Θα συνεχίσουμε σήμερα και θα συναναστραφούμε πάνω στην επόμενη δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή, την οποία και θα αναλύσουμε: «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Πρόκειται για μια μέθοδο αλληλεπίδρασης με τους άλλους την οποία έχει ενσταλάξει στους ανθρώπους ο Σατανάς. Στις αλληλεπιδράσεις σας, δηλαδή, με τους άλλους, πρέπει να τους αφήνετε κάποια περιθώρια. Δεν πρέπει να είστε πολύ σκληροί μαζί τους ούτε είναι σωστό να αναφέρετε τα λάθη που έκαναν στο παρελθόν· πρέπει να διαφυλάσσετε την αξιοπρέπειά τους, να μη χαλάτε την καλή σας σχέση μαζί τους, να είστε επιεικείς μαζί τους και ούτω καθεξής. Αυτό το ρητό σχετικά με την ηθική περιγράφει κατά βάση ένα είδος φιλοσοφίας για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις το οποίο υπαγορεύει στους ανθρώπους πώς να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ένα από τα αξιώματα των φιλοσοφιών για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις λέει το εξής: «Το να σιωπάς για τα ελαττώματα των καλών σου φίλων οδηγεί σε μια μακρά και καλή φιλία». Με άλλα λόγια, για να καταφέρει κανείς να διατηρήσει μια φιλία, ακόμη κι αν βλέπει ξεκάθαρα τα προβλήματα του φίλου του, δεν πρέπει να μιλά γι’ αυτά· πρέπει να τηρεί τις αρχές που του υπαγορεύουν να μη χτυπά τους άλλους στο πρόσωπο και να μην εκθέτει τα ελαττώματά τους. Πρέπει να εξαπατά ο ένας τον άλλον, να κρύβεται ο ένας απ’ τον άλλον και να μηχανορραφεί ο ένας ενάντια του άλλου. Παρόλο που και οι δύο γνωρίζουν ξεκάθαρα τι είδους άνθρωπος είναι ο άλλος, δεν το λένε ευθέως. Αντίθετα, προσπαθούν να διατηρήσουν τη φιλία τους, χρησιμοποιώντας πονηρές μεθόδους. Γιατί να θέλει κανείς να διατηρήσει μια τέτοια σχέση; Επειδή δεν θέλει να κάνει εχθρούς σ’ αυτήν την κοινωνία και μέσα στην ομάδα του, καθώς έτσι θα εκτίθεται συχνά σε επικίνδυνες καταστάσεις. Επειδή ξέρεις πως, αν εκθέσεις τα ελαττώματα ενός ανθρώπου ή τον πληγώσεις, αυτός θα γίνει εχθρός σου και θα σε βλάψει, κι επειδή δεν θες να βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση, επιστρατεύεις το εξής αξίωμα των φιλοσοφιών για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις: «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Με βάση αυτό, αν δύο άνθρωποι έχουν μια τέτοια σχέση μεταξύ τους, λογίζονται αληθινοί φίλοι; (Όχι.) Δεν είναι αληθινοί φίλοι ούτε, βέβαια, έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Τι ακριβώς σχέση είναι, λοιπόν, αυτή; Δεν είναι μια στοιχειώδης κοινωνική σχέση; (Ναι.) Όταν οι άνθρωποι συνδέονται με μια τέτοια κοινωνική σχέση, δεν μπορούν να ανοιχτούν ως προς τα συναισθήματά τους ούτε να κάνουν ουσιαστικές συζητήσεις και να μιλήσουν για ό,τι θέλουν. Δεν μπορούν να εξωτερικεύσουν όσα κρύβουν στην καρδιά τους ή να μιλήσουν για τα προβλήματα που διαπιστώνουν στον άλλον ούτε να πουν πράγματα που θα τον ωφελούσαν. Αντίθετα, προκειμένου να μη χάσουν την εύνοια του άλλου, επιλέγουν να πουν ωραία λόγια. Προκειμένου να μη γίνει ο άλλος εχθρικός απέναντί τους, δεν τολμούν να πουν την αλήθεια και να τηρήσουν τις αρχές. Αν δεν τους απειλεί κανείς, δεν ζουν σχετικά ήρεμα και γαλήνια; Αυτόν τον στόχο δεν θέλουν να πετύχουν όσοι υποστηρίζουν το ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; (Ναι.) Είναι σαφές πως πρόκειται για έναν πονηρό και δόλιο τρόπο ύπαρξης, με στοιχεία αμυντικής στάσης και στόχο την αυτοσυντήρηση. Όσοι ζουν έτσι δεν έχουν κάποιον που να μπορούν να εμπιστευτούν, δεν έχουν στενούς φίλους με τους οποίους να μπορούν να μιλήσουν για ό,τι θέλουν. Τηρούν αμυντική στάση ο ένας απέναντι στον άλλον, εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον και παίζουν παιχνίδια μεταξύ τους, ώστε να παίρνει ο καθένας ό,τι χρειάζεται από τη μεταξύ τους σχέση. Έτσι δεν έχουν τα πράγματα; Κατά βάση, το ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους» αποσκοπεί στο να μην προσβάλλεις τους άλλους και να μην κάνεις εχθρούς, καθώς και να μη βλάπτεις κανέναν με σκοπό να προστατέψεις τον εαυτό σου. Είναι μια τεχνική και μια μέθοδος που υιοθετεί κανείς για να μην πληγωθεί ο ίδιος. Αν εξετάσουμε τις διάφορες πτυχές της ουσίας της, είναι ευγενής και θετική η απαίτηση σχετικά με την ανθρώπινη ηθική διαγωγή που σου λέει «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; (Όχι.) Τι διδάσκει, άρα, στους ανθρώπους; Ότι δεν πρέπει να προσβάλλεις ή να πληγώνεις κανέναν, διαφορετικά εσύ είσαι αυτός που θα πληγωθεί στο τέλος. Σου διδάσκει, επίσης, ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι κανέναν. Αν πληγώσεις έναν καλό σου φίλο, θα αρχίσει να αλλάζει σιγά σιγά η φιλία σας: Εκεί που ήταν καλός και στενός σου φίλος, θα γίνει ένας ξένος ή εχθρός σου. Αν οι άνθρωποι διδαχθούν να ενεργούν έτσι, ποια προβλήματα μπορούν να λυθούν; Έστω πως ενεργείς έτσι και δεν κάνεις εχθρούς, ενώ μειώνεις μάλιστα και αυτούς που ήδη έχεις. Θα σε θαυμάζουν, μήπως, και θα σε εγκρίνουν οι άνθρωποι ή θα σε έχουν για πάντα φίλο εξαιτίας αυτού; Ανταποκρίνεσαι, μήπως, έτσι απόλυτα στο πρότυπο της ηθικής διαγωγής; Στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και τίποτα περισσότερο. Αν τηρείς αυτήν τη δήλωση και ασκείσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, θεωρείται ότι έχεις καλή ηθική διαγωγή; Σε καμία περίπτωση. Ορισμένοι γονείς διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο. Αν κάποιος χτυπήσει το παιδί τους την ώρα που είναι έξω, λένε στο παιδί: «Είσαι κότα. Γιατί δεν αντιστάθηκες; Αν κάποιος σού ρίξει μπουνιά, κλώτσα τον!» Είναι σωστός αυτός ο τρόπος; (Όχι.) Πώς λέγεται αυτό; Λέγεται υποκίνηση. Και ποιος είναι ο σκοπός της υποκίνησης; Να μη βγει κανείς χαμένος και να μπορέσει να εκμεταλλευτεί τους άλλους. Αν κάποιος σου ρίξει μπουνιά, το πολύ πολύ να πονάς για μερικές μέρες· αν μετά τον κλωτσήσεις, όμως, δεν θα είναι πιο σοβαρές οι συνέπειες; Και ποιος θα το έχει προκαλέσει αυτό; (Οι γονείς, που υποκινούν αυτήν τη συμπεριφορά.) Κάπως έτσι δεν είναι, λοιπόν, και η φύση της δήλωσης «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; Είναι σωστό να αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι σύμφωνα με αυτήν τη δήλωση; (Όχι.) Δεν είναι σωστό. Αν το δει κανείς από αυτήν τη σκοπιά, δεν είναι παρακινούνται έτσι οι άνθρωποι; (Ναι.) Μήπως η δήλωση αυτή διδάσκει στους ανθρώπους να είναι σοφοί όταν αλληλεπιδρούν με τους άλλους, να είναι σε θέση να τους διακρίνουν, να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα σωστά και να είναι σοφοί στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους; Μήπως σου διδάσκει όταν συναντάς καλούς ανθρώπους, ανθρώπους με ανθρώπινη φύση, να τους φέρεσαι με ειλικρίνεια, να τους βοηθάς αν μπορείς, ενώ αν δεν μπορείς, να είσαι ανεκτικός και να τους φέρεσαι σωστά, να μάθεις να ανέχεσαι τα ελαττώματά τους, τις παρανοήσεις και τις κρίσεις τους για σένα και να διδάσκεσαι από τα δυνατά και τα καλά τους στοιχεία; Αυτά διδάσκει στους ανθρώπους; (Όχι.) Ποιο είναι, λοιπόν, το αποτέλεσμα της διδασκαλίας αυτού του ρητού στους ανθρώπους; Τους κάνει πιο ειλικρινείς ή πιο δόλιους; Το αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να γίνουν πιο δόλιοι· οι καρδιές τους απομακρύνονται όλο και περισσότερο η μία από την άλλη, η μεταξύ τους απόσταση μεγαλώνει και οι σχέσεις τους περιπλέκονται· έχει ως άμεσο αποτέλεσμα οι ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις να περιπλέκονται. Οι άνθρωποι παύουν να επικοινωνούν ειλικρινά και γίνονται επιφυλακτικοί ο ένας με τον άλλον. Μπορούν στην περίπτωση αυτή οι σχέσεις των ανθρώπων να παραμείνουν κανονικές; Θα βελτιωθεί το κοινωνικό κλίμα; (Όχι.) Γι’ αυτό, λοιπόν, προφανώς και είναι λάθος το ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Αν οι άνθρωποι διδάσκονται να ενεργούν έτσι, δεν πρόκειται να βιώσουν κανονική ανθρώπινη φύση· επιπλέον, δεν πρόκειται να γίνουν ακέραιοι, ευθείς ή ειλικρινείς. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να επιτευχθεί κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Δύο είναι οι ενέργειες που αναφέρονται στο ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»: η μία είναι το να χτυπάς και η άλλη το να εκθέτεις. Όταν οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν υπό κανονικές συνθήκες, είναι σωστό ή λάθος να χτυπήσει ο ένας τον άλλον; (Λάθος.) Αν ένας άνθρωπος χτυπήσει κάποιον, αυτή του η αλληλεπίδραση με τους άλλους αποτελεί εκδήλωση και συμπεριφορά της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Είναι σίγουρα λάθος να χτυπάς τους άλλους, είτε το κάνεις στο πρόσωπο είτε κάπου αλλού. Από τη φύση της, άρα, η δήλωση «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο» είναι λανθασμένη. Αυτό το ρητό φαίνεται να λέει ότι είναι λάθος να χτυπάς κάποιον στο πρόσωπο, αλλά σωστό να τον χτυπάς αλλού κι αυτό γιατί, όταν χτυπάς κάποιον στο πρόσωπο, κοκκινίζει, πρήζεται και δείχνει τραυματισμένος. Έτσι χαλάει η όψη και η εμφάνιση του ανθρώπου αυτού, ενώ παράλληλα εσύ φαίνεσαι πολύ απρεπής, άξεστος και αγενής στο φέρσιμό σου απέναντι στους άλλους. Είναι, λοιπόν, ευγενές να χτυπάς τους ανθρώπους αλλού; Όχι, ούτε αυτό είναι ευγενές. Στην πραγματικότητα, το ρητό δεν εστιάζει στο πού να χτυπάς κάποιον, αλλά στην ίδια τη λέξη «χτυπάω». Αν, στις αλληλεπιδράσεις σου με τους άλλους, προκειμένου να αντιμετωπίσεις και να χειριστείς τα προβλήματα, μονίμως τους χτυπάς, το λάθος έγκειται στην ίδια τη μέθοδο που χρησιμοποιείς. Ενεργείς παρορμητικά και δεν βασίζεσαι στη συνείδηση και τη λογική της ανθρώπινης φύσης. Εννοείται, βέβαια, πως δεν κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε τηρείς τις αλήθεια-αρχές. Κάποιοι άνθρωποι δεν προσβάλλουν την αξιοπρέπεια των άλλων μπροστά τους· προσέχουν τι λένε και φροντίζουν να μη χτυπάνε τους άλλους στο πρόσωπο. Παίζουν, όμως, μονίμως βρώμικα παιχνίδια πίσω από την πλάτη τους. Πάνω από το γραφείο τούς σφίγγουν το χέρι, αλλά από κάτω τούς κλωτσάνε· μπροστά τους λένε καλά πράγματα, αλλά πίσω από την πλάτη τους συνωμοτούν εναντίον τους· εκμεταλλεύονται τα ελαττώματα των άλλων, περιμένουν ευκαιρίες για να τους εκδικηθούν, στήνουν παγίδες και δολοπλοκούν, διαδίδουν φήμες ή δημιουργούν συγκρούσεις και χρησιμοποιούν άλλους ανθρώπους για να τα βάλουν μαζί τους. Κατά πόσο θεωρούνται καλύτερες αυτές οι ύπουλες μέθοδοι σε σχέση με το να χτυπήσεις κάποιον στο πρόσωπο; Δεν είναι ακόμη πιο σοβαρές από το χτύπημα στο πρόσωπο; Δεν είναι ακόμα πιο ύπουλες και μοχθηρές; Δεν χαρακτηρίζονται από ακόμα λιγότερη ανθρώπινη φύση; (Ναι.) Επομένως, η δήλωση «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο» από τη φύση της δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Αυτή η άποψη είναι από μόνη της ένα λάθος, μια ψευδής πρόφαση. Πρόκειται για μια μέθοδο υποκριτική, συνεπώς ακόμη πιο αποτρόπαιη, αηδιαστική και αποκρουστική. Έχουμε πλέον ξεκαθαρίσει πως, όταν κάποιος χτυπά τους ανθρώπους, το κάνει καθαρά λόγω παρορμητικότητας. Πού βασίζεσαι για να χτυπήσεις κάποιον; Είναι κάτι που το επιτρέπει ο νόμος ή είναι θεόσταλτο δικαίωμά σου; Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Γιατί, λοιπόν, να χτυπάς τους άλλους; Αν υπό κανονικές συνθήκες μπορείς να τα πας καλά με κάποιον, μπορείς να τα πηγαίνεις καλά μαζί του και να αλληλεπιδράτε με σωστό τρόπο. Αν σου είναι αδύνατον να τα πας καλά μαζί του, μπορούν να χωρίσουν οι δρόμοι σας και δεν υπάρχει λόγος να ενεργήσεις παρορμητικά ή να πιαστείτε στα χέρια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι στα πλαίσια της συνείδησης και της λογικής της ανθρώπινης φύσης. Αν ενεργήσεις παρορμητικά, ακόμη κι αν δεν χτυπήσεις τον άλλον στο πρόσωπο αλλά κάπου αλλού, το πρόβλημα είναι σοβαρό. Δεν αλληλεπιδράτε με τρόπο κανονικό. Οι εχθροί αλληλεπιδρούν έτσι· δεν είναι ο κανονικός τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι. Κάτι τέτοιο ξεπερνάει το εύρος της σύνεσης της ανθρώπινης φύσης. Είναι καλή ή κακή η λέξη «εκθέτω» που αναφέρεται στο ρητό «αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; Μήπως η συγκεκριμένη λέξη αναφέρεται κατά μία έννοια στην αποκάλυψη και την έκθεση των ανθρώπων μέσα από τα λόγια του Θεού; (Όχι.) Όπως κατανοώ τη λέξη «εκθέτω» στα πλαίσια της ανθρώπινης γλώσσας, δεν σημαίνει αυτό. Στην ουσία της, πρόκειται για μια σχετικά κακόβουλη μορφή έκθεσης· σημαίνει ν’ αποκαλύπτετε τα προβλήματα και τις ελλείψεις των ανθρώπων ή ορισμένα πράγματα και συμπεριφορές που δεν γνωρίζουν οι άλλοι ή κάποιες ραδιουργίες, ιδέες ή απόψεις που δρουν παρασκηνιακά. Αυτή τη σημασία έχει η λέξη «εκθέτω» στο ρητό «αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Αν δύο άνθρωποι τα πάνε καλά μεταξύ τους, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και δεν έχουν κάτι να τους χωρίζει, ενώ ελπίζουν ότι μπορούν να ωφελήσουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, το καλύτερο σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν να καθίσουν μαζί και να αναλύσουν ο ένας τα προβλήματα του άλλου ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Κάτι τέτοιο είναι σωστό και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν εκτίθενται τα ελαττώματα των άλλων. Εάν εντοπίσεις ποια συγκεκριμένα προβλήματα έχει κάποιος, αλλά διαπιστώσεις ότι δεν είναι ακόμη σε θέση να δεχτεί τις συμβουλές σου, τότε μην πεις τίποτα, ώστε ν’ αποφύγεις τυχόν καυγάδες και συγκρούσεις. Αν θες να τον βοηθήσεις, μπορείς να ζητήσεις τη γνώμη του και να του κάνεις πρώτα την εξής ερώτηση: «Βλέπω ότι έχεις ένα προβληματάκι και ήλπιζα να σου δώσω κάποιες συμβουλές. Δεν ξέρω αν είσαι σε θέση να τις δεχτείς. Αν ναι, να σου τις πω. Αν όχι, θα τις κρατήσω προς το παρόν μέσα μου και δεν θα σου πω τίποτα». Αν σου απαντήσει: «Σ’ εμπιστεύομαι. Ό,τι κι αν έχεις να πεις δεν πρόκειται να ξεπερνάει τα όρια· μπορώ να το δεχτώ», αυτό σημαίνει ότι σου δίνει την άδεια και μπορείς τότε να του απαριθμήσεις τα προβλήματά του ένα προς ένα. Τότε, όχι μόνο θ’ αποδεχτεί απόλυτα όλα όσα του πεις, αλλά θα επωφεληθεί κιόλας από αυτά και έτσι θα μπορέσετε οι δυο σας να διατηρήσετε την κανονική σας σχέση. Αυτό δεν σημαίνει πως φέρεστε ο ένας στον άλλον με ειλικρίνεια; (Ναι.) Αυτή είναι η σωστή μέθοδος να αλληλεπιδράς με τους άλλους και δεν εκθέτεις έτσι τα ελαττώματά τους. Τι σημαίνει η φράση να μην «εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων» που αναφέρεται στο εν λόγω ρητό; Σημαίνει να μη μιλάς για τις ελλείψεις των άλλων, να μη μιλάς για τα πιο ταμπού προβλήματά τους, να μην εκθέτεις την ουσία των προβλημάτων τους και να μην το κάνεις τόσο απροκάλυπτα. Σημαίνει οι παρατηρήσεις που κάνεις να είναι καθαρά επιφανειακές, να λες όσα λένε και όλοι οι άλλοι, να λες πράγματα που και το ίδιο το άτομο είναι ήδη σε θέση ν’ αντιληφθεί και να μην αποκαλύπτεις λάθη που έχει κάνει στο παρελθόν ή ευαίσθητα θέματα. Πώς θα ωφεληθεί ο άλλος από αυτή σου τη στάση; Μπορεί μεν να μην τον προσβάλλεις και να μην τον κάνεις εχθρό σου, αλλά αυτό που κάνεις ούτε τον βοηθά ούτε τον ωφελεί σε κάτι. Επομένως, η φράση «μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων» είναι στην ουσία μια υπεκφυγή, μια μορφή εξαπάτησης που εμποδίζει τους ανθρώπους να φέρονται ο ένας στον άλλο με ειλικρίνεια. Θα έλεγε κανείς πως όποιος ενεργεί έτσι στην πραγματικότητα έχει κακές προθέσεις. Δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Μάλιστα, οι άπιστοι θεωρούν πως όποιος διαθέτει ευγενές ήθος πρέπει να τηρεί το ρητό «αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Είναι σαφές πως πρόκειται για έναν δόλιο τρόπο να αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι με τους άλλους τον οποίο υιοθετούν προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας σωστός τρόπος αλληλεπίδρασης. Το να μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων είναι από μόνο του ανειλικρινές, ενώ όταν τα εκθέτεις, ίσως το κάνεις για κάποιον απώτερο σκοπό. Υπό ποιες συνθήκες μπορείς γενικά να δεις ανθρώπους να εκθέτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου; Θα δώσω ένα παράδειγμα: Αν δύο υποψήφιοι διεκδικούν ένα συγκεκριμένο αξίωμα στην κοινωνία, ο ένας θα εκθέσει τα ελαττώματα του άλλου. Θα πει ο ένας: «Έκανες αυτό το κακό και καταχράστηκες τόσα χρήματα». Ο άλλος, με τη σειρά του, θα πει: «Έκανες κακό σε τόσους ανθρώπους». Τέτοια πράγματα εκθέτουν ο ένας για τον άλλον. Δεν εκθέτουν με αυτόν τον τρόπο τα ελαττώματα των άλλων; (Ναι.) Όταν κάποιοι άνθρωποι εκθέτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου στην πολιτική σκηνή, θεωρούνται πολιτικοί αντίπαλοι. Όταν, όμως, το κάνουν συνηθισμένοι άνθρωποι, θεωρούνται εχθροί. Κοινώς, θα έλεγε κανείς ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους. Κάθε φορά που συναντιούνται, αρχίζουν να τσακώνονται, να εκθέτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου, να κρίνουν και να καταδικάζουν ο ένας τον άλλον, ακόμη και να επινοούν πράγματα που δεν ισχύουν και να αλληλοκατηγορούνται άδικα. Αν υπάρχει οτιδήποτε ύποπτο σχετικά με τις υποθέσεις του άλλου, το εκθέτουν και τον καταδικάζουν γι’ αυτό. Είναι ευγενές να εκθέτουν οι άνθρωποι ένα σωρό πράγματα ο ένας για τον άλλον, αλλά όχι τα ελαττώματά τους; (Όχι.) Δεν είναι· να, όμως, που οι άνθρωποι εξακολουθούν να θεωρούν αυτό το αξίωμα ευγενή ηθική διαγωγή και να το επαινούν. Πόσο αηδιαστικό είναι αυτό! Το ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους» δεν υποστηρίζει εκ των πραγμάτων τίποτα το θετικό. Δεν είναι σαν τα ρητά «Η καλοσύνη που λαμβάνεις θα πρέπει να ανταποδίδεται με ευγνωμοσύνη», «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» και «Η γυναίκα πρέπει να είναι ενάρετη, καλοσυνάτη, ευγενική και ηθική», τα οποία, τουλάχιστον, υποστηρίζουν μια αξιέπαινη ηθική διαγωγή. Η έκφραση «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους» είναι μια δήλωση περί ηθικής διαγωγής που υποκινεί αρνητικές συμπεριφορές και δεν έχει καμία απολύτως θετική λειτουργία για τους ανθρώπους. Δεν τους λέει ποιοι είναι οι σωστοί τρόποι και οι σωστές αρχές για τη διαγωγή τους στη ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν τους παρέχει καμία τέτοια πληροφορία. Το μόνο που τους λέει είναι να μη χτυπάνε τους άλλους στο πρόσωπο, λες και αν τους χτυπήσουν οπουδήποτε αλλού εκτός από το πρόσωπο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Χτύπα τους όσο θες· ας γεμίσουν μελανιές, ας σακατευτούν, ας κοντεύουν να πεθάνουν, αρκεί να αναπνέουν ακόμα. Όταν, δε, οι άνθρωποι έρχονται σε σύγκρουση, όταν συναντιούνται εχθροί ή πολιτικοί αντίπαλοι, μπορούν να εκθέτουν ο ένας για τον άλλον ό,τι θέλουν, αρκεί να μην εκθέτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Τι κατάσταση είναι αυτή; Δεν το εγκρίνατε και πολύ αυτό το ρητό προηγουμένως, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι διαφωνούν για κάτι κι αρχίζουν να τσακώνονται. Ο ένας από αυτούς λέει: «Ξέρω ότι ο άντρας σου δεν είναι ο πατέρας του παιδιού σου» και η άλλη απαντά: «Ξέρω ποια κόλπα χρησιμοποιείτε για να βγάλετε λεφτά στην οικογενειακή σου επιχείρηση». Κάποιοι άνθρωποι σχολιάζουν το περιεχόμενο του καυγά τους και λένε το εξής: «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους. Κοίτα εκεί πώς σκαλίζουν ο ένας τα λιγοστά ελαττώματα και τα ένοχα μυστικά του άλλου και πόσο μεγάλο θέμα τα κάνουν. Πόσο μικροπρεπής είναι η συμπεριφορά τους! Άσε που δεν έχουν ίχνος ακεραιότητας. Θα μπορούσατε τουλάχιστον να δείξετε λίγο σεβασμό στους ανθρώπους, αλλιώς τι διαγωγή θα δείξουν στο μέλλον;» Είναι σωστό ή λάθος να κάνει κανείς τέτοια σχόλια; (Είναι λάθος.) Προκύπτει έστω και το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα; Συνάδει κάτι απ’ αυτά έστω και ελάχιστα με την αλήθεια; (Όχι.) Τι είδους ιδέες και απόψεις πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει τέτοια σχόλια; Αυτά τα σχόλια πηγάζουν από κάποιον που έχει αίσθημα δικαιοσύνης και έχει κατανοήσει την αλήθεια; (Όχι.) Πάνω σε ποια βάση διατυπώνονται τέτοια σχόλια; Δεν διατυπώθηκαν επειδή έχουν επηρεαστεί πλήρως από την ιδέα της παραδοσιακής κουλτούρας «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; (Ναι.) Τα σχόλια αυτά βασίζονται εξ ολοκλήρου σ’ αυτήν την ιδέα και άποψη της παραδοσιακής κουλτούρας.

Κοιτάζοντας το θέμα της αντιπαράθεσης μεταξύ αυτών των δύο ανθρώπων που μόλις αναφέραμε από τη σκοπιά ενός πιστού στον Θεό, πώς πρέπει να το χειριστείτε, σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και έχοντας ως κριτήριο την αλήθεια; Δεν πρέπει οι άνθρωποι να αναλογιστούν το συγκεκριμένο ζήτημα; (Ναι.) Είναι κάτι το οποίο πρέπει να αναλογιστείτε. Ποιες αρχές πρέπει να τηρούν οι πιστοί; Πρέπει να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό τους την αλήθεια. Αν ξεσπάσει κάποια αντιπαράθεση μεταξύ αδελφών, πρέπει να είναι ανεκτικοί και υπομονετικοί και να συμπεριφέρονται με αγάπη ο ένας στον άλλον. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να κάνουν αυτοκριτική ώστε να αποκτήσουν αυτογνωσία. Στη συνέχεια, πρέπει να λύσουν το ζήτημα σύμφωνα με την αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού, έτσι ώστε να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να είναι σε θέση να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα και να συμπεριφέρονται στους άλλους σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Με αυτόν τον τρόπο, το πρόβλημα θα λυθεί από τη ρίζα του. Πρέπει να κατανοήσετε σε βάθος το συγκεκριμένο πρόβλημα. Το ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους» δεν αποτελεί πρότυπο για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι παρά μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις που λειτουργεί ως βάση αναφοράς, μια φιλοσοφία που δεν μπορεί να περιορίσει καθόλου τη διεφθαρμένη συμπεριφορά των ανθρώπων. Αυτό το ρητό δεν έχει κανένα νόημα και οι πιστοί δεν είναι αναγκασμένοι να τηρούν έναν τέτοιο κανόνα. Οι άνθρωποι πρέπει να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, κι αυτό ακριβώς πρέπει να τηρούν οι πιστοί. Είναι παράλογο και εξωφρενικό οι άνθρωποι να πιστεύουν μεν στον Θεό, αλλά να εξακολουθούν να πιστεύουν και σε απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας και σε σατανικές φιλοσοφίες, καθώς και να μετρούν και να περιορίζουν τους ανθρώπους ή να θέτουν απαιτήσεις για τον εαυτό τους χρησιμοποιώντας ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας όπως το «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσπιστοι. Το ρητό «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους» είναι μια σατανική φιλοσοφία σχετικά με το πώς πρέπει να αλληλεπιδρούν οι φίλοι η οποία δεν μπορεί να λύσει την ουσία και τη ρίζα των προβλημάτων των διαπροσωπικών σχέσεων. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν πολύ ρηχό κανόνα, μια πολύ ρηχή φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις που υπολείπεται κατά πολύ των προτύπων των αλήθεια-αρχών. Όποιος τηρεί έναν τόσο επιφανειακό κανόνα δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα· δεν έχει κανένα απολύτως νόημα αυτό. Είναι σωστό να το θέσουμε έτσι; (Ναι.) Όταν κάποιοι αδελφοί ή αδελφές έρχονται σε αντιπαράθεση, σύμφωνα με ποια αρχή πρέπει να εξετάσει κανείς και να λύσει το ζήτημα αυτό; Πρέπει να τηρεί τους κανόνες της παραδοσιακής κουλτούρας ή να λαμβάνει ως αρχή την αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού; Για πείτε Μου τι πιστεύετε. (Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να αναλύσουμε και να μάθουμε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού τη φύση της αντιπαράθεσής τους και των παρορμητικών κατηγοριών που εξαπολύουν ο ένας εναντίον του άλλου, αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για έκφραση διεφθαρμένων διαθέσεων. Στη συνέχεια, πρέπει να συναναστραφούμε μαζί τους πάνω στο σχετικό μονοπάτι άσκησης. Πρέπει να συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον με αγάπη, να διαθέτουν συνείδηση και λογική· όσα λένε και κάνουν πρέπει να είναι εποικοδομητικά για τον άλλο, όχι να τον πληγώνουν. Σε περίπτωση που ο άλλος έχει κάποιες ελλείψεις ή έχει κάνει κάποια λάθη, πρέπει να το αντιμετωπίσουν σωστά αυτό και να τον βοηθήσουν, αν μπορούν. Δεν πρέπει να του επιτίθενται, να τον κρίνουν ή να τον καταδικάζουν.) Αυτός είναι ένας τρόπος να βοηθηθούν οι άνθρωποι. Με ποια, λοιπόν, λόγια μπορείτε να τους βοηθήσετε και να λύσετε την αντιπαράθεσή τους; (Τσακώνονται μέσα στην εκκλησία, κάτι που από μόνο του δεν αρμόζει στους αγίους ούτε συνάδει με τις απαιτήσεις του Θεού. Μπορούμε, λοιπόν, να συναναστραφούμε μαζί τους με τα εξής λόγια: «Όταν ανακαλύπτετε ότι κάποιος έχει προβλήματα και μπορείτε να τον βοηθήσετε, κάντε το. Αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε, δεν χρειάζεται να τσακωθείτε· διαφορετικά, θα προκαλέσετε αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, ενώ αν επιμείνετε παρά τις επανειλημμένες παραινέσεις, η εκκλησία θα το χειριστεί σύμφωνα με τα διοικητικά της διατάγματα».) Απ’ ό,τι φαίνεται, όλοι σας ξέρετε να χειρίζεστε σύμφωνα με τις αρχές τους ανθρώπους που προκαλούν αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή. Εξακολουθείτε, όμως, να μην ξέρετε πώς ακριβώς πρέπει να χειρίζεστε τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των ανθρώπων ούτε ποια από τα λόγια του Θεού πρέπει να χρησιμοποιείτε για τον χειρισμό τους. Ακόμα δεν γνωρίζετε πώς να χρησιμοποιείτε τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές για να λύνετε τα διάφορα προβλήματα. Τι προβλήματα έχει η κάθε πλευρά που εμπλέκεται στο συγκεκριμένο θέμα; Έχουν και οι δύο διεφθαρμένες διαθέσεις; (Ναι.) Εφόσον έχουν και οι δύο διεφθαρμένες διαθέσεις, εξετάστε ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις εκδήλωσε ο καθένας όταν ξέσπασε η αντιπαράθεση και από πού πηγάζουν αυτές. Εντοπίστε ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις εκδηλώθηκαν και, στη συνέχεια, χρησιμοποιήστε τα λόγια του Θεού για να τις εκθέσετε και να τις αναλύσετε, έτσι ώστε και οι δύο να επιστρέψουν ενώπιον του Θεού και να αποκτήσουν αυτογνωσία σύμφωνα με τα λόγια Του. Πάνω σε τι, λοιπόν, πρέπει κυρίως να συναναστραφείτε μαζί τους; Μπορείς να πεις κάτι τέτοιο: «Αν και οι δυο σας παραδέχεστε ότι είστε ακόλουθοι του Θεού, μην τσακώνεστε, γιατί οι τσακωμοί δεν λύνουν προβλήματα. Μη φέρεστε έτσι σε άτομα που πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν. Μη συμπεριφέρεστε στους αδελφούς και τις αδελφές σας όπως συμπεριφέρονται οι άπιστοι στους ανθρώπους. Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι σύμφωνη με τις προθέσεις του Θεού. Με ποιον τρόπο απαιτεί ο Θεός να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στους άλλους; Τα λόγια Του είναι πολύ ξεκάθαρα: Να είστε επιεικείς, ανεκτικοί και υπομονετικοί και να αγαπάτε αλλήλους. Αν βλέπεις ότι τα προβλήματα του άλλου είναι σοβαρά και δεν είσαι ικανοποιημένος με κάτι που έχει κάνει, πρέπει να βρεις έναν τρόπο λογικό και αποτελεσματικό ώστε να συναναστραφείς μαζί του σχετικά με αυτό, τηρώντας στάση επιείκειας, ανεκτικότητας και υπομονής. Αν το άτομο αυτό μπορέσει να το λάβει υπόψη του και να το αποδεχθεί από τον Θεό, τόσο το καλύτερο. Αν δεν μπορέσει να το αποδεχθεί από τον Θεό, εσύ και πάλι θα έχεις ανταποκριθεί στην ευθύνη σου και δεν υπάρχει λόγος να προβείς σε παρορμητικές επιθέσεις εναντίον του. Όταν κάποιοι αδελφοί και αδελφές τσακώνονται και εκθέτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου, αυτή τους η συμπεριφορά δεν αρμόζει στους αγίους και δεν είναι σύμφωνη με τις προθέσεις του Θεού. Δεν πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι οι πιστοί. Τώρα, ακόμη κι αν πιστεύεις ότι η συμπεριφορά σου απέναντι στο άτομο που κατηγορείται ήταν δικαιολογημένη και ότι ο άλλος δεν πρέπει να σε επικρίνει, πρέπει και πάλι να εγκαταλείψεις τις προσωπικές σου προκαταλήψεις και να αντιμετωπίσεις το θέμα και τις κατηγορίες της άλλης πλευράς με ψυχραιμία και ειλικρίνεια. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντεπιτίθεσαι παρορμητικά. Αν και οι δυο σας περιέλθετε σε παρορμητική κατάσταση και δεν μπορείτε να ελέγξετε τον εαυτό σας, πρέπει αρχικά να απομακρυνθείτε από το όλο σκηνικό. Ηρεμήστε και πάψτε να ασχολείστε με το θέμα, γιατί αλλιώς θα πέσετε στην παγίδα του Σατανά και θα υποκύψετε στον πειρασμό του. Μπορείτε να προσευχηθείτε κατ’ ιδίαν, να προσέλθετε ενώπιον του Θεού για να ζητήσετε τη βοήθειά Του και να προσπαθήσετε να λύσετε τα προβλήματά σας μέσα από τα λόγια Του. Όταν καταφέρετε και οι δύο να ηρεμήσετε και είστε σε θέση να φερθείτε ο ένας στον άλλον ήρεμα και λογικά και να μην ενεργείτε ούτε να μιλάτε παρορμητικά, μπορείτε τότε να συναντηθείτε για να συναναστραφείτε πάνω στα επίμαχα ζητήματα, μέχρι τελικά να συμφωνήσετε από κοινού σε κάτι, να ενωθείτε μέσω των λόγων του Θεού και να καταφέρετε να λύσετε το πρόβλημα». Είναι σωστή αυτή η διατύπωση; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, όταν δύο άνθρωποι τσακώνονται, εκδηλώνουν και οι δύο τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και την παρορμητικότητά τους. Όλα αυτά αποτελούν σατανική συμπεριφορά. Κανείς δεν έχει δίκιο και κανείς δεν έχει άδικο, ενώ η συμπεριφορά κανενός από τους δύο δεν συμφωνεί με την αλήθεια. Αν ήσουν σε θέση να εξετάσεις και να χειριστείς το θέμα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, δεν θα είχατε έρθει σε αντιπαράθεση. Έστω και μία πλευρά να μπορούσε να δει τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφερθεί και να ενεργήσει σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν θα είχε ξεσπάσει αυτή η αντιπαράθεση. Όταν, λοιπόν, δύο άνθρωποι εκθέτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου και χτυπούν ο ένας τον άλλον στο πρόσωπο, είναι και οι δύο παρορμητικοί και σκληροί. Δεν έχουν κανένα καλό στοιχείο· κανένας από τους δύο δεν έχει δίκιο και κανένας άδικο. Σε ποια βάση υπολογίζεται το σωστό και το λάθος; Εξαρτάται από την οπτική και τη στάση που υιοθετείς σε σχέση με αυτό το θέμα, από τα κίνητρά σου, από το κατά πόσο βασίζεσαι στα λόγια του Θεού και από το κατά πόσο οι πράξεις σου είναι σύμφωνες με την αλήθεια. Είναι προφανές πως το κίνητρο πίσω από την αντιπαράθεσή σας είναι να καθυποτάξετε το άλλο άτομο και να βγείτε από πάνω. Λέτε άσχημα λόγια για να εκθέσετε και να πληγώσετε ο ένας τον άλλον. Δεν έχει σημασία αν είναι σωστό αυτό που εκθέτετε ούτε αν είναι σωστό το αντικείμενο της αντιπαράθεσής σας· εφόσον δεν χειρίζεστε αυτό το θέμα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριο την αλήθεια, και εκδηλώνετε την παρορμητικότητά σας, στην οποία βασίζετε εξ ολοκλήρου τη μέθοδο και τις αρχές των πράξεών σας, καθώς αυτό σας επιβάλλουν οι διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις σας, τότε όποιος κι αν έχει δίκιο, όποιος κι αν βρίσκεται σε πλεονεκτική ή μειονεκτική θέση, στην πραγματικότητα έχετε και οι δύο άδικο και φέρετε ευθύνη. Δεν χειρίζεστε το θέμα με τρόπο που να βασίζεται στα λόγια του Θεού. Και οι δυο σας πρέπει να ηρεμήσετε και να εξετάσετε προσεκτικά τα δικά σας προβλήματα. Μόνο όταν μπορέσετε και οι δύο να γαληνεύσετε ενώπιον του Θεού και να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα με ψυχραιμία μπορείτε να καθίσετε και να συναναστραφείτε σχετικά με αυτό ήρεμα και συγκροτημένα. Εφόσον οι απόψεις και των δύο ατόμων για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και η συμπεριφορά και οι πράξεις τους, βασίζονται στα λόγια του Θεού και στις αλήθεια-αρχές, τότε όσο διαφορετικές κι αν είναι οι ιδέες και οι απόψεις τους για ένα συγκεκριμένο θέμα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά στην οποία να αξίζει να αναφερθούμε ούτε υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Εφόσον χειρίζονται τις διαφορές τους έχοντας ως αρχή τους τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουν τελικά να τα βρουν και να λύσουν τις διαφορές τους. Χειρίζεστε τα προβλήματα με αυτόν τον τρόπο; (Όχι.) Πέρα από το να καταφεύγετε σε διοικητικές κυρώσεις, πολύ απλά δεν ξέρετε πώς να λύνετε τα διάφορα προβλήματα χρησιμοποιώντας την αλήθεια. Ποιο είναι, λοιπόν, βασικά το νόημα για τον χειρισμό του όλου θέματος; Δεν απαιτείται να παραμερίσουν οι άνθρωποι τις διαφορές τους, αλλά να τις λύσουν με σωστό τρόπο και να πετύχουν ενότητα. Ποια είναι η βάση για την επίλυση των διαφορών; (Τα λόγια του Θεού.) Ακριβώς: Ψάξτε να βρείτε τη βάση στα λόγια του Θεού. Το θέμα δεν είναι να αναλύσουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι ανώτερος και ποιος κατώτερος ή ποιος είναι δικαιολογημένος και ποιος όχι. Αντίθετα, το θέμα είναι να λυθεί το πρόβλημα των ανθρώπινων ιδεών και απόψεων· να διορθωθούν, με άλλα λόγια, οι λανθασμένες ιδέες και απόψεις των ανθρώπων, καθώς και οι λανθασμένοι τρόποι αντιμετώπισης ενός συγκεκριμένου ζητήματος. Μόνο αν οι άνθρωποι αναζητήσουν μια βάση στα λόγια του Θεού και κατανοήσουν τις αλήθεια-αρχές, μπορούν πράγματι να λύσουν τα προβλήματα και να ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους, πετυχαίνοντας ενότητα. Διαφορετικά, αν χειρίζεστε το καθετί χρησιμοποιώντας δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας και μεθόδους όπως το «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», δεν πρόκειται να λυθούν ποτέ τα προβλήματα ή, αν μη τι άλλο, δεν πρόκειται να λυθούν οι διαφορές στις ιδέες και απόψεις των ανθρώπων. Πρέπει, άρα, όλοι να μάθουν να αναζητούν μια βάση στα λόγια του Θεού. Όλα τα λόγια του Θεού είναι αλήθεια και δεν υπάρχει τίποτα το αντιφατικό σε αυτά. Αποτελούν το μοναδικό κριτήριο για τη μέτρηση όλων των ανθρώπων, των ζητημάτων και των πραγμάτων. Αν όλοι μπορέσουν να βρουν μια βάση στα λόγια του Θεού, αν οι απόψεις τους για τα πράγματα μπορέσουν να ενωθούν στα λόγια του Θεού, τότε δεν θα είναι εύκολο να συμφωνήσουν από κοινού σε κάτι; Αν είναι όλοι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια, θα υπάρχουν ακόμη διαφορές μεταξύ των ανθρώπων; Θα υπάρχουν ακόμη αντιπαραθέσεις; Θα χρειάζεται και τότε να περιορίζουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο με ιδέες, απόψεις και δηλώσεις όπως το «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; Δεν θα χρειάζεται, διότι τα λόγια του Θεού μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα. Όσο κι αν διαφωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους και όσο διαφορετικές απόψεις κι αν έχουν, θα πρέπει να τις παρουσιάζουν όλες ενώπιον του Θεού, καθώς και να τις διακρίνουν και να τις αναλύουν σύμφωνα με τα λόγια Του. Θα είναι τότε σε θέση να διαπιστώσουν κατά πόσο είναι σύμφωνες με την αλήθεια. Μόλις οι άνθρωποι κατανοήσουν την αλήθεια, μπορούν να δουν ότι οι περισσότερες ιδέες και απόψεις της διεφθαρμένης ανθρωπότητας προέρχονται από την παραδοσιακή κουλτούρα, από τις αυθεντίες και τις σπουδαίες προσωπικότητες που λατρεύουν οι άνθρωποι· η ρίζα τους, όμως, βρίσκεται στις φιλοσοφίες του Σατανά. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, μπορούν εύκολα να διορθωθούν αυτές οι παράλογες ιδέες και απόψεις. Γιατί λέω ότι μπορούν να διορθωθούν εύκολα; Επειδή, αν συγκρίνεις αυτές τις ανθρώπινες ιδέες και απόψεις με τα λόγια του Θεού, θα διαπιστώσεις ότι όλες τους είναι στρεβλές, αβάσιμες και δεν ευσταθούν. Όσοι είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια μπορούν να τα εγκαταλείψουν εύκολα αυτά τα πράγματα και να λύσουν, κατ’ επέκταση, όλα τα προβλήματα. Τι αποτέλεσμα επιτυγχάνεται αφού λυθούν τα προβλήματα; Ο καθένας μπορεί να εγκαταλείψει τις απόψεις του και κάθε προσωπική, υποκειμενική ιδέα και θέση που έχει. Όσο ευγενή και σωστά κι αν νομίζεις ότι είναι όλα αυτά τα πράγματα, όσο καιρό κι αν κυκλοφορούν μεταξύ των ανθρώπων, εφόσον δεν συμφωνούν με την αλήθεια, πρέπει να τα αρνηθείς και να τα εγκαταλείψεις. Όταν, στο τέλος, βασίζονται πλέον όλοι στα λόγια του Θεού και αρνούνται οτιδήποτε προέρχεται από τους ανθρώπους, δεν ενοποιούνται τότε οι ιδέες και οι απόψεις τους; (Ναι.) Και όταν ενοποιηθούν οι ιδέες και οι θέσεις που καθορίζουν τις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους, τι διαφορές θα υπάρχουν τότε μεταξύ των ανθρώπων; Το πολύ πολύ να υπάρχουν κάποιες διαφορές στη διατροφή και στις καθημερινές τους συνήθειες. Σε ό,τι αφορά, όμως, θέματα που σχετίζονται πράγματι με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν και την ουσία της ανθρωπότητας, αν όλοι οι άνθρωποι έχουν τα λόγια του Θεού ως βάση τους και την αλήθεια ως κριτήριό τους, θα γίνουν όλοι ένα μεταξύ τους. Δεν έχει σημασία αν είσαι από την Ανατολή ή από τη Δύση, αν είσαι ηλικιωμένος ή νέος, άντρας ή γυναίκα, διανοούμενος, εργάτης ή αγρότης· εφόσον μπορείς να αλληλεπιδράσεις με τους άλλους σύμφωνα με την αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού, θα υπάρχουν σ’ αυτήν την περίπτωση καυγάδες και συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων; Δεν θα υπάρχουν, όχι. Είναι, λοιπόν, δυνατόν σ’ αυτήν την περίπτωση να προβάλλονται ως λύση για τις αντιπαραθέσεις των ανθρώπων παιδαριώδεις απαιτήσεις όπως το «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; Είναι δυνατόν να συνεχίσουν οι απαιτήσεις αυτές να θεωρούνται τα αξιώματα που πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι όταν αλληλεπιδρούν ο ένας με τον άλλον; Τέτοιου είδους επιφανειακοί κανόνες δεν έχουν καμία αξία για την ανθρωπότητα ούτε και μπορούν να επηρεάσουν τις απόψεις κάποιου για τους ανθρώπους και τα πράγματα ή τη συμπεριφορά και τις πράξεις του στην καθημερινότητά του. Για σκεφτείτε το. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι, ναι.) Εφόσον τα πράγματα αυτά απέχουν πάρα πολύ από την αλήθεια και δεν επηρεάζουν στον παραμικρό βαθμό τις απόψεις κάποιου για τους ανθρώπους και τα πράγματα ή τη συμπεριφορά και τις πράξεις του, θα πρέπει κανείς να τις αποκηρύξει μια για πάντα.

Βάσει του περιεχομένου της παραπάνω συναναστροφής μας, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα λόγια του Θεού και η αλήθεια είναι τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία πρέπει να μετριούνται όλοι οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα, καθώς και ότι η παραδοσιακή κουλτούρα και οι ηθικές γραφές της ανθρωπότητας δεν έχουν καμία βάση και αξία μπροστά στα λόγια του Θεού και την αλήθεια; (Ναι.) Από ποια, λοιπόν, άποψη και οπτική πρέπει να εξετάσει κανείς τώρα την «ευγενή» ηθική απαίτηση που έχει κερδίσει τον σεβασμό της ανθρωπότητας και σου λέει «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους»; Είναι σωστό να συνεχίσουν να λατρεύουν αυτά τα λόγια και να υπακούν σ’ αυτά οι άνθρωποι; (Όχι.) Πώς γίνεται, λοιπόν, να τα αποκηρύξετε; Αρχικά, όταν σας συμβαίνει κάτι, μην ενεργείτε παρορμητικά ή αυθόρμητα. Να φέρεστε σωστά στους πάντες και στα πάντα, να είστε ήρεμοι, να προσέρχεστε ενώπιον του Θεού, να αναζητάτε τις αλήθεια-αρχές στα λόγια Του και να βρίσκετε ένα μονοπάτι άσκησης ώστε να μπορείτε να συμπεριφέρεστε στους ανθρώπους και στα γεγονότα όπως ακριβώς σας υπαγορεύουν τα λόγια του Θεού, χωρίς να σας δεσμεύει ή να σας περιορίζει το ρητό περί ηθικής διαγωγής που λέει: «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Δεν θα σου ήταν πιο εύκολο και πιο ευχάριστο να ζεις έτσι; Όταν οι άνθρωποι δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να απαλλαγούν από τον περιορισμό των διεφθαρμένων διαθέσεων και δυσκολεύονται να αλληλεπιδράσουν με τα άλλα μέλη της ομάδας στην οποία ζουν. Μπορεί μεν κάποιον να μην τον εκφοβίζεις εσύ, αλλά να θέλει εκείνος να εκφοβίσει εσένα. Εσύ θες μεν να τα πηγαίνεις καλά με κάποιον, αλλά εκείνος σου δημιουργεί προβλήματα όλη την ώρα. Εσύ τηρείς μεν αμυντική στάση απέναντι σε ορισμένους ανθρώπους και τους αποφεύγεις, αλλά εκείνοι συνεχίζουν παρόλα αυτά να σε καταδιώκουν και να σε ενοχλούν. Αν δεν κατανοείς την αλήθεια και δεν έχεις μια βάση στα λόγια του Θεού, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους πολεμάς μέχρι τέλους. Αν τυχόν σε εκφοβίζει ένας άνθρωπος τρομερός, θα νομίζεις πως η μόνη σου επιλογή είναι να ακολουθήσεις το ρητό που λέει ότι «Ποτέ δεν είναι αργά για να πάρει ένας κύριος την εκδίκησή του». Θα περιμένεις να βρεις την κατάλληλη ευκαιρία για να τον εκδικηθείς και θα χρησιμοποιήσεις έξυπνες μεθόδους για να τον κατατροπώσεις. Έτσι, δεν θα ξεσπάσεις απλώς τη δυσαρέσκειά σου, θα κερδίσεις κιόλας την επιδοκιμασία όλων για το αίσθημα δικαιοσύνης που σε χαρακτηρίζει και όλοι θα πιστέψουν ότι εσύ είσαι ο κύριος και εκείνος ο κακούργος. Πώς σας φαίνεται αυτή η προσέγγιση; Είναι σωστός αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης του κόσμου; (Όχι.) Τώρα το καταλαβαίνετε. Ποιος είναι, λοιπόν, ο καλός: ο κύριος ή ο κακούργος; (Κανένας από τους δύο δεν είναι καλός.) Πριν από την προσφώνηση «κύριος» τον οποίο σέβονται οι άπιστοι πρέπει να προστεθεί ένας χαρακτηρισμός: «ψεύτικος». Είναι «ψεύτικοι κύριοι». Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση μην είστε κύριοι, γιατί όλοι οι κύριοι προσποιούνται. Τι διαγωγή πρέπει, λοιπόν, να έχει κάποιος ώστε να παραμείνει στο σωστό μονοπάτι; Είναι σωστό να φέρεται σαν «αληθινός κύριος» που «αν χτυπά τους άλλους, δεν τους χτυπά στο πρόσωπο· αν εκθέτει τους άλλους, δεν εκθέτει τα ελαττώματά τους»; (Όχι.) Όλοι αυτοί οι κύριοι και οι διάσημοι είναι υποκριτές και δόλιοι· είναι ψεύτικοι κύριοι. Ας τους πάρει όλους ο διάβολος! Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς; Πρέπει να επιδιώκει την αλήθεια, να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια. Μόνο όποιος έχει τέτοια συμπεριφορά είναι αληθινός άνθρωπος. Είναι αυτή η σωστή οδός ή όχι; (Είναι.) Τι πρέπει να κάνεις αν κάποιος εκθέτει διαρκώς τα ελαττώματά σου; Μπορεί να πεις: «Εφόσον με εκθέτεις, θα σε εκθέσω κι εγώ!» Είναι σωστό να στοχοποιείτε έτσι ο ένας τον άλλον; Έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται, να ενεργεί και να φέρεται ένας άνθρωπος στους άλλους; (Όχι.) Μπορεί, από άποψη δόγματος, οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι δεν είναι σωστό να ενεργούν έτσι. Είναι, όμως, πολλοί εκείνοι που αδυνατούν ακόμα να ξεπεράσουν αυτούς τους πειρασμούς και τις παγίδες. Πιθανόν να μην έχεις ακούσει κάποιον να εκθέτει τα ελαττώματά σου, να σε στοχοποιεί ή να σε κρίνει πίσω από την πλάτη σου. Μόλις, όμως, ακούσεις να λέγονται τέτοια πράγματα, δεν θα το αντέξεις. Η καρδιά σου θα αρχίσει να χτυπά πιο γρήγορα και τότε θα εκδηλωθεί η θερμοαιμία σου· θα πεις: «Πώς τολμάς και με εκθέτεις; Εφόσον μου φέρεσαι με αγένεια, θα σου κάνω κακό! Μη νομίζεις πως, αφού εκθέτεις τα ελαττώματά μου, δεν θα εκθέσω κι εγώ τα ευαίσθητα σημεία σου!» Άλλοι λένε: «Όπως λέει και το ρητό: “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους”. Δεν θα εκθέσω, άρα, τα ελαττώματά σου. Θα βρω, όμως, άλλους τρόπους να σε τακτοποιήσω και να σε προσγειώσω λιγάκι. Για να δούμε τότε ποιος είναι ο σκληρός!» Είναι καλές αυτές οι μέθοδοι ή όχι; (Όχι.) Η πρώτη αντίδραση όλων σχεδόν των ανθρώπων, σε περίπτωση που ανακαλύψουν ότι κάποιος τούς έχει εκθέσει, τους έχει κρίνει ή τους έχει κακολογήσει πίσω από την πλάτη τους, θα είναι να θυμώσουν. Θα βράζουν από θυμό και δεν θα μπορούν ούτε να φάνε ούτε να κοιμηθούν· ακόμα κι αν τους πάρει ο ύπνος, μέχρι και στα όνειρά τους θα βρίζουν! Η παρορμητικότητά τους δεν έχει τέλος! Παρότι είναι κάτι εντελώς ασήμαντο, δεν μπορούν να το ξεπεράσουν. Τέτοιον αντίκτυπο έχει στους ανθρώπους η παρορμητικότητα και σ’ αυτά τα άσχημα αποτελέσματα οδηγούν οι διεφθαρμένες διαθέσεις. Πώς φαίνεται, κατά κύριο λόγο, όταν μια διεφθαρμένη διάθεση γίνεται η ζωή κάποιου; Φαίνεται στο εξής: Όταν βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι που του είναι δυσάρεστο, αυτό το πράγμα επηρεάζει σε πρώτη φάση τα συναισθήματά του· τότε είναι που θα εκδηλωθεί η παρορμητικότητά του. Καθώς συμβαίνει αυτό, ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα ζει μες στην παρορμητικότητά του και θα βλέπει το θέμα μέσα από τη διεφθαρμένη του διάθεση. Στην καρδιά του θα γεννηθούν οι φιλοσοφικές απόψεις του Σατανά και θα αρχίσει να σκέφτεται με ποιους τρόπους και με ποια μέσα θα πάρει την εκδίκησή του, φανερώνοντας έτσι τη διεφθαρμένη του διάθεση. Οι ιδέες και οι απόψεις που υιοθετούν οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, οι τρόποι και τα μέσα που βρίσκουν, ακόμη και τα συναισθήματα και η παρορμητικότητά τους, όλα προέρχονται από διεφθαρμένες διαθέσεις. Ποιες είναι, λοιπόν, οι διεφθαρμένες διαθέσεις που εκδηλώνονται σ’ αυτήν την περίπτωση; Πρώτη απ’ όλες είναι σίγουρα η κακεντρέχεια και ακολουθούν η αλαζονεία, ο δόλος, η μοχθηρία, η αδιαλλαξία, η αποστροφή προς την αλήθεια και το μίσος για την αλήθεια. Τη μικρότερη επιρροή από όλες αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις την έχει, ίσως, η αλαζονεία. Ποιες, λοιπόν, διεφθαρμένες διαθέσεις μπορούν πιο εύκολα να κυριεύσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις ενός ατόμου και να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει τελικά αυτό το θέμα; Η κακεντρέχεια, η αδιαλλαξία, η αποστροφή προς την αλήθεια και το μίσος για την αλήθεια. Αυτές οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεσμεύουν τον άνθρωπο μέχρι θανάτου και είναι προφανές ότι ζει παγιδευμένος στα δίχτυα του Σατανά. Πώς δημιουργούνται τα δίχτυα του Σατανά; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεν είναι αυτές που τα δημιουργούν; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις έχουν υφάνει κάθε λογής σατανικά δίχτυα για να σε παγιδεύσουν. Όταν, για παράδειγμα, ακούς ότι κάποιος σε κρίνει, σε καταριέται, εκθέτει τα ελαττώματά σου πίσω από την πλάτη σου ή κάνει κάτι παρόμοιο, αφήνεις τις σατανικές φιλοσοφίες και τις διεφθαρμένες διαθέσεις να γίνουν η ζωή σου και να κυριεύσουν τις σκέψεις, τις απόψεις και τα συναισθήματά σου, πράγμα που οδηγεί σε μια σειρά ενεργειών. Αυτές οι διεφθαρμένες ενέργειες πηγάζουν, κατά κύριο λόγο, από τη σατανική σου φύση και διάθεση. Σε ό,τι συνθήκες κι αν βρίσκεσαι, εφόσον σε δεσμεύει, σ’ ελέγχει και σε κυβερνά η διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά, όλα όσα βιώνεις, αποκαλύπτεις και επιδεικνύεις, δηλαδή τα συναισθήματά σου, οι σκέψεις και οι απόψεις σου, καθώς και οι τρόποι και τα μέσα με τα οποία ενεργείς, είναι όλα σατανικά. Όλα τους παραβιάζουν την αλήθεια και είναι εχθρικά απέναντι στα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Όσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τον λόγο του Θεού και την αλήθεια τόσο περισσότερο σε ελέγχουν τα δίχτυα του Σατανά, τόσο περισσότερο παγιδεύεσαι σ’ αυτά. Αντίθετα, θα μπορέσεις σταδιακά να απελευθερωθείς από τα δίχτυα του Σατανά αν καταφέρεις να απαλλαγείς από τα δεσμά και τον έλεγχο των διεφθαρμένων διαθέσεών σου, να επαναστατήσεις εναντίον τους, να προσέλθεις ενώπιον του Θεού και να ενεργείς και να λύνεις τα προβλήματα ακολουθώντας τις μεθόδους και τις αρχές που σου υποδεικνύουν τα λόγια του Θεού. Αφού καταφέρεις να απελευθερωθείς, δεν θα βιώνεις πλέον όπως παλιά την ομοιότητα ενός σατανικού ανθρώπου που τον ελέγχουν οι διεφθαρμένες διαθέσεις του, αλλά την ομοιότητα ενός νέου ανθρώπου που έχει τα λόγια του Θεού ως τη ζωή του. Θα αλλάξει ολόκληρος ο τρόπος ζωής σου. Αν, όμως, ενδώσεις στα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις απόψεις και τους τρόπους άσκησης που πηγάζουν από τις σατανικές διαθέσεις, θα προσκολληθείς σε μια σειρά σατανικών φιλοσοφιών και διαφόρων τεχνικών, όπως οι εξής: «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», «Ποτέ δεν είναι αργά για να πάρει ένας κύριος την εκδίκησή του», «Καλύτερα να είσαι αληθινός κακούργος παρά ψεύτικος κύριος», «Εκείνος που δεν επιζητά εκδίκηση δεν είναι άντρας». Όλα αυτά θα κατακλύσουν την καρδιά σου και θα υπαγορεύουν τις πράξεις σου. Αν ό,τι κάνεις το βασίζεις σ’ αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες, θα αλλάξει ο χαρακτήρας των πράξεών σου, θα κάνεις κακό και θα αντιστέκεσαι στον Θεό. Αν ό,τι κάνεις το βασίζεις σ’ αυτές τις αρνητικές σκέψεις και απόψεις, είναι προφανές ότι έχεις απομακρυνθεί πολύ από τις διδαχές και τα λόγια του Θεού και έχεις πέσει στα δίχτυα του Σατανά, από τα οποία δεν μπορείς να απεγκλωβιστείς. Σχεδόν όλη σας την καθημερινότητα την περνάτε μέσα σε σατανικές διαθέσεις· ζείτε παγιδευμένοι στα δίχτυα του Σατανά. Η βασική αιτία για την οποία βασανίζονται οι άνθρωποι είναι ότι ελέγχονται από τις σατανικές τους διαθέσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να απελευθερωθούν. Ζουν μες στην αμαρτία και, ό,τι και να κάνουν, υποφέρουν. Ακόμα και όταν έχεις νικήσει τον αντίπαλό σου, πάλι κάτι σε βασανίζει, καθώς δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο επόμενος εχθρός που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις και αν θα μπορέσεις να τον νικήσεις με τον ίδιο τρόπο. Φοβάσαι και βασανίζεσαι. Και τι γίνεται με τον ηττημένο; Εννοείται ότι κι αυτός βασανίζεται εξίσου. Επειδή έχει υποστεί εκφοβισμό, νιώθει πως δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας ή ακεραιότητας σ’ αυτήν τη ζωή. Δεν μπορεί εύκολα να δεχθεί τον εκφοβισμό, γι’ αυτό και περιμένει συνεχώς την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει και ψάχνει ευκαιρία να εκδικηθεί για να πληρώσει τον αντίπαλό του με το ίδιο νόμισμα· οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Μια τέτοια νοοτροπία είναι κι αυτή βασανιστική. Με λίγα λόγια, τόσο αυτός που εκδικείται όσο και αυτός που δέχεται αντίποινα ζουν και οι δύο μέσα στα δίχτυα του Σατανά, κάνουν συνεχώς κακό, ψάχνουν διαρκώς να βρουν τρόπους να ξεφύγουν από την επισφαλή τους κατάσταση και θέλουν να βρουν γαλήνη, ευτυχία και ασφάλεια. Από τη μία πλευρά, οι άνθρωποι ελέγχονται από διεφθαρμένες διαθέσεις και ζουν παγιδευμένοι στα δίχτυα του Σατανά, υιοθετώντας τις διάφορες μεθόδους, σκέψεις και απόψεις που τους δίνει ο Σατανάς προκειμένου να λύσουν όποιο ζήτημα προκύπτει γύρω τους. Από την άλλη πλευρά, εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα λάβουν γαλήνη κι ευτυχία από τον Θεό. Δεσμεύονται, όμως, διαρκώς από τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά και είναι παγιδευμένοι στα δίχτυα του, δεν μπορούν να επαναστατήσουν συνειδητά εναντίον τους και να βγουν απ’ αυτά, ενώ απομακρύνονται από τον λόγο του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν καταφέρνουν ποτέ να κερδίσουν την παρηγοριά, τη χαρά, τη γαλήνη και την ευτυχία που προέρχονται από τον Θεό. Σε τι κατάσταση ζουν, τελικά, οι άνθρωποι; Παρότι θέλουν να ανταποκριθούν στο καθήκον της επιδίωξης της αλήθειας, δεν μπορούν να το κάνουν και, παρότι θέλουν να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού. Έχουν κολλήσει εκεί που βρίσκονται. Είναι ένα επώδυνο μαρτύριο. Παρά τη θέλησή τους, οι άνθρωποι ζουν μέσα στη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά. Πιο πολύ μοιάζουν με σατανάδες παρά με ανθρώπους, καθώς ζουν συχνά σε σκοτεινές γωνιές, ψάχνοντας να βρουν αισχρές και κακές μεθόδους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις τόσες δυσκολίες που περνάνε. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της ψυχής τους, θέλουν να είναι καλοί και να πασχίσουν να φτάσουν στο φως. Ελπίζουν να ζήσουν ως ανθρώπινα όντα, με αξιοπρέπεια. Ελπίζουν, επίσης, ότι μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια, να ζήσουν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να κάνουν τα λόγια Του ζωή και πραγματικότητά τους. Ωστόσο, δεν καταφέρνουν ποτέ τους να κάνουν πράξη την αλήθεια και, παρότι κατανοούν ένα σωρό δόγματα, δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους. Ταλαντεύονται διαρκώς σ’ αυτό το δίλημμα, δεν μπορούν να πάνε μπροστά και δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω. Έχουν κολλήσει εκεί που βρίσκονται. Και το γεγονός ότι νιώθουν «κολλημένοι» τούς προκαλεί πόνο —τρομερό πόνο. Οι άνθρωποι έχουν τη θέληση να πασχίσουν να φτάσουν στο φως, ενώ δεν είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τον λόγο του Θεού και το σωστό μονοπάτι. Δεν αποδέχονται, όμως, την αλήθεια και δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα λόγια του Θεού. Ταυτόχρονα, εξακολουθούν να μην μπορούν να απαλλαγούν από τα δεσμά και τον έλεγχο της διεφθαρμένης σατανικής τους διάθεσης. Το μόνο που μπορούν να κάνουν στο τέλος είναι να ζουν μες στον πόνο, χωρίς ίχνος πραγματικής ευτυχίας. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Σε κάθε περίπτωση, προκειμένου οι άνθρωποι να κάνουν πράξη την αλήθεια και να την αποκτήσουν, πρέπει να βιώνουν λίγο λίγο τα λόγια του Θεού, ξεκινώντας από τα μικρά πράγματα, για να διαλύσουν την επιρροή που έχουν αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής στις ιδέες και τις απόψεις τους και στην επιδίωξή τους για την αλήθεια. Αυτό είναι το κλειδί κι αυτά τα ζητήματα πρέπει να λυθούν.