Παρόλο που στις συναθροίσεις γίνεται συχνά συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, αναλύονται οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, γίνεται κουβέντα για την αυτογνωσία και συζήτηση για τις διάφορες καταστάσεις και συμπεριφορές, υπάρχουν ακόμα πολλοί που δεν γνωρίζουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Κάποιοι απλώς αναγνωρίζουν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, αλλά δεν ξέρουν πότε τη φανερώνουν. Κάποιοι έχουν ικανότητα κατανόησης και όταν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, αναγνωρίζουν ότι αυτά είναι η αλήθεια και πως ό,τι λέει Εκείνος είναι πρακτικό. Ωστόσο, όταν τους τύχει κάτι, η κατανόησή τους γίνεται επιφανειακή. Πιστεύουν πάντοτε ότι και πάλι τα πηγαίνουν καλά, ότι είναι καλοί άνθρωποι και, παρόλο που πιστεύουν ότι έχουν ελαφρώς διεφθαρμένη διάθεση, συνεχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται ως καλοί άνθρωποι. Δεν γνωρίζουν τη φύση της διεφθαρμένης τους διάθεσης ούτε ποιες θα είναι οι συνέπειές της. Δείχνει αυτό αυτογνωσία; Μετά από κάποια χρόνια πίστης στον Θεό, οι περισσότεροι κατάφεραν τελικά μέσω της ανάγνωσης των λόγων Του, μέσω της ακρόασης κηρυγμάτων και συναναστροφών, αλλά και μετά το κλάδεμα, να διακρίνουν καθαρά ότι η ανθρώπινη φύση τους δεν είναι καλή, ότι έχουν πραγματικά διεφθαρμένη διάθεση και ότι μπορούν να κάνουν πράγματα που παραβιάζουν την αλήθεια και αντιτίθενται στον Θεό. Ωστόσο, πολλοί δεν αναγνωρίζουν πραγματικά αυτήν την κατάσταση. Απλώς αναγνωρίζουν στα λόγια ότι είναι διάβολοι, ότι είναι σατανάδες και ότι τους αξίζει να τους καταραστούν. Είναι ή δεν είναι πρακτική μια τέτοια κατανόηση; Είναι κάτι που πηγάζει από την καρδιά; Είναι κάτι που λέει κανείς από αληθινό μίσος για τον εαυτό του; Για παράδειγμα, ήταν κάποτε ένας επικεφαλής ή εργάτης, ο οποίος απομακρύνθηκε επειδή δεν έκανε πραγματικό έργο και, για να δείξει σε όλους τη «μετάνοιά» του, έγραψε μια επιστολή μεταμέλειας: «Απογοήτευσα τον Θεό και Του χρωστάω. Δεν είμαι άξιος της σωτηρίας Του ή της επίπονης φροντίδας και προσπάθειάς Του. Είμαι δαίμονας, είμαι ο σατανάς. Έχω κακή ανθρώπινη φύση. Πρέπει να με καταραστούν και πρέπει να πάω στην κόλαση και να χαθώ!» Σε κάθε πρόταση αυτής της επιστολής μεταμέλειας, απαρνείται και καταδικάζει τον εαυτό του, με λόγια που δεν θα έλεγε ποτέ ένας άπιστος. Παρόλο που αναγνωρίζει ότι είναι δαίμονας και Σατανάς, έχουν καθόλου αλήθεια αυτά τα λόγια; (Όχι. Δεν αναφέρει τις συγκεκριμένες διαφθορές που αποκάλυψε, τα άσχημα πράγματα που έκανε ή το σε τι ζημίωσε το έργο της εκκλησίας.) Σε καμία πρόταση δεν εξηγεί την πραγματική κατάσταση ούτε το τι κρύβει στην καρδιά του. Όλα είναι κούφια λόγια. Είναι αυτή πραγματική κατανόηση; (Όχι.) Αν δεν είναι πραγματική κατανόηση, τότε αναγνωρίζει ότι είναι διεφθαρμένος; (Όχι.) Ας του εξηγήσουμε τι σημαίνει: Αυτός ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τη διαφθορά του. Έγραψε μια επιστολή μεταμέλειας και, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι έχει αυτογνωσία και ότι αναγνωρίζει τη διαφθορά του. Από εκεί και πέρα, πρέπει να δεις πώς συμπεριφέρεται στην καθημερινότητά του και αν άλλαξε η πραγματική συμπεριφορά που έχει παρασκηνιακά. Μόνο τότε μπορείς να βγάλεις ένα σαφές συμπέρασμα. Από ποιες συμπεριφορές μπορούμε να καταλάβουμε ότι αναγνωρίζει ειλικρινά τη διαφθορά του και ότι έχει πραγματική αυτογνωσία; (Όταν κάποιος κατανοήσει ειλικρινά τον εαυτό του, τότε θα προκύψουν πραγματικές αλλαγές.) Σωστά. Ο Θεός ενδιαφέρεται να δει αν ένας άνθρωπος έχει αλλάξει πραγματικά. Αν κάποιος γράψει μια επιστολή μεταμέλειας που φαίνεται ειλικρινής και ο ίδιος δείχνει να έχει καταλάβει πραγματικά, σημαίνει ότι έχει μετανοήσει στ’ αλήθεια; Αποδεικνύει αυτό ότι έχει μετανοήσει πραγματικά; Όχι, πρέπει να εξετάσουμε αν έχει αλλάξει πραγματικά. Αυτή είναι η πιο σημαντική πτυχή. Αλλά μετά την απομάκρυνσή του, συχνά δικαιολογεί και υπερασπίζεται τον εαυτό του ενώπιον των αδερφών του, κάτι το οποίο ισοδυναμεί με το να μην αναγνωρίζει ακόμη τη διαφθορά του και να μην έχει αληθινή αυτογνωσία. Η αντίσταση, η αυτοάμυνα και η δικαιολόγηση του εαυτού του όταν βρίσκεται στο παρασκήνιο επιβεβαιώνουν αυτό το σημείο. Επιπλέον, πώς αντιδρά όταν εκτεθεί από τον Άνωθεν, ο οποίος αναλύει τις ενέργειές του και δηλώνει ότι είναι αντίχριστος, ψευδο-επικεφαλής και κάποιος που δεν κάνει πραγματικό έργο; Παρουσιάζει επιχειρήματα, υπερασπίζεται και δικαιολογεί τον εαυτό του, εξηγώντας παντού αυτά τα ζητήματα, χωρίς να αναγνωρίζει ότι δεν κάνει πραγματικό έργο, ότι έχει χαμηλό επίπεδο, ότι δεν κατανοεί την αλήθεια και ότι είναι ψευδο-επικεφαλής. Τι είδους διάθεση κρύβει αυτή η μη αναγνώρισης και η αυτοάμυνα; Μια αδιάλλακτη και αλαζονική διάθεση, που αποστρέφεται την αλήθεια. Όταν έγραψε την επιστολή μεταμέλειας, δήλωσε ότι ήταν διάβολος και σατανάς, ότι δεν ήταν άξιος του Θεού, ότι χρωστούσε στον Θεό και ότι δεν είχε καλή ανθρώπινη φύση, αλλά αμέσως μόλις αναγνώρισε αυτά τα στοιχεία, επέστρεψε στις παλιές του συνήθειες. Τι συμβαίνει εδώ; (Δεν αναγνώρισε στ’ αλήθεια.) Ποια είναι η πραγματική του όψη; Ποιο είναι το πραγματικό του ανάστημα; (Υπερασπίζεται και δικαιολογεί τον εαυτό του.) Οι δικαιολογίες και η αυτοάμυνά του όταν βρίσκεται στο παρασκήνιο, οι εξηγήσεις που δίνει παντού, αυτή είναι η πραγματική του όψη. Αυτό δεν αποδεικνύει ότι δεν αναγνωρίζει πως δεν μπορεί να κάνει πραγματικό έργο και ότι δεν κατέχει την αλήθεια-πραγματικότητα; Δεν το αναγνωρίζει καθόλου αυτό. Και αν δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτό το πράγμα, τότε πώς μπορεί να γνωρίσει στ’ αλήθεια τον εαυτό του; Αν δεν γνωρίζει τον εαυτό του, τότε δεν παραπλανεί τους άλλους όταν αυτοχαρακτηρίζεται ως διάβολος και σατανάς; Τότε, λέει ψέματα ότι έχει αυτογνωσία. Η συμπεριφορά αυτή είναι παραπλανητική. Αν δεν αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει το έργο και ότι δεν έχει καλή ανθρώπινη φύση, τότε γιατί εξακολουθεί να μιλάει για καταδίκη του εαυτού του; Αυτό είναι ασύλληπτο. Αν δεν έχει αυτογνωσία, τότε γιατί εξακολουθεί να προσποιείται ότι έχει; Για να ξεγελάσει τους άλλους. Τα γεγονότα που έχουμε στα χέρια μας έχουν ήδη αποδείξει ότι είναι υποκριτής. Άραγε, λοιπόν, αναγνωρίζει ότι έχει διεφθαρμένη διάθεση; (Δεν το αναγνωρίζει.) Αρνείται να το αναγνωρίσει και μάλιστα πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις για να βρει διάφορες δικαιολογίες και λόγους για να αποδείξει πως ό,τι έκανε είναι σωστό. Πιστεύει πως ό,τι και αν κάνει είναι σωστό και ο Άνωθεν δεν θα το καταδικάσει ούτε θα το αναλύσει. Μπορεί να δεχτεί την απομάκρυνση από τα καθήκοντά του αλλά όχι και την άδικη μεταχείριση εξαιτίας αυτών των πραγμάτων. Όποιος κι αν είναι ο λόγος της απομάκρυνσής του, μπορεί να υποταχθεί σ’ αυτόν και να τον δεχτεί. Αλλά δεν μπορεί με τίποτα να δεχτεί να απομακρυνθεί εξαιτίας αυτών των συγκεκριμένων πραγμάτων που έκανε και να υποταχθεί σ’ αυτό. Από εκεί δεν πηγάζουν οι δικαιολογίες και η αυτοάμυνά του; Αυτού του είδους οι άνθρωποι λένε ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, ότι πρέπει να τους καταραστούν και να τους στείλουν στην κόλαση, ενώ διατυμπανίζουν συνεχώς αυτά τα συνθήματα, συνεχίζοντας παράλληλα να λογομαχούν και να δικαιολογούνται. Μα έχουν όντως αυτογνωσία; (Όχι.) Διατυμπανίζουν συνεχώς ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, αλλά δεν αναγνωρίζουν κανένα από τα λάθη τους. Αναγνωρίζουν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι.) Γιατί λέγεται ότι δεν το αναγνωρίζουν; Εφόσον όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, γιατί δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις; Ποια συνέπεια είναι πιο σοβαρή; Να αναγνωρίζεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση ή να αναγνωρίζεις ότι είσαι διάβολος και σατανάς; Στην ουσία, κατανοούν βαθιά μέσα τους ότι, αν αναγνωρίσουν πως είναι σατανάδες και διάβολοι, θα μπορέσουν να παραπλανήσουν τους άλλους και να επιτύχουν κάποιο καλό αποτέλεσμα, αλλά και ότι κανείς δεν θα μπορεί να τους βλάψει. Ωστόσο, αν αναγνωρίζουν τα λάθη τους ή το γεγονός ότι δεν έχουν ανθρώπινη φύση, οι άλλοι θα τους αποφεύγουν και θα τους μισήσουν. Επιλέγουν, λοιπόν, ένα εντυπωσιακό σύνθημα για να παραπλανήσουν τους πάντες και να θολώσουν τα νερά. Γιατί διατυμπανίζουν τέτοιες ατάκες και τέτοια συνθήματα; Ποιος είναι ο σκοπός; (Για να δουν οι άλλοι πόσο καλά γνωρίζουν τον εαυτό τους.) Αφ’ ενός μεν, επιδεικνύουν την πνευματικότητά τους. Αφ’ ετέρου δε, σκέφτονται το εξής: «Όλοι λένε για τον εαυτό τους ότι είναι διάβολοι και σατανάδες. Αν πω ότι είμαι διάβολος και σατανάς, δεν θα έχω καμία συνέπεια και μάλιστα θα κερδίσω και την εκτίμηση όλων. Γιατί να μην το κάνω;» Έτσι δεν σκέφτονται; Αυτού του είδους η αυτογνωσία δεν κρύβει μέσα της πολλή πονηριά; (Ναι, είναι παραπλανητική.) Κάτι τέτοιο είναι εκ φύσεως παραπλάνηση και απατεωνιά, και είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των θρησκευτικών απατεώνων! Τι λένε οι θρησκευτικοί απατεώνες; «Είμαστε όλοι αμαρτωλοί. Όλοι μας έχουμε αμαρτήσει!» Δεν λένε για ποιον λόγο είναι κακοί ούτε αναλύουν τα άσχημα πράγματα που έχουν κάνει. Λένε επίσης το εξής: «Είμαστε όλοι αμαρτωλοί και πρέπει να μετανοήσουμε. Κοιτάξτε πόσο πολύτιμο αίμα έχυσε ο κύριος Ιησούς για εμάς!» Τι θέλουν να πετύχουν με αυτά τα λόγια; Να δείξουν ότι είναι πνευματικοί άνθρωποι. Κάνουν επίδειξη και προσπαθούν να δείχνουν σπουδαίοι, ώστε να κερδίσουν τους άλλους στην καρδιά και στο μυαλό. Το ίδιο δεν θέλουν να πετύχουν και αυτοί οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι αναγνωρίζουν πως είναι διάβολοι και σατανάδες; Αυτός δεν είναι ο σκοπός τους; Με την πρώτη ματιά, φαίνεται ότι έχουν αυτογνωσία και ότι είναι άνθρωποι που μετανοούν πραγματικά, δηλώνοντας ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, παιδιά της κόλασης που τους αξίζει να πεθάνουν. Πόσο ειλικρινή είναι τα λόγια τους! Αλλά όταν βρίσκονται στα παρασκήνια, είναι πράγματι τόσο ειλικρινείς όσο δείχνουν τα λόγια τους; Ούτε καν. Είναι διπρόσωποι: Από τη μία αναγνωρίζουν δημόσια ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, αλλά από την άλλη υπερασπίζονται και δικαιολογούν τον εαυτό τους, εξηγώντας ότι δεν έκαναν τίποτε κακό. Λένε ότι ο Άνωθεν τους φέρθηκε άδικα και ότι δεν γνωρίζει την πραγματική κατάσταση· ότι εφόσον πέρασαν μεγάλες κακουχίες και βάσανα, και πλήρωσαν μεγάλο τίμημα για αυτά τα πράγματα που έκαναν, δεν πρέπει να έχουν αυτήν τη μεταχείριση. Τα λένε αυτά για να κερδίσουν περισσότερη συμπόνοια και να εξαπατήσουν τους άλλους ότι δήθεν αναγνωρίζουν πως είναι διάβολοι και σατανάδες και ότι έχουν πλήρη αυτογνωσία, ότι ο Άνωθεν ήταν άδικος μαζί τους και ότι απομακρύνθηκαν απ’ τα καθήκοντά τους για ασήμαντο λόγο. Δείχνουν ότι έχουν αυτογνωσία και ότι αξίζουν να είναι επικεφαλής. Στην ουσία, υπερασπίζονται και δικαιολογούν τον εαυτό τους με πάθος. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι, που ξέρουν τόσο καλά να μεταμφιέζονται και να δικαιολογούνται, και που διατυμπανίζουν θρησκευτικά συνθήματα, να έχουν πραγματικά αυτογνωσία; (Δεν μπορούν.) Η δήθεν αυτογνωσία τους είναι μόνο μηχανική, παραπλανητική και προσποιητή, προκειμένου να δημιουργήσουν καλή εντύπωση. Δεν προσέρχονται με ειλικρίνεια ενώπιον του Θεού για να μετανοήσουν και να παραδεχτούν την ενοχή τους ούτε δέχονται το κλάδεμα, την έκθεση, την πειθαρχία ή ακόμη και την απομάκρυνση από τον Θεό. Απλώς δεν έχουν αυτήν τη στάση.

Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πολύ επιφανειακή εμπειρία και πολύ περιορισμένη αυτογνωσία. Πολλοί αναγνωρίζουν μόνο τα λάθη που έχουν όσον αφορά τις μεθόδους τους και τα ελαττώματά τους, ενώ ελάχιστοι αναγνωρίζουν ότι έχουν κακό επίπεδο και στρεβλή κατανόηση, ενώ δεν έχουν ούτε πνευματική κατανόηση ούτε ανθρώπινη φύση. Ακόμα λιγότεροι αναγνωρίζουν ότι τα λόγια της έκθεσης του Θεού είναι πραγματικά γεγονότα και εκθέτουν την αλήθεια για τη διαφθορά τους ή ότι τα λόγια Του είναι απολύτως ακριβή και ολόσωστα. Αυτό αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην έχουν πλήρη αυτογνωσία. Το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζουν πως ζουν σύμφωνα με τις σατανικές διαθέσεις και τη σατανική φύση τους σημαίνει ότι δεν έχουν πλήρη αυτογνωσία. Δεν αναγνωρίζουν καμία από τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν. Τις συγκαλύπτουν και τις κουκουλώνουν, ώστε κανείς να μην μπορεί να καταλάβει ότι είναι διεφθαρμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά να μεταμφιέζονται και είναι υποκριτές. Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν προς την αλήθεια και η κατάστασή τους έχει βελτιωθεί κάπως, αλλά και πάλι δεν έχουν πλήρη αυτογνωσία. Πολλοί άνθρωποι, όποτε κάνουν ένα λάθος, το μόνο που κάνουν είναι να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αν τους ρωτήσεις: «Ποιο ακριβώς ήταν το λάθος σου στο συγκεκριμένο ζήτημα; Ποιες αλήθεια-αρχές παραβίασες; Ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις αποκάλυψες;», θα απαντήσουν το εξής: «Δεν έχει να κάνει καθόλου με τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Ήταν ένα στιγμιαίο λάθος. Δεν το σκέφτηκα καλά και έπραξα παρορμητικά. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου». Οι ακούσιες πράξεις και τα σφάλματά τους έγιναν ασπίδες και δικαιολογίες για τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκάλυψαν. Έχουν αναγνωρίσει πραγματικά τη διαφθορά τους; Όχι. Αν προβάλλεις συχνά δικαιολογίες ή βρίσκεις λόγους για να δικαιολογήσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις, τότε δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις πραγματικά τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου ούτε να τις αναγνωρίσεις και να τις κατανοήσεις. Για παράδειγμα, υπάρχει κάποιος άνθρωπος που εκτελεί καλά τα καθήκοντά του για ένα διάστημα. Η κατάστασή του είναι σταθερή, ό,τι κάνει είναι σωστό και πετυχημένο, με αποτέλεσμα να παράγει μερικά θετικά αποτελέσματα και να τον εκτιμούν οι άλλοι. Πιστεύει ότι έχει μεγάλη συνεισφορά και ότι ο Θεός θα τον ανταμείψει, πράγμα που τον οδηγεί να αποκαλύψει μια αλαζονική και αυτάρεσκη διεφθαρμένη διάθεση. Πιστεύει ότι είναι καλύτερος από τους άλλους και δεν ακούει κανέναν ούτε συνεργάζεται αρμονικά με τον οποιονδήποτε. Σύντομα, κάνει κάποια λάθη στην εκτέλεση των καθηκόντων του και οι αδερφοί και οι αδερφές του τον κλαδεύουν και τον εκθέτουν, λέγοντας ότι είναι υπερβολικά αλαζόνας. Δυσκολεύεται να δεχτεί αυτό το γεγονός και σκέφτεται όλη την ώρα το ζήτημα: «Είμαι αλαζόνας; Δεν νομίζω. Αφού δεν καυχήθηκα για τίποτα, πώς μπορεί να έγινα αλαζόνας;» Έχει κολλήσει στη λέξη «αλαζόνας» και δεν μπορεί να την ξεπεράσει. Η ανικανότητά του να δεχτεί αυτήν τη λέξη δείχνει ότι δεν έχει λογική, δεν έχει καθόλου αυτογνωσία και δεν αναγνωρίζει τη διεφθαρμένη του διάθεση. Όταν σε βρίσκει μια συμφορά και αποκαλύψεις μια διεφθαρμένη διάθεση, αν κάποιος σου ασκήσει κριτική ή σε κλαδέψει, λέγοντας ότι αυτό που έκανες παραβαίνει τις αλήθεια-αρχές, αλλά εσύ αναγνωρίζεις μόνο το λάθος σου στο συγκεκριμένο ζήτημα, και δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι το προκάλεσε η αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης, αλλά είσαι πρόθυμος μόνο να διορθώσεις το λάθος χωρίς να αποδεχτείς ποτέ ότι αποκάλυψες μια διεφθαρμένη διάθεση, τότε δεν γνωρίζεις πραγματικά τον εαυτό σου. Μπορεί η αναγνώριση ενός λάθους να σημαίνει από μόνη της αυτογνωσία; Αυτογνωσία σημαίνει να εντοπίζεις τη βασική αιτία για τα λάθη σου και να γνωρίζεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση. Ποια θα ήταν η συνέπεια αν αναγνωρίζεις ότι έκανες κάτι κακό και μετά αλλάζει η συμπεριφορά σου, ώστε να φαίνεται ότι δεν κάνεις πλέον το ίδιο λάθος, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχεις απαλλαχθεί από τη διεφθαρμένη σου διάθεση και δεν έχει επιλυθεί η βασική αιτία του προβλήματος; Αναπόφευκτα, θα αποκάλυπτες και πάλι μια διεφθαρμένη διάθεση, θα επαναστατούσες και θα εναντιωνόσουν στον Θεό. Μην υποθέτεις ότι μερικές αλλαγές στη συμπεριφορά σημαίνουν και αλλαγή στη διάθεσή σου. Η αυτογνωσία είναι μια ατέλειωτη διαδικασία. Αν κάποιος δεν γνωρίζει τις βασικές αιτίες της διεφθαρμένης τους διάθεσης ή το τι προκαλεί την επανάσταση και της εναντίωσή του στον Θεό, τότε δεν μπορεί να επιτύχει κάποια αλλαγή στη διάθεσή του. Αυτό είναι το δύσκολο στο να αλλάξει κανείς τη διάθεσή του. Γιατί πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό αλλάζουν μόνο τη συμπεριφορά τους και όχι τη ζωή-διάθεσή τους; Εδώ είναι το πρόβλημα. Σε τι θα σε ωφελήσει το να αναγνωρίζεις ότι αυτό που αποκαλύπτεις είναι μια διεφθαρμένη διάθεση που σε ώθησε να πράξεις όπως σου καπνίσει, να πάρεις αυθαίρετες αποφάσεις, να μη συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους και να βάλεις τον εαυτό σου πάνω απ’ όλους, και μετά, αφού αναγνωρίσεις αυτά τα πράγματα, αναγνωρίσεις ότι προκαλούνται από μια αλαζονική διάθεση; Μόνο τότε θα αναλογιστείς πραγματικά αυτά τα ζητήματα και θα αναγνωρίσεις ότι η διεφθαρμένη διάθεση είναι η βασική αιτία της εναντίωσης στον Θεό, αλλά και ότι είναι αδιάσειστη απόδειξη πως ο Σατανάς διαφθείρει την ανθρωπότητα. Θα αναγνωρίσεις ότι, αν δεν απαλλαχθεί κανείς από αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεση, δεν είναι άξιος να ονομάζεται άνθρωπος και δεν αξίζει να ζει ενώπιον του Θεού. Ποια θα είναι, όμως, η συνέπεια, αν αναγνωρίζεις μόνο ότι έκανες κάτι κακό; Θα εστιάζεις την προσοχή και την προσπάθειά σου μόνο στον τρόπο που ενεργείς και στο πώς να διορθώσεις αυτά που κάνεις, πώς θα τα κάνεις να φαίνονται σωστά επιφανειακά και πώς να συγκαλύψεις την αποκάλυψη της αλαζονικής σου διάθεσης. Θα γίνεσαι ολοένα και πιο δόλιος, και οι μέθοδοι που χρησιμοποιείς για να κοροϊδέψεις τους άλλους θα γίνονται ολοένα και πιο εκλεπτυσμένες. Θα σκέφτεσαι το εξής: «Αυτήν τη φορά έκανα ένα λάθος και το είδαν όλοι, επειδή δεν ήμουν προσεκτικός. Την επόμενη φορά θα προσέχω». Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ άλλαξε επιφανειακά ο τρόπος που ενεργείς και οι άλλοι δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα, εσύ έκρυψες τη διεφθαρμένη σου διάθεση. Και τι έγινες; Έγινες πιο δόλιος και πιο υποκριτής. Αν κάποιος εστιάζει την προσοχή και τις προσπάθειές του στο να μιλάει και να πράττει σωστά, ώστε επιφανειακά να μην παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα ή κάποιο λάθος, και οι πράξεις του να φαίνονται άψογες, χωρίς όμως να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τη διεφθαρμένη του διάθεση, τότε δεν έχει γίνει Φαρισαίος; Η υποκρισία μπορεί να ξεγελάσει τους ανθρώπους. Μπορεί όμως να ξεγελάσει τον Θεό; Τι ακριβώς σημαίνει η επιδίωξη της αλήθειας; Κατ’ αρχήν, αφορά την επιδίωξη μιας αλλαγής στη διάθεση. Αν κάποιος δεν γνωρίσει ποτέ τη διεφθαρμένη του διάθεση, τότε είναι αδύνατον να την αλλάξει. Ταυτόχρονα με την αναγνώριση της διεφθαρμένης διάθεσης, πρέπει επίσης να αποδεχτεί την αλήθεια, να αναλογιστεί και να εντοπίσει τα λάθη και τις αποτυχίες του, και μετά να αναζητήσει την αλήθεια για να λύσει τα προβλήματά του. Μόνο έτσι μπορεί σιγά-σιγά να απαλλαχθεί από τη διεφθαρμένη του διάθεση, να κάνει πράξη την αλήθεια ενώ εκτελεί τα καθήκοντά του και να ενεργεί με βάση τις αρχές. Αν τα κάνει αυτά, θα εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα. Μόνον εκείνοι που μπορούν να αναζητήσουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια είναι εκείνοι που την επιδιώκουν. Είναι εκείνοι που μπορούν να προσπαθούν συνεχώς να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ενεργούν με αρχές, και που μπορούν να συνοψίσουν τις εμπειρίες τους και να μάθουν απ’ αυτές. Από τη στιγμή που θα κάνουν πράξη την αλήθεια και θα εισέλθουν στην πραγματικότητα, και που θα καταφέρουν να ενεργούν με αρχές και να κάνουν λιγότερα λάθη, σιγά-σιγά θα γίνουν κατάλληλοι για να τους χρησιμοποιήσει ο Θεός. Αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια, τότε όσο και αν φλυαρεί περί αυτογνωσίας και όσο κι αν αυτοχαρακτηρίζεται διάβολος και σατανάς, στο τέλος πάλι δεν θα καταφέρει να κάνει πράξη την αλήθεια. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο; Ο ένας αναγνωρίζει τη διεφθαρμένη του διάθεση, αναζητά τις αλήθεια-αρχές και ενεργεί σύμφωνα με την αλήθεια. Αυτό είναι το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Ο άλλος δεν αναγνωρίζει τη διεφθαρμένη του διάθεση και δεν την αποδέχεται. Αντιθέτως, επικεντρώνει τις προσπάθειές του στον τρόπο που ενεργεί, πράγμα που αλλάζει μόνο την εξωτερική συμπεριφορά του και σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει τη ζωή-διάθεσή του, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά του να είναι ακόμα πιο παραπλανητική. Η άσκηση αυτών των ανθρώπων συνάδει με τις αλήθεια-αρχές; Σίγουρα υστερεί και δεν τις πλησιάζει ούτε κατά διάνοια. Αυτό που κάνουν είναι να μεταμφιέζονται, να προσποιούνται και να κοροϊδεύουν, και ο στόχος του είναι να κοροϊδέψουν τον εκλεκτό λαό του Θεού. Δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά θέλουν και πάλι όλοι να τους παινεύουν, να τους εγκρίνουν και να τους επιδοκιμάζουν, ώστε να έχουν θέση στην εκκλησία. Αυτό δεν εκδηλώνει προσποίηση και εξαπάτηση; Μεταμφιέζονται και καλύπτονται, εστιάζοντας στο πώς θα κερδίσουν την εύνοια των άλλων. Έχει καθόλου αλήθεια-αρχές αυτή η συμπεριφορά; Καθόλου. Βασίζεται αποκλειστικά στις φαντασιοκοπίες του ανθρώπινου μυαλού, στις ανθρώπινες μεθόδους και φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και όποιος το κάνει δεν παύει να ζει σύμφωνα με μια σατανική διάθεση. Αυτή η υποκριτική άσκηση υποδηλώνει ψεύτικη πνευματικότητα. Παραπλανά τους ανθρώπους και δεν έχει ούτε ένα ψήγμα αλήθεια-πραγματικότητας.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι, που δείχνουν ότι εκτελούν τα καθήκοντά τους όπως οι άλλοι, ξαφνικά σοκάρουν τους ανθρώπους κάνοντας στο τέλος κάτι πολύ κακό; Μπορεί η εκδήλωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς να αποκαλυφθεί μέσα σε μια-δυο μέρες; Φυσικά και όχι. Ένα μέτρο πάγος δεν παγώνει σε μια μέρα. Εξωτερικά, εκείνοι οι άνθρωποι φαίνονται κόσμιοι και αγαθοί, μοιάζουν λες και κανείς δεν μπορεί να τους βρει κάποιο ψεγάδι. Αλλά στο τέλος, κάνουν τόσο άσχημα πράγματα, πιο ακραία και συνταρακτικά από οποιουδήποτε άλλου. Αυτά τα πράγματα τα έκαναν αυτοί οι δήθεν «κόσμιοι» άνθρωποι. Γνωρίζετε ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό τέτοιου είδους ανθρώπων; (Φαίνεται ότι έχουν καλή συμπεριφορά και συνήθως δείχνουν ότι έχουν αρκετά καλούς τρόπους.) Αυτό που βιώνουν και η φύση-ουσία τους έχουν δύο διακριτά χαρακτηριστικά —μπορείτε να τα εντοπίσετε; (Δεν αγαπούν την αλήθεια ούτε αναγνωρίζουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση. Όταν μιλούν περί αυτογνωσίας, φοράνε προσωπείο και ενεργούν με υποκρισία.) Η υποκρισία είναι η μία πτυχή αυτής της συμπεριφοράς. Πώς μπορείς να ανακαλύψεις και να επιβεβαιώσεις ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι υποκριτές; Πώς μπορείς να επιβεβαιώσεις ότι αυτές οι καλές συμπεριφορές που βιώνουν είναι απλώς ένα θέατρο; (Επιφανειακά, μιλούν πολύ όμορφα αλλά στην πραγματικότητα, προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού.) Αυτή είναι η συγκεκριμένη εκδήλωση της υποκριτικής συμπεριφοράς. Παρόλο που αυτοί οι υποκριτές μιλούν όμορφα, στην ουσία κοροϊδεύουν και παραπλανούν τον κόσμο. Επιπλέον, εκθέτουν τον εγωισμό και την ποταπότητά τους, αφού προστατεύουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Θέλουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν τη φύση-ουσία τους, που δεν χαρακτηρίζεται καθόλου από ανθρώπινη φύση. Μόλις ανέφερα ότι η φύση-ουσία τους έχει δύο διακριτά χαρακτηριστικά. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι συχνά διατυμπανίζουν συνθήματα και ξεστομίζουν δόγματα σαν να ήταν βαθιά πνευματικοί άνθρωποι, αλλά στην ουσία δεν αγαπούν ούτε στο ελάχιστον την αλήθεια. Αν όμως δεν αγαπάς την αλήθεια, είναι αδύνατον να την κάνεις πράξη. Με βάση αυτό το σημείο, αυτό που αναφέρατε νωρίτερα γι’ αυτούς, ότι σκέφτονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα, δεν αποτελεί εκδήλωση αυτών των χαρακτηριστικών; Γιατί σκέφτονται τα δικά τους συμφέροντα; Αγαπούν την αλήθεια; (Δεν αγαπούν την αλήθεια. Κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους.) Προστατεύουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και δεν λαμβάνουν υπόψη καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή των αδελφών. Αυτή δεν είναι η συμπεριφορά κάποιου που δεν αγαπά ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια; Κάποιοι λένε: «Αν δεν αγαπούν την αλήθεια, γιατί συναναστρέφονται πάντα σχετικά με πράγματα που σχετίζονται με την αλήθεια;» Πώς το εξηγείτε αυτό; (Το κάνουν για να εντυπωσιάσουν τους άλλους, να μεταμφιεστούν και να μασκαρευτούν.) Αυτή είναι η μία πτυχή αλλά, εκτός απ’ αυτήν, συναναστρέφονται πράγματι σχετικά με την αλήθεια; Δεν συναναστρέφονται καθόλου σχετικά με την αλήθεια, λένε μόνο λόγια και δόγματα. Αφού είναι σαφώς λόγια και δόγματα, τότε πώς μπορεί να αποκαλείται αλήθεια; Μόνο οι ανόητοι εξισώνουν τα λόγια και τα δόγματα με την αλήθεια. Οι διάβολοι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να λένε λόγια και δόγματα για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, και επίσης θέλουν να προσποιούνται ότι είναι άνθρωποι που κατέχουν την αλήθεια για να εξαπατήσουν τους άλλους και τον Θεό. Όσο πομπώδη κι αν είναι τα λόγια και τα δόγματα που ξεστομίζουν οι άνθρωποι, δεν είναι η αλήθεια. Μόνο τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Πώς μπορούν τα λόγια και τα δόγματα που ξεστομίζουν οι άνθρωποι να μπαίνουν στην ίδια πρόταση με την αλήθεια; Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Αυτή είναι η πρώτη πτυχή, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αγαπάνε καθόλου την αλήθεια. Είναι αυτή η πτυχή η φύση-ουσία τους; (Ναι.) Γιατί λέμε ότι είναι η φύση-ουσία τους και όχι απλώς μια προσωρινή αποκάλυψη ή συμπεριφορά; Επειδή όταν βλέπουμε όλες τις αποκαλύψεις και τις συμπεριφορές τους, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η ανθρώπινη φύση-ουσία τους είναι να μην αγαπούν καθόλου την αλήθεια. Αυτές οι συμπεριφορές μας κάνουν να διαπιστώσουμε ότι είναι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια. Αυτό είναι το πρώτο χαρακτηριστικό. Ποιο είναι το δεύτερο; Ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν καθόλου τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Τι σημαίνει ότι δεν την αναγνωρίζουν καθόλου; Εφόσον λέγεται ότι δεν αναγνωρίζουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, τότε γιατί μιλούν πάντα περί αυτογνωσίας; Όχι μόνο λένε ότι οι ίδιοι έχουν αυτογνωσία, αλλά μάλιστα βοηθούν ξεδιάντροπα άλλους ανθρώπους να φτάσουν στην αυτογνωσία. Συχνά λένε επίσης ότι δεν φτάνουν τα όσα κάνουν, ότι χρωστούν στον Θεό, και ότι είναι διάβολοι και σατανάδες που αξίζουν να δεχτούν κατάρες. Πώς εξηγείται αυτό; (Όταν μιλούν περί αυτογνωσίας, δεν λένε την αλήθεια ούτε αναφέρουν καμία λεπτομέρεια. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει πρακτικό περιεχόμενο σχετικά με τις διαφθορές που αποκάλυψαν, τις λανθασμένες προθέσεις που έχουν, τις διεφθαρμένες διαθέσεις που τους ελέγχουν, τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις τους, τη φύση-ουσία στην οποία ανήκουν και ούτω καθεξής. Απλώς δηλώνουν γενικά ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, χωρίς να εκφράζουν αληθινά συναισθήματα και δείχνουν ειλικρινή κατανόηση.) (Ένα αποτέλεσμα της πραγματικής αυτογνωσίας είναι να μπορεί κανείς να μισήσει πραγματικά τον εαυτό του. Αυτού του είδους οι άνθρωποι αναγνωρίζουν στα λόγια τη διαφθορά τους, αλλά μέσα τους δεν μισούν καθόλου τον εαυτό τους και επίσης βρίσκουν χίλιους λόγους για να υπερασπίζονται και να δικαιολογούν τον εαυτό τους. Μερικές φορές, δεν εξωτερικεύουν τις δικαιολογίες τους, αλλά ούτε δέχονται ούτε αναγνωρίζουν τη διαφθορά τους μέσα τους. Είναι εντελώς ανίκανοι να αποδεχτούν την αλήθεια και δεν αλλάζουν καθόλου.) Δεν αναγνωρίζουν τη διαφθορά τους —πώς εξηγείται αυτό; (Όταν τους βρίσκει κάποια συμφορά και αποκαλυφθούν, νομίζουν ότι είναι ανίκανοι να κάνουν κάτι τέτοιο και, επομένως, δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν τη συγκεκριμένη διεφθαρμένη διάθεση.) Αυτού του είδους οι άνθρωποι μιλούν συνέχεια για αυτογνωσία, αλλά τι ακριβώς ξέρουν τελικά; Ξέρουν τις συμπεριφορές και τις εκδηλώσεις τους ή τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους; Ή μήπως ξέρουν μόνο το λάθος που έκαναν; Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των ειδών γνώσης. Κάποια είδη γνώσης είναι αληθινά, ενώ άλλα είναι επιφανειακά και δεν έχουν ουσία. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα πιο ρηχή γνώση και ξέρουν μόνο τι έκαναν λάθος ή αναγνωρίζουν τι έκαναν και τι ήταν ανήθικο ή παράνομο. Αυτό δεν διαφέρει από τους θρησκευόμενους που παραδέχονται την ενοχή τους στον Κύριο. Δεν οδηγεί σε ειλικρινή μεταμέλεια. Κάποιοι άλλοι απλώς ξεστομίζουν δόγματα όταν μιλούν για αυτογνωσίας ή παπαγαλίζουν αυτά που λένε άλλοι γι’ αυτήν. Αυτό είναι μια ακόμα πιο σοβαρή μορφή μεταμφίεσης και παραπλάνησης. Γιατί δεν έχουν πραγματική αυτογνωσία αυτοί οι άνθρωποι; Ο βασικότερος λόγος είναι ότι δεν αποδέχονται ποτέ την αλήθεια, κι έτσι όλες οι πράξεις και οι συμπεριφορές τους βασίζονται εξολοκλήρου στις δικές τους προτιμήσεις, στη δική τους σατανική φιλοσοφία και στα δικά τους συμφέροντα, στις φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Βαθιά μέσα τους, δεν πιστεύουν ότι οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες τους είναι διεφθαρμένες. Αφού τίποτα απ’ όσα χρειάζονται δεν είναι διεφθαρμένο, κάνουν ό,τι θέλουν και ό,τι τους αρέσει. Όταν κρίνουν αυτήν τη συμπεριφορά με βάση τις πράξεις τους, αναγνωρίζουν τις διαφθορές τους; (Δεν τις αναγνωρίζουν.) Πώς ενεργούν οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τις διαφθορές τους; Ενεργούν αναζητώντας τις αλήθεια-αρχές ή μόνο προσεύχονται, αναλογίζονται και πράττουν σύμφωνα με τα όσα σκέφτονται; Τι από αυτά κάνουν; (Αναζητούν τις αλήθεια-αρχές.) Επομένως, αν εξετάσει κανείς τις πράξεις τέτοιων ανθρώπων, είναι εμφανές ότι κάνουν πάντα ό,τι θέλουν. Πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού προορίζονται για άλλους και μεταλαμπαδεύουν στους άλλους τα δόγματα που κατανοούν, δηλαδή κάνουν τους άλλους να πράττουν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, υπονοώντας το εξής: «Εσείς αποκαλύπτετε διαφθορές, αλλά εγώ σε ό,τι κάνω αναζητώ την αλήθεια και σπάνια αποκαλύπτω κάποια διαφθορά». Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πραγματική αυτογνωσία; Δεν τολμούν να αναγνωρίσουν τις διαφθορές τους. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Πιστεύουν ότι αν πληρώσουν ένα τίμημα και μιλήσουν λίγο περισσότερο, αν υπομείνουν λίγα περισσότερα βάσανα ή ακόμα αν απαρνηθούν διάφορα πράγματα και δαπανήσουν τον εαυτό τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους, όλα αυτά συμφωνούν με την αλήθεια και είναι σωστά. Αν τους ρωτούσε κάποιος: «Αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιες διαφθορές, εσύ δεν φοβάσαι ότι έχεις άδικο να σκέφτεσαι έτσι;», θα απαντούσαν το εξής: «Όχι, είμαι μια χαρά. Δεν φοβάμαι. Οι προθέσεις μου είναι καλές». Παρατηρήστε ότι εκλαμβάνουν τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες και τις προθέσεις τους ως κάτι θετικό. Αναγνωρίζουν τις διαφθορές τους τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι, δεν τις αναγνωρίζουν.) Από αντικειμενικής άποψης, απλώς δεν αναγνωρίζουν τις διαφθορές τους. Μπορεί κάποιος που δεν αναγνωρίζει τη διαφθορά του να μετανοήσει ειλικρινά; (Όχι, δεν μπορεί.) Είναι σίγουρο ότι δεν θα μετανοήσει. Δεν θα το κάνει ποτέ. Έχουν πραγματική υποταγή αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Ούτε κατά διάνοια. Αφού δεν γνωρίζουν καν ποια είναι η αλήθεια, πώς μπορούν να υποταχθούν; Υποτάσσονται μόνο στις δικές τους φιλοδοξίες και επιθυμίες. Ζουν τη ζωή τους αντιμετωπίζοντας κάθε ζήτημα όπως θέλουν αυτοί και μιλούν, ενεργούν και επιλέγουν το μονοπάτι τους αποκλειστικά με βάση τη δική τους θέληση, χωρίς να αναζητούν ποτέ την αλήθεια. Κάποιοι λένε: «Αφού δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια, γιατί ακούνε κηρύγματα;» Το ότι ακούνε κηρύγματα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια. Πρόκειται απλώς για μια πτυχή της πίστης στον Θεό. Αν δεν ακούνε κηρύγματα ούτε παρευρίσκονται σε συναθροίσεις, τότε δεν θα αποκαλυφθούν; Άρα, είναι υποχρεωμένοι να περάσουν απ’ αυτήν τη διαδικασία. Αλλά το ότι ακούνε κηρύγματα δεν σημαίνει ότι αποδέχονται την αλήθεια ή ότι αναγνωρίζουν τη διαφορά τους. Δεν μπορούμε να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα. Δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τη διαφορά του και δύσκολα μπορεί να το καταφέρει κάποιος που δεν αγαπάει την αλήθεια.

Μόλις αναφέραμε ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτογνωσία έχουν δύο διακριτά χαρακτηριστικά: Το ένα είναι ότι δεν αγαπούν ουσιαστικά την αλήθεια και το άλλο ότι δεν αναγνωρίζουν ποτέ ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Εσείς, λοιπόν, πόσο μακριά βρίσκεστε απ’ την αυτογνωσία; (Αυτήν τη στιγμή, ακόμα δεν έχουμε αυτογνωσία και δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να μισούμε τον εαυτό μας.) Είστε πολύ μακριά. Αυτογνωσία σημαίνει πρωτίστως να γνωρίζει κανείς τη διεφθαρμένη του διάθεση, τις προτιμήσεις και τις εσφαλμένες απόψεις και συμπεριφορές του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό και όλες οι άλλες πτυχές της αυτογνωσίας είναι δευτερεύουσες. Μπορείς να δεχτείς την αλήθεια και να μετανοήσεις πραγματικά μόνο όταν αναγνωρίσεις ότι έχεις διεφθαρμένη διάθεση, ότι έχεις κάθε λογής φύση-ουσίες και αποκαλύψεις διαφθοράς που ανέδειξε ο Θεός στους ανθρώπους, και όταν μπορείς να τις απαριθμήσεις με ακρίβεια και να αναγνωρίσεις ότι αυτά τα συγκεκριμένα γεγονότα, οι συμπεριφορές και οι αποκαλύψεις απέχουν πολύ από την αλήθεια, είναι ενάντια στον Θεό και Εκείνος τα μισεί. Σήμερα, όταν οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι αποδέχονται την αλήθεια, το μόνο που κάνουν είναι να την αναγνωρίζουν ως δόγμα και να αλλάζουν κάπως τη συμπεριφορά τους. Στη συνέχεια, όμως, εξακολουθούν να βιώνουν διεφθαρμένες διαθέσεις και να ζουν σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά. Δεν αλλάζουν καθόλου. Οι αλλαγές στη συμπεριφορά δεν υποδηλώνουν αλλαγές στη διάθεση. Για να αλλάξει κάποιος διάθεση, θα πρέπει να γνωρίσει τη φύση-ουσία του και τη διεφθαρμένη του διάθεση —αυτό είναι το πρώτο βήμα. Όταν κάποιος αναγνωρίζει μόνο ότι οι πράξεις του είναι προβληματικές, ότι δεν είναι καλός άνθρωπος ή ότι είναι διάβολος και σατανάς, τότε απέχει πολύ από το να γνωρίσει τη φύση-ουσία του και να αλλάξει τη διάθεσή του.