Οι άνθρωποι πρέπει να προσεγγίζουν τα καθήκοντά τους και τον Θεό με ειλικρινή καρδιά. Αν έχουν, θα είναι άτομα που έχουν φόβο Θεού. Τι είδους στάση έχουν απέναντι στον Θεό οι άνθρωποι που έχουν ειλικρινή καρδιά; Κατ’ ελάχιστον, έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, μια καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό στα πάντα, δεν ρωτάνε για ευλογίες ή για κακοτυχίες, δεν μιλάνε καθόλου για τις καταστάσεις, αφήνονται στο έλεος της ενορχήστρωσης του Θεού —είναι άνθρωποι που έχουν ειλικρινή καρδιά. Είναι άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά εκείνοι που είναι πάντα δύσπιστοι απέναντι στον Θεό, που πάντα Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, που πάντα προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία μαζί Του —είναι αυτοί άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά; (Όχι.) Τι εδρεύει μέσα στην καρδιά αυτών των ανθρώπων; Η δολιότητα και η μοχθηρία· συνέχεια εξετάζουν εξονυχιστικά. Και τι είναι αυτό που εξετάζουν εξονυχιστικά; (Η στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους.) Διαρκώς εξετάζουν εξονυχιστικά τη στάση που έχει ο Θεός απέναντι στους ανθρώπους. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Και γιατί το εξετάζουν εξονυχιστικά; Επειδή αφορά τα καίρια συμφέροντά τους. Μέσα τους, σκέφτονται: «Ο Θεός δημιούργησε αυτές τις συνθήκες για μένα, Αυτός προκάλεσε αυτό που μου συνέβη. Γιατί το έκανε αυτό; Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί σε άλλους ανθρώπους· γιατί έπρεπε να συμβεί σ’ εμένα; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες στη συνέχεια;» Αυτά τα πράγματα εξετάζουν εξονυχιστικά, εξετάζουν αυτά που κερδίζουν και αυτά που χάνουν, τις ευλογίες και τις κακοτυχίες τους. Και ενώ εξετάζουν αυτά τα πράγματα, μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια; Μπορούν να υποταχθούν στον Θεό; Δεν μπορούν. Και τι φύση έχουν όλα αυτά που σκέφτονται όλη την ώρα μέσα τους; Όλα αυτά αφορούν εκ φύσεως το προσωπικό συμφέρον τους και τον εαυτό τους. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούν, πρώτα εξετάζουν εξονυχιστικά τα εξής: «Θα υποφέρω εκτελώντας αυτό το καθήκον; Θα χρειάζεται συχνά να εργάζομαι και να βγαίνω έξω; Θα μπορώ να τρώω και να ξεκουράζομαι τακτικά; Θα πρέπει να σηκώνομαι πρωί-πρωί; Τι ανθρώπους θα γνωρίσω; Θα συναντώ συχνά άπιστους; Αυτήν τη στιγμή, ο έξω κόσμος είναι πολύ εχθρικός· αν πρέπει συνέχεια να εργάζομαι και να βγαίνω έξω, τι θα κάνω αν με πιάσει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας;» Ενώ φαίνεται ότι αποδέχονται τα καθήκοντά τους, υπάρχει δολιότητα μέσα τους, αφού τα εξετάζουν όλα αυτά εξονυχιστικά. Κάνοντάς το αυτό, στην πραγματικότητα υπολογίζουν τις προοπτικές τους και την τύχη τους, και δεν τους νοιάζουν καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν οι άνθρωποι λαμβάνουν υπόψη μόνο τις δικές τους προοπτικές, τη δική τους μοίρα και τα δικά τους συμφέροντα; Δεν τους είναι εύκολο να υποταχθούν στον Θεό, και ακόμα και όταν το θέλουν, δεν μπορούν να το κάνουν. Όσοι δίνουν μεγάλη αξία στις προοπτικές τους, στην τύχη τους και στα συμφέροντά τους εξετάζουν πάντα εξονυχιστικά αν το έργο του Θεού είναι ωφέλιμο για όλα αυτά και αν πρόκειται μέσα από αυτό να αποκτήσουν την ευλογία. Τελικά, όμως, κερδίζουν τίποτα από αυτήν την εξονυχιστική εξέταση; Το μόνο που κάνουν είναι να επαναστατούν ενάντια στον Θεό και να Του εναντιώνονται. Ακόμη και όταν επιμένουν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, τα εκτελούν επιπόλαια, μέσα στην αρνητικότητα· μέσα τους, σκέφτονται συνεχώς πώς θα επωφεληθούν και πώς να μη χάσουν. Τέτοια είναι τα κίνητρά τους όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, και σ’ αυτό, προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία με τον Θεό. Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι δολιότητα, είναι μια μοχθηρή διάθεση. Δεν είναι πλέον μια συνηθισμένη διεφθαρμένη διάθεση, έχει εξελιχθεί σε μοχθηρία. Και όταν υπάρχει στην καρδιά τους μια τέτοια μοχθηρή διάθεση, μάχονται ενάντια στον Θεό! Θα πρέπει να καταλάβετε καλά αυτό το πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι εξετάζουν διαρκώς εξονυχιστικά τον Θεό και προσπαθούν να κάνουν συμφωνίες όταν εκτελούν το καθήκον τους, μπορούν να το εκτελέσουν σωστά; Με τίποτα. Δεν λατρεύουν τον Θεό με την καρδιά τους και με ειλικρίνεια, δεν έχουν ειλικρινή καρδιά, παρακολουθούν καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, πάντα συγκρατημένοι —και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο Θεός δεν εργάζεται μέσα τους, και μπερδεύονται και πέφτουν σε σύγχυση, δεν κατανοούν τις αλήθεια-αρχές, ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ροπές, και πάντοτε παρεκκλίνουν. Και γιατί παρεκκλίνουν πάντοτε; Επειδή δεν έχουν διαύγεια στην καρδιά τους, και όταν τους συμβαίνουν πράγματα δεν κάνουν αυτοκριτική ούτε αναζητούν την αλήθεια για να βρουν μια λύση, ενώ επιμένουν να ενεργούν όπως θέλουν, όπως προτιμούν· αποτέλεσμα αυτού είναι να παρεκκλίνουν πάντα όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Δεν σκέφτονται ποτέ το έργο της εκκλησίας ούτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πάντα συνωμοτούν συνέχεια για τα δικά τους συμφέροντα, πάντα κάνουν σχέδια για τα δικά τους συμφέροντα, για την υπερηφάνεια και τη θέση τους, και όχι μόνο δεν κάνουν καλά τα καθήκοντά τους, αλλά καθυστερούν και επηρεάζουν το έργο της εκκλησίας. Δεν είναι αυτό παρεκτροπή, παραμέληση των καθηκόντων τους; Εάν κάποιος, όταν εκτελεί το καθήκον του, κάνει πάντα σχέδια για τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του προοπτικές, και δεν σκέφτεται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τότε αυτό δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος. Είναι τυχοδιωκτισμός, είναι ενέργεια για ίδιον όφελος και για να αποκτήσει ευλογίες για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο, αλλάζει η φύση πίσω από την εκτέλεση του καθήκοντός του. Είναι απλώς συμφωνία με τον Θεό, το άτομο θέλει μέσω της εκτέλεσης του καθήκοντός του να επιτύχει τους στόχους του. Αυτός ο τρόπος δράσης είναι πολύ πιθανό να διαταράξει το έργο του οίκου του Θεού. Αν προκαλέσει μόνο μικρές απώλειες στο έργο της εκκλησίας, τότε υπάρχει ακόμα περιθώριο για εξιλέωση και μπορεί να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του, αντί να αποπεμφθεί· αν όμως προκαλέσει μεγάλες απώλειες στο έργο της εκκλησίας και εξοργίσει τον Θεό και τους ανθρώπους, τότε θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί, και δεν θα του δοθεί άλλη ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του. Κάποιοι άνθρωποι αποδεσμεύονται και αποκλείονται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί αποκλείονται; Έχετε εντοπίσει τη βασική αιτία; Αποκλείονται γιατί σκέφτονται συνέχεια τα δικά τους κέρδη και τις δικές τους απώλειες, παρασύρονται από τα δικά τους συμφέροντα, δεν μπορούν να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα και δεν έχουν καμία στάση υποταγής απέναντι στον Θεό, οπότε έχουν την τάση να συμπεριφέρονται απερίσκεπτα. Πιστεύουν στον Θεό μόνο για να αποκτήσουν κέρδος, χάρη και ευλογίες, και δεν πιστεύουν σε καμία περίπτωση για να κερδίσουν την αλήθεια, οπότε η πίστη τους στον Θεό αποτυγχάνει. Αυτή είναι η βασική αιτία του προβλήματος. Πιστεύετε ότι είναι άδικο να αποκαλυφθούν και να αποκλειστούν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν είναι καθόλου άδικο, το καθορίζει εξ ολοκλήρου η φύση τους. Όποιος δεν αγαπάει την αλήθεια ή δεν επιδιώκει την αλήθεια τελικά θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί. Από την άλλη, τα πράγματα είναι διαφορετικά για εκείνους που αγαπούν την αλήθεια. Όταν τους συμβεί κάτι, πρώτα σκέφτονται: «Πώς μπορώ να ενεργήσω σύμφωνα με την αλήθεια; Τι θα πρέπει να κάνω ώστε να μη ζημιώσω τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Τι θα ικανοποιούσε τον Θεό;» Όποιος έχει αυτό το σκεπτικό αναζητά την αλήθεια. Κι αυτές οι σκέψεις αποδεικνύουν πως την αγαπάει. Δεν σκέφτεται πρώτα τα δικά του συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Δεν σκέφτεται τη δική του ικανοποίηση, αλλά αν είναι ικανοποιημένος ο Θεός. Τέτοιες σκέψεις και τέτοια νοοτροπία έχουν όσοι αγαπούν την αλήθεια, και αυτούς αγαπάει ο Θεός. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος παθαίνει κάτι· αν μπορεί να ασκηθεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να αποδεχθεί τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού, με Εκείνον να τον υποστηρίζει ως εγγυητής, είναι μάλλον απίθανο να κάνει λάθη καθώς θα εκτελεί το καθήκον του και θα το εκπληρώσει εύκολα σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού. Αντίθετα, ποια θα είναι η τελική έκβαση αν κάποιος ενεργεί συνεχώς με δική του πρωτοβουλία, και καταστρώνει δολοπλοκίες, σχέδια και πλεκτάνες για τα προσωπικά του συμφέροντα, αν δεν λαμβάνει υπόψη τις προθέσεις του Θεού ή τα συμφέροντα του οίκου Του, και δεν διαθέτει ούτε καν αυτήν την ελάχιστη επιθυμία να υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού; Ένας τέτοιος άνθρωπος θα διαταράσσει και θα αναστατώνει συχνά το έργο της εκκλησίας. Θα προκαλεί την αγανάκτηση του εκλεκτού λαού του Θεού, που θα τον σιχαίνεται και τον αποστρέφεται, ενώ, σε σοβαρές περιπτώσεις, θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί. Αναπόφευκτα, εκείνοι που έχουν πάντα αμφιβολίες και επιθυμίες θα αποτυγχάνουν και θα μπερδεύονται. Όπως λέει και το ρητό, «όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο άσχημα πέφτεις». Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν αποκαλύπτεται κανείς. Παθαίνει κανείς κάτι τέτοιο χωρίς να του αξίζει; Αξίζει συμπόνια ένας τέτοιος άνθρωπος; Όχι, δεν την αξίζει. Αυτή είναι η τελική έκβαση όλων αυτών που κάνουν σχέδια για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Κάποιοι λένε: «Μα κι εγώ συχνά κάνω σχέδια για τα προσωπικά μου συμφέροντα. Σ’ εμένα πώς και δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο;» Δεν έχει συμβεί επειδή δεν έχεις επηρεάσει το έργο της εκκλησίας, κι έτσι ο Θεός δεν σε παίρνει σοβαρά. Το να μη σε παίρνει σοβαρά ο Θεός, όμως, είναι κάτι καλό ή κάτι κακό; (Κάτι κακό.) Γιατί το λες αυτό; (Γιατί, αν συνεχίσω να ενεργώ με τον ίδιο τρόπο, δεν θα μπορέσω να αποκτήσω το έργο του Αγίου Πνεύματος.) Σωστά. Αν κάποιος δεν επιδιώξει την αλήθεια και δεν βιώσει το έργο του Θεού, το Άγιο Πνεύμα δεν θα εργαστεί πάνω του. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εκείνους που ο Θεός δεν τους πειθαρχεί ό,τι κακό κι αν κάνουν· σημαίνει ότι δεν έχουν πια κανένα μέλλον. Είναι βέβαιο ότι Εκείνος δεν τους θέλει και τους παραμερίζει. Αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, τότε δεν έχεις ζωή. Έτσι συμβαίνει με όσους επιδιώκουν συνεχώς τη φήμη, το κέρδος και τη θέση· δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν θα τους δεις ποτέ να την κάνουν πράξη· έχουν αυτοί οι άνθρωποι καμία ανάπτυξη στη ζωή τους; Εφόσον δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, δεν θα έχουν καμία ανάπτυξη στη ζωή τους, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό. Υπάρχουν κάποιοι που συζητούν ακόμα τα ίδια πράγματα που συζητούσαν και πριν από τρία χρόνια, χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια και δόγματα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι. Δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη ούτε ως προς το ανάστημα ούτε ως προς την αυτογνωσία τους. Έχουν την ίδια πίστη στον Θεό, και η ζωή-διάθεσή τους έχει μείνει απαράλλακτη. Τώρα έχουν ακόμα περισσότερες παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό, και οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους που αντιστέκονται σ’ Αυτόν έχουν χειροτερέψει. Δεν είναι πιο επικίνδυνο αυτό; Σαφώς και είναι πιο επικίνδυνο, και σίγουρα θα αποκλειστούν.

Συνήθως, όταν βιώνετε κάτι που αφορά το καθήκον σας ή με τις διεφθαρμένες διαθέσεις σας, μπορείτε κάνοντας ενδοσκόπηση να ανακαλύψετε τα προβλήματα που έχετε μέσα σας; (Πλέον, μπορώ κάπως να τα ανακαλύψω. Όταν κάνω το καθήκον μου, θέλω πάντα να έχω το γενικό πρόσταγμα και τον τελευταίο λόγο, και προσπαθώ να κάνω επίδειξη για να με εκτιμούν οι άλλοι. Όταν όμως μου το επισημαίνουν αυτό οι αδελφοί και οι αδελφές μου, κάνω αυτοκριτική και αποκτώ κάποια γνώση σχετικά με την αλαζονική μου φύση.) Αναγνωρίζεις λοιπόν την αλαζονεία σου· τι γίνεται όμως με την υποταγή σου στον Θεό; Έχει βελτιωθεί σ’ αυτό; Έχεις πιο έντονη πρόθεση και επιθυμία να υποταχθείς; Έχεις μεγαλύτερη πίστη σ’ Εκείνον; (Όλα έχουν βελτιωθεί λίγο.) Δεν είναι εφικτό να εκτελέσει κανείς ένα καθήκον χωρίς να αναζητήσει την αλήθεια· όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάποια προβλήματα, πρέπει να χρησιμοποιείς την αλήθεια για να τα λύσεις. Αν εκτελείς συνεχώς το καθήκον σου σύμφωνα με τη δική σου θέληση και με τις σατανικές σου φιλοσοφίες, όχι μόνο δεν θα μπορέσεις να λύσεις το πρόβλημα ότι αποκαλύπτεις κάποιες φορές διαφθορά, αλλά ταυτόχρονα δεν πρόκειται να αυξηθεί η πίστη σου, η υποταγή σου στον Θεό και η αγάπη σου για Αυτόν. Αν δεν αποδεχθείς την αλήθεια και δεν την χρησιμοποιήσεις για να λύσεις τα προβλήματά σου, δεν θα αναπτυχθείς ποτέ στη ζωή και δεν θα μπορέσεις ποτέ να λύσεις το πρόβλημα της διαφθοράς σου. Ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις αποκαλύπτετε τώρα όταν εκτελείτε το καθήκον σας; Ποιες ανθρώπινες νοθείες παραμένουν; Για να ανακαλύψετε αυτά τα προβλήματα, πρέπει να κάνετε συχνά αυτοκριτική. Χωρίς αυτοεξέταση, δεν μαθαίνονται ποτέ. Μερικές φορές, μόνο όταν ακούσεις τους άλλους να μιλούν για την αυτογνωσία τους καταλαβαίνεις ότι το ίδιο συμβαίνει και σ’ εσένα. Αν δεν ακούσεις τους άλλους να εκθέτουν την κατάστασή τους, δεν θα μπορέσεις να ανακαλύψεις τα δικά σου προβλήματα. Πολλοί ακούνε πρόθυμα τις βιωματικές μαρτυρίες των άλλων, ακριβώς επειδή τις βρίσκουν ωφέλιμες και κερδίζουν κάτι απ’ αυτές. Όσο πιο στενά εξετάσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τις προθέσεις και τα σχέδιά σου και όσο πιο αναλυτικά τα κατανοήσεις, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις, και τόσο περισσότερο θα δυναμώσει η πίστη σου στο να κάνεις πράξη την αλήθεια. Και όσο δυναμώνει αυτή η πίστη, τόσο πιο εύκολα θα κάνεις πράξη την αλήθεια. Όταν πια θα κάνεις συχνά πράξη την αλήθεια, θα μπορείς να εκτελείς το καθήκον σου με μεγαλύτερη αγνότητα και επάρκεια. Αυτή είναι η διαδικασία ανάπτυξης της ζωής, και οι καρποί της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας. Κάποιοι νομίζουν ότι, επειδή ακούνε χρόνια τα κηρύγματα και κατανοούν πολλά λόγια και δόγματα, δεν έχουν διεφθαρμένη διάθεση, και ότι τάχα δεν έχουν ανάγκη να κάνουν αυτοκριτική και να αποκτήσουν αυτογνωσία. Θεωρούν πάντα ότι σε τέτοια πράγματα πρέπει να επικεντρώνονται μόνο οι νέοι πιστοί, και ότι οι ίδιοι έχουν ήδη αλλάξει επειδή πιστεύουν στον Θεό πολλά χρόνια και έχουν πολλές καλές συμπεριφορές, άρα δεν έχουν διεφθαρμένη διάθεση. Πρόκειται για σοβαρή παρανόηση. Αφού νομίζεις, λοιπόν, ότι έχεις ήδη αλλάξει, τότε ποιο μέρος της αλήθειας μπορείς να κάνεις πράξη; Πόσες αληθινές βιωματικές εμπειρίες διαθέτεις; Μπορείς να μιλήσεις σχετικά μ’ αυτές; Μπορείς να καταθέσεις μαρτυρία για τον Θεό ενώπιον άλλων ανθρώπων; Αν δεν μπορείς, αυτό αποδεικνύει ότι δεν διαθέτεις βιωματική μαρτυρία ούτε κατέχεις την αλήθεια-πραγματικότητα. Μπορεί, λοιπόν, κάποιος σαν εσένα να έχει αλλάξει πραγματικά; Θα έλεγες ότι έχεις μετανοήσει στ’ αλήθεια; Εύλογα θα το αμφισβητούσε κανείς. Πώς θα μπορούσε να έχει είσοδο στη ζωή κάποιος που ποτέ δεν κάνει αυτοκριτική και δεν προσπαθεί να αποκτήσει αυτογνωσία; Πώς θα μπορούσε να μοιραστεί μια αληθινή βιωματική μαρτυρία κάποιος που δεν μιλάει ποτέ για την αυτογνωσία; Θα ήταν αδύνατο. Μπορεί να χαρακτηριστεί υποκριτής αυτός που πιστεύει ότι έχει αλλάξει αληθινά και δεν έχει την ανάγκη να γνωρίζει τον εαυτό του. Κάποιοι απλώς ενεργούν μηχανικά όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, και θεωρούν ότι είναι αποδεκτό να κάνουν τα απολύτως απαραίτητα και ότι, αν η επιφανειακή εικόνα είναι ικανοποιητική, το καθήκον έχει εκτελεστεί σύμφωνα με τα πρότυπα. Δεν είναι επιπόλαια αυτή η μέθοδος; Υποτάσσεται αληθινά στον Θεό κάποιος που ενεργεί έτσι; Τέτοιοι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους χωρίς καμία αλήθεια-αρχή, και είναι ικανοποιημένοι όταν απλώς εκτελούν εργασίες και μοχθούν, νομίζοντας μετά ότι έχουν κάνει το καθήκον τους σύμφωνα με τα πρότυπα. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι απλώς επαρκείς δουλευτές, χωρίς αυτό να σημαίνει και ότι εκτελούν με επάρκεια το καθήκον τους. Όσοι είναι ευχαριστημένοι όταν απλώς δουλεύουν επαρκώς δεν θα κερδίσουν ποτέ την αλήθεια ούτε θα πετύχουν την αλλαγή της διάθεσης. Κάθε άνθρωπος που δεν εκτελεί το καθήκον του σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, που δεν αναζητά τις αλήθεια-αρχές, και που κάνει συνέχεια ό,τι θέλει, απλώς δουλεύει και μοχθεί. Σε ποιο στάδιο βρίσκεστε αυτήν τη στιγμή; (Βρίσκομαι ακόμα στο στάδιο της απλής δούλεψης.) Τις περισσότερες φορές, λοιπόν, απλώς δουλεύετε. Κάποιες φορές μπορεί να πασχίζετε να πλησιάσετε την αλήθεια καθώς εκτελείτε το καθήκον σας και να δείξετε λίγη υποταγή, συμβαίνει όμως συχνά κάτι τέτοιο; (Όχι, δεν συμβαίνει συχνά.) Όταν επιδιώκετε την αλήθεια, ο σκοπός είναι να λύσετε αυτό το πρόβλημα. Πρέπει να προσπαθείτε όλο και περισσότερο να εκτελείτε το καθήκον σας, και όλο και λιγότερο να δουλεύετε απλώς· ιδανικά, πρέπει να μετατρέψετε όλη τη δούλεψή σας σε εκτέλεση καθήκοντος. Όμως ποια είναι η διαφορά μεταξύ της δούλεψης και της εκτέλεσης καθήκοντος; Κάποιος που απλώς δουλεύει κάνει ό,τι θέλει, νομίζοντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, αρκεί να μην αντιστέκεται στον Θεό και να μην προσβάλλει τη διάθεσή Του, και ότι αυτό που κάνει είναι αποδεκτό, αρκεί να τα κουτσοκαταφέρνει και να μην τον ελέγχει κανείς. Δεν τον νοιάζει να αποκτήσει αυτογνωσία, να είναι ειλικρινής, να ενεργεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές ή να υποταχθεί στις ρυθμίσεις του Θεού, και σίγουρα δεν τον νοιάζει να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα. Δεν τον απασχολεί τίποτα απ’ όλα αυτά. Έτσι είναι η απλή δούλεψη. Είναι ένας ατέλειωτος μόχθος, παρόμοιος με του σκλάβου, δουλειά μέρα-νύχτα, αυτό είναι. Αν ρωτήσεις έναν δουλευτή γιατί δουλεύει σαν είλωτας όλα αυτά τα χρόνια, θα σου απαντήσει: «Για να κερδίσω ευλογίες!» Αν τον ρωτήσεις μήπως, μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό, έχουν αλλάξει καθόλου οι διεφθαρμένες διαθέσεις του, αν έχει πάρει καμία διαβεβαίωση για την ύπαρξη του Θεού, και αν έχει αποκτήσει αληθινή γνώση και εμπειρία για τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Δημιουργού, θα σου πει ότι δεν έχει αποκτήσει τίποτα απ’ όλα αυτά, και δεν θα μπορεί να μιλήσει για κανένα. Δεν έχει καμία είσοδο και καμία βελτίωση στις ενδείξεις που σχετίζονται με την ανάπτυξη της ζωής και την αλλαγή της διάθεσης. Απλώς συνεχίζει να δουλεύει χωρίς καν να κατανοεί τι σημαίνει αλλαγή διάθεσης. Υπάρχουν κάποιοι που δουλεύουν για χρόνια, χωρίς να αλλάζουν καθόλου. Συνεχίζουν πολλές φορές να δείχνουν αρνητισμό, να παραπονιούνται και να αποκαλύπτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους όταν συναντούν δυσκολίες. Όταν κλαδεύονται, καταφεύγουν στους διαπληκτισμούς και τις αντιρρήσεις, ανίκανοι να αποδεχθούν ακόμα και την παραμικρή αλήθεια ή να υποταχθούν έστω και λίγο στον Θεό. Τελικά, χάνουν το δικαίωμα να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Ορισμένοι προκαλούν χάος στο έργο ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, αλλά δεν αποδέχονται την κριτική· αντίθετα, λένε αδιάντροπα ότι δεν έκαναν κανένα λάθος και δεν μετανοούν ούτε στο ελάχιστο. Όταν, στο τέλος, ο οίκος του Θεού τούς απαλλάσσει από τα καθήκοντά τους και τους στέλνει στο καλό, αφήνουν το πόστο τους με κλάματα και παράπονα. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, αποκλείονται. Και έτσι τα καθήκοντα αποκαλύπτουν πλήρως τους ανθρώπους. Συνήθως οι άνθρωποι μιλούν πειστικά και φωνάζουν δυνατά τα συνθήματα· αλλά γιατί, άραγε, όταν εκτελούν ένα καθήκον, δεν ενεργούν σαν άνθρωποι, αλλά σαν διάβολοι; Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνοι που δεν διαθέτουν ανθρώπινη φύση παραμένουν διάβολοι όπου κι αν πάνε· και, αν δεν αποδεχθούν την αλήθεια, δεν μπορούν να στεριώσουν πουθενά. Κάποιοι εκτελούν συχνά τα καθήκοντά τους με επιπόλαιο τρόπο, και όταν κλαδεύονται, προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν και να δικαιολογηθούν. Αφού κλαδευτούν ξανά και ξανά, νιώθουν μια κάποια επιθυμία να μετανοήσουν, οπότε αρχίζουν να εφαρμόζουν μεθόδους αυτοσυγκράτησης. Στο τέλος, ωστόσο, δεν μπορούν να συγκρατηθούν και, παρότι μπορεί να πάρουν όρκους και να καταραστούν τον εαυτό τους, αυτό δεν βοηθάει· συνεχίζουν να αφήνουν άλυτο το πρόβλημα της επιπολαιότητάς τους, καθώς και το πρόβλημα των διαπληκτισμών και των αντιρρήσεων. Μόνο όταν όλοι καταλήξουν να τους απεχθάνονται και να τους ασκούν κριτική, εξαναγκάζονται επιτέλους να παραδεχτούν τα εξής: «Όντως έχω διεφθαρμένες διαθέσεις. Θέλω να μετανοήσω, αλλά δεν μπορώ. Όταν κάνω το καθήκον μου, σκέφτομαι συνεχώς τα δικά μου συμφέροντα, την περηφάνια και την υπόληψή μου, κι αυτό με κάνει να επαναστατώ συχνά εναντίον του Θεού. Θέλω να κάνω πράξη την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να εγκαταλείψω τις προθέσεις και τις επιθυμίες μου· δεν μπορώ να επαναστατήσω εναντίον τους. Επιθυμώ πάντα να κάνω ό,τι θέλω, καταστρώνω δολοπλοκίες για να αποφεύγω τη δουλειά, και λαχταράω τις ανέσεις και τις απολαύσεις. Δεν μπορώ να αποδεχθώ το κλάδεμα, και προσπαθώ πάντα να επιχειρηματολογήσω για να βγω από τη δύσκολη θέση. Νομίζω πως αρκεί το ότι μόχθησα και άντεξα στις δυσκολίες, κι έτσι, όταν κάποιος προσπαθεί να με κλαδέψει, τσακώνομαι και προβάλλω μικροαντιρρήσεις, επειδή μέσα μου δεν πείθομαι ότι έχει δίκιο. Πόσο δύσκολος είμαι! Πώς άραγε να αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω αυτά τα προβλήματα;» Αρχίζουν, λοιπόν, να τα αναλογίζονται όλα αυτά, πράγμα που σημαίνει ότι, έως έναν βαθμό, κατανοούν πώς θα πρέπει να ενεργεί κανείς, και έχουν κάποια λογική. Ας υποθέσουμε ότι, κάποια στιγμή, ένας δουλευτής αρχίζει να εκτελεί το έργο του και να επικεντρώνεται στην αλλαγή της διάθεσής του, και συνειδητοποιεί ότι και ο ίδιος έχει διεφθαρμένες διαθέσεις, ότι είναι κι αυτός αλαζόνας και ανίκανος να υποταχθεί στον Θεό, και ότι δεν γίνεται να συνεχίσει έτσι. Όταν αρχίσει να τα σκέφτεται και να τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά, και μπορέσει να αναζητήσει την αλήθεια για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακαλύπτει, τότε άραγε δεν θα αρχίσει να αναστρέφει και την πορεία του; Αν το κάνει αυτό, τότε έχει ελπίδα να αλλάξει. Τώρα ας υποθέσουμε, αντίθετα, ότι δεν θα θελήσει ποτέ να επιδιώξει την αλήθεια, ότι δεν έχει την επιθυμία να παλέψει για την αλήθεια και ξέρει μόνο να μοχθεί και να δουλεύει, θεωρώντας ότι, αν ολοκληρώσει αυτό που κάνει, θα έχει πετύχει το έργο του και θα έχει φέρει εις πέρας την αποστολή από τον Θεό. Πιστεύει ότι, αν καταβάλει κάποια προσπάθεια, θα έχει κάνει το καθήκον του, και δεν σκέφτεται ποτέ ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού ή ποια είναι η αλήθεια, ή αν ο ίδιος είναι κάποιος που υποτάσσεται στον Θεό, και δεν προσπαθεί ποτέ να καταλάβει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αν, λοιπόν, προσεγγίζει το καθήκον του με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσει να κερδίσει τη σωτηρία; Όχι, δεν θα μπορέσει. Δεν έχει πάρει το μονοπάτι της σωτηρίας, δεν έχει μπει στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό και δεν έχει χτίσει μια σχέση μαζί Του. Συνεχίζει μόνο να μοχθεί και να δουλεύει απλώς στον οίκο του Θεού. Ο Θεός προσέχει και προστατεύει και αυτούς τους ανθρώπους όταν δουλεύουν στον οίκο Του, όμως δεν σκοπεύει να τους σώσει. Δεν τους κλαδεύει, δεν τους κρίνει, δεν τους παιδεύει, δεν τους δοκιμάζει και δεν τους εξευγενίζει. Απλώς τους επιτρέπει να αποκτήσουν κάποιες ευλογίες σε αυτήν τη ζωή, κι αυτό είναι όλο. Όταν όμως οι ίδιοι άνθρωποι μαθαίνουν να κάνουν αυτοκριτική και να αποκτούν αυτογνωσία, και βλέπουν πόσο σημαντικό είναι να κάνεις πράξη την αλήθεια, αυτό σημαίνει ότι έχουν κατανοήσει τα κηρύγματα που άκουσαν και, επιτέλους, πέτυχαν κάποια αποτελέσματα. Τότε, σκέφτονται: «Τι υπέροχο που είναι να πιστεύεις στον Θεό. Τα λόγια Του μπορούν πράγματι να αλλάξουν τον άνθρωπο! Αυτό που επείγει τώρα είναι να αναζητήσω να αποκτήσω την αλήθεια. Αν δεν επικεντρωθώ στην αυτογνωσία και δεν απαλλαγώ από τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, και συνεχίσει να μου φτάνει απλώς και μόνο να δουλεύω απλώς, δεν πρόκειται να κερδίσω τίποτα». Κι έτσι, αρχίζει να σκέφτεται βαθύτερα: «Ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις έχω; Πώς μπορώ να τις αναγνωρίσω; Και με ποιον τρόπο θα πρέπει να απαλλαγώ απ’ αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις;» Με τη βαθιά σκέψη γι’ αυτά τα ζητήματα πλησιάζουν την κατανόηση της αλήθειας και την αλλαγή της διάθεσης, και τότε πλέον υπάρχει ελπίδα να σωθούν. Αν κάποιος μπορεί να κάνει αυτοκριτική και να αποκτήσει αυτογνωσία μέσα από το καθήκον του, να αναζητήσει την αλήθεια, να εργαστεί σκληρά για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του Θεού, και να απαλλαγεί από τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, τότε έχει μπει στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό. Αν συνεχώς σκέπτεται βαθιά αυτά τα θέματα και στρέφεται προς την αλήθεια, ο Θεός θα του δώσει διαφώτιση, φώτιση και καθοδήγηση. Έτσι, θα μπορέσει να αποδεχθεί το κλάδεμα από τον Θεό, και ίσως σύντομα ο Θεός να τον κρίνει, να τον παιδεύσει, να τον δοκιμάσει και να τον εξευγενίσει. Θα αρχίσει να εργάζεται πάνω του, εξαγνίζοντας και μεταμορφώνοντάς τον.

Κάποιοι λένε: «Τόσα χρόνια πιστεύω στον Θεό και εκτελώ το καθήκον μου, αλλά ποτέ δεν κλαδεύτηκα, δεν έλαβα διαφώτιση ή φώτιση, και ούτε λόγος να υποβληθώ σε δοκιμασίες ή εξευγενισμό». Ένα τέτοιο άτομο βιώνει το έργο του Θεού; Αν μπορεί πράγματι να βιώνει και να κάνει πράξη τον λόγο του Θεού, τότε πώς είναι δυνατό να μην έχει λάβει διαφώτιση ή φώτιση; Αν αποκαλύπτει συχνά τη διαφθορά του, είναι βέβαιο ότι θα κλαδευτεί. Αν δεν μετανοήσει αφού κλαδευτεί, είναι σίγουρο ότι δεν διαθέτει ανθρώπινη φύση, και θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάποιοι λένε: «Συχνά βιώνω το κλάδεμα, όπως συχνά λαμβάνω τη διαφώτιση και τη φώτιση του Θεού, και βλέπω τα πράγματα διαφορετικά». Τι συμβαίνει άραγε εδώ; (Ο Θεός τούς καθοδηγεί.) Κάποιοι άλλοι λένε: «Γιατί δεν είμαι σαν μερικούς άλλους, που όλα τους πάνε καλά; Έχουν πάντα τις ευλογίες του Θεού και ζουν χαρούμενοι, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν καμία δυσκολία. Εγώ γιατί δοκιμάζομαι και εξευγενίζομαι συνεχώς;» Είναι καλό ή κακό να δοκιμάζεται και να εξευγενίζεται κανείς συνεχώς; (Είναι καλό.) Καλό είναι, δεν είναι κακό. Πού αποσκοπεί ο Θεός όταν δοκιμάζει και εξευγενίζει κάποιον; (Στο να τον κάνει να αναγνωρίσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του.) Ο Θεός δεν ενεργεί έτσι για να βασανίσει ή να ταλαιπωρήσει κανέναν. Σκοπός Του είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να δουν ξεκάθαρα την ουσία και το αληθινό πρόσωπο της διαφθοράς τους, κι έτσι να εγκαταλείψουν τις προθέσεις και τα σχέδιά τους, και να καταφέρουν να υποταχθούν σ’ Αυτόν. Όταν συμβεί αυτό, δεν θα δουλεύουν απλώς, αλλά θα εκτελούν πραγματικά τα καθήκοντά τους. Όταν εκτελείς το καθήκον ενός δημιουργήματος με ειλικρίνεια και επισημότητα, αποκτάς μια κανονική σχέση με τον Θεό, αποκαθιστώντας την μέχρι πρότινος μη κανονική σχέση που είχες μαζί Του. Αν έχεις με τον Θεό μια σχέση εργοδότη-εργαζομένου, δεν μπορείς να κερδίσεις τη σωτηρία. Αν αποδεχθείς την αποστολή από τον Θεό, αν μπορέσεις να υπακούσεις τις ρυθμίσεις του οίκου Του, και αναλάβεις σοβαρά την ευθύνη να εκτελείς σωστά το καθήκον σου, τότε θα έχεις μια κανονική σχέση με τον Θεό. Θα είσαι ένα δημιούργημα και θα μπορείς να υποταχθείς στις ρυθμίσεις του Δημιουργού· μέσα σου, θα αποδέχεσαι τον Θεό ως Σωτήρα, και θα είσαι υποψήφιος για τη σωτηρία Του. Σε τέτοιο επίπεδο θα βρίσκεται η σχέση σου μαζί Του. Αν, όμως, το μόνο που κάνεις συνεχώς είναι να δουλεύεις απλώς, αν εκτελείς όποια αποστολή σού εμπιστεύεται ο Θεός με επιπόλαια στάση, χωρίς να αποδέχεσαι τις αλήθεια-αρχές και χωρίς αληθινή υποταγή, και το μόνο που ξέρεις είναι να μοχθείς και να δουλεύεις, ενώ κάνεις τα πράγματα μηχανικά, τότε πραγματικά είσαι απλώς ένας απλός δουλευτής. Όσοι είναι απλοί δουλευτές δεν αποδέχονται την αλήθεια, επομένως δεν αλλάζουν ποτέ έστω και λίγο, και η σχέση τους με τον Θεό παραμένει πάντα μια σχέση εργοδότη-εργαζομένου. Δεν πρόκειται ποτέ να υποταχθούν αληθινά στον Θεό, κι Εκείνος δεν θα τους αναγνωρίσει ως πιστούς ή ως δικούς Του. Αυτές είναι οι συνέπειες επειδή πιστεύουν στον Θεό χωρίς να επιδιώκουν την αλήθεια· είναι κάτι προκαθορισμένο από το μονοπάτι που βαδίζουν. Τι θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν, αν θέλεις να βελτιώσεις τη σχέση σου με τον Θεό; (Να βαδίσω στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας.) Πολύ σωστά. Πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Και ποιο είναι το πρώτο βήμα σ’ αυτό το μονοπάτι; (Να κατανοήσω πώς να εκτελώ το καθήκον μου.) Όσοι πιστεύουν στον Θεό πρέπει να εκτελούν ένα καθήκον· αυτό απαιτεί Εκείνος. Ακολουθεί κανείς τον Θεό όταν εκτελεί το καθήκον του· αν πιστεύεις χωρίς να εκτελείς καθήκοντα, τότε απλώς δεν Τον ακολουθείς. Αν θέλεις να Τον ακολουθήσεις, πρέπει να εκτελέσεις το καθήκον σου σωστά. Και ποια είναι η πρώτη πτυχή της αλήθειας που πρέπει να κάνεις πράξη καθώς το εκτελείς; (Η αλήθεια της υποταγής.) Σωστά. Κάποιοι λένε: «Αυτό είναι τώρα το καθήκον μου. Πρέπει να μελετήσω σκληρά και να μάθω πολύ καλά Αγγλικά, και μετά να δώσω εξετάσεις για TOEFL ή να πάρω σε λίγα χρόνια το διδακτορικό μου. Τότε θα μπορέσω να διακριθώ στον κόσμο των άπιστων, ή ίσως και να έχω μια καλή πορεία μέσα στον οίκο του Θεού και, στο μέλλον, να γίνω επικεφαλής». Όσοι τα λένε αυτά δεν κάνουν απλώς σχέδια για τον εαυτό τους; (Ναι.) Αυτή είναι η νοοτροπία του άπιστου: κάνει συνεχώς σχέδια και ρυθμίσεις που αφορούν μόνο τον εαυτό του, ρυθμίζοντας ζητήματα όχι μόνο της επίγειας αλλά και της μετά θάνατον ζωής. Για έναν άπιστο, είναι φυσιολογικό να σκέφτεται τέτοια πράγματα καθημερινά, αφού δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του Θεού, κι έτσι σκέφτεται μόνο τη σάρκα και την επιβίωση, όπως κάνουν τα ζώα. Όσοι, όμως, πιστεύουν στον Θεό διαβάζουν τον λόγο Του κάθε μέρα και κατανοούν την αλήθεια, ώστε να μάθουν τη σημασία που έχει το να εκτελείς ένα καθήκον, και τον λόγο για τον οποίο το κάνεις. Πρέπει όλα αυτά να τους είναι σαφή, γιατί συνδέονται άμεσα με το μονοπάτι που βαδίζουν στην πίστη τους στον Θεό. Ακόμα πιο απαραίτητο είναι να κατανοήσουν την αλήθεια όσον αφορά τα εξής ζητήματα: πώς πρέπει κανείς να υποτάσσεται στο έργο του Θεού και να βιώνει τα λόγια Του ώστε να κατανοήσει την αλήθεια και να αλλάξει τη διάθεσή του, ποιες πτυχές της αλήθειας πρέπει να κατακτήσει προκειμένου να κάνει καλά το καθήκον του και να υποταχθεί στον Θεό, και πώς πρέπει να αποδεχθεί την κρίση και την παίδευση του Θεού ώστε να καθαρθούν οι διεφθαρμένες διαθέσεις του. Αυτό είναι το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσει κανείς όταν πιστεύει στον Θεό. Μόνο αν επιδιώξει έτσι την αλήθεια μπορεί να κάνει σωστά το καθήκον του και να κερδίσει τη σωτηρία του Θεού. Ο Θεός θέλει να σώσει και να οδηγήσει στην τελείωση όσους επιδιώκουν έτσι την αλήθεια. Ολοκληρώνοντας το έργο της σωτηρίας Του, ο Θεός θέλει να κερδίσει μερικούς τέτοιους ανθρώπους. Αν κάποιος σκέφτεται μόνο πώς θα πάει μπροστά, πώς θα γίνει διακεκριμένος επικεφαλής, πόσους ανθρώπους θα διαχειρίζεται και πόσες πόλεις ίσως καταλήξει να διαφεντεύει, όλα αυτά είναι φιλοδοξίες και επιθυμίες. Τέτοιοι άνθρωποι ανήκουν στους αντίχριστους· όλοι οι αντίχριστοι συνωμοτούν για να πετύχουν αυτά τα πράγματα. Είναι άραγε αποδεκτό να συνωμοτεί κανείς για να τα πετύχει όλα αυτά; (Όχι.) Μπορούν άραγε να τα εγκαταλείψουν αν γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό; (Δεν θα ήταν εύκολο.) Σε συνηθισμένες συνθήκες, οι άνθρωποι ενεργούν σύμφωνα με τις προθέσεις τους για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Σε όλα όσα κάνεις, ενεργείς με σκοπό να πετύχεις τους δικούς σου στόχους ή, αντίθετα, κάνεις αυτοκριτική, αναζητάς την αλήθεια, επαναστατείς ενάντια στους στόχους και τις μηχανορραφίες σου, κι έπειτα επιλέγεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας; Και ποιο είναι τελικά το σωστό μονοπάτι; (Το να επαναστατώ συνεχώς ενάντια στον εαυτό μου και να ενεργώ σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού.) Ποιος άνθρωπος έχει επιδιώξεις που μπορούν να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα; Μόνο κάποιος που έχει καλή, ειλικρινή και τίμια καρδιά μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, δεν μπορούν να το πετύχουν όσοι είναι δόλιοι, αδιάλλακτοι και μοχθηροί, και δεν αγαπούν την αλήθεια. Γιατί άραγε δεν μπαίνουν στο σωστό μονοπάτι, αφού σίγουρα γνωρίζουν ότι βαδίζουν στο λάθος μονοπάτι, στο μονοπάτι του Παύλου και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα κερδίσουν τη σωτηρία; Επειδή δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους. Και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στη φύση τους. Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι έχουν το ίδιο επίπεδο, πιστεύουν τα ίδια χρόνια στον Θεό, έχουν ακούσει τα ίδια κηρύγματα και έχουν εκτελέσει τα ίδια καθήκοντα, όμως βαδίζουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Πριν περάσουν πολλά χρόνια, ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του, και ο ένας από τους δύο θα αποκλειστεί, ενώ ο άλλος θα παραμείνει. Γιατί ο ένας από τους δύο έχει ειλικρινή και τίμια καρδιά, αγαπάει την αλήθεια και βαδίζει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Ακόμα κι αν προσπαθούσε κάποιος να παραπλανήσει αυτόν τον άνθρωπο και να τον δελεάσει να πάρει τον δρόμο του κακού, εκείνος άραγε θα τον ακολουθούσε; Όχι, δεν θα τον ακολουθούσε. Σίγουρα θα τον απέρριπτε. Γιατί έχει την ικανότητα να αναζητά την αλήθεια, να ενεργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και να εκτελεί όλο και καλύτερα το καθήκον του. Αντίθετα, ο άλλος είναι σχετικά μοχθηρός και δόλιος. Επιδιώκει τη θέση και έχει υπερβολικά μεγάλες φιλοδοξίες. Όπως κι αν συναναστραφεί κανείς μαζί του σχετικά με την αλήθεια, εκείνος δεν πρόκειται να σταματήσει να επιδιώκει τη θέση. Τέτοια είναι η προβληματική του φύση. Και ποιο θα είναι το τέλος αυτού που δεν αποδέχεται την αλήθεια και δεν μπορεί ποτέ να εγκαταλείψει τη θέση; Θα αποκλειστεί. Καθένας απ’ τους δύο ανθρώπους που αναφέρθηκαν θα έχει τελείως διαφορετική έκβαση. Εκείνος που έχει μέσα του ειλικρίνεια και επιδιώκει την αλήθεια την κατανοεί όλο και περισσότερο και όλο και πιο ξεκάθαρα, κι έτσι σιγά-σιγά συνάδει με τις προθέσεις του Θεού. Εκείνος, όμως, που δεν επιδιώκει την αλήθεια μπορεί μόνο να κατανοήσει το δόγμα και δεν μπορεί να την κάνει πράξη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή έχει υπερβολικά μεγάλες φιλοδοξίες και επιθυμίες, τις οποίες δεν μπορεί να εγκαταλείψει. Σε όλα όσα κάνει, δίνει προτεραιότητα στα προσωπικά του συμφέροντα, τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, τη φήμη, το κέρδος και τη θέση του. Όλα αυτά τον κατακλύζουν και χάνει τον δρόμο του. Όταν του συμβεί κάτι, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ικανοποιήσει τη σάρκα και τις επιθυμίες του. Ενεργεί στα πάντα σύμφωνα με τις επιθυμίες του και, όσο τις κυνηγάει, παραμερίζει την αλήθεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην εκτελεί σωστά το καθήκον του, να κάνει το έργο του όπως-όπως και, εντέλει, να αποκλείεται. Μα, ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους δεν αποκλείει ο οίκος του Θεού; Άρα, δεν έχουν καμία ελπίδα; Αν μπορέσουν να μετανοήσουν αληθινά, ίσως να γλιτώσουν και να μην αποκλειστούν, και τότε θα υπάρχει ελπίδα να σωθούν. Αν όμως μέσα τους παραμένουν αδιάλλακτοι και προσκολλώνται απελπισμένα στις επιθυμίες τους, όπως το σκυλί δεν αφήνει με τίποτα το κόκαλο, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κερδίσουν τη σωτηρία. Δεν γίνεται να αποκτήσεις την αλήθεια αν δεν βαδίσεις στο σωστό μονοπάτι! Και το μόνο σωστό μονοπάτι είναι αυτό της επιδίωξης της αλήθειας. Μόνο αυτό μπορείς να βαδίσεις για να αποκτήσεις την αλήθεια. Και μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια θα έχεις την ελπίδα να κερδίσεις τη σωτηρία του Θεού.

Οι καρδιές των δόλιων και μοχθηρών ανθρώπων ξεχειλίζουν από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, τα σχέδια και τις δολοπλοκίες. Είναι εύκολο να τα παραμερίσει κανείς αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Τι θα πρέπει να κάνεις αν ναι μεν θέλεις να εκτελείς σωστά το καθήκον σου, αλλά δεν μπορείς να παραμερίσεις αυτά τα πράγματα; Υπάρχει ένα μονοπάτι εδώ: Πρέπει να καταλαβαίνεις ξεκάθαρα τη φύση αυτού που κάνεις. Αν κάτι αφορά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και είναι τεράστιας σημασίας, τότε δεν πρέπει να το αναβάλεις, δεν πρέπει να κάνεις λάθη, δεν πρέπει να βλάπτεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε να αναστατώνεις το έργο του οίκου του Θεού. Αυτήν την αρχή πρέπει να ακολουθείς όταν εκτελείς το καθήκον σου. Αν θες να μη βλάψεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πρέπει πρώτα να παραμερίσεις τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου· τα συμφέροντά σου πρέπει κάπως να θιγούν, να παραμεριστούν, και καλύτερα να υποφέρεις λίγο παρά να προσβάλεις τη διάθεση του Θεού, πράγμα που θα αποτελούσε κόκκινη γραμμή. Αν καταστρέφεις το έργο της εκκλησίας για να ικανοποιήσεις τις αξιολύπητες φιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία σου, τότε ποια θα είναι η τελική συνέπεια για σένα; Θα αντικατασταθείς, και μπορεί να αποκλειστείς. Θα έχεις προκαλέσει τη διάθεση του Θεού, και μπορεί να μην έχεις άλλες ευκαιρίες να σωθείς. Υπάρχει όριο στις ευκαιρίες που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους. Πόσες ευκαιρίες έχουν οι άνθρωποι να δοκιμαστούν από τον Θεό; Αυτό καθορίζεται ανάλογα με την ουσία τους. Εάν αξιοποιήσεις στο έπακρο τις ευκαιρίες που σου δίνονται, αν εγκαταλείψεις την υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία σου, τότε έχεις τη σωστή νοοτροπία. Η καρδιά σου πρέπει να είναι ορθή, δηλαδή να μην κλίνει ούτε προς τα αριστερά ούτε προς τα δεξιά. Όταν οι προθέσεις σου δεν είναι σωστές, πρέπει αμέσως να προσεύχεσαι και να τις διορθώνεις. Θα πρέπει να διαφυλάσσεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν τα πράγματα είναι κρίσιμα, και να φέρνεις σε πέρας τις εργασίες σου. Όποιος το κάνει αυτό είναι σωστός άνθρωπος. Αν, καμιά φορά, αφού πετύχεις κάτι, βιαστείς να πεις: «Εγώ το έκανα αυτό», μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου, δεν έγινε και τίποτα. Ο Θεός θα το επιτρέψει. Αφού ολοκλήρωσες την εργασία, Εκείνος θα το θυμάται, όπως κι αν σκεφτείς εσύ. Δίκαιο δεν είναι αυτό; Ναι, γιατί όντως πέτυχες κάτι με ειλικρίνεια και με την καρδιά σου· επαναστάτησες ενάντια στην ίδια τη σάρκα και τη φιλοδοξία σου, εκπλήρωσες το καθήκον σου, και ολοκλήρωσες την αποστολή από τον Θεό χωρίς να αφήσεις να ζημιωθούν τα συμφέροντα του οίκου Του. Έτσι, και η δική Του καρδιά παρηγορήθηκε, και εσύ νιώθεις μέσα σου γαλήνη και χαρά. Τέτοια ευτυχία δεν την αγοράζουν τα χρήματα· την κέρδισες με την ειλικρίνειά σου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν επιδιώκεις την αλήθεια. Ας πούμε ότι, μετά, καυχιέσαι λέγοντας: «Εσείς το ξέρατε ότι εγώ το έκανα αυτό;» Ο Θεός δεν θα έχει πρόβλημα. Την κρίσιμη στιγμή, όμως, πρέπει να τηρείς το ελάχιστο πρότυπο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να προκαλέσεις την οργή του Θεού ή να προσβάλεις τη διάθεσή Του. Αν μπορέσεις να το τηρήσεις αυτό και να εξασφαλίσεις ότι θα κρατιέσαι από αυτήν τη σανίδα σωτηρίας σε κάθε κρίσιμη στιγμή, αρπάζοντας την ευκαιρία να εκπληρώσεις το καθήκον σου, τότε θα έχεις ελπίδα να σωθείς. Ας υποθέσουμε ότι, υπό συνηθισμένες συνθήκες, είσαι προσεκτικός, αλλά, όταν πρόκειται για ζητήματα που σχετίζονται με τις αλήθεια-αρχές —εκείνες τις κρίσιμες στιγμές που χρειάζεται να ενεργήσεις αποφασιστικά και με σύνεση—, δεν χαλιναγωγείς τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου· αντίθετα, κάνεις ό,τι θέλεις, κι έτσι τα κάνεις θάλασσα ως προς το έργο της εκκλησίας και δεν καταφέρνεις να τηρήσεις το ελάχιστο πρότυπο. Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει τη διάθεση του Θεού. Και δεν αξίζει αυτό να τιμωρηθεί; Το ελάχιστο που πρέπει να κάνεις είναι να μην προσβάλλεις τη διάθεση του Θεού· αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο. Πρέπει να γνωρίζεις ποιο είναι το ελάχιστο πρότυπο σύμφωνα με τον Θεό και ποιο είναι το ελάχιστο πρότυπο που θα πρέπει εσύ να τηρείς. Αν τις κρίσιμες στιγμές τηρείς αυτό το πρότυπο και, αφού εκπληρώσεις το καθήκον σου, δεν κάνεις τον Θεό να σε να σε αποστρέφεται και να σε απορρίψει, και να σε καταδικάζει, αλλά αντίθετα να σε θυμάται και να σε αποδέχεται, τότε έχεις κάνει μια καλή πράξη. Ο Θεός δεν επικεντρώνεται στο τι νομίζεις, στο πόσο ματαιόδοξος ή περήφανος για τα επιτεύγματά σου μπορεί να είσαι· δεν Τον απασχολούν τέτοια πράγματα και δεν πρόκειται να σοβαρευτεί απέναντί σου λόγω αυτών. Αυτό που μένει, όλο όλο, είναι το ζήτημα της μεταμόρφωσής σου. Τι αποδεικνύει το γεγονός ότι μπορείς σε κάθε κατάσταση να κρατηθείς απ’ τη σανίδα σωτηρίας, ότι μπορείς να ενεργήσεις σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, ότι μπορείς στις κρίσιμες στιγμές να παραμείνεις πιστός και να ικανοποιήσεις την καρδιά Του, καθώς και να τηρήσεις το ελάχιστο πρότυπο που σε αφορά; Αποδεικνύει ότι τηρείς μια στάση υποταγής στον Θεό. Σε κάποιον βαθμό, μπορεί κανείς να πει ότι ήδη Τον έχεις ικανοποιήσει εν μέρει. Έτσι το βλέπει Εκείνος. Ο Θεός είναι δίκαιος, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Επομένως, μόνο όσοι ασκούνται με αυτόν τον τρόπο είναι έξυπνοι. Μην σκεφτείς: «Αυτήν τη φορά, δεν εκτέλεσα το καθήκον μου αρκετά καλά ώστε να ικανοποιήσω τον Θεό. Άφησα ψεγάδια. Μήπως δεν θα το αποδεχθεί;» Ο Θεός δεν ψειρίζει τόσο τα πράγματα. Απλώς θα παρατηρήσει αν τήρησες κάποιο ελάχιστο πρότυπο ενώ έκανες αυτό το καθήκον. Εφόσον δεν παραβίασες το ελάχιστο πρότυπο και ολοκλήρωσες την εργασία, Εκείνος θα το θυμάται. Αν πάντα αναζητάς τις αλήθεια-αρχές ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς ή από αυτά που κάνεις, και καταφέρνεις να μην παραβιάζεις το ελάχιστο πρότυπο ακόμα και σε ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις, τότε ο τρόπος με τον οποίο ενεργείς και εκτελείς το καθήκον σου έχει αρχές. Μπορεί να πει κανείς ότι, ουσιαστικά, εκπληρώνεις το καθήκον σου σύμφωνα με τα πρότυπα.