Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ'
Μέρος τέταρτο
6. Η επί του όρους ομιλία
Οι μακαρισμοί (Ματθ. 5:3-12)
Άλας και φως (Ματθ. 5:13-16)
Νόμος (Ματθ. 5:17-20)
Θυμός (Ματθ. 5:21-26)
Μοιχεία (Ματθ. 5:27-30)
Διαζύγιο (Ματθ. 5:31-32)
Όρκοι (Ματθ. 5:33-37)
Οφθαλμόν αντί οφθαλμού (Ματθ. 5:38-42)
Αγάπα τους εχθρούς σου (Ματθ. 5:43-48)
Διδαχή για την ελεημοσύνη (Ματθ. 6:1-4)
Προσευχή (Ματθ. 6:5-8)
7. Οι παραβολές του Κυρίου Ιησού
Η παραβολή του σπορέα (Ματθ. 13:1-9)
Η παραβολή των ζιζανίων (Ματθ. 13:24-30)
Η παραβολή του κόκκου του σιναπιού (Ματθ. 13:31-32)
Η παραβολή για το προζύμι (Ματθ. 13:33)
Η παραβολή των ζιζανίων επεξηγημένη (Ματθ. 13:36-43)
Η παραβολή του θησαυρού (Ματθ. 13:44)
Η παραβολή του μαργαριταριού (Ματθ. 13:45-46)
Η παραβολή του διχτυού (Ματθ. 13:47-50)
8. Οι εντολές
Ματθ. 22:37-39 Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου. Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.
Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά σε κάθε μέρος της «Επί του όρους ομιλίας». Με τι σχετίζονται όλα αυτά; Είναι βέβαιο πως όλα αυτά είναι πιο εξυψωμένα, πιο απτά και πιο κοντά στις ζωές των ανθρώπων απ’ ό,τι οι κανονισμοί της Εποχής του Νόμου. Για να το θέσουμε με σύγχρονους όρους, είναι πιο σχετικά με την πραγματική πράξη των ανθρώπων.
Ας διαβάσουμε το συγκεκριμένο περιεχόμενο των ακολούθων: Πώς πρέπει να κατανοείς τους μακαρισμούς; Τι πρέπει να γνωρίζεις για τον νόμο; Πώς πρέπει να προσδιορίζεται ο θυμός; Πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι μοιχοί; Τι λέγεται και τι είδους κανόνες υπάρχουν για το διαζύγιο και για το ποιος μπορεί να διαζευχθεί και ποιος όχι; Για τους όρκους, το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», το «αγάπα τους εχθρούς σου», τη διδαχή για την ελεημοσύνη, κτλ.; Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την κάθε πτυχή της ανθρωπότητας που κάνει πράξη την πίστη της στον Θεό και που ακολουθεί τον Θεό. Κάποιες απ’ αυτές τις πράξεις παραμένουν εφαρμόσιμες σήμερα, αλλά είναι πιο υποτυπώδεις από τις ισχύουσες απαιτήσεις των ανθρώπων. Είναι σχετικά στοιχειώδεις αλήθειες που συναντούν οι άνθρωποι στην πίστη τους στον Θεό. Από τότε που άρχισε να εργάζεται ο Κύριος Ιησούς, είχε ήδη ξεκινήσει να εργάζεται στη διάθεση ζωής των ανθρώπων, αλλά βασιζόταν στο θεμέλιο των νόμων. Οι κανόνες και τα ρητά γι’ αυτά τα θέματα, είχαν καμιά σχέση με την αλήθεια; Φυσικά και είχαν! Όλοι οι προηγούμενοι κανονισμοί, οι αρχές και η ομιλία στην Εποχή της Χάριτος, σχετίζονταν όλα με τη διάθεση του Θεού, με αυτό που Αυτός έχει και είναι και, φυσικά, με την αλήθεια. Ό,τι κι αν εκφράζει ο Θεός, με όποιον τρόπο και σε όποια γλώσσα κι αν το εκφράζει, το θεμέλιο, η προέλευση και η αφετηρία του, βασίζονται όλα στις αρχές της διάθεσής Του και σε αυτό που Αυτός έχει και είναι. Αυτό είναι αλάνθαστο. Επομένως, ακόμα κι αν τα πράγματα που Αυτός είπε φαίνονται πλέον λίγο ρηχά, και πάλι δεν μπορείς να πεις πως δεν είναι η αλήθεια, γιατί ήταν πράγματα που ήταν απαραίτητα στους ανθρώπους την Εποχή της Χάριτος, ώστε να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να επιτύχουν μια αλλαγή στη διάθεση της ζωής τους. Μπορείς να πεις πως κάποιο από τα πράγματα στην ομιλία δε συνάδει με την αλήθεια; Δεν μπορείς! Κάθε ένα από αυτά είναι η αλήθεια, επειδή ήταν όλα τους οι απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα· ήταν όλα τους οι αρχές και το πλαίσιο που δόθηκε από τον Θεό για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος, και αντιπροσωπεύουν τη διάθεση του Θεού. Ωστόσο, βάσει του επιπέδου της ανάπτυξής τους στη ζωή την εποχή εκείνη, ήταν ικανοί μόνο να δεχθούν και να κατανοήσουν αυτά τα πράγματα. Επειδή το αμάρτημα της ανθρωπότητας δεν είχε επιλυθεί ακόμα, ο Κύριος Ιησούς μπορούσε μόνο να διατυπώσει αυτόν τον λόγο και να αξιοποιήσει τέτοιες απλές διδαχές μέσα σ’ αυτού του είδους το πλαίσιο, για να πει στους ανθρώπους της εποχής πώς πρέπει να ενεργούν, τι πρέπει να κάνουν, εντός ποιων αρχών και ποιου πλαισίου πρέπει να κάνουν πράγματα και πώς πρέπει να πιστεύουν στον Θεό και να πληρούν τις απαιτήσεις Του. Όλα αυτά καθορίστηκαν βάσει του αναστήματος της ανθρωπότητας την εποχή εκείνη. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους που ζούσαν υπό τον νόμο να δεχθούν τις διδαχές αυτές, επομένως, αυτά που δίδασκε ο Κύριος Ιησούς έπρεπε να παραμένουν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο.
Στη συνέχεια, ας ρίξουμε μια ματιά στα περιεχόμενα των «Παραβολών του Κυρίου Ιησού».
Η πρώτη είναι η παραβολή του σπορέα. Αυτή είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παραβολή· η σπορά είναι κάτι το συνηθισμένο στις ζωές των ανθρώπων. Η δεύτερη είναι η παραβολή των ζιζανίων. Όσο για το τι είναι τα ζιζάνια, κάθε άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με καλλιέργειες και κάθε ενήλικας τα γνωρίζει. Η τρίτη είναι η παραβολή του κόκκου του σιναπιού. Όλοι σας γνωρίζετε τι είναι το σινάπι, σωστά; Αν δε γνωρίζετε, μπορείτε να ανατρέξετε στη Βίβλο. Όσο για την τέταρτη, την παραβολή για το προζύμι, οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν πως το προζύμι χρησιμοποιείται στη ζύμωση· είναι κάτι που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους. Όλες οι ακόλουθες παραβολές, συμπεριλαμβανομένου της έκτης —της παραβολής του θησαυρού, της έβδομης —της παραβολής του μαργαριταριού και της όγδοης —της παραβολής του διχτυού, είναι βγαλμένες από τις ζωές των ανθρώπων· προέρχονται όλες από τις αληθινές ζωές των ανθρώπων. Τι είδους εικόνα σχηματίζουν οι παραβολές αυτές; Την εικόνα του Θεού να γίνεται κανονικό άτομο και να ζει μαζί με την ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της κανονικής ζωής, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των ανθρώπων για να επικοινωνεί με τους ανθρώπους και να τους παρέχει αυτά που χρειάζονται. Όταν ο Θεός ενσαρκώθηκε και έζησε ανάμεσα στην ανθρωπότητα για μεγάλο διάστημα, αφού βίωσε και είδε τους διάφορους τρόπους ζωής των ανθρώπων, οι εμπειρίες αυτές έγιναν το εγχειρίδιό Του για να μετατρέπει τη θεϊκή Του γλώσσα στη γλώσσα των ανθρώπων. Φυσικά, τα πράγματα αυτά που είδε και άκουσε στη ζωή, εμπλούτισαν επίσης την ανθρώπινη εμπειρία του Υιού του ανθρώπου. Όταν ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να κατανοήσουν κάποιες αλήθειες, να τους κάνει να κατανοήσουν κάποιο από το θέλημα του Θεού, χρησιμοποιούσε παραβολές παρόμοιες με τις παραπάνω για να μιλήσει στους ανθρώπους για το θέλημα του Θεού και τις απαιτήσεις Του από την ανθρωπότητα. Οι παραβολές αυτές σχετίζονταν όλες με τις ζωές των ανθρώπων· καμιά τους δεν ήταν άσχετη με τις ανθρώπινες ζωές. Όταν ο Κύριος Ιησούς έζησε με την ανθρωπότητα, είδε αγρότες να φροντίζουν τα χωράφια τους και ήξερε τι ήταν τα ζιζάνια και το προζύμι· καταλάβαινε πως στους ανθρώπους αρέσουν οι θησαυροί, έτσι χρησιμοποίησε τις μεταφορές του θησαυρού και του μαργαριταριού· συχνά έβλεπε ψαράδες να ρίχνουν τα δίχτυα τους, και ούτω καθεξής. Ο Κύριος Ιησούς είδε τις δραστηριότητες αυτές στις ζωές της ανθρωπότητας, όπως και βίωσε αυτού του είδους τη ζωή. Ήταν όμοιος με κάθε άλλο κανονικό άνθρωπο, βιώνοντας τα τρία γεύματα τη μέρα και την καθημερινότητα της ανθρωπότητας. Βίωσε προσωπικά τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου και είδε με τα μάτια Του τις ζωές των άλλων. Όταν είδε με τα μάτια Του και βίωσε προσωπικά όλα αυτά, αυτό που σκέφτηκε δεν ήταν το πώς θα έχει μια καλή ζωή ή πώς θα μπορούσε να ζήσει πιο ελεύθερα, πιο άνετα. Όταν βίωνε μια αυθεντική ανθρώπινη ζωή, ο Κύριος Ιησούς είδε τις κακουχίες στις ζωές των ανθρώπων, είδε τις κακουχίες, την εξαθλίωση και τη θλίψη των ανθρώπων υπό τη διαφθορά του Σατανά, των ανθρώπων που ζούσαν υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, που ζούσαν στην αμαρτία. Ενώ βίωνε προσωπικά την ανθρώπινη ζωή, βίωσε επίσης πόσο ανήμποροι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν εν μέσω της διαφθοράς, όπως και είδε και βίωσε την αθλιότητα εκείνων που ζούσαν στην αμαρτία, που ήταν χαμένοι στα βασανιστήρια του Σατανά, του κακού. Όταν τα είδε αυτά ο Κύριος Ιησούς, τα είδε με τη θεϊκή ή με την ανθρώπινη φύση Του; Η ανθρώπινη φύση Του υπήρχε πραγματικά, ήταν ολοζώντανη, έτσι Αυτός μπορούσε να τα βιώνει και να τα βλέπει όλα αυτά, ενώ, φυσικά, τα έβλεπε και στην ουσία Του, στη θεϊκή Του φύση. Δηλαδή, αυτά τα είδε ο Χριστός ο ίδιος, ο Κύριος Ιησούς ο άνθρωπος, και όλα όσα είδε Τον έκαναν να νιώσει τη σημασία και την αναγκαιότητα του έργου που είχε αναλάβει, αυτή τη φορά στη σάρκα. Παρόλο που ο ίδιος γνώριζε πόσο τεράστια ήταν η ευθύνη που έπρεπε να επωμιστεί στη σάρκα, όπως και γνώριζε πόσο τρομερός θα ήταν ο πόνος που θα αντιμετώπιζε, όταν έβλεπε την ανθρωπότητα αβοήθητη μέσα στην αμαρτία, όταν έβλεπε την εξαθλίωση των ζωών τους και τους αδύναμους αγώνες τους υπό τον νόμο, αισθανόταν όλο και μεγαλύτερη θλίψη και αγωνιούσε όλο και περισσότερο να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Ανεξαρτήτου του είδους των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε ή του πόνου που θα υφίστατο, Αυτός γινόταν όλο και πιο αποφασισμένος να λυτρώσει την ανθρωπότητα που ζούσε στην αμαρτία. Κατά τη διαδικασία αυτή, μπορείς να πεις πως ο Κύριος Ιησούς ξεκίνησε να κατανοεί όλο και πιο ξεκάθαρα το έργο που έπρεπε να εκτελέσει κι αυτό που Του είχε ανατεθεί. Γινόταν επίσης όλο και πιο ανυπόμονος να ολοκληρώσει το έργο που Αυτός έπρεπε να επωμιστεί —να επωμιστεί όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, να εξιλεωθεί για την ανθρωπότητα, ώστε να μη ζουν πια στην αμαρτία και ώστε ο Θεός να μπορούσε να ξεχάσει τις αμαρτίες των ανθρώπων χάρη στην θυσία υπέρ αμαρτίας, επιτρέποντάς Του να προχωρήσει με το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Μπορεί να ειπωθεί πως, στην καρδιά Του, ο Κύριος Ιησούς ήταν πρόθυμος να προσφέρει τον εαυτό Του για την ανθρωπότητα, να θυσιάσει τον εαυτό Του. Ήταν επίσης πρόθυμος να ενεργήσει ως θυσία υπέρ αμαρτίας και να καρφωθεί στον σταυρό, όπως και ήταν ανυπόμονος να ολοκληρώσει το έργο αυτό. Όταν είδε τις άθλιες συνθήκες των ανθρωπίνων ζωών, ήθελε ακόμη περισσότερο να εκπληρώσει την αποστολή Του όσο το δυνατόν γρηγορότερα, δίχως την καθυστέρηση ενός λεπτού ή δευτερολέπτου. Όταν ένιωσε αυτήν την αίσθηση του επείγοντος, δε σκεφτόταν πόσο μεγάλος θα ήταν ο δικός Του ο πόνος, ούτε και σκεφτόταν πια πόση ταπείνωση θα έπρεπε να υποστεί —είχε μονάχα μια πεποίθηση στην καρδιά Του: Εφόσον πρόσφερε τον εαυτό Του και εφόσον καρφωνόταν στον σταυρό σαν θυσία υπέρ αμαρτίας, το θέλημα του Θεού θα εκπληρωνόταν και Αυτός θα μπορούσε να ξεκινήσει νέο έργο. Οι ζωές της ανθρωπότητας στην αμαρτία, η κατάσταση της ύπαρξής τους στην αμαρτία, θα άλλαζαν ολοκληρωτικά. Η πεποίθησή Του κι αυτό που ήταν αποφασισμένος να κάνει, σχετίζονταν με τη σωτηρία του ανθρώπου κι Αυτός είχε μονάχα έναν στόχο: να κάνει το θέλημα του Θεού, ώστε να μπορέσει Αυτός να ξεκινήσει επιτυχώς το επόμενο στάδιο στο έργο Του. Αυτά σκεφτόταν ο Κύριος Ιησούς την περίοδο εκείνη.
Ζώντας στη σάρκα, ο ενσαρκωμένος Θεός κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση· είχε τα συναισθήματα και τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου. Γνώριζε τι ήταν η ευτυχία και τι ήταν ο πόνος, και όταν είδε την ανθρωπότητα σε μια τέτοιου είδους ζωή, ένιωσε βαθιά μέσα Του πως δίνοντας απλώς στους ανθρώπους μερικές διδαχές, παρέχοντάς τους κάτι ή διδάσκοντάς τους κάτι, δε θα μπορούσε να τους απομακρύνει από την αμαρτία. Ούτε κάνοντάς τους να υπακούν απλώς στις εντολές δε θα τους λύτρωνε από την αμαρτία· μόνο όταν Αυτός επωμίστηκε την αμαρτία της ανθρώπινης φύσης και έγινε το ομοίωμα της αμαρτωλής σάρκας, μπορούσε να την ανταλλάξει με την ελευθερία της ανθρωπότητας, να την ανταλλάξει με τη συγχώρεση της ανθρωπότητας από τον Θεό. Έτσι, αφού ο Κύριος Ιησούς είχε βιώσει και δει τις ζωές των ανθρώπων στην αμαρτία, μια έντονη επιθυμία εκδηλώθηκε στην καρδιά Του —να επιτρέψει στους ανθρώπους να απαλλαγούν από τις ζωές στις οποίες αγωνίζονταν στην αμαρτία. Η επιθυμία αυτή, Τον έκανε να νιώθει όλο και περισσότερο πως έπρεπε να πάει στον σταυρό και να επωμιστεί τις αμαρτίες της ανθρωπότητας όσο το δυνατόν συντομότερα, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αυτές ήταν οι σκέψεις του Κυρίου Ιησού την περίοδο εκείνη, αφού είχε ζήσει με τους ανθρώπους και είχε δει, ακούσει και νιώσει την αθλιότητα των ζωών τους στην αμαρτία. Το ότι ο ενσαρκωμένος Θεός μπορούσε να έχει τέτοιου είδους θέλημα για την ανθρωπότητα, ότι μπορούσε να εκφράζει και να αποκαλύπτει αυτού του είδους τη διάθεση —είναι αυτό κάτι που θα μπορούσε να έχει ένας μέσος άνθρωπος; Τι θα έβλεπε ένας μέσος άνθρωπος αν ζούσε σε τέτοιου είδους περιβάλλον; Τι θα σκεφτόταν; Αν τ’ αντιμετώπιζε όλα αυτά ένας μέσος άνθρωπος, θα έβλεπε τα προβλήματα από κάποια υψηλή οπτική; Σίγουρα όχι! Παρόλο που η εμφάνιση του Θεού ενσαρκωμένου είναι ακριβώς ίδια μ’ αυτή του ανθρώπου, παρόλο που Αυτός μαθαίνει ανθρώπινη γνώση, μιλά τη γλώσσα των ανθρώπων, ενώ, μερικές φορές, εκφράζει ακόμα και τις ιδέες Του μέσω των μέσων ή των εκφράσεων της ανθρωπότητας, ο τρόπος που Αυτός βλέπει τους ανθρώπους και την ουσία των πραγμάτων, και ο τρόπος που βλέπουν οι διεφθαρμένοι άνθρωποι την ανθρωπότητα και την ουσία των πραγμάτων, σε καμία περίπτωση δεν είναι η ίδια. Η οπτική Του και το ύψος στο οποίο Αυτός στέκεται είναι κάτι το ανέφικτο για έναν διεφθαρμένο άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός είναι η αλήθεια, η σάρκα που φορά κατέχει επίσης την ουσία του Θεού, και οι σκέψεις και αυτό που εκφράζεται από την ανθρώπινη φύση Του είναι επίσης η αλήθεια. Για τους διεφθαρμένους ανθρώπους, αυτά που Αυτός εκφράζει στη σάρκα είναι παροχές της αλήθειας και της ζωής. Οι παροχές αυτές δεν είναι μόνο για έναν άνθρωπο, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κάθε διεφθαρμένος άνθρωπος έχει στην καρδιά του μόνο τους λίγους εκείνους ανθρώπους που σχετίζονται μ’ αυτόν. Έχει μόνο τους διάφορους εκείνους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεται, για τους οποίους ενδιαφέρεται. Όταν η καταστροφή είναι εν όψει, σκέφτεται πρώτα τα παιδιά του, τον ή τη σύζυγό του και τους γονείς του, ενώ ένας πιο φιλάνθρωπος θα σκεφτόταν το πολύ και κάποιον συγγενή ή κάποιον καλό φίλο· σκέφτεται κάποιον άλλο; Ποτέ! Επειδή οι άνθρωποι, εν τέλει, είναι άνθρωποι και μπορούν να βλέπουν τα πάντα μονάχα από την οπτική και από το ύψος του ανθρώπου. Ωστόσο, ο Θεός ενσαρκωμένος είναι τελείως διαφορετικός από έναν διεφθαρμένο άνθρωπο. Όσο κοινή, κανονική και ασήμαντη κι αν είναι η σάρκα του Θεού ενσαρκωμένου και όσο κι αν Τον περιφρονούν οι άνθρωποι, οι σκέψεις και η στάση Του προς την ανθρωπότητα είναι πράγματα που δεν μπορεί να κατέχει κανένας άνθρωπος και δεν μπορεί να μιμηθεί κανείς. Πάντα θα παρατηρεί την ανθρωπότητα από την οπτική της θεϊκής φύσης, από το ύψος της θέσης Του ως Δημιουργός. Πάντα θα βλέπει την ανθρωπότητα μέσα από την ουσία και τη νοοτροπία του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δει την ανθρωπότητα από το ύψος ενός μέσου ανθρώπου και από την οπτική ενός διεφθαρμένου ατόμου. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν την ανθρωπότητα, τη βλέπουν με την ανθρώπινη όραση και χρησιμοποιούν σαν μέτρο πράγματα όπως την ανθρώπινη γνώση και τους ανθρώπινους κανόνες και θεωρίες. Αυτό είναι εντός του πλαισίου των όσων μπορούν να δουν οι άνθρωποι με τα μάτια τους· είναι εντός του πλαισίου που μπορούν να επιτύχουν οι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Όταν ο Θεός βλέπει την ανθρωπότητα, τη βλέπει με θεϊκή όραση και χρησιμοποιεί σαν μέτρο την ουσία Του και αυτό που Αυτός έχει και είναι. Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει πράγματα που δεν μπορούν να δουν οι άνθρωποι και εδώ είναι που διαφέρουν εξ ολοκλήρου ο Θεός ενσαρκωμένος και οι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Η διαφορά αυτή καθορίζεται από τις διαφορετικές ουσίες των ανθρώπων και του Θεού, ενώ οι διαφορετικές αυτές ουσίες είναι που ορίζουν τις ταυτότητες και τις θέσεις τους, όπως και την οπτική και το ύψος, από τα οποία βλέπουν τα πράγματα. Βλέπετε την έκφραση και την αποκάλυψη του ίδιου του Θεού στον Κύριο Ιησού; Μπορείτε να πείτε πως αυτά που έκανε και είπε ο Κύριος Ιησούς, σχετίζονταν με τη διακονία Του και με το έργο της διαχείρισης του Θεού και πως όλα ήταν η έκφραση και η αποκάλυψη της ουσίας του Θεού. Παρόλο που είχε ανθρώπινη εκδήλωση, η θεϊκή Του ουσία και η αποκάλυψη της θεϊκής Του φύσης είναι αδιαμφισβήτητες. Αυτή η ανθρώπινη εκδήλωση, ήταν πραγματικά μια εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης; Η ανθρώπινη εκδήλωσή Του, λόγω της ουσίας της, ήταν τελείως διαφορετική από την ανθρώπινη εκδήλωση των διεφθαρμένων ανθρώπων. Ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Θεός ενσαρκωμένος· αν ήταν πραγματικά ένας από τους κοινούς, διεφθαρμένους ανθρώπους, θα μπορούσε να είχε δει τις ζωές της ανθρωπότητας στην αμαρτία από θεϊκή οπτική; Φυσικά και όχι! Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον Υιό του ανθρώπου και τους κοινούς ανθρώπους. Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν όλοι τους στην αμαρτία, ενώ στη θέα της αμαρτίας δε νιώθουν τίποτα· είναι όλοι τους ίδιοι, όπως ένα γουρούνι που ζει στη λάσπη και δε νιώθει καθόλου άβολα ή βρόμικο —τρώει καλά και κοιμάται βαριά. Αν κάποιος καθαρίσει το χοιροστάσιο, το γουρούνι δε θα νιώσει άνετα, ούτε θα παραμείνει καθαρό. Πολύ σύντομα, θα κυλιέται ξανά στη λάσπη και θα νιώθει απολύτως άνετα, γιατί είναι ένα βρόμικο πλάσμα. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν ένα γουρούνι, νιώθουν πως είναι βρόμικο, ενώ, αν το καθαρίσεις, το γουρούνι δε θα αισθανθεί καλύτερα —γι’ αυτό κανείς δεν έχει γουρούνια στο σπίτι του. Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τα γουρούνια θα είναι πάντα διαφορετικός από το πώς αισθάνονται τα γουρούνια τα ίδια, γιατί οι άνθρωποι και τα γουρούνια δεν είναι του ίδιου είδους. Έτσι, επειδή ο ενσαρκωμένος Υιός του ανθρώπου δεν είναι του ίδιου είδους με τους διεφθαρμένους ανθρώπους, μόνο ο Θεός ενσαρκωμένος μπορεί να σταθεί από θεϊκή οπτική, να σταθεί από το ύψος του Θεού, για να δει την ανθρωπότητα, να δει τα πάντα.
Όταν ο Θεός ενσαρκώνεται και ζει ανάμεσα στην ανθρωπότητα, τι μαρτύριο βιώνει στη σάρκα; Καταλαβαίνει πραγματικά κανείς; Κάποιοι λένε πως ο Θεός υποφέρει πολύ και, παρόλο που είναι ο Θεός ο ίδιος, οι άνθρωποι δεν κατανοούν την ουσία Του και πάντα Του συμπεριφέρονται σαν άνθρωπο, γεγονός που Τον κάνει να νιώθει θλιμμένος και αδικημένος —λένε πως το μαρτύριο του Θεού είναι πραγματικά μεγάλο. Άλλοι λένε πως ο Θεός είναι αθώος και αναμάρτητος, αλλά υποφέρει όπως η ανθρωπότητα και βιώνει τη δίωξη, τη συκοφαντία και την ταπείνωση μαζί με την ανθρωπότητα· λένε πως υπομένει επίσης τις παρανοήσεις και την ανυπακοή των ακολούθων Του —το μαρτύριο του Θεού πραγματικά δεν μπορεί να μετρηθεί. Φαίνεται πως δεν κατανοείτε πραγματικά τον Θεό. Μάλιστα, το μαρτύριο για το οποίο μιλάτε, δε μετράει σαν πραγματικό μαρτύριο για τον Θεό, επειδή υπάρχει μαρτύριο μεγαλύτερο από αυτό. Τότε, τι εστί πραγματικό μαρτύριο για τον Θεό τον ίδιο; Τι εστί πραγματικό μαρτύριο για τη σάρκα του Θεού ενσαρκωμένου; Για τον Θεό, το ότι δεν Τον κατανοεί η ανθρωπότητα, δε μετρά σαν μαρτύριο, όπως και δε μετρά σαν μαρτύριο το ότι οι άνθρωποι Τον έχουν κάπως παρανοήσει και δεν Τον βλέπουν σαν Θεό. Ωστόσο, οι άνθρωποι νιώθουν συχνά πως ο Θεός πρέπει να έχει υποστεί μεγάλη αδικία, πως όταν ο Θεός βρίσκεται στη σάρκα, δεν μπορεί να δείξει το άτομό Του στην ανθρωπότητα και να τους επιτρέψει να δουν το μεγαλείο Του, και κρύβεται ταπεινά σε μια ασήμαντη σάρκα, επομένως πρέπει να ήταν κάτι το βασανιστικό γι’ Αυτόν. Οι άνθρωποι παίρνουν στα σοβαρά τα όσα καταλαβαίνουν και τα όσα βλέπουν από το μαρτύριο του Θεού και Του επιβάλλουν κάθε λογής συμπόνια, ενώ συχνά θα Τον επαινέσουν και λίγο. Στην πραγματικότητα, υπάρχει διαφορά, υπάρχει κενό ανάμεσα σ’ αυτό που κατανοούν οι άνθρωποι για το μαρτύριο του Θεού και σ’ αυτό που Αυτός νιώθει πραγματικά. Σας λέω την αλήθεια —για τον Θεό, είτε είναι το Πνεύμα του Θεού, είτε η σάρκα του Θεού ενσαρκωμένου, το μαρτύριο αυτό δεν είναι πραγματικό μαρτύριο. Τότε ποιο είναι ακριβώς το μαρτύριο του Θεού; Ας μιλήσουμε για το μαρτύριο του Θεού μόνο από την οπτική του Θεού ενσαρκωμένου.
Όταν ο Θεός ενσαρκώνεται και γίνεται ένας μέσος, κανονικός άνθρωπος που ζει ανάμεσα στην ανθρωπότητα, δίπλα-δίπλα στους ανθρώπους, δεν μπορεί να δει και να νιώσει τις μεθόδους, τους νόμους και τις φιλοσοφίες των ανθρώπων για το πώς πρέπει να ζεις; Πώς Τον κάνουν να αισθάνεται αυτές οι μέθοδοι και οι νόμοι για το πώς πρέπει να ζεις; Αισθάνεται απέχθεια στην καρδιά Του; Γιατί θα αισθανόταν απέχθεια; Ποιες είναι οι μέθοδοι και οι νόμοι των ανθρώπων για το πώς πρέπει να ζεις; Πάνω σε ποιες αρχές έχουν ριζώσει; Σε τι βασίζονται; Οι μέθοδοι, οι νόμοι, κτλ. της ανθρωπότητας για το πώς πρέπει να ζεις, έχουν όλα δημιουργηθεί βάσει της λογικής, της γνώσης και της φιλοσοφίας του Σατανά. Οι άνθρωποι που ζουν υπό τέτοιου είδους νόμους, δεν έχουν ανθρωπιά, δεν έχουν αλήθεια —αψηφούν όλοι τους την αλήθεια και είναι εχθρικοί προς τον Θεό. Αν ρίξουμε μια ματιά στην ουσία του Θεού, βλέπουμε πως η ουσία Του είναι ακριβώς το αντίθετο της λογικής, της γνώσης και της φιλοσοφίας του Σατανά. Η ουσία Του είναι γεμάτη δικαιοσύνη, αλήθεια, αγιοσύνη και άλλες πραγματικότητες όλων των θετικών πραγμάτων. Ο Θεός που κατέχει αυτήν την ουσία και ζει ανάμεσα σε μια τέτοια ανθρωπότητα, τι νιώθει στην καρδιά Του; Δεν είναι γεμάτη πόνο; Η καρδιά Του πονά και ο πόνος αυτός είναι κάτι που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει ή να αντιληφθεί. Αυτό συμβαίνει επειδή όλα όσα Αυτός αντιμετωπίζει, συναντά, ακούει, βλέπει και βιώνει, είναι όλα τους η διαφθορά και το κακό της ανθρωπότητας, όπως και η επαναστατικότητα και η αντίστασή τους στην αλήθεια. Ό,τι προέρχεται από τους ανθρώπους είναι η πηγή του μαρτυρίου Του. Με άλλα λόγια, επειδή η ουσία Του δεν είναι ίδια μ’ αυτή των διεφθαρμένων ανθρώπων, η διαφθορά των ανθρώπων γίνεται η πηγή του μεγαλύτερου μαρτυρίου Του. Όταν ο Θεός ενσαρκώνεται, μπορεί να βρει κάποιον που να μοιράζεται μια κοινή γλώσσα μ’ Αυτόν; Αυτό δεν μπορεί να βρεθεί μέσα στην ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να επικοινωνεί, που να μπορεί να έχει τέτοια συνομιλία με τον Θεό. Τι είδους συναίσθημα θα έλεγες πως έχει ο Θεός; Τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι συζητούν, τα οποία αγαπούν, επιδιώκουν και λαχταρούν, έχουν όλα να κάνουν με την αμαρτία, με κακές συνήθειες. Όταν τα αντικρίζει όλα αυτά ο Θεός, δεν είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά Του; Αντίκρυ σε τέτοια πράγματα, θα μπορούσε να έχει χαρά στην καρδιά Του; Θα μπορούσε να βρει παρηγοριά; Εκείνοι που ζουν μαζί Του είναι άνθρωποι που βρίθουν από επαναστατικότητα και κακό, επομένως πώς να μην υποφέρει η καρδιά Του; Πόσο μεγάλο είναι στην πραγματικότητα αυτό το μαρτύριο και ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Ποιος δίνει προσοχή; Και ποιος θα μπορούσε να το εκτιμήσει; Οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν την καρδιά του Θεού. Το μαρτύριό Του είναι κάτι που οι άνθρωποι αδυνατούν ιδιαίτερα να εκτιμήσουν, ενώ η ψυχρότητα και η απάθεια της ανθρωπότητας κάνουν το μαρτύριο του Θεού ακόμα πιο βαθύ.
Υπάρχουν άνθρωποι που συχνά συμμερίζονται τα δεινά του Χριστού, επειδή υπάρχει ένα εδάφιο στη Βίβλο που λέει: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». Όταν το ακούν αυτό οι άνθρωποι, το παίρνουν κατάκαρδα και πιστεύουν πως αυτό είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο που υπομένει ο Θεός και το μεγαλύτερο μαρτύριο που υπομένει ο Χριστός. Τώρα, εξετάζοντάς το από τη σκοπιά των γεγονότων, είναι πράγματι έτσι; Ο Θεός δεν πιστεύει πως οι δυσκολίες αυτές είναι μαρτύριο. Δεν έχει διαμαρτυρηθεί ποτέ Του για την αδικία των δυσκολιών της σάρκας και δεν έχει κάνει ποτέ Του τους ανθρώπους να Του ανταποδώσουν οτιδήποτε ή να Τον ανταμείψουν με οτιδήποτε. Ωστόσο, όταν βλέπει τα πάντα της ανθρωπότητας, τις διεφθαρμένες ζωές και το κακό των διεφθαρμένων ανθρώπων, όταν βλέπει πως η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Σατανά, πως είναι φυλακισμένη από τον Σατανά και δεν μπορεί να ξεφύγει, πως οι άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία δε γνωρίζουν ποια είναι η αλήθεια —Αυτός δεν μπορεί να αντέξει όλες αυτές τις αμαρτίες. Η απέχθειά Του για τους ανθρώπους αυξάνεται μέρα με τη μέρα, ωστόσο, πρέπει να τα υπομένει όλα αυτά. Αυτό είναι το μεγάλο μαρτύριο του Θεού. Ο Θεός δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως ούτε τη φωνή της καρδιάς Του ούτε και τα συναισθήματά Του στους ακόλουθούς Του, ενώ κανένας από τους ακόλουθούς Του δεν μπορεί να κατανοήσει πραγματικά το μαρτύριό Του. Κανείς δεν προσπαθεί καν να κατανοήσει ή να παρηγορήσει την καρδιά Του —η καρδιά Του υπομένει το μαρτύριο αυτό μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, ξανά και ξανά. Τι βλέπετε σε όλο αυτό; Ο Θεός δεν απαιτεί τίποτα από τους ανθρώπους σε αντάλλαγμα των όσων έχει δώσει, αλλά, λόγω της ουσίας του Θεού, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανεχθεί το κακό, τη διαφθορά και την αμαρτία της ανθρωπότητας, συνεπώς αισθάνεται πολύ έντονη απέχθεια και μίσος, κάτι που οδηγεί την καρδιά και τη σάρκα του Θεού να υπομένουν ατέρμονο μαρτύριο. Τα βλέπατε όλα αυτά; Το πιο πιθανόν είναι πως κανείς σας δεν τα έβλεπε, γιατί κανείς σας δεν κατανοεί πραγματικά τον Θεό. Με την πάροδο του χρόνου, θα μπορέσετε να τα βιώσετε σταδιακά από μόνοι σας.
Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.