Κάποιοι νομίζουν ότι, επειδή πιστεύουν πολλά χρόνια στον Θεό, ακούνε πολλά κηρύγματα και καταλαβαίνουν πολλά δόγματα, έχουν αποκτήσει την αληθινή οδό, τον Θεό και τη ζωή. Στα συνηθισμένα ζητήματα, όμως, συνεχίζουν να μάχονται για τη φήμη και το κέρδος. Φτάνουν μέχρι και στο σημείο να πληγώσουν και να αποκλείσουν τους άλλους, φανερώνοντας ολόκληρη την εγωιστική και απεχθή ασχήμια τους. Γιατί δεν αποδέχονται ούτε κάνουν καθόλου πράξη την αλήθεια; Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να λένε κάποια λόγια και δόγματα και κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι έχουν αποκτήσει τη ζωή. Αυτήν την αξιοθρήνητη κατάσταση δεν έχουν οι άνθρωποι; Δεν μπορούν καν να αφήσουν στην άκρη το συμφέρον τους ούτε μπορούν να υποφέρουν έστω και τόσο λίγο· πόσο, λοιπόν, μπορούν να υποφέρουν; Από την αρχή ως το τέλος, θεωρούν πιο σημαντικά από όλα το συμφέρον τους και τις εγωιστικές τους επιθυμίες. Με αυτήν την νοοτροπία ξεκινούν να πιστεύουν στον Θεό και, μέχρι τώρα, δεν έχουν αλλάξει καθόλου· νομίζουν ακόμα ότι είναι καλοί. Τι τους κάνει να το νομίζουν αυτό; Θεωρούν ότι πιστεύουν εδώ και πολλά χρόνια στον Θεό, κάνοντας μέχρι και σήμερα το καθήκον τους· θεωρούν ότι έχουν υποφέρει κάπως και ότι έχουν προσφέρει πολλά, ότι είναι στα πάντα ανώτεροι απ’ τους άλλους. Συγκεκριμένα, επειδή έχουν ακούσει για πολλά χρόνια κηρύγματα, κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι είναι ανώτεροι και ότι έχουν αποκτήσει τον Θεό. Κάνουν τους ίδιους όρκους και έχουν την ίδια αποφασιστικότητα όπως ακριβώς όταν άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό. Δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό ούτε η αποφασιστικότητα ούτε οι όρκοι ούτε ο ενθουσιασμός ούτε η βούλησή τους. Συνεχίζουν να δαπανούν πολλή ενέργεια για τον Θεό, αλλά είναι και κάποια πράγματα που δεν έχουν αλλάξει, δηλαδή οι αλαζονικές, επαναστατικές, δόλιες και αδιάλλακτες διαθέσεις τους. Απορώ, λοιπόν, τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Πιστεύουν στον Θεό και κάνουν τα καθήκοντά τους κάθε μέρα όλη μέρα, δαπανώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Νομίζουν, λοιπόν, ότι έχουν ήδη αποκτήσει τον Θεό και την αληθινή οδό. Έτσι έχουν τα πράγματα; Έχει επιβεβαιώσει ο Θεός όλα αυτά που πιστεύουν; Τι θέλει να δει ο Θεός; Δεν αξίζει να το αναλογιστούμε αυτό το ζήτημα; Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι καλός και ο Θεός τον βλέπει διαφορετικά, ποιος από τους δύο έχει το πρόβλημα; (Ο άνθρωπος αυτός.) Εννοείται· αποκλείεται να κάνει λάθος ο Θεός. Δεν έχουν αλλάξει ποτέ τα κριτήρια των απαιτήσεων του Θεού από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι που τα παρερμηνεύει συνεχώς, τα καταλαβαίνει συνέχεια όπως τον συμφέρει. Κάποιοι έχουν την εξής άποψη: «Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό σχεδόν όλη τους τη ζωή. Αν στ’ αλήθεια δεν τους εγκρίνει ο Θεός, δεν είναι αξιολύπητοι;» Αξίζουν τέτοιοι άνθρωποι τον οίκτο και τη συμπόνια μας; Δεν είναι πολύ σκληρό να πεις ότι δεν αξίζουν οίκτο, δεν αξίζουν συμπόνια; Όχι. Γιατί όχι; (Επειδή ο Θεός έχει ήδη δώσει αρκετές ευκαιρίες στους ανθρώπους. Αυτοί φταίνε που δεν επιδιώκουν· και για τις φουσκάλες στα πόδια τους αυτοί οι ίδιοι φταίνε.) Για να το πω λίγο πιο ωμά, αυτό τους αξίζει, όχι οίκτος. Όταν μιλάω για άλλους ανθρώπους, όλοι σκέφτεστε: «Αυτό σου αξίζει! Εσύ φταις που έχεις βγάλει φουσκάλες στα πόδια σου. Κανείς δεν σε εμπόδισε να ακούσεις τα λόγια του Θεού! Δεν σε θέλει ο Θεός και ούτε κι εγώ σε συμπονώ και σε λυπάμαι. Αυτό σου αξίζει!» Αν, όμως, συνέβαινε το ίδιο και σ’ εσάς, θα εξετάζατε τη συνείδησή σας, θα κοιτούσατε μέσα σας; Τι θα έπρεπε να σκεφτείτε; Με ποιον τρόπο θα έπρεπε να σκεφτείτε με λογική και συνείδηση, σύμφωνα με τον ρόλο, αλλά και με τις σκέψεις και τη στάση ενός δημιουργήματος; Ποιες θα έπρεπε να είναι οι σκέψεις και οι πράξεις σας ώστε να λογοδοτήσετε στον Θεό και στον άνθρωπο με όσο το δυνατόν πιο λογικό και δίκαιο τρόπο; (Θεέ μου, θέλω να πω λίγα λόγια για το πώς νιώθω εγώ. Νομίζω ότι, αν και πιστεύω στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχω αποκτήσει την αλήθεια. Αιτία δεν είναι ότι ο Θεός έχει κάνει κάποιο λάθος ή ότι τα έργα Του δεν έχουν επιφέρει αποτελέσματα. Αιτία είναι ότι δεν έχω επιδιώξει την αλήθεια. Θυμάμαι το παράδειγμα που έδωσε ο Κύριος Ιησούς: Εκείνοι που έρχονται στα αμπέλια νωρίς και εκείνοι που έρχονται αργά παίρνουν τον ίδιο μισθό. Ο Θεός είναι εξαιρετικά δίκαιος και λογικός σε αυτά που δίνει σε όλους, και σ’ αυτούς που αποδέχονται το έργο Του νωρίς και σ’ αυτούς που το αποδέχονται αργά. Όποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια, στο τέλος δεν θα αποκτήσει τις αλήθειες που προσφέρει ο Θεός στους ανθρώπους. Όμως, δεν φταίει γι’ αυτό ότι δεν του έχει δώσει ο Θεός αρκετό χρόνο, αλλά φταίει το ότι ο ίδιος δεν εκτιμά και δεν αποδέχεται την αλήθεια· χάνει τη μία μετά την άλλη τις ευκαιρίες που του έχει δώσει ο Θεός. Κάποιοι πιστεύουν πολύ λίγο καιρό στον Θεό, αλλά παρ’ όλα αυτά μπορούν να αποδεχτούν και να επιδιώξουν την αλήθεια. Αφού βιώσουν την κρίση, την παίδευση και το κλάδεμα των λόγων του Θεού για αρκετά χρόνια, επιτυγχάνουν κάποια αλλαγή και μπορούν να σωθούν. Είναι δίκαια όλα αυτά που έχει κάνει ο Θεός. Αυτά ήταν κάποια απ’ όσα κατάλαβα από τη συναναστροφή του Θεού.) Πολύ ωραία! Ας εξετάσουμε αρχικά το ζήτημα αυτό από την ανθρώπινη σκοπιά. Αν δεν είχε ενσαρκωθεί ο Θεός για να σώσει την ανθρωπότητα, σε τι κατάσταση θα ήταν όλοι οι πιστοί στον Θεό; Θα ζούσαν αποκλειστικά υπό την εξουσία του Σατανά, μέσα στο κύμα της μοχθηρίας και ανάμεσα στους διεφθαρμένους ανθρώπους. Το να ζεις ανάμεσα στους διεφθαρμένους ανθρώπους είναι σαν να ζεις στη φυλακή των διαβόλων, σαν να ζεις στα λημέρια των δαιμόνων ή σαν να ζεις σε έναν μεγάλο κάδο βαφής. Είναι πολύ φυσικό κάποιος που δεν πιστεύει στον Θεό να κάνει ό,τι θέλει, να κάνει άσχημα πράγματα και το κακό. Διαφθείρεται όλο και περισσότερο και γίνεται όλο και πιο μοχθηρός, όλο και πιο παράλογος και, στο τέλος, γίνεται ζωντανός δαίμονας. Από τα λόγια και τις πράξεις του μοιάζει να είναι άνθρωπος, αλλά έχει ήδη τη νοοτροπία και τη διάθεσή ενός ζωντανού δαίμονα. Τι έκβαση έχουν τέτοιοι άνθρωποι; Δεν έχουν την ίδια έκβαση με τον Σατανά; (Ναι.) Τους έχει αιχμαλωτίσει τελείως ο Σατανάς. Είναι συνεργάτες του Σατανά, έχουν γίνει συνεργοί και τσιράκια του και αντιστέκονται στον Θεό το ίδιο με εκείνον. Οπότε, δεν μπορούν πια να ελιχθούν και η τελική τους έκβαση είναι η τιμωρία και η καταστροφή. Αυτό αφορά τους ανθρώπους. Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, Εκείνος δεν θα σε σώσει. Μπορεί σ’ αυτόν τον κόσμο να έχεις πολλές ελευθερίες, να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις· μπορεί να μη σε περιορίζει η συνείδηση και η λογική, μπορεί να μην έχεις την ανάγκη να αποδεχτείς ή να κάνεις πράξη την αλήθεια και, ακόμα λιγότερο, το κλάδεμα και την πειθαρχία. Ζεις μόνο σύμφωνα με αυτά που προτιμάς, ακολουθείς τις κοσμικές τάσεις, μέχρι που φτάνεις στο σημείο να αλλάξεις τελείως και να πάψεις να έχεις την παραμικρή λογική, την παραμικρή αντίληψη συνείδησης. Εκφυλίζεσαι εντελώς και καταντάς ζωντανός δαίμονας, ζωντανός σατανάς, ζωντανός διάβολος μέσα σου κι έξω σου. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι ή να μεταμφιέζεσαι. Είσαι πραγματικός σατανάς, είσαι ένας διάβολος. Οι άπιστοι που ζουν υπό την εξουσία του Σατανά αυτό το αποτέλεσμα θα έχουν και, όταν έρθουν στο τέλος οι καταστροφές, θα καταστραφούν. Έστω ότι κάποιος πιστεύει στον Θεό, όμως δεν μπορεί ποτέ να αποδεχτεί την αλήθεια και να επιτύχει την αυτογνωσία και δεν δείχνει αληθινή μεταμέλεια. Αν και πιστεύει στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχει αλλάξει καθόλου· δεν έχει αποκατασταθεί η συνείδηση και η λογική του, ενώ έχει τον ίδιο τρόπο ζωής με έναν άπιστο. Δεν δίνει καμία σημασία στην αλήθεια, όσο κι αν κρίνει και παιδεύει ο Θεός τους ανθρώπους και όσο κι αν συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια ο οίκος του Θεού. Άνθρωποι σαν αυτούς είναι δύσπιστοι, είναι οι μοχθηροί που έχουν διεισδύσει στον οίκο του Θεού. Ο Θεός τούς έχει δώσει πολλές ευκαιρίες να αποκτήσουν την αλήθεια και να σωθούν κι εκείνοι πιστεύουν τόσα χρόνια χωρίς να νοιάζονται καθόλου για τις προθέσεις του Θεού. Συνεχίζουν να επιδιώκουν τις σαρκικές απολαύσεις ως συνήθως, θέλουν να τρώνε, να πίνουν και να διασκεδάζουν. Δεν έχουν την παραμικρή συνείδηση, δεν έχουν κανένα θετικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης· έχουν ήδη φτάσει στο σημείο που δεν έχει επιστροφή, δεν μπορούν να σωθούν. Ο Θεός τούς εγκαταλείπει και δεν τους σώζει. Δεν χρειάζεται να πούμε ποια θα είναι η έκβασή τους. Στο σημείο αυτό, τελειώνει η ζωή και η πορεία που είχαν ως πιστοί στον Θεό. Αυτή είναι η έκβασή τους, έχει καθοριστεί. Τι θα ένιωθε κάποιος μέσα του αν είχε αυτήν την έκβαση; Θα ένιωθε έναν αμυδρό πόνο στην καρδιά του, θα ένιωθε αναστάτωση και θλίψη, θα ένιωθε ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει, σαν να βρισκόταν σε έναν απέραντο ωκεανό, χωρίς να μπορεί να πιαστεί ούτε απ’ τα μαλλιά του, εντελώς εξαθλιωμένος και αβοήθητος. Δεν μπορείς να νιώσεις αυτόν τον πόνο αν δεν έχεις πέσει κι εσύ σ’ αυτό το επίπεδο, μα μόλις φτάσεις σ’ αυτό το σημείο, δεν υπάρχει γυρισμός. Έτσι τελικά οδεύουν προς μια τέτοια μοίρα και μια τέτοια έκβαση όσοι βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση, δηλαδή όταν ο Θεός δεν πρόκειται να τους σώσει. Έχει, όμως, κάποια απώλεια ο Θεός αν έχουν οι άνθρωποι τέτοια μοίρα και τέτοια έκβαση; Αν ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους που Εκείνος δημιούργησε, αν εκείνοι δεν αποδεχτούν καθόλου τη σωτηρία Του και βαδίσουν προς τον δρόμο της καταστροφής, έχει Εκείνος την παραμικρή απώλεια; Σε καμία περίπτωση. Θα έπαυε ο Θεός να είναι Θεός επειδή καταστράφηκε ένα από τα δημιουργήματά Του; Θα έχανε μήπως την ταυτότητα, τη θέση ή την ουσία Του ως Θεού; Ή μήπως κάτι τέτοιο θα άλλαζε το γεγονός ότι Αυτός είναι ο κυρίαρχος των πάντων; (Όχι.) Δεν θα το άλλαζε. Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτό; Είτε αποδεχτούν είτε δεν αποδεχτούν οι άνθρωποι το έργο του Θεού, είτε σωθούν είτε όχι, ο Θεός δεν χάνει τίποτα. Μια πτυχή της κατάστασης είναι αυτή. Ο Θεός δεν έχει την παραμικρή απώλεια, ακόμη κι αν οι άνθρωποι δεν πιστέψουν σ’ Αυτόν και Εκείνος δεν εργαστεί για τη σωτηρία τους. Ο Σατανάς παραμένει Σατανάς· ο Θεός παραμένει Θεός. Ο Θεός δεν παύει να είναι Εκείνος που έχει τα πάντα υπό το κράτος του, Εκείνος που δημιούργησε τα πάντα και Εκείνος που κυριαρχεί στα πάντα. Στα χέρια Του βρίσκεται η μοίρα της ανθρωπότητας, η μοίρα του Σατανά και η μοίρα των πάντων. Η θέση Του, η μοναδικότητά Του, η διάθεσή Του και η ουσία Του δεν αλλάζουν. Ούτε η αγιοσύνη του Θεού θα σπιλωθεί ούτε το έργο Του θα υποστεί απώλειες. Ο Θεός παραμένει Θεός. Με τα παραπάνω, οι άνθρωποι θα καταλάβουν το εξής: Όσο κι αν πληθύνει η ανθρωπότητα, για τον Θεό πρόκειται απλώς για έναν αριθμό. Αυτό δεν δίνει στους ανθρώπους καμία δύναμη και δεν αποτελεί απειλή για τον Θεό. Ο Θεός κρατάει τους ανθρώπους στα χέρια Του, όποια πορεία κι αν ακολουθήσουν. Όποια κι αν είναι η έκβαση που έχουν μπροστά τους οι άνθρωποι, είτε πιστεύουν στον Θεό και αναγνωρίζουν την ύπαρξη και την κυριαρχία Του είτε όχι, τίποτε απ’ αυτά δεν επηρεάζει την εγγενή ταυτότητα ή τη θέση του Θεού και ούτε μπορεί να επηρεάσει την ουσία Του. Αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς. Είναι όμως και κάτι που ίσως δεν έχουν καταλάβει ακόμα καλά ή δεν το έχουν βιώσει οι άνθρωποι. Αν ο Θεός εγκαταλείψει και δεν σώσει κάποιον άνθρωπο, τότε η τελική έκβαση του ανθρώπου αυτού θα είναι η καταστροφή· αυτό δεν αλλάζει. Κανένας και τίποτα σε ολόκληρο το σύμπαν, ανεξαρτήτως μεγέθους, όσοι κι αν είναι οι πλανήτες, όσες και αν είναι οι ζωές, δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει και ότι Αυτός και μόνο έχει στα χέρια Του τη μοίρα του σύμπαντος και των πάντων. Ούτε ένας ζωντανός οργανισμός ούτε ένα άστρο, τίποτα δεν επηρεάζει την ύπαρξη του Θεού, τίποτα δεν επηρεάζει την κυριαρχία Του και, φυσικά, τίποτα δεν μπορεί να ελέγξει την οποιαδήποτε ιδέα έχει Εκείνος. Αυτό είναι πραγματικότητα. Κάποιοι πιστεύουν τα εξής: «Αφού δεν πιστεύω σ’ Εσένα, δεν είσαι Θεός». «Αφού δεν πιστεύουν σ’ Εσένα πολλοί άνθρωποι, τότε δεν είσαι Θεός». Έχουν βάση τέτοια πράγματα; (Όχι, δεν έχουν.) Κάποιοι άλλοι λένε: «Μόνο εμείς πιστεύουμε σ’ Εσένα. Η δύναμή Σου, λοιπόν, να κυριαρχείς σε όλα τα πράγματα και στην ανθρωπότητα δεν είναι και τόσο μεγάλη, μέχρι εδώ εκτείνεται». Είναι έτσι τα πράγματα; (Όχι.) Έχουν μεγάλη άγνοια και είναι πολύ ανόητοι όσοι έχουν τέτοιες απόψεις!

Μόλις τώρα συναναστράφηκα και είπα ότι, ναι μεν οι άνθρωποι θα οδηγούνταν στην καταστροφή αν δεν τους έσωζε ο Θεός, αλλά αυτό δεν θα επηρέαζε καθόλου την ταυτότητα και τη θέση του Θεού, ούτε, φυσικά, την ουσία Του. Το καταλαβαίνετε ξεκάθαρα αυτό; (Ναι.) Ο Θεός παραμένει ο Θεός και δεν πρόκειται να αλλάξει η θέση, η ταυτότητα και η ουσία Του, είτε αποδεχτεί την αλήθεια ο άνθρωπος και σωθεί είτε όχι. Η τύχη της ανθρωπότητας, όμως, είναι πολύ ευμετάβλητη. Ποιος ελέγχει αυτήν τη μεταβλητότητα; Μήπως οι ίδιοι οι άνθρωποι; Κάποια χώρα; Κάποιος κυβερνήτης; Κάποια δύναμη; Όχι. Μόνο ο Θεός είναι υπεύθυνος για τη μοίρα σου και τη μοίρα της ανθρωπότητας. Όλα βρίσκονται στα χέρια Του. Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβεις καλά το εξής: Ο Θεός, όταν σώζει την ανθρωπότητα κι εσένα, σου προσφέρει τη χάρη Του· αυτή η σωτηρία είναι σπουδαία και αυτή είναι η πιο μεγάλη απ’ όλες τις χάρες. Γιατί την αποκαλώ την πιο μεγάλη απ’ όλες τις χάρες; Επειδή η σωτηρία της ανθρωπότητας από τον Θεό δεν είναι ούτε απαράβατος νόμος ούτε αναπόφευκτη τάση ούτε κάτι το απαραίτητο. Ο Θεός επιλέγει μόνος Του να το κάνει. Θα υπήρχε πρόβλημα για τον Θεό αν δεν σε έσωζε; Δεν είναι σε καμία περίπτωση υποχρεωμένος να σε σώσει. Μπορεί ο Θεός να σε έχει προκαθορίσει στην αρχή, αλλά αν τώρα δεν σε διαλέξει και δεν σε σώσει, τότε δεν θα αποκτήσεις τη χάρη Του. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Πρέπει να κάνεις καλά το καθήκον σου και να προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να συγκινήσεις τον Θεό με τις πράξεις, την καρδιά και με την αληθινή πίστη σου, ώστε να λάβεις τη χάρη Του. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση ανέφικτο. Την εποχή που διέδιδε το ευαγγέλιο ο Κύριος Ιησούς, υπήρχε μια γυναίκα από τη Χαναάν. Τι έκανε αυτή; (Είχε μια κόρη δαιμονισμένη και ζήτησε βοήθεια από τον Κύριο Ιησού. Ο Κύριος είπε: «Δεν είναι καλόν να λάβη τις τον άρτον των τέκνων και να ρίψη εις τα κυνάρια». Η γυναίκα απάντησε: «Τα κυνάρια τρώγουσιν από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών». Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι η γυναίκα είχε μεγάλη πίστη και πραγματοποίησε την επιθυμία της.) Τι ήταν αυτό που ενέκρινε ο Κύριος Ιησούς σ’ αυτήν την γυναίκα; (Η πίστη της.) Πώς ήταν, λοιπόν, η πίστη της; Πώς θα πρέπει να την αντιληφθούμε; (Αναγνώριζε ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Θεός.) Ο Κύριος Ιησούς την αποκάλεσε σκυλί, αλλά αυτή δεν αναστατώθηκε. Πώς κι έτσι; Δεν μπορείτε να μιλήσετε και πολύ ξεκάθαρα για το θέμα αυτό. Τα πράγματα έχουν ως εξής: Γιατί ενέκρινε την πίστη αυτής της γυναίκας ο Κύριος Ιησούς; Αυτό που ενέκρινε δεν ήταν ότι ήταν πρόθυμη να της φερθούν σαν να ήταν σκυλί ή το ότι θα έτρωγε ψίχουλα με μεγάλη προθυμία· όλα αυτά ήταν δευτερεύοντα. Τι ήταν, λοιπόν, αυτό που ενέκρινε ο Κύριος Ιησούς; Το ότι δεν την ενδιέφερε το πώς θα της φερόταν ο Κύριος Ιησούς, δηλαδή αν θα της φερόταν σαν να ήταν σκυλί, άνθρωπος, διάβολος ή σατανάς. Δεν είχε σημασία για κείνη το πώς θα της φερόταν. Το πιο σημαντικό ήταν το ότι εκείνη αντιμετώπισε τον Κύριο Ιησού ως Θεό, πιστεύοντας ακράδαντα ότι ήταν ο Κύριος και Θεός και ότι αυτό ήταν μια αλήθεια και ένα γεγονός που δεν μπορούσε να αλλάξει ποτέ. Ο Κύριος Ιησούς είναι Θεός και ο Κύριος και ήταν Εκείνος τον οποίον αναγνώριζε μέσα στην καρδιά της. Αυτό ήταν αρκετό. Δεν την ένοιαζε αν θα την έσωζε ο Κύριος Ιησούς, αν θα την αντιμετώπιζε ως κάποια που καθόταν στο ίδιο τραπέζι μαζί Του, ως μαθήτρια, ως ακόλουθο ή αν θα της φερόταν σαν να ήταν σκυλί. Με λίγα λόγια, της αρκούσε ότι αναγνώριζε μέσα της τον Κύριο Ιησού ως τον Κύριο και αυτό ήταν η μεγαλύτερη πίστη της. Έχετε εσείς τέτοια πίστη; Αν μια μέρα έλεγα ότι είστε τα σκυλιά-φύλακες του οίκου του Θεού, θα ήσασταν διατεθειμένοι να το δεχτείτε; Αν έλεγα ότι είστε οι χαϊδεμένοι του οίκου του Θεού, ο λαός του Θεού και άγγελοι, πολύ θα σας άρεσε. Αν, όμως, σας αποκαλούσα σκυλιά, δεν θα σας άρεσε καθόλου. Γιατί; Γιατί περνιέσαι για πολύ σημαντικός. Λες μέσα σου: «Εγώ αναγνωρίζω ότι είσαι ο Θεός κι εσύ με λες σκυλί; Αφού αναγνωρίζω ότι είσαι ο Θεός, οφείλεις οπωσδήποτε να είσαι δίκαιος και λογικός. Είμαστε ίσοι, Εσύ κι εγώ, είμαστε φιλαράκια! Το ότι πιστεύω σ’ Εσένα δείχνει πόσο θάρρος, αγάπη και πίστη έχω. Κι εσύ με λες σκυλί; Δεν αγαπάς τον άνθρωπο! Αφού είμαστε φιλαράκια, πρέπει να είμαστε ίσοι. Αφού εγώ Σε σέβομαι, Σε φοβάμαι και Σε θαυμάζω, οφείλεις κι Εσύ να με σέβεσαι και να με αντιμετωπίζεις ως άνθρωπο. Είμαι άνθρωπος!» Τι γνώμη έχεις για μια τέτοια στάση; (Δεν είναι λογική.) Δεν είναι πρόβλημα το να θέλουν οι άνθρωποι να είναι ίσοι με τον Θεό και να Τον αντιμετωπίζουν σαν να ήταν φιλαράκι τους; Λες εσύ: «Είσαι πολύ συνηθισμένος σε εμφάνιση. Βασικά, εγώ είμαι και πιο όμορφος και πιο ψηλός από Σένα. Άσε που βήχεις όταν κρυολογείς και κουράζεσαι όταν μιλάς πολύ. Πιο υγιής είμαι εγώ. Απλώς κατέχεις την αλήθεια —μόνο σ’ αυτό είσαι καλύτερος από μένα. Αν πιστέψω για πολλά χρόνια στον Θεό και καταλάβω ακόμα πιο πολλές αλήθειες, τότε δεν θα είμαι και τόσο χειρότερός Σου. Πέρα απ’ αυτό, έχω και μια ικανότητα που Εσύ δεν την έχεις! Τώρα που έκανα αυτήν τη σύγκριση, δεν μοιάζεις και τόσο σπουδαιότερος από εμένα». Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν την οπτική; (Είναι λάθος.) Πώς σου φαίνεται αυτή η σύγκριση; Δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεις τους ανθρώπους με τον Θεό. Ποιο είναι το λάθος όταν γίνεται μια τέτοια σύγκριση; (Ο άνθρωπος αυτός δεν παραμένει στη θέση που του αρμόζει και δεν συμπεριφέρεται στον Θεό ως Θεό. Του συμπεριφέρεται λες και είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Βλέπει μόνο την ανθρώπινη φύση του ενσαρκωμένου Θεού, χωρίς να αντιλαμβάνεται τη θεϊκή Του φύση.) Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο δεν έχει συνείδηση και λογική, αλλά δεν έχει ούτε ανθρώπινη φύση. Επιπλέον, οι άνθρωποι δεν έχουν δει το πνευματικό σώμα του Θεού, οπότε αντιμετωπίζουν την ενσάρκωσή Του ως άνθρωπο και θεωρούν ότι αυτό το συνηθισμένο άτομο δεν είναι καθόλου σπουδαίο και εντυπωσιακό, ότι είναι εύκολο να Τον εκφοβίσεις και να τον κοροϊδέψεις. Έτσι είναι ακριβώς. Τόσο διεφθαρμένοι είναι οι άνθρωποι. Αυτό θα γίνει σιγά σιγά αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια: Δεν θα έχεις μέσα σου καθόλου φόβο Θεού, η καρδιά σου δεν θα είναι διόλου θεοφοβούμενη. Οι άνθρωποι πρέπει να επιδιώκουν την αλήθεια για να μπορέσουν να υποταχθούν στον Θεό. Όπως κι αν πράττει ο Θεός, με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται και όπως κι αν σου μιλάει, δεν θα αλλάξει ούτε η θέση που έχει στην καρδιά σου ούτε ο φόβος σου γι’ Αυτόν ούτε η σχέση σου μαζί Του ούτε η αληθινή σου πίστη σ’ Αυτόν. Η ουσία του Θεού και η θέση Του στην καρδιά σου δεν πρόκειται να αλλάξουν. Θα χειρίζεσαι τη σχέση σου με τον Θεό πολύ καλά και σωστά, με λογική και αυτοσυγκράτηση και σύμφωνα με τα πρότυπα. Αυτό, όμως, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις χωρίς να επιδιώξεις την αλήθεια —δεν θα σου είναι καθόλου εύκολο. Αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, οι άνθρωποι δεν θα αντιληφθούν ποτέ την ουσία του Θεού και τη θεϊκή Του φύση, δεν θα γνωρίσουν από τι αποτελείται η διάθεσή Του ή τις αληθινές εκφάνσεις Του. Δεν θα μπορέσουν να τα δουν όλα αυτά. Ακόμα κι αν κάποιος σου τα πει, δεν θα μπορείς να τα δεις και να τα αναγνωρίσεις.

Πριν λίγο μιλήσαμε για την έκβαση που θα είχαν οι άνθρωποι αν δεν τους έσωζε ο Θεός. Ποια θα ήταν αυτή; (Θα καταστρέφονταν.) Και ο Θεός τι θα πάθαινε; (Ο Θεός δεν θα επηρεαζόταν καθόλου.) Αν, λοιπόν, δεν έσωζε ο Θεός τους ανθρώπους, Εκείνος δεν θα επηρεαζόταν καθόλου, αλλά τους ανθρώπους τους περίμενε άθλια μοίρα και έκβαση, μια έκβαση πολύ διαφορετική από εκείνη του Ιώβ, του Αβραάμ και των άλλων ανθρώπων σαν κι αυτούς. Όποιος δεν σώζεται από τον Θεό ανήκει στις δυνάμεις που είναι εχθρικές προς Αυτόν και στις τάξεις των αντιπάλων Του. Τούτη είναι σίγουρα μια τρομερή έκβαση. Τώρα θα μιλήσουμε γι’ αυτά που θα αποκτήσει κάποιος όταν ο Θεός θελήσει να τον σώσει και να κάνει έργο σ’ αυτόν. Για ποιον λόγο πιστεύουν στον Θεό οι άνθρωποι; Τι είναι αυτό που επιζητούν; Μήπως επιζητούν να ικανοποιήσουν τον Θεό; Μήπως επιζητούν να κάνουν το καθήκον που έχουν ως δημιουργήματα; Μήπως να ντροπιάσουν τον Σατανά και να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό; Αυτοί οι λόγοι είναι τόσο πομπώδεις όσο και παρατραβηγμένοι. Πες πως σου ζητούσα τώρα να Μου πεις με ποιους στόχους ξεκίνησες να πιστεύεις στον Θεό. Αμέσως θα γέμιζε τύψεις η συνείδησή σου και θα κοκκίνιζες ξεστομίζοντας αυτά τα λόγια· οι λέξεις δεν θα έβγαιναν εύκολα, αφού δεν είναι αυτά τα γεγονότα. Ποια είναι τα γεγονότα, λοιπόν; (Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό επιζητώντας ευλογίες.) (Επιζητούν έναν καλό προορισμό ή μια πηγή πνευματικής θρέψης.) Με λίγα λόγια, αυτοί οι στόχοι είναι μάλλον απρεπείς και ντροπιαστικοί. Αν, όμως, δεν κυνηγούσαν αρχικά αυτόν τον στόχο, θα πίστευαν στον Θεό; Είναι δεδομένο ότι δεν ήθελαν και δεν είχαν πρόθεση να πιστέψουν στον Θεό. Ποιος θα πίστευε στον Θεό χωρίς κανένα όφελος; Σχετικά με την πίστη στον Θεό, η άποψη των ανθρώπων είναι ότι, αν δεν αποκομίσουν κάποιο όφελος, θα πρέπει τουλάχιστον να λάβουν μια υπόσχεση. Και ποια υπόσχεση είναι αυτή; Κάποιοι λένε: «Η υπόσχεση του Θεού είναι ότι σ’ αυτήν τη ζωή θα λάβουμε εκατονταπλάσιες ανταμοιβές και στον επόμενο κόσμο θα λάβουμε την αιώνια ζωή. Άρα, θα ζήσουμε για πάντα, δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Τέτοια ευτυχία και τέτοια ευλογία δεν έχει απολαύσει ούτε έχει λάβει ποτέ κανείς στο πέρασμα των αιώνων. Επιπλέον, αν οι άνθρωποι πιστέψουν στον Θεό, Εκείνος θα τους δώσει σ’ αυτήν τη ζωή κάποια χάρη, κάποιες ευλογίες και κάποια προστασία». Με λίγα λόγια, κάποιος που έχει αρχίσει πολύ πρόσφατα να πιστεύει στον Θεό έχει ακάθαρτη και βρόμικη καρδιά. Οι λόγοι για τους οποίους πιστεύει στον Θεό δεν είναι να κάνει το καθήκον του ως δημιούργημα, να ζήσει σαν άνθρωπος, να βιώσει τελικά την εικόνα του ανθρώπου που αγαπάει ο Θεός, να Τον δοξάζει και να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν στη ζωή του και να μην Τον ντροπιάζει, αλλά να συνεχίσει ακόμα και αφού πεθάνει να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν. Αντίθετα, θέλει με όλη του την καρδιά και την ψυχή να ευλογηθεί και να του δώσει ο Θεός περισσότερες χάρες και ευλογίες σ’ αυτήν τη ζωή. Πιστεύει πως αν μπορέσει να φτάσει στον επόμενο κόσμο, τότε θέλει εκεί να λάβει ακόμα μεγαλύτερες ευλογίες. Με αυτές τις επιθυμίες, με αυτές τις προθέσεις και με αυτούς τους στόχους πιστεύουν οι άνθρωποι πρώτη φορά στον Θεό· σκοπός τους είναι να κερδίσουν τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών και την υπόσχεση του Θεού. Πρόκειται για κάτι δικαιολογημένο για τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, ο Θεός δεν πρόκειται να κατηγορήσει τους ανθρώπους για κάτι τέτοιο. Στις αρχές της πίστης τους στον Θεό, όλοι έχουν άγνοια και δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Αφού διαβάσουν τα λόγια του Θεού και βιώσουν τη διαφώτισή Του, αρχίζουν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν τις αλήθειες που αφορούν την πίστη στον Θεό και το πόσο σημαντική είναι αυτή η πίστη, όπως και το τι απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο. Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Θεός τούς φροντίζει και τους προστατεύει. Κάποιοι θεραπεύονται από τις αρρώστιες τους και η υγεία τους αποκαθίσταται, άλλοι βρίσκουν την οικογενειακή γαλήνη και ζουν ευτυχισμένοι στον γάμο τους. Ο Θεός τούς δίνει τη χάρη και τις ευλογίες Του με διάφορους τρόπους. Όλα αυτά, βέβαια, είναι δευτερεύοντα. Από τη σκοπιά του Θεού, δεν είναι αυτά ο μεγαλύτερος μόχθος Του. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μόχθος Του; (Οι προσδοκίες που έχει από τους ανθρώπους, καθώς και οι επιμελείς προσπάθειές Του.) Οι «επιμελείς προσπάθειές Του» που ανέφερα αφορούν κάτι συγκεκριμένο, ενώ οι «προσδοκίες» είναι κάτι σχετικά κενό. Ποιο είναι το πιο πρακτικό όφελος, το πιο πολύτιμο πράγμα που σας έχει δώσει ο Θεός; (Η παροχή της αλήθειας.) (Το ότι καταλαβαίνουμε κάποιο μέρος της αλήθειας και το ότι μπορούμε να διακρίνουμε την ουσία κάποιων θεμάτων.) Αυτά δεν λέγονται χάρες και ευλογίες. Μήπως τα πιο πολύτιμα πράγματα που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους δεν είναι η ζωή Του, τα λόγια Του και οι αλήθειες Του, μαζί με το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι ως δημιουργήματα, το οποίο ο Θεός τούς επιτρέπει να κατανοήσουν; Επομένως, ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή —αυτά δεν είναι τα πολυτιμότερα πράγματα; (Είναι.) Τα έχετε αποκτήσει εσείς; (Ακόμα δεν τα έχουμε αποκτήσει στ’ αλήθεια.) Μπορεί να μην το βλέπετε ως κάτι που σας ωφελεί τόσο πρακτικά ή ως κάτι τόσο αληθινό όσο θα ήταν αν σας έδιναν εκατό ευρώ τη στιγμή που τα είχατε ανάγκη ή αν σας έδιναν δύο ψωμάκια την ώρα που πεινούσατε, αλλά η αλήθεια, η οδός και η ζωή από τον Θεό δίνονται πραγματικά σε όποιον πιστεύει σ’ Αυτόν με ειλικρίνεια. Δεν είναι αλήθεια αυτό; (Ναι.) Είναι αλήθεια. Όσα από τα λόγια του Θεού κι αν έχετε ακούσει, όση αλήθεια κι αν μπορείτε να δεχτείτε, όση κι αν έχετε κατανοήσει, όση πραγματικότητα κι αν έχετε βιώσει και όσα αποτελέσματα κι αν έχετε πετύχει, υπάρχει ένα γεγονός που πρέπει να κατανοήσετε: Η αλήθεια, η οδός και η ζωή του Θεού παραχωρούνται ελεύθερα σε κάθε άτομο, και αυτό είναι δίκαιο για όλους. Ο Θεός δεν θα ευνοήσει ποτέ ένα άτομο έναντι ενός άλλου λόγω του χρονικού διαστήματος κατά το οποίο πιστεύει στον Θεό ή του βαθμού στον οποίον έχει υποφέρει και δεν θα ξεχωρίσει ούτε θα ευλογήσει ποτέ κανένα άτομο επειδή πιστεύει στον Θεό για πολύ καιρό ή επειδή έχει υποφέρει πολύ. Ούτε θα μεταχειριστεί ο Θεός κάποιον διαφορετικά λόγω της ηλικίας του, της εμφάνισής του, του φύλου του, του οικογενειακού του υπόβαθρου και ούτω καθεξής. Κάθε άνθρωπος αποκτά από τον Θεό τα ίδια πράγματα. Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν να αποκτήσει λιγότερα και κανέναν να αποκτήσει περισσότερα. Ο Θεός είναι δίκαιος και λογικός απέναντι σε κάθε άνθρωπο. Δίνει στους ανθρώπους ακριβώς αυτά που χρειάζονται, όταν τα χρειάζονται, δεν τον αφήνει να πεινάσει, να κρυώσει ή να διψάσει και ικανοποιεί όλες τις ανάγκες της καρδιάς του ανθρώπου. Όταν ο Θεός κάνει αυτά τα πράγματα, τι απαιτεί από τους ανθρώπους; Ο Θεός παραχωρεί αυτά τα πράγματα στους ανθρώπους. Έχει, λοιπόν, ο Θεός καθόλου εγωιστικά κίνητρα; (Όχι.) Ο Θεός δεν έχει καθόλου εγωιστικά κίνητρα. Τα λόγια και το έργο του Θεού είναι όλα για χάρη της ανθρωπότητας και έχουν σκοπό να επιλύσουν όλες τις δυσκολίες και τις δυσχέρειες των ανθρώπων, ώστε η εκείνοι να αποκτήσουν απ’ Αυτόν την πραγματική ζωή. Αυτό είναι γεγονός. Μπορείτε, όμως, να το αποδείξετε αυτό με γεγονότα; Αν δεν μπορείτε να το αποδείξετε με γεγονότα, τότε λέτε ψέματα και κοινοτοπίες. Σωστά το έθεσα; Ο Θεός, παραδείγματος χάριν, ζητά από τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, να μιλούν και να ενεργούν με ειλικρίνεια και να μην είναι δόλιοι. Τα λέει όλα αυτά για να αποκτήσουν οι άνθρωποι την πραγματική ανθρώπινη ομοιότητα και να μην είναι σαν τον Σατανά, δηλαδή να μη μιλούν σαν φίδια που σέρνονται στο χώμα, να μην αοριστολογούν και να μην εμποδίζουν τους υπόλοιπους να καταλάβουν την αλήθεια της υπόθεσης. Τα λέει, δηλαδή, για να βιώσουν την ανθρώπινη ομοιότητα τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις, να είναι αξιοπρεπείς, δίκαιοι και σωστοί και να μην κρύβουν μέσα τους καμία σκοτεινή πλευρά και τίποτε το επαίσχυντο, αλλά να έχουν καθαρή καρδιά. Τα λέει για να είναι οι ίδιοι και απέξω και από μέσα, να λένε, δηλαδή, αυτό που σκέφτονται, να μην εξαπατούν ούτε τον Θεό ούτε οποιονδήποτε άνθρωπο, να μην κρύβουν τίποτα, να έχουν καρδιά καθαρή σαν κρύσταλλο. Αυτό ζητάει ο Θεός και γι’ αυτό απαιτεί να είναι ειλικρινείς οι άνθρωποι. Τι θέλει να αποκτήσουν οι άνθρωποι όταν απαιτεί απ’ αυτούς να είναι ειλικρινείς; Τι ομοιότητα θέλει να βιώσουν; Ποιος ωφελείται περισσότερο από όλο αυτό; (Ο άνθρωπος.) Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν με τίποτα τις προθέσεις του Θεού και Τον αμφισβητούν συνεχώς, λέγοντας: «Ο λόγος που θέλει ο Θεός να είμαστε ειλικρινείς και να Του μιλάμε απλά και ανοιχτά είναι για να μάθει την πραγματική μας κατάσταση και μετά να μας ελέγχει και να μας χειραγωγεί, ώστε να υποταχθούμε απόλυτα στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του». Είναι σωστή μια τέτοια άποψη; Πρόκειται για μια πάρα πολύ σκοτεινή και ξεδιάντροπη σκέψη. Μόνο οι διάβολοι θα έκαναν τέτοιες εικασίες για τον Θεό και θα Τον αμφισβητούσαν έτσι. Γιατί είναι σημαντική η απαίτηση του Θεού από τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, να μην έχουν εγωιστικά κίνητρα και προθέσεις, να μην είναι ιδιοτελείς, να μην έχουν καμία νοθεία και καμία σκοτεινή πλευρά; Για να καθαρθούν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, να φτάσουν σταδιακά στην αγιοσύνη, να ζήσουν στο φως, να ζήσουν με μεγαλύτερη ελευθερία και απελευθέρωση, να πλημμυρίσουν από ευχαρίστηση, χαρά και γαλήνη κι έτσι να γίνουν οι πιο ευλογημένοι άνθρωποι απ’ όλους. Ο Θεός έχει ως στόχο να οδηγήσει τους ανθρώπους στην τελείωση, να τους χαρίσει τη μεγαλύτερη ευλογία απ’ όλες. Τι οφέλη μπορείς να προσφέρεις στον Θεό αν γίνεις τέτοιο άτομο; Μήπως έχει απώτερα κίνητρα ο Θεός; Έχει κανένα κέρδος απ’ όλο αυτό; (Όχι.) Ποιος ωφελείται, λοιπόν, περισσότερο όταν κάποιος είναι ειλικρινής; (Ο ίδιος.) Τι οφέλη και πλεονεκτήματα έχει να περιμένει; (Θα έχει ελεύθερη και απελευθερωμένη καρδιά και η ζωή του θα γίνεται όλο και πιο εύκολη· οι άλλοι θα αρχίσουν να τον εμπιστεύονται όλο και περισσότερο σε κάθε του επαφή μαζί τους και θα έχει κανονικές σχέσεις με τους άλλους.) Τι άλλο; (Όταν η συμπεριφορά των ανθρώπων βασίζεται στα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού, θα πάψουν να πονάνε. Αντίθετα, θα ζουν χαλαροί, γαλήνιοι και ευτυχισμένοι.) Είναι πολύ αληθινό αυτό το συναίσθημα. Με ποιον στόχο σώζει, λοιπόν, ο Θεός τους ανθρώπους; (Για να τους μεταμορφώσει και να τους καθάρει, ώστε τελικά να τους κερδίσει.) Και αν τους κερδίσει, τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό; Θα αποκτήσουν τον υπέροχο προορισμό που έχει υποσχεθεί ο Θεός. Ποιος, λοιπόν, ωφελείται περισσότερο από όλα αυτά; (Ο άνθρωπος.) Ο άνθρωπος ωφελείται περισσότερο!