Ο Πέτρος οδηγήθηκε στην τελείωση μέσα από τη βίωση της αντιμετώπισης και του ραφιναρίσματος. Είπε: «Πρέπει να ικανοποιώ την επιθυμία του Θεού ανά πάσα στιγμή. Σε όλα όσα κάνω, προσπαθώ μόνο να ικανοποιώ την επιθυμία του Θεού και είτε ο Θεός με παιδεύει είτε με κρίνει, εξακολουθώ να είμαι χαρούμενος που το κάνω». Ο Πέτρος έδωσε τα πάντα στον Θεό, και το έργο, τα λόγια και όλη η ζωή του ήταν όλα για χάρη της αγάπης του Θεού. Ήταν κάποιος που αποζητούσε την αγιοσύνη, και όσο περισσότερο τη βίωνε, τόσο μεγαλύτερη ήταν η αγάπη του για τον Θεό βαθιά μέσα στην καρδιά του. Ο Παύλος, εν τω μεταξύ, έκανε μόνο εξωτερική δουλειά, και παρόλο που εργάστηκε σκληρά, οι κόποι του είχαν στόχο τη σωστή εκτέλεση του έργου του, ώστε να κερδίσει ανταμοιβή. Αν γνώριζε ότι δεν θα λάμβανε καμία ανταμοιβή, θα είχε παραιτηθεί από το έργο του. Αυτό που ενδιέφερε τον Πέτρο ήταν η αληθινή αγάπη μέσα στην καρδιά του και αυτό που ήταν πρακτικό και μπορούσε να επιτευχθεί. Δεν ενδιαφερόταν για το αν θα του απονεμηθεί ανταμοιβή, αλλά για το αν θα μπορούσε να αλλάξει η διάθεσή του. Ο Παύλος ενδιαφερόταν να εργάζεται όλο και πιο σκληρά, τον ένοιαζε η εξωτερική εργασία και η αφοσίωση, και τα δόγματα που δεν βίωναν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Δεν νοιαζόταν για τις μεταβολές βαθιά μέσα του και για την αληθινή αγάπη του Θεού. Οι εμπειρίες του Πέτρου στόχευαν να επιτευχθεί μια αληθινή αγάπη και μια πραγματική γνώση. Οι εμπειρίες του ήταν για να αποκτήσει μια στενότερη σχέση με τον Θεό και να έχει ένα πρακτικό βίωμα. Το έργο του Παύλου ήταν εξαιτίας αυτού που του εμπιστεύτηκε ο Ιησούς και για να αποκτήσει τα πράγματα που λαχταρούσε, όμως αυτά δεν σχετίζονταν με τη γνώση του για τον εαυτό του και για τον Θεό. Το έργο του ήταν μόνο για χάρη της διαφυγής από την παίδευση και την κρίση. Αυτό που αναζητούσε ο Πέτρος ήταν η αγνή αγάπη και αυτό που ο Παύλος αναζητούσε ήταν το στεφάνι της δικαιοσύνης. Ο Πέτρος για πολλά χρόνια βίωνε την εμπειρία από το έργο του Αγίου Πνεύματος και είχε μια πρακτική γνώση του Χριστού, καθώς και μια βαθιά γνώση του εαυτού του. Και έτσι, η αγάπη του για τον Θεό ήταν αγνή. Πολλά χρόνια εξευγενισμού είχαν αυξήσει τις γνώσεις του για τον Ιησού και τη ζωή, και η αγάπη του ήταν μια αγάπη άνευ όρων, ήταν μια αυθόρμητη αγάπη και δεν ζητούσε τίποτα σε αντάλλαγμα, ούτε ήλπιζε για οφέλη. Ο Παύλος εργάστηκε για πολλά χρόνια, αλλά δεν απέκτησε μεγάλη γνώση του Χριστού και η γνώση του για τον εαυτό του ήταν επίσης πολύ μικρή. Απλώς δεν είχε αγάπη για τον Χριστό, και το έργο του και η πορεία που διήνυσε ήταν για να δρέψει τελικά δάφνες. Αυτό που ζητούσε ήταν το καλύτερο στεφάνι, όχι η πιο αγνή αγάπη. Δεν επιζητούσε ενεργά, αλλά παθητικά· δεν εκτελούσε το καθήκον του, αλλά αναγκάστηκε να το επιδιώξει αφού είχε καταληφθεί από το έργο του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, η επιδίωξή του δεν αποδεικνύει ότι ήταν ένα πλάσμα του Θεού με σωστά προσόντα· ο Πέτρος ήταν το πλάσμα του Θεού με τα σωστά προσόντα που εκτέλεσε το καθήκον του. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι όλοι όσοι συνεισφέρουν στον Θεό πρέπει να λάβουν ανταμοιβή και ότι όσο μεγαλύτερη είναι η συμβολή, τόσο περισσότερο θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να λάβουν την εύνοια του Θεού. Η ουσία της άποψης του ανθρώπου είναι συναλλακτική και ο άνθρωπος δεν επιδιώκει ενεργά να εκτελεί το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού. Για τον Θεό, όσο περισσότερο οι άνθρωποι αναζητούν μια αληθινή αγάπη για τον Θεό και πλήρη υπακοή στον Θεό, που σημαίνει επίσης ότι επιδιώκουν να εκτελέσουν το καθήκον τους ως πλάσματα του Θεού, τόσο περισσότερο μπορούν να κερδίσουν την έγκριση του Θεού. Η άποψη του Θεού είναι να απαιτήσει από τον άνθρωπο να ανακτήσει το αρχικό του καθήκον και κύρος. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα του Θεού και έτσι δεν πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του έχοντας οποιεσδήποτε απαιτήσεις από τον Θεό και δεν πρέπει να κάνει τίποτα περισσότερο από το να εκτελέσει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού. Οι προορισμοί του Παύλου και του Πέτρου μετρήθηκαν ανάλογα με το αν μπορούσαν να εκτελέσουν το καθήκον τους ως πλάσματα του Θεού και όχι σύμφωνα με το μέγεθος της συμβολής τους· οι προορισμοί τους καθορίζονταν σύμφωνα με αυτό που ζητούσαν από την αρχή, όχι ανάλογα με το πόσο έργο έκαναν ή την εκτίμηση των άλλων γι’ αυτούς. Και έτσι, το να επιδιώκει κάποιος να εκτελεί ενεργά το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού είναι το μονοπάτι προς την επιτυχία· η αναζήτηση του μονοπατιού μιας αληθινής αγάπης προς τον Θεό είναι το πιο σωστό μονοπάτι· το να αναζητά αλλαγές στην παλιά του διάθεση και μια αγνή αγάπη προς τον Θεό, είναι το μονοπάτι προς την επιτυχία. Αυτό το μονοπάτι προς την επιτυχία είναι το μονοπάτι της ανάκτησης του αρχικού καθήκοντος, καθώς και της αρχικής μορφής ως πλάσμα του Θεού. Είναι το μονοπάτι της αποκατάστασης και είναι επίσης ο στόχος του έργου του Θεού από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν η επιδίωξη του ανθρώπου είναι μολυσμένη με προσωπικές υπερβολικές απαιτήσεις και παράλογες επιθυμίες, τότε το αποτέλεσμα που θα επιτευχθεί δεν θα είναι οι αλλαγές στη διάθεση του ανθρώπου. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το έργο της αποκατάστασης. Είναι αναμφίβολα έργο που δεν γίνεται από το Άγιο Πνεύμα, και έτσι αποδεικνύεται ότι η επιδίωξη αυτού του είδους δεν εγκρίνεται από τον Θεό. Ποια σημασία έχει οποιαδήποτε επιδίωξη που δεν έχει εγκριθεί από τον Θεό;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος