Στην προηγούμενη συνάθροιση συναναστραφήκαμε πάνω στο εξής ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις». Αφιερώσαμε αρκετό χρόνο για να αναλύσουμε και να εκθέσουμε τις απαιτήσεις, τις εκφράσεις, τις ιδέες και τις απόψεις που περιέχει, ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν σε κάποιο βαθμό την ουσία του ρητού αυτού. Όσον αφορά τα θέματα που σχετίζονται με αυτήν την πτυχή, συναναστραφήκαμε φυσικά και πάνω στην ακριβή πρόθεση του Θεού, στη στάση Του, στις αλήθειες που περιλαμβάνει και στο πώς θα πρέπει να βλέπουν οι άνθρωποι τον θάνατο. Αφού, λοιπόν, κατανοήσει κανείς την αλήθεια και την πρόθεση του Θεού, κάθε φορά που θα συναντά στο εξής αντίστοιχα ζητήματα, θα πρέπει να τα εξετάζει σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να τα χειρίζεται σύμφωνα με την αλήθεια, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του. Επιπλέον, το ρητό περί ηθικής διαγωγής που αναφέραμε την προηγούμενη φορά —«Οι μεταξοσκώληκες της άνοιξης υφαίνουν μέχρι να πεθάνουν και τα κεριά καίνε μέχρι να στεγνώσουν τα δάκρυά τους»— είναι πολύ επιφανειακό, και οι σκέψεις που γίνονται γύρω απ’ αυτό είναι πολύ χυδαίες, οπότε δεν αξίζει να το αναλύσουμε περαιτέρω. Αξίζει όμως να αναλύσουμε το επόμενο ρητό περί ηθικής διαγωγής πάνω στο οποίο θα συναναστραφούμε: «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Τα πράγματα που αξίζει να αναλύσουμε είναι αυτά που καταλαμβάνουν μια ορισμένη θέση στις σκέψεις και τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Είναι αυτά που, σε μια ορισμένη χρονική στιγμή, θα επηρεάσουν τη σκέψη των ανθρώπων, τον τρόπο ύπαρξής τους, το μονοπάτι τους και φυσικά τις επιλογές τους. Αυτή είναι η συνέπεια της εκμετάλλευσης της παραδοσιακής κουλτούρας από τον Σατανά με σκοπό να διαφθείρει την ανθρωπότητα. Το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη θέση στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων. Αναφέρεται, δηλαδή, σε ένα ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό ζήτημα. Σε κρίσιμες καμπές για τη μοίρα της χώρας τους, οι άνθρωποι θα βασιστούν σε αυτό το ρητό για να κάνουν επιλογές, το οποίο μάλιστα θα δεσμεύει και θα περιορίζει τη σκέψη και την κανονική πορεία της σκέψης τους. Αξίζει επομένως να αναλύουμε τέτοιες ιδέες και απόψεις. Συγκριτικά με τα ρητά που αναφέραμε προηγουμένως —«Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», «Η καλοσύνη που λαμβάνεις θα πρέπει να ανταποδίδεται με ευγνωμοσύνη», «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις» και ούτω καθεξής— το πρότυπο για την ηθική διαγωγή «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» καταλαμβάνει μια υψηλότερη θέση στον κόσμο του Σατανά. Τα ρητά περί ηθικής διαγωγής που αναλύσαμε προηγουμένως αναφέρονται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος ανθρώπου ή σε κάποιο συγκεκριμένο είδος ασήμαντου ζητήματος στη ζωή. Όλα αυτά όμως είναι περιορισμένα, σε αντίθεση με αυτό το ρητό που καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα. Δεν αφορά πράγματα που εμπίπτουν στο φάσμα του «κατώτερου εαυτού», αλλά μάλλον θίγει μια σειρά από ζητήματα και πράγματα που έχουν να κάνουν με τον «ανώτερο εαυτό». Καταλαμβάνει επομένως μια κομβική θέση στην καρδιά των ανθρώπων και πρέπει να το αναλύσουμε για να δούμε αν θα πρέπει όντως να καταλαμβάνει τη θέση αυτή και να εξακριβώσουμε με ποιον τρόπο θα πρέπει να βλέπουν οι άνθρωποι αυτό το ρητό περί ηθικής διαγωγής ώστε να συνάδει με την αλήθεια.

Το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» υπονοεί ότι ο καθένας πρέπει να είναι υπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του, κι έτσι αναγκάζει τους ανθρώπους να λογαριάζουν την ευθύνη που έχουν απέναντι σ’ αυτήν. Αν εκπληρώσεις την ευθύνη που έχεις απέναντι στη μοίρα της χώρας σου, η κυβέρνηση θα σε επιβραβεύσει με μεγάλες τιμές και θα θεωρείσαι άνθρωπος ευγενούς ήθους. Αν όμως δεν ενδιαφέρεσαι για τη μοίρα της χώρας σου και μένεις άπραγος όσο αυτή βρίσκεται σε κίνδυνο, είτε επειδή δεν δίνεις τη δέουσα σημασία είτε επειδή το παίρνεις στην πλάκα, τότε θεωρείται πως αποτυγχάνεις πλήρως να εκπληρώσεις την ευθύνη σου. Αν η χώρα σου σε χρειάζεται, αλλά δεν εκπληρώνεις τα καθήκοντα και τις ευθύνες σου, τότε δεν κάνεις για τίποτα, είσαι στ’ αλήθεια τιποτένιος. Τέτοιους ανθρώπους η κοινωνία τους κάνει πέρα και τους χλευάζει, και οι συμπολίτες τους τους περιφρονούν και τους υποτιμούν. Σε κάθε κυρίαρχο κράτος, δεν υπάρχει πολίτης που να μην εγκρίνει το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να το αποδεχτούν και μάλιστα το σέβονται και το θεωρούν ευγενή ιδέα. Όποιος είναι σε θέση να ανησυχεί και να προβληματίζεται για τη μοίρα της πατρίδας του και έχει βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντί της είναι ιδιαίτερα δίκαιος άνθρωπος. Όποιος ανησυχεί και προβληματίζεται για την οικογένειά του είναι λιγότερο δίκαιος. Αντίθετα, όσοι νοιάζονται για τη μοίρα της χώρας τους έχουν πνεύμα ανώτερης δικαιοσύνης, και αυτούς πρέπει να επαινούν περισσότερο από τον καθένα οι κυβερνώντες και ο λαός. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν χωρίς καμία αμφιβολία ότι αυτές οι ιδέες έχουν θετική σημασία για τους ίδιους και συμβάλλουν στη θετική καθοδήγηση της ανθρωπότητας, και φυσικά τις αναγνωρίζουν ως θετικά πράγματα. Έτσι δεν σκέφτεστε κι εσείς; (Ναι.) Είναι φυσιολογικό να σκέφτεστε έτσι. Δείχνει πως η σκέψη σας δεν διαφέρει από τους κανονικούς ανθρώπους, πως είστε συνηθισμένοι άνθρωποι. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, λοιπόν, είναι σε θέση να δεχτεί τις ευρέως διαδεδομένες ιδέες, καθώς και τις κάθε λογής θετικές, προνοητικές, προοδευτικές και ευγενείς, όπως αποκαλούνται, ιδέες και παρατηρήσεις που προέρχονται από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έτσι είναι οι κανονικοί άνθρωποι. Είναι απαραίτητα θετικές οι ιδέες που αποδέχονται και σέβονται οι άνθρωποι αυτοί; (Όχι.) Αν το δούμε από θεωρητική σκοπιά, όχι, δεν είναι θετικές, διότι δεν συμφωνούν με την αλήθεια ούτε προέρχονται από τον Θεό. Δεν τις διδάσκει ούτε τις λέει ο Θεός στους ανθρώπους. Τι ακριβώς ισχύει, λοιπόν, στην πραγματικότητα; Πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε; Τώρα κιόλας θα σας το εξηγήσω με λεπτομέρειες, και μόλις τελειώσω την ομιλία Μου, θα ξέρετε γιατί δεν είναι θετικό το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Πριν σας αποκαλύψω την απάντηση, για σκεφτείτε λιγάκι το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Είναι όντως κάτι θετικό; Είναι κακό να πρέπει αναγκαστικά να αγαπά κανείς τη χώρα του; Κάποιοι λένε: «Η επιβίωση, η ευτυχία και το μέλλον μας εξαρτώνται από τη μοίρα της πατρίδας μας. Δεν λέει ο Θεός στους ανθρώπους να είναι φιλότιμοι απέναντι στους γονείς τους, να ανατρέφουν καλά τα παιδιά τους και να εκπληρώνουν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις; Τι το κακό έχει να εκπληρώνουμε μερικές ευθύνες στη χώρα μας; Δεν είναι κάτι θετικό; Ναι μεν δεν ανέρχεται στο επίπεδο της αλήθειας, αλλά πρέπει να είναι σωστή σαν ιδέα. Έτσι δεν είναι;» Δεν είναι βάσιμοι αυτοί οι λόγοι στα μάτια των ανθρώπων; Χρησιμοποιούν αυτούς τους ισχυρισμούς, αυτούς τους λόγους και αυτές τις δικαιολογίες θα έλεγε κανείς, για να υποστηρίξουν την ορθότητα του ρητού «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι σωστό αυτό το ρητό ή όχι; Αν είναι σωστό, τι το σωστό έχει; Αν δεν είναι σωστό, τι το κακό έχει; Αν καταφέρετε να απαντήσετε ξεκάθαρα σ’ αυτά τα δύο ερωτήματα, τότε θα κατανοήσετε πραγματικά αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Κάποιοι άλλοι λένε: «Δεν είναι αλήθεια το ρητό “Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του”. Τις χώρες τις κυβερνούν οι κυβερνώντες και τις εξουσιάζουν τα πολιτικά συστήματα. Δεν έχουμε καμία ευθύνη όσον αφορά τα πολιτικά θέματα, κι αυτό γιατί ο Θεός δεν εμπλέκεται στην ανθρώπινη πολιτική· επομένως, ούτε κι εμείς εμπλεκόμαστε σ’ αυτήν. Το ρητό αυτό άρα δεν μας αφορά καθόλου· δεν έχουμε καμία σχέση με ό,τι αφορά την πολιτική. Όποιος εμπλέκεται στην πολιτική και του αρέσει η ενασχόληση με τα πολιτικά ζητήματα είναι υπεύθυνος και για τη μοίρα της χώρας. Δεν το δεχόμαστε αυτό το ρητό. Όπως το βλέπουμε εμείς, δεν είναι κάτι θετικό». Είναι σωστός ή λάθος ο τρόπος με τον οποίο το εξηγούν; (Λάθος.) Γιατί είναι λάθος; Θεωρητικά ξέρετε πως αυτή η εξήγηση δεν βγάζει κανένα νόημα, δεν εξετάζει τη ρίζα του προβλήματος ούτε επαρκεί για να εξηγήσει την ουσία του. Ναι μεν το εξηγεί σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά δεν ξεκαθαρίζει την ουσία του θέματος. Δεν έχει σημασία τι είδους εξήγηση είναι· εφόσον δεν θίγει τη συγκεκριμένη ουσία του θέματος, δεν είναι πραγματική εξήγηση, δεν είναι ακριβής απάντηση και δεν είναι η αλήθεια. Τι το κακό έχει, λοιπόν, το ρητό περί ηθικής διαγωγής «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»; Με ποια αλήθεια σχετίζεται αυτό το ζήτημα; Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ξεκάθαρα αυτήν την πτυχή της αλήθειας μέσα σε μια-δυο προτάσεις. Για να καταλάβετε την αλήθεια που εμπεριέχεται σ’ αυτό το θέμα, θα χρειαστεί να το εξηγήσουμε με λεπτομέρειες. Ας συναναστραφούμε, λοιπόν, σχετικά μ’ αυτό με απλά λόγια.

Πώς θα πρέπει να βλέπει και να διακρίνει κανείς το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»; Είναι κάτι θετικό; Για να το εξηγήσουμε, ας δούμε πρώτα τι είναι μια χώρα. Ποια έννοια έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι όταν ακούνε τον όρο «χώρα»; Μήπως σκέφτονται ότι μια χώρα είναι πολύ μεγάλη; Αν το δούμε από θεωρητική σκοπιά, μια χώρα είναι η έκταση της επικράτειας που περιλαμβάνει όλα τα σπίτια που βρίσκονται υπό τη διακυβέρνηση του ίδιου κυβερνώντα και διέπονται από το ίδιο κοινωνικό σύστημα. Με άλλα λόγια, μια χώρα είναι στην ουσία ένα πλήθος σπιτιών. Έτσι δεν ορίζει η κοινωνία τον όρο «χώρα»; (Ναι.) Ο ορισμός της χώρας είναι ο εξής: Για να υπάρξει ένα μεγάλο σπίτι πρέπει να υπάρχουν μικρά σπίτια· ένα μεγάλο σπίτι είναι μια χώρα. Είναι λέτε αποδεκτός αυτός ο ορισμός; Ταυτίζεται με αυτό που πιστεύετε μέσα σας; Ποιανού τα γούστα και τα συμφέροντα εξυπηρετεί περισσότερο; (Των κυβερνώντων.) Σωστά, πρωτίστως των κυβερνώντων. Κι αυτό γιατί όταν όλα τα νοικοκυριά βρίσκονται υπό το δικό τους κράτος, εκείνοι έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Οι κυβερνώντας, λοιπόν, θεωρούν έγκυρο τον ορισμό αυτόν και ταυτίζονται μαζί του. Όπως κι αν ορίζουν τη χώρα οι κυβερνώντες, κάθε απλός άνθρωπος πιστεύει πως υπάρχει απόσταση ανάμεσα στη χώρα και σε κάθε πολίτη που ζει σ’ αυτήν. Ο ορισμός που δίνουν σε μια χώρα οι απλοί άνθρωποι, δηλαδή ο κάθε μεμονωμένος άνθρωπος που ζει σ’ αυτήν, διαφέρει τελείως από τον ορισμό που υιοθετούν οι κυβερνώντες και η άρχουσα τάξη. Η άρχουσα τάξη ορίζει τη χώρα με βάση την κυριαρχία της και τα κεκτημένα συμφέροντά της. Στέκεται σ’ ένα βάθρο και ορίζει την έννοια της χώρας από την υψηλή πλεονεκτική της θέση και την ευρεία οπτική της που είναι γεμάτη φιλοδοξίες και προσωπικές επιθυμίες. Παραδείγματος χάρη, οι κυβερνώντες θεωρούν πως η χώρα είναι το σπίτι τους, η γη τους. Πιστεύουν ότι είναι στη διάθεσή τους για να την απολαμβάνουν οι ίδιοι, και ότι κάθε σπιθαμή της, κάθε πόρος και μάλιστα κάθε άνθρωπος που ζει σ’ αυτήν τούς ανήκει και βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Θεωρούν μάλιστα πως δικαίως είναι σε θέση να τα απολαμβάνουν όλα αυτά και να τυραννάνε τους άλλους όπως τους καπνίσει. Οι απλοί άνθρωποι, από την άλλη, δεν έχουν τέτοιες επιθυμίες ούτε τέτοιες καταστάσεις, αλλά ούτε φυσικά και μια τόσο ευρεία οπτική για τον ορισμό του τι είναι μια χώρα. Αυτό είναι σίγουρο. Πώς ορίζει, λοιπόν, μια χώρα ο απλός λαός, ο κάθε ανεξάρτητος άνθρωπος; Αν μιλάμε για πολύ μορφωμένους ανθρώπους που μπορούν να διαβάσουν χάρτες, τα μόνα πράγματα που γνωρίζουν είναι το μέγεθος της επικράτειας της χώρας τους, τις χώρες με τις οποίες συνορεύει, καθώς και πόσα ποτάμια και λίμνες έχει, πόσα βουνά και δάση, πόση γη, πόσο πληθυσμό και άλλα παρόμοια. Η έννοια που έχουν για τη χώρα βασίζεται καθαρά και μόνο στον χάρτη και είναι κυριολεκτική· είναι μια καθαρά θεωρητική γραπτή έννοια και δεν ανταποκρίνεται καθόλου στη χώρα που υπάρχει στην πραγματικότητα. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται την έννοια της χώρας κάποιος που είναι αρκετά μορφωμένος και έχει μια άλφα κοινωνική θέση. Τι γίνεται τότε με τους απλούς ανθρώπους που βρίσκονται στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας; Πώς ορίζουν μια χώρα; Απ’ ότι βλέπω, ο ορισμός τους για μια χώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το μικρό κομμάτι γης που ανήκει στην οικογένειά τους, τη μεγάλη ιτιά στο ανατολικό άκρο του χωριού ή το βουνό στο δυτικό άκρο, τον δρόμο στην είσοδο του χωριού και τα αυτοκίνητα που διέρχονται συχνά απ’ αυτόν, ή ίσως και κάποια σχετικά συνταρακτικά συμβάντα ή κάποια ασήμαντα κουτσομπολιά. Αυτήν περίπου την έννοια έχουν στο μυαλό τους οι απλοί άνθρωποι για μια χώρα. Αν και αυτός ο ορισμός είναι πολύ περιορισμένος και το εύρος του είναι πολύ στενό, οι απλοί άνθρωποι που ζουν σ’ ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο τον θεωρούν πολύ ρεαλιστικό και πρακτικό. Αυτό ακριβώς πιστεύουν πως είναι μια χώρα και τίποτα περισσότερο. Ό,τι κι αν συμβαίνει στον έξω κόσμο, ό,τι κι αν συμβαίνει στη χώρα, το θεωρούν σχετικά αδιάφορη είδηση την οποία μπορεί να επιλέξουν να ακούσουν, μπορεί και όχι. Τι τους ενδιαφέρει τότε άμεσα; Αν τα σιτηρά που φύτεψαν φέτος θα δώσουν πλούσια σοδειά που θα φτάσει για να ταΐσουν την οικογένειά τους, τι να φυτέψουν την επόμενη χρονιά, αν η γη τους θα πλημμυρίσει, αν θα εισβάλουν βάρβαροι για να την καταλάβουν και άλλα τέτοια θέματα και πράγματα που σχετίζονται στενά με τη ζωή τους. Τους ενδιαφέρουν μέχρι και πράγματα όπως ένα κτίριο που υπάρχει στο χωριό, ένα ρυάκι, ένα μονοπάτι και άλλα τέτοια. Τα μόνα που τους ενδιαφέρουν, που συζητάνε και που τους κάνουν μεγάλη εντύπωση είναι οι άνθρωποι, τα ζητήματα και τα πράγματα γύρω τους που έχουν στενή σχέση με τη ζωή τους. Δεν αντιλαμβάνονται καθόλου πόσο μεγάλο είναι το εύρος μιας χώρας ούτε αν μια χώρα ευημερεί ή παρακμάζει. Όσο πιο νεωτεριστικά είναι τα πράγματα και όσο πιο σημαντικές οι υποθέσεις της χώρας, τόσο περισσότερο απέχουν απ’ όλα αυτά. Η έννοια μια χώρας γι’ αυτούς είναι μόνο οι άνθρωποι, τα ζητήματα και τα πράγματα που μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό τους και με τα οποία έρχονται σε επαφή κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ακόμη και αν λάβουν πληροφορίες σχετικά με τη μοίρα της χώρας τους, απέχουν πολύ απ’ αυτές. Αυτό σημαίνει ότι το θέμα της μοίρα της χώρας τους δεν έχει καμία θέση στην καρδιά τους ούτε επηρεάζει τη ζωή τους, επομένως δεν τους αφορά καθόλου αν η χώρα θα ευημερήσει ή θα παρακμάσει. Ποια θεωρούν πως είναι η μοίρα της χώρας τους; Το αν ο Ουρανός έχει ευλογήσει τη σοδειά που φύτεψαν φέτος, αν η συγκομιδή είναι πλούσια, πώς θα τα βγάλει πέρα η οικογένειά τους και άλλα μικροπράγματα της καθημερινότητας. Απ’ την άλλη, δεν τους αφορούν καθόλου οι εθνικές υποθέσεις. Ο νους των απλών ανθρώπων αδυνατεί να συλλάβει πράγματα όπως τα θέματα εθνικής σημασίας, την πολιτική, την οικονομία, την εκπαίδευση, την επιστήμη και την τεχνολογία, το αν η επικράτεια της χώρας έχει επεκταθεί ή συρρικνωθεί, τα μέρη που έχουν επισκεφθεί οι κυβερνώντες και τα πράγματα που έχουν ενδεχομένως συμβεί εντός της άρχουσας τάξης. Και να μπορούσαν να τα συλλάβουν, τι σκοπό θα εξυπηρετούσε αυτό; Έστω ότι μετά το βραδινό μιλούσαν για όσα συμβαίνουν στην άρχουσα τάξη· τι θα μπορούσαν να κάνουν γι’ αυτό; Με το που θα άφηναν κάτω το πιάτο και το πιρούνι τους, θα έπρεπε και πάλι να πάνε να δουλέψουν στα χωράφια για να βγάλουν το ψωμί τους. Τίποτα δεν φαίνεται τόσο αληθινό όσο τα σιτηρά που φύτεψαν στα χωράφια τους και τα οποία μπορούν να δώσουν μια καλή σοδειά. Ο καθένας νοιάζεται γι’ αυτό που έχει μέσα στην καρδιά του. Οι ορίζοντές του εκτείνονται μόνο τόσο ώστε να χωρέσουν τα πράγματα που έχει στην καρδιά του. Οι ορίζοντες των συνηθισμένων ανθρώπων εκτείνονται μόνο μέχρι τα μέρη που βλέπουν γύρω τους και στα οποία μπορούν να πάνε. Η μοίρα της χώρας τους και τα θέματα εθνικής σημασίας απέχουν πολύ απ’ αυτούς και είναι τελείως απρόσιτα. Επομένως, όταν διακυβεύεται η μοίρα της χώρας ή εισβάλλει σ’ αυτήν ένας ισχυρός εχθρός, σκέφτονται αμέσως: «Θα κατασχέσουν τη σοδειά μου οι εισβολείς; Φέτος, υπολογίζουμε στην πώληση των σιτηρών για να πληρώσουμε τις σπουδές των παιδιών μας!» Για τους απλούς ανθρώπους, αυτά τα πράγματα έχουν την πιο πρακτική σημασία, αυτά μπορούν να κατανοήσουν και να αντέξουν ψυχικά και πνευματικά. Το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι δυσβάσταχτο για τους συνηθισμένους ανθρώπους. Δεν ξέρουν πώς να το εφαρμόσουν ούτε θέλουν να σηκώσουν ένα τόσο βαρύ φορτίο και μια τόσο βαριά ευθύνη. Κάπως έτσι είναι η αντίληψη των απλών ανθρώπων για μια χώρα. Άρα λοιπόν, το φάσμα της ζωής τους και τα πράγματα στα οποία εστιάζουν οι σκέψεις και το πνεύμα τους περιορίζονται στο χώμα και το νερό της γενέτειράς τους· σε αυτά δηλαδή που τους παρέχουν τρία γεύματα την ημέρα και τους δίνουν όλα όσα χρειάζονται για να αναπτυχθούν, καθώς και στον αέρα και το περιβάλλον της γενέτειράς τους. Τι άλλο μπορεί να υπάρχει πέρα απ’ αυτά; Ακόμη και αν κάποιοι άνθρωποι έχουν φύγει από το οικείο περιβάλλον της γενέτειράς τους, από το μέρος στο οποίο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όταν η χώρα κινδυνεύει και τους χρειάζεται να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους απέναντι στο έθνος, κανείς τους δεν σκέφτεται να προστατεύσει ολόκληρη τη χώρα. Τι σκέφτονται αντ’ αυτού; Το μόνο που σκέφτονται είναι να εκπληρώσουν τις ευθύνες που έχουν για την προστασία της γενέτειράς τους και να διαφυλάξουν αυτό το κομμάτι γης που φυλάνε στην καρδιά τους. Για τον σκοπό αυτό, θυσιάζουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή. Όπου κι αν πάνε οι άνθρωποι, η λέξη «χώρα» είναι γι’ αυτούς απλώς μια λέξη που αντικαθιστά μια άλλη έννοια, ένας δείκτης, ένα σύμβολο. Αυτό που πραγματικά καταλαμβάνει σημαντικό χώρο στις καρδιές τους δεν είναι η επικράτεια της χώρας, πόσο μάλλον η ηγεμονία των κυβερνώντων. Αντίθετα, είναι το βουνό, το κομμάτι γης, το ποτάμι και το πηγάδι που τους παρέχουν τρία γεύματα την ημέρα, που τους δίνουν ζωή και τους βοηθούν να παραμείνουν ζωντανοί· αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η έννοια της χώρας στο μυαλό των ανθρώπων. Μια έννοια τόσο αληθινή, τόσο συγκεκριμένη και φυσικά τόσο ακριβής.

Γιατί στην παραδοσιακή κουλτούρα, και κυρίως αν σκεφτούμε την ηθική διαγωγή, υποστηρίζεται πάντα η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»; Αυτό αφορά τόσο την ηγεμονία του κυβερνώντος, όσο και τις προθέσεις και τους στόχους των ανθρώπων που υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη ιδέα. Ποιος θα προστάτευε τη χώρα αν ο ορισμός που της έδινε ο κάθε άνθρωπος στο μυαλό του ήταν τόσο ασήμαντος, τόσο συγκεκριμένος και τόσο αληθινός; Ποιος θα υποστήριζε την ηγεμονία του κυβερνώντος; Βλέπετε πως προκύπτουν κάποια προβλήματα; Όντως προκύπτουν προβλήματα. Αν όλοι είχαν την παραπάνω αντίληψη για τη χώρα, ο κυβερνών θα ήταν ένα απλό ανδρείκελο, έτσι δεν είναι; Αν η χώρα στην οποία κυβερνά κάποιος αντιμετώπιζε την εισβολή ενός ισχυρού εχθρού και η άμυνά της βασιζόταν μόνο στον ίδιο τον κυβερνώντα ή στην κυβερνητική κλίκα, δεν θα ήταν φανερό ότι ζορίζονται να τα βγάλουν πέρα, ότι είναι ανήμποροι, απομονωμένοι και αδύναμοι; Οι στοχαστές έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει για να λύσουν αυτά τα προβλήματα. Πίστευαν ότι για να εξασφαλιστεί η προστασία της χώρας και η παραμονή του κυβερνώντα στην εξουσία, ήταν αδύνατον να στηριχθούν σε έναν μόνο μικρό αριθμό ανθρώπων που ίσως συνεισέφεραν με κάποιον τρόπο. Ήταν, αντίθετα, αναγκαίο να υποκινήσουν ολόκληρο τον πληθυσμό να υπηρετεί τον κυβερνώντα της χώρας. Έστω πως οι στοχαστές έλεγαν ευθέως στους ανθρώπους να υπηρετήσουν τον κυβερνώντα και να προστατεύσουν τη χώρα· θα ήταν λέτε πρόθυμοι να το κάνουν; (Όχι.) Προφανώς και δεν θα ήταν πρόθυμοι, επειδή ο στόχος που θα κρυβόταν πίσω από ένα τέτοιο αίτημα θα ήταν πολύ κραυγαλέος, οπότε δεν θα συμφωνούσαν να το κάνουν. Οι στοχαστές εκείνοι γνώριζαν ότι πρέπει να κατηχήσουν τους ανθρώπους με μια ευχάριστη, ευγενή και φαινομενικά μεγαλόπνοη έκφραση. Έπρεπε να τους πουν ότι η ηθική διαγωγή κάποιου που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο είναι ευγενής. Έτσι, οι άνθρωποι θα αποδέχονταν πρόθυμα αυτήν την ιδέα· μέχρι και θυσίες και συνεισφορές θα έκαναν για χάρη της. Δεν θα είχαν έτσι πετύχει τον στόχο τους οι στοχαστές; Tο ρητό και η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» διατυπώθηκε, λοιπόν, μέσα σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο και ως απάντηση στις ανάγκες των κυβερνώντων. Η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που όποια ιδέα κι αν προκύψει, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα τη θεωρούν μοντέρνα και πρωτοποριακή και θα την αποδέχονται ως τέτοια. Το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» δεν ωφελεί τον κυβερνώντα; Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν θυσίες και θα συνεισφέρουν στο καθεστώς του κυβερνώντος. Δεν θα υπάρχουν τότε περισσότερες ελπίδες να διαρκέσει η ηγεμονία του για καιρό; Και σε γενικές γραμμές, δεν θα είναι και πιο σταθερή η ηγεμονία αυτή; (Ναι.) Επομένως, όταν αμφισβητεί ή απειλεί κανείς να καταστρέψει την ηγεμονία του κυβερνώντος, ή όταν εισβάλλει στη χώρα ένας ισχυρός εχθρός, όσοι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» θα βγουν μπροστά με θάρρος και τόλμη για να συνεισφέρουν ή να θυσιάσουν τη ζωή τους για να προστατεύσουν τη χώρα τους. Και ποιος ωφελείται τελικά από αυτό; (Ο κυβερνών.) Αυτός που ωφελείται τελικά είναι ο κυβερνών. Τι θα απογίνουν όσοι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και την πολύτιμη ζωή τους γι’ αυτήν; Γίνονται εφαλτήρια και αναλώσιμα πιόνια για τον κυβερνώντα· θύματα αυτής της ιδέας. Οι απλοί άνθρωποι που ζουν στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας δεν έχουν μια συγκεκριμένη, ξεκάθαρη αντίληψη ούτε έναν ξεκάθαρο ορισμό για το τι είναι μια χώρα. Δεν γνωρίζουν τι είναι ούτε πόσο μεγάλη είναι μια χώρα. Ακόμα λιγότερα γνωρίζουν για τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν τη μοίρα της. Επειδή δεν έχουν σαφή ορισμό ούτε σαφή έννοια για το τι είναι μια χώρα, η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» για να τους παραπλανήσει και να τους εμφυσήσει αυτήν την ιδέα, έτσι ώστε να ορθώσουν όλοι το ανάστημά τους, να υπερασπιστούν τη χώρα και να ρισκάρουν τη ζωή τους για την άρχουσα τάξη. Αν γίνουν αυτά, η άρχουσα τάξη θα έχει πετύχει τον στόχο της. Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα για τους απλούς ανθρώπους; Στο τέλος, όποιος κι αν κυβερνά τη χώρα και είτε οι εισβολείς είναι καλύτεροι είτε χειρότεροι από τους τωρινούς κυβερνώντες, το πενιχρό κομμάτι γης που ανήκει στην οικογένειά τους δεν θα πάψει να χρειάζεται καλλιέργεια κάθε χρόνο· το δέντρο στο ανατολικό άκρο του χωριού τους δεν θα αλλάξει ούτε και το βουνό στο δυτικό άκρο ή το πηγάδι στο κέντρο του χωριού. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Όσο για το τι συμβαίνει έξω από το χωριό, πόσοι κυβερνώντες έρχονται και παρέρχονται ή πώς κυβερνούν τη χώρα, όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία γι’ αυτούς. Έτσι ζουν οι απλοί άνθρωποι. Έχουν μια τόσο αληθινή και απλή ζωή, ενώ η αντίληψή τους για τη χώρα είναι το ίδιο συγκεκριμένη με την αντίληψη που έχουν για την οικογένεια. Η μόνη διαφορά είναι πως το εύρος της χώρας είναι μεγαλύτερο από αυτό της οικογένειας. Όταν όμως η χώρα δέχεται εισβολή από έναν ισχυρό εχθρό με αποτέλεσμα να διακυβεύονται η ύπαρξη και η επιβίωσή της και να διαταράσσεται και να αποσταθεροποιείται η ηγεμονία του κυβερνώντος, όσοι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» κυριεύονται από αυτή. Το μόνο που θέλουν να κάνουν τότε είναι να αλλάξουν τα πράγματα που επηρεάζουν τη μοίρα της χώρας και παρεμβαίνουν στην ηγεμονία του κυβερνώντος, χρησιμοποιώντας όλες τους τις δυνάμεις. Και τι συμβαίνει στο τέλος; Τι αλλάζουν στην πραγματικότητα; Ακόμα κι αν καταφέρουν να κρατήσουν τον κυβερνώντα στην εξουσία, τι σημαίνει αυτό; Ότι έπραξαν κάτι δίκαιο; Ότι η θυσία τους ήταν θετική; Αξίζει να τη θυμάται κανείς; Σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο, κάποιοι άνθρωποι έδιναν μεγάλη σημασία στην ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» και υποστήριζαν σθεναρά και το πνεύμα της ιδέας αυτής για να υπερασπιστούν τη χώρα και να εξασφαλίσουν ότι οι κυβερνώντες θα παρέμεναν στην εξουσία. Η ηγεμονία όμως των κυβερνώντων αυτών ήταν οπισθοδρομική, αιμοβόρα και δεν είχε κανένα νόημα ή αξία για την ανθρωπότητα. Αν το δούμε από αυτήν τη σκοπιά, η λεγόμενη ευθύνη που εκπλήρωσαν οι άνθρωποι εκείνοι ήταν θετική ή αρνητική; (Αρνητική.) Θα έλεγε κανείς ότι ήταν αρνητική, ότι δεν αξίζει να τη θυμάται κανείς, ότι οι άνθρωποι τη σιχαίνονταν. Αντιθέτως, η ζωή των απλών ανθρώπων είναι σχετικά σταθερή, επειδή δεν ταυτίζονται σε βάθος με την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», την οποία υποστηρίζουν αυτοί οι ραδιούργοι στοχαστές· στην πραγματικότητα, δεν την αποδέχονται ούτε την κάνουν πράξη. Αν και τα επιτεύγματα της ζωής τους δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο αυτών που δίνουν τη ζωή τους για τη μοίρα της χώρας τους, έχουν καταφέρει κάτι ουσιαστικό. Τι το ουσιαστικό έχουν καταφέρει; Δεν παρεμβαίνουν επιτηδευμένα στη μοίρα μιας χώρας ούτε στη διαδικασία καθορισμού των κυβερνώντων της. Αντίθετα, το μόνο που ζητούν είναι να ζήσουν μια καλή ζωή, να δουλεύουν τη γη, να υπερασπίζονται τη γενέτειρά τους, να έχουν φαγητό όλον τον χρόνο, να μην τους λείπει τίποτα, να ζήσουν μια άνετη, γαλήνια και υγιή ζωή, να μην προκαλούν κανένα πρόβλημα στη χώρα τους, να μην της ζητούν τρόφιμα ή χρήματα και να πληρώνουν τους φόρους που πρέπει να πληρώσουν. Έτσι εκπληρώνουν την ευθύνη που πρέπει να εκπληρώνει κάθε πολίτης. Αν τώρα μπορέσεις να ζήσεις τη ζωή σου όπως ένας απλός άνθρωπος, εντελώς απαλλαγμένος από τις παρεμβάσεις των ιδεών των στοχαστών, με προσγειωμένο τρόπο και σύμφωνα με τη θέση σου, καθώς και να είσαι αυτάρκης, αυτό αρκεί και θα έχεις εκπληρώσει την ευθύνη σου. Αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα και η μεγαλύτερη ευθύνη που θα πρέπει να εκπληρώνει ένας άνθρωπος που ζει σε αυτήν τη γη. Τα θέματα που θα πρέπει να λύσει ο ίδιος είναι να φροντίζει για τη δική του επιβίωση και τις δικές του βασικές ανάγκες. Όσον αφορά τώρα τα σημαντικά θέματα που έχουν να κάνουν με τη μοίρα της χώρας και την ηγεμονία των κυβερνώντων, οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν ή να κάνουν το παραμικρό γι’ αυτά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να τα αφήσουν όλα αυτά στη μοίρα και να αφήσουν τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Ό,τι θελήσει ο Ουρανός, έτσι θα γίνει. Οι απλοί άνθρωποι γνωρίζουν πολύ λίγα πράγματα, και εξάλλου ο Ουρανός δεν έχει εμπιστευτεί στους ανθρώπους αυτού του είδους την ευθύνη απέναντι στη χώρα τους. Στην καρδιά των απλών ανθρώπων θα βρεις μόνο το δικό τους σπίτι. Αρκεί, λοιπόν, να το διατηρούν για να έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με άλλα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή, έτσι και το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι μια ιδέα και μια άποψη που διατύπωσαν κάποιοι στοχαστές προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή των κυβερνώντων στην εξουσία. Την υποστηρίζουν φυσικά και προκειμένου οι κυβερνώντες να έχουν τη στήριξη περισσότερων ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ζουν οι άνθρωποι, εάν δεν έχουν καθόλου φιλοδοξίες ή επιθυμίες και δεν θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική ή να έχουν την παραμικρή σχέση με την άρχουσα τάξη, ο ορισμός τους για μια χώρα από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης περιορίζεται στα μέρη που βλέπουν εντός του οπτικού τους πεδίου, στη γη που μπορούν να μετρήσουν με τα πόδια τους ή σε μια σφαίρα μέσα στην οποία μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι, ελεύθεροι και σύμφωνα με τους νόμους. Όποιος αντιλαμβάνεται μια χώρα με τον τρόπο που μόλις περιέγραψα, θεωρεί βασική του ανάγκη η γη στην οποία ζει και η σφαίρα της ζωής του να μπορούν να του προσφέρουν σταθερότητα, ευτυχία και ελευθερία. Οι άνθρωποι πασχίζουν να υπερασπιστούν αυτήν τη βασική ανάγκη που αποτελεί επίσης κατεύθυνση και στόχο τους. Αν κάποιος απειλήσει, αναστατώσει ή παραβιάσει αυτήν τη βασική ανάγκη, θα ορθώσουν σίγουρα το ανάστημά τους και θα την υπερασπιστούν χωρίς σκέψη. Δικαιολογημένα θα την υπερασπιστούν και η αντίδρασή τους πηγάζει από τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης, καθώς και την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση. Δεν χρειάζεται να τους πει κάποιος: «Όταν εισβάλει στη γενέτειρα και το περιβάλλον σου ένας ξένος εχθρός, πρέπει να ορθώσεις το ανάστημά σου και να τα υπερασπιστείς· πρέπει να ορθώσεις το ανάστημά σου και να πολεμήσεις τους εισβολείς». Θα σηκωθούν και θα το κάνουν αυτόματα, κι εδώ ακριβώς βλέπουμε το ανθρώπινο ένστικτο και την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση. Έτσι, αν μιλάμε για έναν κανονικό άνθρωπο, είναι περιττό να χρησιμοποιήσεις ιδέες του τύπου «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» για να τον ενθαρρύνεις να προστατεύσει την πατρίδα και το περιβάλλον του. Αν τώρα κάποιος θέλει πράγματι να εμφυσήσει στους ανθρώπους τέτοιες ιδέες, τότε ο στόχος του δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται. Δεν το κάνει για να υπερασπιστούν οι άνθρωποι το περιβάλλον τους, να εξασφαλίσουν τις βασικές τους βιοτικές ανάγκες ή να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Έχει διαφορετικό στόχο, που δεν είναι άλλος από το να παραμείνουν οι κυβερνώντες στην εξουσία. Οι άνθρωποι είναι βάσει ενστίκτου ικανοί να προστατεύσουν το περιβάλλον τους κάνοντας κάθε απαραίτητη θυσία. Μπορούν να προστατεύσουν συνειδητά τον τόπο και το περιβάλλον διαβίωσής τους ώστε να εξασφαλίσουν τη βασική τους ανάγκη για επιβίωση. Δεν χρειάζεται, επομένως, να χρησιμοποιεί κανείς πομπώδεις εκφράσεις για να τους πει τι να κάνουν, πώς να ορθώσουν το ανάστημά τους και πώς να προστατεύσουν τα σπίτια τους. Αυτό το ένστικτο, αυτήν τη στοιχειώδη συνείδηση, την κατέχουν ακόμη και τα ζώα. Αναμφίβολα, λοιπόν, την κατέχουν και οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι πλάσματα ανώτερα από κάθε ζώο. Ακόμα και τα ζώα, αν εισβάλλει κάποιος ξένος εχθρός, θα προστατεύσουν το περιβάλλον και τον βιότοπό τους, το σπίτι τους και την κοινότητά τους. Αν, λοιπόν, τα ζώα έχουν αυτού του είδους τη συνείδηση, τότε σίγουρα την έχουν και οι άνθρωποι! Επομένως, η ιδέα που πρότειναν εκείνοι οι στοχαστές, ότι δηλαδή «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», είναι περιττή για κάθε ένα από τα μέλη της ανθρώπινης φυλής. Και βασικά είναι επίσης περιττή και σε ό,τι αφορά τον ορισμό μιας χώρας που έχουν οι άνθρωποι στα βάθη της καρδιάς τους. Γιατί παρ’ όλα αυτά την πρότειναν εκείνοι οι στοχαστές; Ήθελαν να πετύχουν έναν άλλο στόχο. Στην πραγματικότητα, ο στόχος τους δεν ήταν να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν καλύτερα στο τωρινό τους περιβάλλον, ούτε να έχουν ένα πιο σταθερό, πιο ευχάριστο και πιο ευτυχισμένο περιβάλλον διαβίωσης. Δεν ξεκίνησαν να κατηχούν τους ανθρώπους και να τους παρακινούν να υιοθετήσουν την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» έχοντας στο μυαλό τους την προστασία των ανθρώπων ή την υπεράσπιση του περιβάλλοντος διαβίωσής τους. Το έκαναν λαμβάνοντας υπόψη τη σκοπιά και την οπτική των κυβερνώντων. Αν δεν υιοθετήσεις μια τέτοια ιδέα, τότε το νοητικό σου επίπεδο θεωρείται κατώτερο. Όλος ο κόσμος θα σε κοροϊδεύει και κάθε εθνότητα θα σε περιφρονεί. Αν δεν υιοθετήσεις μια τέτοια ιδέα, αν δεν σε διακρίνει αυτή η ανώτερη δικαιοσύνη και δεν έχεις αυτήν τη νοοτροπία, τότε θα σε θεωρούν άνθρωπο χαμηλού ήθους, εγωιστή και ποταπό απόβρασμα της κοινωνίας. Αυτά τα αποβράσματα, όπως τα αποκαλούν, είναι άνθρωποι τους οποίους σιχαίνεται η κοινωνία, μεροληπτεί σε βάρος τους και τους περιφρονεί.

Σε αυτόν τον κόσμο και στη σημερινή κοινωνία, αν κάποιος γεννηθεί σε μια φτωχή ή υπανάπτυκτη χώρα ή κατάγεται από ένα υποδεέστερο έθνος, όπου κι αν πάει, με το που αναφέρει την εθνικότητά του, θα καθοριστεί αυτόματα η θέση του και οι άλλοι θα τον θεωρούν κατώτερό τους, θα τον περιφρονούν και θα μεροληπτούν σε βάρος του. Αν έχεις την εθνικότητα μιας ισχυρής χώρας, σε οποιαδήποτε εθνότητα κι αν βρεθείς, θα έχεις πολύ υψηλή θέση και οι άλλοι θα σε θεωρούν ανώτερό τους. Αυτό αποδεικνύει πως η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» έχει σημαντική θέση στις καρδιές των ανθρώπων. Η αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για τη χώρα είναι πολύ περιορισμένη και συγκεκριμένη. Ωστόσο, επειδή ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την οποιαδήποτε εθνότητα και τον οποιονδήποτε προέρχεται από διαφορετική χώρα, και επίσης η μέθοδος και τα κριτήρια με τα οποία καθορίζουν τη θέση κάποιου σχετίζονται άμεσα με τη μοίρα της χώρας του, όλοι επηρεάζονται μέσα τους από την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» —άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Πώς μπορούν, λοιπόν, να απαλλαγούν από την επιρροή αυτής της ιδέας; Ας δούμε πρώτα πώς τους επηρεάζει η ιδέα αυτή. Ξέρουμε πως ο ορισμός των ανθρώπων για μια χώρα δεν εκτείνεται πέρα από το συγκεκριμένο περιβάλλον στο οποίο ζουν και πως το μόνο που θέλουν οι άνθρωποι είναι να διατηρήσουν το βασικό τους δικαίωμα στη ζωή και να καλύψουν τις ανάγκες τους για επιβίωση, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Παρ’ όλα αυτά, στις μέρες μας ολόκληρος ο ανθρώπινος πληθυσμός μετακινείται διαρκώς, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αποδέχονται ασυναίσθητα την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Με άλλα λόγια, από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης, οι άνθρωποι αρνούνται να αποδεχτούν κούφιους και βαρύγδουπους ορισμούς για μια χώρα του τύπου: «σπουδαίο έθνος», «ακμάζουσα δυναστεία», «υπερδύναμη», «τεχνολογική δύναμη», «στρατιωτική δύναμη» και ούτω καθεξής. Αυτές οι έννοιες δεν υπάρχουν στην κανονική ανθρώπινη φύση και κανείς δεν θέλει να ασχολείται με αυτά τα πράγματα στην καθημερινότητά του. Ταυτόχρονα, όμως, όταν έρχονται σ’ επαφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ελπίζουν παρ’ όλα αυτά να έχουν την εθνικότητα μιας ισχυρής χώρας. Ιδιαίτερα όταν τυχαίνει να ταξιδέψεις στο εξωτερικό και βρεθείς ανάμεσα σε ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων, νιώθεις έντονα ότι τα ζωτικά σου συμφέροντα σχετίζονται με τη μοίρα της χώρας σου. Αν προέρχεσαι από μια ισχυρή και πλούσια χώρα με υψηλή θέση μεταξύ των άλλων χωρών του κόσμου, τότε και η δική σου θέση ανάμεσα στους ανθρώπους θα είναι εξίσου υψηλή και όλοι θα σε εκτιμούν ιδιαίτερα. Εάν όμως προέρχεσαι από μια φτωχή χώρα, ένα μικρό έθνος ή κάποια άγνωστη εθνότητα, τότε η θέση σου θα είναι εξίσου χαμηλή με την εθνικότητά σου και την εθνική σου ταυτότητα. Αν ζεις σε μια πολύ μικρή σφαίρα και περιορίζεσαι σ’ αυτήν, ό,τι άνθρωπος κι αν είσαι, όποια κι αν είναι η εθνικότητά σου ή η φυλή στην οποία ανήκεις, δεν θα έχει καμία επιρροή πάνω σου η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όταν όμως έρχονται σε επαφή άνθρωποι από διαφορετικές χώρες του κόσμου, όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Δεν το αποδέχονται παθητικά, αλλά αντίθετα ο καθένας τους προσωπικά είναι πρόθυμος να αντιληφθεί σε βάθος ότι το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι σωστό. Αυτό συμβαίνει επειδή η μοίρα της χώρας σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θέση, τη φήμη και την αξία που έχεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Τη στιγμή εκείνη, παύεις να πιστεύεις πως η έννοια και ο ορισμός της χώρας σου είναι ο μικρός τόπος στον οποίο γεννήθηκες και μεγάλωσες και τίποτα παραπάνω. Ελπίζεις αντίθετα ότι η χώρα σου θα επεκταθεί και θα αποκτήσει περισσότερη ισχύ. Ωστόσο, όταν επιστρέφεις πίσω σ’ αυτήν, γίνεται ξανά το ίδιο συγκεκριμένη όπως ήταν πάντα στο μυαλό σου. Αυτός ο συγκεκριμένος τόπος δεν είναι ένα άμορφο έθνος. Είναι το μονοπάτι, το ρυάκι και το πηγάδι που βλέπεις στη γενέτειρά σου και τα χωράφια που καλλιεργείς στο σπίτι σου. Για σένα, λοιπόν, επιστροφή στη χώρα σου σημαίνει συγκεκριμένα επιστροφή στη γενέτειρά σου, επιστροφή στο σπίτι σου. Και όταν επιστρέφεις σπίτι σου, καμία σημασία δεν έχει αν υπάρχει ή όχι η χώρα, ποιος την κυβερνάει, πόσο μεγάλη είναι η επικράτειά της, ποια είναι η οικονομική κατάσταση που επικρατεί και αν είναι φτωχή ή πλούσια. Τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία για σένα. Εφόσον το σπίτι σου είναι ακόμα εκεί, όταν θα φορτώσεις στην πλάτη τον σάκο σου και θα θελήσεις να γυρίσεις πίσω, θα έχεις μια κατεύθυνση και έναν στόχο. Όσο έχεις ακόμα ένα μέρος να κρεμάσεις το καπέλο σου, όσο το μέρος όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες παραμένει στην ίδια θέση, θα έχεις την αίσθηση του ανήκειν και έναν προορισμό. Ακόμα και αν αυτή η χώρα δεν υπάρχει πια ή έχει αλλάξει κυβερνώντα, όσο το σπίτι σου είναι ακόμα εκεί, έχεις σε κάθε περίπτωση ένα μέρος να επιστρέψεις. Σύμφωνα με αυτό, η αντίληψη που έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι για μια χώρα είναι πολύ αντιφατική και ασαφής, αλλά η αντίληψη που έχουν για το σπίτι είναι πολύ συγκεκριμένη. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι τόσο σίγουρος για το αν η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι σωστή ή όχι. Επειδή όμως η ιδέα αυτή επηρεάζει σε έναν βαθμό την εκάστοτε κοινωνική θέση των ανθρώπων, αναπτύσσουν ασυναίσθητα μια ισχυρή αίσθηση της χώρας, της εθνικότητας και της φυλής. Όταν κατοικούν στη μικρή σφαίρα της γενέτειράς τους και περιορίζονται σ’ αυτήν, φαίνεται να έχουν έναν βαθμό ανοσίας ή να προβάλλουν μια κάποια αντίσταση στην ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Κάθε φορά όμως που φεύγουν από τη γενέτειρα, την πατρίδα και τα πλαίσια της ηγεμονίας της χώρας τους, χωρίς καν να το καταλάβουν, αναγνωρίζουν και αποδέχονται σε έναν βαθμό την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όταν για παράδειγμα πας στο εξωτερικό και κάποιος σε ρωτά από ποια χώρα είσαι, σκέφτεσαι το εξής: «Αν πω ότι είμαι από τη Σιγκαπούρη, θα με εκτιμήσουν. Αν όμως πω ότι είμαι από την Κίνα, θα με περιφρονήσουν». Και έτσι δεν τολμάς να τους πεις την αλήθεια. Να όμως που μια μέρα φανερώνεται η εθνικότητά σου. Ο κόσμος μαθαίνει ότι είσαι από την Κίνα κι αρχίζουν τότε να σε βλέπουν με άλλο μάτι. Μεροληπτούν σε βάρος σου, σε περιφρονούν, μέχρι που σε θεωρούν και πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Τότε σκέφτεσαι ασυναίσθητα: «Το ρητό “Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του” είναι απόλυτα σωστό! Κάποτε πίστευα ότι δεν ήμουν υπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας μου. Να όμως που απ’ ό,τι φαίνεται η μοίρα της χώρας μάς επηρεάζει όλους. Όταν ευημερεί η χώρα, ευημερούμε όλοι· όταν όμως παρακμάζει, όλοι υποφέρουμε εξαιτίας αυτού. Δεν προερχόμαστε από μια φτωχή χώρα; Από μια δικτατορική χώρα; Δεν έχουν κακή φήμη οι κυβερνώντες μας; Γι’ αυτό με περιφρονεί ο κόσμος. Για δείτε πόσο πλούσιοι και ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που ζουν στις δυτικές χώρες. Έχουν το ελεύθερο να πηγαίνουν όπου θέλουν και να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Εμείς πάλι που ζούμε υπό το κομμουνιστικό καθεστώς διωκόμαστε για την πίστη μας στον Θεό. Πρέπει να το βάλουμε στα πόδια προς κάθε κατεύθυνση και δεν μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι μας. Τι υπέροχο που θα ’τανε να είχαμε γεννηθεί σε μια δυτική χώρα!» Τη στιγμή εκείνη νιώθεις ότι η εθνικότητα είναι άκρως σημαντική. Αρχίζεις να πιστεύεις πως η μοίρα της χώρας σου είναι σημαντική για σένα. Σε κάθε περίπτωση, όταν ζει κανείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον και πλαίσιο, χωρίς να το καταλάβει επηρεάζεται και παρασύρεται από την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»· άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Τη στιγμή εκείνη, θα αλλάξουν, σε διαφορετικό βαθμό η καθεμία, οι συμπεριφορές και οι απόψεις των ανθρώπων, καθώς και οι οπτικές και οι θέσεις τους για τους άλλους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα. Όπως είναι φυσικό, αυτό θα επιφέρει συνέπειες και αποτελέσματα διαφορετικής κλίμακας για τον καθένα. Στη σκέψη των ανθρώπων υπάρχουν, επομένως, ορισμένες συγκεκριμένες ενδείξεις σχετικά με την επίδραση του ρητού «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Παρόλο που η αντίληψη των ανθρώπων για μια χώρα δεν είναι τόσο σαφής όταν την εξετάζουμε από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης, η εθνικότητα που έχει κανείς επειδή ανήκει σε μια χώρα εξακολουθεί, μέσα σε ορισμένα κοινωνικά πλαίσια, να τον επηρεάζει. Εάν οι άνθρωποι δεν κατανοήσουν την αλήθεια και δεν αντιληφθούν ξεκάθαρα τα θέματα αυτά, δεν θα μπορέσουν να απαλλαγούν από τα δεσμά και τις διαβρωτικές επιδράσεις αυτής της ιδέας. Αυτό θα επηρεάσει τόσο την ψυχική τους διάθεση όσο και τη στάση που υιοθετούν όταν αντιμετωπίζουν διάφορα πράγματα. Είτε την εξετάζουμε από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης είτε σε σχέση με τις αλλαγές και την πρόοδο που παρατηρούνται στη σκέψη των ανθρώπων όταν αλλάζει το περιβάλλον γύρω τους, η ιδέα που προβάλλει ο Σατανάς ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» επηρεάζει σ’ έναν βαθμό τους ανθρώπους και επιδρά διαβρωτικά στην ανθρώπινη σκέψη. Επειδή οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς να εξηγήσουν σωστά ορισμένα ζητήματα όπως η μοίρα μιας χώρας, και επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια που εμπεριέχεται σ’ αυτό το θέμα, όταν βρεθούν σε διαφορετικά περιβάλλοντα, συχνά η ιδέα αυτή τούς παρασύρει, τους διαφθείρει και επηρεάζει την ψυχική τους διάθεση. Είναι σαφές πως δεν αξίζει τον κόπο.