Αν οι άνθρωποι ακούν μόνο τα συναισθήματα της συνείδησής τους, δεν θα μπορέσουν να νιώσουν το κάλλος του Θεού. Αν βασίζονται μόνο στη συνείδησή τους, η αγάπη τους για τον Θεό θα είναι αδύναμη. Αν μιλάς μόνο για την ανταπόδοση της χάρης και της αγάπης του Θεού, δεν θα έχεις κανένα κίνητρο στην αγάπη σου προς Αυτόν· το να Τον αγαπάς με βάση τα συναισθήματα της συνείδησής σου είναι μια παθητική προσέγγιση. Γιατί λέω ότι είναι μια παθητική προσέγγιση; Πρόκειται για πρακτικό ζήτημα. Τι είδους αγάπη είναι η αγάπη σας για τον Θεό; Δεν είναι μια αγάπη κατά την οποία απλώς κοροϊδεύετε τον Θεό και ενεργείτε μηχανικά γι’ Αυτόν; Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι εφόσον δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή για την αγάπη προς τον Θεό και εφόσον κανείς θα παιδεύεται ακριβώς το ίδιο επειδή δεν Τον αγαπάει, τότε, σε γενικές γραμμές, αρκεί απλώς οι άνθρωποι να μην αμαρτάνουν. Έτσι, το να αγαπά κανείς τον Θεό και να ανταποδίδει την αγάπη Του με βάση τα συναισθήματα της συνείδησής του είναι μια παθητική προσέγγιση, και δεν είναι αγάπη για τον Θεό που πηγάζει αυθόρμητα από καρδιάς. Η αγάπη για τον Θεό θα πρέπει να είναι ένα γνήσιο συναίσθημα που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς ενός ανθρώπου. Μερικοί λένε: «Εγώ ο ίδιος είμαι πρόθυμος να αναζητήσω τον Θεό και να Τον ακολουθήσω. Τώρα, ακόμη κι αν ο Θεός θέλει να με εγκαταλείψει, εγώ και πάλι θα Τον ακολουθώ. Είτε με θέλει είτε όχι, εγώ θα εξακολουθώ να Τον αγαπώ και, στο τέλος, πρέπει να Τον κερδίσω. Προσφέρω την καρδιά μου στον Θεό και, ανεξάρτητα από το τι κάνει Εκείνος, εγώ θα Τον ακολουθώ για όλη μου τη ζωή. Ό,τι κι αν γίνει, πρέπει να αγαπώ τον Θεό και πρέπει να Τον κερδίσω· δεν θα ησυχάσω έως ότου Τον έχω κερδίσει». Έχεις αυτού του είδους την αποφασιστικότητα;

Το μονοπάτι της πίστης στον Θεό είναι ακριβώς το ίδιο με το μονοπάτι της αγάπης προς Αυτόν. Εάν πιστεύεις σ’ Αυτόν, πρέπει να Tον αγαπάς· ωστόσο, η αγάπη προς Αυτόν δεν αναφέρεται μόνο στην ανταπόδοση της αγάπης Του ή στο να Τον αγαπάς με βάση τα συναισθήματα της συνείδησής σου —είναι μια αγνή αγάπη για τον Θεό. Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να νιώθουν την αγάπη του Θεού στηριζόμενοι αποκλειστικά στη συνείδησή τους. Γιατί έλεγα ανέκαθεν: «Είθε το Πνεύμα του Θεού να συγκινήσει το πνεύμα μας»; Γιατί δεν έκανα λόγο για τη συγκίνηση της συνείδησης των ανθρώπων ώστε να αγαπήσουν τον Θεό; Επειδή η συνείδηση των ανθρώπων δεν μπορεί να νιώσει το κάλλος του Θεού. Αν δεν έχεις πειστεί από αυτά τα λόγια, προσπάθησε να χρησιμοποιήσεις τη συνείδησή σου για να νιώσεις την αγάπη Του. Μπορεί να έχεις λίγη θέληση εκείνη τη στιγμή, αλλά θα εξαφανιστεί γρήγορα. Εάν νιώθεις το κάλλος του Θεού μόνο με τη συνείδησή σου, θα έχεις θέληση όταν προσεύχεσαι, αλλά πολύ γρήγορα θα εξασθενεί, θα εξαφανίζεται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εάν χρησιμοποιείς μόνο τη συνείδησή σου, δεν θα είσαι σε θέση να αφυπνίσεις την αγάπη σου για τον Θεό· όταν αισθάνεσαι πραγματικά το κάλλος του Θεού μες στην καρδιά σου, το πνεύμα σου θα συγκινείται από Αυτόν, και μόνο εκείνη τη στιγμή θα μπορεί η συνείδησή σου να παίξει τον αρχικό της ρόλο. Αυτό σημαίνει ότι μόνο όταν ο Θεός συγκινεί το πνεύμα του ανθρώπου και ο άνθρωπος έχει γνώση και νιώθει ενθάρρυνση μες στην καρδιά του, δηλαδή όταν έχει αποκτήσει εμπειρία, θα είναι σε θέση να αγαπά αποτελεσματικά τον Θεό με τη συνείδησή του. Το να αγαπάς τον Θεό με τη συνείδησή σου δεν είναι εσφαλμένο —πρόκειται για τον χαμηλότερο βαθμό αγάπης προς τον Θεό. Η αγάπη που «μόλις και μετά βίας δικαιώνει τη χάρη του Θεού» απλώς δεν θα ωθήσει τον άνθρωπο να εισέλθει ενεργά. Όταν οι άνθρωποι αποκτούν μέρος του έργου του Αγίου Πνεύματος, όταν βλέπουν και νιώθουν, δηλαδή, την αγάπη του Θεού στην πρακτική τους εμπειρία, όταν έχουν κάποια γνώση του Θεού και βλέπουν πραγματικά πως ο Θεός αξίζει τόσο την αγάπη της ανθρωπότητας, όπως και βλέπουν πόσο αξιαγάπητος είναι, τότε μόνο είναι σε θέση να αγαπούν αληθινά τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η γνήσια αγάπη για τον Θεό είναι αυθόρμητη