Αν οι άνθρωποι μπορούσαν πραγματικά να δουν ξεκάθαρα το σωστό μονοπάτι της ανθρώπινης ζωής, καθώς επίσης και τον σκοπό της διαχείρισης της ανθρωπότητας από τον Θεό, δεν θα φυλούσαν το προσωπικό τους μέλλον και τη προσωπική τους μοίρα σαν θησαυρό στην καρδιά τους. Δεν θα ενδιαφέρονταν πλέον να υπηρετούν τους γονείς τους, οι οποίοι είναι χειρότεροι από τους χοίρους και τους σκύλους. Δεν είναι το μέλλον και η μοίρα του ανθρώπου επακριβώς οι σημερινοί λεγόμενοι «γονείς» του Πέτρου; Είναι ακριβώς σαν τη σάρκα και το αίμα του ανθρώπου. Ποιος ακριβώς θα είναι ο προορισμός και ποιο το μέλλον της σάρκας; Θα είναι να δει τον Θεό ενώ είναι ακόμα ζωντανή ή να συναντήσει η ψυχή τον Θεό μετά θάνατον; Θα καταλήξει η σάρκα αύριο σ’ ένα μεγάλο καμίνι δεινών ή στην πυρά; Ερωτήματα όπως αυτά, τα οποία αφορούν το αν η σάρκα του ανθρώπου θα υπομείνει συμφορές ή αν θα υποφέρει, δεν αποτελούν τις σπουδαιότερες ειδήσεις οι οποίες απασχολούν περισσότερο τον καθένα σε αυτό το ρεύμα που έχει μυαλό και βρίσκεται στα λογικά του; (Εδώ, το να υποφέρει κανείς αναφέρεται στο να λαμβάνει ευλογίες· σημαίνει πως οι μελλοντικές δοκιμασίες είναι ωφέλιμες για τον προορισμό του ανθρώπου. Τα βάσανα αναφέρονται στο να είναι κανείς ανήμπορος να παραμείνει σταθερός ή στο να εξαπατάται· ή σημαίνει πως θα αντιμετωπίσει κανείς ατυχείς καταστάσεις και θα χάσει τη ζωή του εν μέσω καταστροφών, και ότι δεν υπάρχει κατάλληλος προορισμός για την ψυχή του.) Παρόλο που οι άνθρωποι έχουν ορθή λογική, ίσως αυτό που σκέφτονται να μην ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό με το οποίο θα έπρεπε να είναι εξοπλισμένη η λογική τους. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι όλοι τους αρκετά μπερδεμένοι και ακολουθούν πράγματα στα τυφλά. Όλοι τους θα πρέπει να έχουν εμπεριστατωμένη κατανόηση αυτού στο οποίο θα πρέπει να εισέλθουν και, πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να διευκρινίσουν σε τι θα πρέπει να γίνεται είσοδος κατά τη διάρκεια των δεινών (δηλαδή, κατά τον εξευγενισμό στο καμίνι), καθώς και αυτό με το οποίο θα πρέπει να είναι εξοπλισμένοι κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών του πυρός. Μην υπηρετείς πάντα τους γονείς σου (δηλαδή τη σάρκα), οι οποίοι είναι σαν χοίροι και σκύλοι, και είναι χειρότεροι ακόμη κι από τα μυρμήγκια και τα έντομα. Ποιο το νόημα να σε ταλανίζει αυτό, να το σκέφτεσαι τόσο πολύ και να σπας το κεφάλι σου; Η σάρκα δεν ανήκει σ’ εσένα, μα βρίσκεται στα χέρια του Θεού, ο οποίος όχι μόνο ελέγχει εσένα, αλλά κυβερνά και τον Σατανά. (Αυτό σημαίνει πως η σάρκα ανήκε αρχικά στον Σατανά. Εφόσον ο Σατανάς βρίσκεται κι αυτός στα χέρια του Θεού, μπορεί να διατυπωθεί μόνο με αυτόν τον τρόπο. Διότι είναι πιο πειστικό να ειπωθεί με αυτόν τον τρόπο· υπονοεί πως οι άνθρωποι δεν βρίσκονται εξ ολοκλήρου υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, αλλά βρίσκονται στα χέρια του Θεού.) Ζεις υπό το μαρτύριο της σάρκας —ωστόσο, ανήκει η σάρκα σ’ εσένα; Βρίσκεται υπό τον έλεγχό σου; Ποιος ο λόγος να σπας το κεφάλι σου γι’ αυτό; Γιατί να μπαίνεις στον κόπο να ικετεύεις εμμονικά τον Θεό για τη σάπια σάρκα σου, την οποία πάει καιρός που έχουν καταδικάσει, καταραστεί και μολύνει τα ακάθαρτα πνεύματα; Ποιος ο λόγος πάντα να φυλάς τους συνεταίρους του Σατανά τόσο κοντά στην καρδιά σου; Δεν ανησυχείς πως η σάρκα θα μπορούσε να καταστρέψει το πραγματικό σου μέλλον, τις θαυμάσιες ελπίδες σου και τον πραγματικό προορισμό της ζωής σου;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο σκοπός της διαχείρισης της ανθρωπότητας