Όσον αφορά τις καλές συμπεριφορές, έχουμε αναφέρει τα εξής παραδείγματα: Να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος, να είναι αβρός, να σέβεται τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους, να είναι προσηνής και να είναι προσιτός. Θα συναναστραφούμε τώρα με λεπτομέρειες σχετικά με τον σεβασμό προς τους ηλικιωμένους και τη φροντίδα των νέων. Στην ανθρώπινη ζωή, είναι πολύ σύνηθες να σέβεται κανείς τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους. Είναι κάτι που βλέπει κανείς ακόμη και σε ορισμένους ζωικούς πληθυσμούς, οπότε είναι φυσικό να το βλέπουμε ακόμη περισσότερο στους ανθρώπους, οι οποίοι διαθέτουν συνείδηση και λογική. Σε σχέση με τα άλλα είδη, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι καλύτεροι, πιο συγκεκριμένοι και πιο πρακτικοί στην τήρηση της συγκεκριμένης συμπεριφοράς και όχι καθαρά επιφανειακοί. Εφόσον, σε αντίθεση με τα άλλα είδη, οι άνθρωποι διαθέτουν συνείδηση και λογική, θα πρέπει να τηρούν καλύτερα αυτήν την καλή συμπεριφορά, δηλαδή να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους. Τηρώντας αυτήν την καλή συμπεριφορά, θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξουν ότι η ανθρώπινη φύση τους υπερτερεί της ουσίας των άλλων ειδών, ότι είναι διαφορετική. Το κάνουν, όμως, αυτό στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; (Όχι.) Μήπως το κάνουν οι μορφωμένοι άνθρωποι που έχουν πολλές γνώσεις; (Ούτε αυτοί το κάνουν.) Ας αφήσουμε στην άκρη τον απλό λαό και ας μιλήσουμε για τις υποθέσεις της ελίτ και του παλατιού. Σε αρκετές χώρες σήμερα παρουσιάζονται δραματικά έργα που αφορούν τη ζωή στα παλάτια, μέσα από τα οποία εκτίθενται πολλές από τις ταραχώδεις ιστορίες των βασιλικών οίκων. Το κοινό που έχουν οι αυλικοί και ο απλός λαός είναι ότι και οι δύο δίνουν μεγάλη έμφαση στην ιεραρχία με βάση την ηλικία. Σε σύγκριση με τον απλό λαό, τα μέλη ενός βασιλικού οίκου έχουν εκπαιδευτεί βαθύτερα και πιο συγκεκριμένα όσον αφορά την καλή συμπεριφορά του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων, ενώ οι νεότερες γενιές των βασιλικών οίκων δείχνουν περισσότερη ευλάβεια και σεβασμό στους πιο ηλικιωμένους από ό,τι κάνουν οι απλοί άνθρωποι· είναι ένα ιδιαίτερα εθιμοτυπικό σύστημα. Όσον αφορά τον σεβασμό προς τους ηλικιωμένους και τη φροντίδα των νέων, οι απαιτήσεις που έχουν τα μέλη των βασιλικών οίκων για αυτήν την πτυχή της καλής συμπεριφοράς είναι ιδιαίτερα υψηλές και πρέπει να ακολουθούνται κατά γράμμα. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να τηρούν την απαίτηση της παραδοσιακής κουλτούρας να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους ακριβώς όπως και ο απλός λαός. Όσο, όμως, καλά και σωστά κι αν το κάνουν, όσο αξιοπρεπείς και άμεμπτοι κι αν φαίνονται, πίσω από τη βιτρίνα αυτής της άμεμπτης συμπεριφοράς κρύβονται κάθε λογής μεταβιβάσεις εξουσίας και κόντρες μεταξύ διαφόρων δυνάμεων. Γιοι και πατεράδες, εγγόνια και παππούδες, υπηρέτες και αφέντες, υπουργοί και μονάρχες, στις μεταξύ τους σχέσεις όλοι τους επιφανειακά δείχνουν να τηρούν αυτό το τόσο θεμελιώδες κριτήριο συμπεριφοράς: να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους. Με τη μοναρχική, όμως, εξουσία και διάφορες άλλες δυνάμεις στο παιχνίδι, αυτή η εξωτερική συμπεριφορά δεν εξυπηρετεί σε τίποτα απολύτως και αδυνατεί πλήρως να επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα της μεταβίβασης της μοναρχικής εξουσίας και της κόντρας μεταξύ διαφόρων δυνάμεων. Όπως είναι φυσικό, αυτού του είδους η καλή συμπεριφορά δεν μπορεί, επί της ουσίας, να συγκρατήσει οποιονδήποτε εποφθαλμιά τον θρόνο ή φιλοδοξεί να αποκτήσει την εξουσία. Ο απλός λαός τηρεί τον κανόνα του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων, τον οποίο έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του, και ζει περιορισμένος από αυτόν. Όσο κι αν συμπίπτουν τα συμφέροντα τους και ό,τι είδους διαμάχες κι αν προκύπτουν όταν τα συμφέροντα αυτά συγκρούονται, οι απλοί άνθρωποι μπορούν μετά να συνεχίζουν να συμβιώνουν. Στους βασιλικούς οίκους, όμως, επειδή τα συμφέροντα και οι διαμάχες για την εξουσία έχουν μεγαλύτερη σημασία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολεμούν ασταμάτητα, με αποτέλεσμα στο τέλος οι νικητές να γίνονται βασιλιάδες και οι ηττημένοι εγκληματίες· μία από τις δύο πλευρές θα καταλήξει αναπόφευκτα στον θάνατο. Τόσο οι νικητές όσο και οι ηττημένοι τηρούν εξίσου αυτόν τον κανόνα του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων. Επειδή, όμως, ο βαθμός εξουσίας, οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες της κάθε πλευράς διαφέρουν και υπάρχει ανισότητα όσον αφορά τη δύναμή τους, στο τέλος κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι καταστρέφονται. Από τι καθορίζεται αυτό; Μήπως από τον κανόνα του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων; (Όχι.) Από τι καθορίζεται, λοιπόν; (Από τη σατανική φύση του ανθρώπου.) Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Θέλω να πω ότι αυτοί οι κανόνες, αυτές οι καινοφανείς, δήθεν καλές συμπεριφορές της ανθρωπότητας δεν μπορούν να καθορίσουν απολύτως τίποτα. Το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει ένας άνθρωπος δεν καθορίζεται σε καμία περίπτωση από εξωτερικές συμπεριφορές όπως το να έχει καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι προσηνής ή να σέβεται τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους· καθορίζεται από την ανθρώπινη φύση. Με λίγα λόγια, ο οίκος του Θεού δεν προωθεί αυτές τις δηλώσεις περί καλής συμπεριφοράς που έχουν αναδειχθεί μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές οι συμπεριφορές που θεωρεί καλές ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα είδος καλής συμπεριφοράς και εκδήλωσης· δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, ενώ το ότι κάποιος διαθέτει αυτές τις καλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις δεν σημαίνει ότι κάνει πράξη την αλήθεια, πόσο μάλλον ότι την επιδιώκει.

Εφόσον αυτές οι συμπεριφορές που θεωρούνται καλές από τον άνθρωπο δεν προέρχονται από τον Θεό ούτε τις προωθεί ο οίκος Του και προφανώς δεν συμφωνούν με τις προθέσεις Του και έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια Του και τις απαιτήσεις που θέτει Εκείνος, μήπως ο Θεός έχει και κάποιες απαιτήσεις για τη συμπεριφορά της ανθρωπότητας; (Ναι.) Και ο Θεός, λοιπόν, έχει διατυπώσει κάποιες δηλώσεις σχετικά με τη συμπεριφορά των πιστών που Τον ακολουθούν. Παρότι διαφέρουν από τις απαιτήσεις που έχει θέσει στον άνθρωπο σχετικά με την αλήθεια και είναι σχετικά πιο απλές, περιέχουν κι αυτές κάποιες συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Τι απαιτεί ο Θεός από τους ακολούθους Του; Να έχουν, για παράδειγμα, την ευπρέπεια αγίου. Δεν είναι αυτή μια απαίτηση για την ανθρώπινη συμπεριφορά; (Ναι.) Επιπλέον, να μην είναι κανείς ακόλαστος, αλλά συγκρατημένος, να μη ντύνεται εκκεντρικά, να μην καπνίζει, να μην πίνει, να μη χτυπάει ούτε να βρίζει τους άλλους, καθώς και να μη λατρεύει είδωλα, να τιμά τους γονείς του και ούτω καθεξής. Όλα αυτά είναι απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για τη συμπεριφορά των ακολούθων Του, οι οποίες είναι οι πιο βασικές απαιτήσεις από όλες και δεν πρέπει να τις αγνοεί κανείς. Ο Θεός έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις για τη συμπεριφορά των ακολούθων Του, οι οποίες διαφέρουν από τις καλές συμπεριφορές που προωθούν οι άπιστοι. Το μόνο που κάνουν οι καλές συμπεριφορές που προτείνουν οι άπιστοι είναι να καθιστούν τους ανθρώπους ανώτερα ζώα, διακρίνοντάς τους από άλλα, κατώτερα ζώα. Από την άλλη, οι απαιτήσεις που θέτει ο Θεός στους ακολούθους Του τους διαφοροποιούν όχι από τα ζώα, αλλά από τους άπιστους, από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό. Στο παρελθόν, γινόταν επίσης λόγος για «αγιοποίηση», ένας όρος κάπως υπερβολικός και ανακριβής· ο Θεός, όμως, έχει θέσει κάποιες απαιτήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά των ακολούθων Του. Πείτε Μου, ποιες είναι αυτές; (Να έχουν ευπρέπεια αγίου, να μην είναι ακόλαστοι, αλλά συγκρατημένοι, να μη ντύνονται εκκεντρικά, να μην καπνίζουν ούτε να πίνουν, να μη χτυπάνε ούτε να βρίζουν τους άλλους, να μη λατρεύουν είδωλα και να τιμούν τους γονείς τους.) Πέρα από αυτά, τι άλλες απαιτήσεις έχει; (Να μην ιδιοποιούνται τα υπάρχοντα των άλλων, να μην κλέβουν, να μη ψευδομαρτυρούν, να μη μοιχεύουν.) Και αυτά ισχύουν· περιλαμβάνονται στον Νόμο, αποτελούν απαιτήσεις που έθεσε στην αρχή ο Θεός σχετικά με τη συμπεριφορά της ανθρωπότητας και εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να είναι αληθινές και πρακτικές. Mε αυτές τις απαιτήσεις, ο Θεός ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ακολούθων Του, συνεπώς αυτές οι εξωτερικές συμπεριφορές φανερώνουν ότι κάποιος είναι ακόλουθος του Θεού. Αν διαθέτεις αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις σε βαθμό που, όταν οι άλλοι σε κοιτάζουν, καταλαβαίνουν ότι είσαι πιστός στον Θεό, τότε, αν μη τι άλλο, θα έχεις κερδίσει την έγκριση και τον θαυμασμό τους. Θα λένε ότι διαθέτεις ευπρέπεια αγίου και μοιάζεις με πιστό του Θεού, όχι με άπιστο. Κάποιοι, αφού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, εξακολουθούν να είναι σαν άπιστοι· συχνά καπνίζουν, πίνουν, τσακώνονται και καβγαδίζουν. Κάποιοι, μάλιστα, μοιχεύουν και κλέβουν. Δεν μπορούν καν να συγκρατήσουν τη συμπεριφορά τους, η οποία δεν συμμορφώνεται με τα λόγια του Θεού. Όταν, λοιπόν, τους βλέπει κάποιος άπιστος, λέει το εξής: «Είναι όντως πιστοί του Θεού; Τότε γιατί είναι ίδιοι μ’ αυτούς που δεν πιστεύουν στον Θεό;» Τέτοιοι άνθρωποι δεν κερδίζουν ούτε τον θαυμασμό ούτε την εμπιστοσύνη των άλλων, με αποτέλεσμα, όταν προσπαθούν να διαδώσουν το ευαγγέλιο, οι άνθρωποι να μην το αποδέχονται. Αν κάποιος μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο, τότε αγαπά τα θετικά πράγματα, έχει καλή καρδιά και διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση. Ένας τέτοιος άνθρωπος, με το που ακούσει τα λόγια του Θεού, είναι σε θέση να τα κάνει πράξη και δεν προσποιείται καθόλου κατά την άσκησή του, επειδή, αν μη τι άλλο, ενεργεί με βάση τη συνείδηση και τη λογική του. Σε τι διαφέρουν οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που θέτει ο Θεός στον άνθρωπο από τις καλές συμπεριφορές που προωθεί η ανθρωπότητα; (Οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο είναι ξεκάθαρα πρακτικές και του επιτρέπουν να βιώσει την κανονική ανθρώπινη φύση. Η παραδοσιακή κουλτούρα, από την άλλη, απαιτεί κάποιες συμπεριφορές που είναι μόνο για το θεαθήναι και δεν εξυπηρετούν κανέναν πρακτικό σκοπό.) Σωστά. Όλες οι καλές συμπεριφορές που απαιτεί από τον άνθρωπο η παραδοσιακή κουλτούρα είναι ψεύτικες και προσποιητές· ένα είδος απάτης. Μπορεί όσοι τις τηρούν να λένε όμορφα λόγια, αλλά μέσα τους τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτές οι καλές συμπεριφορές είναι μια μάσκα, μια ψευδαίσθηση. Δεν αποτελούν εκδηλώσεις της ουσίας της ανθρώπινης φύσης κάποιου, αλλά προσωπεία που φοράει ο άνθρωπος για να διατηρήσει την υπερηφάνεια, την υπόληψη και τη θέση του. Είναι σαν να δίνει μια παράσταση, αποτελούν μια υποκριτική προσέγγιση, έναν ρόλο που υποδύεται κανείς σκόπιμα για να τον δουν οι άλλοι. Μπορεί κάποιες φορές οι άλλοι να μην είναι σε θέση να διακρίνουν αν η συμπεριφορά κάποιου είναι αληθινή ή ψεύτικη· με τον καιρό, όμως, όλοι θα δουν το αληθινό του πρόσωπο. Αυτό ακριβώς συνέβη και με τους υποκριτές Φαρισαίους. Ενώ είχαν ένα σωρό εξωτερικές καλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις της δήθεν ευσέβειάς τους, όταν ήρθε ο Κύριος Ιησούς για να εκφράσει την αλήθεια και να κάνει το έργο της λύτρωσης, Τον καταδίκασαν και Τον σταύρωσαν, επειδή αποστρέφονταν και μισούσαν την αλήθεια. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι οι καλές συμπεριφορές και οι εξωτερικές προσεγγίσεις των ανθρώπων δεν αντιπροσωπεύουν τη φύση-ουσία τους ούτε σχετίζονται με αυτήν. Από την άλλη, εφόσον κάποιος πιστεύει στ’ αλήθεια στον Θεό και διαθέτει συνείδηση και λογική, μπορεί να κάνει πράξη και να βιώσει πραγματικά τους κανόνες που απαιτεί ο Θεός να τηρούν οι άνθρωποι. Είτε το κάνεις μπροστά στους άλλους είτε πίσω από την πλάτη τους, οφείλεις να κάνεις αυτά τα πράγματα· όποια κι αν είναι η ανθρώπινη φύση-ουσία σου, πρέπει να εκπληρώσεις αυτές τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός. Όσο σοβαρή κι αν είναι η διεφθαρμένη σου διάθεση, εφόσον ακολουθείς τον Θεό, πρέπει να επιδεικνύεις αυτοσυγκράτηση και να ασκείσαι σύμφωνα με τα λόγια Του. Μόλις περάσει ένα διάστημα που θα βιώνεις αυτά τα πράγματα, θα έχεις πραγματική είσοδο και θα έχεις πραγματικά αλλάξει. Αυτή η αληθινή αλλαγή είναι πραγματική.

Ας κάνουμε μια γρήγορη σύνοψη: Τι είδους απαιτήσεις έχει ο Θεός όσον αφορά τη συμπεριφορά των ανθρώπων; Οι άνθρωποι πρέπει πάντα να τηρούν τις αρχές, να είναι συγκρατημένοι και να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή, προκειμένου οι άλλοι να τους σέβονται· δεν πρέπει ποτέ τους να προσποιούνται. Αυτές τις απαιτήσεις θέτει ο Θεός όσον αφορά τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Με άλλα λόγια, είτε κάποιος βρίσκεται μπροστά σε άλλους είτε όχι, σε όποιο περιβάλλον κι αν βρίσκεται και με όποιον κι αν έχει να κάνει, πρέπει να ασκείται με αυτόν τον τρόπο και να κατέχει αυτού του είδους την πραγματικότητα. Αυτές τις πραγματικότητες πρέπει να κατέχουν οι κανονικοί άνθρωποι και είναι το λιγότερο που οφείλει να κάνει κανείς από άποψη συμπεριφοράς. Έστω, για παράδειγμα, πως κάποιος φωνάζει πολύ, χωρίς όμως να βρίζει τους άλλους ή να αισχρολογεί, ενώ τα λόγια του είναι αληθινά και ακριβή και δεν κάνει επίθεση σε κανέναν. Ακόμα κι όταν αποκαλεί κάποιον κακό ή λέει ότι δεν είναι σωστός άνθρωπος, αυτό που λέει έχει βάση. Παρόλο που εξωτερικά δεν μιλά ούτε ενεργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις που έχουν θέσει οι άπιστοι σχετικά με το να είναι κανείς προσηνής ή ευγενικός και εκλεπτυσμένος, το περιεχόμενο, οι αρχές και η βάση των όσων λέει του επιτρέπουν να ζει με ευπρέπεια και ακεραιότητα. Αυτό θα πει να έχει κανείς αρχές. Δεν μιλά απροβλημάτιστα για πράγματα που δεν γνωρίζει ούτε αξιολογεί αυθαίρετα ανθρώπους που δεν μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα. Μπορεί επιφανειακά να μη φαίνεται πολύ ευγενικός και να μην ανταποκρίνεται στο πρότυπο συμπεριφοράς τού να είναι καλλιεργημένος και να τηρεί τους κανόνες για το οποίο μιλούν οι άπιστοι. Επειδή, όμως, έχει θεοφοβούμενη καρδιά και είναι συγκρατημένος στα λόγια και στις πράξεις του, αυτό που βιώνει υπερτερεί κατά πολύ των συμπεριφορών για τις οποίες μιλάει η ανθρωπότητα, δηλαδή να έχει καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος και να είναι αβρός. Δεν αποτελεί αυτό εκδήλωση ενός ανθρώπου με αυτοσυγκράτηση και αρχές; (Ναι.) Εν πάση περιπτώσει, αν εξετάσετε προσεκτικά τις απαιτήσεις που θέτει ο Θεός όσον αφορά την καλή συμπεριφορά των πιστών Του, ποια από αυτές δεν αποτελεί συγκεκριμένο κανόνα για το τι πρέπει να βιώνουν πρακτικά οι άνθρωποι; Ποια από αυτές τούς ζητά να κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό; Καμία, έτσι δεν είναι; Αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία, εμπρός, εκφράστε την. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιοι να πουν το εξής: «Όταν ο Θεός λέει να μη χτυπάμε και να μη βρίζουμε τους άλλους, αυτό μοιάζει λίγο υποκριτικό, επειδή αυτήν τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που κάποιες φορές βρίζουν τους άλλους, αλλά ο Θεός δεν τους καταδικάζει». Τι εννοεί ο Θεός με τον όρο «εξύβριση» όταν λέει να μη βρίζουμε τους άλλους; (Να ξεσπάει κανείς τα συναισθήματά του λόγω της διεφθαρμένης του διάθεσης.) Εξύβριση είναι το να ξεσπάει κανείς τα συναισθήματά του, να αισχρολογεί. Αν κάτι που λέγεται για κάποιον δεν είναι ευχάριστο, αλλά συνάδει με τη διεφθαρμένη ουσία του, τότε δεν είναι εξύβριση. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να έχει διαταράξει και αναστατώσει το εκκλησιαστικό έργο και να έχει κάνει πολύ κακό. Του λες, λοιπόν, το εξής: «Πόσο κακό έχεις κάνει! Είσαι ένα κάθαρμα· δεν είσαι άνθρωπος!» Μετράει αυτό για εξύβριση; Μήπως πρόκειται για εκδήλωση διεφθαρμένης διάθεσης; Ή ξέσπασμα συναισθημάτων; Μήπως δείχνει πως δεν διαθέτεις ευπρέπεια αγίου; (Εφόσον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δεν μετράει για εξύβριση.) Σωστά, δεν μετράει για τέτοια. Τα λόγια αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι αληθινά και ειλικρινή· τίποτα δεν αποκρύπτεται ούτε μένει κρυφό. Μπορεί να μη συνάδουν με την απαίτηση να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση ή να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος, αλλά συνάδουν με τα γεγονότα. Αυτός που δέχεται την επίπληξη θα αντιπαραβάλλει τον εαυτό του με αυτά τα λόγια, θα τον εξετάσει και θα δει ότι αυτό συνέβη επειδή έκανε κάποιο λάθος και πολύ μεγάλο κακό. Θα μισήσει τον εαυτό του και θα σκεφτεί: «Είμαι τελείως άχρηστος! Μόνο ένας βλάκας θα φερόταν έτσι· δεν είμαι άνθρωπος! Καλά έκανε και με επέπληξε έτσι· αυτό είναι το σωστό!» Αφού το αποδεχτεί, θα γνωρίσει λίγο τη φύση-ουσία του και, αφού για ένα διάστημα βιώσει ορισμένες καταστάσεις και εκτεθεί σε αυτές, θα μετανοήσει ειλικρινά και θα ξέρει στο εξής να αναζητά τις αρχές κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του. Δεν τον αφύπνισε η επίπληξη που δέχτηκε; Δεν διαφέρει, άρα, μια τέτοια επίπληξη από την «εξύβριση» στην οποία αναφέρεται ο Θεός όταν απαιτεί να μη βρίζουν οι άνθρωποι τους άλλους; (Ναι.) Σε τι διαφέρει; Τι σημαίνει ο όρος «εξύβριση» στην απαίτηση του Θεού να μη βρίζουν οι άνθρωποι τους άλλους; Αφενός, δεν είναι καλό να χρησιμοποιεί κανείς αισχρό περιεχόμενο και λέξεις. Ο Θεός δεν θέλει να ακούει τους ακολούθους του να ξεστομίζουν βωμολοχίες· δεν Του αρέσει να ακούει τέτοια λόγια. Οι περιπτώσεις, όμως, που χρησιμοποιεί κανείς κάποια άσχημα λόγια για να αποκαλύψει τα γεγονότα αποτελούν εξαιρέσεις και δεν θεωρούνται εξύβριση. Αφετέρου, ποια είναι η ουσία της συμπεριφοράς της εξύβρισης; Δεν πρόκειται για εκδήλωση θερμοαιμίας; Εάν το πρόβλημα κάποιου μπορείτε να το διευκρινίσετε και να το καταστήσετε σαφές μέσω κανονικής συναναστροφής, προτροπής και επικοινωνίας, γιατί αντ’ αυτού να βρίζετε τον άνθρωπο αυτόν; Δεν είναι καλό αυτό, είναι ανάρμοστο. Συγκριτικά με αυτές τις θετικές προσεγγίσεις, η εξύβριση δεν είναι μια κανονική μέθοδος που πρέπει να υιοθετεί κανείς. Με αυτόν τον τρόπο, ξεσπά τα συναισθήματά του και φανερώνει τη θερμοαιμία του. Ο Θεός δεν θέλει να χειρίζονται οι άνθρωποι οποιοδήποτε ζήτημα ξεσπώντας τα συναισθήματα ή εκδηλώνοντας τη θερμοαιμία τους. Όταν οι άνθρωποι εκδηλώνουν τη θερμοαιμία και ξεσπούν τα συναισθήματά τους, η συμπεριφορά που εκδηλώνουν συχνά είναι η εξής: Βρίζουν τον άλλον και του επιτίθενται με τα λόγια τους. Λένε ό,τι πιο δυσάρεστο μπορούν να πουν, οτιδήποτε μπορεί να πληγώσει τον συνομιλητή τους και να καταλαγιάσει τον δικό τους θυμό. Και όταν τελειώσουν, δεν θα έχουν σπιλώσει και πληγώσει μόνο την άλλη πλευρά, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν πρέπει να χειρίζονται με τέτοια στάση ή μέθοδο τα πράγματα οι ακόλουθοι του Θεού. Επιπλέον, η νοοτροπία των διεφθαρμένων ανθρώπων είναι πάντα να εκδικούνται, να ξεσπούν τα συναισθήματα και τη δυσαρέσκειά τους και να εκδηλώνουν τη θερμοαιμία τους. Θέλουν για το παραμικρό να βρίζουν τους άλλους, ενώ όταν προκύπτει κάποιο θέμα, σημαντικό ή ασήμαντο, η συμπεριφορά που εκδηλώνουν αμέσως είναι η εξύβριση. Το κάνουν ούτως ή άλλως, ακόμη κι όταν γνωρίζουν ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Δεν είναι σατανική μια τέτοια συμπεριφορά; Το κάνουν ακόμη κι όταν είναι μόνοι τους στο σπίτι και δεν τους ακούει κανένας. Δεν ξεσπάνε τα συναισθήματά τους έτσι; Δεν αποκαλύπτουν τη θερμοαιμία τους; (Ναι.) Όταν κάποιος αποκαλύπτει τη θερμοαιμία του και ξεσπά τα συναισθήματά του, σε γενικές γραμμές αυτό σημαίνει ότι προσεγγίζει και χειρίζεται κάποιο θέμα με βάση τη θερμοαιμία του· σημαίνει ότι αντιμετωπίζει κάθε θέμα με θερμόαιμη στάση, και μια συμπεριφορά και εκδήλωση αυτού είναι η εξύβριση. Εφόσον αυτή είναι η ουσία της εξύβρισης, δεν είναι καλό που ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο να μη βρίζει; (Ναι.) Δεν είναι λογικό που ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο να μη βρίζει τους άλλους; Δεν ωφελεί τον άνθρωπο κάτι τέτοιο; (Πράγματι.) Ο τελικός στόχος του Θεού όταν απαιτεί από τους ανθρώπους να μη χτυπούν και να μη βρίζουν τους άλλους είναι να δείχνουν αυτοσυγκράτηση και να μη ζουν διαρκώς μέσα στα συναισθήματα και τη θερμοαιμία τους. Ό,τι κι αν λένε όταν βρίζουν κάποιον αυτοί που ζουν μέσα στα συναισθήματα και τη θερμοαιμία τους, αυτό που εκδηλώνουν είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. Τι είδους διεφθαρμένη διάθεση είναι; Στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για διάθεση φαυλότητας και αλαζονείας. Συνάδει με τις προθέσεις του Θεού η επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος μέσα από την εκδήλωση μιας διεφθαρμένης διάθεσης; (Όχι.) Ο Θεός δεν θέλει να χρησιμοποιούν οι ακόλουθοί Του τέτοιες μεθόδους για να προσεγγίσουν οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους· το συμπέρασμα είναι ότι στον Θεό δεν αρέσει οι άνθρωποι να προσεγγίζουν ό,τι συμβαίνει γύρω τους χτυπώντας τους άλλους και βρίζοντάς τους. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται με την εξύβριση, ενώ αν κάνεις κάτι τέτοιο, επηρεάζεται η ικανότητά σου να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές. Αν μη τι άλλο, μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι θετική και δεν πρέπει να την έχουν όσοι διαθέτουν κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός έθεσε ως απαίτηση για όσους Τον ακολουθούν να μη χτυπούν και να μη βρίζουν τους άλλους. Η «εξύβριση» εμπεριέχει συναισθήματα και θερμοαιμία. Σε τι συγκεκριμένα αναφέρεται ο όρος «συναισθήματα»; Στο μίσος και τις κατάρες, στο να εύχεται κανείς να πάθουν κακό οι άλλοι και να ελπίζει ότι θα πάρουν ό,τι τους αξίζει ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες, και ότι θα έχουν κακό τέλος. Τέτοια συγκεκριμένα αρνητικά πράγματα εμπεριέχουν τα συναισθήματα. Και σε τι αναφέρεται ο όρος «θερμοαιμία»; Στο να χρησιμοποιεί κανείς ακραίες, παθητικές, αρνητικές και κακές μεθόδους για να ξεσπάσει τα συναισθήματά του· να εύχεται να αφανιστούν ή να καταστραφούν τα πράγματα και οι άνθρωποι που δεν του αρέσουν, ώστε να χαρεί με την ατυχία τους, όπως ευχόταν. Αυτό είναι θερμοαιμία. Τι εμπεριέχει η θερμοαιμία; Μίσος, εχθρότητα και κατάρες, καθώς και κάποιες κακές προθέσεις· όλα αυτά εμπεριέχονται στη θερμοαιμία. Είναι κάτι από όλα αυτά θετικό; (Όχι.) Σε ποια κατάσταση βρίσκεται κάποιος όταν ζει μέσα σ’ αυτά τα συναισθήματα και τη θερμοαιμία; Δεν κοντεύει να γίνει ένας παράφρων δαίμονας; Όσο περισσότερο βρίζετε τους άλλους τόσο πιο θυμωμένοι και σκληροί γίνεστε και τόσο περισσότερο θέλετε να τους βρίζετε· στο τέλος, λοιπόν, θα θελήσετε να σηκώσετε χέρι και να χτυπήσετε κάποιον. Και όταν το κάνετε αυτό, θα θελήσετε να τον τραυματίσετε θανάσιμα, να του αφαιρέσετε τη ζωή, πράγμα που σημαίνει το εξής: «Θα σε καταστρέψω! Θα σε σκοτώσω!» Ένα τόσο δα συναίσθημα —ένα αρνητικό συναίσθημα— οδηγεί στη διόγκωση και την έκρηξη της θερμοαιμίας κάποιου και, στο τέλος, τον κάνει να θέλει να αφαιρέσει και να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι αυτό κάτι που οφείλουν να έχουν και να διαθέτουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Τίνος είναι αυτό το πρόσωπο; (Είναι το πρόσωπο ενός διαβόλου.) Είναι ένας διάβολος που προδίδει την αληθινή του εμφάνιση. Αυτό ακριβώς το πρόσωπο έχει ένας δαίμονας όταν είναι έτοιμος να καταβροχθίσει έναν άνθρωπο. Βγαίνει στην επιφάνεια η δαιμονική του φύση και δεν μπορεί να την ελέγξει. Έτσι είναι ένας παράφρων δαίμονας. Και σε ποιον βαθμό παραφροσύνης φτάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Μεταμορφώνονται σε δαίμονα που θέλει να καταβροχθίσει τη σάρκα και την ψυχή του ανθρώπου. Η πιο σοβαρή συνέπεια της εξύβρισης είναι ότι, ακόμη και σε ένα απλό θέμα, μπορεί να οδηγήσει σε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, με αποτέλεσμα να πεθάνει κάποιος. Πολλά ζητήματα ξεκινούν με μια μικρή προστριβή μεταξύ δύο ανθρώπων, η οποία οδηγεί σε αμοιβαίες φωνές και βρισιές, έπειτα σε ξυλοδαρμό και στη συνέχεια στην παρόρμηση να σκοτώσουν. Κατόπιν, η παρόρμηση αυτή γίνεται πράξη, ένας από τους δύο καταλήγει νεκρός και ο άλλος καταδικάζεται για φόνο και τιμωρείται με θανατική ποινή. Στο τέλος, και οι δύο πλευρές βγαίνουν χαμένες. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Τέλος η εξύβριση, τέλος το ξέσπασμα των συναισθημάτων τους· έχουν αποκαλύψει όλη τους τη θερμοαιμία, με αποτέλεσμα να καταλήξουν και οι δύο στην κόλαση. Αυτές είναι συνέπειες που επιφέρουν στον άνθρωπο το ξέσπασμα των συναισθημάτων του και η διόγκωση και η έκρηξη της θερμοαιμίας του. Αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι καλό· είναι ένα κακό αποτέλεσμα. Βλέπεις, ένα απλό, αρνητικό συναίσθημα προκαλεί μια συμπεριφορά που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια τέτοια έκβαση. Παρόλο που οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν ούτε είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια έκβαση, επειδή ζουν μέσα σε κάθε λογής κακά συναισθήματα και επειδή τους δεσμεύει και τους ελέγχει η θερμοαιμία τους, η οποία συχνά διογκώνεται και ξεσπά, αυτές είναι τελικά οι συνέπειες που προκύπτουν. Πείτε Μου, είναι η εξύβριση μια απλή συμπεριφορά; Το να βρίζουν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή μπορεί να μην έχει τόσο κακό αποτέλεσμα· δεν είναι, δηλαδή, αναγκαστικό ότι όλα τα περιστατικά εξύβρισης θα οδηγήσουν ένα τόσο κακό αποτέλεσμα. Ωστόσο, αυτή είναι η ουσία της εξύβρισης. Είναι το ξέσπασμα των συναισθημάτων κάποιου και η διόγκωση και έκρηξη της θερμοαιμίας του. Επομένως, η απαίτηση που θέτει ο Θεός στους ανθρώπους να μη βρίζουν τους άλλους είναι σίγουρα ωφέλιμη για εκείνους· τους ωφελεί με εκατό τρόπους και δεν τους βλάπτει με κανέναν. Παράλληλα, αυτό δείχνει και πόσο σημαντικό ήταν που έθεσε ο Θεός αυτήν την απαίτηση για την ανθρωπότητα. Μπορεί η απαίτηση να μη βρίζει κανείς τους άλλους να μη φτάνει στο επίπεδο της άσκησης ή της επιδίωξης της αλήθειας, δεν παύει να είναι, όμως, μια απαίτηση που οφείλει να τηρεί ο άνθρωπος.

Μπορούν οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στην απαίτηση του Θεού να μη βρίζουν ο ένας τον άλλον βασιζόμενοι μόνο στην αυτοσυγκράτησή τους; Όταν οι άνθρωποι θυμώνουν, πολλές φορές δεν είναι σε θέση να συγκρατηθούν. Πώς μπορούν, λοιπόν, να ανταποκριθούν σ’ αυτήν την απαίτηση και να μη βρίζουν ο ένας τον άλλον; Την ώρα που πας να βρίσεις κάποιον, και κυρίως όταν δεν είσαι σε θέση να συγκρατηθείς, πρέπει να σπεύσεις να προσευχηθείς. Αν προσευχηθείς για λίγη ώρα και ικετεύσεις ειλικρινά τον Θεό, είναι πολύ πιθανό να υποχωρήσει ο θυμός σου, οπότε θα μπορέσεις να συγκρατηθείς και να ελέγξεις τα συναισθήματα και τη θερμοαιμία σου. Μπορεί κάποια στιγμή, για παράδειγμα, οι άνθρωποι να πουν κάτι που θα σε προσβάλλει ή να σε κρίνουν πίσω από την πλάτη σου. Μπορεί, επίσης, είτε εσκεμμένα είτε άθελά τους, να σε πληγώσουν ή να σε εκμεταλλευτούν σε έναν βαθμό, να σου κλέψουν κάτι ή ακόμα και να βλάψουν ζωτικά σου συμφέροντα. Αν σου συμβεί κάτι τέτοιο, θα σκεφτείς το εξής: «Τον μισώ γιατί με πλήγωσε· θέλω να τον βρίσω με όλη μου τη δύναμη και να πάρω εκδίκηση. Μου ’ρχεται μέχρι και να τον χτυπήσω. Θέλω να παίξω βρόμικα πίσω από την πλάτη του για να του δώσω ένα μάθημα». Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα άσχημων συναισθημάτων; Η συνέπεια των άσχημων συναισθημάτων είναι ότι σε κάνουν να θες να προβείς σε τέτοιες ενέργειες. Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο περισσότερο εξοργίζεσαι και νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος σε έχει εκφοβίσει, προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια και τον χαρακτήρα σου. Αισθάνεσαι άβολα μέσα σου και θέλεις να πάρεις εκδίκηση. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για θερμόαιμη παρορμητικότητα που προέκυψε μέσα σου εξαιτίας αυτών των αρνητικών συναισθημάτων; (Ναι.) Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή σου η επιθυμία να πάρεις εκδίκηση; Δεν είσαι έτοιμος να ξεσπάσεις τη θερμοαιμία σου; Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να γαληνεύσεις· πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να προσευχηθείς στον Θεό, να δείξεις αυτοσυγκράτηση, να αναλογιστείς και να αναζητήσεις την αλήθεια και να ενεργήσεις με σύνεση. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να αποφύγεις μια κατάσταση που θα σε αναστατώσει και θα σου προκαλέσει μίσος, διάφορα συναισθήματα και θερμοαιμία. Κάποιοι μπορεί να πουν το εξής: «Δύο άνθρωποι που δουλεύουν όλη μέρα μαζί δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν τέτοιου είδους καταστάσεις». Ακόμη κι αν δεν μπορείς να αποφύγεις μια τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να ανταποδώσεις, αλλά να συγκρατηθείς. Πώς μπορείς να δείξεις αυτοσυγκράτηση; Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να κάτσεις και να σκεφτείς ως εξής: «Αν ανταποδώσω, ο Θεός δεν θα είναι καθόλου ευχαριστημένος, άρα δεν πρέπει να το κάνω. Στον Θεό δεν αρέσουν πράγματα όπως το μίσος, η εκδίκηση και η απέχθεια». Παρόλο που αυτά τα πράγματα δεν αρέσουν στον Θεό, εσύ εξακολουθείς να θέλεις να τα κάνεις και δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου. Πώς μπορείς να λύσεις αυτό το πρόβλημα; Πρέπει, φυσικά, να στηριχθείς στον Θεό· δεν θα μπορέσεις να βρεις λύση αν δεν προσευχηθείς στον Θεό. Επιπλέον, αν έχεις υπερβολικά μικρό ανάστημα, είσαι υπερβολικά θερμόαιμος και δεν μπορείς με τίποτα να συγκρατήσεις τα συναισθήματα και τη θερμοαιμία σου και θέλεις να πάρεις εκδίκηση από κάποιον, όπως και να ’χει δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ανοίξεις το στόμα σου για να τον βρίσεις. Όπου κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να φύγεις από εκεί και να αφήσεις κάποιον άλλο να παρέμβει και να δώσει λύση στην κατάσταση. Πρέπει να προσευχηθείς από μέσα σου στον Θεό και να απαγγείλεις μερικές σχετικές φράσεις από τα λόγια Του. Αν προσευχηθείς στον Θεό με αυτόν τον τρόπο, σιγά σιγά θα υποχωρήσει η θερμοαιμία σου. Θα διαπιστώσεις ότι το να βρίζεις τους άλλους δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα και ότι κάτι τέτοιο αποτελεί αποκάλυψη διαφθοράς και το μόνο που καταφέρνει είναι να ντροπιάσει τον Θεό. Αν προσευχηθείς έτσι, δεν θα λυθεί το πρόβλημά σου; Ποια είναι η γνώμη σας για αυτήν τη λύση; (Είναι μια καλή λύση.) Δεν έχω να προσθέσω κάτι στη συναναστροφή Μου πάνω στον κανονισμό συμπεριφοράς «Να μη χτυπάς και να μη βρίζεις τους άλλους», τον οποίο έχει διατυπώσει ο Θεός.

Ποιες ήταν οι καλές συμπεριφορές που ζητά ο Θεός να τηρούν οι άνθρωποι και πάνω στις οποίες συναναστράφηκα μόλις τώρα; (Να έχουν ευπρέπεια αγίου, να μην είναι ακόλαστοι, αλλά συγκρατημένοι, να μη ντύνονται εκκεντρικά, να μη χτυπάνε ούτε να βρίζουν τους άλλους, να μην καπνίζουν ούτε να πίνουν, να μη λατρεύουν είδωλα, να τιμούν τους γονείς τους, να μην κλέβουν, να μην ιδιοποιούνται τα υπάρχοντα των άλλων, να μη μοιχεύουν και να μην ψευδομαρτυρούν.) Ναι, πολύ σωστά όλα αυτά. Για πείτε Μου, εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα οι απαιτήσεις που υπαγορεύει ο Νόμος, όπως για παράδειγμα, το να μην κλέβει κανείς και να μην εκμεταλλεύεται τους άλλους; Εφαρμόζονται ακόμη; (Εξακολουθούν να ισχύουν και να εφαρμόζονται.) Και τι ισχύει για τις εντολές από την Εποχή της Χάριτος; (Και αυτές ισχύουν ακόμη.) Γιατί, λοιπόν, έθεσε ο Θεός αυτές τις συγκεκριμένες απαιτήσεις; Σε ποια πτυχή της άσκησης του ανθρώπου αναφέρονται αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις; Αν δεν έθετε ο Θεός αυτές τις απαιτήσεις, θα τα καταλάβαιναν όλα αυτά οι άνθρωποι; (Όχι.) Δεν θα τα καταλάβαιναν. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που έθεσε ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά σχετίζονται με τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Έθεσε αυτές τις συγκεκριμένες απαιτήσεις για μπορέσουν οι άνθρωποι να διακρίνουν και να αναγνωρίζουν με ακρίβεια τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα και να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος· για να μάθουν ότι η μοιχεία είναι κάτι αρνητικό, επαίσχυντο, κάτι που απεχθάνεται ο Θεός και περιφρονεί ο άνθρωπος και άρα θα πρέπει να δείχνουν αυτοσυγκράτηση και να μη διαπράττουν μοιχεία ούτε να κάνουν λάθη σ’ αυτήν την πτυχή· τις έθεσε, επίσης, για να μάθουν οι άνθρωποι ότι συμπεριφορές όπως η εκμετάλλευση των άλλων, η κλοπή και ούτω καθεξής είναι αρνητικά πράγματα που δεν πρέπει να κάνουν. Αν σου αρέσει να κάνεις αυτά τα πράγματα και τα έχεις κάνει, δεν είσαι καλός άνθρωπος. Πώς μπορεί να ξεχωρίσει κανείς έναν άνθρωπο με καλή ανθρώπινη φύση από έναν άνθρωπο με κακή ανθρώπινη φύση ή μια θετική προσωπικότητα από μια αρνητική; Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να επιβεβαιωθεί το εξής: Μόνο με βάση τα λόγια του Θεού μπορεί να διακρίνει κανείς με ακρίβεια έναν άνθρωπο και να ξεχωρίσει τις θετικές προσωπικότητες από τις αρνητικές. Ο μόνος τρόπος να διακρίνει κανείς και να αντιληφθεί ξεκάθαρα τους ανθρώπους είναι σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Θα δώσω ένα παράδειγμα: Τι ανθρώπινη φύση έχει κάποιος που είναι επιτήδειος και του αρέσει να κλέβει από τους άλλους; (Κακή.) Εφόσον η κλοπή θεωρείται σοβαρή κακή πράξη, όσοι κλέβουν είναι κακοί άνθρωποι. Όλοι οι άλλοι φυλάγονται από αυτούς, κρατάνε αποστάσεις και τους θεωρούν κλέφτες. Δεν επιβεβαιώνεται, λοιπόν, πως στο μυαλό τους οι άνθρωποι θεωρούν τους κλέφτες αρνητικούς χαρακτήρες και την κλοπή αρνητικό πράγμα και αμαρτωλή συμπεριφορά; Θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα: Ας πούμε ότι ένας άνθρωπος είναι μοιχός και ορισμένοι δεν γνωρίζουν αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό· ο μόνος τρόπος να το μετρήσουν με ακρίβεια είναι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, καθώς μόνο τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Κανένας από τους νέους ισχυρισμούς σχετικά με τη μοιχεία που προβάλλουν σήμερα τα νομικά συστήματα και η ηθική δεν είναι η αλήθεια. Ο Θεός είπε: «Μη μοιχεύσεις»· τα λόγια αυτά είναι η αλήθεια και η αλήθεια δεν θα παρέλθει ποτέ. Από τη στιγμή που έθεσε ο Θεός την απαίτηση «μη μοιχεύσεις», όλοι θα πρέπει να αποστρέφονται και να απορρίπτουν τους μοιχούς, να κρατάνε αποστάσεις από αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ανθρώπινη φύση· αν μη τι άλλο, αν τους μετρήσεις από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης, δεν είναι καλοί άνθρωποι. Όποιος έχει τέτοια συμπεριφορά και τέτοια ανθρώπινη φύση είναι αισχρός· οι άνθρωποι τον απεχθάνονται, οι γύρω του τον περιφρονούν, τον αποστρέφονται και τον απορρίπτουν, ενώ δεν έχει την έγκριση των περισσότερων ανθρώπων. Τα λόγια του Θεού επιβεβαιώνουν ότι η μοιχεία είναι κάτι αρνητικό και οι μοιχοί είναι αρνητικές προσωπικότητες. Όσο κακές κι αν είναι πλέον οι τάσεις της κοινωνίας, η μοιχεία και η παράνομη συνουσία είναι πράγματα αρνητικά και όσοι τα διαπράττουν είναι αρνητικές προσωπικότητες. Δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό και είναι κάτι που πρέπει να διακρίνετε· μην αφήνετε τις κακές τάσεις της κοινωνίας να σας παραπλανήσουν και να σας παρασύρουν. Εκτός από αυτές, υπάρχουν και κάποιες πιο συγκεκριμένες απαιτήσεις: Ο Θεός λέει στους ανθρώπους να μη λατρεύουν είδωλα, να τιμούν τους γονείς τους, να μη χτυπούν ούτε να βρίζουν τους άλλους, να έχουν ευπρέπεια αγίου και ούτω καθεξής. Όλες αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις είναι τα πρότυπα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με άλλα λόγια, πριν εφοδιάσει ο Θεός τους ανθρώπους με την αλήθεια και προκειμένου αυτοί να μπορούν να κάνουν τις σωστές επιλογές, τους δίδαξε ποιες πράξεις είναι σωστές και θετικές και ποιες λανθασμένες και αρνητικές· τους είπε πώς να είναι καλοί άνθρωποι και ποιες καλές συμπεριφορές πρέπει να έχουν για να είναι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν ως άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση. Κάθε κανονικός άνθρωπος θα πρέπει να βιώνει πραγματικά όλες αυτές τις απαιτήσεις που ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και με βάση αυτές πρέπει να αντιμετωπίζει και να χειρίζεται καθετί που συναντά. Έστω, για παράδειγμα, ότι βλέπεις κάποιον να έχει κάτι ωραίο και θέλεις να το κάνεις δικό σου. Σκέφτεσαι, όμως, τότε το εξής: «Ο Θεός λέει ότι είναι λάθος να κλέβεις τα πράγματα των άλλων· είπε ότι δεν πρέπει να κλέβουμε ούτε να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους. Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν θα κλέψω». Δεν έχεις συγκρατήσει έτσι τη συμπεριφορά της κλοπής; Και ενώ το κάνεις αυτό, δεν έχει ρυθμιστεί και η συμπεριφορά σου; Πριν θέσει ο Θεός αυτές τις απαιτήσεις, όταν οι άνθρωποι έβλεπαν κάποιον να έχει κάτι ωραίο, ήθελαν να το κάνουν δικό τους. Δεν το θεωρούσαν λάθος αυτό ούτε επαίσχυντο· δεν πίστευαν ότι ο Θεός το απεχθανόταν ή ότι ήταν κάτι αρνητικό, ούτε βέβαια το έβλεπαν σαν αμαρτία· αυτά ήταν πράγματα που δεν γνώριζαν και έννοιες που δεν είχαν αντιληφθεί. Μόλις έθεσε ο Θεός την απαίτηση «μην κλέβεις», οι άνθρωποι απέκτησαν έναν ψυχικό φραγμό όσον αφορά αυτά τα πράγματα, έναν φραγμό που τους έδειξε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να κλέβουν και στο να μην κλέβουν. Αν κλέβεις σημαίνει ότι κάνεις κάτι αρνητικό, κάτι άσχημο και κακό· είναι μια πράξη επαίσχυντη. Αν δεν κλέβεις, τότε ακολουθείς την ηθική της ανθρώπινης φύσης και έχεις ανθρώπινη φύση. Οι απαιτήσεις του Θεού σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά όχι μόνο διορθώνουν τις αρνητικές συμπεριφορές και προσεγγίσεις των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα ρυθμίζουν και τη συμπεριφορά τους, έτσι ώστε να μπορούν να ζουν με κανονική ανθρώπινη φύση, να έχουν κανονικές συμπεριφορές και εκδηλώσεις και τουλάχιστον να μοιάζουν με ανθρώπους, με κανονικούς ανθρώπους. Πείτε Μου, δεν είναι άκρως σημαντικές αυτές οι απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά; (Ναι.) Είναι πολύ σημαντικές. Παρόλα αυτά, αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά απέχουν ακόμη αρκετά από τις αλήθειες που εκφράζει σήμερα ο Θεός και δεν ανέρχονται στο επίπεδο της αλήθειας. Αυτό οφείλεται στο ότι, πριν από πολύ καιρό, στην Εποχή του Νόμου, αυτές οι απαιτήσεις δεν ήταν παρά νόμοι που ρύθμιζαν την ανθρώπινη συμπεριφορά· ο Θεός έλεγε στους ανθρώπους όσο πιο απλά και ξεκάθαρα γινόταν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν, θέτοντας για εκείνους ορισμένους κανόνες. Την Εποχή της Χάριτος, οι απαιτήσεις αυτές δεν ήταν παρά εντολές, ενώ στη σημερινή εποχή θα τις χαρακτήριζε κανείς απλώς ως κριτήρια για τη μέτρηση της συμπεριφοράς κάποιου και για την αξιολόγηση των πραγμάτων. Αν και τα κριτήρια αυτά δεν ανέρχονται στο επίπεδο της αλήθειας και απέχουν αρκετά από αυτήν, αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για να επιδιώξει κανείς την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Εάν κάποιος τηρεί αυτούς τους κανόνες, αυτούς τους νόμους και τις εντολές, αυτές τις απαιτήσεις και τα κριτήρια συμπεριφοράς που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων, μπορεί να ειπωθεί ότι ο άνθρωπος αυτός πληροί τις βασικές προϋποθέσεις για να κάνει πράξη την αλήθεια και να την επιδιώξει. Έστω πως κάποιος καπνίζει και πίνει αλκοόλ, συμπεριφέρεται ακόλαστα, μοιχεύει, εκμεταλλεύεται τους άλλους και συχνά κλέβει. Έχει λογική, σ’ αυτήν την περίπτωση, να πεις: «Αυτός ο άνθρωπος αγαπάει την αλήθεια, και σίγουρα μπορεί να την κάνει πράξη και να σωθεί»; (Δεν έχει λογική, όχι.) Γιατί δεν έχει λογική; (Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι καν σε θέση να ανταποκριθεί στις πιο βασικές απαιτήσεις του Θεού. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να κάνει πράξη την αλήθεια. Είναι ψέμα, λοιπόν, να πούμε ότι αγαπάει την αλήθεια.) Έτσι είναι. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καν τη στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν έχει καν τη στοιχειώδη συνείδηση και λογική που οφείλει να έχει ένας άνθρωπος. Με άλλα λόγια, δεν έχει τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τι σημαίνει το ότι δεν έχει συνείδηση και λογική; Σημαίνει ότι, παρόλο που αυτός ο άνθρωπος έχει ακούσει τα λόγια που έχει πει ο Θεός, τις απαιτήσεις που έχει θέσει για τον άνθρωπο και τους κανόνες που έχει θεσπίσει, δεν τα έχει πάρει καθόλου στα σοβαρά. Ο Θεός λέει ότι είναι κακό να κλέβεις τα πράγματα των άλλων και ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κλέβουν, και ο συγκεκριμένος άνθρωπος αναρωτιέται: «Γιατί δεν επιτρέπεται να κλέβουν οι άνθρωποι; Είμαι πολύ φτωχός· αν δεν έκλεβα, πώς θα κατάφερνα να επιβιώσω; Πώς θα γινόμουν πλούσιος αν δεν έκλεβα και δεν εκμεταλλευόμουν τους άλλους;» Δεν του λείπει η συνείδηση και η λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Ναι.) Εφόσον αδυνατεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις που έθεσε ο Θεός για να συγκρατήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, δεν διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση. Είναι δυνατόν να πει κανείς πως κάποιος που δεν διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση αγαπάει την αλήθεια; (Όχι.) Δεν αγαπά τα θετικά πράγματα και, παρόλο που ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κλέβουν και να μοιχεύουν, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σ’ αυτές τις απαιτήσεις και αποστρέφεται αυτά τα λόγια του Θεού. Είναι, άρα, ικανός να αγαπήσει την αλήθεια; Η αλήθεια είναι πολύ υψηλότερη από αυτά τα κριτήρια συμπεριφοράς· μπορεί να την αποκτήσει; (Όχι.) Η αλήθεια δεν είναι απλώς ένα κριτήριο συμπεριφοράς· δεν ισχύει ότι, όταν οι άνθρωποι αμαρτάνουν ή ενεργούν αυθαίρετα και απερίσκεπτα, σκέφτονται την αλήθεια κι έτσι συγκρατούνται και παύουν να αμαρτάνουν ή να ενεργούν αυθαίρετα και απερίσκεπτα. Η αλήθεια δεν συγκρατεί απλώς τη συμπεριφορά των ανθρώπων με έναν τόσο απλό τρόπο· μπορεί να γίνει η ζωή κάποιου και να κυριαρχήσει σε όλα όσα αφορούν έναν άνθρωπο. Για να μπορέσει κανείς να αποδεχθεί την αλήθεια ως ζωή του, πρέπει να βιώσει το έργο του Θεού, να γνωρίσει την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Όταν οι άνθρωποι αποδέχονται την αλήθεια, διεξάγεται μια μάχη μέσα τους και θα εκδηλωθούν πιθανότατα οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν την αλήθεια για να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, τότε η αλήθεια μπορεί να γίνει η ζωή τους και η αρχή σύμφωνα με την οποία συμπεριφέρονται και ζουν. Μόνο όσοι αγαπούν την αλήθεια και διαθέτουν ανθρώπινη φύση μπορούν να το πετύχουν αυτό. Μπορούν όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια και δεν έχουν ανθρώπινη φύση να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο; (Όχι.) Σωστά· όσο και να το θέλουν, δεν μπορούν να το κάνουν.

Αν εξετάσουμε αυτές τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, είναι κάτι από τα λόγια που έχει πει και από τους συγκεκριμένους όρους που έχει θέσει περιττό; (Όχι.) Είναι όλα σημαντικά; Έχουν αξία; (Ναι.) Πρέπει να τα τηρούν οι άνθρωποι; (Ναι.) Σωστά· πρέπει να τα τηρούν. Και πέρα από το να τηρούν όλα αυτά, πρέπει παράλληλα να απορρίπτουν τις δηλώσεις που τους έχει ενσταλάξει η παραδοσιακή κουλτούρα, όπως το να έχουν καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικοί και εκλεπτυσμένοι και ούτω καθεξής. Πρέπει να συμμορφώνονται με καθεμία από τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά και να την εναρμονίζουν απόλυτα με τα λόγια του Θεού. Πρέπει να ακολουθούν πιστά όλες τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση και, φυσικά, να αξιολογούν, επίσης, τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν απολύτως σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτές. Παρότι οι απαιτήσεις αυτές υπολείπονται των προτύπων της αλήθειας, είναι όλες λόγια του Θεού, κατά συνέπεια μπορούν να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους με τρόπο θετικό και ενεργητικό. Τι ορισμό έχω δώσει για την επιδίωξη της αλήθειας; Να βλέπει κανείς τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια. Τα λόγια του Θεού περιλαμβάνουν ένα μεγάλο εύρος πραγμάτων. Κάποιες φορές, μία μόνο φράση από τα λόγια Του αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο της αλήθειας. Κάποιες άλλες, χρειάζονται πολλές φράσεις ή ακόμη και ένα χωρίο για να αναλύσουν ένα στοιχείο της αλήθειας. Άλλες πάλι, ένα στοιχείο της αλήθειας εκφράζεται σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Μπορεί η αλήθεια να φαίνεται απλή, στην πραγματικότητα, όμως, κάθε άλλο παρά απλή είναι. Για να δώσουμε μια ευρύτερη περιγραφή της αλήθειας, ο Θεός είναι η αλήθεια. Όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Τα λόγια του Θεού είναι άφθονα και καλύπτουν ένα ευρύ περιεχόμενο· αποτελούν όλα τους εκφράσεις της αλήθειας. Παραδείγματος χάρη, οι νόμοι και οι εντολές που έχει διατυπώσει ο Θεός, καθώς και οι απαιτήσεις συμπεριφοράς που έχει θέσει σ’ αυτήν τη νέα εποχή, είναι όλα λόγια του Θεού. Αν και ορισμένα από αυτά τα λόγια δεν φτάνουν στο επίπεδο της αλήθειας και δεν πληρούν τα κριτήρια ώστε να θεωρηθούν αλήθεια, εντούτοις είναι θετικά πράγματα. Αν και είναι απλώς λόγια που συγκρατούν την ανθρώπινη συμπεριφορά, πρέπει όλοι να τα τηρούν. Αν μη τι άλλο, πρέπει κανείς να έχει αυτού του είδους τις συμπεριφορές και να είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε αυτά τα πρότυπα. Πρέπει, άρα, να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Επειδή ακριβώς είναι λόγια του Θεού, οι άνθρωποι πρέπει να τα τηρούν· επειδή ακριβώς είναι λόγια του Θεού, όλοι πρέπει να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Είναι σωστό αυτό; (Ναι.) Έχω πει κάτι αντίστοιχο και στο παρελθόν: Όσα λέει ο Θεός τα εννοεί, όσα λέει θα γίνουν, και όσα γίνουν θα διαρκέσουν για πάντα, πράγμα που σημαίνει ότι τα λόγια του Θεού δεν θα παρέλθουν ποτέ. Γιατί δεν θα παρέλθουν; Επειδή, όσα λόγια κι αν λέει ο Θεός και όποτε κι αν τα λέει, είναι όλα αλήθεια και δεν παρέρχονται ποτέ. Ακόμη και όταν ο κόσμος εισέλθει σε μια νέα εποχή, τα λόγια του Θεού δεν πρόκειται ούτε να αλλάξουν ούτε να παρέλθουν. Γιατί λέω ότι τα λόγια του Θεού δεν πρόκειται να παρέλθουν; Επειδή τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και καμία αλήθεια δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Επομένως, όλοι οι νόμοι και οι εντολές που έχει διατυπώσει και εκφράσει ο Θεός και όλες οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει θέσει σχετικά με τη συμπεριφορά του ανθρώπου δεν θα παρέλθουν ποτέ. Κάθε απαίτηση στα λόγια του Θεού ωφελεί τη δημιουργημένη ανθρωπότητα, ρυθμίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά και είναι εποικοδομητική και πολύτιμη για τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης και την ορθή συμπεριφορά των ανθρώπων. Όλα αυτά τα λόγια μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους και να τους βοηθήσουν να βιώσουν την αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Αντίθετα, αν οι άνθρωποι αρνούνται αυτά τα λόγια του Θεού και τις απαιτήσεις που έχει θέσει για εκείνους, και τηρούν, αντ’ αυτού, τις δηλώσεις για την καλή συμπεριφορά που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος, τότε διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Όχι μόνο δεν θα αποκτούν περισσότερη ανθρώπινη φύση και λογική, αλλά θα γίνονται όλο και πιο δόλιοι και υποκριτές, όλο και πιο ικανοί να εξαπατήσουν τους άλλους, ενώ η ανθρώπινη φύση που βιώνουν θα χαρακτηρίζεται από όλο και περισσότερη εξαπάτηση. Δεν θα εξαπατούν μόνο τους άλλους ανθρώπους, αλλά θα προσπαθούν να εξαπατήσουν ακόμη και τον Θεό.