Είναι και άλλο ένα είδος προσδοκιών που έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους: να αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση ή να συνεχίσουν το επάγγελμα των προγόνων τους. Κάποιες οικογένειες, για παράδειγμα, είναι οικογένειες ζωγράφων· έχει περάσει από τους προγόνους ο κανόνας ότι κάθε γενιά πρέπει να έχει κάποιον που θα αναλάβει αυτό το επάγγελμα και θα συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση. Έστω ότι, στη δική σου γενιά, ο ρόλος αυτός έλαχε σ’ εσένα, αλλά εσένα δεν σου αρέσει και δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η ζωγραφική· προτιμάς να σπουδάσεις πιο απλά αντικείμενα. Αν είναι έτσι, έχεις το δικαίωμα να αρνηθείς. Δεν είσαι υποχρεωμένος να κληρονομήσεις τις παραδόσεις της οικογένειάς σου ούτε έχεις την υποχρέωση να αναλάβεις την οικογενειακή επιχείρηση ή να συνεχίσεις το επάγγελμα των προγόνων σου, όπως για παράδειγμα τις πολεμικές τέχνες, μια συγκεκριμένη τέχνη ή δεξιότητα και ούτω καθεξής. Δεν είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις ό,τι σου ζητάνε να κληρονομήσεις. Είναι άλλες οικογένειες όπου σε κάθε γενιά υπάρχει κάποιος που τραγουδάει όπερα. Στη δική σου γενιά, οι γονείς σου σε βάζουν από μικρό παιδί να μάθεις να τραγουδάς όπερα. Τελικά εσύ μαθαίνεις, αλλά βαθιά μέσα σου δεν σου αρέσει. Έτσι, αν σου ζητούσαν να διαλέξεις τι δουλειά θα κάνεις, δεν θα διάλεγες με τίποτα μια καριέρα που να σχετίζεται με την όπερα. Αντιπαθείς από τα βάθη της καρδιάς σου το επάγγελμα αυτό· σε αυτήν την περίπτωση, έχεις το δικαίωμα να αρνηθείς. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι η μοίρα σου δεν βρίσκεται στα χέρια των γονιών σου· το τι καριέρα θα διαλέξεις, τα ενδιαφέροντά σου, το τι θες να κάνεις και ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις, όλα αυτά βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Ο Θεός τα ενορχηστρώνει όλα αυτά και όχι κάποιο μέλος της οικογένειάς σου· σίγουρα όχι οι γονείς σου. Στη ζωή κάθε παιδιού, ο μοναδικός ρόλος που παίζουν οι γονείς είναι να φυλάνε, να φροντίζουν και να συντροφεύουν το παιδί καθώς μεγαλώνει. Στις καλύτερες περιπτώσεις, οι γονείς μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους θετική καθοδήγηση, μόρφωση και μια κατεύθυνση για τη ζωή τους. Μόνο αυτόν τον ρόλο μπορούν να επιτελέσουν. Όταν πια έχεις μεγαλώσει και ανεξαρτητοποιηθεί, ο μόνος ρόλος των γονιών σου είναι να σε στηρίζουν συναισθηματικά. Την ημέρα που ανεξαρτητοποιείσαι στη σκέψη και στον τρόπο ζωής σου τελειώνουν και οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις των γονιών σου απέναντί σου· έτσι, η σχέση σας έχει φύγει πλέον από το επίπεδο της σχέσης του παιδαγωγού με τον μαθητή, του κηδεμόνα με τον προστατευόμενο. Έτσι δεν είναι στ’ αλήθεια τα πράγματα; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι έχουν γονείς, συγγενείς και φίλους που δεν πιστεύουν στον Θεό· μόνο οι ίδιοι πιστεύουν στον Θεό. Τι γίνεται εδώ; Ο Θεός το έχει ορίσει αυτό. Έχει επιλέξει εσένα και όχι αυτούς· χρησιμοποιεί τα χέρια τους για να σε μεγαλώσουν μέχρι να ενηλικιωθείς και στη συνέχεια σε εντάσσει στην οικογένεια του Θεού. Η στάση που πρέπει να τηρείς ως παιδί απέναντι στις προσδοκίες των γονέων σου είναι να διακρίνεις ανάμεσα στο σωστό και το λάθος. Αν σου φέρονται με τρόπο που δεν εναρμονίζεται με τα λόγια του Θεού ή με το γεγονός ότι «η μοίρα των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια του Θεού», μπορείς να απορρίψεις τις προσδοκίες τους και να επιχειρηματολογήσεις μαζί τους για να τους κάνεις να καταλάβουν. Αν είσαι ακόμα ανήλικος και σε καταπιέζουν και σε βάζουν με το ζόρι να κάνεις ό,τι απαιτούν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσευχηθείς σιωπηλά στον Θεό να σου δώσει κάποια διέξοδο. Αν, όμως, έχεις ενηλικιωθεί, μπορείς κάλλιστα να τους πεις: «Όχι, δεν είμαι υποχρεωμένος να ζήσω όπως έχεις ορίσει εσύ για μένα. Δεν χρειάζεται να διαλέξω το μονοπάτι της ζωής μου, τον τρόπο της ύπαρξής μου και τον στόχο της επιδίωξής μου σύμφωνα με την οδό που έχεις ορίσει εσύ για μένα. Έχετε ήδη εκπληρώσει την υποχρέωσή σας να με μεγαλώσετε. Αν καταφέρουμε να τα πηγαίνουμε καλά μεταξύ μας και αν έχουμε τις ίδιες επιδιώξεις και τους ίδιους στόχους, τότε η σχέση μας μπορεί να διατηρηθεί όπως ήταν· αν, όμως, έχουμε πλέον διαφορετικές φιλοδοξίες και στόχους, τότε ας πούμε προς το παρόν αντίο ο ένας στον άλλον». Πώς το βρίσκεις αυτό; Θα τολμούσες να πεις κάτι τέτοιο; Εννοείται ότι δεν υπάρχει λόγος να διακόψεις έτσι επίσημα τις σχέσεις με τους γονείς σου, αλλά τουλάχιστον πρέπει βαθιά μέσα σου να διακρίνεις ξεκάθαρα αυτό το σημείο: Ναι μεν οι γονείς σου είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι, αλλά δεν είναι εκείνοι που σου έδωσαν στ’ αλήθεια τη ζωή, που σε έκαναν να βαδίσεις στο ορθό μονοπάτι της ζωής και που σε έκαναν να καταλάβεις όλες τις αρχές της διαγωγής σου. Ο Θεός τα έκανε όλα αυτά. Οι γονείς σου δεν μπορούν να σου προσφέρουν την αλήθεια ούτε να σου δώσουν σωστές συμβουλές σχετικά με την αλήθεια. Όσον αφορά, λοιπόν, τη σχέση σου με τους γονείς σου, δεν χρειάζεται να φορτώνεις τον εαυτό σου με ενοχές, όσο κι αν έχουν επενδύσει σ’ εσένα, όσα χρήματα και ενέργεια κι αν έχουν δαπανήσει για σένα. Γιατί; (Γιατί οι γονείς αυτήν την ευθύνη και αυτήν την υποχρέωση έχουν. Αν τα κάνουν όλα αυτά για να διακριθούν τα παιδιά τους μεταξύ των συνομηλίκων τους και για να ικανοποιήσουν τις δικές τους προσωπικές επιθυμίες, πρόκειται για τις δικές τους προθέσεις και τα δικά τους κίνητρα· δεν το όρισε ο Θεός αυτό. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να νιώθω ενοχές.) Αυτή είναι απλώς μια πτυχή. Η άλλη πτυχή είναι ότι αυτήν τη στιγμή βαδίζεις στο ορθό μονοπάτι, επιδιώκεις την αλήθεια και προσέρχεσαι ενώπιον του Δημιουργού για να εκτελέσεις τα καθήκοντα του δημιουργήματος· άρα, δεν θα πρέπει να νιώθεις καθόλου ενοχές απέναντί τους. Η ευθύνη στην οποία υποτίθεται ότι ανταποκρίθηκαν απέναντί σου δεν ήταν παρά μέρος των διευθετήσεων του Θεού. Αν ένιωθες ευτυχισμένος ενώ σε μεγάλωναν, είναι επειδή σου δόθηκε ειδική εύνοια. Αν ήσουν δυστυχισμένος, και αυτό ήταν βεβαίως διευθέτηση του Θεού. Θα πρέπει να είσαι ευγνώμων που τώρα ο Θεός σού έχει επιτρέψει να ξεφύγεις και που σου επιτρέπει να διακρίνεις ξεκάθαρα την ουσία των γονιών σου και τι είδους άνθρωποι είναι. Πρέπει να τα καταλάβεις όλα αυτά από τα βάθη της καρδιάς σου με ακρίβεια και πρέπει να βρεις κάποια σωστή λύση και έναν σωστό τρόπο για να τα χειριστείς. Αν το καταφέρεις αυτό, δεν θα νιώθεις πολύ πιο ήρεμος κατά βάθος; (Ναι.) Θα είναι υπέροχο να καταφέρεις να είσαι πιο ήρεμος. Όπως και να ’χει, σε αυτά τα ζητήματα δεν πρέπει να νιώθεις πλέον κανένα φορτίο, όποιες κι αν είναι οι απαιτήσεις που είχαν οι γονείς σου για σένα παλαιότερα ή έχουν τώρα. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι καταλαβαίνεις την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού και καταλαβαίνεις τι απαιτεί ο Θεός να κάνουν οι άνθρωποι, καθώς και τις συνέπειες που έχουν οι προσδοκίες των γονιών σου για εσένα. Δεν χρειάζεται να νιώθεις ότι έχεις απογοητεύσει τους γονείς σου ή ότι, επειδή αποφάσισες να πιστεύεις στον Θεό και να εκτελείς τα καθήκοντά σου, δεν κατάφερες να προσφέρεις στους γονείς σου μια καλύτερη ζωή, να τους συντροφεύσεις και να ανταποκριθείς στην ευθύνη σου απέναντί τους ως παιδί τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν ένα συναισθηματικό κενό. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ενοχές για κάτι τέτοιο. Αυτά είναι τα φορτία με τα οποία οι γονείς επιβαρύνουν τα παιδιά τους και πρέπει να τα εγκαταλείψεις. Αν πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, τότε θα πρέπει να πιστέψεις ότι στα χέρια του Θεού βρίσκεται και το ζήτημα του κατά πόσο θα υποφέρουν από βάσανα και κατά πόσο θα είναι ευτυχισμένοι στη διάρκεια της ζωής τους. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα το αν θα κάνεις ή δεν θα κάνεις το καθήκον σου ως παιδί τους. Δεν πρόκειται οι γονείς σου να υποφέρουν λιγότερο επειδή εσύ είσαι σωστός ως παιδί τους και ούτε θα υποφέρουν περισσότερο σε αντίθετη περίπτωση. Ο Θεός έχει ορίσει προ πολλού τη μοίρα τους, και τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει λόγω της στάσης σου απέναντί τους ή λόγω του βάθους των συναισθημάτων μεταξύ σας. Εκείνοι έχουν τη δική τους μοίρα. Ανεξάρτητα από το αν σε όλη τους τη ζωή είναι φτωχοί ή πλούσιοι, απ’ το αν τα πράγματα κυλούν ή δεν κυλούν ομαλά γι’ αυτούς, από την ποιότητα ζωής, τα υλικά προνόμια, την κοινωνική θέση και τις συνθήκες της ζωής τους, καμία σχέση δεν έχουν μ’ εσένα όλα αυτά, ουσιαστικά. Ας πούμε πως νιώθεις ενοχές απέναντί τους, αν πιστεύεις ότι τους χρωστάς κάτι και ότι οφείλεις να είσαι στο πλάι τους· τι θα άλλαζε ακόμη κι αν ήσουν στο πλάι τους; (Τίποτα δεν θα άλλαζε.) Μπορεί να έχεις καθαρή συνείδηση και να μη νιώθεις ενοχές. Αλλά αν βρίσκεσαι δίπλα τους κάθε μέρα και τους βλέπεις να μην πιστεύουν στον Θεό, να κυνηγούν τα κοσμικά πράγματα και να ασχολούνται με ασήμαντες συζητήσεις και κουτσομπολιά, πώς θα ένιωθες σε μια τέτοια περίπτωση; Θα ένιωθες άνετα μέσα σου; (Όχι.) Μπορείς να τους αλλάξεις; Μπορείς να τους σώσεις; (Όχι.) Αν αρρωστήσουν και εσύ έχεις τη δυνατότητα να βρίσκεσαι στο προσκέφαλό τους για να τους φροντίσεις και να ελαφρύνεις λίγο τον πόνο τους, προσφέροντάς τους κάποια ανακούφιση ως παιδί τους, τότε μόλις αναρρώσουν, θα νιώσουν και σωματική ανακούφιση. Μόλις, όμως, πεις έστω και ένα πράγμα σχετικά με την πίστη στον Θεό, μπορούν να σου φέρουν καμιά δεκαριά αντεπιχειρήματα, λέγοντας τόσο αποκρουστικές πλάνες που θα σε αηδιάσουν για δύο ζωές. Μπορεί φαινομενικά να έχεις ήσυχη συνείδηση και να πιστεύεις ότι δεν σε μεγάλωσαν μάταια, ότι δεν είσαι άκαρδος και αχάριστος και ότι δεν έχεις γίνει περίγελος της κοινωνίας. Σημαίνει, όμως, το ότι έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου πως όντως αποδέχεσαι βαθιά μέσα σου τις διάφορες ιδέες, απόψεις, οπτικές για τη ζωή και τους τρόπους ζωής των γονιών σου; Είσαι πραγματικά συμβατός μαζί τους; (Όχι.) Δύο είδη ανθρώπων που βαδίζουν σε διαφορετικά μονοπάτια και έχουν διαφορετικές απόψεις, όποια κι αν είναι η σωματική ή συναισθηματική σχέση ή ο δεσμός που έχουν, δεν μπορούν να αλλάξουν ο ένας την οπτική του άλλου. Όταν δεν συζητούν μεταξύ τους, όλα είναι μια χαρά, αλλά μόλις πιάσουν συζήτηση, αρχίζουν να τσακώνονται, να συγκρούονται και φτάνουν να μισούν και να σιχαίνονται ο ένας τον άλλον. Εξωτερικά είναι συγγενείς εξ αίματος, αλλά εσωτερικά είναι εχθροί, είναι δύο είδη ανθρώπων τόσο ασύμβατα όσο το νερό με τη φωτιά. Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε για ποιον λόγο μένεις ακόμη στο πλευρό τους; Ψάχνεις αφορμή για να εκνευριστείς ή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος; Θα το μετανιώνεις κάθε φορά που θα τους συναντάς και αυτήν τη δυστυχία θα την προκαλείς μόνος σου στον εαυτό σου. Κάποιοι σκέφτονται: «Έχω να δω τους γονείς μου τόσα χρόνια. Έχουν κάνει παλιότερα κάποια απεχθή πράγματα, έχουν βλασφημήσει τον Θεό και έχουν εναντιωθεί στην πίστη μου σ’ Αυτόν. Τώρα έχουν μεγαλώσει πολύ· σίγουρα θα έχουν αλλάξει πια. Δεν πρέπει, λοιπόν, να ασχολούμαι με τα κακά που έχουν κάνει· ούτως ή άλλως, αυτά λίγο πολύ έχουν ξεχαστεί. Εξάλλου, μου λείπουν συναισθηματικά και το ’χω βάρος στη συνείδησή μου, αναρωτιέμαι τι να κάνουν. Γι’ αυτό λέω να γυρίσω να τους δω». Ωστόσο, δεν προλαβαίνει να περάσει μια μέρα από τη στιγμή που γύρισες στο σπίτι και επανέρχεται η αηδία που είχες νιώσει στο παρελθόν απέναντί τους, οπότε το μετανιώνεις: «Οικογένεια το λες αυτό; Οι γονείς μου είναι αυτοί; Δεν είναι εχθροί; Έτσι ήταν και παλιότερα, και ακόμα και τώρα έχουν τον ίδιο χαρακτήρα· καθόλου δεν έχουν αλλάξει!» Πώς είναι δυνατόν να έχουν αλλάξει; Έτσι όπως ήταν αρχικά, έτσι θα είναι πάντα. Νόμιζες ότι θα είχαν αλλάξει καθώς μεγάλωναν και ότι θα τα βρίσκατε μεταξύ σας; Δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρείτε μεταξύ σας. Με το που θα πατήσεις το πόδι σου μέσα στο σπίτι τους μόλις επιστρέψεις, θα κοιτάξουν τι κρατάς στα χέρια σου για να δουν αν είναι κάτι ακριβό, για παράδειγμα κάποιο ακριβό όστρακο, ένα αγγούρι της θάλασσας, ένα πτερύγιο καρχαρία ή μια κύστη ψαριού, ή ίσως μια επώνυμη τσάντα και ακριβά ρούχα, ή χρυσά και ασημένια κοσμήματα. Μόλις σε δουν να κουβαλάς δύο πλαστικές σακούλες που η μία έχει ψωμάκια στον ατμό και η άλλη μερικές μπανάνες, θα καταλάβουν ότι παραμένεις φτωχός και θα αρχίσουν να γκρινιάζουν: «Η κόρη του τάδε πήγε στο εξωτερικό και παντρεύτηκε έναν ξένο. Τους αγοράζει βραχιόλια από ατόφιο χρυσάφι και σε κάθε ευκαιρία τα επιδεικνύουν. Ο γιος της τάδε αγόρασε αυτοκίνητο και, όποτε έχει χρόνο, πηγαίνει τους γονείς του ταξίδια και εκδρομές στο εξωτερικό. Όλοι τους χαίρονται τη δόξα των παιδιών τους! Η κόρη του τάδε δεν γυρνάει ποτέ σπίτι με άδεια χέρια. Αγοράζει για τους γονείς της ποδόλουτρα και καρέκλες μασάζ, ενώ όλο μεταξωτά και μάλλινα ρούχα παίρνει. Όλοι αυτοί έχουν παιδιά που είναι τόσο σεβαστικά απέναντί τους! Δεν τα φρόντιζαν τσάμπα τόσα χρόνια! Εμείς σ’ αυτήν την οικογένεια μεγαλώσαμε μόνο άκαρδους και αχάριστους!» Αυτό δεν είναι σαν δυνατό χαστούκι; (Ναι.) Δεν εκτιμούν καν τα ψωμάκια και τις μπανάνες που τους φέρνεις, και εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι πώς να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου ως παιδιού και να επιδείξεις τον απαραίτητο σεβασμό. Τα ψωμάκια και οι μπανάνες αρέσουν πολύ στους γονείς σου, κι εσύ έχεις να τους δεις πάρα πολλά χρόνια, οπότε αγοράζεις αυτά τα πράγματα για να τους συγκινήσεις και να καθησυχάσεις την ένοχη συνείδησή σου. Μόλις, όμως, γυρίσεις, όχι μόνο δεν καταφέρνεις να κατευνάσεις τις ενοχές σου, αλλά δέχεσαι και επικρίσεις· απογοητευμένος, φεύγεις τρέχοντας απ’ το σπίτι. Είχε κανένα νόημα να πας στο σπίτι για να επισκεφθείς τους γονείς σου; (Όχι.) Έχεις τόσο καιρό να γυρίσεις στο σπίτι, αλλά δεν τους λείπεις· δεν λένε: «Αρκεί μόνο που γύρισες. Δεν είναι ανάγκη να αγοράσεις τίποτα. Χαιρόμαστε που βαδίζεις στο ορθό μονοπάτι, ζεις μια υγιή ζωή και είσαι ασφαλής από κάθε άποψη. Μας φτάνει που σε βλέπουμε και κάνουμε μια συζήτηση από καρδιάς». Δεν τους απασχολεί αν ήσουν καλά όλα αυτά τα χρόνια ή αν αντιμετώπιζες δυσκολίες και προβλήματα για τα οποία είχες ανάγκη τη βοήθειά τους. Ούτε μια καλή κουβέντα δεν σου λένε. Αν, όμως, σου έλεγαν όντως τέτοια πράγματα, δεν θα δυσκολευόσουν να φύγεις; Μόλις, λοιπόν, σε επιπλήξουν, ισιώνεις το κορμί σου και, νιώθοντας απόλυτα δικαιωμένος και χωρίς καθόλου τύψεις, σκέφτεσαι: «Πρέπει να φύγω, εδώ μέσα είναι πραγματικό καθαρτήριο! Θα με γδάρουν, θα μου φάνε τη σάρκα, μέχρι και το αίμα θα μου πιούνε». Συναισθηματικά, η σχέση με τους γονείς είναι η πιο δύσκολη για να τη διαχειριστεί κανείς, αλλά δεν είναι και τελείως αδύνατο. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα αυτό με σωστό και ορθολογικό τρόπο μόνο με βάση την κατανόηση της αλήθειας. Μην ξεκινάς από τη σκοπιά των συναισθημάτων ούτε από τις γνώσεις ή τις οπτικές των ανθρώπων του κόσμου. Πρέπει, αντίθετα, να αντιμετωπίζεις τους γονείς σου με τον κατάλληλο τρόπο σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ποιον ρόλο παίζουν στ’ αλήθεια οι γονείς, τι σημαίνουν πράγματι για τους γονείς τα παιδιά, τι στάση πρέπει να τηρούν τα παιδιά απέναντι στους γονείς τους και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν και να επιλύουν οι άνθρωποι τη σχέση ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά; Δεν πρέπει να τα εξετάζουν αυτά τα πράγματα με βάση τα συναισθήματά τους ούτε να επηρεάζονται από οποιεσδήποτε λανθασμένες ιδέες ή επικρατούσες απόψεις· πρέπει να έχουν απέναντι σ’ αυτά τη σωστή προσέγγιση, η οποία βασίζεται στα λόγια του Θεού. Δεν είσαι σωστό παιδί αν δεν ανταποκριθείς σε καμία από τις ευθύνες σου απέναντι στους γονείς σου εντός του περιβάλλοντος που έχει ορίσει ο Θεός ή αν δεν παίζεις τον παραμικρό ρόλο στη ζωή τους; Θα νιώσεις τύψεις σ’ αυτήν την περίπτωση; Όλοι οι γείτονες, οι συμμαθητές και οι συγγενείς σου θα σε κατακρίνουν πίσω από την πλάτη σου. Θα πουν ότι δεν είσαι σωστό παιδί απέναντι στους γονείς σου, με αυτά τα λόγια: «Οι γονείς σου έκαναν για σένα τόσες θυσίες, κατέβαλαν τόσες επίπονες προσπάθειες και έκαναν τόσα πράγματα από τότε που ήσουν μικρό παιδί, κι εσύ ο αχάριστος απλώς εξαφανίζεσαι από προσώπου γης και ούτε ένα μήνυμα δεν στέλνεις ότι είσαι καλά. Όχι μόνο δεν έρχεσαι στο πατρικό σου για την Πρωτοχρονιά, μα ούτε καν τους παίρνεις ένα τηλέφωνο ούτε τους στέλνεις ένα ευχετήριο μήνυμα». Όποτε ακούς παρόμοια λόγια, η συνείδησή σου ματώνει και κλαίει, και νιώθεις καταδικασμένος. «Αχ, δίκιο έχουν». Κοκκινίζει το πρόσωπό σου και τρέμει η καρδιά σου λες και σε τρυπάνε βελόνες. Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό; (Ναι, παλιά.) Έχουν δίκιο οι γείτονες και οι συγγενείς σου που λένε ότι δεν είσαι σωστό παιδί; (Όχι. Δεν είμαι όπως με περιγράφουν.) Εξήγησέ μου πώς το σκέφτεσαι. (Ναι μεν όλα αυτά τα χρόνια ήμουν μακριά απ’ τους γονείς μου και δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες τους όπως κάνουν οι κοσμικοί άνθρωποι, αλλά το ότι βαδίζουμε σ’ αυτό το μονοπάτι της πίστης στον Θεό έχει οριστεί από τον Ίδιο. Αυτό είναι το ορθό μονοπάτι της ζωής, και είναι κάτι δίκαιο. Γι’ αυτό λέω πως δεν ισχύει το ότι δεν ήμουν σωστός ως παιδί απέναντι στους γονείς μου.) Και πάλι ο συλλογισμός σας βασίζεται στα δόγματα που καταλάβαιναν στο παρελθόν οι άνθρωποι· δεν έχετε πραγματική εξήγηση και πραγματική κατανόηση. Ποιος άλλος θέλει να μας πει τις σκέψεις του; (Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που πήγα σε άλλη χώρα, όταν σκεφτόμουν κάθε φορά ότι η οικογένειά μου δεν ήξερε τι έκανα στο εξωτερικό, ότι ίσως με κατέκριναν λέγοντας ότι δεν είμαι σωστό παιδί, ότι δεν ήμουν σωστή κόρη επειδή δεν βρισκόμουν εκεί για να φροντίζω τους γονείς μου, αυτές οι σκέψεις με δέσμευαν και με περιόριζαν. Κάθε φορά που σκεφτόμουν κάτι τέτοιο, θεωρούσα ότι είχα κάποιο χρέος απέναντι στους γονείς μου. Όμως, μέσω της σημερινής Σου συναναστροφής, Θεέ μου, καταλαβαίνω πως το γεγονός ότι στο παρελθόν με φρόντιζαν οι γονείς μου αποτελούσε μόνο εκπλήρωση του καθήκοντός τους ως γονέων. Καταλαβαίνω, επίσης, πως ήταν καλοί απέναντί μου επειδή ο Θεός το προκαθόρισε και πως πρέπει να είμαι ευγνώμων απέναντί Του και να ανταποδίδω την αγάπη Του. Τώρα που πιστεύω στον Θεό και βαδίζω στο ορθό μονοπάτι της ζωής, πράγμα που είναι δίκαιο, δεν πρέπει να νιώθω ότι χρωστάω τίποτα στους γονείς μου. Άλλωστε, ο Θεός προκαθορίζει και το αν οι γονείς μου θα έχουν τα παιδιά τους στο πλευρό τους να τους φροντίζουν ή όχι. Εφόσον έχω καταλάβει αυτά τα πράγματα, μπορώ να εγκαταλείψω κάπως το αίσθημα του χρέους που ένιωθα μέσα στην καρδιά μου.) Πολύ καλά. Πρώτον, ένας από τους λόγους για τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν να φύγουν από το πατρικό τους για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους είναι οι γενικότερες αντικειμενικές συνθήκες λόγω των οποίων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τους γονείς τους· δεν μπορούν να μείνουν στο πλάι των γονιών τους για να τους φροντίσουν και να τους κρατάνε συντροφιά. Δεν είναι ότι αποφασίζουν με τη θέλησή τους να τους εγκαταλείψουν· αυτός είναι ο αντικειμενικός λόγος. Δεύτερον, υποκειμενικά μιλώντας, ο λόγος για τον οποίο βγαίνεις για να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου δεν είναι ότι ήθελες να εγκαταλείψεις τους γονείς σου και να αποφύγεις τις ευθύνες σου, αλλά ότι σε καλεί ο Θεός. Αν ήθελες να συνεργαστείς με το έργο του Θεού, να αποδεχτείς το κάλεσμά Του και να εκτελέσεις τα καθήκοντα του δημιουργήματος, δεν είχες άλλη επιλογή από το να φύγεις από τους γονείς σου· δεν γινόταν να μείνεις στο πλευρό τους για να τους συντροφεύεις και να τους φροντίζεις. Δεν τους εγκατέλειψες για να αποφύγεις τις ευθύνες, έτσι δεν είναι; Δεν έχουν διαφορετική φύση αυτά τα δυο, το να τους εγκαταλείψεις για να γλιτώσεις απ’ τις ευθύνες σου και το να αναγκάζεσαι να τους εγκαταλείψεις για να απαντήσεις στο κάλεσμα του Θεού και να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου; (Ναι.) Μέσα σου, έχεις πράγματι συναισθηματική σύνδεση με τους γονείς σου και τους σκέφτεσαι, δεν είναι κενά τα συναισθήματά σου. Αν το επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες και μπορείς να μείνεις στο πλευρό τους ενώ παράλληλα εκτελείς και τα καθήκοντά σου, τότε δεν θα είχες πρόβλημα να μείνεις στο πλευρό τους και να τους φροντίζεις συχνά, εκπληρώνοντας τις ευθύνες σου. Οι αντικειμενικές συνθήκες, όμως, σε αναγκάζουν να τους εγκαταλείψεις· δεν μπορείς να μείνεις στο πλάι τους. Δεν είναι ότι δεν θες να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου ως παιδιού τους, απλώς δεν μπορείς. Δεν έχει διαφορετική φύση αυτό; (Ναι.) Αν έχεις φύγει από το πατρικό σου για να γλιτώσεις τις ευθύνες που έχει κάθε σωστό παιδί απέναντι στους γονείς του, τότε δεν είσαι σωστό παιδί και δεν έχεις ανθρώπινη φύση. Αν και οι γονείς σου σε μεγάλωσαν, εσύ δεν βλέπεις την ώρα να ανοίξεις τα φτερά σου και να προχωρήσεις γρήγορα μόνος σου. Ούτε να τους βλέπεις δεν θες και, αν ακούσεις ότι αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα, δεν δίνεις καμία σημασία. Δεν τους βοηθάς, ακόμα κι αν έχεις τα μέσα να τους βοηθήσεις. Απλώς κάνεις πως δεν ακούς και δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα· εσύ απλούστατα δεν θέλεις να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου. Αυτό σημαίνει να μην είσαι σωστό παιδί. Αλλά αυτό συμβαίνει εδώ; (Όχι.) Πολλοί άνθρωποι έχουν φύγει από τον νομό, την πόλη, την περιφέρεια ή ακόμη και τη χώρα τους για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους· βρίσκονται ήδη πολύ μακριά από την πατρίδα τους. Επίσης, δεν τους είναι βολικό για διάφορους λόγους να διατηρούν επαφή με την οικογένειά τους. Πού και πού ρωτούν κάποιους συντοπίτες τους τι κάνουν οι γονείς τους και, όταν ακούνε ότι είναι καλά στην υγεία τους και τα βγάζουν πέρα, νιώθουν ανακούφιση. Δεν ισχύει ότι δεν είσαι σωστό παιδί απέναντι στους γονείς σου· δεν έχεις φτάσει στο σημείο να μην έχεις ανθρώπινη φύση, οπότε να μη θέλεις καν να νοιαστείς για τους γονείς σου ή να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου απέναντί τους. Αυτήν την επιλογή σε αναγκάζουν διάφοροι αντικειμενικοί λόγοι να την κάνεις, όχι ότι δεν είσαι σωστό παιδί. Οι δύο λόγοι αυτοί είναι. Και υπάρχει, επίσης, και ένας τρίτος: Στην περίπτωση που οι γονείς σου δεν είναι από εκείνους που σε διώκουν ιδιαίτερα ή που παρεμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, στην περίπτωση που υποστηρίζουν την πίστη σου σ’ Αυτόν ή που είναι αδελφοί και αδελφές που έχουν πίστη στον Θεό σαν κι εσένα, ανήκουν στον οίκο του Θεού, τότε υπάρχει κανένας από σας που δεν προσεύχεται σιωπηλά στον Θεό όταν σκέφτεται βαθιά μέσα του τους γονείς του; Υπάρχει κανείς που δεν εμπιστεύεται τους γονείς του, συμπεριλαμβανομένης της υγείας τους, της ασφάλειάς τους και κάθε ανάγκης της ζωής τους, στα χέρια του Θεού; Ο καλύτερος τρόπος να δείξεις τον σεβασμό που πρέπει να έχει ένα παιδί προς τους γονείς του είναι να τους εμπιστευτείς στα χέρια του Θεού. Δεν εύχεσαι να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους όλων των ειδών τις δυσκολίες ούτε ελπίζεις να ζήσουν άσχημη ζωή, να μην τρώνε καλά ή να μην είναι καλά στην υγεία τους. Κατά βάθος, ελπίζεις να τους προστατεύει ο Θεός και να τους κρατάει ασφαλείς. Αν είναι πιστοί στον Θεό, εύχεσαι να μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους και επίσης εύχεσαι να καταφέρουν να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους. Έτσι εκπληρώνει κανείς τις ευθύνες του ως άνθρωπος· αυτά μόνο μπορούν να επιτύχουν οι άνθρωποι με την ανθρώπινη φύση τους. Επίσης, το πιο σημαντικό είναι ότι, αφότου πιστέψουν για πολλά χρόνια στον Θεό και ακούσουν τόσες αλήθειες, οι άνθρωποι κατανοούν αυτά τα λίγα τουλάχιστον: Τη μοίρα του ανθρώπου την καθορίζει ο Ουρανός, ο άνθρωπος βρίσκεται στα χέρια του Θεού, και είναι πολύ πιο σημαντικό να έχει κανείς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού απ’ ό,τι να ανησυχούν γι’ αυτόν, να τον σέβονται ή να του κάνουν συντροφιά τα παιδιά του. Δεν νιώθεις ανακούφιση που οι γονείς σου βρίσκονται υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς γι’ αυτούς. Αν ανησυχείς, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό· είναι πολύ μικρή η πίστη σου σ’ Αυτόν. Αν στ’ αλήθεια αγχώνεσαι και ανησυχείς για τους γονείς σου, τότε να προσεύχεσαι συχνά στον Θεό, να τους εμπιστεύεσαι στα χέρια Του και να αφήσεις Αυτόν να ενορχηστρώσει και να διευθετήσει τα πάντα. Εφόσον ο Θεός κυβερνά τη μοίρα των ανθρώπων, ο Θεός κυβερνά την κάθε τους μέρα και όλα όσα τους συμβαίνουν, εσύ για ποιον λόγο συνεχίζεις να ανησυχείς; Δεν μπορείς καν τη δική σου ζωή να ελέγξεις,^[α] έχεις τόσα δικά σου προβλήματα, οπότε με ποιον τρόπο θα μπορούσες να βοηθήσεις τους γονείς σου να ζήσουν ευτυχισμένοι κάθε μέρα; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εμπιστευτείς τα πάντα στα χέρια του Θεού. Αν οι γονείς σου είναι πιστοί, ζήτα από τον Θεό να τους οδηγήσει στο ορθό μονοπάτι ώστε στο τέλος να σωθούν. Αν δεν είναι πιστοί, ας βαδίσουν σε όποιο μονοπάτι θέλουν. Για όσους γονείς είναι πιο καλοσυνάτοι και έχουν κάποια ανθρώπινη φύση, ας προσευχηθείς στον Θεό να τους ευλογήσει ώστε να περάσουν ευτυχισμένα τα χρόνια που τους έχουν απομείνει. Όσον αφορά το πώς λειτουργεί ο Θεός, Εκείνος έχει τις διευθετήσεις Του και οι άνθρωποι οφείλουν να υποτάσσονται σ’ αυτές. Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, οι άνθρωποι γνωρίζουν μέσα στη συνείδησή τους τις ευθύνες στις οποίες ανταποκρίνονται απέναντι στους γονείς τους. Όποια κι αν είναι η στάση που τηρούν απέναντι στους γονείς τους λόγω αυτής της συνειδητοποίησης, είτε ανησυχούν γι’ αυτούς είτε διαλέγουν να παραμείνουν στο πλευρό τους, σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να νιώθουν ενοχές ή να τους βαραίνει η συνείδησή τους επειδή δεν έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν στις ευθύνες τους απέναντι στους γονείς τους εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφήσουν αυτά τα ζητήματα, καθώς και άλλα παρόμοια, να μετατραπούν σε προβλήματα στη ζωή της πίστης τους στον Θεό· θα πρέπει να τα εγκαταλείψουν. Θα πρέπει, σχετικά με αυτά τα ζητήματα που αφορούν την ανταπόκριση στις ευθύνες απέναντι στους γονείς τους, να φτάσουν σε αυτήν την ξεκάθαρη κατανόηση και να πάψουν να νιώθουν περιορισμένοι. Καταρχάς, γνωρίζεις κατά βάθος ότι δεν σημαίνει πως δεν είσαι σωστό παιδί, και δεν αποφεύγεις ούτε υπεκφεύγεις από τις ευθύνες σου. Επιπλέον, εφόσον οι γονείς σου βρίσκονται στα χέρια του Θεού, για ποιον λόγο εξακολουθείς να ανησυχείς; Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί κανείς, είναι περιττό. Ο κάθε άνθρωπος θα ζήσει ομαλά μέχρι το τέλος, σύμφωνα με την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και θα φτάσει στο τέλος του μονοπατιού του χωρίς καμία παρέκκλιση. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να ανησυχούν πλέον οι άνθρωποι για αυτό το ζήτημα. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι αν είσαι σωστό παιδί, αν έχεις ανταποκριθεί στις ευθύνες σου απέναντι στους γονείς σου ή αν πρέπει να ξεπληρώσεις την καλοσύνη τους. Πρέπει να τα εγκαταλείψεις αυτά τα πράγματα. Σωστά; (Σωστά.)

Στο θέμα των προσδοκιών που έχουν οι γονείς από τα παιδιά τους, έχουμε συναναστραφεί πάνω στις πτυχές των σπουδών και της δουλειάς. Και ποια γεγονότα πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι ως προς αυτό το ζήτημα; Είναι σίγουρο ότι, αν ακούς τους γονείς σου και διαβάζεις πολύ σκληρά, όπως περιμένουν από σένα, θα σημειώσεις μεγάλη επιτυχία; Μπορεί αυτό να αλλάξει πραγματικά τη μοίρα σου; (Όχι.) Τότε ποιο θα είναι το μέλλον σου; Είναι εκείνο που έχει ρυθμίσει για σένα ο Θεός, δηλαδή η μοίρα σου, η θέση που θα πρέπει να έχεις ανάμεσα στους ανθρώπους, το μονοπάτι στο οποίο πρέπει να βαδίζεις και το περιβάλλον στο οποίο πρέπει να ζεις. Όλα αυτά ο Θεός τα έχει ρυθμίσει για σένα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να κουβαλάς κανένα φορτίο όσον αφορά τις προσδοκίες των γονιών σου. Η μοίρα σου παραμένει η ίδια, είτε κάνεις ό,τι σου ζητάνε οι γονείς σου είτε δεν ανταποκριθείς στις προσδοκίες τους και τους απογοητεύσεις. Όποιο και να είναι το μονοπάτι που βρίσκεται μπροστά σου, αυτό θα γίνει· το έχει ήδη ορίσει ο Θεός. Αντίστοιχα, αν ανταποκριθείς στις προσδοκίες των γονιών σου, αν τους ικανοποιήσεις και δεν τους απογοητεύσεις, τότε μήπως θα ζήσουν μια καλύτερη ζωή; Μπορεί κάτι τέτοιο να αλλάξει τη μοίρα των δεινών και της κακομεταχείρισης που τους περιμένει; (Όχι.) Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι οι γονείς τους τους ανέθρεψαν με υπερβολική καλοσύνη και ότι υπέφεραν πάρα πολύ εκείνη την περίοδο. Θέλουν, λοιπόν, να βρουν μια καλή δουλειά, έπειτα να περάσουν κάποιες ταλαιπωρίες, να κοπιάσουν, να είναι εργατικοί και να δουλέψουν σκληρά για να βγάλουν πολλά λεφτά και να κάνουν περιουσία. Όλα αυτά θέλουν να τα κάνουν με στόχο να προσφέρουν αργότερα στους γονείς τους μια ζωή γεμάτη προνόμια, όπου θα ζουν σε βίλα, θα κυκλοφορούν με ωραίο αμάξι και θα τρωγοπίνουν όσο θέλουν. Μετά από τόσα χρόνια μόχθου, μπορεί να έχουν βελτιωθεί οι δικές τους καταστάσεις και συνθήκες της ζωής τους. Παρ’ όλα αυτά, οι γονείς τους πεθαίνουν χωρίς να έχουν χαρεί ούτε μια μέρα αυτήν την ευημερία. Και ποιος φταίει γι’ αυτό; Αν αφήσεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, αν αφήσεις τον Θεό να κάνει τις ενορχηστρώσεις του και δεν σηκώνεις αυτό το φορτίο, τότε αν πεθάνουν οι γονείς σου, δεν θα νιώσεις ενοχές. Πώς θα νιώσεις, όμως, αν δουλεύεις σαν το σκυλί για να βγάλεις λεφτά και να ξεπληρώσεις τους γονείς σου, προσφέροντάς τους μια καλύτερη ζωή, και μετά πεθάνουν; Θα μπορέσεις να ζήσεις άνετα για την υπόλοιπη ζωή σου αν καθυστέρησες να εκτελέσεις το καθήκον σου και να αποκτήσεις την αλήθεια; (Όχι.) Κάτι τέτοιο θα επηρεάσει τη ζωή σου και θα κουβαλάς συνέχεια για την υπόλοιπη ζωή σου το φορτίο ότι «απογοήτευσες τους γονείς σου». Κάποιοι άνθρωποι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να δουλέψουν, να μοχθήσουν και να βγάλουν λεφτά ώστε να μην απογοητεύσουν τους γονείς τους και να τους ξεπληρώσουν για το καλό που τους έκαναν και τους μεγάλωσαν. Αργότερα, που έχουν γίνει πια πλούσιοι και έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ωραία φαγητά, προσκαλούν τους γονείς τους να φάνε, παραγγέλνουν ένα σωρό ωραία πιάτα και λένε: «Σερβιριστείτε. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ότι αυτά ήταν τα αγαπημένα σας. Καλή όρεξη!» Όμως εκείνοι έχουν πια μεγαλώσει, τους έχουν πέσει τα περισσότερα δόντια και δεν έχουν πολλή όρεξη, οπότε διαλέγουν μαλακές και εύπεπτες τροφές, όπως λαχανικά και ζυμαρικά, και τους φτάνουν μόνο λίγες μπουκιές για να χορτάσουν. Βλέπεις ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο φαγητά που έχουν μείνει και στεναχωριέσαι. Οι γονείς σου, όμως, νιώθουν μια χαρά. Στην ηλικία τους, τόσο πρέπει να τρώνε· είναι λογικό, δεν ζητάνε πολλά. Εσύ μέσα σου λυπάσαι, αλλά γιατί λυπάσαι; Δεν ήταν απαραίτητο να τα κάνεις όλα αυτά. Είναι ορισμένες εδώ και καιρό η ευτυχία και οι δυσκολίες που θα βίωναν οι γονείς σου στη ζωή τους· αυτό δεν αλλάζει επειδή έτσι θέλεις εσύ ή για να ικανοποιηθούν τα δικά σου αισθήματα. Ο Θεός τα έχει ορίσει αυτά από καιρό κι έτσι ό,τι κι αν κάνουν οι άνθρωποι είναι περιττό. Τι καταλαβαίνουν απ’ αυτά τα γεγονότα οι άνθρωποι; Το μόνο που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να σε αναθρέψουν και να σε βοηθήσουν να μεγαλώσεις ομαλά και με υγεία, να βαδίσεις στο ορθό μονοπάτι και να ανταποκριθείς στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που έχεις ως δημιούργημα. Ο σκοπός για όλα αυτά δεν είναι να αλλάξει η μοίρα σου, που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αλλάξει· οι γονείς σου παίζουν απλώς έναν συμπληρωματικό και καθοδηγητικό ρόλο, για να σε μεγαλώσουν μέχρι να ενηλικιωθείς και να σε κατευθύνουν στο ορθό μονοπάτι της ζωής. Εσύ δεν πρέπει να προσπαθείς με τα δικά σου μέσα να φέρεις την ευτυχία στους γονείς σου, να αλλάξεις τη μοίρα τους ή να τους προσφέρεις μια ευτυχισμένη και ευημερούσα ζωή, καλό φαγητό και ποτό. Οι σκέψεις αυτές είναι ανόητες. Δεν πρέπει να κουβαλάς αυτό το φορτίο, πρέπει να το εγκαταλείψεις. Δεν πρέπει να κάνεις ανούσιες θυσίες ούτε να κάνεις διάφορα άσκοπα πράγματα για να ξεπληρώσεις τους γονείς σου, να αλλάξεις τη μοίρα τους και να τους κάνεις να λάβουν περισσότερες ευλογίες και ταυτόχρονα λιγότερα βάσανα, όλα αυτά για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες της συνείδησής σου ή τα συναισθήματά σου και για να μην τους απογοητεύσεις. Δεν είναι δική σου ευθύνη αυτό και δεν είναι κάτι που πρέπει να σκέφτεσαι. Πρέπει οι γονείς να ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά τους ανάλογα με την κατάστασή τους και ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον που έχει προετοιμάσει ο Θεός. Στις συνθήκες που μπορούν να διαμορφώσουν και στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται βασίζεται και το τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά για τους γονείς τους· αυτό ακριβώς. Ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν κάτι με σκοπό να αλλάξουν ο ένας τη μοίρα του άλλου μέσω της ισχύος τους ή μέσω των εγωιστικών τους επιθυμιών, ώστε να κάνουν οι προσπάθειές τους την άλλη πλευρά να ζήσει μια καλύτερη, πιο ευτυχισμένη και πιο ιδανική ζωή. Πρέπει όλοι, γονείς και παιδιά, να αφήνουν τα πράγματα να εξελίσσονται φυσικά μέσα στα περιβάλλοντα που έχει διαμορφώσει ο Θεός και όχι να προσπαθούν να τα αλλάξουν με τις προσπάθειές τους ή με τις όποιες προσωπικές τους αποφάσεις. Δεν πρόκειται να αλλάξει η μοίρα των γονιών σου επειδή εσύ έχεις τέτοιες σκέψεις σχετικά μ’ αυτούς. Τη μοίρα τους την έχει ορίσει ο Θεός εδώ και πολύ καιρό. Ο Θεός έχει ορίσει να ζήσεις μέσα στη δική τους ζωή, να σε γεννήσουν, να σε μεγαλώσουν και να έχεις αυτήν τη σχέση μαζί τους. Η ευθύνη σου, λοιπόν, απέναντί τους δεν είναι παρά να τους συντροφεύεις σύμφωνα με τις συνθήκες σου και να εκπληρώσεις κάποιες υποχρεώσεις. Είναι περιττό να θες να αλλάξεις την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τώρα οι γονείς σου ή να επιθυμείς να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Ή να κάνεις τους γείτονες και τους συγγενείς σου να σε θαυμάζουν, να τιμήσεις τους γονείς σου, να τους φέρεις κύρος εντός της οικογένειας· αυτά είναι ακόμα πιο περιττά. Υπάρχουν και κάποιες μητέρες ή κάποιοι πατέρες που τους έχει εγκαταλείψει ο σύζυγος ή η σύζυγός τους και που σε μεγάλωσαν μόνοι τους μέχρι που ενηλικιώθηκες. Στην περίπτωση αυτή, νιώθεις ακόμα περισσότερο πόσο δύσκολο ήταν να σε μεγαλώσουν και θέλεις να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή για να τους το ξεπληρώσεις, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να κάνεις ό,τι σου λένε. Όλα όσα σου ζητάνε, όσα περιμένουν από σένα, αλλά και όσα εσύ προτίθεσαι να κάνεις, μετατρέπονται σε φορτία στη ζωή σου και κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Ενώπιον του Δημιουργού, είσαι ένα δημιούργημα. Σ’ αυτήν τη ζωή δεν πρέπει μόνο να εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου απέναντι στους γονείς σου, αλλά και να ανταποκριθείς στις ευθύνες και τα καθήκοντα που έχεις ως δημιούργημα. Μόνο με βάση τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές μπορείς να εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου απέναντι στους γονείς σου, όχι κάνοντας οτιδήποτε γι’ αυτούς με βάση τις συναισθηματικές σου ανάγκες ή τις επιταγές της συνείδησής σου. Βεβαίως, το να ανταποκριθείς στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου απέναντί τους με βάση τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές είναι και μέρος των καθηκόντων σου ως δημιουργήματος· αυτήν την ευθύνη ανέθεσε ο Θεός στον άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτή με βάση τα λόγια του Θεού, όχι τις δικές του ανάγκες. Εύκολα μπορείς, λοιπόν, να μεταχειριστείς τους γονείς σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, ανταποκρινόμενος στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου απέναντί τους. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Είναι εύκολο αυτό; (Ναι.) Γιατί είναι εύκολο; Είναι σαφέστατη η ουσία του ζητήματος, καθώς και οι αλήθεια-αρχές που πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι. Η ουσία είναι ότι ούτε οι γονείς μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα των παιδιών ούτε το αντίστροφο. Είτε προσπαθήσεις σκληρά είτε όχι, είτε θέλεις να εκπληρώσεις τις ευθύνες σου είτε όχι, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του άλλου. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα το αν τους έχεις στην καρδιά σου. Πρόκειται απλώς για μια διαφορά συναισθηματικής ανάγκης. Το πιο απλό που μπορούν να κάνουν, λοιπόν, οι άνθρωποι είναι να εγκαταλείψουν τα διάφορα φορτία με τα οποία τους επιβαρύνουν οι προσδοκίες των γονιών τους. Θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να εξετάζεις όλα αυτά τα πράγματα με βάση τα λόγια του Θεού και, δεύτερον, να αντιμετωπίζεις και να διαχειρίζεσαι σύμφωνα με τα λόγια Του τη σχέση με τους γονείς σου. Τόσο απλό είναι. Δεν είναι εύκολο; (Ναι.) Αυτά, αν αποδεχτείς την αλήθεια, θα γίνουν πολύ εύκολα και, όσο βιώνεις πράγματα, θα καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι αυτό ισχύει. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του άλλου· η μοίρα ενός ανθρώπου βρίσκεται μόνο στα χέρια του Θεού. Όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις, δεν θα τα καταφέρεις. Είναι, βεβαίως, και κάποιοι που θα πουν: «Ισχύουν όλα όσα είπες, αλλά μου φαίνεται πολύ απρόσωπο να ενεργώ έτσι. Νιώθω συνεχώς μια μομφή στη συνείδησή μου, δεν το αντέχω». Αν δεν το αντέχεις, τότε ικανοποίησε τα συναισθήματά σου: κράτα συντροφιά στους γονείς σου και μείνε στο πλευρό τους, υπηρέτησέ τους, γίνε σωστό παιδί και κάνε ό,τι σου λένε αυτοί, είτε είναι σωστό είτε λάθος· γίνε κολαούζος τους και ακόλουθός τους, κανένα πρόβλημα. Αν το κάνεις αυτό, δεν θα υπάρχει κανένας να σε κουτσομπολεύει πίσω απ’ την πλάτη σου και όλοι οι συγγενείς σου θα λένε πόσο σωστός είσαι απέναντι στους γονείς σου. Στο τέλος, όμως, ο μόνος που θα βγει χαμένος θα είσαι εσύ. Αν και έχεις διαφυλάξει τη φήμη σου ως σεβαστικό παιδί, έχεις καλύψει τις συναισθηματικές σου ανάγκες, δεν έχεις καμία μομφή στη συνείδησή σου και έχεις ανταποδώσει την καλοσύνη των γονιών σου, υπάρχει κάτι που έχεις παραβλέψει και το έχεις χάσει: Δεν αντιμετώπισες και δεν χειρίστηκες όλα αυτά τα ζητήματα με βάση τα λόγια του Θεού, και έχασες την ευκαιρία να εκτελέσεις το καθήκον σου ως δημιουργήματος. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ήσουν σωστός απέναντι στους γονείς σου, αλλά τον Θεό Τον πρόδωσες. Ήσουν σεβαστικό παιδί απέναντι στους γονείς σου και κάλυψες τις συναισθηματικές ανάγκες της σάρκας τους, αλλά επαναστάτησες ενάντια στον Θεό. Προτίμησες να είσαι εντάξει απέναντι στους γονείς σου παρά να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου ως δημιουργήματος, πράγμα που αποτελεί τη μεγαλύτερη ασέβεια προς τον Θεό. Το ότι είσαι σωστός απέναντι στους γονείς σου, δεν τους έχεις απογοητεύσει ποτέ, έχεις συνείδηση και ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που έχεις ως παιδί δεν θα κάνει τον Θεό να πει ότι είσαι κάποιος που υποτάσσεται σ’ Αυτόν ή που διαθέτει ανθρώπινη φύση. Επιδεικνύεις τη μεγαλύτερη επαναστατικότητα ενάντια στον Θεό όταν καλύπτεις μόνο τις επιταγές της συνείδησής σου και τις συναισθηματικές ανάγκες της σάρκας σου χωρίς να αποδέχεσαι ούτε τα λόγια του Θεού ούτε την αλήθεια ως τη βάση και τις αρχές για το πως να αντιμετωπίσεις και να χειριστείς αυτό το θέμα. Για να γίνεις κατάλληλο δημιούργημα, πρέπει κατ’ αρχάς να βλέπεις και να κάνεις τα πάντα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Αν τα κάνεις αυτά, είσαι κατάλληλος, έχεις ανθρώπινη φύση και συνείδηση. Αν, αντίθετα, δεν αποδέχεσαι τα λόγια του Θεού ως αρχές και βάση για το πώς να αντιμετωπίσεις ή να χειριστείς το ζήτημα αυτό, και επίσης όταν σε καλεί ο Θεός να βγεις και να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου, δεν το δέχεσαι ή αν, προκειμένου να μείνεις στο πλευρό των γονιών σου, να τους συντροφεύσεις, να τους χαροποιήσεις, να τους βοηθήσεις να απολαύσουν τα τελευταία τους χρόνια και να ξεπληρώσεις την καλοσύνη τους, προτιμάς να καθυστερήσεις ή να χάσεις την ευκαιρία να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου, τότε ο Θεός θα πει ότι δεν έχεις ούτε ανθρώπινη φύση ούτε συνείδηση. Δεν είσαι δημιούργημα, και δεν πρόκειται να σε αναγνωρίσει.

Υποσημειώσεις:

α. Το αρχικό κείμενο λέει «Δεν μπορείς καν να ελέγξεις τον εαυτό σου».