Κάποιοι πιστεύουν το εξής: «Όταν οι άνθρωποι κάνουν κάποιες σκέψεις ή πράξεις που δεν είναι σωστές, οι οποίες παραβιάζουν τα διοικητικά διατάγματα του Θεού και προσβάλλουν τη διάθεσή Του, τότε Εκείνος θα πρέπει να επέμβει για να τους σταματήσει. Αυτή είναι η σωτηρία του Θεού, αυτή είναι η αγάπη του Θεού». Άραγε κάτι τέτοιο δεν αποτελεί ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες; Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται ο Θεός για να σώσει τους ανθρώπους; Ο Θεός σώζει τους ανθρώπους εκφράζοντας την αλήθεια. Το κατά πόσο μπορεί κάποιος να σωθεί εξαρτάται απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια. Πέρα απ’ αυτό, είναι και κάτι άλλο που ο Θεός θεωρεί ακόμα πιο σημαντικό, δηλαδή τη συνείδηση των ανθρώπων και την ανθρώπινη φύση τους. Αν δεν υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη φύση σου ούτε συνείδηση ούτε ακεραιότητα ούτε λογική, αν δηλαδή, όταν σου συμβαίνει κάτι, η συνείδηση και ο ορθολογισμός σου δεν μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά, να συγκρατήσουν και να ρυθμίσουν τις πράξεις σου, να διορθώσουν τις προθέσεις και τις απόψεις σου, τότε σίγουρα ο Θεός δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Για να σε αλλάξει ο Θεός, πρώτα αφήνει να λειτουργήσουν η συνείδηση και ο ορθολογισμός σου. Όταν νιώσεις στη συνείδησή σου μομφή, θα αναλογιστείς τα εξής: «Αυτό που κάνω είναι λάθος· τι άποψη θα σχημάτιζε για μένα ο Θεός;» Αυτό, στη συνέχεια, θα σε οδηγήσει να αναζητήσεις περισσότερο, και να εισέλθεις ενεργά και θετικά. Αν, όμως, κάποιος δεν κάνει ούτε καν αυτό το πρώτο βήμα, αν δεν έχει συνείδηση και ουσιαστικά δεν έχει καμία μομφή στην καρδιά του, τότε, όταν του συμβεί κάτι, τι θα κάνει ο Θεός; Δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Πάνω σε ποιο θεμέλιο βασίζονται, λοιπόν, όλα αυτά τα λόγια που λέει ο Θεός, αλλά και όλες οι απαιτήσεις και οι αλήθειες που μαθαίνει στους ανθρώπους; Βασίζονται στην προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και ορθολογισμό. Κι όσο για εκείνον που αναφέραμε προηγουμένως, αν είχε συνείδηση και διέθετε ορθολογισμό σε κάποιον βαθμό, τότε άραγε τι ενέργειες θα είχε πράξει μόλις έβλεπε εκείνο το μπουκαλάκι με το σιρόπι για τον βήχα; Ποιες συμπεριφορές θα είχε εκδηλώσει; Αν είχε συνείδηση, τότε τι θα είχε κάνει μόλις έκανε αυτήν τη σκέψη: «Αυτό το έδωσαν στον Θεό, άρα λογικά θα είναι πολύ καλό· γιατί να μην το πιω εγώ αντί να αφήσω τον Θεό να το πιει;» Μήπως θα είχε ανοίξει το μπουκάλι να πιει την πρώτη γουλιά; (Όχι.) Και πώς θα είχε προκύψει αυτό το «όχι»; (Επειδή θα είχε συνείδηση.) Η συνείδησή του θα έπαιρνε τον έλεγχο και θα έμπαινε στο παιχνίδι, και δεν θα υπήρχε επόμενο βήμα σ’ αυτό το θέμα· δεν θα έπινε αυτήν την πρώτη γουλιά. Το αποτέλεσμα του θέματος θα ήταν το ακριβώς αντίστροφο, και η έκβαση θα ήταν τελείως διαφορετική. Κάθε άλλο, όμως. Αυτός δεν είχε συνείδηση ούτε ορθολογισμό, κανένα απολύτως ίχνος. Ποιο ήταν, λοιπόν, το αποτέλεσμα; Μόλις σκέφτηκε αυτά τα πράγματα και εφόσον δεν τον συγκράτησε καθόλου η συνείδησή του, άνοιξε αδίστακτα το μπουκάλι και ήπιε την πρώτη γουλιά. Μόλις το έκανε, όχι μόνο δεν ένιωσε καμία μομφή και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του, αλλά το απόλαυσε κιόλας. Θεώρησε ότι την είχε γλιτώσει: «Κοιτάξτε πόσο έξυπνος είμαι που εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία. Όλοι εσείς είστε ανόητοι, δεν τα καταλαβαίνετε αυτά τα πράγματα. Η εμπειρία νικάει πάντοτε τα νιάτα! Κανείς από σας δεν το είχε σκεφτεί αυτό, κανείς σας δεν είχε τα κότσια να το κάνει, εγώ όμως το έκανα. Και ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Την ήπια ήδη την πρώτη γουλιά· ποιος θα το μάθει;» Νόμιζε ότι είχε βγει νικητής και μέσα του αισθανόταν ικανοποιημένος· πίστευε μάλιστα ότι είχε και κάποια εύνοια, ότι αυτή ήταν η χάρη του Θεού. Μόλις έκανε το λάθος, συνέχισε να το ξανακάνει, μέχρι που η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου· συνέχισε μέχρι που τελείωσε όλο το μπουκαλάκι. Όλον αυτόν τον καιρό, δεν ένιωσε ποτέ καμία μομφή στη συνείδησή του ούτε κατηγόρησε τον εαυτό του. Ποτέ δεν του είπε ούτε η συνείδησή του ούτε ο ορθολογισμός του: «Αυτό δεν είναι δικό σου· ακόμα κι αν δεν το πιει ο Θεός, ακόμα κι αν το πετάξει ή το δώσει σε έναν σκύλο ή μια γάτα, αφού ο Θεός δεν είπε ότι είναι για σένα, δεν πρέπει να το χρησιμοποιήσεις· δεν είναι για τη δική σου απόλαυση». Η συνείδησή του δεν του υπαγόρευσε κάτι τέτοιο, επειδή δεν είχε συνείδηση. Και τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση; Ορίζεται ως θηρίο. Έτσι συμπεριφέρονται όσοι δεν έχουν συνείδηση· κάνουν απ’ την πρώτη στιγμή τέτοιες σκέψεις και συνεχίζουν έτσι μέχρι το τέλος, χωρίς την παραμικρή μομφή από τη συνείδησή τους. Τώρα ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να το έχει ξεχάσει εδώ και καιρό το περιστατικό· ή, αν έχει καλή μνήμη, ίσως να το θυμάται ακόμα και να θεωρεί ότι είχε κάνει το σωστό. Δεν πιστεύει ποτέ ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος και δεν συνειδητοποιεί ούτε πόσο σοβαρό ήταν αυτό που έκανε, αλλά ούτε και τη φύση του. Δεν είναι ικανός να το αναγνωρίσει. Είναι άραγε σωστός ο τρόπος με τον οποίο ταξινομεί ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους; (Ναι.) Όταν ο Θεός ταξινομεί, αποκαλύπτει και αποκλείει ανθρώπους σαν κι αυτόν, και τους δίνει μια τέτοια έκβαση, άραγε σε ποιες αρχές και σε ποιο θεμέλιο βασίζει την ταξινόμησή τους; (Τη βασίζει στη φύση-ουσία τους.) Κάποιος που δεν έχει συνείδηση και ορθολογισμό πληροί άραγε τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να αποδεχτεί και να κάνει πράξη την αλήθεια; Έχει μήπως μια τέτοια ουσία; (Όχι.) Γιατί λέμε ότι δεν έχει; Όταν αρχίζει να εκφράζει τις απόψεις του σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, βαθιά μέσα του, πού είναι ο Θεός του; Ποιος είναι ο Θεός που έχει μέσα του; Πού βρίσκεται Αυτός; Έχει τον Θεό μέσα στην καρδιά του; Μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει τον Θεό στην καρδιά του. Και τι συνεπάγεται το να μην έχει κάποιος τον Θεό στην καρδιά του; (Είναι δύσπιστος.) Σωστά. Δεν είναι ειλικρινής πιστός στον Θεό· δεν είναι αδελφός ή αδελφή, είναι απλώς ένας δύσπιστος. Ποιες απ’ τις συμπεριφορές του δείχνουν ότι είναι δύσπιστος; Αφού δεν έχει τον Θεό στην καρδιά του, ενεργεί και μιλάει αποκλειστικά σύμφωνα με τις δικές του ορέξεις, με βάση τις δικές του αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και προτιμήσεις, δίχως να τον επηρεάζει η συνείδησή του. Όταν δεν καταλαβαίνει την αλήθεια, δεν ταράζεται η συνείδησή του· ενεργεί αποκλειστικά και μόνο με βάση τις προτιμήσεις του, αποκλειστικά και μόνο για το προσωπικό του όφελος και κέρδος. Μήπως έχει καθόλου χώρο για τον Θεό στην καρδιά του; Καθόλου. Για ποιον λόγο το λέω αυτό; Επειδή το κίνητρο, η προέλευση, η κατεύθυνση, ακόμα και οι εκδηλώσεις των πράξεων και των λόγων του έχουν στόχο να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά του· τα λόγια και οι πράξεις του βασίζονται σ’ αυτό που θεωρεί ότι θα ωφελήσει τον ίδιο. Όλα όσα σκέφτεται αποσκοπούν στα δικά του συμφέροντα και στόχους, και λειτουργεί χωρίς να νιώθει καμία μομφή και χωρίς να επιδεικνύει καθόλου αυτοσυγκράτηση. Αν κρίνουμε απ’ αυτήν τη συμπεριφορά, πώς μεταχειρίζεται τον Θεό; (Σαν αέρα.) Ακριβώς, το έθεσες ολόσωστα. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος μπορούσε να νιώσει την παρουσία του Θεού, να νιώσει ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά του ανθρώπου, ότι βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους και τους εξετάζει διαρκώς εξονυχιστικά, τότε οι πράξεις του άραγε θα παρουσίαζαν καθόλου έλλειψη αυτοσυγκράτησης; Θα παρουσίαζε ο ίδιος τόσο απερίσκεπτο θράσος; Σε καμία περίπτωση. Κι εδώ γεννιέται ένα ερώτημα: Άραγε, υπάρχει στ’ αλήθεια ο Θεός στον οποίο πιστεύει; (Όχι.) Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος. Ο Θεός στον οποίο πιστεύει αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει· ο Θεός του δεν είναι παρά αέρας. Όπως, λοιπόν, κι αν ισχυρίζεται στα λόγια ότι είναι ο Θεός, όσο κι αν προσεύχεται σ’ Αυτόν, όσα χρόνια κι αν πιστεύει ή ό,τι κι αν έχει κάνει και όσα κι αν έχει θυσιάσει, απ’ τα λόγια και τη συμπεριφορά του, καθώς και από τη στάση του απέναντι στον Θεό και απέναντι σε όλα όσα έχουν σχέση με τον Θεό, εκτίθεται εξ ολοκλήρου η φύση του. Αντιμετωπίζει τον Θεό σαν αέρα· κι αυτό δεν είναι βλασφημία εναντίον του Θεού; (Ναι.) Για ποιον λόγο θεωρείται βλασφημία; Νομίζει το εξής: «Ναι μεν ο κόσμος λέει ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά του ανθρώπου, αλλά πού είναι ο Θεός; Εγώ γιατί δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο; Λένε και ότι ο Θεός θα τιμωρήσει όποιον κλέβει προσφορές, αλλά εγώ δεν έχω δει κανέναν να τιμωρείται επειδή έκλεψε προσφορές». Αρνείται την ύπαρξη του Θεού, και αυτό είναι βλασφημία εναντίον του Θεού. Λέει: «Ο Θεός δεν υπάρχει καν· πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιο έργο; Πώς είναι δυνατόν να σώσει τους ανθρώπους; Με ποιον τρόπο έχει αποδώσει μομφή στους ανθρώπους; Ποιον έχει τιμωρήσει ποτέ Του; Αφού ποτέ δεν είδα να συμβαίνει κάτι τέτοιο, οτιδήποτε δίνεται ως προσφορά στον Θεό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα. Αν τύχει να το πετύχω σήμερα, είναι δικό μου· θα θεωρήσω πως αυτός είναι ένας τρόπος του Θεού να μου δείξει εύνοια. Όποιος το δει ή όποιος το πετύχει, είναι δικό του. Σ’ αυτόν δείχνει την εύνοιά Του ο Θεός». Τι σόι λογική είναι αυτή; Είναι η λογική του Σατανά, των ληστών· έχει ξεπροβάλλει η διαβολική φύση του ανθρώπου. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει, άραγε, αληθινή πίστη; (Όχι.) Μετά από τόσα κηρύγματα που έχει ακούσει, ξεστομίζει έναν τέτοιον καταιγισμό από διαβολικά λόγια· έχει άραγε έστω και το παραμικρό θεμέλιο στην αλήθεια; (Όχι.) Και τότε τι κέρδισε μετά από τόσα κηρύγματα που άκουσε; Δεν έχει αποδεχτεί τα λόγια του Θεού, δεν πιστεύει ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και δεν αντιμετωπίζει τον Θεό ως Θεό. Αυτό είναι όλο.

Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν όντως μέσα τους ότι υπάρχει Θεός και δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία για την ενσάρκωσή Του. Ωστόσο, αν και Τον ακολουθούν για πολλά χρόνια, αν και έχουν υπομείνει κάποιες κακουχίες και έχουν πληρώσει κάποιο τίμημα, βαθιά μέσα τους δεν έχουν την παραμικρή κατανόηση σχετικά με τον Θεό. Η αλήθεια είναι πως εξακολουθούν να πιστεύουν σ’ έναν αόριστο Θεό, σ’ έναν Θεό φανταστικό· ορίζουν τον Θεό ως αέρα και τίποτα περισσότερο. Πώς αντιμετωπίζει ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους; Απλώς τους αγνοεί. Κάποιοι ρωτάνε: «Αφού τους αγνοεί ο Θεός, γιατί παραμένουν στον οίκο Του;» Απλώς δουλεύουν. Και πώς θα πρέπει να αντιληφθεί κανείς το γεγονός ότι απλώς δουλεύουν; Κάποιος που απλώς δουλεύει δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την αλήθεια· ή μάλλον, έχει τόσο χαμηλό επίπεδο που δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτήν. Αντιμετωπίζει τον Θεό και την αλήθεια ως κάτι κενό και αόριστο, αλλά για να λάβει ευλογίες, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στηριχθεί στο να καταβάλει ως αντάλλαγμα κάποιες προσπάθειες. Εξωτερικά μπορεί να μην αντιστέκεται απευθείας στον Θεό, να μην Τον καταριέται και να μην Του εναντιώνεται, η ουσία του, όμως, δεν παύει να είναι μια ουσία που ανήκει στο σινάφι του Σατανά, μια ουσία που αρνείται τον Θεό και Του αντιστέκεται. Όποιος δεν αγαπάει την αλήθεια είναι άχρηστος και ο Θεός μέσα Του έχει αποφασίσει να μη σώσει τέτοιους ανθρώπους. Εκείνους, λοιπόν, που δεν σκοπεύει να σώσει ο Θεός, υπάρχει μήπως καμία περίπτωση να τους πάρει στα σοβαρά; Θα τους έλεγε άραγε: «Την τάδε πτυχή της αλήθειας δεν την καταλαβαίνεις, πρέπει να ακούσεις προσεκτικά· την τάδε πτυχή της αλήθειας δεν την καταλαβαίνεις, χρειάζεται να καταβάλεις περισσότερη προσπάθεια και να την αναλογιστείς»; Επίσης, ο Θεός ξέρει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια και δεν αντιμετωπίζουν τον Θεό ως Θεό. Πρέπει, άραγε, ο Θεός να τους φανερώσει κάποια σημεία και τέρατα για να τους δώσει να καταλάβουν ότι υπάρχει ή να τους διαφωτίσει και να τους φωτίσει περισσότερο, ώστε να μάθουν ότι υπάρχει Θεός; Θα ενεργούσε άραγε ο Θεός κατ’ αυτόν τον τρόπο; (Όχι.) Ο Θεός έχει συγκεκριμένες αρχές για να κάνει αυτά τα πράγματα· δεν συμπεριφέρεται έτσι απέναντι στον οποιονδήποτε. Για τους ανθρώπους που μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια, ο Θεός εργάζεται διαρκώς. Ποια στάση τηρεί ο Θεός απέναντι σε όσους δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια ή δεν είναι ικανοί να φτάσουν σ’ αυτήν; (Τους αγνοεί.) Κατά τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αν ο Θεός αγνοεί κάποιον, τότε ο άνθρωπος αυτός περιπλανιέται σαν ζητιάνος. Δεν τον βλέπεις να επιδιώκει την αλήθεια ούτε βλέπεις να κάνει ο Θεός οποιαδήποτε ενέργεια πάνω του· αυτός απλώς δουλεύει και δεν καταλαβαίνει την αλήθεια. Αυτό είναι όλο; Η αλήθεια είναι πως και άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορούν να απολαύσουν μέρος της χάρης και των ευλογιών του Θεού. Ο Θεός θα τους κρατήσει κι αυτούς ασφαλείς όταν βρεθούν σε επικίνδυνες καταστάσεις. Θα τους γιατρέψει κι αυτούς όταν αρρωστήσουν σοβαρά. Μπορεί ακόμα και να τους χαρίσει κάποιο ξεχωριστό ταλέντο ή, σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις, μπορεί να εκτελέσει κάποιες θαυματουργές πράξεις πάνω τους ή να κάνει κάποια ξεχωριστά πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν πράγματι να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό και να δουλέψουν καλά χωρίς να προκαλούν αναστάτωση, τότε Εκείνος δεν κάνει διακρίσεις εναντίον τους. Ποιες αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι πάνω σ’ αυτό το ζήτημα; «Ο Θεός δεν πρόκειται να σώσει αυτούς τους ανθρώπους, επομένως θα τους χρησιμοποιήσει όπως θέλει και μετά θα τους πετάξει». Αυτό θα κάνει ο Θεός; Όχι. Μην ξεχνάς ποιος είναι ο Θεός. Είναι ο Δημιουργός. Από όλη την ανθρωπότητα, είτε πρόκειται για πιστούς είτε για άπιστους, ανεξαρτήτως δόγματος ή εθνικότητας, ο Θεός τους βλέπει όλους ως δημιουργήματά Του. Γι’ αυτόν τον λόγο είπε ο Κύριος Ιησούς: «Διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς». Αυτή η δήλωση αποτελεί μια αρχή για το πώς λειτουργεί ο Θεός, ο Δημιουργός. Όποια κι αν είναι η έκβαση που θα δώσει τελικά ο Θεός σε κάποιον με βάση την ουσία του, είτε πρόκειται να τον σώσει πριν του δώσει αυτήν την έκβαση είτε όχι, όποια κι αν είναι η ουσία του, εφόσον εκείνος μπορεί να κάνει κάποιες εργασίες και να δουλέψει λίγο στον οίκο του Θεού και για χάρη του έργου Του, η χάρη του Θεού δεν αλλάζει· θα συνεχίσει να τον μεταχειρίζεται σύμφωνα με τις αρχές Του, δίχως καμία μεροληψία. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, η αρχή Του για τις πράξεις Του και η διάθεσή Του. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, με βάση την ουσία τους, έχουν πάντα για τον Θεό απόψεις και στάσεις σύμφωνα με τις οποίες Τον θεωρούν αόριστο και ασαφή· λες και υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει. Δεν μπορούν ούτε να αναγνωρίσουν την αληθινή ύπαρξη του Θεού ούτε και να τη βιώσουν, με αποτέλεσμα τελικά να μην είναι ακόμα σίγουροι ότι ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια. Έτσι, λοιπόν, ο Θεός, όταν τους εξετάζει, δεν μπορεί παρά να κάνει μόνο τα απαραίτητα, να τους προσφέρει κάποια χάρη, να τους δώσει κάποιες ευλογίες και προστασία σ’ αυτήν τη ζωή, να τους αφήσει να νιώσουν τη ζεστασιά του οίκου Του και να απολαύσουν τη χάρη, το έλεος και τη στοργική καλοσύνη Του. Μέχρι εκεί. Μόνο αυτές τις ευλογίες θα κερδίσουν σ’ αυτήν τη ζωή. Κάποιοι λένε: «Εφόσον ο Θεός έχει τέτοια ανεκτικότητα και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι απολαμβάνουν κι αυτοί τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, καλύτερα δεν θα ήταν να το πάει ένα βήμα παραπέρα και να τους επιτρέψει να φτάσουν κι αυτοί στη σωτηρία Του;» Αυτό είναι ανθρώπινη αντίληψη, ο Θεός δεν λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Για ποιον λόγο; Μήπως μπορείς εσύ να βάλεις τον Θεό στην καρδιά ενός ανθρώπου που δεν έχει εκεί μέσα θέση γι’ Αυτόν; Δεν μπορείς. Σχετικά με όση αλήθεια κι αν συναναστραφείς μαζί του και όσα λόγια κι αν του πεις, θα είναι μάταιο. Δεν πρόκειται να αλλάξει τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του για τον Θεό. Άρα, το μόνο που μπορεί να κάνει ο Θεός για ανθρώπους σαν κι αυτούς είναι να τους προσφέρει λίγη χάρη, λίγες ευλογίες, λίγη φροντίδα και λίγη προστασία. Είναι κάποιοι που λένε: «Εφόσον τη χάρη του Θεού μπορούν να την απολαύσουν, αν Εκείνος τούς διαφωτίσει και τους φωτίσει περισσότερο, τότε άραγε δεν θα αναγνωρίσουν ότι ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια;» Μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να καταλάβουν την αλήθεια; Μπορούν μήπως να κάνουν πράξη την αλήθεια; (Όχι.) Αν δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια, αυτό τους καθιστά ανίκανους να σωθούν, κι έτσι ο Θεός δεν πρόκειται να κάνει άσκοπο ή άχρηστο έργο. Κάποιοι λένε: «Δεν ισχύει αυτό. Κάποιες φορές έρχονται κι αυτοί αντιμέτωποι με την πειθαρχία ή λαμβάνουν κάποια διαφώτιση απ’ τον Θεό και αποκτούν απ’ Αυτόν κάποια αλήθεια». Αυτό έχει και πάλι σχέση με το έργο του Θεού. Τι χρειάζεται να διαθέτουν αυτοί που θέλει να σώσει ο Θεός, έτσι ώστε να σωθούν απ’ Αυτόν, να γίνουν αντικείμενο της σωτηρίας Του; Πρέπει οι άνθρωποι να το καταλάβουν αυτό. Το ξέρει και ο Θεός· δεν σώζει τον οποιονδήποτε. Ακόμα κι αν παρουσιάσει κάποια σημεία και τέρατα, καθώς και τη δύναμή Του για να Τον αναγνωρίσουν οι άνθρωποι, μπορεί κάτι τέτοιο να τους κάνει να σωθούν; Δεν πάει έτσι. Ο Θεός έχει κάποια πρότυπα για να σώσει τους ανθρώπους· πρέπει κανείς να έχει αληθινή πίστη και παράλληλα να αγαπάει την αλήθεια. Το έργο, λοιπόν, που κάνει ο Θεός στους ανθρώπους και το οποίο περιλαμβάνει κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό, έχει επίσης τα δικά του πρότυπα. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Πολλές φορές, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρίση και την παίδευση. Μήπως το ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρίση και την παίδευση, με τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό είναι σημάδι ότι θα μας σώσει ο Θεός;» Έτσι είναι τα πράγματα; (Όχι.) Τι σας κάνει να είστε σίγουροι ότι δεν είναι έτσι; Εφόσον κάποιοι άνθρωποι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τους σώσει ο Θεός, θα τους επέβαλλε τότε ο Θεός κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό; Κι αυτό γεννά ένα ερώτημα: σε ποιον επιβάλλει ο Θεός την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του; Υπάρχουν κι εδώ κάποιες ανθρώπινες παρανοήσεις. Πείτε Μου, μπορεί άραγε κάποιος που ούτε καν ξέρει ποιος είναι ο Θεός, πού είναι ο Θεός ή αν υπάρχει καν Θεός, να λάβει την κρίση και την παίδευσή Του; Μπορεί μήπως κάποιος που βλέπει τον Θεό σαν απλό αέρα να λάβει την κρίση και την παίδευση του Θεού; Μπορεί κάποιος που απ’ την καρδιά του απουσιάζει εντελώς ο Θεός να λάβει τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του; Αποκλείεται. Με τι μπορεί, άρα, να έρθουν κατά καιρούς αντιμέτωποι τέτοιοι άνθρωποι; (Με την πειθαρχία.) Ακριβώς, με την πειθαρχία. Εκείνοι που βλέπουν τον Θεό σαν απλό αέρα, εκείνοι που κατά βάση δεν αναγνωρίζουν ούτε πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, είναι βέβαιο ότι δεν θα λάβουν την κρίση και την παίδευση του Θεού ούτε τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του. Θα έλεγε κανείς ότι όσοι έχουν τέτοια ουσία και τέτοιες συμπεριφορές δεν αποτελούν αντικείμενα της σωτηρίας του Θεού. Παρόλο που δεν είναι δυνατόν να λάβουν τη σωτηρία του Θεού, αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο Θεός δεν τους σώζει· αυτό το καθορίζει η φύση-ουσία τους, η οποία αποστρέφεται την αλήθεια και τη μισεί. Δεν έχουν τη σωστή στάση κατά την οποία αγαπούν και αποδέχονται την αλήθεια, και επομένως δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να σωθούν. Και τότε πώς τους αντιμετωπίζει ο Θεός όταν παρεισφρήσουν στον οίκο Του με την ελπίδα να λάβουν ευλογίες; Εκτός απ’ το να δίνει ευλογίες και χάρη, αλλά και το να προσφέρει φροντίδα και προστασία, με ποιες άλλες μεθόδους εκπληρώνει ο Θεός τον ρόλο Του ως Δημιουργού; Ο Θεός στέλνει υπενθυμίσεις, προειδοποιήσεις και προτροπές μέσα απ’ τα λόγια Του. Έπειτα, τους κλαδεύει, τους αποδίδει μομφή και τους πειθαρχεί· εκεί τελειώνει το έργο που επιτελεί πάνω τους ο Θεός, τα πάντα κινούνται στο πλαίσιο αυτό. Τι αποτέλεσμα έχουν αυτές οι πράξεις του Θεού στους ανθρώπους; Τους επιτρέπουν να συμμορφώνονται υπάκουα στους περιορισμούς, να συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια όσο δουλεύουν στον οίκο του Θεού, χωρίς να προκαλούν αναστάτωση ή να κάνουν κακό. Μήπως μπορεί αυτό που κάνει ο Θεός να οδηγήσει αυτούς τους ανθρώπους να εκπληρώσουν με αφοσίωση το καθήκον τους; (Όχι.) Γιατί όχι; Είναι δυνατόν να προκαλέσει αλλαγές στη διάθεσή τους η χάρη, οι ευλογίες, η φροντίδα και η προστασία που λαμβάνουν, μαζί με τις υπενθυμίσεις των λόγων του Θεού, με το κλάδεμα, με τη συμμόρφωση, με την πειθαρχία και ούτω καθεξής; (Όχι.) Αφού όλα αυτά δεν μπορούν να προκαλέσουν αλλαγή στη διάθεσή τους, τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει το έργο που κάνει σ’ αυτούς ο Θεός; Τους κάνει να έχουν λίγη περισσότερη αυτοσυγκράτηση στη συμπεριφορά τους, τους βοηθάει να τηρούν τους κανόνες και τους οδηγεί στο να αποκτήσουν εξωτερικά κάποια ανθρώπινη ομοιότητα. Ακόμη, τους κάνει σχετικά υπάκουους· δέχονται διστακτικά να κλαδευτούν προκειμένου να κερδίσουν τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, μπορούν να ενεργήσουν σύμφωνα με τους κανονισμούς και τα διοικητικά διατάγματα του οίκου του Θεού, και αυτό είν’ όλο. Αν τα πετύχουν όλα αυτά, σημαίνει αυτό ότι κάνουν πράξη την αλήθεια; Υπολείπονται ακόμη σ’ αυτό, γιατί όλα όσα κάνουν ουσιαστικά απλώς συμμορφώνονται με τις αρχές των διοικητικών διαταγμάτων του οίκου του Θεού, όπως και με κάποιες αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές. Δεν είναι παρά μια αλλαγή στη συμπεριφορά, τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε μήπως κανείς να πει ότι αφού αυτοί οι άνθρωποι έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά τους, θα ήταν ακόμα καλύτερο να τους δοθεί η δυνατότητα να αλλάξουν και τη διάθεσή τους; (Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.) Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, δεν είναι σε θέση να το καταφέρουν· ένας λόγος είναι αυτός. Και ο σημαντικότερος λόγος ποιος είναι; Ότι κατά βάση δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους· δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Είναι, λοιπόν, δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να καταλάβουν τα λόγια του Θεού; Κάποιοι απ’ αυτούς τα καταλαβαίνουν και λένε: «Καλά είναι τα λόγια του Θεού, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τα κάνω πράξη. Το να τα κάνω πράξη το νιώθω ακόμα πιο επώδυνο και από το να μου κάνουν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς». Όταν κινδυνεύουν τα δικά τους συμφέροντα ή όταν πρέπει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν, νιώθουν απόλυτη σύγχυση και δεν μπορούν να το πραγματοποιήσουν. Ακόμα κι αν εξουθενωθούν τελείως, πολύ απλά δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα λόγια του Θεού. Επίσης, ούτε αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται ποτέ ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Δεν μπορούν να το χωνέψουν· δεν καταλαβαίνουν γιατί τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Όταν, για παράδειγμα, ο Θεός λέει στους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, αυτοί λένε: «Ωραία, αφού το λες Εσύ, θα είμαι ειλικρινής· γιατί, όμως, θεωρείται αλήθεια το να είναι κάποιος ειλικρινής;» Δεν ξέρουν γιατί και δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Όταν ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να υποταχθούν σ’ Αυτόν, ρωτάνε: «Κερδίζει κανείς καθόλου λεφτά αν υποταχθεί στον Θεό; Μήπως δίνει ευλογίες ο Θεός σε όποιον υποτάσσεται σ’ Αυτόν; Μήπως, αν το κάνει κάποιος, γίνεται να αλλάξει ο προορισμός του;» Τίποτε απ’ όσα λέει και κάνει ο Θεός δεν πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια. Δεν έχουν ιδέα τι σημασία έχουν τα λόγια και οι απαιτήσεις του Θεού προς τον άνθρωπο και δεν μπορούν να διακρίνουν ποιες ενέργειες είναι σωστές και συμφωνούν με τις αλήθεια-αρχές. Όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, δηλαδή η ταυτότητά Του, η ουσία Του, τα λόγια Του, οι απαιτήσεις Του, όλα αυτά, εκείνοι θεωρούν ότι δεν μπορούν να λογίζονται ως υπάρχοντα του Θεού ούτε ως το είναι Του. Δεν ξέρουν ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός· δεν καταλαβαίνουν ούτε τι είναι ο Δημιουργός ούτε τι είναι ο Θεός. Αυτό άραγε δεν είναι προβληματικό; Ωστόσο, έτσι ακριβώς συμπεριφέρονται κάποιοι άνθρωποι. Άλλοι πάλι λένε: «Δεν μπορεί να ισχύει αυτό. Αν έχουν τέτοιες σκέψεις και απόψεις, πώς είναι δυνατόν να εκτελούν παρ’ όλα αυτά με προθυμία τα καθήκοντα που έχουν στον οίκο του Θεού;» Πρέπει να βάλουμε σε εισαγωγικά εδώ τον όρο «προθυμία». Πώς πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό; Απ’ τη μία άποψη, εκτελούν τα καθήκοντά τους επειδή τους υποχρεώνουν οι περιστάσεις ή επειδή έχουν ανάγκη για ευλογίες· απ’ την άλλη, θεωρούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συμμορφωθούν διστακτικά για την ώρα, οπότε εκτελούν κάποια καθήκοντα και καταβάλλουν λίγη προσπάθεια. Μέσα τους πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να κάνουν· επειδή, όμως, δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καταβάλουν προσπάθεια και να εκτελέσουν καθήκοντα με αντάλλαγμα τις ευλογίες του Θεού. Είναι δυνατόν, αν έχουν τέτοια νοοτροπία, να αποδεχτούν την αλήθεια; (Όχι.) Ούτε καν καταλαβαίνουν τι είναι η αλήθεια, άρα πώς θα ήταν δυνατόν να την αποδεχτούν;

Το έργο της κρίσης του Θεού τις έσχατες ημέρες γίνεται για να δώσει τέλος σ’ αυτήν την εποχή. Το αν κάποιος μπορεί ή δεν μπορεί να σωθεί εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού και απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζουν μεν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, όμως δεν αποδέχονται την αλήθεια. Θεωρούν την αποδοχή της αλήθειας το ίδιο με το να κάνουν μεταμόσχευση καρδιάς· τόσο επώδυνο θα τους φαινόταν. Εφόσον αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο και, ότι και να γίνει, αρνούνται να την αποδεχτούν, δεν φταίει ο Θεός που δεν τους έσωσε. Αυτοί είναι οι μόνοι που ευθύνονται, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια· δεν έχουν τέτοια ευλογία. Το να σώσει ο Θεός τους ανθρώπους απ’ την επιρροή του Σατανά δεν είναι τόσο απλό όσο το φαντάζονται οι ίδιοι οι άνθρωποι. Απ’ τη μία πλευρά, αυτοί που πιστεύουν στον Θεό πρέπει να αποδεχτούν τη συμμόρφωση και το κλάδεμα μέσα απ’ τα λόγια Του· ένα στάδιο είναι αυτό. Απ’ την άλλη, πρέπει και να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού. Η κρίση και η παίδευση είναι ένα στάδιο· οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός είναι άλλο. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αποδεχτούν διστακτικά το κλάδεμα, οπότε νομίζουν ότι έχουν καταφέρει να υποταχθούν, και στη συνέχεια δεν προοδεύουν άλλο και παύουν να πασχίζουν προς την κατεύθυνση της αλήθειας. Άλλοι αγαπούν πολύ την αλήθεια και για να την αποκτήσουν μπορούν να αντέξουν κάθε είδους πόνο. Μπορούν όχι μόνο να αντέξουν τη συμμόρφωση και τη διόρθωση που λαμβάνουν απ’ τα λόγια του Θεού, αλλά και να εισέλθουν στο στάδιο της αποδοχής της κρίσης και της παίδευσής Του. Θεωρούν πως το γεγονός ότι αποδέχονται την κρίση και την παίδευση του Θεού αποτελεί εξύψωση απ’ τον Θεό, πως είναι η αγάπη του Θεού και ένα ένδοξο ζήτημα· δεν φοβούνται να υποφέρουν. Αυτοί οι άνθρωποι, μόλις βιώσουν την κρίση και την παίδευση, μπορούν επίσης να αποδεχτούν τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό, και συνεχίζουν να επιδιώκουν την αλήθεια. Όσο μεγάλες κι αν είναι οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός, και πάλι βλέπουν την αγάπη του Θεού και μπορούν να αφιερώσουν τον εαυτό τους για να Τον ικανοποιήσουν. Όσο κι αν κλαδεύονται, δεν το θεωρούν ταλαιπωρία. Αντίθετα, το θεωρούν ακόμα πιο μεγάλη αγάπη απ’ τον Θεό. Μετά από πολλές ακόμα δοκιμασίες και πολύ ακόμα εξευγενισμό, φτάνουν τελικά στο σημείο του ολοκληρωτικού εξαγνισμού και της ολοκληρωτικής τελείωσης. Έτσι βιώνει κανείς το έργο του Θεού στην ανώτερη φάση του. Για πείτε Μου τώρα, έχουν καμιά διαφορά μεταξύ τους εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό και βιώνουν μέσα από τα λόγια Του μόνο το ένα στάδιο της συμμόρφωσης και της διόρθωσής Του, και εκείνοι που βιώνουν δύο στάδια, δηλαδή την κρίση και την παίδευση του Θεού, καθώς και τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό; Οπωσδήποτε έχουν διαφορά. Για κάποιους ανθρώπους, ο Θεός σταματάει αμέσως μόλις τους συμμορφώσει και τους διορθώσει, ενώ τα υπόλοιπα τα αφήνει στη δική τους επιλογή και αντίληψη. Αν τώρα αυτοί δεν αποδεχτούν την αλήθεια και δεν επιλέξουν το ορθό μονοπάτι, τι δείχνει αυτό; Μπορεί να πει κανείς πως δεν υπάρχει τρόπος να σώσει ο Θεός ανθρώπους σαν κι αυτούς. Κάποιοι λένε συχνά ότι υποφέρουν για το έργο, ότι υποφέρουν για τις προοπτικές τους, ότι υποφέρουν για ένα σπίτι, ότι υποφέρουν για έναν σύντροφο, ότι υποφέρουν για τα συναισθήματά τους. Τα βλέπουν όλα ως μαρτύριο· και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; (Δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια.) Σωστά, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια και δεν έχει καμία σχέση με το έργο του Θεού. Το μόνο που κάνεις σ’ αυτήν την περίπτωση είναι να υποφέρεις άσκοπα· μόνο παλεύεις και αφήνεις τον καιρό να περνάει, δεν κάνεις καμία προσευχή στον Θεό ούτε αναζητάς την αλήθεια. Αυτό το «μαρτύριο» δεν είναι το είδος που συνδέεται με τον εξευγενισμό, αφού δεν είναι έργο του Θεού και δεν έχει καμία σχέση μ’ Εκείνον. Απλώς υποφέρεις μόνος σου, δεν υποβάλλεσαι στον εξευγενισμό του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι όλο αυτό αποτελεί τον εξευγενισμό σου απ’ τον Θεό· είσαι υπερβολικά αισιόδοξος. Αυτό δεν είναι παρά ένας ευσεβής πόθος! Δεν πληροίς καν τις προϋποθέσεις για να σε εξευγενίσει ο Θεός. Δεν έχεις ούτε καν περάσει απ’ το στάδιο της παίδευσης και της κρίσης, και περιμένεις να σε δοκιμάσει και να σε εξευγενίσει ο Θεός; Είναι δυνατόν; Όνειρο θερινής νυκτός δεν είναι αυτό; Μπορούν να αντέξουν τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό οι συνηθισμένοι άνθρωποι; Μπορεί ένας συνηθισμένος άνθρωπος να αποδεχτεί κάτι τέτοιο; Δίνει κάτι τέτοιο ο Θεός σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο; Με τίποτα. Μόλις διορθώσει έναν άνθρωπο ο Θεός, εάν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, επειδή έχει αλαζονική διάθεση, επειδή είναι αδιάλλακτος, δόλιος, μοχθηρός ή έχει οποιαδήποτε άλλη διάθεση, λάβει την κρίση, την πειθαρχία ή τη ρητή συμμόρφωση απ’ τον Θεό σε ένα ή σε πολλά ζητήματα, κι αυτό του δώσει να καταλάβει τον λόγο για τον οποίο τον πειθαρχεί Εκείνος —με αποτέλεσμα να αναπτύξει αληθινή κατανόηση για τον Θεό και αυτογνωσία, να συντελεστεί μια αληθινή αλλαγή στη διάθεσή του και, στη συνέχεια, να αποκτήσει σιγά σιγά αληθινή υποταγή στην αλήθεια— μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους ο Θεός. Πού βασίζει ο Θεός την εκτέλεση αυτού του έργου; Υπάρχει μια προϋπόθεση: Κάποιος που λαμβάνει αυτό το έργο πρέπει να μπορεί να εκτελέσει επαρκώς το καθήκον του στον οίκο του Θεού. Για να το εκτελέσει επαρκώς, χρειάζονται μόνο δύο πράγματα: υποταγή και αφοσίωση. Καταρχάς, πρέπει ο άνθρωπος αυτός να έχει συνείδηση και λογική· μόνο αυτοί που έχουν συνείδηση και λογική πληρούν τις προϋποθέσεις για να αποδεχτούν την αλήθεια. Όταν ο Θεός συμμορφώνει και διορθώνει τέτοιους ανθρώπους που έχουν συνείδηση και λογική, τότε αυτοί μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια και να υποταχθούν. Και μόνο μόλις γίνει αυτό, θα προχωρήσει ο Θεός στο έργο της κρίσης και της συμμόρφωσης. Με αυτήν τη σειρά γίνεται το έργο του Θεού. Αν, όμως, κάποιος που βρίσκεται στον οίκο του Θεού δεν μπορεί ποτέ να εκτελέσει με αφοσίωση το καθήκον του, αν δεν δείχνει την παραμικρή υποταγή στην κυριαρχία Του και αν δεν εκτελεί επαρκώς τα καθήκοντά του, τότε όταν έρχεται αντιμέτωπος με κακουχίες, όταν αποκαλύπτεται ή κλαδεύεται, αυτό που βιώνει στην καλύτερη να είναι η διόρθωση και η πειθαρχία του Θεού. Δεν υποβάλλεται στην κρίση και στην παίδευση του Θεού, πόσο μάλλον στις δοκιμασίες και στον εξευγενισμό. Με άλλα λόγια, ουσιαστικά δεν έχει συμμετοχή στο έργο του Θεού για την τελείωση των ανθρώπων.

Το περιεχόμενο σχετικά με το οποίο συναναστραφήκαμε πριν λίγο σχετίζεται με το έργο που κάνει ο Θεός για να σώσει τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στην τελείωση, με τις μεθόδους και τα αντικείμενα του έργου Του, αλλά και με το σε ποιους ανθρώπους επιτελεί το έργο Του που αφορά την κρίση και την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό. Θίξαμε, επίσης, το κατά πόσο έχουν οι άνθρωποι ζωή-είσοδο όταν δέχονται αυτό το έργο του Θεού, καθώς και το ποιες συνθήκες και τι ουσία πρέπει τουλάχιστον να διαθέτουν για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του. Και τι αντιλήψεις έχουν επ’ αυτού οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι πιστεύουν: «Εφόσον κάποιος ακολουθεί τον Θεό, εφόσον έχει αποδεχτεί αυτό το στάδιο του έργου Του, τότε σίγουρα θα λάβει την κρίση και την παίδευση του Θεού. Και πολύ γρήγορα μετά απ’ αυτό, θα έρθουν οι δοκιμασίες και οι εξευγενισμοί απ’ τον Θεό. Συνεπώς, ερχόμαστε πολλές φορές αντιμέτωποι με δοκιμασίες, εξευγενισμό και κλάδεμα, ενώ στερούμαστε την οικογένεια, τη στοργή, τη θέση και τις προοπτικές, με επακόλουθο, σχετικά με τη στοργή, τη θέση και τις προοπτικές, να υποφέρουμε συνέχεια». Είναι ακριβείς αυτές οι δηλώσεις; (Όχι.) Οι άνθρωποι είναι ικανοί μία και μόνο λέξη απ’ τα λόγια και το έργο του Θεού να τη μετατρέψουν σε κάτι που θεωρούν πνευματικό όρο· ποιος ο λόγος γι’ αυτό; Η αλήθεια είναι πως, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο υποφέρουν, απλώς αγωνίζονται και αφήνουν τον χρόνο να περνάει· όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Εκείνοι, όμως, θεωρούν ότι πρόκειται για δοκιμασίες και εξευγενισμούς, λένε ότι είναι ο εξευγενισμός του Θεού. Κάτι τέτοιο αποτελεί μεγάλο λάθος· πρόκειται για κάτι που επιβάλλουν αναγκαστικά οι άνθρωποι στον Θεό και δεν αντιπροσωπεύει καθόλου τις προθέσεις Του. Δεν είναι παρανόηση του Θεού αυτό; Είναι όντως παρανόηση. Και πώς προκύπτει μια τέτοια παρανόηση; Οι άνθρωποι, αφού δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, σχηματίζουν τέτοιες παρανοήσεις με βάση τις φαντασιοκοπίες τους και μετά τις διαδίδουν και τις διασπείρουν παντού ξεδιάντροπα. Αυτό τελικά οδηγεί σε διάφορες δηλώσεις σχετικά με το ότι «υποφέρουν». Οπότε, πολλές φορές ακούω κάποιους ανθρώπους να λένε: «Κάποιος αντικαταστάθηκε και μετά έγινε αρνητικός· “υποφέρει για τη θέση”!» Το να υποφέρεις για τη θέση δεν σημαίνει ότι βιώνεις δοκιμασίες και εξευγενισμούς· απλώς κάποιος χάνει τη θέση του, πιέζεται συναισθηματικά και παλεύει με τον εσωτερικό του πόνο λόγω της αποτυχίας. Επειδή άλλο αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «υποφέρω» και άλλο αυτό που ο Θεός ονομάζει εξευγενισμό, τι αφορά στην πραγματικότητα ο αληθινός εξευγενισμός; Κατ’ αρχάς, πρέπει να καταλάβετε ότι ο Θεός, πριν δοκιμάσει και εξευγενίσει τους ανθρώπους, κάνει πολύ προπαρασκευαστικό έργο. Πρώτα πρώτα, τους επιλέγει· επιλέγει τα κατάλληλα άτομα. Νωρίτερα, συζητήσαμε για το ποιους ανθρώπους βλέπει ο Θεός ως κατάλληλους και ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούν: Πρώτον, πρέπει τουλάχιστον στην ανθρώπινη φύση τους να διαθέτουν συνείδηση και λογική. Δεύτερον, πρέπει να μπορούν να εκτελέσουν επαρκώς τα καθήκοντά τους, να τα εκτελέσουν με αφοσίωση και υποταγή. Ύστερα, πρέπει να δεχτούν κλάδεμα, πειθαρχία και συμμόρφωση για πολλά χρόνια. Μπορεί να μην έχετε ξεκαθαρίσει και πολύ καλά τι σημαίνει πειθαρχία και συμμόρφωση, αφού ίσως τις έννοιες αυτές να μην τις αντιλαμβάνεστε με μεγάλη σαφήνεια. Ίσως στους ανθρώπους να μοιάζουν σχετικά άυλες και αφηρημένες. Όσον αφορά, όμως, το κλάδεμα, αυτό είναι κάτι που μπορούν να ακούσουν και να νιώσουν· έχει συγκεκριμένη γλώσσα και συγκεκριμένο τόνο, οπότε οι άνθρωποι ξέρουν τι συμβαίνει. Αν κάποιος κάνει κάποιο λάθος, αν πάει κόντρα στις αρχές, αν πράξει απερίσκεπτα ή αν αποφασίσει μόνος του κάποια πράγματα που βλάπτουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή το έργο της εκκλησίας και κλαδευτεί, τότε αυτό σημαίνει κλάδεμα. Και τότε τι είναι η διόρθωση και η πειθαρχία; Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος δεν είναι ικανός να είναι επικεφαλής ομάδας, δεν είναι αφοσιωμένος και κάνει πράγματα που παραβιάζουν τις αλήθεια-αρχές ή τους κανονισμούς της εκκλησίας· λόγω αυτών, αντικαθίσταται. Είναι διόρθωση αυτό; Είναι όντως ένα είδος διόρθωσης. Ανεξάρτητα από το αν φαίνεται επιφανειακά ότι τον χειρίζεται η εκκλησία είτε ότι τον αντικαθιστά κάποιος επικεφαλής, ο Θεός το βλέπει ως δική Του ενέργεια και ως μέρος του έργου Του· το βλέπει ως ένα είδος διόρθωσης. Επίσης, συνήθως οι άνθρωποι, όταν είναι σε καλή κατάσταση, γεμίζουν με φως και μπορούν να κατεβάσουν πρωτότυπες ιδέες· αν, όμως, εξαιτίας κάποιων καταστάσεων ή για κάποιον συγκεκριμένο λόγο καταστραφεί το έργο τους και αποκαλυφθούν, αυτό δεν είναι ένα είδος διόρθωσης; Κι αυτό είναι ένα είδος διόρθωσης. Όλα αυτά μετράνε ως κρίση και παίδευση; Σε αυτό το σημείο, ακόμα δεν μετράνε ως κρίση και παίδευση, οπότε φυσικά δεν μπορούν να θεωρηθούν εξευγενισμοί και δοκιμασίες. Δεν είναι τίποτε άλλο από διορθώσεις που δέχεται κάποιος καθώς εκτελεί τα καθήκοντά του. Κάποιες φορές, οι εκδηλώσεις της διόρθωσης είναι το να αρρωσταίνει κανείς, να τα κάνει θάλασσα πολλές φορές στα καθήκοντά του ή να χάνει τον δρόμο του σε ζητήματα που κάποτε ήξερε καλά και να μην ξέρει τι να κάνει. Όλα αυτά αποτελούν διόρθωση. Φυσικά, κάποιες φορές η διόρθωση προέρχεται από υποδείξεις κοντινών ανθρώπων ή από όσα αποκαλύπτει ένα συγκεκριμένο γεγονός που προκαλεί αμηχανία σε κάποιον άνθρωπο, οδηγώντας τον να αποτραβηχτεί και να κάνει βαθιά αυτοεξέταση και αυτοκριτική. Κι αυτό διόρθωση είναι. Είναι καλό ή κακό να δέχεται κανείς τη διόρθωση του Θεού; (Καλό είναι.) Στη θεωρία, είναι καλό. Είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να το αποδεχτούν οι άνθρωποι, είναι καλό, αφού τουλάχιστον αποδεικνύει ότι ο Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη για σένα, ότι δεν σε έχει εγκαταλείψει και ότι εργάζεται πάνω σου, παρέχοντάς σου παροτρύνσεις και καθοδήγηση. Το γεγονός ότι ο Θεός εργάζεται πάνω σου επιβεβαιώνει πως δεν έχει καμία πρόθεση να σε εγκαταλείψει ακόμα. Το συγκεκριμένο γεγονός συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, ότι ο Θεός μπορεί να συνεχίσει να σε διορθώνει και να σε πειθαρχεί ή, αν έχεις καλή απόδοση και βρίσκεσαι στο ορθό μονοπάτι, θα σε υποβάλει σε κρίση και παίδευση. Ας μην προτρέχουμε, όμως· για την ώρα, ο Θεός θα σε διορθώσει και θα σε πειθαρχήσει πολλές φορές. Έπειτα, εφόσον επιδιώκεις την αλήθεια, υποτάσσεσαι και είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Θεός θα σε υποβάλει σε κρίση και παίδευση. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει ήδη το απλό κλάδεμα· μόνο οι νεοφώτιστοι δεν το έχουν βιώσει ακόμα. Οι άνθρωποι τις πιο πολλές φορές ενεργούν ανάλογα με τα συναισθήματα της συνείδησής τους· νιώθουν μέσα τους μομφή, διαισθάνονται τα λόγια του Θεού που τους προτρέπουν στα αυτιά τους ή στην καρδιά τους: «Δεν πρέπει να το κάνω αυτό, είναι επαναστατικό»· αυτό είναι παρότρυνση, προτροπή και προειδοποίηση απ’ τα λόγια του Θεού. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους κλαδεύονται οι άνθρωποι: Μπορεί το κλάδεμα να γίνεται από επικεφαλής και εργάτες, από αδελφούς και αδελφές, από τον Άνωθεν, ακόμα και κατευθείαν απ’ τον Θεό. Πολλοί άνθρωποι τα έχουν βιώσει αυτά, αλλά λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν βιώσει τη διόρθωση και την πειθαρχία του Θεού. Τι εννοούμε εδώ με τον όρο «λιγότεροι»; Ότι πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ το να λάβουν την κρίση και την παίδευση του Θεού. Κι απ’ τις δοκιμασίες και τους εξευγενισμούς Του; Απ’ αυτά βρίσκονται ακόμα πιο μακριά· είναι ακόμα μεγαλύτερο το χάσμα, ακόμα μεγαλύτερη η απόσταση. Παλιότερα, οι άνθρωποι πίστευαν: «Ο Θεός με έκρινε και με παίδευσε, γι’ αυτό και έβγαλα άφθες στο στόμα», «Ο Θεός με έκρινε και με παίδευσε. Έκανα κάποιο λάθος, είπα το λάθος πράγμα, και είχα πονοκέφαλο για μέρες. Τώρα καταλαβαίνω τι είναι η κρίση και η παίδευση του Θεού»· δεν είναι παρανοήσεις αυτά; Αυτού του είδους η παρανόηση του Θεού είναι η πιο συνηθισμένη· οι περισσότεροι Τον παρανοούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτή η παρανόηση προκαλεί και κάποια αρνητικά αποτελέσματα, καθώς οδηγεί τους ανθρώπους να νομίζουν ότι ακόμα και μια λάθος κουβέντα να πουν, αυτό θα οδηγήσει στην πειθαρχία του Θεού. Κάτι τέτοιο αποτελεί ξεκάθαρα παρανόηση του Θεού και δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτά που κάνει Εκείνος. Αν υπάρχουν τέτοιες παρανοήσεις για τον Θεό, άραγε μπορεί κανείς τελικά να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του; Είναι σίγουρο ότι θα υστερήσει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει τη διόρθωση και την πειθαρχία του Θεού, έχουν βιώσει το κλάδεμα και έχουν λάβει προτροπές και παροτρύνσεις από τα λόγια Του, αλλά μέχρι εκεί. Εδώ γεννιέται ένα ερώτημα: Αφού οι άνθρωποι έχουν φτάσει στα βιώματά τους μέχρι αυτό το στάδιο, για ποιον λόγο δεν έχουν βιώσει την κρίση και την παίδευση του Θεού; Γιατί δεν μετράει για κρίση και παίδευση το κλάδεμα, η παρότρυνση απ’ τα λόγια του Θεού ή η πειθαρχία και η διόρθωση; Αν κοιτάξουμε την παρότρυνση των λόγων του Θεού, το κλάδεμα, αλλά και τη διόρθωση και την πειθαρχία που έχουν βιώσει οι άνθρωποι, τι αποτέλεσμα έχουν φέρει όλα αυτά; (Οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει αυτοσυγκράτηση στην εξωτερική τους συμπεριφορά.) Έχουν σημειωθεί κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά τους, όμως φανερώνει αυτό και αλλαγή διάθεσης; (Όχι.) Αυτό δεν αντιπροσωπεύει αλλαγή διάθεσης. Κάποιοι λένε: «Τόσα χρόνια πιστεύουμε στον Θεό, τόσα κηρύγματα έχουμε ακούσει· η διάθεσή μας, όμως, δεν έχει αλλάξει ακόμα. Δεν είναι άδικο αυτό για μας; Ίσα που άλλαξε η συμπεριφορά μας —αξιολύπητο δεν είναι αυτό; Πότε θα αρχίσει να μας σώζει ο Θεός; Πότε θα λάβουμε τη σωτηρία;» Ας συζητήσουμε, λοιπόν, τι έχουν κερδίσει και τι αλλαγές έχουν κάνει όσοι έχουν βιώσει αυτές τις διάφορες πτυχές του έργου του Θεού. Τώρα μόλις κάποιος μίλησε για αλλαγές συμπεριφοράς· αυτό είναι μια γενική διαπίστωση. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, οι άνθρωποι, όταν έρχονται για πρώτη φορά στην εκκλησία και αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους, δεν έχουν υποστεί κλάδεμα και είναι γεμάτοι αγκάθια, σαν κάκτοι. Θέλουν σε όλα να έχουν τον τελευταίο λόγο. Σκέφτονται μέσα τους: «Τώρα που πιστεύω στον Θεό, έχω κάποια δικαιώματα και είμαι ελεύθερος στην εκκλησία, οπότε θα κάνω ό,τι νομίζω». Τελικά, μόλις κλαδευτούν και πειθαρχηθούν μια φορά και μόλις διαβάσουν τα λόγια του Θεού κι ακούσουν κηρύγματα και συναναστροφές πάνω στην αλήθεια, δεν τολμάνε να ξανασυμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ότι έχουν γίνει απόλυτα υπάκουοι· έχουν απλώς αποκτήσει μια ελάχιστη σύνεση και έχουν καταλάβει κάποια δόγματα. Όταν οι άλλοι λένε πράγματα που συμφωνούν με την αλήθεια, αναγνωρίζουν ότι είναι σωστά και, παρότι μπορεί να μην τα καταλαβαίνουν καλά όλα αυτά, μπορούν να τα αποδεχτούν. Δεν είναι πολύ πιο υπάκουοι από πριν; Το γεγονός ότι μπορούν να αποδεχτούν αυτά τα πράγματα αποδεικνύει ότι η συμπεριφορά τους έχει υποστεί κάποιες αλλαγές. Και πώς προέκυψαν αυτές οι αλλαγές; Μέσα από την παρότρυνση και την προτροπή, καθώς και την παρηγοριά των λόγων του Θεού. Κάποιες φορές, τέτοιοι άνθρωποι χρειάζεται να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν, καθώς και να συμμετάσχουν σε συναναστροφές πάνω στις αρχές, να ακούσουν ότι κάτι πρέπει να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο και όχι αλλιώς. Εκείνοι σκέφτονται: «Πρέπει να το αποδεχτώ. Η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μου· ποιος θα τολμούσε να διαφωνήσει με την αλήθεια;» Στον οίκο του Θεού, ο Θεός είναι μεγάλος, η αλήθεια είναι μεγάλη και η αλήθεια βασιλεύει· κάποιοι άνθρωποι, έχοντας αυτό ως θεωρητικό θεμέλιο, έχουν αφυπνιστεί και έχουν καταλάβει τι σημαίνει να έχεις πίστη στον Θεό. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάποιον που παλιότερα ήταν βάρβαρος και ακόλαστος, που δεν είχε καμία αυτοσυγκράτηση και δεν ήξερε τους κανόνες, την πίστη στον Θεό, τον οίκο του Θεού, την εκκλησία και τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος: Όταν έρθει στον οίκο του Θεού ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος δεν ξέρει τίποτα, με καλοσύνη και ενθουσιασμό, ξεχειλίζοντας από «μεγάλες» προσδοκίες και ελπίδες, και εκεί δεχτεί παροτρύνσεις και προτροπές, πότισμα και τροφή, αλλά και κλάδεμα από τα λόγια του Θεού, και λάβει παίδευση και πειθαρχία ξανά και ξανά, τότε σιγά σιγά η ανθρώπινη φύση του θα υποστεί κάποιες αλλαγές. Τι αλλαγές, δηλαδή; Ο άνθρωπος αυτός φτάνει να καταλάβει κάποιες από τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και να μάθει ότι, παλιότερα, είχε μεγάλη έλλειψη ανθρώπινης ομοιότητας· ήταν βάρβαρος, αλαζόνας, προκλητικός και αγανακτισμένος· δεν μιλούσε σαν αληθινός άνθρωπος, στις ενέργειές του δεν υπήρχαν κανόνες και δεν ήξερε να αναζητήσει την αλήθεια· θεωρούσε την πίστη στον Θεό απλώς θέμα του να κάνει κάποιος ό,τι του ζητάει ο Θεός και να πηγαίνει όπου του λέει Εκείνος· με άλλα λόγια, είχε μέσα του μια βάρβαρη ζωτικότητα, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι αυτό ήταν πίστη και αγάπη για τον Θεό. Τώρα, ο άνθρωπος αυτός αρνείται όλα αυτά τα πράγματα και ξέρει ότι προέρχονταν από τις ανθρώπινες φαντασιοκοπίες, ήταν απλή καλή συμπεριφορά ή μπορεί ακόμα και να προέρχονταν απ’ τον Σατανά. Οι πιστοί στον Θεό θα πρέπει να προσέχουν τα λόγια Του και να βάζουν την αλήθεια πάνω απ’ όλα, αφήνοντας την αλήθεια να εξουσιάζει τα πάντα. Με λίγα λόγια, όλοι οι άνθρωποι έχουν ήδη καταλάβει και αναγνωρίσει σε θεωρητικό πλαίσιο και έχουν αποδεχτεί στα βάθη της καρδιάς τους ότι αυτά τα λόγια που έχει πει ο Θεός είναι σωστά —ότι είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα των θετικών πραγμάτων— όσο βαθιά κι αν έχουν ριζώσει αυτά τα λόγια στην καρδιά τους, όσο μεγάλο ρόλο κι αν έχουν παίξει. Στη συνέχεια, αφού υποστούν κάποια απροσδιόριστη συμμόρφωση και πειθαρχία, γεννιέται στη συνείδησή τους σε κάποιον βαθμό μια αληθινή πίστη. Από τις ασαφείς φαντασιοκοπίες που είχαν οι άνθρωποι αρχικά για τον Θεό μέχρι το συναίσθημα που έχουν τώρα, δηλαδή ότι υπάρχει Θεός και ότι είναι πολύ πρακτικός, μόλις νιώσουν αυτά τα συναισθήματα στην πίστη τους στον Θεό, αρχίζουν σιγά σιγά να αλλάζουν οι σκέψεις και οι απόψεις τους, η οπτική τους για τα πράγματα και τα ηθικά τους πρότυπα, αλλά και ο τρόπος σκέψης τους. Για παράδειγμα, ο Θεός απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς. Μπορεί μεν να συνεχίζεις να λες ψέματα και να είσαι δόλιος, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι είναι λάθος η δολιότητα και ότι είναι αμαρτία και μοχθηρή διάθεση το να λες ψέματα και να εξαπατάς τον Θεό. Ωστόσο, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Έστω, για παράδειγμα, ότι αυτήν τη στιγμή έχεις ακόμα μια αλαζονική διάθεση. Κάποιες φορές δεν μπορείς να συγκρατηθείς, αποκαλύπτεις συχνά αυτήν τη διάθεση και επαναστατείς συχνά εναντίον του Θεού, επειδή θέλεις να κυριαρχείς πάντοτε και να ενεργείς αυτόνομα, να έχεις εσύ τον τελευταίο λόγο. Ξέρεις, όμως, και ότι αυτό αποτελεί μια διεφθαρμένη διάθεση και μπορείς να προσευχηθείς στον Θεό γι’ αυτό. Μπορεί να μην υπάρχει αισθητή αλλαγή, αλλά η συμπεριφορά σου έχει αρχίσει να μεταβάλλεται σιγά σιγά. Ακόμα και χωρίς να δεχτείς κρίση και παίδευση, ακόμα κι αν η διάθεσή σου δεν έχει αλλάξει, η αλήθεια και τα λόγια του Θεού φωτίζουν σιγά σιγά τα βάθη της καρδιάς σου, ενώ συγχρόνως κατευθύνουν και μεταβάλλουν τη συμπεριφορά σου, με αποτέλεσμα να ζεις όλο και περισσότερο σαν άνθρωπος και η συνείδησή σου σταδιακά να αφυπνίζεται. Αν κάνεις κάτι που προδίδει τη συνείδησή σου, τότε μέσα σου θα νιώθεις άβολα. Όταν αναφέρεται αυτό το ζήτημα, κάτι νιώθεις· δεν είσαι τόσο αναίσθητος όσο πριν, μετανιώνεις και είσαι πρόθυμος να διορθωθείς. Ακόμα κι αν δεν μπορείς να αλλάξεις αμέσως τη διάθεσή σου σ’ αυτό το θέμα, αν θίγει την κατάστασή σου, τότε μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις αυτήν την κατάσταση· υπάρχει μια επίγνωση μέσα σου και αυτή η επίγνωση αλλάζει τη συμπεριφορά σου. Μια τέτοια αλλαγή δεν είναι τίποτα άλλο από μια αλλαγή συμπεριφοράς. Ναι μεν συμβαίνει και εξακολουθεί να συμβαίνει, αλλά δεν συνιστά αλλαγή διάθεσης· δεν είναι σε καμία περίπτωση αλλαγή διάθεσης. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί, μόλις το ακούσουν αυτό, να ταραχτούν και να πουν: «Μα, ακόμα και μια τόσο σημαντική αλλαγή δεν είναι αλλαγή διάθεσης; Τότε τι είναι η αλλαγή διάθεσης; Ποιες αλλαγές ανήκουν στην κατηγορία της αλλαγής διάθεσης;» Για την ώρα, ας το αφήσουμε αυτό· καλύτερα να συνεχίσουμε τη συζήτηση για τις αλλαγές που έχουν ήδη επιτύχει οι άνθρωποι και αποτελούν συνέπειες και αποτελέσματα των λόγων του Θεού και όλων όσα έχει κάνει Εκείνος στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι εργάζονται σκληρά για να αλλάξουν όσες σκέψεις και απόψεις τους δεν συμφωνούν με την αλήθεια. Όποτε αντιμετωπίζουν κάποιο ζήτημα, θα έχουν μια επίγνωση· θα αντιπαραβάλλουν το ζήτημα με την αλήθεια και θα λένε: «Αυτό το ζήτημα δεν συμφωνεί με την αλήθεια, αλλά ακόμα δεν μπορώ να εγκαταλείψω την άποψή μου· παραμένει εκεί». Το μόνο που έχεις συνειδητοποιήσει και έχεις μάθει είναι ότι η άποψή σου δεν συμφωνεί με τα λόγια του Θεού· είναι δυνατόν να αποδείξει αυτό ότι η άποψή σου έχει ήδη αλλάξει ή ότι την έχεις ήδη εγκαταλείψει; Δεν είναι δυνατόν. Δεν έχεις αλλάξει και δεν έχεις εγκαταλείψει την άποψή σου, πράγμα που αποδεικνύει ότι η διεφθαρμένη διάθεσή σου παραμένει ακέραια και δεν έχει αρχίσει να αλλάζει· το μόνο που έχει γίνει είναι ότι στη συνείδησή σου, στα τρίσβαθα της καρδιάς σου, έχεις ήδη αποδεχτεί τα λόγια του Θεού και τα θεωρείς αλήθεια. Αυτό όμως είναι μόνο θεωρητικό, είναι μια υποκειμενική επιθυμία· δεν έχουν μετατραπεί ακόμα τα λόγια του Θεού ούτε σε ζωή σου ούτε σε πραγματικότητά σου. Όταν τα λόγια του Θεού γίνουν η πραγματικότητά σου, τότε θα εγκαταλείψεις τις απόψεις σου και θα μεταχειρίζεσαι όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου, με βάση τις απόψεις των λόγων του Θεού.