Ας μιλήσουμε τώρα για τις ασθένειες. Όταν μιλάμε για τη σάρκα του ανθρώπου, δεν έχει σημασία ποιες ασθένειες παθαίνουν οι άνθρωποι, αν μπορούν να γίνουν καλά ή πόσο υποφέρουν. Τίποτε απ’ αυτά δεν εξαρτάται από τους ίδιους, και όλα είναι στο χέρι του Θεού. Όταν αρρωστήσεις, είτε υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις του Θεού και είσαι πρόθυμος να υπομείνεις και να αποδεχθείς αυτό το γεγονός είτε όχι, εσύ θα εξακολουθείς να είσαι άρρωστος και δεν θα μπορείς να απαλλαγείς απ’ την ασθένειά σου. Αυτό είναι γεγονός. Μπορείς είτε να αντιμετωπίσεις την ασθένειά σου με θετικότητα για μια μέρα είτε να την αντιμετωπίσεις με αρνητικότητα. Με άλλα λόγια, όποια κι αν είναι η στάση σου, δεν μπορείς να αλλάξεις το γεγονός πως είσαι άρρωστος. Τι επιλέγουν οι έξυπνοι άνθρωποι; Και τι επιλέγουν οι ανόητοι; Οι ανόητοι θα επιλέξουν να ζήσουν μες στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Μάλιστα θα βυθιστούν σ’ αυτά τα συναισθήματα και δεν θα θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτά. Δεν ακούνε καμία συμβουλή που τους δίνεται και αναρωτιούνται: «Αχ, πώς την έπαθα αυτήν την αρρώστια; Μήπως φταίει η κούραση; Ή η ανησυχία; Ή μήπως φταίνε οι περιορισμοί που επιβάλλω στον εαυτό μου;» Κάθε μέρα αναρωτιούνται πώς αρρώστησαν, πότε άρχισαν να αρρωσταίνουν, και σκέφτονται: «Καλά, γιατί δεν το παρατήρησα; Πώς γίνεται να είμαι τόσο ανόητος και να εκτελώ το καθήκον μου τόσο ευσυνείδητα; Οι άλλοι άνθρωποι κάνουν γενικές εξετάσεις κάθε χρόνο· μετρούν τουλάχιστον την πίεσή τους και κάνουν μια ακτινογραφία. Εγώ πώς γίνεται να μην κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω γενικές εξετάσεις; Οι άλλοι ζουν πολύ προσεκτικά τη ζωή τους. Εγώ γιατί κάνω βλακείες; Αρρώστησα και ούτε που το κατάλαβα. Αχ, πρέπει να κάνω κάποια θεραπεία! Τι, άραγε;» Έπειτα ψάχνουν στο Διαδίκτυο τον λόγο που έπαθαν αυτήν την ασθένεια, τι την προκάλεσε, πώς να τη θεραπεύσουν με φάρμακα της κινεζικής ή της δυτικής ιατρικής και τι είδους παραδοσιακά γιατροσόφια υπάρχουν. Ψάχνουν για όλα αυτά τα πράγματα. Στη συνέχεια, παίρνουν τα φάρμακα και της κινεζικής και της δυτικής ιατρικής στο σπίτι τους, και πάντα βλέπουν με μεγάλη σοβαρότητα, άγχος και εκνευρισμό το γεγονός ότι αρρώστησαν. Με τον καιρό, σταματάνε να εκτελούν το καθήκον τους, ξεχνούν την πίστη τους στον Θεό, παύουν να πιστεύουν και το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα θεραπεύσουν την αρρώστια τους· η θεραπεία της αρρώστιας τους έχει γίνει πλέον το καθήκον τους. Τους κυριεύει η αρρώστια τους και νιώθουν αγωνία κάθε μέρα για το γεγονός ότι αρρώστησαν. Όποτε βλέπουν κάποιον, του λένε: «Το και το συνέβη και αρρώστησα. Το πάθημά μου να σας γίνει μάθημα· άμα αρρωσταίνετε, να πηγαίνετε να κάνετε εξετάσεις και να παίρνετε φάρμακα. Η υγεία πάνω απ’ όλα. Πρέπει να έχετε μυαλό, να μην κάνετε βλακείες στη ζωή σας». Και τα λένε αυτά σε κάθε άνθρωπο που συναντάνε. Όταν αρρωσταίνουν, αποκτούν αυτό το βίωμα και παίρνουν αυτό το μάθημα. Όταν αρρωστήσουν, προσέχουν όταν τρώνε, προσέχουν όταν περπατούν και μαθαίνουν πώς να φροντίζουν την υγεία τους. Στο τέλος, καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: «Καθένας πρέπει μόνος του να προσέχει την υγεία του. Εγώ δεν πρόσεχα πολύ την υγεία μου τα τελευταία χρόνια. Μόλις έστρεψα αλλού την προσοχή μου, με χτύπησε η αρρώστια. Το καλό είναι ότι την πρόλαβα νωρίς. Αν είχα καθυστερήσει, θα ήμουν ξοφλημένος. Θα ήταν μεγάλη ατυχία να αρρωστήσω και να πεθάνω τόσο νέος. Δεν έχω προλάβει να απολαύσω ακόμα τη ζωή. Υπάρχουν τόσα νόστιμα φαγητά που δεν έχω δοκιμάσει, τόσα ωραία μέρη που δεν έχω δει ακόμα!» Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν όταν αρρωσταίνουν. Αρρωσταίνουν, αλλά δεν πεθαίνουν, οπότε θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο που πρόλαβε εγκαίρως την ασθένεια. Δεν λένε ποτέ τους πως όλα αυτά εξαρτώνται από την κυριαρχία του Θεού και πως έχουν προκαθοριστεί απ’ Αυτόν. Ούτε λένε πως, αν δεν έχει έρθει η ώρα κάποιου να πεθάνει, τότε δεν μπορεί να πεθάνει ακόμη κι αν αρρωστήσει βαριά, ενώ αν έχει έρθει η ώρα του να πεθάνει, τότε θα πεθάνει ακόμη κι αν δεν αρρωστήσει. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Θεωρούν πως η αρρώστια τούς έκανε έξυπνους, ενώ στην πραγματικότητα το παρατραβάνε με την «εξυπνάδα» τους και, τελικά, είναι ανόητοι. Πείτε Μου, όταν οι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια αντιμετωπίσουν κάποια ασθένεια, θα βυθιστούν στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; (Όχι.) Ποια προσέγγιση θα υιοθετήσουν απέναντι στην ασθένεια; (Πρώτα απ’ όλα, είναι σε θέση να υποταχθούν. Έπειτα, ενώ είναι άρρωστοι, προσπαθούν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και κάνουν την αυτοκριτική τους για να δουν ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις έχουν.) Μπορούν αυτά τα λίγα λόγια να λύσουν το πρόβλημα; Αρκεί να κάνουν μόνο αυτοκριτική; Δεν χρειάζονται και κάποια θεραπεία; (Θα ψάξουν και για την κατάλληλη θεραπεία.) Ναι, αν πρόκειται για μια ασθένεια που απαιτεί φαρμακευτική αγωγή, μια σοβαρή αρρώστια, μια αρρώστια που θα χειροτερέψει αν δεν αναζητήσεις την κατάλληλη θεραπεία γι’ αυτήν, τότε αυτό θα πρέπει να κάνεις· αυτό κάνουν οι έξυπνοι άνθρωποι. Όταν οι ανόητοι άνθρωποι είναι υγιείς, ανησυχούν μονίμως για το εξής: «Αχ, μήπως είμαι άρρωστος; Και αν είμαι όντως άρρωστος, μήπως θα επιδεινωθεί η υγεία μου; Άραγε θα πάθω την τάδε αρρώστια; Κι αν όντως την πάθω, θα πεθάνω πριν την ώρα μου; Θα είναι επώδυνος ο θάνατός μου; Θα ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή; Αν πάθω αυτήν την αρρώστια, τότε μήπως θα πρέπει να τακτοποιήσω τα της κηδείας μου και να απολαύσω τη ζωή το συντομότερο δυνατό;» Οι ανόητοι άνθρωποι νιώθουν συχνά αγωνία, άγχος και ανησυχία για τέτοια πράγματα. Δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια ούτε αναζητούν το μέρος της αλήθειας που οφείλουν να κατανοήσουν πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Οι έξυπνοι άνθρωποι, από την άλλη, έχουν κάποια κατανόηση και γνώση του θέματος, είτε όταν αρρωστήσει κάποιος άλλος είτε όταν δεν έχουν αρρωστήσει ακόμα οι ίδιοι. Ποια είναι, λοιπόν, η κατανόηση και η γνώση που οφείλουν να έχουν; Ας αρχίσουμε απ’ αυτό: Μήπως η ασθένεια θα προσπεράσει κάποιον επειδή νιώθει αγωνία, άγχος και ανησυχία; (Όχι.) Για πες Μου, δεν είναι ήδη προαποφασισμένο το πότε θα αρρωστήσει κάποιος, πώς θα είναι η υγεία του όταν φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία και το αν αρρωστήσει βαριά ή σοβαρά; Είναι προαποφασισμένο, κι αυτό είναι βέβαιο. Δεν θα συζητήσουμε τώρα για το πώς προκαθορίζει ο Θεός τα πράγματα για σένα· η εμφάνιση των ανθρώπων, τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, το σχήμα του σώματός τους και η ημερομηνία της γέννησής τους είναι πράγματα που γνωρίζουν όλοι ξεκάθαρα. Οι άπιστοι μάντεις, οι αστρολόγοι και εκείνοι που διαβάζουν τ’ άστρα και τις παλάμες μπορούν να καταλάβουν από την παλάμη, το πρόσωπο και την ημερομηνία γέννησης των ανθρώπων πότε θα τους συμβεί κάποια καταστροφή και πότε θα αντιμετωπίσουν κάποια κακοτυχία. Αυτά τα πράγματα έχουν ήδη καθοριστεί. Άρα, λοιπόν, όταν κάποιος αρρωστήσει, μπορεί να φαίνεται πως αρρώστησε λόγω κόπωσης ή λόγω του θυμού που νιώθει ή επειδή ζει φτωχικά και δεν τρέφεται σωστά. Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται πως οφείλεται σ’ αυτά τα πράγματα. Αυτή η κατάσταση ισχύει για όλους. Γιατί, λοιπόν, κάποια άτομα της ίδιας ηλικιακής ομάδας παθαίνουν αυτήν την ασθένεια, ενώ άλλα όχι; Μήπως είναι γραφτό τους; (Ναι.) Με λαϊκούς όρους, είναι γραφτό τους. Πώς το λέμε με όρους που συμφωνούν με την αλήθεια; Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Άρα, λοιπόν, το τι τρως και τι πίνεις, πού μένεις και πώς είναι το περιβάλλον στο οποίο ζεις δεν έχουν καμία σχέση με το πότε θα αρρωστήσεις ή ποια ασθένεια θα σε βρει. Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό ψάχνουν πάντα τους λόγους από μια αντικειμενική σκοπιά και τονίζουν μονίμως τα αίτια της ασθένειας, λέγοντας: «Πρέπει να γυμνάζεσαι περισσότερο, να τρως περισσότερα λαχανικά και λιγότερο κρέας». Είναι όντως έτσι; Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν τρώνε ποτέ κρέας μπορεί να ανεβάσουν υψηλή πίεση και να εμφανίσουν διαβήτη. Ακόμη και οι χορτοφάγοι μπορεί να έχουν υψηλή χοληστερίνη. Η επιστήμη της ιατρικής δεν έχει δώσει ακόμα κάποια ακριβή ή λογική εξήγηση γι’ αυτά τα πράγματα. Να σου πω το εξής: Όλες οι διαφορετικές τροφές που έχει δημιουργήσει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι τροφές που πρέπει ο άνθρωπος να τρώει. Πρέπει, απλώς, να μην τις τρως σε υπερβολικές ποσότητες, αλλά με μέτρο. Είναι αναγκαίο να μάθεις πώς να φροντίζεις την υγεία σου, αλλά είναι λάθος να θέλεις μονίμως να μελετάς πώς να προλαμβάνεις τις ασθένειες. Όπως είπαμε μόλις τώρα, το πώς θα είναι η υγεία κάποιου σε μια συγκεκριμένη ηλικία και το αν θα πάθει κάποια σοβαρή ασθένεια είναι πράγματα που κανονίζει ο Θεός. Οι άπιστοι δεν πιστεύουν στον Θεό κι έτσι πηγαίνουν να βρουν κάποιον που να μπορεί να δει τέτοια πράγματα από την ημερομηνία της γέννησής τους ή κοιτάζοντας την παλάμη ή το πρόσωπό τους. Τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα. Εσύ πιστεύεις στον Θεό και ακούς συχνά κηρύγματα και συναναστροφές πάνω στην αλήθεια· άρα, λοιπόν, αν δεν το πιστεύεις αυτό, τότε δεν είσαι παρά ένας δύσπιστος. Αν πιστεύεις πραγματικά πως τα πάντα βρίσκονται στο χέρι του Θεού, τότε οφείλεις να πιστεύεις πως όλα αυτά τα πράγματα —οι σοβαρές ασθένειες, οι βαριές ασθένειες, οι ελαφρές ασθένειες, η υγεία γενικά— υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Το πότε θα πάθει κάποιος μια σοβαρή αρρώστια και το πώς θα είναι η υγεία του σε μια συγκεκριμένη ηλικία δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να έχεις θετική και ακριβή κατανόηση. Συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; (Ναι.) Συμφωνεί με την αλήθεια, είναι η αλήθεια, θα πρέπει να το αποδεχθείς και η στάση και οι απόψεις σου πάνω σ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να μεταμορφωθούν. Και τι διορθώνεται μόλις μεταμορφωθούν αυτά τα πράγματα; Δεν διορθώνονται τα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που έχεις; Αν μη τι άλλο, διορθώνονται στη θεωρία τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθεις για την ασθένεια. Επειδή η κατανόησή σου έχει μεταμορφώσει τις σκέψεις και τις απόψεις σου, διορθώνει συνεπώς και τα αρνητικά σου συναισθήματα. Μία πτυχή είναι η εξής: Το αν θα αρρωστήσει κάποιος ή όχι, ποια σοβαρή αρρώστια θα πάθει και το πώς θα είναι η υγεία του σε κάθε στάδιο της ζωής του δεν είναι πράγματα που ο άνθρωπος μπορεί να τα αλλάξει επειδή το θέλει· προκαθορίζονται όλα τους από τον Θεό. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Άρα είναι εντάξει το να μη θέλω να αρρωστήσω; Είναι εντάξει αν ζητήσω από τον Θεό να με απαλλάξει από την αρρώστια μου; Είναι εντάξει αν θέλω να ζητήσω από τον Θεό να κρατήσει μακριά μου αυτήν την καταστροφή και την κακοτυχία»; Εσείς τι πιστεύετε; Είναι αποδεκτά αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Το λέτε με μεγάλη βεβαιότητα, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ξεκάθαρα αυτά τα πράγματα. Ίσως κάποιος να εκτελεί το καθήκον του με αφοσίωση, να έχει την αποφασιστικότητα να επιδιώξει την αλήθεια και να είναι εξαιρετικά σημαντικός για κάποιο έργο στον οίκο του Θεού. Ίσως, λοιπόν, ο Θεός να τον απαλλάξει από αυτήν τη σοβαρή αρρώστια που επηρεάζει το καθήκον του, το έργο του και τη σωματική ενέργεια και δύναμή του, διότι ο Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη για το έργο Του. Υπάρχει, όμως, τέτοιος άνθρωπος; Είναι κανείς έτσι; Δεν ξέρετε, σωστά; Ίσως να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αν υπήρχαν πραγματικά τέτοιοι άνθρωποι, τότε δεν θα μπορούσε ο Θεός να τους απαλλάξει από την ασθένεια ή την κακοτυχία τους με μία και μόνο λέξη Του; Δεν θα μπορούσε να το κάνει με μία και μόνο σκέψη Του; Ο Θεός θα έκανε την εξής σκέψη: «Το άτομο αυτό θα αντιμετωπίσει μια ασθένεια τον τάδε μήνα και στην τάδε ηλικία. Τώρα είναι πολύ απασχολημένος με το έργο του, οπότε δεν θα πάθει αυτήν την ασθένεια. Δεν χρειάζεται να βιώσει αυτήν την ασθένεια. Ας τον προσπεράσει». Δεν υπάρχει λόγος να μη συνέβαινε αυτό, και θα απαιτούσε μονάχα μία λέξη από τον Θεό, έτσι δεν είναι; Ποιος θα μπορούσε, όμως, να λάβει μια τέτοια ευλογία; Όποιος έχει πραγματικά τέτοια αποφασιστικότητα και αφοσίωση και μπορεί πραγματικά να εξυπηρετήσει αυτήν τη λειτουργία στο έργο του Θεού, αυτός είναι και πιθανό να λάβει μια τέτοια ευλογία. Δεν είναι αυτό το θέμα για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε, οπότε δεν θα το αναπτύξουμε τώρα. Τώρα μιλάμε για τις ασθένειες, κάτι που θα βιώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Άρα, λοιπόν, το ποια αρρώστια θα βρει τους ανθρώπους, πότε και σε ποια ηλικία και πώς θα είναι η κατάσταση της υγείας τους είναι όλα τους πράγματα που κανονίζει ο Θεός· δεν τα αποφασίζουν οι άνθρωποι, όπως και δεν αποφασίζουν το πότε θα γεννηθούν. Δεν είναι, λοιπόν, ανόητο να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για πράγματα που δεν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος; (Ναι.) Οι άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουν να διορθώνουν τα πράγματα που μπορούν να διορθώσουν μόνοι τους· για εκείνα που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους, θα πρέπει να περιμένουν τον Θεό. Θα πρέπει να υποτάσσονται σιωπηλά και να ζητούν από τον Θεό να τους προστατέψει· αυτή είναι η νοοτροπία που οφείλουν να έχουν. Και όταν οι άνθρωποι τελικά αρρωσταίνουν και βρίσκονται κοντά στον θάνατο, θα πρέπει να υποτάσσονται, να μην παραπονιούνται ούτε να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, να μη λένε βλάσφημες κουβέντες εναντίον Του ούτε να Του επιτίθενται με τα λόγια τους. Αντίθετα, θα πρέπει να στέκονται ως δημιουργήματα, να βιώνουν και να εκτιμούν όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, και να μην προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Αυτό θα πρέπει να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που εμπλουτίζει τη ζωή σου, και δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, σωστά; Άρα, λοιπόν, όταν μιλάμε για τις ασθένειες, οι άνθρωποι θα πρέπει πρώτα να διορθώσουν τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις που έχουν σχετικά με την προέλευση της ασθένειας, κι έτσι να πάψουν να ανησυχούν γι’ αυτήν· εκτός αυτού, οι άνθρωποι ούτε έχουν το δικαίωμα ούτε είναι ικανοί να ελέγχουν τόσο τα γνωστά όσο και τα άγνωστα πράγματα, καθώς όλα τους βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένουν και να υποτάσσονται· αυτή είναι η στάση που οφείλουν να έχουν και η αρχή άσκησης που οφείλουν να ακολουθούν. Από την κατανόηση έως την πράξη, τα πάντα θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αυτό σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια.

Κάποιοι άνθρωποι ανησυχούν διαρκώς για την ασθένειά τους και λένε: «Θα μπορέσω να τ’ αντέξω αν χειροτερέψει πολύ; Αν επιδεινωθεί η υγεία μου, θα πεθάνω; Θα χρειαστώ εγχείρηση; Κι αν κάνω εγχείρηση, μήπως θα πεθάνω κατά τη διάρκεια του χειρουργείου; Έχω υποταχθεί. Θα μου πάρει ο Θεός τη ζωή λόγω της ασθένειας αυτής;» Τι νόημα έχει να σκέφτονται αυτά τα πράγματα; Αν τα σκέφτεσαι άθελά σου, τότε θα πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό. Είναι ανώφελο να στηρίζεσαι στον εαυτό σου, αφού είναι βέβαιο πως δεν θα μπορέσεις να τ’ αντέξεις. Κανείς δεν θέλει να χρειαστεί να υπομείνει μια ασθένεια και κανείς δεν χαμογελάει, δεν νιώθει πανευτυχής και δεν το γιορτάζει όταν αρρωσταίνει. Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος άνθρωπος, αφού δεν είναι αυτή η κανονική ανθρώπινη φύση. Όταν αρρωσταίνουν οι κανονικοί άνθρωποι, υποφέρουν και νιώθουν πεσμένοι διαρκώς, ενώ οι αντοχές τους έχουν τα όριά τους. Υπάρχει, όμως, και κάτι που πρέπει να τονίσουμε: Αν, όταν αρρώσταιναν οι άνθρωποι, στηρίζονταν πάντα στις δικές τους δυνάμεις ώστε να απαλλαγούν από την ασθένειά τους και να γίνουν καλά, ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Εκτός του ότι θα ήταν άρρωστοι, ταυτόχρονα δεν θα υπέφεραν περισσότερο και δεν θα ένιωθαν ακόμη πιο πεσμένοι; Γι’ αυτό και όσο περισσότερο καταβάλλονται οι άνθρωποι από κάποια ασθένεια τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια και τον τρόπο άσκησης που συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού. Όσο περισσότερο καταβάλλονται οι άνθρωποι από κάποια ασθένεια, τόσο περισσότερο θα πρέπει να προσέρχονται ενώπιον του Θεού και να γνωρίζουν τη διαφθορά τους και τις παράλογες απαιτήσεις που έχουν από τον Θεό. Όσο περισσότερο σε καταβάλλει κάποια ασθένεια, τόσο περισσότερο δοκιμάζεται η αληθινή υποταγή σου. Όταν, λοιπόν, είσαι άρρωστος, η ικανότητά σου να συνεχίζεις να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις του Θεού και να επαναστατείς ενάντια στα παράπονα και στις παράλογες απαιτήσεις σου δείχνει πως είσαι άνθρωπος που επιδιώκει πραγματικά την αλήθεια και υποτάσσεται αληθινά στον Θεό· δείχνει, επίσης, πως καταθέτεις μαρτυρία, πως η αφοσίωση και η υποταγή σου στον Θεό είναι αληθινές και μπορούν να περάσουν τη δοκιμασία, καθώς και πως η αφοσίωση και η υποταγή σου στον Θεό δεν είναι μόνο συνθήματα και δόγματα. Αυτό οφείλουν να κάνουν πράξη οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν. Όταν αρρωσταίνεις, αυτό συμβαίνει για να αποκαλύψεις όλες τις παράλογες απαιτήσεις και τις μη ρεαλιστικές φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις που έχεις για τον Θεό, καθώς και για να δοκιμαστεί η πίστη και η υποταγή σου στον Θεό. Αν περάσεις τη δοκιμασία σ’ αυτά τα πράγματα, τότε έχεις πραγματική μαρτυρία και αληθινές αποδείξεις της πίστης, της αφοσίωσης και της υποταγής σου στον Θεό. Αυτό θέλει ο Θεός κι αυτό οφείλει να κατέχει και να βιώνει ένα δημιούργημα. Δεν είναι θετικά όλα αυτά τα πράγματα; (Ναι.) Όλα αυτά είναι πράγματα που οφείλουν να επιδιώκουν οι άνθρωποι. Εκτός αυτού, αν ο Θεός επιτρέψει να αρρωστήσεις, τότε δεν μπορεί επίσης να σε απαλλάξει από την ασθένειά σου οποτεδήποτε και οπουδήποτε; (Μπορεί.) Εφόσον ο Θεός μπορεί να σε απαλλάξει από την ασθένειά σου οποτεδήποτε και οπουδήποτε, δεν μπορεί επίσης να φροντίσει η ασθένειά σου να επιμείνει και να μη σε αφήσει ποτέ; (Μπορεί.) Και αν ο Θεός φροντίσει αυτή η ασθένεια να μη σε αφήσει ποτέ, εσύ μπορείς να συνεχίσεις να εκτελείς το καθήκον σου; Μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις στον Θεό; Δεν πρόκειται για δοκιμασία; (Ναι.) Αν αρρωστήσεις κι έπειτα αναρρώσεις μετά από αρκετούς μήνες, τότε δεν δοκιμάζεται η πίστη σου στον Θεό, ούτε η αφοσίωση και η υποταγή σου σ’ Αυτόν, κι έτσι δεν έχεις μαρτυρία. Εύκολα υπομένεις μια ασθένεια για λίγους μήνες· αν, όμως, η ασθένειά σου επιμείνει για δυο-τρία χρόνια, και η πίστη και η επιθυμία σου να είσαι υποταγμένος και πιστός στον Θεό όχι μόνο δεν αλλάξουν, αλλά γίνουν μάλιστα πιο αληθινές, αυτό δεν θα δείξει πως έχεις αναπτυχθεί στη ζωή; Δεν θα αποκομίσεις αυτά τα οφέλη; (Ναι.) Άρα, λοιπόν, όσο είναι άρρωστος κάποιος που επιδιώκει πραγματικά την αλήθεια, απολαμβάνει και βιώνει προσωπικά τα μυριάδες οφέλη που φέρνει η ασθένειά του. Δεν προσπαθεί με αγωνία να ξεφύγει από την ασθένειά του ούτε τον ανησυχεί το ποια θα είναι η κατάληξη αν επιμείνει η ασθένειά του, ποια προβλήματα θα προκαλέσει, αν θα χειροτερέψει ή αν θα πεθάνει. Δεν ανησυχεί για τέτοια πράγματα. Εκτός του ότι δεν ανησυχεί για τέτοια πράγματα, μπορεί και να εισέλθει θετικά, να έχει αληθινή πίστη στον Θεό και να είναι πραγματικά υποταγμένος και αφοσιωμένος σ’ Αυτόν. Επειδή ασκείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, καταφέρνει να αποκτήσει μαρτυρία, πράγμα που ωφελεί σημαντικά τη ζωή-είσοδό του και την αλλαγή της διάθεσής του και χτίζει μια γερή βάση ώστε να φτάσει στη σωτηρία. Πόσο υπέροχο είναι αυτό! Πέρα απ’ αυτό, μια ασθένεια μπορεί να είναι είτε σοβαρή είτε ελαφριά. Ό,τι κι αν είναι, όμως, πάντα εξευγενίζει τους ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι έχουν περάσει κάποια ασθένεια, δεν χάνουν την πίστη τους στον Θεό, είναι υποταγμένοι, δεν παραπονιούνται και η συμπεριφορά τους είναι ουσιαστικά αποδεκτή· όταν απαλλαχθούν από την ασθένειά τους, αποκομίζουν κάποια οφέλη και νιώθουν πολύ ευχαριστημένοι. Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάποια συνηθισμένη ασθένεια. Δεν είναι άρρωστοι για πολύ καιρό και μπορούν να το υπομείνουν· η ασθένειά τους δεν ξεπερνάει ουσιαστικά τα όσα μπορούν να αντέξουν. Κάποιες αρρώστιες, όμως, ενώ υποχωρούν αφού ο ασθενής υποβληθεί σε θεραπεία για κάποιο διάστημα, αργότερα επιστρέφουν και επιδεινώνονται. Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, ώσπου τελικά η αρρώστια φτάνει στο σημείο να είναι πια ανίατη και όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της η σύγχρονη ιατρική είναι ανώφελα. Σε ποιο σημείο φτάνει η αρρώστια; Στο σημείο όπου το άρρωστος κινδυνεύει να πεθάνει οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Τι υποδηλώνει αυτό; Πως δεν του μένει πολύς καιρός. Τώρα ο άνθρωπος αυτός δεν διανύει μια περίοδο κατά την οποία έχει την υγεία του και ο θάνατος είναι μακριά και δεν έχει αίσθησή του· αντίθετα, διαισθάνεται πως πλησιάζει το τέλος του και πως βρίσκεται αντιμέτωπος με τον θάνατο. Όταν ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει τον θάνατο, αυτό προαναγγέλλει την άφιξη της πιο δύσκολης και κρίσιμης περιόδου της ζωής του. Τι κάνεις, λοιπόν; Όσοι νιώθουν οδύνη, άγχος και ανησυχία θα νιώθουν μονίμως άγχος, οδύνη και ανησυχία για τον θάνατό τους, μέχρι που φτάνει τελικά η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους και το πράγμα που τους γεννά τα συναισθήματα αυτά γίνεται τελικά γεγονός. Όσο περισσότερο φοβούνται τον θάνατο τόσο περισσότερο πλησιάζει και τόσο λιγότερο θέλουν να τον αντιμετωπίσουν τόσο σύντομα. Παρόλα αυτά, σε απρόσμενο χρόνο, ο θάνατος τούς κάνει μια αιφνιδιαστική επίθεση. Τι μπορούν να κάνουν; Προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ τον θάνατο, να τον απορρίψουν, να εναντιωθούν σ’ αυτόν, να παραπονεθούν γι’ αυτόν ή μήπως προσπαθούν να διαπραγματευτούν με τον Θεό; Ποια απ’ αυτές τις μεθόδους θα έχει αποτέλεσμα; Καμιά τους δεν θα έχει αποτέλεσμα και είναι ανώφελο να νιώθουν οδύνη και άγχος. Ποιο είναι το πιο θλιβερό πράγμα όταν φτάνει η στιγμή του θανάτου τους; Παλιά τους άρεσε πολύ η καραμελωμένη χοιρινή πανσέτα, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν την έχουν φάει πολλές φορές· έχουν υποφέρει τρομερά και βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους. Σκέφτονται το φαγητό αυτό και θέλουν να το φάνε ξανά, αλλά η υγεία τους δεν τους το επιτρέπει. Έχει πολλά λιπαρά, οπότε δεν κάνει να το τρώνε. Παλιά, τους άρεσε πολύ να καλλωπίζονται και να ντύνονται όμορφα. Τώρα βρίσκονται στο χείλος του θανάτου και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κοιτάνε τα όμορφα ρούχα στην ντουλάπα τους, αφού δεν μπορούν πια να τα φορέσουν. Πόσο θλιβερός είναι ο θάνατος! Ο θάνατος είναι το πιο επώδυνο πράγμα. Όταν τον σκέφτονται, νιώθουν λες και τους στρίβουν ένα μαχαίρι στην καρδιά και τους κόβονται τα ήπατα. Όταν σκέφτονται τον θάνατο, νιώθουν βαθιά θλίψη και θέλουν να βάλουν τα κλάματα και να θρηνήσουν. Και πράγματι κλαίνε και θρηνούν και νιώθουν πληγωμένοι που πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Σκέφτονται: «Γιατί δεν θέλω να πεθάνω; Γιατί φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο; Παλιά, όταν δεν ήμουν βαριά άρρωστος, δεν θεωρούσα τρομακτικό τον θάνατο. Ποιος δεν θα αντιμετωπίσει τον θάνατο; Ποιος δεν πεθαίνει; Ας πεθάνω τότε! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο εύκολο να το πεις αυτό. Όταν πράγματι έρχεται ο θάνατος, δεν είναι και τόσο εύκολο θέμα να το επιλύσεις. Γιατί νιώθω τόσο στενοχωρημένος;» Νιώθετε στενοχωρημένοι όταν σκέφτεστε τον θάνατο; Όποτε τον σκέφτεστε, νιώθετε θλίψη και πόνο, και καταφτάνει τελικά το πράγμα που σας προκαλεί το περισσότερο άγχος και τη μεγαλύτερη ανησυχία. Άρα, λοιπόν, όσο περισσότερο σκέφτεστε έτσι τόσο πιο φοβισμένοι κι αβοήθητοι νιώθετε και τόσο περισσότερο υποφέρετε. Η καρδιά σας δεν βρίσκει παρηγοριά και δεν θέλετε να πεθάνετε. Ποιος μπορεί να επιλύσει το ζήτημα του θανάτου; Κανείς, και σίγουρα όχι εσείς οι ίδιοι. Δεν θέλετε να πεθάνετε, οπότε τι μπορείτε να κάνετε; Και πάλι πρέπει να πεθάνετε· κανείς δεν ξεφεύγει απ’ τον θάνατο. Ο θάνατος περιορίζει τους ανθρώπους. Μέσα στην καρδιά τους, δεν θέλουν να πεθάνουν, όμως το μόνο που σκέφτονται είναι ο θάνατος. Άρα, λοιπόν, δεν είναι νεκροί προτού καν πεθάνουν; Μπορούν πραγματικά να πεθάνουν; Ποιος τολμά να πει με βεβαιότητα ότι ξέρει πότε θα πεθάνει ή ποια χρονιά θα πεθάνει; Ποιος μπορεί να τα γνωρίζει αυτά τα πράγματα; Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Μου είπανε τη μοίρα μου, οπότε ξέρω τη χρονιά, τον μήνα και την ημέρα του θανάτου μου. Ξέρω και πώς θα πεθάνω». Τολμάς να πεις κάτι τέτοιο με βεβαιότητα; (Όχι.) Δεν μπορείς να το ξέρεις με βεβαιότητα. Δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Αυτό που έχει σημασία είναι η στάση που θα υιοθετήσεις όταν η αρρώστια σου σε φέρει πραγματικά στο χείλος του θανάτου. Θα πρέπει να το συλλογιστείς και να το σκεφτείς σοβαρά αυτό το ζήτημα. Θα αντιμετωπίσεις τον θάνατο με στάση υποταγής ή θα τον προσεγγίσεις με στάση αντίστασης, απόρριψης και απροθυμίας; Ποια είναι η στάση που θα πρέπει να έχεις; (Στάση υποταγής.) Δεν γίνεται να επιτύχεις και να κάνεις πράξη αυτήν την υποταγή απλώς και μόνο επειδή το λες. Πώς μπορείς να επιτύχεις αυτήν την υποταγή; Ποια αντίληψη πρέπει να έχεις προτού μπορέσεις να επιτύχεις εθελούσια υποταγή; Δεν είναι απλό, σωστά; (Όχι, δεν είναι.) Πείτε Μου, λοιπόν, τι υπάρχει μέσα στην καρδιά σας. (Αν αρρώσταινα βαριά, θα σκεφτόμουν πως ακόμη κι αν όντως πέθαινα, τα πάντα θα ήταν υπό την κυριαρχία του Θεού και θα κανονίζονταν απ’ Αυτόν. Ο άνθρωπος είναι πολύ βαθιά διεφθαρμένος. Άρα αν πέθαινα, αυτό θα οφειλόταν στη δικαιοσύνη του Θεού. Δεν είναι πως πρέπει σώνει και καλά να ζήσω. Ο άνθρωπος δεν έχει τα προσόντα να απαιτήσει κάτι τέτοιο από τον Θεό. Εκτός αυτού, τώρα που πιστεύω στον Θεό, νομίζω πως ό,τι κι αν συμβεί, εφόσον έχω δει το σωστό μονοπάτι στη ζωή κι έχω κατανοήσει πολύ μεγάλο μέρος της αλήθειας, ακόμη κι αν ήταν να πεθάνω σύντομα, όλα θα άξιζαν τον κόπο.) Είναι σωστός αυτός ο τρόπος σκέψης; Αποτελεί μια κάποια υποστηρικτική θεωρία; (Ναι.) Ποιος άλλος θα μιλήσει; (Θεέ μου, όπως και να ’χει, αν μια μέρα αντιμετωπίσω στ’ αλήθεια μια αρρώστια και ίσως πεθάνω, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω από τον θάνατο. Είναι ο προκαθορισμός και η κυριαρχία του Θεού, και όσο κι αν αγχώνομαι κι ανησυχώ εγώ, είναι ανώφελο. Θα πρέπει να περάσω τον λίγο χρόνο που μου απομένει εστιάζοντας στο πώς μπορώ να εκτελέσω καλά το καθήκον μου. Ακόμη κι αν όντως πεθάνω, δεν θα μετανιώνω για τίποτα. Είναι πολύ καλύτερο να είσαι σε θέση να υποταχθείς στον Θεό και στις διευθετήσεις Του στο τέλος, παρά να ζεις μες στον φόβο και τον τρόμο.) Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν την αντίληψη; Δεν είναι κάπως καλύτερη; (Ναι.) Σωστά, έτσι θα πρέπει να βλέπεις το ζήτημα του θανάτου. Όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατο σ’ αυτήν τη ζωή· ο θάνατος είναι αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος στο τέλος του ταξιδιού του. Ο θάνατος, όμως, έχει πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το ένα απ’ αυτά είναι πως, στον καιρό που έχει προκαθορίσει ο Θεός, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου και ο Θεός βάζει μια τελεία στη σαρκική σου ζωή. Έτσι, η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, αν και αυτό δεν σημαίνει πως έχει τελειώσει η ζωή σου. Είναι σωστό να πούμε πως, όταν ο άνθρωπος δεν έχει πια σάρκα, τελειώνει η ζωή του; (Όχι.) Η μορφή στην οποία θα υφίσταται η ζωή σου μετά θάνατον εξαρτάται από το πώς αντιμετώπιζες το έργο και τα λόγια του Θεού ενώ ήσουν ζωντανός. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η μορφή στην οποία θα υφίστασαι μετά θάνατον —ή το αν θα υφίστασαι καν— θα εξαρτηθεί από τη στάση που είχες απέναντι στον Θεό και στην αλήθεια ενώ ήσουν ζωντανός. Αν, όσο είσαι ζωντανός, τη στιγμή που αντιμετωπίζεις τον θάνατο και κάθε λογής ασθένειες, η στάση σου απέναντι στην αλήθεια είναι μια στάση επαναστατικότητας και εναντίωσης, καθώς και αποστροφής προς την αλήθεια, τότε όταν έρθει η ώρα να τελειώσει η σαρκική σου ζωή, με ποια μορφή θα υφίστασαι μετά θάνατον; Σίγουρα θα υφίστασαι με κάποια άλλη μορφή, και η ζωή σου είναι βέβαιο πως δεν θα συνεχιστεί. Αν, από την άλλη, όσο είσαι ζωντανός κι έχεις σαρκική επίγνωση, η στάση σου απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό είναι μια στάση υποταγής και αφοσίωσης κι έχεις αληθινή πίστη, τότε παρόλο που η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, η ζωή σου θα συνεχίσει να υφίσταται με διαφορετική μορφή σ’ έναν άλλο κόσμο. Έτσι εξηγείται αφενός ο θάνατος. Πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ακόμα: Το ζήτημα του θανάτου έχει την ίδια φύση με τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν είναι κάτι για το οποίο αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον κάτι που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με τα θέλω του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι σαν οποιοδήποτε άλλο σημαντικό γεγονός στη ζωή: Υπόκειται εξ ολοκλήρου στον προκαθορισμό και την κυριαρχία του Δημιουργού. Αν κάποιος παρακαλούσε να πεθάνει, δεν θα πέθαινε απαραίτητα· αν παρακαλούσε να ζήσει, δεν θα ζούσε απαραίτητα. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού, αλλάζουν και αποφασίζονται με την εξουσία του Θεού, τη δίκαιη διάθεσή Του και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αν, λοιπόν, σε βρει μια σοβαρή αρρώστια, μια ενδεχομένως θανατηφόρα ασθένεια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πεθάνεις. Ποιος αποφασίζει αν θα πεθάνεις ή όχι; (Ο Θεός.) Το αποφασίζει ο Θεός. Και εφόσον το αποφασίζει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφασίσουν κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο νιώθουν άγχος και οδύνη; Είναι σαν τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μπορείς να επιλέξεις, όπως ποιοι θα είναι οι γονείς σου και πότε και πού θα γεννηθείς. Η σοφότερη επιλογή σ’ αυτά τα θέματα είναι να αφήσεις τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία, να υποταχθείς και να μην κάνεις τις δικές σου επιλογές, να μην αφιερώνεις σκέψη ή ενέργεια σ’ αυτό το ζήτημα, και να μη νιώθεις οδύνη, άγχος και ανησυχία γι’ αυτό. Εφόσον οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές, θα ήταν ανόητο και ασύνετο να αφιερώνουν πολλή ενέργεια και σκέψη σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτό που οφείλουν να κάνουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το άκρως σημαντικό ζήτημα του θανάτου δεν είναι να νιώσουν οδύνη, άγχος και φόβο γι’ αυτό, αλλά τι; Θα πρέπει να περιμένουν, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Σωστά; Το ότι περιμένουν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο; Ότι περιμένουν να πεθάνουν ενώ αντιμετωπίζουν τον θάνατο; Είναι σωστό αυτό; (Όχι, θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν θετικά και να υποτάσσονται.) Σωστά, δεν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο. Μη σε παραλύει ο θάνατος και μη χρησιμοποιείς όλη σου την ενέργεια στο να σκέφτεσαι τον θάνατο. Μην κάθεσαι και σκέφτεσαι όλη μέρα: «Θα πεθάνω; Πότε θα πεθάνω; Τι θα κάνω αφού πεθάνω;» Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Γιατί να μην το σκέφτομαι; Γιατί να μην το σκέφτομαι όταν πρόκειται να πεθάνω;» Επειδή δεν ξέρεις αν θα πεθάνεις ή όχι, ούτε ξέρεις αν ο Θεός θα σου επιτρέψει να πεθάνεις· αυτά τα πράγματα σου είναι άγνωστα. Ειδικότερα, δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, πού θα πεθάνεις, τι ώρα θα πεθάνεις ή πώς θα νιώθεις σωματικά όταν πεθάνεις. Αν σπας το κεφάλι σου και σκέφτεσαι και συλλογίζεσαι πράγματα που δεν γνωρίζεις, αν ανησυχείς και αγχώνεσαι γι’ αυτά, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι ανόητος; Εφόσον σημαίνει πως είσαι ανόητος, δεν θα πρέπει να σπας το κεφάλι σου γι’ αυτά τα πράγματα.

Όποιο ζήτημα κι αν αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, θα πρέπει πάντα να το προσεγγίζουν με ενεργή και θετική στάση. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για το ζήτημα του θανάτου. Το να έχει κανείς ενεργή και θετική στάση δεν σημαίνει να συμφωνεί με τον θάνατο, να τον περιμένει ή να τον επιδιώκει θετικά και ενεργά. Αν δεν σημαίνει να επιδιώκει τον θάνατο, να συμφωνεί με τον θάνατο ή να τον περιμένει, τότε τι σημαίνει; (Να υποτάσσεται.) Η υποταγή είναι ένα είδος στάσης που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στο ζήτημα του θανάτου, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να χειριστεί τον θάνατο είναι να τον εγκαταλείψει και να μην τον σκέφτεται. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Γιατί να μην τον σκέφτομαι; Αν δεν τον σκεφτώ καλά, θα μπορέσω να τον ξεπεράσω; Αν δεν τον σκεφτώ καλά, θα μπορέσω να τον εγκαταλείψω;» Ναι, θα μπορέσεις. Και γιατί θα μπορέσεις; Πες Μου, όταν σε έκαναν οι γονείς σου, δική σου ιδέα ήταν να γεννηθείς; Μήπως εσύ σκέφτηκες και όρισες την εμφάνισή σου, την ηλικία σου, τον κλάδο στον οποίο εργάζεσαι, το γεγονός πως κάθεσαι εδώ αυτήν τη στιγμή και το πώς νιώθεις τώρα ακριβώς; Δεν τα όρισες εσύ. Έφτασες εδώ που βρίσκεσαι σήμερα με το πέρασμα των ημερών και των μηνών και επειδή ζεις την κανονική σου ζωή καθημερινά, τη μία μέρα μετά την άλλη. Αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Το ίδιο ισχύει και με τον θάνατο. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, μεγαλώνεις ώσπου γίνεσαι ενήλικας, έπειτα μεσήλικας κι έπειτα ηλικιωμένος. Στη συνέχεια φτάνεις στα τελευταία σου χρόνια και, τέλος, έρχεται ο θάνατος. Μην το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να αποφύγεις τα πράγματα που δεν σκέφτεσαι απλώς και μόνο επειδή δεν τα σκέφτεσαι, ούτε και θα έρθουν νωρίτερα αν τα σκέφτεσαι. Η βούληση του ανθρώπου δεν μπορεί να τα αλλάξει, έτσι δεν είναι; Μην τα σκέφτεσαι. Τι εννοώ όταν λέω «μην τα σκέφτεσαι»; Αν αυτό το γεγονός πρόκειται όντως να συμβεί στο προσεχές μέλλον, τότε το γεγονός πως το σκέφτεσαι διαρκώς θα σου ασκεί μια αόρατη πίεση. Αυτή η πίεση θα σε κάνει να φοβάσαι να ζήσεις, να φοβάσαι τη ζωή την ίδια, δεν θα έχεις ενεργή και θετική στάση και, αντίθετα, θα πέσεις σε μεγαλύτερη κατάθλιψη. Επειδή ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο δεν δείχνει ενδιαφέρον για τίποτα και δεν έχει θετική στάση απέναντι σε τίποτα, το μόνο που νιώθει είναι κατάθλιψη. Πρόκειται να πεθάνει, τα πάντα έχουν τελειώσει, δεν υπάρχει πλέον νόημα να επιδιώκει οτιδήποτε ή να κάνει οτιδήποτε, δεν έχει πια προοπτικές ή κίνητρο και όλα όσα κάνει είναι για να προετοιμαστεί για τον θάνατο και κινούνται προς την κατεύθυνση του θανάτου. Άρα, τι νόημα έχει οποιαδήποτε πράξη του; Όλα όσα κάνει, λοιπόν, έχουν στοιχεία και φύση αρνητικότητας και θανάτου. Μπορείς, λοιπόν, να μη σκέφτεσαι τον θάνατο; Είναι εύκολο να το καταφέρεις; Αν το θέμα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της συλλογιστικής και της φαντασίας σου, τότε τζάμπα ανησυχείς και τρομάζεις τον εαυτό σου· πολύ απλά δεν πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον, οπότε γιατί το σκέφτεσαι; Αυτό το καθιστά ακόμη πιο περιττό να το σκέφτεσαι. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει· ό,τι δεν είναι να γίνει δεν θα γίνει όσο κι αν το σκέφτεσαι. Είναι ανώφελο να το φοβάσαι και να ανησυχείς γι’ αυτό. Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ τον θάνατο απλώς επειδή ανησυχείς γι’ αυτόν, ούτε και θα σε προσπεράσει απλώς επειδή τον φοβάσαι. Άρα, λοιπόν, μία πτυχή είναι πως θα πρέπει να εγκαταλείψεις το ζήτημα του θανάτου μέσα από την καρδιά σου και να μην το θεωρείς ως κάτι το σημαντικό· θα πρέπει να εμπιστευτείς τον θάνατο στον Θεό, σαν να μη σε αφορά καθόλου. Είναι κάτι που κανονίζει ο Θεός, οπότε άφησε τον Θεό να το κανονίσει. Δεν θα γίνει τότε απλό; Μια άλλη πτυχή είναι πως θα πρέπει να έχεις ενεργή και θετική στάση απέναντι στον θάνατο. Πες Μου, ποιος από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο είναι τόσο ευλογημένος ώστε να ακούσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, να κατανοήσει τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας που αφορά τη ζωή και να κατανοήσει τόσο πολλά μυστήρια; Ποιος απ’ αυτούς μπορεί να λάβει προσωπικά την καθοδήγηση, την παροχή, τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Ποιος είναι τόσο ευλογημένος; Πολύ λίγοι. Άρα, λοιπόν, για εσάς τους λίγους που είστε σε θέση να ζήσετε σήμερα στον οίκο του Θεού και να λάβετε τη σωτηρία και την παροχή Του, όλα αξίζουν τον κόπο, ακόμη κι αν πεθάνετε αυτήν τη στιγμή. Είστε απίστευτα ευλογημένοι, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Εξετάζοντάς το απ’ αυτήν τη σκοπιά, το ζήτημα του θανάτου δεν θα πρέπει να τρομοκρατεί τους ανθρώπους ούτε να τους περιορίζει. Μπορεί να μην έχεις απολαύσει τη δόξα και τα πλούτη του κόσμου, έχεις λάβει, όμως, τον οίκτο του Δημιουργού κι έχεις ακούσει πάρα πολλά από τα λόγια του Θεού. Δεν είναι ευτυχές αυτό; (Είναι.) Όσα χρόνια κι αν διαρκέσει η ζωή σου, όλα αξίζουν τον κόπο και δεν μετανιώνεις για τίποτα, επειδή εκτελείς αδιάκοπα το καθήκον σου για το έργο του Θεού, έχεις κατανοήσει την αλήθεια και τα μυστήρια της ζωής, και έχεις καταλάβει ποιο μονοπάτι και ποιους στόχους οφείλεις να επιδιώκεις στη ζωή. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά! Έχεις ζήσει μια ζωή που αξίζει! Ακόμη κι αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις πολύ καθαρά, είσαι σε θέση να κάνεις πράξη κάποιο μέρος της αλήθειας και να κατέχεις κάποιο μέρος της πραγματικότητας. Αυτό αποδεικνύει πως έχεις κερδίσει κάποια από την παροχή της ζωής και έχεις κατανοήσει ένα μέρος της αλήθειας από το έργο του Θεού. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά, μια αληθινή αφθονία, κι αυτό είναι πραγματικά τεράστια ευλογία! Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, κανείς στο διάβα των αιώνων δεν έχει απολαύσει αυτήν την ευλογία, κι όμως την απολαμβάνετε εσείς. Είστε διατεθειμένοι να πεθάνετε τώρα; Αν είστε διατεθειμένοι, η στάση σας απέναντι στον θάνατο θα ήταν πραγματικά υποτακτική, σωστά; (Ναι.) Μία πτυχή είναι πως οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν αληθινή κατανόηση, θα πρέπει να συνεργάζονται θετικά και ενεργά, να υποτάσσονται αληθινά και να έχουν τη σωστή στάση απέναντι στον θάνατο. Έτσι δεν μειώνονται κατά πολύ τα συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθουν για τον θάνατο; (Ναι.) Μειώνονται κατά πολύ. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Μόλις τώρα την άκουσα αυτήν τη συναναστροφή, αλλά δεν μου φαίνεται πως μειώθηκαν και πολύ αυτά τα συναισθήματα. Ίσως να χρειάζεται λίγος χρόνος. Ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι και εκείνοι που πάσχουν από κάποια ασθένεια σκέφτονται πολύ τον θάνατο». Οι άνθρωποι γνωρίζουν τις δικές τους δυσκολίες. Όταν κάποιοι άνθρωποι είναι άρρωστοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάνουν έναν απολογισμό και λένε: «Πιστεύω στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, και άτομα που έπαθαν την ίδια ασθένεια μ’ εμένα πέθαναν πριν από πολύ καιρό. Αν μετενσαρκώθηκαν, τώρα μπορεί να είναι εικοσάρηδες ή τριαντάρηδες. Το ότι έζησα τόσα χρόνια οφείλεται στη χάρη του Θεού, η οποία μου δόθηκε ελεύθερα. Αν δεν πίστευα στον Θεό, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Όταν πήγα να κάνω γενικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι. Πόσο τεράστιο πλεονέκτημα έχω! Πόσο ευλογημένος είμαι! Αν είχα πεθάνει πριν από είκοσι χρόνια, τότε δεν θα είχα ακούσει αυτήν την αλήθεια κι αυτά τα κηρύγματα, ούτε θα τα είχα κατανοήσει. Αν είχα πεθάνει έτσι, δεν θα είχα κερδίσει τίποτα. Ακόμη κι ζούσα για πολλά χρόνια, όλα θα ήταν κενά και θα είχα σπαταλήσει τη ζωή μου. Τώρα έχω ζήσει όλα αυτά τα επιπλέον χρόνια και έχω ευνοηθεί πάρα πολύ. Δεν έχω σκεφτεί τον θάνατο όλα αυτά τα χρόνια, ούτε τον φοβάμαι». Αν οι άνθρωποι φοβούνται διαρκώς τον θάνατο, τότε θα σκέφτονται συνεχώς όλα τα ερωτήματα που αφορούν τον θάνατο. Αν οι άνθρωποι δεν φοβούνται να πεθάνουν και δεν τρέμουν τον θάνατο, αυτό δείχνει πως έχουν υποφέρει υπεραρκετά και δεν τρέμουν πια τον θάνατο. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε το εξής: «Αν κάποιος δεν τρέμει τον θάνατο, αυτό σημαίνει πως τον αναζητάει;» Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Το να αναζητά κανείς τον θάνατο είναι ένα είδος αρνητικής στάσης, είναι μια στάση υπεκφυγής, ενώ αυτό που είπα Εγώ πριν —το να μη σκέφτεσαι, δηλαδή, τον θάνατο— είναι μια αντικειμενική και θετική στάση. Με άλλα λόγια, όσοι μπορούν να βλέπουν τον θάνατο με αδιαφορία, να μην τον θεωρούν ως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, να μην τον σκέφτονται ως κάποιο θλιβερό και αγχωτικό γεγονός, να μην ανησυχούν πια γι’ αυτόν, να μην τους απασχολεί πια, να μην τους περιορίζει και να τον αφήνουν για τα καλά πίσω τους είναι άνθρωποι που έχουν κάποια προσωπική γνώση και εμπειρία του θανάτου. Αν κάποιος δεσμεύεται και περιορίζεται διαρκώς από την ασθένεια και τον θάνατο, αν βυθίζεται συνεχώς στα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας, αν δεν μπορεί να εκτελέσει κανονικά το καθήκον του ή να ζήσει κανονικά, τότε θα πρέπει να ακούει πιο συχνά βιωματικές μαρτυρίες που αφορούν τον θάνατο και να δει πώς βιώνουν και πώς κατανοούν εμπειρικά τον θάνατο εκείνοι που τον βλέπουν με αδιαφορία. Τότε θα μπορέσει να αποκομίσει κάτι πολύτιμο.

Ο θάνατος δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται εύκολα· αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία του ανθρώπου. Μπορεί να νιώθεις ταραγμένος για καιρό αν κάποιος γυρίσει και σου πει: «Οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου είναι βαθιά ριζωμένες και η ανθρώπινη φύση σου δεν είναι καλή. Αν δεν επιδιώξεις σοβαρά την αλήθεια και κάνεις πολλές κακές πράξεις στο μέλλον, τότε θα πας στην κόλαση και θα τιμωρηθείς!» Ίσως το συλλογιστείς και νιώσεις πολύ καλύτερα μετά από έναν καλό ύπνο, και τότε πάψεις να νιώθεις τόσο ταραγμένος. Αν, όμως, νοσείς από κάποια θανατηφόρα ασθένεια και δεν σου απομένει πολύς καιρός, αυτό δεν λύνεται με έναν καλό ύπνο και δεν είναι κάτι που μπορείς να εγκαταλείψεις τόσο εύκολα. Απαιτείται να σκληραγωγηθείς για λίγο καιρό σ’ αυτό το ζήτημα. Όσοι επιδιώκουν σοβαρά την αλήθεια μπορούν να αφήσουν πίσω τους το ζήτημα αυτό, να αναζητήσουν την αλήθεια στα πάντα και να επιλύσουν το ζήτημα χρησιμοποιώντας την αλήθεια· δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορούν να λύσουν. Αν, όμως, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ανθρώπινους τρόπους, τότε τελικά θα μπορούν μονάχα να νιώθουν συνεχώς οδύνη, άγχος και ανησυχία για τον θάνατο. Όταν τα πράγματα δεν έχουν λύση, λαμβάνουν ακραία μέτρα για να προσπαθήσουν να τα λύσουν. Κάποιοι άνθρωποι τα προσεγγίζουν με κατάθλιψη κι αρνητισμό, κι έτσι λένε: «Εντάξει, λοιπόν, θα πεθάνω. Ποιος φοβάται τον θάνατο; Αφού πεθάνω, θα μετενσαρκωθώ και θα ξαναζήσω!» Μπορείς να το επαληθεύσεις αυτό; Ψάχνεις μονάχα κάποια λόγια παρηγοριάς κι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Τα πάντα ανεξαιρέτως, είτε είναι ορατά είτε αόρατα, είτε είναι υλικά είτε άυλα, βρίσκονται υπό τον έλεγχο και την κυριαρχία του Δημιουργού. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του και η μόνη στάση που οφείλει να έχει ο άνθρωπος απέναντι στην ασθένεια και τον θάνατο είναι μια στάση κατανόησης, αποδοχής και υποταγής. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να στηρίζονται στις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους, δεν θα πρέπει να ψάχνουν κάποια διέξοδο απ’ αυτά τα πράγματα, ούτε, βέβαια, να τα απορρίπτουν ή να αντιστέκονται σ’ αυτά. Αν προσπαθήσεις να επιλύσεις στα τυφλά τα ζητήματα της ασθένειας και του θανάτου χρησιμοποιώντας τις δικές σου μεθόδους, τότε όσο περισσότερο ζεις, τόσο περισσότερο θα υποφέρεις, τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι στην κατάθλιψη και τόσο πιο παγιδευμένος θα νιώθεις. Τελικά, και πάλι θα πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι του θανάτου και το τέλος σου θα είναι πραγματικά ίδιο με τον θάνατό σου: όντως θα πεθάνεις. Αν μπορείς να αναζητήσεις ενεργά την αλήθεια και, είτε σε ό,τι αφορά το να κατανοήσεις την ασθένεια που κανόνισε για σένα ο Θεός είτε το να αντιμετωπίσεις τον θάνατο, μπορείς να αναζητήσεις θετικά και ενεργά την αλήθεια, να αναζητήσεις τις ενορχηστρώσεις, την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Δημιουργού σχετικά μ’ αυτό το σημαντικό γεγονός και να καταφέρεις να υποταχθείς αληθινά, τότε αυτό θα συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού. Αν στηρίζεσαι στις δυνάμεις και τις μεθόδους του ανθρώπου για να αντεπεξέλθεις σε όλα αυτά τα πράγματα και προσπαθείς σκληρά να τα επιλύσεις ή να ξεφύγεις απ’ αυτά, τότε ακόμη κι αν δεν πεθάνεις και καταφέρεις προσωρινά να ξεφύγεις από τη δυσκολία του θανάτου, όταν αντιμετωπίσεις ξανά το ίδιο ζήτημα, θα αποτελεί και πάλι μεγάλη δοκιμασία για σένα. Κι αυτό επειδή δεν έχεις αληθινή κατανόηση, αποδοχή και υποταγή απέναντι στον Θεό και την αλήθεια, κι έτσι δεν καταθέτεις μαρτυρία γι’ αυτό το ζήτημα. Θα υπάρχει ακόμα η πιθανότητα να προδώσεις τον Θεό και να κάνεις κάποιο ολίσθημα, κι αυτό θα είναι αδιαμφισβήτητα κάτι το επικίνδυνο για σένα. Άρα, λοιπόν, αν όντως αντιμετωπίζεις τώρα κάποια ασθένεια ή τον θάνατο, τότε να σου πω το εξής: Είναι προτιμότερο να εκμεταλλευτείς τώρα αμέσως αυτήν την πρακτική κατάσταση ώστε να αναζητήσεις την αλήθεια και να επιλύσεις αυτό το ζήτημα από τη ρίζα του, παρά να περιμένεις να έρθει όντως ο θάνατος και να σε πιάσει στον ύπνο, να σε κάνει να νιώσεις χαμένος, μπερδεμένος και αβοήθητος, κι έτσι να σε οδηγήσει σε πράξεις για τις οποίες θα μετανιώνεις για όσο ζεις. Αν κάνεις πράγματα για τα οποία μετανιώνεις και μεταμελείσαι, τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει στον χαμό σου. Άρα, λοιπόν, όποιο κι αν είναι το ζήτημα, θα πρέπει πάντα να ξεκινάς την είσοδό σου με την κατανόηση που οφείλεις να έχεις γι’ αυτό το ζήτημα και με το μέρος της αλήθειας που οφείλεις να κατανοείς. Αν νιώθεις διαρκώς οδύνη, άγχος και ανησυχία για πράγματα όπως η ασθένεια και ζεις κατακλυσμένος από τέτοιου είδους αρνητικά συναισθήματα, τότε θα πρέπει να αρχίσεις να αναζητάς την αλήθεια εδώ και τώρα και να επιλύσεις αυτά τα προβλήματα το συντομότερο δυνατό.

Τα αρνητικά συναισθήματα όπως η οδύνη, το άγχος και η ανησυχία έχουν την ίδια φύση με διάφορα άλλα είδη αρνητικών συναισθημάτων. Είναι όλα τους είδη αρνητικών συναισθημάτων που γεννιούνται μέσα στους ανθρώπους επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια και ζουν δέσμιοι των ποικίλων σατανικών διεφθαρμένων διαθέσεών τους ή αλλιώς επειδή ζουν πολιορκημένοι και επηρεασμένοι από κάθε λογής σατανικές σκέψεις. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να ζουν πάντα με κάθε λογής εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις και να ελέγχονται διαρκώς από κάθε λογής εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις, οι οποίες τους επηρεάζουν και τους εμποδίζουν καθώς επιδιώκουν την αλήθεια. Φυσικά, τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας διαταράσσουν και κατευθύνουν τη ζωή των ανθρώπων, τους επηρεάζουν καθώς επιδιώκουν την αλήθεια και τους εμποδίζουν να την επιδιώξουν. Άρα, λοιπόν, αν και αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν είναι παρά συναισθήματα κατά μια απλή έννοια, η λειτουργία τους δεν πρέπει να υποτιμάται. Έχουν επικίνδυνη επίδραση στους ανθρώπους και επικίνδυνες συνέπειες στην επιδίωξή τους για την αλήθεια και στο μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Σε κάθε περίπτωση, όταν σε κάποιον αναδύονται συχνά κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα και τον αναστατώνουν, θα πρέπει να εντοπίσει και να αναλύσει αμέσως τον λόγο για τον οποίο προκύπτουν και τον ενοχλούν συχνά. Εκτός αυτού, σε ένα ορισμένο ειδικό περιβάλλον, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τον ενοχλούν διαρκώς και τον αναστατώνουν τρομερά καθώς επιδιώκει την αλήθεια. Αυτά είναι πράγματα που οφείλουν να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Μόλις τα κατανοήσουν, το επόμενο που έχουν να κάνουν είναι να σκεφτούν πώς θα αναζητήσουν και θα κατανοήσουν την αλήθεια σ’ αυτό το ζήτημα, να πασχίσουν να μην ενοχλούνται και να μην επηρεάζονται συνεχώς από αυτές τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις και να τις αντικαταστήσουν με τις αλήθεια-αρχές που τους δίδαξε ο Θεός. Μόλις κατανοήσουν τις αλήθεια-αρχές, το επόμενο βήμα είναι να ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές που τους δίδαξε ο Θεός. Καθώς το κάνουν αυτό, όλα τα αρνητικά τους συναισθήματα θα βγουν σταδιακά στην επιφάνεια για να τους αναστατώσουν. Παρόλα αυτά, θα διορθώσουν και θα επαναστατήσουν εναντίον καθενός απ’ αυτά ξεχωριστά, μέχρι που τελικά, χωρίς να το αντιληφθούν, θα τα αφήσουν όλα πίσω τους. Από τι εξαρτάται, λοιπόν, η διόρθωση των διαφόρων αρνητικών συναισθημάτων; Εξαρτάται από το αν θα τα αναλύσουν και θα τα κατανοήσουν οι άνθρωποι, από το αν θα αποδεχθούν την αλήθεια και, ακόμη περισσότερο, από το αν θα επιδιώξουν και θα κάνουν πράξη την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Καθώς οι άνθρωποι επιδιώκουν και κάνουν σταδιακά πράξη την αλήθεια, διορθώνουν και εγκαταλείπουν σταδιακά τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν. Όταν το εξετάζετε λοιπόν τώρα, ποιο πιστεύετε πως είναι ευκολότερο να εγκαταλείψετε και να διορθώσετε; Αυτά τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα ή τις διεφθαρμένες διαθέσεις; (Πιο εύκολο είναι να διορθωθούν τα αρνητικά συναισθήματα.) Πιστεύετε πως αυτά είναι πιο εύκολο να διορθωθούν; Αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν είναι κάποιο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο από το άλλο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Σε κάθε περίπτωση, ξεκινώντας από τη συναναστροφή πάνω στην εγκατάλειψη των αρνητικών συναισθημάτων, έχουμε προσθέσει λίγο περιεχόμενο στην επιδίωξη των ανθρώπων για αλλαγή διάθεσης, και αυτό είναι η εγκατάλειψη των διαφόρων αρνητικών συναισθημάτων. Ο κύριος λόγος για τον οποίο εγκαταλείπει κανείς τα αρνητικά συναισθήματα είναι για να διορθωθούν κάποιες εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις του· από την άλλη, για να διορθώσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του απαιτείται να κατανοεί την ουσία των διεφθαρμένων διαθέσεων. Πες Μου, λοιπόν, ποιο είναι ευκολότερο; Η διόρθωση αρνητικών συναισθημάτων ή η διόρθωση διεφθαρμένων διαθέσεων; Στην πραγματικότητα, κανένα από τα δύο προβλήματα δεν λύνεται εύκολα. Αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος και μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια, τότε όποιο πρόβλημα κι αν επιχειρήσεις να λύσεις δεν θα σου είναι πρόβλημα. Αν, όμως, δεν επιδιώκεις την αλήθεια και δεν μπορείς να διαισθανθείς πόσο σοβαρά είναι αυτά τα δύο προβλήματα, τότε όποιο πρόβλημα κι αν προσπαθήσεις να λύσεις, θα δυσκολευτείς. Όσον αφορά αυτά τα αρνητικά και δυσμενή πράγματα, πρέπει να αποδεχθείς την αλήθεια, να την κάνεις πράξη και να υποταχθείς σ’ αυτήν, έτσι ώστε να τα διορθώσεις και να τα αντικαταστήσεις με θετικά πράγματα. Αυτή είναι πάντοτε η διαδικασία και πάντα απαιτεί οι άνθρωποι να επαναστατούν απέναντι στα αρνητικά πράγματα και να δέχονται εκείνα που είναι θετικά και ενεργά, καθώς κι εκείνα που συμφωνούν με την αλήθεια. Η μία πτυχή είναι να φτιάξεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου και η άλλη είναι να φτιάξεις τις διαθέσεις σου· η μία είναι να διορθώσεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου και η άλλη να διορθώσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Κάποιες φορές, φυσικά, αυτά τα δύο πράγματα εμφανίζονται ταυτόχρονα και σχετίζονται το ένα με το άλλο. Σε κάθε περίπτωση, η εγκατάλειψη των αρνητικών συναισθημάτων είναι κάτι που οφείλουν να κάνουν πράξη οι άνθρωποι όταν επιδιώκουν την αλήθεια. Ωραία, ας ολοκληρώσουμε εδώ τη σημερινή μας συναναστροφή.

29 Οκτωβρίου 2022