Μόλις σήμερα συνειδητοποίησε ο άνθρωπος πως αυτό που του λείπει δεν είναι μόνο η παροχή της πνευματικής ζωής και η εμπειρία της γνώσης για τον Θεό, μα και οι αλλαγές στη διάθεσή του —κάτι που είναι ακόμα πιο καίριας σημασίας. Εξαιτίας της πλήρους άγνοιας που έχει ο άνθρωπος σχετικά με την ιστορία και την αρχαία κουλτούρα της δικής του φυλής, δεν γνωρίζει τίποτα απολύτως για το έργο του Θεού. Όλοι οι άνθρωποι ελπίζουν πως ο άνθρωπος μπορεί να δεθεί με τον Θεό βαθιά μες στην καρδιά του, αλλά επειδή η σάρκα του ανθρώπου είναι υπερβολικά διεφθαρμένη, καθώς και αναίσθητη και απαθής, αυτό τον έχει κάνει να μη γνωρίζει τίποτα απολύτως για τον Θεό. Ερχόμενος σήμερα ανάμεσα στους ανθρώπους, ο σκοπός του Θεού δεν είναι άλλος από το να μεταμορφώσει τις σκέψεις και το πνεύμα των ανθρώπων, καθώς και την εικόνα του Θεού που έχουν μες στην καρδιά τους επί εκατομμύρια χρόνια. Θα αξιοποιήσει αυτήν την ευκαιρία για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Με άλλα λόγια, μέσω της γνώσης του ανθρώπου, θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο φτάνουν οι άνθρωποι στο σημείο να Τον γνωρίσουν και τη στάση που έχουν απέναντί Του, δίνοντας στον άνθρωπο τη δυνατότητα να κάνει ένα θριαμβευτικό νέο ξεκίνημα όσον αφορά το να γνωρίσει τον Θεό, κι έτσι να επιτύχει την ανανέωση και τη μεταμόρφωση του ανθρώπινου πνεύματος. Η αντιμετώπιση και η πειθαρχία αποτελούν τα μέσα, ενώ η κατάκτηση και η ανανέωση αποτελούν τους στόχους. Η πρόθεση του Θεού ήταν ανέκαθεν να διαλύσει τις δεισιδαιμονικές σκέψεις που διατηρεί ο άνθρωπος σχετικά με τον ασαφή Θεό και, πρόσφατα, αυτό έχει καταστεί ζήτημα επείγουσας ανάγκης για Εκείνον. Είθε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να βλέπουν τα πράγματα σε βάθος χρόνου καθώς εξετάζουν αυτήν την κατάσταση. Αλλάξτε τον τρόπο με τον οποίο βιώνει τα πράγματα κάθε άνθρωπος, ώστε αυτή η επιτακτική πρόθεση του Θεού να μπορέσει να επιτευχθεί σύντομα και ώστε το τελευταίο στάδιο του έργου του Θεού επί γης να μπορέσει να ολοκληρωθεί άψογα. Δώστε στον Θεό την αφοσίωση που επιβάλλεται να Του δώσετε και, για τελευταία φορά, προσφέρετε παρηγοριά στην καρδιά του Θεού. Μεταξύ των αδελφών, είθε κανείς να μην αποφύγει αυτήν την ευθύνη, ούτε απλώς να προσποιηθεί και να ενεργήσει μηχανικά. Ο Θεός ενσαρκώνεται αυτήν τη φορά ως απάντηση σε μια πρόσκληση και ως εύστοχη απόκριση στην κατάσταση του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, έρχεται για να παράσχει στον άνθρωπο αυτά που χρειάζεται. Ασχέτως του επιπέδου ή της ανατροφής του ανθρώπου, Εκείνος θα του δώσει, εν ολίγοις, τη δυνατότητα να δει τον λόγο του Θεού και, μέσα από τον λόγο Του, να δει την ύπαρξη και την εκδήλωση του Θεού και να αποδεχθεί την τελείωσή του από τον Θεό, αλλάζοντας τις σκέψεις και τις αντιλήψεις του ανθρώπου, ώστε η αρχική όψη του Θεού να ριζώσει σταθερά στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου. Αυτή είναι η μόνη επιθυμία του Θεού στη γη. Όσο μεγάλη κι αν είναι η εγγενής φύση του ανθρώπου ή όσο κακή κι αν είναι η ουσία του ή όπως κι αν ήταν πραγματικά η συμπεριφορά του ανθρώπου στο παρελθόν, ο Θεός δεν τα λαμβάνει αυτά υπόψη. Το μόνο που ελπίζει είναι ο άνθρωπος να ανανεώσει πλήρως την εικόνα του Θεού που έχει μες στην καρδιά του και να φτάσει στο σημείο να γνωρίσει την ουσία της ανθρωπότητας, κι έτσι να επιτύχει τη μεταμόρφωση της ιδεολογικής στάσης του ανθρώπου, καθώς και να μπορέσει να λαχταρά τον Θεό απ’ τα βάθη της καρδιάς του και να αφυπνίσει έναν αιώνιο δεσμό με Αυτόν: Αυτή είναι η μόνη απαίτηση του Θεού από τον άνθρωπο.

Η γνώση σχετικά με την αρχαία κουλτούρα και ιστορία, που εκτείνονται σε χρονική περίοδο αρκετών χιλιάδων ετών, έχει σφραγίσει τόσο ερμητικά το σκεπτικό, τις αντιλήψεις και τη διανοητική στάση του ανθρώπου, που τα κατέστησε αδιαπέραστα και μη βιοδιασπώμενα.^[1] Οι άνθρωποι ζουν στον δέκατο όγδοο κύκλο της κόλασης, όπου, σαν να έχουν εξοριστεί στα μπουντρούμια από τον Θεό, το φως δεν είναι ποτέ ορατό. Το φεουδαρχικό σκεπτικό έχει καταπιέσει τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό, που μετά βίας μπορούν να αναπνεύσουν και ασφυκτιούν. Δεν έχουν το παραμικρό ίχνος δύναμης για να αντισταθούν· το μόνο που κάνουν είναι να υπομένουν αδιάκοπα μες στη σιωπή… Κανείς δεν έχει τολμήσει ποτέ να αγωνιστεί ή να υπερασπιστεί τη δικαιοσύνη και το δίκαιο· οι άνθρωποι απλώς διάγουν μια ζωή χειρότερη των ζώων, υπό τα πλήγματα και την κακοποίηση της φεουδαρχικής ηθικής, μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Δεν έχουν σκεφτεί ποτέ τους να αναζητήσουν τον Θεό ώστε να απολαύσουν την ευτυχία στον κόσμο των ανθρώπων. Είναι θαρρείς και οι άνθρωποι είναι τόσο χτυπημένοι που είναι σαν τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου —μαραμένα, ξερά και καστανοκίτρινα. Πάει καιρός που οι άνθρωποι έχουν χάσει τη μνήμη τους· ζουν αβοήθητοι στην κόλαση που ονομάζεται «κόσμος των ανθρώπων», περιμένοντας την έλευση της έσχατης ημέρας ώστε να μπορέσουν να χαθούν μαζί μ’ αυτήν την κόλαση, θαρρείς και η έσχατη ημέρα την οποία λαχταρούν είναι η μέρα που ο άνθρωπος θα απολαύσει τη γαλήνη της ανάπαυσης. Η φεουδαρχική ηθική έχει οδηγήσει τη ζωή του ανθρώπου στον «Άδη», εξασθενίζοντας κι άλλο τη δύναμη του ανθρώπου να αντισταθεί. Κάθε λογής καταπίεση ωθεί τον άνθρωπο, βήμα προς βήμα, να πέσει πιο βαθιά στον Άδη, όλο και πιο μακριά από τον Θεό, στο σημείο που σήμερα έχει γίνει παντελώς άγνωστος στον Θεό και σπεύδει να Τον αποφύγει όταν συναντιούνται. Ο άνθρωπος δεν Του δίνει προσοχή και Τον αφήνει να στέκεται μόνος Του παράμερα, θαρρείς κι ο άνθρωπος δεν Τον έχει γνωρίσει ποτέ, δεν Τον έχει ξαναδεί ποτέ. Ο Θεός, ωστόσο, περιμένει τον άνθρωπο καθ’ όλο το μακρύ ταξίδι της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να εξαπολύει ποτέ την ασυγκράτητη οργή Του προς αυτόν, περιμένοντας απλώς ήσυχα και δίχως να λέει κουβέντα να μετανοήσει ο άνθρωπος και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ο Θεός ήλθε στον κόσμο των ανθρώπων πριν από πολύ καιρό για να μοιραστεί τα βάσανα του κόσμου αυτού με τον άνθρωπο. Καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών που ζει με τον άνθρωπο, κανείς δεν έχει ανακαλύψει την ύπαρξή Του. Ο Θεός υπομένει απλώς σιωπηλά τη δυστυχία της αθλιότητας στον κόσμο των ανθρώπων, καθώς επιτελεί το έργο που έφερε αυτοπροσώπως. Συνεχίζει να υπομένει για χάρη του θελήματος του Θεού Πατέρα και για χάρη των αναγκών της ανθρωπότητας, υποβαλλόμενος σε βάσανα που δεν είχε βιώσει ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος. Υπηρετεί τον άνθρωπο ήσυχα υπό την παρουσία του και έχει ταπεινώσει τον εαυτό Του υπό την παρουσία του ανθρώπου, για χάρη του θελήματος του Θεού Πατέρα και για χάρη των αναγκών της ανθρωπότητας. Η γνώση περί αρχαίας κουλτούρας έχει κλέψει στα κρυφά τον άνθρωπο από την παρουσία του Θεού και τον έχει παραδώσει στον βασιλιά των διαβόλων και στους απογόνους του. Τα Τέσσερα Βιβλία και τα Πέντε Κλασικά^[α] έχουν μεταφέρει το σκεπτικό και τις αντιλήψεις του ανθρώπου σε μια άλλη εποχή παρακοής, κάνοντάς τον να λατρεύει ακόμη περισσότερο από πριν εκείνους που συνέταξαν το Βιβλίο των Πηγών και επιδεινώνοντας, ως εκ τούτου, περαιτέρω τις αντιλήψεις του για τον Θεό. Εν αγνοία του ανθρώπου, ο βασιλιάς των διαβόλων απέκλεισε άσπλαχνα τον Θεό από την καρδιά του κι έπειτα την κατέλαβε ο ίδιος, με θριαμβευτική χαρά. Από τότε, ο άνθρωπος απέκτησε μια άσχημη και μοχθηρή ψυχή, καθώς και την όψη του βασιλιά των διαβόλων. Μίσος για τον Θεό γέμισε το στήθος του, και η κακεντρέχεια του βασιλιά των διαβόλων εξαπλωνόταν μέρα με τη μέρα μες στον άνθρωπο, έως ότου τον κυρίευσε ολότελα. Ο άνθρωπος δεν είχε πια ούτε την παραμικρή ελευθερία και δεν είχε τον τρόπο να ξεφύγει από τα δίχτυα του βασιλιά των διαβόλων. Δεν είχε άλλη επιλογή παρά να πιαστεί επιτόπου αιχμάλωτος, να παραδοθεί και να πέσει κάτω υποταγμένος ενώπιόν του. Πριν από πολύ καιρό, όταν η καρδιά και η ψυχή του ανθρώπου ήταν ακόμη στο πρώιμο στάδιό τους, ο βασιλιάς των διαβόλων φύτεψε μέσα τους τον σπόρο του καρκινώματος του αθεϊσμού, διδάσκοντάς του πλάνες όπως «μελέτησε τις επιστήμες και την τεχνολογία· υλοποίησε τους Τέσσερις Εκσυγχρονισμούς· στον κόσμο Θεός δεν υπάρχει». Και πέραν τούτων, δεν χάνει ευκαιρία να φωνάξει: «Ας βασιστούμε στον σκληρό μας μόχθο για να χτίσουμε μια όμορφη πατρίδα», ζητώντας από τον καθένα να είναι προετοιμασμένος από την παιδική του ηλικία να υπηρετήσει πιστά την πατρίδα του. Ο άνθρωπος, όντας ανυποψίαστος, ήρθε στην παρουσία του, όπου εκείνος σφετερίστηκε δίχως δισταγμό όλα τα εύσημα (τα εύσημα, δηλαδή, που ανήκουν στον Θεό για το γεγονός πως κρατά όλη την ανθρωπότητα στα χέρια Του). Ποτέ του δεν ένιωσε καμία ντροπή. Επιπλέον, άρπαξε αναίσχυντα τον λαό του Θεού και έσυρε τους ανθρώπους αυτούς στο σπίτι του, όπου πήδησε σαν ποντικός πάνω στο τραπέζι κι έβαλε τον άνθρωπο να τον λατρεύει ως Θεό. Τέτοιος κακοποιός είναι! Αναφωνεί σκανδαλώδη, σοκαριστικά πράγματα, όπως: «Στον κόσμο Θεός δεν υπάρχει. Ο άνεμος προέρχεται από μετασχηματισμούς σύμφωνα με φυσικούς νόμους· η βροχή προκαλείται όταν οι υδρατμοί, αφού έρθουν σε επαφή με κρύες θερμοκρασίες, συμπυκνώνονται σε σταγόνες και πέφτουν στη γη· ο σεισμός είναι η δόνηση της επιφάνειας της γης λόγω γεωλογικών αλλαγών· η ξηρασία οφείλεται στην ξηρότητα του αέρα που προκαλείται από νουκλεονικές διαταραχές στην επιφάνεια του ήλιου. Πρόκειται για φυσικά φαινόμενα. Πού βρίσκεται, σε όλα αυτά, κάποια πράξη του Θεού;» Υπάρχουν, μάλιστα, εκείνοι που φωνάζουν δηλώσεις που δεν θα έπρεπε να εκφράζονται, όπως οι ακόλουθες: «Ο άνθρωπος εξελίχθηκε από τον πίθηκο κατά την αρχαιότητα, και ο σημερινός κόσμος προέρχεται από μια διαδοχή πρωτόγονων κοινωνιών που ξεκίνησαν πριν από περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Το αν μια χώρα θα ακμάσει ή θα παρακμάσει εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον λαό της». Στο παρασκήνιο, κάνει τον άνθρωπο να τον κρεμάσει στον τοίχο ή να τον τοποθετήσει πάνω στο τραπέζι προκειμένου να του αποτίνει φόρο τιμής και να του κάνει προσφορές. Ενώ αναφωνεί «δεν υπάρχει Θεός», ταυτόχρονα πλασάρει τον εαυτό του ως Θεό, διώχνοντας τον Θεό από τα όρια της γης με συνοπτική βαναυσότητα, καθώς στέκεται στη θέση του Θεού και αναλαμβάνει τον ρόλο του βασιλιά των διαβόλων. Είναι πέρα για πέρα παράλογος! Κάνει τον άνθρωπο να τον μισεί ως το μεδούλι. Φαίνεται πως ο Θεός κι αυτός είναι ορκισμένοι εχθροί, και οι δυο τους δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Μηχανορραφεί για να ξεφορτωθεί τον Θεό ενώ ο ίδιος κυκλοφορεί ελεύθερος, πέρα από την εμβέλεια του νόμου.^[2] Τέτοιος βασιλιάς διαβόλων είναι! Πώς μπορεί να γίνει ανεκτή η ύπαρξή του; Δεν θα ησυχάσει έως ότου κάνει άνω-κάτω το έργο του Θεού και το ρημάξει τελείως,^[3] θαρρείς και θέλει να εναντιώνεται στον Θεό μέχρις εσχάτων, μέχρις ότου είτε πεθάνει το ψάρι είτε κοπεί το δίχτυ, πηγαίνοντας σκόπιμα κόντρα στον Θεό και ασκώντας όλο και μεγαλύτερη πίεση. Το αποκρουστικό πρόσωπό του, έχοντας αποκαλυφθεί τελείως από καιρό, είναι τώρα μελανιασμένο, δαρμένο^[4] και σε άσχημη κατάσταση, κι όμως το μίσος του για τον Θεό παραμένει ανυποχώρητο, θαρρείς και μόνο αν καταβροχθίσει τον Θεό με μια χαψιά θα μπορέσει να απαλλαγεί από το μίσος που είναι συσσωρευμένο μες στην καρδιά του. Πώς είναι δυνατόν να τον ανεχτούμε, αυτόν τον εχθρό του Θεού! Μονάχα η εξάλειψη και η πλήρης εξόντωσή του θα εκπληρώσουν την επιθυμία της ζωής μας. Πώς είναι δυνατόν να του επιτραπεί να συνεχίσει να δρα ανεξέλεγκτος; Έχει διαφθείρει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, που ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον ουρανοήλιο, έχει νεκρωθεί και δεν νιώθει τίποτα. Ο άνθρωπος έχει χάσει την κανονική ανθρώπινη σύνεσή του. Γιατί να μην προσφέρουμε όλο μας το είναι για να τον καταστρέψουμε και να τον κατακάψουμε, ώστε να εξαλείψουμε κάθε ανησυχία για το μέλλον και να δώσουμε τη δυνατότητα στο έργο του Θεού να φτάσει συντομότερα σε άνευ προηγουμένου μεγαλείο; Αυτή η συμμορία αχρείων έχει έλθει στον κόσμο των ανθρώπων και τον έχει βυθίσει στο χάος. Οι αχρείοι αυτοί έχουν φέρει όλους τους ανθρώπους στην άκρη ενός γκρεμού, σχεδιάζοντας στα κρυφά να τους σπρώξουν απ’ το χείλος για να γίνουν κομμάτια, ώστε τότε να καταβροχθίσουν τα πτώματά τους. Τρέφουν τη μάταιη ελπίδα να καταστρέψουν το σχέδιο του Θεού και να αναμετρηθούν μαζί Του, ποντάροντας τα πάντα σε μια ζαριά^[5]. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο! Ο σταυρός, εξάλλου, έχει ετοιμαστεί για τον βασιλιά των διαβόλων, ο οποίος είναι ένοχος για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ο Θεός δεν ανήκει στον σταυρό. Τον έχει ήδη παραμερίσει για τον διάβολο. Πάει πολύς καιρός που ο Θεός έχει βγει νικητής και δεν νιώθει πια λύπη για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, μα θα φέρει τη σωτηρία σε όλη την ανθρωπότητα.

Από πάνω έως κάτω και από την αρχή έως το τέλος, ο Σατανάς διαταράσσει το έργο του Θεού και ενεργεί ενάντια σ’ Εκείνον. Όλη αυτή η κουβέντα περί «αρχαίας πολιτιστικής κληρονομιάς», πολύτιμης «γνώσης για την αρχαία κουλτούρα», «διδασκαλιών του ταοϊσμού και του κομφουκιανισμού» και «κομφουκιανικών κλασικών και φεουδαρχικών τελετών» έχει οδηγήσει τον άνθρωπο στην κόλαση. Η προηγμένη επιστήμη και τεχνολογία της σύγχρονης εποχής, καθώς και οι ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι τομείς της βιομηχανίας, της γεωργίας και των επιχειρήσεων είναι άφαντοι. Αντίθετα, το μόνο που κάνει είναι να τονίζει τις φεουδαρχικές τελετές που διαδίδονται από τους «πιθήκους» των αρχαίων χρόνων προκειμένου να διαταράξει και να αποδομήσει σκοπίμως το έργο του Θεού, καθώς και να εναντιωθεί σε αυτό. Δεν έχει συνεχίσει απλώς να πλήττει τον άνθρωπο μέχρι και σήμερα, μα θέλει, μάλιστα, να τον καταπιεί^[6] ολόκληρο. Η μετάδοση των ηθικών και δεοντολογικών διδασκαλιών του φεουδαρχισμού και η μεταλαμπάδευση της γνώσης περί αρχαίας κουλτούρας έχουν μολύνει από καιρό τους ανθρώπους, μετατρέποντάς τους σε μεγάλους και μικρούς διαβόλους. Λίγοι είναι εκείνοι που θα λάμβαναν μετά χαράς τον Θεό· λίγοι θα υποδέχονταν τον ερχομό Του με ευφροσύνη. Στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων διαγράφονται δολοφονικές προθέσεις και σε κάθε τόπο διαχέεται στον αέρα η πνοή του θανάτου. Επιζητούν να αποκλείσουν τον Θεό απ’ αυτόν τον τόπο· κραδαίνοντας μαχαίρια και ξίφη, παρατάσσονται σε σχηματισμό μάχης απέναντι στον Θεό για να Τον «εξοντώσουν». Απ’ άκρη σ’ άκρη σε αυτόν τον τόπο του διαβόλου, όπου ο άνθρωπος διδάσκεται συνεχώς πως δεν υπάρχει Θεός, διαδίδονται είδωλα και ο αέρας άνωθεν είναι διαποτισμένος με μια εμετική οσμή χαρτιού και θυμιάματος που καίγονται —τόσο έντονη που γίνεται αποπνικτική. Είναι σαν τη δυσωδία της ιλύος που αναδίδεται καθώς σπαρταρά το δηλητηριώδες ερπετό —τόσο έντονη που προκαλεί εμετό. Πέραν τούτου, ακούγεται αμυδρά ο ήχος κακών δαιμόνων που ψάλλουν τις γραφές —ένας ήχος που μοιάζει να προέρχεται από τη μακρινή κόλαση— σε τέτοιο βαθμό, που προκαλεί ακούσια ρίγος. Απ’ άκρη σ’ άκρη σε αυτόν τον τόπο, τοποθετούνται είδωλα σε κάθε χρώμα του ουράνιου τόξου, μετατρέποντας τον τόπο σε έναν κόσμο αισθησιακών απολαύσεων, ενώ ο βασιλιάς των διαβόλων γελά συνεχώς πονηρά, θαρρείς και η κακεντρεχής σκευωρία του έχει στεφθεί με επιτυχία. Στο μεταξύ, ο άνθρωπος παραμένει παντελώς ανυποψίαστος, ούτε έχει την παραμικρή ιδέα ότι ο διάβολος τον έχει ήδη διαφθείρει σε σημείο που έχει γίνει ανόητος και σκύβει το κεφάλι ηττημένος. Ελπίζει να εξαλείψει μονομιάς ό,τι αφορά τον Θεό και να Τον ατιμάσει και να Τον δολοφονήσει για άλλη μια φορά· είναι αποφασισμένος να καταστρέψει και να διαταράξει το έργο Του. Πώς μπορεί να επιτρέψει στον Θεό να είναι ισότιμός του; Πώς μπορεί να ανεχτεί τον Θεό να «παρεμβαίνει» στο έργο που κάνει επί γης μεταξύ των ανθρώπων; Πώς μπορεί να επιτρέψει στον Θεό να ξεσκεπάσει το αποκρουστικό του πρόσωπο; Πώς μπορεί να επιτρέψει στον Θεό να αποδιοργανώσει το έργο του; Πώς μπορεί αυτός ο διάβολος, ο οποίος είναι έξω φρενών, να επιτρέψει στον Θεό να έχει υπό τον έλεγχό Του την αυτοκρατορική του αυλή στη γη; Πώς μπορεί να υποκλιθεί με προθυμία μπροστά στην ανώτερη δύναμή Του; Η αποκρουστική του όψη έχει αποκαλυφθεί, ούτως ώστε ο άνθρωπος δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει, ενώ είναι πολύ δύσκολο να γίνει λόγος γι’ αυτήν. Αυτή δεν είναι η ουσία του; Η ψυχή του είναι άσχημη, κι όμως αυτός εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι απίστευτα όμορφος. Αυτή η συμμορία συνεργών στο έγκλημα!^[7] Κατέρχονται στο θνητό βασίλειο για να ενδώσουν σε απολαύσεις και να προκαλέσουν αναστάτωση, δημιουργώντας τέτοια αναταραχή που ο κόσμος γίνεται ένας άστατος και ασταθής τόπος και η καρδιά του ανθρώπου καταλαμβάνεται από πανικό και ανησυχία, και έχουν παίξει τόσο πολύ με τον άνθρωπο, που μοιάζει με ένα μη ανθρώπινο ζώο του αγρού, υπέρμετρα άσχημος, έχοντας χάσει και το τελευταίο ίχνος του αρχικού άγιου ανθρώπου. Επιπλέον, επιθυμούν, μάλιστα, να είναι η κυρίαρχη δύναμη πάνω στη γη. Παρεμποδίζουν το έργο του Θεού τόσο πολύ που μετά βίας μπορεί να σημειώσει πρόοδο, και περικλείουν τον άνθρωπο πολύ ερμητικά, σαν τοίχοι από χαλκό και ατσάλι. Έχοντας διαπράξει τόσο πολλές σοβαρές αμαρτίες και έχοντας προξενήσει τόσο πολλές καταστροφές, εξακολουθούν να προσμένουν σε κάτι άλλο πέραν της παίδευσης; Οι δαίμονες και τα κακά πνεύματα βρίσκονται εκτός ελέγχου στη γη εδώ και καιρό, και έχουν σφραγίσει το θέλημα και την επίπονη προσπάθεια του Θεού τόσο ερμητικά, που είναι αδιαπέραστα. Πρόκειται, πραγματικά, για θανάσιμο αμάρτημα! Πώς μπορεί ο Θεός να μη νιώθει ανησυχία; Πώς μπορεί ο Θεός να μη νιώθει εξοργισμένος; Έχουν παρακωλύσει σοβαρά το έργο του Θεού, κι έχουν εναντιωθεί σοβαρά σε αυτό: Μα πόσο στασιαστικοί είναι! Ακόμη κι εκείνοι οι δαίμονες, είτε είναι μεγάλοι είτε μικροί, συμπεριφέρονται σαν τσακάλια στα πόδια του λιονταριού, και ακολουθούν το μοχθηρό ρεύμα, σχεδιάζοντας ενοχλήσεις καθ’ οδόν. Ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, εναντιώνονται σκοπίμως σε αυτήν, αυτοί οι υιοί της παρακοής! Είναι θαρρείς και, τώρα που ο βασιλιάς της κόλασης έχει ανέβει στον βασιλικό θρόνο, έχουν γίνει υπεροπτικοί και αυτάρεσκοι, και συμπεριφέρονται σε όλους τους άλλους περιφρονητικά. Πόσοι απ’ αυτούς αναζητούν την αλήθεια και ακολουθούν τη δικαιοσύνη; Είναι όλοι τους κτήνη, καθόλου καλύτεροι από τους χοίρους και τους σκύλους, στην κεφαλή μιας συμμορίας βρομερών μυγών, κουνώντας το κεφάλι τους με ψωνισμένη αυταρέσκεια και δημιουργώντας κάθε λογής μπελάδες,^[8] μέσα σε έναν σωρό κοπριάς. Πιστεύουν πως ο βασιλιάς της κόλασης είναι ο μεγαλύτερος βασιλιάς όλων, δίχως να γνωρίζουν πως οι ίδιοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από βρομερές μύγες. Κι όμως, εκμεταλλεύονται τη δύναμη των χοίρων και των σκύλων που έχουν ως γονείς ώστε να κακολογήσουν την ύπαρξη του Θεού. Όντας μικροσκοπικές μύγες, πιστεύουν πως οι γονείς τους είναι τόσο μεγάλοι όσο οι οδοντωτές φάλαινες.^[9] Δεν γνωρίζουν, όμως, ότι ενώ οι ίδιοι είναι μικροσκοπικοί, οι γονείς τους είναι ακάθαρτοι χοίροι και σκύλοι, εκατοντάδες εκατομμύρια φορές μεγαλύτεροι από τους ίδιους. Έχοντας άγνοια της ποταπότητάς τους, στηρίζονται στη δυσωδία της σήψης που αναδίδουν εκείνοι οι χοίροι και οι σκύλοι προκειμένου να δρουν ανεξέλεγκτοι, μάταια σκεπτόμενοι να αναπαράξουν μελλοντικές γενιές, δίχως να γνωρίζουν ντροπή! Με πράσινα φτερά στην πλάτη (αυτό αναφέρεται στον ισχυρισμό τους πως πιστεύουν στον Θεό), είναι ψωνισμένοι και καυχιούνται παντού για την ομορφιά και τη γοητεία τους, ενώ ρίχνουν στα κρυφά τις ακαθαρσίες του σώματός τους στον άνθρωπο. Επιπλέον, είναι υπέρμετρα ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, θαρρείς και μπορούν να χρησιμοποιήσουν ένα ζευγάρι φτερά στα χρώματα του ουράνιου τόξου για να κρύψουν τις ακαθαρσίες τους, και με αυτόν τον τρόπο καταπιέζουν την ύπαρξη του αληθινού Θεού (αυτό αναφέρεται σε αυτά που συμβαίνουν στο παρασκήνιο στον θρησκευτικό κόσμο). Πώς θα γνώριζε ο άνθρωπος ότι, όσο μαγευτικά όμορφα κι αν είναι τα φτερά μιας μύγας, η ίδια η μύγα δεν είναι, εν τέλει, τίποτε άλλο παρά ένα μικροσκοπικό πλάσμα, με μια κοιλιά γεμάτη βρομιά κι ένα σώμα γεμάτο μικρόβια; Στηριζόμενοι στους χοίρους και τους σκύλους που έχουν ως γονείς, κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι σε όλον τον τόπο (αυτό αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι θρησκευτικοί λειτουργοί που διώκουν τον Θεό στηρίζονται στην ισχυρή στήριξη της κυβέρνησης του έθνους για να επαναστατήσουν ενάντια στον αληθινό Θεό και την αλήθεια), με ασυγκράτητη αγριότητα. Είναι θαρρείς και τα φαντάσματα των ιουδαίων Φαρισαίων έχουν επιστρέψει μαζί με τον Θεό στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, πίσω στην παλιά τους φωλιά. Έχουν εξαπολύσει άλλον ένα γύρο διώξεων, συνεχίζοντας το έργο τους που ξεκίνησε πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Είναι βέβαιο πως, στο τέλος, αυτή η ομάδα έκφυλων θα χαθεί στη γη! Απ’ ό,τι φαίνεται, μετά από αρκετές χιλιετίες, τα ακάθαρτα πνεύματα έχουν γίνει ακόμη πιο πανούργα και ύπουλα. Σκέφτονται συνεχώς τρόπους να υπονομεύσουν στα κρυφά το έργο του Θεού. Με πάμπολλα κόλπα και τεχνάσματα, επιθυμούν να αναπαραστήσουν στην πατρίδα τους την τραγωδία που εκτυλίχθηκε πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια, προκαλώντας τον Θεό τόσο πολύ, που φτάνει σχεδόν στο σημείο να φωνάξει. Μετά βίας μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό Του και να μην επιστρέψει στον τρίτο ουρανό για να τους εξοντώσει. Για να αγαπήσει ο άνθρωπος τον Θεό, πρέπει να κατανοήσει το θέλημά Του, να γνωρίσει τις χαρές και τις λύπες Του και να καταλάβει τι αποστρέφεται. Αυτό θα ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο την είσοδο του ανθρώπου. Όσο πιο γρήγορα γίνεται η είσοδος του ανθρώπου, τόσο πιο σύντομα ικανοποιείται το θέλημα του Θεού, τόσο πιο καθαρά διακρίνει ο άνθρωπος τον βασιλιά των διαβόλων και τόσο περισσότερο πλησιάζει τον Θεό, έτσι ώστε η επιθυμία Του να μπορέσει να εκπληρωθεί.

Υποσημειώσεις:

1. Ο όρος «μη βιοδιασπώμενα» νοείται ως σάτιρα σε αυτό το σημείο, και σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι άκαμπτοι στη γνώση, την κουλτούρα και την πνευματική στάση τους.

2. Η φράση «κυκλοφορεί ελεύθερος, πέρα από την εμβέλεια του νόμου» υποδεικνύει πως ο διάβολος τρελαίνεται και τον πιάνει αμόκ.

3. Η φράση «ρημάξει τελείως» αναφέρεται στο γεγονός ότι η βίαια συμπεριφορά του διαβόλου είναι αβάσταχτο θέαμα.

4. Η φράση «μελανιασμένο, δαρμένο» αναφέρεται στο άσχημο πρόσωπο του βασιλιά των διαβόλων.

5. Η φράση «ποντάροντας τα πάντα σε μια ζαριά» σημαίνει να ποντάρει κανείς όλα του τα χρήματα σε ένα μόνο στοίχημα, με την ελπίδα στο τέλος να κερδίσει. Αποτελεί μεταφορά για τις δόλιες και ειδεχθείς μηχανορραφίες του διαβόλου. Η έκφραση χρησιμοποιείται ειρωνικά.

6. Ο όρος «καταπιεί» αναφέρεται στη μοχθηρή συμπεριφορά του βασιλιά των διαβόλων, ο οποίος ατιμάζει τους ανθρώπους στην ολότητά τους.

7. Οι «συνεργοί στο έγκλημα» ανήκουν στην ίδια φάρα με «μια συμμορία αλητών».

8. Η φράση «δημιουργώντας κάθε λογής μπελάδες» αναφέρεται στο γεγονός ότι οι δαιμονικοί άνθρωποι είναι ανεξέλεγκτοι, παρεμποδίζοντας το έργο του Θεού και αντιβαίνοντας σε αυτό.

9. Η φράση «οδοντωτές φάλαινες» χρησιμοποιείται ειρωνικά. Είναι μεταφορά για το γεγονός ότι οι μύγες είναι τόσο μικρές, που στα μάτια τους οι χοίροι και οι σκύλοι μοιάζουν μεγάλοι σαν φάλαινες.

α. Τα Τέσσερα Βιβλία και τα Πέντε Κλασικά είναι τα επίσημα βιβλία του κομφουκιανισμού στην Κίνα.