Σε τι στάδιο βρίσκεται τώρα η ζωή-είσοδός σας; Έχεις ήδη συνειδητοποιήσει πως οι απόψεις σου είναι λανθασμένες, αλλά μπορείς ακόμα να στηρίζεσαι στις απόψεις σου για να ζήσεις και τις χρησιμοποιείς για να υπολογίσεις το έργο του Θεού. Χρησιμοποιείς τις σκέψεις και τις απόψεις σου για να κρίνεις τις συνθήκες που διαμορφώνει ο Θεός για σένα, και μπορείς να μεταχειρίζεσαι την κυριαρχία Του μέσω των σκέψεων και των απόψεών σου. Συμφωνεί, άραγε, κάτι τέτοιο με τις αλήθεια-αρχές; Δεν είναι παράλογο; Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο λίγα δόγματα, αλλά θέλουν να αξιολογήσουν τις πράξεις του Θεού. Δεν είναι απίστευτα αλαζονικό κάτι τέτοιο; Το μόνο που κάνεις τώρα είναι να αναγνωρίζεις πως τα λόγια του Θεού είναι καλά και σωστά, και κρίνοντας από την εξωτερική σου συμπεριφορά, δεν κάνεις πράγματα που αντιβαίνουν ολοφάνερα στην αλήθεια, πόσο μάλλον πράγματα που κρίνουν το έργο του Θεού. Είσαι, επίσης, ικανός να υποταχθείς στις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού. Αυτό δείχνει ότι κάποιος έχει μετατραπεί από άπιστο σε ακόλουθο του Θεού με την ευπρέπεια ενός αγίου. Μετατρέπεσαι από κάποιος που ζει αναμφισβήτητα σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά και σύμφωνα με τις αντιλήψεις, τους νόμους και τη γνώση του Σατανά, σε κάποιον που, εφόσον άκουσε τα λόγια του Θεού, πιστεύει ότι είναι η αλήθεια, τα αποδέχεται και επιδιώκει την αλήθεια, με αποτέλεσμα να γίνεις κάποιος που θέλει ασπαστεί τα λόγια του Θεού ως τη ζωή του. Μια τέτοια διαδικασία είναι —τίποτα περισσότερο. Εκείνη την περίοδο, σίγουρα η συμπεριφορά και ο τρόπος που ενεργείς θα υποστούν κάποιες αλλαγές. Όσο κι αν αλλάξεις, αυτό που εκδηλώνεται μέσα σου δεν είναι για τον Θεό τίποτε περισσότερο από αλλαγές στη συμπεριφορά και στις μεθόδους σου, αλλαγές στις ενδόμυχες επιθυμίες σου και στις φιλοδοξίες σου. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αλλαγές στις σκέψεις και στις απόψεις σου. Ίσως τώρα να μπορείς να προσφέρεις τη ζωή σου για τον Θεό όταν μαζέψεις τη δύναμή σου και όταν έχεις μια τέτοια παρόρμηση, αλλά σε κάποιο ζήτημα που σου φαίνεται πολύ δυσάρεστο, δεν μπορείς να φτάσεις στην απόλυτη υποταγή στον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Ίσως η καλή σου καρδιά να σου επιτρέπει να δώσεις αμέσως τη ζωή σου και τα πάντα για τον Θεό, και να πεις: «Είμαι έτοιμος και πρόθυμος να εγκαταλείψω το νήμα της ζωής μου για τον Θεό. Σ’ αυτήν τη ζωή δεν μετανιώνω και δεν παραπονιέμαι για τίποτα! Εγκατέλειψα τον γάμο, τις κοσμικές προοπτικές, όλη τη δόξα και τα πλούτη, και αποδέχομαι αυτές τις συνθήκες που έχει θέσει ο Θεός. Μπορώ να ανεχτώ όλον τον χλευασμό και τη συκοφαντία του κόσμου». Μα τη στιγμή που θα διαμορφώσει ο Θεός μια συνθήκη που δεν ταιριάζει με τις αντιλήψεις σου, εσύ μπορείς να σηκωθείς και να Του φωνάξεις, και Του αντισταθείς. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Είναι, επίσης, πιθανό να δώσεις τη ζωή σου για τον Θεό και να εγκαταλείψεις τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο απ’ όλους ή το πράγμα που αγαπάς περισσότερο και που μέσα σου σου είναι πιο δύσκολο να αποχωριστείς —μα όταν καλείσαι να μιλήσεις από καρδιάς στον Θεό και να είσαι ειλικρινής, το σε δυσκολεύει πολύ και δεν μπορείς να το κάνεις. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Απ’ την άλλη, ίσως να μη λαχταράς τις σαρκικές ανέσεις σ’ αυτήν τη ζωή ούτε να τρως καλό φαγητό ούτε να φοράς καλά ρούχα, και να εργάζεσαι καθημερινά στο καθήκον σου μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορείς να αντέξεις κάθε πόνο που σου προκαλεί η σάρκα, μα, αν οι διευθετήσεις του Θεού δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις σου, δεν μπορείς να καταλάβεις και προκύπτουν μέσα σου παράπονα εναντίον του Θεού και παρανοήσεις σχετικά με Αυτόν. Η σχέση σου με τον Θεό γίνεται όλο λιγότερο κανονική. Συνέχεια αντιστέκεσαι και επαναστατείς, δεν μπορείς να υποταχθείς πλήρως στον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Εφόσον είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τη ζωή σου για τον Θεό, γιατί δεν μπορείς να Του πεις έναν ειλικρινή λόγο; Εφόσον είσαι πρόθυμος να αφήσεις στην άκρη τα πάντα έξω από τον εαυτό σου, γιατί δεν μπορείς να παραμείνεις πιστός αποκλειστικά στην ανάθεση που σου έχει δώσει ο Θεός; Εφόσον είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τη ζωή σου για τον Θεό, τότε, όταν βασίζεσαι στα συναισθήματά σου για να ενεργήσεις και διατηρείς σχέσεις με άλλους, για ποιον λόγο δεν μπορείς κάνεις αυτοκριτική; Για ποιον λόγο δεν μπορείς να υποστηρίξεις το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Έτσι είναι το να ζει κανείς ενώπιον του Θεού; Εφόσον έχεις ήδη πάρει έναν όρκο ενώπιον του Θεού να δαπανάς τον εαυτό σου για Εκείνον για όλη σου τη ζωή και να αποδέχεσαι ό,τι βάσανο εμφανιστεί στον δρόμο σου, γιατί το να απαλλαγείς μια φορά από το καθήκον σου σε βυθίζει τόσο πολύ στην αρνητικότητα, που για πολλές μέρες δεν μπορείς να επανέλθεις; Για ποιον λόγο είναι καρδιά σου γεμάτη αντίσταση, παράπονα, παρανοήσεις και —αρνητικότητα. Τι συμβαίνει; Κάτι τέτοιο δείχνει ότι η καρδιά σου αγαπάει πιο πολύ τη θέση και αυτό σχετίζεται με τη βασική σου αδυναμία. Κατά συνέπεια, όταν απαλλάσσεσαι από το καθήκον σου, καταρρέεις και δεν μπορείς να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Αυτό από μόνο του φτάνει για ν’ αποδείξει ότι, αν και έχει αλλάξει η συμπεριφορά σου, δεν έχει αλλάξει η ζωή-διάθεσή σου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι τώρα παρουσιάζουν κάποια καλή συμπεριφορά, αλλά πολύ λίγοι είναι αυτοί που αναζητούν την αλήθεια ή την αποδέχονται, ενώ σχεδόν κανένας δεν υποτάσσεται αληθινά. Απ’ αυτήν την άποψη, πολλοί άνθρωποι απλώς βιώνουν κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά και κάποιες μεταβολές στις σκέψεις και τις απόψεις τους· έχουν την προθυμία και την προσδοκία που χρειάζεται για να αποδεχτούν την κυριαρχία του Θεού και να υποταχθούν σ’ αυτήν, ενώ δεν τρέφουν μέσα τους καμιά πικρία. Για πείτε Μου, αυτοί οι άνθρωποι έχουν βιώσει την κρίση και την παίδευση του Θεού; (Όχι.) Δυστυχώς, οι βιωματικές μαρτυρίες που έχετε εξιστορήσει κατά το παρελθόν δεν εμπεριέχουν την κρίση και την παίδευση του Θεού· καμία δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις Του. Εφόσον δεν έχεις βιώσει ακόμα την κρίση και την παίδευση του Θεού, δεν έχει αρχίσει να αλλάζει η διάθεσή σου. Αν δεν έχει αρχίσει να αλλάζει η διάθεσή σου, τότε οι αλλαγές που διαπιστώνεις αποτελούν μόνο αλλαγές συμπεριφοράς. Αυτές οι αλλαγές συμπεριφοράς συμβαίνουν λόγω της συνεργασίας σου, εν μέρει οφείλονται στην καλή σου ανθρώπινη φύση και είναι αποτέλεσμα του έργου του Θεού. Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι μόνο μέχρι εδώ θα φτάσει ο Θεός για να σώσει τους ανθρώπους; (Όχι.) Τότε τι θα κάνει μετά; Ποιο έργο κάνει κυρίως ο Θεός όταν σώζει τους ανθρώπους; (Την κρίση και την παίδευση.) Η κύρια μέθοδος με την οποία σώζει ο Θεός τους ανθρώπους είναι η κρίση και η παίδευση. Δυστυχώς, όμως, σχεδόν κανένας δεν έχει κατορθώσει ακόμα να δεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού, με αποτέλεσμα να μην έχει ξεκινήσει ακόμα επίσημα το έργο του Θεού για τη σωτηρία, την τελείωση και την αλλαγή διάθεσης των ανθρώπων. Και για ποιον λόγο δεν έχει αρχίσει επίσημα; Γιατί ακόμα δεν γίνεται να εκτελεστεί στους ανθρώπους το συγκεκριμένο έργο του Θεού. Γιατί δεν μπορεί να εκτελεστεί; Επειδή η τρέχουσα κατάστασή τους, το ανάστημά τους και αυτά που μπορούν να κάνουν σήμερα παραμένουν πολύ μακριά απ’ τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός, Έτσι, ο Θεός δεν μπορεί να επιτελέσει το έργο Του. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός θα σταματήσει το έργο Του; Όχι, ο Θεός περιμένει. Και τι άλλο κάνει ενώ περιμένει; Εξαγνίζει την εκκλησία, την καθαίρει απ’ αυτούς που διαταράσσουν και αναστατώνουν, απ’ τους αντίχριστους, τα κακά πνεύματα, τους πονηρούς ανθρώπους, τους δύσπιστους, εκείνους που δεν πιστεύουν πραγματικά σ’ Αυτόν και εκείνους που δεν μπορούν καν απλώς να δουλέψουν. Αυτό λέγεται καθαρισμός του πεδίου· λέγεται, επίσης, ξεσκαρτάρισμα. Είναι, άραγε, το ξεσκαρτάρισμα το κύριο έργο του Θεού την περίοδο αυτή; Όχι, αυτήν την περίοδο, ο Θεός θα συνεχίσει να εργάζεται πάνω σας, παροτρύνοντάς σας με τα λόγια, ποτίζοντας, ανατρέφοντας, κλαδεύοντας, διορθώνοντας και πειθαρχώντας σας. Σε ποιον βαθμό θα τα κάνει αυτά; Μόνο όταν οι άνθρωποι αποκτήσουν τις βασικές προϋποθέσεις για να κριθούν και να παιδευτούν θα αρχίσει ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσης. Τώρα πείτε Μου, όπως εικάζετε και κρίνετε εσείς, ποιες προϋποθέσεις πρέπει να αποκτήσουν οι άνθρωποι πριν αρχίσει ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσης; Βλέπεις ότι ο Θεός κάνει τα πάντα στον καιρό τους. Δεν εργάζεται τυχαία. Το έργο της διαχείρισής Του ακολουθεί το σχέδιο που έχει κάνει, και κάνει τα πάντα βήμα προς βήμα, όχι τυχαία. Και τι συμβαίνει με αυτά τα βήματα; Κάθε στάδιο του έργου που κάνει ο Θεός στους ανθρώπους πρέπει να έχει αποτέλεσμα· όταν βλέπει ότι έχει, κάνει το επόμενο στάδιο του έργου. Ο Θεός γνωρίζει πώς μπορεί να έχει αποτέλεσμα το έργο Του, τι πρέπει να πει και να κάνει. Κάνει το έργο Του ανάλογα με το τι χρειάζονται οι άνθρωποι, όχι τυχαία. Ό,τι έργο θα έχει αποτέλεσμα στους ανθρώπους, το κάνει ο Θεός, και ό,τι είναι ανούσιο ως προς την αποτελεσματικότητα, σίγουρα αυτό ο Θεός δεν το κάνει. Για παράδειγμα, όταν χρειάζεται να παρθούν μαθήματα με αρνητικά αντικείμενα, πάνω στα οποία ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να αναπτύξει τη διάκρισή του, θα εμφανιστούν στην εκκλησία ψευδόχριστοι, αντίχριστοι, πονηρά πνεύματα, κακοί άνθρωποι, άνθρωποι που διαταράσσουν και αναστατώνουν, και οι άλλοι μπορούν να αναπτύξουν πάνω τους τη διάκρισή τους. Εάν ο εκλεκτός λαός του Θεού καταλάβει την αλήθεια και μπορέσει να αναγνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, τότε αυτοί οι άνθρωποι έχουν προσφέρει την υπηρεσία τους και η ύπαρξή τους δεν έχει πλέον αξία. Εκείνη τη στιγμή, ο εκλεκτός λαός του Θεού θα εγερθεί για να τους εκθέσει και να τους καταγγείλει, και η εκκλησία θα τους καθάρει αμέσως. Όλο το έργο του Θεού έχει τα στάδιά του, και όλα αυτά τα στάδια ο Θεός τα έχει οργανώσει με βάση το τι χρειάζεται ο άνθρωπος στη ζωή του και στο ανάστημά του. Και τι χρειάζονται πραγματικά οι άνθρωποι; Γιατί υπάρχουν αντίχριστοι και κακοί άνθρωποι στην εκκλησία; Σχετικά με τα ζητήματα αυτά, οι άνθρωποι γενικά βρίσκονται σε σύγχυση και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Κάποιοι, επειδή δεν καταλαβαίνουν το έργο του Θεού, τρέφουν αντιλήψεις και μάλιστα διαμαρτύρονται, λέγοντας: «Πώς γίνεται να υπάρχουν αντίχριστοι στην εκκλησία του Θεού; Γιατί δεν το κανονίζει αυτό ο Θεός;» Μόνο μόλις διαβάσουν τα λόγια του Θεού που λένε ότι αυτά τα περιστατικά έχουν στόχο να πάρουν μαθήματα οι άνθρωποι και να αποκτήσουν διάκριση τους έρχεται μια επιφοίτηση και καταλαβαίνουν τις προθέσεις του Θεού. Στην αρχή, οι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν τους κακούς ανθρώπους. Όταν η εκκλησία αποβάλλει τέτοιους ανθρώπους, αποκτούν αντιλήψεις· νομίζουν ότι εκείνοι που αποβλήθηκαν είχαν κάνει πολλές προσφορές και είχαν την ικανότητα να αντέξουν δυσχέρειες, και θεωρούν λάθος την αποβολή τους. Έπειτα, αρχίζουν να αντιστέκονται σ’ αυτό που έκανε ο Θεός. Μετά από μια περίοδο βιωμάτων, όμως, αποκτούν κατανόηση της αλήθειας και αναπτύσσουν την ικανότητα να διακρίνουν τους κακούς ανθρώπους. Πλέον, όταν αποβάλλεται ένας κακός άνθρωπος, ούτε αντιλήψεις σχηματίζουν ούτε αντιστέκονται. Την επόμενη φορά που βλέπουν κάποιον κακό άνθρωπο να διαπράττει κακές πράξεις, μπορούν να τον αναγνωρίσουν και όλοι συνεργάζονται για να τον καταγγείλουν και να τον αποπέμψουν, πριν γίνει καμιά μεγάλη ζημιά. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι τότε δεν έχουν πια κανένα πάτημα στον οίκο του Θεού. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Πώς αποκτούν οι άνθρωποι αυτήν την ικανότητα διάκρισης; Ο Θεός το κάνει. Αν δεν ήταν το έργο του Θεού, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν αυτά τα πράγματα. Το έργο του Θεού γίνεται με μια συγκεκριμένη αλληλουχία και τα στάδια αυτής της αλληλουχίας εξαρτώνται από τις απαιτήσεις της ανθρώπινης ζωής. Όμως, οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι χρειάζονται στην πραγματικότητα, είναι μπερδεμένοι. Οπότε, το μόνο που μπορεί να κάνει ο Θεός είναι να συνεχίσει το έργο Του, διευθετώντας για τους ανθρώπους πολλά μαθήματα από τα οποία μπορούν να διδαχθούν κι έτσι να έχουν τη δυνατότητα να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και να φτάσουν στα αποτελέσματα που Εκείνος απαιτεί. Είτε οι άνθρωποι καταλαβαίνουν είτε δεν καταλαβαίνουν, ο Θεός συνεχίζει ακούραστα το έργο Του· αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Είναι όπως όταν ο Θεός κλαδεύει κάποιον: Αν εκείνος κάνει ένα λάθος, ο Θεός τον κλαδεύει· αν κάνει πάλι το ίδιο λάθος, τον ξανακλαδεύει. Αν αποκαλυφθεί και πάλι, ο Θεός τον κλαδεύει για ακόμα μια φορά. Κάνει έργο υπομονετικά μέχρι εκείνος ο άνθρωπος να αποκτήσει πραγματικά κατανόηση, να πάψει να είναι πλέον αναίσθητος και να αποκτήσει, για όταν ξανασυναντήσει παρόμοιες καταστάσεις, την ίδια ευαισθησία που θα είχε αν άγγιζε ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο και να μην κάνει άλλα λάθη. Τότε αυτό θα είναι αρκετό και ο Θεός θα σταματήσει το έργο Του. Όταν είσαι σε θέση, τη στιγμή που θα σου ξανασυμβούν αυτά τα ζητήματα, να τα χειριστείς μόνος σου και σύμφωνα με τις αρχές, τότε δεν θα υπάρχει πια λόγος ανησυχίας για τον Θεό. Αυτό αποδεικνύει ότι έχεις καταλάβει τα λόγια του Θεού και την αλήθεια Του, τα έχεις υιοθετήσει στην καρδιά σου και έχουν γίνει η ζωή σου. Στο σημείο αυτό, ο Θεός τελειώνει το έργο Του. Αυτά είναι τα στάδια του έργου του Θεού και, μόλις τα βιώσεις, θα δεις την ουσία και τη σοφία Του· κάτι τέτοιο δεν χωράει αμφισβήτηση, είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο.

Πριν λίγο αναφέραμε ότι τα στάδια του έργου του Θεού έχουν σχέση με την αλλαγή της διάθεσης των ανθρώπων. Το έργο του Θεού δεν είναι απλώς το να επιτρέψει στους ανθρώπους να αλλάξουν λίγο τη συμπεριφορά τους, να καταλάβουν κάποιους κανόνες και να αποκτήσουν εν μέρει κάποια ανθρώπινη ομοιότητα, κι έπειτα να το ονομάσει αυτό μεγάλη επιτυχία. Αν ήταν έτσι, τότε το έργο θα είχε ολοκληρωθεί ήδη απ’ την Εποχή της Χάριτος. Τι θέλει ο Θεός; (Να αλλάξουν οι άνθρωποι τη διάθεσή τους.) Σωστά· εκείνοι που σώζονται πραγματικά πρέπει να φτάσουν σε αλλαγή διάθεσης. Ο Θεός δεν θέλει απλώς να κάνουν οι άνθρωποι μια αλλαγή στη συμπεριφορά τους, αλλά, κυρίως, μια αλλαγή στη διάθεσή τους· αυτό είναι το κριτήριο για τη σωτηρία. Πριν λίγο μιλήσαμε για κάποιες αλλαγές συμπεριφοράς, όπως το να μπορεί κανείς να εγκαταλείψει πράγματα και να δώσει τη ζωή του για τον Θεό· όλα αυτά αποτελούν σαφέστατα αλλαγές συμπεριφοράς. Αν όμως κάποιος δεν είναι αφοσιωμένος στις αναθέσεις από τον Θεό, αν εξακολουθεί να μπορεί να φέρεται επιπόλαια και συνεχίζει να εξαπατά, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει αλλάξει ακόμα η διάθεσή του. Τώρα οι άνθρωποι αξίζουν έπαινο μόνο για τη συμπεριφορά τους· μοιάζουν πιο κοντά στη συμπεριφορά ενός αγίου, συμπεριφέρονται με περισσότερη ανθρώπινη φύση, ενώ διαθέτουν κάποια αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Όσο καλή συμπεριφορά κι αν παρουσιάζει κανείς, όμως, αν αυτή δεν συνδέεται με την άσκηση της αλήθειας και ο άνθρωπος δεν τη βιώνει μέσα από τη συνείδησή του, τη λογική του και την κανονική ανθρώπινη φύση του, τότε όλο αυτό δεν έχει την παραμικρή σχέση με κάποια αλλαγή διάθεσης και δεν είναι αυτό που θέλει ο Θεός. Αν το εξετάσει κανείς απ’ αυτήν την οπτική, τότε σχετικά με την τωρινή σας συμπεριφορά, όσο κι αν μπορείτε να τηρείτε τους κανόνες, όσο κι αν συμμορφώνεστε, όσο κι αν θα μπορούσατε να δώσετε τη ζωή σας και όσο μεγάλες προσδοκίες κι αν έχετε, έχετε καταφέρει, άραγε, να ευχαριστήσετε τον Θεό; Έχετε ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του; (Όχι.) Μήπως ο Θεός έχει πολύ υψηλές απαιτήσεις; Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: «Εφόσον άνθρωποι τώρα συμμορφώνονται τόσο πολύ, πώς γίνεται να μην έχουν ανταποκριθεί ακόμα στις απαιτήσεις του Θεού;» Εσείς τι λέτε; Είναι υποταγή αυτή η συμμόρφωση; (Όχι.) Σωστά. Αυτή η συμμόρφωση που επιδεικνύουν τώρα οι άνθρωποι δεν είναι παρά λίγος ορθολογισμός, κι όλα αυτά είναι προϊόν της πειθαρχίας του Θεού. Είναι εκατό τοις εκατό το αποτέλεσμα της πειθαρχίας του Θεού· μόνο μετά από τα τόσα λόγια που επιμελώς είπε ο Θεός αφυπνίστηκε η συνείδηση των ανθρώπων, κεντρίστηκε το αίσθημα της συνείδησής τους και άρχισαν να βιώνουν μια κάποια ανθρώπινη φύση, να ενεργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες, να ξέρουν ότι πρέπει να ερευνούν σε ό,τι κάνουν και να νιώθουν λίγη μομφή όταν ενεργούν κόντρα στις αρχές. Με λίγα λόγια, οι αλλαγές της συμπεριφοράς δεν ανταποκρίνονται στις προϋποθέσεις για να δεχτούν οι άνθρωποι την κρίση και την παίδευση του Θεού· ο Θεός δεν θέλει να αλλάξουν συμπεριφορά. Και τι θέλει, λοιπόν, ο Θεός; Θέλει να αλλάξουν διάθεση. Και ποιες ακριβώς είναι οι εκδηλώσεις της αλλαγής διάθεσης; Πόσο πρέπει να αλλάξουν στις διάφορες πτυχές τους για να πληρούν τις προϋποθέσεις να λάβουν την κρίση και την παίδευση του Θεού; Πρέπει να αλλάξουν σε σημείο που ο Θεός να βλέπει τις επιδόσεις του καθενός σε όλες τις πτυχές· πρέπει, ιδιαίτερα, να μπορούν να εκτελούν επαρκώς τα καθήκοντά τους και να δέχονται το κλάδεμα, να αναζητούν την αλήθεια στα πάντα, να μπορούν όποτε βρίσκονται αντιμέτωποι με δεινά και δοκιμασίες να ακολουθούν τον Θεό και ουσιαστικά να μπορούν να αποδέχονται αυτά που λέει Εκείνος και να υποτάσσονται σ’ αυτά· ακόμα κι όταν δεν τους επιβλέπει κανείς ή όταν έχουν απέναντί τους κάποιον πειρασμό, να μπορούν να μην κάνουν κακά πράγματα, να μη διαπράττουν το παραμικρό κακό. Κατά την άποψη του Θεού, άνθρωποι σαν κι αυτούς ανταποκρίνονται στα πρότυπα· είναι κατάλληλοι για να δεχτούν επίσημα την κρίση και την παίδευσή Του, κι αυτό είναι το επόμενο στάδιο του έργου Του για να τους σώσει και να τους οδηγήσει στην τελείωση. Τι σήμα και τι πρότυπο υπάρχει εδώ; Ξέρετε; (Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι κάποιος, μέσα από τη διόρθωση και την πειθαρχία του Θεού, μπορεί σιγά σιγά να αποκαταστήσει τη συνείδηση και τη λογική του και, σε συνδυασμό με κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του, θα αποκτήσει τελικά την ικανότητα να εκτελεί πιστά τα καθήκοντά του. Σ’ αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός μπορεί τότε να αρχίσει το έργο της κρίσης και της παίδευσης.) Συμφωνείτε όλοι μ’ αυτήν τη δήλωση; (Ναι.) Εντάξει, αλλά αυτή δεν είναι παρά μόνο μία απ’ τις προϋποθέσεις. Ο Θεός, προτού εκτελέσει σ’ έναν άνθρωπο το έργο της κρίσης και της παίδευσης, πρώτα θα τον αξιολογήσει. Και πώς τον αξιολογεί; Ο Θεός έχει διάφορα πρότυπα. Κατ’ αρχάς, παρατηρεί τη στάση του απέναντι στις αναθέσεις Του· βλέπει, δηλαδή, τι στάση τηρεί εκείνος ο άνθρωπος απέναντι στα καθήκοντα που πρέπει να εκτελέσει, αν μπορεί να τα εκτελέσει με όλη του την καρδιά, όσο καλύτερα μπορεί και με αφοσίωση. Με λίγα λόγια, παρατηρεί αν οι άνθρωποι μπορούν να ανταποκριθούν στο πρότυπο της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Αυτή είναι η πρώτη πτυχή και έχει άμεση σχέση με τη ζωή της πίστης στον Θεό και με το έργο που κάνουν οι άνθρωποι κάθε μέρα. Για ποιον λόγο ορίζει ο Θεός αυτήν την πτυχή ως προϋπόθεση, ως πρότυπο αξιολόγησης; Ποιος λόγος κρύβεται πίσω απ’ αυτό; Μήπως ξέρετε; Όταν ο Θεός εμπιστεύεται σε κάποιον ένα έργο, τότε έχει τεράστια σημασία τι στάση έχει αυτός ο άνθρωπος. Έτσι τον αξιολογεί. Ο Θεός τού εμπιστεύεται ένα συγκεκριμένο έργο· άραγε, πώς θα το αντιμετώπιζε κάποιος που έχει συνείδηση σε σχέση με κάποιον που δεν έχει συνείδηση; Πώς θα το αντιμετώπιζε κάποιος λογικός άνθρωπος σε σχέση με κάποιον παράλογο; Αυτά τα δύο είναι διαφορετικά. Η συνείδηση και ο ορθολογισμός είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει κάποιος στην ανθρώπινη φύση του. Εκτός απ’ αυτό, δεν φτάνει να έχει κανείς μόνο λίγη συνείδηση ή λίγο ορθολογισμό. Άραγε οι άνθρωποι, αν αποκαταστήσουν τη συνείδηση και τον ορθολογισμό τους, έχουν τότε ανθρώπινη ομοιότητα; Μήπως έχουν αποκτήσει μ’ αυτόν τον τρόπο την αλήθεια-πραγματικότητα; Όχι, ούτε αυτό φτάνει· ο Θεός παρατηρεί και το μονοπάτι που βαδίζουν όσο εκτελούν τα καθήκοντά τους. Και ποιο είδος μονοπατιού που βαδίζουν οι άνθρωποι θα μπορέσει να ικανοποιήσει το πρότυπο που απαιτεί ο Θεός; Κατ’ αρχάς, το ελάχιστο πρότυπο είναι να μην πράττουν το κακό και να εκτελούν το καθήκον τους με υποταγή. Αν κάποιος είναι ικανός να πράξει το κακό, τότε είναι τελείως ξεγραμμένος· ο Θεός δεν θέλει να σώσει τέτοιου είδους ανθρώπους. Επίσης, στο πώς μεταχειρίζεται κανείς τις αναθέσεις του Θεού, πρέπει, ακόμα περισσότερο από το να τις διαχειρίζεται με συνείδηση και ορθολογισμό, να αναζητά την αλήθεια και να κατανοεί τις προθέσεις του Θεού. Όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις, άσχετα με το αν το ζήτημα που αντιμετωπίζεις συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου, θα πρέπει να τηρείς στάση υποταγής. Σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός απαιτεί να έχεις υποτακτική στάση. Είναι στάση υποταγής το να αναγνωρίζεις απλώς ότι όλα τα λόγια του Θεού είναι αλήθεια και είναι σωστά; Με τίποτα. Ποια είναι η πρακτική πλευρά μιας στάσης υποταγής; Είναι η εξής: Πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου να αποδεχθεί τα λόγια του Θεού. Αν και η ζωή-είσοδός σου είναι ρηχή και το ανάστημά σου είναι ανεπαρκές, και η γνώση σου σχετικά με την πρακτική πλευρά της αλήθειας δεν είναι ακόμα αρκετά βαθιά, και πάλι μπορείς να ακολουθείς τον Θεό και να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν —αυτή είναι η στάση. Πριν καταφέρεις να φτάσεις στην απόλυτη υποταγή, πρέπει πρώτα να υιοθετήσεις μια στάση υποταγής, δηλαδή πρέπει να αποδεχτείς τα λόγια του Θεού, να πιστέψεις ότι είναι σωστά, να τα θεωρήσεις ως την αλήθεια και ως τις αρχές άσκησης και να μπορέσεις να τα τηρείς ως κανονισμούς, ακόμη κι αν δεν έχεις καλή αντίληψη των αρχών. Έτσι είναι μια στάση υποταγής. Εφόσον τώρα η διάθεσή σου δεν έχει αλλάξει ακόμα, αν θες να επιτύχεις πραγματική υποταγή στον Θεό, πρέπει πρώτα να αποκτήσεις νοοτροπία υποταγής και να προσδοκάς την υποταγή, λέγοντας: «Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εγώ θα υποταχθώ. Δεν καταλαβαίνω και πολλές αλήθειες, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι, όταν ο Θεός μού λέει τι να κάνω, θα το κάνω». Ο Θεός αυτό το βλέπει ως στάση υποταγής. Κάποιοι λένε: «Κι αν ήταν λάθος που υποτάχθηκα στον Θεό;» Είναι δυνατόν να κάνει λάθος ο Θεός; Ο Θεός είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Ο Θεός δεν κάνει λάθη· απλώς, πολλά απ’ αυτά που κάνει δεν συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Πρέπει να πεις: «Ασχέτως αν αυτά που κάνει ο Θεός συμφωνούν με τις δικές μου αντιλήψεις, εγώ απλώς θα εστιάσω στο να ακούω τον Θεό, να υποτάσσομαι σ’ Αυτόν, να Τον αποδέχομαι και να Τον ακολουθώ. Αυτό πρέπει να κάνω ως δημιούργημα». Ακόμα κι αν κάποιοι σε κρίνουν και πουν ότι υποτάσσεσαι τυφλά, μη σε νοιάζει αυτό. Μέσα στην καρδιά σου είσαι σίγουρος ότι ο Θεός είναι η αλήθεια και ότι πρέπει να υποταχθείς. Έτσι είναι, και με τέτοια νοοτροπία θα πρέπει κανείς να υποτάσσεται. Μόνο όσοι έχουν μια τέτοια νοοτροπία μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Είναι άραγε στάση υποταγής το να μην έχεις αυτήν τη νοοτροπία, αλλά να λες: «Δεν πρόκειται να υποστώ την ενόχληση κανενός. Κανείς δεν πρόκειται να με ξεγελάσει. Είμαι πάρα πολύ έξυπνος δεν μπορούν να με αναγκάσουν να υποταχθώ στο οτιδήποτε. Οτιδήποτε κι αν εμφανιστεί στον δρόμο μου, πρέπει να τo διερευνήσω και να το αναλύσω. Θα υποταχθώ μόνο όταν συμφωνεί με τις απόψεις μου και μπορέσω να το αποδεχτώ»; Δεν είναι στάση υποταγής· είναι έλλειψη υποτακτικής νοοτροπίας, δεν έχεις μέσα σου καμία πρόθεση να υποταχθείς. Αν πεις: «Ακόμα και ο θεός να είναι, πρέπει και πάλι να το διερευνήσω. Ακόμα και τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες έτσι τους μεταχειρίζομαι. Όσα μου λες εσύ είναι άχρηστα. Είναι αλήθεια πως είμαι δημιουργημένο ον, αλλά δεν είμαι ανόητος —μην μου φέρεσαι, λοιπόν, σαν να είμαι», τότε όλα τέλειωσαν για σένα· δεν έχεις τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποδεχτείς την αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν ορθολογισμό. Εφόσον δεν έχουν ανθρώπινη φύση, τότε δεν είναι κτήνη; Πώς είναι δυνατόν να φτάσει κανείς στην υποταγή χωρίς ορθολογισμό. Για να φτάσει κανείς στην υποταγή, πρέπει να διαθέτει πρώτα υποτακτική νοοτροπία. Μόνο αν διαθέτει κανείς νοοτροπία υποταγής μπορεί να διαθέτει και κάποιον ορθολογισμό άξιο λόγου. Χωρίς νοοτροπία υποταγής, δεν έχει καθόλου ορθολογισμό. Οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα· πώς είναι δυνατόν να δουν καθαρά τον Δημιουργό; Ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει ούτε μία ιδέα του Θεού εδώ και 6.000 χρόνια. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να καταλάβουν οι άνθρωποι αμέσως τι κάνει ο Θεός; Δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι πολλά αυτά που κάνει ο Θεός εδώ και χιλιάδες χρόνια και έχει αποκαλύψει ήδη στην ανθρωπότητα. Αν, όμως, δεν τους τα εξηγούσε χαρτί και καλαμάρι, και πάλι δεν θα τα καταλάβαιναν. Μπορεί τώρα να καταλαβαίνεις τα λόγια Του στην κυριολεκτική τους έννοια· ωστόσο, ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια, θα έχεις καταλάβει στ’ αλήθεια μόνο λίγα πράγματα. Τόσο μεγάλο χάσμα υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους και στις απαιτήσεις του Θεού. Με βάση αυτό, οι άνθρωποι πρέπει να διαθέτουν ορθολογισμό και νοοτροπία υποταγής. Οι άνθρωποι δεν είναι τίποτε παραπάνω από μυρμήγκια και σκουλήκια, κι όμως θέλουν να δουν καθαρά τον Δημιουργό. Αυτό είναι άκρως παράλογο. Κάποιοι παραπονιούνται διαρκώς ότι ο Θεός δεν τους λέει τα μυστήριά Του και δεν τους εξηγεί ευθέως την αλήθεια, αναγκάζοντάς τους συνέχεια να αναζητούν. Δεν είναι όμως σωστό να λένε τέτοια πράγματα, είναι παράλογο. Απ’ όλα αυτά τα λόγια που σου έχει πει ο Θεός, πόσα καταλαβαίνεις; Πόσα απ’ τα λόγια του Θεού μπορείς να κάνεις πράξη; Το έργο του Θεού γίνεται πάντοτε σε στάδια. Αν ο Θεός είχε μιλήσει πριν από 2.000 χρόνια στους ανθρώπους για το έργο Του κατά τις έσχατες ημέρες, θα το καταλάβαιναν; Την Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς ενδύθηκε την ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας και έγινε προσφορά περί αμαρτίας για όλη την ανθρωπότητα. Αν το έλεγε τότε στους ανθρώπους, θα το καταλάβαινε κανένας; Και σήμερα, οι άνθρωποι σαν κι εσάς καταλαβαίνουν κάποιες θεωρητικές έννοιες, αλλά σχετικά με αλήθειες όπως είναι η αληθινή διάθεση του Θεού, η πρόθεση του Θεού όσον αφορά την αγάπη προς την ανθρωπότητα, αλλά και το από πού προήλθαν και σύμφωνα με ποιο σχέδιο έγιναν αυτά που έκανε ο Θεός εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι δεν πρόκειται να τα καταλάβουν ποτέ. Αυτό είναι το μυστήριο της αλήθειας. Αυτή είναι η ουσία του Θεού. Πώς γίνεται να το δουν αυτό καθαρά οι άνθρωποι; Είναι τελείως παράλογο να θέλεις να δεις καθαρά τον Δημιουργό. Είσαι πολύ αλαζόνας και υπερεκτιμάς τις ικανότητές σου. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να θέλουν να δουν καθαρά τον Θεό. Είναι ήδη καλό αν μπορούν να καταλάβουν ένα μέρος της αλήθειας. Για σένα, είναι ήδη ικανοποιητικό επίτευγμα το ότι μπορείς και καταλαβαίνεις ένα μέρος της αλήθειας. Είναι, λοιπόν, ορθολογικό να διαθέτετε νοοτροπία υποταγής; Είναι απολύτως ορθολογικό. Νοοτροπία και στάση υποταγής είναι το ελάχιστο που πρέπει να έχει κάθε δημιούργημα.

Πόσο καιρό χρειάζεται για να καταφέρει κανείς να εκτελεί το καθήκον του επαρκώς και με αφοσίωση και να αποκτήσει νοοτροπία υποταγής; Χρειάζονται κάποια συγκεκριμένα χρόνια; Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, εξαρτάται από την επιδίωξη και την προσδοκία του, καθώς και απ’ το πόσο λαχταράει την αλήθεια. Εξαρτάται, επίσης, απ’ τη συνείδηση, τη λογική, το επίπεδο και τη διορατικότητα που εκ φύσεως διαθέτει. Μόλις αποκτήσει κανείς στάση υποταγής, αμέσως μετά θα σημειωθούν κι άλλες αλλαγές στην ομιλία, στις πράξεις και στη συμπεριφορά του. Τι αλλαγές είναι αυτές; Κατά την άποψη του Θεού, πλέον είσαι κατά βάση ένας άνθρωπος ειλικρινής. Και τι σημαίνει το να είσαι κατά βάση ειλικρινής; Σημαίνει ότι έχεις ελαττώσει στα λόγια και τη συμπεριφορά σου το στοιχείο των εσκεμμένων ψεμάτων· το ογδόντα τοις εκατό από όσα λες είναι αληθινά. Κάποιες φορές, επειδή είσαι άθλιος, εξαιτίας των περιστάσεων ή για κάποιον άλλο λόγο, λες άθελά σου ψέματα. Τότε, νιώθεις πολύ άσχημα, σαν να έχεις καταπιεί ψόφια μύγα· νιώθεις άσχημα για μέρες. Παραδέχεσαι το λάθος σου και μετανοείς ενώπιον του Θεού, και μετά συμβαίνουν αλλαγές· τα ψέματά σου μειώνονται όλο και περισσότερο και η κατάστασή σου καλυτερεύει. Ο Θεός κατά βάση σε βλέπει ως ειλικρινή. Κάποιοι λένε: «Αν κάποιος είναι κατά βάση ειλικρινής, δεν έχει αλλάξει η διάθεσή του;» Έτσι είναι; Όχι, αυτή είναι απλώς μια αλλαγή συμπεριφοράς. Όπως το βλέπει ο Θεός, το να μπορείς να είσαι ειλικρινής είναι κάτι παραπάνω από μια απλή αλλαγή διαγωγής και συμπεριφοράς· χρειάζεται και ουσιαστικές αλλαγές στη νοοτροπία και τις απόψεις για τα πράγματα. Πρέπει κανείς να μην έχει πια την πρόθεση να πει ψέματα ή να εξαπατήσει, και να μην υπάρχει στα λεγόμενά του και τις πράξεις του κανένα απολύτως ψέμα και καμία εξαπάτηση· τα λόγια και οι πράξεις του να γίνονται όλο και πιο αληθινά, με ολοένα και πιο ειλικρινή λόγια. Όταν, για παράδειγμα, σε ρωτήσουν αν έχεις κάνει κάτι, εσύ είσαι σε θέση να πεις την αλήθεια, ακόμα κι αν, σε περίπτωση που το παραδεχτείς, θα φας χαστούκια ή θα τιμωρηθείς. Ακόμα κι αν, σε περίπτωση που το παραδεχτείς, πάρεις σημαντική ευθύνη, βρεθείς αντιμέτωπος με τον θάνατο ή την καταστροφή, εσύ είσαι σε θέση να πεις την αλήθεια και είσαι πρόθυμος να κάνεις πράξη την αλήθεια για να ευχαριστήσεις τον Θεό. Αυτό φανερώνει ότι η στάση σου απέναντι στα λόγια του Θεού έχει σταθεροποιηθεί αρκετά. Πλέον δεν σε δυσκολεύει σχεδόν καθόλου να επιλέξεις οποιοδήποτε από τα πρότυπα άσκησης που απαιτεί ο Θεός, όποτε κι αν χρειαστεί· μπορείς να το πετύχεις και να το κάνεις πράξη ως κάτι το φυσικό, χωρίς να σε συγκρατούν οι εξωτερικές συνθήκες, η καθοδήγηση των επικεφαλής και των εργατών ή η αίσθηση ότι ο Θεός σε εξετάζει εξονυχιστικά δίπλα σου. Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά μόνος σου, αβίαστα. Χωρίς να σε συγκρατούν οι εξωτερικές συνθήκες, και όχι επειδή φοβάσαι την πειθαρχία του Θεού ή φοβάσαι τη μομφή της συνείδησής σου, και σίγουρα όχι επειδή φοβάσαι την κοροϊδία ή την επίβλεψη των άλλων —για κανέναν απ’ αυτούς τους λόγους— είσαι σε θέση να εξετάσεις ενεργά τη συμπεριφορά σου, να μετρήσεις πόσο σωστή είναι και να αξιολογήσεις κατά πόσο συμφωνεί με την αλήθεια και ικανοποιεί τον Θεό. Σ’ αυτό το σημείο, κατά βάση ανταποκρίνεσαι στο πρότυπο του να είσαι ειλικρινής στα μάτια του Θεού. Το να είσαι κατά βάση ειλικρινής είναι η τρίτη βασική προϋπόθεση για να αποδεχτείς την κρίση και την παίδευση του Θεού.

Προ ολίγου συναναστραφήκαμε σχετικά με τις τρεις προϋποθέσεις που υπάρχουν για να αποδεχθεί κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού: Η πρώτη είναι να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του, η δεύτερη είναι να τηρεί στάση υποταγής και η τρίτη είναι να είναι κατά βάση ειλικρινής. Πώς αξιολογείται αυτή η τρίτη προϋπόθεση; Ποια είναι τα κριτήρια; (Συνειδητά να λέει ψέματα πιο σπάνια και να λέει την αλήθεια πιο συχνά.) Σημαίνει να μπορεί κανείς τις περισσότερες φορές να λέει την αλήθεια· αυτό λογικά όλοι μπορείτε να το αξιολογήσετε, σωστά; Η τρίτη προϋπόθεση για να αποδεχθείς την κρίση και την παίδευση του Θεού είναι να είσαι ειλικρινής. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι το να τηρείς στάση υποταγής, πράγμα που περιλαμβάνει κάποιες λεπτομέρειες, η κύρια απ’ τις οποίες είναι να μην εξετάζεις εξονυχιστικά ούτε να αναλύεις το έργο του Θεού, αλλά να έχεις αποκλειστικά υποτακτική νοοτροπία. Επίσης, εμπεριέχει την επιδίωξη του να είσαι ειλικρινής, φτάνοντας στο σημείο τα ψέματά σου να λιγοστεύουν και τις περισσότερες φορές να μπορείς να μιλάς ειλικρινά, εκφράζοντας τα πραγματικά σου συναισθήματα. Σ’ αυτό, η πιο σημαντική πτυχή είναι η υποκειμενική συνεργασία των ανθρώπων, δηλαδή το να προοδεύει κανείς ενεργά και να πασχίζει να φτάσει στην αλήθεια. Το να αποκτήσει κανείς υποτακτική νοοτροπία είναι ένα αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται σε υποκειμενικό επίπεδο· υποκειμενικό και ζήτημα επιμελούς επιδίωξης είναι και το να μπορεί κανείς να γίνει ειλικρινής, να είναι ειλικρινής κατά βάση. Και υπάρχει και ακόμα μία κύρια προϋπόθεση για να αποδεχθεί κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού. Θα σας δώσω πρώτα ένα στοιχείο και, αν σκεφτείτε στο πλαίσιο αυτού που λέω, θα μπορέσετε να το καταλάβετε. Άραγε, οι άνθρωποι, απ’ όταν πρωτοπίστεψαν στον Θεό μέχρι το τέλος, έκαναν πολλά λάθη σ’ αυτήν τη ζωή; Έχουν γίνει πολλές πράξεις επαναστατικότητας εναντίον του Θεού; (Έχουν γίνει πολλές.) Άρα, τι πρέπει να κάνει κανείς όταν κάνει κάποιο λάθος ή όταν επαναστατεί; (Πρέπει να έχει καρδιά που μετανοεί.) Το να έχει κανείς καρδιά που μετανοεί είναι σημάδι ότι διαθέτει συνείδηση και λογική, και η συνείδηση και η λογική είναι οι ελάχιστες ιδιότητες που πρέπει να διαθέτει ένας αποδέκτης της σωτηρίας του Θεού· όσοι δεν διαθέτουν συνείδηση και λογική δεν μπορούν να φτάσουν στη σωτηρία του Θεού. Αν κάποιος δεν ξέρει ότι πρέπει να μετανιώνει όταν κάνει λάθη, τότε τι πράγμα είναι αυτός; Μπορεί άραγε κάποιος που δεν ξέρει ότι πρέπει να μετανιώνει να ακολουθήσει μέχρι τέλους τον Θεό; Μπορεί να αλλάξει πραγματικά; (Όχι.) Γιατί όχι; (Επειδή δεν έχει καρδιά που μετανοεί.) Ακριβώς —κι έτσι φτάνουμε στην τελική προϋπόθεση: Πρέπει κανείς να έχει καρδιά που μετανοεί. Οι άνθρωποι, ενώ ακολουθούν τον Θεό, λόγω της ανοησίας και της άγνοιάς τους, και λόγω των διάφορων διεφθαρμένων διαθέσεών τους, συχνά αποκαλύπτονται ως επαναστατικοί και κάποιες φορές παρανοούν ή ακόμα και παραπονιούνται ενάντια στον Θεό. Παραστρατούν, και μάλιστα μερικοί διαμορφώνουν αντιλήψεις για τον Θεό, γίνονται αρνητικοί και χαλαρώνουν για κάποιο διάστημα στο έργο τους, ενώ χάνουν και την πίστη τους. Οι επαναστατικές συμπεριφορές εμφανίζονται συχνά σε κάθε στάδιο της ζωής των ανθρώπων. Έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και γνωρίζουν ότι όταν κάτι συμβαίνει, Εκείνος εργάζεται, όμως μερικές φορές δεν μπορούν να συλλάβουν αυτό το γεγονός. Αν και επιφανειακά είναι σε θέση να υποταχθούν, πολύ απλά τους είναι αδύνατον να το αποδεχθούν βαθιά μέσα τους. Τι αποδεικνύει ξεκάθαρα πως δεν μπορούν να το αποδεχθούν βαθιά μέσα τους; Ένας τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται αυτό είναι ότι, αν και γνωρίζουν τα πάντα, πολύ απλά δεν μπορούν να αφήσουν στην άκρη όσα έχουν κάνει και να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να παραδεχθούν τα λάθη τους και να πουν: «Θεέ μου, έκανα λάθος. Από δω και πέρα, δεν θα ενεργώ έτσι. Θα αναζητώ τις προθέσεις Σου και θα κάνω όσα θες να κάνω. Δεν Σου έδινα προσοχή· είχα μικρό ανάστημα, ήμουν και ανόητος και ανίδεος, πολλές φορές ήμουν επαναστατικός. Τώρα το γνωρίζω». Τι στάση έχουν οι άνθρωποι αν μπορούν να παραδεχτούν τα λάθη τους; (Θέλουν να κάνουν μεταστροφή.) Αν οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και λογική, και αν λαχταρούν την αλήθεια, αλλά, μόλις κάνουν κάποιο λάθος, δεν ξέρουν ποτέ πώς να κάνουν αυτοκριτική και μεταστροφή, αλλά αντίθετα πιστεύουν πως ό,τι έγινε έγινε και είναι σίγουροι πως δεν κάνουν ποτέ λάθος, τότε τι είδους διάθεση δείχνει αυτό; Τι είδους συμπεριφορά; Ποια είναι η ουσία μιας τέτοιας συμπεριφοράς; (Είναι αδιαλλαξία.) Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι αδιάλλακτοι και, ό,τι κι αν γίνει, θα ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι. Ο Θεός δεν συμπαθεί τέτοιους ανθρώπους. Τι είπε ο Ιωνάς όταν εξέφρασε για πρώτη φορά τα λόγια του Θεού στους Νινευίτες; [«Έτι τεσσαράκοντα ημέραι και η Νινευή θέλει καταστραφή» (Ιωνάς 3:4)]. Πώς αντέδρασαν οι Νινευίτες σ’ αυτά τα λόγια; Όταν κατάλαβαν ότι ο Θεός επρόκειτο να τους καταστρέψει, βιάστηκαν να πάρουν σάκο και στάχτη και να Του εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Αυτό σημαίνει να μετανοεί κανείς. Αν ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει, αυτό του παρουσιάζει μια τεράστια ευκαιρία. Τι ευκαιρία είναι αυτή; Η ευκαιρία να συνεχίσει να ζει. Χωρίς αληθινή μετάνοια, θα ήταν δύσκολο να συνεχίσει να προχωράς, είτε πρόκειται για την εκτέλεση του καθήκοντος είτε για την αναζήτηση της σωτηρίας. Σε κάθε στάδιο —είτε όταν σε πειθαρχεί ή σε διορθώνει ο Θεός είτε όταν σου υπενθυμίζει και σε προτρέπει— εφόσον έχει προκύψει κάποια σύγκρουση ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό, αλλά εσύ δεν αλλάζεις και παραμένεις προσκολλημένος στις δικές σου ιδέες, οπτικές και στάσεις, τότε, παρόλο που τα βήματά σου προχωρούν εμπρός, δεν πρόκειται να διορθωθεί η σύγκρουσή σου με τον Θεό, οι παρανοήσεις προς Αυτόν, και τα παράπονά σου και η επαναστατικότητά σου εναντίον Του, καθώς και η παρακοή σου, ενώ η καρδιά σου δεν αλλάζει. Τότε, ο Θεός από την πλευρά Του θα σε αποκλείσει. Αν και δεν έχεις εγκαταλείψει το καθήκον που έχεις, και εξακολουθείς να τηρείς το καθήκον σου και να δείχνεις λίγη αφοσίωση σε αυτό που έχει αναθέσει ο Θεός, και οι άνθρωποι το βλέπουν αυτό ως αποδεκτό, η διαμάχη ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό έχει γίνει ένας μόνιμος κόμπος. Δεν έχεις χρησιμοποιήσει την αλήθεια για να την επιλύσεις και να αποκτήσεις αληθινή κατανόηση των προθέσεων του Θεού, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο βαθιά η παρανόησή σου για τον Θεό και να νομίζεις πάντα ότι ο Θεός έχει άδικο και ότι αδικείσαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις αλλάξει. Η επαναστατικότητά σου, οι αντιλήψεις σου και η παρανόησή σου για τον Θεό υπάρχουν ακόμα, γεγονός που σου προκαλεί μια νοοτροπία μη υποταγής, σε κάνει πάντα επαναστατικό και σε οδηγεί να εναντιώνεσαι στον Θεό. Άραγε, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι κάποιος που επαναστατεί ενάντια στον Θεό, Του αντιστέκεται και αρνείται πεισματικά να μετανοήσει; Γιατί δίνει τόση έμφαση ο Θεός στη μεταστροφή των ανθρώπων; Με τι στάση θα πρέπει να αντιμετωπίζει ένα δημιουργημένο ον τον Δημιουργό; Με μια στάση που να αναγνωρίζει πως ο Δημιουργός, ό,τι κι αν κάνει, έχει δίκιο. Αν δεν το αναγνωρίζεις αυτό, τότε το ότι ο Δημιουργός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή δεν θα είναι για σένα παρά μόνο κούφια λόγια. Αν ισχύει αυτό, μπορείς να αποκτήσεις τη σωτηρία; Δεν μπορείς. Θα ήσουν ακατάλληλος· ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους σαν κι εσένα. Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να έχουν καρδιά που μετανοεί και να ξέρουν πώς να κάνουν μεταστροφή. Υπάρχουν, όμως, πολλά πράγματα στα οποία εγώ δεν έχω κάνει μεταστροφή. Έχω ακόμα χρόνο να το κάνω;» Ναι, υπάρχει ακόμα χρόνος. Επιπλέον, κάποιοι λένε, «Σε τι πράγματα πρέπει μεταστραφώ; Όσα έγιναν στο παρελθόν είναι περασμένα-ξεχασμένα». Εφόσον, λοιπόν, δεν μαθαίνεις ποια απ’ αυτά που κάνεις δεν συμφωνούν με την αλήθεια και ποια δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τον Θεό, τότε ο κόμπος που υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό δεν έχει λυθεί ακόμα· το ζήτημα δεν έχει επιλυθεί. Αυτή η διάθεση βρίσκεται μέσα σου· βρίσκεται μέσα σου η ιδέα, η οπτική και η στάση που επαναστατεί ενάντια στον Θεό. Αμέσως μόλις προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες, αυτή σου η οπτική θα αναδυθεί ξανά και η διαμάχη σου με τον Θεό θα αναζωπυρωθεί και πάλι. Άρα, αν και το παρελθόν μπορεί να μην το διορθώσεις, αυτά που θα συμβούν στο μέλλον πρέπει να τα διορθώσεις. Πώς θα διορθωθούν αυτά; Πρέπει να κάνεις μεταστροφή και να παραμερίσεις τις ιδέες και τις προθέσεις σου. Μόλις έχεις αυτήν την πρόθεση, θα έχεις, όπως είναι φυσικό, και μια στάση υποταγής. Ωστόσο, για να μιλήσουμε με λίγο περισσότερη ακρίβεια, αυτό αναφέρεται στη μεταστροφή των ανθρώπων ως προς τη στάση τους απέναντι στον Θεό, τον Δημιουργό· είναι μια αναγνώριση και επιβεβαίωση του ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Αν μπορέσεις να αλλάξεις, αυτό δείχνει πως μπορείς να παραμερίσεις τα πράγματα εκείνα που θεωρείς σωστά ή τα πράγματα εκείνα που συλλογικά η ανθρωπότητα —η οποία είναι διεφθαρμένη— θεωρεί σωστά· και αντίθετα, αναγνωρίζεις πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και πως είναι θετικά πράγματα. Αν μπορείς να έχεις αυτήν τη στάση, αυτό αποδεικνύει πως αναγνωρίζεις την ταυτότητα του Δημιουργού και την ουσία Του. Έτσι βλέπει ο Θεός τη μεταστροφή του ανθρώπου, και άρα τη θεωρεί πολύ σημαντική.

Είναι κάποιοι που λένε: «Αν κάποιος δεν έχει κάνει τίποτα κακό, τότε γιατί πρέπει να μεταστραφεί;» Ακόμα κι αν αυτήν τη στιγμή δεν έχεις κάνει τίποτα κακό, πρέπει πρώτα να καταλάβεις την αλήθεια της μετάνοιας. Πρέπει να το κατέχεις αυτό. Μόλις καταλάβεις την αλήθεια, θα διαπιστώσεις ότι κάποια πράγματα που έκανες δεν ήταν πρέποντα και θα ξεσκεπάσεις προβλήματα που έχουν σχέση με τις προθέσεις και τη νοοτροπία σου, δηλαδή προβλήματα που αφορούν τη διάθεσή σου. Όλα αυτά θα βγουν στην επιφάνεια χωρίς να τα συνειδητοποιήσεις και θα σε κάνουν να δεις ότι η σχέση σου με τον Θεό στην πραγματικότητα δεν είναι μια απλή σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό. Ο Θεός παραμένει Θεός, αλλά εσύ είσαι ένα δημιούργημα που δεν ανταποκρίνεται στο πρότυπο. Για εκείνα τα ζητήματα στα οποία οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να παραμείνουν στις θέσεις που τους αναλογούν και δεν έχουν καταφέρει να εκπληρώσουν αυτό που έπρεπε —δηλαδή, όταν αποτυγχάνουν στο καθήκον τους— αυτό θα μετατραπεί σε κόμπο μέσα τους. Αυτό αποτελεί καθαρά πρακτικό πρόβλημα και πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί. Και πώς μπορεί να επιλυθεί; Τι στάση θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να είναι πρόθυμοι να μεταστραφούν. Και πώς θα πρέπει να γίνει πράξη αυτή η προθυμία για μεταστροφή; Για παράδειγμα, κάποιος είναι επικεφαλής για λίγα χρόνια, αλλά επειδή έχει χαμηλό επίπεδο, δεν κάνει καλά τη δουλειά του, δεν μπορεί να δει καθαρά καμία κατάσταση, δεν ξέρει πώς να λύνει προβλήματα με βάση την αλήθεια και δεν μπορεί να κάνει καθόλου αληθινό έργο· εξαιτίας όλων αυτών, απαλλάσσεται απ’ τα καθήκοντά του. Εάν, μετά την απαλλαγή του, μπορεί να υποταχθεί και να συνεχίσει να εκτελεί το καθήκον του, ενώ είναι και πρόθυμος να μεταστραφεί, τότε τι πρέπει να κάνει; Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να καταλάβει το εξής: «Ο Θεός είχε δίκιο που έκανε αυτό που έκανε. Το επίπεδό μου είναι τόσο χαμηλό και για τόσο καιρό, δεν έχω κάνει αληθινό έργο, αλλά αντίθετα καθυστερούσα απλώς το έργο της εκκλησίας και τους αδελφούς και τις αδελφές από τη ζωή-είσοδό τους. Είμαι τυχερός που δεν με απέβαλε απευθείας ο οίκος του Θεού. Πραγματικά ήμουν πολύ αναίσχυντος που κρατούσα γερά τη θέση μου όλο αυτό το διάστημα, πιστεύοντας μάλιστα πως έκανα τόσο σπουδαίο έργο. Τι παράλογος που ήμουν!» άραγε, το ότι είναι ικανός να μισήσει τον εαυτό του και να νιώσει ένα αίσθημα μεταμέλειας είναι ή δεν είναι έκφραση της προθυμίας του να κάνει μεταστροφή; Αν μπορεί να το πει αυτό, σημαίνει πως είναι πρόθυμος. Αν πει μέσα του: «Για τόσον καιρό, όσο ήμουν επικεφαλής, πάσχιζα συνέχεια για τα οφέλη της θέσης μου· συνέχεια κήρυττα δόγματα και εφοδιαζόμουν μ’ αυτά· δεν πάσχιζα για τη ζωή-είσοδο. Μόνο τώρα που αντικαταστάθηκα βλέπω την ανεπάρκεια και τις ελλείψεις μου. Ο Θεός έκανε το σωστό κι εγώ πρέπει να υποταχθώ. Παλιότερα, είχα θέση, και οι αδελφοί και οι αδελφές μου μου φέρονταν καλά· όπου κι αν πήγαινα, με περιτριγύριζαν. Τώρα κανείς δεν με προσέχει, και με εγκαταλείπουν· αυτό μου αξίζει, είναι η τιμωρία που μου αρμόζει. Επιπλέον, πώς θα μπορούσε ένα δημιουργημένο ον να έχει κάποια θέση ενώπιον του Θεού; Όσο υψηλή θέση κι αν έχει κανείς δεν είναι ούτε το αποτέλεσμα ούτε ο προορισμός· ο Θεός μού δίνει μια ανάθεση όχι για να το παίξω αφεντικό ή για να απολαύσω τη θέση μου, αλλά για να εκτελέσω το καθήκον μου· πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ. Πρέπει να έχω στάση υποταγής απέναντι στην κυριαρχία του Θεού και στις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού. Η υποταγή μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να υπακούσω· ο Θεός έχει δίκιο να πράττει όπως πράττει, και ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχα χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες δικαιολογίες, καμία από αυτές δεν θα ήταν η αλήθεια. Η αλήθεια είναι η υποταγή στον Θεό!» τότε αυτά ακριβώς αποτελούν εκφράσεις προθυμίας για μεταστροφή. Κι αν κάποιος τις είχε όλες αυτές, τότε πώς θα αξιολογούσε ο Θεός ένα τέτοιο άτομο; Θα έλεγε ότι αυτό είναι άτομο με συνείδηση και λογική. Είναι υψηλή αυτή η αξιολόγηση; Δεν είναι υπερβολικά υψηλή· το να έχει κανείς μόνο συνείδηση και σύνεση υπολείπεται των προτύπων ώστε να οδηγηθεί στην τελείωση από τον Θεό —αλλά σχετικά μ’ ένα τέτοιο είδος ανθρώπου, σε αυτήν τη φάση δεν είναι και μικρό επίτευγμα. Είναι πολύτιμο το να μπορεί να υποταχθεί κανείς. Μετά απ’ αυτό, το πώς επιδιώκει κανείς να κάνει τον Θεό να αλλάξει την άποψή του γι’ αυτόν εξαρτάται απ’ τον δρόμο που θα διαλέξει. Αν δεν έχει μετανοήσει πραγματικά και αν, επειδή δεν έχει καμία θέση, δεν είναι αφοσιωμένος στο καθήκον του και είναι μονίμως επιπόλαιος, τότε όλα έχουν τελειώσει γι’ αυτόν· θα αποκλειστεί. Ας πούμε ότι συνεχίζει να έχει παράπονα και να λέει: «Όσο ήμουν επικεφαλής, υπέφερα πάρα πολύ και δούλευα σκληρά, ακόμα κι αν δεν κέρδιζα καμία αξία. Λένε ότι δεν έκανα πραγματικό έργο, αλλά έκανα πολλά. Ασχέτως του αν πέτυχα ή δεν πέτυχα αποτελέσματα, τουλάχιστον δεν ήμουν αργόσχολος. Και μόνο επειδή δεν ήμουν αργόσχολος, δεν θα έπρεπε να με αποκλείσει έτσι εύκολα ο Θεός. Ακόμα και χωρίς να έχω θέση, με βάζουν να κάνω το ένα και το άλλο· δεν με εμπαίζουν έτσι;» Αν, αφού αντικατασταθεί, δεν έχει πια άλλον ενθουσιασμό για να εκτελέσει κάποιο καθήκον, τότε εδώ υπάρχει καθόλου αφοσίωση ή υποταγή; Δεν έχει καθόλου αφοσίωση, καθόλου υποταγή και καθόλου προθυμία να μεταστραφεί· τίποτα απ’ αυτά δεν έχει. Δεν είναι αξιοθρήνητο αυτό; Πολύ αξιοθρήνητο είναι όλο αυτό· μάταια πίστευε όλα αυτά τα χρόνια. Τόσα χρόνια ακούει κηρύγματα, χωρίς όμως να κάνει πράξη καμία αλήθεια, κάνοντας συνέχεια κήρυγμα στους άλλους για λόγια και δόγματα, αλλά χωρίς να μπορεί να κάνει ο ίδιος τίποτα. Έτσι πίστευε στον Θεό. Κήρυττε πολλά δόγματα στους άλλους, αλλά στο τέλος, ούτε καν τα δικά του προβλήματα δεν μπορεί να λύσει. Πόσο αξιοθρήνητο είναι αυτό! Και θέλει κιόλας να δεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού; Μετά την αντικατάστασή του, συνεχίζει να ανταγωνίζεται τον Θεό και να βασανίζεται, ενώ δεν παρουσιάζει την παραμικρή υποταγή. Απλά βασανίζεται στα τυφλά, έτσι δεν είναι; Καμία αξία δεν έχουν τα βάσανά σου! Ακόμα και να τα αφήσουμε κατά μέρος όλα τα άλλα και να εξετάσουμε μόνο το ότι, μόλις η εκκλησία σε απομάκρυνε απ’ τη θέση σου, εσύ εξαγριώθηκες και άρχισες να συγκρούεσαι, μόνο και μόνο με βάση αυτό, δεν είσαι άξιος να λέγεσαι άνθρωπος, δεν είσαι άξιος να είσαι δημιούργημα του Θεού. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να προβάλλεις επιχειρήματα; Όποια επιχειρήματα κι αν προβάλλεις δεν έχουν νόημα. Τόσα χρόνια πιστεύεις, αλλά δεν διαθέτεις ούτε αυτήν την ελάχιστη υποταγή· πού είναι οι καρποί της πίστης σου τόσα χρόνια; Αξιοθρήνητο, απεχθές, σιχαμερό! Σου δόθηκε θέση κι εσύ έκανες λες και είχες κάποιον ρόλο αξιωματούχου· σημαίνει η θέση αλλαγή διάθεσης; Δεν είναι απλά η χάρη του Θεού; Ο Θεός σού χάρισε αυτήν την ανάθεση, αλλά εσύ την πέρασες για ρόλο αξιωματούχου. Δεν είναι σιχαμερό αυτό; Υπάρχουν αξιωματούχοι στον οίκο του Θεού; Απ’ όλους τους αγίους στο πέρασμα των αιώνων, κανένας δεν ήταν αξιωματούχος. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι λατρεύουν τον Παύλο, κανείς όμως δεν είπε ποτέ ότι ο Παύλος είχε κάποιον ρόλο αξιωματούχου. Δεν στέκει, λοιπόν, ο όρος «αξιωματούχος»· ούτε ανταμοιβή είναι ούτε ανάθεση από τον Θεό και πρέπει να τον εγκαταλείψεις. Αν επιδιώκεις όλη την ώρα να γίνεις αξιωματούχος, θα το εγκρίνει αυτό ο Θεός; Θα σου δώσει αυτό τη δυνατότητα να φτάσεις στη σωτηρία; Με τίποτα. Πριν λίγο αναφερθήκαμε στο ότι, για να αποδεχτεί κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού, πρέπει να είναι πρόθυμος να μεταστραφεί. Είναι σημαντικό αυτό; (Ναι.) Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια τέτοια στάση! Αν θέλεις να οικοδομήσεις ανάμεσα σ’ εσένα και τον Δημιουργό μια σχέση μεταξύ του Σωτήρα και εκείνου που σώζεται, κι αν θέλεις να σε σώσει ο Θεός, πρέπει να διορθώσεις το πού βρίσκεσαι και να διασφαλίσεις την τοποθέτηση και τη θέση του Θεού στην καρδιά σου. Πού τοποθετείσαι, λοιπόν; (Είμαι δημιούργημα.) Ποιος είναι δημιούργημα; Είναι ο άνθρωπος, όχι ένα θηρίο. Πρέπει να θυμάσαι ανά πάσα στιγμή ότι είσαι ένα δημιούργημα, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, και να μην ξεχνάς το πού τοποθετείσαι. Όταν σου δίνει ο Θεός λίγη χάρη, λίγη ευλογία, τότε ξεχνάς ποιος είσαι. Όταν ο Θεός, μέσα στην ταπεινότητα και την απόκρυψή Του, σου προσφέρει κάποια ειλικρινή λόγια για να σε παρηγορήσει, σε εξυψώνει· εσύ, όμως, θέλεις να στέκεσαι απέναντί Του ως ίσος προς ίσον, εξυψώνοντας τον εαυτό σου. Τι είδους πράγμα θα έκανε κάτι τέτοιο; Θα το έκανε ένας άνθρωπος; (Όχι.) Ένα δημιούργημα σαν εσένα ο Θεός δεν το αναγνωρίζει· κάνε στην άκρη! Αν δεν σε αναγνωρίζει ο Θεός, θα σε οδηγήσει στην τελείωση; Δεν πληροίς τις προϋποθέσεις για να σε οδηγήσει ο Θεός στην τελείωση. Δεν έχει γίνει πλέον ξεκάθαρη η ουσία της συζήτησης; Άρα, είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς την προθυμία να αντιστρέψει την πορεία του· είναι μια ψυχική κατάσταση και, ταυτόχρονα, είναι μια στάση. Η στάση αυτή είναι μια σημαντική αρχή άσκησης που πρέπει να διαθέτει κανείς για να τον σώσει ο Θεός και να τον οδηγήσει στην τελείωση. Μη νομίζεις ότι είσαι και τόσο σπουδαίος, τόσο ευγενής· ούτε να πιστεύεις πως είσαι απόλυτα σωστός και αλάνθαστος. Δεν είσαι μεγάλος και τρανός ούτε σωστός. Είσαι μικροσκοπικός, ποταπός, είσαι ένα δημιούργημα απ’ την ανθρωπότητα που έχει διαφθείρει ο Σατανάς. Πρέπει να αποδεχτείς τη σωτηρία του Δημιουργού. Δεν έχεις σωθεί ακόμα, δεν έχεις οδηγηθεί ακόμα στην τελείωση· πρέπει να διαθέτεις αυτήν τη λογική.