Σε ποιο σημείο φτάσαμε στη συναναστροφή μας κατά την τελευταία μας συνάθροιση; Συναναστρεφόμασταν σχετικά με το πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια. Αυτό σχετίζεται με δύο σημαντικά θέματα, τα οποία είναι δύο κύριες πτυχές άσκησης. Ποιο είναι το πρώτο; (Η εγκατάλειψη πραγμάτων.) Και το δεύτερο; (Η αφοσίωση.) Το πρώτο είναι η εγκατάλειψη πραγμάτων και το δεύτερο η αφοσίωση. Σε ό,τι αφορά την άσκηση της εγκατάλειψης πραγμάτων, αρχικά συναναστραφήκαμε σχετικά με το να εγκαταλείπεις διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Η πρώτη πτυχή της εγκατάλειψης περιλαμβάνει την εγκατάλειψη διάφορων αρνητικών συναισθημάτων. Όταν μιλήσαμε για την εγκατάλειψη αυτών των συναισθημάτων, ποια από αυτά αναφέραμε; (Θεέ μου, την πρώτη φορά μίλησες για την κατωτερότητα, το μίσος και τον θυμό, και τη δεύτερη φορά για την κατάθλιψη.) Πράγματι, την πρώτη φορά μίλησα κυρίως για την ανάγκη να εγκαταλείψει κανείς τα αρνητικά συναισθήματα του μίσους, του θυμού και της κατωτερότητας, και ανέφερα με την ευκαιρία και την κατάθλιψη. Τη δεύτερη φορά, μίλησα για την άσκηση της εγκατάλειψης του αρνητικού συναισθήματος της κατάθλιψης. Οι άνθρωποι νιώθουν κατάθλιψη για πολλούς λόγους. Την τελευταία φορά, μίλησα κυρίως για τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορεί να προκύψει το αρνητικό συναίσθημα της κατάθλιψης. Πείτε Μου, ποιες ήταν οι κύριες αιτίες που ανέφερα; (Θεέ μου, υπάρχουν συνολικά τρεις αιτίες. Η πρώτη είναι πως οι άνθρωποι νιώθουν μονίμως πως έχουν κακή μοίρα. Η δεύτερη είναι πως, όταν τους συμβαίνει κάτι, κατηγορούν την κακή τους τύχη. Τέλος, η τρίτη είναι πως βυθίζονται σε κατάθλιψη όταν έχουν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις στο παρελθόν ή έχουν κάνει πράγματα είτε από ανοησία είτε από άγνοια.) Αυτές είναι οι τρεις κύριες αιτίες. Η πρώτη είναι πως οι άνθρωποι πιστεύουν πως η μοίρα τους είναι κακή και έτσι νιώθουν συχνά κατάθλιψη. Η δεύτερη είναι πως θεωρούν ότι είναι άτυχοι και έτσι νιώθουν επίσης συχνά κατάθλιψη. Τέλος, η τρίτη είναι πως έχουν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις κι αυτό τους κάνει να νιώθουν συχνά κατάθλιψη. Αυτές είναι, λοιπόν, οι τρεις βασικές αιτίες. Η κατάθλιψη δεν είναι ένα φευγαλέο αίσθημα αρνητικότητας ή λύπης, αλλά ένα αρνητικό συναίσθημα με διάφορες αιτίες το οποίο επαναλαμβάνεται και έχει γίνει συνήθεια στο μυαλό. Αυτό το συναίσθημα κάνει τους ανθρώπους να έχουν πολλές αρνητικές σκέψεις, απόψεις και οπτικές και, μάλιστα, πολλές ακραίες και στρεβλές σκέψεις, απόψεις, συμπεριφορές και μεθόδους. Δεν είναι μια παροδική ψυχική κατάσταση ή μια φευγαλέα ιδέα· είναι ένα αρνητικό συναίσθημα που επαναλαμβάνεται και έχει γίνει συνήθεια και το οποίο βρίσκεται πάντα μέσα στους ανθρώπους, τους συντροφεύει στη ζωή τους μέσα στα μύχια της καρδιάς τους και βαθιά μες στην ψυχή τους, διαποτίζοντας τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα όχι μόνο επηρεάζει τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, αλλά μπορεί και να επηρεάζει τις διάφορες οπτικές, απόψεις και αντιλήψεις που έχουν στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τη διαγωγή και τις πράξεις τους στην καθημερινότητά τους. Άρα, λοιπόν, είναι απαραίτητο να αναλύσουμε, να εξετάσουμε και να αναγνωρίσουμε τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα προτού να μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις και να τα αλλάξεις ένα προς ένα, προσπαθώντας να τα αφήσεις σταδιακά πίσω σου ώστε να αποκτήσεις κανονική και πρακτική συνείδηση, λογική και τρόπο σκέψης στην ανθρώπινη φύση σου, και ώστε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα να μην επηρεάζουν, περιορίζουν ή και καταπιέζουν πια τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και τον τρόπο με τον οποίο φέρεσαι και ενεργείς στην καθημερινότητά σου. Σε αυτό αποσκοπεί κυρίως η ανάλυση και διάκριση αυτών των διάφορων αρνητικών συναισθημάτων. Κύριος στόχος δεν είναι να ακούσεις αυτά που λέω, να τα γνωρίσεις, να τα κατανοήσεις και να σταματήσεις εκεί, αλλά να μάθεις από τα λόγια Μου πόσο επιβλαβή είναι πραγματικά τα αρνητικά συναισθήματα για τους ανθρώπους, πόσο κακό κάνουν και πόσο επηρεάζουν την καθημερινότητά τους, το πώς βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τη διαγωγή και τη συμπεριφορά τους.

Προηγουμένως συναναστραφήκαμε και σχετικά με το γεγονός πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν φτάνουν, έως ένα βαθμό, στο επίπεδο διεφθαρμένων διαθέσεων και μιας διεφθαρμένης ουσίας. Είπαμε, όμως, πως επιδεινώνουν και επιβαρύνουν λίγο πολύ τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αφού τους δίνουν το πάτημα να ενεργούν σύμφωνα με αυτές, τους προσφέρουν έναν λόγο παραπάνω να ζουν σύμφωνα με αυτές ενώ τους στηρίζουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς και έναν λόγο να βλέπουν οποιονδήποτε και οτιδήποτε βάσει των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Άρα, λοιπόν, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα έχουν είτε μικρό είτε μεγάλο αντίκτυπο στην καθημερινότητα των ανθρώπων, επηρεάζουν και ελέγχουν, μέχρι ένα σημείο, τις διάφορες σκέψεις τους και έχουν επίδραση στις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις οπτικές που έχουν ως προς την αλήθεια και τον Θεό. Μπορούμε να πούμε πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν έχουν καθόλου καλό αντίκτυπο στους ανθρώπους ούτε καμία θετική ή χρήσιμη επίδραση, αλλά, αντίθετα, μπορούν μόνο να τους βλάψουν. Γι’ αυτό και είναι φυσικό πως, όταν οι άνθρωποι ζουν με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, η καρδιά τους επηρεάζεται και ελέγχεται από αυτά. Δεν μπορούν παρά να ζουν σε μια κατάσταση αρνητικότητας και υιοθετούν, μάλιστα, ακραίες απόψεις για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και παράλογες οπτικές. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν ένα άτομο ή ένα πράγμα από την οπτική και την άποψη των αρνητικών συναισθημάτων, είναι φυσικό οι συμπεριφορές, οι προσεγγίσεις και τα αποτελέσματα της διαγωγής και των πράξεών τους να είναι νοθευμένα από ακραία, αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα. Αυτά τα αρνητικά, καταθλιπτικά και ακραία συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να είναι ανυπάκουοι προς τον Θεό και δυσαρεστημένοι μαζί Του, να Τον κατηγορούν, να Τον αψηφούν, μέχρι και να Του εναντιώνονται, αλλά και, φυσικά, να Τον μισούν. Όταν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος πιστεύει πως έχει κακή μοίρα, ποιον κατηγορεί γι’ αυτήν; Μπορεί να μην το λέει, αλλά μέσα του πιστεύει πως ο Θεός έχει κάνει λάθος και είναι άδικος. Έτσι, σκέφτεται: «Γιατί ο Θεός τον έκανε εκείνον τόσο όμορφο; Γιατί του έδωσε τη δυνατότητα να γεννηθεί σε μια τόσο σπουδαία οικογένεια; Γιατί του έδωσε τέτοια χαρίσματα; Γιατί του έδωσε τόσο καλό επίπεδο; Το δικό μου επίπεδο γιατί είναι τόσο χαμηλό; Γιατί ο Θεός κανόνισε να γίνει εκείνος επικεφαλής; Γιατί δεν έρχεται ποτέ η σειρά μου και δεν έχω καταφέρει να γίνω έστω και μια φορά επικεφαλής; Γιατί εκείνου του έρχονται όλα δεξιά, ενώ εμένα όλα μού πάνε πάντα στραβά; Γιατί είναι τόσο άθλια η μοίρα μου; Γιατί αυτά που μου συμβαίνουν εμένα είναι τόσο διαφορετικά; Γιατί μου συμβαίνουν μόνο κακά πράγματα;» Μπορεί αυτές οι σκέψεις που γεννιούνται από τα καταθλιπτικά συναισθήματα να μην κάνουν τους ανθρώπους να κατηγορούν τον Θεό ή να εναντιώνονται στον Θεό και στη μοίρα τους στην υποκειμενική τους συνείδηση, αλλά τους κάνουν να βυθίζονται συχνά και άθελά τους σε συναισθήματα ανυπακοής, δυσαρέσκειας, πικρίας, φθόνου και μίσους στα μύχια της καρδιάς τους. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να τους οδηγήσουν και σε πιο ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Ορισμένοι άνθρωποι, για παράδειγμα, νιώθουν φθόνο και αποστροφή όταν βλέπουν κάποιον άλλο να τα πηγαίνει καλύτερα από τους ίδιους και να τον επαινεί ο Θεός, οπότε αρχίζουν να κάνουν κάθε λογής μικροπρέπειες: Τον κακολογούν και τον υπονομεύουν πίσω από την πλάτη του, κάνουν στα κρυφά ορισμένα ανέντιμα και παράλογα πράγματα και ούτω καθεξής. Αυτά τα ζητήματα που προκύπτουν σχετίζονται άμεσα με την κατάθλιψη και τα αρνητικά συναισθήματά τους. Στην αρχή, αυτές οι σκέψεις, συμπεριφορές και προσεγγίσεις που προκαλούνται από τα καταθλιπτικά τους συναισθήματα μπορεί να μοιάζουν με συναισθήματα και τίποτε άλλο. Στην πορεία, όμως, αυτά τα αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα μπορεί να ωθούν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους να ζουν βάσει των διεφθαρμένων σατανικών διαθέσεών τους. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι κατανοούν την αλήθεια και ζουν με κανονική ανθρώπινη φύση, όταν γεννιούνται μέσα τους αυτά τα αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα, η συνείδηση και η λογική τους μπορούν γρήγορα να αναλάβουν δράση κι έτσι οι ίδιοι να αντιληφθούν την παρουσία και την αναστάτωση αυτών των καταθλιπτικών συναισθημάτων και να τα διακρίνουν. Μπορούν, τότε, πολύ γρήγορα να τα αφήσουν πίσω τους και, όταν συναντούν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα στην παρούσα κατάστασή τους, να κρίνουν τα πράγματα βάσει λογικής και να βλέπουν λογικά και από τη σωστή σκοπιά τις καταστάσεις που συναντούν και τα πράγματα που βιώνουν. Όταν τα κάνουν όλα αυτά με λογικό τρόπο, το βασικότερο που θα καταφέρουν θα είναι να αποδεχθούν να τους κυβερνά η συνείδηση και η λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Ακόμη καλύτερα, αν κατανοούν την αλήθεια, θα είναι σε θέση να ενεργούν πιο λογικά σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, με βάση τη συνείδηση και τη λογική τους, και δεν θα συμπεριφέρονται ούτε θα ενεργούν υπό την κυριαρχία των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Αν, όμως, τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχήσουν μέσα στην καρδιά τους, επηρεάζοντας τις σκέψεις, τις απόψεις και τη διαγωγή τους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα διάφορα ζητήματα, τότε είναι φυσικό πως θα επηρεάσουν και την πρόοδό τους στη ζωή, εμποδίζοντας και αναστατώνοντας τις σκέψεις, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τις προσεγγίσεις τους σε κάθε λογής καταστάσεις. Από μία άποψη, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα επιδεινώνουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αφού τους κάνουν να νιώθουν άνετα και να το θεωρούν δικαιολογημένο που ζουν με αυτές· από μιαν άλλη άποψη, κάνουν τους ανθρώπους και να αντιστέκονται στα θετικά πράγματα, να ζουν μες στην αρνητικότητα και να μη θέλουν να δουν το φως. Έτσι, λοιπόν, τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων εντείνονται, γίνονται πιο ανεξέλεγκτα και δεν τους αφήνουν ποτέ να ενεργούν λογικά εντός των ορίων της συνείδησης και της λογικής, αλλά και ούτε να αναζητήσουν την αλήθεια και να ζήσουν ενώπιον του Θεού. Όπως είναι φυσικό, οι άνθρωποι έτσι εκφυλίζονται ακόμη περισσότερο και όχι μόνο νιώθουν αρνητικά, αλλά και ξεστρατίζουν μακριά από τον Θεό. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι; Τα αρνητικά συναισθήματα όχι μόνο δεν μπορούν να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αλλά και τις επιδεινώνουν, οπότε οι άνθρωποι καταλήγουν να φέρονται και να χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, τραβώντας τον δικό τους δρόμο. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι όταν κυριαρχούνται από παράλογες και ακραίες σκέψεις και απόψεις; Θα αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας; Θα διασπείρουν αρνητικότητα και θα κρίνουν το έργο του Θεού και τις διευθετήσεις του έργου του οίκου Του; Θα κατηγορήσουν τον Θεό και θα Τον αψηφήσουν; Ασφαλώς και θα το κάνουν! Αυτές είναι οι τελικές συνέπειες. Οι άνθρωποι θα υιοθετήσουν μια σειρά προσεγγίσεων όπως η ανυπακοή, η δυσαρέσκεια, η αρνητικότητα και η εναντίωση· όταν τα αρνητικά συναισθήματα διαφεντεύουν την καρδιά των ανθρώπων για πολύ καιρό, αυτές είναι οι συνέπειες. Κοίτα: Ακόμη κι ένα τοσοδά αρνητικό συναίσθημα που οι άνθρωποι σχεδόν δεν μπορούν να νιώσουν, δεν μπορούν καν να καταλάβουν ότι υπάρχει και τους επηρεάζει, το κουβαλάνε συνέχεια μέσα τους σαν από τότε που γεννήθηκαν. Προκαλεί κάθε λογής κακό στους ανθρώπους, φτάνει να σε τυλίγει, να σε φοβίζει, να σε καταπιέζει και να σε δεσμεύει συνεχώς, σε σημείο που σε συντροφεύει όλη την ώρα, γίνεται ένα με τη ζωή σου, σε βαθμό που δεν το παίρνεις καν χαμπάρι. Συχνά ζεις μέσα σ’ αυτό, το θεωρείς δεδομένο και κάνεις σκέψεις όπως: «Έτσι πρέπει να σκέφτονται οι άνθρωποι· δεν είναι λάθος, είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Ποιος δεν έχει ενεργές σκέψεις σαν κι αυτές; Ποιος δεν νιώθει αρνητικά συναισθήματα;» Αν και δεν μπορείς να νιώσεις το κακό που σου προξενεί αυτό το αρνητικό συναίσθημα, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Χωρίς να το θέλεις, θα σε υποκινεί συχνά να εκδηλώνεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου σαν να ήταν κάτι φυσικό και να ενεργείς και να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με αυτές, μέχρι που τελικά θα κάνεις τα πάντα βάσει των διεφθαρμένων διαθέσεών σου. Φαντάζεσαι τα τελικά αποτελέσματα που θα έχει αυτό: Είναι όλα αρνητικά και δυσμενή, δεν έχουν τίποτα το επωφελές ή το θετικό, ούτε, βέβαια, τίποτα που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να αποκτήσουν την αλήθεια και τον έπαινο του Θεού· δεν είναι αισιόδοξα αποτελέσματα. Όσο υπάρχουν, λοιπόν, αρνητικά συναισθήματα μέσα σε έναν άνθρωπο, κάθε λογής αρνητικές σκέψεις και απόψεις θα επηρεάζουν σημαντικά και θα διαφεντεύουν τη ζωή του. Όσο επηρεάζουν και διαφεντεύουν τη ζωή του τέτοιες αρνητικές σκέψεις και απόψεις, θα υπάρχουν τεράστια εμπόδια που δεν θα τον αφήνουν να επιδιώξει την αλήθεια, να την κάνει πράξη και να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα. Βλέπουμε, λοιπόν, πως είναι αναγκαίο να συνεχίσουμε να εκθέτουμε και να αναλύουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, ώστε να διορθωθούν όλα τους.

Τα αρνητικά συναισθήματα πάνω στα οποία συναναστραφήκαμε μόλις τώρα επηρεάζουν σημαντικά τους ανθρώπους και τους κάνουν μεγάλο κακό. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα αρνητικά συναισθήματα που επίσης επηρεάζουν και βλάπτουν τους ανθρώπους. Πέρα από τα αρνητικά συναισθήματα του μίσους, του θυμού, της κατωτερότητας και της κατάθλιψης, για τα οποία έχουμε ήδη μιλήσει, υπάρχουν και τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Αυτά τα συναισθήματα είναι επίσης ριζωμένα βαθιά μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων και τους συντροφεύουν στην καθημερινότητά τους, στα λόγια και τις πράξεις τους. Όταν, φυσικά, συμβαίνει κάτι στους ανθρώπους, επηρεάζουν και τις σκέψεις και τις απόψεις που γεννιούνται μέσα τους, καθώς και τις οπτικές και τις αντιλήψεις που υιοθετούν. Σήμερα, θα αναλύσουμε και θα εκθέσουμε τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας και θα επιχειρήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να τα ανακαλύψουν μέσα τους. Αφού ανακαλύψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μέσα τους, τελικός στόχος είναι να τα γνωρίσουν σε βάθος, να τα ξεδιαλύνουν, να μη ζουν πια υπό την επιρροή τους και να μη ζουν και να μη συμπεριφέρονται πια έχοντάς τα ως βάση και θεμέλιό τους. Ας ξεκινήσουμε εξετάζοντας τις λέξεις «αγωνία, άγχος και ανησυχία». Δεν είναι τρόποι έκφρασης συναισθημάτων; (Ναι.) Προτού συναναστραφούμε πάνω σε αυτό το θέμα, ας το συλλογιστούμε πρώτα λιγάκι, έτσι ώστε να έχετε μια βασική αντίληψη της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Είτε κατανοήσετε αυτές τις λέξεις κυριολεκτικά είτε πιο βαθιά, θα έχετε κάποιες βασικές γνώσεις αυτών των αρνητικών συναισθημάτων. Πείτε Μου πρώτα τι σας έκανε να ανησυχήσετε στο παρελθόν ή για ποια πράγματα νιώθεις συνεχώς αγωνία, άγχος και ανησυχία. Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να μοιάζουν σαν μια τεράστια πέτρα που σε συνθλίβει ή σαν μια σκιά που σε ακολουθεί διαρκώς και σε δεσμεύει. (Θεέ μου, θα ήθελα να πω κάτι. Αυτό που νιώθω όταν δεν πετυχαίνω αποτελέσματα στο καθήκον μου είναι αρκετά έντονο, και ανησυχώ μήπως εκτεθώ και αποκλειστώ, και αγχώνομαι για το αν θα έχω καλό μέλλον και προορισμό. Όταν πετυχαίνω αποτελέσματα στο καθήκον μου, δεν νιώθω έτσι. Όποτε, όμως, δεν πετυχαίνω αποτελέσματα για κάποιο διάστημα, το αρνητικό συναίσθημα που νιώθω είναι πολύ έντονο.) Δεν εκδηλώνεις τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; (Ναι.) Σωστά. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα κρύβεται διαρκώς μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων και επηρεάζει συνεχώς τις σκέψεις τους. Αν και οι άνθρωποι δεν το νιώθουν όταν δεν έχει συμβεί κάτι κακό, είναι σαν οσμή, σαν αέριο ή, ακόμα περισσότερο, σαν ηλεκτρικό κύμα. Δεν μπορείς να το δεις και, όταν δεν το συνειδητοποιείς, δεν είσαι σε θέση ούτε να το νιώσεις. Σαν τη λεγόμενη έκτη αίσθηση, όμως, νιώθεις πάντα την παρουσία του στα μύχια της καρδιάς σου και αισθάνεσαι πάντα υποσυνείδητα την ύπαρξη μιας τέτοιας σκέψης και ενός τέτοιου συναισθήματος. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα θα αναδυθεί λίγο λίγο και θα ξεπροβάλει σιγά σιγά την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και στο κατάλληλο πλαίσιο. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ποια άλλα πράγματα, λοιπόν, σας κάνουν να νιώθετε αγωνία, άγχος και ανησυχία; Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο πέρα από αυτά που μόλις αναφέρθηκαν; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να ζείτε μια πολύ ευτυχισμένη ζωή, χωρίς ανησυχία, άγχος ή αγωνία για τίποτα. Σε αυτήν την περίπτωση, είστε πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι. Έτσι έχουν τα πράγματα; (Όχι.) Πείτε Μου, τότε, τι έχετε μέσα στην καρδιά σας. (Όταν δεν τα πηγαίνω καλά στο καθήκον μου, ανησυχώ συνεχώς ότι θα χάσω τη φήμη και τη θέση μου, και με αγχώνει το τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί, οι αδελφές και ο επικεφαλής μου. Εκτός αυτού, όταν αποκαλύπτω διαρκώς τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου ενώ συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να κάνω το καθήκον μου, ανησυχώ συνεχώς πως δεν έχω αλλάξει καθόλου, παρόλο που πιστεύω στον Θεό τόσον καιρό και πως, αν συνεχιστεί αυτό, τότε ίσως μια μέρα αποκλειστώ. Αυτές είναι οι ανησυχίες μου.) Όταν ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα, γεννιούνται μέσα σου τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; (Ναι.) Άρα, λοιπόν, ο λόγος που αγχώνεστε και ανησυχείτε οι περισσότεροι είναι επειδή δεν εκτελείτε καλά τα καθήκοντά σας, σωστά; (Εμένα με ανησυχεί κυρίως το μέλλον και η μοίρα μου.) Άρα, το πιο έντονο συναίσθημα είναι η ανησυχία για το μέλλον και τη μοίρα. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν, να κατανοήσουν, να αποδεχθούν ή να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στα περιβάλλοντα που ενορχηστρώνει, και αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους που μπορεί να ξεπερνούν τις αντοχές των κανονικών ανθρώπων, τότε νιώθουν υποσυνείδητα ανησυχία, άγχος ή και αγωνία κάθε είδους. Δεν ξέρουν πώς θα είναι το αύριο και η επόμενη μέρα ούτε πώς θα είναι το μέλλον και τα πράγματα σε λίγα χρόνια. Αυτό τους κάνει να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για κάθε λογής πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν πιστεύουν στην κυριαρχία του Θεού. Με άλλα λόγια, δεν μπορούν να πιστέψουν στην κυριαρχία του Θεού και να τη διακρίνουν. Ακόμη κι αν την έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια, δεν θα την καταλάβαιναν, ούτε θα πίστευαν σ’ αυτήν. Δεν πιστεύουν πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στη μοίρα τους ούτε πως η ζωή τους βρίσκεται στα χέρια Του. Έτσι, λοιπόν, γεννιέται μέσα στην καρδιά τους δυσπιστία απέναντι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, έπειτα αρχίζουν τις κατηγορίες και δεν μπορούν να υποταχθούν. Πέρα από το γεγονός πως αρχίζουν τις κατηγορίες και δεν μπορούν να υποταχθούν, θέλουν να είναι κύριοι της μοίρας τους και να ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία. Τι γίνεται αφού αρχίσουν να ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία; Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βασιστούν στο επίπεδο και στις ικανότητές τους στη ζωή, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούν να επιτύχουν, να καταφέρουν ή να κατορθώσουν όταν στηρίζονται στο επίπεδο και τις ικανότητές τους. Μερικά παραδείγματα είναι τα εξής: Τι θα τους συμβεί στο μέλλον, αν θα μπορέσουν να μπουν στο κολέγιο, αν θα μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά όταν αποφοιτήσουν και αν θα τους πάνε όλα καλά στη νέα τους εργασία· εάν θέλουν να ανέβουν στην ιεραρχία και να γίνουν πλούσιοι, τους ανησυχεί αν θα είναι σε θέση να επιτύχουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους μέσα σε λίγα χρόνια· τέλος, όταν θέλουν να βρουν σύντροφο, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια, τους ανησυχεί τι είδους σύντροφος θα είναι κατάλληλος γι’ αυτούς. Αυτά τα πράγματα είναι άγνωστα στους ανθρώπους κι αυτό τους κάνει να νιώθουν χαμένοι. Όταν νιώθουν έτσι, αρχίζουν να αισθάνονται αγωνία, άγχος και ανησυχία για όλα όσα μπορεί να τους επιφυλάσσει το μέλλον. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν μπορούν να αντέξουν όλα αυτά τα πράγματα εντός του πλαισίου της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι ο ίδιος σε λίγα χρόνια ούτε πώς θα είναι η δουλειά, ο γάμος ή τα παιδιά του στο μέλλον. Οι άνθρωποι δεν τα ξέρουν αυτά τα πράγματα, αφού η κανονική ανθρώπινη φύση δεν έχει τη δυνατότητα να τα προβλέψει. Γι’ αυτό και νιώθουν συνεχώς αγωνία, άγχος και ανησυχία γι’ αυτά. Όσο απλά κι αν σκέφτεται ένας άνθρωπος, εφόσον έχει την ικανότητα να κάνει σκέψεις, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα γεννηθούν ένα προς ένα μέσα στα μύχια της καρδιάς του μόλις φτάσει στην ενηλικίωση. Γιατί γεννιέται μέσα στους ανθρώπους η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία; Επειδή οι άνθρωποι αγχώνονται και συγχύζονται διαρκώς για πράγματα που ξεπερνούν τις ικανότητές τους· πάντα θέλουν να μάθουν, να κατανοήσουν και να επιτύχουν πράγματα που ξεπερνούν τις ικανότητές τους ή ακόμη και να ελέγξουν πράγματα που ξεπερνούν το πεδίο των δυνατοτήτων της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Θέλουν να τα ελέγχουν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα. Θέλουν οι νόμοι και τα αποτελέσματα της εξέλιξης αυτών των πραγμάτων να προχωρούν και να υλοποιούνται σύμφωνα με τη δική τους θέληση. Εφόσον, λοιπόν, κυριαρχούνται από τέτοιες παράλογες σκέψεις, νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία, και οι συνέπειες που έχουν αυτά τα συναισθήματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όποια κι αν είναι τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν έντονη αγωνία, άγχος ή ανησυχία και γεννούν μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, θα πρέπει να τα παίρνουν πολύ σοβαρά και να αναζητούν την αλήθεια για να τα διορθώσουν.

Θα συναναστραφούμε σχετικά με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας όσον αφορά δύο κυρίως πτυχές: Πρώτον, θα αναλύσουμε τις δυσκολίες των ανθρώπων για να τις προσδιορίσουμε και θα δούμε πώς και γιατί ακριβώς προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Και δεύτερον, θα αναλύσουμε τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας αναφορικά με τις διάφορες στάσεις που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στο έργο του Θεού. Είναι κατανοητό; (Ναι.) Πόσες πτυχές υπάρχουν; (Δύο.) Θα αναλύσουμε, λοιπόν, τους λόγους για τους οποίους γεννιούνται τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, πρώτα από την άποψη των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και έπειτα από την άποψη των στάσεων που έχουν απέναντι στο έργο του Θεού. Επαναλάβετέ το Μου κι εσείς. (Θα αναλύσουμε τους λόγους για τους οποίους προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, πρώτα από την άποψη των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και έπειτα από την άποψη των στάσεων που έχουν απέναντι στο έργο του Θεού.) Οι άνθρωποι μπορεί να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, οι οποίες προκύπτουν συχνά καθώς ζουν τη ζωή της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τι είναι αυτό που τις προκαλεί; Το γεγονός πως οι άνθρωποι προσπαθούν διαρκώς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να ελέγξουν τη μοίρα τους και να μάθουν εκ των προτέρων το μέλλον τους. Αν το μέλλον τους δεν φαίνεται καλό, αρχίζουν αμέσως να ψάχνουν κάποιον ειδικό στο φενγκ σούι ή κάποιον μάντη για να το αλλάξουν και να το διορθώσουν. Γι’ αυτό και συναντούν τόσες δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή, δυσκολίες που συχνά τους βυθίζουν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Ποιες είναι αυτές οι δυσκολίες; Ας εξετάσουμε πρώτα αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί τη μεγαλύτερη δυσκολία του. Ποιο είναι αυτό; Οι μελλοντικές του προοπτικές, δηλαδή πώς θα είναι το μέλλον του σε αυτήν τη ζωή, αν θα είναι πλούσιος ή συνηθισμένος και αν θα καταφέρει να ξεχωρίσει, να γίνει πολύ επιτυχημένος και να ευημερήσει στον κόσμο και ανάμεσα στους ανθρώπους. Ιδίως όσοι πιστεύουν στον Θεό, αν και δεν ξέρουν τι θα συμβεί στους άλλους στο μέλλον, ανησυχούν συχνά για το δικό τους μέλλον και αναρωτιούνται διαρκώς: «Αυτό είναι όλο κι όλο η πίστη στον Θεό; Θα καταφέρω ποτέ στο μέλλον να ξεχωρίσω από το πλήθος; Θα αναλάβω κάποιον σημαντικό ρόλο στον οίκο του Θεού; Θα γίνω ποτέ κάποιος υπεύθυνος ή επικεφαλής ομάδας ή εκκλησίας; Τι θα μου συμβεί; Τι θα απογίνω στο τέλος αν εκτελώ συνεχώς έτσι το καθήκον μου στον οίκο του Θεού; Θα καταφέρω να σωθώ; Έχω μελλοντικές προοπτικές; Χρειάζεται να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου στον έξω κόσμο; Μήπως χρειάζεται να συνεχίσω να εκπαιδεύομαι στο επάγγελμα που μάθαινα παλιά και να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω σ’ αυτό; Αν συνεχίσω να εκτελώ αποκλειστικά το καθήκον μου στον οίκο του Θεού, δεν θα έχω πρόβλημα να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες στη ζωή. Πώς θα ζήσω, όμως, αν με μεταφέρουν σε άλλη θέση και με αντικαταστήσουν επειδή δεν το εκτελώ καλά; Μήπως να εκμεταλλευτώ τώρα την ευκαιρία και να προετοιμαστώ γι’ αυτό το ενδεχόμενο προτού αντικατασταθώ ή αποκλειστώ;» Καθώς αναρωτιούνται γι’ αυτά τα πράγματα, βλέπουν πως έχουν κάποιες αποταμιεύσεις, οπότε σκέφτονται: «Πόσα χρόνια μπορώ να ζήσω με αυτά που έχω αποταμιεύσει; Έχω πατήσει τα τριάντα και σε δέκα χρόνια θα έχω πατήσει τα σαράντα. Αν με απομακρύνουν από την εκκλησία και επιστρέψω στον έξω κόσμο, θα καταφέρω να συμβαδίσω με την κατάσταση που επικρατεί εκεί; Θα μου επιτρέπει η υγεία μου να συνεχίσω να εργάζομαι; Θα κερδίζω αρκετά χρήματα ώστε να τα βγάζω πέρα; Θα δυσκολευτώ να ζήσω; Τώρα εκτελώ το καθήκον μου στον οίκο του Θεού· θα με κρατήσει, όμως, ο Θεός μέχρι τέλους;» Αν και σκέφτονται συνεχώς αυτά τα πράγματα, δεν παίρνουν ποτέ απαντήσεις. Παρόλο που δεν καταλήγουν ποτέ σε κάποιο συμπέρασμα, δεν μπορούν παρά να τα σκέφτονται διαρκώς. Είναι κάτι που δεν μπορούν να ελέγξουν. Όταν αντιμετωπίζουν κάποια αναποδιά ή δυσκολία ή κάτι δεν πάει όπως το θέλουν, σκέφτονται αυτά τα πράγματα βαθιά μέσα τους, χωρίς να το λένε σε κανέναν. Όταν κάποιοι άνθρωποι δέχονται κλάδεμα, τους αντικαθιστούν στα καθήκοντά τους, τους μεταφέρουν σε κάποια άλλη θέση ή αντιμετωπίζουν κάποιου είδους κρίση, ψάχνουν άθελά τους για διέξοδο και δεν μπορούν παρά να κάνουν σχέδια και πλάνα για τα επόμενά τους βήματα. Ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος, οι άνθρωποι κάνουν συχνά σχέδια και πλάνα για τα πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν ανησυχία, άγχος και αγωνία. Έτσι δεν σκέφτονται οι άνθρωποι για το μέλλον τους; Κι επειδή δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις μελλοντικές τους προοπτικές, δεν γεννιούνται μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα; (Ναι.) Όταν είναι πολύ ενθουσιασμένοι, όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους με μεγάλη επιτυχία και, ιδίως, όταν παίρνουν προαγωγή ή τους αναθέτουν σημαντικές εργασίες, όταν απολαμβάνουν τη στήριξη της πλειονότητας των αδελφών τους και όταν φαίνεται η αξία τους, τότε αυτά τα συναισθήματα δεν τους απασχολούν καθόλου. Μόλις, όμως, απειληθεί η φήμη, η θέση και τα συμφέροντά τους, δεν μπορούν παρά να βυθιστούν και πάλι στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν προσπαθούν να ξεφύγουν ή να απορρίψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα· αντίθετα, τα θρέφουν και κάνουν ό,τι μπορούν για να βυθιστούν πιο βαθιά στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Γιατί το λέω αυτό; Όταν οι άνθρωποι βυθίζονται σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, μπορούν πιο ελεύθερα να κάνουν σχέδια για το μέλλον και τα επόμενα βήματά τους, γιατί έχουν έναν παραπάνω λόγο και μία παραπάνω δικαιολογία γι’ αυτό. Καθώς κάνουν αυτά τα σχέδια, σκέφτονται πως είναι απόλυτα φυσιολογικό και πως κάνουν αυτό που πρέπει. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, τα ρητά «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Όποιος δεν κάνει σχέδια για το μέλλον θα αντιμετωπίσει μπελάδες στο παρόν», που σημαίνουν ότι, αν δεν σκέφτεσαι και δεν κάνεις εκ των προτέρων σχέδια για το μέλλον και τη μοίρα σου, κανένας άλλος δεν πρόκειται να νοιαστεί γι’ αυτά και να τα φροντίσει για σένα. Όταν δεν έχεις ιδέα πώς να κάνεις το επόμενο βήμα, θα νιώσεις αμηχανία, πόνο και ντροπή, και αυτός που θα υποφέρει και θα υπομείνει τις ταλαιπωρίες θα είσαι εσύ. Άρα, οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι πολύ έξυπνοι και, προτού κάνουν κάθε βήμα, έχουν ήδη υπολογίσει τα επόμενα δέκα. Μόλις αντιμετωπίσουν κάποια δυσκολία ή απογοήτευση, βυθίζονται και πάλι κατευθείαν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας έτσι ώστε να προστατέψουν τον εαυτό τους, να εξασφαλίσουν το μέλλον και το επόμενό τους βήμα στη ζωή, να μην περιπλανιούνται στους δρόμους και να μην τους λείψει το φαγητό και τα ρούχα. Άρα, λοιπόν, υπό την επιρροή αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, προειδοποιούν συχνά τον εαυτό τους και σκέφτονται το εξής: «Πρέπει να κάνω σχέδια εκ των προτέρων, να μην τα δώσω όλα και να φροντίσω να μπορώ να κάνω πίσω αν το θελήσω. Δεν πρέπει να είμαι ανόητος· εγώ ελέγχω τη μοίρα μου. Οι άνθρωποι λένε συχνά: “Η μοίρα μας είναι στα χέρια του Θεού, Αυτός κυριαρχεί στη μοίρα των ανθρώπων”, αλλά αυτά είναι μόνο κούφια λόγια. Ποιος το έχει δει στ’ αλήθεια αυτό; Πώς κυριαρχεί στη μοίρα μας ο Θεός; Ποιος έχει δει στ’ αλήθεια τον Θεό να κανονίζει προσωπικά τρία γεύματα τη μέρα για κάποιον ή να διευθετεί ό,τι του χρειάζεται στη ζωή; Κανείς». Όταν οι άνθρωποι δεν βλέπουν την κυριαρχία του Θεού και νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους, βλέπουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα σαν προστασία, ασπίδα και ασφαλές καταφύγιο. Συνέχεια προειδοποιούν τον εαυτό τους και λένε μέσα τους πως πρέπει να κάνουν σχέδια για το μέλλον και να ανησυχούν για το αύριο, όχι να μπουκώνονται όλη μέρα με φαγητό και να μένουν αδρανείς. Λένε στον εαυτό τους πως δεν είναι λάθος να κάνουν σχέδια και να βρίσκουν διέξοδο για τον εαυτό τους ή να εργάζονται μέρα-νύχτα για το μέλλον τους, αλλά πως είναι φυσιολογικό και απόλυτα δικαιολογημένο, όχι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται. Άρα, λοιπόν, αν και οι άνθρωποι πιστεύουν πως η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία είναι αρνητικά συναισθήματα, δεν σκέφτονται ποτέ πως είναι κακό να τα νιώθουν ούτε πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μπορεί να τους βλάπτουν με οποιονδήποτε τρόπο ή να τους εμποδίζουν να επιδιώξουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αντίθετα, τα απολαμβάνουν ακούραστα και ζουν με αυτά πρόθυμα και ακούραστα. Αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύουν πως θα είναι ασφαλείς μόνο αν ζουν με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και αν νιώθουν διαρκώς αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους. Αλλιώς, ποιος θα νιώσει αγωνία, άγχος και ανησυχία για το δικό τους μέλλον; Κανείς. Κανείς δεν τους αγαπά περισσότερο από ό,τι αγαπούν οι ίδιοι τον εαυτό τους και κανείς δεν τους καταλαβαίνει και δεν τους νιώθει όπως οι ίδιοι. Επομένως, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν, ως έναν βαθμό και σε επίπεδο λέξεων και δογμάτων, πως τους κάνει κακό να τρέφουν τέτοια αρνητικά συναισθήματα, εξακολουθούν να μη θέλουν να τα εγκαταλείψουν, αφού τους δίνουν τη δυνατότητα να αναλάβουν αποφασιστικά πρωτοβουλία για να κατανοήσουν και να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο του μέλλοντός τους. Είναι σωστό αυτό που λέω; (Ναι.) Κατά την άποψη των ανθρώπων, λοιπόν, είναι μια πολύ σημαντική ευθύνη να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους. Έτσι θεωρούν πως πρέπει να έχουν τα πράγματα και δεν το βλέπουν ως κάτι επαίσχυντο, αξιολύπητο ή μισητό. Γι’ αυτό και δυσκολεύονται τόσο πολύ να εγκαταλείψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, σαν να τα κουβαλάνε από τότε που γεννήθηκαν. Από τη γέννησή τους, κάθε σκέψη που κάνουν οι άνθρωποι είναι για τον εαυτό τους, και το πιο σημαντικό ζήτημα γι’ αυτούς είναι οι μελλοντικές προοπτικές τους. Νομίζουν πως, αν προσέχουν και ελέγχουν απόλυτα το μέλλον τους, θα ζήσουν μια ζωή χωρίς σκοτούρες. Πιστεύουν πως, αν έχουν καλό μέλλον, τότε δεν θα τους λείπει τίποτα και όλα θα είναι παιχνιδάκι. Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν κουράζονται ποτέ να νιώθουν, ξανά και ξανά, αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους. Τι κι αν ο Θεός έχει δώσει την υπόσχεσή Του, τι κι αν οι άνθρωποι έχουν λάβει και απολαύσει πολλή χάρη απ’ Αυτόν, τι κι αν έχουν δει τον Θεό να χαρίζει κάθε λογής ευλογίες στην ανθρωπότητα και ούτω καθεξής, οι άνθρωποι εξακολουθούν να θέλουν να ζουν με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, και να κάνουν σχέδια και πλάνα για το μέλλον τους.

Εκτός από το μέλλον τους, υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό που βυθίζει συχνά τους ανθρώπους στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία: ο γάμος. Κάποιοι άνθρωποι δεν ανησυχούν γι’ αυτό το θέμα και δεν τους απασχολεί αν έχουν περάσει τα τριάντα και είναι ακόμα ανύπαντροι, αφού πλέον υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Είναι κάτι το συνηθισμένο στην κοινωνία και κανείς δεν σε κοροϊδεύει γι’ αυτό ούτε λέει πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα. Αν, όμως, κάποιος παραμένει ανύπαντρος αφού έχει περάσει τα σαράντα, τότε αρχίζει να νιώθει ένα μικρό πανικό βαθιά μέσα του και σκέφτεται: «Να ψάξω σύντροφο ή όχι; Να παντρευτώ ή όχι; Αν δεν παντρευτώ, δεν κάνω οικογένεια και παιδιά, ποιος θα με φροντίσει στα γεράματά μου; Θα με φροντίσει κανείς άμα αρρωστήσω; Ποιος θα κανονίσει την κηδεία μου όταν πεθάνω;» Οι άνθρωποι ανησυχούν γι’ αυτά τα πράγματα. Όσοι δεν σχεδιάζουν να παντρευτούν δεν νιώθουν τόση αγωνία, άγχος ή ανησυχία. Κάποιοι άνθρωποι λένε, για παράδειγμα: «Τώρα πιστεύω στον Θεό και είμαι πρόθυμος να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν. Δεν θα ψάξω για σύντροφο, ούτε θα παντρευτώ. Σε όποια ηλικία κι αν φτάσω, δεν πρόκειται να νιώσω αγωνία γι’ αυτά τα πράγματα». Οι ανύπαντροι, όσοι παραμένουν αδέσμευτοι εδώ και δέκα ή είκοσι χρόνια, όσοι δεν παντρεύτηκαν μεταξύ 20 και 40 ετών, λογικά δεν τους απασχολεί πολύ το θέμα. Μπορεί πού και πού να νιώθουν μια μικρή ανησυχία και αγωνία εξαιτίας περιβαλλοντικών παραγόντων ή αντικειμενικών λόγων, αλλά επειδή πιστεύουν στον Θεό, είναι απασχολημένοι με την εκτέλεση του καθήκοντός τους και είναι το ίδιο αποφασισμένοι με παλιά, η ανησυχία που νιώθουν είναι ασαφής, εμφανίζεται μόνο μια στο τόσο και δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ένα τέτοιο συναίσθημα δεν κάνει κακό στους ανθρώπους, ούτε μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό, αφού δεν τους επηρεάζει στο να εκτελούν κανονικά τα καθήκοντά τους. Με άλλα λόγια, δεν έχει μετατραπεί σε αρνητικό συναίσθημα μέσα σου. Ας περάσουμε τώρα στους παντρεμένους. Τι είδους πράγματα τους ανησυχούν; Αν και οι δύο σύζυγοι πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν τα καθήκοντά τους, θα διατηρηθεί ο γάμος τους; Υπάρχει η οικογένεια; Τι γίνεται με τα παιδιά; Έστω πως σε ένα αντρόγυνο η γυναίκα επιδιώκει την αλήθεια και ο άντρας όχι. Η γυναίκα, λοιπόν, επιδιώκει την αλήθεια και θέλει πάντα να εκτελεί το καθήκον της, ενώ ο άντρας επιδιώκει πάντα τα εγκόσμια και μια πλούσια ζωή, και διαρκώς θέλει να εμποδίσει τη σύζυγό του. Ντρέπεται, όμως, να το κάνει, κι απλώς εκφράζει πού και πού κάποιο παράπονο ή λέει αρνητικές κουβέντες για να την αποθαρρύνει. Η γυναίκα του, λοιπόν, αναρωτιέται: «Αχ, ο σύζυγός μου δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, άρα πώς θα είναι τα πράγματα για μας στο μέλλον; Αν πάρουμε διαζύγιο, θα μείνω μόνη και δεν θα μπορώ να εξασφαλίζω τα προς το ζην. Αν, όμως, μείνω μαζί του, δεν θα βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι και θα έχουμε διαφορετικά όνειρα. Τι θα κάνω τότε;» Νιώθει αγωνία, άγχος και ανησυχία γι’ αυτά τα πράγματα. Κάποιες αδελφές που πιστεύουν στον Θεό θεωρούν πως, παρόλο που οι σύζυγοί τους δεν πιστεύουν στον Θεό, εφόσον δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να εμποδίσουν τη δική τους πίστη και δεν τις διώκουν, δεν υπάρχει λόγος να πάρουν διαζύγιο. Αν μείνουν μαζί, όμως, νιώθουν πάντα πως περιορίζονται και επηρεάζονται. Τι τις επηρεάζει; Τις περιορίζουν και τις επηρεάζουν τα συναισθήματά τους, ενώ οι διάφορες δυσκολίες που προκύπτουν στην οικογενειακή ζωή και στον γάμο τις αναστατώνουν περιστασιακά μέσα στα βάθη της καρδιάς τους, με αποτέλεσμα να βιώνουν, ούτε σοβαρά αλλά ούτε και αμελητέα, συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο γάμος είναι μια τυπικότητα που διατηρεί την κανονική οικογενειακή ζωή, ενώ ταυτόχρονα δεν αφήνει τις γυναίκες να σκέφτονται, να ζουν, αλλά και να εκτελούν τα καθήκοντά τους κανονικά. Από τη μία, δυσκολεύονται να διατηρήσουν τον γάμο τους κι από την άλλη, δεν μπορούν να απελευθερωθούν από αυτόν. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να διατηρήσουν έναν τέτοιο γάμο, ούτε υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πάρουν διαζύγιο· δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να κάνουν τίποτα από τα δύο. Δεν ξέρουν ούτε ποια επιλογή είναι σωστή ούτε ποια είναι λανθασμένη. Γι’ αυτό και αρχίζουν να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία. Αυτά τα συναισθήματα αναδύονται συνεχώς στο μυαλό τους, τις δεσμεύουν στην καθημερινότητά τους και επηρεάζουν την κανονική τους ζωή. Καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, αυτά τα πράγματα αναδύονται διαρκώς στο μυαλό τους και γίνονται αισθητά στα μύχια της καρδιάς τους, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν την κανονική εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αν και αυτά τα πράγματα δεν τους λένε ξεκάθαρα τι να κάνουν ή να επιλέξουν, εντούτοις τις σπρώχνουν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, με αποτέλεσμα να νιώθουν καταπιεσμένες και παγιδευμένες. Δεν αποτελεί δυσκολία αυτό; (Ναι.) Είναι μια δυσκολία που προκαλεί ο γάμος.

Επειδή κάποιοι άνθρωποι έχουν αρχίσει να πιστεύουν στον Θεό, να ζουν την εκκλησιαστική ζωή, να διαβάζουν τα λόγια του Θεού και να εκτελούν τα καθήκοντά τους, δεν έχουν τον χρόνο να διατηρούν κανονικές σχέσεις με τα παιδιά τους, τον ή τη σύζυγο τους, τους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς τους που δεν πιστεύουν. Συγκεκριμένα, δεν είναι σε θέση να φροντίσουν σωστά τα μη πιστά παιδιά τους ούτε να κάνουν κάτι από αυτά που ζητούν, με αποτέλεσμα να ανησυχούν για το μέλλον και τις προοπτικές τους. Ιδίως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά τους, κάποιοι άνθρωποι αρχίζουν να αγχώνονται: «Θα πάει το παιδί μου στο πανεπιστήμιο ή όχι; Και αν πάει, τι θα σπουδάσει; Δεν πιστεύει στον Θεό και θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο. Εγώ, όμως, που πιστεύω, θα πρέπει να πληρώσω για τις σπουδές του; Θα πρέπει να φροντίζω για τις καθημερινές του ανάγκες και να το στηρίζω στις σπουδές του; Ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος μου όταν έρθει η ώρα να βρει δουλειά, να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια και παιδιά; Τι πρέπει να κάνω και τι όχι;» Δεν έχουν ιδέα γι’ αυτά τα πράγματα. Μόλις συμβεί κάτι τέτοιο και βρεθούν σε μια τέτοια κατάσταση, τα χάνουν, δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν ούτε πώς να χειριστούν τέτοια πράγματα. Καθώς περνά ο καιρός, αρχίζουν να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για όλα αυτά: Αν τα κάνουν όλα αυτά για το παιδί τους, φοβούνται πως θα πάνε ενάντια στις προθέσεις του Θεού και θα Τον δυσαρεστήσουν. Αν δεν τα κάνουν, όμως, φοβούνται πως δεν θα ανταποκριθούν στις ευθύνες που έχουν ως γονείς και θα τους κατηγορήσει τόσο το παιδί τους όσο και η υπόλοιπη οικογένεια. Αν τα κάνουν, φοβούνται πως θα χάσουν τη μαρτυρία τους· αν δεν τα κάνουν, φοβούνται πως θα τους περιγελάσουν οι κοσμικοί άνθρωποι και θα τους κοροϊδέψουν, θα τους χλευάσουν και θα τους κρίνουν οι γείτονές τους. Από τη μία, φοβούνται πως θα ατιμάσουν τον Θεό κι από την άλλη, φοβούνται πως θα αποκτήσουν κακή φήμη και δεν θα έχουν τα μούτρα να βγουν στον κόσμο. Καθώς αμφιταλαντεύονται μεταξύ των πραγμάτων αυτών, αρχίζουν να νιώθουν μέσα τους αγωνία, άγχος και ανησυχία. Αγωνιούν επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν, αγχώνονται πως όποια επιλογή κι αν κάνουν θα είναι λάθος και για το γεγονός πως δεν γνωρίζουν αν κάνουν το σωστό, και ανησυχούν πως, αν συνεχίσουν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, θα έρθει η μέρα που δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν πια σε αυτά, θα πάθουν νευρικό κλονισμό και τότε τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα γι’ αυτούς. Οι άνθρωποι σε αυτές τις καταστάσεις νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για όλα αυτά τα πράγματα που αντιμετωπίζουν στη ζωή, είτε είναι μεγάλα είτε μικρά. Μόλις προκύψουν μέσα τους αυτά τα αρνητικά αισθήματα, παγιδεύονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και δεν μπορούν να ξεφύγουν: Δεν ξέρουν ποια είναι η σωστή επιλογή, αφού ό,τι κι αν κάνουν μοιάζει λάθος. Θέλουν να ευχαριστήσουν τους άλλους ανθρώπους, αλλά φοβούνται μήπως δυσαρεστήσουν τον Θεό· θέλουν να κάνουν πράγματα για τους άλλους ώστε να τους επαινέσουν, αλλά δεν θέλουν να ατιμάσουν τον Θεό ή να Τον κάνουν να νιώσει απέχθεια γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και βυθίζονται πάντα στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Νιώθουν αυτά τα συναισθήματα τόσο για τους άλλους όσο και για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να παγιδεύονται σε μια διπλή δυσκολία από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα επηρεάζουν τόσο την καθημερινότητά τους όσο και την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αλλά, φυσικά, και τους ίδιους ως ένα βαθμό καθώς επιδιώκουν την αλήθεια. Είναι, λοιπόν, μια δυσκολία, και όλα αυτά αποτελούν δυσκολίες που σχετίζονται με τον γάμο, την οικογενειακή και την προσωπική ζωή, και σε αυτές οφείλεται το γεγονός πως οι άνθρωποι παγιδεύονται συχνά στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Δεν είναι για λύπηση οι άνθρωποι όταν παγιδεύονται σε τέτοια αρνητικά συναισθήματα; (Ναι.) Είναι για λύπηση; Το γεγονός πως συμφωνείτε δείχνει ότι εξακολουθείτε να τους συμπονάτε πολύ. Όταν κάποιος βυθίζεται σε ένα αρνητικό συναίσθημα, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη περίσταση, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο συνέβη αυτό; Φταίει το περιβάλλον, στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω από αυτόν τον άνθρωπο; Ή μήπως φταίει το γεγονός πως τον αναστατώνει η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός; Ποιο από τα δύο ισχύει; Τον επηρεάζει το περιβάλλον ή αναστατώνουν τη ζωή του τα λόγια του Θεού; Ποιος είναι ακριβώς ο λόγος; Γνωρίζετε; Πείτε Μου: Αν κάποιος επιδιώκει την αλήθεια και είναι διατεθειμένος να την κάνει πράξη, αντιμετωπίζει αυτές τις δυσκολίες στην κανονική του ζωή ή καθώς εκτελεί το καθήκον του; (Όχι.) Αυτές οι δυσκολίες υπάρχουν από την άποψη των αντικειμενικών γεγονότων. Εσείς ισχυρίζεστε το αντίθετο, άρα μήπως τις έχετε ξεπεράσει; Είστε ικανοί να το κάνετε αυτό; Αυτές οι δυσκολίες δεν γίνεται να ξεπεραστούν και υπάρχουν από την άποψη των αντικειμενικών γεγονότων. Ποιο αποτέλεσμα θα έχουν σε ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια και ποιο σε όσους δεν την επιδιώκουν; Τα αποτελέσματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Αν οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια, δεν θα παγιδευτούν σε αυτές τις δυσκολίες και δεν θα βυθιστούν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Από την άλλη, αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, και πάλι θα αντιμετωπίσουν αυτές τις δυσκολίες· και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα σε παγιδέψουν και δεν θα σε αφήσουν να ξεφύγεις. Αν, μάλιστα, δεν καταφέρεις να τις ξεπεράσεις, θα μετατραπούν σε αρνητικά συναισθήματα που θα γίνουν κόμπος μέσα στα μύχια της καρδιάς σου. Θα σε επηρεάζουν στο να ζεις κανονικά και να εκτελείς κανονικά τα καθήκοντά σου, και θα σε κάνουν να νιώθεις καταπιεσμένος και ανήμπορος να απελευθερωθείς. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα για σένα. Αυτά τα δύο αποτελέσματα είναι διαφορετικά, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ας επιστρέψουμε στην ερώτηση που σας έκανα. Τι σας ρώτησα; (Αν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν αρνητικά συναισθήματα είναι οι επιρροές του περιβάλλοντος ή τα λόγια του Θεού που τους αναστατώνουν.) Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος; Ποια είναι η απάντηση; (Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια.) Σωστά· δεν ισχύει κανένα από τα δύο πράγματα που ανέφερα. Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Όταν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, παγιδεύονται συχνά σε ακραίες σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα και δεν μπορούν να απελευθερωθούν. Επαναλάβετε την ερώτηση που μόλις έκανα. (Ο λόγος για τον οποίο προκύπτουν αρνητικά συναισθήματα στους ανθρώπους είναι το περιβάλλον, οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω τους ή το γεγονός πως τους αναστατώνει η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός;) Για να το θέσουμε πιο απλά, οφείλεται στις επιρροές του περιβάλλοντος ή στο ότι τα λόγια του Θεού αναστατώνουν τους ανθρώπους; Ποιο από τα δύο ισχύει; (Κανένα.) Σωστά. Τα περιβάλλοντα επηρεάζουν τους πάντες το ίδιο. Αν επιδιώκεις την αλήθεια, δεν πρόκειται να βυθιστείς σε κάποιο αρνητικό συναίσθημα λόγω του περιβάλλοντος. Αν, όμως, δεν επιδιώκεις την αλήθεια, είναι φυσικό κι επόμενο να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις το περιβάλλον σου, με αποτέλεσμα να παγιδεύεσαι ξανά και ξανά στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όταν εξετάζουμε το ζήτημα απ’ αυτήν τη σκοπιά, δεν είναι σημαντική η επιδίωξη της αλήθειας; (Ναι.) Ο άνθρωπος πρέπει να αναζητά τις αλήθεια-αρχές σε οτιδήποτε του συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, όμως, επειδή οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν αναζητούν τις αλήθεια-αρχές ή, αλλιώς, παρόλο που γνωρίζουν ξεκάθαρα τι απαιτεί ο Θεός, ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές, ποιο μονοπάτι θα πρέπει να κάνουν πράξη και ποια είναι τα κριτήρια άσκησης, δεν δίνουν καμία προσοχή σε αυτά ούτε τα ακολουθούν και κάνουν πάντα τις δικές τους επιλογές και τα δικά τους σχέδια, τι θα τους συμβεί στο τέλος; Όταν οι άνθρωποι δεν ασκούνται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και ανησυχούν διαρκώς για διάφορα πράγματα, τότε το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να παγιδευτούν στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να μην μπορούν να ξεφύγουν. Γίνεται να βασίζονται οι άνθρωποι διαρκώς στις δικές τους φαντασιοκοπίες, να πηγαίνουν τα πράγματα όπως επιθυμούν, να ευχαριστούν τους άλλους και, ταυτόχρονα, να τους επιδοκιμάζει και ο Θεός; Αποκλείεται! Θέλουν πάντα να χειρίζονται τα πράγματα με τρόπο που θα ευχαριστήσει και θα ικανοποιήσει όλους τους γύρω τους και θα τους κάνει να τους επαινέσουν. Θέλουν να θεωρούνται καλοί άνθρωποι, αλλά και να ικανοποιούν τον Θεό. Αν δεν ανταποκριθούν σ’ αυτό, νιώθουν αγωνία. Δεν τους αξίζει να νιώθουν έτσι; (Ναι.) Η επιλογή είναι δική τους.

Κάποιοι άνθρωποι που είναι επιρρεπείς στις στρεβλώσεις λένε το εξής: «Αν ο Θεός δεν έλεγε τόσα λόγια, θα ενεργούσα σύμφωνα με τα ηθικά πρότυπα του να είσαι καλός άνθρωπος. Αυτό θα ήταν πολύ απλό και δεν θα γίνονταν τόσες δηλώσεις. Όπως ακριβώς έκαναν οι άνθρωποι στην Εποχή της Χάριτος: Τηρούσαν τις εντολές, υπέμεναν και ανέχονταν πράγματα, κουβαλούσαν τον σταυρό και υπέφεραν. Τόσο απλά ήταν τα πράγματα. Εκεί δεν τελείωνε το θέμα; Τώρα που ο Θεός λέει τόσες αλήθειες και αναφέρονται τόσες αρχές άσκησης κατά τη συναναστροφή, γιατί δεν μπορούν να τις επιτύχουν οι άνθρωποι μετά από τόσο καιρό; Οι άνθρωποι έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο, δεν μπορούν να κατανοήσουν τα πάντα και υπάρχουν πολλές αλήθειες που δεν μπορούν να κατακτήσουν. Αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες κατά την άσκηση της αλήθειας και, ακόμη κι αν την κατανοούν, και πάλι δυσκολεύονται να την κατακτήσουν. Αν κατανοείς την αλήθεια αλλά δεν την κάνεις πράξη, νιώθεις άβολα· όταν, όμως, όντως την κάνεις πράξη, αντιμετωπίζεις πάρα πολλές πρακτικές δυσκολίες». Οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού τούς αναστατώνουν, αλλά έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγματα; (Όχι.) Είναι ανορθολογικοί και παράλογοι. Παρόλο που αποστρέφονται την αλήθεια και δεν την επιδιώκουν ούτε την κάνουν πράξη, εξακολουθούν να προσποιούνται πως είναι πνευματικοί άνθρωποι και πως κάνουν πράξη την αλήθεια, και θέλουν να σωθούν. Στο τέλος, όταν δεν μπορούν να καταφέρουν αυτά τα πράγματα, νιώθουν κατάθλιψη και αγωνία. Τότε, σκέφτονται: «Ποιος μπορεί να τα φέρει βόλτα όλα αυτά; Θα ήταν καλύτερα αν ο Θεός γινόταν λίγο πιο ελαστικός στα πρότυπα που απαιτεί. Τότε, τόσο οι άνθρωποι όσο και ο Θεός θα ήταν μια χαρά· όλοι θα ήταν μια χαρά και η ζωή θα ήταν ουράνια!» Τέτοιοι άνθρωποι πάντα θεωρούν πως τα λόγια που λέει ο Θεός δείχνουν αδιαφορία απέναντί τους. Στην πραγματικότητα, όταν νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία, είναι δυσαρεστημένοι με τον Θεό για πολλά πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά το πώς προσεγγίζουν τις αλήθεια-αρχές, δεν μπορούν να τις επιτύχουν και να τις κατακτήσουν, δεν μπορούν καν να μιλήσουν γι’ αυτές. Αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στη φήμη και στο κύρος τους στα μάτια των άλλων, καθώς και στην επιθυμία τους να λάβουν ευλογίες, γεγονός που τους κάνει να βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Γι’ αυτό και πιστεύουν πως ο Θεός κάνει πολλά πράγματα με τα οποία δεν είναι ευχαριστημένοι. Κάποιοι, μάλιστα, λένε το εξής: «Ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, δεν αντιλέγω, και οπωσδήποτε όσα λέει είναι η αλήθεια. Απλώς είναι κρίμα που τα όσα λέει τώρα είναι υπερβολικά μεγαλόπνοα και έχει τόσο μεγάλες απαιτήσεις από τους ανθρώπους, που δυσκολεύονται πολύ να ανταποκριθούν σε αυτές!» Δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια και επιρρίπτουν όλη την ευθύνη στον Θεό. Ξεκινούν με το δεδομένο πως ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος και πιστεύουν πως αυτό είναι αλήθεια. Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσεις την ουσία του Θεού; Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσεις πως είναι δίκαιος και άγιος; Αυτό είναι γεγονός. Δεν είναι αλήθεια απλώς και μόνο επειδή το αναγνωρίζεις. Σπεύδουν να δηλώσουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, ώστε να μην καταδικαστούν επειδή Τον κατηγορούν. Όσο κι αν το λένε, όμως, εξακολουθούν να νιώθουν μέσα τους τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και απρόθυμοι να τα εγκαταλείψουν, να τα αφήσουν πίσω τους και να αλλάξουν τις αρχές της άσκησής τους, την κατεύθυνση της επιδίωξής τους και το μονοπάτι που ακολουθούν στη ζωή. Τέτοιοι άνθρωποι είναι αξιολύπητοι και μισητοί. Πολύ απλά δεν αξίζουν ούτε τη συμπόνια ούτε τον οίκτο μας, όσο κι αν υποφέρουν. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τους πούμε το εξής: Καλά να πάθεις! Ακόμη κι αν πεθάνεις από την αγωνία, κανείς δεν θα σε λυπηθεί! Ποιος σου είπε να μην αναζητήσεις την αλήθεια για να λύσεις τα προβλήματά σου; Ποιος σου είπε να μην υποταχθείς στον Θεό και να μην κάνεις πράξη την αλήθεια; Για ποιον νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία; Τα νιώθεις για να αποκτήσεις την αλήθεια; Για να αποκτήσεις τον Θεό; Ή μήπως τα νιώθεις για χάρη του έργου και της δόξας του Θεού; (Όχι.) Τότε για ποιον τα νιώθεις αυτά τα συναισθήματα; Μόνο για τον εαυτό σου, για τα παιδιά σου, την οικογένειά σου, τον αυτοσεβασμό σου, τη φήμη σου, το μέλλον και τις προοπτικές σου· για όλα τα πράγματα, δηλαδή, που αφορούν τον εαυτό σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν παρατάει, δεν αφήνει, δεν εγκαταλείπει τίποτα ούτε επαναστατεί εναντίον οτιδήποτε. Δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, ούτε είναι πραγματικά αφοσιωμένος στο καθήκον του. Στην πίστη του στον Θεό, δεν δαπανά αληθινά τον εαυτό του· ο μόνος λόγος που πιστεύει είναι για να λάβει ευλογίες. Είναι γεμάτος «πίστη» για τον Θεό, για το έργο και τις υποσχέσεις Του, αλλά ο Θεός δεν επαινεί μια τέτοια πίστη, ούτε τη θυμάται· την απεχθάνεται. Τέτοιοι άνθρωποι δεν ακολουθούν ούτε κάνουν πράξη τις αρχές για να χειριστούν οποιοδήποτε ζήτημα απαιτεί ο Θεός, δεν αφήνουν, δεν παρατούν και δεν εγκαταλείπουν τα πράγματα που οφείλουν και δεν είναι τόσο αφοσιωμένοι όσο πρέπει. Άρα, λοιπόν, τους αξίζει να βυθιστούν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όσο κι αν υποφέρουν, το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους, όχι για το καθήκον τους ούτε για το έργο της εκκλησίας. Πολύ απλά, λοιπόν, δεν επιδιώκουν την αλήθεια και είναι άτομα που πιστεύουν στον Θεό μόνο κατ’ όνομα. Ξέρουν πολύ καλά πως αυτή είναι η αληθινή οδός, αλλά δεν την κάνουν πράξη, ούτε την ακολουθούν. Η πίστη τους είναι αξιοθρήνητη, δεν μπορεί να κερδίσει την επιδοκιμασία του Θεού και ο Θεός δεν θα τη θυμάται. Τέτοιοι άνθρωποι βυθίζονται στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας εξαιτίας των πολλών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στην οικογενειακή τους ζωή.