Έπειτα υπάρχουν κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, έχουν αδύναμη κράση και έλλειψη ενέργειας, αρρωσταίνουν συχνά, είτε βαριά είτε ελαφριά, δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα βασικά στην καθημερινότητά τους και δεν μπορούν να ζήσουν ή να ενεργούν σαν κανονικοί άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι νιώθουν συχνά άβολα και δεν αισθάνονται καλά ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους· κάποιοι είναι σωματικά αδύναμοι, άλλοι έχουν κάποια πραγματική ασθένεια, ενώ άλλοι πάσχουν από κάποιου είδους γνωστή ή δυνητική αρρώστια. Βυθίζονται συχνά σε αρνητικά συναισθήματα και νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία λόγω των πρακτικών σωματικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. Γιατί νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία; Ανησυχούν για το εξής: «Μήπως η υγεία μου θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο αν συνεχίσω να εκτελώ έτσι το καθήκον μου, να δαπανώ έτσι τον εαυτό μου και να τρέχω δεξιά κι αριστερά για τον Θεό, με αποτέλεσμα να νιώθω μονίμως τόσο κουρασμένος; Όταν γίνω σαράντα ή πενήντα χρονών, θα είμαι καθηλωμένος στο κρεβάτι;» Ευσταθούν αυτές οι ανησυχίες; Θα προσφέρει κανείς έναν τρόπο να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα; Ποιος θα πάρει την ευθύνη γι’ αυτό; Ποιος θα λογοδοτήσει; Οι άνθρωποι που δεν είναι καλά στην υγεία τους και έχουν κακή φυσική κατάσταση, νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για τέτοια πράγματα. Όσοι είναι χρόνια ασθενείς σκέφτονται συχνά το εξής: «Είμαι αποφασισμένος να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, αλλά έχω αυτήν τη χρόνια ασθένεια. Ζητώ από τον Θεό να με προφυλάξει από κάθε κακό. Αν έχω την προστασία Του, δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Αλλά αν εξαντληθώ καθώς εκτελώ τα καθήκοντά μου, μήπως επιδεινωθεί η υγεία μου; Και τι θα κάνω τότε; Αν χρειαστεί να μπω στο νοσοκομείο για να κάνω εγχείρηση, δεν θα έχω τα χρήματα να πληρώσω. Κι αν δεν δανειστώ λεφτά για να πληρώσω για τη θεραπεία μου, θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο η υγεία μου; Αν χειροτερέψει πολύ, θα πεθάνω; Μπορεί ένας τέτοιος θάνατος να θεωρηθεί φυσιολογικός; Αν όντως πεθάνω, θα θυμάται ο Θεός τα καθήκοντα που έχω εκτελέσει; Θα θεωρηθεί πως έχω κάνει καλές πράξεις; Θα καταφέρω να σωθώ;» Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι άρρωστοι, δηλαδή ξέρουν πως πάσχουν από κάποια χρόνια ασθένεια. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουν στομαχικές παθήσεις, πόνους στη μέση και στα πόδια, αρθρίτιδα, ρευματισμούς, δερματικές ή γυναικολογικές παθήσεις, ηπατική νόσο, υπέρταση, καρδιοπάθεια και ούτω καθεξής. Σκέφτονται, λοιπόν, το εξής: «Αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου, θα πληρώσει ο οίκος του Θεού για τα φάρμακά μου; Αν επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μου και αρχίσει να επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, θα με γιατρέψει ο Θεός; Κάποιοι άλλοι έχουν γίνει καλά αφότου πίστεψαν στον Θεό. Θα γίνω κι εγώ καλά; Θα με γιατρέψει ο Θεός; Θα μου δείξει την ίδια καλοσύνη που δείχνει στους άλλους; Αν εκτελώ με αφοσίωση το καθήκον μου, ο Θεός κανονικά πρέπει να με θεραπεύσει. Τι θα κάνω, όμως, αν απλώς εύχομαι να με γιατρέψει, αλλά δεν το κάνει;» Όποτε τα σκέφτονται αυτά, τους πλημμυρίζει μεγάλο άγχος. Αν και ποτέ δεν σταματούν να εκτελούν το καθήκον τους και πάντα κάνουν αυτό που πρέπει, σκέφτονται συνεχώς την αρρώστια, την υγεία, το μέλλον και, φυσικά, τη ζωή και τον θάνατό τους. Τελικά, καταφεύγουν στον εξής ευσεβή πόθο: «Ο Θεός θα με γιατρέψει και θα με προστατέψει. Δεν θα με εγκαταλείψει ούτε θα κάτσει να με βλέπει να αρρωσταίνω χωρίς να κάνει τίποτα». Αυτές οι σκέψεις είναι τελείως αβάσιμες, μια δική τους αντίληψη, θα λέγαμε. Οι άνθρωποι δεν θα καταφέρουν να επιλύσουν ποτέ τις πρακτικές τους δυσκολίες αν έχουν τέτοιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· μέσα στα μύχια της καρδιάς τους νιώθουν αμυδρά συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας για την υγεία και τις αρρώστιες που τους ταλαιπωρούν. Δεν έχουν ιδέα ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για όλα αυτά, ούτε αν θα την αναλάβει κανείς τελικά.

Κάποιοι άλλοι, πάλι, αν και δεν νιώθουν άρρωστοι και δεν έχουν διαγνωστεί με κάτι, ξέρουν πως πάσχουν από κάποια λανθάνουσα νόσο. Τι είδους νόσοι είναι αυτές; Θα μπορούσαν να πάσχουν, για παράδειγμα, από κάποια κληρονομική ασθένεια όπως καρδιοπάθεια, διαβήτης, υπέρταση, νόσος Αλτσχάιμερ ή Πάρκινσον, ή κάποια μορφή καρκίνου. Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα τέτοιων νόσων. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως, εφόσον υπάρχει ιστορικό γενετικής ασθένειας στην οικογένειά τους, είναι ζήτημα χρόνου να νοσήσουν και οι ίδιοι. Μέσα τους σκέφτονται το εξής: «Αν πιστεύω στον Θεό, επιδιώκω την αλήθεια, εκτελώ καλά το καθήκον μου, κάνω αρκετές καλές πράξεις και καταφέρω να ευχαριστήσω τον Θεό, μήπως τελικά τη γλιτώσω και δεν νοσήσω απ’ αυτήν την ασθένεια;» Ο Θεός, όμως, δεν τους υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, και εκείνοι δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους πίστη στον Θεό, δεν τόλμησαν ποτέ να θεωρήσουν κάτι τέτοιο εγγυημένο ή να έχουν μη ρεαλιστικές ιδέες. Επειδή κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ή να τους καθησυχάσει πως δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, δαπανούν πολλή ενέργεια και καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, επικεντρώνονται στο να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, και πάντα κάνουν περισσότερα και ξεχωρίζουν περισσότερο από τους άλλους. Κάνουν την εξής σκέψη: «Θα είμαι ο πρώτος που θα υποφέρει και ο τελευταίος που θα απολαύσει τους καρπούς». Χρησιμοποιούν διαρκώς τέτοιες φράσεις για να παρακινήσουν τον εαυτό τους, όμως δεν μπορούν να αποβάλουν τον φόβο και την ανησυχία που νιώθουν βαθιά μέσα τους για τη λανθάνουσα νόσο τους, και αυτή η ανησυχία και η αγωνία τούς συντροφεύουν συνεχώς. Αν και μπορούν να αντέξουν ταλαιπωρίες και σκληρή δουλειά, και πληρώνουν πρόθυμα το τίμημα καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, εξακολουθούν να νιώθουν πως δεν μπορούν να λάβουν την υπόσχεση του Θεού ή κάποια ξεκάθαρη κουβέντα από τον Θεό πάνω στο θέμα. Έτσι, λοιπόν, συνεχίζουν να κατακλύζονται από αγωνία, άγχος και ανησυχία για το ζήτημα αυτό. Αν και πιέζουν τον εαυτό τους να μην κάνουν τίποτα για την ασθένειά τους, πού και πού αρχίζουν ασυναίσθητα να ψάχνουν κάθε λογής παραδοσιακά γιατροσόφια για να την εμποδίσουν να κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα ή χωρίς να το αντιληφθούν. Κάποιοι άνθρωποι πίνουν κάποιο αφέψημα από κινέζικα ιατρικά βότανα, άλλοι ψάχνουν τι είδους παραδοσιακά θεραπευτικά παρασκευάσματα μπορούν να παίρνουν, ενώ άλλοι, πάλι, αναζητούν συμβουλές άσκησης στο διαδίκτυο για να γυμνάζονται και να πειραματίζονται. Αν και η ασθένειά τους δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα, μονοπωλεί τις σκέψεις τους. Αν και νιώθουν μια χαρά και δεν έχουν κανένα απολύτως σύμπτωμα, εξακολουθούν να κατακλύζονται από ανησυχία και άγχος, βαθιά μέσα τους τους τρώει η αγωνία και η κατάθλιψη, και ελπίζουν διαρκώς πως με την προσευχή και την εκτέλεση των καθηκόντων τους θα μετριάσουν ή θα αποβάλουν από μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια χρόνια αρρώστια ή έχουν κάποια λανθάνουσα νόσο, όσοι ανησυχούν ότι θα νοσήσουν στο μέλλον, όσοι είναι από γεννησιμιού τους φιλάσθενοι και όσοι δεν πάσχουν από κάποια σοβαρή ασθένεια, αλλά ταλαιπωρούνται διαρκώς από μικροπροβλήματα υγείας, όλοι τους νιώθουν συνεχώς αγωνία και ανησυχία για τις ασθένειες και τις διάφορες δυσκολίες της σάρκας. Θέλουν να ξεφύγουν απ’ αυτές και να τις αποφύγουν, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να το κάνουν. Θέλουν να τις εγκαταλείψουν, αλλά δεν μπορούν. Θέλουν να ζητήσουν από τον Θεό να τους απαλλάξει από αυτές τις ασθένειες και τις δυσκολίες, αλλά δεν μπορούν να εκφέρουν τις λέξεις και νιώθουν αμήχανα, επειδή θεωρούν πως δεν δικαιολογείται να ζητήσουν κάτι τέτοιο. Ξέρουν πολύ καλά πως δεν πρέπει να ικετεύουν τον Θεό να τους βοηθήσει για τέτοια ζητήματα, αλλά μέσα τους νιώθουν ανίσχυροι. Αναρωτιούνται μήπως, αν εναποθέσουν όλες τις ελπίδες τους στον Θεό, νιώσουν πιο ήρεμοι και ησυχάσει η συνείδησή τους. Πού και πού, λοιπόν, προσεύχονται σιωπηλά γι’ αυτό το ζήτημα μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Αν λάβουν κάποια πρόσθετη ή αναπάντεχη εύνοια και χάρη από τον Θεό, νιώθουν κάποια χαρά και παρηγοριά. Αν δεν λάβουν καμία απολύτως ειδική φροντίδα από τον οίκο του Θεού και δεν νιώσουν καθόλου την καλοσύνη Του, τότε, χωρίς να το καταλάβουν, βυθίζονται και πάλι στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Αν και η γέννηση, τα γηρατειά, η αρρώστια και ο θάνατος είναι όλα τους μέσα στη ζωή και αναπόφευκτα για όλους τους ανθρώπους, κάποιοι που πάσχουν μια κάποια ιδιαίτερη ασθένεια ή έχουν συγκεκριμένη κράση βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία για τις δυσκολίες και τις ασθένειες της σάρκας, είτε εκτελούν τα καθήκοντά τους είτε όχι. Ανησυχούν για την αρρώστια τους, για τις πολλές ταλαιπωρίες που μπορεί να τους προκαλέσει, για το αν θα επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας τους, για τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν συμβεί αυτό και για το αν θα πεθάνουν απ’ αυτήν την αρρώστια. Σε ειδικές καταστάσεις και υπό ορισμένες συνθήκες, αυτά τα ερωτήματα τους κάνουν να βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να μην μπορούν να απελευθερωθούν. Ορισμένοι άνθρωποι, μάλιστα, ζουν μες στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία εξαιτίας μιας σοβαρής αρρώστιας που ξέρουν ότι ήδη έχουν ή κάποιας λανθάνουσας νόσου που δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τους επηρεάζουν, τους ελέγχουν και έχουν επίδραση πάνω τους. Μόλις αρχίσουν να ελέγχονται απ’ αυτά, κάποιοι άνθρωποι παραιτούνται τελείως από κάθε ευκαιρία και ελπίδα να επιτύχουν τη σωτηρία. Επιλέγουν να σταματήσουν να εκτελούν το καθήκον τους και να εγκαταλείψουν, μάλιστα, κάθε ελπίδα να λάβουν την καλοσύνη του Θεού. Αντίθετα, επιλέγουν να αντιμετωπίσουν και να χειριστούν την αρρώστια τους χωρίς να ζητήσουν βοήθεια από κανέναν και χωρίς να περιμένουν καμία ευκαιρία. Αφοσιώνονται στην αντιμετώπισή της, δεν εκτελούν πια κάποιο καθήκον και, ακόμη κι αν είναι σωματικά ικανοί να εκτελέσουν το καθήκον τους, δεν το κάνουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ανησυχούν για το εξής: «Αν η κατάσταση της υγείας μου δεν βελτιωθεί και ο Θεός δεν με θεραπεύσει, θα μπορούσα κάλλιστα να εκτελώ το καθήκον μου όπως κάνω τώρα και στο τέλος πάλι να πεθάνω. Αν σταματήσω να εκτελώ το καθήκον μου και αναζητήσω θεραπεία, μπορεί να ζήσω λίγα χρόνια ακόμα. Πού ξέρεις; Μπορεί και να γίνω καλά. Ο Θεός δεν έχει πει πως θα με γιατρέψει, οπότε αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου, η υγεία μου μπορεί να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Δεν θέλω να εκτελώ το καθήκον μου για άλλα δέκα ή είκοσι χρόνια και μετά να πεθάνω. Θέλω να ζήσω λίγα χρόνια ακόμα, όχι να πεθάνω τόσο σύντομα, τόσο νέος!» Έτσι, λοιπόν, εκτελούν το καθήκον τους στον οίκο του Θεού για κάποιο διάστημα, βλέπουν πώς πάνε τα πράγματα για λίγο καιρό ή, αλλιώς, βλέπουν πώς εξελίσσεται η κατάσταση για κάποιο χρονικό διάστημα, και έπειτα αρχίζουν να αναρωτιούνται: «Εκτελώ το καθήκον μου εδώ και τόσο καιρό, αλλά η υγεία μου δεν έχει καλυτερέψει, είμαι ακόμα άρρωστος. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν υπάρχει ελπίδα να γίνω καλά. Παλιά είχα ένα σχέδιο: Έλεγα πως, αν εγκατέλειπα τα πάντα και εκτελούσα πιστά το καθήκον μου, ο Θεός μπορεί να με απάλλασσε από αυτήν την ασθένεια. Αλλά τίποτα δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με τα σχέδια, τις σκέψεις και τις επιθυμίες μου. Η κατάσταση της υγείας μου παραμένει όπως ακριβώς ήταν. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχει παρουσιάσει καμία βελτίωση. Απ’ ό,τι φαίνεται, πρέπει να αντιμετωπίσω αυτήν την αρρώστια μόνος μου. Δεν μπορώ να βασιστώ και να στηριχθώ σε κανέναν άλλο. Πρέπει να πάρω τη μοίρα μου στα δικά μου χέρια. Η επιστήμη, η τεχνολογία και η ιατρική είναι πλέον πολύ αναπτυγμένες, τα φάρμακα που υπάρχουν στην αγορά αντιμετωπίζουν κάθε είδους ασθένειες και υπάρχουν προηγμένες μέθοδοι θεραπείας για τα πάντα. Είμαι σίγουρος πως μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτήν την ασθένεια». Έχοντας κάνει τέτοια σχέδια, αρχίζουν να ψάχνουν στο διαδίκτυο ή να ρωτάνε και να το ψάχνουν δεξιά κι αριστερά, ώσπου τελικά βρίσκουν κάποιες λύσεις. Αποφασίζουν, λοιπόν, ποιο φάρμακο θα πάρουν, πώς θα αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους, τι είδους γυμναστική θα κάνουν και πώς θα φροντίσουν την υγεία τους. Σκέφτονται: «Αν σταματήσω να εκτελώ το καθήκον μου και επικεντρωθώ στην αντιμετώπιση της ασθένειάς μου, τότε υπάρχει ελπίδα να γίνω καλά. Υπάρχουν ένα σωρό περιπτώσεις ανθρώπων με την ίδια ασθένεια που έγιναν καλά». Αφού κάνουν τέτοια σχέδια και πλάνα για λίγο καιρό, αποφασίζουν τελικά να σταματήσουν να εκτελούν το καθήκον τους και να στρέψουν όλη τους την προσοχή στην αντιμετώπιση της ασθένειάς τους. Το πιο σημαντικό γι’ αυτούς είναι να συνεχίσουν να ζουν. Η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία τους μετατρέπονται σε πρακτική ενέργεια· από εκεί που το άγχος και η ανησυχία τους ήταν απλές σκέψεις, πλέον είναι μια ενέργεια. Οι άπιστοι έχουν ένα ρητό που λέει: «Καλύτερα να ενεργείς παρά να σκέφτεσαι και, ακόμη καλύτερα, να ενεργείς αμέσως». Τέτοιοι άνθρωποι σκέφτονται και μετά ενεργούν —και γρήγορα. Τη μια μέρα σκέφτονται πώς θα αντιμετωπίσουν την αρρώστια τους και το επόμενο πρωί έχουν μαζέψει τα πράγματά τους και είναι έτοιμοι να φύγουν. Λίγους μόλις μήνες αργότερα, καταφτάνει η κακή είδηση πως πέθαναν από την αρρώστια τους. Έγιναν ποτέ καλά; (Όχι.) Δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να θεραπεύσεις μια ασθένεια μόνος σου· είναι, όμως, σίγουρο πως δεν θα αρρωστήσεις όταν εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού; Κανείς δεν θα σου υποσχεθεί κάτι τέτοιο. Πώς θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν, την επιλογή σου και πώς θα προσεγγίσεις την κατάσταση αν αρρωστήσεις; Είναι πολύ απλό, μπορείς να ακολουθήσεις το εξής μονοπάτι: Να επιδιώκεις την αλήθεια. Να επιδιώκεις την αλήθεια και να εξετάζεις το ζήτημα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Αυτήν την αντίληψη θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Πώς θα πρέπει να ασκείσαι; Η μία πτυχή είναι η εξής: Παίρνεις όλες αυτές τις εμπειρίες και κάνεις πράξη τα όσα κατανοείς και τις αλήθεια-αρχές που καταλαβαίνεις σύμφωνα με την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, και τις κάνεις πραγματικότητα και ζωή σου. Η άλλη πτυχή είναι πως δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου. Είτε είσαι άρρωστος είτε πονάς, εφόσον σου απομένει έστω και μία πνοή, εφόσον είσαι ακόμα ζωντανός και μπορείς να μιλάς και να περπατάς, τότε έχεις την ενέργεια να εκτελείς το καθήκον σου και θα πρέπει να έχεις καλή συμπεριφορά καθώς το εκτελείς και τα πόδια σου να πατάνε γερά στο έδαφος. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα ούτε την ευθύνη που σου έχει αναθέσει ο Δημιουργός. Εφόσον δεν έχεις πεθάνει ακόμα, θα πρέπει να ολοκληρώσεις το καθήκον σου και να το εκπληρώσεις καλά. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Αυτά που λες δείχνουν έλλειψη κατανόησης. Είμαι άρρωστος και δυσκολεύομαι να το αντέξω!» Όταν δυσκολεύεσαι, μπορείς να ξεκουραστείς, να φροντίσεις τον εαυτό σου και να πάρεις τα φάρμακά σου. Αν θέλεις ακόμα να εκτελείς το καθήκον σου, μπορείς να μειώσεις τον φόρτο εργασίας σου και να εκτελέσεις ένα πιο κατάλληλο καθήκον, που δεν θα επηρεάζει την ανάρρωσή σου. Αυτό θα αποδείξει πως η καρδιά σου δεν έχει ξεστρατίσει από τον Θεό και πως μέσα στην καρδιά σου δεν έχεις εγκαταλείψει το καθήκον σου, δεν έχεις αρνηθεί το όνομα του Θεού και δεν έχεις εγκαταλείψει την επιθυμία να είσαι σωστό δημιούργημα. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Τα έκανα όλα αυτά, άρα θα με κάνει καλά ο Θεός;» Θα το κάνει; (Όχι απαραίτητα.) Είτε σε κάνει ο Θεός καλά είτε όχι, είτε σε γιατρέψει είτε όχι, εσύ κάνεις αυτό που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα. Είτε είσαι σωματικά ικανός να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, είτε μπορείς να αναλάβεις κάποια εργασία είτε όχι, είτε η υγεία σου σου επιτρέπει να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, η καρδιά σου δεν πρέπει να ξεστρατίσει από τον Θεό και δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου μέσα στην καρδιά σου. Έτσι, θα ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου. Τόσο αφοσιωμένος θα πρέπει να είσαι. Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να κάνεις πια πράγματα με τα χέρια σου ή να μιλήσεις ή δεν βλέπουν πια τα μάτια σου και δεν μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου, δεν πρέπει να σκεφτείς πως ο Θεός οφείλει να σε κάνει καλά. Ούτε θα πρέπει να Τον απαρνηθείς μέσα στα μύχια της καρδιάς σου, να Τον αφήσεις πίσω και να εγκαταλείψεις το καθήκον σου αν δεν σε θεραπεύσει. Τι είδους φύση έχει μια τέτοια ενέργεια; (Είναι προδοσία προς τον Θεό.) Είναι προδοσία! Κάποιοι άνθρωποι προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για να προσευχηθούν όταν δεν είναι άρρωστοι. Όταν είναι άρρωστοι, και πάλι προσέρχονται ενώπιόν Του και δεν Τον εγκαταλείπουν, εναποθέτουν σ’ Αυτόν όλες τους τις ελπίδες και ελπίζουν πως θα τους κάνει καλά. Αν, όμως, περάσει λίγος καιρός και ο Θεός δεν τους κάνει καλά, τότε απογοητεύονται μαζί Του, Τον εγκαταλείπουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους και παραιτούνται από τα καθήκοντά τους. Αν η αρρώστια τους δεν τους ταλαιπωρεί πολύ, τότε ορισμένοι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν τον Θεό ακόμη κι αν δεν τους κάνει καλά. Αν, όμως, η κατάσταση της υγείας τους επιδεινωθεί και αντιμετωπίζουν τον θάνατο, τότε ξέρουν πια με σιγουριά πως ο Θεός δεν τους έχει θεραπεύσει και πως το μόνο που περίμεναν όλο αυτό το διάστημα ήταν ο θάνατος. Τότε, εγκαταλείπουν και αρνούνται τον Θεό μέσα στην καρδιά τους. Πιστεύουν πως, εφόσον ο Θεός δεν τους έχει κάνει καλά, τότε μάλλον δεν υπάρχει καν, δεν είναι καν Θεός και δεν αξίζει να πιστεύουν σ’ Αυτόν. Επειδή δεν τους κάνει καλά, μετανιώνουν που πίστεψαν σ’ Αυτόν και σταματούν να πιστεύουν. Δεν προδίδουν έτσι τον Θεό; Είναι σοβαρή προδοσία κατά του Θεού. Άρα, λοιπόν, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πάρετε αυτόν τον δρόμο. Μόνο όσοι υποτάσσονται στον Θεό μέχρι θανάτου έχουν αληθινή πίστη.

Ποιο μονοπάτι θα πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι όταν τους χτυπήσει την πόρτα κάποια ασθένεια; Πώς θα πρέπει να επιλέξουν; Δεν θα πρέπει να βυθιστούν στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να σκέφτονται τις μελλοντικές προοπτικές και το μονοπάτι τους. Αυτό που θα πρέπει να κάνουν είναι το εξής: Όσο περισσότερο περνάνε τέτοιες περιόδους, βρίσκονται σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις και περιστάσεις και αντιμετωπίζουν τέτοιες άμεσες δυσκολίες τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναζητούν και να επιδιώκουν την αλήθεια. Μόνο έτσι δεν θα πάνε στράφι και θα πιάσουν τόπο οι ομιλίες που έχεις ακούσει στο παρελθόν και οι αλήθειες που έχεις κατανοήσει. Όσο περισσότερο αντιμετωπίζεις τέτοιες δυσκολίες τόσο περισσότερο θα πρέπει να παραιτείσαι από τις επιθυμίες σου και να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Σκοπός του Θεού όταν κανονίζει μια τέτοια κατάσταση και διευθετεί αυτές τις συνθήκες για σένα δεν είναι ούτε να βυθιστείς στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας ούτε να υποβάλεις τον Θεό σε δοκιμασία για να δεις αν θα σε θεραπεύσει όταν αρρωστήσεις, κι έτσι να βολιδοσκοπήσεις την αλήθεια του ζητήματος. Ο Θεός κανονίζει αυτές τις ειδικές καταστάσεις και συνθήκες για σένα ώστε να πάρεις απ’ αυτές πρακτικά μαθήματα, να εισέλθεις πιο βαθιά στην αλήθεια, να υποταχθείς καλύτερα στον Θεό και να καταλάβεις πιο ξεκάθαρα και σωστά πώς ενορχηστρώνει ο Θεός όλα τα άτομα, τα γεγονότα και τα πράγματα. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είτε το αισθάνονται και το γνωρίζουν πραγματικά αυτό οι άνθρωποι είτε όχι, θα πρέπει να υποτάσσονται στον Θεό, να μην Του αντιστέκονται, να μην Τον απορρίπτουν και, φυσικά, να μην Τον υποβάλλουν σε δοκιμασίες. Μπορεί να πεθάνεις όπως και να ’χει. Αν, όμως, αντισταθείς στον Θεό, Τον απορρίψεις και Τον υποβάλεις σε δοκιμασίες, τότε είναι αυτονόητο ποιο θα είναι το τέλος σου. Αντίθετα, αν στις ίδιες καταστάσεις και συνθήκες μπορείς να αναζητήσεις πώς οφείλει να υποτάσσεται ένα δημιούργημα στις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού, ποια μαθήματα πρέπει να πάρεις και ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις πρέπει να γνωρίσεις στις καταστάσεις που δημιουργεί για σένα ο Θεός και, επιπλέον, κατανοείς τις προθέσεις του Θεού σε τέτοιες καταστάσεις και καταθέτεις καλά τη μαρτυρία σου για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις Του, τότε αυτό θα πρέπει να κάνεις. Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου. Γι’ αυτό και, όταν σε βρει κάποια αρρώστια, δεν πρέπει να αναρωτιέσαι συνεχώς πώς μπορείς να γλιτώσεις απ’ αυτήν, να την αποφύγεις ή να την απορρίψεις. Κάποιοι άνθρωποι λένε το εξής: «Λες πως δεν πρέπει να την αποφύγω, να την απορρίψω και να προσπαθήσω να γλιτώσω απ’ αυτήν, άρα εννοείς πως δεν πρέπει να αναζητήσω κάποια θεραπεία για να γίνω καλά!» Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Κατάλαβες λάθος. Σε στηρίζω στην προσπάθειά σου να θεραπευτείς, αλλά δεν θέλω να σε καταβάλει η αρρώστια σου ούτε να βυθιστείς στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία εξαιτίας της επίδρασης που έχει πάνω σου, με αποτέλεσμα να ξεστρατίσεις τελικά από τον Θεό και να Τον εγκαταλείψεις επειδή υποφέρεις τόσο πολύ από αυτή την αρρώστια. Αν σε κάνει να υποφέρεις πολύ και θέλεις να αναζητήσεις κάποια θεραπεία για να γίνεις καλά, κανένα πρόβλημα, βέβαια. Είναι δικαίωμά σου να αναζητήσεις κάποια θεραπεία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε σταματήσει. Δεν πρέπει, όμως, να σε καταβάλει η ασθένειά σου και να αρνηθείς να εκτελείς το καθήκον σου, να το εγκαταλείψεις ή να απορρίψεις τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού επειδή λαμβάνεις κάποια αγωγή. Αν η ασθένειά σου είναι ανίατη, θα βυθιστείς στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και, επομένως, θα γεμίσεις με παράπονα και αμφιβολίες για τον Θεό, ενώ μπορεί ακόμα και να χάσεις την πίστη σου σ’ Αυτόν και τις ελπίδες σου. Κάποιοι, μάλιστα, θα επιλέξουν να εγκαταλείψουν τα καθήκοντά τους κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να κάνεις σε καμία περίπτωση. Όταν είσαι άρρωστος, μπορείς να ψάξεις ενεργά για κάποια θεραπεία, αλλά θα πρέπει, επίσης, να προσεγγίζεις την ασθένειά σου με θετική στάση. Ό,τι κι αν γίνει στο τέλος, είτε η ασθένειά σου μπορεί να αντιμετωπιστεί και να θεραπευτεί είτε όχι, εσύ θα πρέπει πάντα να υποτάσσεσαι και να μην παραπονιέσαι. Αυτήν τη στάση θα πρέπει να υιοθετήσεις, αφού είσαι δημιούργημα και δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να πεις το εξής: «Αν γίνω καλά, τότε θα πιστέψω πως με γιάτρεψε η μεγάλη δύναμη του Θεού. Διαφορετικά, θα είμαι δυσαρεστημένος μαζί Του. Γιατί με έκανε ο Θεός να αρρωστήσω; Γιατί δεν με κάνει καλά; Γιατί αρρώστησα εγώ και όχι κάποιος άλλος; Δεν θέλω να είμαι άρρωστος! Γιατί πρέπει να πεθάνω τόσο νωρίς, τόσο νέος; Γιατί οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν; Γιατί;» Μη ρωτάς το γιατί· είναι η ενορχήστρωση του Θεού. Δεν υπάρχει λόγος και δεν θα πρέπει να ρωτάς. Όταν ρωτάς να μάθεις τον λόγο, επαναστατείς. Ένα δημιούργημα δεν πρέπει να κάνει τέτοιες ερωτήσεις. Μη ρωτάς να μάθεις το γιατί· δεν υπάρχει «γιατί». Ο Θεός έχει κανονίσει και έχει σχεδιάσει έτσι τα πράγματα. Αν ρωτάς «γιατί», τότε το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως είσαι υπερβολικά ανυπότακτος και αδιάλλακτος. Όταν κάτι σε δυσαρεστεί ή ο Θεός δεν κάνει αυτό που θέλεις ή δεν επιτρέπει να γίνει το δικό σου, δυσαρεστείσαι, απογοητεύεσαι και πάντα ζητάς να μάθεις τον λόγο. Έτσι, ο Θεός σε ρωτά: «Γιατί δεν έχεις κάνει καλά το καθήκον σου ως δημιούργημα; Γιατί δεν το έχεις εκτελέσει πιστά;» Πώς θα απαντήσεις; Εσύ λες: «Δεν υπάρχει κάποιος λόγος, έτσι είμαι». Είναι αποδεκτή η απάντησή σου; (Όχι.) Είναι αποδεκτό να σου μιλάει έτσι ο Θεός, αλλά δεν είναι αποδεκτό να μιλάς εσύ έτσι στον Θεό. Στέκεσαι σε λάθος θέση και είσαι υπερβολικά ασύνετος. Όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζει ένα δημιούργημα, είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο πως θα πρέπει να υποτάσσεσαι στις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού. Για παράδειγμα, οι γονείς σου σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν κι εσύ τους αποκαλείς «μητέρα» και «πατέρα». Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο και έτσι πρέπει να είναι. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος. Έτσι και ο Θεός ενορχηστρώνει όλα αυτά τα πράγματα για σένα και, είτε απολαμβάνεις ευλογίες είτε βιώνεις ταλαιπωρίες, είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο και εσένα δεν σου πέφτει λόγος. Αν μπορέσεις να υποταχθείς μέχρι τέλους, τότε θα καταφέρεις να σωθείς, όπως ο Πέτρος. Αν, όμως, κατηγορήσεις τον Θεό, Τον εγκαταλείψεις και Τον προδώσεις λόγω κάποιας παροδικής ασθένειας, τότε όλα όσα εγκατέλειψες και δαπάνησες, το καθήκον που εκτέλεσες και το τίμημα που πλήρωσες στο παρελθόν θα πάνε στράφι. Κι αυτό επειδή όλη η σκληρή δουλειά που έκανες στο παρελθόν δεν θα έχει χτίσει κάποιο θεμέλιο για να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου ή να πάρεις τη σωστή σου θέση ως δημιουργήματος και δεν θα έχει αλλάξει τίποτα μέσα σου. Αυτό θα σε κάνει, τότε, να προδώσεις τον Θεό λόγω της αρρώστιας σου και το τέλος σου θα είναι σαν του Παύλου: θα τιμωρηθείς. Αυτό θα καθοριστεί έτσι επειδή όλα όσα έκανες στο παρελθόν αποσκοπούσαν στο να λάβεις έναν στέφανο και ευλογίες. Αν, όταν τελικά αντιμετωπίσεις την αρρώστια και τον θάνατο, καταφέρεις να υποταχθείς χωρίς παράπονο, αυτό θα αποδείξει πως όλα όσα έκανες στο παρελθόν για τον Θεό έγιναν με ειλικρίνεια και προθυμία από μέρους σου. Είσαι υποτακτικός στον Θεό· τελικά, η υποταγή σου θα σηματοδοτήσει ένα ιδανικό τέλος στη ζωή της πίστης σου σ’ Αυτόν και αυτό είναι κάτι που επιδοκιμάζει ο Θεός. Άρα, λοιπόν, μια ασθένεια μπορεί να σε κάνει να έχεις καλό ή κακό τέλος· αυτό θα εξαρτηθεί από το μονοπάτι που ακολουθείς και από τη στάση που έχεις απέναντι στον Θεό.

Έχει επιλυθεί πλέον το πρόβλημα που δημιουργείται όταν οι άνθρωποι βυθίζονται σε αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας κάποιας αρρώστιας; (Ναι.) Έχεις πλέον τις σωστές ιδέες και απόψεις για το πώς να αντιμετωπίζεις μια ασθένεια; (Ναι.) Ξέρεις πώς να το κάνεις πράξη; Αν όχι, θα σου δώσω το ατού, το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις. Γνωρίζετε ποιο είναι αυτό; Αν αρρωστήσεις και, όσα δόγματα κι αν κατανοείς, δεν μπορείς να το χωνέψεις, θα νιώσεις και πάλι αγωνία, άγχος και ανησυχία μέσα στην καρδιά σου. Όχι μόνο δεν θα μπορείς να αντιμετωπίσεις ήρεμα το ζήτημα, αλλά και η καρδιά σου θα γεμίσει παράπονα. Θα αναρωτιέσαι διαρκώς: «Γιατί δεν έπαθε κανένας άλλος αυτήν την αρρώστια; Γιατί να αρρωστήσω εγώ; Πώς μου συνέβη αυτό; Φταίει η ατυχία μου και η μαύρη μου η μοίρα. Δεν έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, ούτε έχω αμαρτάνει, άρα γιατί μου συνέβη αυτό; Ο Θεός μού φέρεται πολύ άδικα!» Όπως βλέπεις, πέρα από την αγωνία, το άγχος και την ανησυχία, βυθίζεσαι και στην κατάθλιψη. Το ένα αρνητικό συναίσθημα διαδέχεται το άλλο και, όσο κι αν το θέλεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Επειδή είσαι πραγματικά άρρωστος, δεν μπορείς να απαλλαγείς εύκολα από την ασθένειά σου και να γίνεις καλά. Τι θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Θέλεις να υποταχθείς, αλλά δεν μπορείς. Αν, μάλιστα, υποταχθείς μια μέρα, την επομένη η κατάστασή σου επιδεινώνεται και πονάς πάρα πολύ· τότε, δεν θέλεις να υποταχθείς άλλο και αρχίζεις πάλι να παραπονιέσαι. Τι θα πρέπει να κάνεις αν αμφιταλαντεύεσαι έτσι διαρκώς; Θα μοιραστώ μαζί σου το μυστικό της επιτυχίας. Είτε είσαι σοβαρά είτε ελαφριά άρρωστος, τη στιγμή που η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί ή αντιμετωπίζεις τον θάνατο, να θυμάσαι ένα μόνο πράγμα: Μη φοβάσαι τον θάνατο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στα τελικά στάδια του καρκίνου, ακόμη κι αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι πολύ υψηλό, μη φοβάσαι τον θάνατο. Όσο κι αν υποφέρεις, αν φοβάσαι τον θάνατο, δεν θα υποταχθείς. Λένε κάποιοι: «Τα λόγια Σου με ενέπνευσαν και μου ήρθε μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Όχι μόνο δεν θα φοβάμαι τον θάνατο, αλλά θα παρακαλάω να πεθάνω. Έτσι δεν θα είναι πιο εύκολο να το αντέξω;» Γιατί να παρακαλάει κανείς να πεθάνει; Αυτό αποτελεί ακραία ιδέα, ενώ το να μη φοβάσαι τον θάνατο είναι λογική στάση. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ποια είναι η σωστή στάση που θα πρέπει να υιοθετήσεις για να μη φοβάσαι τον θάνατο; Αν η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί τόσο πολύ που μπορεί να πεθάνεις, αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι υψηλό ανεξάρτητα από την ηλικία του αρρώστου και το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που προσβάλλεται κάποιος απ’ αυτήν έως τη στιγμή που πεθαίνει είναι πολύ σύντομο, τι θα πρέπει να σκέφτεσαι μέσα σου; «Δεν πρέπει να φοβάμαι τον θάνατο, όλοι πεθαίνουν στο τέλος. Από την άλλη, δεν μπορούν όλοι να υποταχθούν στον Θεό. Μπορώ, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτήν την ασθένεια για να εξασκήσω την υποταγή μου στον Θεό. Θα πρέπει να έχω τη νοοτροπία και τη στάση της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και να μη φοβάμαι τον θάνατο». Ο θάνατος είναι εύκολος, πολύ πιο εύκολος από τη ζωή. Μπορεί να βιώνεις τρομερό πόνο κι έτσι να μην το καταλάβεις· μόλις κλείσεις, όμως, τα μάτια σου, σταματάς να αναπνέεις, η ψυχή σου αφήνει το σώμα σου και η ζωή σου φτάνει στο τέλος της. Έτσι είναι ο θάνατος· τόσο απλός. Μη φοβάσαι τον θάνατο· αυτή είναι η στάση που πρέπει να υιοθετήσεις. Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ανησυχείς μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας σου, μήπως πεθάνεις αν δεν γίνεις καλά, πόσος χρόνος σού απομένει μέχρι να πεθάνεις ή πόσο θα πονάς όταν έρθει εκείνη η ώρα. Δεν πρέπει να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα. Κι αυτό επειδή εκείνη η ώρα πρέπει να έρθει και, μάλιστα, σε συγκεκριμένη χρονιά, μήνα και μέρα. Δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ξεφύγεις απ’ αυτήν· είναι η μοίρα σου. Η λεγόμενη μοίρα σου έχει προκαθοριστεί από τον Θεό και έχει ήδη κανονιστεί από Αυτόν. Ο Θεός έχει ήδη ορίσει πόσα χρόνια θα ζήσεις, σε τι ηλικία και ποια στιγμή θα πεθάνεις. Γιατί ανησυχείς, λοιπόν; Όσο κι αν ανησυχείς, δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν μπορείς να το αποτρέψεις ούτε να εμποδίσεις τον ερχομό αυτής της μέρας. Είναι περιττό, λοιπόν, να ανησυχείς. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις ακόμα πιο δυσβάσταχτο το φορτίο της αρρώστιας σου. Μια πτυχή είναι να μην ανησυχείς και μια άλλη να μη φοβάσαι τον θάνατο. Μια τρίτη πτυχή είναι να μην αγχώνεσαι και λες: «Όταν πεθάνω, άραγε θα ξαναπαντρευτεί ο άντρας (ή η γυναίκα) μου; Ποιος θα φροντίσει το παιδί μου; Ποιος θα αναλάβει το καθήκον μου; Ποιος θα με θυμάται; Όταν πεθάνω, ποιο τέλος θα ορίσει για μένα ο Θεός;» Δεν θα πρέπει να ανησυχείς για τέτοια ζητήματα. Ο Θεός έχει κάνει τις κατάλληλες διευθετήσεις και όσοι πεθαίνουν πηγαίνουν στο σωστό μέρος. Οι ζωντανοί θα συνεχίσουν να ζουν. Όπως η ύπαρξη οποιουδήποτε μεμονωμένου ανθρώπου δεν επηρεάζει την κανονική δραστηριότητα και επιβίωση της ανθρωπότητας, έτσι και η εξαφάνιση οποιουδήποτε ανθρώπου δεν θα αλλάξει κάτι. Άρα, λοιπόν, δεν θα πρέπει να ανησυχείς για τέτοια πράγματα. Είναι περιττό να ανησυχείς για τους συγγενείς σου και ακόμα πιο περιττό να ανησυχείς για το αν θα σε θυμάται κανείς αφότου πεθάνεις. Τι νόημα θα είχε να σε θυμάται κανείς; Αν ήσουν σαν τον Πέτρο, τότε θα είχε κάποια αξία να σε θυμάται ο κόσμος· αν ήσουν σαν τον Παύλο, τότε θα έφερνες μόνο συμφορές στους ανθρώπους, οπότε γιατί να ήθελε να σε θυμάται κανείς; Οι άνθρωποι ανησυχούν και για την εξής πολύ ρεαλιστική τους σκέψη: «Όταν πεθάνω, δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτόν τον κόσμο και δεν θα απολαύσω ποτέ ξανά όλα αυτά τα υλικά πράγματα. Όταν πεθάνω, δεν θα με απασχολεί πια τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο· θα χάσω την αίσθηση της ζωής. Πού θα πάω τότε;» Δεν χρειάζεται να ανησυχείς και να αγχώνεσαι για το πού θα πας. Ενώ δεν θα είσαι πια ζωντανός, σε ανησυχεί το ότι δεν θα ξανανιώσεις όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα, τα πράγματα, τα περιβάλλοντα και οτιδήποτε άλλο ανήκει στον υλικό κόσμο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα· ακόμη κι αν δεν μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις, δεν θα σε ωφελήσει πουθενά. Αυτό που μπορεί, όμως, να σου προσφέρει λίγη παρηγοριά είναι πως ίσως ο θάνατος ή η αναχώρησή σου να αποτελούν ένα νέο ξεκίνημα για την επόμενη μετενσάρκωσή σου. Μπορεί να είναι ένα καλύτερο, υγιές και άριστο ξεκίνημα για να επιστρέψει και πάλι η ψυχή σου. Δεν θα είναι απαραίτητα κάτι κακό, αφού μπορεί να επιστρέψεις με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετική μορφή. Όσο για το ποια ακριβώς θα είναι η μορφή, αυτό εξαρτάται από τις διευθετήσεις του Θεού και Δημιουργού. Το μόνο που μπορούμε να πούμε πάνω σ’ αυτό είναι πως όλοι θα πρέπει απλώς να περιμένουν για να μάθουν. Αν επιλέξεις να ζήσεις με καλύτερο τρόπο και σε καλύτερη μορφή αφότου πεθάνεις σ’ αυτήν τη ζωή, τότε όσο κι αν επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας σου, το σημαντικότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο την αντιμετωπίζεις και οι καλές πράξεις που θα πρέπει να ετοιμάσεις, όχι τα ανούσια συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που νιώθεις. Όταν σκέφτεσαι έτσι, δεν νιώθεις λιγότερο φόβο, τρόμο και απόρριψη για τον θάνατο; (Ναι.) Για πόσες πτυχές μιλήσαμε; Η μία ήταν να μη φοβάσαι τον θάνατο. Ποιες ήταν οι άλλες; (Δεν πρέπει να ανησυχούμε μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μας ούτε να αγχωνόμαστε για τον ή τη σύζυγό μας, τα παιδιά μας, το τέλος μας, τον προορισμό μας και άλλα παρόμοια.) Αφήστε τα όλα αυτά στα χέρια του Θεού. Τι άλλο; (Δεν πρέπει να μας ανησυχεί το πού θα πάμε όταν πεθάνουμε.) Είναι ανώφελο να ανησυχείς για τέτοια πράγματα. Να ζεις στο παρόν και να κάνεις καλά όσα εδώ και τώρα οφείλεις να κάνεις. Δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, οπότε θα πρέπει να τα αφήσεις όλα αυτά στα χέρια του Θεού. Τι άλλο; (Θα πρέπει να βιαστούμε να ετοιμάσουμε καλές πράξεις για τον μελλοντικό μας προορισμό.) Σωστά· οι άνθρωποι θα πρέπει να ετοιμάσουν περισσότερες καλές πράξεις για το μέλλον, να επιδιώκουν και να κατανοούν την αλήθεια και να κατέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα. Κάποιοι ρωτάνε το εξής: «Εφόσον μιλάς για τον θάνατο, εννοείς πως όλοι θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουν στο μέλλον; Είναι κακός οιωνός;» Αυτά τα λόγια δεν είναι κακός οιωνός ούτε προειδοποίηση ούτε, φυσικά, κατάρα να πεθάνει κάποιος. Δεν είναι κατάρες. Τι είναι, λοιπόν; (Ένα μονοπάτι άσκησης για τους ανθρώπους.) Σωστά· είναι αυτά που θα πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι, οι σωστές απόψεις και στάσεις που θα πρέπει να διατηρούν και οι αλήθειες που θα πρέπει να κατανοούν. Είναι η στάση που θα πρέπει να υιοθετήσουν απέναντι στον θάνατο ακόμη και όσοι είναι απόλυτα υγιείς. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Αν δεν φοβόμαστε τον θάνατο, αυτό σημαίνει πως δεν θα πεθάνουμε;» Είναι αυτή η αλήθεια; (Όχι.) Τότε τι είναι; (Είναι μια αντίληψη και φαντασιοκοπία που έχουν.) Είναι στρεβλό, είναι λογικός συλλογισμός και σατανική φιλοσοφία, δεν είναι η αλήθεια. Δεν ισχύει πως δεν θα πεθάνεις αν δεν φοβάσαι και δεν ανησυχείς για τον θάνατο. Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Μιλάω για τη στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον θάνατο και τις αρρώστιες. Όταν υιοθετήσεις μια τέτοια στάση, μπορείς να αφήσεις πίσω σου τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Τότε, δεν θα σε καταβάλλει η αρρώστια σου ούτε θα βλάπτει και θα αναστατώνει τον τρόπο σκέψης σου και τον πνευματικό σου κόσμο. Μια προσωπική δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι οι μελλοντικές προοπτικές τους και μια άλλη είναι οι αρρώστιες και ο θάνατος. Οι μελλοντικές προοπτικές και η θνητότητα έχουν τη δυνατότητα να κυριεύσουν την καρδιά των ανθρώπων. Αν, όμως, αντιμετωπίσεις σωστά αυτά τα δύο προβλήματα και ξεπεράσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα, τότε δεν θα σε καταβάλλουν οι συνηθισμένες δυσκολίες.