Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς από τη στιγμή που οι γιοι και οι κόρες τους μπορούν να επιβιώσουν μόνοι τους είναι απλώς να νοιάζονται γι’ αυτούς και να τους προσφέρουν την απαραίτητη φροντίδα όσον αφορά τη δουλειά τους, τη ζωή τους και την οικογένειά τους ή να τους δίνουν την απαιτούμενη βοήθεια όταν δεν μπορούν να ολοκληρώσουν ή να διευθετήσουν κάτι μόνοι τους. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι ο γιος σου ή η κόρη σου έχει μωρό παιδί, και καμιά φορά δεν υπάρχει κανείς να το προσέξει, επειδή και οι δυο γονείς του δουλεύουν πολλές ώρες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου με τη φροντίδα του μωρού του. Εδώ μιλάμε για την ευθύνη του γονιού, αφού στο κάτω κάτω το μωρό είναι αίμα σου και θα ήταν πιο ασφαλές να το φροντίσεις εσύ παρά ένας ξένος. Εάν σε εμπιστεύεται το παιδί σου να προσέξεις το μωρό του, τότε οφείλεις να το προσέξεις εσύ. Αν δεν σε εμπιστεύεται και δεν θέλει να το προσέξεις εσύ ή αν δεν σε αφήνει να το προσέξεις επειδή σε αγαπάει, σε σκέφτεται και φοβάται ότι σωματικά δεν είναι σε θέση να το κάνεις. Μάλιστα, υπάρχουν και κάποιοι γιοι και κόρες που απλώς δεν εμπιστεύονται τους γονείς τους, θεωρούν ότι εκείνοι δεν μπορούν να φροντίσουν ένα μωρό, ότι ξέρουν μόνο να κακομαθαίνουν ένα μικρό παιδί και όχι πώς να το διαπαιδαγωγήσουν, αλλά και ότι δεν είναι προσεκτικοί στο τι του δίνουν να φάει. Αν το παιδί σου δεν σε εμπιστεύεται και δεν θέλει να προσέχεις το μωρό του, τότε ακόμα καλύτερα, έχεις πιο πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτό λέγεται κοινή συναίνεση: Ούτε ο γονιός ούτε το παιδί μπλέκονται ο ένας στα πόδια του άλλου, ενώ ταυτόχρονα σέβονται και νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Οι γονείς, όταν τα παιδιά τους χρειάζονται βοήθεια, ενδιαφέρον και φροντίδα, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να τους δείξουν ότι νοιάζονται και να τους προσφέρουν την κατάλληλη και απαραίτητη φροντίδα και οικονομική υποστήριξη, σε συναισθηματικό ή άλλο επίπεδο. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι κάποιος γονιός έχει κάποιες οικονομίες ή ότι είναι καλός στη δουλειά του και βγάζει χρήματα. Όταν χρειαστούν τα παιδιά του λίγα λεφτά, μπορεί να τα βοηθήσει, αν έχει τη δυνατότητα. Αν δεν την έχει, τότε δεν χρειάζεται να αποχωριστεί όλα του τα υπάρχοντα ή να δανειστεί από κανέναν τοκογλύφο για να βοηθήσει τα παιδιά του. Μόνο όσα βρίσκονται στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του έχει την υποχρέωση να κάνει για να ανταποκριθεί στις ευθύνες που έχει ως γονιός. Δεν χρειάζεται για να βοηθήσει τα παιδιά του να πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει, ούτε να πουλήσει τα νεφρά του ή το αίμα του, ούτε να δουλέψει μέχρι να πέσει κάτω. Η ζωή σου είναι δική σου, σου έχει δοθεί από τον Θεό και έχεις τις δικές σου αποστολές. Αυτήν τη ζωή την έχεις για να μπορείς να εκπληρώσεις αυτές τις αποστολές. Τα παιδιά σου έχουν κι αυτά τη δική τους ζωή προκειμένου να τερματίσουν το μονοπάτι της ζωής τους και να φέρουν εις πέρας την αποστολή που έχουν στη ζωή, και όχι για να δείξουν σ’ εσένα την ευσέβεια που αρμόζει σ’ ένα παιδί. Είτε, λοιπόν, τα παιδιά του κάθε γονιού είναι ενήλικα είτε ανήλικα, η ζωή του γονιού ανήκει στον ίδιο, όχι στα παιδιά του. Είναι ξεκάθαρο πως οι γονείς δεν είναι δωρεάν νταντάδες ούτε σκλάβοι των παιδιών τους. Όποιες προσδοκίες κι αν έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους, δεν υπάρχει λόγος να τα αφήσουν να τους διατάζουν όποτε τους κάνει κέφι και χωρίς κανένα αντάλλαγμα ή να γίνουν υπηρέτες, καμαριέρες ή σκλάβοι των παιδιών τους. Όποια κι αν είναι τα συναισθήματα που έχεις για τα παιδιά σου, δεν παύεις να είσαι ανεξάρτητος άνθρωπος. Δεν πρέπει να αναλάβεις εσύ την ευθύνη για τη ζωή τους όταν είναι πια ενήλικες, λες και έτσι πρέπει να γίνει, μόνο και μόνο επειδή είναι παιδιά σου. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις αυτό. Έχουν ενηλικιωθεί· εσύ έχεις ήδη ανταποκριθεί στην ευθύνη σου να τα μεγαλώσεις. Όσο για το αν θα έχουν στο μέλλον καλή ή κακή ζωή, αν θα πλουτίσουν ή θα είναι φτωχά, και αν θα ζήσουν ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη ζωή, αυτό είναι δικιά τους δουλειά. Εσύ δεν έχεις καμία σχέση με όλα αυτά. Ως γονιός, δεν είσαι υποχρεωμένος να τα αλλάξεις αυτά. Δεν έχεις την υποχρέωση, αν το παιδί σου ζει δυστυχισμένα, να πεις: «Είσαι δυστυχισμένος! Θα ψάξω να βρω έναν τρόπο να το διορθώσω αυτό, θα πουλήσω όλα μου τα υπάρχοντα, θα καταναλώσω όλη μου την ενέργεια για να σε κάνω ευτυχισμένο». Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου, τέλος. Αν θέλεις να βοηθήσεις τα παιδιά σου, ρώτα τα γιατί είναι δυστυχισμένα και βοήθησέ τα να καταλάβουν το πρόβλημα σε θεωρητικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αν αποδεχτούν τη βοήθειά σου, καλώς. Αν δεν την αποδεχτούν, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου ως γονιού, και τέλος. Αν θέλουν τα παιδιά σου να υποφέρουν, είναι δικιά τους δουλειά. Δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί ή να σε αναστατώνει αυτό, ούτε να χάνεις την όρεξη και τον ύπνο σου. Θα ήταν υπερβολή αυτό. Γιατί θα ήταν υπερβολή; Γιατί είναι ενήλικες. Πρέπει να μάθουν να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους με όλα όσα αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Η ανησυχία σου για τα παιδιά σου είναι απλώς αγάπη· αν δεν ανησυχείς γι’ αυτά, δεν σημαίνει ότι είσαι άκαρδος ή ότι δεν έχεις ανταποκριθεί στις ευθύνες σου. Εφόσον είναι ενήλικες, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ενήλικες και να τα χειριστούν σαν ενήλικες, όχι να βασίζονται για τα πάντα στους γονείς τους. Εννοείται πως και οι γονείς δεν πρέπει να φορτώνουν στον εαυτό τους την ευθύνη για το κατά πόσο τα παιδιά τους θα τα πάνε καλά στη δουλειά τους, στην καριέρα τους, στην οικογένεια ή στον γάμο τους αφότου ενηλικιωθούν. Μπορείς, βεβαίως, να ανησυχείς και να ρωτάς για όλα αυτά. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να αναλάβεις εσύ όλη την ευθύνη γι’ αυτά και να κρατάς τα παιδιά σου δεμένα στο πλευρό σου, να τα παίρνεις μαζί σου όπου κι αν πας, να τα παρακολουθείς διαρκώς και να σκέφτεσαι: «Τρώνε καλά σήμερα; Είναι ευτυχισμένα; Πηγαίνει καλά η δουλειά τους; Τα εκτιμά το αφεντικό τους; Έχουν αγάπη στον γάμο τους; Είναι τα παιδιά τους υπάκουα; Παίρνουν τα παιδιά τους καλούς βαθμούς;» Τι σχέση έχεις εσύ με όλα αυτά; Τα παιδιά σου μπορούν να λύσουν μόνα τους τα προβλήματά τους, δεν είναι ανάγκη να ανακατεύεσαι εσύ. Γιατί ρωτάω τι σχέση έχεις εσύ με όλα αυτά; Εννοώ ότι δεν έχεις καμία σχέση με αυτά. Εσύ έχεις ανταποκριθεί στις ευθύνες που είχες για τα παιδιά σου, τα μεγάλωσες μέχρι να ενηλικιωθούν, άρα τώρα πρέπει να κάνεις πίσω. Μόλις κάνεις πίσω, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχεις τίποτα να κάνεις. Είναι πολλά ακόμα που πρέπει να κάνεις. Αν αναλογιστείς τις αποστολές που έχεις να ολοκληρώσεις σ’ αυτήν τη ζωή, εκτός από το μεγάλωμα των παιδιών σου μέχρι να φτάσουν στην ενηλικίωση, έχεις κι άλλες αποστολές. Πέρα από το ότι είσαι ο γονιός των παιδιών σου, είσαι και δημιούργημα. Πρέπει να προσέλθεις ενώπιον του Θεού και να αποδεχτείς το καθήκον που έχεις από Αυτόν. Και ποιο είναι αυτό το καθήκον; Το έχεις ολοκληρώσει; Έχεις αφιερωθεί σ’ αυτό; Έχεις αρχίσει να προχωράς στο μονοπάτι της σωτηρίας; Αυτά πρέπει να σκεφτείς. Δεν σε αφορά καθόλου το πού θα πάνε τα παιδιά σου μόλις ενηλικιωθούν, πώς θα είναι η ζωή τους, ποιες θα είναι οι συνθήκες ζωής τους, αν θα είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα. Τα παιδιά σου είναι ήδη αυτόνομα, και σε εξωτερικό και σε νοητικό επίπεδο. Πρέπει να τα αφήσεις να είναι ανεξάρτητα, πρέπει να απεμπλακείς απ’ αυτά και όχι να προσπαθείς να τα ελέγχεις. Είτε από την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων είτε από την πλευρά της αγάπης και της συγγένειας της σάρκας, έχεις ήδη ανταποκριθεί στις ευθύνες σου και πλέον δεν έχεις καμία σχέση με τα παιδιά σου. Δεν έχουν καμία σχέση οι δικές τους αποστολές με τις δικές σου ούτε έχουν καμία σχέση τα μονοπάτια της ζωής στα οποία βαδίζουν τα παιδιά σου με τις δικές σου προσδοκίες. Οι προσδοκίες που είχες από αυτά και οι ευθύνες σου απέναντί τους έχουν τελειώσει. Είναι επόμενο ότι δεν πρέπει να διατηρείς πια προσδοκίες από αυτά. Καθένας είναι ο εαυτός του. Αν δεν παντρευτούν τα παιδιά σου, τότε εσύ και αυτά είστε ανεξάρτητα άτομα και δεν συνδέεστε σε ό,τι αφορά τη μοίρα και τις αποστολές σας. Αν παντρευτούν και κάνουν οικογένεια, τότε οι οικογένειές σας είναι εντελώς άσχετες. Τα παιδιά σου έχουν τις δικές τους συνήθειες και τον δικό τους τρόπο ζωής, έχουν τις δικές τους ανάγκες σχετικά με την ποιότητα ζωής τους, κι εσύ έχεις τις δικές σου συνήθειες και τις δικές σου ανάγκες ως προς την ποιότητα της ζωής σου. Εσύ έχεις το δικό σου μονοπάτι στη ζωή και αυτά έχουν το δικό τους. Εσύ έχεις τις δικές σου αποστολές και εκείνα τις δικές τους. Και φυσικά, εσύ έχεις τη δική σου πίστη κι εκείνα τη δική τους. Αν εκείνα πιστεύουν στο χρήμα, στο κύρος και στο κέρδος, τότε είστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Και αν έχουν την ίδια πίστη μ’ εσένα, αν επιδιώκουν την αλήθεια και βαδίζουν στο μονοπάτι της σωτηρίας, και πάλι, εννοείται, είστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Καθένας είναι ο εαυτός του. Δεν πρέπει να επεμβαίνεις στα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν. Μπορείς να τα στηρίζεις, να τα βοηθάς και να τους προσφέρεις ό,τι μπορείς, καθώς και να τους δίνεις κάποιες υπενθυμίσεις και παραινέσεις, δεν υπάρχει, όμως, λόγος να επεμβαίνεις ή να ανακατεύεσαι. Κανένας δεν αποφασίζει σε τι μονοπάτι θα βαδίσει ο άλλος, τι άνθρωπος θα γίνει στη ζωή του ή τι θα επιδιώκει. Σκεφτείτε το: Πού στηρίζεται το γεγονός ότι κάθομαι εδώ, κουβεντιάζω μαζί σας και σας μιλάω για όλα αυτά τα πράγματα; Στο ότι θέλετε να ακούσετε. Ο λόγος που μιλάω είναι ότι εσείς θέλετε να ακούσετε τις ειλικρινείς παραινέσεις Μου. Αν δεν θέλατε ή αν φεύγατε, θα σταματούσα να μιλάω. Το πόσα λόγια λέω εξαρτάται από την προθυμία ή την απροθυμία σας να τα ακούσετε και από το αν είστε διατεθειμένοι να αφιερώσετε χρόνο και ενέργεια για να το κάνετε. Αν έλεγες: «Δεν καταλαβαίνω τι λες, μήπως γίνεται να το εξηγήσεις λίγο καλύτερα;» τότε θα προσπαθούσα να το εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ, έτσι ώστε να καταλάβεις τα λόγια Μου και να εισέλθεις σ’ αυτά. Το έργο Μου θα έχει ολοκληρωθεί όταν σε έχω βάλει στον ίσιο δρόμο, όταν σε έχω οδηγήσει ενώπιον του Θεού και της αλήθειας και όταν σου έχω δώσει τη δυνατότητα να καταλάβεις την αλήθεια και να ακολουθήσεις την οδό του Θεού. Όμως το αν εσύ, αφού ακούσεις τα λόγια Μου, θα είσαι διατεθειμένος να τα κάνεις πράξη, το τι μονοπάτι θα ακολουθήσεις, τι ζωή θα επιλέξεις ή τι θα επιδιώξεις, όλα αυτά δεν με αφορούν. Αν έλεγες: «Θέλω να ρωτήσω κάτι σχετικά με εκείνη την πτυχή της αλήθειας, θέλω να αναζητήσω σχετικά μ’ αυτό», τότε θα σου απαντούσα με υπομονή. Αν δεν ήθελες ποτέ να αναζητήσεις την αλήθεια, θα σε κλάδευα γι’ αυτό; Δεν θα σε κλάδευα. Δεν υπήρχε περίπτωση να σε αναγκάσω να αναζητήσεις την αλήθεια ούτε να σε χλευάσω και να σε κοροϊδέψω, και φυσικά δεν θα σου φερόμουν ποτέ ψυχρά. Η συμπεριφορά μου θα παρέμενε ίδια. Σε περίπτωση που κάνεις κάποιο λάθος στο καθήκον σου ή προκαλέσεις εσκεμμένα διατάραξη ή αναστάτωση, έχω συγκεκριμένες αρχές και μεθόδους για να σε χειριστώ. Όμως, μπορεί να πεις: «Δεν θέλω να Σ’ ακούω να μιλάς για τέτοια πράγματα, ούτε θέλω να δεχτώ αυτές τις απόψεις Σου. Θα εξακολουθήσω να εκτελώ το καθήκον μου όπως το έκανα πάντα». Τότε μην παραβιάζεις τις αρχές ή τα διοικητικά διατάγματα. Εάν παραβιάσεις τα διοικητικά διατάγματα, τότε θα σε χειριστώ Εγώ. Αν, όμως, δεν τα παραβιάσεις και συμπεριφέρεσαι σωστά όσο ζεις την εκκλησιαστική ζωή, τότε δεν θα ανακατευτώ μ’ εσένα, ακόμη και αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια. Δεν θα ανακατευτώ στην προσωπική σου ζωή, στο τι θες να τρως, τι ρούχα θες να φοράς ή με ποιους ανθρώπους θες να έχεις επαφές. Σε όλα αυτά τα ζητήματα σου δίνω ελευθερία. Για ποιον λόγο; Σου έχω μιλήσει με σαφήνεια για όλες τις αρχές και για όλα όσα σχετίζονται μ’ αυτά τα θέματα. Όλα τα άλλα εξαρτώνται από τις δικές σου επιλογές, τις οποίες είσαι ελεύθερος να κάνεις. Είναι προφανές ότι το μονοπάτι στο οποίο θα επιλέξεις να βαδίσεις εξαρτάται από το τι άνθρωπος είσαι. Αν δεν είσαι κάποιος που αγαπάει την αλήθεια, τότε ποιος θα μπορούσε να σε υποχρεώσει να την αγαπήσεις; Στο τέλος, ο καθένας θα αναλάβει την ευθύνη για το μονοπάτι που ακολουθεί και τα αποτελέσματα που θα φέρει. Δεν χρειάζεται να αναλάβω Εγώ την ευθύνη για σένα. Αν επιδιώκεις την αλήθεια, το κάνεις επειδή το θες. Αν δεν την επιδιώκεις, κι αυτό το κάνεις επειδή το θες, κανείς δεν σου το απαγορεύει. Αν επιδιώκεις την αλήθεια, δεν πρόκειται να σε ενθαρρύνει κανένας και ούτε πρόκειται να σου δοθεί ιδιαίτερη χάρη ή υλικές ευλογίες. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να ανταποκρίνομαι στις ευθύνες Μου, να σας λέω όλες τις αλήθειες που πρέπει να καταλάβετε και στις οποίες πρέπει να εισέλθετε. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ πώς ζείτε την ιδιωτική ζωή σας, ούτε έχω ανακατευτεί σ’ αυτή. Αυτήν τη στάση έχω. Έτσι πρέπει να φέρονται και οι γονείς στα παιδιά τους. Όποιος είναι ενήλικας έχει την ικανότητα να διακρίνει το σωστό απ’ το λάθος. Δική του δουλειά είναι αν θα διαλέξει το σωστό ή το λάθος, αν θα διαλέξει το άσπρο ή το μαύρο, αν θα διαλέξει τα θετικά ή τα αρνητικά πράγματα· η επιλογή εξαρτάται από τις βαθύτερες ανάγκες του. Αν κάποιος έχει κακή ουσία, δεν πρόκειται να διαλέξει τα θετικά πράγματα. Αν κάποιος προσπαθεί να είναι καλός και έχει ανθρώπινη φύση, συνείδηση και αίσθημα ντροπής, τότε θα διαλέξει τα θετικά πράγματα· είναι σίγουρο ότι θα μπει στο ορθό μονοπάτι, ακόμα κι αν αργήσει λίγο. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Τέτοια στάση θα πρέπει, λοιπόν, να έχουν και οι γονείς απέναντι στα παιδιά τους, δεν πρέπει να επεμβαίνουν στις επιλογές τους. Κάποιοι γονείς έχουν τις εξής απαιτήσεις απ’ τα παιδιά τους: «Πρέπει τα παιδιά μας να ξεκινήσουν να βαδίζουν στο ορθό μονοπάτι, να πιστέψουν στον Θεό, να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια και να παρατήσουν τις δουλειές τους. Αν δεν τα κάνουν όλα αυτά, τότε, όταν εισέλθουμε στη βασιλεία, εκείνα δεν θα μπορούν να εισέλθουν και θα τα χάσουμε. Τι ωραία που θα ήταν να μπορούσε όλη η οικογένειά μας να εισέλθει μαζί στη βασιλεία! Θα ήμασταν και στον ουρανό μαζί, όπως είμαστε και εδώ στη γη. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε ο ένας τον άλλον όταν θα είμαστε στη βασιλεία, πρέπει να μείνουμε μαζί στους αιώνες των αιώνων!» Τελικά, όμως, τα παιδιά τους δεν πιστεύουν στον Θεό και προτιμάνε να επιδιώκουν πράγματα του κόσμου, πασχίζοντας να βγάλουν πολλά λεφτά και να γίνουν πολύ πλούσια· φοράνε ρούχα της μόδας, κάνουν και μιλάνε για ό,τι επιβάλλουν οι τάσεις της εποχής και δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες των γονιών τους. Τότε οι γονείς τους στενοχωριούνται και το ρίχνουν στις προσευχές και τις νηστείες, νηστεύοντας για μια βδομάδα, 10 ή ακόμα και 15 ημέρες, και καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες για το καλό των παιδιών τους για το συγκεκριμένο ζήτημα. Πολλές φορές ζαλίζονται απ’ την πείνα και προσεύχονται πολύ συχνά ενώπιον του Θεού με δάκρυα στα μάτια. Όσο, όμως, κι αν προσευχηθούν, όσο κι αν προσπαθήσουν, τα παιδιά τους δεν συγκινούνται και δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αφυπνιστούν. Και όσο περισσότερο τα παιδιά αρνούνται να πιστέψουν τόσο περισσότερο σκέφτονται οι γονείς τους: «Αχ, απέτυχα με τα παιδιά μου, τα απογοήτευσα. Δεν κατάφερα να τους μεταδώσω το ευαγγέλιο και δεν τα έφερα μαζί μου στο μονοπάτι της σωτηρίας. Τι ανόητα που είναι· αυτό είναι το μονοπάτι της σωτηρίας!» Δεν είναι ανόητα· απλώς δεν έχουν μια τέτοια ανάγκη. Οι γονείς είναι οι ανόητοι, που προσπαθούν να πιέσουν τα παιδιά τους να εισέλθουν σ’ αυτό το μονοπάτι, έτσι δεν είναι; Θα χρειαζόταν να μιλήσουν για τέτοια πράγματα οι συγκεκριμένοι γονείς αν τα παιδιά τους είχαν μια τέτοια ανάγκη; Θα πίστευαν από μόνα τους. Τέτοιοι γονείς σκέφτονται συνέχεια: «Τα απογοήτευσα τα παιδιά μου. Τους έλεγα από όταν ήταν μικρά να πάνε να σπουδάσουν και, από τότε που πήγαν στο πανεπιστήμιο, δεν έχουν αλλάξει ρότα. Όλο τα κοσμικά πράγματα επιδιώκουν και, όποτε έρχονται, μιλάνε συνέχεια για τη δουλειά, για τα λεφτά, για το ποιος πήρε προαγωγή ή αγόρασε αυτοκίνητο, ποιος έκανε πλούσιο γάμο, ποιος πήγε στην Ευρώπη για ανώτερες σπουδές ή για να συμμετάσχει σε κάποιο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, και λένε πόσο υπέροχα κυλάει η ζωή των άλλων. Όλο γι’ αυτά μιλάνε κάθε φορά που έρχονται στο σπίτι κι εγώ δεν θέλω να τα ακούω, όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ό,τι κι αν πω για να τα πείσω να πιστέψουν στον Θεό, δεν ακούνε με τίποτα». Αφού τα σκέφτονται όλα αυτά, χαλάει η σχέση τους με τα παιδιά τους. Κάθε φορά που τα βλέπουν, το πρόσωπό τους σκοτεινιάζει· κάθε φορά που τους μιλάνε, ξινίζουν. Κάποια παιδιά που δεν ξέρουν τι να κάνουν σκέφτονται: «Δεν καταλαβαίνω τι πρόβλημα έχουν οι γονείς μου. Δεν πιστεύω στον Θεό —και τι έγινε; Για ποιον λόγο έχουν συνέχεια αυτήν τη στάση απέναντί μου; Πίστευα πως όσο πιο πολύ πιστεύει κανείς στον Θεό τόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεται. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάνε τόσο λίγο την οικογένειά τους οι πιστοί στον Θεό;» Τέτοιοι γονείς κοντεύουν να σκάσουν από την ανησυχία τους για τα παιδιά τους, και λένε: «Δεν είναι παιδιά μου αυτά! Δεν έχω πια καμία σχέση μαζί τους, τα αποκληρώνω!» Παρόλο που λένε αυτά τα λόγια, στην πραγματικότητα δεν αισθάνονται έτσι. Δεν είναι ανόητοι τέτοιοι γονείς; (Ναι.) Θέλουν να έχουν πάντα τον έλεγχο και να καθορίζουν τα πάντα, θέλουν να καθορίζουν οι ίδιοι το μέλλον των παιδιών τους, την πίστη τους και τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν. Τι ανοησία! Δεν είναι σωστό αυτό. Υπάρχουν κάποια παιδιά που επιδιώκουν πράγματα της κοσμικής ζωής, που παίρνουν προαγωγή, γίνονται διευθυντές και βγάζουν πολλά λεφτά. Όταν πάνε στο πατρικό τους, φέρνουν στους γονείς τους για δώρο μεγάλους σωρούς από τζίνσενγκ, χρυσά σκουλαρίκια και χρυσά κολιέ, και οι γονείς τους λένε: «Δεν τα θέλω όλα αυτά, το μόνο που θέλω είναι να είσαι υγιής και να με ακολουθήσεις στην πίστη στον Θεό. Είναι κάτι υπέροχο να πιστεύεις στον Θεό!» Και τα παιδιά τους απαντάνε: «Πάλι τα ίδια. Εγώ πήρα προαγωγή και ούτε καν μου έδωσες συγχαρητήρια. Άλλοι γονείς, όταν μαθαίνουν ότι τα παιδιά τους πήραν προαγωγή, ανοίγουν σαμπάνιες, πάνε έξω για φαγητό, κι εσύ δεν χαίρεσαι καν με τα κολιέ και τα σκουλαρίκια που σου αγοράζω. Τι έχω κάνει και σε έχω απογοητεύσει; Ο μόνος λόγος που κάνεις τέτοια μούτρα είναι επειδή δεν πιστεύω στον Θεό». Είναι σωστό να κάνουν έτσι αυτοί οι γονείς; Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές επιδιώξεις, βαδίζει σε διαφορετικό μονοπάτι, που το επιλέγει ο ίδιος. Οι γονείς πρέπει να προσεγγίσουν αυτό το θέμα σωστά. Αν τα παιδιά σου δεν παραδέχονται ότι υπάρχει Θεός, μην απαιτείς απ’ αυτά να πιστέψουν στον Θεό, δεν γίνονται με το ζόρι αυτά τα πράγματα. Αν δεν θέλουν να πιστέψουν στον Θεό, αν δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι, τότε όσο περισσότερο μιλάς γι’ αυτό το θέμα τόσο περισσότερο θα σε ενοχλούν και θα τα ενοχλείς κι εσύ· και οι δύο θα ενοχλείστε. Δεν είναι όμως η ενόχληση και των δυο σας το πιο σημαντικό· το σημαντικότερο είναι ότι ο Θεός θα νιώσει αποστροφή για σένα και θα πει ότι έχεις υπερβολικά ισχυρά αισθήματα. Αφού μπορείς να πληρώσεις τόσο μεγάλο τίμημα μόνο και μόνο επειδή τα παιδιά σου δεν πιστεύουν στον Θεό, και εφόσον αναστατώνεσαι τόσο πολύ που επιδιώκουν πράγματα του κόσμου, τότε τι θα έκανες σε περίπτωση που κάποια μέρα τα έπαιρνε ο Θεός; Θα κατηγορούσες τον Θεό; Αν μέσα σου θεωρείς ότι τα παιδιά σου είναι το παν για σένα, αν θεωρείς ότι είναι το μέλλον σου, η ελπίδα σου και η ζωή σου, τότε συνεχίζεις να πιστεύεις στον Θεό; Δεν θα νιώσει αποστροφή για σένα ο Θεός έτσι που κάνεις; Δεν ενεργείς με σύνεση ούτε σε συμφωνία με τις αρχές και ο Θεός δεν θα είναι ευχαριστημένος μ’ αυτό. Αν είσαι, λοιπόν, συνετός, δεν θα κάνεις τέτοια πράγματα. Αν τα παιδιά σου δεν πιστεύουν, μην ασχολείσαι άλλο. Τους έχεις παρουσιάσει όλα τα επιχειρήματα που όφειλες και τους έχεις πει όσα έπρεπε να πεις. Άφησέ τα, λοιπόν, να επιλέξουν μόνα τους. Κράτα τη σχέση που είχες μαζί τους και προηγουμένως. Αν θέλουν να σου δείξουν την ευσέβεια που αρμόζει σ’ ένα παιδί, αν θέλουν να σε αγαπάνε και να σε φροντίζουν, δεν υπάρχει λόγος να το αρνηθείς. Αν θελήσουν να σε πάρουν μαζί τους σε ένα ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά κάτι τέτοιο δεν σε αφήνει να εκτελέσεις το καθήκον σου και δεν θες να πας, τότε μην πας. Αν, όμως, θες να πας και έχεις χρόνο, τότε πήγαινε. Δεν είναι κακό να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Ούτε τα χέρια σου θα λερώσεις ούτε θα το καταδικάσει ο Θεός. Αν σου κάνουν τα παιδιά σου ωραία δώρα, καλό φαγητό ή ωραία ρούχα, τότε, αν το θεωρείς σωστό να τα φοράει ή να τα χρησιμοποιεί ένας άγιος, απόλαυσέ τα και θεώρησέ τα ως χάρη από τον Θεό. Αν τα σιχαίνεσαι όλα αυτά, αν δεν σε ευχαριστούν, αν τα βρίσκεις δυσάρεστα και αηδιαστικά και δεν θέλεις να τα απολαύσεις, τότε μπορείς να τα αρνηθείς και να πεις: «Δεν είναι ανάγκη να μου φέρνετε δώρα και να χαλάτε λεφτά για χάρη μου, δεν τα έχω ανάγκη αυτά τα πράγματα. Το μόνο που θέλω είναι να είστε γεροί κι ευτυχισμένοι». Δεν είναι υπέροχο αυτό; Αν πεις αυτά τα λόγια και αν μέσα σου τα πιστεύεις αυτά τα πράγματα, αν όντως δεν απαιτείς να σου προσφέρουν τα παιδιά σου υλικές ανέσεις ή να μοιράζεσαι τη δόξα τους, τότε εκείνα θα νιώσουν θαυμασμό για σένα, έτσι δεν είναι; Και σχετικά με όποιες δυσκολίες ενδεχομένως αντιμετωπίζουν στη δουλειά ή τη ζωή τους, όποτε μπορείς, να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τα βοηθήσεις. Αν, όμως, το να τα βοηθήσεις θα επηρέαζε την εκτέλεση του καθήκοντός σου, τότε μπορείς να αρνηθείς, έχεις αυτό το δικαίωμα. Και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν τους χρωστάς τίποτα πια, δεν έχεις πια καμία ευθύνη απέναντί τους και έχουν ήδη γίνει ανεξάρτητοι ενήλικες, οπότε μπορούν να διαχειριστούν τη ζωή τους μόνα τους. Δεν είναι ανάγκη να τα υπηρετείς άνευ όρων και συνέχεια. Αν σου ζητήσουν να τα βοηθήσεις κι εσύ δεν θέλεις να τα βοηθήσεις ή αν κάτι τέτοιο θα εμπόδιζε την εκτέλεση του καθήκοντός σου, μπορείς να αρνηθείς. Δικαίωμά σου είναι. Ναι μεν σας συνδέει δεσμός αίματος και είσαι ο γονιός τους, αλλά πρόκειται μόνο για μια σχέση τυπική, σχέση αίματος και αγάπης. Από πλευράς των ευθυνών σου, έχεις ήδη απελευθερωθεί από τη σχέση σου μαζί τους. Οι συνετοί γονείς, λοιπόν, δεν θα έχουν καμία προσδοκία, καμία απαίτηση και κανένα πρότυπο για τα παιδιά τους από τη στιγμή που εκείνα θα ενηλικιωθούν, και δεν θα απαιτούν απ’ αυτά να ενεργούν με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο ή να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα από την οπτική ή από τη θέση του γονιού, εφόσον έχουν ανεξαρτητοποιηθεί. Όταν ανεξαρτητοποιηθούν τα παιδιά σου, αυτό σημαίνει ότι έχεις ανταποκριθεί σε όλες τις ευθύνες που είχες απέναντί τους. Ό,τι κι αν κάνεις, λοιπόν, γι’ αυτά όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, είτε πρόκειται για ενδιαφέρον είτε για φροντίδα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από αγάπη και είναι κάτι το περιττό. Ή αν σου ζητήσουν να κάνεις κάτι, κι αυτό περιττό είναι, δεν είναι καθήκον σου να το κάνεις. Πρέπει να το καταλάβεις αυτό. Είναι ξεκάθαρα αυτά τα πράγματα; (Ναι.)

Ας υποθέσουμε ότι έλεγε κάποιος από σας: «Δεν θα μπορέσω ποτέ να εγκαταλείψω τα παιδιά μου. Είναι φιλάσθενα, δειλά και ντροπαλά από τη φύση τους. Άσε που δεν έχουν πολύ καλό επίπεδο και όλο τα εκφοβίζουν. Δεν γίνεται να τα εγκαταλείψω». Το γεγονός ότι δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τα παιδιά σου δεν σημαίνει ότι δεν έχεις ανταποκριθεί σε όλες σου τις ευθύνες απέναντί τους, απλώς είναι αποτέλεσμα των συναισθημάτων σου. Μπορεί να λες: «Όλη την ώρα ανησυχώ και σκέφτομαι αν τρώνε καλά τα παιδιά μου ή αν τα πονάει το στομάχι τους. Μήπως θα πάθουν κανένα πρόβλημα με το στομάχι τους αν δεν τρώνε την ώρα που πρέπει και αν παραγγέλνουν συνέχεια φαγητό απ’ έξω για πολύ καιρό; Μήπως θα αρρωστήσουν; Και αν αρρωστήσουν, θα έχουν κάποιον να τα φροντίσει, να τους δείξει αγάπη; Τα νοιάζονται και τα φροντίζουν οι σύζυγοί τους;» Ανησυχείς λόγω των συναισθημάτων που έχεις για τα παιδιά σου και λόγω του δεσμού αίματος που σας ενώνει, όμως αυτά τα πράγματα δεν είναι δικές σου ευθύνες. Οι μόνες ευθύνες που έχει αναθέσει ο Θεός στους γονείς είναι να μεγαλώσουν και να φροντίσουν τα παιδιά τους μέχρι να φτάσουν στην ενηλικίωση. Μόλις ενηλικιωθούν τα παιδιά τους, οι γονείς παύουν να έχουν την οποιαδήποτε ευθύνη απέναντί τους. Έτσι εξετάζει κανείς τις ευθύνες που οφείλουν να επωμίζονται οι γονείς σύμφωνα με τα όσα ορίζει ο Θεός. Το καταλαβαίνεις; (Ναι.) Όσο έντονα συναισθήματα κι αν έχεις, όσο κι αν ενεργοποιείται το ένστικτο του γονιού, έτσι δεν ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου, πρόκειται μόνο για την επιρροή των συναισθημάτων σου. Και η επιρροή των συναισθημάτων σου δεν προέρχεται από τη λογική της ανθρώπινης φύσης ούτε από τις αρχές που έχει μάθει ο Θεός στον άνθρωπο, ούτε είναι συνέπεια της υποταγής του ανθρώπου στην αλήθεια, και φυσικά δεν προκύπτει από τις ευθύνες του ανθρώπου, αλλά αντίθετα προέρχεται από τα συναισθήματά του. Αυτά είναι που λέμε συναισθήματα. Μέσα σε όλο αυτό είναι ανακατεμένη και λίγη απ’ την αγάπη του γονιού και τη συγγένεια. Παιδιά σου είναι, οπότε ανησυχείς συνεχώς γι’ αυτά, αναρωτιέσαι αν υποφέρουν στον κόσμο και μήπως τα εκφοβίζουν. Αναρωτιέσαι αν τα πάνε καλά στη δουλειά τους και αν τρώνε την ώρα που πρέπει. Αναρωτιέσαι μήπως έχουν αρρωστήσει και αν, στην περίπτωση που αρρωστήσουν, θα έχουν λεφτά για τους γιατρούς. Παρόλο που σκέφτεσαι πολύ συχνά αυτά τα πράγματα, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις ευθύνες που έχεις ως γονιός. Εάν δεν καταφέρεις να εγκαταλείψεις αυτές τις ανησυχίες, τότε μπορούμε μόνο να πούμε ότι ζεις εγκλωβισμένος στα συναισθήματά σου και δεν μπορείς να απεμπλακείς απ’ αυτά. Ζεις απλώς εγκλωβισμένος στα συναισθήματά σου και προσεγγίζεις τα παιδιά σου σύμφωνα μ’ αυτά, κι έτσι δεν ζεις όπως έχει ορίσει ο Θεός τις ευθύνες των γονιών. Δεν ζεις με βάση τα λόγια του Θεού, αλλά αντίθετα νιώθεις, βλέπεις και χειρίζεσαι όλα αυτά τα πράγματα σύμφωνα με τα συναισθήματά σου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ακολουθείς την οδό του Θεού. Είναι ολοφάνερο αυτό. Όπως σου έμαθε ο Θεός, οι γονικές ευθύνες σου τελείωσαν μόλις έφτασαν τα παιδιά σου στην ενηλικίωση. Δεν είναι εύκολη και απλή η μέθοδος άσκησης που σου έμαθε ο Θεός; (Είναι.) Αν ασκείσαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν θα κάνεις πράξη άσκοπα πράγματα και θα είσαι σε θέση να δώσεις στα παιδιά σου μια κάποια ελευθερία, καθώς και την ευκαιρία να αναπτυχθούν μόνα τους, χωρίς να τους δημιουργείς παραπάνω προβλήματα ή σκοτούρες, χωρίς να τα επιβαρύνεις με πρόσθετα φορτία. Και, εφόσον έχουν ενηλικιωθεί, αν το κάνεις αυτό, θα τους δώσεις την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, τη ζωή τους και τα όποια προβλήματα συναντούν στην καθημερινή τους ζωή και ύπαρξη από την οπτική του ενήλικα, με τις αυτόνομες μεθόδους με τις οποίες χειρίζεται και βλέπει τα πράγματα ένας ενήλικας και με την ανεξάρτητη κοσμοθεωρία του ενήλικα. Όλα αυτά αποτελούν ελευθερίες και δικαιώματα των παιδιών σου, και μάλιστα είναι αυτά που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ως ενήλικες και δεν έχουν καμία σχέση μ’ εσένα. Αν θέλεις διαρκώς να ανακατεύεσαι με τέτοια πράγματα, κάτι τέτοιο είναι εμετικό. Αν θέλεις συνέχεια να ανακατεύεσαι σκοπίμως σ’ αυτά τα πράγματα και να επεμβαίνεις, θα έχεις προκαλέσει αναστάτωση και καταστροφή. Τελικά, όχι μόνο θα γίνει το αντίθετο απ’ αυτό που θες, αλλά, ακόμα χειρότερα, θα κάνεις τα παιδιά σου να σε σιχαθούν, ενώ και η ζωή σου θα γίνει πολύ κουραστική. Και στο τέλος, θα είσαι όλο παράπονο, θα γκρινιάζεις ότι τα παιδιά σου δεν είναι σωστά απέναντι στους γονείς τους, ότι δεν σε υπακούν ούτε σε σκέφτονται· θα διαμαρτύρεσαι ότι είναι αχάριστα, αγνώμονα και ότι δεν τα νοιάζει τίποτα. Είναι κάποιοι αγενείς και παράλογοι γονείς που θα κλαίνε, θα κάνουν φασαρία και θα απειλούν να αυτοκτονήσουν, επιστρατεύοντας όλα τα κόλπα που ξέρουν. Κάτι τέτοιο είναι ακόμα πιο αηδιαστικό, δεν είναι; (Ναι.) Αν είσαι άνθρωπος με σύνεση, τότε θα αφήσεις τα πράγματα να εξελιχθούν φυσικά, θα ζεις τη ζωή σου με ηρεμία και απλά θα ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που έχεις ως γονιός. Αν λες ότι θες να νοιάζεσαι και να φροντίζεις τα παιδιά σου επειδή τα αγαπάς, έχεις το δικαίωμα να τα νοιάζεσαι όσο τους αναλογεί. Δεν είπα ότι πρέπει οι γονείς να διακόψουν εντελώς τη σχέση τους με τα παιδιά τους μόλις ενηλικιωθούν και οι ίδιοι έχουν ανταποκριθεί στις ευθύνες τους. Οι γονείς δεν πρέπει να αγνοούν εντελώς τα ενήλικα παιδιά τους, να ξεκόβουν τελείως από εκείνα ή να τα αγνοούν όταν αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες —ακόμη και όταν αυτές οι δυσκολίες τα φέρνουν κοντά στον θάνατο— ή να μην τους τείνουν χείρα βοηθείας όταν χρειάζονται τους γονείς τους. Και αυτό λάθος είναι, είναι ακραίο. Όταν τα παιδιά σου νιώσουν την ανάγκη να σου εξομολογηθούν κάτι, πρέπει να τα ακούσεις και στη συνέχεια να τα ρωτήσεις τι σκέφτονται και τι έχουν σκοπό να κάνουν. Μπορείς και να προτείνεις κι εσύ ό,τι νομίζεις. Αν τα παιδιά σκέφτονται και σχεδιάζουν τα δικά τους πράγματα και δεν δεχτούν τις προτάσεις σου, τότε πες τους μόνο: «Εντάξει. Αφού έχεις πάρει την απόφασή σου, εσύ είσαι αυτός που θα επωμιστεί τις όποιες συνέπειες προκύψουν στο μέλλον. Δική σου είναι η ζωή. Μόνος σου πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι της ζωής σου και να φτάσεις στο τέλος του. Κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη για τη δική σου ζωή. Εφόσον έχεις πάρει την απόφασή σου, εγώ θα σε στηρίξω. Αν χρειάζεσαι λεφτά, θα σου δώσω λίγα. Αν θες τη βοήθειά μου, θα σε βοηθήσω όσο μπορώ. Γονιός σου είμαι, δεν είναι ανάγκη να πούμε τίποτε άλλο. Αν, όμως, μου πεις ότι ούτε λεφτά θες ούτε τη βοήθειά μου, αλλά μόνο να μου μιλήσεις και να σε ακούσω, αυτό είναι ακόμα πιο εύκολο». Θα έχεις πει, λοιπόν, ό,τι είχες να πεις, και τα παιδιά σου θα έχουν πει κι αυτά όσα ήθελαν να πουν· θα έχουν βγάλει από μέσα τους όλα τους τα παράπονα, θα έχει εκτονωθεί όλος ο θυμός τους. Θα σκουπίσουν τα δάκρυά τους, θα πάνε να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν, και εσύ θα έχεις ανταποκριθεί στις γονικές ευθύνες σου. Όλο αυτό γίνεται για την αγάπη· αυτό ονομάζεται αγάπη. Και για ποιον λόγο συμβαίνει; Ο λόγος είναι ότι, ως γονιός, δεν έχεις κακόβουλες προθέσεις προς τα παιδιά σου. Δεν πρόκειται να τους κάνεις κακό, δεν πρόκειται να συνωμοτήσεις εναντίον τους ούτε να τα χλευάσεις, ούτε φυσικά πρόκειται να τα κοροϊδέψεις επειδή είναι αδύναμα και ανίκανα. Μπορούν να κλάψουν, να ξεσπάσουν και να γκρινιάξουν μπροστά σου χωρίς αναστολές, σα να είναι μικρά παιδιά· μπορούν να φερθούν σαν κακομαθημένα, να κάνουν μούτρα ή πείσματα. Μόλις, όμως, εκτονώσουν τα συναισθήματά τους και τελειώσουν με τα μούτρα και τα πείσματα, πρέπει να κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν και να διαχειριστούν οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά τους. Αν το καταφέρουν αυτό χωρίς να χρειαστεί να κάνεις εσύ κάτι γι’ αυτά ή να τους προσφέρεις την οποιαδήποτε βοήθεια, πολύ καλά, θα έχεις και λίγο παραπάνω ελεύθερο χρόνο, έτσι δεν είναι; Και αφού έχουν πει αυτά τα πράγματα τα παιδιά σου, πρέπει κι εσύ να δείξεις λίγη αυτογνωσία. Τα παιδιά σου έχουν μεγαλώσει, είναι ανεξάρτητα. Το μόνο που ήθελαν ήταν να μιλήσουν μαζί σου γι’ αυτό το ζήτημα, δεν ζήτησαν τη βοήθειά σου. Αν δεν διαθέτεις σύνεση, μπορεί να σκεφτείς: «Είναι σημαντικό το ζήτημα. Αφού μου το λες, σημαίνει ότι με σέβεσαι, άρα δεν πρέπει να σου δώσω κάποια συμβουλή γι’ αυτό; Δεν θα πρέπει να σε βοηθήσω να αποφασίσεις;» Αυτό ονομάζεται υπερεκτίμηση των ικανοτήτων σου. Τα παιδιά σου απλώς σου μίλησαν για το ζήτημα, αλλά εσύ κάνεις λες και είσαι καμιά σημαντική προσωπικότητα. Δεν είναι σωστό αυτό. Σου μίλησαν γι’ αυτό το ζήτημα επειδή είσαι ο γονιός τους, σε σέβονται και σε εμπιστεύονται. Η αλήθεια είναι ότι είχαν τις ιδέες τους για το θέμα εδώ και καιρό, αλλά τώρα εσύ θέλεις να ανακατεύεσαι συνεχώς. Δεν είναι σωστό αυτό. Τα παιδιά σου σε εμπιστεύονται κι εσύ πρέπει να δείξεις ότι αξίζεις αυτήν την εμπιστοσύνη. Σεβάσου την απόφασή τους και μην ανακατεύεσαι στο ζήτημα, ούτε να παρέμβεις σ’ αυτό. Αν θέλουν τα παιδιά σου να ανακατευτείς, τότε μπορείς. Ας υποθέσουμε τώρα ότι, μόλις ανακατευτείς, συνειδητοποιείς το εξής: «Α, αυτός είναι πολύ μεγάλος μπελάς! Θα επηρεαστεί η εκτέλεση του καθήκοντός μου. Δεν γίνεται να ανακατευτώ· ως πιστός στον Θεό, δεν μπορώ να κάνω αυτά τα πράγματα». Στην περίπτωση αυτήν, πρέπει γρήγορα να αποστασιοποιηθείς από το θέμα. Πες πως τα παιδιά σου θέλουν ακόμα να ανακατευτείς και εσύ σκέφτεσαι: «Δεν θα ανακατευτώ. Πρέπει να το διαχειριστείς μόνος σου. Κάθισα με καλή διάθεση και σε άκουσα να γκρινιάζεις και όλα τα σχετικά, έχω ήδη ανταποκριθεί στην ευθύνη μου ως γονιού. Δεν γίνεται με τίποτα να παρέμβω σ’ αυτό το θέμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω μέσα στο λάκκο με τα φίδια. Να πέσεις εσύ, αν το θέλεις». Δεν είναι σωστό αυτό; Αυτό δείχνει ότι έχεις μια συγκεκριμένη στάση, και τη στάση σου ή τις αρχές σου δεν πρέπει να τις εγκαταλείπεις ποτέ. Αυτά οφείλουν να κάνουν οι γονείς. Το έχεις καταλάβει αυτό; Είναι εύκολο να τα καταφέρει κανείς όλα αυτά; (Ναι.) Η αλήθεια είναι ότι επιτυγχάνονται εύκολα, όμως αν βασίζεις πάντοτε τις πράξεις σου στα συναισθήματά σου και είσαι διαρκώς παγιδευμένος σ’ αυτά, θα δυσκολευτείς πολύ να τα πετύχεις. Το θεωρείς πολύ ψυχοφθόρο κάτι τέτοιο, σκέφτεσαι ότι ούτε να το εγκαταλείψεις αυτό το ζήτημα μπορείς ούτε να το επωμιστείς, ούτε μπροστά να κάνεις μπορείς ούτε πίσω. Τι σου έχει συμβεί, λοιπόν; Έχεις κολλήσει. Αν και θέλεις να ακούσεις τα λόγια του Θεού και να κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τα συναισθήματά σου· ναι μεν αγαπάς πολύ τα παιδιά σου, αλλά θεωρείς ότι δεν είναι σωστό αυτό, ότι δεν συμφωνεί με αυτά που δίδαξε ο Θεός και με τα λόγια Του. Έχεις μπλέξει και πρέπει να διαλέξεις: Ή θα εγκαταλείψεις τις προσδοκίες που έχεις από τους απογόνους σου και θα πάψεις να προσπαθείς να κουμαντάρεις τα παιδιά σου, επιτρέποντάς τους να πετάξουν ελεύθερα, αφού είναι πλέον αυτόνομοι ενήλικες, ή θα τα ακολουθήσεις. Πρέπει να διαλέξεις ένα από τα δύο. Αν διαλέξεις να ακολουθήσεις την οδό του Θεού και να ακούσεις τα λόγια Του, εγκαταλείποντας τις ανησυχίες και τα συναισθήματά σου για τα παιδιά σου, τότε πρέπει να κάνεις ό,τι οφείλει να κάνει ένας γονιός, να διατηρήσεις τη στάση σου και τις αρχές σου και να μην κάνεις πράγματα που σιχαίνεται ο Θεός και με τα οποία αηδιάζει. Μπορείς να το κάνεις αυτό; (Ναι.) Η αλήθεια είναι ότι μπορείς εύκολα να τα κάνεις όλα αυτά. Μόλις εγκαταλείψεις την αγάπη που έχεις μέσα σου, θα τα κατορθώσεις αυτά τα πράγματα. Ο πιο απλός τρόπος είναι να μην ανακατεύεσαι στη ζωή των παιδιών σου και να τα αφήνεις να κάνουν ό,τι θέλουν. Αν θέλουν να σου μιλήσουν για τα προβλήματά τους, τότε άκουσε τα. Φτάνει να γνωρίζεις απλώς ότι η κατάσταση είναι έτσι. Μόλις σου πουν αυτά που θέλουν, πες τους: «Σε νιώθω. Θέλεις να μου πεις κάτι άλλο; Αν θες να φας, θα σου φτιάξω κάτι. Αν δεν θες, τότε πήγαινε σπίτι σου. Αν χρειάζεσαι λεφτά, θα σου δώσω λίγα. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, θα κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου. Αν δεν μπορέσω να σε βοηθήσω, τότε πρέπει να βρεις μόνος σου τη λύση». Εάν επιμένουν να ζητάνε τη βοήθειά σου, τότε πες: «Έχουμε ήδη ανταποκριθεί στις ευθύνες που είχαμε απέναντί σου. Μόνο αυτά μπορούμε να κάνουμε, το βλέπεις· δεν έχουμε τις ικανότητες που έχεις εσύ. Αν θέλεις να ψάξεις να βρεις την επιτυχία στον κόσμο, είναι δική σου υπόθεση, εμάς μην μας μπλέκεις σ’ αυτό. Έχουμε μεγαλώσει πια, για μας έχει περάσει ο καιρός. Ως γονείς σου, η μόνη μας ευθύνη ήταν να σε μεγαλώσουμε και να σε κάνουμε ενήλικα. Όσο για το ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις και για το πώς θα ταλαιπωρηθείς, εμάς μη μας ανακατεύεις μ’ αυτά. Δεν πρόκειται να βασανιστούμε κι εμείς μαζί σου. Η αποστολή μας όσον αφορά εσένα έχει ήδη ολοκληρωθεί. Έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τον δικό μας τρόπο ζωής και τις δικές μας αποστολές, οι οποίες δεν έχουν σχέση με το να κάνουμε το οτιδήποτε για σένα, και δεν χρειάζεται να μας βοηθήσεις για να τις ολοκληρώσουμε. Τις αποστολές μας θα τις ολοκληρώσουμε μόνοι μας. Μη μας ζητάς να ανακατευτούμε με την καθημερινότητά σου ή με την ύπαρξή σου. Δεν έχουμε καμία σχέση μ’ αυτά». Να τους τα πεις ξεκάθαρα, και το θέμα θα τελειώσει εκεί· από κει και πέρα, μπορείς να έχεις επαφές μαζί τους, να επικοινωνείτε και να λέτε να νέα σας όποτε χρειάζεται. Τόσο απλό είναι! Τι οφέλη θα έχεις αν λειτουργείς μ’ αυτόν τον τρόπο; (Η ζωή γίνεται πολύ πιο εύκολη.) Θα έχεις, τουλάχιστον, αντιμετωπίσει κατάλληλα και ορθά το ζήτημα της σαρκικής οικογενειακής αγάπης. Θα είσαι ήρεμος ψυχικά και πνευματικά, δεν θα κάνεις άσκοπες θυσίες, ούτε θα πληρώνεις κάποιο πρόσθετο τίμημα· θα είσαι υποταγμένος στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και θα αφήνεις Εκείνον να χειρίζεται όλα αυτά τα ζητήματα. Θα ανταποκρίνεσαι σε όλες ανεξαιρέτως τις ευθύνες που αναλογούν στους ανθρώπους και τίποτα περισσότερο. Δεν θα προσπαθείς να ανακατεύεσαι σε πράγματα που δεν είναι δουλειά σου, ενώ θα ζεις όπως σου λέει ο Θεός να ζήσεις. Ο τρόπος με τον οποίο λέει ο Θεός στους ανθρώπους να ζουν είναι το καλύτερο μονοπάτι, γιατί έτσι ζουν μια πολύ ήρεμη, ευτυχισμένη, χαρούμενη και γαλήνια ζωή. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αν ζεις έτσι, όχι μόνο θα έχεις πιο πολύ χρόνο και ενέργεια για να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου και να δείξεις αφοσίωση σ’ αυτό, αλλά θα έχεις και πιο πολλή ενέργεια και χρόνο για να καταβάλεις προσπάθειες σχετικά με την αλήθεια. Σε αντίθεση μ’ αυτό, αν τα συναισθήματά σου, η σάρκα σου, τα παιδιά σου και η αγάπη σου για την οικογένειά σου δεσμεύουν και απορροφούν την ενέργειά σου και τον χρόνο σου, τότε δεν θα έχεις άλλη ενέργεια για να επιδιώξεις την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.)

Οι άνθρωποι, όταν ασχολούνται με την καριέρα τους στον κόσμο, δεν σκέφτονται τίποτα άλλο από το να επιδιώκουν πράγματα όπως οι κοσμικές τάσεις, το κύρος και το κέρδος, αλλά και οι σαρκικές απολαύσεις. Και πού οδηγεί αυτό; Στο να καταλαμβάνουν και να απορροφούν όλα αυτά τα πράγματα την ενέργειά σου, τον χρόνο σου και τα νιάτα σου. Μήπως έχουν κάποιο νόημα; Τι θα κερδίσεις στο τέλος απ’ αυτά; Ακόμα κι αν σου φέρουν κύρος και κέρδος, και πάλι θα είναι κάτι κενό. Ενώ αν αλλάξεις τρόπο ζωής; Αν τον χρόνο σου, την ενέργειά σου και το μυαλό σου τα απασχολούν μόνο η αλήθεια και οι αρχές, και αν σκέφτεσαι μόνο τα θετικά πράγματα, όπως για παράδειγμα πώς να εκτελείς καλά το καθήκον σου και πώς να προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού, και αν δαπανάς την ενέργειά σου και τον χρόνο σου γι’ αυτά τα θετικά πράγματα, τότε θα κερδίσεις κάτι διαφορετικό. Θα κερδίσεις τα πιο ουσιαστικά οφέλη. Θα μάθεις πώς να ζεις, πώς να συμπεριφέρεσαι, πώς να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο, γεγονός και πράγμα. Και μόλις μάθεις πώς να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο, γεγονός και πράγμα, αυτό θα σου δώσει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα να υποταχθείς με φυσικό τρόπο στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Μόλις καταφέρεις να υποταχθείς με φυσικό τρόπο στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, τότε θα γίνεις, χωρίς να το καταλάβεις, το είδος του ανθρώπου που αποδέχεται και αγαπάει ο Θεός. Σκέψου το, δεν είναι καλό αυτό; Ίσως να μην το ξέρεις ακόμα, αλλά όσο ζεις τη ζωή σου και αποδέχεσαι τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, θα φτάσεις χωρίς να το καταλάβεις στο σημείο να ζεις, να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, αλλά και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ασυναίσθητα, λοιπόν, θα υποταχθείς στα λόγια του Θεού, θα υποτάσσεσαι στις απαιτήσεις Του και θα τις ικανοποιείς. Τότε θα έχεις ήδη μετατραπεί, χωρίς καν να το καταλάβεις, στο είδος ανθρώπου που αποδέχεται, εμπιστεύεται και αγαπάει ο Θεός. Δεν είναι καταπληκτικό αυτό; (Είναι.) Αν, λοιπόν, δαπανήσεις την ενέργεια και τον χρόνο σου στην επιδίωξη της αλήθειας και στη σωστή εκτέλεση του καθήκοντός σου, τότε στο τέλος θα κερδίσεις τα πιο πολύτιμα πράγματα. Αν, από την άλλη, ζεις συνεχώς προς όφελος των συναισθημάτων σου, της σάρκας σου, των παιδιών σου, της δουλειάς σου, του κύρους και του κέρδους, αν μπλέκεις συνέχεια σε όλα αυτά, τότε στο τέλος τι θα κερδίσεις; Μόνο το κενό. Δεν πρόκειται να κερδίσεις απολύτως τίποτα, ενώ θα απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ από τον Θεό και στο τέλος Αυτός θα σε αποστραφεί και θα σε απορρίψει τελείως. Μετά απ’ αυτό, η ζωή σου θα έχει τελειώσει, θα έχεις χάσει την ευκαιρία να σωθείς. Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, οι γονείς πρέπει να εγκαταλείψουν όλες τους τις συναισθηματικές ανησυχίες, προσκολλήσεις και εμπλοκές που αφορούν τα ενήλικα παιδιά τους, όποιες κι αν είναι οι προσδοκίες που έχουν από αυτά. Δεν πρέπει να έχουν καθόλου προσδοκίες από τα παιδιά τους σε επίπεδο συναισθημάτων εξαιτίας της ιδιότητας ή της θέσης τους ως γονέων. Θα είναι τέλειο να καταφέρεις να πετύχεις αυτά τα πράγματα! Τουλάχιστον, θα έχεις ανταποκριθεί στις γονικές ευθύνες σου και ο Θεός θα σε βλέπει ως επαρκή άνθρωπο που τυχαίνει να είναι και γονιός. Από όποια ανθρώπινη οπτική γωνία κι αν εξετάσεις το θέμα, υπάρχουν συγκεκριμένες αρχές σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και σχετικά με την οπτική και τη στάση που πρέπει να υιοθετήσουν, ενώ ο Θεός έχει κάποια πρότυπα σχετικά μ’ αυτά τα πράγματα, σωστά; (Ναι.) Aς ολοκληρωθεί σ’ αυτό το σημείο η συναναστροφή μας πάνω στις προσδοκίες που έχουν οι γονείς από τους απογόνους τους και στις αρχές που οφείλουν να κάνουν πράξη όταν ενηλικιωθούν τα παιδιά τους. Γεια σας!

21 Μαΐου 2023