Βασικό για την επίτευξη αλλαγής στη διάθεση είναι να γνωρίζει κανείς τη δική του φύση, και αυτό πρέπει να συμβεί σύμφωνα με την έκθεση του Θεού. Μόνο στον λόγο του Θεού μπορεί κάποιος να γνωρίσει την αποτρόπαια φύση του, να αναγνωρίσει στη φύση του τα διάφορα δηλητήρια του Σατανά, να συνειδητοποιήσει ότι είναι ανόητος και αδαής και να αναγνωρίσει τα αδύναμα και αρνητικά στοιχεία στη φύση του. Αφού τα γνωρίσεις αυτά πλήρως και είσαι πραγματικά σε θέση να μισήσεις τον εαυτό σου και να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα, να εφαρμόσεις με συνέπεια τον λόγο του Θεού, να επιδιώκεις με συνέπεια την αλήθεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων σου, να επιτύχεις μια αλλαγή στη διάθεσή σου και να γίνεις ένα άτομο που αγαπάει πραγματικά τον Θεό, τότε θα έχεις μπει στο μονοπάτι του Πέτρου. Χωρίς τη χάρη του Θεού και τη διαφώτιση και την καθοδήγηση από το Άγιο Πνεύμα, θα ήταν δύσκολο να βαδίσεις σε αυτό το μονοπάτι, καθώς οι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια και δεν μπορούν να επαναστατήσουν ενάντια στον εαυτό τους. Για να βαδίσει κανείς στο μονοπάτι της τελείωσης στο οποίο πορευόταν ο Πέτρος πρέπει κυρίως να έχει αποφασιστικότητα, να έχει πίστη και να στηρίζεται στον Θεό. Επιπλέον, πρέπει να υποτάσσεται στο έργο του Αγίου Πνεύματος· δεν μπορεί να κάνει δίχως τα λόγια του Θεού σε τίποτα. Αυτές είναι οι βασικές πτυχές και καμιά τους δεν μπορεί να παραβιαστεί. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του εν μέσω εμπειριών· δίχως το έργο του Αγίου Πνεύματος, είναι μάταιο. Για να βαδίσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου πρέπει να επικεντρωθεί στο να γνωρίσει τον εαυτό του και να μεταμορφώσει τη διάθεσή του. Το μονοπάτι του Παύλου δεν ήταν ένα μονοπάτι αναζήτησης της ζωής ή επικέντρωσης στην αυτογνωσία· εκείνος επικεντρώθηκε κυρίως στην επιτέλεση έργου, καθώς και στην επιρροή και τη δυναμική αυτού του έργου. Το κίνητρό του ήταν η απόκτηση των ευλογιών του Θεού σε αντάλλαγμα για το έργο και τα δεινά του, καθώς και η απόκτηση ανταμοιβών από τον Θεό. Το κίνητρο αυτό ήταν λανθασμένο. Ο Παύλος δεν επικεντρώθηκε στη ζωή ούτε έδωσε καμία σημασία στην επίτευξη αλλαγής στη διάθεση· επικεντρώθηκε μόνο στις ανταμοιβές. Επειδή είχε λανθασμένους στόχους, το μονοπάτι στο οποίο βάδιζε ήταν, φυσικά, κι αυτό λανθασμένο. Αυτό ήταν απόρροια της αλαζονικής και επηρμένης φύσης του. Είναι ξεκάθαρο πως ο Παύλος δεν κατείχε την αλήθεια ούτε είχε συνείδηση ή λογική. Καθώς ο Θεός σώζει και αλλάζει τους ανθρώπους, αλλάζει, κατά κύριο λόγο, τη διάθεσή τους. Ο σκοπός των λόγων Του είναι να επιτευχθεί στους ανθρώπους το εξής αποτέλεσμα: Να μεταμορφωθούν οι διαθέσεις τους και οι ίδιοι να έχουν την ικανότητα να γνωρίζουν τον Θεό, να υποτάσσονται σ’ Αυτόν και να Τον λατρεύουν με κανονικό τρόπο. Αυτός είναι ο σκοπός των λόγων και του έργου του Θεού. Ο τρόπος αναζήτησης του Παύλου αποτελούσε κατάφωρη παραβίαση των προθέσεων του Θεού και ερχόταν σε σύγκρουση με αυτές· βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με αυτές. Ωστόσο, ο τρόπος αναζήτησης του Πέτρου ήταν σε απόλυτη σύμπνοια με τις προθέσεις του Θεού: Ο Πέτρος επικεντρώθηκε στη ζωή και τις αλλαγές στη διάθεση, κι αυτό είναι επακριβώς το αποτέλεσμα που επιθυμεί να επιτύχει ο Θεός στα ανθρώπινα όντα με το έργο Του. Το μονοπάτι του Πέτρου είναι, επομένως, ευλογημένο και λαμβάνει την έγκριση του Θεού. Επειδή το μονοπάτι του Παύλου πάει ενάντια στις προθέσεις του Θεού, ο Θεός το μισεί και το καταριέται. Για να βαδίσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου πρέπει να γνωρίζει τις προθέσεις του Θεού. Για να κατανοήσει κανείς επακριβώς ποιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μπορεί πραγματικά να κατανοήσει απόλυτα τις προθέσεις Του μέσα από τα λόγια Του —να κατανοήσει, δηλαδή, τι θέλει να κάνει ο Θεός με τον άνθρωπο και, εν τέλει, ποιο αποτέλεσμα επιθυμεί να επιτύχει. Αν δεν κατανοείς απόλυτα το μονοπάτι του Πέτρου και έχεις απλώς την επιθυμία να το ακολουθήσεις, τότε δεν θα μπορέσεις να πορευτείς σε αυτό. Με άλλα λόγια, μπορεί να ξέρεις πολλά δόγματα, αλλά δεν θα μπορέσεις τελικά να εισέλθεις στην πραγματικότητα. Παρόλο που μπορεί να εισέλθεις επιφανειακά, δεν θα είσαι σε θέση να επιτύχεις κάποιο πραγματικό αποτέλεσμα.

Τη σήμερον ημέρα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πολύ επιφανειακή κατανόηση του εαυτού τους. Δεν έχουν καταφέρει σε καμία περίπτωση να αποκτήσουν σαφή γνώση των πραγμάτων που αποτελούν μέρος της φύσης τους. Το μόνο που γνωρίζουν είναι λίγες από τις διεφθαρμένες καταστάσεις που αποκαλύπτουν, τα πράγματα που είναι πιθανόν να κάνουν ή λίγα από τα ελαττώματά τους, κι αυτό τους κάνει να πιστεύουν πως γνωρίζουν τον εαυτό τους. Εάν, επιπλέον, συμμορφώνονται με λίγους κανονισμούς, φροντίζουν να μην κάνουν λάθη σε ορισμένους τομείς και κατορθώνουν να μη διαπράττουν ορισμένες παραβάσεις, τότε θεωρούν πως κατέχουν πραγματικότητα στην πίστη τους στον Θεό και θεωρούν πως θα σωθούν. Αυτό είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη φαντασία. Εάν συμμορφώνεσαι με αυτά τα πράγματα, θα κατορθώσεις στ’ αλήθεια να αποφύγεις τη διάπραξη οποιασδήποτε παράβασης; Θα έχεις επιτύχει πραγματική αλλαγή διάθεσης; Θα βιώνεις στ’ αλήθεια την ομοιότητα ενός ανθρώπινου όντος; Μπορείς, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να ικανοποιήσεις αληθινά τον Θεό; Σε καμία περίπτωση· αυτό είναι βέβαιο. Η πίστη στον Θεό έχει αποτέλεσμα μόνο όταν έχει κανείς υψηλά πρότυπα, έχει αποκτήσει την αλήθεια και έχει μεταμορφώσει κάπως τη ζωή-διάθεσή του. Αυτό απαιτεί κατ’ αρχάς αφοσίωση στο να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του. Εάν η γνώση των ανθρώπων για τον ίδιο τον εαυτό τους είναι υπερβολικά ρηχή, θα τους είναι αδύνατο να λύσουν τυχόν προβλήματα και η ζωή-διάθεσή τους πολύ απλά δεν θα αλλάξει. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του σε βαθύ επίπεδο, δηλαδή να γνωρίζει τη δική του φύση: Ποια στοιχεία περιλαμβάνει αυτή η φύση, πώς δημιουργήθηκαν αυτά τα πράγματα και από πού προήλθαν. Επιπλέον, είσαι όντως σε θέση να μισήσεις αυτά τα πράγματα; Έχεις δει την άσχημη ψυχή σου και τη μοχθηρή σου φύση; Εάν είσαι πραγματικά σε θέση να δεις την αλήθεια για τον εαυτό σου, τότε θα μισήσεις τον εαυτό σου. Όταν μισήσεις τον εαυτό σου και, στη συνέχεια, κάνεις πράξη τον λόγο του Θεού, θα είσαι σε θέση να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα και να έχεις τη δύναμη να εφαρμόσεις την αλήθεια χωρίς να το βρίσκεις επίπονο. Γιατί πολλοί άνθρωποι ακολουθούν τις σαρκικές προτιμήσεις τους; Επειδή θεωρούν τον εαυτό τους πολύ καλό και πιστεύουν ότι οι πράξεις τους είναι σωστές και δικαιολογημένες, ότι δεν έχουν κανένα ψεγάδι και ότι, μάλιστα, έχουν απόλυτο δίκιο, είναι, συνεπώς, ικανοί να ενεργούν με την παραδοχή ότι η δικαιοσύνη είναι με το μέρος τους. Όταν κάποιος αναγνωρίζει ποια είναι η πραγματική φύση του —πόσο άσχημη, ποταπή και αξιοθρήνητη είναι— τότε δεν είναι ιδιαίτερα περήφανος για τον εαυτό του, δεν είναι τόσο υπέρμετρα αλαζόνας ούτε τόσο ευχαριστημένος με τον εαυτό του όσο πριν. Ένας τέτοιος άνθρωπος πιστεύει το εξής: «Πρέπει να είμαι ειλικρινής και προσγειωμένος όταν κάνω πράξη κάποια από τα λόγια του Θεού. Διαφορετικά, δεν θα ανταποκρίνομαι στο πρότυπο του να είμαι άνθρωπος και θα ντρέπομαι να ζω ενώπιον του Θεού». Τότε θεωρεί πραγματικά τον εαυτό του ευτελή, πραγματικά ασήμαντο. Εκείνη τη στιγμή του είναι εύκολο να εφαρμόσει την αλήθεια και θα έχει κάπως την όψη που θα έπρεπε να έχει ο άνθρωπος. Μόνο όταν οι άνθρωποι μισούν πραγματικά τον εαυτό τους είναι σε θέση να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα. Εάν δεν μισήσουν τον εαυτό τους, δεν θα είναι σε θέση να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα. Το να μισεί κανείς πραγματικά τον εαυτό του δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που πρέπει να απαντώνται σ’ αυτόν: Πρώτον, να γνωρίζει τη φύση του και, δεύτερον, να βλέπει τον εαυτό του ως φτωχό και αξιοθρήνητο, εξαιρετικά μικρό και ασήμαντο, καθώς και να βλέπει την αξιοθρήνητη και ακάθαρτη ψυχή του. Όταν κάποιος βλέπει πλήρως το αληθινό του πρόσωπο και επιτυγχάνεται αυτό το αποτέλεσμα, τότε αποκτά πραγματικά γνώση του εαυτού του και μπορούμε να πούμε ότι έχει καταφέρει να γνωρίσει πλήρως τον εαυτό του. Μόνο τότε μπορεί κάποιος να μισήσει πραγματικά τον εαυτό του, να φτάσει ακόμη και στο σημείο να τον καταραστεί και να αισθανθεί πραγματικά ότι έχει διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά που δεν μοιάζει καν με ανθρώπινο ον. Όταν μια μέρα εμφανιστεί η απειλή του θανάτου, ένα τέτοιο άτομο θα σκεφτεί: «Αυτή είναι η δίκαιη τιμωρία του Θεού. Ο Θεός είναι όντως δίκαιος· πρέπει στ’ αλήθεια να πεθάνω!» Σ’ αυτό το σημείο, δεν θα παραπονεθεί ούτε, βέβαια, θα κατηγορήσει τον Θεό, και απλώς θα νιώθει ότι είναι τόσο φτωχός και αξιοθρήνητος, τόσο ακάθαρτος και διεφθαρμένος που θα πρέπει να αποκλειστεί και να καταστραφεί από τον Θεό και μια ψυχή σαν τη δική του δεν είναι κατάλληλη να ζει στη γη. Συνεπώς, το συγκεκριμένο άτομο δεν θα παραπονεθεί ενάντια στον Θεό, δεν θα αντισταθεί σ’ Αυτόν ούτε, βέβαια, θα προδώσει τον Θεό. Εάν κάποιος δεν γνωρίζει τον εαυτό του και εξακολουθεί να θεωρεί πως είναι πολύ καλός, τότε, όταν ο θάνατος χτυπήσει την πόρτα, θα σκεφτεί: «Τα έχω καταφέρει πολύ καλά στην πίστη μου. Έχω αναζητήσει πολύ σκληρά! Αν και έχω δώσει τόσο πολλά και έχω υποφέρει τόσο πολύ, τελικά ο θεός μού ζητάει τώρα να πεθάνω. Δεν ξέρω πού έγκειται η δικαιοσύνη του θεού. Γιατί μου ζητάει να πεθάνω; Εάν πρέπει να πεθάνω εγώ, τότε ποιος θα σωθεί; Δεν θα έρθει το τέλος της ανθρώπινης φυλής;» Πρώτον, αυτό το άτομο τρέφει αντιλήψεις για τον Θεό. Δεύτερον, διαμαρτύρεται και δεν δείχνει καμία απολύτως υποταγή. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Παύλος: Όταν ήρθε η ώρα του να πεθάνει, δεν γνώριζε τον εαυτό του και, όταν πλησίαζε η τιμωρία του Θεού, ήταν πλέον πολύ αργά.