Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω στο ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει «Να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να χειρίζεσαι με αφοσίωση ό,τι σου έχουν εμπιστευτεί οι άλλοι». Θα συναναστραφούμε τώρα πάνω στο εξής ρητό: «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς να αναλύσουμε τις παράλογες σκέψεις και απόψεις που περιέχονται σ’ αυτό το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή, καθώς και τι πρόθεση έχει ο Σατανάς όταν λέει κάτι τέτοιο. Ένα κινεζικό απόφθεγμα λέει το εξής: «Δύσκολα μπορούμε να μάθουμε τις αληθινές προθέσεις ενός ανθρώπου». Ποιες είναι, άρα, οι αληθινές προθέσεις του Σατανά; Αυτό ακριβώς πρέπει να αποκαλύψουμε και να αναλύσουμε. Το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί» είναι μια ακόμη σκέψη και δήλωση που προβάλλει ο Σατανάς στους ανθρώπους, η οποία φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι αρκετά ευγενής· είναι επιβλητική και δυνατή. Γιατί είναι τόσο εντυπωσιακό, λοιπόν, αυτό το ρητό; Αξίζει να το εκτιμάμε και να το παίρνουμε στα σοβαρά; Αξίζει να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφερόμαστε και να ενεργούμε σύμφωνα με αυτήν τη σκέψη και άποψη; Έχει κάποια αξία; Είναι ένα θετικό ρητό; Αν δεν είναι θετική ούτε σωστή σκέψη και άποψη, τι αρνητική επίδραση έχει, τότε, στους ανθρώπους; Ποια είναι η πρόθεση του Σατανά όταν διατυπώνει ένα τέτοιο ρητό και ενσταλάζει αυτήν τη σκέψη και άποψη στους ανθρώπους; Πώς πρέπει να τη διακρίνουμε; Αν μπορέσεις να διακρίνεις αυτήν τη φράση, θα την αρνηθείς και θα την απορρίψεις μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου και δεν θα σε επηρεάζει πια. Παρόλο που μπορεί να περνάει στιγμιαία απ’ το μυαλό σου και κατά καιρούς να σου προκαλεί βαθιά αναστάτωση, αν είσαι σε θέση να τη διακρίνεις, δεν θα σε δεσμεύει ούτε θα σε περιορίζει πια. Έχει λέτε κάποια αξία το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί»; Θεωρείται ρητό που έχει θετική επίδραση στους ανθρώπους; (Όχι.) Θα θέλατε να είστε κύριοι; Είναι καλό ή κακό να είναι κανείς κύριος; Είναι καλύτερο να είναι κύριος ή να υποκρίνεται τον κύριο; Είναι καλύτερο να είναι κύριος ή κακούργος; Δεν τα έχετε σκεφτεί ποτέ σας όλα αυτά; (Όχι.) Μπορεί να μην τα έχετε σκεφτεί, ένα πράγμα, όμως, είναι σίγουρο: Χρησιμοποιείτε συχνά τη λέξη «κύριος», και λέτε πράγματα του τύπου: «Καλύτερα να είσαι αληθινός κακούργος παρά ψεύτικος κύριος» και «Ένας αληθινός κύριος είναι τόσο γενναιόδωρος πνευματικά που και να τον προσβάλει κάποιος, δεν του κρατάει κακία και είναι σε θέση να τον συγχωρήσει. Αυτό θα πει κύριος!» Εφόσον είσαι σε θέση να λες τέτοια πράγματα, τι αποδεικνύει αυτό για σένα; Μήπως ότι η έννοια του «κυρίου» έχει υψηλή θέση στις σκέψεις και τις απόψεις σου; Μήπως έχεις στο μυαλό σου τις ανάλογες σκέψεις και ρητά; Θα μπορούσαμε να πούμε κάτι τέτοιο; (Ναι.) Εγκρίνεις και θαυμάζεις τους ανθρώπους στην κοινωνία που συμπεριφέρονται σαν κύριοι ή που αποκαλούνται κύριοι, και πασχίζεις να γίνεις σαν κι αυτούς και να σε βλέπουν οι άλλοι ως κύριο κι όχι ως κακούργο. Θα στενοχωρηθείς πολύ αν ακούσεις κάποιον να λέει: «Είσαι αληθινός κακούργος». Θα ενθουσιαστείς, όμως, αν κάποιος σου πει: «Είσαι αληθινός κύριος». Αυτό συμβαίνει επειδή έχεις την εντύπωση πως αν κάποιος σου κάνει κομπλιμέντο και σε πει κύριο, θα αποκτήσεις περισσότερη αξία ως χαρακτήρας. Νομίζεις πως έτσι επικυρώνονται οι τρόποι και οι μέθοδοι βάσει των οποίων φέρεσαι και χειρίζεσαι τα πράγματα. Αφού, βέβαια, λάβεις αυτού του είδους την επικύρωση στην κοινωνία, νιώθεις ότι έχεις μια ευγενή θέση και δεν ανήκεις σε χαμηλή τάξη ούτε είσαι κατώτερος. Η έννοια του «έντιμου κυρίου», είτε είναι πραγματική είτε μύθος, κατέχει ιδιαίτερη θέση στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων. Γι’ αυτό άλλωστε, όταν σας ρώτησα αν είναι καλύτερο να είναι κανείς κύριος ή κακούργος, δεν τόλμησε κανείς σας να Μου απαντήσει. Γιατί άραγε; Επειδή σκεφτήκατε το εξής: «Πώς γίνεται να ρωτάς κάτι τέτοιο; Προφανώς και είναι καλύτερο να είσαι κύριος παρά κακούργος. Ένας κύριος δεν είναι καλός άνθρωπος; Δεν είναι έντιμος και ιδιαίτερα ηθικός; Αν πούμε ότι δεν είναι καλό να είναι κανείς κύριος, δεν πάμε κόντρα στην κοινή λογική; Κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την κανονική ανθρώπινη φύση, έτσι δεν είναι; Αν δεν είναι καλός να είναι κανείς κύριος, ποιο είδος ανθρώπου είναι, τότε, καλό;» Δεν τολμήσατε, λοιπόν, να απαντήσετε, σωστά; (Ναι.) Μήπως αυτό επιβεβαιώνει ότι μέσα σας είναι ξεκάθαρη η επιλογή μεταξύ ενός κυρίου και ενός κακούργου; Ποιον από τους δύο προτιμάτε; (Τον κύριο.) Ο στόχος μας είναι, άρα, ξεκάθαρος. Θα εστιάσουμε στο πώς αναγνωρίζουμε και αναλύουμε έναν κύριο. Είναι αυτονόητο πως σε κανέναν δεν αρέσουν οι κακούργοι. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, ένας κύριος; Έστω πως το ερώτημα που θέτετε είναι το εξής: «Είναι καλύτερα να είσαι κύριος ή κακούργος;» Η απάντηση για Μένα είναι ξεκάθαρη: Και τα δύο είναι κακά, αφού ούτε ο κύριος ούτε ο κακούργος έχουν θετικό χαρακτήρα. Απλώς στην περίπτωση του κακούργου, οι άνθρωποι κρίνουν τη συμπεριφορά, τις πράξεις, τον χαρακτήρα και το ήθος του ως σχετικά κακά, με αποτέλεσμα να μην τον συμπαθούν. Ειδικά όταν ο κακούργος προβάλλει δημόσια το ποταπό ήθος και τον ποταπό του χαρακτήρα, οι άνθρωποι τον θεωρούν ακόμη πιο αχρείο. Από την άλλη, ένας κύριος επιδεικνύει πιο συχνά το πόσο κομψά μιλάει και ενεργεί, καθώς και το καλό του ήθος και τον εκλεπτυσμένο χαρακτήρα του, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να τον σέβονται και να έχουν την αίσθηση ότι επωφελούνται από αυτόν. Τον αποκαλούν, έτσι, κύριο. Όταν ένας κύριος παρουσιάζεται στους άλλους με τέτοιον τρόπο, επαινείται και κερδίζει τον θαυμασμό και την εκτίμησή τους. Εξαιτίας αυτών, οι άνθρωποι αγαπούν τους κυρίους και αντιπαθούν τους κακούργους. Πού βασίζονται, όμως, οι άνθρωποι για να διαπιστώσουν αν κάποιος είναι κύριος ή κακούργος; (Βασίζονται στην εξωτερική του συμπεριφορά.) Για να κρίνουν κάποιον ως ευγενή ή ποταπό βασίζονται στη συμπεριφορά του. Γιατί, όμως, κρίνουν οι άνθρωποι τους άλλους με βάση τη συμπεριφορά τους; Η απάντηση είναι ότι το επίπεδο των περισσότερων ανθρώπων δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτό το επίπεδο και μέχρι εκεί φτάνει. Το μόνο που μπορούν να δουν είναι αν η συμπεριφορά κάποιου είναι καλή ή κακή· δεν είναι σε θέση να δουν καθαρά την ουσία του ανθρώπου αυτού. Ο μόνος, λοιπόν, τρόπος με τον οποίο μπορούν να διαπιστώσουν αν ο άνθρωπος αυτός είναι κύριος ή κακούργος είναι με βάση τη συμπεριφορά του. Είναι, άρα, σωστή αυτή η μέθοδος διάκρισης; (Όχι.) Είναι τελείως λανθασμένη. Είναι ακριβές, λοιπόν, να λέμε ότι ένας κύριος έχει εκλεπτυσμένο χαρακτήρα και καλό ήθος; (Όχι.) Σωστά, δεν είναι ακριβές. Είναι ανακρίβεια να ερμηνεύουμε τους κυρίους ως ανθρώπους με εκλεπτυσμένο χαρακτήρα ή ως ηθικούς, αξιοπρεπείς και ενάρετους. Αν, λοιπόν, τον εξετάσουμε τώρα, είναι θετικός ο όρος «κύριος»; (Όχι.) Δεν είναι θετικός. Ένας κύριος δεν είναι πιο ευγενής από έναν κακούργο. Ποια είναι, άρα, η απάντηση αν κάποιος ρωτήσει το εξής: «Είναι καλύτερο να είναι κανείς κύριος ή κακούργος;»; (Και τα δύο είναι κακά.) Αυτή είναι η ακριβής απάντηση. Αν τώρα ρωτήσει κάποιος γιατί είναι και τα δύο κακά, η απάντηση είναι απλή. Ούτε ο κύριος ούτε ο κακούργος έχουν θετικό χαρακτήρα· κανένας από τους δύο δεν είναι πραγματικά καλός άνθρωπος. Έχουν εμποτιστεί με τη διεφθαρμένη διάθεση και το δηλητήριο του Σατανά. Ελέγχονται και δηλητηριάζονται από τον Σατανά και ζουν σύμφωνα με τη λογική και τους νόμους του. Μπορούμε, άρα, να πούμε με βεβαιότητα ότι ένας κακούργος δεν είναι καλός άνθρωπος και, παράλληλα, ένας κύριος δεν μπορεί να είναι θετικός άνθρωπος. Ακόμη κι αν οι άλλοι τον θεωρούν καλό, εκείνος απλώς παριστάνει τον καλό. Δεν είναι ένας ειλικρινής άνθρωπος που έχει λάβει την έγκριση του Θεού, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που έχει φόβο Θεού και αποφεύγει το κακό. Ένας κύριος συμπεριφέρεται απλώς καλά λίγο πιο συχνά και άσχημα λίγο πιο σπάνια. Ένας κακούργος, από την άλλη, συμπεριφέρεται άσχημα λίγο πιο συχνά και καλά λίγο πιο σπάνια. Τον κύριο τον σέβονται λίγο περισσότερο, ενώ τον κακούργο τον σιχαίνονται λίγο πιο πολύ. Αυτή είναι η μόνη διαφορά μεταξύ ενός κυρίου και ενός κακούργου και μόνο σ’ αυτό το αποτέλεσμα θα καταλήξει κάποιος αν τους κρίνει σύμφωνα με τη συμπεριφορά τους.

Για να προσδιορίσουν οι άνθρωποι αν κάποιος είναι κύριος ή κακούργος βασίζονται στη συμπεριφορά του. Μπορεί, για παράδειγμα, να πουν το εξής: «Ο τάδε άνθρωπος έχει ωφελήσει όλους τους άλλους με έναν σωρό τρόπους, άρα είναι κύριος. Όλοι το ίδιο πιστεύουν. Είναι, λοιπόν, κύριος και έχει ιδιαίτερα ηθικό χαρακτήρα». Επειδή όλοι χαρακτηρίζουν κάποιον ως κύριο, σημαίνει αυτό ότι είναι καλός άνθρωπος ή ότι έχει θετικό χαρακτήρα; (Όχι.) Γιατί όχι; Επειδή όλοι οι άνθρωποι είναι διεφθαρμένοι, έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και δεν κατέχουν τις αλήθεια-αρχές. Όποιος, άρα, και να χαρακτηρίζει κάποιον ως κύριο, πρόκειται για δήλωση που προέρχεται από τον Σατανά και από έναν διεφθαρμένο άνθρωπο. Εφόσον το πρότυπο αξιολόγησης που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι δεν είναι σωστό, τότε ούτε και το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι σωστό. Ο Θεός δεν μιλά ποτέ για κυρίους ή κακούργους. Δεν απαιτεί να είναι οι άνθρωποι αληθινοί κύριοι αντί να προσποιούνται τους κυρίους, ούτε λέει ποτέ το εξής: «Είστε όλοι σας κακούργοι. Εγώ δεν θέλω κακούργους, θέλω κυρίους». Το λέει αυτό ο Θεός; (Όχι.) Δεν το λέει. Ο Θεός δεν βασίζεται ποτέ στα λόγια και τις πράξεις κάποιου για να τον αξιολογήσει ή να προσδιορίσει αν είναι καλός ή κακός. Αντίθετα, το αξιολογεί και το προσδιορίζει αυτό σύμφωνα με την ουσία του. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι άνθρωποι κρίνονται αφενός, ανάλογα με την ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης τους και το κατά πόσο διαθέτουν συνείδηση και σύνεση, και αφετέρου, με βάση τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Έτσι αξιολογεί και προσδιορίζει ο Θεός κάποιον ως ανώτερο ή κατώτερο. Στα λόγια του Θεού, επομένως, δεν θα βρει κανείς αναφορές σε κυρίους ή κακούργους. Στην εκκλησία, ο Θεός δεν απαιτεί από τους ανθρώπους που σώζει να είναι κύριοι. Δεν προωθεί την ιδέα του να είναι κανείς κύριος ούτε ζητά από τους ανθρώπους να επικρίνουν τους κακούργους. Ο οίκος του Θεού σε καμία περίπτωση δεν βασίζεται στα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή για να κρίνει ποιος έχει ιδιαίτερα ηθικό χαρακτήρα. Δεν προωθεί ούτε καλλιεργεί όποιον είναι κύριος, και δεν αποπέμπει ούτε αποκλείει όποιον είναι κακούργος. Ο οίκος του Θεού διαθέτει τις δικές του αρχές σύμφωνα με τις οποίες προωθεί, καλλιεργεί, αποπέμπει ή αποκλείει τους ανθρώπους. Δεν τους βλέπει σύμφωνα με τα πρότυπα και τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή. Δεν προάγει, δηλαδή, όποιον είναι κύριος ούτε απορρίπτει όποιον είναι κακούργος. Αντίθετα, μεταχειρίζεται τον καθένα σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και την αλήθεια. Ποια είναι η γνώμη σας για κάποιους ανθρώπους που ανήκουν στην εκκλησία και πασχίζουν μονίμως να είναι κύριοι; (Δεν είναι καλοί άνθρωποι.) Κάποιοι νέοι πιστοί κρίνουν πάντα τους άλλους σύμφωνα με το πρότυπο του κυρίου ή του κακούργου. Όταν βλέπουν έναν επικεφαλής της εκκλησίας να κλαδεύει όσους προκαλούν διαταραχές και αναστάτωση, λένε το εξής: «Δεν είναι κύριος ο τάδε επικεφαλής! Κάθε φορά που οι αδελφοί κι οι αδελφές κάνουν ένα μικρό λαθάκι, κολλάει σ’ αυτό και δεν λέει να το ξεχάσει. Ένας κύριος δεν θα του έδινε σημασία. Θα ήταν, αντίθετα, ανεκτικός, θα συγχωρούσε και μη σου πω θα καθησύχαζε τον άλλο. Θα έδειχνε πολύ μεγαλύτερη ανοχή! Ο συγκεκριμένος επικεφαλής είναι πολύ σκληρός με τους άλλους. Προφανώς και είναι κακούργος!» Οι νέοι αυτοί πιστοί λένε ότι όποιος υπερασπίζεται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού δεν είναι κύριος, ενώ όποιος είναι σοβαρός, σχολαστικός και υπεύθυνος στο έργο του είναι κακούργος. Τι πιστεύετε για όσους βλέπουν τους άλλους με τέτοιον τρόπο; Τους βλέπουν σύμφωνα με την αλήθεια και τον λόγο του Θεού; (Όχι.) Δεν βλέπουν τους ανθρώπους σύμφωνα με την αλήθεια και τον λόγο του Θεού. Πέρα απ’ αυτό, παίρνουν κιόλας τις σκέψεις, τις απόψεις, τις μεθόδους και τα μέσα με τα οποία αξιολογεί τους ανθρώπους ο Σατανάς και τα διαδίδουν και τα αφήνουν να κυκλοφορήσουν στην εκκλησία. Όλα αυτά αντανακλούν ξεκάθαρα τις σκέψεις και τις απόψεις των απίστων και των δύσπιστων. Αν τώρα δεν διαθέτεις διάκριση κι έχεις την εντύπωση πως ένας κύριος είναι καλός άνθρωπος με ιδιαίτερα ηθικό χαρακτήρα και στυλοβάτης της εκκλησίας, μπορεί εύκολα ο άνθρωπος αυτός να σε παραπλανήσει. Επειδή έχεις τις ίδιες σκέψεις και απόψεις μ’ εκείνον, κάθε φορά που κάποιος θα διατυπώνει μια δήλωση ή ένα ρητό για τους κυρίους, είναι σίγουρο πως θα παρασύρεσαι και θα παραπλανάσαι χωρίς καν να το καταλάβεις. Αν, όμως, είσαι σε θέση να τα διακρίνεις όλα αυτά, θα μπορείς να απορρίψεις τα ρητά αυτού του είδους ώστε να μη σε παραπλανούν πια. Θα επιμένεις, αντίθετα, να αξιολογείς τους ανθρώπους και τα πράγματα και να κρίνεις τι είναι σωστό και τι λάθος, σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Θα βλέπεις, έτσι, τους ανθρώπους και τα πράγματα με ακρίβεια και θα ενεργείς σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού. Προκειμένου να παραπλανήσουν τους αδελφούς και τις αδελφές και να τους αναστατώσουν ώστε να μην κατανοήσουν την αλήθεια, οι δύσπιστοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, καθώς και όσοι δεν έχουν διάκριση και δεν είναι πρόθυμοι να τηρήσουν τους κανόνες του οίκου του Θεού αναφέρουν συχνά κάποιες πολύ συνηθισμένες σκέψεις και δηλώσεις των απίστων, οι οποίες προέρχονται από τον Σατανά. Κάποιος που δεν έχει διάκριση μπορεί και να μην παραπλανηθεί ούτε να αναστατωθεί από τους ανθρώπους αυτούς. Και πάλι, όμως, οι δηλώσεις τους θα τον ελέγχουν συχνά, με αποτέλεσμα να αποφεύγει να ενεργήσει ή να εκφράσει τη γνώμη του. Δεν θα τολμά να τηρήσει τις αλήθεια-αρχές ούτε να επιμένει να ενεργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του λόγου του Θεού, πόσο μάλλον να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του οίκου Του. Αυτό δεν γίνεται επειδή δεν μπορεί να διακρίνει τις σκέψεις και τις δηλώσεις του Σατανά; (Ναι.) Προφανώς κι αυτός είναι ο λόγος. Οι όροι «κύριος» και «κακούργος» δεν έχουν καμία ισχύ στην εκκλησία. Οι άπιστοι είναι καλοί στο να προσποιούνται και να φοράνε προσωπεία για όλη τους τη ζωή. Υποστηρίζουν ότι είναι κύριοι και όχι κακούργοι, και ζουν προσποιούμενοι ότι είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που όντως είναι. Όλα αυτά τα χρησιμοποιούν προκειμένου να εδραιώσουν τη θέση τους μεταξύ των ανθρώπων, να ξεγελάσουν τους άλλους, ώστε να αποκτήσουν οι ίδιοι κύρος, καλή φήμη, κέρδος και να γίνουν διάσημοι. Στον οίκο του Θεού, όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να αποκλειστούν και να απαγορευτούν. Μην τα αφήνετε να εξαπλωθούν στον οίκο του Θεού και στον εκλεκτό λαό Του. Μην τους δίνετε την ευκαιρία να αναστατώνουν και να παραπλανούν τον εκλεκτό λαό του Θεού. Όλα αυτά τα πράγματα προέρχονται από τον Σατανά, δεν έχουν καμία βάση στον λόγο του Θεού και σίγουρα δεν αποτελούν αλήθεια-αρχές που πρέπει να τηρεί κανείς όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, συμπεριφέρεται και ενεργεί. Επομένως, οι όροι «κύριος», «ψεύτικος κύριος» και «κακούργος» δεν είναι οι σωστοί όροι που πρέπει να χρησιμοποιεί κανείς για να ορίσει την ουσία ενός ανθρώπου. Τώρα που τον εξήγησα, σας είναι πλέον ξεκάθαρος ο όρος «κύριος»; (Ναι.)

Ας δούμε μία ακόμη φορά το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί» μήπως και καταλάβουμε την πραγματική του σημασία. Στην κυριολεξία, η φράση αυτή σημαίνει ότι ένας κύριος πρέπει να παίρνει τα λόγια του στα σοβαρά. Κοινώς, το κατά πόσο κάποιος είναι καλός εξαρτάται από το αν κρατά τον λόγο του ή όχι. Ένας κύριος, λοιπόν, όταν λέει κάτι, πρέπει να το εννοεί, και πρέπει κιόλας να κρατά τις υποσχέσεις του. Για να γίνει κάποιος, άρα, κύριος με ιδιαίτερα ηθικό χαρακτήρα τον οποίο οι άλλοι θα συμπαθούν και θα εκτιμούν, πρέπει να ενεργεί σύμφωνα με το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Ένας κύριος, δηλαδή, οφείλει να είναι αξιόπιστος. Πρέπει να είναι υπεύθυνος για όσα λέει και υπόσχεται, και να φροντίζει να τα εκπληρώνει. Δεν γίνεται να αθετεί τον λόγο του ή να μην τηρεί τις υποσχέσεις που δίνει στους άλλους. Αν κάποιος αθετεί συχνά τις υποσχέσεις που δίνει στους άλλους δεν είναι κύριος ούτε καλός άνθρωπος. Είναι, αντίθετα, κακούργος. Έτσι θα ερμήνευε κανείς τη φράση «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Το ρητό αυτό εστιάζει κυρίως στα λόγια και τις πράξεις ενός κυρίου που έχουν να κάνουν με το κατά πόσο είναι ηθικός και αξιόπιστος. Επιτρέψτε Μου, πρώτα απ’ όλα, να ρωτήσω τι σημαίνει ο όρος «λόγος» στη φράση «ο λόγος ενός κυρίου»; Έχει δύο σημασίες: κάποιος υπόσχεται ή δεσμεύεται να κάνει κάτι. Όπως είπα προηγουμένως, οι κύριοι δεν είναι καλοί άνθρωποι. Είναι, αντίθετα, συνηθισμένοι άνθρωποι που έχουν διαφθαρεί σε βάθος από τον Σατανά. Όσον αφορά, λοιπόν, την ουσία των ανθρώπων, πώς εκδηλώνονται ως προς τις υποσχέσεις τους; Μιλάνε αλαζονικά, υπερβάλλουν, λένε τα καλύτερα για τον εαυτό τους καθώς και πράγματα που δεν ισχύουν και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, λένε ψέματα, μιλάνε σκληρά και ξεσπούν. Αυτά περιέχουν όσα λένε και υπόσχονται οι άνθρωποι. Αφού, λοιπόν, πει κάποιος αυτά τα πράγματα, του ζητάς να κρατήσει την υπόσχεσή του, να τα εκπληρώσει και να μην αθετήσει τον λόγο του. Αν τα τηρήσει, θεωρείς ότι είναι κύριος και καλός άνθρωπος. Δεν είναι παράλογο αυτό; Αν κάτσεις να διερευνήσεις και να ελέγξεις προσεκτικά όλα όσα λένε καθημερινά οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, θα διαπιστώσεις ότι είναι εκατό τοις εκατό ψέματα, λόγια του αέρα και μισοαλήθειες. Ούτε μία λέξη απ’ όσα λένε δεν είναι ακριβής και αληθινή· ούτε μία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αντίθετα, οι δηλώσεις τους διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και κάνουν το άσπρο να φαίνεται μαύρο. Μερικές μάλιστα κρύβουν κακές προθέσεις ή σατανικά τεχνάσματα. Αν κρατήσουν τον λόγο τους, θα προκαλέσουν τεράστιο χάος. Ας μην αναφερθούμε στο τι θα συνέβαινε αν όλα αυτά αφορούσαν μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Ας επικεντρωθούμε στην περίπτωση μιας οικογένειας, στην οποία υπάρχει ένας δήθεν κύριος. Ο κύριος αυτός, λοιπόν, κάνει όλη την ώρα αδιάκριτα σχόλια και ξεστομίζει ένα κάρο ανούσιες θεωρίες και έναν σωρό αλαζονικά, λανθασμένα, κακόβουλα και κακοήθη λόγια. Έστω, λοιπόν, πως ο άνθρωπος αυτός παίρνει τα λόγια του στα σοβαρά και ο λόγος του είναι σπαθί. Τι συνέπειες θα έχει αυτό; Σε τι χάος θα βυθιστεί αυτή η οικογένεια; Είναι ακριβώς όπως και η περίπτωση του διαβόλου βασιλιά στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Όσο παράλογες και κακές κι αν είναι οι πολιτικές του, δεν παύει να τις προωθεί, ενώ όσοι βρίσκονται υπό την εξουσία του τις εκτελούν και τις εφαρμόζουν κατά γράμμα. Κανείς δεν τολμά να πάει κόντρα σ’ αυτές ή να τις εμποδίσει, κι αυτό οδηγεί τη χώρα στο χάος. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις διάφορες καταστροφές που πλησιάζουν και την προετοιμασία για πόλεμο που έχει ήδη ξεκινήσει, οδηγούν ολόκληρη τη χώρα να βυθιστεί στην απόλυτη σύγχυση. Αν ένας διάβολος ηγέτης κυβερνά για μεγάλο χρονικό διάστημα μια χώρα ή ένα έθνος, τότε ο λαός που ζει εκεί θα έχει σοβαρό πρόβλημα. Για πόσο χαοτική κατάσταση μιλάμε σ’ αυτήν την περίπτωση; Αν οι άνθρωποι εκτελούν και εφαρμόζουν κάθε παράλογη ανοησία, πλάνη και ψέμα που ξεστομίζουν οι διάβολοι βασιλιάδες, θα ωφελήσει αυτό καθόλου την ανθρωπότητα; Το μόνο που θα γίνει είναι να βυθίζεται όλο και περισσότερο στο χάος, το σκοτάδι και το κακό. Ευτυχώς, το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί» είναι απλώς λόγια του αέρα και τίποτα περισσότερο· είναι απλώς μεγάλα λόγια που ο Σατανάς δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει και να εκπληρώσει. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει ακόμα κάποια τάξη στον κόσμο και οι άνθρωποι είναι ακόμα σχετικά σταθεροί. Διαφορετικά, σε κάθε γωνιά του ανθρώπινου κόσμου και οπουδήποτε υπήρχαν «κύριοι», θα επικρατούσε χάος. Να, λοιπόν, γιατί είναι παράλογο το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Όσον αφορά την ουσία των ανθρώπων, βλέπουμε ότι δεν είναι αξιόπιστοι όσον αφορά τις δηλώσεις, τα λόγια και τις υποσχέσεις τους. Υπάρχει ένα ακόμη πρόβλημα με το συγκεκριμένο ρητό. Η σκέψη και άποψη ότι «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί» ελέγχει τους ανθρώπους, οι οποίοι σκέφτονται το εξής: «Πρέπει να κρατάμε τον λόγο μας και αν λέμε ότι θα κάνουμε κάτι, πρέπει να το κάνουμε. Μόνο έτσι θα είμαστε κύριοι». Αυτή η σκέψη και άποψη κυριαρχεί στη νοοτροπία των ανθρώπων και γίνεται το πρότυπο σύμφωνα με το οποίο βλέπουν, κρίνουν και χαρακτηρίζουν τους άλλους. Είναι σωστό και ακριβές κάτι τέτοιο; (Δεν είναι ακριβές, όχι.) Γιατί δεν είναι ακριβές; Αφενός, γιατί αυτά που λένε οι άνθρωποι δεν έχουν μεγάλη αξία και είναι απλώς λόγια του αέρα, ψέματα και υπερβολές. Αφετέρου, είναι άδικο να χρησιμοποιεί κανείς αυτήν τη σκέψη και άποψη για να ελέγχει τους άλλους και να απαιτεί να κρατούν τον λόγο τους. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί» για να κρίνουν αν κάποιος είναι ανώτερος ή κατώτερος. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, ανησυχούν συχνά για το πώς θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και ελέγχονται από αυτό. Αν δεν μπορούν να τις τηρήσουν, οι άλλοι τούς αντιμετωπίζουν με προκατάληψη και τους επιπλήττουν. Και κάτι εντελώς ασήμαντο να μην μπορούν να εκπληρώσουν, τους είναι δύσκολο να εδραιώσουν τη θέση τους ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι άδικο για εκείνους και απάνθρωπο. Επειδή έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, οι άνθρωποι εκφράζουν τις προτιμήσεις τους, και λένε ό,τι θέλουν να πουν· δεν τους ενδιαφέρει πόσο παράλογες ή αντίθετες με την πραγματικότητα είναι οι δηλώσεις τους. Έτσι είναι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Είναι φυσικό το καθετί να ενεργεί σύμφωνα με τη διάθεσή του. Μια κότα, για παράδειγμα, πρέπει να μάθει να κακαρίζει, ένας σκύλος να γαβγίζει και ένας λύκος να αλυχτά. Θα ήταν πολύ δύσκολο να αναγκαστεί ένα ον που δεν είναι ανθρώπινο να μιλήσει ή να ενεργήσει σαν άνθρωπος. Εφόσον οι άνθρωποι έχουν τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά, μια διάθεση αλαζονική και δόλια, είναι φυσικό να λένε ψέματα, να υπερβάλλουν και να λένε λόγια του αέρα. Αν κατανοείς την αλήθεια και είσαι σε θέση να διακρίνεις τους ανθρώπους, όλα αυτά θα πρέπει να σου φαίνονται φυσιολογικά και συνηθισμένα. Δεν πρέπει να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα και να προβαίνεις σε κρίσεις και χαρακτηρισμούς για το κατά πόσο είναι καλοί ή αξιόπιστοι σύμφωνα με την παράλογη σκέψη και άποψη ότι «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Αυτή η μέθοδος αξιολόγησης δεν είναι σωστή και δεν πρέπει να την υιοθετεί κανείς. Ποια είναι η σωστή μέθοδος; Εφόσον οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, είναι φυσιολογικό να υπερβάλλουν και να λένε πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική τους κατάσταση. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το χειριστείς σωστά. Δεν πρέπει να ζητάς σε κανέναν να τηρεί τις υποσχέσεις του σύμφωνα με τα πρότυπα ενός κυρίου, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δεσμεύεις τους άλλους ή τον εαυτό σου με τη σκέψη και άποψη ότι «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Δεν είναι σωστό αυτό. Πέρα απ’ αυτό, το να κρίνει κανείς την ανθρώπινη φύση και το ήθος ενός ατόμου με βάση το αν είναι κύριος ή όχι είναι θεμελιώδες λάθος, και δεν είναι η σωστή προσέγγιση. Η βάση στην οποία στηρίζεται κάτι τέτοιο είναι λανθασμένη και δεν συνάδει με τον λόγο του Θεού ούτε με την αλήθεια. Σε όποιες, λοιπόν, σκέψεις και απόψεις και να βασίζεται ο κόσμος των απίστων για να κρίνει κάποιον, και άσχετα με το αν υποστηρίζει το να είναι κανείς κύριος ή κακούργος, ο οίκος του Θεού δεν προωθεί το ρητό που λέει ότι «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί», δεν συνιστά να είναι κανείς κύριος και σίγουρα δεν απαιτεί να ενεργείς σύμφωνα με το ρητό «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Και έστω πως έχεις από τον εαυτό σου την αυστηρή απαίτηση να είσαι κύριος και ενστερνίζεσαι το ρητό που λέει ότι «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί». Και τι μ’ αυτό; Μπορεί να το κάνεις πολύ καλά αυτό και να γίνεις όντως ένας ταπεινός κύριος που κρατά τις υποσχέσεις του και καταφέρνει πάντα να τηρεί τον λόγο του. Αν, όμως, δεν βλέπεις ποτέ σου τους ανθρώπους και τα πράγματα και δεν συμπεριφέρεσαι ούτε ενεργείς σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, και δεν ακολουθείς τις αλήθεια-αρχές, τότε είσαι δύσπιστος με όλη τη σημασία της λέξης. Τι κι αν είναι πολλοί αυτοί που συμφωνούν μαζί σου και σε υποστηρίζουν, που λένε ότι είσαι κύριος, ότι δεν αθετείς ποτέ τον λόγο σου και ότι παίρνεις στα σοβαρά τις υποσχέσεις σου; Σημαίνει μήπως αυτό ότι κατανοείς την αλήθεια; Σημαίνει μήπως ότι ακολουθείς την οδό του Θεού; Όσο καλά και σωστά κι αν τηρείς το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή που λέει ότι «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί», αν δεν κατανοείς τον λόγο του Θεού και δεν τηρείς τις αλήθειες-αρχές ούτε ενεργείς σύμφωνα με αυτές, δεν πρόκειται να λάβεις την έγκριση του Θεού.