Είναι άραγε καλό ή κακό να ανακαλύπτεις πόσο σοβαρό πρόβλημα είναι η διαφθορά σου; Είναι καλό. Όσο περισσότερο ανακαλύπτεις τη διαφθορά σου και την κατανοείς σωστά, και όσο περισσότερο αναγνωρίζεις την ουσία σου, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να σωθείς· τόσο πιο κοντά έρχεσαι στη σωτηρία. Όσο δεν ανακαλύπτεις τα προβλήματά σου και νομίζεις πάντα ότι είσαι μια χαρά, τόσο πιο μακριά βρίσκεσαι από το μονοπάτι της σωτηρίας, και διατρέχεις ακόμα μεγάλο κίνδυνο. Αν δεις κάποιον που καυχιέται συνεχώς για το πόσο καλά κάνει το καθήκον του, και για το πόσο ικανός είναι να συναναστρέφεται σχετικά με την αλήθεια και να την κάνει πράξη, αυτό αποδεικνύει ότι έχει πολύ μικρό ανάστημα. Δείχνει παιδιάστικη συμπεριφορά και ανωριμότητα. Τι είδους άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν τη σωτηρία και να πάρουν το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει σ’ αυτήν; Όσοι αναγνωρίζουν αληθινά τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Όσο πιο βαθιά την κατανοούν, τόσο πιο κοντά βρίσκονται στη σωτηρία. Πότε αναγνωρίζει κανείς πραγματικά την ουσία της διεφθαρμένης διάθεσής του; Όταν κατανοεί ότι όλες οι διεφθαρμένες διαθέσεις του πηγάζουν από τη σατανική φύση· όταν βλέπει ότι δεν διαθέτει συνείδηση, λογική ή την παραμικρή ανθρώπινη φύση, ότι δεν κάνει πράξη καμία αλήθεια, ότι ζει αποκλειστικά σύμφωνα με τη διεφθαρμένη διάθεσή του, ότι είναι απλώς ένας ζωντανός διάβολος και ένας ζωντανός Σατανάς. Το πρόβλημα φαίνεται πολύ σοβαρό αν το δείτε από αυτήν την άποψη· αυτό είναι άραγε καλό ή κακό; (Είναι καλό.) Παρότι είναι καλό, όμως, κάποιοι δείχνουν αρνητισμό όταν αντικρίζουν τη διαβολική και σατανική τους πλευρά, και σκέφτονται το εξής: «Τώρα πια είμαι χαμένος. Ο Θεός δεν με θέλει. Σίγουρα θα με στείλει στην κόλαση. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να με σώσει». Έχετε δει να συμβαίνει αυτό; Πείτε Μου, υπάρχουν άνθρωποι που, όσο περισσότερο κατανοούν τον εαυτό τους, τόσο περισσότερο αρνητισμό δείχνουν; Άνθρωποι που σκέφτονται: «Καταστράφηκα εντελώς. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την κρίση και την παίδευση του Θεού. Ώρα για τιμωρία και αντίποινα. Ο Θεός δεν με θέλει. Δεν έχω καμία ελπίδα σωτηρίας». Εμφανίζεται σε κάποιους αυτή η παρανόηση; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο αναγνωρίζει κανείς σε πόσο απελπιστική κατάσταση βρίσκεται, τόσο περισσότερες ελπίδες έχει. Μη δείχνετε αρνητισμό και μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Η αυτογνωσία είναι κάτι καλό, και είναι το απαραίτητο μονοπάτι, για να αποκτήσει κανείς τη σωτηρία. Το πρόβλημα είναι να αγνοεί κανείς εντελώς τη διεφθαρμένη διάθεσή του και την ουσία της αντίστασής του στον Θεό σε διάφορα θέματα, κι έτσι να μην έχει καν την πρόθεση να αλλάξει. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απαθής, νεκρός. Και είναι άραγε εύκολο να αναστηθεί ένας νεκρός; Όταν κάποιος πεθάνει, είναι πια δύσκολο να επανέρθει στη ζωή.

Σε ποιους ανθρώπους συνεχίζει ο Θεός να δίνει ευκαιρίες να μετανοήσουν; Ποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα ελπίδες να σωθούν; Τι πρέπει να εκδηλώνουν; Πρώτο και κύριο, θα πρέπει να έχουν αίσθημα συνείδησης. Οτιδήποτε κι αν τους συμβεί, πρέπει να αποδέχονται ότι τους το έστειλε ο Θεός, και να κατανοούν μέσα τους ότι Εκείνος εργάζεται για τη σωτηρία τους. Πρέπει να λένε: «Δεν κατανοώ τις προθέσεις του Θεού, ούτε γιατί μου συμβαίνει αυτό. Πιστεύω, όμως, ότι Εκείνος το κάνει για να με σώσει. Δεν μπορώ να επαναστατήσω εναντίον Του ή να Τον πληγώσω. Πρέπει να υποταχθώ και να επαναστατήσω ενάντια στον εαυτό μου». Τέτοια συνείδηση έχουν. Επιπλέον, διαθέτουν τη λογική να σκεφτούν: «Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Κι εγώ είμαι ένα δημιούργημα. Ό,τι κάνει ο Θεός είναι σωστό. Εκείνος με κρίνει και με παιδεύει για να καθάρει τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Ο Δημιουργός είναι πάντα λογικός και σωστός όπως κι αν συμπεριφέρεται στα δημιουργήματά Του». Αυτή δεν είναι η λογική που πρέπει να έχει κανείς; Ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει απαιτήσεις από τον Θεό, ούτε να λέει: «Είμαι άνθρωπος. Έχω προσωπικότητα και αξιοπρέπεια. Δεν θα Σου επιτρέψω να μου φέρεσαι έτσι». Είναι λογικό κάτι τέτοιο; Όχι, εδώ μιλάει η σατανική διάθεση που στερείται τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου. Ο Θεός δεν σώζει όσους σκέφτονται έτσι· δεν τους αναγνωρίζει καν ως δημιουργήματα. Ας υποθέσουμε ότι λες: «Ο Θεός με δημιούργησε· δεν με πειράζει όπως κι αν μου φερθεί. Μπορεί να μου φερθεί σαν να ήμουν γάιδαρος, άλογο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω προσωπικές επιλογές και απαιτήσεις». Αν έλεγες κάτι τέτοιο, θα είχες ακόμα την επιθυμία να εκτελείς επιλεκτικά το καθήκον σου, αν ήταν δύσκολο και κουραστικό; (Όχι.) Πολύ σωστά. Πρέπει να υποτάσσεσαι. Πώς γίνεται αυτό; Στην αρχή, η υποταγή είναι δύσκολη και δεν την αντέχεις εύκολα. Θέλεις διαρκώς να αποδράσεις και να την απορρίψεις. Τι θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Πρέπει να εμφανιστείς ενώπιον του Θεού και να προσευχηθείς, να αναζητήσεις την αλήθεια, να δεις καθαρά την ουσία του προβλήματος, κι έπειτα να βρεις το μονοπάτι της άσκησης. Πρέπει απλώς να προσπαθήσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια με όλη σου την καρδιά, και σιγά σιγά να υποταχθείς. Αυτό είναι το λογικό. Πρώτα, λοιπόν, πρέπει να αποκτήσεις αυτήν τη λογική. Τι άλλο χρειάζεται κανείς αφού αποκτήσει συνείδηση και λογική; Χρειάζεται και αίσθημα ντροπής. Σε ποιες καταστάσεις πρέπει να ντρέπεται κανείς; Όταν σφάλλει κανείς, όταν αποκαλύπτει την παρακοή, την ατιμία και τη δολιότητά του, όταν λέει ψέματα και εμπλέκεται σε απάτες· τότε χρειάζεται την επίγνωση και το αίσθημα της ντροπής. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει ότι το να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο δεν συμφωνεί με την αλήθεια και είναι αναξιοπρεπές· επίσης, να νιώθει μεταμέλεια. Όποιος δεν έχει αίσθημα ντροπής είναι αναίσχυντος και ξεδιάντροπος, και δεν του αξίζει να λέγεται άνθρωπος. Επιπλέον, αν δεν αποδέχεται την αλήθεια, τότε είναι τελειωμένη υπόθεση. Όπως κι αν συναναστραφεί κάποιος μαζί του σχετικά με την αλήθεια, εκείνος δεν την αφομοιώνει· ό,τι κι αν του πουν, εκείνος δεν αποκτά επίγνωση. Έτσι φαίνεται ότι δεν έχει αίσθημα ντροπής. Μπορεί να νιώσει μεταμέλεια κάποιος που δεν έχει αίσθημα ντροπής; Χωρίς αυτό, δεν έχει ούτε αξιοπρέπεια, κι έτσι δεν γνωρίζει ούτε τι είναι η μεταμέλεια. Μπορεί να επιστρέψει ένας τέτοιος άνθρωπος αν φτάσει σ’ αυτό το σημείο; (Όχι.) Όσοι δεν μπορούν να επιστρέψουν, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από την αδικία που φέρουν στα χέρια τους. «… και ας επιστρέψωσιν έκαστος από της οδού αυτού της πονηράς και από της αδικίας, ήτις είναι εν ταις χερσίν αυτών» (Ιωνάς 3:8). Τι πρέπει να διαθέτει κανείς για να μπορέσει να το κάνει αυτό; Πρέπει να διαθέτει αίσθημα ντροπής και συνείδηση. Όταν κάνει κάποιο λάθος, θα κατηγορήσει τον εαυτό του και θα νιώσει μεταμέλεια, κι έτσι θα πάψει να συμπεριφέρεται λανθασμένα. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει. Αυτό είναι η ελάχιστη προϋπόθεση που θα πρέπει να τηρεί η ανθρώπινη φύση του. Τι άλλο χρειάζεται, εκτός από τη συνείδηση, τη λογική και το αίσθημα ντροπής; (Χρειάζεται να αγαπάει κανείς οτιδήποτε θετικό.) Πολύ σωστά. Αν αγαπάει κανείς οτιδήποτε θετικό, τότε αγαπάει την αλήθεια. Και μόνο όσοι αγαπούν την αλήθεια έχουν καλή καρδιά. Άραγε οι κακοί άνθρωποι αγαπούν τα θετικά πράγματα; Όχι. Οι κακοί άνθρωποι αγαπούν τα μοχθηρά, τα άσχημα και τα δηλητηριώδη πράγματα· ό,τι αγαπούν σχετίζεται με κάτι αρνητικό. Όταν τους μιλήσεις για κάτι θετικό ή για κάτι που ωφελεί τους άλλους και προέρχεται από τον Θεό, δεν νιώθουν ευχάριστα και δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν· γι’ αυτό και δεν έχουν καμία ελπίδα να σωθούν. Όσο καλά κι αν συναναστραφεί κανείς μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, όσο πρακτικά κι αν τους μιλήσει, απλώς δεν ενδιαφέρονται, ή μπορεί ακόμα και να εκφράσουν εχθρότητα και ανταγωνισμό. Όμως, το πρόσωπό τους φωτίζεται και γεμίζουν ενέργεια, όταν ακούνε κάποιον να μιλάει για τις απολαύσεις της σάρκας. Αυτό φανερώνει διάθεση κακίας και μοχθηρίας, όχι καλή καρδιά. Τέτοιοι άνθρωποι, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να αγαπούν τίποτα το θετικό. Πώς βλέπουν μέσα τους οτιδήποτε θετικό; Το σιχαίνονται, το περιφρονούν και το περιγελούν. Αν τύχει να αναλογιστούν το θέμα της ειλικρίνειας, σκέφτονται: «Το να είσαι ειλικρινής σε βάζει σε μειονεκτική θέση. Να μου λείπει! Όποιος είναι ειλικρινής, είναι ανόητος. Είναι δυνατόν να αντέχεις τις δυσκολίες και να εργάζεσαι σκληρά για να εκτελέσεις το καθήκον σου, χωρίς να σκεφτείς ούτε μια στιγμή το μέλλον και την υγεία σου; Ποιος θα σε κοιτάξει αν καταρρεύσεις από την εξάντληση; Δεν θα αφήσω να μου συμβεί εμένα αυτό». Κάποιος άλλος ίσως πει: «Ας κρατήσουμε μια διέξοδο. Δεν γίνεται να σκοτωνόμαστε στη δουλειά σαν τους χαζούς. Πρέπει να βρούμε μια εναλλακτική, και μετά ίσα ίσα να προσπαθήσουμε λίγο ακόμα». Ένας κακός άνθρωπος θα νιώσει ευτυχία και μεγάλη οικειότητα αν ακούσει μια τέτοια δήλωση. Όταν όμως τίθεται το θέμα να υποταχθεί κανείς πλήρως στον Θεό και να δαπανήσει με αφοσίωση τον εαυτό του για το καθήκον του, τότε νιώθει αποτροπιασμό και αηδία, και κλείνει τα αυτιά του. Μα, δεν είναι κακός ένας τέτοιος άνθρωπος; Όλοι όσοι είναι έτσι έχουν διάθεση κακίας. Αν συναναστραφείς σχετικά με την αλήθεια και συζητήσεις μαζί τους τις αρχές της άσκησης, αμέσως αηδιάζουν και χάνουν κάθε όρεξη να ακούσουν. Νομίζουν ότι κάτι τέτοιο τραυματίζει την περηφάνια τους και πληγώνει την αξιοπρέπειά τους, ενώ δεν τους προσφέρει και κανένα όφελος. Λένε μέσα τους: «Φτάνει πια αυτή η συζήτηση για την αλήθεια και τις αρχές της άσκησης. Όλο μιλάνε για την ειλικρίνεια· θα σου δώσει η ειλικρίνεια να φας; Θα βγάλεις λεφτά αν μιλάς ειλικρινά; Εγώ θα κερδίσω από την εξαπάτηση!» Τι είδους λογική είναι αυτή; Είναι η λογική του ληστή. Δεν έχουμε εδώ διάθεση κακίας; Έχουμε άραγε έναν καλόκαρδο άνθρωπο; (Όχι.) Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Ακόμα και το λίγο που κάνουν, δαπανούν και απαρνούνται εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, τον οποίο έχουν υπολογίσει από καιρό. Θεωρούν καλή μια συναλλαγή μόνο όταν προσφέρουν κάτι για να πάρουν πίσω περισσότερα. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι διάθεση μοχθηρίας και κακίας.

Οι περισσότεροι από όσους πιστεύουν στον Θεό δεν αναζητούν την αλήθεια. Αντίθετα, κανονίζουν πάντα τις προσωπικές τους συνωμοσίες και ρυθμίσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ακόμα και μετά από χρόνια, να μην έχουν κερδίσει και πολλά· δεν έχουν κατανοήσει καμία αλήθεια και δεν έχουν καμία βιωματική μαρτυρία να μοιραστούν. Σε αυτό το σημείο, θα νιώσουν μεταμέλεια, και θα θεωρήσουν ότι είναι καλύτερο να υποταχθούν στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και να πιστέψουν σ’ Εκείνον σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Κάποτε αισθάνονταν πολύ έξυπνοι και έκαναν σχέδια σύμφωνα με τις προσωπικές τους επιθυμίες· δεν κέρδισαν, όμως, την αλήθεια, κι έτσι εκείνοι έχασαν στο τέλος. Μόνο μέσα από αυτές τις αποτυχίες κατανοεί κανείς την αλήθεια και αφυπνίζεται. Μόνο όταν αντιμετωπίσει κάποια απώλεια στη ζωή του, τότε μπαίνει στο σωστό μονοπάτι και αρχίζει να κόβει δρόμο. Αν, όμως, πίστευε στον Θεό σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, θα γλίτωνε τόσες παρακάμψεις στη διαδρομή. Κάποιοι, αφού βιώσουν πολλά και αντιμετωπίσουν ορισμένες αποτυχίες και αναποδιές, τελικά κατανοούν μερικές αλήθειες. Βλέπουν αυτά τα ζητήματα καθαρά και μπορούν να εμπιστευτούν τα πάντα στον Θεό, ενώ υποτάσσονται πρόθυμα στην ενορχήστρωση και τις ρυθμίσεις Του. Σε αυτό το σημείο, βρίσκονται στο σωστό μονοπάτι. Όσοι, όμως, έχουν διαθέσεις μοχθηρίας και κακίας δεν προσφέρουν τον εαυτό τους στον Θεό. Βασίζονται με πείσμα στις δικές τους προσπάθειες και αναρωτιούνται: «Άραγε ο Θεός ελέγχει στ’ αλήθεια τη μοίρα; Είναι άραγε ο αληθινός κυρίαρχος των πάντων;» Όταν ακούνε τα ίδια κηρύγματα και τις ίδιες συναναστροφές μέσα στον οίκο του Θεού, κάποιοι νιώθουν να γεμίζουν ενέργεια. Όσο περισσότερο ακούνε, τόσο βελτιώνεται η κατάστασή τους και μεταμορφώνονται. Άλλοι, όμως, θεωρούν ότι το πράγμα όσο πάει ακούγεται όλο και πιο περίπλοκο, όλο και πιο ανέφικτο. Τους λείπει η πνευματική κατανόηση, γι’ αυτό. Άλλοι, πάλι, ακούνε τα ίδια κηρύγματα και συναναστροφές, και νιώθουν αποστροφή και παντελή αδιαφορία. Έτσι φαίνονται οι διαφορές στη φύση των ανθρώπων και ξεχωρίζουν οι αμνοί από τα ερίφια, όσοι αγαπούν την αλήθεια από όσους δεν την αγαπούν. Οι μεν αποδέχονται τον λόγο του Θεού, την αλήθεια, καθώς και την κρίση και την παίδευσή Του. Οι δε, όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν, δεν αποδέχονται την αλήθεια. Τα θεωρούν όλα ακαταλαβίστικα, αλλά, ακόμα κι αν τα κατανοήσουν, δεν είναι πρόθυμοι να τα κάνουν πράξη, επειδή δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους, τις εγωιστικές τους επιθυμίες και τα συμφέροντά τους. Έτσι, λοιπόν, δεν αλλάζουν ούτε και μετά από χρόνια πίστης. Δεν βλέπετε σαφέστατα τις διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες που υπάρχουν στους κόλπους της εκκλησίας; Όσοι επιθυμούν αληθινά τον Θεό δεν επηρεάζονται ό,τι κι αν λένε οι άλλοι· επιμένουν να δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, πιστεύουν ότι τα λόγια Του είναι ορθά, και θεωρούν ύψιστη αρχή το να ασκείται κανείς σύμφωνα μ’ αυτά. Τους μοχθηρούς που δεν αγαπούν την αλήθεια, τους βασανίζουν πάντα σκέψεις. Αν σήμερα δουν μια ακτίνα ελπίδας και νιώσουν ότι μπορεί να πάρουν ευλογία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και κάνουν καλές πράξεις, ώστε να κερδίσουν όλους όσοι τις δουν. Όταν, όμως, περάσει λίγος καιρός και δεν έχουν πάρει την ευλογία του Θεού, το μετανιώνουν και παραπονιούνται, και φτάνουν στο εξής συμπέρασμα: «Αυτή η φράση, ότι ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα και είναι αμερόληπτος, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι ισχύει». Δεν μπορούν να δουν πέρα από τα άμεσα συμφέροντά τους· αν κάτι δεν τους ωφελεί, δεν πρόκειται να σηκώσουν ούτε το δαχτυλάκι τους για να το κάνουν. Δεν είναι κακία αυτό; Με όποιον κι αν αλληλεπιδρούν, πασχίζουν να συνάψουν συμφωνίες, ενώ τολμούν να κάνουν το ίδιο ακόμα και με τον Θεό. Σκέφτονται: «Πρέπει να κερδίσω κάτι, και μάλιστα αμέσως. Πρέπει να βγάλω αμέσως κέρδος!» Με τόση σφοδρότητα που αντιδρούν, θα ήταν άραγε υπερβολή να πει κανείς ότι έχουν διάθεση κακίας; (Όχι.) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να αποδείξουμε την κακία τους; Όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια μικρή δοκιμασία ή καταστροφή, δεν μπορούν να το ανεχθούν, και αρνούνται να εκτελέσουν το καθήκον τους. Νιώθουν ότι έχουν υποστεί κάποια απώλεια, και λένε: «Εγώ έχω επενδύσει τόσα, και ο Θεός ακόμα να με ευλογήσει. Υπάρχει καν Θεός; Μήπως κάνω κάτι λάθος;» Μέσα τους είναι γεμάτοι αμφιβολία. Θέλουν να βγάλουν κέρδος, και αυτό αποδεικνύει ότι δεν κάνουν θυσίες με προθυμία και ειλικρίνεια, κι έτσι λοιπόν αποκαλύπτονται. Τι είπε η σύζυγος του Ιώβ όταν εκείνος βίωνε τις δοκιμασίες του; [«Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε» (Ιώβ 2:9).] Αυτή η γυναίκα ήταν δύσπιστη· αρνήθηκε και απαρνήθηκε τον Θεό μόλις συνέβη η καταστροφή. Όταν όμως Εκείνος έδινε ευλογίες, έλεγε: «Ιεχωβά Θεέ, Εσύ είσαι ο μέγας Σωτήρας! Μου έδωσες τόσα αγαθά και με ευλόγησες. Θα Σε ακολουθήσω. Εσύ είσαι ο Θεός μου!» Και όταν ο Θεός τής αφαίρεσε τα αγαθά, είπε: «Δεν είσαι ο Θεός μου». Είπε ακόμα και στον Ιώβ: «Μην πιστεύεις. Δεν υπάρχει Θεός! Αν υπήρχε, πώς θα μπορούσε να αφήσει την περιουσία μας στα χέρια των ληστών; Γιατί δεν μας προστάτευσε;» Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι διάθεση κακίας. Μόλις υποστούν πλήγμα τα συμφέροντά τους, και αν οι σκοποί και οι επιθυμίες τους δεν εκπληρωθούν, αυτοί οι άνθρωποι γεμίζουν οργή, επαναστατούν, και γίνονται Ιούδες έτοιμοι να προδώσουν και να απαρνηθούν τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι; Σε έναν βαθμό, μπορεί ακόμα να υπάρχουν μέσα στην εκκλησία τέτοιες προφανείς περιπτώσεις κακών και δύσπιστων ανθρώπων. Κάποιοι, όμως, βρίσκονται απλώς σε αυτήν την κατάσταση, δηλαδή έχουν αυτήν τη διάθεση, αλλά δεν ανήκουν απαραίτητα και σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων. Αν, ωστόσο, έχεις τέτοια διάθεση, πρέπει να αλλάξει; (Ναι.) Αν έχεις τέτοια διάθεση, αυτό σημαίνει ότι και η φύση σου είναι κακή. Με μια τέτοια διάθεση κακίας, είσαι ικανός να εναντιωθείς στον Θεό, να Τον προδώσεις και να Του φερθείς εχθρικά ανά πάσα στιγμή. Όταν δεν αλλάζεις αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, περνάει άλλη μία μέρα που δεν συμβαδίζεις με τον Θεό. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν μπορείς να εμφανιστείς ενώπιόν Του και να βιώσεις το έργο Του. Άρα, δεν έχεις κανέναν τρόπο να κερδίσεις τη σωτηρία.

Ο Ιώβ πίστευε αληθινά. Όταν ο Θεός τον ευλογούσε, εκείνος Τον ευγνωμονούσε. Όταν τον πειθαρχούσε και του στερούσε κάτι, εκείνος και πάλι Τον ευγνωμονούσε. Πώς αντέδρασε ο Ιώβ στο τέλος των βιωμάτων του, όταν πια ήταν γέρος, και ο Θεός του πήρε όλα όσα είχε; Όχι μόνο δεν παραπονέθηκε, αλλά μάλιστα Τον δόξασε και έδωσε μαρτυρία γι’ Αυτόν. Βλέπετε εδώ καμία μοχθηρή ή κακή διάθεση; (Όχι.) Μήπως επαναστάτησε ο Ιώβ όταν έχασε τόσα αγαθά; Μήπως παραπονέθηκε; (Όχι.) Δεν παραπονέθηκε, αντίθετα, δόξαζε τον Θεό. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Έχει διάφορα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να διαθέτει μια κανονική ανθρώπινη φύση: συνείδηση, λογική, και αγάπη για οτιδήποτε θετικό. Πρώτα απ’ όλα, ο Ιώβ διέθετε συνείδηση. Ήξερε, μέσα του, πως όλα του τα αγαθά του τα είχε δώσει ο Θεός, και Τον ευγνωμονούσε γι’ αυτό. Επιπλέον, διέθετε λογική. Ποια λόγια του το αποδεικνύουν αυτό; [Είπε: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21).] Αυτά τα λόγια αποτελούν μαρτυρία ότι ο Ιώβ βίωσε και κατανόησε αληθινά τις δοκιμασίες του Θεού· κλείνει μέσα του το αληθινό ανάστημα και την ανθρώπινη φύση του Ιώβ. Τι άλλο έκανε ο Ιώβ; (Αγαπούσε την αλήθεια.) Πώς μπορεί να μετρήσει κανείς κάτι τέτοιο; Πώς, δηλαδή, μπορούμε να δούμε ότι αγαπούσε την αλήθεια με αφορμή όσα του στέρησε ο Θεός; (Όταν του συνέβη αυτό, αναζήτησε την αλήθεια.) Όταν κανείς αναζητά την αλήθεια, εκδηλώνει την αγάπη του για την αλήθεια. Ενώ συνέβαιναν γύρω του όλα αυτά, όσο άβολα κι αν ένιωθε, όσο κι αν πονούσε, ο Ιώβ δεν παραπονέθηκε· αυτό δεν εκδηλώνει άραγε την αγάπη του για την αλήθεια; Και ποια άλλη σημαντική εκδήλωση δείχνει ότι αγαπούσε την αλήθεια; (Η ικανότητά του να υποτάσσεται.) Πώς ξέρουμε ότι αυτή είναι μια πρακτική και ορθή εκδήλωση της αγάπης για την αλήθεια; Συχνά λένε πως «Ό,τι κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι ωφέλιμο και εμπεριέχει το καλό Του θέλημα». Είναι αλήθεια αυτό; (Ναι.) Μπορείς, όμως, να το αποδεχθείς; Το αποδέχεσαι όταν ο Θεός σε ευλογεί· τι γίνεται, όμως, όταν σου στερεί κάτι; Εσύ δεν μπορείς να το αποδεχθείς, όμως ο Ιώβ μπορούσε. Θεώρησε αυτά τα λόγια ως την αλήθεια, κι εκείνος αγαπούσε την αλήθεια. Χάρη σε αυτά τα λόγια («Ό,τι κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι ωφέλιμο και εμπεριέχει το καλό Του θέλημα»), και επειδή ο Ιώβ ήξερε μέσα του πως ήταν αλήθεια, όσο κι αν υπέφερε, συνέχισε να τα πιστεύει. Ακόμα κι όταν ο Θεός του πήρε όλα όσα είχε, και τον βύθισε στο πένθος και την απώλεια· ακόμα κι όταν έπεσε βαριά άρρωστος. Γι’ αυτό, λοιπόν, λέμε ότι ο Ιώβ αγαπούσε την αλήθεια. Επιπλέον, ο Ιώβ αποδέχθηκε όλα όσα χρησιμοποίησε ο Θεός για να τον δοκιμάσει. Του στέρησε αγαθά ή έστειλε ληστές να του τα πάρουν, του έστειλε πληγές· όλα αυτά εναντιώνονται στις ανθρώπινες αντιλήψεις. Πώς, όμως, τα διαχειρίστηκε ο Ιώβ; Μήπως παραπονέθηκε για τον Θεό; Όχι, δεν είπε ούτε μία λέξη για να Τον κατηγορήσει. Έτσι έδειξε ότι αγαπούσε την αλήθεια, την αμεροληψία και τη δικαιοσύνη. Έλεγε μέσα του: «Ο Θεός είναι τόσο αμερόληπτος και δίκαιος απέναντί μας! Όλα όσα κάνει Εκείνος είναι σωστά!» Κι έτσι μπορούσε να δοξάζει τον Θεό, λέγοντας: «Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, δεν θα παραπονεθώ. Στα μάτια Του, τα δημιουργήματα δεν είναι παρά σκουλήκια. Όπως και να τους φερθεί, είναι δικαιολογημένος». Η πίστη του ότι κάθε ενέργεια του Θεού ήταν σωστή ήταν κάτι θετικό. Παρά τον μεγάλο πόνο και τη δυσφορία του, δεν παραπονέθηκε. Απέδειξε με πράξεις τη γνήσια αγάπη του για την αλήθεια, την οποία όλοι πρέπει να θαυμάζουν. Όσα κι αν έχασε, σε όσο δύσκολες συνθήκες κι αν βρέθηκε, ο Ιώβ δεν παραπονέθηκε για τον Θεό, αλλά υποτάχθηκε. Έτσι εκδηλώνεται η αγάπη για την αλήθεια. Μπόρεσε να υπερνικήσει τις προσωπικές του δυσκολίες, χωρίς να διαμαρτυρηθεί για τον Θεό γι’ αυτές και χωρίς να Του απαιτήσει τίποτα. Αυτό, λοιπόν, είναι αγάπη για την αλήθεια και ειλικρινής υποταγή. Μόνο όσοι υποτάσσονται ειλικρινά αγαπούν την αλήθεια. Κάποιοι είναι αυθεντίες στο να ξεστομίζουν δόγματα και να φωνάζουν συνθήματα σε συνηθισμένες στιγμές· όταν όμως τους συμβεί κάτι σοβαρό, έχουν πάντα απαιτήσεις από τον Θεό, και τον εκλιπαρούν με επιμονή: «Θεέ μου, πάρε μου την αρρώστια! Δώσε μου ξανά την περιουσία μου!» Είναι υποταγή αυτό; Όσοι τα λένε αυτά δεν αγαπούν την αλήθεια. Τους αρέσει να λένε ψέματα και να παραπλανούν τους άλλους, ενώ μέσα τους αγαπούν τον πλούτο και το κέρδος. Ο Ιώβ δεν έδινε μεγάλη σημασία στα υλικά οφέλη και στα υπάρχοντά του· τα κατανοούσε όλα ξεκάθαρα, κι έτσι μπορούσε να υποταχθεί. Μέσα του, έβλεπε πέρα από αυτά. Έλεγε: «Όσα κι αν κερδίσει κανείς στη ζωή του, όλα τα δίνει ο Θεός. Αν Εκείνος δεν σου επιτρέψει να κερδίσεις, τότε δεν θα βγάλεις ούτε δεκάρα. Αν σου το επιτρέψει, τότε θα έχεις όσα σου δώσει». Έβλεπε ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού επάνω στα πάντα, κι αυτή η αλήθεια ρίζωσε στην καρδιά του. «Ο Θεός κυριαρχεί επάνω στα πάντα». Για τον Ιώβ, αυτή η φράση δεν είχε ερωτηματικό αλλά θαυμαστικό. Τόσο, που έγινε ζωή του και παρέμεινε στην καρδιά του. Ποιο άλλο στοιχείο ήταν εγγενές στην ανθρώπινη φύση του Ιώβ; Για ποιον λόγο καταράστηκε την ίδια τη μέρα που γεννήθηκε; Επειδή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να τον δει ο Θεός να πονάει και να πενθεί γι’ αυτόν. Ποια ιδιότητα και ποια ουσία έχουμε εδώ; (Την καλοσύνη.) Ποιες είναι οι κύριες εκδηλώσεις της καλοσύνης του Ιώβ; Ότι συναισθανόταν και κατανοούσε τον Θεό, και μπορούσε να Τον αγαπάει και να Τον ικανοποιεί. Αν κάποιος διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά, λέμε ότι έχει χαρακτήρα. Πώς χτίζει κανείς χαρακτήρα; Χαρακτήρα έχει μόνο όποιος κατανοεί την αλήθεια, μένει ακλόνητος στη μαρτυρία του, ενώ ο Θεός τον δοκιμάζει και ο Σατανάς τον βάζει σε πειρασμό, ζει σαν άνθρωπος, φτάνοντας το πρότυπο της ανθρώπινης ύπαρξης, και κατέχει ένα κάποιο μέρος της αλήθειας. Όσον αφορά την ανθρώπινη φύση-ουσία, μόνο χάρη στην καλή του καρδιά ο Ιώβ μπόρεσε να καταραστεί τη μέρα που γεννήθηκε. Προτιμούσε να πεθάνει παρά να τον δει ο Θεός να πονάει, ώστε να μην Του προκαλέσει πένθος και ανησυχία. Τέτοια ήταν η ανθρώπινη φύση του Ιώβ. Μόνο όσοι έχουν καλοσύνη στην ανθρώπινη φύση και ουσία τους μπορούν να αγαπούν τον Θεό και να νοιάζονται γι’ Αυτόν. Όποιος δεν διαθέτει τίποτα από τα δύο είναι απαθής και άκαρδος. Συγκρίνετε την περίπτωση με αυτήν του Παύλου, ο οποίος ήταν το άκρως αντίθετο από τον Ιώβ. Ο Παύλος κοίταζε πάντα τον εαυτό του, ενώ ήθελε ακόμη και να κάνει συμφωνίες με τον Θεό. Ήθελε να αποκτήσει στέμμα, να γίνει Χριστός και να αντικαταστήσει τον Χριστό. Και, όταν δεν μπόρεσε να αποκτήσει το στέμμα, αποφάσισε να αντιπαρατεθεί με τον Θεό και να Του εναντιωθεί επίσημα. Μιλάμε για πλήρη παραλογισμό! Αυτό δείχνει ότι ο Παύλος δεν είχε αίσθημα ντροπής. Και όποιος έχει τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά πρέπει να αλλάξει. Αν κάποιος κατανοήσει την αλήθεια, και μπορεί να την αποδεχθεί και να την κάνει πράξη, θα μπορέσει και να υποταχθεί στον Θεό. Δεν θα Του εναντιώνεται πια, και θα συμβαδίζει μαζί Του. Τέτοιοι άνθρωποι κερδίζουν την αλήθεια και ζωή. Τέτοια δημιουργήματα επιθυμεί ο Θεός.

13 Ιουλίου 2018