Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό (Μέρος δεύτερο)

Πριν ο Ιησούς εκτελέσει το έργο, έζησε απλώς στην κανονική ανθρώπινη φύση Του. Κανείς δεν μπορούσε να πει πως ήταν Θεός, κανείς δεν έμαθε πως ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός. Οι άνθρωποι απλώς Tον γνώριζαν ως έναν εντελώς συνηθισμένο άνθρωπο. Η απολύτως συνηθισμένη, κανονική ανθρώπινη φύση Του ήταν η απόδειξη πως ο Θεός είχε ενσαρκωθεί και πως η Εποχή της Χάριτος ήταν η εποχή του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, όχι η εποχή του έργου του Πνεύματος. Ήταν η απόδειξη πως το Πνεύμα του Θεού είχε εισέλθει στη σάρκα, πως στην εποχή της ενσάρκωσης του Θεού, η σάρκα Του θα εκτελούσε όλο το έργο του Πνεύματος. Ο Χριστός, με κανονική ανθρώπινη φύση, είναι μια σάρκα στην οποία εισέρχεται το Πνεύμα, κατέχοντας κανονική ανθρώπινη φύση, κανονική λογική και ανθρώπινη σκέψη. «Εισέρχεται» σημαίνει πως ο Θεός γίνεται άνθρωπος, πως το Πνεύμα ενσαρκώνεται. Για να το θέσω απλά, είναι όταν ο ίδιος ο Θεός κατοικεί σε σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση και μέσω αυτής εκφράζει το θείο έργο Του —αυτό σημαίνει το να εισέρχεται ή να ενσαρκώνεται. Κατά την πρώτη ενσάρκωσή Tου, ήταν απαραίτητο για τον Θεό να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, επειδή το έργο Του ήταν να λυτρώσει. Προκειμένου να λυτρώσει το σύνολο της ανθρώπινης φυλής, έπρεπε να είναι συμπονετικός και να συγχωρεί. Το έργο που Εκείνος έκανε πριν σταυρωθεί ήταν να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, πράγμα που προμήνυε τη σωτηρία Του για τον άνθρωπο από την αμαρτία και τη βρωμιά. Επειδή ήταν η Εποχή της Χάριτος, ήταν απαραίτητο για Αυτόν να θεραπεύει τους αρρώστους, επιδεικνύοντας έτσι σημεία και τέρατα, τα οποία αντιπροσώπευαν τη χάρη σε εκείνη την εποχή. Διότι η Εποχή της Χάριτος επικεντρώνεται γύρω από την απονομή χάριτος, η οποία συμβολίζεται από την ειρήνη, τη χαρά και τις υλικές ευλογίες, όλα σύμβολα της πίστης των ανθρώπων στον Ιησού. Δηλαδή, η θεραπεία των αρρώστων, η εκβολή των δαιμόνων και η απονομή χάριτος ήταν ενστικτώδεις ιδιότητες της σάρκας του Ιησού κατά την Εποχή της Χάριτος, ήταν το έργο του Πνεύματος που εισήλθε στη σάρκα. Αλλά καθώς εκτελούσε τέτοιο έργο, Εκείνος ζούσε στη σάρκα, δεν υπερέβη τη σάρκα. Ανεξάρτητα από τη θεραπευτική του δράση, εξακολουθούσε να κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση, εξακολουθούσε να διάγει έναν φυσιολογικό ανθρώπινο βίο. Ο λόγος για τον οποίο λέω πως κατά τη διάρκεια της εποχής της ενσάρκωσης του Θεού η σάρκα πραγματοποίησε όλο το έργο του Πνεύματος, είναι διότι, ανεξάρτητα από το έργο που Εκείνος έκανε, το έκανε με τη σάρκα. Αλλά, λόγω του έργου Του, οι άνθρωποι δεν θεωρούν ότι η σάρκα Του έχει μια εντελώς ενσώματη ουσία, διότι η σάρκα μπορούσε να πραγματοποιεί θαύματα και, σε ορισμένες ειδικές στιγμές, μπορούσε να κάνει πράγματα τα οποία την ξεπερνούσαν. Φυσικά, όλα αυτά τα δρώμενα προέκυψαν αφού ξεκίνησε η διακονία Του, όπως όταν Εκείνος δοκιμάστηκε για σαράντα ημέρες ή όταν μεταμορφώθηκε στο όρος. Έτσι λοιπόν, με τον Ιησού, η έννοια της ενσάρκωσης του Θεού δεν ολοκληρώθηκε, αλλά εκπληρώθηκε μόνο εν μέρει. Ο βίος που έζησε ο Θεός στη σάρκα πριν ξεκινήσει το έργο Του ήταν απολύτως φυσιολογικός από όλες τις απόψεις. Αφού ξεκίνησε το έργο, Εκείνος διατήρησε μόνο το εξωτερικό ανθρώπινο κέλυφός Του. Επειδή το έργο Του ήταν μια έκφραση της θεϊκής φύσης, υπερέβη τις κανονικές λειτουργίες της σάρκας. Εν τέλει, η προσληφθείσα σάρκα του Θεού διέφερε από τους ανθρώπους με σάρκα και οστά. Βέβαια, στην καθημερινή ζωή Του, χρειαζόταν τροφή, ένδυση, ύπνο και στέγη, όπως όλοι οι άνθρωποι, χρειαζόταν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, συλλογιζόμενος και σκεπτόμενος σαν κανονικός άνθρωπος. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να Τον θεωρούν έναν κανονικό άνθρωπο, ασχέτως αν το έργο που έκανε ήταν υπεράνθρωπο. Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το τι έκανε, Εκείνος έζησε με μία συνηθισμένη και κανονική ανθρώπινη φύση και, στον βαθμό που εκτέλεσε το έργο, η λογική Του ήταν ιδιαίτερα φυσιολογική, οι σκέψεις Του εξαιρετικά διαυγείς, περισσότερο από εκείνες των υπόλοιπων κανονικών ανθρώπων. Ήταν απαραίτητο για τον ενσαρκωμένο Θεό να σκέφτεται και να συλλογίζεται με αυτόν τον τρόπο, διότι το θείο έργο έπρεπε να εκφραστεί από μία σάρκα της οποίας η λογική ήταν πολύ φυσιολογική και οι σκέψεις της ήταν πολύ διαυγείς —μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε η σάρκα Του να εκφράσει το θείο έργο. Καθ’ όλη τη διάρκεια των τριάντα τριών και μισό χρόνων που έζησε στη γη, ο Ιησούς διατήρησε την κανονική ανθρώπινη φύση Του, αλλά λόγω του έργου Του κατά τη διάρκεια των τριάμισι ετών της διακονίας Του, οι άνθρωποι πίστευαν πως ήταν πολύ υπερβατικός, πως ήταν πολύ πιο υπερφυσικός από πριν. Στην πραγματικότητα, η κανονική ανθρώπινη φύση του Ιησού παρέμεινε αμετάβλητη πριν και αφού ξεκίνησε τη διακονία Του. Η ανθρώπινη φύση Του ήταν η ίδια συνολικά, αλλά, εξαιτίας της διαφοράς πριν και μετά που ξεκίνησε την διακονία Του, προέκυψαν δύο διαφορετικές απόψεις που αφορούσαν τη σάρκα Του. Ανεξάρτητα από το τι νόμιζαν οι άνθρωποι, ο ενσαρκωμένος Θεός διατήρησε την αρχική, κανονική ανθρώπινη φύση Του καθ’ όλη τη διάρκεια, διότι από τη στιγμή που ο Θεός ενσαρκώθηκε, ζούσε στη σάρκα, η οποία είχε κανονική ανθρώπινη φύση. Ανεξάρτητα από το αν εκτελούσε τη διακονία Του ή όχι, η κανονική ανθρώπινη φύση της σάρκας Του δεν γινόταν να διαγραφεί, διότι η βασική ουσία της σάρκας είναι η ανθρώπινη φύση. Πριν εκτελέσει ο Ιησούς τη διακονία Του, η σάρκα Του παρέμεινε απολύτως κανονική, συμμετέχοντας σε όλες τις συνηθισμένες ανθρώπινες δραστηριότητες. Δεν εμφανίστηκε ούτε στο ελάχιστο υπερφυσικός, δεν έδειξε κανένα θαυμαστό σημείο. Εκείνη την εποχή, ήταν απλώς ένας πολύ κοινός άνθρωπος που λάτρευε τον Θεό, αν και η επιδίωξη Του ήταν πολύ πιο ειλικρινής, πιο έντιμη από κάθε άλλου. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώθηκε η απολύτως κανονική ανθρώπινη φύση Του. Επειδή Εκείνος δεν εργάστηκε καθόλου πριν την ανάληψη της διακονίας Του, κανένας δεν γνώριζε την ταυτότητά Του, κανένας δεν μπορούσε να ξέρει πως η σάρκα Του διέφερε από αυτή των άλλων, διότι δεν πραγματοποίησε ούτε ένα θαύμα, δεν εκτέλεσε ούτε κατ’ ελάχιστον το έργο του Θεού. Ωστόσο, αφότου ξεκίνησε να εκτελεί τη διακονία Του, διατήρησε το εξωτερικό κέλυφος της κανονικής ανθρώπινης φύσης και εξακολούθησε να ζει με κανονική ανθρώπινη λογική· αλλά επειδή είχε αρχίσει να πραγματοποιεί το έργο του ίδιου του Θεού, ανέλαβε τη διακονία του Χριστού και επιτέλεσε έργο που οι θνητοί άνθρωποι από σάρκα και οστά δεν ήταν σε θέση να επιτελέσουν, οι άνθρωποι υπέθεσαν πως δεν είχε κανονική ανθρώπινη φύση και πως δεν ήταν τελείως κανονική σάρκα, αλλά ατελής. Λόγω του έργου που επιτέλεσε, οι άνθρωποι είπαν πως ήταν ένας ενσαρκωμένος Θεός, που όμως δεν είχε κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτή είναι μία εσφαλμένη αντίληψη, διότι οι άνθρωποι δεν κατανόησαν τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Αυτή η παρανόηση προέκυψε από το γεγονός ότι το έργο που εξέφρασε ο Θεός στη σάρκα ήταν το θείο έργο, το οποίο εκφράστηκε σε μια σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση. Ο Θεός ήταν ντυμένος με σάρκα, κατοικούσε μέσα στη σάρκα και το έργο Του στην ανθρώπινη φύση Του έκρυβε την κανονικότητα της ανθρώπινης φύσης Του. Γι’ αυτόν τον λόγο πίστευαν οι άνθρωποι πως ο Θεός δεν είχε ανθρώπινη φύση.

Ο πρώτος ενσαρκωμένος Θεός δεν ολοκλήρωσε το έργο της ενσάρκωσης· ολοκλήρωσε μόνο το πρώτο στάδιο του έργου, το οποίο ήταν απαραίτητο να πραγματοποιηθεί από τον Θεό στη σάρκα. Έτσι, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο της ενσάρκωσης, ο Θεός επέστρεψε και πάλι στη σάρκα, βιώνοντας όλη την κανονικότητα και την πραγματικότητα της σάρκας, δηλαδή, φανερώνοντας τον Λόγο του Θεού μέσα σε μια εντελώς κανονική και συνηθισμένη σάρκα, ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το έργο στη σάρκα που άφησε στη μέση. Η δεύτερη ενσάρκωση στην ουσία είναι παρόμοια με την πρώτη, αλλά είναι ακόμη πιο αληθινή, ακόμη πιο κανονική από την πρώτη. Συνεπώς, τα πάθη που υπομένει η δεύτερη ενσάρκωση είναι μεγαλύτερα από εκείνα της πρώτης, αλλά αυτά τα πάθη είναι αποτέλεσμα της διακονίας Του στη σάρκα που διαφέρουν από αυτά ενός διεφθαρμένου ανθρώπου. Επίσης, προέρχονται από την κανονικότητα και την πραγματικότητα της σάρκας Του. Επειδή πραγματοποιεί τη διακονία Του σε μια απολύτως κανονική και αληθινή σάρκα, η σάρκα πρέπει να υπομείνει πάρα πολλές κακουχίες. Όσο πιο κανονική και αληθινή είναι αυτή η σάρκα, τόσο περισσότερο θα υποφέρει Εκείνος κατά την εκτέλεση της διακονίας Του. Ο Θεός εργάζεται μέσα σε μια πολύ κοινή σάρκα που δεν είναι καθόλου υπερφυσική. Επειδή η σάρκα Του είναι κανονική και πρέπει επίσης να επωμιστεί το βάρος του έργου της σωτηρίας του ανθρώπου, υποφέρει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από μία υπερφυσική σάρκα —όλα όσα υποφέρει προέρχονται από την πραγματικότητα και την κανονικότητα της σάρκας Του. Από τα πάθη που έχουν υποστεί οι δύο ενσαρκώσεις κατά την εκτέλεση της διακονίας Τους, μπορεί κανείς να δει την ουσία της ενσάρκωσης. Όσο πιο κανονική είναι η σάρκα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι κακουχίες που Εκείνος πρέπει να υπομείνει κατά την ανάληψη του έργου· όσο πιο αληθινή είναι η σάρκα που αναλαμβάνει το έργο, τόσο σκληρότερες είναι οι αντιλήψεις που αποκτούν οι άνθρωποι και τόσο περισσότεροι οι κίνδυνοι που Τον απειλούν. Ωστόσο, όσο πιο αληθινή είναι η σάρκα και όσο περισσότερο κατέχει τις ανάγκες και την πλήρη έννοια ενός κανονικού ανθρώπινου όντος, τόσο πιο ικανός είναι Εκείνος να αναλάβει το έργο του Θεού στη σάρκα. Η σάρκα του Ιησού ήταν εκείνη που καρφώθηκε στον σταυρό· αυτήν παρέδωσε ως θυσία εξιλέωσης των αμαρτιών· μέσω μιας σάρκας με κανονική ανθρώπινη φύση νίκησε τον Σατανά σώζοντας ολοκληρωτικά τον άνθρωπο πάνω από τον σταυρό. Και ως ολοκληρωμένη σάρκα, ο δεύτερος ενσαρκωμένος Θεός πραγματοποιεί το έργο της κατάκτησης και νικά τον Σατανά. Μόνο μια σάρκα που είναι απολύτως κανονική και αληθινή μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της κατάκτησης στο σύνολό του και να καταθέσει μια δυναμική μαρτυρία. Δηλαδή, το έργο της[α] κατάκτησης του ανθρώπου καθίσταται αποτελεσματικό μέσω της πραγματικότητας και της κανονικότητας του Θεού στη σάρκα, όχι μέσω υπερφυσικών θαυμάτων και αποκαλύψεων. Η διακονία αυτού του ενσαρκωμένου Θεού είναι να μιλήσει και, κατά αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει και να τελειώσει τον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, το έργο του Πνεύματος που εισέρχεται στη σάρκα, το καθήκον της σάρκας είναι να μιλήσει και, με αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει, να αποκαλύψει, να τελειώσει και να εξαλείψει τελείως τον άνθρωπο. Κι έτσι, με το έργο της κατάκτησης το έργο του Θεού στη σάρκα θα εκπληρωθεί στο ακέραιο. Το αρχικό λυτρωτικό έργο ήταν μονάχα η αρχή του έργου της ενσαρκώσεως· η σάρκα που πραγματοποιεί το έργο της κατάκτησης θα ολοκληρώσει το σύνολο του έργου της ενσαρκώσεως. Στα γένη, υπάρχει ένα αρσενικό και ένα θηλυκό· σε αυτό, η έννοια της ενσάρκωσης του Θεού έχει ολοκληρωθεί. Διαλύει τις παρανοήσεις που έχει ο άνθρωπος όσον αφορά τον Θεό: Ο Θεός μπορεί να γίνει τόσο αρσενικός όσο και θηλυκός και ο ενσαρκωμένος Θεός στην ουσία δεν έχει φύλο. Ο Θεός δημιούργησε και τον άνδρα και τη γυναίκα και δεν κάνει διάκριση μεταξύ των φύλων. Σε αυτό το στάδιο του έργου, ο Θεός δεν εκτελεί σημεία και τέρατα, έτσι ώστε το έργο να επιφέρει τα αποτελέσματά του με τα λόγια. Επιπλέον, αυτή τη φορά, το έργο του ενσαρκωμένου Θεού δεν είναι να θεραπεύσει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, αλλά να κατακτήσει τον άνθρωπο μέσω του λόγου, και μπορεί να ειπωθεί ότι η έμφυτη ικανότητα που κατέχει αυτή η ενσάρκωση του Θεού είναι να ομιλεί και να κατακτά τον άνθρωπο, όχι να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες. Το έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση δεν είναι να πραγματοποιεί θαύματα, να θεραπεύει αρρώστους και να εκβάλει δαίμονες, αλλά να ομιλεί και έτσι, η δεύτερη ενσάρκωση φαίνεται περισσότερο κανονική στους ανθρώπους από την πρώτη. Οι άνθρωποι βλέπουν πως η ενσάρκωση του Θεού δεν είναι ψέμα· αλλά αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός διαφέρει από τον ενσαρκωμένο Ιησού, και παρόλο που και οι δύο είναι ο Θεός ενσαρκωμένος, δεν είναι εντελώς ίδιοι. Ο Ιησούς κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση, συνηθισμένη, αλλά συνοδευόταν από πολλά σημεία και τέρατα. Σε αυτόν τον ενσαρκωμένο Θεό, τα ανθρώπινα μάτια δεν θα δουν σημεία ή τέρατα ούτε θεραπεία των αρρώστων ούτε εκδίωξη των δαιμόνων, ούτε περπάτημα πάνω στη θάλασσα, ούτε νηστεία σαράντα ημερών… Δεν κάνει το ίδιο έργο με τον Ιησού, όχι γιατί η σάρκα Του διαφέρει επί της ουσίας από αυτήν του Ιησού, αλλά επειδή η διακονία Του δεν είναι η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων. Αυτός δεν θα γκρεμίσει το ίδιο Του το έργο, δεν θα διαταράξει το έργο Του. Από τη στιγμή που κατακτά τον άνθρωπο μέσω των αληθινών λόγων Του, δεν χρειάζεται να τον καθυποτάξει με θαύματα και έτσι, αυτό το στάδιο είναι για να ολοκληρώσει το έργο της ενσαρκώσεως. Ο ενσαρκωμένος Θεός που βλέπεις σήμερα είναι μια τέλεια σάρκα και δεν υπάρχει τίποτα υπερφυσικό σε Αυτόν. Αρρωσταίνει όπως οι υπόλοιποι, χρειάζεται τροφή και ένδυση σαν όλους τους άλλους, όντας τέλεια σάρκα. Αν αυτή τη φορά, ο ενσαρκωμένος Θεός πραγματοποιούσε υπερφυσικά σημεία και τέρατα, αν θεράπευε τους αρρώστους, εξέβαλε τους δαίμονες ή αν μπορούσε να σκοτώσει με μια λέξη, πώς θα ολοκληρωνόταν το έργο της κατάκτησης; Πώς θα μπορούσε να διαδοθεί το έργο ανάμεσα στα εκτός του Ισραήλ έθνη; Η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων ήταν το έργο της Εποχής της Χάριτος, το πρώτο στάδιο στο έργο της λύτρωσης, και τώρα που ο Θεός έχει σώσει τον άνθρωπο πάνω από τον σταυρό, δεν εκτελεί πλέον το έργο αυτό. Αν κατά τις έσχατες ημέρες ένας «θεός» εμφανιζόταν με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε ο Ιησούς, κάποιος που θεράπευε τους αρρώστους, εξέβαλε τους δαίμονες και σταυρωνόταν για τον άνθρωπο, αυτός ο «θεός», αν και είναι παρόμοιος με τον Θεό στις περιγραφές της Βίβλου και είναι εύκολο να τον αποδεχτεί ο άνθρωπος, δεν θα μπορούσε, στην ουσία του, να είναι η σάρκα, την οποία ντύθηκε το Πνεύμα του Θεού, αλλά μία που θα ντυνόταν ένα μοχθηρό πνεύμα. Γιατί αρχή του έργου του Θεού είναι να μην επαναλαμβάνει ποτέ ό,τι έχει ήδη ολοκληρώσει. Και έτσι, το έργο της δεύτερης ενσάρκωσης του Θεού είναι διαφορετικό από το έργο της πρώτης. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός υλοποιεί το έργο της κατάκτησης έχοντας μια συνηθισμένη, κανονική σάρκα· δεν θεραπεύει τους αρρώστους, δεν θα σταυρωθεί για τον άνθρωπο, αλλά απλώς εκφέρει λόγο και κατακτά τον άνθρωπο όντας στη σάρκα. Μόνο μια τέτοια σάρκα αποτελεί ενσάρκωση του Θεού· μόνο μια τέτοια σάρκα μπορεί να ολοκληρώσει το έργο του Θεού στη σάρκα.

Ανεξαρτήτως του αν σε αυτό το στάδιο ο ενσαρκωμένος Θεός υπομένει κακουχίες ή αν πραγματοποιεί τη διακονία Του, το κάνει έτσι ώστε να ολοκληρώσει την έννοια της ενσάρκωσης, διότι αυτή είναι η τελευταία ενσάρκωσή Του. Ο Θεός μπορεί να ενσαρκωθεί μόνο δύο φορές. Δεν μπορεί να υπάρξει τρίτη φορά. Στην πρώτη ενσάρκωση ήταν άνδρας, στη δεύτερη γυναίκα, και έτσι ολοκληρώνεται η εικόνα της σάρκας του Θεού στο μυαλό του ανθρώπου. Επιπλέον, οι δύο ενσαρκώσεις έχουν ήδη τελειώσει το έργο του Θεού στη σάρκα. Την πρώτη φορά, ο ενσαρκωμένος Θεός κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση, προκειμένου να ολοκληρώσει την έννοια της ενσαρκώσεως. Αυτή τη φορά, κατέχει επίσης κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά η έννοια αυτής της ενσαρκώσεως διαφέρει: Είναι πιο βαθιά και το έργο Του είναι βαθύτερης σημασίας. Ο λόγος που ο Θεός έχει ενσαρκωθεί και πάλι είναι για να ολοκληρώσει την έννοια της ενσαρκώσεως. Όταν ο Θεός ολοκληρώσει τελείως αυτό το στάδιο του έργου Του, το σύνολο της σημασίας της ενσαρκώσεως, δηλαδή το έργο Του στη σάρκα, θα ολοκληρωθεί και δεν θα χρειαστεί να γίνει κάτι περαιτέρω. Δηλαδή, από τώρα και στο εξής, ο Θεός δεν θα εισχωρήσει ποτέ ξανά στη σάρκα για να εκτελέσει το έργο Του. Ο Θεός επιτελεί το έργο της ενσάρκωσης μόνο για να σώσει και για να τελειώσει την ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο για τον Θεό να εισέρχεται στη σάρκα, παρά μόνο για χάρη του έργου. Εισερχόμενος στη σάρκα για να εργαστεί, Εκείνος δείχνει στον Σατανά ότι ο Θεός είναι σάρκα, ένας κανονικός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος —ωστόσο, μπορεί να βασιλεύει ως θριαμβευτής στον κόσμο, μπορεί να κατατροπώσει τον Σατανά, να λυτρώσει την ανθρωπότητα, να κατακτήσει την ανθρωπότητα! Ο στόχος του έργου του Σατανά είναι να διαφθείρει την ανθρωπότητα, ενώ ο στόχος του Θεού είναι να τη σώσει. Ο Σατανάς παγιδεύει τον άνθρωπο σε μια απύθμενη άβυσσο, ενώ ο Θεός τον σώζει από αυτήν. Ο Σατανάς κάνει όλους τους ανθρώπους να τον λατρεύουν, ενώ ο Θεός τους κάνει να υποταχθούν στο κράτος Του, διότι Αυτός είναι ο Κύριος της δημιουργίας. Όλο αυτό το έργο επιτυγχάνεται μέσω των δύο ενσαρκώσεων του Θεού. Η σάρκα του είναι στην ουσία η ένωση της ανθρώπινης και της θεϊκής φύσης και κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση. Έτσι, χωρίς την ενσάρκωσή Του, ο Θεός δεν θα μπορούσε να επιτύχει αποτελέσματα στη σωτηρία της ανθρωπότητας και, χωρίς την κανονική ανθρώπινη φύση της σάρκας Του, το έργο Του στη σάρκα επιπλέον δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Η ουσία της ενσάρκωσης του Θεού είναι πως πρέπει να κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση, διότι, διαφορετικά, θα ερχόταν σε αντίθεση με την αρχική Του πρόθεση όσον αφορά την ενσάρκωση.

Γιατί λέω ότι η έννοια της ενσαρκώσεως δεν ολοκληρώθηκε με το έργο του Ιησού; Διότι ο Λόγος δεν ενσαρκώθηκε εντελώς. Αυτό που έκανε ο Ιησούς ήταν μονάχα ένα μέρος του έργου του Θεού στη σάρκα. Εκείνος έκανε μόνο το έργο της λύτρωσης και δεν κέρδισε ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτόν, ο Θεός ενσαρκώθηκε για μια ακόμη φορά κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτό το στάδιο του έργου πραγματοποιείται επίσης μέσα σε μια συνηθισμένη σάρκα, γίνεται από ένα εντελώς κανονικό ανθρώπινο ον, του οποίου η ανθρώπινη φύση δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υπερβατική. Με άλλα λόγια, ο Θεός έχει γίνει ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον και είναι ένα άτομο του οποίου η ταυτότητα είναι αυτή του Θεού, ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον, μία ολοκληρωμένη σάρκα που εκτελεί το έργο. Στο ανθρώπινο μάτι, Εκείνος είναι απλώς μια σάρκα που δεν είναι καθόλου υπερβατική, ένα πολύ συνηθισμένο άτομο που μπορεί να μιλήσει την ουράνια γλώσσα, που δεν επιδεικνύει θαυμαστά σημεία, δεν πραγματοποιεί θαύματα, πόσο μάλλον να εκθέτει την εσωτερική αλήθεια για τη θρησκεία σε συνεδριακές αίθουσες. Το έργο της δεύτερης ενσάρκωσης φαίνεται στους ανθρώπους εντελώς διαφορετικό σε σχέση με την πρώτη, τόσο που οι δύο μοιάζουν να μην έχουν τίποτα κοινό και τίποτα από το έργο της πρώτης δεν μπορεί να φανεί αυτή τη φορά. Αν και το έργο της δεύτερης ενσαρκώσεως διαφέρει από αυτό της πρώτης, αυτό δεν αποδεικνύει ότι η πηγή Τους δεν είναι η ίδια. Αν η πηγή Τους είναι η ίδια εξαρτάται από τη φύση του έργου που γίνεται από τις ενσαρκώσεις και όχι από τα εξωτερικά Τους κελύφη. Κατά τα τρία στάδια του έργου Του, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί δύο φορές, ενώ και τις δύο φορές το έργο του ενσαρκωμένου Θεού εγκαινιάζει μια νέα εποχή, αναγγέλλει ένα νέο έργο· οι ενσαρκώσεις αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι αδύνατο για το ανθρώπινο μάτι να αντιληφθεί ότι οι δύο ενσαρκώσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από την ίδια πηγή. Περιττό να πω ότι είναι πέρα από την ικανότητα του ανθρώπινου οφθαλμού ή του ανθρώπινου νου. Αλλά στην ουσία Τους είναι οι ίδιες, διότι το έργο Τους προέρχεται από το ίδιο Πνεύμα. Το αν οι δύο ενσαρκώσεις προκύπτουν από την ίδια πηγή δεν μπορεί να κριθεί από την εποχή και τον χώρο που γεννήθηκαν ή από άλλους τέτοιους παράγοντες, αλλά από το θεϊκό έργο που εκφράζεται μέσω Αυτών. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν εκτελεί τίποτα από το έργο που έκανε ο Ιησούς, διότι το έργο του Θεού δεν προσκολλάται στην παράδοση, αλλά κάθε φορά ανοίγει ένα νέο μονοπάτι. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν έχει ως στόχο να εμβαθύνει ή να σταθεροποιήσει την εντύπωση της πρώτης στον ανθρώπινο νου, αλλά να τη συμπληρώσει και να την τελειοποιήσει, να εμβαθύνει τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό, να σπάσει όλους τους κανόνες που υπάρχουν στις καρδιές των ανθρώπων και να διαγράψει τις απατηλές εικόνες του Θεού που έχουν στις καρδιές τους. Μπορεί να ειπωθεί ότι καμία επιμέρους φάση του έργου του Θεού δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο μια πλήρη γνώση για Εκείνον· κάθε μία δίνει μόνο ένα μέρος, όχι το σύνολο. Αν και ο Θεός έχει εκφράσει τη διάθεσή Του στο σύνολό της, λόγω των περιορισμένων ικανοτήτων κατανόησης του ανθρώπου, η γνώση για τον Θεό εξακολουθεί να παραμένει ελλιπής. Είναι αδύνατο, χρησιμοποιώντας ανθρώπινη γλώσσα, να εκφραστεί το σύνολο της διάθεσης του Θεού· πόσο μάλλον να μπορεί ένα μόνο στάδιο του έργου Του να εκφράσει πλήρως τον Θεό. Εργάζεται στη σάρκα υπό την κάλυψη της κανονικής ανθρώπινης φύσης Του και κάποιος μπορεί να Τον γνωρίσει μόνο μέσω της έκφρασης της θεϊκής φύσης Του, και όχι από το σωματικό κέλυφός Του. Ο Θεός εισέρχεται στη σάρκα για να επιτρέψει στον άνθρωπο να Τον γνωρίσει με τη βοήθεια των διαφόρων έργων Του και δεν υπάρχουν δύο στάδια του έργου Του που να είναι όμοια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να έχει μια πλήρη γνώση του έργου του Θεού στη σάρκα, κι όχι περιοριζόμενος σε μία μόνο πτυχή. Αν και το έργο των δύο ενσαρκώσεων διαφέρει, η ουσία των σαρκών και η πηγή του έργου Τους είναι ίδιες· υπάρχουν για να εκτελέσουν δύο διαφορετικά στάδια του έργου και παρουσιάζονται σε δύο διαφορετικές εποχές. Ό,τι και να συμβεί, οι ενσαρκώσεις του Θεού μοιράζονται την ίδια ουσία και την ίδια προέλευση —αυτή είναι μία αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί.

Υποσημειώσεις:

α. Στο αρχικό κείμενο παραλείπεται το «το έργο της».

Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.