα. Όλα τα βάσανα της ενσάρκωσης αυτής της εποχής, όλες οι διώξεις που έχει υποστεί —όλα αυτά συνέβησαν τυχαία; Ή μήπως τα διευθέτησε εσκεμμένα ο Θεός; Δεν διευθετήθηκαν εσκεμμένα ούτε συνέβησαν τυχαία, αλλά έγιναν σύμφωνα με τους κανονικούς νόμους. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ο Θεός πήρε τη θέση Του ανάμεσα στους ανθρώπους, είχε το ελεύθερο να ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο και, κατά τη διάρκεια αυτού του έργου, έχει υποφέρει το ίδιο με τον άνθρωπο. Εάν ο Θεός είχε διευθετήσει εσκεμμένα τον πόνο, τότε θα πόναγε μόνο για λίγες μέρες. Τον περισσότερο καιρό, δεν θα πονούσε. Άρα, τα βάσανα που βιώνει ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους την ώρα που εργάζεται δεν έχουν διευθετηθεί εσκεμμένα ούτε, όμως, έχει υποστεί λίγες κακουχίες χωρίς να το θέλει. Αντ’ αυτού, βίωσε τα βάσανα του ανθρώπου, πήρε θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, υπέφερε όπως υποφέρει ο άνθρωπος και είχε την ίδια μεταχείριση, χωρίς καμία εξαίρεση. Ακριβώς όπως διώκουν εσάς, δεν διώκεται και ο Χριστός; Εσάς σας κυνηγούν. Δεν κυνηγούν και τον Χριστό; Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν και υποφέρουν. Υποφέρει λιγότερο ο Χριστός; Δεν εξαιρείται. Σας είναι δύσκολο να το καταλάβετε αυτό; Υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Θεός οφείλει να υποφέρει αφού ήρθε να εργαστεί στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Δεν είναι λάθος κι αυτό; Όπως το βλέπει ο Θεός, δεν είναι θέμα αν θα πρέπει να υποφέρει ή όχι. Πληρώνει αυτοπροσώπως το τίμημα του να βασανίζεται ανάμεσα στους ανθρώπους ώστε εκείνοι να μην υποφέρουν πια και στη συνέχεια τους οδηγεί στον όμορφο προορισμό· έτσι, ο Σατανάς πείθεται εντελώς. Ο Θεός θεωρεί απαραίτητο να υποστεί αυτά τα βάσανα. Εάν δεν ήθελε να πονάει τόσο στο συγκεκριμένο στάδιο του έργου, αλλά ίσα ίσα να κατανοήσει τον πόνο του ανθρώπου και τίποτα περισσότερο, και έβαζε στη θέση Του λίγους αποστόλους ή ανθρώπους για να τους χρησιμοποιήσει το Άγιο Πνεύμα, οι οποίοι στη συνέχεια θα ανέφεραν στον Θεό πόσο είχαν πονέσει —ή εάν χρησιμοποιούσε κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους για να καταθέσουν μαρτυρία και τους έκανε να υποστούν τα πλέον οδυνηρά πράγματα ανάμεσα στους ανθρώπους— τότε, αν εκείνοι μπορούσαν να πονέσουν τόσο και να καταθέσουν μαρτυρία γι’ αυτό, κάτι τέτοιο θα έπειθε απόλυτα τον ίδιο τον Σατανά· από τότε και στο εξής, ο άνθρωπος δεν θα χρειαζόταν να υποφέρει πια, ως αντάλλαγμα γι’ αυτό που θα έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι. Μπορούσε να το κάνει αυτό ο Θεός; Μπορούσε, όμως μόνο ο ίδιος ο Θεός κάνει το έργο του ίδιου του Θεού. Όσο μεγαλόπνοη κι αν είναι η μαρτυρία των ανθρώπων, δεν έχει απήχηση στον Σατανά. Εκείνος θα έλεγε: «Αφού ενσαρκώθηκες, γιατί να μη βιώσεις αυτοπροσώπως τον πόνο του ανθρώπου;» Δηλαδή, αν ο Θεός δεν εργαζόταν έτσι, τότε μια τέτοια μαρτυρία δεν θα ήταν πολύ ισχυρή. Το έργο του Θεού πρέπει να το κάνει ο ίδιος ο Θεός, γιατί μόνο τότε θα είναι πρακτικό. Και από αυτό το στάδιο του έργου που έκανε ο Θεός, μπορεί και πάλι να φανεί ότι έχουν νόημα όλα όσα κάνει ο Θεός, ότι έχει νόημα όλος ο πόνος της ενσάρκωσης, ότι δεν κάνει τίποτα τυχαία ούτε κάνει έργο που δεν έχει καμία χρησιμότητα. Η άφιξη της ενσάρκωσης με στόχο να εργαστεί και να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου δεν είναι κάτι προαιρετικό, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο: Είναι υψίστης ανάγκης για την ανθρωπότητα και για τον μελλοντικό προορισμό της, γίνεται και δαπανάται για τη σωτηρία του ανθρώπου, για να κερδηθεί ο άνθρωπος και να πάει στον όμορφο προορισμό.

Οι αλήθειες που σχετίζονται με την ενσάρκωση θα πρέπει να συζητηθούν από διάφορες οπτικές γωνίες:

1. Το πόσο αναγκαία είναι η συνηθισμένη και κανονική σάρκα.

2. Την πρακτική πτυχή του έργου αυτής της συνηθισμένης και κανονικής σάρκας.

3. Το νόημα —κάτι που σημαίνει, επίσης, και την αναγκαιότητα— του ερχομού του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους με στόχο να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου.

Γιατί πρέπει ο Θεός να βιώσει αυτοπροσώπως τον πόνο του ανθρώπου; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα αν δεν το κάνει; Εδώ υπάρχει ακόμη μία πτυχή νοήματος. Το έργο αυτής της συνηθισμένης και κανονικής σάρκας μπορεί να κατακτήσει τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στην τελείωση, όμως η ουσία των ανθρώπων και οι νόμοι της ανθρώπινης ύπαρξης συνεπάγονται ότι εκείνοι εξακολουθούν να ζουν στο κενό, στον πόνο, στην αγωνία και στους αναστεναγμούς και ότι συνεχίζουν να μην μπορούν να γλιτώσουν απ’ τις ασθένειές τους. Για παράδειγμα, η αγάπη σου για τον Θεό έχει φτάσει σε ένα ορισμένο σημείο, έχεις κάποια εμπειρία ως προς την κατανόηση του Θεού, έχεις απαλλαγεί απ’ τις διεφθαρμένες σου διαθέσεις και ο Θεός λέει ότι έχεις οδηγηθεί στην τελείωση και ότι είσαι κάποιος που Τον αγαπά. Εάν ο Θεός σώσει τους ανθρώπους μέχρι εκείνο το σημείο και μετά φύγει —εάν τελειώσει έτσι το έργο της ενσάρκωσης— οι ασθένειές τους, το κενό, οι λύπες και τα προβλήματα της σάρκας δεν θα πάψουν να υπάρχουν, κάτι που σημαίνει ότι το έργο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα έχει τελειώσει. Μπορεί κάποιος να έχει οδηγηθεί στην τελείωση και να γνωρίζει, να αγαπά και να λατρεύει τον Θεό· μπορεί, όμως, να τα βγάλει πέρα με τις ασθένειες και τα προβλήματά του; Αυτό δεν λύνεται με την απόκτηση της αλήθειας. Κανείς δεν είπε ποτέ ότι, τώρα που έχει την αλήθεια, δεν τον ταλαιπωρούν πια οι ασθένειες της σάρκας ούτε τον κάνουν να υποφέρει —κανείς δεν μπορεί να διορθώσει έναν τέτοιον πόνο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις: «Ο τρόπος που ζω πλέον έχει μεγάλο νόημα, όμως ακόμα πονάω όταν είμαι άρρωστος». Είναι έτσι τα πράγματα; Και είναι αληθινό αυτό το συναίσθημα; Άρα, εάν η ενσάρκωση έκανε μόνο το έργο της κατάκτησης και της τελείωσης του ανθρώπου, εάν οδηγούσε απλώς τους ανθρώπους στην τελείωση και δεν έλυνε το πρόβλημα του πόνου της σάρκας τους, τότε όλος ο πόνος που αντιμετωπίζουν στη γη, οι ασθένειες, οι χαρές, οι λύπες και οι ατομικές ανησυχίες τους, όλα αυτά τα προβλήματα δεν θα λύνονταν. Ακόμη κι αν μπορούσαν να ζήσουν χίλια και δέκα χιλιάδες χρόνια στη γη, δεν θα λύνονταν αυτά τα προβλήματα και τα ζητήματα της γέννησης, των γηρατειών, της αρρώστιας και του θανάτου. Ο Θεός ήρθε να βιώσει αυτόν τον πόνο του ανθρώπου και, με αυτήν την εμπειρία, χτυπάει το πρόβλημα στη ρίζα του· από δω και πέρα ο άνθρωπος δεν θα έχει τα προβλήματα της γέννησης, των γηρατειών, της αρρώστιας ή του θανάτου. Ο Ιησούς βίωσε τον θάνατο. Η ενσάρκωση τώρα βιώνει μόνο τον πόνο της γέννησης και της ασθένειας (δεν χρειάζεται να βιώσει τα γηρατειά και, στο μέλλον, οι άνθρωποι δεν θα γερνούν). Μόλις βιώσει όλον αυτόν τον πόνο, τότε τελικά θα εξαλειφθεί ο πόνος του ανθρώπου. Μόλις υποστεί ο Θεός όλο τον πόνο για λογαριασμό του ανθρώπου, θα έχει ισχυρές αποδείξεις που τελικά θα ανταλλάξει με τον όμορφο προορισμό της ανθρωπότητας και θα εξαλείψει τη γέννηση, τα γηρατειά, τις αρρώστιες και τον θάνατο. Δεν έχει νόημα αυτό; Και έτσι, η ενσάρκωση βιώνει τον πόνο του ανθρώπου, είτε αυτό είναι η γέννηση, είτε η αρρώστια, είτε οι κακουχίες ή η αγωνία· ανεξάρτητα, δε, από το ποια πτυχή αυτού του πόνου αφορά, η ενσάρκωση το κάνει για λογαριασμό του ανθρώπου και χρησιμεύει ως σύμβολο και ως προφητικό σημάδι. Έχει βιώσει όλον αυτόν τον πόνο, τον έχει υποστεί προσωπικά, έτσι ώστε μη χρειαστεί πια να υποφέρει η ανθρωπότητα. Εδώ έγκειται η σημασία. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι θα οδηγηθούν στην τελείωση, θα μπορούν να λατρεύουν και να αγαπούν τον Θεό, θα μπορούν να ενεργούν σύμφωνα με το θέλημά Του, σύμφωνα με τον λόγο Του και τις απαιτήσεις Του και, στη συνέχεια, θα απαλλαγούν απ’ τα προβλήματα και τον πόνο τους. Αυτή είναι η σημασία των δεινών που υφίσταται ο Θεός για λογαριασμό του ανθρώπου· και αυτό επιτρέπει στους ανθρώπους όχι μόνο να λατρεύουν τον Θεό επάνω στη γη, αλλά και να ελευθερωθούν από το μαρτύριο και το βάρος αυτών των ασθενειών, να απαλλαγούν από τα ζητήματα της γέννησης, των γηρατειών, της αρρώστιας και του θανάτου, να απαλλαγούν από τους κύκλους της ζωής. Καθώς υφίσταται και αντιλαμβάνεται αυτά τα βάσανα στην τωρινή ενσάρκωση, ο Θεός τα κουβαλάει όλα αυτά για λογαριασμό του ανθρώπου. Από τη στιγμή που τα κουβαλάει, όσοι παραμένουν δεν χρειάζεται να υποστούν αυτόν τον πόνο —κι αυτό είναι το προφητικό σημάδι. Κάποιοι παράλογοι ρωτούν: «Ώστε ο Θεός το κάνει αυτό για λογαριασμό του ανθρώπου εντελώς μόνος Του;» Αρκεί ότι ενσαρκώνεται και υποφέρει ο Θεός για λογαριασμό του ανθρώπου. Ποιος άλλος χρειάζεται να τα κάνει όλα αυτά; Ο λόγος είναι ότι ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος Του, μπορεί να αντικαταστήσει το οτιδήποτε, μπορεί να αντιπροσωπεύει τα πάντα και μπορεί να συμβολίζει τα πάντα, όλα όσα είναι όμορφα, καλά και θετικά. Επιπλέον, τώρα που έχει βιώσει πρακτικά τον πόνο του ανθρώπου, πληροί ακόμα περισσότερο τις προδιαγραφές για να χρησιμοποιήσει μια ακόμη πιο ισχυρή μαρτυρία και πιο ισχυρά στοιχεία για να εξαλείψει όλο τον μελλοντικό πόνο του ανθρώπου.

Με αυτόν τον τρόπο, ολοκληρώνεται το έργο των δύο σταδίων της ενσάρκωσης και γίνεται μια σαφής γραμμή: Από το πρώτο στάδιο της ενσάρκωσης στο παρόν στάδιο, το έργο των δύο αυτών σταδίων έλυσε το πρόβλημα όλου του πόνου της ανθρώπινης ύπαρξης και του ατομικού πόνου του κάθε ανθρώπου. Γιατί πρέπει να το κάνει αυτό αυτοπροσώπως ο Θεός ενσαρκωμένος; Καταρχάς, πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι από πού προέρχεται ο πόνος της γέννησης, των γηρατειών, της αρρώστιας και του θανάτου που υφίστανται σε όλη τους τη ζωή και γιατί ο άνθρωπος υποφέρει απ’ όλα αυτά. Δεν υπήρχαν όλα αυτά όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος; Από πού προέκυψαν αυτοί οι πόνοι; Προέκυψαν μετά τον πειρασμό και τη διαφθορά των ανθρώπων από τον Σατανά, που οδήγησαν στον εκφυλισμό τους. Ο πόνος, τα προβλήματα και το κενό της ανθρώπινης σάρκας, αλλά και όλα τα άθλια πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο των ανθρώπων, όλα αυτά εμφανίστηκαν μετά τη διαφθορά του ανθρώπου απ’ τον Σατανά. Μόλις ο Σατανάς διέφθειρε τον άνθρωπο, άρχισε να τον βασανίζει και έτσι εκείνος άρχισε να πέφτει όλο και περισσότερο, οι αρρώστιες του χειροτέρευαν όλο και πιο πολύ, ο πόνος του όλο μεγάλωνε και είχε όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι κενός και μίζερος, ότι είναι αδύνατο να επιβιώσει σ’ αυτόν τον κόσμο, ότι η ζωή εδώ είναι ολοένα και πιο απελπιστική. Έτσι, όλος αυτός ο πόνος επήλθε στον άνθρωπο απ’ τον Σατανά και ήρθε μετά από τη διαφθορά και τον εκφυλισμό του απ’ τον Σατανά. Ο Θεός, για να πάρει πίσω τους ανθρώπους απ’ τα χέρια του Σατανά και να τους δώσει έναν όμορφο προορισμό, πρέπει να βιώσει αυτοπροσώπως αυτόν τον πόνο. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι είναι αναμάρτητοι, υπάρχουν ακόμα πράγματα που τους πονάνε, ακόμα τους ελέγχει ο Σατανάς, μπορεί ακόμη να τους χειραγωγεί και να τους προκαλεί τον μέγιστο πόνο και το μέγιστο μαρτύριο. Άρα, δεν είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η ενσάρκωση βιώνει προσωπικά τέτοιον πόνο και παίρνει πίσω τους ανθρώπους από τα νύχια του Σατανά και δεν τους αφήνει να υποφέρουν κι άλλο; Όταν ο Ιησούς ήρθε να κάνει το έργο της λύτρωσης, επιφανειακά φαινόταν ότι δεν συμμορφωνόταν με τον νόμο και τους κανονισμούς, όμως στην πραγματικότητα έτσι εκπλήρωνε τον νόμο, έφερε το τέλος της Εποχής του Νόμου και εγκαινίασε την Εποχή της Χάριτος, φέρνοντας έλεος και συμπόνια στον άνθρωπο· κατόπιν, όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς, δόθηκε άφεση σε όλες τις αμαρτίες του ανθρώπου. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε το πολύτιμο αίμα Του ώστε να δοθεί στον άνθρωπο το δικαίωμα να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Θα έλεγε κανείς ότι χρησιμοποίησε την απόδειξη και το γεγονός της σταύρωσης για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Αν και οι αμαρτίες του ανθρώπου συγχωρέθηκαν από τον Θεό, ο Σατανάς τον είχε ήδη διαφθείρει πολύ βαθιά, η αμαρτωλή φύση του παρέμενε και συνέχιζε να αμαρτάνει και να αψηφά τον Θεό. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, οπότε ο Θεός ενσαρκώθηκε για δεύτερη φορά για να κάνει το έργο του εξαγνισμού του ανθρώπου από την αμαρτωλή φύση του, δηλαδή κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο για να τον εξαγνίσει από τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Την πρώτη φορά που ενσαρκώθηκε ο Θεός, σταυρώθηκε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, τη λύτρωσε και ο άνθρωπος επέστρεψε ενώπιόν Του. Τη δεύτερη φορά που ενσαρκώθηκε, ήρθε να κατακτήσει τον άνθρωπο, να τον σώσει μέσω της κατάκτησής του. Αν και πολλοί έχουν αποδεχτεί το έργο του Θεού και συχνά τρώνε και πίνουν τα λόγια Του, εξακολουθούν να μην ξέρουν τίποτα για τον Θεό· δεν ξέρουν πού βρίσκεται, δεν θα Τον αναγνώριζαν ακόμη κι αν Τον είχαν μπροστά στα μάτια τους, είναι, δε, πιθανό επίσης να έχουν αντιλήψεις και παρανοήσεις γι’ Αυτόν. Επίσης, μερικές φορές, βλέπουν τα πράγματα με τρόπο εχθρικό απέναντι σ’ Εκείνον. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν γνωρίζουν αληθινά τον Θεό. Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Θεό, χαίρονται να υποφέρουν και να ζουν γι’ Αυτόν, όμως ο Σατανάς εξακολουθεί να ελέγχει τις αδυναμίες που έχουν μέσα τους· ο Σατανάς μπορεί να τους κάνει να υποφέρουν, τα κακά πνεύματα μπορούν να εργάζονται και να προκαλούν αναστάτωση μέσα τους, να τους συνεπαίρνουν, να τους τρελαίνουν και να τους κάνουν νευρικούς, να τους αναστατώνουν πέρα για πέρα. Υπάρχουν πράγματα στις σκέψεις και τη συνείδηση των ανθρώπων που μπορεί να ελέγξει και να χειραγωγήσει ο Σατανάς. Κάποιες φορές, λοιπόν, είσαι άρρωστος ή προβληματισμένος, κάποιες στιγμές αισθάνεσαι ότι ο κόσμος είναι έρημος ή ότι δεν έχει νόημα να ζεις, υπάρχουν ακόμη και στιγμές που μπορεί να αναζητάς τον θάνατο και να θέλεις να αυτοκτονήσεις. Αυτούς, λοιπόν, τους πόνους έχει στον έλεγχό του ο Σατανάς και αυτοί οι πόνοι είναι η θανάσιμη αδυναμία του ανθρώπου. Κάτι που έχει διαφθείρει και καταπατήσει ο Σατανάς μπορεί να εξακολουθεί να το χρησιμοποιεί: Αυτό εκμεταλλεύεται ο Σατανάς. Έτσι, λοιπόν, ο Θεός ενσαρκώθηκε ξανά κατά τις έσχατες ημέρες για να κάνει το έργο της κρίσης και, ταυτόχρονα με το έργο της κατάκτησης, υποφέρει αντί του ανθρώπου, καταβάλλοντας το τίμημα του να υποστεί τον πόνο ενσαρκωμένος, πληρώνοντας αυτό το κόστος για να αντιμετωπίσει και να λύσει το πρόβλημα του πόνου και της θανάσιμης αδυναμίας του ανθρώπου. Μόλις πληρώσει το τίμημα του να βασανιστεί ανάμεσα στους ανθρώπους και πάρει πίσω τον άνθρωπο, ο Σατανάς δεν θα μπορεί πλέον να ελέγχει τον άνθρωπο κι έτσι εκείνος θα επιστρέψει ολοκληρωτικά στον Θεό· μόνο τότε θα ανήκει ολοκληρωτικά σ’ Αυτόν! Πώς και μπορείς να ζεις για τον Θεό και να Τον λατρεύεις, αλλά δεν ανήκεις απαραίτητα ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον; Επειδή οι άνθρωποι είναι πολύ ανόητοι, τα κακά πνεύματα μπορούν ακόμη να εκμεταλλευτούν τα αδύνατα σημεία σου, μπορούν ακόμη να παίξουν μαζί σου, να σε χρησιμοποιήσουν. Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στο να τους συγκινεί το Άγιο Πνεύμα και να τους αναστατώνει ένα κακό πνεύμα. Δεν μπορούν καν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ του έργου του Αγίου Πνεύματος και του έργου των κακών πνευμάτων. Δεν είναι αυτή μια θανάσιμη αδυναμία; Όταν εργάζονται τα κακά πνεύματα, δεν υπάρχει κενό που να μην εκμεταλλευτούν. Μπορεί να μιλούν μέσα σου ή στο αυτί σου, μπορεί να αναστατώνουν το μυαλό σου και να διαταράσσουν τις σκέψεις σου κι έτσι να σε κάνουν αναίσθητο στο άγγιγμα του Αγίου Πνεύματος, να μη σε αφήνουν να το νιώσεις· τότε, θα αρχίσουν να σε αναστατώνουν, να ρίχνουν τις σκέψεις σου στο χάος και να σε κάνουν να χάνεις τα λογικά σου, κάνοντας μέχρι και την ψυχή σου να εγκαταλείψει το σώμα σου. Αυτό είναι το έργο που κάνουν τα κακά πνεύματα μέσα στους ανθρώπους και, αν εκείνοι δεν μπορούν να διακρίνουν τι συμβαίνει πραγματικά, βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Σήμερα, ο Θεός υφίσταται αυτόν τον πόνο για τον άνθρωπο και, από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα έχει έναν όμορφο προορισμό, όχι μόνο θα ζει για τον Θεό, αλλά και θα πάψει να ανήκει στον Σατανά και δεν θα έχει πια τίποτα που να μπορεί να εκμεταλλευτεί εκείνος. Οι σκέψεις, το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου θα ανήκουν όλα στον Θεό. Σήμερα, μπορεί η καρδιά σου να είναι στραμμένη προς τον Θεό, υπάρχουν όμως στιγμές που δεν μπορείς να αποφύγεις το να σε χρησιμοποιεί ο Σατανάς. Έτσι, οι άνθρωποι, όταν αποκτούν την αλήθεια, μπορούν μεν να υποτάσσονται πλήρως στον Θεό και να Τον λατρεύουν, θα ήταν όμως αδύνατο να απαλλαγούν εντελώς απ’ την αναστάτωση του Σατανά και ακόμη πιο αδύνατο να μην αρρωσταίνουν ποτέ, επειδή τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων τα έχει ποδοπατήσει ο Σατανάς. Οι ψυχές των ανθρώπων είναι ένας βρώμικος τόπος, είναι ο τόπος όπου κατοικεί ο Σατανάς, ο τόπος που εκμεταλλεύεται ο Σατανάς. Μπορεί ακόμα να αναστατώσει και να ελέγξει, να μην αφήσει το μυαλό σου να είναι καθαρό, να μη σε αφήσει να διακρίνεις την αλήθεια. Οπότε, η ενσάρκωση του Θεού ώστε να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου και να υποφέρει για λογαριασμό του δεν είναι κάτι προαιρετικό, αλλά κάτι τελείως απαραίτητο!

Πρέπει να κατανοήσετε ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές για να ολοκληρώσει το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Εάν υπήρχε μόνο η πρώτη ενσάρκωση, δεν θα ήταν δυνατό να σώσει ολοκληρωτικά την ανθρωπότητα, γιατί η πρώτη ενσάρκωση έκανε το έργο της λύτρωσης και εμφανίστηκε κυρίως για να λύσει το πρόβλημα της άφεσης των αμαρτιών του ανθρώπου και να τον κάνει άξιο να προσέλθει ενώπιον του Θεού. Η δεύτερη ενσάρκωση κάνει το έργο της κρίσης για να εξαγνίσει τη διαφθορά του ανθρώπου και να διορθώσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του, όμως και πάλι δεν θα γινόταν να λυθεί το πρόβλημα του να ανήκει ο άνθρωπος πλήρως στον Θεό. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχει και η εμπειρία του ανθρώπινου πόνου της δεύτερης ενσάρκωσης, ώστε να θεραπευτεί πλήρως το τμήμα του ανθρώπου που έχει διαφθείρει ο Σατανάς κι έτσι να λυθεί πλήρως, από τη ρίζα, το πρόβλημα του πόνου και των βασάνων του ανθρώπου. Αυτά είναι τα στάδια του έργου των δύο ενσαρκώσεων και κανένα από αυτά δεν είναι επουσιώδες. Άρα, δεν πρέπει να παίρνεις αψήφιστα τον πόνο που υποφέρει η ενσάρκωση. Άλλοτε κλαίει, άλλοτε πονάει και αναστατώνεται και άλλοτε μοιάζει αδύναμος και θλιμμένος. Δεν πρέπει να παίρνεις αψήφιστα τίποτα από αυτά ούτε, βέβαια, να έχεις αντιλήψεις γι’ αυτά. Εάν όντως έχεις αντιλήψεις ως προς αυτό, τότε είσαι πολύ ανόητος και επαναστατικός. Και επιπλέον, μην πιστεύεις ότι αυτό οφείλει να πάθει η κανονική σάρκα. Αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος και, αν το λες αυτό, τότε βλασφημείς τον Θεό. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν ότι και οι δύο ενσαρκώσεις ήταν απαραίτητο να πονέσουν. Είναι απολύτως απαραίτητο όχι για τον ίδιο τον Θεό, αλλά για την ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι τόσο διεφθαρμένη που δεν μπορεί να μη γίνει αυτό· πρέπει να γίνει για να σωθεί ολοκληρωτικά η διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Ο Θεός εργάζεται έτσι για να το δουν οι άνθρωποι με τα ίδια τους τα μάτια. Όλα όσα κάνει είναι δημόσια, δεν είναι κρυφά για κανέναν. Δεν υπομένει στα κρυφά, εντελώς μόνος Του, επειδή τάχα φοβάται μήπως το δουν οι άνθρωποι και σχηματίσουν αντιλήψεις. Δεν κρύβεται από κανέναν, είτε οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό πολύν καιρό είτε λίγο, είτε είναι γέροι είτε νέοι, είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Γιατί όλο αυτό αποτελεί απόδειξη και ο καθένας μπορεί να αποδείξει ότι η ενσάρκωση του Θεού πόνεσε πάρα πολύ, ότι υπέφερε πραγματικά τον πόνο της ανθρωπότητας. Δεν είναι αλήθεια ότι πόνεσε μόνο για λίγες μέρες σε ένα μέρος που κανείς δεν γνωρίζει ούτε ότι περνά τον περισσότερο καιρό μέσα στις ανέσεις και τις απολαύσεις· δεν ισχύει αυτό. Το έργο και τα βάσανα του Χριστού δεν είναι κρυφά για κανέναν. Δεν φοβάται μήπως πέσεις στην αδυναμία, μήπως αναπτύξεις αντιλήψεις ή μήπως πάψεις να πιστεύεις. Και τι δείχνει ότι τα βάσανά του δεν τα κρύβει από κανέναν; Ότι έχουν το μέγιστο νόημα! Η ενσάρκωση δεν είναι ποτέ αδρανής. Βλέπεις ότι υπάρχουν στιγμές που δεν μιλάει ή δεν ακούγεται καν. Ωστόσο, εξακολουθεί να εργάζεται, εξακολουθεί να υποφέρει μέσα Του! Το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος αυτό; Ακόμη κι όταν το βλέπουν οι άνθρωποι αυτό, δεν το κατανοούν. Κάποιοι γνωρίζουν ότι σήμερα ο Θεός είναι από συνηθισμένη και κανονική σάρκα· γνωρίζεις, όμως, τι έργο κάνει σήμερα αυτή η συνηθισμένη και κανονική σάρκα; Δεν το γνωρίζεις. Τα μάτια σου βλέπουν μόνο το εξωτερικό, δεν βλέπεις την εσωτερική ουσία. Κι έτσι, όσα χρόνια κι αν φαίνεται να έχει εργαστεί επίσημα η ενσάρκωση, ο Θεός στην πραγματικότητα δεν ξεκουράστηκε ποτέ ούτε μια στιγμή. Αν και κάποιες στιγμές ούτε μιλάει ούτε ακούγεται ούτε και εργάζεται σε μεγάλη κλίμακα, το έργο Του δεν έχει σταματήσει και εξακολουθεί να υποφέρει για λογαριασμό του ανθρώπου. Κάποιοι άνθρωποι, όταν προσπαθούν να μετρήσουν εάν ο Θεός ενσαρκώθηκε και αν είναι ή δεν είναι Χριστός, εξετάζουν αν μιλάει: Εάν δεν μιλήσει για δύο ή τρία χρόνια, τότε δεν είναι Θεός κι έτσι γρήγορα σταματούν να πιστεύουν σ’ Εκείνον. Οι άνθρωποι σαν κι αυτούς τηρούν ως προς την πίστη τους στον Θεό μια στάση «βλέποντας και κάνοντας» και δεν Τον γνωρίζουν καθόλου. Μπορεί να υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που ζουν «βλέποντας και κάνοντας», οι οποίοι, αφού δουν ότι δεν έχει μιλήσει για κάποιο διάστημα, σκέφτονται: «Μήπως έφυγε το Πνεύμα του Θεού και ανήλθε στον ουρανό;» Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι; Μην κρίνεις τα πράγματα ελαφρά τη καρδία. Εάν έχεις αντιλήψεις ή αμφιβολίες, προσευχήσου στον Θεό, αναζήτησε την αλήθεια, διάβασε περισσότερο τον λόγο του Θεού και όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν. Μην οριοθετείς στα τυφλά τα ζητήματα με το «μπορεί το ένα ή ίσως το άλλο» —αυτά σου τα λόγια, τα «μπορεί» και τα «ίσως», είναι παραλογισμοί, είναι οι απόψεις των διαβόλων και του Σατανά! Το έργο του Θεού δεν σταματά ούτε μία στιγμή. Εκείνος δεν επαναπαύεται, εργάζεται διαρκώς —και πάντα στην υπηρεσία της ανθρωπότητας!

Πρέπει να καταλάβετε την ουσία του Χριστού σε όλες τις πτυχές της. Πώς μπορείτε να γνωρίσετε την ουσία του Χριστού; Το βασικό είναι να γνωρίσεις όλο το έργο που γίνεται από αυτό το σαρκικό σώμα. Εάν πιστεύεις μόνο ότι το Πνεύμα ενεργεί με έναν τρόπο και ότι η σάρκα δεν ενεργεί, ότι τη σάρκα απλώς την ελέγχει το Πνεύμα, τότε κάνεις λάθος. Γιατί λέμε ότι τα βάσανα, η σταύρωση, η κατάκτηση ολόκληρης της ανθρωπότητας και η βίωση των δεινών του ανθρώπου είναι έργο του Χριστού; Επειδή ο Θεός εξανθρωπίστηκε και εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Το Πνεύμα και η σάρκα εργάζονται ταυτόχρονα. Δεν είναι όπως το φαντάζονται οι άνθρωποι, η σάρκα να μην μιλάει και το Πνεύμα να Την αναγκάζει να μιλήσει· δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, υπάρχει μεγάλη ελευθερία: το Πνεύμα και η σάρκα κάνουν το ίδιο πράγμα. Όταν η σάρκα βλέπει ένα ζήτημα να έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, τότε και το Πνεύμα το βλέπει με τον ίδιο τρόπο. Εργάζονται ταυτόχρονα. Είναι, λοιπόν, λάθος και το να πει κανείς ότι το υλικό σώμα υπερισχύει. Τι θα σήμαινε το να «υπερισχύει το υλικό σώμα»; Εδώ υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο: Από τη στιγμή που ο Θεός γίνει άνθρωπος, ό,τι βλέπει ο άνθρωπος είναι μια ενέργεια του σώματος και ότι, το διάστημα της ενσάρκωσης, το σώμα υπερισχύει. Σε κάθε περίπτωση, το Πνεύμα και η σάρκα εργάζονται ταυτόχρονα. Ποτέ δεν θα μπορούσε το Πνεύμα να αναγκάσει τη σάρκα να μιλήσει, αλλά η σάρκα να μη θέλει· ούτε γίνεται η σάρκα να θέλει να μιλήσει, αλλά το Πνεύμα να μη δίνει τα λόγια. Δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Εάν οι άνθρωποι το πιστεύουν αυτό, τότε κάνουν λάθος —και είναι και γελοίοι. Το Πνεύμα και η σάρκα είναι ένα. Εφόσον το Πνεύμα ενσαρκώνεται, πώς θα μπορούσε να θέλει το Πνεύμα να μιλήσει, αλλά η σάρκα να μη μιλάει; Ή αλλιώς, η σάρκα να θέλει να μιλήσει και να μη δίνει το Πνεύμα τα λόγια; Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Η ενσάρκωση του Θεού είναι και ενσάρκωση του Πνεύματος. Όταν η σάρκα εργάζεται, μπορεί να μιλήσει οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιονδήποτε τόπο και αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το όταν το Άγιο Πνεύμα εργάζεται σε έναν άνθρωπο. Μόνο το Άγιο Πνεύμα με σάρκα αποτελεί ενσάρκωση· δεν τίθεται θέμα αποχώρησης του Αγίου Πνεύματος. Όταν το Άγιο Πνεύμα εργάζεται στους ανθρώπους, αυτό σχετίζεται με μια συγκεκριμένη επιλογή και έχει συγκεκριμένο πλαίσιο. Εάν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, εάν ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, τότε το Άγιο Πνεύμα τούς εγκαταλείπει —και θα το καταλάβουν. Οι άνθρωποι πάντα έχουν στρεβλή κατανόηση. Νομίζουν ότι, εφόσον το έργο του Θεού έχει φτάσει σ’ αυτό το στάδιο, Εκείνος δεν έχει άλλα λόγια και ότι, ακόμη κι αν ήθελε να μιλήσει, δεν θα μπορούσε. Είναι έτσι τα πράγματα; Ο Θεός μπορεί να μιλήσει ανά πάσα στιγμή, δεν υπήρξε ποτέ κανένας διαχωρισμός μεταξύ Πνεύματος και σώματος. Όποιο έργο κι αν γίνεται και όποια πτυχή της αλήθειας κι αν εκφράζεται, από όποια πλευρά κι αν το δεις, είναι η ενσάρκωση του Πνεύματος· ο Θεός εξανθρωπίστηκε, κάτι που σημαίνει ότι όλον τον πόνο που υφίσταται η σάρκα, αυτόν τον πόνο του ανθρώπου τον βιώνει αυτοπροσώπως και το Πνεύμα. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να μιλά κανείς χωριστά για το σώμα και το Πνεύμα. Η αλήθεια της ενσάρκωσης είναι η πιο βαθιά απ’ όλες και απαιτεί από τους ανθρώπους να έχουν δέκα ή είκοσι χρόνια εμπειρίας, ή ακόμα και μια ζωή, προτού μπορέσουν να τη γνωρίσουν αληθινά.

Άνοιξη 1997