Το να πιστεύεις στη μοίρα δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της κυριαρχίας του Δημιουργού

Αφού έχετε υπάρξει ακόλουθοι του Θεού για τόσα πολλά χρόνια, υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στη δική σας γνώση για τη μοίρα και σ’ αυτήν των κοσμικών ανθρώπων; Έχετε κατανοήσει πραγματικά το πεπρωμένο από τον Δημιουργό κι έχετε γνωρίσει πραγματικά την κυριαρχία Του; Μερικοί άνθρωποι έχουν βαθιά, ειλικρινή κατανόηση της φράσης «είναι μοιραίο», ωστόσο, δεν πιστεύουν στο ελάχιστο στην κυριαρχία του Θεού, δεν πιστεύουν πως η ανθρώπινη μοίρα είναι διευθετημένη και ενορχηστρωμένη από τον Θεό και είναι απρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν έρμαια του ωκεανού, κλυδωνίζονται στα κύματα, πλέουν με το ρεύμα και δεν έχουν καμία επιλογή παρά να περιμένουν παθητικά και να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζουν πως η ανθρώπινη μοίρα υπόκειται στην κυριαρχία του Θεού· δεν μπορούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού εξ ιδίας πρωτοβουλίας και, έτσι, να αποκτήσουν γνώση της εξουσίας του Θεού, να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να σταματήσουν να αντιστέκονται στη μοίρα και να ζήσουν υπό τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το να αποδέχεσαι τη μοίρα δεν είναι το ίδιο με το να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα δεν σημαίνει πως κάποιος δέχεται, αναγνωρίζει και γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα είναι απλώς η αναγνώριση αυτού του γεγονότος και αυτού του εξωτερικού φαινομένου, η οποία διαφέρει από το να γνωρίζεις πώς κυβερνά ο Δημιουργός τη μοίρα της ανθρωπότητας, από το να αναγνωρίζεις πως ο Δημιουργός είναι η πηγή του κράτους πάνω στη μοίρα των πάντων και, ακόμη περισσότερο, από το να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τη μοίρα της ανθρωπότητας. Αν ένας άνθρωπος πιστεύει μόνο στη μοίρα —ακόμα κι αν έχει έντονα συναισθήματα γι’ αυτήν— αλλά δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να γνωρίσει, να αναγνωρίσει, να υποταχθεί και να δεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στη μοίρα της ανθρωπότητας, τότε η ζωή του θα είναι, μολαταύτα, μια τραγωδία, μια ζωή μάταιη και ένα κενό· θα εξακολουθεί να αδυνατεί να υπαχθεί στο κράτος του Δημιουργού, να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον με την πιο αληθινή σημασία της φράσης και να απολαύσει την έγκριση του Δημιουργού. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει και δοκιμάζει πραγματικά την κυριαρχία του Δημιουργού, πρέπει να βρίσκεται σε ενεργή, όχι σε παθητική κατάσταση ή σε κατάσταση απόγνωσης. Ενόσω δέχεται πως τα πάντα είναι προδικασμένα, πρέπει να κατέχει ακριβή ορισμό της ζωής και της μοίρας: πως κάθε ζωή υπόκειται στην κυριαρχία του Δημιουργού. Όταν κάποιος αναπολεί τον δρόμο που διένυσε, όταν ανακαλεί κάθε φάση του ταξιδιού του, βλέπει πως σε κάθε βήμα, είτε ο δρόμος ήταν δύσκολος, είτε ομαλός, ο Θεός κατηύθυνε και σχεδίαζε το μονοπάτι του. Ήταν οι σχολαστικές διευθετήσεις του Θεού, ο προσεκτικός Του σχεδιασμός, που τον έφεραν, εν αγνοία του, στο σήμερα. Το να είσαι ικανός να αποδέχεσαι την κυριαρχία του Θεού και να δέχεσαι τη σωτηρία Του —πόσο μεγάλη τύχη είναι αυτή! Αν ένας άνθρωπος διατηρεί παθητική στάση προς τη μοίρα, αυτό αποδεικνύει πως αντιστέκεται σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός γι’ αυτόν και πως δεν έχει υποτακτική στάση. Αν η στάση κάποιου προς την κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας είναι ενεργή, τότε, όταν αναπολήσει το ταξίδι του, όταν κατανοήσει πραγματικά την κυριαρχία του Θεού, θα επιθυμεί πιο ένθερμα να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη στο να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του και θα σταματήσει να επαναστατεί απέναντι στον Θεό. Γιατί βλέπει πως όταν δεν κατανοεί τη μοίρα, όταν δεν καταλαβαίνει την κυριαρχία του Θεού, όταν εκουσίως προχωράει στα τυφλά, παραπατώντας και τρεκλίζοντας, μέσα από την ομίχλη, το ταξίδι είναι υπερβολικά δύσκολο, υπερβολικά θλιβερό. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, οι έξυπνοι επιλέγουν να τη γνωρίσουν και να τη δεχθούν, να αποχαιρετήσουν τις επώδυνες ημέρες που προσπαθούσαν να χτίσουν μια καλή ζωή με τα δυο τους χέρια, και να μη συνεχίσουν να αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα και να επιδιώκουν τους υποτιθέμενους στόχους της ζωής τους με τον δικό τους τρόπο. Όταν κάποιος δεν έχει Θεό, όταν δεν μπορεί να Τον δει, όταν δεν μπορεί να αναγνωρίσει ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, τότε κάθε μέρα είναι ανούσια, άνευ αξίας και θλιβερή. Όπου κι αν βρίσκεται κάποιος και όποια κι αν είναι η δουλειά του, τα μέσα διαβίωσής του και η επιδίωξη των στόχων του δεν του φέρνουν τίποτε άλλο παρά ατέρμονη συντριπτική θλίψη και μαρτύριο που δεν υποχωρεί, σε βαθμό που δεν αντέχει να κοιτάξει πίσω. Μόνο όταν κάποιος αποδεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού, υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, και αναζητήσει την πραγματική ανθρώπινη ζωή, θα απελευθερωθεί, σταδιακά, από όλη τη συντριπτική θλίψη και το μαρτύριο, και θα απαλλαγεί από όλη την κενότητα της ζωής.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄