Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν; (Μέρος δεύτερο)
Μόλις τώρα μίλησα κυρίως για τα ταλέντα και τα χαρίσματα. Σ’ αυτά τα ταλέντα και τα χαρίσματα περιλαμβάνεται και η γνώση; Υπάρχει άραγε διαφορά ανάμεσα στη γνώση και στα ταλέντα; Το ταλέντο αφορά μια δεξιότητα. Μπορεί να αφορά έναν τομέα στον οποίο κάποιος διαπρέπει περισσότερο απ’ τους άλλους, ένα κομμάτι του επιπέδου του που ξεχωρίζει, αυτό στο οποίο είναι καλύτερος ή μια δεξιότητα στην οποία έχει σχετικές ικανότητες και καλή γνώση. Όλα αυτά τα λέμε ταλέντα και χαρίσματα. Η γνώση τι είναι και σε τι ακριβώς αναφέρεται; Όταν ένας διανοούμενος έχει σπουδάσει για πολλά χρόνια, όταν έχει διαβάσει πολλά κλασικά έργα, κι έχει μελετήσει σε μεγάλο βάθος ένα ορισμένο επάγγελμα ή κλάδο της γνώσης, και έχει πετύχει αποτελέσματα και έχει άριστη γνώση, εξειδικευμένη και βαθιά, όλα αυτά έχουν καμία σχέση με τα ταλέντα και τα χαρίσματα; Μπορεί να συμπεριληφθεί η γνώση στην κατηγορία του ταλέντου; (Όχι.) Αν κάποιος χρησιμοποιεί ταλέντα για να κάνει τη δουλειά του, πιθανό να είναι άξεστος και αγροίκος, να μην έχει ανώτερη μόρφωση, να μην έχει διαβάσει κανένα φημισμένο βιβλίο ή να μην μπορεί καν να κατανοήσει τη Βίβλο, αλλά ίσως παρ’ όλα αυτά να έχει κάποιο επίπεδο και ευφράδεια λόγου. Είναι ταλέντο αυτό; (Ναι.) Αυτός ο άνθρωπος διαθέτει αυτό το ταλέντο. Αυτό σημαίνει ότι έχει και γνώση; (Όχι.) Οπότε, τι σημαίνει γνώση; Πώς ορίζεται; Ας το θέσουμε ως εξής: αν κάποιος έχει σπουδάσει εκπαιδευτικός, λόγου χάρη, έχει γνώση αυτού του επαγγέλματος; Γνωρίζει, ας πούμε, πώς να διδάσκει, πώς να μεταδίδει τη γνώση, ποια γνώση πρέπει να μεταδίδει και ούτω καθεξής; Εφόσον έχει γνώση του αντικειμένου, θεωρείται γνώστης στον τομέα του; Μπορεί να θεωρηθεί ένας ταλαντούχος άνθρωπος που διαθέτει γνώσεις σ’ αυτόν τον κλάδο; (Ναι.) Ας κρατήσουμε αυτό ως παράδειγμα· αν κάποιος είναι γνώστης του κλάδου της εκπαίδευσης, ποια θα είναι συνήθως η ασχολία του όταν γίνει εργάτης ή επικεφαλής στην εκκλησία; Πώς θα ασκείται συνήθως; Θα μιλάει σε όλους όπως μιλάει ο δάσκαλος στους μαθητές; Δεν έχει σημασία ο τόνος της φωνής του· σημασία έχει το τι εμφυσά και τι διδάσκει στους άλλους. Έχει βασίσει τη ζωή του σ’ αυτήν τη γνώση εδώ και πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει γίνει ουσιαστικά μέρος της ζωής του, σε τέτοιο βαθμό που, σε κάθε πτυχή της συμπεριφοράς του ή της ζωής του, φαίνεται ότι έχει αυτήν τη γνώση και βιώνει τη γνώση που έχει αποκτήσει. Αυτό είναι ένα πολύ φυσιολογικό φαινόμενο. Σε τι βασίζονται, λοιπόν, τέτοιοι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά τους; Στη γνώση που έχουν αποκτήσει. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι ακούνε κάποιον να λέει: «Δεν μπορώ να διαβάσω τα λόγια του Θεού. Τα κρατώ εδώ, αλλά δεν ξέρω πώς διαβάζονται. Πώς θα μάθω ποια είναι η αλήθεια αν δεν μπορώ να διαβάσω τα λόγια του Θεού; Πώς θα κατανοήσω τις προθέσεις Του αν δεν μπορώ να διαβάσω τα λόγια Του;» Τότε, εκείνοι λένε: «Εγώ ξέρω πώς, έχω γνώση και μπορώ να σε βοηθήσω. Αυτό το κεφάλαιο χωρίζεται σε τέσσερις παραγράφους. Συνήθως, αν το άρθρο είναι αφηγηματικό, υπάρχουν έξι επιμέρους στοιχεία: ο χρόνος, ο τόπος, οι χαρακτήρες, η αιτία του συμβάντος, η εξέλιξη και το συμπέρασμα. Στο τέλος αυτού του κεφαλαίου του λόγου του Θεού βρίσκεται ο χρόνος έκδοσης: Οκτώβριος 2011. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, σ’ αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται το «Εγώ», άρα το πρώτο πρόσωπο είναι ο Θεός, κι έπειτα ο Θεός αναφέρεται στο «εσείς», δηλαδή σ’ εμάς. Στη συνέχεια, το κεφάλαιο αναλύει τις καταστάσεις μερικών ανθρώπων· κάποιες καταστάσεις είναι επαναστατικές και αλαζονικές, πράγμα που αναφέρεται στους ανθρώπους που είναι επαναστατικοί και αλαζόνες, που δεν κάνουν πραγματικό έργο, αλλά πονηριές, στους κακούς και τους κακόβουλους ανθρώπους. Η πορεία των πραγμάτων είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν κακές πράξεις. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα σχετικά με διαφορετικές πτυχές». Τι γνώμη έχετε γι’ αυτήν τη μέθοδο εργασίας; Καλό είναι που βοηθούν τους ανθρώπους με τόση στοργή, όμως πού βασίζονται οι ενέργειές τους; (Στη γνώση.) Γιατί έφερα αυτό το παράδειγμα; Για να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν πιο ξεκάθαρα τι είναι γνώση. Κάποιοι δεν ξέρουν πώς να διαβάζουν τον λόγο του Θεού, όμως έλαβαν κάποια μόρφωση και ίσως ήταν καλοί στα θεωρητικά μαθήματα στο σχολείο· έτσι, μπορεί να ανοίξουν σε μια σελίδα του λόγου του Θεού, να τη διαβάσουν και να πουν: «Αυτό το κεφάλαιο του λόγου του Θεού έχει τόσο ωραία έκφραση! Στην πρώτη ενότητα, ο Θεός μιλάει ευθέως, ενώ στη δεύτερη, ο τόνος δείχνει κάποια μεγαλοπρέπεια και οργή. Στην τρίτη ενότητα, όλα ξεσκεπάζονται με συγκεκριμένο και ξεκάθαρο τρόπο. Έτσι θα έπρεπε να είναι ο λόγος του Θεού. Η τέταρτη ενότητα, η γενική σύνοψη, δίνει στους ανθρώπους το μονοπάτι της άσκησης. Ο λόγος του Θεού είναι τέλειος!» Το συμπέρασμα και η σύνοψη που βγάζουν από τον λόγο του Θεού προέρχεται από τη γνώση; (Ναι.) Αν και μπορεί αυτό το παράδειγμα να μην είναι και το πιο κατάλληλο, τι είναι αυτό που θέλω να κατανοήσετε όταν το λέω; Θέλω να δείτε ξεκάθαρα πόσο άσχημο είναι να προσεγγίζει κανείς τον λόγο του Θεού με τη γνώση. Είναι αηδιαστικό. Τέτοιοι άνθρωποι, εφόσον βασίζονται στη γνώση για να διαβάσουν τον λόγο του Θεού, μπορούν να βασιστούν στην αλήθεια για να κάνουν κάτι; (Όχι.) Σε καμία περίπτωση.
Ποια χαρακτηριστικά έχουν οι ενέργειες των ανθρώπων που βασίζουν τη ζωή τους στη γνώση; Πρώτα απ’ όλα, ποια πλεονεκτήματα θεωρούν ότι έχουν; Τη γνώση και τη μόρφωσή τους, το γεγονός ότι είναι διανοούμενοι, καθώς και το ότι έχουν εργαστεί σε κλάδους που βασίζονται στη γνώση. Οι διανοούμενοι, όταν κάνουν κάτι, ακολουθούν το ύφος, τα χαρακτηριστικά και τα μοτίβα των διανοούμενων, κι έτσι αναπόφευκτα ενεργούν με έναν αέρα διανόησης, πράγμα που κάνει τους άλλους να τους θαυμάζουν. Έτσι, λοιπόν, ενεργούν οι διανοούμενοι· εστιάζουν πάντα σ’ αυτόν τον αέρα διανόησης. Όσο αδύναμοι και ευγενικοί κι αν φαίνονται εξωτερικά, μέσα τους δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε αδύναμοι ούτε ευγενικοί, και έχουν πάντα μια άποψη για το κάθε τι. Θέλουν σε κάθε ζήτημα να κάνουν συνεχώς επίδειξη, να χρησιμοποιούν τις μικροπρεπείς τακτικές τους, αλλά και να αναλύουν και να χειρίζονται τα πράγματα με βάση τις απόψεις, τις στάσεις και τον τρόπο σκέψης της γνώσης. Γι’ αυτούς, η αλήθεια είναι κάτι περιττό, κάτι που δυσκολεύονται πολύ να αποδεχθούν. Επομένως, η πρώτη αντίδραση ενός τέτοιου ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια είναι να την αναλύσει. Και πού βασίζεται η ανάλυσή του; Στη γνώση. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Κάποιος που έχει σπουδάσει σκηνοθεσία έχει γνώσεις σκηνοθεσίας; Είτε σπούδασες σκηνοθεσία συστηματικά με βιβλία, είτε σπούδασες πρακτικά και έχεις κάνει μια τέτοια δουλειά, με δυο λόγια, διαθέτεις κάποια γνώση σ’ αυτόν τον κλάδο. Είτε σπούδασες σκηνοθεσία σε βάθος είτε επιφανειακά, αν ασχολήθηκες με το επάγγελμα στον κόσμο των άπιστων, τότε η γνώση που απέκτησες σ’ αυτόν τον τομέα ή η εμπειρία σου σ’ αυτό θα ήταν πολύτιμη και πολύ χρήσιμη. Ωστόσο, το ότι έχεις τέτοιες γνώσεις σημαίνει και ότι σίγουρα θα συνεισφέρεις σωστά στο έργο της εκκλησίας που έχει να κάνει με την κινηματογράφηση; Η γνώση που απέκτησες μπορεί στ’ αλήθεια να σε βοηθήσει να δώσεις μαρτυρία στον Θεό χρησιμοποιώντας τις ταινίες; Όχι απαραίτητα. Αν επιμένεις να δίνες έμφαση σ’ αυτά που σου έμαθαν τα βιβλία, καθώς και στους κανόνες και στις απαιτήσεις που απαρτίζουν τη γνώση του κλάδου, τότε μπορείς να κάνεις σωστά το καθήκον σου; (Όχι.) Δεν υπάρχει εδώ ένα σημείο αντιπαράθεσης ή σύγκρουσης; Όταν οι αλήθεια-αρχές συγκρούονται μ’ αυτήν την πτυχή της γνώσης, πώς λύνεις το πρόβλημα; Αποδέχεσαι ως οδηγό τη γνώση σου ή τις αλήθεια-αρχές; Μπορείς να εγγυηθείς ότι κάθε λήψη, κάθε σκηνή και κάθε ταινία που γυρίζεις δεν έχει καμία νοθεία ή τουλάχιστον έχει πολύ λίγες νοθείες από τη γνώση σου, αλλά και ότι βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τα πρότυπα και τις αρχές που απαιτεί ο οίκος του Θεού; Αν δεν γίνεται αυτό, τότε κανένα μέρος της γνώσης που απέκτησες δεν χρησιμεύει στον οίκο του Θεού. Σκέψου: σε τι χρησιμεύει η γνώση; Ποια γνώση είναι χρήσιμη; Ποιου είδους γνώση αντιτίθεται στην αλήθεια; Τι προσφέρει στους ανθρώπους η γνώση; Όταν αποκτούν περισσότερη γνώση, γίνονται πιο ευσεβείς και αποκτούν πιο θεοφοβούμενη καρδιά ή γίνονται πιο αλαζόνες και αυτάρεσκοι; Όταν οι άνθρωποι αποκτούν πολλή γνώση, γίνονται περίπλοκοι, δογματικοί και αλαζόνες. Υπάρχει κι άλλη μια μοιραία εξέλιξη που μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει: όταν αποκτήσουν πολλή γνώση σε άριστο βαθμό, δημιουργείται μέσα τους ένα χάος, αδειάζουν από αρχές, και όσο περισσότερη γνώση αποκτούν, τόσο μεγαλώνει αυτό το χάος. Μέσω της γνώσης, είναι δυνατό να απαντηθούν τα ερωτήματα γιατί ζουν οι άνθρωποι και ποια είναι η αξία και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης; Μπορούν να βγουν συμπεράσματα για την προέλευση και τον προορισμό των ανθρώπων; Μπορεί η γνώση να σου πει ότι προέρχεσαι από τον Θεό και ότι Εκείνος σε δημιούργησε; (Όχι.) Τι είναι, λοιπόν, αυτό που καλύπτουν οι σπουδές των γνωστικών αντικειμένων ή αυτό που εμφυσά η γνώση στους ανθρώπους; Υλικά πράγματα και πράγματα που αφορούν την αθεΐα, πράγματα που μπορούν να δουν και πράγματα του μυαλού που μπορούν να αναγνωρίσουν· πολλά, μάλιστα, απ’ αυτά προκύπτουν από τις φαντασιοκοπίες τους και, πολύ απλά, δεν είναι πρακτικά. Επίσης, παρόλο που η γνώση εμφυσά στους ανθρώπους φιλοσοφίες, ιδεολογίες, θεωρίες, φυσικούς νόμους και ούτω καθεξής, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορεί να εξηγήσει ξεκάθαρα. Κάποια απ’ αυτά είναι το πώς δημιουργείται ο κεραυνός κι η αστραπή ή γιατί αλλάζουν οι εποχές. Μπορεί η γνώση να σου δώσει αληθινές απαντήσεις σ’ αυτά; Για ποιον λόγο αλλάζει αυτήν τη στιγμή το κλίμα και γίνεται αφύσικο; Μπορεί αυτό να το εξηγήσει ξεκάθαρα η γνώση; Μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα; (Όχι.) Η γνώση δεν μπορεί να σου μιλήσει για θέματα που αφορούν την προέλευση των πάντων, άρα δεν μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα. Υπάρχουν κι εκείνοι που ρωτάνε: «Γιατί κάποιοι άνθρωποι επιστρέφουν στη ζωή μετά τον θάνατό τους;» Σου απάντησε η γνώση αυτό το ερώτημα; (Όχι.) Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σου λέει η γνώση; Περιγράφει πολλά έθιμα και κανονισμούς. Για παράδειγμα, η ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να ανατρέφουν παιδιά και να δείχνουν ευσέβεια προς τους γονείς τους είναι ένα είδος γνώσης που αφορά την ανθρώπινη ζωή. Από πού προέρχεται αυτή η γνώση; Τη διδάσκει η παραδοσιακή κουλτούρα. Τι προσφέρει, λοιπόν, στους ανθρώπους όλη αυτή η γνώση; Ποια είναι η ουσία της; Σ’ αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν διαβάσει τα κλασικά έργα, έχουν λάβει υψηλή μόρφωση, έχουν πολλές γνώσεις ή έχουν αριστεύσει σε έναν εξειδικευμένο τομέα της γνώσης. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, στο μονοπάτι της ζωής έχουν τη σωστή κατεύθυνση και τους σωστούς στόχους; Έχουν κάποιο πρότυπο και αρχές για τη διαγωγή τους; Επιπλέον, ξέρουν πώς να λατρεύουν τον Θεό; (Όχι, δεν ξέρουν.) Για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, κατανοούν κανένα στοιχείο της αλήθειας; (Όχι.) Επομένως, τι είναι η γνώση; Τι δίνει η γνώση στους ανθρώπους; Πιθανότατα οι άνθρωποι έχουν κάποια εμπειρία πάνω σ’ αυτό. Στο παρελθόν, όταν δεν είχαν γνώση, οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν απλές· παραμένουν απλές τώρα που οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει γνώση; Η γνώση κάνει τους ανθρώπους πιο περίπλοκους και δεν είναι πια αγνοί. Η γνώση τούς αφαιρεί ακόμα περισσότερη από την κανονική ανθρώπινη φύση τους και τους αδειάζει από στόχους ζωής. Όσο περισσότερη γνώση αποκτούν, τόσο περισσότερο απομακρύνονται απ’ τον Θεό. Όσο περισσότερα γνωρίζουν, τόσο περισσότερο αρνούνται την αλήθεια και τον λόγο Του. Όσο περισσότερη γνώση έχουν, τόσο πιο ακραίοι, ισχυρογνώμονες και παράλογοι γίνονται. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Σιγά σιγά, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο κακός.
Μόλις αναφέραμε πώς πρέπει να επιλύονται, όταν προκύπτουν, οι συγκρούσεις ή οι αντιφάσεις ανάμεσα στην εφαρμογή της γνώσης και τις αλήθεια-αρχές. Εσείς τι κάνετε κάθε φορά που βρίσκεστε σε παρόμοια κατάσταση; Κάποιοι από σας μιλάτε για δόγμα: «Πού είναι η δυσκολία στο να ασκείσαι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να εγκαταλείψεις;» Όταν, όμως, κάτι συμβεί σ’ εσάς, συνεχίζετε όπως και πριν· ακολουθείτε τη βούληση, τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σας και, παρότι μερικές φορές θα θέλατε να κάνετε πράξη την αλήθεια και να ενεργήσετε σύμφωνα με τις αρχές, για κάποιο λόγο δεν μπορείτε με τίποτα να το κάνετε. Όλοι γνωρίζουν ότι, όσον αφορά το δόγμα, είναι σωστό να ενεργεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές· γνωρίζουν επίσης πως η γνώση σίγουρα δεν θα συμβαδίζει απόλυτα μ’ αυτές και πως, όταν αυτά τα δύο έρθουν σε σύγκρουση ή διαμάχη, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ασκηθούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να εγκαταλείψουν τη γνώση που έχουν. Όμως είναι, άραγε, τόσο απλό στην πραγματικότητα; (Όχι.) Όχι, δεν είναι τόσο απλό. Τι δυσκολίες υπάρχουν, λοιπόν, κατά την άσκηση; Πώς πρέπει να ασκηθεί κανείς ώστε να ενεργεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Πρόκειται για πρακτικά προβλήματα, έτσι δεν είναι; Πώς λύνονται αυτά; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να υποτάσσεται. Οι άνθρωποι, όμως, έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, και κάποιες φορές δεν καταφέρνουν να υποταχθούν. Λένε: «Μπορείς να πας το άλογο στην πηγή, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιει. Έτσι κι εμένα δεν μπορείς να μ’ αναγκάσεις να υποταχθώ, σωστά; Πού είναι το κακό αν εκμεταλλευτώ τη δύναμη που μου προσφέρει η γνώση; Αν επιμείνεις να ενεργήσω σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε εγώ δεν θα υποταχθώ». Τι κάνεις σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν μια επαναστατική διάθεση είναι έτοιμη να δημιουργήσει πρόβλημα; (Προσεύχομαι.) Κάποιες φορές, η προσευχή δεν αρκεί για να λυθεί το ζήτημα. Μπορεί με την προσευχή να βελτιωθεί λίγο η στάση και η νοοτροπία σου μπορεί, κι έτσι να αλλάξεις εν μέρει την κατάστασή σου· αν όμως δεν κατανοήσεις, και μάλιστα ξεκάθαρα, τις σχετικές αλήθεια-αρχές, η υποταγή σου ίσως καταλήξει να είναι μια σκέτη τυπική διαδικασία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται να κατανοήσεις την αλήθεια, ν’ αναζητήσεις τις σχετικές πτυχές της, και να πασχίσεις να μάθεις με ποιον τρόπο αυτά που κάνεις ωφελούν το έργο του οίκου του Θεού, τη μαρτυρία για Εκείνον και τη διάδοση του λόγου Του. Όλα αυτά πρέπει να τα ξεκαθαρίσεις. Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει πρώτα να σκεφτείς το έργο και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τη διάδοση του λόγου Του, αλλά και το τι θέλεις να πετύχεις όταν εκτελείς το καθήκον σου. Αυτό προέχει. Δεν χωράει ποτέ αμφιβολία ως προς αυτό ούτε και κανένας συμβιβασμός. Αν συμβιβαστείς σε τέτοιες στιγμές, τότε δεν εκτελείς το καθήκον σου με ειλικρίνεια ούτε κάνεις πράξη την αλήθεια· και το χειρότερο είναι ότι ασχολείσαι με τη δική σου επιχείρηση, θα έλεγε κανείς και δεν θα είχε άδικο. Aντί να εκτελείς το καθήκον ενός δημιουργήματος, κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Αν κάποιος θέλει να εκπληρώσει την ανάθεση απ’ τον Θεό και να εκτελέσει σωστά το καθήκον του ως άνθρωπος, η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσει και να κάνει πράξη πρώτα απ’ όλα είναι ότι πρέπει να ικανοποιήσει τις προθέσεις του Θεού. Πρέπει να έχεις αυτό το όραμα. Το να εκτελείς ένα καθήκον δεν σημαίνει να ασχολείσαι με τον εαυτό σου ή να ασχολείσαι με τη δική σου επιχείρηση, πόσο μάλλον να καταθέτεις μαρτυρία για τον εαυτό σου και να τον προωθείς· ούτε έχει να κάνει με τη φήμη, το κέρδος και τη θέση σου. Δεν είναι αυτός ο στόχος σου. Αντίθετα, σημαίνει να εκτελείς σωστά το καθήκον σου και να καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και να Τον ικανοποιείς· σημαίνει να βιώνεις τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης, να ζεις με την ομοιότητα του ανθρώπινου όντος, να ζεις ενώπιον του Θεού. Με μια τέτοια σωστή νοοτροπία, μπορεί κανείς εύκολα να ξεπεράσει το εμπόδιο του να ζεις με βάση τη γνώση. Ακόμα κι αν παραμείνουν λίγες δυσκολίες, θα αλλάξουν σιγά σιγά κατά τη διαδικασία αυτή και θα βελτιωθούν οι συνθήκες. Πώς είναι, λοιπόν, η εμπειρία σας αυτόν τον καιρό; Βελτιώνεται ή είναι στάσιμη; Αν ενεργείτε διαρκώς με βάση τη γνώση και το μυαλό σας, και δεν αναζητάτε ποτέ τις αλήθεια-αρχές, τότε θα μπορέσετε να αναπτυχθείτε στη ζωή σας; Έχετε βγάλει κάποιο συμπέρασμα σχετικά μ’ αυτό; Φαίνεται πως ακόμα είστε όλοι πολύ μπερδεμένοι όσον αφορά τη ζωή-είσοδο και δεν έχετε συγκεκριμένες αρχές γι’ αυτήν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν βιώνετε πιο βαθιά και πιο αληθινά τις αρχές ούτε έχετε ένα μονοπάτι για να κάνετε πράξη την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι ενεργούν πάντα με βάση τη γνώση τους, οτιδήποτε κι αν τους συμβεί. Τηρούν μόνο λίγες αλήθεια-αρχές, πολύ χοντρικά και σε απλά ζητήματα, ενώ αφήνουν συνέχεια τη γνώση να κυριαρχήσει, και δίνουν μόνο δευτερεύοντα ρόλο στις αλήθεια-αρχές. Ασκούνται με τρόπο κάπως έμμεσο και με συμβιβασμούς· δεν απαιτούν αυστηρά από τον εαυτό τους να δείξει πλήρη υποταγή ούτε να ενεργήσει σε απόλυτη συμφωνία με τις αλήθεια-αρχές. Είναι ή δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν; Ποιον κίνδυνο εγκυμονεί μια τέτοιου είδους άσκηση; Δεν κινδυνεύει να εκτραπεί από την πορεία του; Να δημιουργήσει αντίσταση απέναντι στον Θεό και να προσβάλει τη διάθεσή Του; Αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα που θα πρέπει να αναλογιστούν οι άνθρωποι. Έχετε ξεκαθαρίσει πλέον ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να εκτελείτε ένα καθήκον στον οίκο του Θεού και στο να πιάνετε μια δουλειά και να ζείτε όπως όπως τη ζωή σας στον έξω κόσμο; Έχετε σαφή εικόνα μέσα σας για όλ’ αυτά; Θα πρέπει να το σκέφτεστε και να το αναλογίζεστε συχνά αυτό το ζήτημα. Ποια είναι, λοιπόν, η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο; Γνωρίζετε; (Το να εκτελείς ένα καθήκον στον οίκο του Θεού σημαίνει να αποκτάς την αλήθεια και να αλλάζεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση· το να πιάνεις μια δουλειά στον έξω κόσμο αφορά τη ζωή της σάρκας.) Είσαι πολύ κοντά, υπάρχει όμως κάτι που δεν ανέφερες: Το να εκτελείς ένα καθήκον στον οίκο του Θεού σημαίνει να βασίζεις τη ζωή σου στην αλήθεια. Και γιατί είναι σημαντικό να βασίζεις τη ζωή σου στην αλήθεια; Για τους ανθρώπους, είναι σημαντικό γιατί έτσι μπορούν να αλλάξουν τη διάθεσή τους, κι έτσι, τελικά, να σωθούν· για τον Θεό, είναι σημαντικό ώστε να σε κερδίσει, εσένα που είσαι δημιούργημά Του, και να σε αναγνωρίσει ως τέτοιο. Και όταν πιάνουν δουλειά στον έξω κόσμο οι άνθρωποι πού βασίζουν τη ζωή τους; (Στις φιλοσοφίες του Σατανά.) Σωστά, στις φιλοσοφίες του Σατανά. Αυτό σημαίνει ότι ζουν γενικά σύμφωνα με τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά. Είτε κυνηγάς τη φήμη, το κέρδος, και τη θέση είτε τον πλούτο, είτε προσπαθείς να περάσεις όπως-όπως τις μέρες σου και να επιβιώσεις, βασίζεις τη ζωή σου σε διεφθαρμένες διαθέσεις. Όταν πιάνεις μια δουλειά στον έξω κόσμο, πρέπει να στύψεις το μυαλό σου στην προσπάθεια να βγάλεις χρήματα. Για να ανέβεις τα σκαλιά της φήμης, του κέρδους και της θέσης, θα εξαρτάσαι πλήρως από πράγματα όπως ο ανταγωνισμός, οι διαμάχες, η πάλη, η αδίστακτη συμπεριφορά, η κακία και οι σφαγές· μόνο έτσι θα μπορέσεις να μείνεις όρθιος. Για να εκτελέσεις ένα καθήκον στον οίκο του Θεού, πρέπει να βασίσεις τη ζωή σου στα λόγια του Θεού και να κατανοήσεις την αλήθεια. Τα αρνητικά του Σατανά δεν είναι μόνο άχρηστα, αλλά κάτι απ’ το οποίο πρέπει ν’ απαλλαγείς. Δεν υπάρχει τίποτα σατανικό που να είναι και εύλογο. Όποιος βασίζει τη ζωή του σε σατανικά πράγματα πρέπει να υποβληθεί σε κρίση και παίδευση· αν, πάλι, είναι ορκισμένα αμετανόητος, πρέπει να τον αποκλείσουν και να τον εγκαταλείψουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο να εκτελείς ένα καθήκον στον οίκο του Θεού και στο να πιάνεις μια δουλειά στον έξω κόσμο.
Σε τι κατάσταση ζει κάποιος που βασίζει τη ζωή του στις γνώσεις του; Ποιο είναι το πιο βαθύ του βίωμα; Μόλις μάθεις κάτι σε έναν τομέα, νομίζεις ότι είσαι ικανός, ότι είσαι καταπληκτικός, κι έτσι γίνεσαι δέσμιος της ίδιας σου της γνώσης. Έχεις κάνει τη γνώση ζωή σου και, όταν σου συμβαίνει κάτι, αυτή εμφανίζεται και σου υποδεικνύει να ενεργήσεις με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Θα ήθελες να απαλλαγείς από αυτήν, αλλά δεν μπορείς, επειδή έχει χαραχθεί μέσα σου, και τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Αυτό σημαίνει και η φράση «η πρώτη εντύπωση είναι που μετράει». Υπάρχουν ορισμένοι κλάδοι της γνώσης που θα ήταν προτιμότερο να μην τους έχει μελετήσει κανείς. Για όποιον τους έχει μάθει, αποτελούν εμπόδιο και ενόχληση. Η γνώση καλύπτει πολλά πεδία: εκπαίδευση, δίκαιο, λογοτεχνία, μαθηματικά, ιατρική, βιολογία και ούτω καθεξής· ολ’ αυτά προέρχονται από την πρακτική ανθρώπινη εμπειρία. Είναι μορφές πρακτικής γνώσης, χωρίς τις οποίες οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν, και πρέπει να τις μελετούν. Υπάρχουν, όμως, και μορφές γνώσης που δηληρηριάζουν την ανθρωπότητα· είναι δηλητήρια που προέρχονται από τον Σατανά. Ένα παράδειγμα είναι οι κοινωνικές επιστήμες, που διδάσκουν, μεταξύ άλλων, την αθεΐα, τον υλισμό και τον Δαρβινισμό· άλλα παραδείγματα είναι ο Κομφουκιανισμός, ο κομουνισμός και οι φεουδαρχικές προλήψεις. Όλες αυτές οι μορφές γνώσης είναι αρνητικές και προέρχονται από τον Σατανά· ο κύριος σκοπός τους είναι να μολύνουν, να φθείρουν και να διαστρεβλώσουν την ανθρώπινη σκέψη, να δεσμεύσουν και να ελέγξουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, με απώτερο στόχο να τους διαφθείρουν, να τους βλάψουν και να τους καταστρέψουν. Ας δούμε μερικές από τις διδασκαλίες της παραδοσιακής κουλτούρας· διαιώνιση του οικογενειακού ονόματος, ευσέβεια προς τους γονείς, εκθειασμός της οικογένειας, καθώς και η εξής συνταγή: «καλλιέργησε τον εαυτό σου, τακτοποίησε την οικογένειά σου, κυβέρνησε το έθνος και φέρε την ειρήνη σε όλους». Πέρα απ’ όλα αυτά, υπάρχουν και οι διάφορες θεολογικές θεωρίες, που είναι της μόδας στην αστική κοινωνία, δηλαδή ο Βουδισμός, ο Ταοϊσμός και η σύγχρονη θρησκεία. Ανήκουν κι εκείνες σ’ αυτό που αποκαλούμε «γνώση». Κάποιοι άνθρωποι, για παράδειγμα, έχουν υπηρετήσει ως πάστορες ή ιεροκήρυκες, ή έχουν σπουδάσει θεολογία. Τι κέρδισαν απ’ τη γνώση που απέκτησαν; Είναι ευλογία ή κατάρα; (Κατάρα.) Πώς καταλήγει να είναι κατάρα; Όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλούν, δεν υπάρχει πρόβλημα· όταν, όμως, ανοίξουν το στόμα τους, όλο για θρησκευτικό δόγμα μιλάνε. Προσπαθούν όλη την ώρα να κηρύξουν πνευματικά δόγματα· αντί να δώσουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να κατανοήσουν την αλήθεια, τους εμφυσούν την υποκρισία των Φαρισαίων. Η θεολογική γνώση αφορά κυρίως τη θεολογική θεωρία. Και ποιο είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό της θεολογικής θεωρίας; Εμφυσά στους ανθρώπους πράγματα που θεωρούν πνευματικά· εκείνοι, μόλις αποδεχτούν όλα αυτά τα ψευδο-πνευματικά που περιλαμβάνει, τα κρατούν ως πρώτη και τελευταία τους εντύπωση. Ακόμα κι αν έχεις ακούσει τα λόγια που εκφράζει ο Θεός, δεν θα μπορείς να τα κατανοήσεις όταν σου συμβεί αυτό, και θα σε περιορίζουν η γνώση και οι θεωρίες των Φαρισαίων. Αυτό είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Ένας άνθρωπος που το έχει πάθει αυτό δεν θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί την αλήθεια; Για να συνοψίσουμε, αν βασίζεις τη ζωή σου στο δόγμα και στη γνώση, και εκτελείς το καθήκον σου ενώ εξαρτάσαι από τα χαρίσματά σου, μπορεί να καταφέρεις να κάνεις λίγες πράξεις που θα φαίνονται καλές στους άλλους. Όταν, όμως, ζεις σε μια τέτοια κατάσταση, το καταλαβαίνεις; Μπορείς να αναγνωρίσεις ότι βασίζεις τη ζωή σου στη γνώση; Καταλαβαίνεις τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό; Δεν θα καταλήξεις, άραγε, με ένα αίσθημα κενού μέσα σου, και με την αίσθηση ότι μια τέτοια ζωή δεν έχει καμία σημασία; Και γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό; Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να διευκρινιστούν. Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε όσον αφορά το ζήτημα της γνώσης.
Μόλις συζητήσαμε τα θέματα της γνώσης και των χαρισμάτων. Υπάρχει κι ακόμα ένα: Πολλοί άνθρωποι, από την ώρα που πρωτοπίστεψαν στον Θεό μέχρι τώρα δεν έμαθαν ποτέ τι είναι η αλήθεια ή πώς πρέπει να την κάνουν πράξη και να την επιδιώξουν. Τόσον καιρό, βασίζουν τη ζωή τους σε μια ισχυρή πεποίθηση ή σε ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Με απλά λόγια, βασίζουν τη ζωή τους σε πράγματα που θεωρούν σωστά. Γυρίζουν εδώ κι εκεί τηρώντας τα όλ’ αυτά με εμμονή· μέχρι και για αλήθεια τα θεωρούν. Νομίζουν πως, αν επιμείνουν στην άσκησή τους μέχρι τέλους, θα βγουν νικητές και, στη συνέχεια, θα επιβιώσουν. Μια τέτοια αντίληψη τους κάνει να πιστεύουν στον Θεό. Μπορούν να υποφέρουν, να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους, την καριέρα τους και όσα αγαπούν, και έπειτα να συνοψίσουν τα πάντα με λίγους κανονισμούς, που τους κάνουν πράξη σαν να ήταν η αλήθεια. Για παράδειγμα, όταν δουν κάποιον να αντιμετωπίζει δυσκολίες ή μια οικογένεια να τα βγάζει πέρα δύσκολα, το θεωρούν χρέος τους ν’ απλώσουν το χέρι και να τους βοηθήσουν. Ρωτάνε γι’ αυτούς, τους νοιάζονται και τους φροντίζουν. Όπου υπάρχει βρώμικη ή απαιτητική δουλειά, προσφέρονται οι ίδιοι να την κάνουν. Δεν τους πειράζει ούτε η βρωμιά ούτε η δυσκολία. Δεν είναι ιδιότροποι. Δεν διαφωνούν στις συναλλαγές τους με τους άλλους και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να εξασφαλίσουν τη σύμπνοια και τη φιλία με όλους. Δεν τσακώνονται, αλλά μαθαίνουν να είναι καλοσυνάτοι και ανεκτικοί, έτσι ώστε όσοι τους συναντούν να λένε ότι είναι καλοί άνθρωποι και πραγματικοί πιστοί. Όσον αφορά τον Θεό, κάνουν ό,τι τους ζητήσει και πηγαίνουν όπου τους στείλει Εκείνος. Δεν αντιστέκονται. Πού βασίζουν τη ζωή τους; (Στον ζήλο.) Δεν πρόκειται για απλό ζήλο· βασίζουν τη ζωή τους σε μια ισχυρή πεποίθηση που τη θεωρούν σωστή. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρόκειται να κατανοήσουν την αλήθεια ακόμα κι αν πιστέψουν στον Θεό για χρόνια· δεν πρόκειται να μάθουν τι σημαίνει να κάνεις πράξη την αλήθεια, τι σημαίνει να υποτάσσεσαι στον Θεό ή να Τον ικανοποιείς ούτε τι σημαίνει να αναζητάς την αλήθεια ή ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές. Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να μάθουν. Δεν πρόκειται να μάθουν καν τι σημαίνει ειλικρινής άνθρωπος ή πώς γίνεται κανείς ειλικρινής. Πιστεύουν το εξής: «Το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να ζω μ’ αυτόν τον τρόπο και να συνεχίσω ν’ ακολουθώ. Ό,τι κηρύγματα και ν’ ακούσω στον οίκο του Θεού, θα παραμείνω προσηλωμένος στις μεθόδους μου· όπως κι αν μου φερθεί ο Θεός, δεν πρόκειται να σταματήσω να πιστεύω σ’ Αυτόν ούτε και να Τον εγκαταλείψω. Μπορώ να εκτελέσω οποιοδήποτε καθήκον μου ζητηθεί». Έχουν την εντύπωση ότι αν συνεχίσουν να ασκούνται μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούν να σωθούν. Τι κρίμα, όμως, να μην υπάρχει κανένα μεγάλο πρόβλημα ως προς τη στάση τους, αλλά παρ’ όλα αυτά να μην κατανοούν καμία αλήθεια, ακόμα και μετά από τόσα κηρύγματα που ακούνε εδώ και χρόνια. Δεν κατανοούν ποια είναι η αλήθεια της υποταγής ούτε και πώς να την κάνουν πράξη, δεν κατανοούν την αλήθεια του να είσαι ειλικρινής ή την αλήθεια του να εκτελείς το καθήκον σου με αφοσίωση ούτε τι σημαίνει να είσαι επιπόλαιος. Δεν ξέρουν αν αυτοί οι ίδιοι λένε ψέματα ή αν είναι δόλιοι. Δεν είναι αξιολύπητοι τέτοιοι άνθρωποι; (Είναι.) Πού βασίζουν τη ζωή τους; Θα μπορούσε κανείς να πει πως τη βασίζουν στη γυμνή και παιδική καρδιά τους; Αν ναι, γιατί; Επειδή πιστεύουν τα εξής: «Ορίστε η καρδιά μου, τη βλέπει όλο το σύμπαν. Στους ανθρώπους δεν φαίνεται ξεκάθαρα, αυτοί δεν την βλέπουν· τη γνωρίζουν, όμως, οι ουρανοί». Τόσο «ειλικρινής» είναι η καρδιά τους. Κανείς δεν την καταλαβαίνει, κανείς δεν τη φτάνει. Γιατί, λοιπόν, την αποκαλούμε γυμνή και παιδική; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια κάποια προδιάθεση, ένα συναίσθημα, το οποίο χρησιμοποιούν μαζί με τους ευσεβείς πόθους τους για να ερμηνεύσουν τι πρέπει να κάνει κάποιος που πιστεύει στον Θεό και τι σημαίνει το καθήκον. Τα ίδια συναισθήματα χρησιμοποιούν και για να κωδικοποιήσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Πιστεύουν, επίσης, κι αυτό: «Ο Θεός δεν απαιτεί πραγματικά από τους ανθρώπους να κάνουν τίποτα ούτε να έχουν και τόσες δεξιότητες ή να κατανοήσουν και μεγάλος μέρος της αλήθειας. Αρκεί κανείς να έχει μια γυμνή και παιδική καρδιά. Τόσο απλό είναι να πιστεύεις στον Θεό· το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεχίσεις να ενεργείς με τη δύναμη μιας γυμνής και παιδικής καρδιάς». Κι όμως, δεν έχουν σταματημό τα ψέματά τους ούτε η αντίστασή τους, η παρακοή τους, οι αντιλήψεις τους και η προδοσία τους. Ό,τι κι αν κάνουν, νιώθουν ότι δεν έγινε και τίποτα· αντίθετα, σκέφτονται: «Έχω μια καρδιά που αγαπά τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να με φέρει σε ρήξη μαζί Του ούτε να μειώσει την αγάπη μου γι’ Αυτόν, ούτε και να πλήξει την αφοσίωσή μου σ’ Αυτόν». Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή; Μάλλον παράλογη, έτσι δεν είναι; Είναι όντως παράλογη και αξιολύπητη. Το πνεύμα ενός τέτοιου ανθρώπου βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση· είναι στεγνό απ’ τη δίψα, εξαθλιωμένο και αξιοθρήνητο. Γιατί «στεγνό απ’ τη δίψα»; Επειδή, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι απλό —ας πούμε, με το ότι είπαν ένα ψέμα— δεν το γνωρίζουν και δεν το συνειδητοποιούν. Δεν κατηγορούν τον εαυτό τους, δεν έχουν κανένα συναίσθημα. Μέχρι τώρα, ακολουθούσαν τον Θεό χωρίς να εφαρμόζουν αυστηρά κριτήρια για καμία από τις πράξεις τους. Δεν ξέρουν τι άνθρωποι είναι ούτε αν είναι δόλιοι, ή αν υπήρξαν ποτέ τους στ’ αλήθεια ειλικρινείς ή αν μπορούν να υποταχθούν στις απαιτήσεις του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν ξέρουν. Τόσο αξιοθρήνητοι είναι, και το πνεύμα τους είναι στεγνό από τη δίψα. Γιατί λέμε ότι το πνεύμα τους είναι στεγνό από τη δίψα; Επειδή δεν ξέρουν τι απαιτεί ο Θεός από αυτούς ούτε γιατί πιστεύουν σ’ Εκείνον, ούτε τι άνθρωποι πρέπει να επιδιώξουν να γίνουν. Δεν ξέρουν ποιες πράξεις είναι παράλογες ή ποιες παραβιάζουν τις αλήθεια-αρχές. Δεν ξέρουν τι συμπεριφορά να υιοθετήσουν απέναντι στους κακούς και στους καλούς ανθρώπους, με ποιον να αλληλεπιδράσουν ή ποιον να πλησιάσουν. Όταν πέφτουν στην αρνητικότητα, δεν ξέρουν καν σε τι κατάσταση έχουν περιέλθει. Αυτό σημαίνει να είναι στεγνό το πνεύμα σου απ’ τη δίψα. Σας συμβαίνει εσάς αυτό; (Ναι.) Δεν Μου αρέσει που σας ακούω να το λέτε, αλλά αυτή είναι η κατάστασή σας. Είστε συνεχώς συναισθηματικοί, και κανείς δεν ξέρει πότε θ’ αλλάξει αυτό.
Τι σημαίνει να είναι κανείς συναισθηματικός; Ας δούμε ένα παράδειγμα. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν μέσα τους ότι αγαπούν πολύ τον Θεό. Συγκεκριμένα, νιώθουν μεγάλη τιμή και διπλή ευλογία που γεννήθηκαν τις έσχατες ημέρες, που αποδέχθηκαν αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, και που αξιώθηκαν ν’ ακούσουν τα λόγια Του με τα ίδια τους τ’ αυτιά και να βιώσουν το έργο Του αυτοπροσώπως. Όλα αυτά τους κάνουν να νομίζουν ότι πρέπει να βρουν τρόπο να εκφράσουν τη γυμνή και παιδική καρδιά τους. Και πώς το κάνουν αυτό; Τα συναισθήματά τους βγαίνουν στην επιφάνεια, κοντεύουν να σκάσουν απ’ την ένταση, γίνονται λίγο παράλογοι, και τα συναισθήματά τους γίνονται αφύσικα. Και όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια ασχήμια. Όταν ζούσαν στο εσωτερικό της Κίνας, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν σ’ ένα περιβάλλον που ήταν τρομακτικό για όποιον πίστευε στον Θεό και βίωναν ένα καθεστώς καταπίεσης. Είχαν και τότε ένταση, και ήθελαν να φωνάξουν: «Παντοδύναμε Θεέ, Σ’ αγαπώ!» Όμως δεν μπορούσαν να κάνουν πουθενά κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως τους συλλάβουν. Τώρα, δεν είναι πια στην Κίνα, και μπορούν να πιστεύουν ελεύθερα· επιτέλους, υπάρχει ένας τόπος όπου μπορεί να εκτονωθεί η γυμνή και παιδική καρδιά τους. Έχουν ανάγκη να εκφράσουν πόσο πολύ αγαπούν τον Θεό. Έτσι, βγαίνουν στον δρόμο και βρίσκουν ένα μέρος χωρίς πολύ κόσμο, όπου θα μπορούν να φωνάξουν όσο θέλουν. Πριν το κάνουν, όμως, νιώθουν λες και δεν έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση για να προχωρήσουν. Κοιτάζουν γύρω τους, και η κραυγή τους δεν βγαίνει. Τι να περνάει απ’ το μυαλό τους; «Δεν φτάνει αυτό. Δεν είναι αρκετό να έχεις μια γυμνή και παιδική καρδιά. Δεν έχω ακόμα μια καρδιά που αγαπά τον Θεό. Λογικό είναι που δεν έχω κραυγή να βγάλω». Κι έτσι, μέσα στη λύπη και τον πόνο, πηγαίνουν στο σπίτι και προσεύχονται με δάκρυα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, δεν τόλμησα να φωνάξω “Σ” αγαπώ’ όταν βρέθηκα σε περιβάλλον που δεν το επέτρεπε. Τώρα, βρίσκομαι σε περιβάλλον που το επιτρέπει, αλλά και πάλι δεν έχω την ανάλογη αυτοπεποίθηση. Η κραυγή μου δεν βγαίνει. Φαίνεται ότι έχω απίστευτα μικρό ανάστημα και αυτοπεποίθηση. Δεν έχω τη ζωή». Από τότε και στο εξής, προσεύχονται γι’ αυτό το ζήτημα, κάνουν προετοιμασίες και δίνονται σ’ αυτό. Διαβάζουν συχνά τα λόγια του Θεού και συγκινούνται μέχρι δακρύων, και όλ’ αυτά τα συναισθήματα και ο ενθουσιασμός που έχουν σιγοβράζουν και συσσωρεύονται μέσα τους. Συνεχίζουν κατά τον ίδιο τρόπο, μέχρι που μια μέρα νιώθουν ότι έχουν μέσα τους αρκετό συναίσθημα ώστε να πάνε σε μια πλατεία που χωράει χιλιάδες άτομα και να φωνάξουν μπροστά στο πλήθος: «Σ’ αγαπώ, Παντοδύναμε Θεέ». Κι όμως, όταν φτάσουν στην πλατεία και δουν όλον αυτόν τον κόσμο, η κραυγή τους δεν βγαίνει. Μπορεί ακόμα να μην έχουν καταφέρει να το φωνάξουν δυνατά, μέχρι και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχει καμία σημασία; Κάνει πράξη την αλήθεια κάποιος που φωνάζει μ’ αυτόν τον τρόπο; Καταθέτει μαρτυρία για τον Θεό; (Όχι.) Γιατί, λοιπόν, είναι αποφασισμένοι να φωνάξουν; Επειδή έχουν την πεποίθηση ότι αυτή τους η κραυγή θα είναι πιο δυνατή και πιο αποτελεσματική από κάθε άλλη μέθοδο για τη διάδοση του λόγου του Θεού και την κατάθεση μαρτυρίας γι’ Αυτόν. Αυτό σημαίνει να έχει κανείς γυμνή και παιδική καρδιά. Είναι καλό ή κακό να έχει κάποιος τέτοια συναισθήματα; Είναι φυσιολογικό ή αφύσικο; Μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Γιατί όχι; Με ποιον σκοπό βάζει ο Θεός τους ανθρώπους να εκτελούν καθήκοντα, και να κατανοούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια; Θέλει ν’ αυξήσει την αγάπη τους γι’ Αυτόν ή τα συναισθήματα που έχουν ενώ εκτελούν το καθήκον τους; (Όχι.) Εσείς έχετε τέτοια συναισθήματα καμιά φορά ή και συχνά; (Ναι.) Όταν συμβαίνει αυτό, σας φαίνεται ότι έρχονται ξαφνικά και με αφύσικο τρόπο, και ότι είναι δύσκολο να τα καταπιέσετε; Πρέπει να τα περιορίσετε, όσο δύσκολα κι αν καταπιέζονται. Εκτός όλων των άλλων, δεν είναι τίποτε άλλο από συναισθήματα· δεν είναι τα επιτεύγματα που έρχονται αφού κάποιος κατανοήσει και κάνει πράξη την αλήθεια ή αφού ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού. Είναι μια αφύσικη κατάσταση. Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να θεωρήσει ότι πρόκειται για ένα είδος ακραίας ισχυρογνωμοσύνης; Αυτό αλλάζει απ’ τη μια περίπτωση στην άλλη. Ανάλογα με την περίπτωση· ορισμένοι ανήκουν στην κατηγορία της ακραίας ισχυρογνωμοσύνης, ενώ άλλοι φτάνουν στο επίπεδο του παραλογισμού. Είναι φυσιολογικό κάποιος να βγάζει πού και πού λίγη τέτοια διάθεση. Ποιες εκδηλώσεις της, λοιπόν, είναι αφύσικες; Αφύσικο είναι το να κάνεις κάτι εξαιτίας ενός συναισθήματος που δεν μπορείς να περιορίσεις. Πρόβλημα υπάρχει όταν κάποιος, εξαιτίας αυτού του συναισθήματος, ζει την κάθε του μέρα και τρέχει γύρω γύρω, και πάλι εξαιτίας του διαβάζει τα λόγια του Θεού, διαδίδει το ευαγγέλιο και εκτελεί όλα του τα καθήκοντα· όταν, με δυο λόγια, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό, και στο τέλος γίνεται η αξία και το μόνο πράγμα που έχει σημασία στη ζωή και την ύπαρξή του. Ο σκοπός και η κατεύθυνση ενός τέτοιου ανθρώπου παραμορφώνονται. Οι άνθρωποι που βασίζουν τη ζωή τους στη γυμνή και παιδική τους καρδιά έχουν μια ασχήμια. Τους διακρίνει μια ισχυρογνωμοσύνη, και τα συναισθήματά τους δεν είναι φυσιολογικά. Αν κάποιος βασίζει τη ζωή του σ’ αυτά τα πράγματα και ζει συχνά σε μια τέτοια κατάσταση, τότε μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια; (Όχι.) Κι αν δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, ποια είναι η ψυχολογική του κατάσταση όταν ακούει τα κηρύγματα; Ποια είναι η πρόθεσή του όταν διαβάζει τα λόγια του Θεού; Μπορεί να κατανοήσει και να κερδίσει την αλήθεια κάποιος που πιστεύει πάντα στον Θεό με μια γυμνή και παιδική καρδιά, και με θρησκευτική εθιμοτυπία; (Όχι.) Γιατί όχι; Επειδή όλα όσα κάνει δεν βασίζονται στην αλήθεια, αλλά στη θρησκευτική θεωρία, σε αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Δεν αφορούν την επιδίωξη και την άσκηση της αλήθειας. Δεν τον νοιάζει καν τι πραγματικά είναι η αλήθεια ούτε τι λένε τα λόγια του Θεού. Δεν τον νοιάζουν όλ’ αυτά· λες και το μόνο που θα χρειαζόταν κανείς για να πιστέψει στον Θεό θα ήταν μια γυμνή και παιδική καρδιά. Λες και το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να διαχειρίζεται τα πράγματα και να καταβάλλει προσπάθεια στην εκκλησία. Τόσο απλό του φαίνεται. Δεν μπορεί να συλλάβει τι σημαίνει να κατανοείς και να κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε τι πρέπει να επιδιώξεις ώστε να σωθείς. Ίσως να τα σκέφτεται όλ’ αυτά καμιά φορά, δεν μπορεί όμως να βγάλει νόημα. Σκέφτεται συνεχώς: «Όσο έχω ζήλο και τα συναισθήματα μου φτάσουν σε ανεβασμένο επίπεδο, και αν υπομείνω ως το τέλος, μπορεί και να σωθώ»· έτσι, παρασύρεται από τα έντονα συναισθήματά του και κάνει μόνο ανόητες πράξεις, πράξεις που εναντιώνονται στις αλήθεια-αρχές. Στο τέλος, αποκαλύπτεται και αποκλείεται. Φαίνεται, τελικά, πως τα έντονα συναισθήματα δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Άλλη μια εξωφρενική κατάσταση που δημιουργείται όταν βασίζει κανείς τη ζωή του στη γυμνή και παιδική καρδιά είναι ότι κάποιοι, για να πιστέψουν στον Θεό, στηρίζονται πάντα στον ενθουσιασμό. Η φωτιά μέσα τους δεν σβήνει ποτέ, και νομίζουν ότι το μόνο που χρειάζονται για να πιστέψουν στον Θεό είναι μια γυμνή και παιδική καρδιά. «Δεν χρειάζεται να κατανοήσω την αλήθεια, να εξετάσω τον εαυτό μου ή να προσέλθω ενώπιον του Θεού για να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου και να μετανοήσω, πόσο μάλλον να αποδεχτώ καμία κρίση, παίδευση, κλάδεμα ή μομφή και κριτική από κανέναν». Αυτό πιστεύουν. «Δεν τα χρειάζομαι όλ’ αυτά. Το μόνο που χρειάζομαι είναι μια γυμνή και παιδική καρδιά». Αυτή είναι η αρχή που ορίζει την πίστη τους στον Θεό. Σκέφτονται: «Δεν χρειάζεται να αποδεχτώ την κρίση και την παίδευση. Μου αρκεί να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι σίγουρα ο Θεός θα είναι ευχαριστημένος αν το κάνω αυτό. Αν χαίρομαι εγώ, θα χαίρεται κι Εκείνος. Αυτό είναι όλο. Θα σωθώ αν πιστεύω έτσι στον Θεό». Δεν είναι τρομερά αφελές αυτό το σκεπτικό; Κι εσείς βρισκόσασταν κάποτε σε μια τέτοια κατάσταση, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Αν ζήσετε έτσι μέχρι το τέλος της ζωής σας, χωρίς να καταφέρετε να διορθωθείτε καθόλου, δεν θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι δεν κατανοείτε την αλήθεια ούτε στο παραμικρό. Η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση μ’ εσάς. Δεν γνωρίζετε τον σκοπό ούτε τη σημασία της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Θεό, ούτε κατανοείτε το νόημα της πίστης σ’ Εκείνον. Ποια η διαφορά ανάμεσα στην πίστη στον Θεό και στην πίστη στη θρησκεία; Όπως το καταλαβαίνουν όλοι, η πίστη στη θρησκεία υπάρχει επειδή ο άνθρωπος αυτός δεν έχει μέσα βιοπορισμού ή ίσως έχει προβλήματα στο σπίτι. Άλλος λόγος είναι ότι θέλει να βρει κάτι να στηριχθεί, να βρει πνευματική υποστήριξη. Η πίστη στη θρησκεία πολλές φορές δεν είναι τίποτε περισσότερο από το να κάνεις τους ανθρώπους να είναι καλοί, καλοσυνάτοι, να βοηθούν τους άλλους, να είναι ευγενικοί απέναντι στους άλλους, να μαζευτούν και να γίνουν περισσότερες οι καλές πράξεις και η αρετή τους, να μη διαπράττουν φόνο ή εμπρησμό, να μην παραβαίνουν τον νόμο ούτε να διαπράττουν εγκλήματα, να μην κάνουν κακά πράγματα, να μη χτυπούν ανθρώπους ή να μην τους βρίζουν, να μην κλέβουν ούτε να ληστεύουν, και να μην εξαπατούν ούτε να ξεγελούν. Αυτή είναι η έννοια της «πίστης στη θρησκεία» που υπάρχει στο μυαλό όλων. Πόση απ’ αυτήν την έννοια της πίστης στη θρησκεία υπάρχει σήμερα στην καρδιά σας; Συμφωνούν, άραγε, με την αλήθεια όσα η θρησκεία συσχετίζει με την πίστη; Από πού ακριβώς προέρχονται; Το γνωρίζετε αυτό; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν πιστεύετε στον Θεό με μια καρδιά που υποστηρίζει την πίστη στη θρησκεία; Είναι αυτός ο σωστός τρόπος να πιστεύει κανείς στον Θεό; Υπάρχει διαφορά μεταξύ της κατάστασης πίστης στη θρησκεία και της κατάστασης του να έχεις πίστη στον Θεό; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της πίστης στη θρησκεία και της πίστης στον Θεό; Όταν πρωτοπίστεψες στον Θεό, πιθανόν να θεωρούσες ότι η πίστη στη θρησκεία και η πίστη στον Θεό ήταν το ίδιο πράγμα. Όμως σήμερα, που πιστεύεις στον Θεό τόσα χρόνια, τι ακριβώς νομίζεις ότι είναι στ’ αλήθεια το να έχεις πίστη; Υπάρχει καμία διαφορά από την πίστη στη θρησκεία; Η πίστη στη θρησκεία σημαίνει ν’ ακολουθεί κανείς κάποια θρησκευτικά τελετουργικά για να φέρει ευτυχία και ανακούφιση στο πνεύμα του. Δεν σχετίζεται με ερωτήματα όπως σε τι μονοπάτι βαδίζουν οι άνθρωποι ή πώς ζουν τη ζωή τους. Δεν υπάρχει αλλαγή στον εσωτερικό σου κόσμο· ο ίδιος παραμένεις, ίδια παραμένει και η φύση-ουσία σου. Δεν έχεις αποδεχτεί τις αλήθειες που προέρχονται από τον Θεό και δεν τις έχεις μετατρέψει σε ζωή σου· έχεις απλώς κάνει κάποιες καλές πράξεις ή έχεις ακολουθήσει τελετουργίες και κανονισμούς. Έχεις απλώς εμπλακεί σε κάποιες δραστηριότητες που σχετίζονται με την πίστη στη θρησκεία —αυτό είν’ όλο. Άρα, σε τι αναφέρεται η πίστη στον Θεό; Σημαίνει αλλαγή στον τρόπο ζωής, σημαίνει ότι έχει αλλάξει η αξία της ύπαρξής σου και οι στόχοι σου στη ζωή. Αρχικά ζούσες για πράγματα όπως το να τιμάς τους προγόνους σου, να ξεχωρίζεις από το πλήθος, να έχεις μια καλή ζωή και να πασχίζεις για να κερδίσεις φήμη και περιουσία. Σήμερα, τα έχεις εγκαταλείψει όλα αυτά. Δεν ακολουθείς πλέον τον Σατανά, μα επιθυμείς να τον απαρνηθείς, να απαρνηθείς αυτήν την κακή τάση. Ακολουθείς τον Θεό, αποδέχεσαι την αλήθεια και βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Η κατεύθυνση της ζωής σου έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Από τότε που πίστεψες στον Θεό, προσεγγίζεις αλλιώς τη ζωή, έχεις διαφορετικό τρόπο ζωής, ακολουθείς τον Δημιουργό, αποδέχεσαι την κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Δημιουργού και υποτάσσεσαι σ’ αυτές, αποδέχεσαι τη σωτηρία του Δημιουργού και τελικά γίνεσαι πραγματικό δημιούργημα. Δεν είναι αυτό αλλαγή του τρόπου ζωής σου; Είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που επιδίωκες προηγουμένως, από τον προηγούμενο τρόπο ζωής σου, καθώς και από τα κίνητρα κρύβονταν πίσω απ’ όλα όσα έκανες και τη σημασία τους —είναι εντελώς αντίθετα, η μέρα με τη νύχτα. Δεν θα πούμε άλλα σχετικά με τη διαφορά μεταξύ της πίστης στον Θεό και της πίστης στην θρησκεία. Μπορείτε να αναγνωρίσετε στον εαυτό σας την κατάσταση κάποιου που έχει μια «γυμνή και παιδική καρδιά», σαν αυτήν που λέγαμε πριν; (Ναι.) Βασίζετε, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας στη γυμνή και παιδική καρδιά ή βιώνετε αυτήν την κατάσταση περιστασιακά; Αν συμβαίνει περιστασιακά, αυτό αποδεικνύει ότι έχεις ήδη απαλλαγεί από αυτήν την κατάσταση και έχεις αρχίσει να επιδιώκεις την αλήθεια, ότι έχεις αρχίσει να ξεφεύγεις. Αν, τον περισσότερο καιρό, βασίζεις ακόμα τη ζωή σου στη γυμνή και παιδική καρδιά, και δεν ξέρεις πώς να τη βασίζεις στα λόγια του Θεού και στην αλήθεια ούτε πώς να απαλλαγείς από τους περιορισμούς της γυμνής και παιδικής καρδιάς και να ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση, τότε αυτό αποδεικνύει ότι δεν ζεις ενώπιον του Θεού, ότι δεν γνωρίζεις ακόμα τι είναι η αλήθεια ούτε πώς να την αναζητήσεις. Δεν είναι σημαντικός αυτός ο διαχωρισμός; (Ναι.) Αν συνεχίσεις να ζεις έτσι, χωρίς να κατανοείς την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο, τότε κινδυνεύεις· αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί ν’ αποκλειστείς. Όσο για το πώς προκύπτει αυτή η κατάσταση της γυμνής και παιδικής καρδιάς, θα πρέπει ν’ αναζητήσεις την αλήθεια, ν’ αναλύσεις την κατάσταση και να την αλλάξεις. Πρέπει να μάθεις ξεκάθαρα μέσα σου την απάντηση στα εξής ερωτήματα: γιατί να έχει κάποιος μια γυμνή και παιδική καρδιά, ποιες είναι οι συνέπειες όταν στηρίζεσαι στο πάθος σου για να πιστέψεις στον Θεό, αν μπορείς να κερδίσεις την αλήθεια πιστεύοντας στον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο, και αν κάτι τέτοιο δυναμώνει πραγματικά την πίστη σου σ’ Εκείνον. Για να γίνει αυτό, πρέπει να τα αντιπαραβάλεις όλα αυτά με τον εαυτό σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου και ν’ αναζητήσεις τη λύση.
Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που νιώθει μέσα του ενθουσιασμό για την πίστη του στον Θεό. Δεν έχει πρόβλημα με κανένα καθήκον ούτε και με λίγη δυσκολία, όμως η ιδιοσυγκρασία του είναι ασταθής· είναι συναισθηματικός, ιδιότροπος και απρόβλεπτος. Πράττει ανάλογα με τα κέφια του. Όταν είναι χαρούμενος, κάνει σωστά τη δουλειά που του έχουν αναθέσει, και τα πάει καλά με όποιον συνεργάζεται και με όποιον συνδέεται. Είναι, επίσης, πρόθυμος να αναλάβει και μεγαλύτερο μέρος του καθήκοντος· όποιο καθήκον κι αν εκτελεί, το αντιμετωπίζει με αίσθημα ευθύνης. Έτσι ενεργεί όταν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Μπορεί να υπάρχει κάποιος λόγος που βρίσκεται σε καλή κατάσταση: Ίσως κάποιος τον επαίνεσε που έκανε καλά το καθήκον του, κι έτσι κέρδισε την εκτίμηση και την έγκριση της ομάδας. Μπορεί, ακόμα, πολλοί άλλοι να εκτίμησαν τη δουλειά του, κι έτσι να φούσκωσε σαν το κοκόρι, και να φουσκώνει ακόμα περισσότερο με κάθε νέο έπαινο. Έτσι, συνεχίζει να εκτελεί το ίδιο καθήκον κάθε μέρα, όμως δεν συλλαμβάνει ποτέ τις προθέσεις του Θεού ούτε αναζητά τις αλήθεια-αρχές. Ενεργεί πάντα με τη δύναμη που του δίνει η εμπειρία του. Η εμπειρία, όμως, είναι η αλήθεια; Είναι αξιόπιστη μέθοδος το να ενεργεί κανείς βάσει εμπειρίας; Συμφωνεί κάτι τέτοιο με τις αλήθεια-αρχές; Το να ενεργεί κανείς βάσει εμπειρίας δεν συμφωνεί με τις αρχές και σίγουρα κάποιες φορές θα αποτύχει ως μέθοδος. Έρχεται μια μέρα, λοιπόν, που αυτός ο άνθρωπος δεν εκτελεί σωστά το καθήκον του. Πολλά πράγματα πάνε στραβά, και κλαδεύεται. Η ομάδα δεν είναι ικανοποιημένη μαζί του. Τότε, πέφτει στην αρνητικότητα και λέει: «Δεν θα εκτελέσω ξανά αυτό το καθήκον. Δεν το κάνω καλά. Είστε όλοι σας καλύτεροι από μένα. Εγώ φταίω. Όποιος θέλει να το κάνει, ορίστε, ας το κάνει!» Κάποιος συναναστρέφεται μαζί του σχετικά με την αλήθεια, όμως δεν καταφέρνει να του τη μεταδώσει· έτσι, εκείνος δεν καταλαβαίνει και λέει: «Τι συναναστροφή να κάνουμε για το ζήτημα; Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ή δεν είναι η αλήθεια. Όταν είμαι χαρούμενος, θα κάνω το καθήκον μου· όταν δεν είμαι, δεν θα το κάνω. Γιατί κάνετε τα πράγματα τόσο περίπλοκα; Τώρα δεν το κάνω. Θα περιμένω μια μέρα που θα είμαι χαρούμενος». Έτσι είναι πάντα αυτοί οι άνθρωποι. Είτε εκτελούν το καθήκον τους, είτε διαβάζουν τα λόγια του Θεού, είτε ακούνε κηρύγματα και παρίστανται σε συναθροίσεις, είτε αλληλεπιδρούν με τους άλλους, σε οτιδήποτε αφορά τη ζωή τους, όλα όσα αποκαλύπτουν είναι πότε έτσι πότε αλλιώς. Τη μια στιγμή είναι ανεβασμένοι και την άλλη πεσμένοι, τη μια ζέστη, την άλλη κρύο, άλλοτε αρνητικοί κι άλλοτε θετικοί. Με δυο λόγια, είτε καλή είτε κακή, η κατάστασή τους είναι πάντα πολύ αισθητή. Τη βλέπεις με μια ματιά. Είναι απρόβλεπτοι σε ό,τι κάνουν, αφού απλώς αφήνονται στον έλεγχο απ’ την ιδιοσυγκρασία τους. Όταν είναι χαρούμενοι, κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους· όταν, όμως, δεν είναι, την κάνουν πρόχειρα, ενώ μπορεί ακόμα και να την εγκαταλείψουν και να παραιτηθούν. Ό,τι κι αν κάνουν, πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουν ανάλογα με τα κέφια τους, το περιβάλλον και τις απαιτήσεις τους. Δεν έχουν καμία θέληση να υπομείνουν δυσκολίες· είναι παραχαϊδεμένοι και κακομαθημένοι, υστερικοί, έχουν ανοσία στη λογική και δεν κάνουν τίποτα για να τα διορθώσουν όλα αυτά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους προσβάλει· όποιος το κάνει γίνεται στόχος του οξύθυμου χαρακτήρα τους που πέφτει σαν καταιγίδα και, μόλις περάσει, τους αφήνει συναισθήματα αρνητισμού και λύπης. Επιπλέον, κάνουν τα πάντα με βάση τις προτιμήσεις τους. «Αν μου αρέσει αυτή η δουλειά, θα την κάνω· αν δεν μου αρέσει, δεν θα την κάνω, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Όποιος από σας θέλει ας την κάνει. Δεν με αφορά καθόλου». Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Όταν είναι χαρούμενος και σε καλή κατάσταση, νιώθει ενθουσιασμό μέσα του και λέει ότι θέλει ν’ αγαπήσει τον Θεό. Είναι τόσο ενθουσιασμένος, που κλαίει με δυνατά αναφιλητά, και τα καυτά του δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό του. Άραγε η καρδιά του αγαπάει στ’ αλήθεια τον Θεό; Το ν’ αγαπάς μέσα σου τον Θεό είναι μια κανονική κατάσταση· όταν όμως βλέπεις τη διάθεση, τις συμπεριφορές και τις αποκαλύψεις ενός τέτοιου ανθρώπου, νομίζεις ότι είναι δέκα χρονών παιδάκι. Αυτή του η διάθεση και ο τρόπος ζωής του δείχνουν ιδιοτροπία. Είναι απρόβλεπτος, δεν είναι αφοσιωμένος, είναι ανεύθυνος και άβουλος σε οτιδήποτε κάνει. Δεν υπομένει ποτέ τις δυσκολίες και δεν θέλει ποτέ να αναλάβει ευθύνες. Όταν είναι χαρούμενος, κάνει ευχαρίστως τα πάντα· δεν τον πειράζει αν έχει λίγες δυσκολίες ή και όταν θίγονται τα συμφέροντά του. Αν, όμως, είναι λυπημένος, δεν θέλει να κάνει τίποτα. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Είναι φυσιολογική μια τέτοια κατάσταση; (Όχι.) Το ζήτημα ξεπερνά τα όρια μιας αφύσικης κατάστασης· είναι μια εκδήλωση ακραίας ιδιοτροπίας, ανοησίας και άγνοιας, μια ακραία παιδιάστικη συμπεριφορά. Και ποιο είναι το πρόβλημα αν είναι κανείς ιδιότροπος; Κάποιοι μπορεί να πουν: «Είναι μια αστάθεια της ιδιοσυγκρασίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ νέοι και έχουν αντιμετωπίσει ελάχιστες δυσκολίες· η προσωπικότητά τους δεν έχει κατασταλάξει ακόμα, κι έτσι η συμπεριφορά τους είναι συχνά ιδιότροπη». Η αλήθεια είναι πως η ιδιοτροπία δεν συνδέεται με την ηλικία: κάποιες φορές, φέρονται ιδιότροπα και οι σαραντάχρονοι κι οι εβδομηντάχρονοι. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Στην πραγματικότητα, η ιδιοτροπία είναι πρόβλημα της διάθεσης κάποιου, και μάλιστα πολύ σοβαρό! Αν αυτός ο άνθρωπος εκτελεί ένα σημαντικό καθήκον, η ιδιοτροπία μπορεί να προκαλέσει καθυστέρηση στο καθήκον και στην πρόοδο του έργου, πλήττοντας τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συνηθισμένα καθήκοντα· τα επηρεάζει κι αυτά και βάζει εμπόδια. Καμία πτυχή της δεν ωφελεί τους άλλους ούτε τον άνθρωπο που την εμφανίζει, ούτε το έργο της εκκλησίας. Όλες οι μικρές εργασίες που κάνει αυτός ο άνθρωπος και το τίμημα που πληρώνει αποτελούν καθαρή ζημία. Όσοι είναι ιδιαιτέρως ιδιότροποι δεν είναι κατάλληλοι για την εκτέλεση καθηκόντων στον οίκο του Θεού, και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Η ιδιοτροπία είναι η πιο συνηθισμένη εκδήλωση ανάμεσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν μια τέτοια διάθεση. Και ποια είν’ αυτή; Κάθε διεφθαρμένη διάθεση είναι από τη φύση της μια κατηγορία των διαθέσεων του Σατανά, και η ιδιοτροπία είναι μία διεφθαρμένη διάθεση. Αν το θέσουμε ήπια, δείχνει ότι κάποιος δεν αγαπάει ή δεν αποδέχεται την αλήθεια· αν το θέσουμε πιο αυστηρά, δείχνει ότι κάποιος αποστρέφεται την αλήθεια και τη μισεί. Μπορούν οι ιδιότροπος άνθρωποι να υποταχθούν στον Θεό; Φυσικά και όχι. Ίσως για λίγο, όταν είναι χαρούμενοι και έχουν κέρδη· όταν, όμως, είναι λυπημένοι και δεν έχουν κέρδη, γίνονται έξαλλοι και τολμούν να αντισταθούν στον Θεό και να Τον προδώσουν. Λένε στον εαυτό τους: «Δεν με νοιάζει αν είναι ή δεν είναι η αλήθεια· αυτό που έχει σημασία είναι να είμαι χαρούμενος και ευχαριστημένος. Αν είμαι λυπημένος, δεν πρόκειται να βοηθήσουν τα λόγια κανενός! Τι σημασία έχει η αλήθεια; Τι σημασία έχει ο θεός; Εγώ κάνω κουμάντο!» Τι είδους διεφθαρμένη διάθεση είν’ αυτή; (Είναι μίσος για την αλήθεια.) Είναι μια διάθεση μίσους και αποστροφής για την αλήθεια. Ενέχει ένα στοιχείο αλαζονείας και έπαρσης; Ένα στοιχείο αδιαλλαξίας; (Ναι.) Να, λοιπόν, άλλη μια εξωφρενική κατάσταση. Όταν αυτός ο άνθρωπος έχει καλή ψυχική διάθεση, είναι καλός με όλους και εκτελεί υπεύθυνα το καθήκον του· οι άλλοι νομίζουν ότι υποτάσσεται, είναι καλός, πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα, και ότι αγαπάει την αλήθεια. Μόλις, όμως, δείξει αρνητισμό, εγκαταλείπει και παραπονιέται· καταλήγει ακόμα και να αναπτύξει ανοσία στη λογική. Τότε κάνει την εμφάνισή της η κακή του πλευρά. Κανείς δεν επιτρέπεται να τον κατηγορήσει. Φτάνει μέχρι και στο σημείο να πει: «Κατανοώ όλες τις αλήθειες, απλώς δεν τις κάνω πράξη. Μου αρκεί να τα έχω καλά με τον εαυτό μου!» Τι διάθεση είν’ αυτή; (Διάθεση κακίας.) Αυτοί οι κακοί άνθρωποι όχι μόνο είναι έτοιμοι να περάσουν στην αντεπίθεση απέναντι σε όποιον τους κλαδέψει, αλλά είναι και πρόθυμοι να τον πληγώσουν και να τον βλάψουν, σαν να ήταν κακοί δαίμονες. Κανείς δεν θα τολμούσε να τα βάλει μαζί τους. Δεν δείχνουν, λοιπόν, κακία και ιδιοτροπία; Αυτό το πρόβλημα έχει σχέση με τα νιάτα; Δεν θα ήταν ιδιότροποι αυτοί οι άνθρωποι αν ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία; Θα ήταν πιο συμπονετικοί και ορθολογικοί αν ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία; Όχι. Δεν είναι ζήτημα της προσωπικότητας ή της ηλικίας τους. Κρύβεται εκεί μια βαθιά ριζωμένη διεφθαρμένη διάθεση. Μια διεφθαρμένη διάθεση κυριαρχεί πάνω τους και σε μια διεφθαρμένη διάθεση βασίζουν τη ζωή τους. Έχει μέσα του υποταγή κάποιος που ζει μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση; Μπορεί ν’ αναζητήσει την αλήθεια; Υπάρχει κανένα κομμάτι του που ν’ αγαπάει την αλήθεια; (Όχι.) Όχι, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο κομμάτι. Βρεθήκατε όλοι σας στο παρελθόν σε μια κατάσταση ιδιοτροπίας; (Ναι.) Αν δεν συναναστρεφόμασταν σχετικά μ’ αυτήν, θα τη θεωρούσατε πρόβλημα; (Όχι.) Τώρα που συναναστραφήκαμε σχετικά μ’ αυτήν, τη θεωρείτε αρκετά σοβαρό πρόβλημα; (Ναι.) Κάποια περιστασιακή ιδιοτροπία μπορεί να προκύψει από αντικειμενικές αιτίες. Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα διάθεσης. Όλα τα προβλήματα διάθεσης, καθώς και όσα αποκαλύπτουν μια διεφθαρμένη διάθεση στις ενέργειες ενός ανθρώπου, έχουν αρνητικές συνέπειες. Ορίστε ένα παράδειγμα αντικειμενικής αιτίας: Ας πούμε ότι σήμερα κάποιος υποφέρει από φοβερό πόνο στο στομάχι. Πονάει τόσο, που σχεδόν ούτε να μιλήσει δεν έχει τη δύναμη. Το μόνο που θέλει είναι να ξαπλώσει λιγάκι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κάποιος έρχεται και συζητάει λίγο μαζί του, κι εκείνος του απαντά σε κάπως αυστηρό τόνο. Έχει πρόβλημα η διάθεση αυτού του ανθρώπου; Όχι. Φέρεται έτσι μόνο επειδή είναι άρρωστος και πονάει. Πρόβλημα διάθεσης θα υπήρχε αν αυτός ο άνθρωπος φερόταν έτσι σε κανονικές συνθήκες, αν ήταν το είδος ανθρώπου που μιλάει έτσι. Σ’ αυτήν την περίπτωση, μιλάει σε άσχημο τόνο επειδή ο πόνος του έχει ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο όριο. Αυτό είναι φυσιολογικό να συμβεί. Αν υπάρχει αντικειμενική αιτία και όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι λογικό και υπό τις δεδομένες συνθήκες συγχωρείται να μιλάει ή να φέρεται κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς και ότι απλώς έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, τότε πρόκειται για συμπεριφορά και αποκάλυψη της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Πάρτε για παράδειγμα κάποιον που έχασε έναν συγγενή του κι αρχίζει να κλαίει από θλίψη. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό. Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι που θα τον κατέκριναν και θα έλεγαν: «Αυτός ο άνθρωπος είναι συναισθηματικός. Πιστεύει στον Θεό όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ακόμα δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη στοργή που νιώθει για την οικογένειά του. Ξεσπάει σε κλάματα ακόμα και όταν πεθάνει κάποιος συγγενής του. Τι ανόητος!» Όταν, όμως, αυτός που μιλάει έτσι χάσει τη μητέρα του, κλαίει πιο γοερά απ’ όλους. Πώς θα πρέπει να το βλέπει κανείς αυτό; Δεν μπορείτε τυφλά να εφαρμόζετε κανονισμούς ή να κάνετε γενικεύσεις γι’ αυτό· κάποια πράγματα έχουν αντικειμενική αιτία, και αποτελούν συμπεριφορές και αποκαλύψεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Το τι αποτελεί και τι δεν αποτελεί συμπεριφορά και αποκαλύψεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης ποικίλλει ανάλογα με τις περιστάσεις. Όποτε γίνεται αναφορά στο πού βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι, αυτά που λέγονται αφορούν από τη μια τα προβλήματα στη διάθεσή τους, από την άλλη τα προβλήματα στις απόψεις τους, καθώς και τους τρόπους και τα μονοπάτια της επιδίωξής τους. Δεν τίθεται καθόλου το ζήτημα της ιδιοσυγκρασίας ή της προσωπικότητάς τους, ούτε των τρόπων με τους οποίους ενεργούν εξωτερικά.
Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.