Ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο για τη δημιουργία των πάντων (Επιλεγμένα εδάφια)

Την έκτη ημέρα, ο Δημιουργός μιλάει και κάθε είδος ζώντος οργανισμού που έχει στο μυαλό Του κάνει την εμφάνισή του, το ένα μετά το άλλο

Ανεπαίσθητα, το έργο του Δημιουργού για τη δημιουργία όλων των πραγμάτων είχε συνεχιστεί για πέντε ημέρες κι αμέσως ακολούθησε αυτή που ο Δημιουργός καλωσόρισε σαν την έκτη ημέρα της δημιουργίας όλων των πραγμάτων. Αυτή η μέρα ήταν ένα ακόμα νέο ξεκίνημα και μια ακόμα εξαιρετική ημέρα. Ποιο ήταν λοιπόν το σχέδιο του Δημιουργού στα πρόθυρα εκείνης της ημέρας; Τι καινούργια πλάσματα θα παρουσίαζε, θα δημιουργούσε; Ακούστε, αυτή είναι η φωνή του Δημιουργού…

«Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών· και έγεινεν ούτω. Και έκαμεν ο Θεός τα ζώα της γης κατά το είδος αυτών, και τα κτήνη κατά το είδος αυτών, και παν ερπετόν της γης κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν» (Γέν. 1:24-25). Ποια έμψυχα ζώα συμπεριλαμβάνει αυτό; Οι Γραφές λένε: κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών. Που σημαίνει ότι εκείνη την ημέρα δεν ήταν μόνο όλων των ειδών τα έμψυχα ζώα στη γη, αλλά όλα είχαν ταξινομηθεί κατά το είδος τους και ομοίως, «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν».

Όπως και στις προηγούμενες πέντε ημέρες, με τον ίδιο τόνο, την έκτη ημέρα ο Δημιουργός διέταξε τη γέννηση των εμψύχων ζώων που Εκείνος επιθυμούσε κι αυτά εμφανίστηκαν πάνω στη γη, κατά το είδος αυτών. Όταν ο Δημιουργός ασκεί την εξουσία Του, κανένα από τα λόγια Του δεν είναι μάταιο κι έτσι την έκτη ημέρα, το κάθε έμψυχο ζώο που Εκείνος είχε σκοπό να δημιουργήσει εμφανίστηκε την προκαθορισμένη στιγμή. Καθώς ο Δημιουργός είπε «Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών», η γη αμέσως γέμισε ζωή και πάνω στην ξηρά ξαφνικά εμφανίσθηκαν οι ανάσες από διάφορα είδη εμψύχων ζώων… Στους πράσινους χλοερούς αγριότοπους εμφανίστηκαν η μία μετά την άλλη, παχιές αγελάδες που κουνούσαν την ουρά τους εδώ και κει, πρόβατα που βελάζανε συγκεντρώθηκαν σε κοπάδια κι άλογα που χλιμίντριζαν άρχισαν να καλπάζουν… Μέσα σε μια στιγμή, οι απέραντες εκτάσεις έρημων λιβαδιών έσκασαν από ζωή… Η εμφάνιση αυτών των διαφόρων ζώων ήταν ένα υπέροχο θέαμα πάνω στα ήρεμα λιβάδια και τους έδωσε μεγάλη ζωντάνια… Αυτά θα ήταν οι σύντροφοι των λιβαδιών και οι άρχοντες των λιβαδιών, το ένα αμοιβαία εξαρτώμενο από το άλλο. Και θα γίνονταν αυτά οι φύλακες και οι άρχοντες αυτών των χωραφιών, που θα ήταν η μόνιμη κατοικία τους και που θα τους παρείχε ό,τι χρειάζονταν, μια πηγή αιώνιας τροφής που χρειάζονται για την ύπαρξή τους…

Την ίδια μέρα που εμφανίστηκαν αυτά τα ζώα, με τον λόγο του Θεού, πλήθος εντόμων επίσης εμφανίστηκε, το ένα μετά το άλλο. Παρότι ήταν τα μικρότερα σε μέγεθος ζωντανά ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα, η δύναμη της ζωής τους αποτελούσε επίσης μια θαυμαστή δημιουργία του Δημιουργού και δεν εμφανίστηκαν πολύ αργά… Μερικά φτεροκόπησαν τα μικρά φτερά τους, ενώ κάποια άλλα σύρθηκαν σιγά-σιγά. Μερικά πήδηξαν και χοροπήδησαν κι άλλα τρέκλισαν. Μερικά κύλισαν προς τα μπρος, ενώ άλλα γρήγορα υποχώρησαν. Μερικά κινήθηκαν πλαγίως κι άλλα πήδηξαν ψηλά και χαμηλά… όλα προσπάθησαν να βρουν κάποιο καταφύγιο. Μερικά τρύπωσαν στο γρασίδι, μερικά άνοιξαν τρύπες στο έδαφος, μερικά πέταξαν πάνω στα δέντρα και κρύφτηκαν στο δάσος… Παρότι μικρά σε μέγεθος, δεν θέλησαν να υποφέρουν το μαρτύριο της πείνας κι αφού εξασφάλισαν κατοικία, έτρεξαν να βρουν τροφή για να τραφούν. Μερικά σκαρφάλωσαν στο γρασίδι για να φάνε τα τρυφερά φυλλαράκια, μερικά άρπαξαν μπουκιές από χώμα και γέμισαν το στομάχι τους, τρώγοντας με γούστο και ευχαρίστηση (για αυτά ακόμα και το χώμα ήταν νόστιμο). Μερικά κρύφτηκαν στα δάση, αλλά δεν σταμάτησαν να ξεκουραστούν, καθώς ο χυμός μέσα στα λαμπερά σκούρα πράσινα φύλλα ήταν γι’ αυτά ένα νόστιμο γεύμα… Αφού μπούχτισαν, ακόμα και τότε τα έντομα δεν σταμάτησαν τη δραστηριότητά τους. Παρότι μικρά σε μέγεθος, είχαν τεράστια ενέργεια και διάθεση χωρίς όρια κι έτσι από όλα τα πλάσματα είναι τα πιο δραστήρια και τα πιο εργατικά. Δεν τεμπέλιασαν ποτέ και ποτέ δεν ξεκουράστηκαν. Ακόμα κι όταν είχαν παραφάει, ασχολούνταν ακόμη με την εύρεση τροφής για το μέλλον και δούλευαν και έτρεχαν για το αύριο, για την επιβίωσή τους… Ψιθύριζαν απαλούς σκοπούς με διάφορες μελωδίες και ρυθμούς για να ενθαρρύνουν και να παρακινήσουν τους εαυτούς τους να συνεχίσουν. Κι αυτά τα πλάσματα επίσης έδωσαν χαρά στο γρασίδι, στα δέντρα και σε κάθε κομμάτι του εδάφους, κάνοντας την κάθε μέρα και τον κάθε χρόνο μοναδικό… Με τη δική τους γλώσσα και με τον τρόπο τους, περνούσαν πληροφορίες σε όλους τους ζώντες οργανισμούς της γης. Και με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο ζωής, σημάδεψαν όλα τα πράγματα κι άφησαν τα ίχνη τους σε όλα τα πράγματα… Ήταν σε πολύ στενή σχέση με το έδαφος, το γρασίδι και τα δάση κι έφεραν σφρίγος και ζωντάνια στο έδαφος, το γρασίδι και τα δάση κι έφεραν την παρότρυνση και τα χαιρετίσματα του Δημιουργού σε όλα τα ζωντανά πλάσματα…

Το βλέμμα του Δημιουργού πέρασε πάνω από όλα τα πράγματα που δημιούργησε, κι αυτή τη στιγμή η ματιά Του σταμάτησε πάνω από τα δάση και τα βουνά και το μυαλό Του γυρόφερνε. Καθώς εκστόμιζε τα λόγια Του στα πυκνά δάση και πάνω από τα βουνά, εμφανίστηκε ένα είδος πλασμάτων που δεν έμοιαζαν με κανένα άλλο από τα προηγούμενα: Ήταν τα άγρια ζώα και δημιουργήθηκαν από τα λόγια του στόματος του Θεού. Κατά πολύ αργοπορημένα, κουνούσαν τα κεφάλια τους και χτυπούσαν στον αέρα τις ουρές τους, το καθένα με το δικό του μοναδικό πρόσωπο. Κάποια είχαν γούνα, κάποια είχαν κελύφη, κάποια είχαν γυμνά δόντια, κάποια έκαναν μορφασμούς, κάποια είχαν μακριούς λαιμούς, κάποια είχαν κοντές ουρές, κάποια είχαν άγρια μάτια, κάποια είχαν άτολμο βλέμμα, κάποια έσκυβαν να φάνε γρασίδι, κάποια είχαν αίμα γύρω από το στόμα τους, κάποια χοροπηδούσαν σε δύο πόδια, κάποια περπατούσαν πάνω σε τέσσερις οπλές, κάποια κοιτούσαν μακριά πάνω από τα δέντρα, κάποια ήταν ξαπλωμένα και περίμεναν μέσα στα δάση, κάποια έψαχναν σπηλιές για να ξεκουραστούν, κάποια έτρεχαν και χαριεντίζονταν στους κάμπους, κάποια περιφέρονταν στα δάση… Κάποια βρυχούνταν, κάποια αλυχτούσαν, κάποια γαύγιζαν, κάποια έκλαιγαν… Κάποια είχαν φωνή σοπράνο, κάποια βαρύτονου, κάποια είχαν χοντρή φωνή, κάποια είχαν φωνή καθαρή και μελωδική… Κάποια ήταν βλοσυρά, κάποια ήταν χαριτωμένα, κάποια ήταν απαίσια, κάποια ήταν αξιαγάπητα, κάποια ήταν τρομαχτικά, κάποια ήταν χαριτωμένα αφελή… Ένα-ένα προχωρούσαν. Κοίτα πώς φούσκωναν, με ελεύθερο πνεύμα, τεμπέλικα αδιάφορα το ένα για το άλλο και δεν χαράμιζαν ούτε μια ματιά το ένα στο άλλο… Το καθένα έχοντας τη συγκεκριμένη ζωή που του χάρισε ο Δημιουργός και τη δική του αγριότητα και κτηνωδία, εμφανίστηκαν στα δάση και στα βουνά. Περιφρονώντας τα όλα, τόσο εντελώς αυταρχικά όντα —ποιος τα έκανε αληθινούς άρχοντες των βουνών και των δασών; Από τη στιγμή που διατάχτηκε η εμφάνισή τους από τον Δημιουργό, «διεκδίκησαν» τα δάση και «διεκδίκησαν» τα βουνά, καθώς ο Δημιουργός είχε ήδη βάλει όρια και είχε καθορίσει το πεδίο της ύπαρξής τους. Μόνο αυτά ήταν οι αληθινοί άρχοντες των βουνών και των δασών, και γι’ αυτό ήταν τόσο άγρια και τόσο περιφρονητικά. Ονομάστηκαν «άγρια ζώα» καθαρά επειδή από όλα τα πλάσματα, ήταν εκείνα που ήταν αληθινά άγρια, κτηνώδη και αδάμαστα. Δεν μπορούσαν να εξημερωθούν κι έτσι δεν μπορούσαν να εκτραφούν και δεν μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά με το ανθρώπινο είδος ή να προσφέρουν εργασία στο ανθρώπινο είδος. Επειδή δεν μπορούσαν να εκτραφούν και δεν μπορούσαν να προσφέρουν εργασία στο ανθρώπινο είδος, έπρεπε να ζουν μακριά από το ανθρώπινο είδος κι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τα προσεγγίσει. Και επειδή ζούσαν μακριά από το ανθρώπινο είδος κι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τα προσεγγίσει, μπόρεσαν να ανταποκριθούν στην ευθύνη που τους ανέθεσε ο Δημιουργός: να είναι φύλακες των βουνών και των δασών. Η αγριότητά τους προστάτευε τα βουνά και φύλαγε τα δάση κι αυτό ήταν η καλύτερη προστασία και εξασφάλιση της ύπαρξής τους και του πολλαπλασιασμού τους. Συγχρόνως, η αγριότητά τους διατηρούσε και διασφάλιζε τις ισορροπίες μεταξύ όλων των πραγμάτων. Η άφιξή τους προσέδωσε υποστήριξη κι ασφάλεια στα βουνά και στα δάση. Η άφιξή τους προσέθεσε άφθονο σφρίγος και ζωτικότητα στα μέχρι τότε άψυχα κι άδεια βουνά και δάση. Από τότε και μετά, τα βουνά και τα δάση έγιναν η μόνιμη κατοικία τους και δεν θα έχαναν ποτέ την κατοικία τους, διότι τα βουνά και τα δάση εμφανίστηκαν και υπήρξαν μόνο γι’ αυτά και τα άγρια ζώα θα έκαναν το καθήκον τους κι ότι μπορούσαν για να τα διαφυλάξουν. Έτσι και τα άγρια ζώα, υπακούουν πιστά τις εντολές του Δημιουργού, να μην αφήνουν την περιοχή τους και να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την κτηνώδη τους φύση προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που εποίησε ο Δημιουργός και να αναδεικνύεται η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού!

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄