Οι μεγαλύτερες προσδοκίες των γονιών για τα παιδιά τους είναι, αφενός, η ελπίδα αυτά να ζήσουν μια καλή ζωή και, αφετέρου, η ελπίδα να τα έχουν δίπλα τους για να τους φροντίσουν στα γεράματά τους. Αν, για παράδειγμα, κάποιος γονιός αρρωστήσει ή βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιες δυσκολίες στη ζωή του, ελπίζει τα παιδιά του να τον βοηθήσουν στις ανησυχίες και τις δυσκολίες του, και να μοιραστούν μαζί του αυτό το φορτίο. Ελπίζουν να είναι τα παιδιά τους στο πλάι τους, όταν θα φύγουν από αυτόν τον κόσμο, έτσι ώστε να τα ξαναδούν μια τελευταία φορά. Αυτές οι δύο είναι συνήθως οι μεγαλύτερες προσδοκίες των γονιών από τα παιδιά τους και δυσκολεύονται πολύ να τις εγκαταλείψουν. Υπάρχει περίπτωση οι γονείς κάποιου να αρρωστήσουν ή να βρεθούν αντιμέτωποι με δυσκολίες και εκείνος να μην το μάθει. Τότε, είναι πιθανόν αυτά τα προβλήματα να λυθούν χωρίς τη δική του ανάμειξη. Αν όμως εκείνος μάθει για τα συγκεκριμένα ζητήματα, συνήθως δεν μπορεί να τα ξεπεράσει εύκολα, ειδικά όταν οι γονείς του έχουν αρρωστήσει βαριά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο να τα εγκαταλείψουν. Όταν πιστεύεις κατά βάθος ότι οι γονείς σου βρίσκονται στην ίδια σωματική, βιολογική ή λειτουργική κατάσταση που βρίσκονταν πριν από 10 ή 20 χρόνια, ότι είναι σε θέση να φροντίσουν τον εαυτό τους και να ζήσουν κανονικά, ότι παραμένουν υγιείς, νέοι και ακμαίοι, και όταν πιστεύεις ότι δεν σε χρειάζονται, τότε δεν θα ανησυχείς τόσο πολύ γι’ αυτούς μέσα σου. Αν, όμως, μάθεις ότι έχουν γεράσει, ότι το σώμα τους έχει εξασθενήσει και ότι χρειάζονται φροντίδα και συντροφιά, και βρίσκεσαι σε άλλο μέρος, αυτό μάλλον θα σε στενοχωρεί και θα σε επηρεάζει. Κάποιοι, μάλιστα, εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους και θέλουν να πάνε στο πατρικό τους για να δουν τους γονείς τους. Κάποιοι άνθρωποι που κυριεύονται από το συναίσθημα κάνουν και πιο παράλογες επιλογές, και λένε: «Αν γινόταν, θα έδινα στους γονείς μου 10 χρόνια από τη ζωή μου». Κάποιοι άλλοι σκοπεύουν να ζητήσουν ευλογίες για τους γονείς τους. Αγοράζουν γι’ αυτούς κάθε λογής προϊόντα ευεξίας και συμπληρώματα διατροφής, και όταν μαθαίνουν ότι εκείνοι αρρωσταίνουν σοβαρά, εγκλωβίζονται στα συναισθήματά τους και θέλουν να τρέξουν αμέσως στο πλευρό τους. Κάποιοι λένε το εξής: «Μακάρι να αρρώσταινα εγώ αντί οι γονείς μου», ενώ αδιαφορούν για το καθήκον που θα έπρεπε να εκτελούν και αγνοούν την αποστολή από τον Θεό. Οι άνθρωποι, λοιπόν, υπό τέτοιες συνθήκες είναι πολύ πιθανό να γίνουν αδύναμοι και να μπουν σε πειρασμό. Αν μαθαίνατε ότι οι γονείς σας είχαν αρρωστήσει σοβαρά, θα κλαίγατε; Ειδικότερα, κάποιοι λαμβάνουν επιστολές από το πατρικό τους, στις οποίες ο γιατρός τους προετοιμάζει για το μοιραίο. Τι σημαίνει «τους προετοιμάζει για το μοιραίο»; Είναι ευνόητη αυτή η φράση. Σημαίνει ότι οι γονείς θα πεθάνουν σε λίγες μέρες. Μια τέτοια στιγμή, θα σκεφτόσουν: «Οι γονείς μου είναι ακόμα πενηντάρηδες. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τι έπαθαν;» Και όταν σου απαντούσαν «καρκίνο», αμέσως θα σκεφτόσουν: «Πώς το έπαθαν; Είμαι τόσα χρόνια μακριά, τους λείπω και έχουν τόσο δύσκολη ζωή· γι’ αυτό έπαθαν καρκίνο;» Τότε θα έριχνες αμέσως όλο το φταίξιμο στον εαυτό σου: «Οι γονείς μου έχουν τόσο δύσκολη ζωή και δεν έχω μοιραστεί τα φορτία τους μαζί τους. Τους λείπω και ανησυχούν για μένα, δεν έχω μείνει στο πλάι τους. Τους έχω απογοητεύσει και τους έχω κάνει να υποφέρουν, επειδή τους λείπω συνέχεια. Ξόδεψαν τόσο χρόνο για να με μεγαλώσουν, και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το μόνο που κατάφερα ήταν να τους κάνω να υποφέρουν!» Όσο πιο πολύ θα το σκεφτόσουν, τόσο πιο πολύ θα θεωρούσες ότι τους είχες απογοητεύσει και ότι είχες χρέος απέναντί τους. Τότε θα έλεγες μέσα σου: «Όχι, δεν γίνεται αυτό. Πιστεύω στον Θεό, εκτελώ το καθήκον ενός δημιουργήματος και ολοκληρώνω την αποστολή από τον Θεό. Κανέναν δεν απογοήτευσα». Μετά, όμως, θα σκεφτόσουν το εξής: «Οι γονείς μου είναι πολύ μεγάλοι και δεν έχουν άλλο παιδί στο πλάι τους για να τους φροντίσει. Άραγε γιατί με μεγάλωσαν;» Θα ήσουν διχασμένος, αλλά όπως κι αν το σκεφτόσουν, δεν θα μπορούσες να το ξεπεράσεις. Όχι μόνο θα έκλαιγες, αλλά θα παγιδευόσουν στα συναισθήματά σου για τους γονείς σου. Είναι εύκολο να τους εγκαταλείψεις, σε τέτοιες συνθήκες; Θα έλεγες: «Οι γονείς μου με γέννησαν και με μεγάλωσαν. Δεν περίμεναν να γίνω πάμπλουτος ούτε μου ζήτησαν ποτέ τίποτα το υπερβολικό. Ήλπιζαν απλώς να είμαι δίπλα τους όταν αρρώσταιναν και με είχαν ανάγκη, να τους συντροφεύω και να απαλύνω τον πόνο τους. Ούτε καν αυτό δεν έχω κάνει!» Θα έκλαιγες από τη μέρα που θα μάθαινες ότι οι γονείς σου είχαν αρρωστήσει βαριά μέχρι τη μέρα που θα πέθαιναν. Αν σας συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα λυπόσασταν; Θα κλαίγατε; Θα δακρύζατε; (Ναι.) Θα κλονιζόταν εκείνη τη στιγμή η αποφασιστικότητα και οι φιλοδοξίες σου; Θα ένιωθες την ανάγκη να τρέξεις βεβιασμένα και απερίσκεπτα πίσω στους γονείς σου; Θα πίστευες, βαθιά μέσα σου, ότι είσαι αχάριστος και αναίσθητος και ότι οι γονείς σου σε μεγάλωσαν τζάμπα; Θα ένιωθες συνέχεια ντροπή να αντικρίσεις τους γονείς σου; Θα θυμόσουν όλη την ώρα ότι σε μεγάλωσαν και το πόσο καλοί ήταν απέναντί σου; (Ναι.) Θα παράταγες το καθήκον σου; Θα έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να μάθεις από φίλους, αδελφούς και αδελφές τα τελευταία νέα των γονιών σου; Όλοι οι άνθρωποι θα εκδηλώνονταν έτσι, σωστά; Είναι, λοιπόν, εύκολο να λυθεί αυτό το πρόβλημα; Πώς πρέπει να κατανοήσεις αυτά τα ζητήματα; Πώς πρέπει να το βλέπεις αν οι γονείς σου αρρωστήσουν ή πάθουν κάποια μεγάλη συμφορά; Αν διακρίνεις καλά το ζήτημα, θα μπορέσεις να το εγκαταλείψεις. Αν δεν τα καταφέρεις, τότε δεν θα μπορέσεις να το εγκαταλείψεις. Νομίζεις διαρκώς ότι όλα όσα πέρασαν και βίωσαν οι γονείς σου έχουν σχέση μ’ εσένα και ότι πρέπει να μοιραστείς αυτά τα φορτία· ρίχνεις πάντα το φταίξιμο στον εαυτό σου, νομίζεις πάντα ότι όλα αυτά έχουν κάποια σχέση μ’ εσένα, θέλεις συνεχώς να ανακατεύεσαι. Είναι σωστή αυτή η ιδέα; (Όχι.) Γιατί; Ποια θα έπρεπε να είναι η άποψή σου γι’ αυτά τα πράγματα; Ποιες εκδηλώσεις είναι κανονικές και ποιες όχι; Ποιες είναι παράλογες και δεν συμφωνούν με την αλήθεια; Θα αναφερθούμε πρώτα στις κανονικές εκδηλώσεις. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται απ’ τους γονείς τους· προέρχονται από τη σάρκα και έχουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και δεν μπορεί κανένας να τα αποφύγει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα· ακόμη και τα ζωάκια έχουν, πόσο μάλλον οι άνθρωποι. Κάποιοι, όμως, έχουν λίγο πιο έντονα συναισθήματα, ενώ άλλοι πιο ήπια. Ωστόσο, όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις, κάθε άνθρωπος έχει συναισθήματα. Είτε οφείλεται στα συναισθήματα, είτε στην ανθρώπινη φύση, είτε στον ορθολογισμό, κάθε άνθρωπος θα αναστατωνόταν όταν μάθαινε ότι έχουν αρρωστήσει οι γονείς του, ότι έχουν βιώσει κάποια μεγάλη συμφορά ή ότι υποφέρουν. Όλοι θα αναστατώνονταν. Είναι πολύ φυσιολογικό να αναστατωθεί κάποιος, πρόκειται για ανθρώπινο ένστικτο, είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και των συναισθημάτων τους. Είναι μια κανονική εκδήλωση των ανθρώπων. Όταν οι γονείς τους πάθουν μια σοβαρή ασθένεια ή αντιμετωπίσουν μια μεγάλη συμφορά, είναι πολύ φυσιολογικό να στενοχωρηθούν, να κλάψουν, να νιώσουν πιεσμένοι, να ψάξουν να βρουν τρόπους να λύσουν τα προβλήματα και να μοιραστούν το φορτίο με τους γονείς τους. Για κάποιους, ο αντίκτυπος θα φανεί και στον οργανισμό τους· δεν μπορούν να φάνε, νιώθουν έναν κόμπο στο στομάχι και είναι όλη μέρα κακόκεφοι. Έτσι εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους τα οποία είναι απολύτως κανονικά. Δεν πρέπει να σε κατακρίνουν για αυτές τις κανονικές εκδηλώσεις· μην προσπαθείς να τις αποφύγεις και σίγουρα μη δέχεσαι την κριτική κανενός άλλου πάνω σ’ αυτές. Αν εκδηλώνεσαι έτσι, σημαίνει ότι έχεις αληθινά συναισθήματα για τους γονείς σου και ότι έχεις την επίγνωση της συνείδησης· είσαι κανονικός, συνηθισμένος άνθρωπος. Δεν πρέπει να σου ασκεί κανείς κριτική επειδή έχεις αυτές τις συναισθηματικές εκδηλώσεις ή ανάγκες. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις ανήκουν στο πλαίσιο του ορθολογισμού και της συνείδησης. Πότε, λοιπόν, δεν είναι κανονικές οι εκδηλώσεις; Όταν ξεφεύγουν από τα όρια του ορθολογισμού. Όταν οι άνθρωποι, μόλις τους συμβούν αυτά τα πράγματα, θέλουν αμέσως να τα παρατήσουν όλα και να γυρίσουν στο πλάι των γονιών τους. Όταν ρίχνουν αμέσως το φταίξιμο στον εαυτό τους και εγκαταλείπουν τα ιδανικά, τις φιλοδοξίες και την αποφασιστικότητα που είχαν παλιότερα, ακόμη και τους όρκους που είχαν πάρει ενώπιον του Θεού. Αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι κανονικές και ξεπερνούν τα όρια του ορθολογισμού, είναι πολύ παρορμητικές! Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιλέξουν το σωστό και ορθό μονοπάτι όταν βρίσκονται εν βρασμώ ψυχής. Δεν είναι απλό να επιλέξεις το μονοπάτι της εκτέλεσης ενός καθήκοντος και να αποφασίσεις να εκτελέσεις το καθήκον ενός δημιουργήματος· είναι αναντικατάστατο. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μια απόφαση που μπορεί να πάρει κανείς εν βρασμώ ψυχής. Επίσης, είναι το ορθό μονοπάτι· δεν πρέπει το περιβάλλον, οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που βρίσκονται γύρω σου να σε κάνουν να αλλάξεις την απόφασή σου να βαδίσεις στο ορθό μονοπάτι της ζωής. Αυτόν τον ορθολογισμό πρέπει να έχεις. Ούτε οι γονείς σου ούτε οποιαδήποτε άλλη μεγάλη αλλαγή δεν πρέπει να επηρεάζει το πιο σημαντικό πράγμα, δηλαδή την εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος. Αυτή είναι η μία πτυχή του ζητήματος. Μια άλλη πτυχή είναι η εξής: μπορείς να καθορίσεις εσύ πράγματα όπως το αν θα αρρωστήσουν οι γονείς σου, το πότε θα αρχίσουν να αρρωσταίνουν και τις συνέπειες στις οποίες μπορεί να οδηγήσει αυτό; Μπορεί να πεις: «Ίσως αυτό έγινε επειδή δεν ήμουν σωστό παιδί απέναντί τους. Αν όλα αυτά τα χρόνια έβγαζα λεφτά και δούλευα φιλότιμα, και αν ήμουν ευκατάστατος, θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπίσει νωρίτερα αυτήν την ασθένεια, και δεν θα είχε επιδεινωθεί τόσο πολύ. Φταίει το ότι δεν ήμουν σωστό παιδί». Είναι σωστή αυτή η σκέψη; (Όχι.) Αν κάποιος έχει λεφτά, μπορεί να αγοράσει την υγεία του και να μην αρρωστήσει; (Όχι.) Στον κόσμο αυτόν δεν αρρωσταίνουν ποτέ οι πλούσιοι; Τα πάντα, από τη στιγμή που κάποιος νιώθει ότι κάτι έχει, μέχρι να αρρωστήσει και τελικά να πεθάνει, είναι προκαθορισμένα από τον Θεό. Πώς είναι δυνατόν να το καθορίσει αυτό οποιοσδήποτε άνθρωπος; Πώς είναι δυνατόν να το καθορίσει αυτό τα λεφτά; Πώς είναι δυνατόν να το καθορίσει το περιβάλλον του ατόμου; Τα πάντα τα καθορίζει η κυριαρχία και οι διευθετήσεις του Θεού. Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, να αναλύεις ή να ερευνάς υπερβολικά αν οι γονείς σου έχουν αρρωστήσει σοβαρά ή αν αντιμετωπίζουν κάποια μεγάλη συμφορά, και ασφαλώς δεν πρέπει να αφιερώνεις ενέργεια σ’ αυτό —είναι ανώφελο. Η γέννηση, τα γεράματα, οι αρρώστιες, ο θάνατος και η αντιμετώπιση διαφόρων μεγάλων και μικρών ζητημάτων στη ζωή είναι πολύ κανονικές καταστάσεις. Αν είσαι ενήλικας, τότε πρέπει να σκεφτείς ώριμα και να προσεγγίσεις αυτό το θέμα ήρεμα και σωστά ως εξής: «Οι γονείς μου αρρώστησαν. Κάποιοι λένε ότι φταίει που τους έλειψα τόσο πολύ· γίνεται αυτό; Ναι, σίγουρα τους έχω λείψει. Πώς είναι δυνατόν να μη σου λείπει το ίδιο σου το παιδί; Κι εμένα μου έλειψαν, εγώ γιατί δεν αρρώστησα;» Γίνεται να αρρωστήσει κανείς επειδή του λείπουν τα παιδιά του; Δεν γίνεται. Και τι συμβαίνει όταν αντιμετωπίζουν τόσο σημαντικά ζητήματα οι γονείς σου; Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αυτά τα ζητήματα τα έχει ενορχηστρώσει στη ζωή τους ο Θεός. Τα έχει ενορχηστρώσει το χέρι του Θεού. Μην επικεντρώνεσαι σε αντικειμενικούς λόγους και αιτίες. Ήταν δεδομένο ότι οι γονείς σου θα αντιμετώπιζαν αυτό το ζήτημα όταν έφταναν σ’ αυτήν την ηλικία, ήταν αναμενόμενο να πληγούν από αυτήν την ασθένεια. Αν ήσουν εσύ εκεί, δεν θα το πάθαιναν; Αν δεν ήταν γραφτό από τον Θεό να αρρωστήσουν, τότε δεν θα είχαν πάθει τίποτα, ακόμη και αν δεν ήσουν κοντά τους. Αν ήταν γραφτό να πάθουν στη ζωή τους αυτήν τη μεγάλη συμφορά, τότε τι θα πετύχαινες αν ήσουν στο πλευρό τους; Δεν θα μπορούσαν ούτως ή άλλως να το αποφύγουν, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Σκέψου εκείνους που δεν πιστεύουν στο Θεό. Δεν είναι όλοι μαζί με τις οικογένειές τους κάθε χρόνο; Όταν τύχει σ’ εκείνους τους γονείς κάποια μεγάλη συμφορά, είναι μαζί τους και τα παιδιά τους και οι συγγενείς τους, έτσι δεν είναι; Όταν αρρωστήσουν αυτοί οι γονείς ή όταν χειροτερέψουν οι αρρώστιες τους, φταίει το γεγονός ότι τους εγκατέλειψαν τα παιδιά τους; Όχι, δεν φταίει αυτό, είναι γραφτό τους να συμβεί. Απλώς εσύ, ως παιδί τους, λόγω του δεσμού αίματος που έχεις με τους γονείς σου, θα στενοχωρηθείς όταν μάθεις ότι αρρώστησαν, ενώ οι άλλοι δεν θα αισθανθούν τίποτα. Είναι πολύ φυσιολογικό αυτό. Όμως, όταν οι γονείς σου αντιμετωπίζουν μια τέτοια μεγάλη συμφορά δεν πρέπει να αναλύσεις και να ερευνήσεις το ζήτημα ή να σκεφτείς πώς να απαλλαγείς από αυτό ή να το επιλύσεις. Οι γονείς σου είναι ενήλικες· τους έχουν συμβεί τέτοια πράγματα στην κοινωνία ουκ ολίγες φορές. Αν ο Θεός οργανώσει ένα περιβάλλον για να τους απαλλάξει από το ζήτημα, τότε αυτό, αργά ή γρήγορα, θα εξαλειφθεί πλήρως. Αν το ζήτημα είναι γι’ αυτούς εμπόδιο ζωής, και πρέπει να βιώσουν αυτήν την εμπειρία, τότε είναι στο χέρι του Θεού για πόσο διάστημα πρέπει να τη βιώσουν. Πρέπει να τη βιώσουν και δεν γίνεται να την αποφύγουν. Αν θέλεις να λύσεις μόνος σου αυτό το ζήτημα, να το αναλύσεις και να ερευνήσεις την πηγή, τις αιτίες και τις συνέπειές του, τότε είσαι ανόητος. Δεν υπάρχει λόγος, είναι περιττό να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο. Δεν πρέπει να ενεργείς έτσι, να το αναλύεις, να το ερευνάς και να έρχεσαι σε επαφή με τους συμμαθητές σου και τους φίλους σου για να σε βοηθήσουν, να έρχεσαι σε επαφή με το νοσοκομείο για λογαριασμό των γονιών σου, ώστε να βρεις τους καλύτερους γιατρούς και το καλύτερο κρεβάτι στο νοσοκομείο· δεν είναι ανάγκη να σπας το κεφάλι σου με όλα αυτά. Αν όντως σου περισσεύει ενέργεια, τότε κάνε σωστά το καθήκον που οφείλεις να εκτελέσεις τώρα. Οι γονείς σου έχουν τη δική τους μοίρα. Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από την ώρα του θανάτου του. Οι γονείς σου δεν είναι κύριοι της μοίρας σου, και αντίστοιχα, ούτε εσύ είσαι κύριος της μοίρας των γονιών σου. Αν κάτι είναι γραφτό τους να γίνει, εσύ τι μπορείς να κάνεις; Αν ανησυχείς και ψάχνεις να βρεις λύσεις, τι θα πετύχεις; Τίποτα δεν μπορείς να πετύχεις· το αποτέλεσμα εξαρτάται από τις προθέσεις του Θεού. Αν Εκείνος θέλει να τους πάρει και να σου επιτρέψει να εκτελέσεις το καθήκον σου ανενόχλητος, τότε μπορείς εσύ να το εμποδίσεις; Μπορείς να συζητήσεις με τον Θεό τους όρους; Τι πρέπει να κάνεις εκείνη τη στιγμή; Να σπας το κεφάλι σου για να βρεις λύσεις, να το ερευνάς, να το αναλύεις, να επιρρίπτεις τις ευθύνες στον εαυτό σου και να ντρέπεσαι να αντικρίσεις τους γονείς σου; Αυτά πρέπει να σκέφτεται και να κάνει ένας άνθρωπος; Όλα αυτά εκδηλώνουν ότι δεν υποτάσσεσαι στον Θεό και στην αλήθεια· είναι εκδηλώσεις παράλογες, ασύνετες και επαναστατικές απέναντι στον Θεό. Δεν πρέπει να έχουν αυτές τις εκδηλώσεις οι άνθρωποι. Το καταλαβαίνεις; (Ναι.)

Κάποιοι λένε «Ξέρω ότι δεν πρέπει να αναλύω και να ερευνάω γιατί αρρώστησαν οι γονείς μου ή γιατί τους βρήκε μεγάλη συμφορά. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα να το κάνω και ότι πρέπει να το προσεγγίσω με βάση τις αλήθεια-αρχές, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να μην το αναλύσω ή να το ερευνήσω». Ας λύσουμε, λοιπόν, το πρόβλημα της αυτοσυγκράτησης, έτσι ώστε να μην αναγκάζεσαι πια να περιορίζεσαι. Πώς μπορείς να το πετύχεις; Σ’ αυτήν τη ζωή, οι άνθρωποι που έχουν υγιή οργανισμό αρχίζουν να εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια γήρανσης μετά τα 50 ή τα 60 τους. Εξασθενούν οι μύες και τα οστά τους, μειώνεται η δύναμή τους, δεν μπορούν να κοιμηθούν καλά και να φάνε πολύ. Δεν έχουν πολλή ενέργεια για να δουλέψουν, να διαβάσουν ή να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά. Αρχίζουν να εμφανίζουν διάφορες παθήσεις, όπως υψηλή πίεση, διαβήτη, καρδιοπάθεια, καρδιαγγειακές ή εγκεφαλικές παθήσεις και ούτω καθεξής. Όσοι είναι λίγο πιο υγιείς, αν και παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα του γήρατος, συνεχίζουν να λειτουργούν, και τα συμπτώματα αυτά δεν τους εμποδίζουν να ζουν και να εργάζονται κανονικά. Μια χαρά ως εδώ. Όσοι, όμως, δεν είναι τόσο υγιείς, επηρεάζονται από αυτά τα συμπτώματα και δεν μπορούν να εργαστούν και να ζήσουν κανονικά, ενώ κάποιες φορές χρειάζεται να πάνε στο νοσοκομείο για να τους δει ο γιατρός. Κάποιοι υποφέρουν από κρυολογήματα ή πονοκεφάλους· άλλοι παθαίνουν εντερίτιδα ή διάρροια και, κάθε φορά χρειάζεται να μείνουν στο κρεβάτι για δύο μέρες. Κάποιοι έχουν υψηλή πίεση και τους πιάνει τέτοια ζαλάδα που δεν μπορούν να περπατήσουν, να οδηγήσουν ή να βγουν απ’ το σπίτι. Άλλοι έχουν ακράτεια και δεν αισθάνονται άνετα, οπότε σπάνια βγαίνουν και ταξιδεύουν με συγγενείς και φίλους. Άλλοι έχουν αλλεργίες σε διάφορα φαγητά. Κάποιοι δεν κοιμούνται καλά και δεν μπορούν να κοιμηθούν σε μέρη με φασαρία· μόλις μετακομίσουν, δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να κοιμηθούν. Όλα αυτά τα πράγματα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή και στη δουλειά αυτών των ανθρώπων. Κάποιοι δεν μπορούν να δουλέψουν πάνω από τρεις με τέσσερις συνεχόμενες ώρες. Και έπειτα υπάρχουν και ακόμη πιο σοβαρές περιπτώσεις, κατά τις οποίες οι άνθρωποι παθαίνουν στα 50 ή 60 τους χρόνια κάποια ανίατη ασθένεια, όπως καρκίνο, διαβήτη, ρευματική καρδιοπάθεια, άνοια, Πάρκινσον και ούτω καθεξής. Είτε τις παθήσεις αυτές τις προκαλούν αυτά που έτρωγαν, είτε η ρύπανση του περιβάλλοντος, του αέρα ή του νερού, είναι νόμος για τον ανθρώπινο οργανισμό ότι, μετά την ηλικία των 45 για τις γυναίκες και των 50 για τους άνδρες, το σώμα τους αρχίζει σιγά-σιγά να φθείρεται. Κάθε μέρα λένε ότι νιώθουν δυσφορία εδώ ή ότι πονάνε εκεί, πηγαίνουν στον γιατρό για να τους δει, και αποδεικνύεται ότι έχουν καρκίνο τελικού σταδίου. Στο τέλος, ο γιατρός λέει: «Πήγαινε σπίτι σου, δεν θεραπεύεται». Όλοι οι άνθρωποι θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτές τις ασθένειες της σάρκας. Σήμερα είναι εκείνοι, αύριο θα είστε εσείς και εμείς. Με βάση την ηλικία και με τη σειρά, όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται, γερνάνε, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν —από τα νιάτα θα περάσουν στα γηρατειά, στα γηρατειά θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν— είναι νόμος αυτό. Απλώς, όταν μάθεις ότι αρρώστησαν οι γονείς σου, επειδή είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι, εκείνοι για τους οποίους ανησυχείς περισσότερο και αυτοί που σε μεγάλωσαν, δεν θα καταφέρεις να υπερβείς το εμπόδιο των συναισθημάτων σου και θα σκεφτείς το εξής: «Όταν πεθαίνουν οι γονείς των άλλων, δεν νιώθω τίποτα. Όμως, δεν γίνεται να αρρωστήσουν οι δικοί μου γονείς, κάτι τέτοιο θα με στενοχωρούσε. Δεν το αντέχω, πονάει η καρδιά μου. Δεν μπορώ να προσπεράσω τα συναισθήματά μου!» Μόνο και μόνο επειδή είναι οι δικοί σου γονείς, θεωρείς ότι δεν πρέπει να γεράσουν, να αρρωστήσουν και ότι φυσικά δεν πρέπει να πεθάνουν —έχει νόημα αυτό; Δεν έχει νόημα ούτε ισχύει. Το καταλαβαίνεις; (Ναι.) Όλοι οι άνθρωποι θα δουν τους γονείς τους να γερνάνε, να αρρωσταίνουν, και σε σοβαρές περιπτώσεις βλέπουν τους γονείς τους να μένουν κατάκοιτοι ή να γίνονται φυτά. Οι γονείς κάποιων ανθρώπων έχουν υψηλή πίεση, μερική παράλυση, παθαίνουν εγκεφαλικά, ή πάσχουν από κάποια σοβαρή αρρώστια και πεθαίνουν. Όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αυτοπροσώπως μάρτυρες, θα δουν ή θα μάθουν ότι οι γονείς τους γερνάνε, αρρωσταίνουν και μετά πεθαίνουν. Απλώς κάποιοι το μαθαίνουν αυτό νωρίτερα, όταν οι γονείς τους είναι γύρω στα 50. Κάποιοι άλλοι το μαθαίνουν όταν οι γονείς τους είναι γύρω στα 60. Και άλλοι γονείς φτάνουν στα 80, στα 90 ή στα 100 μέχρι να πεθάνουν. Όποτε, όμως, κι αν ακούσεις αυτά τα νέα, μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα αποδεχτείς αυτό το γεγονός ως γιος ή ως κόρη. Αν είσαι ενήλικας, θα πρέπει να έχεις ώριμο τρόπο σκέψης και σωστή στάση απέναντι στη γέννηση, στα γηρατειά, στις αρρώστιες και στον θάνατο, και να μην είσαι παρορμητικός· πρέπει να μπορείς να αντέξεις όταν μαθαίνεις ότι οι γονείς σου αρρώστησαν ή ότι τους είπαν οι γιατροί πως η ασθένειά τους δεν θεραπεύεται. Η γέννηση, τα γεράματα, οι αρρώστιες και ο θάνατος είναι πράγματα που οφείλει ο κάθε άνθρωπος να αποδεχτεί. Εσύ, λοιπόν, γιατί δεν μπορείς να το αντέξεις; Γιατί θέλεις να παραβιάσεις τον νόμο που έχει ορίσει ο Θεός για τη γέννηση και τον θάνατο του ανθρώπου; Γιατί δεν τον αποδέχεσαι; Τι πρόθεση έχεις; Δεν θέλεις να πεθάνουν οι γονείς σου, δεν θέλεις να ζήσουν σύμφωνα με τον νόμο της γέννησης, των γηρατειών, της αρρώστιας και του θανάτου που έχει καθορίσει ο Θεός. Θέλεις να τους αποτρέψεις από το να αρρωστήσουν και να πεθάνουν. Τι θα ήταν τότε; Δεν θα ήταν φτιαγμένοι από πλαστικό; Θα παρέμεναν άνθρωποι σε μια τέτοια περίπτωση; Πρέπει, λοιπόν, να αποδεχτείς αυτό το γεγονός. Πριν μάθεις ότι οι γονείς σου έχουν γεράσει, έχουν αρρωστήσει ή ότι έχουν πεθάνει, πρέπει να προετοιμαστείς μέσα σου. Μια μέρα, αργά ή γρήγορα, όλοι οι άνθρωποι θα γεράσουν, θα φθαρούν και θα πεθάνουν. Γιατί να μη βιώσουν αυτό το εμπόδιο και οι γονείς σου ως κανονικοί άνθρωποι; Πρέπει να το βιώσουν, κι εσύ πρέπει να προσεγγίσεις σωστά το θέμα. Το λύσαμε αυτό το ζήτημα; Μπορείς τώρα να αντιμετωπίσεις ορθολογικά αυτά τα πράγματα; (Ναι.) Όταν, λοιπόν, στο μέλλον οι γονείς σου αρρωστήσουν σοβαρά ή τους συμβεί κάποια μεγάλη συμφορά, πώς θα το προσεγγίσεις; Λάθος είναι αν το αγνοήσεις, και αν το κάνεις, οι άλλοι θα πουν: «Είσαι βάτραχος ή φίδι; Πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο ψυχρός;» Κανονικός άνθρωπος είσαι, οπότε πρέπει να έχεις κάποια αντίδραση. Πρέπει να σκεφτείς το εξής: «Οι γονείς μου πέρασαν δύσκολα στη ζωή τους και προσβλήθηκαν από αυτήν την ασθένεια σε μικρή ηλικία. Δεν έχουν απολαύσει ευλογίες, και δεν πίστευαν με ζήλο στον Θεό. Κάπως έτσι ήταν η ζωή τους. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα, δεν έχουν βαδίσει στο ορθό μονοπάτι ούτε έχουν επιδιώξει την αλήθεια. Απλώς άφηναν τον χρόνο να κυλάει. Δεν έχουν καμία διαφορά από τα ζώα· είναι σαν γέρικες αγελάδες ή γέρικα άλογα. Τώρα που έχουν αρρωστήσει σοβαρά, αναγκαστικά θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, αλλά ελπίζω να μειώσει ο Θεός κάποια από τα βάσανά τους». Αρκεί να προσευχηθείς γι’ αυτούς μέσα απ’ την καρδιά σου. Τι μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος; Αν δεν είσαι μαζί με τους γονείς σου, τότε δεν μπορείς να κάνεις τίποτα· αλλά ακόμα και δίπλα τους να είσαι, τι μπορείς να κάνεις; Πόσοι είναι εκείνοι που έχουν δει αυτοπροσώπως τους γονείς τους να περνάνε από τα νιάτα στα γηρατειά, από τα γηρατειά στις διάφορες αρρώστιες, από τις διάφορες αυτές αρρώστιες στην αδυναμία να θεραπευτούν, ώσπου να δηλωθούν νεκροί και να σταλούν στο νεκροτομείο; Πάρα πολλοί είναι. Όλα αυτά τα παιδιά, παρόλο που μένουν με τους γονείς τους, τι μπορούν να κάνουν; Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα· το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παρακολουθούν. Αν δεν παρακολουθήσεις τώρα τη διαδικασία αυτή, θα γλιτώσεις από μερικά προβλήματα· καλύτερα να μην την παρακολουθήσεις, δεν θα σου έκανε καλό. Καλά δεν λέω; (Ναι.) Σχετικά με το ζήτημα αυτό, αφενός πρέπει να διακρίνεις πως το γεγονός ότι οι άνθρωποι γεννιούνται, γερνάνε, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν είναι ένας νόμος που έχει ορίσει ο Θεός· αφετέρου, πρέπει να διακρίνεις ξεκάθαρα τις ευθύνες που πρέπει να εκπληρώνουν οι άνθρωποι αλλά και τη μοίρα τους, να μην είσαι παράλογος και να μην κάνεις παρορμητικά ή ανόητα πράγματα. Γιατί δεν πρέπει να κάνεις παρορμητικά ή ανόητα πράγματα; Γιατί όχι μόνο είναι ανώφελο αλλά θα αποκαλυφθεί και η ανοησία σου. Και το πιο σοβαρό είναι ότι την ώρα που κάνεις ανόητα πράγματα, επαναστατείς ενάντια στον Θεό, και ο Θεός αυτό το αποστρέφεται, δεν Του αρέσει. Όσον αφορά το δόγμα, έχεις καταλάβει και έχεις ξεκαθαρίσει όλες αυτές τις αλήθειες, αλλά επιμένεις στο δικό σου μονοπάτι και κάνεις κάποια πράγματα με πείσμα και σκόπιμα, κι έτσι ο Θεός δεν σε συμπαθεί, σε αποστρέφεται. Τι αποστρέφεται σ’ εσένα; Αποστρέφεται το πείσμα, την ανοησία και την επαναστατικότητά σου. Νομίζεις ότι έχεις κάποια ανθρώπινα αισθήματα, αλλά ο Θεός σε χαρακτηρίζει πεισματάρη και ανόητο. Είσαι πεισματάρης, ανόητος, ηλίθιος και αδιάλλακτος, ενώ δεν αποδέχεσαι την αλήθεια και δεν υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Ο Θεός σού έχει πει ξεκάθαρα την ουσία, την πηγή και τις συγκεκριμένες αρχές άσκησης που περιλαμβάνει αυτό το ζήτημα, αλλά εσύ συνεχίζεις να θες να τα διαχειριστείς όλα αυτά με τα συναισθήματά σου, κι έτσι ο Θεός δεν σε συμπαθεί. Αν, τελικά, δεν διώξει ο Θεός την αρρώστια των γονιών σου, αν πρέπει να αρρωστήσουν βαριά και να πεθάνουν, τότε αυτό θα γίνει. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να το αλλάξει κανένας άνθρωπος. Αν εσύ θέλεις να το αλλάξεις, το μόνο που αποδεικνύει αυτό είναι ότι θέλεις να αλλάξεις την κυριαρχία του Θεού με τα δικά σου χέρια και με τις δικές σου μεθόδους. Αντιτίθεσαι στον Θεό κι αυτό συνιστά την πιο σοβαρή επαναστατικότητα. Και αν δεν θες να αντιταχθείς στον Θεό, τότε, μόλις μάθεις ότι συνέβησαν αυτά τα πράγματα στους γονείς σου, πρέπει να είσαι ήρεμος και να ψάξεις να βρεις ένα μέρος όπου θα κλάψεις μόνος σου, θα σκεφτείς και θα προσευχηθείς, ή θα εκδηλώσεις τη λαχτάρα σου στους αδελφούς και τις αδελφές που βρίσκονται γύρω σου. Μόνο αυτό χρειάζεται να κάνεις. Μη σκέφτεσαι να αλλάξεις κάτι, και βεβαίως μην κάνεις ανόητα πράγματα. Μην προσεύχεσαι στον Θεό να διώξει την αρρώστια των γονιών σου και να τους αφήσει να ζήσουν λίγα χρόνια ακόμα ή να τους δώσει δύο χρόνια απ’ τη δική σου ζωή, μόνο και μόνο επειδή πιστεύεις σ’ Αυτόν ή λόγω του ότι έχεις εγκαταλείψει την οικογένειά σου και την καριέρα σου για να εκτελέσεις τόσα χρόνια το καθήκον σου. Μην κάνεις αυτά τα πράγματα. Ο Θεός δεν πρόκειται να ακούσει τέτοιες προσευχές, και αποστρέφεται αυτού του είδους τις σκέψεις και τις προσευχές. Μην ταράζεις και μη θυμώνεις τον Θεό. Ο Θεός αποστρέφεται πιο πολύ τους ανθρώπους που επιθυμούν να χειραγωγήσουν τη μοίρα κάποιου άλλου, να αλλάξουν το γεγονός ότι ο Θεός κυριαρχεί πάνω στη μοίρα κάποιου ανθρώπου, να αλλάξουν κάποια δεδομένα που έχει ορίσει ο Θεός προ πολλού ή την πορεία της μοίρας των ανθρώπων. Αυτό είναι που αποστρέφεται περισσότερο από όλα ο Θεός.

Ολοκλήρωσα τη συναναστροφή Μου για το πώς πρέπει να βλέπουν, να σκέφτονται και να κατανοούν οι άνθρωποι το θέμα της αρρώστιας των γονιών τους. Ομοίως, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν σωστή και ορθολογική στάση και όσον αφορά τον θάνατο των γονιών τους. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται μακριά από τους γονείς τους για πολλά χρόνια, δεν έχουν βρεθεί στο πλάι τους και δεν έχουν ζήσει μαζί τους. Όταν, όμως, μαθαίνουν ότι οι γονείς τους πέθαναν ξαφνικά, δέχονται ισχυρό σοκ και δεν πιστεύουν ότι όλα τελείωσαν τόσο απότομα. Οι άνθρωποι αυτοί, επειδή δεν βρίσκονταν στο πλευρό των γονιών τους ούτε ζούσαν μαζί τους πολλά χρόνια, έχουν πάντοτε στις σκέψεις και τις αντιλήψεις τους μια παρανόηση. Τι παρανόηση; Τη στιγμή που έφυγες από τους γονείς σου, εκείνοι ήταν μια χαρά. Ύστερα από τόσα χρόνια μακριά τους, μέσα στο μυαλό σου παραμένουν στην ίδια ηλικία και στην ίδια σωματική και βιολογική κατάσταση που θυμάσαι, και κάτι τέτοιο μπερδεύει την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή, πιστεύεις ότι οι γονείς σου δεν πρόκειται να γεράσουν ποτέ και ότι θα ζήσουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αυτό σημαίνει ότι μόλις εντυπωθούν τα πρόσωπα τους στην καρδιά σου, μόλις η ζωή τους, τα λόγια τους και η συμπεριφορά τους καταγραφούν και αποτυπωθούν στο μυαλό σου και στη μνήμη σου, πλέον νομίζεις ότι θα παραμείνουν έτσι για πάντα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν, να γεράσουν και φυσικά να πεθάνουν. Τι σημαίνει εδώ «δεν πρόκειται να πεθάνουν»; Κατά μία έννοια, σημαίνει ότι δεν θα εξαφανιστεί το υλικό τους σώμα. Κατά μία άλλη έννοια, σημαίνει ότι δεν θα εξαφανιστούν τα πρόσωπά τους, τα συναισθήματα που τρέφουν για σένα και ούτω καθεξής. Εδώ υπάρχει παρανόηση, η οποία θα σου προκαλέσει πολλά προβλήματα. Άρα, όποια ηλικία κι αν έχουν οι γονείς σου, είτε πεθάνουν από γεράματα, είτε από αρρώστια, είτε εξαιτίας κάποιων περιστατικών, αυτό θα σου επιφέρει πλήγμα και θα σου φανεί πολύ απότομο. Επειδή νομίζεις ότι οι γονείς σου ζουν και βασιλεύουν ακόμα, και μετά ξαφνικά πεθαίνουν, θα σκεφτείς: «Πώς είναι δυνατόν να πέθαναν; Πώς είναι δυνατόν ζωντανοί άνθρωποι να μετατρέπονται έτσι απλά σε σκόνη; Μέσα μου πιστεύω πάντοτε ότι οι γονείς μου είναι ακόμα ζωντανοί, ότι η μαμά μου μαγειρεύει ακόμα στην κουζίνα και κάνει πολλές δουλειές, και ότι ο μπαμπάς μου πάει κάθε μέρα για δουλειά και φτάνει το βράδυ στο σπίτι». Οι σκηνές αυτές από τη ζωή τους έχουν εντυπωθεί στο μυαλό σου. Οπότε, λόγω των συναισθημάτων σου, μέσα στη συνείδησή σου βρίσκεται κάτι που δεν θα έπρεπε, δηλαδή πιστεύεις πως οι γονείς σου θα ζήσουν για πάντα μέσα στην καρδιά σου. Πιστεύεις, λοιπόν, ότι δεν πρέπει να πεθάνουν, και υπό όποιες συνθήκες κι αν πεθάνουν, θα το εκλάβεις ως μεγάλο πλήγμα και δεν θα μπορέσεις να το αποδεχτείς. Θα κάνεις καρό να το ξεπεράσεις, έτσι δεν είναι; Ήδη το γεγονός ότι οι γονείς σου έχουν αρρωστήσει θα αποτελούσε μεγάλο σοκ για σένα, οπότε το να πεθάνουν θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο σοκ. Πώς πρέπει, λοιπόν, να επιλύσεις το απρόσμενο πλήγμα που θα σου επιφέρει κάτι τέτοιο, προτού συμβεί, έτσι ώστε να μην έχει αντίκτυπο, να μην παρεμποδίσει και να μην επηρεάσει την εκπλήρωση του καθήκοντός σου ή το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις; Ας εξετάσουμε αρχικά τι ακριβώς σημαίνει ο θάνατος και τι ακριβώς σημαίνει να πεθαίνεις· δεν σημαίνει ότι το άτομο φεύγει από αυτόν τον κόσμο; (Ναι.) Σημαίνει ότι η ζωή που έχει ένας άνθρωπος, η οποία έχει υλική παρουσία, αποχωρεί από τον υλικό κόσμο τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να δουν, και εξαφανίζεται. Και ο άνθρωπος αυτός, στη συνέχεια, θα ζήσει σε έναν άλλον κόσμο, με διαφορετική μορφή. Το ότι αποχωρεί η ζωή των γονιών σου σημαίνει ότι έχει διαλυθεί, έχει εξαφανιστεί και έχει τελειώσει η σχέση που είχες μαζί τους σ’ αυτόν τον κόσμο. Τώρα ζουν σε άλλον κόσμο, έχουν διαφορετική μορφή. Και σχετικά με την εξέλιξη της ζωής τους σ’ εκείνον τον άλλο κόσμο, αν θα επιστρέψουν σ’ αυτόν τον κόσμο, αν θα τους ξαναδείς ή αν θα έχουν κάποια σαρκική σχέση ή συναισθηματική σχέση μαζί σου, αυτό το ορίζει ο Θεός, και δεν σε αφορά καθόλου. Με λίγα λόγια, ο θάνατός τους σημαίνει ότι έχει τελειώσει η αποστολή τους σ’ αυτόν τον κόσμο, και ότι έχει μπει μια τελεία στη ζωή τους. Έχει τελειώσει η αποστολή τους σ’ αυτήν τη ζωή και σ’ αυτόν τον κόσμο, άρα έχει τελειώσει και η σχέση σου μαζί τους. Σε αφορά αν στο μέλλον μετενσαρκωθούν, ή υποστούν κάποια ποινή ή περιορισμό, ή αντιμετωπίσουν κάποιες διευθετήσεις στον άλλο κόσμο; Μήπως μπορείς εσύ να τα καθορίσεις όλα αυτά; Δεν σε αφορά καθόλου, δεν μπορείς να το καθορίσεις και δεν θα το μάθεις ποτέ αυτό. Η σχέση σου με τους γονείς σου σ’ αυτήν τη ζωή ολοκληρώνεται εκείνη τη στιγμή. Με άλλα λόγια, τελειώνει η μοίρα που σας ένωνε όσο ζούσατε ο ένας δίπλα στον άλλον για 10, 20, 30 ή 40 χρόνια. Έπειτα, εκείνοι είναι εκείνοι, εσύ είσαι εσύ, και δεν έχετε καμία απολύτως σχέση ο ένας με τον άλλον. Ακόμα κι αν όλοι σας πιστεύετε στον Θεό, εκείνοι εκτελούσαν τα δικά τους καθήκοντα και εσύ εκτελείς τα δικά σου· από τη στιγμή που παύουν να ζουν στον ίδιο χώρο, δεν έχετε πλέον καμία σχέση. Πολύ απλά, έχουν ήδη ολοκληρώσει την αποστολή που τους έχει αναθέσει ο Θεός. Και σχετικά με τις ευθύνες που εκπλήρωσαν απέναντί σου, αυτές ολοκληρώνονται τη μέρα που αρχίζεις να υπάρχεις ξεχωριστά απ’ αυτούς· δεν έχεις πια καμία σχέση με τους γονείς σου. Αν πεθάνουν σήμερα, απλώς θα νιώσεις μια έλλειψη σε συναισθηματικό επίπεδο και θα έχεις δύο λιγότερους αγαπημένους ανθρώπους να αποζητάς. Δεν θα τους ξαναδείς ποτέ ούτε θα ξαναμάθεις νέα τους. Δεν σε αφορά καθόλου τι θα απογίνουν στη συνέχεια και ποιο θα είναι το μέλλον τους. Δεν θα έχετε κανέναν δεσμό αίματος, δεν θα είστε καν πια το ίδιο είδος όντος. Έτσι είναι. Το ότι πέθαναν θα είναι απλώς το τελευταίο νέο που θα μάθεις γι’ αυτούς σ’ αυτόν τον κόσμο, και το τελευταίο εμπόδιο που θα δεις ή θα ακούσεις σχετικά με τις εμπειρίες ζωής τους που αφορούν τη γέννηση, τα γεράματα, την αρρώστια και τον θάνατο, αυτό είναι όλο. Ο θάνατός τους δεν πρόκειται ούτε να σου στερήσει κάτι ούτε να σου δώσει κάτι, απλώς θα έχουν πεθάνει και θα έχει τελειώσει το ταξίδι τους ως άνθρωποι. Όταν, λοιπόν, φτάσει η ώρα να πεθάνουν, δεν έχει σημασία αν ο θάνατός τους ήταν ατύχημα, αν ήταν φυσιολογικός, αν πέθαναν από ασθένεια και ούτω καθεξής. Ούτως ή άλλως, χωρίς την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, κανένας άνθρωπος και καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να τους πάρει τη ζωή. Ο θάνατός τους σημαίνει μόνο το τέλος της υλικής τους ζωής. Αν σου λείπουν και τους νοσταλγείς ή αν ντρέπεσαι γι’ αυτά τα συναισθήματα, δεν θα έπρεπε ούτε είναι ανάγκη να σου λείπουν, να τους νοσταλγείς ή να ντρέπεσαι που νιώθεις έτσι. Εφόσον έχουν φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο, δεν είναι περιττό να σου λείπουν; Αν σκέφτεσαι: «Με πεθύμησαν οι γονείς μου όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο πιο πολύ βασανίστηκαν επειδή τόσα χρόνια δεν ήμουν στο πλάι τους, για να τους δείξω την ευσέβεια που αρμόζει σ’ ένα παιδί; Όλα αυτά τα χρόνια, μακάρι να μπορούσα να περάσω λίγες μέρες μαζί τους· δεν περίμενα να πεθάνουν τόσο σύντομα. Στενοχωριέμαι και νιώθω ενοχές». Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι έτσι· εσύ δεν έχεις καμία σχέση με τον θάνατό τους. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή, ακόμη κι αν τους έδειχνες την ευσέβειά σου ως παιδί ή τους συντρόφευες, κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε η υποχρέωση ούτε το καθήκον που σου έχει δώσει ο Θεός. Εκείνος έχει ορίσει πόση καλοτυχία και πόσες κακουχίες θα τους φέρεις —εσύ δεν εμπλέκεσαι καθόλου σ’ αυτό. Δεν πρόκειται να ζήσουν περισσότερο επειδή είσαι κοντά τους ούτε να ζήσουν λιγότερο επειδή βρίσκεσαι μακριά τους και δεν ήταν δυνατόν να είσαι συχνά δίπλα τους. Ο Θεός έχει ορίσει πόσο θα ζήσουν, και αυτό δεν έχει καμία σχέση μ’ εσένα. Επομένως, αν κάποια στιγμή στη ζωή σου μάθεις ότι πέθαναν οι γονείς σου, δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές. Θα πρέπει να προσεγγίσεις σωστά το ζήτημα και να το αποδεχτείς. Αν το διάστημα που είχαν αρρωστήσει βαριά έκλαψες πολύ, τότε πρέπει να χαρείς και να νιώσεις ξαλαφρωμένος όταν πεθάνουν· αφού τους αποχαιρετήσεις, δεν υπάρχει λόγος να κλαις. Θα έχεις εκπληρώσει ήδη τις ευθύνες σου ως παιδί τους, θα έχεις προσευχηθεί γι’ αυτούς, θα έχεις στενοχωρηθεί και θα έχεις χύσει αμέτρητα δάκρυα γι’ αυτούς. Επιπλέον, φυσικά και θα έχεις σκεφτεί πάρα πολλές λύσεις για την αντιμετώπιση της αρρώστιας τους και θα έχεις κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να απαλύνεις το μαρτύριό τους. Θα έχεις κάνει ήδη ό,τι μπορούσες ως παιδί τους. Το μόνο που θα μπορείς να πεις όταν πεθάνουν είναι το εξής: «Ζήσατε μια πολύ δύσκολη ζωή. Ως παιδί σας, εύχομαι να αναπαυθείτε εν ειρήνη. Αν σ’ αυτήν τη ζωή κάνατε πολλά πράγματα που προσέβαλαν τον Θεό, τότε πρέπει να τιμωρηθείτε στον άλλο κόσμο. Αν, αφού τιμωρηθείτε, ο Θεός σάς επιτρέψει να μετενσαρκωθείτε ξανά ως άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο, τότε ελπίζω να κάνετε ό,τι μπορείτε για να έχετε καλή συμπεριφορά και να βαδίζετε στο ορθό μονοπάτι. Σταματήστε να κάνετε πράγματα που προσβάλλουν τον Θεό, και προσπαθήστε στις επόμενες ζωές σας να μην υποστείτε καμία τιμωρία». Αυτό είναι όλο. Καλά δεν τα είπα; Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Είτε πρόκειται για τους γονείς σου είτε για κάποιο άλλο αγαπημένο σου πρόσωπο, μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Και φυσικά, αν δεν μπορείς να βρίσκεσαι μαζί με τους γονείς σου ή να τους προσφέρεις κάποια τελευταία παρηγοριά, όταν τελικά φύγουν από τη ζωή, δεν χρειάζεται να λυπάσαι, αφού στην πραγματικότητα κάθε άνθρωπος φεύγει μόνος του από αυτόν τον κόσμο. Ακόμα κι αν είναι μαζί του τα παιδιά του, όταν έρθει ο αγγελιοφόρος για να τον παραλάβει, μόνο ο ίδιος θα τον βλέπει. Κανένας δεν θα τον συντροφεύει όταν φύγει, ούτε τα παιδιά του ούτε και το ταίρι του. Οι άνθρωποι φεύγουν πάντα μόνοι τους απ’ αυτόν τον κόσμο. Όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν στις τελευταίες τους στιγμές αυτήν την κατάσταση, τη διαδικασία και το περιβάλλον. Δεν θα έχει, λοιπόν, κανένα νόημα να βρίσκεσαι δίπλα στους γονείς σου και να σε κοιτάζουν στα μάτια. Όταν είναι να φύγουν, ακόμα κι αν θέλουν να φωνάξουν το όνομά σου, δεν θα μπορούν, ούτε εσύ θα μπορείς να το ακούσεις· αν θέλουν να απλώσουν το χέρι τους για να σε αγγίξουν, δεν θα έχουν τη δύναμη, κι εσύ δεν θα μπορείς να το αισθανθείς. Θα είναι μόνοι τους, επειδή καθένας έρχεται μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο, και τελικά θα πρέπει να φύγει και μόνος του. Αυτό έχει ορίσει ο Θεός. Όλα αυτά επιτρέπουν στους ανθρώπους να διακρίνουν ακόμη πιο καθαρά ότι η ζωή και η μοίρα τους, καθώς και η γέννηση, τα γεράματα, οι αρρώστιες και ο θάνατός τους βρίσκονται στα χέρια του Θεού· η ζωή καθενός είναι ανεξάρτητη. Όλοι έχουν γονείς, αδέλφια και αγαπημένους, αλλά από την οπτική του Θεού και της ζωής, κάθε άνθρωπος έχει ανεξάρτητη ζωή, οι ζωές δεν ομαδοποιούνται και καμία ζωή δεν συνδέεται με άλλη. Οι δημιουργημένοι άνθρωποι βλέπουν την κάθε ζωή ως ανεξάρτητη, αλλά ο Θεός από την πλευρά Του δεν δημιούργησε καμία ζωή μόνη της, διότι ο ίδιος τις συντροφεύει όλες και τις κατευθύνει προς τα εμπρός. Το θέμα είναι ότι, όταν βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο, οι γονείς σου σε γεννάνε, και νομίζεις ότι εκείνοι είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, όμως, όταν φύγουν από αυτόν τον κόσμο, θα καταλάβεις ότι δεν είναι αυτοί οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι. Όταν η ζωή τους τελειώσει, εσύ θα συνεχίσεις να ζεις. Ο θάνατός τους δεν θα σημάνει και το τέλος της δικής σου ζωής, και σίγουρα δεν θα την επηρεάσει. Όλα αυτά τα χρόνια ήσουν μακριά τους, αλλά και πάλι είχες καλή ζωή. Πώς κι έτσι; Επειδή ο Θεός σε παρακολουθεί και σε καθοδηγεί· ζεις υπό την κυριαρχία Του. Όταν φύγουν οι γονείς σου απ’ αυτόν τον κόσμο, τότε θα καταλάβεις ακόμα καλύτερα ότι τόσα χρόνια, χωρίς να έχεις τους γονείς σου να σε συντροφεύουν, να σε φροντίζουν, να σε προσέχουν ή να σε μεγαλώνουν, πέρασες από την παιδική ηλικία, στην ενηλικίωση, στη μέση ηλικία και στα γηρατειά. Με την καθοδήγηση του Θεού, έχεις κατανοήσει όλο και περισσότερα πράγματα στη ζωή σου, και βλέπεις όλο και πιο καθαρά την κατεύθυνση και το μονοπάτι σου προς τα εμπρός. Οι άνθρωποι, λοιπόν, μπορούν να εγκαταλείψουν τους γονείς τους. Τους χρειάζονται μόνο όσο είναι παιδιά, αλλά μόλις μεγαλώσουν, ο ρόλος των γονιών είναι απλώς τυπικός. Οι γονείς απλώς τους στηρίζουν και τους ενισχύουν συναισθηματικά, δεν είναι απαραίτητοι. Βεβαίως, όταν φύγουν οι γονείς σου απ’ αυτόν τον κόσμο, θα δεις τα παραπάνω πράγματα ακόμα πιο ξεκάθαρα. Θα συνειδητοποιήσεις ακόμα περισσότερο ότι η ζωή του ανθρώπου πηγάζει από τον Θεό και ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να στηρίζεται σ’ Αυτόν, χωρίς να έχει τον Θεό ως θρέψη για το μυαλό, το πνεύμα και τη ζωή του. Όταν φύγουν οι γονείς σου, θα σου λείψουν απλώς σε συναισθηματικό επίπεδο. Την ίδια στιγμή θα απελευθερωθείς και συναισθηματικά και ως προς άλλα ζητήματα. Γιατί θα απελευθερωθείς; Όταν βρίσκονται κοντά σου οι γονείς σου, αποτελούν παράλληλα έγνοια και φορτίο για σένα. Μπορείς να είσαι πεισματάρης απέναντί τους και σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν μπορείς να απαλλαγείς απ’ τα συναισθήματά σου. Όταν πεθάνουν, όλα αυτά θα επιλυθούν. Θα έχουν φύγει εκείνοι οι άνθρωποι που νόμιζες ότι ήταν οι πιο κοντινοί σου, και δεν θα πρέπει πλέον να ανησυχείς γι’ αυτούς ή να τους αποζητάς. Όταν απαλλαγείς από την εξαρτημένη σχέση που έχεις με τους γονείς σου, όταν φύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο, όταν συνειδητοποιήσεις μέσα σου ότι έχουν ήδη φύγει, και όταν αισθανθείς ότι έχεις ξεπεράσει πια τους δεσμούς αίματος που είχες μαζί τους, τότε θα έχεις γίνει στ’ αλήθεια ώριμος και ανεξάρτητος. Σκέψου το εξής: Όποια ηλικία κι αν έχει κανείς, αν ζουν ακόμα οι γονείς του, τότε όταν έχει πρόβλημα, θα σκέφτεται: «Θα ρωτήσω τη μαμά μου ή τον μπαμπά μου». Πάντα βρίσκουν συναισθηματική θρέψη. Και όταν οι άνθρωποι έχουν τη συναισθηματική θρέψη, τότε νομίζουν ότι η ζωή τους στον κόσμο αυτόν πλημμυρίζει ζεστασιά και ευτυχία. Όταν χάσεις αυτό το αίσθημα ευτυχίας και ζεστασιάς, αν δεν νιώθεις μόνος ούτε νιώθεις ότι έχασες την ευτυχία και τη ζεστασιά, τότε έχεις ωριμάσει και είσαι στ’ αλήθεια ανεξάρτητος όσον αφορά τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Μάλλον οι περισσότεροι από σας δεν έχετε βιώσει ακόμη αυτά τα πράγματα. Όταν τα βιώσετε, θα καταλάβετε. Για σκεφτείτε το εξής: Όσο χρονών κι αν είναι κανείς, είτε είναι 40, 50 ή 60 χρονών, όταν πεθαίνουν οι γονείς του, αμέσως ωριμάζει πολύ περισσότερο. Είναι λες και μεταμορφώνεται από αθώο παιδί σε συνετό ενήλικα από τη μία στιγμή στην άλλη. Μέσα σε μια νύχτα αρχίζει και καταλαβαίνει διάφορα πράγματα και γίνεται ανεξάρτητος. Για κάθε άνθρωπο, λοιπόν, ο θάνατος των γονιών του αποτελεί μεγάλο εμπόδιο. Αν καταφέρεις να χειριστείς και να προσεγγίσεις σωστά τη σχέση σου με τους γονείς σου, και παράλληλα να προσεγγίσεις, να χειριστείς και να εγκαταλείψεις σωστά τις προσδοκίες που είχαν οι γονείς σου από σένα ή τις ευθύνες που θα έπρεπε να εκπληρώσεις απέναντί τους σε συναισθηματικό και ηθικό επίπεδο, τότε θα έχεις ωριμάσει πραγματικά, και τουλάχιστον θα είσαι ενήλικας ενώπιον του Θεού. Δεν είναι εύκολο να ενηλικιωθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο· πρέπει να υπομείνεις πόνο από πλευράς των σαρκικών σου συναισθημάτων, και συγκεκριμένα να υπομείνεις κάποια συναισθηματική συντριβή και μαρτύριο. Θα πρέπει να υπομείνεις τον πόνο αν δεν πηγαίνουν καλά τα πράγματα ή όπως θα ήθελες, αν είσαι άτυχος και ούτω καθεξής. Μόλις βιώσεις όλον αυτόν τον πόνο, θα καταλάβεις λίγο καλύτερα αυτά τα ζητήματα. Αν συνδέσεις αυτά τα πράγματα με τις αλήθειες πάνω στις οποίες έχουμε συναναστραφεί σχετικά με τα εν λόγω ζητήματα, τότε θα καταλάβεις λίγο καλύτερα και μάλιστα πολύ αναλυτικά τη ζωή και τη μοίρα των ανθρώπων, τις οποίες καθορίζει ο Θεός, καθώς και την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους. Όταν καταλάβεις αυτά τα πράγματα, τότε θα μπορείς εύκολα να τα εγκαταλείψεις. Και όταν μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις και να τα χειριστείς σωστά, τότε θα μπορείς και να τα προσεγγίσεις σωστά. Δεν θα τα προσεγγίζεις, δηλαδή, με γνώμονα τα ανθρώπινα δόγματα ή τα πρότυπα της ανθρώπινης συνείδησης, αλλά σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να μπορείς να υποταχθείς στον Θεό. Και είναι καλό σημάδι και καλός οιωνός το να μπορείς να υποταχθείς στον Θεό και στις ενορχηστρώσεις Του. Τι προοιωνίζει; Ότι έχεις ελπίδες να σωθείς. Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να κάνετε όσον αφορά το ζήτημα των προσδοκιών των γονιών σας, είτε είσαι νέος, μεσήλικας, ηλικιωμένος, είτε στο τέλος της ζωής σου, και είτε δεν το έχεις βιώσει, είτε το βιώνεις τώρα, είτε το έχεις ήδη βιώσει, δεν είναι απλώς να εγκαταλείψετε τα συναισθήματά σας ή να κόψετε τους δεσμούς με τους γονείς σας και να αποκοπείτε από κείνους. Πρέπει παράλληλα να καταβάλετε προσπάθεια προς την κατεύθυνση της αλήθειας και να κατανοήσετε αυτές τις πτυχές της. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όταν κατανοήσεις όλες αυτές τις διάφορες πολύπλοκες σχέσεις, τότε μπορείς να ελευθερωθείς απ’ αυτές για να μη σε περιορίζουν πια. Και όταν πάψουν να σε περιορίζουν, θα μπορείς πολύ πιο εύκολα να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις του Θεού, ενώ παράλληλα θα συναντήσεις λιγότερα εμπόδια και μικρότερους φραγμούς. Τότε, άραγε, δεν θα έχεις λιγότερες πιθανότητες να επαναστατήσεις ενάντια στον Θεό;

Μπορείτε τώρα πια να διακρίνετε και να επιλύσετε όλα αυτά τα σημαντικά ζητήματα που έχουν σχέση με τους γονείς; Στον ελεύθερό σας χρόνο, αναλογιστείτε την αλήθεια. Αν, μελλοντικά, ή στα όσα βιώνεις αυτήν την περίοδο, καταφέρεις να συνδέσεις αυτά τα ζητήματα με την αλήθεια και να επιλύσεις αυτά τα προβλήματα βασιζόμενος στην αλήθεια, τότε θα έχεις πολύ λιγότερα προβλήματα και δυσκολίες, και θα ζήσεις πολύ χαλαρά και χαρούμενα. Αν δεν τα προσεγγίσεις με βάση την αλήθεια, τότε θα συναντήσεις πολλά προβλήματα και θα πονέσεις πολύ στη ζωή σου. Αυτή θα είναι η κατάληξη. Και εδώ τελειώνει η σημερινή μας συναναστροφή πάνω στο θέμα των προσδοκιών των γονέων. Αντίο!

29 Απριλίου 2023