Η αξιολόγηση του Ιώβ από τον Θεό και στη Βίβλο

Ιώβ 1:1 Άνθρωπος τις ήτο εν τη γη της Αυσίτιδος ονομαζόμενος Ιώβ· και ο άνθρωπος ούτος ήτο άμεμπτος και ευθύς και φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού.

Ιώβ 1:5 Και ότε ετελείονον αι ημέραι του συμποσίου, έστελλεν ο Ιώβ και ηγίαζεν αυτούς, και εξεγειρόμενος πρωΐ προσέφερεν ολοκαυτώματα κατά τον αριθμόν πάντων αυτών· διότι έλεγεν ο Ιώβ, Μήπως οι υιοί μου ημάρτησαν και εβλασφήμησαν τον Θεόν εν τη καρδία αυτών. Ούτως έκαμνεν ο Ιώβ, πάντοτε.

Ιώβ 1:8 Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νούν σου επί τον δούλον μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού;

Ποιο βασικό σημείο βλέπετε σε αυτά τα εδάφια; Και τα τρία αυτά σύντομα εδάφια της Αγίας Γραφής σχετίζονται με τον Ιώβ. Αν και είναι σύντομα, δηλώνουν σαφώς τι είδους άτομο ήταν. Μέσω της περιγραφής της καθημερινής συμπεριφοράς του Ιώβ και της διαγωγής του, λένε σε όλους ότι, αντί να είναι ανεδαφική, η εκτίμηση του Θεού για τον Ιώβ ήταν βάσιμη. Μας λένε ότι, είτε επρόκειτο για την εκτίμηση του ανθρώπου για τον Ιώβ (Ιώβ 1:1), είτε για την εκτίμηση του Θεού γι’ αυτόν (Ιώβ 1:8), είναι αμφότερα το αποτέλεσμα των πράξεων του Ιώβ ενώπιον Θεού και ανθρώπου (Ιώβ 1:5).

Κατ’ αρχάς, ας διαβάσουμε το πρώτο εδάφιο: «Άνθρωπος τις ήτο εν τη γη της Αυσίτιδος ονομαζόμενος Ιώβ· και ο άνθρωπος ούτος ήτο άμεμπτος και ευθύς και φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού». Η πρώτη εκτίμηση του Ιώβ στη Βίβλο, αυτή η πρόταση είναι η εκτίμηση του συγγραφέα για τον Ιώβ. Φυσικά, αντιπροσωπεύει και την εκτίμηση του ανθρώπου για τον Ιώβ, δηλαδή «ο άνθρωπος ούτος ήτο άμεμπτος και ευθύς και φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού». Στη συνέχεια, ας διαβάσουμε την εκτίμηση του Θεού για τον Ιώβ: «Δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού» (Ιώβ 1:8). Από τις δύο, η μία προήλθε από τον άνθρωπο και η άλλη προήλθε από τον Θεό. Πρόκειται για δύο εκτιμήσεις με το ίδιο περιεχόμενο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η συμπεριφορά και η διαγωγή του Ιώβ ήταν γνωστές στον άνθρωπο, αλλά τύγχαναν και του επαίνου του Θεού. Με άλλα λόγια, η διαγωγή του Ιώβ ενώπιον του ανθρώπου και η διαγωγή του ενώπιον του Θεού ήταν ίδιες. Έθεσε τη συμπεριφορά και τα κίνητρά του ενώπιον του Θεού ανά πάσα στιγμή, έτσι ώστε να μπορεί ο Θεός να τα παρατηρεί, και σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό. Έτσι, στα μάτια του Θεού, από τους ανθρώπους της γης μόνο ο Ιώβ ήταν άμεμπτος και ευθύς, σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό.

Συγκεκριμένες εκδηλώσεις του σεβασμού του Ιώβ για τον Θεό και της αποφυγής του κακού στην καθημερινή του ζωή

Στη συνέχεια, ας δούμε κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις του σεβασμού του Ιώβ για τον Θεό και της αποφυγής του κακού. Εκτός από τα προηγούμενα και τα επόμενα εδάφια, ας διαβάσουμε επίσης το εδάφιο Ιώβ 1:5, που είναι μία από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις του σεβασμού του Ιώβ για τον Θεό και της αποφυγής του κακού. Σχετίζεται με το πώς σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό στην καθημερινή του ζωή. Όπως φαίνεται σαφέστατα, όχι μόνο έκανε ό,τι όφειλε χάριν του σεβασμού του για τον Θεό και την αποφυγή του κακού, αλλά τακτικά θυσίαζε ολοκαυτώματα ενώπιον του Θεού για λογαριασμό των γιων του. Φοβόταν ότι συχνά «ημάρτησαν και εβλασφήμησαν τον Θεόν εν τη καρδία αυτών» ενώ γλεντούσαν. Και πώς εκδηλώθηκε αυτός ο σεβασμός στον Ιώβ; Το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει τα εξής: «Και ότε ετελείονον αι ημέραι του συμποσίου, έστελλεν ο Ιώβ και ηγίαζεν αυτούς, και εξεγειρόμενος πρωΐ προσέφερεν ολοκαυτώματα κατά τον αριθμόν πάντων αυτών». Η συμπεριφορά του Ιώβ μάς δείχνει ότι, αντί να εκδηλώνεται στην εξωτερική του συμπεριφορά, ο σεβασμός του για τον Θεό προερχόταν από την καρδιά του, και ότι ο σεβασμός του για τον Θεό μπορούσε να φανεί σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής του, ανά πάσα στιγμή, διότι όχι μόνο απέφευγε ο ίδιος το κακό, αλλά συχνά θυσίαζε ολοκαυτώματα για λογαριασμό των γιων του. Με άλλα λόγια, ο Ιώβ όχι μόνο έτρεμε μήπως αμαρτήσει κατά του Θεού και απαρνηθεί τον Θεό στην καρδιά του, αλλά ανησυχούσε μήπως και οι γιοι του είχαν αμαρτήσει κατά του Θεού και Τον είχαν απαρνηθεί στην καρδιά τους. Αυτό δείχνει ότι η αλήθεια του σεβασμού του Ιώβ για τον Θεό άντεξε τον εξονυχιστικό έλεγχο, και είναι πέραν αμφιβολίας οποιουδήποτε ανθρώπου. Τα έκανε αυτά περιστασιακά ή συχνά; Η τελευταία πρόταση του κειμένου είναι «Ούτως έκαμνεν ο Ιώβ, πάντοτε». Το νόημα αυτών των φράσεων είναι ότι ο Ιώβ δεν πήγαινε να ελέγξει τι έκαναν οι γιοί του περιστασιακά ή όποτε ήθελε, ούτε εξομολογούταν στον Θεό μέσω της προσευχής. Αντ’ αυτού, έστελνε τακτικά και αγίαζε τους γιους του και θυσίαζε ολοκαυτώματα γι’ αυτούς. Το «πάντοτε» εδώ δεν σημαίνει ότι το έκανε για μία ή δύο μέρες ή άπαξ. Σημαίνει ότι η εκδήλωση του σεβασμού του Ιώβ για τον Θεό δεν ήταν προσωρινή και δεν σταματούσε στη θεωρία ή στα προφορικά λόγια. Αντιθέτως, η οδός του σεβασμού προς τον Θεό και της αποφυγής του κακού καθοδηγούσε την καρδιά του, υπαγόρευε τη συμπεριφορά του και ήταν μέσα στην καρδιά του η ρίζα της ύπαρξής του. Το ότι τα έκανε αυτά πάντοτε δείχνει ότι, στην καρδιά του, συχνά φοβόταν μήπως ο ίδιος είχε αμαρτήσει κατά του Θεού και φοβόταν μήπως οι γιοι και οι κόρες του είχαν αμαρτήσει κατά του Θεού. Αντιπροσωπεύει μάλιστα πόση βαρύτητα είχε ο σεβασμός για τον Θεό και η αποφυγή του κακού μέσα στην καρδιά του. Συνεπώς, τα έκανε αυτά πάντοτε, επειδή στην καρδιά του φοβόταν και έτρεμε —φοβόταν ότι είχε διαπράξει κακό και ότι είχε αμαρτήσει κατά του Θεού και ότι είχε παρεκκλίνει από την οδό του Θεού και έτσι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τον Θεό. Ταυτόχρονα, ανησυχούσε επίσης για τους γιους και τις κόρες του, φοβούμενος ότι είχαν υβρίσει τον Θεό. Αυτή ήταν η κανονική διαγωγή του Ιώβ στην καθημερινή του ζωή. Είναι ακριβώς αυτή η κανονική διαγωγή που αποδεικνύει ότι ο σεβασμός του Ιώβ για τον Θεό και την αποφυγή του κακού δεν είναι λόγια του αέρα, ότι ο Ιώβ πραγματικά βίωνε αυτή την πραγματικότητα. «Ούτως έκαμνεν ο Ιώβ, πάντοτε»: αυτά τα λόγια μάς μιλούν για τα καθημερινά έργα του Ιώβ ενώπιον του Θεού. Όταν συμπεριφερόταν πάντοτε κατ’ αυτόν τον τρόπο, άγγιζε η συμπεριφορά του και η καρδιά του τον Θεό; Με άλλα λόγια, ένιωθε ο Θεός συχνά ευχαρίστηση από την καρδιά και τη συμπεριφορά του; Τότε, σε ποια κατάσταση και σε ποιο πλαίσιο τα έκανε αυτά ο Ιώβ πάντοτε; Κάποιοι λένε ότι ενεργούσε έτσι επειδή ο Θεός εμφανιζόταν συχνά στον Ιώβ. Κάποιοι λένε ότι τα έκανε αυτά συνεχώς γιατί έτσι θα απέφευγε το κακό. Και κάποιοι λένε ότι ίσως σκέφτηκε ότι τα πλούτη του δεν είχαν έρθει εύκολα και γνώριζε ότι του είχαν δοθεί από τον Θεό και γι’ αυτό έτρεμε μήπως χάσει την περιουσία του αν διέπραττε αμαρτία κατά του Θεού ή ύβριζε τον Θεό. Ανταποκρίνονται αυτοί οι ισχυρισμοί στην αλήθεια; Σαφώς και όχι. Διότι, στα μάτια του Θεού, αυτό που ο Θεός αποδεχόταν και εκτιμούσε περισσότερο στον Ιώβ δεν ήταν απλώς ότι συμπεριφερόταν έτσι πάντοτε. Πολύ περισσότερο, ήταν η διαγωγή του ενώπιον του Θεού, του ανθρώπου και του Σατανά όταν παραδόθηκε στον Σατανά και υποβλήθηκε στον πειρασμό.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄