Επειδή ορισμένοι πιστεύουν στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια και έχουν παρακολουθήσει πολλά κηρύγματα, έχουν πάρει ένα μικρό όφελος από όλα αυτά. Τουλάχιστον μπορούν και απαγγέλλουν κάποια λόγια και δόγματα που φαίνεται ότι συμφωνούν με την αλήθεια. Κι όμως, όταν τους συμβεί κάτι, δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια· δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως που να συμφωνεί με την αλήθεια. Θα έλεγε κανείς ότι, στα τόσα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό, δεν έχουν κάνει ούτε ένα πράγμα για να προστατεύσουν το έργο της εκκλησίας, ούτε μία δίκαιη πράξη. Πώς εξηγείται αυτό; Παρότι μπορούν και ξεστομίζουν λόγια και δόγματα, σε καμία περίπτωση δεν κατανοούν την αλήθεια, οπότε δεν μπορούν και να την κάνουν πράξη. Όταν μερικοί άνθρωποι συναναστρέφονται σχετικά με την αυτογνωσία τους, το πρώτο πράγμα που βγαίνει από το στόμα τους είναι: «Είμαι ένας διάβολος, ένας ζωντανός Σατανάς, άνθρωπος που αντιστέκεται στον Θεό. Επαναστατώ εναντίον Του και Τον προδίδω· είμαι οχιά, κακός άνθρωπος, τρισκατάρατος». Είναι αυτό αληθινή αυτογνωσία; Μιλούν μόνο με γενικόλογα. Γιατί δεν δίνουν παραδείγματα; Γιατί δεν φέρνουν τα αίσχη που έκαναν στο φως της ημέρας για ανάλυση; Κάποιοι που δεν έχουν καλή κρίση τούς ακούνε και σκέφτονται: «Αυτή μάλιστα, είναι αληθινή αυτογνωσία! Έχουν επίγνωση ότι είναι σαν τον διάβολοι, και μάλιστα καταριούνται τον εαυτό τους —σε τι επίπεδο έχουν φτάσει!» Πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι πιστοί, παραπλανώνται εύκολα από τέτοια λόγια. Νομίζουν ότι ο ομιλητής είναι αγνός και έχει πνευματική κατανόηση, ότι αγαπά την αλήθεια και έχει τα προσόντα να γίνει επικεφαλής. Ωστόσο, μόλις αλληλεπιδράσουν μαζί του για λίγο, διαπιστώνουν ότι δεν είναι έτσι, ότι το άτομο δεν είναι αυτό που φαντάζονταν, ότι είναι εξαιρετικά ψεύτικο και δόλιο, επιδέξιο στη μεταμφίεση και την προσποίηση, οπότε απογοητεύονται πολύ. Πότε θεωρεί ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν πραγματικά τον εαυτό τους; Μη λαμβάνεις υπόψη σου μόνο τι λένε. Το βασικό είναι να διαπιστώσεις αν αποδέχονται την αλήθεια και την κάνουν πράξη. Όσοι κατανοούν πραγματικά την αλήθεια, όχι μόνο έχουν αληθινή αυτογνωσία, αλλά, το σημαντικότερο, κάνουν πράξη την αλήθεια. Δεν μιλούν μόνο για ό,τι κατανοούν πραγματικά, αλλά κάνουν πραγματικά και ό,τι λένε. Δηλαδή, τα λόγια τους είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα με τις πράξεις τους. Αν αυτό που λένε ακούγεται συγκροτημένο και ευχάριστο, αλλά δεν το κάνουν ούτε το βιώνουν, τότε έχουν γίνει Φαρισαίοι, είναι υποκριτές και σίγουρα δεν έχουν πραγματική αυτογνωσία. Πολλοί άνθρωποι ακούγονται πολύ συγκροτημένοι όταν συναναστρέφονται την αλήθεια, όμως δεν συνειδητοποιούν πότε αποκαλύπτουν μια διεφθαρμένη διάθεση. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι αυτογνωσία; Εάν δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, καταλαβαίνουν την αλήθεια; Όσοι δεν έχουν αυτογνωσία, δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, ενώ όσοι μιλούν θεωρητικά για την αυτογνωσία έχουν ψευδή πνευματικότητα και είναι ψεύτες. Μερικοί φαίνονται πολύ συγκροτημένοι όταν ξεστομίζουν λόγια και δόγματα, αλλά το πνεύμα τους είναι απαθές και θολωμένο, δεν έχουν αντίληψη και δεν αντιδρούν σε τίποτα. Είναι απαθείς, όμως μερικές φορές, από τα λεγόμενά τους, φαίνονται αρκετά οξυδερκείς. Για παράδειγμα, αμέσως μετά από ένα περιστατικό, αποκτούν αμέσως αυτογνωσία και λένε: «Μόλις τώρα μου ήρθε μια ιδέα. Τη σκέφτηκα και συνειδητοποίησα ότι ήταν δόλια, ότι εξαπατούσα τον Θεό». Όσοι δεν έχουν διακριτική ικανότητα ζηλεύουν όταν το ακούνε αυτό και λένε: «Αυτό το άτομο συνειδητοποιεί αμέσως πότε αποκαλύπτει διαφθορά, και μπορεί να ανοιχτεί και να συναναστραφεί σχετικά με αυτό. Αντιδρά πολύ γρήγορα, το πνεύμα του είναι οξυδερκές, είναι πολύ καλύτερος από εμάς. Πραγματικά επιδιώκει την αλήθεια». Είναι αυτός ακριβής τρόπος να μετράς τους ανθρώπους; (Όχι.) Με ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογούνται οι άνθρωποι όσον αφορά την αυτογνωσία; Όχι μόνο από όσα ξεστομίζουν. Πρέπει να εξετάζετε, επίσης, τι πραγματικά εκδηλώνουν. Η απλούστερη μέθοδος είναι να εξετάζετε εάν είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια —αυτό είναι το κρισιμότερο. Αν κάνουν πράξη την αλήθεια, τότε γνωρίζουν αληθινά τον εαυτό τους, γιατί μόνο όσοι έχουν πραγματική αυτογνωσία εκδηλώνουν μετάνοια. Μόνο όσοι εκδηλώνουν μετάνοια, έχουν πραγματική αυτογνωσία. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να γνωρίζει ότι είναι δόλιος, ότι έχει στο μυαλό του διαρκώς μικροπρεπείς δολοπλοκίες και συνωμοσίες, και μπορεί και να καταλάβει πότε οι άλλοι αποκαλύπτουν δολιότητα. Γι’ αυτό, λοιπόν, αφού παραδεχτεί ότι ήταν δόλιος, να εξετάσεις αν απέβαλε τη δολιότητά του και αν μετανοεί. Και αν αποκαλύψει και πάλι δολιότητα, εξέτασε αν νιώθει τύψεις και ντροπή, ή αν έχει μετανιώσει ειλικρινά. Αν δεν νιώθει καθόλου ντροπή, πόσο μάλλον μετάνοια, τότε η αυτογνωσία του είναι επιπόλαια και επιφανειακή. Απλώς ενεργεί μηχανικά· δεν έχει αληθινή γνώση. Δεν θεωρεί τη δολιότητα ως κάτι μοχθηρό ή δαιμονικό, και σίγουρα δεν αισθάνεται πόσο ξεδιάντροπη και άθλια συμπεριφορά έχει. Σκέφτεται το εξής: «Όλοι οι άνθρωποι είναι δόλιοι. Και όσοι δεν είναι, είναι άμυαλοι. Δεν είσαι κακός άνθρωπος αν είσαι λίγο δόλιος. Εγώ δεν έχω κάνει κακό· δεν είμαι δα και ο πιο δόλιος άνθρωπος στον κόσμο». Υπάρχει περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να έχει αληθινή αυτογνωσία; Σε καμία περίπτωση. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει επίγνωση της δόλιας διάθεσής του και δεν τον αηδιάζει η δολιότητα. Οτιδήποτε λέει σχετικά με την αυτογνωσία είναι προσποιητά και κενά λόγια. Δεν έχει αληθινή αυτογνωσία όποιος δεν αναγνωρίζει την ίδια του τη διεφθαρμένη διάθεση. Δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί την αλήθεια ένας δόλιος άνθρωπος· γι’ αυτό και όποιος είναι δόλιος δεν μπορεί να αποκτήσει αληθινή αυτογνωσία. Όσα, λοιπόν, λόγια και δόγματα κι αν ξεστομίσει, δεν πρόκειται να αλλάξει αληθινά.

Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει αν ένας άνθρωπος αγαπά την αλήθεια; Από μία άποψη, πρέπει να εξετάσει εάν αυτό το άτομο μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του με βάση τον λόγο του Θεού, εάν μπορεί να κάνει αυτοκριτική και να αισθανθεί αληθινή μεταμέλεια. Από μια άλλη άποψη, πρέπει να εξετάσει εάν μπορεί ν’ αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια. Εάν μπορεί ν’ αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια, τότε είναι άτομο που αγαπά την αλήθεια και υποτάσσεται στο έργο του Θεού. Εάν απλώς αναγνωρίζει την αλήθεια, αλλά δεν την αποδέχεται ποτέ ούτε την κάνει πράξη, και όπως λένε κάποιοι «Κατανοώ όλη την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να την κάνω πράξη», αυτό αποδεικνύει ότι δεν αγαπά την αλήθεια. Μερικοί άνθρωποι παραδέχονται ότι ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια κι ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις· λένε δε, ότι είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν και να ξεκινήσουν από την αρχή. Κατόπιν, όμως, δεν κάνουν καμία απολύτως αλλαγή. Μιλούν κι ενεργούν όπως και πριν. Όταν μιλούν για αυτογνωσία, είναι σαν να λένε κάποιο αστείο ή να φωνάζουν ένα σύνθημα. Δεν κάνουν αυτοκριτική ούτε γνωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους ως τα βάθη της καρδιάς τους. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν δείχνουν καμία μεταμέλεια, πόσο μάλλον δε, μιλούν ανοιχτά και ειλικρινά για τη διαφθορά τους, προκειμένου να κάνουν πραγματική αυτοκριτική. Αντιθέτως, υποκρίνονται ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους και κάνουν απλώς τα διαδικαστικά και τα τυπικά. Δεν γνωρίζουν πραγματικά τον εαυτό τους ούτε αποδέχονται την αλήθεια. Όταν άνθρωποι σαν αυτούς μιλούν για αυτογνωσία, το κάνουν τυπικά. Προσποιούνται και εξαπατούν τους άλλους, κι έχουν ψεύτικη πνευματικότητα. Μερικοί άνθρωποι είναι δόλιοι, κι όταν βλέπουν άλλους να συναναστρέφονται για την αυτογνωσία τους, σκέφτονται ως εξής: «Όλοι οι άλλοι ανοίγονται και αναλύουν τον δόλο τους. Αν δεν πω τίποτα, όλοι θα νομίζουν ότι δεν γνωρίζω τον εαυτό μου. Θα πρέπει να κρατήσω τους τύπους, λοιπόν!» Κατόπιν τούτου, περιγράφουν τον δόλο τους ως εξαιρετικά σοβαρό, τον απεικονίζουν με δραματικό τρόπο, γι’ αυτό φαίνεται ότι έχουν ιδιαίτερα μεγάλη αυτογνωσία. Όποιος τους ακούει αισθάνεται ότι γνωρίζουν πραγματικά τον εαυτό τους και, στη συνέχεια, τους κοιτάζει με φθόνο. Αυτό τους κάνει να νιώθουν εξαιρετικά ένδοξοι, σαν να φόρεσαν μόλις ένα φωτοστέφανο. Επειδή η αυτογνωσία που έχουν οφείλεται σε τυπικές ενέργειες, σε συνδυασμό με προσποίηση και εξαπάτηση, παραπλανούν τους άλλους. Είναι άραγε ήσυχη η συνείδησή τους όταν το κάνουν αυτό; Δεν πρόκειται απλώς για κραυγαλέο δόλο; Εάν οι άνθρωποι δεν ξεστομίζουν παρά κενά λόγια σχετικά με την αυτογνωσία, τότε, όσο υψηλή ή καλή κι αν είναι αυτή η γνώση, θα συνεχίσουν και πάλι ν’ αποκαλύπτουν διεφθαρμένη διάθεση, όπως ακριβώς και πριν, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή. Αυτό δεν είναι γνήσια αυτογνωσία. Εάν οι άνθρωποι μπορούν εσκεμμένα να προσποιούνται και να εξαπατούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό αποδεικνύει ότι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια και εξισώνονται με τους άπιστους. Όταν μιλούν για την αυτογνωσία τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, απλώς ακολουθούν την τάση και λένε ό,τι ταιριάζει στα γούστα του καθενός. Δεν είναι παραπλανητική η γνώση κι η ανάλυση του εαυτού τους; Είναι αυτό γνήσια αυτογνωσία; Σίγουρα όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ανοίγονται και δεν αναλύουν τον εαυτό τους από καρδιάς. Απλώς μιλούν λίγο για αυτογνωσία μ’ έναν ψεύτικο, παραπλανητικό τρόπο, ώστε να κάνουν απλώς τα άκρως απαραίτητα. Ακόμη σοβαρότερο είναι ότι για να κάνουν τους άλλους να τους θαυμάζουν και να τους ζηλεύουν, υπερβάλλουν σκόπιμα, ώστε να κάνουν τα προβλήματά τους να φαίνονται σοβαρότερα όταν συζητούν περί αυτογνωσίας. Παράλληλα, προσθέτουν και τις προσωπικές τους προθέσεις και στόχους. Όταν το κάνουν αυτό, δεν αισθάνονται χρέος και η συνείδησή τους δεν τους κατακρίνει όταν προσποιούνται και εξαπατούν τους άλλους. Δεν αισθάνονται τίποτα αφού επαναστατήσουν ενάντια στον Θεό και Τον εξαπατήσουν. Δεν προσεύχονται σ’ Εκείνον προκειμένου να παραδεχτούν το σφάλμα τους. Δεν είναι αδιάλλακτοι οι άνθρωποι αυτοί; Αν δεν αισθάνονται χρέος, θα νιώσουν ποτέ μεταμέλεια; Μπορεί κάποιος χωρίς αληθινή μεταμέλεια να επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα και να κάνει πράξη την αλήθεια; Μπορεί να μετανοήσει πραγματικά; Σίγουρα όχι. Αφού δεν νιώθει καν μεταμέλεια, δεν είναι παράλογο να μιλάμε για αυτογνωσία; Δεν είναι απλώς προσποίηση κι απάτη αυτό; Κάποιοι, αφού πουν ψέματα και εξαπατήσουν τους άλλους, συνειδητοποιούν τι έκαναν και νιώθουν μεταμέλεια. Νιώθουν ντροπή, κι έτσι δυσκολεύονται να παραδεχτούν ανοιχτά τη διαφθορά τους μπροστά στους άλλους. Μπορούν, όμως, να προσευχηθούν και να ανοιχτούν στον Θεό. Είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν, και έπειτα αλλάζουν αληθινά. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει αυτογνωσία και μετανοεί στ’ αλήθεια. Όποιος έχει το θάρρος να παραδεχτεί μπροστά στους άλλους ότι έχει πει ψέματα και έχει εξαπατήσει, και παράλληλα προσεύχεται και ανοίγεται στον Θεό, και αναγνωρίζει τη διαφθορά που αποκάλυψε, είναι ικανός να αποκτήσει αυτογνωσία και να μετανοήσει ειλικρινά. Αφού προσευχηθεί και αναζητήσει την αλήθεια για ένα διάστημα, βρίσκει το μονοπάτι της άσκησης και, σε έναν βαθμό, αλλάζει. Παρόλο που όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια φύση-ουσία και διεφθαρμένη διάθεση, όσοι αποδέχονται την αλήθεια έχουν ελπίδα να σωθούν. Κάποιοι, αφού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, διαβάζουν με χαρά τον λόγο Του και επικεντρώνονται στην αυτοκριτική. Όταν δουν τη διαφθορά που αποκάλυψαν, νιώθουν ότι χρωστούν στον Θεό, κι έτσι συχνά εφαρμόζουν μεθόδους αυτοσυγκράτησης για να μη λένε ψέματα και να μη κάνουν απάτες. Δεν έχουν όμως αυτοέλεγχο, κι έτσι λένε συχνά ψέματα και κάνουν απάτες. Τότε πια συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα της σατανικής διάθεσης δεν λύνεται με αυτοσυγκράτηση. Έτσι, προσεύχονται στον Θεό, Του εξηγούν τις δυσκολίες τους και Τον εκλιπαρούν να τους σώσει από τον περιορισμό της αμαρτωλής φύσης και από την επιρροή του Σατανά, ώστε να αποκτήσουν τη σωτηρία Του. Μετά από λίγο, βλέπουν κάποια αποτελέσματα, χωρίς ωστόσο να λυθεί ουσιαστικά το πρόβλημά τους. Έτσι, συνειδητοποιούν τελικά ότι πάει πολύς καιρός που έχει ριζώσει στην καρδιά τους η σατανική διάθεση, και έχει πλέον εισχωρήσει πολύ βαθιά. Η ανθρώπινη φύση είναι σατανική. Μπορεί κανείς να απελευθερωθεί από τα δεσμά και τον περιορισμό της σατανικής διάθεσης μόνο αν αποδεχθεί την κρίση και την παίδευση που δίνει ο λόγος του Θεού, και αποκτήσει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Μόνο όταν τον διαφωτίσει και τον καθοδηγήσει ο λόγος του Θεού, βλέπει κανείς το βάθος της διαφθοράς του και αναγνωρίζει ότι η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι πράγματι τέκνο του Σατανά. Επίσης βλέπει ότι, χωρίς το έργο της σωτηρίας που κάνει ο Θεός, κανείς δεν θα γλίτωνε από την αιώνια απώλεια και την καταστροφή. Μόνο τότε βλέπει πόσο πρακτικός είναι ο Θεός που σώζει τους ανθρώπους μέσα από την κρίση και την παίδευση. Αφού το βιώσει αυτό, μπορεί πια να αποδεχθεί ολόψυχα την κρίση και την παίδευση του Θεού. Τότε, αρχίζει μέσα του να νιώθει ειλικρινή μετάνοια. Έχει πλέον αληθινή επίγνωση και αρχίζει να αποκτά και αυτογνωσία. Όσοι δεν τα κατανοούν αυτά μέσα τους, μπορεί να μάθουν να λένε μερικά πνευματικά και λογικά λόγια. Είναι πολύ ικανοί στο να απαγγέλλουν τσιτάτα σαν κι αυτά που επαναλαμβάνουν τόσο συχνά οι λεγόμενοι «ευσεβείς». Καταφέρνουν να εξαπατήσουν και να πείσουν όσους τους ακούνε, και τους κάνουν μάλιστα και να δακρύσουν. Έτσι, όλοι τους συμπαθούν και τους εκτιμούν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι; Τι είδους άνθρωποι είναι; Δεν είναι άραγε Φαρισαίοι; Αυτοί είναι οι πιο δόλιοι. Όσοι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, όταν συναντούν έναν τέτοιον άνθρωπο για πρώτη φορά, τον θεωρούν πολύ πνευματικό, κι έτσι τον επιλέγουν ως επικεφαλής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σε λιγότερο από έναν χρόνο, αυτός ο άνθρωπος να έχει πάρει με το μέρος του όλους όσοι δεν μπορούν να τον διακρίνουν. Συρρέουν γύρω του σαν κοπάδι, τον εγκρίνουν και τον εκτιμούν, ζητούν την καθοδήγησή του κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, και μιμούνται ακόμα και τον τόνο της ομιλίας του. Οι ακόλουθοί του μαθαίνουν να ξεστομίζουν λόγια και δόγματα, και να εξαπατούν τους άλλους και τον Θεό· όταν, όμως, έρχονται οι δοκιμασίες, παραμένουν όλοι τους αρνητικοί και αδύναμοι. Μέσα τους, διαμαρτύρονται για τον Θεό και αμφιβάλλουν γι’ Αυτόν, χωρίς να δείχνουν την παραμικρή πίστη. Αυτά συμβαίνουν όταν κανείς λατρεύει και ακολουθεί έναν άνθρωπο. Όσοι το κάνουν αυτό, δεν κατέχουν την παραμικρή αλήθεια-πραγματικότητα, παρότι πιστεύουν για πολλά χρόνια στον Θεό και ξέρουν πολλά πνευματικά δόγματα. Τους έχει όλους παραπλανήσει και συναρπάσει ένας υποκριτής Φαρισαίος. Δεν είναι εύκολο να εξαπατηθεί και να πάρει το λάθος μονοπάτι κάποιος που δεν έχει διακριτική ικανότητα; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μπερδεμένες σκέψεις και παραπλανώνται υπερβολικά εύκολα!

Για να αναπτύξει κανείς διακριτική ικανότητα, πρέπει πρώτα να αναλογιστεί και να διακρίνει τα προβλήματά του. Όλοι έχουν μέσα τους αλαζονεία και αυταρέσκεια. Έτσι, όταν αποκτήσουν την παραμικρή εξουσία, μπορεί να αρχίσουν να κάνουν αυθαιρεσίες. Πολύ συχνά βλέπει κανείς τέτοια περιστατικά και τα αντιλαμβάνεται αμέσως. Όμως, ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις δεν γίνονται αντιληπτές τόσο εύκολα; Ποιες διακρίνουν πιο δύσκολα οι άνθρωποι, και ποιες εντοπίζουν δύσκολα στον εαυτό τους ή στους άλλους; (Εγώ δεν διακρίνω τη δολιότητα.) Μάλιστα, δεν διακρίνετε τη δολιότητα. Τι άλλο; (Εγώ τον εγωισμό και την ποταπότητα.) Εγωισμός και ποταπότητα. Για παράδειγμα, κάποιοι κάνουν κάτι και ισχυρίζονται ότι το κάνουν από ενδιαφέρον για τους άλλους, ως δικαιολογία για να κερδίσουν την έγκριση όλων. Στην πραγματικότητα, το κάνουν για να γλιτώσουν κόπο. Επειδή κρύβουν αυτό το κίνητρο, είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς. Ποιες άλλες διεφθαρμένες διαθέσεις εντοπίζονται πολύ δύσκολα; (Η υποκρισία.) Με άλλα λόγια, όταν φαίνεται κανείς καλός εξωτερικά, κάνει πράγματα που συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις για να κερδίσει τον έπαινο, ενώ μέσα του κρύβει μια σατανική φιλοσοφία και απώτερους σκοπούς. Αυτή η διάθεση είναι δόλια. Είναι εύκολο να τη διακρίνει κανείς; Όσοι έχουν χαμηλό επίπεδο και όσοι δεν κατανοούν την αλήθεια δεν μπορούν να διακρίνουν τα πράγματα και ειδικά αυτό το είδος ανθρώπου. Υπάρχουν ορισμένοι επικεφαλής και εργάτες που, ενόσω λύνουν ένα πρόβλημα, μιλούν ξεκάθαρα και λογικά, σαν να έχουν διακρίνει την ουσία του ζητήματος. Όταν, όμως, σταματούν να μιλάνε, το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Καταφέρνουν ως και να σε κάνουν να πιστέψεις ότι το πρόβλημα λύθηκε· δεν σε παραπλανούν και δεν σε εξαπατούν με αυτόν τον τρόπο; Είναι υποκριτές όλοι όσοι δεν εκτελούν πραγματικά το καθήκον τους, ενώ κατακλύζουν τον κόσμο με περίτεχνα αλλά κενά λόγια. Είναι υπερβολικά πονηροί και ύπουλοι. Αν γνωρίζατε έναν τέτοιο άνθρωπο πολύ καιρό, θα τον διακρίνατε; Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αλλάζει ακόμα κι αφού πιστέψει στον Θεό για πολλά χρόνια; Ποια είναι η αιτία; Στην πραγματικότητα, όλοι τους αποστρέφονται την αλήθεια, οπότε δεν είναι πρόθυμοι να την αποδεχθούν. Προτιμούν να ζουν με τη φιλοσοφία του Σατανά και νομίζουν ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν τους φέρνει σε μειονεκτική θέση, αλλά μάλιστα τους βοηθάει να φαίνονται εντυπωσιακοί και λαμπεροί, ώστε να τους θαυμάζουν οι άλλοι. Δεν είναι ύπουλος και δόλιος όποιος το κάνει αυτό; Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να αποδεχθεί την αλήθεια. Άραγε μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να σωθεί; Κάποιοι, όταν έρχεται η ώρα να κλαδευτούν, παραδέχονται ότι φταίνε στα λόγια, ενώ μέσα τους αντιστέκονται και λένε: «Ακόμα κι αν είναι σωστό αυτό που λες, εγώ δεν το αποδέχομαι. Θα σου πάω κόντρα μέχρι τέλους!» Μεταμφιέζονται πολύ επιδέξια, λένε ότι αποδέχονται αυτό που γίνεται, ενώ μέσα τους δεν αποδέχονται τίποτα. Αυτή η διάθεση δείχνει επίσης ότι αποστρέφονται την αλήθεια. Ποιες άλλες διεφθαρμένες διαθέσεις είναι δύσκολο να εντοπίσει και να αντιληφθεί κανείς; Δεν είναι άραγε δύσκολο να εντοπίσει κανείς την αδιαλλαξία; Και η αδιαλλαξία είναι μια διάθεση που είναι καλά κρυμμένη. Συχνά εκδηλώνεται όταν κάποιος προσκολλάται επίμονα στις απόψεις του και δυσκολεύεται να αποδεχθεί την αλήθεια. Όσο κι αν μιλούν οι άλλοι σύμφωνα με την αλήθεια, ο αδιάλλακτος άνθρωπος συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στις ιδέες του. Κάποιος που έχει αδιάλλακτη διάθεση έχει και ελάχιστες πιθανότητες να αποδεχθεί την αλήθεια. Όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια κρύβουν συχνά μέσα τους αυτό το είδος αδιάλλακτης διάθεσης. Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς πότε κάποιος προσκολλάται επίμονα σε κάτι μέσα του ή εμμένει στις επιθυμίες του. Τι άλλο εντοπίζεται δύσκολα; Το να μην αγαπάει κάποιος την αλήθεια ή να την αποστρέφεται. Και η μοχθηρία εντοπίζεται δύσκολα. Πιο εύκολα εντοπίζεται η αλαζονεία και η δολιότητα. Όλα τα άλλα όμως, δηλαδή η αδιαλλαξία, η αποστροφή της αλήθειας, η κακία και η μοχθηρία, εντοπίζονται δύσκολα. Πιο δύσκολα απ’ όλα εντοπίζεται η μοχθηρία, γιατί έχει γίνει η φύση των ανθρώπων. Επιπλέον, εκείνοι έχουν αρχίσει να την εξυμνούν σε βαθμό που, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν την αντιλαμβάνονται πια. Επομένως, η μοχθηρή διάθεση εντοπίζεται ακόμα δυσκολότερα κι από την αδιάλλακτη. Κάποιοι λένε το εξής: «Μα πώς είναι δυνατόν να εντοπίζεται δύσκολα; Όλοι έχουν πόθους που θεωρούνται μοχθηροί. Μοχθηρία δεν είναι κι αυτό;» Αυτή η προσέγγιση είναι επιφανειακή. Ποια είναι η αληθινή μοχθηρία; Πώς εκδηλώνονται οι μοχθηρές καταστάσεις; Αποτελεί μοχθηρή διάθεση όταν οι άνθρωποι κάνουν ηχηρές δηλώσεις για να κρύψουν τις μοχθηρές και ντροπιαστικές προθέσεις που έχουν στα βάθη της καρδιάς τους; Ή όταν στη συνέχεια κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι αυτές οι δηλώσεις είναι πολύ καλές, ακέραιες και νόμιμες, και τελικά επιτυγχάνουν τους απώτερους στόχους τους; Γιατί αυτό ονομάζεται μοχθηρία και όχι δολιότητα; Όσον αφορά τη διάθεση και την ουσία, η δολιότητα δεν είναι τόσο κακή. Το να είσαι μοχθηρός είναι πιο σοβαρό από το να είσαι δόλιος. Είναι μια συμπεριφορά που είναι πιο ύπουλη και άθλια από τη δόλια, και δύσκολα τη διακρίνει ο μέσος άνθρωπος. Για παράδειγμα, τι λόγια χρησιμοποίησε το φίδι για να δελεάσει την Εύα; Ωραία λόγια που φαίνονται σωστά και λέγονται για το δικό σου καλό. Δεν έχεις επίγνωση ότι υπάρχει κάτι κακό σ’ αυτά τα λόγια ή κάποια κακόβουλη πρόθεση πίσω απ’ αυτά. Ταυτόχρονα, δεν είσαι σε θέση να απαλλαγείς από τις υποδείξεις του Σατανά. Αυτός είναι πειρασμός. Όταν μπαίνεις σε πειρασμό και ακούς τέτοιου είδους λόγια, δεν γίνεται παρά να δελεαστείς και είναι πιθανό να πέσεις σε παγίδα, επιτυγχάνοντας έτσι τον στόχο του Σατανά. Αυτό ονομάζεται μοχθηρία. Το φίδι χρησιμοποίησε αυτήν τη μέθοδο για να δελεάσει την Εύα. Είναι αυτό ένα είδος διάθεσης; (Είναι.) Από πού προέρχεται αυτή η διάθεση; Προέρχεται από το φίδι, από τον Σατανά. Αυτό το είδος μοχθηρής διάθεσης υπάρχει εντός της φύσης του ανθρώπου. Η μοχθηρία για την οποία μιλάμε είναι διαφορετική από τους μοχθηρούς πόθους των ανθρώπων. Πώς γεννιούνται οι μοχθηροί πόθοι; Από τη σάρκα. Όμως, η αληθινή μοχθηρία είναι ένα είδος διάθεσης. Είναι βαθιά κρυμμένη και δεν μπορούν να τη διακρίνουν με τίποτα όσοι δεν διαθέτουν εμπειρία ή δεν κατανοούν την αλήθεια. Γι’ αυτό και εντοπίζεται δυσκολότερα από κάθε άλλη ανθρώπινη διάθεση. Σε ποιο είδος ανθρώπου εκδηλώνεται πιο σοβαρά η μοχθηρή διάθεση; Σε αυτούς που τους αρέσει πολύ να εκμεταλλεύονται τους άλλους. Είναι τόσο άριστοι στη χειραγώγηση ώστε τα θύματά τους ούτε καν καταλαβαίνουν τι τους συνέβη. Αυτό το είδος ανθρώπου έχει μοχθηρή διάθεση. Όσοι είναι μοχθηροί και βασίζονται στη δολιότητα χρησιμοποιούν άλλα μέσα για να καλύπτουν την απάτη τους, να αποκρύπτουν τις αμαρτίες τους και να κρύβουν τις μυστικές τους προθέσεις, τους σκοπούς και τις εγωιστικές τους επιθυμίες. Να τι είναι η μοχθηρία. Επιπλέον, χρησιμοποιούν διάφορα μέσα για να σε δελεάζουν, να σε βάζουν σε πειρασμό και να σε αποπλανούν. Σε κάνουν να ακολουθείς και να ικανοποιείς τις επιθυμίες τους προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους. Όλες αυτές οι πράξεις είναι μοχθηρές. Κι αυτή η διάθεση είναι πραγματικά σατανική. Έχετε εκδηλώσει καμία από αυτές τις συμπεριφορές; Ποιες πτυχές της μοχθηρής διάθεσης έχετε εκδηλώσει σε μεγαλύτερο βαθμό; Βάλατε κάποιον σε πειρασμό, δελεάσατε ή είπατε ψέματα για να καλύψετε άλλα ψέματα; (Έχω την εντύπωση ότι λίγο πολύ τα έκανα όλα αυτά.) Έχετε την εντύπωση ότι λίγο πολύ τα κάνατε όλα αυτά. Δηλαδή, σε συναισθηματικό επίπεδο, δεν είστε σίγουροι αν έχετε εκδηλώσει ή όχι αυτές τις συμπεριφορές. Δεν μπορείτε να βρείτε αποδεικτικά στοιχεία. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, αν αποκαλύπτετε μοχθηρή διάθεση όταν έρχεστε αντιμέτωποι με κάτι στην καθημερινή σας ζωή; Στην πραγματικότητα, αυτά βρίσκονται μέσα στη διάθεση όλων. Για παράδειγμα, κάποιες φορές δεν καταλαβαίνεις κάτι, αλλά δεν θέλεις να το αντιληφθούν οι άλλοι, κι έτσι χρησιμοποιείς διάφορα μέσα για να τους παραπλανήσεις ώστε να νομίζουν ότι καταλαβαίνεις. Αυτό είναι απάτη. Και αυτό το είδος απάτης είναι εκδήλωση μοχθηρίας. Άλλες εκδηλώσεις της μοχθηρίας είναι όταν βάζετε κάποιον σε πειρασμό ή τον δελεάζετε. Βάζετε συχνά τους άλλους σε πειρασμό; Δεν μετράει ως πειρασμός όταν προσπαθείτε να καταλάβετε κάποιον επειδή θέλετε να συναναστραφείτε μαζί του, αν αυτό το απαιτεί το έργο σας και είναι μια σωστή αλληλεπίδραση. Αν, όμως, έχετε προσωπικά κίνητρα και σκοπό, και δεν θέλετε να καταλάβετε τη διάθεση, τις επιδιώξεις και τις γνώσεις αυτού του ανθρώπου, αλλά να του αποσπάσετε τις πιο μύχιες σκέψεις και τα αληθινά του συναισθήματα, τότε έχετε μοχθηρία, τον βάζετε σε πειρασμό και τον δελεάζετε. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, έχεις μοχθηρή διάθεση. Κι αυτό είναι κάτι κρυμμένο, σωστά; Είναι εύκολο να αλλάξει κανείς αυτήν τη διάθεση; Αν διακρίνεις ποιες είναι οι εκδηλώσεις κάθε πτυχής της διάθεσής σου και ποιες καταστάσεις προκαλεί συχνά κάθε πτυχή και τις συγκρίνεις με τον εαυτό σου ώστε να δεις πόσο απαίσια και επικίνδυνη είναι μια τέτοια διάθεση, θα αισθανθείς πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να αλλάξεις. Θα διψάσεις για τον λόγο του Θεού και θα αποδεχθείς την αλήθεια. Τότε θα μπορείς πλέον να αλλάξεις και να βρεις τη σωτηρία. Αν, όμως, και αφού τις συγκρίνεις με τον εαυτό σου, συνεχίσεις να μη διψάς για την αλήθεια, να μην αισθάνεσαι κανένα χρέος ή τύψεις —πόσο μάλλον μεταμέλεια— και να μην αγαπάς την αλήθεια, τότε θα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις. Ούτε η αντίληψή σου θα βοηθήσει, αφού δεν μπορείς να κατανοήσεις παρά μόνο το δόγμα. Ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας, αν η κατανόησή σου σταματήσει στο επίπεδο του δόγματος και δεν συνδεθεί με την άσκηση και την είσοδό σου, δεν σε ωφελεί τίποτα το δόγμα που κατανοείς. Αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια, δεν θα αναγνωρίσεις τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, δεν θα μετανοήσεις απέναντι στον Θεό και δεν θα εξομολογηθείς, ούτε θα αισθανθείς υποχρεωμένος στον Θεό. Δεν θα μισήσεις τον εαυτό σου, οπότε θα έχεις μηδενικές πιθανότητες να σωθείς. Αν αναγνωρίζεις πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματά σου, αλλά δεν σε νοιάζει, ούτε και μισείς τον εαυτό σου, επειδή είσαι ακόμα απαθής και παθητικός μέσα σου, αν δεν αποδέχεσαι την κρίση και την παίδευση του Θεού, και δεν προσεύχεσαι σ’ Αυτόν ούτε και βασίζεσαι σ’ Αυτόν για να σε απαλλάξει από τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, τότε διατρέχεις μεγάλο κίνδυνο και δεν πρόκειται να βρεις τη σωτηρία.