Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό για χάρη του μελλοντικού προορισμού τους ή για προσωρινή απόλαυση. Για εκείνους που δεν έχουν αντιμετωπιστεί καθόλου, η πίστη στον Θεό είναι για χάρη της εισόδου στον Παράδεισο, προκειμένου να κερδίσουν ανταμοιβές. Δεν είναι για να οδηγηθούν στην τελείωση ή για να εκτελέσουν το καθήκον που έχει ένα πλάσμα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Θεό για να εκπληρώσουν την ευθύνη τους ή να ολοκληρώσουν το καθήκον τους. Σπάνια οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό με σκοπό να διάγουν ουσιαστικό βίο, ούτε υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος είναι ζωντανός, θα πρέπει να αγαπάει τον Θεό, επειδή έτσι ορίζει ότι πρέπει να κάνουν ο νόμος του Παραδείσου και η επίγεια αρχή και είναι η φυσική κλίση του ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπο, αν και διαφορετικοί άνθρωποι ακολουθούν ο καθένας τους στόχους του, ο στόχος της επιδίωξής τους και τα κίνητρα πίσω από αυτή είναι όμοια και, επιπλέον, για τους περισσότερους από αυτούς, τα αντικείμενα της λατρείας τους είναι τα ίδια. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χιλιάδων χρόνων, πολλοί πιστοί έχουν πεθάνει και πολλοί έχουν πεθάνει και έχουν γεννηθεί ξανά. Δεν είναι μόνο ένας ή δύο άνθρωποι που αναζητούν τον Θεό, ούτε καν μία ή δύο χιλιάδες, όμως η επιδίωξη των περισσότερων από αυτούς τους ανθρώπους είναι για χάρη των δικών τους προοπτικών ή των ένδοξων ελπίδων τους για το μέλλον. Εκείνοι που είναι αφιερωμένοι στον Χριστό είναι λίγοι και σκόρπιοι. Πολλοί αφοσιωμένοι πιστοί έχουν πεθάνει παγιδευμένοι ακόμα και στα δικά τους δίχτυα και ο αριθμός των ανθρώπων που κατάφεραν να επιτύχουν είναι αξιοσημείωτα μικρός. Μέχρι σήμερα, οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι αποτυγχάνουν ή τα μυστικά της επιτυχίας τους εξακολουθούν να είναι άγνωστα. Εκείνοι που είναι εμμονικοί με την αναζήτηση του Χριστού, δεν έχουν ζήσει ακόμα τη στιγμή της ξαφνικής διορατικότητάς τους, δεν έχουν φτάσει στο βάθος αυτών των μυστηρίων, επειδή απλά δεν το ξέρουν. Αν και κατά την επιδίωξή τους κάνουν σκληρές προσπάθειες, το μονοπάτι που βαδίζουν είναι το μονοπάτι της αποτυχίας που κάποτε ακολούθησαν και οι προηγούμενοι απ’ αυτούς, και όχι εκείνο της επιτυχίας. Με αυτόν τον τρόπο, ανεξάρτητα από το πώς το αναζητούν, δεν βαδίζουν στο μονοπάτι που οδηγεί στο σκοτάδι; Δεν είναι παρά μόνο ολέθριες συνέπειες αυτό που κερδίζουν; Είναι αρκετά δύσκολο να προβλέψουμε αν οι άνθρωποι που μιμούνται όσους πέτυχαν σε παρελθούσες εποχές τελικά θα οδηγηθούν στην καλοτυχία ή στην καταστροφή. Πόσο χειρότερες είναι οι πιθανότητες, τότε, για τους ανθρώπους που αναζητούν ακολουθώντας τα βήματα των αποτυχημένων; Δεν τους αντιστοιχούν ακόμα μεγαλύτερες πιθανότητες αποτυχίας; Ποια αξία υπάρχει στο μονοπάτι που περπατούν; Δεν σπαταλούν τον χρόνο τους; Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι πετυχαίνουν ή αποτυγχάνουν στην επιδίωξή τους, υπάρχει, εν συντομία, ένας λόγος για τον οποίο το κάνουν, και δεν είναι ότι η επιτυχία ή η αποτυχία τους καθορίζεται με την αναζήτηση ανάλογα με την επιθυμία τους.

Η πιο θεμελιώδης απαίτηση της πίστης του ανθρώπου στον Θεό είναι να έχει μια ειλικρινή καρδιά, να αφιερώνεται πλήρως και να υπακούει πραγματικά. Το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο είναι να προσφέρει ολόκληρη τη ζωή του με αντάλλαγμα την αληθινή πίστη, μέσω της οποίας μπορεί να κερδίσει ολόκληρη την αλήθεια και να εκπληρώσει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού. Αυτό ακριβώς δεν είναι εφικτό από εκείνους που αποτυγχάνουν και είναι ακόμη πιο ανέφικτο από εκείνους που δεν μπορούν να βρουν τον Χριστό. Επειδή ο άνθρωπος δεν είναι καλός στο να αφοσιωθεί πλήρως στον Θεό, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι πρόθυμος να εκτελέσει το καθήκον του στον Δημιουργό, επειδή ο άνθρωπος έχει δει την αλήθεια, αλλά την αποφεύγει και βαδίζει το δικό του μονοπάτι, επειδή ο άνθρωπος πάντα αναζητά ακολουθώντας το μονοπάτι αυτών που έχουν αποτύχει, επειδή ο άνθρωπος πάντα αψηφά τον Ουρανό, έτσι και ο άνθρωπος πάντα αποτυγχάνει, πάντα εξαπατάται από τα κόλπα του Σατανά και παγιδεύεται στο δικό του δίχτυ. Επειδή ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον Χριστό, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι έμπειρος στην κατανόηση και την εμπειρία της αλήθειας, επειδή ο άνθρωπος δείχνει υπερβολικό σεβασμό στον Παύλο και εποφθαλμιά με απληστία τον Παράδεισο, επειδή ο άνθρωπος απαιτεί πάντα να τον υπακούει ο Χριστός και διατάζει τον Θεό, γι’ αυτό εκείνες οι μεγάλες προσωπικότητες κι εκείνοι που έχουν βιώσει τις περιπέτειες του κόσμου εξακολουθούν να είναι θνητοί, και ακόμα πεθαίνουν εν μέσω του παιδέματος του Θεού. Το μόνο που μπορώ να πω γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι πεθαίνουν με τραγικό τρόπο και ότι η συνέπεια γι’ αυτούς —ο θάνατός τους— δεν είναι αδικαιολόγητη. Δεν γίνεται η αποτυχία τους ακόμη πιο απαράδεκτη στον νόμο του Ουρανού; Η αλήθεια προέρχεται από τον κόσμο του ανθρώπου, όμως η αλήθεια στους ανθρώπους μεταφέρεται από τον Χριστό. Προέρχεται από τον Χριστό, δηλαδή από τον ίδιο τον Θεό, και είναι ανέφικτη από τον άνθρωπο. Ωστόσο, ο Χριστός παρέχει μόνο την αλήθεια. Δεν έρχεται να αποφασίσει αν ο άνθρωπος θα είναι επιτυχής στην επιδίωξή του για την αλήθεια. Επομένως, η επιτυχία ή η αποτυχία στην αλήθεια εξαρτώνται από την επιδίωξη του ανθρώπου. Η επιτυχία ή η αποτυχία του ανθρώπου στην αλήθεια δεν είχε ποτέ σχέση με τον Χριστό, αλλά καθορίζεται από την επιδίωξή του. Ο προορισμός του ανθρώπου και η επιτυχία του ή η αποτυχία του δεν μπορούν να συσσωρευτούν επάνω στο κεφάλι του Θεού, έτσι ώστε ο ίδιος ο Θεός να τα αναλάβει, επειδή αυτό δεν είναι θέμα Θεού, αλλά συνδέεται άμεσα με το καθήκον που πρέπει να επιτελούν τα πλάσματα του Θεού. Οι περισσότεροι άνθρωποι πράγματι έχουν λίγη γνώση της επιδίωξης και του προορισμού του Παύλου και του Πέτρου, όμως δεν γνωρίζουν παρά μόνο το αποτέλεσμα για τον Πέτρο και τον Παύλο και αγνοούν το μυστικό πίσω από την επιτυχία του Πέτρου ή τις ελλείψεις που οδήγησαν στην αποτυχία του Παύλου. Επομένως, εάν είστε εντελώς ανίκανοι να βλέπετε την ουσία της επιδίωξής τους, τότε η επιδίωξη των περισσότερων από εσάς επίσης θα αποτύχει, και ακόμα κι αν ένας μικρός αριθμός από εσάς φτάσει στην επιτυχία, ούτε τότε δεν θα είναι ίσοι με τον Πέτρο. Εάν το μονοπάτι της επιδίωξής σου είναι το σωστό, τότε έχεις μια ελπίδα να επιτύχεις· αν το μονοπάτι που ακολουθείς στην αναζήτηση της αλήθειας είναι λάθος, τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να επιτύχεις και θα έχεις το ίδιο τέλος με τον Παύλο.

Ο Πέτρος ήταν ένας άνθρωπος που οδηγήθηκε στην τελείωση. Μόνο αφού βίωσε την παίδευση και την κρίση, και μ’ αυτόν τον τρόπο κέρδισε την καθαρή αγάπη του Θεού, οδηγήθηκε πλήρως στην τελείωση· το μονοπάτι που περπάτησε ήταν εκείνο της τελείωσης. Δηλαδή, από την αρχή, το μονοπάτι που περπάτησε ο Πέτρος ήταν το σωστό και το κίνητρό του για πίστη στον Θεό ήταν το σωστό, και έτσι, οδηγήθηκε στην τελείωση. Πήρε ένα νέο μονοπάτι στο οποίο δεν είχε ξαναβαδίσει ποτέ άνθρωπος, ενώ το μονοπάτι που ο Παύλος είχε από την αρχή επιλέξει, ήταν το μονοπάτι της εναντίωσης προς τον Χριστό, και μόνο επειδή το Άγιο Πνεύμα θέλησε να τον χρησιμοποιήσει και να επωφεληθεί από τα χαρίσματά του και όλα τα προτερήματα του για το έργο Του, εργάστηκε για τον Χριστό για αρκετές δεκαετίες. Ήταν απλώς κάποιος που χρησιμοποιήθηκε από το Άγιο Πνεύμα και δεν χρησιμοποιήθηκε επειδή ο Ιησούς στάθηκε ευνοϊκά απέναντι στην ανθρώπινη φύση του, αλλά λόγω των χαρισμάτων του. Κατάφερε να εργάζεται για τον Ιησού, επειδή τον κατάφερε πλήγμα, όχι επειδή το έκανε με χαρά. Κατάφερε να κάνει τέτοιο έργο εξαιτίας της διαφώτισης και της καθοδήγησης του Αγίου Πνεύματος, και το έργο που έκανε δεν αντιπροσωπεύει καθόλου την επιδίωξη του ή την ανθρώπινη φύση του. Το έργο του Παύλου αντιπροσωπεύει το έργο ενός υπηρέτη, έκανε δηλαδή το έργο ενός αποστόλου. Ο Πέτρος, όμως, ήταν διαφορετικός: Έκανε επίσης κάποιο έργο, όμως δεν ήταν τόσο σπουδαίο όσο το έργο του Παύλου· εργάστηκε εν μέσω της επιδίωξης για την προσωπική του είσοδο και το έργο του ήταν διαφορετικό από το έργο του Παύλου. Το έργο του Πέτρου ήταν η εκτέλεση του καθήκοντος ενός πλάσματος του Θεού. Δεν εργάστηκε στον ρόλο ενός αποστόλου, αλλά κατά την πορεία της επιδίωξής του για την αγάπη του Θεού. Η πορεία του έργου του Παύλου περιελάμβανε και την προσωπική του επιδίωξη: Η επιδίωξή του ήταν μόνο για χάρη της ελπίδας του για το μέλλον και της επιθυμίας του για καλό προορισμό. Δεν δέχτηκε ραφινάρισμα κατά τη διάρκεια του έργου του, ούτε δέχτηκε κλάδεμα και αντιμετώπιση. Πίστευε ότι όσο το έργο που έκανε ικανοποιούσε την επιθυμία του Θεού, και ό,τι έκανε ήταν ευχάριστο για τον Θεό, τότε τελικά τον περίμενε ανταμοιβή. Δεν υπήρχαν προσωπικές εμπειρίες στο έργο του —αυτό ήταν μόνο για το δικό του καλό και δεν γινόταν απλώς για χάρη της αλλαγής. Όλα στο έργο του ήταν μια συναλλαγή, δεν εμπεριείχαν κανένα καθήκον ή υποταγή ενός πλάσματος του Θεού. Κατά τη διάρκεια του έργου του, δεν υπήρξε καμία αλλαγή στην παλιά διάθεση του Παύλου. Το έργο του ήταν απλώς υπηρεσία σε άλλους και ανίκανο να επιφέρει αλλαγές στη διάθεσή του. Ο Παύλος πραγματοποίησε το έργο του άμεσα, χωρίς να έχει οδηγηθεί στην τελείωση ή αντιμετωπιστεί, και το κίνητρό του ήταν η ανταμοιβή. Ο Πέτρος ήταν διαφορετικός: Ήταν κάποιος που είχε υποβληθεί σε κλάδεμα, αντιμετώπιση και ραφινάρισμα. Ο σκοπός και το κίνητρο του έργου του Πέτρου ήταν ουσιαστικά διαφορετικά από εκείνα του Παύλου. Παρόλο που ο Πέτρος δεν επέδειξε μεγάλο έργο, η διάθεσή του υποβλήθηκε σε πολλές αλλαγές και αυτό που επιδίωξε ήταν η αλήθεια και η πραγματική αλλαγή. Το έργο του δεν πραγματοποιήθηκε μόνο για χάρη του έργου αυτού καθεαυτού. Παρόλο που ο Παύλος έφερε εις πέρας μεγάλο έργο, ήταν όλο έργο του Αγίου Πνεύματος, και παρόλο που ο Παύλος συνεργάστηκε σε αυτό το έργο, δεν το βίωσε. Το ότι ο Πέτρος έκανε πολύ λιγότερο έργο ήταν μόνο επειδή το Άγιο Πνεύμα δεν παρήγε τόσο μεγάλο έργο μέσα από αυτόν. Το μέγεθος του έργου τους δεν καθόριζε το αν θα οδηγηθούν στην τελείωση· η επιδίωξη του ενός ήταν να λάβει ανταμοιβές και του άλλου να επιτύχει την απόλυτη αγάπη του Θεού και να εκπληρώσει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού, στον βαθμό που θα μπορούσε να βιώσει μια υπέροχη εικόνα προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του Θεού. Εξωτερικά ήταν διαφορετικοί και το ίδιο διαφορετική ήταν και η ουσία τους. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις ποιος από τους δύο οδηγήθηκε στην τελείωση με βάση το πόσο έργο έκανε. Ο Πέτρος προσπάθησε να βιώσει την εικόνα ενός ανθρώπου που αγαπάει τον Θεό, να είναι κάποιος που υπακούει στον Θεό, να είναι κάποιος που δέχεται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα και να είναι κάποιος που εκπληρώνει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού. Στάθηκε ικανός να αφιερωθεί στον Θεό, να βάλει ολόκληρο τον εαυτό του στα χέρια του Θεού και να υπακούσει σε Αυτόν μέχρι θανάτου. Αυτό ήταν που αποφάσισε να κάνει και, επιπλέον, αυτό πέτυχε. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο τελικά το τέλος του ήταν διαφορετικό από αυτό του Παύλου. Το έργο που έκανε το Άγιο Πνεύμα στον Πέτρο ήταν να τον οδηγήσει στην τελείωση και το έργο που έκανε το Άγιο Πνεύμα στον Παύλο ήταν να τον χρησιμοποιήσει. Αυτό συνέβη επειδή οι φύσεις τους και οι απόψεις τους προς την επιδίωξη δεν ήταν οι ίδιες. Και οι δύο είχαν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ο Πέτρος εφάρμοσε αυτό το έργο στον εαυτό του και το παρείχε και σε άλλους. Ο Παύλος, εν τω μεταξύ, παρείχε μόνο το σύνολο του έργου του Αγίου Πνεύματος σε άλλους και δεν κέρδισε τίποτα από αυτό για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο, αφού δοκίμασε το έργο του Αγίου Πνεύματος για τόσα χρόνια, οι αλλαγές στον Παύλο ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Εξακολουθούσε να παραμένει σχεδόν στη φυσική του κατάσταση και να είναι ο Παύλος του παρελθόντος. Έχοντας απλώς υπομείνει τη δυσκολία πολλών χρόνων έργου, είχε μάθει πώς να δουλεύει και είχε μάθει την αντοχή, αλλά η παλιά του φύση —η άκρως ανταγωνιστική και μισθοφορική φύση του— παρέμενε ακόμα. Έχοντας εργαστεί για τόσα χρόνια, δεν γνώριζε τη διεφθαρμένη του διάθεση, ούτε είχε απαλλαγεί από αυτήν και ήταν ακόμα σαφώς ορατή στο έργο του. Σε αυτόν υπήρχε απλώς περισσότερη εμπειρία έργου, αλλά αυτή η μικρή εμπειρία από μόνη της ήταν ανίκανη να τον αλλάξει και δεν μπορούσε να αλλάξει τις απόψεις του για την ύπαρξη ή τη σημασία της επιδίωξής του. Αν και εργάστηκε πολλά χρόνια για τον Χριστό και ποτέ ξανά δεν καταδίωξε τον Κύριο Ιησού, στην καρδιά του δεν υπήρξε καμία αλλαγή ως προς τη γνώση του για τον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι δεν δούλευε για να αφιερώσει τον εαυτό του στον Θεό, αλλά αναγκάστηκε να εργαστεί για χάρη του μελλοντικού του προορισμού. Διότι, στην αρχή, καταδίωκε τον Χριστό και δεν υποτάχθηκε στον Χριστό· ήταν εγγενώς ένας επαναστάτης, ο οποίος σκόπιμα εναντιωνόταν στον Χριστό και που δεν γνώριζε το έργο του Αγίου Πνεύματος. Στο τέλος του έργου του, εξακολουθούσε να μη γνωρίζει το έργο του Αγίου Πνεύματος και απλώς ενεργούσε από μόνος του, σύμφωνα με τη φύση του, χωρίς να δίνει την παραμικρή προσοχή στο θέλημα του Αγίου Πνεύματος. Και έτσι, η φύση του ήταν εχθρική ως προς τον Χριστό και δεν υπάκουε στην αλήθεια. Κάποιος όπως αυτός, τον οποίο είχε εγκαταλείψει το έργο του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος δεν γνώριζε το έργο του Αγίου Πνεύματος και που είχε επίσης αντιταχθεί στον Χριστό —πώς θα μπορούσε να σωθεί ένα τέτοιο πρόσωπο; Το κατά πόσο ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί δεν εξαρτάται από το πόσο έργο κάνει ή πόσα αφιερώνει, αλλά καθορίζεται από το αν γνωρίζει ή όχι το έργο του Αγίου Πνεύματος, από το εάν μπορεί να κάνει την αλήθεια πράξη και αν οι απόψεις του προς την επιδίωξη είναι σύμφωνες με την αλήθεια.

Παρόλο που οι φυσικές αποκαλύψεις έγιναν αφού ο Πέτρος άρχισε να ακολουθεί τον Ιησού, από τη φύση του ήταν από την αρχή κάποιος που ήταν πρόθυμος να υποταχθεί στο Άγιο Πνεύμα και να αναζητήσει τον Χριστό. Η υπακοή του στο Άγιο Πνεύμα ήταν αγνή: Δεν επεδίωκε τη φήμη και τον πλούτο, αλλά παρακινείτο από την υπακοή στην αλήθεια. Παρόλο που υπήρξαν τρεις φορές που ο Πέτρος αρνήθηκε ότι γνωρίζει τον Χριστό και παρότι έβαλε τον Κύριο Ιησού σε πειρασμό, μια τέτοια ελαφριά ανθρώπινη αδυναμία δεν είχε καμία σχέση με τη φύση του, δεν επηρέασε τη μελλοντική του επιδίωξη και δεν μπορεί να αποδείξει επαρκώς ότι ο πειρασμός του ήταν πράξη του αντίχριστου. Η φυσιολογική ανθρώπινη αδυναμία είναι κάτι που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο —περιμένεις ο Πέτρος να είναι διαφορετικός; Δεν έχουν οι άνθρωποι μια συγκεκριμένη γνώμη για τον Πέτρο, επειδή έκανε μερικά ανόητα λάθη; Και οι άνθρωποι δεν λατρεύουν τόσο τον Παύλο εξαιτίας όλου του έργου που προσέφερε και όλων των επιστολών που έγραψε; Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να δει την ουσία του ανθρώπου; Σίγουρα εκείνοι που πραγματικά έχουν σύνεση μπορούν να διακρίνουν κάτι τόσο ασήμαντο; Αν και τα πολλά χρόνια επώδυνων εμπειριών του Πέτρου δεν καταγράφονται στη Βίβλο, αυτό δεν αποδεικνύει ότι ο Πέτρος δεν είχε πραγματικές εμπειρίες ή ότι ο Πέτρος δεν οδηγήθηκε στην τελείωση. Πώς μπορεί να κατανοηθεί πλήρως το έργο του Θεού από τον άνθρωπο; Οι καταγραφές της Βίβλου δεν επιλέχθηκαν προσωπικά από τον Ιησού, αλλά συντάχθηκαν από τις επόμενες γενιές. Με αυτόν τον τρόπο, ό,τι καταγράφηκε στη Βίβλο δεν επιλέχθηκε σύμφωνα με τις ιδέες του ανθρώπου; Επιπλέον, το τέλος του Πέτρου και του Παύλου δεν αναφέρεται ρητά στις επιστολές, οπότε ο άνθρωπος κρίνει τον Πέτρο και τον Παύλο σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις και σύμφωνα με τις δικές του προτιμήσεις. Και επειδή ο Παύλος έκανε τόσο πολύ έργο, επειδή οι «συνεισφορές» του ήταν τόσο μεγάλες, κέρδισε την εμπιστοσύνη των μαζών. Δεν είναι μήπως αλήθεια ότι ο άνθρωπος ασχολείται μόνο με την επιφάνεια; Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να μπορέσει να δει την ουσία του ανθρώπου; Για να μην αναφέρουμε το ότι, δεδομένου ότι ο Παύλος υπήρξε αντικείμενο λατρείας για χιλιάδες χρόνια, ποιος θα τολμούσε να αρνηθεί απερίφραστα το έργο του; Ο Πέτρος ήταν απλώς ένας ψαράς, πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι η συμβολή του τόσο μεγάλη όσο αυτή του Παύλου; Βάσει της συμβολής, ο Παύλος θα έπρεπε να είχε ανταμειφθεί πριν από τον Πέτρο και θα έπρεπε να ήταν αυτός που ήταν πιο κατάλληλος για να αποκτήσει την έγκριση του Θεού. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι, καθώς μεταχειριζόταν τον Παύλο, ο Θεός απλώς τον έκανε να δουλεύει χρησιμοποιώντας τα χαρίσματά του, ενώ ο Θεός οδήγησε τον Πέτρο στην τελείωση. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει ότι ο Κύριος Ιησούς είχε κάνει σχέδια για τον Πέτρο και τον Παύλο από την αρχή: Οδηγήθηκαν στην τελείωση ή τους ανατέθηκε έργο σύμφωνα με την εγγενή φύση τους. Και έτσι, αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν είναι απλώς η εξωτερική συνεισφορά του ανθρώπου, ενώ αυτό που ο Θεός βλέπει είναι η ουσία του ανθρώπου, η πορεία που ο άνθρωπος ακολουθεί από την αρχή και το κίνητρο πίσω από την επιδίωξη του ανθρώπου. Οι άνθρωποι μετρούν έναν άνθρωπο σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά, όμως η τελική κατάληξη ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται από τις εξωτερικές του ενέργειες. Και έτσι, σου λέω ότι αν το μονοπάτι που παίρνεις από την αρχή είναι το μονοπάτι της επιτυχίας και η άποψή σου ως προς την επιδίωξη είναι η σωστή από την αρχή, τότε είσαι σαν τον Πέτρο· εάν το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το μονοπάτι της αποτυχίας, τότε όποιο και αν είναι το τίμημα που πληρώνεις, το τέλος σου θα εξακολουθεί να είναι το ίδιο με αυτό του Παύλου. Όπως και να ’χει, ο προορισμός σου και το εάν θα επιτύχεις ή αποτύχεις, καθορίζονται και τα δύο από το αν το μονοπάτι που αναζητάς είναι το σωστό ή όχι, παρά από την αφοσίωσή σας ή το τίμημα που πληρώνετε. Η ουσία του Πέτρου και του Παύλου και οι στόχοι που επιδίωκαν ήταν διαφορετικά· ο άνθρωπος είναι ανίκανος να ανακαλύψει αυτά τα πράγματα και μόνο ο Θεός μπορεί να τα γνωρίζει στην ολότητά τους. Γιατί ό,τι ο Θεός βλέπει είναι η ουσία του ανθρώπου, ενώ ο άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα για την υπόστασή του. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δει την ουσία μέσα στον άνθρωπο ή το πραγματικό του ανάστημα, και έτσι δεν είναι σε θέση να εντοπίσει τους λόγους της αποτυχίας και επιτυχίας του Παύλου και του Πέτρου. Ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι λατρεύουν τον Παύλο και όχι τον Πέτρο είναι επειδή ο Παύλος χρησιμοποιήθηκε για δημόσια εργασία και ο άνθρωπος είναι σε θέση να αντιληφθεί αυτό το έργο και έτσι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τα «επιτεύγματα» του Παύλου. Οι εμπειρίες του Πέτρου, εν τω μεταξύ, είναι αόρατες για τον άνθρωπο και αυτό που αναζητούσε είναι απρόσιτο από τον άνθρωπο, και έτσι ο άνθρωπος δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τον Πέτρο.