Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι όταν δεν έχουν επίγνωση για ό,τι τους συμβαίνει και δεν ξέρουν τι να κάνουν; Πρέπει πρώτα να προσευχηθούν· προέχει η προσευχή. Και τι δείχνει η προσευχή; Ότι είσαι ευσεβής, ότι έχεις μια κάπως θεοφοβούμενη καρδιά και ότι ξέρεις να αναζητάς τον Θεό, οπότε αποδεικνύεις ότι βάζεις πάνω απ’ όλα Εκείνον. Όταν ο Θεός είναι στην καρδιά σου και έχει θέση εκεί, και όταν εσύ μπορείς να υποτάσσεσαι σε Αυτόν, τότε είσαι ευσεβής χριστιανός. Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι πιστοί που προσεύχονται κάθε μέρα γονατιστοί την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος. Γονατίζουν κάθε φορά για μια-δυο ώρες· όσα χρόνια όμως κι αν γονατίζουν, δεν έχουν λύσει πολλά απ’ τα προβλήματα της αμαρτίας τους. Καταρχάς, ας μην ασχοληθούμε με το κατά πόσο μια τέτοια θρησκευτική προσευχή είναι ή δεν είναι χρήσιμη. Τουλάχιστον αυτοί οι ηλικιωμένοι αδελφοί και αδελφές είναι λίγο ευσεβείς. Σ’ αυτό το κομμάτι, είναι πολύ καλύτεροι απ’ τους νέους. Αν θέλεις να ζεις ενώπιον του Θεού και βιώνεις το έργο Του, τότε το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνεις όταν σου συμβαίνει κάτι είναι προσευχή. Προσευχή δεν είναι απλώς να ψέλνεις άσκοπα φράσεις που έχεις απομνημονεύσει και τίποτε άλλο. Δεν θα φτάσεις πουθενά έτσι. Πρέπει να εκπαιδευτείς να προσεύχεσαι με την καρδιά σου. Μπορεί να προσευχηθείς έτσι οκτώ-δέκα φορές και να μην έχεις φανερά αποτελέσματα, αλλά μην αποθαρρύνεσαι. Πρέπει να συνεχίσεις να εκπαιδεύεσαι. Όταν σου συμβαίνει κάτι, το πρώτο πράγμα που κάνεις να είναι η προσευχή. Πες το πρώτα στον Θεό και άφησέ Τον να αναλάβει. Άφησέ Τον να σε βοηθήσει, άφησέ Τον να σε καθοδηγήσει και να σου δείξει τον δρόμο, κι έτσι θα αποδείξεις ότι έχεις θεοφοβούμενη καρδιά και ότι βάζεις πρώτα τον Θεό. Αν κάθε φορά που σου συμβαίνει κάτι ή αντιμετωπίζεις κάποια δυσκολία, εσύ είσαι αρνητικός και θυμώνεις, τότε εκδηλώνεται ότι ο Θεός δεν βρίσκεται στην καρδιά σου και ότι δεν έχεις μέσα σου φόβο Θεού. Ό,τι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζεις στην πραγματική ζωή, πρέπει να προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού. Το πρώτο πράγμα και το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνεις είναι να προσεύχεσαι γονυπετής. Η προσευχή δείχνει ότι έχεις μια θέση για τον Θεό στην καρδιά σου. Αν στις δυσκολίες στρέφεσαι στον Θεό, να προσεύχεσαι σ’ Εκείνον και αναζητάς από Εκείνον, αυτό δείχνει ότι έχεις κάπως θεοφοβούμενη καρδιά· αν δεν είχες τον Θεό στην καρδιά σου, δεν θα το έκανες αυτό. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Προσευχήθηκα, αλλά ο Θεός και πάλι δεν με διαφώτισε!» Δεν είναι σωστό να το θέτεις έτσι. Πρέπει πρώτα να εξετάσεις αν προσευχήθηκες με τη σωστή πρόθεση. Αν αναζητάς ειλικρινά την αλήθεια και προσεύχεσαι συχνά στον Θεό, τότε μπορεί κάλλιστα ο Θεός να σε διαφωτίσει σ’ ένα συγκεκριμένο θέμα και να σου επιτρέψει να το καταλάβεις. Σε κάθε περίπτωση, ο Θεός θα σε κάνει να καταλάβεις. Αν δεν σε διαφωτίσει Αυτός, τότε δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις από μόνος σου. Υπάρχουν μερικά πράγματα που η ανθρώπινη σκέψη δεν μπορεί να τα συλλάβει, είτε έχεις είτε δεν έχεις δύναμη κατανόησης, και όποιο κι αν είναι το επίπεδό σου. Όταν όντως καταλαβαίνεις, η σκέψη σου ευθύνεται γι’ αυτό; Ποτέ δεν θα βρεις κανέναν που να ξέρει τις προθέσεις του Θεού και του έργου του Πνεύματος, εκτός κι αν σε διαφωτίσει το Άγιο Πνεύμα. Μόνο όταν ο ίδιος ο Θεός σού πει τι σκοπεύει, θα το μάθεις. Κι έτσι, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις όταν σου συμβαίνει κάτι είναι να προσεύχεσαι. Κατά την προσευχή σου, θα πρέπει να εκφράζεις στον Θεό τις σκέψεις, τις απόψεις και τη στάση σου, και να αναζητάς την αλήθεια από Εκείνον, με τη νοοτροπία της υποταγής· αυτό οφείλουν οι άνθρωποι να κάνουν πράξη. Δεν θα επιτύχεις κανένα αποτέλεσμα εάν ενεργείς απλώς μηχανικά, και τότε μην παραπονιέσαι ότι δεν σε διαφώτισε το Άγιο Πνεύμα. Έχω διαπιστώσει ότι κάποιοι άνθρωποι, κατά την πίστη τους στον Θεό, απλώς ακολουθούν τις θρησκευτικές τελετές και κάνουν θρησκευτικές δραστηριότητες. Δεν έχουν στην καρδιά τους καμία θέση γι’ Αυτόν· αρνούνται ακόμη και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ούτε προσεύχονται ούτε διαβάζουν τα λόγια του Θεού. Απλώς συνεχίζουν να συναθροίζονται, και τίποτα περισσότερο. Είναι αυτό πίστη στον Θεό; Συνεχίζουν να πιστεύουν όπως πιστεύουν, δεν υπάρχει όμως Θεός στην πίστη τους. Δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους, δεν θέλουν πλέον να προσευχηθούν σ’ Αυτόν ούτε και είναι πλέον πρόθυμοι να διαβάσουν τα λόγια Του. Με όλα αυτά, δεν έχουν γίνει άπιστοι; Υπάρχουν ορισμένοι επικεφαλής και εργάτες, ειδικότερα, οι οποίοι φροντίζουν συχνά για τις γενικές υποθέσεις. Δεν εστιάζουν ποτέ στη ζωή-είσοδο, αλλά θεωρούν κύρια δουλειά τους το έργο των γενικών υποθέσεων. Δεν έχουν γίνει τίποτα περισσότερο από διευθυντές εργασιών και δεν κάνουν καθόλου από το ουσιαστικό έργο των επικεφαλής και των εργατών, οπότε αφού μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια πίστης στον Θεό, δεν ξέρουν τι να πουν για την εμπειρία ζωής τους και δεν έχουν την παραμικρή αληθινή γνώση για τον Θεό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πουν λίγα λόγια και δόγματα. Αυτό δεν τους κατατάσσει στους ψευδείς επικεφαλής; Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι στην πίστη τους στον Θεό, δεν επιμελούνται τα καθήκοντά τους και δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Δεν λύνει τίποτα το να καταλάβεις λίγα λόγια και δόγματα. Μόλις τους τύχει κάποια δοκιμασία, πάθουν μια καταστροφή ή αρρωστήσουν, παραπονιούνται εναντίον του Θεού. Δεν έχουν καμία αληθινή αυτογνωσία και καμία απολύτως βιωματική μαρτυρία, πράγμα που δείχνει ότι όσα χρόνια εκείνα πίστευαν στον Θεό, δεν επιδίωκαν την αλήθεια, ότι ασχολούνταν μόνο με εξωτερικά ζητήματα, με αποτέλεσμα να καταστραφούν. Οι άνθρωποι, για να μην εκπέσουν, να μη διαπράξουν κακό και να μην αποκλειστούν, πρέπει, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, τουλάχιστον να κατανοήσουν κάποιες αλήθειες. Αυτό είναι το ελάχιστο με το οποίο θα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι. Κάποιοι άνθρωποι είναι απρόθυμοι όταν ακούνε κηρύγματα και δεν συλλογίζονται τα λόγια του Θεού. Δεν αναζητούν την αλήθεια, ό,τι κι αν τους συμβαίνει, αλλά αρκούνται στην απλή κατανόηση λόγων και δογμάτων, και μ’ αυτό υποθέτουν ότι έχουν αποκτήσει την αλήθεια. Έπειτα, όταν έρθει κάποια δοκιμασία, δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως και η καρδιά τους είναι γεμάτη δυσαρέσκεια και παράπονα, τα οποία αν και θα ήθελαν να τα πουν φωναχτά, δεν τολμούν. Δεν είναι πολύ αξιολύπητοι οι άνθρωποι αυτοί; Πολλοί είναι συνέχεια επιπόλαιοι κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Όταν κλαδεύονται, ούτε αυτοκριτική κάνουν ούτε προσπαθούν να κατανοήσουν τον εαυτό τους. Πάντα αναφέρουν τους δικούς τους λόγους, και έτσι η ασχήμια τους αναδύεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Οι άνθρωποι αυτοί αποκαλύπτονται και αποκλείονται, και μέχρι το τέλος παραμένουν ανίκανοι να φτάσουν στην αυτογνωσία. Τότε ποιο το νόημα να κατανοήσουν αυτά τα δόγματα; Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Όσα χρόνια κι αν πιστεύουν οι άνθρωποι στον Θεό, δεν ωφελεί η απλή να καταλαβαίνουν και να μπορούν να εκφράσουν δόγματα. Δεν έχουν κερδίσει την αλήθεια, έχουν παραστρατήσει. Όταν, λοιπόν, σου συμβαίνει κάτι και προσεύχεσαι στον Θεό, αναζητώντας τις προθέσεις Του, το κλειδί για τη λύση του προβλήματος είναι να φτάσεις στην κατανόηση της αλήθειας. Αυτό είναι το ορθό μονοπάτι και θα πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις πράξη με συνέπεια και επιμονή.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Κατά την πίστη στον Θεό, το πιο κρίσιμο είναι να κερδίσεις την αλήθεια